Të njohim Kapllan Resulin

[macia_blu]

lexova nje Dr muslim islami(e di qe je edhe ISLAMIST) o lum!

[macia_blu]

O Afrim Gashimbasi te lexova vura re se me ke thirr me emer pak si shume, po te thashe ti duket se je hajvaaaaaaan, ka fillu me te lan mendja qe besa e zotit....sepse ne te gjithe nderhyrjet e mija e kam theksu(ta njohim ) po ku ndryshon e ku kupton hajvani Afrim Gashi????
O Afrim , pash Zotin a po e pyet nanen se mos ka shku me noj serb me dhune e me qejf kur i je sajura ti ne miter, se tan gjasat jane me pas ardh prej noj spermatozoidi te hutum serbi....

[Brari]

More lum o djalo i ri
qe ban veren ne sarandi
E tash n'dimen mrekulli
i ngroh b-let ne islandi
nder gajzera plot avulli
a mos te erdhi zagushi
qe me mu te dul pun tani
as kadaren skena ul
as kapllanin ne hu sdum me ngul
se ka vujt boll 30 vjet
e ta han nji cop buk me lezet
sikur ti e dem demaci
jakup lo-qja e shim thaqi
nuk po dum na n'perjetsi
Me i lan njerzt nen hetuesi
po t lodrojn si ju dhe ata
se gjithkush din punt me i pa
qaj muslymi i islamit
kur e vun drejtor muzealit
ti kish rujt ato thesare
e mos i dilnin neper pazare
tuj u shit pi edvin ramve
sa ne Paris e sa Milanve
se per qat pune e merrte rrogen
e mos shofi ai boten
se cka thon per pun pellazgu
se pellazgve dhe ilirve
po ja vrisni ju familjet
sa ne decan e sa ne drenic
qashtu djal ti ndreqe gjuhen
se spo caj un kryet per dullen
sa per shkoll dhe kte qe kam
ta kam fal e pije nji lang..

tung i her e shnet te uroj
hyp dhe ne bicikell jo vec ne roll roj
se tu kishin trash ty pak prapnicat
e spo t bajshin ma maicat


lol

[Brari]

mos u zini per kapllana
e me nxjerr ju jatagana..
ka kush mbron dhe il kadaren
nuk ja cpon kush komerdaren..
Jena shok e jena miq
diskutojm e ham dhe fiq..

qashtu..

[lum lumi]

Postuar më parë nga macia_blu
lexova nje Dr muslim islami(e di qe je edhe ISLAMIST) o lum!

__________________________________________

Ashtu është Macia-blu!

Në mungesë argumentesh dhe nivelit intelektual ti kalon në rrafshin personal.

Derisa miku yt, Seminaristi-Klod, më quan atyeist "bolshevik", ti më quan islamist. Tregon aftësitë e trefishit ïntelektual tënd karrshi meje. Sepse nuk din tjetër.

Ndërsa për Dr. Muslim Islamin po ta citoj biografinë e tij:

"Prof. dr. Myslim Islami ka lindur më 20 maj të vitit 1936 në Roshanj të Kolonjës në një familje me tradita atdhetare. Veprimtarinë e tij në fushën e arsimit, të kulturës dhe të shkencës e ka bërë të njohur në fushën e historisë, të puplicistikës dhe të muzeologjisë.

Disa nga studimet e monografitë më të rëndësishme të tij janë:
"Historiku i Vithkuqit" (1958)
"Naum Panajot Bredhi-Veqilharxhi (1967)
"Lidhja Shqiptare e Prizrenit dhe cështja e bashkimit kombëtar"(1998), etj.

Ka hartuar mbi 25 zëra për Fjalorin Enciklopedik shqiptar dhe për Enciklopedinë shqiptare. Në vitin 1964 mbrojti disertacionin në Universitetin e Tiranës, në fakultetin Histori-Filologji, etj..

Duke e cituar Dr. M. Islamin, e kuptove se jam islamist!! Të lumtë!!
Je duke e treguar trefishin intelektual më të vertetë!
Vazhdo me personalia, o mikja e nderuar Macia-blu!

Miqësisht,
Lumi

[lum lumi]

Postuar më parë nga macia_blu
O Afrim Gashimbasi te lexova vura re se me ke thirr me emer pak si shume, po te thashe ti duket se je hajvaaaaaaan, ka fillu me te lan mendja qe besa e zotit....sepse ne te gjithe nderhyrjet e mija e kam theksu(ta njohim ) po ku ndryshon e ku kupton hajvani Afrim Gashi????
O Afrim , pash Zotin a po e pyet nanen se mos ka shku me noj serb me dhune e me qejf kur i je sajura ti ne miter, se tan gjasat jane me pas ardh prej noj spermatozoidi te hutum serbi....

_____________________________________

Ani, ani se po e ves nanen oi mace!

Po e ves se mos i ka tepru naj grem "spermatozoidi të hutum serbi" për më ta huazu ty oi mike.

Përndryshe flm. për madheshtinë intelektuale që je duke na e dhuruar në Forum!

Miqësisht,
Afrimi

[skajkingdom]

O Lum Lumi, allahile të dalim nga ky forum, se siç shef ti vet, e kemi të kotë të i bindim këta njerëz për diçka aq të QARTË siç është fakti që k.buroviqi është serb (i përfshirë edhe në leksikonin biografik serb), se ai këtë e thotë me plotë gojë, se veprat e tij kanë qëllim direkt të poshtërimit të gjithçkahit çka quhet shqiptare, etj.etj.

Çdo fjalë e mëtejme e harrxuar për këtë të çmendur çetnik është mëkat.

Meqë moderatorët nuk e shohin të arsyeshme ta largojnë këtë kapllanin nga "Elita Kombëtare", edhe pas të gjitha argumenteve të parashtruara, atëherë vërtetë është e kotë që të marrim pjesë më tutje.

Nga ana ime, ju të gjithë që po e "mbroni" çetnikun serb K.Buroviqin, ju dëshiroj çdo të mirë me të, e paçi për hajr dhe ruanie e mbronie si sytë e ballit, por unë vërtetë nuk duroj më të bëj polemikë me të tillë të cilët nuk dinë tjetër vetëm të më akuzojnë menjëherë se jam enverist e ndonjë "-ist", vetëm për arsye se nuk pajtohem të mbrojë çetnikët.

Hajt tung.

