Ishulli i premtimit të harruar!

[Mjellma]

Viti i shiut të dashurisë
Data: Incognito


Ishulli i premtimit të harruar !

Ulur pranë bregut të qetsisë qaja me dhimbjen time edhe shiqoja detin ,rrezet e diellit i jepnin një sipërfaqe të kristalt detit dhe e bënin edhe më të bukur,valëzat më shoqëronin me ritmin e tyre karakteristik.Në hapsirë pulëbardhat vallëzonin vallen e tyre të dashurisë.
Papritmas valëzat ndrrojnë ritmin edhe u shëndrruan në valë, deti filloj të trazohet, pulëbardhat prishen lojen e tyre edhe paralajmruan se nga ishujt e shirave po vjen një erë shkatrrimtare. Nuk pata zgjidhje tjetër,vetëm të lundroj me barkën time të vogël në detin e trazuar.
Hyra në det,barka ime filloj ti ndiej dridhjet e erës, fuqija e erës sa vinte e shtohej, nga çasti në çast, më goditke nga të gjitha anët ashtu pamshirshëm. Isha pirate e vjetër në këto ujra të trazuara por një erë të tillë kurrë nuk e kisha përjetu. Në një moment humba kontrollin, edhe era vërejti atë edhe më goditi me një valë të madhe e cila më përplasi në diq të fort!
Ashtu në ankth shiqoja përreth, njoha vendin ku isha përplas, isha në ishullin e "Premtimit të Harruar ". Kisha dhënë një premtim në atë ishull, më lidhnin shumë kujtime të hidhura nga ai ishull. Njohja po thuajse cdo qosh të atij ishulli ,aty kishte ca zana por një shumicë e madhe ishin fantazma,edhe unë dikur isha pjesë e këtyre fantazmave.Fantazmat më joshnin që të futem në ujrat e tyre ,e njihja atë ujë , nuk doja të notoja në ato ujra por isha e plagosur, nuk kisha fuqi të ju kundërvihem fantazmave.
Hyra në ujë edhe fillova të notoj,filluan të bien ca pikëza shiu,sytë e mi u drejtuan kah horizonti dhe vrejta një shkelqim,ishte shumë i dobët por vërehej , ndrroja mënyren e notimit ashtu siq kërkonin fantazmat edhe kohë pas kohe drejtoja sytë e mi kah ai shkëlqim ,sa më gjatë mbaja sytë e mi kah ai shkëlqim ai vinte e rritej, tani shkëlqimi kishte shkëlqy fytyrën time edhe mundohej të më tërhiqte në sipërfaqe të ishullit, përdora tërë forcën që më kishte mbet edhe dola në ishull ,shkëlqimi mistik më mbulloj me shkëlqimin e tij tërë trupin edhe u ngrita në këmbë...në moment më kaploj friga se mos ky shkëlqim është vetëm shkëlqim i maskuar ...ika nga shkëlqimi duke mos patur të dhëna se nga cili ishull mistik i takon shkëlqimi që më shkelqeu !
Kaluan ca muaj të shiut të erës ...unë fillova të kërkoj shkëlqimin tim sikur pirate që kalon nëpër ishujt e shumtë në kërkim të thesarit të tyre...kërkova në 21 ishull edhe në ishullin 22 e gjeta shkëlqimin tim ,kishte po të njëjtën bukuri që kishte kur e takova në ishullin e premtimit të harruar.Ja dhashë kordinatat drejt ishulli tim të qetsisë...erdhi me tërë shkelqimin e tij ...

Tani tok me shkëlqimin tim po ja puthim buzët vesës, po e ndëgjojmë këngën "momenti" të kënduar nga zogjt e parajsës!



Shkrimi ju ka dediku një margaritari,i cili papritmas erdh dhe shkëlqeu shpirtin tim.

F.D aka Mjellma

[drini_në_TR]

~ Ishulli i Premtimit të Harruar ~

E ulur pranë bregut të qetësisë qaja me dhimbjen time dhe vështroja detin, mbi sipërfaqe ku rrezet e diellit i jepnin një pasqyrim të kristalt dhe e bënin atë edhe më të bukur. Valëzat më shoqëronin me rritmin e tyre karakteristik e çplodhës. Në hapsirë pulëbardhat fluturonin vallen e tyre të dashurisë.

