Simbolet fetare dhe institucionet publike

[Orku]

Toro une nuk e kuptoj dot sesi mund te tjetersohet ekuilibri i dikujt si ne rastin tend kur vjen fjala per arabet apo Islamin.


Se pari ky ligj nuk ka perse te indinjoje hebrenjte apo te krishteret pasi doktrina e tyre fetare nuk i obligon ata te mbajne kryqin apo kipin gjate gjithe kohes. Pra eshte nje shenje dalluese por nuk eshte obligim. Mbulimi eshte OBLIGIM (ta shpjegoj me poshte aresyen) per femrat ne Islam pra eshte nje kusht qe duhet permbushur. Ky ligj pengon nje praktikant te fese per ta ndjekur ate brenda lirirse se tij.

Se dyti askush nuk e ve ne dyshim qe brenda Frances u takon francezeve te vendosin por eshte po kaq e natyrshme qe ata te gjykohen per ate cka vendosin.
Nuk kam asnje kundershtim ne krahasimet qe t'i ke sjelle nga Arabia Saudite apo Irani por ne mos gaboj ato jane sisteme teologjike te deklaruara qe funksionojne si te tilla , ndersa Franca e reklamon veten si demokraci ndonese ne kete rast nuk funksionon si e tille (krahasuar me te gjitha demokracite e tjera perendimore).

Se treti meqenese ke marre persiper te interpretosh Kuranin une po te ndihmoj jo duke te dhene interpretimin tim sepse kapaciteti im modest nuk me lejon te bej nje te tille por duke te kujtuar se asnje interpretim nuk eshte dhe nuk mund te jete me i pranueshem se ai qe ka dhene vete Profeti (pqmt). Ne kohen kur Profetit iu zbriten versetet ne fjale aplikimi qe besmitaret i bene ne praktike ishte i perafert me format e sotme te mbulimit.

[Arrnubi]

Pas ligjit për mbulesën qëndron frika

Ndalesa e hixhabit në Francë jo vetëm që shkaktoi një debat në rrjedhë ndërmjet sekularizmit dhe Islamit, por ndoshta që është edhe më me rëndësi, debati u reflektua brenda vetë kampit sekular.

Teksti në vazhdim është përkthim i një artikullli që provokon mendimin, i publikuar muajin e kaluar në gazetën franceze Le Monde, nga filozofi dhe aktivisti prominent francez Alain Badiou. Një mendimtar energjik dhe përplot sarkazëm, Badiou bën një shtesë të freskët dhe unike në debatin në rrjedhë në Francë.


1. Disa gra dhe burra republikanë një kohë nxorrën idenë se duhet të propozohet një ligj me të cilin do të hiqeshin shamitë nga flokët e vajzave-nxënëse. Së pari, të ndalohet shamia nëpër shkolla. Pastaj, të ndalohet gjithkund, nëse është e mundshme. A dëgjova “një ligj”? Një ligj! Presidenti i Republikës ishte aq i kufizuar si politikanë sa që ishte i pafundosshëm.

I votuar në mënyrë totalitare nga 82 për qind të votuesve, duke përfshirë edhe të gjithë Socialistët, d.m.th. ata nga të cilët një numër i madh i republikanëve të mundshëm regrutoheshin, Chirac theksoi: po, një ligj. Një ligj kundër vetëm disa mijëra vajzave të reja të cilat mbajnë shaminë e lartpërmendur mbi flokët e tyre. Ata të paflokët, i ngatërrojnë gjërat. Përveç kësaj, muslimanët! Në këtë mënyrë, edhe njëherë, sikur dorëzimi në Sedan, Petian, Luftën Algjeriane, ligjet e ashpra të Mitterandit kundër punëtorëve pa letra (dokumenta) punuese, Franca habiti botën. Pas tragjedive, farsa.