[christina54]

Me kujtohet ne kohen e demokracise Resuli dha nje interviste ku mbronte idete komuniste.Bile beri pershtypje te madhe ne popull kur dihej se nga ai komuniem.........

[grepi, dora vet]

KAPLLANI PA DHËMBË
- anekdotë -

Ambasadori i Republikës së Shqipërisë pranë Organizatës së Kombeve të Bashkuara Vladimir Thanati e ftoi shkrimtarin dhe shkencëtarin, akademikun Kapllan Resulin për festën e 28 Nëntorit bashkë me të shoqen. Disa minuta para fillimit të festës Kapllani me të shoqen arritën tek dera e hotelit Noga Hilton, ku - në një nga sallat e këtij hoteli, një ndër më luksozët e Gjenevës - po mblidheshin edhe të ftuarit e tjerë. Pa u futur në hotel, i thotë e shoqja Kapllanit:
-Veri dhëmbët!
-Çfarë dhëmbësh?! Unë nuk i kam marrë!- i tha Kapllani, që kurrë nuk i mbante protezat e dhëmbëve, me që kishte alergji, kurse të shoqes së tij i pëlqente që burrin ta kishte së paku në pamje më të ri.
-U-u, si nuk i ke marrë?! Atëherë unë nuk shkoj në festë!- bëri ajo dhe menjëherë u kthye prapa.
U kthye edhe Kapllani pas saj, e arriti, nxori ftesën e ambasadorit dhe i tha_:
-Shiko moj grua, këtu shkruan se ftohet për festë zoti prof. dr. Kapllan Resuli me zonjën!...Pra, askund nuk shkruan se ftohem në festë me dhëmbë, por vetëm me zonjën. Dhe unë vetëm me zonjën do të shkoj, kurse ti, me që dashke dhëmbët, e jo Kapllanin, shko në shtëpi, merri dhëmbët e mi dhe eja me ta...Ndërkohë unë po i fus krahun ndonjerës nga këto zonja, që kalojnë rrugës, dhe po e paraqes si gruan time,- i tha Kapllani dhe u kthye plot seriozitet nga hoteli.
E shoqja e shiko në fillim me habi, pastaj qeshi dhe, kur pa se Kapllani po shikonte cilës zonjë t’i fuste krahun, vrapoi që t’a arrinte i t’i fuste krahun e vet, para se ta bënte atë gjë ndonjëra prej atyre të tjerave.

Shani BUROVI.


:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::



