Close
Faqja 2 prej 7 FillimFillim 1234 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 21 deri 40 prej 123

Tema: Umberto Eco

  1. #21
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    ............................................vazhdi mi

    Por tash, pas te gjithave, cka kishte ndudhur deri tani, dhe me alegorine e Rosencreutzer para syve, tani Belbo, gjate kerkimit te nje fjalekalimi, kishte rene perseri pre e atyre ushtrimeve me emrin e Zotit. Por ai duhet te kishte luajtur me numra si tridhjetegjashte ose njeqindenjezet, nese ishte ashtu, sic e merrja une me mend, qe ai ishte i posesuar prej ketyre numrave. Keshtu pra, ai nuk mund ti kishte kombinuar te kater shkronjat hebreje, pasi, sic e dinte edhe vete, kater gure vetem njezetekater shtepi ndertojne.
    Ai mund te kishte luajtur ne fakt edhe me transkriptimin ne italisht IAHVEH, e cila permban edhe dy zanore. Me gjashte germa atij i qendronin ne gatishmeri shtateqindenjezet permutacione. Ai mund te kishte marre te tridhjetegjashten ose te njeqindenjezeten. Une kisha ardhur ne banese aty rreth njembedhjetes, tani ishte ora nje. Me duhej te shkruaja nje program kompjuteri per anagrame me gjashte germa, ndersa mjaftonte ta zgjeroja programin e pranishem per kater.
    Fillimisht kisha nevoje per pak ajer te paster. Zbrita poshte ne rruge, bleva dicka per te ngrene dhe nje shishe Whisky.
    Pa u ngjitur akoma mire lart, leshova sanduicet ne nje qoshe, per te kaluar menjehere tek whisky, shtyva disketen e sistemit Basic brenda dhe shkruajta programin per gjashte germa – me gabimet e zakonshme, mu desh nje gjysem ore e mire, por aty rreth dy e gjysmes me ne fund funksionoi, dhe mbi ekran flakeronin para syve te mi te shtateqindenjezet emrat e Zotit.

    [Grafike me shtateqind emrat e ndryshem te Zotit]

    Terhoqa fletet nga printeri, i mbajta lart dhe fluturova mbi to, pa i ndare nga njera-tjetra, sikur te vezhgoja rolon origjinale te Torah. Provova emrin e tridhjetegjashte. Erresire totale. Nje gllenjke e fundit whisky, mepas klikova me gishta te ngurruar emrin e njeqinenjezete. Asgje.
    Mua me vinte te plasja. Por une isha tani Jacopo Belbo dhe Jacopo Belbo duhet e kete menduar keshtu, sic mendoja une tani. Mua duhet te me kishte rreshqitur ngonje gabim, ndonje gabim idiot, dicka krej budallaqe. Une isha nje hap larg zgjidhjes – ndoshta Belbo kishte, prej arsyesh, te cilat tani me rreshqisnin, numeruar nga poshte lart?
    Casaubon, ti truthare, i thashe vetes. Natyrisht, nga poshte lart! Ose nga e djathta ne te majte. Belbo e ka dhene emrin e Zotit ne latinisht, me zanore, e qarte, por ngaqe fjala ishte hebreje, ai e kishte shkruar nga e djathta ne te majte. Inputi i tij nuk kishte qene IAHVEH, porse – si ishte e mundur te me kishte shpetuar – HEVHAI. Dhe natyrisht, per kete shkak, edhe rendi i permutacioneve ishte mbrapsht.
    Keshtu pra, me duhej te numeroja nga poshte djathtas. I provova edhe njehere te dyja emrat. Perseri asgje. Cdo gje kishte qene gabim. Une kisha kafshuar ne nje hipoteze elegante, por te gabuar. U ndodh shkencetareve me te medhenj.
    Jo, jo vetem me te medhenjve. Te gjitheve. A nuk e kishim vene re fillimisht muajin e kaluar, qe kohet e fundit ishin botuar te pakten tre romane, protagonistet e te cileve kerkonin me kompjuter emrin e e Zotit? Dhe fundja, kush zgjedh nje fjalekalim, merr dicka, te cilen mund ta mbaje mend me lehtesi, qe ti vije nder gishta pothuaj spontanisht. Le ta perfytyrojme: IHVHEA! Ai duhet ta kishte kombinuar Notarikonin me Temurah, atij i ishte dashur, per te mbajtur mend fjalekalimin, te shpikte nje akrostikon, dicka e tille si, ku e di une – Imelda, Ha, Vetem, Hurma, Edhe, Arra.
    E pastaj, perse duhej patjeter, qe Belbo te mendonte rreth Termave kabbalistik te Diotallevit? Ai ishte i posesuar prej Planit te Madh, dhe ne Planin e Madh ne kishim perzier brenda pamase gjera te tjera, Rosencreutzer, Sinarkine, Homunculi, Lavjerresin, Kullen, Druidet, Enoia...

    Enoia...Pa dashje mu kujtua Lorenza Pellegrini. Zgjata doren dhe ktheva mbrapsht foton, te cilen ia kisha syrgjynosur fushes time te shikimit. Nje mendim i sikletshem gjalleronte ne mua, pasi une perpiqesha te ndrydhja kujtimin e asaj mbremjeje ne Piemonte...
    Terhoqa fotografine nga vetja dhe lexova perkushtimin: >>Pasi une jam e Para dhe e Fundit. Une jam e Adhuruara dhe e Urryera. Une jam e Shenjta dhe Kurva. Sophia .<<
    Duhet te kishte qene pas festes tek Riccardo. Sophia, gjashte germa. Po, dhe perse duhej patjeter, qe te ishte shnderruar ne menyre anagramatike? Une isha ai, i cili mendonte mbrapsht.
    Belbo e dashuronte Lorenzen, ai e dashuronte ate, ngaqe ajo ishte, ashtu sic ishte, dhe ajo ishte Sophia – dhe te mendosh, qe ajo ne kete moment, kush e di... Jo, ndryshe, Belbo mendonte mbrapsht. Mua me erdhen nder mend fjalet e Diotallevit: >>Ne Sefirah e dyte shnderrohet Alefi i erret ne Alefin ndricues. Prej Pikes se Erret burojne shkronjat e Torah, Trupi jane bashketingelloret, Fryma zanoret, dhe sebashku ato shoqerojne Kengen e Te Pershpirtmit.
    Nese melodia e shenjave leviz, levizin bashke me te bashketingelloret dhe zanoret. Qe andej krijohet Chochmah, Urtesia, Dituria, Ideja fillestare, tek e cila gjithcka eshte e permbledhur si ne nje britme, e gatshme, qe te shperhapet ne Krijimin. Ne Chochmah eshte e permbledhur Qenia e gjithe asaj, cka do te rrjedhoje...<<
    Dhe cfare ishte, te lutem, Abulafia me rezerven e tij me files? Britma e gjithe asaj, cka Belbo dinte apo besonte, se dinte, Sophia e tij! Patjeter, ai zgjedh per vete nje emer te fshehte, per te depertuar ne thellesite e Abulafias, ne objektin, me te cilin ai ben dashuri (i vetmi), por ndersa ai ben dashuri me ate, njekohesisht mendon tek Lorenza, ai kerkon nje fjale, e cila e bind Abulafian, por e cila njekohesisht i sherben atij si Talisman per te pasur Lorenzen, ai don te depertoje ne brendesine e Lorenzas dhe te kuptoje, ashtu sikurse ai mund te depertoje ne brendesine e Abulafias, ai deshiron, qe Abulafia te jete i padepertueshem nga te gjithe te tjeret, ashtu sikurse Lorenza eshte e padepertueshme per te, ai pretendon, qe te ruaje sekretin e Lorenzas, per ta njohur ate, per ta pushtuar ate, ashtu sikurse ai zoteron edhe sekretin e Abulafias...
    Une isha ne ate e siper, te sajoja nje shpjegim per veten time, dhe pretendoja, qe ai ishte i vertete. Si tek Plani i Madh: une merrja deshirat e mia per realitet.

    Por ngaqe une isha i dehur, u perkula mbi tastature dhe dhashe SOPHIA. Dhe makina, e patundur, pyeste vetem perseri sjellshem: >>A e ke fjalekalimin?<< Makine budallaqe, as edhe mendimi rreth Lorenzes nuk te sjell ne tentacion.
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  2. #22
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    6

    Judį León se dio a permutaciones
    De letras y a complejas variaciones
    Y al fin pronunció el Nombre que es la Clave,
    La Puerta, el Eco, el Huésped y el Palacio...

    (Juda Leon iu dha permutacioneve
    Te shkronjave dhe te variacioneve komplekse
    Dhe ne fund pronuncoi Emrin, i cili eshte Celesi
    Porta, Eqo, Miku dhe Pallati)

    J. L. Borges, El Golem

    Me ne fund, ne nje vrull inati, teksa Abulafia per te x-here me shtronte pyetjen e tij kokeforte (>>A e ke fjalekalimin<<), ia preva: >>Jo.<<

    Ekrani filloi te mbushej me shenja, me linja, kollona, me nje rrebesh fjalesh.
    Kisha thyer sekretin e Abulafias.
    Gezimi im mbi fitoren ishte aq i madh, saqe nuk e pyesja fare veten, perse Belbo kishte zgjedhur pikerisht kete fjale. Sot, une e di, e di gjithashtu, qe ai ne nje moment te kthjellet e kishte kuptuar, ate qe une kuptoj tani. Por te enjten une mendoja vetem mbi fitoren time.
    Fillova te kercej, te trokisja duart fuqishem dhe te kendoja me tralala. Pastaj ndalova dhe shkova ne banjo, qe te laja fytyren. U ktheva perseri dhe si fillim lashe Abulafian te printonte dokumentin e fundit, ate, te cilen Belbo e kishte shkruar direkt para arrratisjes per ne Paris. Teksa printeri kerkelliste njetrajtesisht, kollofita i uritur sanduicet e mia dhe rrekelleva edhe nje gote.
    Kur printeri pushoi, lexova dhe isha i tronditur dhe per mua nuk ishte akoma e qarte, nese para meje kisha zbulime te jashtezakonshme apo deshmine e nje cmendurie. Cfare dija une fundja rreth Jacopo Belbos? Cfare kisha kuptuar prej tij ne ato dy vite, teksa ne pothuaj perdite ishim me njeri-tjetrin? Sa besim duhet ti dhuroja une shenimeve te nje njeriu, i cili, sipas pohimeve te tij, kishte shkruar ne rrethana te jashtezakonshme, i mjegulluar prej alkoholit, prej duhanit dhe prej ndjenjave te frikes, tri dite me rradhe i shkeputur nga cdo kontakt me boten?

    Nderkohe ishte bere nate, nata e 21 qershorit. Mua me lotonin syte. Qe prej paradites kisha qendruar i ngrire para ekranit dhe para atij mishmashi shenjash te pikesuar, qe dilte prej printerit. Ishte e vertete apo e rreme, cka kisha lexuar aty, Belbo me kishte thene, qe ne mengjesin tjeter donte te merrte ne telefon. Me duhej te qendroja ne banese dhe te prisja. Mua me gelonte koka.
    U perkunda deri ne dhome te gjumit dhe rashe i veshur mbi krevatin e parregulluar akoma.

    Te premten ne mengjes u zgjova aty rreth tetes nga nje gjume i thelle, i plumbte dhe nuk e dija fillimisht, se ku isha. Per fat, gjeta nje kuti me pak kafe te mbetur dhe bera disa tasa. Telefoni heshtte, une nuk guxoja te zbrisja poshte, qe te blija dicka per veten, nga frika, mos Belbo ne ate moment do te merrte ne telefon.
    U ula perseri para kompjuterit dhe lashe te printoja disketat e tjera sipas rendit kronologjik. Gjeta lojra, tekste ushtruese, raportime mbi ngjarje, te cilat une i njihja, por te cilat tani, te para me syte e Belbos, hidhnin drite tjeter. Gjeta shenime te ngjashme me nje ditar, pohime, pikenisje mbi tekstet treguese, te shkruara me sensin vetjak te hidhur te dikujt, qe e di, qe ato qe prej fillimit jane te denuar me mossukses. Gjeta noticie, portrete personash, rreth te cileve une kujtohesha, por te cilet ketu merrnin nje fizionomi tjeter, me te ngrysur, do te thoja, apo mos ishte vetem shikimi im i erresuar, tipi dhe menyra ime, vezhgimet e vogla dytesore ti bashkoja ne nje mozaik te tmerrshem?
    Mbi te gjitha gjeta nje file te tere, i cili permbante vetem citate. Pjese te shkeputura prej leximeve te hershme te Belbos, une i njoha qe me shikimin e pare, ne muajt e fundit ne kishim lexuar aq shume tekste te ngjashme... Ato ishin te numerizuara: njeqindenjezete. Numri nuk ishte ndonje rastesi, edhe sikur te ishte, koincidenca ishte shqetesuese. Por perse kishte zgjedhur Belbo pikerisht keto citate?

    Sot mund ti rilexoj tekstet e tij – dhe te gjithe historine, te cilen ato ne kujtese ma therrasin – vetem nen driten e atij file. Une i rrotulloj dhe i kthej citatet si goglat e nje rruazoreje, dhe ndonjehere me behet, sikur disa prej tyre te mund te kishin qene per Belbon si shenje paralajmerimi, nje shteg shpetimi.

    Apo mos jam une ai, i cili nuk mund te dalloje me mes nje keshille te mire dhe nje ngaterrim shqisash?
    Perpiqesha te bindja veten, qe leximi im i riperseritur eshte i drejte, por vetem sot ne mengjes dikush me tha mua – dhe jo Belbos – une isha i cmendur.

    Hena ngjitet ngadale ne horizont, tutje mbrapa Bricco-s. Shtepia e madhe eshte e mbushur me kercitje e ferferima te cuditshme – ndoshta krimba druri, minj, ose fantazma e Adelino Canepes... Une nuk guxoj, qe te kaloj neper korridor, jam i ulur ne dhomen e punes se xha Carlos dhe shikoj pertej dritares jashte. Here pas here dal ne tarrace, qe te shoh, nese dikush i ngjitet kodres perpjete. Me behet, sikur te isha ne ndonje film, sa patetik: >>Po vijne...<<

    Ndersa kodra eshte kaq e qete kete nate fillimvere

    Aq me teper aventureske, e panjohur, e cmendur ishte rindertimi, te cilin une perpiqesha ta beja ne periskop pardje mbrema mes ores pese dhe dhjete, per te shtyre kohen dhe per te ndejtur zgjuar, ne kembe, teksa une, per te lene gjakun te qarkulloje, levizja kembet ngadale, sikur te ndiqja nje ritem afro-brazilian.
    Duke menduar prapa rreth viteve te fundit dhe duke e leshuar veten daullitjes zhurmuese te Atabaques... Ndoshta per te mbajtur epifanine, qe fantazite tona, te cilen e kishin filluar si nje balet mekanik, per tu shnderruar tashme ne nje rit ne ate tempull te mekanikes, ne posesion, shfaqje dhe zoterim te Exu-t?

    Pardje mbrema ne periskop nuk kisha akoma asnje prove per te verteten e asaj, cka me kishte zbuluar printeri. Une mund te shpetoja akoma ne dyshim. Ne mesnate ndoshta do te zbuloja, qe kisha ardhur ne Paris dhe si nje hajdut isha fshehur ne nje muzeum te pademshem te teknikes, vetem se une, pa e patur idene, isha zhytur ne nje Macumba te organizuar per turistet dhe kisha lene veten te budallallepsem prej mjegulles hipnotizuese te Perfumadores dhe prej ritmit te Pontos...
    Per ta plotesuar mozaikun, kisha provuar kujtesen time me rradhe me te qenurit esell, me keqardhjen dhe me skepticizmin, dhe ate klime shpirterore, ate perkundjemes iluzionit onirik dhe parandjenjes se nje kurthi i uroja vetes edhe tani, teksa une me nje mendje shume me te kthjelluar mendoja mbi gjithcka, cka kisha menduar pardje mbrema, ndersa perpiqesha t“ia qartesoja vetes, cfare kisha lexuar nxituar nje dite me pare, naten ne banesen e Belbos dhe po ne ate mengjes ne aeroport dhe ne fluturim e siper per ne Paris.
    Sa te papergjegjshem kishim qene ne, Belbo, Diotallevi dhe une, teksa i ishim vene, qe boten ta shkruanim nga e para ose – sic do te kishte thene Diotallevi – per te zbuluar ato pjese te Librit te Shenjte, te cilat ishin gravuar me zjarr te bardhe ne mes te rrjeshtave me shkronja te zeza, te njejtat insekte te zeza, te cilat popullonin Torah dhe qe dukeshin per tu bere te qarta!

    Tani une, me se fundi ketu, kam arritur – keshtu shpresoj – tek qetesia e kthjellet dhe ne Amor Fati, i gatshem per riprodhimin e historise, te cilen une, para dy ditesh plot rremuja – dhe ne shpresen, se ajo do jete e gabuar – e rindertoja ne periskop, pasi, para edhe dy diteve te tjeta, e kisha lexuar ne banesen e Belbos dhe te cilen e kisha perjetuar, nje pjese te saj pa e ndjere, ne dymbedhjete vitet e fundit, midis whisky-t te Pilades dhe pluhurit ne shtepine botuese Garamond.
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  3. #23
    E gjifa Maska e Henri
    Anėtarėsuar
    14-04-2002
    Vendndodhja
    Kanada
    Postime
    1,086
    Seriozisht e ke qe do te perkthesh gjithe Pendulumin? Eshte goxha i trashe si liber, jo vetem si sasi faqesh, por edhe nga permbajtja eshte teper i ngjeshur. Urime gjithsesi per entuziazmin, e fundja nuk te ve faj. Une kam lexuar vetem 70-80 faqet e para (ne anglisht) dhe ishte mjaft per te me futur ne rrjedha te tjera. Materiali i duhur, por fatkeqesisht ne kohen e gabuar (per mua sigurisht). Mbase kur te ndihem gati serish per ta lexuar, do te kesh publikuar gjithe perkthimin

    pershendetje
    Perėndia nuk ėshtė mace...

  4. #24
    El-Letėrsia Maska e macia_blu
    Anėtarėsuar
    04-05-2002
    Vendndodhja
    michigan usa
    Postime
    2,492
    Pedro, duke te falenderuar serish, per vazhdimin e perkushtimit, dua me shume te te uroj per ate qe duket sikur ke vendosur ta besh. E besoj qe kjo eshte mirfilli sakrifice. Dhe mirnjohja do te shumohet goxha konsiderueshem, por ndoshta jo deri aty sa e meriton puna e pplanifikuar te besh. Pasi kete lloji arti-filozofie , nuk mund ta lexojne kurre me shume se shume e konsiderueshme e lexuesve. Pra edhe nese do te mendosh nje cast , per lexuesin ne shqip te punes tende ,mos u demoralizo. Sikur dhjete veta ta lexojne e te mbushen , jane mjaft per ta justifikuar sakrificen tende e per ta perligjur ate. Ajo qe do te sugjeroja eshte ; sapo ta perkthesh e ta dergosh per botim (mendo qe ne krye se cilit botues-shqip t'ia shesesh), do te doja qe te interesohesh, ne mos ti qe je i zene te merresh me perkthimin , me studime e pune tuajat, ta beje dikush tjeter interesimin , qe ky perkthim te konkuroj qofte ne shqiperi qofte edhe ne itali(ne itali do te qe shume me pozitive edhe per ty edhe per te gjithe ) .Di se jane disa konkurse vjetore per perkthimin me te mire te vitit....
    Do te interesohesha edhe une ... Pra me gjithe sa thashe me lart, (pa pretenduar se une do te mund ta lexoja "econ" ne italisht, pasi me sa ma pret mua mendja ime jo fort e gjate , ai edhe ne itali kerkon lexues me nivel , dhe jo vetem italisht foles)perkthimi yt, nuk eshte nje perkthim i dosido.
    E lumtur qe ke vendosur ta besh U. Econ te flas shqip, jam e vendosur ne bindjen se ky perkthim sapo te mbarohet , te marre pjese ne konkursin qe thashe me lart" perkthimi me i miri i vitit" pa menduar per rendesine e fitores se ndonje cmimi. Jo te gjtha punet e mira marrin cmime.
    E di qe e zgjata por sinqerisht, jam ne mirnjohjen me te thelle,dhe sidomos qe ti i hedh keto minuta punime , ne forumin tone , duke na dhene mundesine te jemi lexuesit e pare (te tute....)
    Me shume dashamiresi , me shume urime, dhe padurim Elinda.