2. Vërtetë, Franca më në fund gjeti një problem që është i vlefshëm për veten: shamia që mbulon kokat e disa vajzave. Thuhej se dekadenca është ndaluar në këtë shtet. Invazioni musliman, gjatë kohë i diagnozuar nga Le Pen dhe i konfirmuar këtyre ditëve nga disa intelektualë, ka gjetur ndërmjetësuesin e saj. Beteja e Poitiersit ishte një gjë fëmijërore, Charles Martel vetëm huazoi revole. Por, Chirac, Socialistët, feministet dhe intelektualët iluministë që vuajnë nga Islamofobia do ta fitojnë betejën e shamisë. Nga Poitiersi deri të hixhabi, pasoja është e drejtë dhe progresi është i kosiderueshëm.

3. Kauzat grandioze kanë nevojë për argumente të stilit të ri. Për shembull: hixhabi duhet të ndalohet; ajo është një shenjë e fuqisë mashkullore (babait ose vëllait më të madh) ndaj vajzave të reja ose grave. Kështu që do t’i përjashtojmë gratë që i mbajnë ato (shamiat). E thënë ndryshe: këto vajza ose gra janë të shtypura. Për këtë shkak ato do të dënohen. Është njëjtë sikur të thuhet: “Kjo grua është përdhunuar, hidhne në burg”. Hixhabi është aq i rëndësishëm sa që meriton një sistem logjik me aksioma të ripërtrira.


4. Ose në të kundërt: janë ato që në mënyrë të lirë duan ta mbajnë atë shami të mallkuar, ato rebele! Për këtë shkak ato do të dënohen. Një moment: a e keni fjalën se në fund të fundit ajo nuk është simbol i shtypjes së mashkullit? Babai ose vëllai më i madh nuk ka asgjë të bëjë me të? Atëherë prej nga erdhi nevoja për ta ndalur shaminë? Problemi i hixhabit është qartë problem fetar. Ato rebele e kanë bërë besimin e tyre të qartë.

5. Ose është shkaku i babait dhe i vëllait më të madh, dhe në “mënyrë feministe” hixhabi duhet të çrrënjoset, ose është vetë vajza që është duke qëndruar pranë besimit të saj, dhe në “mënyrë laike” hixhabi duhet të çrrënjoset. Nuk ekziston shami e mirë. Pa shami! Çdo kund! Siç është thënë, madje edhe jo-muslimanët e kanë thënë, se çdo kund duhet të dilet “pa shami”.

6. Veni re mirë se babai dhe vëllau më i madh i vajzës së hixhabit nuk janë shoqërues tuaj prindor. Shpesh është sugjeruar, madje edhe deklaruar se babai është një punonjës idiotik, një humbës “nga fshati” që punon në fabrikën Renault. Një tip arkaik, por i marrë. Vëllai i madh shpërndan hashash. Një tip modern por i korruptuar. Shqetësues i paralagjeve. I klasit të rrezikshëm.

7. Feja islame ia shton këtë gjë serioze feve tjera: në Francë ajo është fe e të varfërve.

8. Paramendoni një drejtor të një shkole të mesme, të pasuar nga një ekip i inspektorëve të armatosur me libra të jurisprudencës: Në dyert e shkollës, ata do të kontrollojnë nëse hixhabët, kippat ose kapat tjera janë “të theksuara”.

Hixhabi, si një pullë e madhe postare e vendlosur prapa qafe? Mandej kippa e madhe sa një monedhë euro? Çuditshëm, shumë çuditshëm. E vogla shumë lehtë mund të jetë version i theksuar i të madhes. Një moment, çka shoh këtu? Kujdes! Një kapë koke! Ashtu pra. Kur është pyetur rreth kapave të kokës, Mallarme është përgjigjur mirë: ”Kushdo që vendos një gjë të tille nuk mund ta heq më. Bota do të merr fund, por jo edhe kapa”. Theksimi i përjetësisë.

9. Sekularizmi. Një rregull që nuk ndryshket! Tre ose katër dekada më parë, shkollat e mesme ndalonin përzierjen e gjinive në një klasë. Pantallonat nuk ishin të lejuara për vajzat. Kateçizmi (formë e testimit fetar) dhe personat fetar ishin të obligueshëm. Bashkimi ishte solemn, me djem që mbanin bylyzykë në krahë të bardhë dhe kollaçe nën vellot e tyre. Vello e vërtetë, jo shami. Dhe do të dëshironi që unë të mendoj për hixhabin si krim? Atë simbol të vonesës, trazirave, ndërlidhjeve të përkohshme? A duhet që këto zonjusha të cilat kënaqshëm përziejnë të djeshmen me të sotmen, të përjashtohen? ...