KLERIKËT NË ROMANIN „TRADHTIA“


Një ndër kryeveprat e letërsisë shqiptare në përgjithësi dhe të letërsisë kosovare në veçanti, pa dyshim, është romani „Tradhtia“ i shkrimtarit të mirënjohur e të satanizuar Kapllan Resuli. Ky roman ka shumë veçori që e dallojnë nga krijimet letrare të kohës e të shkrimtarëve të tjerë shqiptarë, gjë që edhe e bëri të dashur për lexuesit e të gjitha moshave, të gjitha krahinave dhe të të gjitha feve. Një ndër këto veçori është edhe paraqitja, trajtimi dhe qëndrimi i autorit ndaj klerikëve.
Siç dihet, klerikët e të katër feve të popullit shqiptar kanë bërë, bëjnë dhe do të bëjnë pjesë si personazhe të veprave të shkrimtarëve shqiptarë, ashtu siç kanë bërë, bëjnë dhe do të bëjnë pjesë edhe në veprat e shkrimtarëve të popujve të tjerë klerikët e tyre, se ata janë pjesë e pandarë e popullit dhe të jetës së tij të përditshme. Me klerikun fillon jeta, pagëzimi dhe martesa, dhe me te edhe përfundon_: ceremonia e varrimit, përkujtimet. Kleriku merr pjesë në të gjitha shfaqjet e jetës së njerëzve, në hidhërime dhe në gëzime. Ai ka ndarë dhe po ndan me popullin e vet predestinimin, fatin e tij. Të mohohet kleriku si pjestar i një populli, si faktor dhe element ndër më aktivët e shoqërisë, është diçka e pamundur, është falsifikim i jetës, i së vërtetës.
Ndaj, që me fillimet e letërsisë shqiptare, klerikun, sidomos atë katolik, e kemi në qendër të vemendjes së autorëve. Ai është edhe vetë autor_: të katër shkrimtarët më të vjetër shqiptarë janë klerikë, bile të krishterë dhe katolikë.
Para Luftës së Dytë Botërore, përgjithësisht, ndaj klerikëve është mbajtur në letërsinë shqiptare një qëndrim i drejtë, korrekt e human. Pas LDB, në letërsinë e monizmit, që u krijuar në Shqipëri, ndaj klerikëve është mbajtur qëndrim i njënashëm dhe tejet tendencioz, armiqësor deri në neveritje. Në bazë të orientimeve që merreshin nga Enver Hoxha dhe klika e tij sunduese, klerikët e të gjitha feve në Shqipëri paraqiteshin ekskluzivisht si personazhe negative, përgjithësisht si imoralë dhe tradhëtarë, të shitur tek okupatori i vendit, ose dhe në shërbin të agjenturave më të ndryshme, që vepronin e veprojnë sot në botë, pra - si spiuna e armiq të popullit, të mbrapshtë, si injoranta, trutharë, fanatikë, fundamentalistë, antikombëtarë dhe antinjerëzorë, regresivë në të gjitha aspektet, përfaqësues të errësirës, të reaksionit, të së keqes, negatives. Nxirja e fytyrës së klerikëve ishte pjesë e «_luftës së klasave_» dhe – veçanërisht - e luftës kundër fesë, që klika sunduese donte ta eliminonte nga jeta e ndërgjegja e banorëve të Shqipërisë, me qëllim që këta të verboheshin me ideologjinë e klikës sunduese dhe të ktheheshin në skllevër e bujkrobër, në vegla pune që flasin, por jo edhe që ndiejnë e mendojnë, që dëshirojnë e duan të jetojnë. Indoktrinimi i banorëve me një përbuzje dhe urrejtje organike, patologjike, më pa precedan në historinë e Shqipërisë e të botës, ndaj klerit dhe fesë në përgjithësi, nuk kishte vetëm qëllime ideologjike, por edhe praktike. Pa eliminuar Jezu Krishtin dhe Muhamedin, satanai Enver Hoxha nuk mund ta shpallte veten për Mesia i popullit shqiptar, pa le që ai aspironte të shpallej edhe për Mesia i Evropës dhe i mbarë botës. Për këtë qëllim, të gjitha penat e shkrimtarëve shqiptarë, në mënyrë të veçantë ajo e Ismail Kadaresë, ishin vënë në shërbim të Enver Hoxhës dhe të klikës së tij social-fashiste e më kriminale për t’i depersonalizuar, diskredituar dhe satanizuar klerikët gjithësesi.
Në vitin 1965 Enver Hoxha me klikën e tij po bënte përgaditjet e fundit për t’i dhënë grushtin përfundimtar fesë e klerikëve, për t’i fshirë nga faqja e dheut kishat e manastiret, xhamiat dhe teqerat, për t’ua rruar mjekrrën klerikëve dhe për t’i futur o në kooperativa, o nëpër burgje. Ai, që nuk mund ta shpallte Shqipërinë për asgjë pozitive si shteti i parë në botë, as për prodhimin e kromit (që e kishte me bollëk nëntoka shqiptare!), bëri çmos dhe me mburrje të veçantë që ta shpallte Shqipërinë për shtetin e parë ateist në botë. Ironi paradoksale, por është tejet e vërtetë se disa nga udhëheqësit e popullit shqiptar janë përpjekur me mish e me shpirt që të shquhen në gjirin e popullit të vet e në botë jo me punë të mira, por me ato nga më të këqijat e më kriminalet, më të padenjat, duke i nxjerrë kështu namin më të keq shqiptarëve.
Pikërisht në këtë kohë e në këtë situatë, shkrimtari Kapllan Resuli, me një guxim më pa precedan, boton romanin e tij „Tradhtia“, me të cilin i kundërvihet Enver Hoxhës dhe klikës së tij kriminale në shumë aspekte, ndër të tjera edhe në aspektin e qëndrimit ndaj klerikëve. Ai është i pari dhe i vetmi shkrimtar që, duke treguar një papërfillje të habitshe për Enver Hoxhën dhe shpatën e tij gjakatare (ndonëse e kishte mbi kokë si askush tjetër!) ua përplasi në surrat të vërtetën se nuk pajtohet me trajtimin zyrtar të klerikut në faqet e shtypit në përgjithësi dhe të atij të letërsisë artistike në veçanti.
Në romanin e tij të mirënjohur „Tradhtia“, përveç personazheve të tjera të shumta, kemi edhe dy klerikë, njeri musliman e tjetri i krishterë, katolik, që të dy personazhe pozitive, shembull ky më pa precedan në letërsinë shqiptare të monizmit.
Hoxhë Mameri, mulla i një xhamie në krahinën e Karadakut, jo vetëm që nuk u vu në shërbim të okupatorit, por rrëmbeu edhe armët dhe u bashkua me popullin në luftë për çlirimin e vendit. Në këtë luftë ai jo vetëm që tregohet trim i pamposhtur, por edhe i vendosur, besnik deri në vdekje, si të gjithë bijtë më të mirë të popullit, si ata që nuk kursyen asgjë, por derdhën gjakun dhe dhanë edhe jetën e tyre, gjënë më të shtrenjtë që ka njeriu. Personazhi Mulla Mameri është figura më simpatike e këtij romani dhe e letërsisë shqiptare në përgjithësi.
Poashtu edhe kleriku i krishterë patër Andon Leka, i cili, në momentin e duhur, rrëmben edhe ai armët dhe lufton me vetëmohim krah për krah me popullin, bile edhe nga kambanarja e kishës së tij, kundër okupatorit fashist të vendit, që e kishte rrethuar. Edhe figura e patër Andon Lekës është një ndër personazhet më dinjitoze të këtij romani dhe të letërsisë shqiptare në përgjithësi. Në këtë luftë edhe ai vritet si trim vetëmohues dhe Arben Presheva, kryepersonazhi i romanit, urdhëron që të shënohet në listën e dëshmorëve të popullit.
Sinjifikative kjo dhe tejet e qartë: në një kohë që Enver Hoxha i shënonte emrat e klerikëve në listat e tija të zeza, të tradhtarëve e të armiqëve të popullit, Kapllan Resuli, përmes kryepersonazhit të romanit të tij, e shënon priftin në listën e dëshmorëve të popullit.
Kur kemi parasysh terrorin më të egër, që ka ushtruar Enver Hoxha në të gjitha aspektet, e sidomos në aspektin fetar, kur kemi parasysh terrorin më monstruoz e qëndrimin e tij ndaj klerikëve, nuk kemi si të mos habitemi për svidimin që i ka bërë Kapllan Resuli atij terrori, pikërisht në kulmin e tij, në ditët që po hartoheshin planet për sulmin final mbi institucionet e fesë, të kultit, dhe mbi kokën e vetë klerikëve, mbi kishat e manastiret, mbi xhamiat dhe teqerat. Nuk kemi të bëjmë këtu me një trim të zakonshëm, as me një hero të zakonshëm. Kemi të bëjmë me një superhero, me një trim tribun të jashtëzakonshëm, shembullin e të cilit nuk mori guxim për ta ndjekur askush, as ata që janë dekoruar tashmë për trimëri e si heronj, as ata që u shpallën për NDERI I KOMBIT.
Shtoj këtu se sot e kësaj dite ka «_poetë_» Shqipëria, të «_zgjuar_» e «_trima_», që na vazhdojnë me praktikën enveriste, që klerikët na i paraqesin me tendencë flagrante si tipa më negativë të shoqërisë
Unë nuk do të ndalem në analizën ideo-artistike të asnjërit nga personazhet e përmendura të romanit «_Tradhtia_», të kësaj vepre monumentale, të papërsritëshme, që është persekutuar dhe vazhdon të persekutohet më ndyr dhe në mënyrë më kriminale. Shpresoj që ta bëjë këtë gjë dikush tjetër, ndonjë penë më e fuqishme dhe më kompetente, më e njohur. Mendoj se mjafton nga ana ime që e inicova, që e evindentova këtë të vërtetë të rëndësishme jo vetëm për autorin e veprën e tij, por edhe për letërsinë, artin e kulturë tonë, për popullin e jetën tonë, për të cilin po shpifet se nuk pati guxim për disidencë, se nuk iu kundërvu terrorit. Për mua mjafton që e vura në dukje se kjo dhe të vërteta të tjera lidhur me shkrimtarin dhe shkencëtarin, akademikun prof. dr. Kapllan Resuli, po kalohet në heshtje, patjetër në kuadrin e mohimit e të satanizimit tashmë më të pakontestueshëm, që i është bërë dhe vazhdon t’i bëhet në Shqipëri dhe në diasporën shqiptare këtij martiri e superheroi, këtij Disidenti Nr. 1, në Shqipëri dhe në Jugosllavi, që me dënimin prej 37 viteve burg më monstruoz për agjitacion e propagandë (dhjetë herë e kanë rjepur për së gjalli_!) është Kampion i Botës, është personaliteti më meritor në letërsinë shqiptare bashkohore, në jetën e shqiptarëve të ditëve tona_; është ai që u arrestua dhe u dënua me 43 vite burg plotësisht i pafajshën (me urdhër nga Beogradi, nga UDB-ja_!)_; është ai që iu shkatërrua edhe familja, iu masakruan edhe fëmijët, ndër të tjera edhe pse, nën shpatën gjakatare të Enver Hoxhë, mori nën mbrojtje personalitetin e klerikut shqiptar si askush tjetër, apsolutisht si askush tjetër, as para dhe as pas tij.
Vazhdimi i heshtjes për meritat e jashtëzakonshme të shkrimtarit Kapllan Resuli, për vetëmohimin dhe heroizmat e tijë të shumtë, është një turp për mbarë popullin shqiptar dhe, në mënyrë të veçantë, për inteligjencën shqiptare, që e ka për detyrë, që ia ka edhe borxh Kapllan Resulit, të ngrihet kundër mohimit që po i bëhet sot e kësaj dite, të ngrihet kundër satanizimit dhe shpifjeve, intrigave e falsifikimeve nga më monstruozet, që i janë bërë dhe po i bëhen vetëm e vetëm pse të tjerët, kumirët e Enver Hoxhës e të pushtetit, ata që i kanë shërbyer klikës antipopullore social-fashiste dhe që po i shërbejnë sot e kësaj dite, as nuk i kanë pasur dhe as nuk i kanë sukseset dhe meritat më ekstraordinere të shkrimtarit dhe shkencëtarit akademikut prof. dr. Kapllan Resuli.
Luigj BUROVI