  5. #25
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    Henri,
    ndoshta nuk do te mundem ta sjell ketu te gjithe librin, por do te perpiqem te perkthej sa me shume dhe sigurisht aq sa te me lejoje edhe koha e lire. 70-80 faqet e para jane nje fillim shume i mire per te marre nje parashije te librit dhe mua me kujton nje histori ne lidhje me kete liber. Para disa muajsh po udhetoja me tren dhe gjate udhetimit po lexoja "Lavjerresi i Foucault" (ndoshta per te treten ose te katerten here). Nje nga bashkeudhetaret me pyet nese libri ishte i bukur dhe nese ia vlente per te lexuar te 756 faqet e ketij libri voluminoz. Iu pergjigja: ne qofte se do te arrinte te lexonte 80 faqet e para, duke i rezistuar gjuhes se veshtire te Eco-s, atehere pa e kuptuar fare, do ta gjente veten teksa e rilexonte librin per te treten here.

    macia blu,
    serish e vleresoj postin Tend si nje kompliment te madh.
    Sic e pata thene edhe ne fillim, ky liber, qe ta lexosh dhe kuptosh, kerkon nje formim mbi mesataren. Mirepo ky liber ben pjese gjithashtu ne kategorine e atyre librave, te cilet, kur arrin ti lexosh dhe ti kuptosh, te falin nje ndjenje kenaqesie dhe krenarie per vetveten. Aq me teper e veshtire behet ceshtja, kur kerkon ta perkthesh ne shqip. Ndonjehere, kur rilexoj ata, qe kam perkthyer, pervec ndonje gabimi ortografik, te shkaktuar prej nxitimit, e shikoj qe ka nevoje per permiresim ne sintakse. Sido qe te jete, jane gabime, te cilat mund te korrigjohen fare kollaj.
    Persa i perket idese per ta derguar kete perkthim shtepive botuese, ka qene per mua nje mundesi, te cilen e kam perjashtuar qe ne fillim. Shkaku kryesor ka qene kokecarjet e mundshme, te cilat jane te pashmangshme ne atmosferen shqiptare te liberbotimit dhe mungesa e kohes se nevojshme per t“iu vene pas ketyre kokecarjeve. Duke qene se une jeten profesionale ia kam kushtuar fushes se arkitektures dhe ndertimit, kjo qe po bej ketu eshte thjesht nje Hobby, per tu marre me dicka tjeter, me te dobishme se, bie fjala, diskutimet boshe allashqiptarce mbi politike (mbi politike flasin te gjithe, mbi artin jo). Plus asaj, qe panairet e pervitshme te librit ne Frankfurt me kane dhene rastin te prezantohem me shume nga drejtuesit e shtepive botuese shqiptare, dhe te them te drejten nuk e kam ndjere veten mire ne lidhje me librin ne Shqiperi.
    Ndoshta ky konkurs per perkthimin me te mire mund te ishte dicka e vlefshme, por une nuk e di nese do te kisha kohen e nevojshme, per t“iu perkushtuar kesaj veprimtarie. Megjithate eshte e vlefshme si ide.
    Ne vazhdim do te perpiqem te sjell ne kete teme vazhdimin e librit.
    Pershendetje
    Pedro
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  6. #26
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    3 BINAH

    7.

    Mos prisni shume prej fundit te Botes

    Stanislaw Jerzy Lec, Aforyzmy. Frazki, Kraków, Wydawnictwo Literackie, 1977

    Te filloje studimet dy vjet pas vitit gjashtedhjetetete ishte pothuajse njesoj, sikur ne vitin 1793 te pranoheshe ne Akademine e Saint – Cyr. Te duket sikur ke lindur ne vitin e gabuar. Nga ana tjeter me bindte me vone Jacopo Belbo, i cili ishte te pakten pesembedhjete vjet me i vjeter se une, qe cdo gjeneracion kishte kete pershtypje. Njeriu eshte i lindur githmone nen shenjen e gabuar dhe te qendrosh me nder ne kete bote do te thote dite per dite te korrigjosh horoskopin tend.
    Besoj, ne do te jemi ajo, cka na kane mesuar baballaret tane ne kohet e vdekura, teksa ata nuk menduan, qe te na edukonin. Njeriu formohet ne mbeturinat e urtesise. Kur isha dymbedhjete vjec, une doja, qe prinderit e mi te me abononin ne nje gazete javore te caktuar, e cila kryeveprat e literatures i prezantonte ne nje comic – form. Jo prej kurrnacerise, me teper ndaj skepticizmi perballe comic strips, perpiqej im ate, qe te pervidhej. >>Qellimi i kesaj reviste eshte<<, shpjegoja une me tej pompoz, duke cituar shprehjen – reklame te serise, pasi une isha nje djalosh i hedhur dhe elokuent, >>qe te edukoje ne menyre argetuese.<< Babai im kundershtonte, pa i ngritur syte nga gazeta e tij: >>Qellimi i gazetes tende eshte qellimi i gjithe gazetave, pikerisht te shese sa me teper ekzemplare qe te jete e mundur.<<
    Qe prej asaj dite une fillova, qe te behem mosbesues.
    Dua te them, me vinte keq, qe kisha qene besues. Une e kisha lene veten te rrembehesha prej nje pasioni te shpirtit. Ky eshte Te besuarit.
    Jo sepse mosbesuesit nuk i lejohej te besonte ne asgje. Ai vetem se nuk beson ne gjithcka. Ai beson respektivisht ne nje gje dhe ne nje te dyte vetem, nese kjo ne njefare menyre rrjedh prej te pares. Ai vepron miopisht, metodik, pa rrezikuar horizonte. Prej dy gjerash, te cilat nuk shkojne me njera-tjetren, dhe te besosh ne te dyja, me idene ne koke, se diku gjendet edhe nje e trete, te cilat i bashkon ato – ky ishte Te besuarit.
    Te mosbesuarit nuk e perjashton kureshtjen, ai e stimulon ate. Dyshues ndaj zinxhirit te ideve, dashuroja une tek idete polifonine. Nuk mjafton, qe te mos besosh ne te, dhe dy ide – te cilat mund te ishin te gabuara, sebashku mund te lindnin nje interval te mire ose nje diabolus in musica. Une nuk respektoja idete, mbi te cilat te tjerat vinin jeten e tyre, por dy ose tre ide, te cilat une nuk i respektoja, mund te dilte nje melodi. Ose nje ritem, ne rastin me te mire Jazz.
    Me vone Lia duhej te me thoshte: >>Ti jeton prej siperfaqeve. Ne qofte se ti shkelqen thelle, kjo sepse ti shume siperfaqe i palos mbi njera-tjetren, keshtu krijon pershtypjen e nje trupi te ngurte – te nje trupi te ngurte, i cili po te ishte i ngurte, nuk mund te qendronte.<<
    >>Mos don te thuash, se une jam siperfaqsor?<<
    >>Jo<<, me ishte pergjigjur ajo. >>Ate, cka te tjeret e quajne “thellesi”, eshte vetem nje akt tesere, nje kub katerdimensional. Ti hyn ne njeren faqe brenda, dhe del ne tjetren perjashte, dhe e gjen veten ne nje bote, e cila nuk mund te bashkeekzistoje me boten tende.<<
    (Lia, une nuk e di, nese ty do te shoh ndonjehere perseri, tani, kur ata kane hyre ne faqen tjeter dhe boten tende e kane sulmuar, dhe kjo per fajin tim: une i kam lene ata te besojne, se aty do te kishte funde, ashtu sic e deshironin ne dobesine e tyre.)
    Cfare mendoja une ne te vertete para pesembedhjete vjetesh? Ne ndergjegjen e mosbesimit tim e ndjeja veten fajtor mes gjithe ketyre besuesve. Ngaqe une e ndjeja, qe ata ishin ne te drejte, vendosa te besoja, njesoj sikur merr nje aspirine. Nuk te dhemb, dhe ndjehesh me mire.
    Une gjendesha ne mes te revolucionit, ose sido qe te jete ne simulimin me qesharak te revolucionit, qe ka pasur ndonjehere, dhe kerkoja ne nje besim plot nder. Une e ndjeja per nder, te merrja pjese ne mbledhjet dhe demonstratat, une bertisja ne kor me te tjeret: “O fashista, o zagare, do ju varim ne litare!”, une nuk hidhja asnje gur dhe nuk vervisja asnje zar celiku, pasi une kisha frike, se mos te tjeret do te benin me mua, ate qe u beja atyre, por une ndjeja nje tip ndjenje te larte morale, teksa vrapoja prej policise neper sokaket e qendres se qytetit. Une mberritja ne shtepi me ndjenjen, se kisha bere nje detyre. Neper mbledhje nuk mund te ngrohesha prej debateve ideologjike, te cilat zhvilloheshin ndermjet grupeve te ndryshme – une kisha dyshimin, se do te mjaftonte, qe te gjeje citatin e duhur, qe te kaloje nga njeri grup ne tjetrin. Une argetohesha me kerkimin e citatit te duhur. Une moduloja.
    Ngaqe neper demonstrata here pas here kishte ndodhur, qe une te renditesha pas njeres apo tjetres banderole me parrulla, qe te ndiqja nje vajze, e cila eksitonte fantazine time, prej asaj nxorra perfundimin, qe per shume prej shokeve te mi aktiviteti politik ishte nje eksperience seksuale – dhe seksi ishte nje pasion. Une doja vetem te isha kreshtar. Patjeter, gjate studimeve te mia mbi tempulltaret dhe genocidet e ndryshme, te cilat iu ishin mveshur atyre, isha perplasur me tezen e Karpokratit, sipas te cilit njeriu, per tu cliruar prej tiranise se engjujve, zotave te kozmosit, duhet te kryente cdo akt te turpshem dhe te shkundte pergjegjesite, te cilat jane lidhur me universin dhe me trupin vetjak, pasi vetem kur njeriu te kryeje te gjitha aktet, mundej shpirtite clirohej prej pasioneve te saj, per tu rikthyer perseri ne pastertine fillestare. Ndersa ne sajuam Planin e Madh, une zbulova, qe shume maniake misteresh ne perpjekjet e tyre per ndricim i shkojne kesaj udhe. E pra Aleister Crowley, i cili ka qene perkufizuar si njeriu me pervers i te gjitha koherave dhe si pasoje e gjithckaje, cka ai mundte ne njefare menyre, duhet ta kete bere me adhurues te te dyja gjinive, kishte, sipas informacioneve te biografeve te tij, vetem gra te shemtuara (une pandeh, qe edhe burrat, sipas asaj, cka shkruhej, nuk ishin me te mire), dhe mua me ndelte dyshimi, qe ai nuk e kishte bere per se mbari.
    Duhet patjeter te kete nje lidhje mes etjes per pushtet dhe impotentia coeundi. Marksi me ishte simpatik, pasi une isha i sigurte, qe ai e kishte bere gezueshem me te tijen Jenny. Njeriu e ndjen kete ne frymemarrjen e qete te prozes se tij dhe ne humorin e tij. Por njehere, ne korridoret e universitetit, une thashe, ne qofte se njeriu shkon ne krevat gjithmone me Krupskajan, ne fund shkruan nje liber aq te dhjere si Materializmi dhe Empiriokriticizmi. Ata per pak me rrahen dhe me shane si fashist. Me fort bertiste nje tip i madh me mjekerr tartare. Ai me kujtohet akoma, sot ai eshte i rruar komplet dhe i perket nje bashkesie, ne te cilen thurin kosha.
    Une e evokoj klimen e atehershme vetem, qe te rindertoj, se ne cfare gjendje mentale erdha tek Garamond dhe u simpatizova me Jacopo Belbon. Ishte atmosfera e atij, i cili ndermerr te gjitha diskutimet e medha mbi te verteten, per te mesuar ne to, se si korrigjohen bocat. Une mendoja, se problemi themelor ne nje citat si “Une jam ai, i cili jam” ishte per te vendosur, se ku perkiste kuptimi perfundimtar, para presjes apo pas saj.
    Prandaj edhe zgjedhja ime politike ishte filologjia. Universiteti i Milanos ishte ne ato vite shembullor. Ndersa ne pjesen tjeter te vendit, njeriu i shperthente auditoret, sulmonte profesoret dhe u kerkonte atyre, qe te flisnin vetem mbi shkencat proletare, tek ne vlente, duke perjashtuar disa perplasje, nje tip pakti konstitucional ose kompromisi territorial. Revolucioni zoteronte zonat e jashtme, auditorin ne maksimum dhe korridoret e medha ne katin perdhes, ndersa kultura zyrtare ishte terhequr ne kalimet e brendshme dhe ne katet e mesiperme, ne menyre qe atje, duke u vleresuar dhe garantuar, te vazhdohej me tej. Sikur te mos kishte ndodhur asgje.
    Keshtu mundesha une ti kaloja paraditet poshte ne diskusione mbi shkencen proletare dhe pasditet siper me perfitimin e nje diturie aristokratike. Une jetoja i kenaqur ne keto dy universe paralele dhe nuk e ndjeja veten ne asnje menyre te ndare me dysh. Edhe une besoja atehere, qe nje shoqeri e te barabarteve qendronte para portes, por une i thoja vetes, qe ne kete shoqeri te re disa gjera te caktuara duhet te funksiononin mire (dhe me mire se meperpara), per shembull trenat, dhe Sansculotten, te cilet me rrethonin, nuk e mesonin aspak, te dozonin qymyrin ne kaldaje, te vendoste shinat ose te bubrronte planet e udhetimit. Dikush duhej fundja te qendronte i gatshem edhe per trenat. Jo pa disa brerje ndergjegjeje, une ndjehesha si Stalini, i cili pas mustaqeve te tij vinte buzen ne gaz dhe mendonte: >>Jepini, vetem jepini, ju bolshevike shpirtvarfer, une nderkohe po studioj ne nje Seminar ne Tbilis, dhe pastaj jua parashtroj une planin pesevjecar.<<
    Ndoshta ngaqe une paradite jetoja ne entuziazem, identifikoja une me vone pasdite diturine me skepticizmin. Doja te studioja dicka, cka do te me lejonte, qe te thoja vetem ate, cka mund te provohej prej dokumentave, qe te ndaja menjane, cka ishte ceshtje e besimit.

    Gati rastesisht u gjenda ne nje seminar mbi historine mesjetare, u rregjistrova dhe zgjodha nje dizertacion mbi Procesin e Tempulltareve. Historia e Kaloresve te Tempullit me kishte mahnitur, qekur kisha hedhur nje veshtrim mbi dokumentat e para. Ne ato vite, teksa luftonim pushtetin e shtetit, me nevrikoste historia e atij procesi (qe ta quaje ate proces indiciesh, ishte nje perkedhelje), ne te cilin tempulltaret u denuan me djegie per se gjalli. Por shpejt zbulova, se qe prej atij momenti, kur ata u dogjen, nje cete me gjuetare misteresh filliuan, qe ti kerkonin dhe te pretendonin, se ata ekzistonin akoma, pa sjellur ndonje prove. Ky eksces vizionar ofendonte Te mosbesuarit tim, dhe keshtu une vendosa, qe te mos humbisja aspak kohe me keta gjuetare misteresh, porse ti permbahesha burimeve te asaj kohe. Tempulltaret ishin nje urdher kaloresish manastiri, i cili ekzistonte, persa kohe ai ishte i njohur nga kisha. Ne qofte se kisha e kishte shperndare urdhrin, dhe kete aoje e kishte bere para shtateqind vjetesh, atehere tempulltaret nuk mund te ekzistonin me, dhe nese ata ekzistonin akoma, atehere ata nuk ishin tempulltare. Keshtu edhe ndodhi, qe une packa se kisha shfletuar te pakten njeqind libra, por se fundmi vetem aty rreth tridhjete copeve lexova.
    Me Jacopo Belbon rashe ne kontakt pikerisht prej tempulltareve, tek Pilade, teksa e kisha pothuaj gati dizertacionin, aty nga fundi i 1972.
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  7. #27
    Ikon-thyes Maska e Qafir Arnaut
    Anėtarėsuar
    27-07-2002
    Vendndodhja
    Shum po shndrit aj Diell, e pak po nxeh
    Postime
    1,542
    Ah, ky liber me ka cmendur prej vitesh.. Me eshte kthyer ne nje Bibel...Me poshteroi teresisht e mizorisht sepse me tregoi kush jam ...thjesh nje Diabolical pa tru

  8. #28
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410

    Post

    8

    Prej drites dhe prej Zotave i ardhur, jam tash ne Ekzil, prej tyre i ndare

    Fragment manikej prej Turfan, M7

    Bari i Pilades ishte ne ato vite te lirise, taverna galaktike, ne te cilen alienet prej Ofiukus, te cilet rrethonin planetin Toke, takoheshin jo detyrimisht me burrat e Perandorise, te cilet patrullonin mbi Brezin-Van-Allen. Ishte nje bar ne rrethinat e qytetit te vjeter te Milanos, me banak zinku dhe biliardo, ku mengjeseve vinin punonjesit e hekurudhave dhe ustallaret nga lagjia, per te shijuar nje Te Bardhe te vogel. Ne gjashtedhjeteteten dhe ne vitet mepas Pilade ishte bere pak a shume si nje Rick“s Bar, ku aktivistin e Levizjes Studentore mund ta shihje gjate nje loje bixhozi, ne te njejten tavoline me gazetarin e gazetes borgjeze, i cili ia lejonte vetes nje gote pas mbylljes se redaksise, ndersa kamionet e pare tashme ishin ne rruge e siper, per te shperndare genjeshtrat e Sistemit. Por tek Pilade edhe gazetari ndjehej si nje proletar i shfrytezuar, prodhues i te mirave, i mberthyer ne zinxhira, per te fabrikuar ideologji, dhe studentet i ndanin atij Absolucion.
    Mes ores njembedhjete e mbremjes dhe dy te nates vinin mepas lektori i shtepise botuese, arkitekti, reporteri i skandaleve me ambicjen per faqen e kultures, piktoret e akademise Brera, disa shkrimtare mesatare dhe studentet si une.
    Rregulli ishte nje mase mesatare ne ekscesin alkoholik, dhe Pilade kishte nderruar, teksa mbante gjithmone veren e bardhe per punonjesit e tij te hekurudhes dhe per klientet e tij disi me aristokrate, ujin e gazuar dhe Amaron Ramazzotti me spumante DOC per intelektualet demokrate dhe Johnny Walker per revolucionaret. Une mund te shkruaja historine politike te atyre viteve, duke pershkruar Tempi e Modi ne te cilat hap pas hapi njerezit kalonin nga Red Label tek 12-Years Old Ballantines dhe me ne fund tek Malt.
    Ne tavolinen e vjeter te bilardos piktoret dhe punonjesit e hekurudhave sfidonin njeri-tjetrin me nga nje loje tjeter, por me ardhjen e klienteles se re, Pilade kishte vendosur edhe nje fliper.
    Tek une qendronte nje zar fare pak ne loje, dhe ne fillim besoja, se e gjitha qendronte ne pavemendshmerine time ose ne aftesite e mia manuale te pakta . Se ku qendronte ne te vertete, e kuptova vite me vone, teksa pashe Lorenza Pellegrinin te luante. Ajo nuk me kishte rene ne sy ne fillim, por nje mbremje ate ma kapi syri, tek ndiqja veshtrimin e Belbos.

