Ne nderim te gazetarit trim Jusuf Ferizi

[Brari]

Lamtumirë, Jusuf!




--------------------------------------------------------------------------------

15 dhjetor 2003 / TN

Ali ALAJ

Ditë më parë,nga skena publicistike e Kosovës shkoi njëri ndër veteranët me të shquar të gazetarisë shqiptare. Fjala e shkruar, tashmë ngeli edhe pa njërin nga gazetarët më të spikatur, i cili me penën e vet,përherë diti dhe u vu në shërbim të idealeve, synimeve,projekteve dhe realizimeve kombëtare. Dhe, sot them se më goditi thellë lajmi për vdekjen tënde or shok e mik.

.Shkove kur më së shumti i duheshe Minatorit tëndë. (Ai lindi në shkurtin e 1989, kur minatorët e “Trepçës” ishin vetëngujuar për ta kundërshtuar vërsuljen serbe që ta zhbijë çdo gjë shqiptare.) Edhe neve,shokëve dhe kolegëve të profesionit na e lë një zbarstësirë të madhe. Por, jeta kaq e paska – një përleshje e vazhdueshme për hapësira, vlera,cilësi – duke mëtuar gjithëherë avancimin shqiptar. Dhe, jeta shqiptare, e tillë ishte nëpër shekuj.

Mbi ne janë ushtruar të gjitha arsenalet tkurrëse, përndjekëse, zhbërëse. Disa dekada të këtyre planeve përbindëshore i përjeetuam edhe ne dhe, të shumice prej tyre deri tek holokausti i dytë në hisorinë e njerëzimit, e dëshmuam edhe në, i tërë populli shqiptar, e tërë Kosova. Të gjitha këto beteja, zakonisht fitohen, sado që lufta zgjat, dhe, nga zgjatësia që kishim përjetuar ne si popull, kishim përshtypjen indivuale, kuptohet se ajo, lufta pra, me të gjitha betejat e saja,nuk ka mbarim e të sosur. E kemi biseduar këtë sa herash. Njeriu del humbës vetëm kur përleshet me vdekjen.

Tri dekada te njohes dhe punes sonë të përbashkët,së pari në “Rilindja”,e më pastaj në TV Prishtina, që nga vuarja e themeleve të këtij institucioni,që ne,atëbotë,e kishim cilësuar hapin e parë drejt shtetësisë së ardhshme të Kosovës, sot më zgjojnë reminishencat e atyre përpjekjeve titanike për ta dëshmuar dhe për ta realizuar sensin krijues të shqiptarëve. Vitet e shtatëdhjeta të shekullit të kaluar,i kishim të ndara në shumë fronte. Duhej ta mësonim një teknologji krejtësisht të panjohur prej nesh dhe duhej dhënë asaj shpirtin dhe fjalën sh q i p dhe s h q i p t a r q e .

Hiç më e lehtë nuk ishte ndeshja jonë ( e një ekipi numerikisht të vogël gazetarësh, redaktorësh,regjisorësh, kameramanësh,e kuadrove tjera teknike) me nacional-shovinistët Serbian,me pengesat dhe kurthet e tyre,me sabotimet dhe kërcnimet e atij tarafi thellësisht antishqipar.Ia dolëm me fitore në këto dhe frontet tjera. Majordomët e antishqipatirizmës në Beograd, duke synuar qe të na ligështonin dhe dekurajonin, përditë e pënatë, na thoshin : “Ju shqiptarët nuk dini dhe nuk mundeni të formoni Televizion, prandaj rrini nën qatinë tonë.”