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::

Prof. dr. Kapllan RESULI
- akademik -

SATANIZIM PËRMES FALSIFIKIMEVE DHE SHPIFJEVE
- Lidhur me falsifikimet dhe shpifjet e Agron Tufës kundër akademikut prof. dr. Kapllan Resuli -

Kjo përgjigje i është dërguar qysh me kohë gazetës TEMA, por ajo sot e kësaj dite nuk e ka botuar, duke më persekutuar kështu edhe nga e drejta e demantimit të shpifjeve, ashtu siç po më persekuton sistematikisht edhe nga e drejta e botimit, gjë që nuk është shprehje e shtypit demokrat.

Në fund të shkurtit 2003, gazeta makedone e Shkupit VEST më kërkoi një intervistë, që ma bëri gazetari dhe poeti Vitomir Dolinski. Kjo intervistë bëri bujë jo vetëm në Makedoni, ku u ribotua edhe nga organe të tjera të shtypit (në gjuhën makedone iu bë edhe një edicion si libër më vete!), por edhe në botën e jashtme. Sa për shembull po përmend revinë NARODNA VOLJA (Bullgari), pastaj SHBA-në e Kanadanë, ku u dha anglisht edhe përmes internetit. Universiteti i Stanfordit (Angli) poashtu e dha anglisht edhe përmes internetit, e tj. Një pjesë e kësaj interviste u botua edhe shqip në gazetën TEMA (suplementi kulturor FJALA), Viti V, Nr. 835, Tiranë 2-3 mars 2003, f. 2.
Ndërsa të gjithë e kanë përkthyer në mënyrë korrekte tekstin e kësaj interviste, gazeta TEMA i ka bërë falsifikime të palejueshme. Sa për shembull po përmendim falsifikimin e f. 2, shtylla 1, ku shkruan: „...kurse maqedonasi Jovan Kukuzeli, të cilin shqiptarët gjithashtu, e përvetësojnë dhe shqiptarizojnë nën emrin e hyjnishëm Jan Kukuzeli, edhe pse dihet se atëbotë, kur ai u lind, në Durrës, XI, madje, edhe sot e gjithë ditën nuk ka edhe një shqiptar për be“. Origjinali i intervistës sime në gjuhën makedone figuron: “a Makedonec e i Jovan Kukuzeli, kogo Albancite isto taka go prisvojuvaat i albaniziraat pod božemnoto ime Jan Kukuzeli, iako se znae deka togaš, koga toj se rodil vo Draè, XI vek, tuka se ušte nema nitu edenedinstven Albanec“. Shqip është dashur të përkthehet: “e makedon është edhe Jovan Kukuzeli, të cilin shqiptarët gjithashtu e përvetësojnë dhe shqiptarizojnë nën t’ashtuquajturin emër Jan Kukuzeli, megjithqë dihet që atëherë, kur ka lindur ai në Durrës, shekulli XI, aty akoma nuk ka pasë as dhe një shqiptar të vetëm”. Ku e ka gjetur përkthyesi shqiptar i intervistës sime se në Durrës SOT E GJITHË DITËN NUK KA EDHE NJË SHQIPTAR PËR BE, që ia ka shtuar tekstit tim ?! Duke pasur parasysh edhe qëndrimin e tij tejet armiqësor ndaj meje, bile edhe shovinist e racist më flagrant, që demostrohet në paskvilën shoqëruese të këtij “përkthimi”, nuk kemi si të mos e marrim për falsifikim me qëllim më të keq, denigrues e satanizues.
Enveristët, si dhe nacionalistët ekstremistë shqiptarë (që tërhiqen për hunde nga enveristët!), nuk kanë si të mos shqetësohen nga intervistat dhe veprat e mia, publicistike, letrare dhe shkencore, me të cilat i kam demaskuar dhe vazhdoj t’i demakoj sa dhe si askush tjetër. Qysh me kohë ata kanë krijuar rrjetin e informacionit dhe të veprimeve më kriminale kundër meje. Sapo botoj ndonjë shkrim, jo vetëm në gjuhën shqipe, por edhe në gjuhë të huaja (sidomos në gjuhë të huaja!), menjëherë intervenojnë kundër meje me falsifikime, shpifje dhe intriga, duke më satanizuar gjithësesi, me qëllim që kështu t’i denigrojnë lexuesit e veprës sime. Sa për shembull po përmend intervenimet që kanë bërë në Zvicër, në organet e shtypit frankofon, dhe – kohët e fundit – edhe në Cërna Gorë, ku njifarë Anton Gonçaj shpif e intrigon kundër meje në faqet e gazetës GLAS CRNOGORCA lidhur me një studim timin botuar në faqet e asaj gazete. Tërbimi i enveristëve kundër meje ka arritur deri në atë shkallë, sa që edhe përmes shtypit, hapur (gazeta RILINDJA, Zofingen, korrik 1994), kanë bërë thirrje që askush të mos më botojë asgjë, që të mos më jepet as mikrofoni i radio-televizioneve. Për më tepër ata edhe u janë kërcnuar botuesve të veprave të mia se do ua përdredhin kokën, po të më botojnë.
Kështu edhe lidhur me intervistën që i dhashë gazetës makedone VEST, bile pa përfunduar botimi, që zgjati në katër numra rresht, kanë ndërhyrë enveristët tek gazetari V.Dolinski dhe botuesi, që të mos vazhdojë ai botim. Njëfarë Bekim Dika bën thirrje edhe përmes gazetës SHEKULLI, Tiranë 27.02.2003, që shkencëtarët shqiptarë t’i kundërvihen e t’i përgjigjen tezave të mia lidhur me problemat albanologjikë. Dhe ja, me që dr. Ardian Klosi dhe akademikët shqiptarë nuk iu përgjegjën, enveristët instruktuan gazetarin Daut Dauti, nga Shkupi, që në gjuhën makedone dhe përmes gazetës VEST t’i përgjigjet tezave të mia albanologjike me biografinë time të falsifikuar, me shpifje dhe intriga kundër meje, duke mos i zënë as me gojë ato teza, që i kanë shqetësuar enveristët aq shumë, sa që edhe përmes shtypit, pra hapur (gazeta ALBANIA, maj 1999), kanë kërkuar që të ndalohen veprat e mia në Shqipëri, bile që edhe mua të më ndalohet hyrja. Ç’është e vërteta, enveristët në pushtet nuk iu përgjegjën thirrjes së këtij “demokrati antienverist “, që është edhe akademik dhe ka qenë edhe ambasador i “demokracisë” në Turqi, por ama iu përgjegjën titistët e Cërna Gorës dhe të Sërbisë, që ma ndaluan edhe mua dhe veprave të mia të futeshim në Cërna Gorë e në Sërbi.
Enveristëve, të impenjuar për satanizimin tim, nuk u majftoi Daut Dauti, por futën edhe njifarë Agron Tufa, që në faqet e gazetës TEMA e shoqëron “përkthimin” në fjalë të intervistës sime me artikullin e tij paskvilë “Mendja dhe mllefet që blihen lirë...”. Edhe ky, nuk merret me tezat e mia albanologjike, që na e paskën mllefosur e zeherosur, por me biografinë time, që poashtu bën çmos ta falsifikojë.
