Kenga e fundit e delfineve qe vdesin

[KUKUMJAÇKA]

Shtrihem me kurriz ne dysheme
zbrazetine e kotesine e tavanit shoh
e ngulshem degjoj qetesine...

Ne pozicionin e nje femije-engjelli bore
shtrire, krahet lekund sikur le gjurme fluturimi,
por vec kur mbyll syte shpirtin tim lart e coj,
vec kur me duar mbyll veshet, ndjej kumbimin...

Dhe trupi ne horizontin e larget me shkrihet
me kenge-shkumezimin ritmik te dallgeve te detit
degjoj piskamen e kobshme te delfineve qe vdesin
korrin e atyre qe ju bashkohen ne nderrim jetesh
frekuencen e larte therrese te vajit te shokeve
qe sa vjen e fort e me fort degjohet..
fundin kumbueshem kane kaq kohe qe presin...

E nje moment vajtimi i tyre si thike veshet me shpon
e me pas gjithesine duket se e kaplon nje qetesi-fshehtesi
bashkohem me shpirterat e stergjysherve, shkrire ne hapesire
qe fjalet s'ju duhen per komunikim
sepse thjesht mund ta ndiejne njeri-tjetrin
...e midis tyre dhe mua, e une ata plot harmoni...

Dhe mjere kush genjen veten
se asnje pjese e tij s'i perket askujt!

Dhe ti... po, po! Po te drejtohem pikerisht ty o shpirt i humbur,
qe krenar pohon se une s'kam asgje tenden brenda meje.
Harron se shpirtin nuk e kontrollojme dot kur e falim
nuk e kontrollojme dot kur e pranojme dhurate.
Eshte Ajo Force e Paemert e universit
eshte Ajo qe shpirterat ne vorbullen kozmike leviz me shamate.
S'jemi as une e as ti!

Por "une s'kam asgje tenden brenda meje"
dhe "ti s'ke asgje timen brenda teje"
Eh medet, me vjen te qesh me keto lloj ironish
qe njerezit i marrin per bindje te plota
e keshtu jeta purgatoriale thua se ju behet me e lehte...
..por harrojne se keto perpjekje i kane te kota...

Sepse nje dite frekuencat pershendetese te delfineve do ndiejne
kur delfinet ne nje muzg dimri te nderrojne jete
dita kur mendjen s'do ta mbushin me brockulla tokesore
per te pasur nje tranzicion pak me te lehte

..por kur gjithe shpirterat vorbulles t'i bashkohen
ne fluturim me Forcen e Paemert te miklohen
e keshtu te harmonizohemi te gjithe ne korrin kozmik
te gjithe te prekim thelbin e jetes se vertete...




(7 dhjetor 2003
2:00 a.m.
ne dyshemene e N. Bond Hall, room ***)

[Shiu]

Postuar më parë nga KUKUMJAÇKA
Dhe ti... po, po! Po te drejtohem pikerisht ty o shpirt i humbur,
qe krenar pohon se une s'kam asgje tenden brenda meje.
Harron se shpirtin nuk e kontrollojme dot kur e falim
nuk e kontrollojme dot kur e pranojme dhurate.
Eshte Ajo Force e Paemert e universit
eshte Ajo qe shpirterat ne vorbullen kozmike leviz me shamate.
S'jemi as une e as ti!

Por "une s'kam asgje tenden brenda meje"
dhe "ti s'ke asgje timen brenda teje"
Eh medet, me vjen te qesh me keto lloj ironish
qe njerezit i marrin per bindje te plota
e keshtu jeta purgatoriale thua se ju behet me e lehte...
..por harrojne se keto perpjekje i kane te kota...

Mesazhi i këtyre vargjeve që shkëputa më pëlqeu shumë.
Urime, Kukumjaçkë!

[KUKUMJAÇKA]

Postuar më parë nga Shiu
Mesazhi i këtyre vargjeve që shkëputa më pëlqeu shumë.
Urime, Kukumjaçkë!