10. Pasi jemi në këtë temë, a nuk është biznes religjioni i vërtetë masiv? Në krahasim me atë ku muslimanët duken si një pakicë e theksuar? A nuk është simbol i theksuar i kësaj feje të degraduar që mund ta lexojmë nëpër pantallona, këpucë sporti dhe tishorte: Nike, Chevignon, Lacoste… A nuk është më lirë të jesh viktimë e modës në shkollë se sa shërbyes i vërtetë i Zotit?

Nëse do të duhej të qëllohet më lart për ta goditur syrin e kaut, do të thoja se çdokush e di se çka nevojitet: një ligj kundër emrave të firmave (markave). Filloja punës Chirac. Le t’i ndalojmë simbolet e theksuara të Kapitalit, pa kompromise.

11. Ju lutem sqaroni diçka për mua. Çka saktësisht e karakterizon racionalitetin e Republikanëve dhe feministeve për atë se çka duhet të tregohet nga trupi në vende të ndryshme dhe në kohëra të ndryshme, dhe në çka nuk duhet? Me sa kuptoj unë, këtyre ditëve, dhe jo vetëm në shkollë, nuk tregohen as gjinjtë, as organet seksuale femërore, e as organet mashkullore. A duhet që të mllefosem se këto pjesë janë “të tërhequr nga vështrimi i të tjerëve”? A duhet patjetër të respektoj bashkëshortët, të dashurit dhe vëllezërit më të mëdhenj? Para pak kohe, madje edhe ditëve të sotme në fshatin tonë në Sicili, si dhe gjithkund në botë, të vejat mbanin shami të zeza, çorape dhe veshje tjetër të zezë. Nuk duhet të jesh e vejë e një terroristi islamik për ta bërë atë.

12. I çuditshëm është mllefi i rezervuar nga aq shumë gra feministe për disa vajza që mbajnë hixhab. Ata e kanë lutur presidentin e mjerë Chirac, një sovjetik në 82 për qind, për t’i mposhtur ato në emër të Ligjit. Ndërkohë trupi i prostitutave femra gjendet gjithkund. Pornografia më nënçmuese shitet gjithkund. Këshillat për shpalosje seksuale të trupave gjenden nëpër revistat për të rinj ditë e natë.

13. Një sqarim i vetëm: një vajzë duhet të tregojë se çka ka për të shitur. Ajo duhet t’i tregojë të mirat e saja. Ajo duhet të iniciojë se në të ardhmen, qarkullimi i femrave të varura nga modeli gjeneralizues, nuk është me këmbim të ndaluar. Shumë keq për baballarët mjekrrosha dhe vëllezërit më të mëdhenj! Rroftë tregu planetar! Modeli i gjeneralizuar është modeli i modës më të lartë.

14. Merreshte falas se një e drejtë jo e rëndësishme e femrës është se ajo vetëm të duhet të zhvishet para personit të zgjedhjes së saj. Por jo. Është vitale të sugjerohet zhveshja në çdo moment. Kushdo që mbulon atë që e vendos në treg nuk është tregtar lojal.

15. Ta argumentojmë këtë, një pikë shumë e çuditshme: ligji ndaj hixhabit është një ligj i pastër kapitalist. Ai ligj urdhëron feminitetin të shpaloset. Me fjalë tjera, është obliguese të ketë trup të femrës duke qarkulluar sipas paradigmës së tregut. Për adoleshentet, dmth, qendrën e paketuar e universit të tërë subjektiv, ligji ndalon çdo kthim prapa.