Udhëheqja e atëhershme e RTP – Ismail Bajra, Riza Alaj dhe Fahredin Gunga,të vetëdijshëm për misionin dhe përgjegjësinë që kishin marrë,të caktuan Ty, Jusuf redaktor të Rubrikës së brendshme,duke e ditur këmbëngulësinë tëndë për ta kryer secilën detyrë që e vinte para teje shoqëria shqiptare. Ne, ai ekipi i vogël, ku shquheshin edhe Faik e Vera Hima, Muhamet Mjeku, Qenan Shaipi, Qemal Hasani, Fadil Presheva, Marash Berisha, Veli Vraniqi, Kemal Çarkaxhiu e Pranvera Veliu, Sali Kavazi dhe një dyzinë emrash të tjerë të pionerisë televizive shqiptare, me mund, sakrifica dhe vetëmohim mbinjerëzor, arritëm që t’i thejme planet dhe ta sjellnim TVP në Prishtinë pothuaj dy vjet para afatit të përcaktuar. Dhe, t’ua pëlcisnim zemrat nacional shovinistëve Serbian. Kurse, Ti, nga gazetari i madh i “Rilindjës”, u bëre emër i madh i gazetarisë televizive. I tillë mbete deri në okupimin e dhunshëm të shtëpisë sonë.

TV e Prishtinës u bë institucion e nderit dhe krenarisë kombëtare,edhe pse në ndërkohë pati përpjekje të parreshtura për ta denigruar, zhvlerësuar,kompromituar, madje edhe orvajtje për ta mbyllur. (Këtë të fundit, mbylljen pra, e kishte kërkuar renegati Ali Shukrija që në prnaverën e 1981) Këtyre furtunave ne të gjithë bashkarisht iu bëmë ballë plotë dhjet vjet. Opinioni kosovar nuk i diti këto fakte,e pati edhe përpjekje denigrimesh përbindëshore. Sot, prandaj,në këtë ditë kur po ndahemi, më duhet të t’u them bartësve të një teze ekstremisht absurde që për fshehur veprimet e veta tinzare dhe antikombëtare thonë se “RTP ka qenë serbe”.

RTP kurrë,po e përseris – kurrë nuk ka qenë serbe.RTP ka qenë dhe do të mbetet(edhe tash kur është i ngulfatur) vlerë shqiptare dhe vetëm shqiptare.Duke e parë dhe përjetuar rëndë furinë rrënimtare që ishte vërsulur ndaj Kosovës dhe ndaj shqiptarëve nga Serbia e ngërdheshur vrastare, gjenocidale, kriminale, ne të dy, veç e vec, por për të njejtën ditë dhe me të njejtin tekst,më 14 shkurt 1990, e braktisëm anëtarësinë tonë në LK dhe kështu e hapëm rrugën e shpërndarjës së organizatës partiake dhe të departizimit të TV Prishtinës. Kishim shkruar: Nuk duam të jemi anëtarë të një organizate e cila lejon dhe urdhëron dhunë e vrasje. Akuzate duhëheqjeve të atëhershme ekzekutive dhe profesionale e partiake të TV dhe të RTP-së ndaj nesh ishin të rënda,ekskomunikuese.Por,ne ia arritëm qëllimit – TVP defenitivisht shkëputi çdo lidhje me pushtetin,edhe pse ende kishin ngelur brenda cennsorët.

Rrugëtimin tonë në vijën nacionale, e tronditën dhe e minuan nga të katër anët. Derisa Serbia, defenitivisht, me 5 korrik 1990, e pushtoi shtëpinë tonë dhe,jo vetëm që na hodhi ne në rrugë,por për një dekadë e vrau fjalën shqipe.

Serbia Millosheviqiane, RTP-ën e kishte shpallur armikun e saj numër NJË dhe duke e ndjekur logjikën e saj pushtuese,për të njëjten ditë okupoi edhe Kuvendin e Kosovës – duke manifestuar kështu pezmin dhe barbarinë e saj ataviste ndaj aleancës vepruese në vijën shtetformuese që tashmë ishte ngritur në Kosovë: Popull – Kuvend – Intelegjenci – Informim publik. ( Për ta sfiduar pushtimin Serbian dy vjet nxorëm gazetën “Dielli” dhe më 1990 bëm 4 greva urie- në Vienë, Nju Jork, Bruksel dhe Paris në shenjë denoncimi dhe demaskimi të politikës serbe). Por, edhe pse kanë kaluar pothuaj 14 vjet, RTP edhe mëtej ngel e heshtur - çuditërisht edhe tani dhunshëm.Kemi biseduar shpesh për këtë fat nopran të institucionit tonë.