Edhe romanin tim TRADHTIA, që jo vetëm nga lexuesit, por edhe përmes raportit kryesor të mbajtur në Kongresin e Dytë të Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë u fut në listën e kryeveprave të letërsisë shqiptare, që edhe armiku im i deklaruar dhe i tërbuar Skënder Shkupi, përmes shtypit, me 1999, e lavdron në aspektin ideo-artistik, Agron Tufa na e shpall për vepër fare pa asnjëfarë vlerash, të dështuar, duke ecur kështu në hullinë e hapur qysh me kohë nga enveristët, që e persekutuan atë roman dhe vazhdojnë ta persekutojnë gjithësesi sot e kësaj dite. E falendroj A.Tufën që së paku nuk ma mohon, siç ka bërë S.Shkupi me kolegët e tijë. E pyes aga-Agronin dhe të gjithë agallarët dhe bejlerët e tjerë, pashallarët dhe borgjezët e kuqë, ata që qëndrojnë pas tij, a nuk e kuptojnë se çfarë fyerjeje të rëndë i bëjnë mbarë popullit shqiptar duke ia mohuar vlerat ideo-artistike romanit TRADHTIA?! Me mohimin e tyre, a nuk na thonë se ky popull, që e ka përqafuar romanin TRADHTIA si kryevepër të letërsisës shqiptare në prozë (Artisti i Popullit Pjetër Gjoka!) dhe si UNGJILL të patriotizmit shqiptar, na qenka një popull imbecil, që nuk ditka ta dallojë të shëmtuarën nga e bukura dhe të keqen nga e mira?! S.Shkupi me ata që i mohojnë vetëm autorësinë, janë treguar më të rrafinuar, më prudent e më “të mençur”.
Agroni, duke i mbyllur sytë para të vërtetave të biografisë sime, që të shpifë e të intrigojë, thotë se unë nuk paskam shkruar në gjuhën sërbo-kroate, se unë këtë gjuhë nuk e paskam gjuhë amtare, e tj, e tj. Që të bindeni se shpif, shihni listën e botimeve të mia deri në vitin 2003, prej së cilës kushdo mund të shohë se veprat e para i kam botuar pikërisht në gjuhën sërbo-kroate dhe, me veprat që i kam botuar në atë gjuhë dy viteve të fundit, janë bërë asgjë mangut por 16 tituj. Të gjitha këto vepra i keni në Bibliotekën Kombëtare, në Tiranë. Vraponi t’i zhdukni, o aga-Agron, siç m’i keni zhdukur edhe nga biblioteka e Gjenevës, Prishtinës, Ulqinit, se vetëm kështu, nëpër shekuj, e keni vërtetuar superioritin e racës dhe të kulturës tuaj, por jo edhe të racës dhe të kulturës shqiptare, që nuk ka faj për veprimet vandaleske të një bande, e cila ka ditur vetëm të mohojë e të shkatërojë.
Duke mos e njohur Agronin, në një takim që pata me të në Tiranë, në sy të shumë shkrimtarëve të tjerë shqiptarë, sapo mora vesh se kishte studjuar në Moskë, e ktheva bisedën në gjuhën ruse, duke ia vërtetuar kështu se, veç gjuhëve të sllavëve të jugut, e njoh shkëlqyeshëm edhe nënën e atyre gjuhëve, të cilën, para se të vija në Shqipëri, e kam lakuar më mirë se edhe shqipen. Të pranishmit menduan se unë po tallesha me të. Sikur ta kisha ditur se kush ishte ai bukurosh, në vend të librit tim QUO VADIS_?, që ia dhurova me autograf, do t’i kisha dhuruar librin KRIK RASPETOG, që sapo ishte botuar në gjuhën sërbo-kroate.
Habitem vetëm se si e pranoi aga-Agroni librin e një dështaku, siç më quan në paskvilën e tij, që të mos përmend edhe ato fjalët e tjera më fyese, që vetëm në zhargonin e rrugaçve mund t’i dëgjoni, se vetëm në thesarin e asaj race dhe të asaj kulture bëjnë pjesë. Po redaksia e gazetës TEMA a nuk mban ndonjë përgjegjësi për ato fjalë më banale dhe më fyese_?! Apo ndoshta edhe ajo mendon se vetëm me fjalë të tilla mund të argumentohen akuzat histerike të të mllefosurit e të të zeherosurit Agron Tufa_?!
O aga-Agron, që unë nuk kam qenë dhe nuk jam agjent i Udbës e ka treguar edhe gjyqi që më kurdisët në Tiranë me 1971, ku as emrin e UDB-esë nuk keni guxuar ta zini me gojë, se ashtu ishit urdhëruar nga UDB-eja, kur kërkoi prej jush arrestimin dhe likvidimin tim. Unë tashma i kam parashtruar botës dokumenta e fakte më të pakontestueshëm se nuk kam qenë dhe se nuk jam agjent i UDB-esë. Këto ditë doli prej shtypit në gjuhën sërbo-kroate edhe libri im KLITHJA E TË KRYQËZUARIT, që me dokumenta vërteton se Udba, jo vetëm para arrestimit tim në Jugosllavi dhe në Shqipëri, por edhe sot e kësaj dite, vazhdon të më maltretojë e persekutojë, duke më mohuar edhe të drejtat më elementare të njeriut, të drejtën e regjistrimit të martesës dhe të fëmijëve të lindur në ekzil. Një koleg i juaji, i ballafaquar me këto fakte, klithi përmes shtypit me gëzimin më dashakeqës : “Kapllanin s’e don as Udba!”
Në qoftë se tezat e mia albanologjike, që bazohen mbi zbulimet shkencore dhe mbi TË VËRTETËN shkencore, për ju na qenkan në shërbim të Udbës, apo të shkieve, siç vazhdoni t’i quani sllavët e jugut me fjalorin tuaj shovinist, atëherë duhet të jenë agjenta të Udbës jo vetëm edhe shkencëtarët e akademikët e huaj, por edhe shkencëtarët dhe akademikët shqiptarë, prej të cilëve po ju përmend : Hirtin, Waigandin, Tomashekun, Krahen, Parvanin, Puškariu-n, Bonfanten, Georgievin, Çabejn, Budën, Demirin, Klosin, Vebiun, Starovën dhe plotë të tjerë, që – disa prej tyre – kanë vdekur para se të lindte Udba. Apo na paska qenë edhe Profesor Çabej agjent i Udbës?! Apo nuk e dini se ato gjëra, që po i them unë sot, i ka thënë Profesor Çabej qysh me kohë, nën thundrën më gjakatare të terrorit monist, gjë që ju sot e kësaj dite, ndonëse ju çliruam nga ajo thundër, nuk merrni guxim për t'i thënë. Mbi konstatimet shkencore të Profesor Çabejt e të të përmendurve bazohen konstatimet e mia shkencore në fushën e albanologjisë, gjë që ata të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë e dinë shumë mirë, ndaj edhe heshtin, se nuk duan të rreshtohen pranë aga-Agronit, Skënder Shkupit dhe të imbecilëve të tjerë si këta.
Po ju, aga-Agron, me se do ta vërtetoni se nuk jeni në shërbim të Sigurimit Shqiptar, në shërbim të enveristëve_? Me paskvilën që keni botuar kundër meje?! Unë nuk e besoj që të jeni aq injorant, sa që të mos e keni të qartë se me atë paskvilë, nolens-volens, jeni vënë jo vetëm në shërbim të Sigurimit, por edhe të Udbës dhe të shkieve.
Allah rahmet, aga-Agron, juve dhe tufës tuaj !



:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::




Vazhdon...

KUSH ËSHTË AUTORI I VËRTETË I ROMANIT

“TRADHTIA”?




Një roman që brezi im e ka lexuar me aq endje qysh në rininë e hershme,

te viteve ‘60, sidomos pas viteve ‘90, ishte botuar e ribotuar disa herë, nga arkifat

e fshehta te UDB-se /tani gjenden ne Beograd/ del qartazi se K. Resulbegoviqi

nuk ishte autor i vertet qe ta kishte shkruar ai romanin ,,Tradhetia,,

që për gati gjysmë shekulli ishte hequr si autori i tij, por nga dikush tjetër të cilit

i ishte vjedhur përdhunisht në banesën e Prof. M. Dumanit gjate bastisjes…

Pas vjedhjes, “autorësia” ishte gatuar në kuzhinat e errëta të UDB-së dhe

autori i vërtetë i romanit “Tradhtia” ishte zhdukur barbarisht, që kurrë të

mos merrej vesh se çfarë kishte ndodhur e si ishin stisur “gjërat” nga

“ustallarët” e shërbimeve të fshehta. Dhe, ai që u gjet e u pagëzua si autor,

ai që ka gati gjysmë shekulli që po nënshkruan autografe në faqen e parë të

romanit “Tradhtia” dhe është në një luftë të pashpallur, por të vazhdueshme

me shkrimtarët dhe botuesit më të mirë të letërsisë shqipe, me Ismail Kadarenë

dhe me cilindo që i pat dale përpara, nuk mund të ishte një njeri i rastit, as i

zakonshëm. Ai ishte Kapllan Resuli, një mësues dhe shkrimtar i ri, që kishte

botuar sprovat e tij të para në shtypin e kohës, por që nuk kishte ambicie të

vetme të tij vetëm mësuesinë dhe letërsinë. Ai kishte parapëlqyer të ishte

edhe bashkëpunëtor e spiun i shërbimeve më te zeza të Jugosllavisë, duke

pranuar pa mëdyshje të bënte gjithçka që i kërkohej, sepse të tillë ishin

demonët që përlesheshin ne shpirtin e tij të trazuar. Ai ishte thjesht një bir

plangprishës i kombit shqiptar dhe, të gjitha që kishte thënë e shkruar për

veten nëpër vite, vuajtjet, përndjekjet, persekutimet, burgjet e

njëpasnjëshme, nuk ishin veçse një fasadë e shëmtuar. Spiun andej, spiun

edhe këndej, çudi e madhe me atë njeri sherrxhi e zhurmëshumë. Çudi me

këta njerëz dhe me atë kohë të mistershme, e cila nuk të merrte vetëm jetën

fizikisht, por të vriste edhe talentin, edhe identitetin, veprën e artin tënd,

vetë përjetësinë...