16. Virtualisht çdokund haset se “velloja” është një simbol i patolerueshëm i kontrollit ndaj seksualitetit femëror. Vërtetë besoni se seksualiteti femëror nuk duhet të kontrollohet në shoqërinë tonë këtyre ditëve? Ky naivitet do ta bënte edhe Foucaultin (fizikant francez) të qeshë. Asnjëherë nuk i është dhënë aq shumë kujdes seksualitetit femëror, aq shumë vëmendje detaleve, aq shumë këshilla informative, aq shumë dallime ndërmjet anëve të mira të saja dhe të këqijave. Kënaqësia është bërë një obligim i keq. Shpalosja universale e pjesëve të supozuara kënaqëse, është një obligim më rigjid se sa imperativi moral i Kantit.

Nërmjet tabloidëve tanë “Kënaqu, me femrat” dhe gjysheve tona të mëdha realizohet diktimi “Mos u kënaq!”. Lacan që moti themeloi izomorfizmin. Kontrolli komercial është më konstant, më i sigurtë, më masiv se sa mund të jetë ndonjë kontroll patriarkal. Qarkullimi i përgjithësuar i prostitucionit është më i shpejtë dhe më i besueshëm se sa vijat e varfëra të familjeve, kthesat e të cilave mbanin publikun duke qeshur shekuj me radhë nga grekët antikë deri te Molieri.

17. Nëna dhe lavirja. Në disa shtete, ligjet reaksionare miratohen në favor të nënës dhe kundër lavires. Në disa shtete tjera, ligjet progresive miratohen në favor të lavires kundër nënës. Edhe më tej ajo është një alternativë ndërmjet të dyjave që patjetër duhet të refuzohet.

18. Megjithatë, jo vetëm sipas “as…e as…”, që ka përgjegjësi vetëm për bazë neutrale (dmth, në qendër, si në rastin e François Bayrou?) por edhe atë që pranon të kontestojë. “As nëna, e as lavirja”, kjo është mjaft patetike. Siç është “as lavire, e as e nënshtruar”, që thjeshtë është absurd: a nuk është një “lavire” në përgjithësi e nënshtruar, dhe atë jashtëzakonisht shumë? Në të kaluarën në Francë, ato quheshin “ “les respectueuses” (të respektuarat). Të nënshtruarat publike, të gjitha. Sa për të “nën” (shtruarat), ato ndoshta janë vetëm lavire private.

19. Nuk ka tejkalim të saj: mendime se armiku i këtyre ditëve është prona, biznesi, gjërat siç janë shpirtërat, por jo besimi. Ajo që duhet të thuhet në vend të kësaj është se besimi [politik] është ajo që mungon më së shumti. ”Ngritja e fundamentalizmit fetar” nuk është gjë tjetër përveç një pasqyre që kënaqi perëndimorët që konsideronin efektet e frikshme të shkatërrimit të mendjeve ndaj të cilavë ata kishin pushtet. Dhe sidomos me shkatërrimin e mendimit politik, që perëndimorët janë përpjekur ta organizojnë çdokund, ose nën përkrahjen e demokracive të parëndësishme ose me përkrahjen e kapshme të parashutistëve humanitarë.

Nën kushte të tilla, sekularizmi, që pranon se është në shërbim të formave të ndryshme të diturisë, nuk është gjë tjetër përveç një sundimi akademik, sipas të cilit për ta respektuar konkurencën, stërvitu sipas normave ”perëndimore” dhe bëhu armiqësor ndaj çdo besimi. Ky është një sistem akademik për konsumatorët e ftohtë, bizneset e buta, pronësitë e lira dhe votuesit cinik.

20. Një person asnjëherë nuk mund të kalojë në kënaqësinë e mjaftueshme ndaj progresit feminist njëjës.

Duke filluar me çlirimin e femrës, ditëve të sotme feminizmi pohon se “liria” e fituar është aq e obligueshme sa që kërkon vajzat (dhe asnjë djal!) të largohen nga posedimi i faktit të vetëm të pjesëve të tyre të veshëmbathjes.