    Belbo kishte nje menyre te qendruari ne bar, sikur ai te kishte qene vetem ne udhetim e siper(nderkohe qe ai banonte prej vitesh ne kete bar). Ai nderhynte shpesh ne biseda, ne banak ose ne njeren prej tavolinave, por pothuaj gjithmone me ndonje verejtje te shkurter, e cila e bente entuziazmin te vdiste, pa rendesi se per cfare behej fjale ne ate cast. Te njejta gje ai e arrinte me nje tjeter teknike, pikerisht me ane te pyetjeve. Dikush tregonte dicka, tregonte me aq gjalleri, saqe te gjithe degjonin te perhumbur, dhe Belbo e veshtronte ate me syte e tij blu te gjelbert, me nje shikim gjithmone paksa te shtruar, mbante goten ne lartesine e belit, sikur kishte harruar se piri me kohe, dhe pastaj pyeste: >>Dhe keshtu ka ndodhur me te vertete?<< Ose: >>Dhe seriozisht e keni thene kete?<< Une nuk e di, se c“ndodhte ne ate cast, por ne ate pike cdokush fillonte te dyshonte ne rrefim, edhe rrefyesi. Duhet te ishte toni piemontez, qe deftoren e Belbos e kthente ne pyetesore dhe pyetjet e tij ne shpotķ. Piemonteze ne Belbo ishte edhe menyra e tij e te folurit, pa e pare tjetrin perballe thelle ne sy, por jo si dikush, i cili e shmang shikimin. Shikimi i Belbos nuk i shkeputej dialogut. Ai thjesht levizte, fiksonte papritmas pika prerese paralelesh, tek te cilat nuk kishe menduar kurre, diku ne nje pike te papercaktuar ne dhome, dhe i jepte keshtu tjetrit pershtypjen, siku te kishe ngulitur deri ne ate moment idiotisht te vetmen pike irrelevante.
    Por nuk ishte vetem veshtrimi. Belbo mund tjetrin vetem me nje gjest te vetem, vetem me nje interjekcion ta ngrinte nga grepat. Te zeme se, ti per shembull ishe munduar te provoje, qe Kant kishte perkryer me te vertete nje kthese kopernikane ne filozofine moderne, dhe ishe gati, qe te vije jeten ne loje per kete. Belbo, i ulur para teje, mundej papritmas te veshtronte duart e tij ose te fiksonte gjurin e tij, ose te mbyllte qepallat pergjysem dhe te sillte nje buzeqeshje etruske, ose te qendronte aty disa sekonda gojehapur, te ngrinte syte ne tavan, dhe pastaj duke belbezuar pak thoshte: >>Ah po, ky Kanti...<< Ose, nese dikush i angazhuar perkundej rreth nje atentati mbi te gjithe sistemin e idealizmit transcendental: >>Poooo... dhe Ju pastaj me te vertete do ta kishit dashur gjithe kete rremuje...?<< Ndersa ai te veshtronte sfidueshem, sikur ti, dhe jo ai, te kishe prishur magjine, dhe te te jepte kuraje: >>Por flisni me tutje, flisni pra me tutje. Me siguri qe ka dicka ne te...aty ka dicka...ai robi ka fantazi.<<
    Ndonjehere, kur ai zemerohej me te vertete, ai reagonte harbutshem. Ngaqe e vetmja gje, cka atij ia hiqte trurin, ishte harbuteria e te tjereve, qendronte harbuteria e tij krjt e brendshme dhe rajonale. Ai shtypte buzet me njera-tjetren, rrotullonte syte shkurt drejt qiellit, pastaj e zhyste shikimin dhe koken menjehere, nga majtas lart poshte, dhe thoshte me gjysem zeri: »Ma gavte la nata« Ishte nje shprehje piemonteze, te cilen deri tani ai e shpjegonte, kur dikush nuk e kuptonte: »Ma gavte la nata, fjale per fjaledo te thote: hiqe tapen. Kjo thuhet, kur dikush fryhet. Ideja eshte, qe ai ka arritur ne kete situate anormale, ngaqe ai ka nje tape ne prapanice. Kur ai e heq ate, pffffisht, ai tkurret perseri ne gjendjen njerezore normale.<<

    Me nderhyrje te tilla ai mund t“ia zbulonte ndonjerit krejt padashje sqimat e te gjitha Ekzistencave, dhe une isha prej kesaj i mahnitur. Por prej kesaj une nxorra nje mesim te gabuar, pasi une i mora ato si modeli i perbuzjes per banalitetin e te vertetave te te tjerev.
    Vetem tani, pasi me ane te sekreteve te Abulafias kisha zbuluar edhe shpirtin e Belbos, e di, qe ai qendrim, te cilin une e mbaja per kthjellesi pa iluzione dhe te cilen une e ngrita si principin e jetes time, per ate ishte vetem nje forme e melankolise. Libertinizmi i tij intelektual i parespekte fshihte nje perpjekje e deshperuar ndaj absolutizmit. Ishte e veshtire, qe ta njihje me shikim te pare, pasi Belbo castet e arratise, e ndurrimit, e distancimit i kompensonte me caste te shoqerise clodhese, ne te cilat ai argetohej duke prodhuar ne mosbesim te gezueshem absolutizem alternativ. Dicka e tille si edhe, kur me Diotallevin konceptonte Manuale te Pamundesise, bote te mbrapshta, teratologji bibliografike. Dhe kur e shikoje ashtu krejt entuziast dhe elokuent gjate ndertimit te Sorbonne ą la Rabelais te tij, nuk mund ta pandehje, se sa thelle vuante ai nen syrgjynin e tij prej fakultetit teologjik te te verteteve.

    Vetem tani me eshte e qarte: une ate adrese thjesht e kisha hedhur poshte, ai e kishte humbur dhe dhimbjen per humjen nuk mund ta sheronte me.

    Ne file-t e Abulafias kam gjetur shume faqe te nje pseudoditari, te cilin Belbo ia kishte besuar heshtjes se disketave, ne sigurine, qe poziten e tij kaq shpesh te proklamuar si vezhgues i thjeshte i botes te mos e tradhetoje. Disa mbanin nje date te hershme, sic duket shenime te vjetra, te cilat ai i kishte hedhur ne kompjuter, qofte prej nostalgjise ose me qellimin, per ti redaktuar dikur. Te tjerat jane prej viteve te fundit, qekur kishte Abulafian. Ai shkruant prej kenaqesise ne lojen mekanike, ose per te reflektuar i vetem mbi gabimet e tij, ai bente sikur, nuk “krijonte” gje me te, pasi Krijimi, edhe nese ai prodhon gabime, ndodh vetem prej dashurise ndaj dikujt tjeter. Por ngadale Belbo kaloi, pa e vene re, ne hemisferen tjeter. Ai krijonte – dhe sikur te mos e kishte bere kurre: entuziazmi i tij mbi Planin e Madh buronte pikerisht prej kesaj nevoje, per te shkruar nje LIBER, edhe sikur te perbehej vetem prej gabimeve te vetme, ekskluzive, te rremujshme dhe te bera me qellim. Per sa kohe ti ne zbrazetine tende ballafaqohesh vetem me veten tende, mund te mendosh akoma, ti mund te kesh kontakt me Ate, por pa brumosur mire materien, qofte kjo edhe ajo elektronike, ti je bere nje Demiurg, dhe kush merr persiper, qe te krijoje nje bote, qe ne fillim eshte kompromentuar me Gabimin dhe me Te Keqen.

    .......................................vazhdon.
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  9. #29
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    ...................vazhdimi.

    __________________________________________________ ______________

    Filename: Tre gra

    Keshtu eshte: toutes les femmes que j'ai rencontrées se dressent aux horizons - avec les gestes piteux et les regards tristes des sémaphores sous la pluie...
    Shiko lart, Belbo. Dashuria e pare Maria Santissima. Mama, ashtu si duke kenduar me tund ne preher, a thua sikur une prej kohesh te mos kisha me nevoje per kenge djepi, por une doja, qe ajo te kendoje, pasi une e dashuroja zerin e saj dhe aromen lavender te gjoksit te saj: >>O mbretereshe e Empyreum, e dlire dhe e bukur – te qofsha fale ty, moter, nuse, dado – te qofsha fale ty, nene e shpetimtarit.<<
    Natyrisht, gruaja e pare ne jeten time nuk ishte imja – me kete rast per definitionem edhe gruaja e askujt tjeter. Jam dashuruar menjehere ne te vetmen grua, e cila ben gjithcka pa mua.
    Pastaj Marilena (Marylena? Mary Lena?) Te pershkuash ne menyre lirike agimin, flokun e arte, fjongo e madhe bojeqielli, une drejt, me hunden te zgjatur lart para stolit, ajo duke u balancuar mbi mbeshtetese, krahet e hapur, per te barazuar lekundjet e saj (Ekstrasystole e hijshme), fundi duke u perplasur pas kofsheve te saj roza. Atje lart, e paarritshme.
    Skice: te njejten mbremje mamaja, teksa pudros prapanicen roza te motres time dhe une e pyes ate, se kur do ti rritet bibilushi vogelushes, dhe mamaja ma zbulon, qe vajzave te vogla nuk u rritet kurre, porse rrine keshtu. Pernjehere shikoj Mary Lena perseri, dhe te bardhen e mbathjeve te saj, e cila shkelqen poshte fundit blu tek perplaset, dhe une e kuptoj, qe ajo eshte bjonde dhe e pashme, e paarritshme, dicka tjeter. Asnje marredhenie e mundur, ajo i perket nje rrace tjeter.
    Gruaja e trete e humbur menjehere ne humneren, ne te cilen ajo u zhyt. Tani sapo e vdekur ne gjume, Ofeli e zbehte ne mes te luleve te arkivolit te saj virgjeror, teksa prifti lutjen e mortore reciton, aty ajo drejtohet papritmas lart qe prej arkivolit, e rrudhur dhe e bardhe, gishtin te ngritur hakmarres, zeri i honte: >>Pater, mos u lutni per mua. Sonte mbrema, para se te bija ne gjume, kisha nje mendim jo te paster, te vetmin ne jeten time, dhe tash une jam e mallkuar.<< Liberthin e komunionit te pare ta gjesh perseri. Kishte aty nje fotografi, apo te gjithen e kisha fantazuar? Sigurisht qe ajo kishte vdekur, teksa ajo per mua mendonte, mendimi jo i paster isha une, une, i cili Mary Lenen adhuronte, te Paarritshmen, prej lloji dhe fati tjeter. Une jam fajtor ne mallkimin e saj, une jam fajtor ne mallkimin e te gjithave, te cilat mallkohen, mire te me behet, qe te tre grate nuk i kam patur: Eshte ndeshkimi per ate, pasi ato i kam adhuruar.
    Te paren e humba ne Parajse, te dyten ne Purgator, teksa i ben zili penisit, te cilin ajo kurre nuk ka per ta patur, te treten ne Ferr. Teologjikisht perfekt. Tashme e shkruar.
    Por aty eshte edhe historia e Cecilias, dhe Cecilia ishte ne Toke. Une mendoja per te para se te flija, une ngjisja kodren perpjete, per te marre qumeshtin prej fshatareve, dhe ndersa partizanet prej kodres perballe qellonin mbi vendrojat, shikoja veten tek nxitoja ti vija asaj ne ndihme, per ta shpetuar ate nga nje cete me cuba te zinj, te cilet e ndiqnin ate duke i drejtuar pistoletat... Me bjonde se Mary Lena, me shqetesuese se vajza ne arkivol, me e paster e me e hijshme se Virgjeresha. Cecilia, e gjalle dhe e arritshme, nje Hic do te mjaftonte, une biles mund edhe ti flisja asaj, une isha i sigurte, qe ajo njerin prej llojit tim mund ta dashuronte, biles e dashuronte tashme njerin, ai quhej Papi, ai kishte floke kashte te verdhe mbi nje kafke te vockel, ai ishte nje vit me i madh se une dhe kishte nje saksofon. Dhe as edhe nje trompete te pakten. Une nuk i kam pare ndonjere bashke, por te gjithe ne mesim peshperitnin duke u ngerdheshur dhe duke bere me berryl, qe ata e benin me njeri-tjetrin. Patjeter ata genjenin, keta karafila katundaresh, te ngrehur si gjela. Ne donim vetem te jepnim te kuptohej, qe ajo (ajo, Marylena Cecilia, nuse dhe dado) ishte e arritshme ne nje menyre te atille, qe dikush tashme e kishte gjetur nje shteghyrje tek ajo.... Per cdo rast – rast i katert – une isha jashte loje.
    A shkruan njeriu nje roman mbi nje histori te tille? Ndoshta duhet ta shkruaja ate mbi grate, prej te cilave une arratisem, sepse mund ti kisha. Apo ti kisha mundur. Ato ti kisha. Apo mos eshte e njejta histori?
    Perfundimi: kur njeriu as ate nuk e di, se per cilen histori behet fjale pikerisht, atehere me mire te korrigjoje libra filozofie
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  10. #30
    in bocca al lupo Maska e Leila
    Anėtarėsuar
    25-04-2003
    Postime
    2,556
    ... vullnet hekuri!

    Te falenderoj dhe une, Pedro. Jam duke te ndjekur c'do shkrim ne kete teme.
    trendafila manushaqe
    ne dyshek te zoterise tate
    me dhe besen e me ke
    dhe shega me s'me nxe

  11. #31
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    9.

    In der rechten Hand trug sie ein gantz güldin Posaun.

    (Ne doren e djathte mbante ajo nje pozane krejt te arte).

    Johann Valentin Andreae,” Die Chymische Hochzeit Christiani Rosencreutz”, Straßburg, Zetzner, 1616, 1

    Ne kete tekst permendet nje trompete. Pardje mbrema, ne periskop, une nuk e dija akoma, se sa e rendesishme ishte kjo. Une kisha vetem nje ide te vagullt.
    Gjate mbasditeve te gjata tek Garamond qellonte shpesh, qe Belbo, i deshperuar para nje doreshkrimi, ngrinte syte prej leximit te tij dhe perpiqej qe te me terhiqte vemendjen edhe mua, teksa ishte e mundshme, qe une, ne tavolinen perballe, ngjisja ne kopertina gravura bakri te Panairit Boteror te Parisit, dhe pastaj ai zhytej ndonjehere ne kujtimet e vjetra – i gatshem per te lene, qe te binte perdja, sapo ai dyshonte, qe une te gjitha ia merrja fjale per fjale. Ai me shpaloste episode nga rinia e tij, por vetem si shembuj, per te tallur ndonje sqime. >>Pyes veten, ku do te perfundoje e gjithe kjo?<<, thoshte ai nje prej diteve.
    >>E keni fjalen per Fundin e Oksidentit?<<
    >>Po i vjen fundi? Fundja eshte edhe zanati i tij, apo jo? Jo, e kam fjalen per keta njerez, qe shkruajne. Ky eshte tani doreshkrimi i trete brenda nje jave, nje mbi Te drejten bizantine, nje mbi Finis Austriae dhe i treti mbi Sonetat e Petrarkes. Gjera jashtezakonisht te ndryshme, a nuk e mendoni?<<
    >>Them se po.<<
    >>Pikerisht, dhe a do ta kishit menduar, qe ne te tre ne nje pike te caktuar shfaqet deshira dhe objekti i dashurise. Eshte nje mode e tere sot. Tek Petrarka mund edhe ta kuptoj, por tek E drejta bizantine?<<
    >>Atehere do ti refuzoni?<<
    >>Ah jo, keto jane punime komplet te financuara, te paguara komplet prej Keshillit Kombetar i Kerkimit, dhe pervec kesaj nuk jane te keqija. Ne rastin me te mire do i telefonoj keta tre njerez dhe do ti pyes, nese ata te mund ti fshinin ato dy rrjeshta. Perndryshe edhe ata vete dalin si budallenj.<<
    >>Cfare mundet, te lutem shume, te kete qene objekti i dashurise ne Te drejten bizantine?<<
    >>Oh, njeriu mundet gjithmone ne njefare menyre ta fuse brenda... Patjeter, ne qofte se ne Te drejten bizantine ka patur nje objekt dashurie, nuk ishte ajo, cka ky thote ketu. Nuk eshte kurre kjo.<<
    >>Kjo cfare?<<
    >>Ajo, cka mendon njeriu. Njehere, kur une isha pese apo gjashte vjec, enderroja, sikur te kisha nje trompete. Nje te arte. E dini, kjo ishte nje nga ato endrra, ne te cilat njeriu mendon, njeriu kishte mjalte neper damare, nje si tip Pollution nate, sic mund ta kete njeri ne pubertet. Une besoj, se nuk kam qene kurre me i lumtur se ne ate enderr. Kurre me. Kur zgjohesha, vija re natyrisht, qe trompeta nuk gjendej aty, dhe filloja te ulerija si nje qen ujk. Ulerisja pergjate gjithe dites. Me te vertete, ajo kohe paralufte asokohe, duhet te kete qene aty rreth tridhjetetetes, ishte me te vertete nje kohe shume e varfer. Sot, sikur te kisha nje djale dhe ta shikoja ashtu te deshperuar, do ti thoja, hajde pra, do te te blej nje trompete, behej fjale fundja vetem per nje loder, nuk kishte per te kushtuar te gjithe boten. Por jo per prinderit e mi, ata as e sillnin neper mend. Te shpenzoje parį ne ate kohe ishte nje ceshtje serioze. Dhe ishte nje ceshtje serioze, qe te edukoje femijet me modestine, tua mesoje, qe ata jo gjithmone e marrin ate, qe e adhurojne. Une nuk e pelqej supen me lakra, thoja une per shembull, lakra ne supe me ishte e peshtire. Jo qe ata te thonin pastaj, epo mire, lere supen kete rradhe dhe merr vetem pjaten kryesore (ne nuk ishim te varfer, ne kishim pjate te pare te dyte dhe embelsire). O jo, as mos e mendo, cfare eshte mbi tavoline, ka per tu ngrene. Me teper, si zgjidhje komromisi, bente gjyshja perpjekje, te peshkonte lakren nga supa ime, flete per flete, fije per fije, dhe une duhej te haja supen e clakerzuar, e cila ishte me shpifur se mepare, dhe ky ishte biles nje koncension, te cilin im ate e mosaprovonte.<<
    >>Po trompeta?<<
    Ai me veshtroi ngurrueshem: >>C“Ju intereson trompeta?<<
    >>Mua aspak, Ju folet rreth nje trompete, ne lidhje me nje objekt dashurie, i cili pastaj nuk ishte i duhuri....<<
    >>Trompeta... Ate mbremje duhet te mberritnin xhaxhai dhe tetoja nga ***, ata nuk kishin femije, dhe une isha nipi i tyre i preferuar. Ata me pane mua tek ulerisja per shkak te kesaj endrre trompete dhe thane, ata do e rregullonin, te nesermen do te shkonim ne qendren komerciale, ne Upim, ku kishte nje repart te tere me lodra, nje bote e vertete cudirash, dhe aty une do te gjeja trompeten, te cilen e deshiroja. Une nuk mbylla sy per tere naten dhe te gjithe paraditen e kalova duke qendruar mbi nje kembe, sa ne njeren dhe ne tjetren. Pasdite shkuam me ne fund tek Upim, dhe atje kishte te pakten trelloje trompetash, ndoshta te gjitha prej llamarine te holle, por mua me dukeshin si prej floriri te paster. Kishte nje bri kumbues, nje pozane dhe nje pseudotrompete, nje te tille me nje fyell te vertete, dhe ajo ishte edhe ne ngjyre ari, por ajo kishte kapake si nje saksofon. Une nuk e dija, cilen duhej te merrja, dhe nderkoha po ngurroja si teper. Une i doja qe te tre dhe jepja pershtypjen, sikur nuk doja asnje. Nderkohe xhaxhai dhe tetoja kishin pare kartelat e cmimeve. Ata nuk ishin kurrnace, por mua mu duk, se atyre u dukej nje klarinete me e lire, nje te tille prej bakeliti, krejt e zeze dhe me kapake te argjende. “C“thua, a nuk do te te pelqente ajo me teper?” me pyetan ata. Une e provova, i bindur i fryva asaj dhe perpiqesha ti mbushja mendjen vetes, qe ajo ishte e mrekullueshme, por ne te vertete e mendova dhe njehere dhe thashe me vete, ndoshta ata donin, qe une te merrja klarineten, ngaqe ajo ishte me e lire, trompeta duhet te kushtonte qimet e kokes, nuk mund t“ua kerkoja atyre. Mua me kishin mesuar, kur dikush deshiron te te fale dicka, cka ti e ke me qejf, duhet te thuash ne fillim “jo, faleminderit”, dhe jo vetem nje here, jo vetem te thuash “jo, faleminderit” dhe pastaj te zgjasesh duart menjehere, porse te presesh, derisa te te nxisin dhe te te thone, po merre pra. Vetem atehere femija i edukuar mire leshon pe. Keshtu pra, une thash krejt i urte, ndoshta nuk doja fare nje trompete, ndoshta bente edhe klarineta, ne qofte se ata e kishin ate me me qejf. Dhe une i shikoja ata nga poshte lart me shpresen, se ata do te me nxisnin. Ata nuk me nxiten, Zoti u bekofte shpirtin. Ata ishin shume te lumtur, qe mundeshin te me blenin klarineten, pasi une – sic thoshin ata – e kisha ate me me qejf. Ishte shume vone per kthim mbrapa. Une mora klarineten.<<
    Ai me veshtroi me dyshim: >>A doni te dini, nese kam enderruar me per trompeten?<<
    >>Jo<<, thashe une, >>une dua te di, cili ishte objekti i dashurise.<<
    >>Ah<<, tha ai dhe u perkul perseri mbi doreshkrimin e tij, >>e shikoni, edhe ju jeni komplet i posesuar prej ketij objekti dashurie. Histori te tilla mund ti rrotullosh si te duash. Por... cfare, nese atehere do te kisha marre trompeten? A do te isha atehere me te vertete i lumtur? Si mendoni, Casaubon?<<
    >>Ndoshta do te kishit enderruar per klarineten.<<
    >>Jo<<, e perfundoi ai thatazi. >>Klarineten vetem sa e mora. Ma merr mendja, une nuk kam luajtur kurre ne te.<<
    >>Luajtur apo enderruar?<<
    >>Luajtur<<, tha ai me vendosmeri, dhe une nuk e di pse, por e ndjeja veten si nje karagjoz.
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  12. #32
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    10.

    E finalmente altro non si inferisce cabalisticamente da vinum che VIS NUMerorum, dai quali numeri essa Magia dipende.

    Cesare della Riviera, Il Mondo Magico degli Eroi, Mantova, Osanna, 1603, p. 65 f.