Nëpër stenda e panaire, por edhe pothuajse në të gjitha libraritë e trojeve

shqiptare ku shitet libri shqip, romani “Tradhtia”, (që në thelb të tij është historia

e Ulqinit e piratëve të detit dhe luftërave të mëdha me turqit), nuk kishte shitje.

Njerëzit i largoheshin atij libri, si murtajës, jo për shkak të titullit të tij, as të

përmbajtjes, por për shkak të emrit të autorit, që kishte mbi shpinë mallkimin

e brezave dhe të trojeve shqiptare. Nëpër netët e tij letargjikë, atë e ndjek pas

një hije, e mundon e i shfaqet si lugat nëpër ëndrra një emër, emri i atij që humbi

nëpër humnerat e burgjeve të tmerrshme të UDB-së, i atij që shkroi romanin

“Tradhtia” dhe nuk e pa të dilte asnjëherë në dritë. Kockat e lodhura e të munduara

të atij njeriu, rrotulloheshin e trandeshin në varrin e ftohtë dhe kërkonin shpagim.

I vetmi njeri që nuk e kupton këtë fatthënë kobzezë, këtë hata që e ka shkaktuar

dhe gatuar me duart e tij, është Kapllan Resuli. Madhështor në marrëzinë, të

shkuarën dhe poshtërsinë e tij atij nuk i shkon kurrë në mend se ka një përqasje

të çuditshme mes titullit që zgjodhi dikur për romanin e vjedhur dhe jetës së tij

të errët dhe të ndërlikuar. Por zoti është i madh. Rrugët e tij, të cilave ne u themi

rrugët e fatit, janë vërtet të panjohura e të mistershme por shpesh prej tyre na

vijnë mesazhe si nga përtejkohërat.

Në vitet e rinisë, kisha dëgjuar të flitej për Kapllan Resulin, një shkrimtar të

ri, që premtonte shumë, por u befasova kur u njoha me dosjen e tij voluminoze

në vitin 1971, të cilën e lexova me cilësinë e oficerit analist-operativ të SDB-së

në Shkup. Siç e thashë, kisha dëgjuar të flitej shumë edhe për romanin “Tradhtia”

dhe, i nxitur nga kureshtja, me pretekstin se më duhej dosja e Kapllan Resulit

“për një punë zyrtarë”, e tërhoqa dhe e lexova me shumë vëmendje. Ishte një

dosje e formuar që nga mesi i viteve ‘50, me formularë të veçantë dhe e ruajtur

me miratimin e krerëve të lartë të UDB-së nga Beogradi.

Gjithçka që lexova në atë dosje famëkeqe, të sekretuar e koduar, më

tmerroi. Kishte në të emra njerëzish, referate dhe raporte, elaborate dhe

plane që mbanin siglën “Strogo pov” (Tepër rezervat). Ato që më befasuan

më së shumti, ishin faktet që tregonin se romanin “Tradhtia”, që bëri bujë aq

të madhe nuk e kishte shkruar kurrë ndonjëherë Kapllan Resuli”. Anatomia

dhe historia e këtij romani me të vërtetë mahnitës, është shumë e gjatë dhe

fillimet e tij i ka në disa faza, më kryesoret ndër të cilat ishin grabitja e

materialeve të një studiuesi e veprimtari të njohur të çështjes së Kosovës,

përpunimi dhe plotësimi i dorëshkrimit të romanit sipas direktivave të UDBsë,

redaktimi e korrektimi i tij dhe më pas, botimi dhe propagandimi i tij, me

një autorësi të re. Pastaj vijnë me radhë përkthimi i tij në gjuhën serbe dhe.....

botimi edhe në Shqipëri, pas daljes nga burgu, arratisjes nga Kosova dhe

vajtjes atje të “autorit” të sajuar, arrestimit të tij heqjen e romanit tërësisht

nga qarkullimi, ribotimin e tij disa herë radhazi pas viteve ‘90, kur autori

kishte fituar statusin e emigrantit politik në Zvicër nga gjithçka që thashë më

lart, del se romani “Tradhtia” është një libër që ia vlen të lexohet dhe të zërë

vend nderi në çdo librari e bibliotekë shqiptare. Vështirë se ka ndonjë shqiptar

të moshës sime që të mos e ketë marrë në duar atë libër dhe të mos e ketë

shfletuar me ndjenjën e një nderimi të thellë, si të ishte fjala për diçka të

shenjtë.



KUSH ËSHTË AUTORI I VËRTETË I ROMANIT

“TRADHTIA”?

Ai është një nga pishtarët e arsimit dhe të kulturës sonë kombëtare,

MAHMUT DUMANI. Dora e Zotit ose rrugët e fatit që përmendëm më

lart, e kishin çuar atë nga Normalja e Elbasanit, në disa treva të viseve

shqiptarë të Maqedonisë, si në Kërçovë, Gostivar, Tetovë e Shkup, ku

shërbeu me vite të tëra. Ishte një njeri i gjithanshëm, poliedrik, një studiues

dhe një gjuetar metodik dhe i papërsëritshëm, që dinte të kërkonte, të

qëmtonte dhe të gjente gjërat më të bukura të folklorit e të trashëgimisë

sonë etnografike, gjuhësore, toponimistike, historike e kulturore të kombit

tone, duke e skeduar gjithçka me kujdes të madh, si një profesionist i vërtetë.