Papritmas valëzat ndruan rritmin e u shëndrruan në valë, ndërsa deti filloj të trazohet. Pulëbardhat ndalën lojen e tyre duke paralajmëruar se nga ishujt e shirave po vinte një erë shkatarrimtare. Nuk pata zgjidhje tjetër veçse të lundroja me barkën time të vogël për në detin e trazuar. Hyra në det dhe barka ime filloj t’i ndjej drridhjet e erës, fuqija e saj sa vinte e shtohej nga çasti në çast e më godiste nga të gjitha anët pamëshirmshmi. Isha pirate e vjetër në këto ujra të trazuara por kurrë nuk e kisha përjetuar një stuhi të tillë. Për një moment po humbja kontrollin, dhe stuhia u duk sikur e vërejti duke më goditur me një valë akoma më të fuqishme e cila më përplasi me diç të ngurtë.

Sikur në ankth endja sytë përreth, e duke parë njoha vendin ku isha përplasur. Unë kisha përfunduar në ishullin e "Premtimit të Harruar." Kisha dhënë një premtim në atë ishull, e më lidhnin shumë kujtime të hidhura nga me atë vënd. Njifja pothuajse çdo qoshe të atij ishulli, e aty kishte disa zana por një shumicë e madhe ishin shpirtra, dhe dikur unë bëja pjesë me to. Shpirtrat më joshnin që të futesha në ujrat e tyre, e që të zhytesha në atë ujë, por unë nuk doja të notoja në ato ujëra sepse isha e plagosur dhe nuk kisha fuqi t’iu kundërvihesha.

Hyra në ujë dhe fillova të notoj, ndërkohë filluan të bien disa pikëza shiu. Sytë e mi u drejtuan kah horizontit duke vështruar një shkëlqim, ishte shumë i dobët por dalloheshe në largësi. Ndroja mynyrën e të notuarit ashtu siç kërkonin shpirtrat, dhe kohë pas kohe i hidhja sytë e mi kah ai shkëlqim. Sa më gjatë t’i mbaja sytë e mi kah shkëlqimit, aq më shumë vinte duke u zmadhuar ai. Tani shkëlqimi kishte filluar të ndrinte ftyrën time dhe mundohej t’më tërhiqte në sipërfaqen e ishullit. Përdora gjithë forcat që më kishin mbetur dhe dola sipër në ishull. Shkëlqimi mistik më mbuloj tërë trupin me dritën e tij, dhe unë u ngrita në këmbë... Në çast më mbërtheu frika se mos ky shkëlqim ishte vetëm një verbërim... Ika prej tij duke mos e ditur se nga cili ishull mistik e kishte prejardhjen drita që më shkelqeu.

Kaluan disa muaj mes shiut e stuhisë. Unë fillova të kërkoj shkëlqimin tim sikur pirate që lundron nëpër ishujt e shumtë në kërkim të thesarit të gjëmuar... Kërkova në 21 ishuj dhe në ishullin e 22-të gjeta shkëlqimin tim. Kishte po të njëjtën bukuri që pati kur e takova në ishullin e “Premtimit të Harruar.” I dhash koordinatat për në drejtim të ishullit tim të qetësisë... Erdhi me tërë shkelqimin e tij... Tani tok me shkëlqimin tim po i puthim buzët e vesës, po e dëgjojmë këngën "moment" të kënduar nga zogjt e parajsës!

(për)Kthyer në “drinish version” për motrushen Mjellma
Urime, është shkrim me të vërtetë shumë i bukur!
Paç sa më shumë fat me gjasat e mëtejshme të tregimit...


~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Lulja e Drenicës
(30 Prill 2003)

Era e fryn Lulen e Drenicës
e lëkund dhe e valëvitë të çiltër
e bën të duket sikur i buzëqesh të gjithëve
dhe në qetësinë e fushës e lë të rritet

Dielli megjithëse larg e sheh çdo ditë
i sjell asaj bekimin ditor
dhe shpresën se një ditë
do jetë në më të mirën dorë

...duke parë rrezet e diellit
të pasqyrojnë nga ndriçimi
i ngjyrave të lules së Drenicës...

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Ylli i Drenicës
(1 Maj 2003)

Kjo është historia e një ylli që ra natën në Drenicën e Dardhanishtes
dhe sesi banorët e tokës i la të çuditur
në mëgjesin e agimit të ditës
kur ata panë një lule të mrrekullueshme të ish rritur

I kalli tan banorët krejt
e i boni me e vën si emblemë
ktë lule të çiltër dhe të pafajshme
që për Drenicën është një mbretëreshë

Mos vallë kishin faj banorët
të violoheshin nga ky mallëngjim
mos vall e kishin dit
se një yll mund të kthehej në mishërim?

Ky yll po bie në agim edhe ktu
njëlloj si atë natë të moçme
po më godet ku do lër shenjë
aty ku u mundova të gërvisht edhe unë

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Dhe dy poezitë që po kërkoje,
me përzemërsi,
Drini në Los Angeles.