    E pra, une fola mbi takimin tim te pare me Belbon. Ne njiheshim tashme me te shikuar dhe kishim folur njehere shkurtazi me njeri-tjetrin tek Pilade, por une nuk dija shume mbi te, vetem qe punonte tek Garamond, dhe libra prej Garamondit here pas here gjate studimit me binin nder duar. Ishte nje shtepi botuese e vogel, por serioze. Nje djale i ri, i cili sapo synon te shkruaj doktoraten e tij, ndjehet gjithmone i terhequr prej dikujt, i cili punon ne nje shtepi botuese te mirenjohur.
    “Po Ju cfare beni?” me pyeti ai nje mbremjeje, teksa te dy u mbeshtetem ne fundin e jashtem te banakut prej zinku, te rrethuar prej nje turme si ne nje party te madh. Ishte koha, kur te gjithe i drejtoheshin njeri-tjetrit me “ti”, studentet profesoreve dhe profesoret studenteve. Pa permendur fare klientet e Bar Pilades. “Me jep nje birre”, i thoshte nje student ne Parka kryeredaktorit te perditshmes me te madhe. Mund te mendoje, se ishe ne Shen-Petersburg ne kohe te Shklovskit te ri.
    Majakovske te zhurmshem dhe asnje Zhivago te vetem. Belbo nuk i shmangej te pergjithshmes “ti”, por ai i jepte atij nje nenton te pakuptueshem perbuzes. Ai thoshte “ti”, ne menyre qe te demonstronte, qe ai vulgaritetit i pergjigjej me vulgaritet, por qe mes afersise dhe afrimitetit ndante nje humnere. Vetem rralle dhe vetem per pak njerez degjoja ate te thoshte “ti” me perulje, ose me pasion – vetem ndaj Diotallevit dhe tek tuk ndonje femre. Atyre, te cilet ai i vleresonte, dhe nuk i njihte prej kohesh, u drejtohej me Ju. Keshtu veproi ai me mua gjate gjithe kohes se bashkepunimit dhe une isha krenar per kete privilegj.
    “Po Ju cfare beni?” me pyeste ai atehere, sic e di tani, me simpati.
    “Ne jete apo ne “teater”?” e pyeta une me nje shikim rrotullues nga skena e Pilades.
    “Ne jete.”
    “Une studioj.”
    “Shkoni ne Universitet apo studioni.”
    “Ju nuk do ta besonit, por njera nuk e kundershton tjetren. Tani perfundoj nje dizertacion mbi Kaloresit e Tempullit.”
    “Oh, cfare teme e peshtire”, tha. “A nuk eshte kjo dicka me teper per te marret?”
    “Une studioj te vertetet. Dokumentet e procesit. Por cfare dini Ju mbi Tempulltaret?”
    “Une punoj ne nje shtepi botuese, dhe ne nje shtepi botuese vijne te mencur dhe te marre. Mjeshteria e lektorit eshte qe me nje te goditur te njohe te marret. Kur dikush fillon te flase mbi Tempulltaret, eshte ne shumicen e rasteve nje i marre.”
    “E kujt ia thoni kete. Emri i tyre eshte nje Legjion. Por jo te gjithe te marret flasin mbi Tempulltaret. Prej nga i njihni te tjeret?”
    “Pervoje pune. Dua t“Jua shpjegoj, Ju jeni akoma i ri. Para se gjithash, si Ju quajne?”
    “Casaubon”
    “A nuk ka qene nje figure romani ne Middlemarch
    “S“e kam idene. Ne fakt ka qene, besoj, edhe nje Filolog i Rilindjes. Por une nuk jam i afert me te.”
    “Ta lejme kete per nje here tjeter. Pini dicka? Pilade, edhe dy te tjera, faleminderit. Atehere, kini mendjen. Ne bote gjenden Idiotet, Mendjelehtet, Budallenjte dhe Te marret.”
    “Tjeter jo?”
    “Posi, ne te dy per shembull, ose se paku – pa ofenduar njeri – mua. Por ne fund te fundit, po ta shohesh me mire, cdo njeri i perket njerit prej ketyre kategorive. Cdokush prej nesh eshte herepashere idiot, mendjelehte, budalla ose i marre. Le te themi, normal eshte ai, i cili keto komponente i perzien ne nje fare menyre arsyeshem. Keta jane Tipa Themelore.”
    “Idealtypen, sic thone gjermanet.”
    “Bravo. Dini edhe gjermanisht?”
    “Mjafton aq sa per Bibliografite.”
    “Ai, i cili, ne kohen time, dinte gjermanisht, nuk promovohej me tutje. Ai e kalonte diten me te diturit gjermanisht. Sot ndodh e njejta gje, besoj, me kinezcen.”
    “Une nuk e di dhe aq mire, prandaj edhe po promovohem. Por te kthehemi tek tipologjia Juaj. Kush eshte atehere nje gjeni, ashtu si Ajnshtajn per shembull?”
    “Gjeni eshte ai, i cili nje nga komponentet e ngre ne lartesi marramendese, duke u afruar me te tjeret.”
    Ai rrekelleu nje gllenjke dhe trokiti goten me nje vajze, e cila ne ate cast kaloi aty pari: “Ciao, Bellissima, a ke provuar perseri te besh vetevrasje?”
    “Jo”, iu pergjigj ajo, “tani jetoj ne nje bashkesi.”
    “Shume mire, atehere”, tha Belbo. Me pas u kthye perseri nga mua: “Njeriu mund te beje edhe vetevrasje kolektive, nuk mendoni edhe Ju keshtu?”
    “Por si eshte puna me te marret?”
    “Shpresoj, te mos e merrni teorine time per flori te paster. Une s“mund te shpjegoj te gjithe boten. Une them vetem, se kush eshte i marre per nje shtepi botuese. Teoria eshte e zhvilluar ad hoc, okay?”
    “Okay. Raundi tjeter eshte i imi.”
    “Okay. Pilade, te lutem, me pak akull. Perndryshe shkon direkt ne gjak. Atehere. “Idioti” nuk flet fare, ai vetem jargavitet, ai eshte spazmatik. Ai e mbjell krem karamelin mbi balle, pasi ai nuk di te koordinoje levizjet e tij. Ai ecen ne anen e gabuar te portes rrotulluese.”
    “Si ia arrin ai kete?”
    “Ai ia arrin kesaj. Fundja ai eshte idiot. Ai nuk na intereson neve ketu, ai njihet menjehere dhe ai nuk vjen asnjehere ne shtepi botuese. Ta leme ate atje ku eshte.”
    “Mire, e leme atje ku eshte.”
    “Te jesh “Mendjelehte” eshte me komplekse. Eshte nje e sjellur sociale. Mendjelehte eshte ai, i cili flet prane gotes.”
    “Si e kuptoni Ju kete?”
    “Keshtu”. Ai drejtoi gishtin tregues drejt gotes se tij te Whisky-t mbi banak. “Ai don te flase rreth asaj, cfare eshte ne gote, por cfare ben ai, ai flet per tjeter gje. Nese e doni keshtu, te thene me fjale te pergjithshme te kuptueshme: Ai sillet gjithmone jashte vendit, ai eshte ai tipi, i cili interesohet ne gjetjen e te dashures zonjes grua, kur dikujt i ka ikur gruaja. Mjafton kjo ne veshtrimin e idese?”
    “Mjafton, e njoh tipin.”
    “Mendjelehti eshte shume i kerkuar, vecanerisht neper darkat mondane ose neper Party. Ai i ve qe te gjithe ne siklet, por atehere sjell raste per komentare. Ne variantin e tij me positiv ai behet diplomat. Ai flet prane gotes, kur te tjeret jane sjellur jashte vendit, atehere ai e sjell biseden rreth temave te tjera. Por ai nuk na intereson neve ketu, ai nuk eshte asnjehere kreativ, ai nuk krijon gje vete, e qe atehere ai nuk vjen asnjehere ne shtepi botuese per te ofruar doreshkrime. Mendjelehti nuk thote, qe macja leh, ai flet mbi macet kur te tjeret flasin mbi qente. Ai ngaterrohet me rregullat e konversacionit, dhe kur ngaterrohet mire, eshte i mrekullueshem. Besoj, ai eshte nje gjallese e pavdekshme, mbajtes eminent i virtyteve borgjeze. Atij i nevojitet nje Sallon Verdurin apo nje Maison Guermantes. Lexoni ju studentet, te tilla gjera?”
    “Une po.”
    “Mendjelehti eshte Joachim Murat, i cili kalon ne reviste paraden dhe veshtron nje oficer te larte te dekoruar prej Martinique. ›Vous źtes nčgre?‹ e pyet ai. ›Oui mon général‹, i pergjigjet oficeri. Dhe Murat: ›Bravo, bravo, continuez!‹ Vazhdoni. A mundeni te me ndiqni? Me falni, por sonte mbrema festoj nje vendim historik ne jeten time: Kam vendosur te mos pķ me! Edhe nje? Jo, mos u pergjigjni, Ju me shkaktoni ndjenja faji. Pilade!!
    “Po Budallai?”
    “Ah. Budallai nuk ngaterrohet ne menyren e te sjellurit. Ai ngaterrohet ne menyren e te menduarit. Ai eshte ai tipi, i cili thote, te gjithe qente jane kafshe shtepiake dhe te gjithe qente lehin, por edhe macet jane kafshe shtepiake e si rrjedhim edhe ato lehin. Ose: Te gjithe athinasit jane te vdekshem, dhe te gjithe banoret e Pireut jane te vdekshem, atehere te gjithe banoret e Pireut jane athinjote.”
    “Por kjo qendron.”
    “Po, por prej rastesise. Budallai mund edhe te thote dicka te sakte, por prej arsyesh te gabuara.”
    “Njeriu mund te thote edhe dicka te gabuar, edhe pse arsyet jane te drejta.”
    “Per Zotin! Po pse atehere gjithe ai mśnd per te qene animal rationale
    “Te gjithe majmunet rrjedhin prej formave te uleta te jetes, njerezit rrjedhin prej formave te uleta te jetes, atehere jane te gjithe njerezit majmuna.”
    “Jo keq. Jemi gati tek pragu, ne te cilin ju filloni te nuhasni, qe dicka nuk shkon, por eshte nje fare pune e nevojshme, per te zbuluar, cfare pikerisht dhe perse. Budallai eshte mbi te gjitha i mefshte. Mendjelehtin e zbulon pernjehere (pa permendur idiotin), por budallai argumenton pothuaj si vetja, mungon vetem nje copez e vogel. Ai eshte mjeshter ne paralogjisma. Prej tij nuk shpeton dot asnje lektor, atij i duhet nje perjetesi e tere. Libra prej budallenjve botohen shume, pasi ato ne shikim te pare na bindin. Lektori i shtepise botuese nuk eshte i detyruar te zbuloje budallain. Akademia e Shkencave nuk e zbulon dot ate, perse duhet ta bejne kete njerezit e shtepise botuese?”
    “Edhe Filozofia nuk e zbulon dot ate. Deshmia e Zotit e Anselmit te Canterbury eshte budallallek: Zoti duhet te ekzistoje, pasi une mund ta mendoj ate si nje Qenie, e cila zoteron te gjithe persosmerine, perfshire edhe ekzistencen. Anselmi ngaterron ekzistencen ne te menduar me ekzistencen ne realitet.”
    “Po, por budallallek eshte edhe kunderthenia e Gaunilos: Une mund te mendoj rreth nje ishulli ne det, edhe nqs ai ishull nuk ekziston ne te vertete. Ai ngaterron te menduarin e te rastesishmes me te menduarin e te domosdoshmes.”
    “Nje lufte mes budallenjve.”
    “Sigurisht, dhe Zoti argetohet ne ate e siper si nje gaztor. Ai deshironte vetem te ishte i paimagjinueshem, vetem qe te demonstronte, qe Anselmi dhe Gaunilo ishin budallenj. Cfare qellimi madhor per Krijimin, cfare them dhe une, per Aktin e Vullnetit, fuqi e se ciles donte te ishte edhe Zoti. E gjitha e finalizuar ne ngerthimin e budallallekut kozmik.”
    “Ne jemi te rrethuar prej budallenjve”
    “Njeriu nuk u shpeton dot atyre. Te gjithe jane budallenj, pervec Jush dhe mua. Ose te themi me mire, pa ofenduar njeri, pervec Jush.”
    “Mua me duket, ketu futet ne loje deshmia e Goedelit.”
    “S“e kam idene, une jam nje idiot. Pilade!”
    “Hej, ky eshte raundi im.”
    “I ndajme me pas. Kretasi Epimenides thote, te gjithe kretasit jane genjeshtare. Nqs ai e thote kete, ai, i cili eshte vete kretas dhe kretasit i njeh, atehere kjo duhet te jete e vertete.”
    “Ky eshte budallallek.”
    “Ky eshte Paulus. Letra ndaj Titus. Tashti kete: Te gjithe, te cilet mendojne, qe Epimenides eshte genjeshtar, mund tu besojne kretasve, por kretasit nuk u besojne kretasve, si rrjedhoje asnje kretas mendon, qe Epimenides eshte nje genjeshtar.”
    “Ky eshte budallallek, apo jo?”
    “Gjykoni vete. Une Jua kam thene, eshte e veshtire, te zbulosh budallain. Nje budalla mund te marre edhe cmimin Nobel.”
    “Lermeni te mendoj pakez. Disa prej atyre, te cilet nuk besojne, qe Zoti e krijoi boten ne shtate dite, nuk jane fundamentaliste, por disa prej fundamentalisteve besojne, qe Zoti e krijoi boten ne shtate dite – atehere asnjeri prej tyre, te cilet nuk besojne, qe Zoti e krijoi boten ne shtate dite, eshte fundamentalist.”
    “Zot i madh, eshte veshtire ta thuash...Nuk e di. Si thoni Ju?”
    “Sido qe te jete eshte budallallek, edhe po te ishte e vertete. Shkel nje rregull te silogjismes: Nuk mund te nxjerresh perfundime pergjithesuese, te cilat rrjedhin prej dy rasteve te vecanta.”
    “Po sikur tani te jeni Ju budallai?”
    “Atehere do te isha ne shoqeri te mire dhe sekulariste.”
    “Ketu keni te drejte, budallalleku na rrethon. Dhe ndoshta eshte budallalleku yne ne nje llogjike tjeter se sa ajo e mencurise sone. E gjithe historia e llogjikes mbeshtetet ne definicionin e nje perkufizimi te pranueshem te budallallekut. Nuk ke c“ben, ai eshte gjigand. Cdo mendimtar i madh eshte per dike tjeter nje budalla.”
    “Te menduarit si nje forme koherente e budallallekut.”
    “Jo, budallalleku i nje mendimi eshte inkoherenca e nje mendimi tjeter.”
    “Mendim i thelle. Tashme dy, edhe pak dhe Pilade e mbyll dhe ne jemi tek “Te marret.”
    “Aty po dal. Te marrin e dallon pernjehere. Ai eshte nje budalla, i cili nuk mund te maskohet dot. Budallai perpiqet ta vertetoje tezen e tij, ai ka nje llogjike te shtrember, megjithate e ka nje. I marri perkundrazi nuk i behet vone per llogjiken, ai vepron me lidhje te shkurtra. Cdo gje verteton per te cdo gje. I marri ka nje idé fikse dhe e shikon ne cdo gje, qe ai gjen, kete idé te vertetuar. Te marrin e njeh ne lirine, qe ia jep vetes perkundrejt detyrimit te gjetjes se provave, ne gatishmerine, per te gjetur kudo ndricimin. Dhe mund t“Ju duket e cuditshme, por I marri heret apo vone nxjerr prej cilindrit Tempulltaret.”
    “Gjithmone?”
    “Ka edhe Te marre pa tempulltare, por ata me tempulltare jane me te rrezikshmit. Ata nuk i njeh dot menjehere, ne fillim duket, sikur flasin krejt normal, por pastaj, papritmas...” Ai beri shenje, duke porositur nje whisky, por nderroi mendje dhe kerkoi llogarine. “Meqe ra fjala per tempulltaret, pardje erdhi nje tip tek une dhe me solli nje doreshkrim rreth temes. Besoj me te vertete, qe eshte i marre, por me surrat njerezor. Doreshkrimi fillon krejt pafajshem. Doni ti hidhni ndonje sy?”
    “Me gjithe qejf. Ndoshta gjej ndonje gje brenda, qe me hyn ne pune.”
    “S“e besoj fare. Por nese keni nje gjysem ore kohe, beni nje vrap nga ne. Via Sincero Renato numer nje. Do te me hyje mua me teper ne pune sesa Juve. Ma thoni menjehere, nese punimi iu duket serioz.”
    “Perse me besoni mua?”
    “Kush thote, se Ju besoj Juve? Por nese vini, Ju besoj Juve. Une i besoj kureshtjes.”
    Nje student u derdh brenda me fytyre te cakerritur. “Shoke! Perjashta po marshojne fashistet! Me zinxhira bicikletash!”
    “Do u bie kokes”, thirri tipi me mstaqe tartare, i cili me kishte kercenuar mua per shkak te Leninit.
    “Para, shoke!” Te gjithe i mbathen jashte.
    “C“eshte? Nuk do vemi dhe ne me ta?” pyeta une si i zene ne faj. “Jo”, tha Belbo. “Jane thashetheme, qe i ka nxjerre Pilade, per te boshatisur lokalin. Per mbremjen e pare, qekur nuk pķ me, me duket vetja shume i trullosur. Duhet te jene patjeter shenjat e abstinences. Te gjitha, cka Ju thashe, deri ne kete moment inkluziv, jane te gabuara. Naten e mire, Casaubon.”
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  13. #33
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    11.

    Shterpesia e tij ishte e pafundme: ajo kishte pjese ne ekstaze.

    E. M. Cioran, Le mauvais démiurge, Paris, Gallimard, 1969

    Biseda tek Pilade me kishte treguar anen e jashtme te Belbos. Nje vezhgues i mire mund te kishte perceptuar karakterin melankolik te sarkazmes se tij. Une nuk mund te pretendoj, qe ajo te kishte qene nje maske. Maska ishin ndoshta afrimitetet, prej te cilave ai e linte veten te terhiqej. Sarkazma e tij e shfaqur publikisht zbulonte ne fakt melankoline e tij te vertete, te cilen ai fshehtazi perpiqej t“ia fshihte vetes, duke e maskuar ate me nje melankoli te marinuar.
    Lexoj perseri kete tekst, te cilin une e kam gjetur mes file- ve te tij, dhe shikoj tani, qe ai ne fakt ne to perpiqej, si ne nje roman, te shpaloste ate, cka ai, te nesermen tek Garamond, do duhej te me thoshte mbi profesionin e tij. Cdo gje e gjej perseri ne to: akribine e tij, pasionin e tij, zhgenjimin e lektorit, i cili shkruan nepermjet personit-mjet, permallja ndaj kreativitetit, te cilin ai nuk mundej ta realizonte kurre, rreptesia morale, e cila e shtrengonte ate, veten e tij ta ndeshkonte, pasi ai adhuronte dicka, mbi te cilen ai mendonte te mos kishte asnje te drejte, teksa ai prej adhurimit te tij krijoi nje pikture lajle-lule patetike.

    __________________________________________________ _____________

    Filename: Surabaya – Jim

    Mengjes, bisede me arumunin e ri.
    1. Monografi e bukur, e shkruar rrepte, ndoshta pak si shume akademike.
    2. Me gjenialia ne kapitullin mbylles krahasimi mes Catull, poetae novi dhe avantgardistin modern.
    3. Perse jo si hyrje?
    4. Me duhet ta bind per kete. Ai do te thote, te tilla spekullime te dyshimta nuk mund ti perkasin nje serķe filologjie. Ai duhet te kete parasysh mesuesin e tij, perndryshe ai nuk merr prej tij asnje parathenie dhe rrezikon karrieren e tij. Nje ide briliante kalon ne dy faqet e fundit pa u vene re, fillimisht ajo te bie shume ne sy dhe mund te irritoje papet e bashkesise.
    5. por te duhet vetem ta vendosesh ne kursiv, ne formen e nje parathenie te lirshme jashte kerkimit te vertete, atehere hipoteza mbetet hipoteze, pa e kompromentuar seriozitetin e punimit. Lexuesit jane nderkohe menjehere te mberthyer, ata e lexojne librin nen nje kendveshtrim tjeter.
    Por me kete a e shtrengoj une ate ne te vertete drejt nje akti te clirimit, apo une e perdor ate thjesht, per te shkruajtur librin tim?
    Me dy fjale libra te tere te ndryshosh. Te jesh Demiurg ne vepren e te tjereve. Ne vend qe te brumosesh balte te bute, goditje te vogla mbi balten e ngurtesuar, prej te ciles tashme dikush ka formuar statujen e tij. T“ia japesh Moisiut goditjen e duhur me cekic, dhe ai fillon te flase.