21. I gjith zhargoni shoqëror rreth ”komuniteteve” dhe beteja sa metafizike aq e ashpër për nxitjen e ”Republikës” kundër ”komuniteteve”, e gjith ajo është një pakuptimësi absolute. Lejoni njerëzit të jetojnë ashtu si duan, ose si munden, të hanë atë që janë mësuar ta hanë, të mbajnë fustana, hixhabe, mini-funde, ose këpucë vallëzuese, në çdo kohë [...] të fotografojnë njëri-tjetrin ose të flasin me zhargonë përplot ngjyra. Këto llojë të ”ndryshimeve” nuk e kanë as zgjerimin më të vogël univerzal. Ato as nuk pengojnë mendimin, e as nuk e inicojnë atë. Madje as nuk ka ndonjë shkak për t’i respektuar ose mosrespektuar ato. Ajo që jetat e “të tjerëve” janë pak më të ndryshme-si admirues së teologjisë modeste dhe moralitetit zhvendosës janë mosdashës të thuhen sipas Levinasit – është aq e dukshme si një vëzhgim sa që është pa domethënie.

22. Sa për faktin e kafshëve njerëzorë që grupohen së bashku sipas prejardhjes së tyre, kjo është një pasojë natyrore dhe e pashmangshme e asaj se çfarë janë (shpesh) kushtet me të cilat ballafaqohen emigrantët kur arrijnë në Francë.

Vetëm kushëriri ose bashkë-fshatari mund t’ju përshëndet. Një person duhet të jetë vërtetë i marrë për të theksuar se kinezët duhet të shkojnë atje ku janë kinezët.

23. Problemi i vetëm rreth këtyre “dallimeve kulturore” dhe “komuniteteve” sinqerisht nuk është vetëm ekzistenca e tyre shoqërore, shprehitë, puna, familja ose shkolla. Është fakti që emrat e tyre janë të pashpresë kur ajo për të cilën bëhet fjalë është e vërteta, qoftë ajo e artit, shkencës, dashurisë, ose sidomos, politikës. Se jeta ime si një kafshë njerëzore është e formuar me individualitet, është ligji i gjërave. Se kategoritë e këtij individualiteti pohojnë të jenë univerzale, dhe kështu duke marrë përsipër seriozitetin e Temës, që është kur gjërat rregullisht bëhen shkatërruese. Ajo që është me rëndësi është ndarja e predikateve. Mund të bëj matematikë me veshje të brendshme me ngjyrë të verdhë, ose mund të punoj si një aktivist për politika që rrjedhin nga “demokracitë” elektorale. Teorema nuk është më e aq verdhë sa është sllogani nën të cilin ne mblidhemi. E as që për atë çështje sllogani përbëhet nga mungesa e bistekave.

24. Thuhet se shkollimi është rrezikshëm i kërcënuar nga hixhabet e disa vajzave. Kjo ndjenjë hedh dyshim ndaj besimit se e vërteta ka të bëjë me çdo gjë që është duke u luajtur atje. Në vend të kësaj, hasim opinione themelore dhe konservative. A nuk ishin politikanët dhe intelektualët që deklaruan se shkollimi ekziston së pari vetëm për “t’i stërvitur qytetarët”? Çfarë programi i errët. Në kohërat tona, “qytetari” është një i ndijshëm i idhët që nga sistemi politik merr çdo paraqitje nga e cila e vërteta është thjesht e përjashtuar.

25. A nuk duhet të jemi të preokupuar edhe në vende të larta dhe të ulëta se numri i vajzave me prejardhje algjeriane, marokane dhe tuniziane, me paraqitjet e tyre, dhe të përcaktuara për punë, përbën një numër të disa kinezëve, të cilët nuk janë më pak të ngjitur në univerzin familjar, klasë e rrezikshme e trurit? Ditëve të sotme është e nevojshme shumë (vetë) rrefuzim për ta bërë atë. Dhe shumë lehtë mund të del se Chirac, Ligji i Sovjetikëve, të përfundojë zhurmshëm duke përjashtuar nxënës të shkëlqyeshëm.

26. “Kënaqje pa barriera”. Kjo moto e çoroditur nga viti 1968 asnjëherë nuk e nisi motorin e diturisë me një shpejtësi të madhe. Një dozë e konsiderusehme e ashpërsisë vullnetare, shkaku më i thellë për të cilën ka qenë e njohur që nga koha e Freudit, nuk është e jashtme për tokën e mësimit.