Shiu,
..po t'i kuptosh ato vargje, atehere jemi ne te njejten vale me duket

Faleminderit.

[Teli]

...por vec kur mbyll syte shpirtin tim lart e coj,
vec kur me duar mbyll veshet, ndjej kumbimin...


Nuk do te doja qe te jem deshmitar i dites se vdekjes...Ne fakt nuk e besoj sepse "himni" si ky nuk do te lejoje te ndodhe...

[KUKUMJAÇKA]

Duron zemra mallin qe vrime tejpertej e shpon
duron trupi acarin qe lekuren i mbulon
duron shpirti zerin qe kaq shume i mungon
por shpifjen, keqkuptimin, fatkeqesine?

Ate nuk e duron!

Duron indiferencen, kur ai nuk me kujton
duron merzitjen heremite kur festat nuk uron
duron mungesen e frymezimit qe kjo poezi dhuron
por kur trotuarit tinezisht ti me rrezon
o levozhge e semure ndjellakeqe bananeje

Ate nuk e duron!

P.S.: Disa vargje vetem per levozhgen, kushdo qofte!

[KUKUMJAÇKA]

Hutim paqesor

..sembimet ne bark
kafshimet ne gjoks
jo… me s’i ndjej.

Dhe nuk e di jam e gezuar a jo
nga kjo jete tjetersoj…
Pasi gje s’me intereson e gje s’kuptoj!

Une imune ndaj teje?
Ndaj ndukjeve te tua pincore
me mishin tim te bute?

A thua valle c’u be
me ate thellezen e bardhe qe gulconte vaj
e qe shtepi porte-hapur kishte zemren time…

Me thellezen qe luaje
Si nje femije i vogel capken
Qe torturon kafshet nga papjekuria..

Ku iku? U zhduk? Humbi?
Apo ahhh… thjesht vdiq?
Apo ndoshta, ndoshta… ne fluturim

..ne nje rilindje,
kaltersi,
ledhatim...

[KUKUMJAÇKA]

Dashuria, dhimbja, lodhja, injorimi...

..te huaj, te injoruar, te shperndare...

Dhe cfare jemi ne tani?

Shpirti qe nje dhe nje bente nje
tashme jep nje dyshe,
e une jam larg, kaq larg nga ti

E si e shava (qofte dhe nen ze)
ate qe syte e zemres m'i hapi?
Kur si e marre i hakerehesha qiellit
kurores se lisit, diellit, henes... prej inati

Dhe me pas vjen lodhja...

kur pasoja s'te ben pershtypje, per asgje

as loti i thare,
as trumcaku i mberdhire..
as inati,
as lulja kercell-ngrire..
as vargu qe ndjenje pikon
as embelsia sporadike qe fallceto vijon..

Asgje, asgje, asgje!!!

Ohh te miret e mi!

Keshtu ne fund mund te vdese dhe dashuria
heshtje e paqme, e hirte, hutim..
thjesht ngecet tek gjembat e kohes
gjerdan i se shkuares per kujtim.

[KUKUMJAÇKA]

(..........)

I jep endrres krahe
dhe ja pret menjehere
Ke frike se po t'i rriten
do behen aq te forte
sa te lodrojme bashke
ne fluturim...

dhe ti tani e ke frike fluturimin

Jeta, jeta, i ka fajet i dashur!

Pas te mijtes ndarje tone
nuk e di c'do behet kete here

E di qe do vish nje dite
i lodhur nga kerkimi i pafundesise
E ku di une c'kerkon ti?

Dicka abstrakte ne qiell
me siguri..

..ndoshta luan me yjet
me vija imagjinare i bashkon
per te formuar figura
qe sidoqofte... i fshin menjehere

..i riformon dhe i fshin prape..
dhe prape,
dhe prape,
dhe prape...