    Bisede me William S.
    - Kam lexuar punimin Tuaj. Jo keq. Pjesa ka ngarkese, fantazi, dramatike. Perpjekja e Juaj e pare per te shkruar?
    - Jo, kam shkruar tashme edhe nje tragjedi tjeter, historia e dy te dashuruarve ne Verona, te cilet....
    - Mire, por le te flasim fillimisht mbi kete punim zoti S. Pyes veten, perse Ju e leni historine te zhvillohet ne France. Perse jo ne Danimarke? Vetem sa e mendoj, kjo nuk do te kushtonte shume pune, mjafton te ndryshoni disa emra, prej Chāteau de Chālons-sur-Marne behet, le te themi, Schloss Helsingör... Mua me duket, se ne nje klime protestante nordike, ne te cilen endet fryma e Kierkegaard, te gjitha keto ceshtje ekzistenciale do te beheshin....
    - Hem, ndoshta keni te drejte.
    - Po, besoj ne te vertete. Me tej, pjesa Juaj ka nevoje per disa goditje dramatike,vetem aty-ketu nje retushim, ashtu sikur floktori kur korrigjon qimet e fundit te qafes, perpara se t“Jua mbaje pasqyren... Per shembull, fantazma e babait. Perse ne fund? Une do ta lija te shfaqej pernjehere qe ne fillim. Ne menyre te atille, qe paralajmerimi i atit menjehere te percaktoje sjelljen e princit te ri dhe ta coje ne konflikt me te jemen.
    - Aspak idé e keqe, me duhej vetem te spostoja nje skene.
    - Tamam. Dhe se fundmi, stili. Le te kapim nje skene cfaredo, ketu, kjo per shembull, kur princi i ri shfaqet ne te perpjeten dhe fillon me meditacionet e tij mbi aktivitetin dhe pasivitetin. Kjo pjese eshte me te vertete e bukur, por mua me mungon akoma ngarkesa e vertete. Kjo te deperton shume pak nen lekure: “Te veprosh a te mos veprosh? Kjo eshte pyetja ime plot frike! Nese fisnikerisht ne perulje, shigjetat dhe te vertiturat e fatit zemerak te durosh apo...” Perse pyetja ime plot frike? Une do te doja ta lija te thonte, kjo eshte ceshtja ketu, ky eshte problemi, me kuptoni, jo problemi i tij individual, porse, mbi te gjitha, ceshtja themelore e Ekzistences. Me e para alternative eshte, per ta thene kesisoj, ajo mes Te Jesh dhe Te mos Jesh...,

    Te popullosh boten me femije, te cilet jetojne nen emra te tjere, dhe askush nuk e di, qe ata jane te tute. Sikur te ishe Zoti ne civil. Ti je Zoti, ti ecen neper qytet, degjon njerezit te flasin rreth teje, Zoti ketu e Zoti atje, dhe cfare Universi i mrekullueshem, dhe sa elegante kjo universale force e rendeses, dhe ti buzeqesh nen mjekren tende (ti duhet te ngjisesh ne fytyre nje mjeker, per te ecur nder njerez, ose jo, pa mjeker, tek mjekra te njohin pernjehere), dhe ti i thua vetes (solipsizmi i Zotit eshte dramatik): “He, te gjithe kete e kam krijuar une, dhe ata nuk e dine.” Dhe dikush perplaset me ty ne rruge, ndoshta te fut edhe ndonje te share, dhe ti me perulje kerkon falje dhe vazhdon tutje, nderkohe qe ti je Zoti, dhe po te doje ti, mjaftoje vetem te ferkosh gishtat, dhe bota behej hķ. Por ti je kaq i plotfuqishem, saqe mund t“ia lejosh vetes, qe te jesh i meshirshem.
    Te shkruash nje roman mbi Zotin, i cili inkognito del shetitje nder krijesat e tij...
    Harroje Belbo, nese te erdhi ty kjo idé, patjeter qe i ka shkuar nder mend edhe dikujt tjeter.

    Variant. Ti je nje autor, ti akoma nuk e di, nje nder te medhenjte, gruaja, te cilen ti dashuron,te ka tradhetuar, jeta nuk ka me kuptim per ty. Per ta harruar, ti ben nje udhetim mbi Titanic dhe peson nje mbytje anije ne Oqeanin Jugor, ti shpeton (si i vetmi i mbijetuar) ne nje varke vendasish dhe kalon vite te tera ne nje ishull te vecuar, te populluar vetem nga papuat, i rrethuar prej vashash, te cilat te kendojne ty kenge perdellyese, ndersa tundin gjokset e tyre, te mbuluara vetem nga nje gjerdan lulesh. Ti mesohesh me keto, ato te therrasin Jim, sic bejne me cdo te bardhe, nje prej mbremjeve nje vashe me lekure ngjyre qelibari vjen ne kasollen tende dhe thote: “Une jotja, une me ty.” po, eshte bukur, ne mbremje te shtrihesh ne veranda dhe te veshtrosh Kryqin e Jugut, ndersa ajo te ledhaton ballin.
    Ti jeton nen ritmin e lindjes dhe perendimit te diellit dhe nuk njeh gje tjeter.
    Nje prej diteve, vjen nje motobarke me hollandeze, ti merr vesh, qe kane kaluar 10 vjet, ti mund te largohesh me ta, por ti ngurron, ti me mire shkemben arra kokosi perkundrejt sendeve dhe premton, se do te kujdesesh per te korrat e kanabisit, vendasit robetohen per ty, ti fillon te lundrosh nga ishulli ne ishull, se shpejti ty te therrasin kudo Surabaya-Jim. Nje aventurier portugez i shkaterruar prej pijes, vjen, qe te punoje per ty dhe ti e cliron ate prej alkoholit, e gjithe bota flet nderkohe rreth teje ne ato brigjet e Oqeanit Jugor, ti keshillon maharaxhain e Bruneit ne nje fushate kunder pirateve te lumit, sjell perseri ne forme nje top te vjeter te ndryshkur te kohes se Tippo Sahib, krijon nje trupe besnike me malajziane dhe i stervit, djem te zot me dhembe lypesish te nxire.... Ne nje beteje ne Pllaken e Koraleve (apo mos ishte valle ne Susquehanna?), te mbulon Sampani i vjeter dhembenxire (apo mos ishte valle Corapelekurja?), me trupin e tij. “Oh, Surabaya-Jim, jam i lumtur, qe po vdes per ty”-“Oh, miku im i vjeter Sampancorape!”
    Fama jote perhapet neper gjithe arkipelagun, qe nga Surabaya deri ne Port-au-Prince, ti tregton me anglezet, ne kapitenerine e portit te Darwin je i rregjistruar si Kurtz, ti je tashme Kurtz per te gjithe bote, Surabaya-Jim per vendalinjte. Por nje prej mbremjeve, ndersa vasha te ledhaton ne verande dhe Kryqi i Jugut shkelqen ne qiell si asnjehere mepare, por ah, krejt ndryshe nga Arusha e Madhe, aty e kupton: te terheq kthimi ne Atdhe. Ti do doje me gjithe qejf ta shihje ate perseri, vetem shkurt, vetem sa per te pare, c“ka mbetur atje prej teje.
    Ti merr motobarken dhe lundron per ne Manila, qe aty nje avion me helika te con ne Bali. E me tutje mbi Samoa, Admiral Islands, Singapor, Tananarivo, Timbuktu, Aleppo, Samarkand, Basra, Malta, dhe tashme ti je ne shtepi.
    18 vjet kane kaluar, jeta te ka gdhendur, fytyra jote eshte e rreshket bojekafe prej ererave pasat, ti je me i vjeter, ndoshta me i bukur. Dhe akoma pa mberritur mire, ti zbulon, se librarite ngrejne ne qiell librat e tu, te gjithe vepren tende, ne botime te reja kritike, emri yt eshte i gdhendur mbi porten e shkolles se vjeter, ne te cilen ti ke mesuar te lexosh dhe te shkruash. Ti je shkrimtari i madh i humbur, ndergjegja e nje gjenerate. Vajza romantike kryejne vetevrasje mbi varrin tend bosh.
    Dhe pastaj perballem me ty, e dashur, c“mi paske gjithe keto rrudha rreth syve, sa thelle e tmerruar prej dhimbjes se kujtimit dhe prej vrasjes se ndergjegjes eshte kjo fytyra jote akoma e bukur. Per pak te kisha cakitur, aty mbi trotuar, une qendroj dy hapa para teje, dhe ti me veshtron si ndonje, sikur pas meje te kerkoje dike tjeter. Une mund te te flisja, kohen mund ta shuaja. Por perse? A nuk i kam patur, cfare doja? Une jam Zot, une kam te njejten vetmķ, te njejtin manķ per fame, te njejtin deshperim, per te mos qene njeri prej atyre krijesave te mia, si gjithe te tjeret. Te gjithe ata jetojne ne driten time, vetem une duhet te jetoj ne shkelqimin e padurueshem te erresires time.

    Shko pra, dil ne jete, William S. Ti je i famshem, dhe ndersa kalon prane meje, mua nuk me njeh. Une mermeris tutje me veten time: “Te Jesh apo Te mos Jesh” dhe i them vetes: “Bravo te qofte, Belbo!” Shko, William S. plak, merre pjesen tende te fames: ti vetem sa ke krijuar, por une te kam perfeksionuar!

    Ne, te cilet nxjerrjen ne drite te te tjereve e ndihmojme, ne ne fakt nuk lejohemi, njesoj si aktoret, te varrosemi nen dhé te bekuar. Por aktoret vetem sa bejne kinse, bota na qenkerka ndryshe, sikur eshte, ne perkundrazi e shpikim shumellojshmerine e boteve te ndryshme...
    Si mundet jeta te jete kaq bujare, sa te garantoje nje kompensim kaq sublim per mesataren?
    __________________________________________________ ___________
    Ndryshuar pėr herė tė fundit nga Pedro : 30-04-2004 mė 05:00
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  14. #34
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    12.
    Sub umbra alarum tuarum, Jehova.

    (Nen hijen e flatrave te tu, Jehova)

    Fama Fraternitatis, in Allgemeine und General Reformation, Kassel, Wessel, 1614, Ende

    Diten tjeter vajta tek Garamond. Numri 1 i Via Sincero Renato te udhehiqte ne nje kalim te pluhurshem, ne fund te se cilit mund te shikoje nje punishte litari. Tek shkallet, ne te djathte ndodhej nje ashensor, i cili fare mire mund ta kishte vendin ne nje ekspozite te Arkeologjise industriale, dhe teksa provova ta merrja, leshoi nje hungerime te dyshimte, pa u vene fare ne levizje. Vendosa, me mire te shkoja me kembe dhe ngjita dy rradhe te nje shkalle te drunjte te pjerret, gjithe pluhur. Sic e mora vesh me vone, Signor Garamondi e dashuronte kete vend, pasi i kujtonte nje shtepi botuese te vjeter pariziene. Ne katin e pare njoftonte nje tabele “Garamond Editori s.p.a.” dhe nje dere e hapur te udhehiqte ne nje dhome pritjeje pa central telefonik, kabine recepsionisti ose te ketillle. Por nuk mund te hyje dot pa u vene re qe prej nje dhome te vogel anesore, ku prej se ciles pernjehere nje person, ne gjase e gjinise femerore, e nje moshe te papercaktueshme dhe me nje shtat, te cilin mund ta quaje me teper eufemiste se sa nen mesatare, u versul mbi mua.
    Personi mu versul ne nje gjuhe, te cilen mendoja, se e kisha degjuar ndonjehere diku, derisa e kuptova, qe ishte nje italishte, se ciles i ishin vjedhur zanoret. I thashe, se doja te veja tek Belbo. Ajo me ftoi te prisja disa sekonda, mepas me udhehoqi neper nje korridor drejt nje zyre ne fund fare. Belbo me priti shume miqesisht: >>E, pra qenkeni me te vertete nje njeri serioz! Hyni!<< Ai me drejtoi ne nje kolltuk para tryezes se tij te shkrimit, e cila ishte po aq e vjeter sa gjithcka aty, e mbingarkuar me doreshkrime njesoj si dhe dollapet rreth e rrotull mureve.
    >>Shpresoj, qe Gudrun te mos Ju kete trembur<< me tha ai >>Gudrun? Ajo....Signora?<<
    >>Signorina. Ajo nuk quhet Gudrun. Ne vetem e therrasim ashtu per shkak te pamjes se saj nibelungiane dhe ngaqe ajo flet ne menyre teutonike. Ajo kerkon te thote gjithcka pernjehere dhe i kursen zanoret. Por ajo ka sensin e barazimit kompensues: gjate shkrimit, i kursen bashketingelloret.<<
    >>Cfare ben ajo ketu?<<
    >>Per fat te keq, gjithcka. Shikoni, ne cdo shtepi botuese eshte nje person, i cili eshte i pazevendesueshem, sepse ai mund te jete i vetmi, i cili mundet te gjeje perseri ate, cka humbet ne kaosin, qe e krijon vete. Ose, sepse, kur nje doreshkrim humbet, te pakten e dime, se kush e ka fajin.<<
    >>Humbet ajo edhe doreshkrime?<<
    >>Jo me teper se te tjeret. Ne nje shtepi botuese te gjithe vazhdimisht humbasin doreshkrime. Besoj emri “botues” vjen pikerisht nga kuptimi i “nxjerrjes neper bote”, nxjerrrja neper bote e doreshkrimeve eshte sipermarrja jone kryesore. Por se fundi te nevojitet nje koke turku, a nuk Ju duket edhe Juve keshtu? Une vetem sa i hedh persiper Gudrun, qe ajo nuk humbet ato doreshkrime, te cilat do t“i kisha humbur me qejf.
    Aksidente te papelqyeshme gjate asaj, qe i miri zoti Bacon e quante The advancement of learning.<<
    >>Po ku humbasin ato?<<
    Ai shpalosi krahet: >>Me falni, por a nuk e vini re, sa budallaqe eshte pyetja Juaj? Po ta dinim se ku, atehere nuk do te quheshin te humbura.<<
    >>Llogjike<<, thashe une. >>Por me degjoni. Kur i shoh librat e Garamond, me duket sikur jane bere shume mire, te korrigjuar me kujdes dhe Ju keni nje katalog goxha te pasur. Beni cdo gje ketu? Sa veta jeni?<<
    >>Perballe eshte nje salle e madhe me prodhuesit, ketu prane meje ulet kolegu im Diotallevi. Por ai kujdeset per librat mesimore, veprat jetegjate, prane te cilave njeriu ulet per nje kohe te gjate dhe po per nje kohe te gjate jane ne shitje, te ashtuquajturit Longseller. Studimet afatshkurtra i perpunoj une. Por Ju nuk duhet te mendoni, se kjo kerkon shume pune. Zot, po, mbi disa libra kridhem gjate, natyrisht qe duhet ti lexoj doreshkrimet, por ne pergjithesi cdo gje eshte tashme e siguruar, ekonomikisht dhe shkencerisht. Botime te Institutit Filan, Akte Kongresi te nxjerra dhe te financuara prej tij dhe universitetit. Nqs autori eshte debutant, shkruan mesuesi nje parathenie dhe pergjegjesia bie mbi te. Autori korrigjon se paku dy here bocat, kontrollon citatet dhe vezhgimet, dhe te drejtat na mbeten neve. Mepas libri botohet, pas nja dy vjetesh jane shitur nje deri dymije ekzemplare, shpenzimet jane mbuluar... Asnje e papritura, cdo liber nje fitim.<<
    >>Po Ju cfare beni?<<
    >>Oh, cfare te duash. Se pari me duhet te bej perzgjedhjen. Mepas ka edhe disa libra, te cilet i botojme me shpenzimet tona, me se shumti perkthime te autoreve te njohur, per te mbajtur ne nivel programin tone. E se fundmi, ka akoma doreshkrime te cilat thjesht e gjejne deren ketu, te sjellura prej personave te vecante. Me te vertete, qe shume rralle ka ndonje gje interesante mes tyre, por perseri te duhet ti kalosh neper duar, nuk i dihet asnjehere.<<
    >>A ju sjell puna kenaqesi?<<
    >>Kenaqesi? Une argetohem fuqishem. Eshte e vetmja gje, qe di ta bej me te vertete mire.<<
    Ne dere u shfaq nje burre i thate rreth te dyzetave, i cili mbante te veshur nje xhakete disa numra me te madhe. Ai kishte floke te rralle te verdhe bjond, te cilat i binin mbi po te verdha bjonde vetulla. Zeri i tij ishte i bute, sikur i fliste nje femije.
    >>Une jam komplet i semure prej kesaj Vademecum te Bashkepunetorit. Me duhet te shkruaj cdo gje nga e para dhe nuk ia kam fare qejfin. Ju shqetesoj?<<
    >>Ky eshte Diotallevi<< tha Belbo dhe na prezantoi me njeri-tjetrin.
    >>Ah Ju keni ardhur per shkak te Tempulltareve. I varfri Ju. Degjo, Jacopo, me ra nder mend dicka e bukur: Urbanistike Cigane.<<
    >>Bukur<< tha Belbo i mrekulluar. >>Une po mendoja rreth Artit te Kalerimit Actekas.<<
    >>Mrekulli. Por a i fut tani tek Potiosekcioni apo tek Adynata?<<
    >>Te shohim<< tha Belbo, germoi ne nje sirtar dhe nxorri disa flete.
    >>Potiosekcioni...<< Ai me hodhi nje shikim dhe vuri re kureshtjen time.
    >>Potiosekcioni eshte, ashtu sic e thote edhe emri vete, arti i prerjes se supes. Po jo pra, ku e ke mendjen.<<, ai u kthye nga Diotallevi, >>Potiosekcioni nuk eshte kateder, por nje lende, njesoj si Avunculogratulacioni Mekanik dhe Pilokatabaza, te dyja ne katedren e Tetrapilotomise.<<
    >>Cfare eshte Tetralo...<< pyeta une ngurrueshem.
    >>Arti i te ndarit te nje fije floku ne kater pjese te ndryshme. Kjo kategori permban mesimin e teknikave te padobishme, p.sh. Avunculogratulacioni Mekanik merret me konstruksionin e makinerive per pershendetjen e tezeve dhe te xhaxhallareve. Ne jemi ne medyshje akoma, nese duhet te fusim edhe Pilokatabazen ne kete kategori, ajo eshte Arti i te Shmangurit per nje Qime, cka nuk eshte dhe aq e padobishme, apo jo?<<
    >>Ju lutem, ma thoni me ne fund, per cka e keni fjale!<< iu pergjerova une.
    >>Shume thjeshte, Diotallevi dhe une po projektojme nje reforme te Diturise. Po planifikojme nje Fakultet te Irrelevances Krahasuese, ne te cilin mund te studiohen lende te padobishme ose te pamundshme. Fakulteti synon riprodhimin e dijetareve me aftesi, numrin e disiplinave irrelevante ta ngreje ad infinitum.<<
    >>Dhe sa katedra keni deri tani?<<
    >>Paraprakisht kater, por ato mund te permbledhin tashme te gjithe njohurite e mundshme. Katedra e Tetrapilotomise ka nje funksion propedeutik, ajo mpreh shqisen e irrelevances. Nje kateder e rendesishme eshte ajo e Adynates ose e Impossibilias. Si p.sh. Urbanistika Cigane ose Arti i Kalerimit Actekas. Permbajtja e disiplines eshte kuptimi i arsyeve thelbesore te irrelevances se tyre dhe, ne katedren Adynata, edhe Pamundshmerine e tyre. Ketu kemi njehere per njehere Morfematiken e Morsit, Historine e Agrikultures Antarktike, Historia e Piktures ne Ishullin e Pashkeve, Literatura Sumere Bashkekohore, Institucionin e Dokimazise Montesoriane, Filateline Asiro-Babilonike, Teknologjine e Rrotes ne Mbreterine Prekolumbiane, Ikonologji e Shkrimit te te Verberve, Fonetiken e Filmit pa Ze...<<
    >>C“mendoni per Psikologjine e Masave ne Sahara?<<
    >>Bukur<< tha Belbo.
    >>Bukur<<, e perforcoi Diotallevi me bindje. >>Ju duhet te bashkepunoni me ne. Djaloshi ka talent, apo jo, Belbo?<<
    >>Po, e kam vene re menjehere. Dje mbrema me ka ndricuar me mprehtesine me te madhe mbi disa menyrash te menduari budallaqe. Por le te vazhdojme me tutje, perderisa projekti i intereson edhe atij. Cfare kishim bere deri tani ne katedren e Oksimoristikes? Nuk po gjej dot me letren.<<
    Diotallevi nxorri nje leter nga xhepi, me fiksoi me nje simpati sentencioze. >>Oksimoristika merret, ashtu sic e thote dhe vete emri, me vetekundershtķte e disiplinave. Prandaj, sipas mendimit tim, hyn edhe Urbanistika Cigane ketu....<<
    >>Jo<<, e kundershtoi Belbo, >>vetem nqs do te ishte Urbanistike Nomade. Adynates i perkasin pamundesite empirike, Oksimoristika merret me Kundershtķ te perkufizueshme.<<
    >>Pa te shohim pak. Cfare kishim bere ne Oksimoristike? Ketu: “Institucionet e Revolucionit”, “Dinamika parmenidiane”, “Statika heraklite”, “Sybaritika spartane”, “Institucionet e Oligarkise Popullore”, “Histori e traditave inovative”, “Dialektika Tautologjike”, “Eristika Booleze”....<<
    Tani ndjehesha dhe une si ne gare: >>A mund te terheq vemendjen tuaj mbi nje “Gramatike te Deviances”?<<
    >> Bukur, bukur!<< thirren te dy dhe bene nxitimthi te shkruanin.
    >>Do te kishte nje problem<< thashe une.
    >>Cfare?<<
    >>Nqs Ju e beni te njohur projektin, nje tufe me njerez kane per te paraqitur publikime serioze.<<
    >>Ta thashe pernjehere, Jacopo, ky eshte djalosh i zgjuar<< tha Diotallevi. >>E dini, pikerisht ky eshte edhe problemi yne. Pa dashur kemi krijuar profilin ideal te nje Diturie te vertete. Ne kemi demonstruar Domosdoshmerine e Te Mundshmes. Si rrjedhoje e kesaj, ne duhet te heshtim. Por tani me duhet te shkoj.<<
    >>Ku?<< pyeti Belbo.
    >>Eshte e premte mbasdite.<<
    >>O Jezus i shenjte,<< thirri Belbo. Pastaj ma shpjegoi: >>Ketu perballe ka dy, tre shtepi, ne te cilat banojne cifute orthodokse, Ju e dini tashme, te tille me kapele te zeze dhe me mjeker e bishtaleca. Nuk ka shume te ketille ne Milano. Sot eshte e premte dhe me perendimin e diellit fillon Sabbat. Keshtu qe ata atje perballe fillojne te pergatisin gjithcka, te pastrojne shandanet, te gatuajne gjellerat, te rregullojne sendet ne menyre te atille, qe neser te mos u duhet te ndezin zjarr. Edhe televizori rri i ndezur per te gjithe naten, vetem se ata jane te shtrenguar te zgjedhin mepare kanalin. Miku yne, Diotallevi, ka nje tejqyre opere, me te ai spiunon indiskret dhe enderron sikur te ishte nga ana tjeter e rruges.<<
    >>Po perse?<< pyeta une.
    >>Pasi Diotallevit tone te mire i eshte futur ne koke, ai na qenkerka cifut.<<
    >>C“do te thote i eshte futur ne koke,<< protestoi Diotallevi. >>Une jam cifut. A keni gje kundra, Casaubon?<<
    >>Ah, jo, Ju lutem!<<
    >>Miku im i dashur<< tha Belbo i vendosur. >>Ti nuk je cifut.<<
    >>Ah jo? Po emri im? “Zoti te rrritte”?- nje emer si Diotisalvi, Graziadio, Diosiacont, te gjitha perkthime nga gjuha hebreje, emra getosh si Sholem Alejkem.<<
    >>Diotallevi eshte nje emer urimi, ashtu sikur punonjesit e gjendjes civile ua jepnin kete emer femijeve jetime te gjetur. Dhe gjyshi yt ishte nje femķ jetim i gjetur.<<
    >>Nje femķ i gjetur cifut.<<
    >>Diotallevi, ti ke lekure roza te hapur, ze fytor dhe praktikisht je nje Albino.<<
    >>Ka lepur-albino, e une atehere jam cifut-albino.<<
    >>Diotallevi, nuk mund te vendosesh te behesh cifut njesoj sikur vendos per tu bere koleksionist pullash ose Deshmitar i Jehovait. Cifuti lind si i atille. Mblidhe rradaken, ti je nje Goj si gjithe te tjeret.<<
    >>Une jam bere synet<<
    >>Epo degjo atehere! Cdo njeri mund te behet synet, p.sh. per arsye higjenike. Te duhet vetem nje mjek me brisk te nxehte. Ne c“moshe je bere synet, zoterote?<<
    >>Te mos behemi majhoshe!<<
    >>Po, le te behemi majhoshe. Cifutet jane majhoshe.<<
    >>Askush nuk e ka provuar, qe gjyshi im nuk ka qene cifut.<<
    >>Sigurisht qe jo, ai ishte femķ i gjetur. Ai mund te ishte fare mire edhe trasheguesi i fronit te Bizantit ose nje dobic i Habsburgeve.<<
    >>Askush nuk mund ta provoje, qe ai nuk ishte cifut, dhe ai eshte gjetur prane Portico d“Otavia, afer getos se vjeter romake.<<
    >>Por gjyshja jote nuk ishte cifute, dhe cifutlleku trashegohet nepermjet nenave...<<
    >>....dhe pertej te gjithave argumentave burokratike – pasi edhe rregjistrat e komunave mund te lexohen pertej formes se shkronjave – gjenden argumentat e gjakut, dhe gjaku me thote, qe mendimet e mia jane thellesisht talmudiane, dhe do te ishte raciste nga ana jote, nqs do te pretendoje, qe edhe nje Goj mund te jete perbrenda kaq talmudian, sac ndjehem edhe une.<<
    Tha kete dhe braktisi dhomen. Teksa ai ishte perjashta, Belbo me thote: >>Mos e merrni per gje. Kete diskutim e zhvillojme gati perdite, vetem se une cdo dite perpiqem te sjell nje argument te ri. Fakt eshte, qe Diotallevi eshte nje ndjekes i Kabbales. Por ka patur edhe kabbaliste te krishtere. Dhe se fundmi, thojeni dhe vete, Casaubon, nqs Diotallevi don patjeter te jete cifut, une nuk mund ta kundershtoj pothuajse fare.<<
    >>Pothuajse aspak. Le te jemi demokrate.<<
    >>Le te jemi demokrate.<<
    Ai ndezi nje cigare. Une i kujtova atij arsyen e vizites time: >>Ju thate, qe keni nje doreshkrim mbi Tempulltaret.<<
    >>Po, tamam... Prisni pak, ishte nje dosje enkeliti...<< Ai germoi ne nje pirg me doreshkrime, dhe perpiqej te terhiqte nga mesi njeren, pa i ngritur te tjerat. Operacion i rrezikshem. Ne te vertete i gjithe pirgu u rrezua dhe nje pjese u derdh mbi dysheme. Por Belbo mbante tashme ne dore dosjen prej lekure enkeliti.
    Une i hodha nje sy listes se permbajtjes dhe e kalova hyrjen. >>Ben fjale per arrestimin e tempulltareve. Ne vitin 1307, Filipi i Bukuri la te arrestoheshin te gjithe tempulltaret ne France. Por ka nje legjende,sipas se ciles, dy dite para se Filipi te leshonte urdhrin e arrestit, ne Paris, nje qerre e terhequr prej dy buajsh braktis rrethimin e tempulltareve ne drejtim te panjohur. Thuhet se ishin nje grup kaloresish nen drejtimin e nje fare Anmont dhe ata u arratisen per ne Skoci, per t“iu bashkuar atje nje llozhe mansonesh ne Kilwinning. Sipas legjendes, kaloresit jane identifikuar me bashkesite e mansoneve, tek te cilet trashegoheshin sekretet e Tempullit te Salomonit.... Ja, urdhero“, me kishte vajtur pernjehere ne mendje. Edhe ky ketu pretendon, qe te kete gjetur fillesen e Freemansony tek ajo arratisje e tempulltareve ne Skoci. Nje budallallek, qe prej 200 vjetesh eshte duke u ripertypur vazhdimisht, fantazi puro. Asnje prove sa gjere e gjate, une mund te ngarkoj e t“Ju sjell nja 50 libra, ne te cilat tregohet i njejti gomarllek, njeri i kopjuar prej tjetrit. Ja, shikojeni, ketu e shfletova me hamendje:
    “Prova mbi ekspedicionin skocez qendron ne faktin, qe akoma edhe sot, pas 650 vjetesh, neper bote ekzistojne lidhje te fshehta, te cilat bazohen mbi Kaloresit e Tempullit. Si mund te shpjegohet ndryshe vazhdueshmeria e kesaj trashegimie?” A me kuptoni? Si do te ishte e mundur, qe Markezi i Karabase te mos ekzistonte, kur edhe Macoku me Cizme pergjerohej, te kishte qene nen sherbimin e tij?<<
    >>E kam kuptuar tashme<< tha Belbo. >>Po e hedh poshte. Por historia e Juaj e Tempulltareve me intereson. Tani, qe se fundi kam para meje nje ekspert, nuk dua te me shkase. Perse flasin te gjithe mbi Kaloresit e Tempullit dhe jo p.sh edhe mbi Maltezet? Jo, mos ma thoni tani! Eshte vone tashme, Diotallevi dhe une duhet te shkojme pas pak ne nje darke me Signor Garamondin. Por shpresoj, qe aty rreth dhjete e gjysmes te kemi mbaruar. Po qe se mundem, do ta bind Diotallevin per te bere bashke me mua nje vrap tek Pilade – ai zakonisht bie heret dhe eshte abstinencer. Juve Ju gjejme atje?<<
    >>E ku tjeter? Une i perkas nje gjenerate te humbur dhe e gjej veten time perseri, vetem kur gjendem ne shoqerine e vetmise te te ngjashmeve te mi.<<
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  15. #35
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    .......................vazhdon perseri neser.
    Ndryshuar pėr herė tė fundit nga Pedro : 03-05-2004 mė 09:47
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  16. #36
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410
    13.