Gjithmonë bashkarisht e kemi pasur bindjen se RTP do të kthehet – vetëm kur Kosova të kthehet në pronësi shqiptare, në pronësi të Kosovës.Pra kur Kosova t’i kthehet Kosovës. Disa herë e ke thënë – i përçudshëm është fati i Kosovës dhe bëhet edhe më i pakuptueshëm kur – Kosova, pothuaj pesë vjet pas çlirimit mbetet pronë e UNMIK-ut në të cilën gërryejne e zhgërryjnë gjithëfarë sojesh e sorrollopësh.

Vdekja e befshme, të la pa këtë përgjigje qenësore – kur do të plotnohet dhe rrumbullaksohet liria e Kosovës. Me një fjale, kur do të përbyllet me sukses cikli krijues I shtetit të Kosovës,i Dardanisë antike,siç e kishe dëshirë dhe përcaktim ta quaje.

Në rrugën tonë profesionale patëm rrespekt për diversitetin e mendimeve dhe bindjeve.Qëllimi ishte një,sikurse i tërë popullit – liria dhe pavarësia e Kosovës.Dallonim tek rrugët dhe mjetet e arritjes së këtyre dy postulateve me piedestale te kuptimsisë njerëzore dhe të jetës së dinjitetshme.Prandaj, ti nuk pushove së shkruari, gjithnjë duke theksuar se vija jote e angazhimit – është tërësisht kompatibile me rrugën institucionale.

Herën e fundit që u takuam, para tri javësh m’i the këto fjalë : “Kush nuk i rrespekton organet e veta,nuk ka perspektivë të futet në familjen e popujve shtetformues. Ky mosrrepskt po na ndjek ne dhe ky nuk është ogur i mirë…”U dakorduam plotësisht, sepse, sot politikën duhet ta bëjmë në Parlament, në Qeveri dhe në Presidencë. Vetëm në vitet e nëntëdhjeta ishim të detyruar e shtrënguar të bënim politikën nëpër oda, shkolla,kisha e xhamia,madje edhe nëpër livadhe.Të në kujtohen tubimet e pajtimit të gjaqeve. Të na kujtohet tubimi madhështor të Verrat e Llukës. Atëbotë, të gjithë ishim bashkë, një me një frymë dhe me një zë. Pse, sot të mos jemi po ashtu – një , me një zë dhe me një frymë?! Cili është misteri i kësaj zezone? Tek e fundit, a ngeli ndonjë gjë e mistershme, mes teje e meje?

Jusuf, e mbarove rrugën tënde të gazetarisë dhe në këtë rrugëtim tëndin ngele profesional dhe nuk u hamende.Që nga koha kur u njohëm e deri ne shkuarjen tënde në jetën e përtejshme u angazhove për një postulat,të cilin e rrumbullakove me titullin e botimit tëndë të vetem publicistikë:”Kosova nuk është Serbi. ”Mirëpo shkrimet tuaja analitike, të thukshme, fshikulluese, që nga fundi i të gjashtëdhjetave e këndej, janë sa një dyzinë librash dhe – janë një kontribut i pazëndësueshëm i gazetarisë dhe kulturës shqiptare në Kosovë në trojet tona etnike.

Të qoftë i lehtë dheu i tokës sonë.

Lamtumirën po ta them nga Amerika e largët, nga vendi kampion i demokracisë, lirisë së fjalës dhe mendimit e bindjeve dhe ku nuk ka ndëshkim të diveristetit, pra të mendimit ndryshe.Unë jam i bindur se duke menduar ndryshe, e gjejmë të përbashktën tonë kombëtare. Por, duke vepruar ndryshe, duke i mëshuar njëri çekanit, e tjetri kurdhës, veçse do të largohemi nga qëllimi ynë final. Këtë nuk mund të na e falin as fëmijët tanë, e lërë më gjeneratat që do të vijnë.

-----nga trepca net-----