Por nuk mendon se
meteoret e FTOHTE, te NGURTE si yje
te shndritshem duken qe larg!

Nuk mendon per gjerat tokesore
qe s'te kane tradhetuar ne asnje hap

Kujton se tek dicka aq eterale
do ta gjesh lumturine..
do ngresh shtepine
do rritesh femine

Nje flluske e madhe, e bukur sapuni!

NUK ka kohe i dashur!
po s'plasi shpejt
do gelltise dhe themelet e mia prej guri
per t'i humbur perjetesisht
fluturim...
diku lart!

------------------------------------------------------------------------------------

P.S.: Pahhhh.... c'ka nevoje per ca poezi te lumtura kjo teme

[KUKUMJAÇKA]

KUKUMJACKA do te shkruaje perseri poezi kur te kete dicka me te lumtur apo me te hareshme per te thene.

Perderisa Migjeni me gjithe ato halle, zymtesi dhe semundje qe e rrethonin, me gjithe ate realitet te trishte qe e haste ne mjerimin e njerezve cdo dite, perderisa ky flamur dhimbjesh pavaresisht nga gjerat e tjera gjeti gezimin e mjaftueshem per te hedhur ne leter sonatat e tij pranverore dhe Kenget e Rinise, atehere dhe une do ta gjej ate gezim.

EKSTAZA PRANVERORE

...dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti nji gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një folë,
e një jetë e bukur, e një jetë e rë,
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.

...dhe dallndysha erdhi...
si shpirti n'ekstazë, në hovin e shejt shtri;
me qiellën rroket, me diellin puthet,
dridhen krahët në hare - mandej poshtë vërsulet
t'u dhurue në cicrim përshndetje një mijë.

...triumfon bylbyli...
kangëtar plot magji në gemb të trandafiles,
në një tempo të marrë përkdheljet po shfre
e kanga kumbuese, kang' e tij pa fre,
asht si kangë Orfeji ndër telat e lyrës.

...dhe vesa shkëlqen...
në një pikë t'argjant pasqyrohet jeta
tërheqse si andrra dhe si vijzatimi
ndër orët e hyjzimit, kur shpërthen agimi
e rrezet e arta rrëshqasin ndër fleta.

... dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti një gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një fole
e një jetë e bukur, e një jetë e re
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.

SONET PRANVERUER

Me kangë në buzë e me hove të reja
u zgjue agimi pranveruer,
largësinat e hjedhta ka zatetë hareja,
n'argjent shkëlqejnë brigjet tërthuer.

Me kangë në buzë u zgjue agimi
dhe ia këndoi kangën diellit t'art
rrezash purpure dhe jetëdhurimi
me kaltrinat e thellta në qiellë të kjartë.

Me manushaqe në buzë e me andje në zemra
vajzat si biluri ndër kopshtie të gjelbra
dihasin aromat, që lulzimi derdhi,

me gji të paprekun, ku dashnia sosë
me fletza trandafilesh që flladi sjelli
dhe adhrojnë pranverën me një apoteozë.



MALLI RINUER

Valët muzikore fluturojnë nga përndimi
shkrepen e përtrihen
për muret e dhomës seme,
edhe mandej dridhen
mbrenda në zemrën teme
dhe zgjojnë ndijesina që mblue ka hini.
Ndijesitë e mia me valët muzikore
shkëmbejnë puthje të nxehta
posi dy dashnorë
e pa mshirë shëgjeta
më ther në krahnor
edhe më merr malli përjetë ma gazmore.
Malli rinuer përjetë ma shkumbuese
flen pa fat në mue,
një tingull përndimi
asht ngushllim për mue
kur më mshtjell mashtrimi
me melankolinë e vet aq trishtuese.
Tingujt miqëdashës, që në dhomën teme
më falin rytmin
e një dansit të largët,
më kujtojnë përqafimin
e çiftave të shkathët
që sjellen hirshëm nëpër drrasa të gëdhenme.

(Migjeni)