    Li frere, li mestre du Temple
    Qu'estoient rempli et ample
    D'or et d'argent er de richesse
    Et qui menoient tel noblesse,
    Oł sont il? que sont devenu?

    Chronique ą la suite du roman de Favel

    Et in Arcadia ego. Pilade ishte ate mbremje vetepasqyrimi i kohes se arte. Ishte nje nga ato mbremje, ne te cilen e nuhasje, qe revolucioni jo vetem qe behej, por edhe sponzorizohej prej shoqates se pronareve. Vetem tek Pilade mund te shihje pronarin e nje fabrike pambuku, ne xhakete xhinsi dhe me mjeker, duke luajtur poker me nje ilegal te ardhshem, ne dopiopet dhe me kollare. Ne qendronim ne fillimet e nje ndryshim-paradigmash te madh. Akoma ne fillim te viteve gjashtedhjete kishte qene mjekra nje shenje dalluese e fashisteve – vetem se te duhej ta mbaje si Italo Balbo: me maje, me faqet e rruara –, ne gjashtedhjeteteten ishte bere mjekra simboli i levizjes se protestave, dhe tani ajo eshte bere komplet asnjeanese, nje shenje e pergjithshme e lirise. Mjekra ka qene qekuri nje maske (njeriu ngjit nje mjekerr fallse, qe te mos njihet), por ne fillim te viteve shtatedhjete njeriu mund te maskohej edhe me nje mjekerr prej verteti. Njeriu mund te genjente, duke thene te verteten, posi, duke e bere te verteten enigmatike dhe te pakapshme, pasi ne kontekstin e nje mjekrre askush nuk mundej me te nuhaste qellimet e mjekerrmbajtesit. Ne ate mbremje ne te cilen mjekrra gelonte edhe ne fytyrat e rruara te atyre, te cilet pikerisht ngaqe nuk mbanin, jepnin te kuptonin, qe patjeter mund te mbanin nje dhe hiqnin dore vetem per provokim.
    Por po dal nga tema. Rreth njembedhjetes u shfaqen Belbo dhe Diotallevi, hunde e buze dhe komentare te hidheta mbi ate darke te sapoabsolvuar. Vetem me vone mora vesh, se c“domethenie kishin ftesat e Signor Garamond ne vetvete.
    Belbo kaloi pernjehere tek distilati i tij i preferuar, Diotallevi e mendoi gjate, i qetesuar, dhe porositi me ne fund nje Tonic Water. Ne gjetem nje tavoline ne pjesen fundore te barit, te cilen sapo e liruan dy punonjes hekurudhash, te cilet mengjesin tjeter u duhej te ngriheshin heret.
    >>Atehere jepini<<, filloi Diotallevi. >>Keta tempulltaret...<<
    >>Jo, Ju lutem, jo tani<<, perpiqesha une te rreshqisja. >>Keto jane tashme gjera, te cilat mund ti lexosh kudo.<<
    >>Ne jemi per gojedhenen<<, thoshte Belbo. >>Ajo eshte me mistike<<, shpjegonte Diotallevi. >>Zoti e krijoi boten duke folur. Ai nuk ka derguar ndonje telegram.<<
    >>Fiat lux. Stop. Letra vazhdon<<, mermeriti Belbo. >>Ndoshta selanikasve<<, thashe une. >>Tempulltaret!<< ngulmonte Belbo. >>Atehere<<, fillova une.
    >>Nuk fillohet asnjehere me “atehere”<<, tallej Diotallevi.
    Une bera gjeste, sikur po cohesha. Prita, qe te me luteshin te qendroja. Ata nuk e bene nje gje te tille. Une u ula perseri dhe fola.
    >>Epo, e kam fjalen, historine e di cdokush. Ja tek ishte kryqezata e pare, ne rregull? Gottfried i Boullion lutet mbi Varrin e Shenjte dhe permbush betimin e tij, Balduini behet mbreti i pare i Jeruzalemit. Nje mbreteri kristiane ne Token e Shenjte. Por te mbash Jeruzalemin eshte nje gje, pjesen tjeter te Palestines nje gje tjeter, saracenet me te vertete jane mundur, por nuk jane asgjesuar. Jeta nuk eshte e kollajte atje poshte, as per te sapovendosurit dhe as per pelegrinet. Hem, dhe mepas me 1118, nen Balduinin e 11, na vijne nente tipa, te udhehequr prej njefare Hugo i Payns, dhe formojne berthamen e pare te nje Urdhri te Kaloresve te Pervuajtur te Krishtit: nje urdher murgjish, por me shpate e pajime. Me tre betimet klasike, Varferi, Paprekshmeri, Bindje, por i plotesuar me mbrojtjen e pelegrineve. Mbreti, peshkopi, te gjithe ne Jeruzalem i ndihmojne ata menjehere, dhurojne para, i strehojne ne Tempullin e Salomonit, dhe keshtu ata behen Kaloresit e Tempullit.<<
    >>Cfare njerezish jane keta?<<
    >>Hugo dhe tete te paret jane ndoshta akoma idealiste, te pershkuar prej mistikes se kryqezates. Por me vone jane djem te rinj, te lindurit e dyte te fisnikeve ne kerkim te aventurave. Mbreteria e re e Jeruzalemit eshte pak si Kalifornia e asaj epoke. Ne shtepi ata nuk kane dhe aq shume shanse, per disa edhe u ishte bere dheu i nxehte nen kembe. Te gjithen une e shoh si legjionet e huaja. C“ben njeriu, kur eshte i zhytur deri ne fyt? Ai shkon tek tempulltaret, aty mund te shetisesh boten, argetohesh, mund te merzesh, ke per te ngrene dhe per te veshur, dhe ne fund biles ke shpetuar edhe shpirtin tend. Patjeter, duhet te te kishte ardhur shpirtit ne maje te hundes, fundja do te thote, te shkoje ne shkretetire, te flije neper cadra, dite e nete te tera nuk shihje fryme tjeter te gjalle, pervec tempulltare te tjere, te kaleroje nen diellin pervelues, te duroje etje torturuese dhe djallusheve te tjere te varfer t“ua caje barkun...<<
    Une ndalova per nje cast. >>Ndoshta po ua bej nje cike si shume si Western. Ndoshta kishte nje faze te trete: Urdheri eshte bere i pasur, nderkohe vijne edhe njerez, te cilet ne shtepi jane te rregulluar mire. Por te jesh tempulltar nuk do te thote patjeter, qe te veprosh ne Token e Shenjte, njeriu mund te luaje tempulltarin edhe ne shtepi. Nje histori e komplikuar. Ndonjehere ata shfaqen si shpatare te trashe, ndonjehere vendosin njefare sensibiliteti ne ato dite. Per shembull nuk mund te thuash, nese ata kishin qene raciste: Ata i luftonin myslimanet, per ate pune ishin atje, por nen shpirtin kalorsiak, dhe ata kishin respekt ndaj njeri-tjetrit. Kur i derguari i Emirit te Damaskut vizitoi Jeruzalemin, tempulltaret i leshuan atij nje xhamķ te vogel, e cila tashme ishte kthyer ne kishe e krishtere, ne menyre qe ai te mund te mbante lutjet e tij. Nje prej diteve aty vjen nje frank, indinjohet prej pranise se nje myslimani ne nje vend te shenjte dhe e keqtrajton ate. Por tempulltaret e ndjekin intolerantin perjashta dhe kerkojne te falur per te tek myslimani. Kjo vellazeri armesh me armikun u kushton ne fund shtrenjte, pasi ne proces ata do te fajesohen edhe per mbajtje marredheniesh me sekte ezoterike myslimane. Cka ndoshta qendronte, ishte ndoshta paksa si ato aventurieret ne shekullin e kaluar, te cilet sollen “Semundjen Afrikane”. Ata nuk kishin gezuar ndonje edukim te rregullt manastiri, ata nuk ishin dhe aq te holle ne kapjen e ndryshimeve teologjike, njeriu duhet ti perfytyroje ata ndoshta si Lawrence of Arabia, i cili pas njefare kohe vishet si nje sheik... Hem, pervec kesaj eshte edhe e veshtire, qe te vleresosh tamam veprimet e tyre, pasi historishkruajtesit e krishtere, si Guillaume de Tyrus, nuk lejne rast, pa i nxire ata.<<
    >>Perse?<<
    >>Sepse ata teper shpejt u bene teper te fuqishem. Fajtor ne kete ishte shenjtori Bernard – Bernardi i Clairvaux, e njihni, besoj? Organizator i madh, reformoi Urdhrin e Benediktineve, perlan pameshire te gjithe zbukurimet prej kishave, kur ndonje koleg ia ngren nervat, si Abaelard, e sulmon ate į la McCarthy dhe, po te mundte, do ta conte ate ne turren e druve. Ne vend te kesaj ai djeg libra. Mepas ben thirrje per kryqezata dhe predikon: Vishni armet dhe beni tutje kunder te pafeve...<<
    >>Ju nuk e keni shume qejf ate<<, vuri ne dukje Belbo.
    >>Une nuk e duroj dot ate, po te ishte per mua, ai do te qendronte ne njerin prej rratheve te brendshem te ferrit, dhe jo te ishte shenjtor! Por ai ishte nje keshilltar-PR i mire per veten e tij, shiko cfare pozicioni i jep atij Dante: ai e ben ate shef kabineti te Madonnes. Shenjtor eshte shpallur, ngaqe eshte bere bashke me njerezit e duhur. Por une po flisja per tempulltaret. Bernardi e ka nuhatur menjehere, qe ideja duhej te kultivohej, ai i mbeshtet keta nente aventuriere, i kthen keta ne nje lloj Militia Christi, mund te themi te qete, qe tempulltaret, ne versionin e tyre heroik, i ka shpikur ai. 1128 ai therret enkas nje Koncil ne Troyes, per te perkufizuar, cka duhej bere me qarte me keta nente murgj ushtare, dhe nje vit me vone shkruan ai nje elozhe mbi keta “milice te Krishtit”dhe projekton nje rregull me shtatedhjetedy artikuj, i argetueshem per tu lexuar, pasi aty mund te gjesh gjithcka. Cdo dite meshe, asnje marredhenie me kalores te ekskomunicuar, por nese ndonje prej tyre kerkon pranim ne tempull, duhet ta prisnin krishterisht – pra mund ta shikoni, se sa te drejte kisha une, teksa flisja per legjione te huajsh. Mantele te bardhe duhet te mbanin, te thjeshte, pa pellush, vetem nqs ishin prej dashi ose cjapi, kepuce te hijshme moderne me maje ishin te ndaluara, te fjeturit vetem ne kemishe e pantallona, mbi nje dyshek me carcaf dhe urte nen nje batanije...<<
    >>Duhet te jete qelbur ere me ate vape qe ben atje<<, mendonte Belbo.
    >>Tek era e qelbura do vijme me vone. Kishte gjera akoma me te forta tek rregullat e Bernardit: vetem nje tas per dy veta, gjate ngrenies eshte e ndaluar te flasesh, mish vetem tre here ne jave, te premteve agjerohet, zgjimi behej me te rene mengjesi, kur puna ishte e veshtire, lejohej te flinin nje ore me teper, por per kete duhet te luteshin ne krevat trembedhjete “Ati Yne”. Ka nje Mjeshter, nje hierarki te tere me rangje me te uleta, deri poshte tek mjeshtri i stalles, djali i kuajve, sherbetore dhe pazhe. Cdo kalores duhet te kete tre kuaj dhe nje pazh, asnjefare lloji zbukurimi ne kapistall, ne shale dhe ne pajime, arme te thjeshta, por te mira, gjahu ishte i ndaluar, pervec i luaneve. Shkurt, nje jete nen ndeshkim dhe lufte. Pa permendur fare betimin e paprekshmerise, mbi te vertitet si shume, pasi behej fjale per njerez, te cilet nuk jetonin ne manastir, porse qe benin lufte, qe jetonin nder bote, nese gropen e gjarperinjve mund ta quash bote, qe asokohe duhet te kete qene Toka e Shenjte. Ne thelb rregulli thote, qe marredheniet me grate ishin shume te rrezikshme dhe qe nuk lejohej te puthje asnjeri, pervec nenes, motres dhe tezes.<<
    Belbo miratonte me koke: >>Shume mire keshtu, vetem se tek tezja une do te isha me i kujdesshem... Por me thoni, a nuk i kane akuzuar tempulltaret per Sodomķ? Ka nje liber te ketij Klosovskit, Bafometi. A nuk ishte Bafometi nje lloj perendie satanike tek ata?<<
    >>Aty do te vij mejehere. Por me perpara mendoni kete: Ata benin nje jete si marinaret, me muaj te tere shkretetire dhe vetem shkretetire. Te duket sikur je ne fund te botes, eshte nate, shtrihesh ne cader me ate tipin, me te cilin ke ngrene nga e njejti tas, je i lodhur dhe ngrin se ftohti dhe ke etje dhe frike dhe te djeg malli per nenen. Cfare ben robi aty?<<
    >>Dashuri me burra, legjion tebanik<<, sugjeroi Belbo.
    >>Por pa mendojeni, c“jete ferri, i rrethuar prej luftetare te tjere, te cilet nuk kane dhene asnje betim, kur ata mesyjne ndonje qytet, kapin vajza maoresh, me bark ere ambre dhe te gatshme per tu ndersyer, e cfare ben i shkreti tempulltar nen aromen e eshkes libaneze? Ata i leshojne atij maorin riosh. Dhe tani e kuptoni edhe Ju, perse eshte perhapur shprehja “te pish dhe te mallkosh si nje tempulltar”. Eshte pak a shume si historia e kapelanit ne llogore: ai pi dhe mallkon me shoket e tij analfabet. Dhe sikur te ishte vetem kjo. Ne stemen e tyre ata jane paraqitur gjithmone vete i dyte, njeri ngjitur pas tjetrit mbi te njejtin kale. Perse, kur sipas rregullit cdonjeri prej tyre gezonte tre kuaj? Duhet te kete qene ndonje ide e Bernardit, per te simbolizuar varferine e tyre, ose dublicitetin e rolit te tyre si kalores dhe si murgj. Por cfare mendoni Ju, cfare mendonin njerezet atehere, kur shikonin keta murgj te cuditshem, te cilet ashtu cift te ngjeshur pas njeri-tjetrit galoponin atypari, njeri me bark ne prapanicen e tjetrit? Patjeter duhet te kene shpifur mbi ta...<<
    >>Vete e kane patur fajin per kete<<, u hodh Belbo. >>Ky Shen Bernardi nuk duhet te kete qene budalla?<<
    >>Jo, budalla nuk ishte, por edhe ai ishte nje murg, dhe murgjit asokohe kishin nje perfytyrim krejt te vecante per trupin... Pak me pare kisha frike, se mos e kisha tjerrur historine pak si shume si Western, por kur e mendoj mire e mire, degjoni, cfare thote Bernardi mbi kaloresit e tij te vyer, e kam sjellur citatin me vete, pasi ia vlen me te vertete: “Ata i shmangin dhe i perbuzin mimikat, lojrat e fatit dhe mashtruesit, kenget e padegjuara dhe farsat, ata i presin floket shkurt, pasi e kane mesuar prej apostelit, qe eshte turp per nje burre, qe te kujdeset per floket e tij. Asnjehere nuk i shikon te krehur, rralle te lare, mjekrra e tyre eshte e eger, ata vijne ere dhe ngjisin prej zhulit ne pajimet e tyre dhe ne vape.”<<
    >>Nuk deshiroj te kaloj naten ne strehimet e tyre<<, mendonte Belbo.
    >>Ka qene perhere dalluese per eremitet<<, u shpreh Diotallevi, >>qe te kultivonin nje lloj papastertie te shendetshem, per te perulur trupin e tyre. A nuk ishte shenjtori Makarios ai, i cili jetonte mbi nje kollone, dhe kur krimbat i binin prej trupit, i ngrinte lart dhe i vendoste perseri mbi trup, ne menyre qe edhe ato krijesa te Zotit te kishin gostine e tyre?<<
    >>Shenjtori i kollones ishte Simeoni<<, tha Belbo, >>dhe sipas mendimit tim ai ishte ngjitur mbi nje kollone, ne menyre qe atyre, te cilet kalonin aty poshte, tu peshtynte mbi koke.<<
    >>Une e urrej shpirtin e Luminizmit<<, tha Diotallevi. >>Sido qe te jete, ka patur nje shenjtor mbi kollone me krimba, sic e kam thene une, ne ishte tash Makarios apo Simeon. Por une nuk jam ndonje autoritet ne te tilla gjera, pasi une nuk kujdesem mbi karagjozlliqet e Gojimeve.<<
    >>Po Rabinet e tu te Xherones, ata ishin te paster, apo jo?<< pyeti Belbo.
    >>Ata jetonin ne vrima te qelbura, pasi Gojimi i tyre i kishte syrgjynosur ne geto. Tempulltaret e tu perkundrazi qelbeshin prej qejfit.<<
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  17. #37
    kill your idol Maska e Pedro
    Anėtarėsuar
    15-01-2003
    Vendndodhja
    Gjermani
    Postime
    410