Nga ajo, së paku disa fragmente të së vërtetës efektive janë paraqitur. Aq shumë sa që shamia e kokës mund të del se është e dobishme. Kur patriotizmi, alkooli i fuqishëm i papërvojës, në tërësi është duke munguar, çdo lloj i deajizmit, madje edhe lloji i lirë, është i mirëseardhur-së paku për ata që supozojnë se objekti i shkollimit ka të bëjë pak me “trajnimin” e qytetarëve konsumatorë.

27. Në të vërtetën e faktit, Ligji i Shamisë shpreh një gjë, dhe vetëm një gjë: frikën. Perëndimorët në përgjithësi, francezët në veçanti, janë duke u dridhur, shumë të frikësuar. Çka shohin ata për t’u frikësuar? Barbarë, si çdoherë. Ata nga brenda, dmth “paralagjësit e rinj” ata pa, dmth “terroristë islamikë”. Pse sta janë të frikësuar? Për shkak se ata janë fajtorë, por pohojnë se janë të pafajshëm. Ata janë fajtorë për shkak të refuzimit dhe përpjekjes për të shkatërruar – prej viteve të ’80-ta – çdo lloj të politikës emancipuese, çdo formë revolucionare të Arsyes, dhe çdo pohim të vërtetë të ndonjë sendi tjetër. Fajtorë për pushtimin e privilegjeve të tyre mizore. Fajtorë që janë fëmijë të mëdhenj duke luajtur me lojërat e tyre të ndryshme. Po, vërtetë, “në një fëmijëri të gjatë, ata janë detyruar të plaken”. Për këtë shkak ata frikësohen nga çdo gjë që është më pak plak se ata. Një grua plakë e palëvizshme, për shembull.

28. Por sidomos, perëndimorët në përgjithësi dhe francezët në veçanti, kanë frikë nga vdekja. Ata më nuk kanë mundësi të imagjinojnë se si një Ide mund të jetë një gjë për të cilën ia vlen të rrezikohet. “Vdekje zero” është dëshira e tyre më e rëndësishme. Ata shohin miliona njerëz nëpër botë, të cilët, për ata, nuk ka arsye të ekzistojë frika për vdekjen. Dhe ndërmjet tyre, shumica vdesin në emër të Idesë gati çdo ditë. Për të “civilizuarin” ky është burimi i sensit më intim të terrorit.

30. Por them se ky çmim i tmerrshëm së pari është i paguar nga shkatërrimi i hollësishëm i të gjitha formave të racionalitetit politik nga dominuesit e Perëndimit. Ky veprim ka ardhur vetëm nëpërmjet shumicës së involvimit intelektual dhe popullor, sidomos në Francë. Dëshirove të likuidosh ashpër Idenë e revolucionit sa më thellë nga memoria e tij? Dëshirove të çrrënjosish gjith përdorimin, madje edhe atë alegorik, të fjalës “punëtor”? Mos u anko për rezultatet. Shtrëngoi dhëmbët dhe vraje të varfërin. Ose le ta vrasin atë shokët e tu amerikanë.

31. I kemi luftërat që i meritojmë. Në këtë botë që është nën anestezion të frikës, gagsterët e mëdhenj pa mëshirë bombardojnë shtetet të dobësuar nga gjaku. Gagsterët e mesëm ushtrojnë vrasjet e atyre që i shqetësojnë ata. Vërtetë janë kriminelët e vegjël që miratojnë ligje kundër hixhabit.

32. Ata do të thonë se është më pak serioze. Për të qenë të sigurtë: ajo është më pak serioze. Para Tribunalit të fundit të Historisë, ne do të marrim (fitojmë) rrethana të arsyeshme: “Si një specialist i modelimit të flokëve, ai luajti vetëm një rol të vogël në skandal”.

Alain Badiou


Le Monde, 22 shkurt, 2004

Alain Badiou është një nga filozofët udhëheqës francez dhe kryeson Departamentin Filozofik të normales Ecole në Paris. Sferat e tij të hulumtimit filozofik përfshijnë matematikën, estetikën, mendim politik dhe teori psikoanalitike.