    Post

    .................................vazhdimi.

    >>Te mos e dramatizojme<<, thashe une. >>A keni pare ndonjehere ndonje trupe rekrutesh pas nje marshimi? Por une J“ua tregova te gjitha keto thjesht, per te bere me te qarte antagonizmin e brendshem te tempulltareve. Nje tempulltar duhet te ishte asket dhe mistik, ai nuk lejohej as te hante as te pinte dhe as te q...., por ai bente tutje neper shkretetire dhe u priste kokat armiqve te Krishtit, dhe sa me teper priste, aq me teper pike mblidhte per bileten e hyrjes per ne Parajse, ai qelbej ere dhe cdo dite behej me zhulanjos, dhe pastaj vjen shen Bernardi tehu dhe i kerkon edhe, qe ai, kur te kishte pushtuar ndonje qytet, te mos versulej mbi vashat e reja maore ose, ku e di une, edhe mbi te vjetrat, dhe qe neper netet e zeza pa hene, kur, sic e dini, samumi fryn neper shkretetire, te mos i lejoje vetes ndonje favor te vogel nga shoku i tij me i ngushte! Si ia del dot kesaj, qe ne te njejten kohe te jesh edhe murg edhe komit? Ti therr barqe dhe nderkohe kendon Ave Maria, ty nuk te lejohet te shohesh ne fytyre kusheriren tende , dhe pastaj vjen pas nje rrethimi disaditor ne nje qytet, kryqtaret e tjere e bejne para syve te tyre me gruan e Kalifit, suleika te mrekullueshme hapin korsete e tyre dhe thone: “Merrme mua, merrme mua, vetem me ler ne jete...” S“ka aty, e cfare se, tempulltari duhet te jete i qendrueshem, zhulanjos dhe te vije ere e keqe, ashtu sic e donte shen Bernardi, dhe i pershpirtshem te recitoje lutjen e mbremjes... Nga ana tjeter, te nevojitet vetem te lexosh Retraits ...<<
    >>Cfare jane keto?<<
    >>Rregullat e te sjellurit te Urdhrit, te permbledhura shume vone, teksa Urdhri ishte, si me thene, ne benevreke. Nuk ka me keq se nje ushtri, e cila merzitet, sepse lufta ka mbaruar. Ne nje pike te caktuar per shembull, perleshjet behen te ndaluara, plagosjet e nje te krishteri per gjakmarrje, marredheniet me nje grua, shpifjet ndaj ndonje vellami. Nuk te lejohet te lesh te arratiset ndonje skllav, te mos thuash i nxehur: “Po ja mbath tek saracenet!”, te mos humbasesh asnje kale prej mosvemendjes, te mos dhurosh asnje kafshe pervec qenve dhe maceve, te mos largohesh pa leje, te mos thyesh vulen e Mjeshtrit, te mos e braktisesh vendqendrimin naten, te mos japesh borxh parate e Urdhrit, pa qene i autorizuar per kete, te mos i perplasesh i zemeruar rrobet perdhe...<<
    >>Te ndaluar mund te marresh, cka njerezit zakonisht bejne<<, tha Belbo. >>Njeriu mund te fitoje prej kesaj nje pasqyre mbi te perditshmen.<<
    >>Hem, le te shohim pak<<, tha Diotallevi. >>Nje tempulltar, i nxehur prej dickaje, cka vellezerit i kane thene ose kane bere me te ne mbremje, braktis fshehurazi naten vendqendrimin, me kale, me nje pazh maor dhe tre kokosha mbi shalen e kalit: ai kaleron tek nje grua me nje stil jetese paksa liberal, i dhuron asaj kokoshat dhe perfiton ne kete menyre nje rast per nje bashkefjetje te palejueshme... Pastaj ne te bere e siper, kopili maor can ferren bashke me kalin, dhe tempulltari yne, akoma me i qelbur, me i peshtire dhe zhulanjos se zakonisht, vjen me bisht nder shale ne shtepi dhe paguan, qe te mos spiunohet, nje gjobe heshtjeje (nga arka e Urdhrit) tek fajdexhiu cifut i zakonshem, i cili pret tek porta si zhgaba mbi dege te pemes... <<
    >>E the vete, Kaifas<<, u hodh Belbo.
    >>Epo, njeriu flet keshtu, brenda klishéve. Diten tjeter perpiqet tempulltari yne, ne pamundesi te pazhit, te pakten te gjeje ndonje gjurme te kalit. Por nje tempulltar tjeter i bie ne te dhe ne mbremje (e dini tashme, ne te tilla bashkesi, eshte zilia si ne shtepi te vet), teksa, per kenaqesine e te gjitheve, shtrohet mishi mbi tavoline, ai dic len te kuptoje me lojra fjalesh. Kapiteni krijon dyshime, te dyshuarit i hipen gjaku ne koke, skuqet, nxjerr shpaten prej millit dhe versulet mbi vellamin... <<
    >>Mbi Sikofantin<<, precizon Belbo.
    >>Mbi Sikofantin, drejte, ai versulet mbi denoncuesin dhe e prish ne fytyre. Ky nxjerr shpaten, te dy fillojne te perleshen, kapiteni bubullin “Qetesi aty!” dhe godet me pellemben e dores tavolinen, vellezerit kukurisin... <<
    >>Duke pire dhe duke mallkuar si nje tempulltar... <<, plotesoi Belbo.
    >>Mallkuar Zoti, e marrte djalli, per ate qiell, Zoti te marrte, Jezusmariajozef!<< e dramatizova une.
    >>Pa dyshim, njeriu yne nuk eshte me ne vete, ai ... dreqi e mori, cfare ben nje tempulltar, kur nuk eshte me ne vete?<<
    >>Ai merr ngjyre vjollce<<, propozoi Belbo.
    >>Tamam, e thua dhe ti, ai merr ngjyre vjollce, i cjerr rrobat nga trupi dhe i perplas perdhe..<<
    >>Dhe bertet: Mbajeni kete m..t kemishe, ju dhe tempulltaria juaj e m..tit!<< propozova une. >>Ose me teper, ai godet me shpate mbi vule, e thyen dhe bertet: Po ja mbath tek saracenet!<<
    >>Me kete, me nje te goditur, ai ka thyer te pakten tete rregulla.<<
    >>Po<<, thashe une dhe, qe te ilustroja me mire tezen time, plotesova: >>A mund ta perfytyroni nje tip te tille, i cili thote: po ja mbath tek saracenet, teksa mevone nje dite prej diteve, prokurori i mbretit e arreston ate dhe i tregon hekurat e nxehte? Trego, sherbetor i djallit! Pranoje, ju e keni futur ate ne prapanice. Kush, ne? Ha, ato daret e juaja me bejne per te qeshur, ju as ia keni idene fare, se c“eshte ne gjengje te beje nje tempulltar: Juve do t“jua fus ato ne prapanice, juve dhe Papes, dhe po me erdhi ne dore, edhe mbret Filipit!<<
    >>Ai ka pranuar, ai ka pranuar! Si urdheron, patjeter keshtu ka ndodhur<<, thirri Belbo. >>Merreni! Ne qeli me te, dhe cdo dite nga nje kane me vaj persiper, qe mevone te digjet me mire!<<
    >>Tamam si kalamajte e vegjel<<, perfundoi Diotallevi.
    Nje vajze u afrua ne tavolinen tone, me nje nishan ne hunde dhe me disa flete ne duar. Ajo na pyeti, nese kishim nenshkruar tashme per shoket e arrestuar ne Argjentine. Belbo nenshkroi menjehere, pa e lexuar tekstin. >>Sidoqe te jete ata ia kalojne me keq se une<<, i tha ai Diotallevit, i cili e pa ate i cuditur. Pastaj u kthye nga vajza: >>Ai nuk mundet dot te nenshkruaj, ai i perket nje pakice indiane, tek te cilet eshte e ndaluar, qe te shkruash emrin tend. Shume prej tyre jane ne burg, pasi qeveria i perndjek.<< Vajza e pa Diotallevin me meshire dhe ma zgjati mua fleten. Diotallevi u lehtesua.
    >>Kush jeni ju?<< e pyeta une.
    >>Cfare do te thote kush jeni ju? Shoket ne Argjentine!<<
    >>Mire, po prej cilit grup?<<
    >>Takuaras, perse?<<
    >>Po Takuaras jane fashiste<<, guxova une ti kundervihesha, pas asaj te pakte, cka kuptoja.
    >>Fashist!<< mermeriti vajza. Dhe iku.

    >>Por atehere keta tempulltaret na ishin ne fakt djallushe te varfer<<, mendonte Diotallevi.
    >>Jo<<, thashe une, >>eshte faji im, ne qofte se eshte krijuar kjo pershtypje, une jam perpjekur, qe historine ta bej sa me te gjalle. Cfare thame vlen vetem per trupen e thjeshte, por Urdhri mori qe prej fillimit dhurata te medhaja dhe shpejt kishte pronat e veta ne te gjithe Europen. Perfytyrojeni pak, mbreti Alfons i Aragones u fal atyre nje krahine te tere, dhe ne testamentin e tij biles ai ua prokuron mbreterine e tij ne rast se ai vdes pa trashegimtar. Tempulltaret nuk i kane bese atij dhe bejne nje transaksion, sipas modelit: Jo, faleminderit, ne do te kishim me teper qejf disa vogelsira tani, menjehere. Por keto vogelsira na ishin nje gjysem dyzine keshtjellash ne Spanje. Mbreti i Portugalise u fal atyre nje pyll, i cili akoma ishte i pushtuar prej maoreve, tempulltaret e mesyjne ate, i ndjekin maoret dhe themelojne keshtu thjesht qytetin Coimbra. Dhe keto jane vecse episode. Shkurt e thjeshte, nje pjese e tyre lufton ne Palestine, por pasuria e Urdhrit zhvillohet ne atdhe. Dhe cfare ndodh? Kur dikujt i duhet te veje ne Palestine dhe i duhen parį atje dhe nuk ka besim, qe te udhetoje me xhevahire dhe flori, i depoziton ato tek tempulltaret ne France ose ne Spanje ose ne Itali, merr per kete nje kupon dhe e shlyen ate ne Orient.<<
    >>Kjo eshte nje leter krediti<<, tha Belbo.
    >>Ashtu eshte, ata kane shpikur cekun, shume me perpara se bankieret ne Firenze. Dhe si rrjedhoje, ashtu peu į peu, ca nga dhuratat, ca nga pushtimet me forcen e armeve, ca prej provizioneve prej operacioneve te tyre financiare, tempulltaret u bene nje koncern multinacional. Per te udhehequr nje nderrmarje te tille, te duhen njerez, te cilet e kane koken te ngjeshur fort mbi supe, njerez, te cilet jane ne gjendje, qe te bindin nje si Papa Inocenti II., qe tu leshoje nje privilegj te jashtezakonshem: Urdhrit i lejohet, qe te mbaje gjithcka, cka plackon gjate luftes, dhe atje ku ka pasuri, ai nuk i nenshtrohet as mbretit dhe as peshkopeve, as patriarkeve te Jeruzalemit, por vetem dhe vetem Papes dora vete. I cliruar ne cdo vend prej Te dhjetes, ai ka te drejten, qe ne zonat e kontrolluar prej tij te grumbulloje vete Te dhjeten... Me nje fjale, ai eshte nje nderrmarje e lulezuar, ne te cilen askush nuk mund te fuse hundet. Nuk eshte dhe cudi, perse ai shikohej shtrember prej peshkopeve dhe zotave boterore, dhe nderkohe askush nuk mund te heqe dore prej tyre. Kryqtaret jane njerez te cmeritur, te cilet fugojne, pa e ditur, as se per ku dhe as se c“do te gjejne atje, tempulltaret perkundrazi jane si ne shtepine e tyre, ata e dine, se si te merren vesh me armiqte, ata e njohin vendeperqarkun dhe artin e luftes. Urdhri i Tempulltareve eshte nje ceshtje serioze, edhe pse e gjithe fama e tyre rrjedh prej cakerrise se trupes se tij sulmuese.<<
    >>A ishte valle vetem cakerria?<< pyeti Diotallevi. >>Me se shumti tash, njeriu habitet gjithnje e me teper prej humneres mes mencurise politike dhe asaj administrative dhe stilit tyre sakrifikues į la Green Berets, vetem guxim dhe aspak tru. Le te marrim per shembull historine e Askalonit...<<
    >>Po le ta marrim ate<<, tha Belbo, i cili per nje moment ishte kthyer mbrapsht, per te pershendetur me gjeste te medhaja njefare Dolores.
    Ajo, e pershendetura, u ul tek ne ne tavoline dhe thirri >>Po, po, une dua te degjoj historine e Askalonit, dua ta degjoj ate.<<
    .................................................. ......vazhdimi heres tjeter
    Lista nr5

    6 kanatjere
    6 mbathje
    6 shami

    prej kohesh ka vene studjuesit ne mendime,per arsye te mungeses totale te corapeve

  18. #38
    Diabolis
    Anėtarėsuar
    21-01-2003
    Postime
    1,625
    nga MILOSAO, kulturore e Gazetės Shqiptare

    Sekretet e Urdhrit Mistik tė Tempullarėve

    Giuseppe Cosco

    Misteret e Tempullarėve
    Ishte 18 marsi i vitit 1314, nė Paris, kur nė njė ishull tė vogėl tė lumit Sena ėshtė parė pėr herė tė fundit Mjeshtri i Madh i Kalorėsve Tempullarė, Jacques de Molay sė bashku me disa kalorės tė tjerė. Kėta ishin tė famshmit Tempullarė. Rreth tyre janė shkruar njė numėr i jashtėzakonshėm librash. Tė shumtė janė misteret qė e rrethojnė kėtė Urdhėr tė fuqishėm priftėrinjsh-luftėtarė. Po ku konsiston ky sekret i tmerrshėm i tyre? Ekziston vallė thesari pėrrallor i Urdhrit? Ēfarė dihet sot pėr kėta kalorės tė famshėm?

    Tė paktėn, pėr kėtė pyetje tė fundit, ndoshta, mund tė jepet ndonjė pėrgjigje nėpėrmjet atij qė quhet “Dokumenti Rubant”, pak i njohur pėr opinionin e gjerė. Ky material bazohet mbi njė tekst tė datuar 11 prill 1308. Ky dokument afirmon, midis tė tjerash, se Filipi i Bukur (Mbret i Francės), siē quhet nė dokumentet tempullare, pa e kuptuar, ishte vėnė nė zotėrim tė “riprodhimeve tė shkėlqyera, nxjerrė nė dritė shumė kohė mė parė, nė rast se organizohej njė sulm i pakontrollueshėm dhe i papėrballueshėm kundėr Urdhėrit”. Kėshtu pra, nėse i quajturi “dokumenti Rubant” ėshtė i vėrtetė, ashtu siē duket se ėshtė, atėherė ėshtė i kuptueshėm edhe se pse ėshtė i panjohshėm nga pjesa mė e madhe e historianėve, se pse pėr Milicinė e Tempullit dihet shumė pak. Fakt ėshtė se deri mė sot janė studiuar edhe shumė dokumente false.


    Cili ėshtė pra ky “sekret” i tmerrshėm i mbrojtur me kaq zjarr, deri nė sakrifikimin e jetės sė Jacques de Molay? Ai i briti kėshtu inkuizitorėve tė tij, mė 26 nėntor 1308: “Do mė pėlqente shumė t’ju flisja pėr disa gjėra, sikur tė mos ishit kėto qė jeni, e sikur tė ishit tė autorizuar pėr t’i dėgjuar”. Mos ndoshta ishte Graal, simboli i dijes, ai qė mbrohej me kaq skrupulozitet nga Urdhri? “Shenjti Graal”, shkruan Introvinji “nuk ėshtė vetėm gjaku mė fisnik, i destinuar pėr tė mbretėruar tė gjithė botėn, por-atij qė mundet tė hyjė nė kontakt me energjinė nėpėrmjet ritualeve tė pėrcaktuara-do t’i garantojė deri edhe pavdekėsinė” (Miti i Graal).

    Robert Charroux tek “Libri i sekreteve tė tradhtuara” (Milano 1969) shkruan: “Tempullarėt konsideroheshin si mbajtėsit dhe vijuesit e njė “misteri” tė njė rėndėsie thelbėsore pėr tė cilėn asnjė profan-qoftė ky edhe vetė Mbreti i Francės-duhej tė ishte nė dijeni”. Prej njė deklarate tė bėrė gjatė procesit tė Jacques de Molay merret vesh edhe njė fakt tjetėr i jashtzakonshėm. Mė 11 prill 1309 u thėrrit si dėshmitar Mjeshtri Radulphe de Praellis, i cili deklaroi, nėn betim, se njė kalorės tempullar, i quajtur Gervais i Komandės sė Laon, i kishte treguar se Urdhri ruante njė sekret tė njė rėndėsie tė tillė qė “do tė preferonte mė mirė t’i hiqnin kokėn sesa ta tregonte atė; ishte diēka aq e fshehtė sa nėse Mbreti i Francės do ta kishte parė, do tė dėnohej me vdekje prej Tempullarėve qė e ruanin si gjėnė mė tė shenjtė kėtė sekret”.

    Disa historianė janė tė mendimit se ekzistonte njė shoqėri e fshehtė midis drejtuesve tė Urdhrit dhe ata qė ishin tė deklaruar zyrtarisht si Mjeshtrit e Mėdhenj nuk ishin drejtues e vėrtetė tė Urdhrit. Ndryshe si mund tė shpjegohet ajo qė thotė nė proēes Mjeshtri i Madh Jacques de Molay: “Unė jam vetėm njė kalorės i thjeshtė”! Tė njejtėn gjė deklaroi gjatė proēesit kundėr Jacques de Molay edhe Mjeshtri tjetėr i Madh Geoffroy de Gonnoville, qė deklaroi: “Eh, por unė jam krejt i pazoti pėr tė mbrojtur apo pėr tė dėmtuar Urdhrin”. Jean Marqučs-Rivičre shkruan se: “Ekzistonte nė gjirin e Tempullarėve njė grup qė kishte pėrqėndruar nė duart e tij sekretet e fuqisė, i cili mbėshtetej nga njė rreth ezoterik rigoroz”. Robert Ambelain ėshtė i tė njejtit mendim me atė tė historianit Wilke, por ai shkon dhe mė tej, duke i dhėnė edhe njė emėr kėtij grupi, duke e quajtur atė “Tempulli i Zi”.

    Ekzistonte pra midis Tempullarėve njė tjetėr “Urdhėr sekret”? Disa studiues janė tė bindur pėr kėtė gjė duke thėnė se bėhet fjalė pėr “Prioratin e Sionit” (Prieuré de Sion), urdhėr i cili edhe sot e kėsaj dite mendohet se ėshtė aktiv e, midis detyrave tė tyre tė fshehta, ėshtė dhe ajo e restaurimit tė dinastive mbretėrore jo vetėm nė Francė por nė tė gjithė Evropėn. Vlen pėr tė theksuar se kjo ēėshtje e tyre kurrė nuk ka rreshtur sė funksionuari. Pėrkundrazi, ajo ka funksionuar nė linjė direkte duke nisur qysh nga Dagoberto II dhe djali i tij, Sigisberto IV. Nėpėrmjet aleancave tė ndryshme dinastike dhe martesave, ky gjak mbretėror francez pėrfshin edhe Goffredo i Buliones, i cili mė 1099 pushtoi Jeruzalemin, si dhe mjaft familje fisnike tė tė shkuarės e tė tė sotmes si: Blanchefort, Gisors, Saint-Clair (Sinclair nė Angli), Montesquiou, Montpézat, Poher, Lusignano, Plantard e Asburgo-Lorena”. Pra bėhet fjalė pėr njė teori komplotesh qė e kanė origjinėn nė errėsirėn e shekujve tė shkuar.

    Me pak fjalė, e gjitha kjo do tė thotė edhe qė Urdhri i Tempullit qenkėsh krijuar prej “Prioratit tė Sionit”. Tani mbetet pėr t’u shtruar pyetja nėse ekzistojnė dokumente qė e vėrtetojnė kėtė gjė si dhe cila ėshtė lidhja e tyre me Tempullarėt. Richard Andrews dhe Paul Schellenberger na tregojnė se ekzistenca e Prioratit ėshtė e provuar katėrcipėrisht nėpėrmjet dokumenteve tė rėndėsishėm: “Emri origjinal i organizatės gjandet nė njė statut tė vitit 1152, si edhe nė njė kopje me prejardhje nga njė pergamenė tė datuar mė 1178. Bėhet fjalė qė organizata tė jetė themeluar me emrin “Urdhri i Sionit”, ndėrsa titulli “Priorat i Sionit” ėshtė adoptuar mė 1188. Ka nga ata qė mbėshtesin idenė se bėhet fjalė pėr njė grup fanatik prej rradhėve tė Kalorėsve Tempullarė, por kjo teori kundėrshtohet. Shkėputja e “Urdhrit tė Sionit” mė 1188 prej trungut fillestar tė Urdhrit tė Tempullarėve ka ndodhur gjatė njė episodi legjendar, tė njohur nė histori.

    Mirėpo ēėshtja ėshtė shumė mė e ndėrlikuar se kaq. Nga vėzhgimet duket edhe se nė brendi tė Urdhrit ngjizeshin kulte sekrete dhe se njė lloj ezoterizmi tempullor ka ekzistuar me siguri midis tyre. Pėr fat tė keq, siē shkruan Lavisse nė veprėn e tij “Historia e Francės”, fshehtėsia e aktivitetit tė tyre ishte absolute: “Tė gjitha punėt e Tempullit kryheshin nė fshehtėsinė mė tė madhe; rregullat e shkruara ekzistonin vetėm pėr njė grusht Tempullarėsh; leximi i tyre ishte i rezervuar vetėm pėr mė tė parėt nė rang; shumė Tempullarė nuk ishin vėnė kurrė nė dijeni pėr kėtė gjė”. Kalorėsi tempullar Gaucerand de Montpezat, njė fis i largėt i mbretėrorėve tė Danimarkės, ka pohuar: “Kemi tre ligje qė askush nuk do t’i njohė kurrė, me pėrjashtim tė Zotit, tė Djallit dhe tė Mjeshtrave”.

    Gjithashtu fakt i sigurtė ėshtė edhe se filozofėt arabė kanė pas influencuar mjaft nė rradhėt e Kalorėsve tė Tempullit. Me siguri Urdhri pati ndjekur elementė doktrinorė dhe rituale tė ndryshme tė ezoterizmit oriental. Ai u has me fluksin e mjaft bashkėsive ezoterike myslimane sė bashku me pėrshkrimin prej tyre tė njė bote ndryshe, tė bashkuar dhe pėr njė urdhėr tė ri social botėror.


    Nuk ėshtė e tepėrt, pėrsa i pėrket kėsaj ideje, tė kujtohen ambiciet e Frederikut II tė Hohenstauffen, tė tė ashtuquajturit “Zot i Botės “, perandor i Gjermanisė, Mbret i Rumunėve, Mbret i Sicilisė, Mbret i Jeruzalemit qė, nė fund tė shekullit XI ishte ende njė legjendė. Saba Malespini shkruan pėr tė: “Ky Ēezar i ri, qė ishte sovrani i vėrtetė i botės dhe lavdia e tė cilit ishte pėrhapur nė tė gjithė universin, duke besuar pa asnjė hezitim zėrat se mund tė bėhej i barabartė me Zotat nėpėrmjet studimit tė matematikės, filloi tė rrėmonte deri nė rrėnjėt e mistereve tė qiellit “.

    Mos vallė pikėrisht ky projekt i tij ndiqej edhe prej Tempullarėve?

    Federico II, u vu nė zotėrim tė njė diēkaje tė tmerrshme qė rastisi ta zbulonte nėpėrmjet njė anagrame, ende edhe sot tė padėshifruar. Nė Kėshtjellėn e tij Malore, nė Pulia, tėrėsisht e ndėrtuar sipas stilit tė arkitekturės sė Tempullit tė Salomonit (ja katėr masat-kryesore (ēelsi): 60-30-20-12 kubit), mbi njė skulpturė femėrore tė pėrgjunjur pranė njė kalorėsi ai skaliti kėto gėrma misterioze: D8 I D CA D BLO C L P S H A2. Nė kėtė formulė enigmatike, tė risjellė nė dritė nga Robert Charroux, ėshtė skalitur sekreti i Frederikut II dhe i Kėshtjellės Malore.

    Frederiku II, mė 1228, nė San Giovanni d’Acri, megjithse i goditur prej mallkimit papal, kishte marrė pjesė gjithėsesi nė Tavolinėn e Rrumbullakėt tė Kalorėsisė mė tė mirė botėrore: Tempullarėve, Spitalorėve, Teutonikėve, saraēenėve Fąlas, Turqve, Batinyah, Rabitėt e Spanjės, etj., tė gjithė tė mbledhur pėr Paktin Sekret. Kjo ėshtė pikėnisja e Kalorėsisė sė Urdhrave tė fshehtė fillestarė. Pikėrisht kėtu, nė fund tė fundit Tempullarėt u zhveshėn pėrfundimisht nga doktrina pėr tė cilėn ata ishin krijuar, prej ezoterizmit tė tyre e prej “sekretit” tė tyre tė parrėfyeshėm i cili determinoi zhdukjen e tyre. Ėshtė mė shumė se e mundshme qė milicia e Tempullit tė kishte lidhje tė fshehta me organizata tė tjera ezoterike dhe praktikonte rituale tepėr tė fshehtė.

    Midis detyrave tė tyre, ishte dhe ajo e vėnies sė botės nėn njė autoritet suprem. “Efektivisht ngjan,-vazhdon Charroux-se ėndrra mė e madhe e Urdhrit, qėllimi suprem i aktivitetit tė tyre tė ketė qenė ringjallja e konceptit tė Perandorisė...qė nė kėtė rast do tė thotė Lindja islamike dhe Perėndimi Kristian...Njė lloj federate shtetesh autonome nėn drejtimin e dy shefave, njėrit shpirtėror, Papa; tjetrit politik, Perandori, tė dy tė zgjedhur dhe tė varur nga njėri-tjetri. Dhe mbi papatin e perandorin, njė autoritet suprem, misterioz”. Kush ishte ky autoritet suprem?

    Tempullarėt ishin tė zhytur nė ezoterizėm, dhe falė influencės sė tyre sekti katar i Albigezėve, “u shndėrrua esencialisht nė njė lėvizje “sufi”, me koncept pėr njeriun e plazmuar nė ēdo gjė nėn modelin ideal tė “Pir”, domethėnė tė “tė urtit tė madh” tė sekteve sufi. Ndėrkohė qė fuqia magjike qė ato ia atribuonin Sacro Graal-it tė Shenjtė (vazoja e pėrdorur nga Jezui pėr darkėn e fundit e nė tė cilėn ėshtė i grumbulluar i gjithė gjaku i tij) ishte e njėllojtė me fuqinė magjike tė atribuar Khidr, domethėnė mantelit jeshill flakėrues tė parajsės sufi. Sėrish analoge me ato sufi ishin teoritė katare rreth krijimit tė njė shoqėrie tė tipit teokratik...”

    Sėrish sekrete okulte tė padėshifrueshme. Enigma tė pazgjidhura si ajo qė i pėrket thesarit tė famshėm tė tempullarėve. Ata kishin arritur njė pasurim tė madh, pėshpėritej se praktikonin artin e alkimisė. Nė shekullin e kaluar njė zbulim i jashtzakonshėm i dha mė shumė forcė kėsaj hipoteze; u gjetėn, aty ku kanė patur qendrėn dy komanda tė Urdhrit, nė Borgonjė (Essarois), dhe nė Toskanė (Volterra), dy kutiza tė vogla antike, tė ilustruara me figura dhe simbole alkimike. Studiuesi von Hammer deklaroi se kutizat ishin pa pikė dyshimi me origjinė tempullore. Njė zbulim tjetėr i jashtzakonshėm i dedikohet Theodor Mertzdorff, studiues skrupulo gjerman, i cili mė 1877, i paraqiti shtypit njė dokument tempullor, tė gjetur nė Hamburg, qė pėrmbante njė numėr rregullash. Ja ēfarė thotė artikulli 19 i kėtij dokumenti: “Ėshtė e ndaluar, nėpėr vend-qėndrimet ku vėllezėrit nuk janė tė zgjedhur, tė punohet me disa shkenca tė ndėrmjetme filozofale, e nė kėtė mėnyrė tė pėrpunojnė metale prej tė cilėve dalin ari dhe argjendi. Kjo gjė bėhet vetėm nėpėr vende tė fshehta”.

    Thuhet se Mjeshtri i fundit i Madh de Moley, zgjodhi fshatin francez Arginy pėr tė fshehur “thesarin” Urdhrit prej dy Kalorėsve. Nė tunelet e errėta tė kėshtjellės sė sė Arginy, qė shtrihet mbi njė rrjet galerishė tė fshehta, tė cilat Daniel Réju i pėrshkruan: “fshat i izoluar mudis Aone dhe Beaujolais”, duhet tė ketė ndonjė gjė tė paimagjinueshme. “Kulla e Tetė Bukurive”, e ashtuquajtur edhe “Kulla e Alkimisė” pėr shenjat magjike misterioze dhe simbolet alkimike tė dizenjara nėpėr muret e saj, ėshtė konstruksioni mė antik i kėshtjellės dhe u bė objekt i vizitave tė pafundta tė studiuesve dhe pėlqyesve tė ideve ezoterike, midis tė cilėve dy personazhe tė jashtzakonshėm, Eugéne Canseliet dhe Armand Barbault.

    Ajo ēfarė gjetėn apo deshifruan kėta alkimistė ende nuk ėshtė bėrė e ditur. I famshmi “thesar” i Tempullarėve mbetet akoma njė mister i pazgjidhur ndaj mund tė ketė tė drejtė André Douzet kur shkruan: “Ndoshta autori francez Robert Charroux e gjeti ēelėsin kur deshifroi kėto pjesė nga libri i Breyer: {Mendo me ngulm: arti i madh ėshtė Dija}”. Njohja e mistereve sublime ėshtė tejskajshmėrisht e rrezikshme, kur mendon se ende edhe sot e kėsaj dite ende gjithēka mbėshtillet me njė vello tė plotė misteri. Ėshtė njė mister i padepėrtueshėm qė duket se mishėron fjalėt e Ja’far Sadiq (ob. 148/765): “Kauza jonė ėshtė njė mister i madh, misteri i diēkaje qė ėshtė e tillė, njė mister qė vetėm njė mister tjetėr mund ta zbulojė: ėshtė misteri i njė misteri qė mbėshtetet mbi njė mister”.

    Perktheu: Edi Deliu
    wrong verb

  19. #39
    Ikon-thyes Maska e Qafir Arnaut
    Anėtarėsuar
    27-07-2002
    Vendndodhja
    Shum po shndrit aj Diell, e pak po nxeh
    Postime
    1,542
    Kaloresit e Tempullit ishin nje force e madhe financiare ne Europe. Mund te quheshin si Banka Qendrore Europiane e kohes. Kishin cash, letra krediti etj etj.
    Ky ishte dhe sekreti i tyre. Miti i Jacque de Molay dhe i qerres me kashte demantohet per bukuri nga Umberto Eco ne librin e tij "Lavjeresi i Faucault"

  20. #40
    i/e regjistruar Maska e Brari
    Anėtarėsuar
    23-04-2002
    Postime
    18,826
    Ca mendime per Pedron e per Letersine..

    Pedro ben sakrifice..
    Ai lexon .. shkruan.. perkthen e na jep si llokum shkrimet e ketij Umbertos ti kullufisim dhe ne tjeret..pa u lodhur..

    Edhe ne tren ai ne vend te guduliset me ndonje te dashur perkundrazi lexon e thellohet ne dokrrat e Umbertos..

    Keshtu jane disa njerez..Lodhen per te tjeret..
    Sdi po Pedro me kujton ata dhjetra titane te Letersise tone qe perkthenin literaturen boterore qe ta lexonte kombi yne..e te qyteterohej..
    A na qyteteruan valle..
    Kam nje ide qe tutoret qe ja marrin tezeve e xhaxhallareve vajzat e ja cojne ne Semafor.. e me ato para blejne tulla per te bere Shtepi te medhaja qe te fusin kokat boshe e zhulse te sorrollopit te tyre e hekurishte ne forme qerresh me 4 rrota qe i quajne benza.. vijne nga ata te Palexuarit..
    Pak besoj jane ata qe te ken lexuar libra e te punojne si Tutore..
    Por kush ka te drejte ne Llogjiken e tije..
    Tutoret a Pedrot tane sikurse Petro Zheji e petro Markot me shoke..

    Mijra nete pa gjume mbi libra e fjalore per ti dhene shqiptareve Biblioteken e Shpirtit.. e kjo lodhje e skrapacim i tyre shperblehej me nje tollon djathi a nje lat drush..asgje tjeter..
    Nano i thote Lesit.. boll bera per Partine me 4 vjetshin e burgut..tani do bej qejf.. dhe vertet ai spo le qejf pa bere..
    Ne fakt 4 vjetshin burg ai nuk u nis ta beje per Partine por i erdhi si rrufe nga qielli pa e kerkuar ai kte sakrifice.. mirpo duke qene egoist ai kerkon ti super shpeblehet kjo dhe njekohesisht i zhdem ne dru ata qe ben nga 20 30 vite burg e jo burg Saliu por burg Kadriu.. e qe kerkojne vec therrime nga Kazani i Nanos..
    Cka lidhje kjo me Letersine do thot ndonjeri..
    Ka..

    Nano kerkon ti jap kuptim Jetes se tije por dhe Letersia ne fakt aty synon ..te na mesoje si ti bejme me kuptim ditet tona..

    Dikush ja jep kuptimin me xhin e uiski e shal femrash e dikush me lodhje..dhe kjo lodhje jo per plotsim te kenaqsive stomakore e rrush-gonxhe -ore por per lodhje qe kenaq idene se x , y pune i sherben te tjereve..
    A ben Letersia nje mision ashtu vet instiktivisht apo njerzit e kerkojne ate nga Letersia sepse i llogarisin Shkrimtaret (qe e bejne letersine) si lloji i atyre qe lodhen per te tjeret..

    A mos valle Letersia na ndihmon qe te vazhdojme te shpresojme .. sikurse thote qe me 1790 -ten Jean Antoine de Condorcet se " nje dite do te vij ai cast qe dielli do te ndricoje mbi njerez te lire qe nuk do ndjehen te varur nga ndonji zot tjeter vec arsyes se tyre..."..


    Ne Amerike lulezojne te tjere lloj filozofesh..e ne Europe te tjere..
    Per vete a per te tjeret.. dhiz iz kuescen..

    C'behet me perkthyesin e talentuar Petro Zhejin me shoke..

    A ka me idealiste qe punojne per nje tallon gjize apo i jane sulur arkiv-gjykatave e kadastrave per PRONAT..

    E po Njeriu e dashka pak rehati per vehte..

    Leshin ma moret ..kakerdhijat po..qumeshtin po.. e po lekuren e dua per vehte ..thot delja..

    A ka lidhje letersia me atdhe dashurine..
    Ka..

    Pikerisht ideja qe te kemi nje atdhe te mire eshte nje arsye qe shkruhet letersi..sepse nje atdhe i mire ..do njerez te mire..

    Atdheu im eshte vila ime..benxi im..qofshin keto ne kaliforni apo australi.. mund te thote dikush..
    Po ne Forum pse vijme pra..
    Sepse na bashkon ideja se jemi ngrohur ne nje diell..e ēoē kemi te perbashket qe duhet ta konsumojme me njeri jatrin..

    Pedron tone Letersia e ka cuar drejt sakrifices..
    C'ti them-- Ti them lodhu..apo ti them.. po pse a derbardhe.. ēan drrasa me kta te semure te gjenerates se europes se pas-luftes..e .. meso nga katundaret tone..qe piksynojne dashnoret..benxat..qejfet..ose nga Nano Sheiku ..

    Saliu lodhet..per miletin (ashtu kujton e beson ai) po nuk e votojne..
    Ate hajdutin Nanon e duan..ate e votojne.. ate duan ti shurroje ne krye sepse ēoē del nga kazani i tije per mamate e babat e tyre sahanlepiresa..


    Ketu eshte pikpyetja e madhe..

    Pra letersia vec nje pakice e ben humane.. Kusuri..shumica vazhdojne e jetojne per vehten..

    Aka ndonje Vile ndonje Rilindas ne Plazh?

    Asnjeri..
    Ama ka e bij e bojaxhiut Agolli.. vil e benz..

    Mo u lodh o Pedro per kte pis milet..

    Oret ne tren beji me ndonje cupke te bukur..qe e do e te do e lere sartro-umberto-bloomet ne shpellat e tyre te meditimeve ..

    qashtu..

Faqja 2 prej 7 FillimFillim 1234 ... FunditFundit

Tema tė Ngjashme

  1. Ese "si bėhet njė punim diplome" Umberto Eco
    Nga crackeri nė forumin Ndihmoni njėri-tjetrin
    Pėrgjigje: 0
    Postimi i Fundit: 06-01-2009, 10:21
  2. Dėshmitarėt e Jehovait dhe vetvrasja
    Nga Arrnubi nė forumin Portali i forumit
    Pėrgjigje: 33
    Postimi i Fundit: 30-12-2008, 06:38
  3. Umberto Eco: Kodi i Da Vincit, veper e kopjuar
    Nga dikeafajtore nė forumin Enciklopedia letrare
    Pėrgjigje: 4
    Postimi i Fundit: 04-04-2005, 23:32
  4. Umberto Eco mbi Rrenjet e Konfliktit (ANGLISHT)
    Nga Qafir Arnaut nė forumin Problemet ndėrkombėtare
    Pėrgjigje: 15
    Postimi i Fundit: 20-08-2004, 21:10

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund tė hapni tema tė reja.
  • Ju nuk mund tė postoni nė tema.
  • Ju nuk mund tė bashkėngjitni skedarė.
  • Ju nuk mund tė ndryshoni postimet tuaja.
  •