Punoi kudo me shumë devotshmëri, u takua me shumë njerëz te vuajtur e të

përvuajtur, me njerëz të kalitur e të përlindur si FENIKSI, mësoi për fate

tragjike shqiptare dhe histori të atyre anëve, mësoi edhe për historinë e

gjeografinë e atyre zonave, fshatrave, maleve e fushave, për vrundujt dhe

zhvendosjet e mëdha që kishte shkaktuar sundimi turk, për lashtësinë dhe

të sotmen. Asgjë nuk mbetej jashtë interesimit të tij. Mbante me hollësi

shënime për emra vendesh të veçantë të maleve të Sharrit, të Malit të Thatë

e Karadakut, për trojet e Gjilanit e Kumanovës, Preshevës e Prizrenit,

Tetovës dhe Kërçovës, dinte të të fliste me fakte e detaje nga më të imtat

për ngjarje të ndryshme, për vrasjet e Mulla Idriz Gjilanit, Gjon Serreqit,

Sulë Holtës, Xheme Simnicës, Memish Kapidanit, Ibrahim Lutfiut, Hasan

Remnikut etj. Shkroi gjerë e gjatë për secilën nga këto figura, si dhe për

tradhtitë e mëdha ndër shqiptarët, që e kishin gërryer nëpër vite e shekuj

kombin tonë dhe që, prapa tyre, fshihej gjithmonë diçka tjetër dhe dikush

tjetër. Nga e gjitha kjo veprimtari e dendur, dalëngadalë në trurin e Mahmut

Dumanit nisën të përvijoheshin konturet e një romani të mirëfilltë, të cilit ai

ia kishte gjetur prej kohësh edhe titullin: “Tradhtia e madhe”. Kishte shkruar

edhe hyrjen e tij, pastaj prologun dhe epilogun dhe e kishte përfunduar romanin

me durim, i sigurt se do t’i kthehej edhe njëherë nga e para, për t’i dhënë

dorën e fundit para botimit. Shpirti i tij i trazuar tashmë jetonte vetëm me

romanin. Ai shpirt ishte derdhur në të dhe kishte krijuar karaktere e portrete

të fuqishme dhe skena ngjarjesh epike e madhështore, të atilla që vetëm

mendja e ndritur e një shkrimtari të madh mund t’i krijojë. Në mendjen e tij

rridhte me zhurmë lumi Pçinja në zonën e Preshevës, dallgëzonin nëpër lindje

e perëndime ditësh e netësh lumenjtë e Lepenecit e të Moravës; në të uturinin

nga vikamat e luftërave Maja e Zezë, Karadaku dhe Maja e Kopilaçes.

Kopilaçe! Sa emër i veçante, sa dredhi tradhtie (kopilie), drama e tragjedi

mbart ai në vetvete! A thua do t’i shkonte ndër mend të riut Kapllan Resuli

ky detaj kaq i gjetur, a nuk është edhe ky argument etimologjik e

toponimistik, një argument më tepër se truri i tij i pastërvitur nuk mund të

kapte dhe të shtjellonte detaje kaq të imta?

Më vonë, po, tek “Fanola” dhe veprat e tij të tjera, ka mjaft skena e

episode të shkruara me mjeshtëri, por asnjëra prej tyre nuk e ka forcën dhe

vërtetësinë e skenave të romanit “Tradhtia”. Dhe kjo do të përbëjë një

fushë tjetër të të vërtetave të deformuara, që duhen nxjerrë më në fund në

dritë, por le t’ia lemë më mirë kohës.



KUSH ISHTE MAHMUT DUMANI

Nëpërmjet fijeve të shumëfishta të spiunazhit total që aplikohej më

shumë skrupulozitet në çdo pëllëmbë toke të Jugosllavisë, UDB-ja mësoi

me hollësi gjithçka që lidhej me veprimtarinë e shqiptarit të rrezikshëm

Mahmut Dumani. Mësoi për dorëshkrimet, skedat, studimet dhe hapi një

dosje të veçantë për këtë qëllim. Mësoi edhe për dorëshkrimin e romanit

“Tradhtia e madhe” dhe, që nga ai çast, ca mendje të djallëzuara thurën

planin për ta nxjerrë në dritë atë roman nën një emër tjetër, i cili do të merrte

pas kësaj famën dhe kurorën e merituar të një shkrimtari dhe atdhetari të

madh, të dashur dhe të besueshëm për të gjithë shqiptarët. Pas planit, detajet

nuk kishin shumë rëndësi. Ato ishin çështje kohe, një rutinë që nuk donte

shumë mend për t’u zbatuar.

Dhe, ashtu u bë. Mahmut Dumani u arrestua befasisht. Ia morën dhe ia

konfiskuan që në çastet e arrestimit e burgosjes se padrejtë gjithçka që

gjetën në banesën e tij të përkohshme, librat, fotografitë, dorëshkrimet …



Natyrisht edhe dorëshkrimin e “Tradhtisë së madhe”, për të cilin ishte

thurur gjithë rrjeta e merimangës. Madje, pikërisht ai dorëshkrim do të

përdorej në gjyq si material komprometues kundër të akuzuarit për veprimtari

antijugosllave.

Ky ishte hapi i parë, që do të pasohej më vonë nga të tjerë. Natyrisht,

që në fillimet e thurjes së planit djallëzor, zotërinjtë e UDB-së kishin gjithmonë

parasysh të riun Kapllan Resuli, i cili ishte mësues në fshatin Tearcë të Tetovës

dhe kishte pranuar prej kohësh t’iu shërbente atyre e të luante ndër shqiptarë

rolin e Kalit të Trojës. Për të, sipas rregullave, ishte hapur një dosje tashmë

e njohur prej meje, me siglën PPR “Korabi” (Predmet u Predhonu Radu), e

cila pasurohej vazhdimisht. Por, sipas logjikës dhe stilit të UDB-se, ai ishte

tepër i ri për t’i besuar përpunimin dhe redaktimin e një romani të vërtetë, që

parashikohej të ishte ndër me të mirët e letërsisë shqipe. Me këtë do të

merreshin ca ustallarë të tjerë, shumë më të kualifikuar, që dinin t’’i bënin

punët ashtu siç duhej dhe që nuk kishin nguruar t’iu shërbenin padronëve të

tyre me devotshmëri edhe herë të tjera. “Ustallarë” të tillë, nuk ishte e vështirë

të gjendeshin. Njëri ndër ta ishte Lutfi Rusi, deri vonë oficer i OZNA-s

jugosllave, madje edhe kryeredaktor i “Flakës së Vllaznimit”, ndërsa tjetri

dramaturgu Murteza Peza, drejtor i Radio Shkupit. Sipas direktivave të UDBsë,

nga që gjithçka ishte pothuajse e gatshme dhe e përfunduar nga vetë

Mahmut Dumani, ndreqjet, plotësimet dhe përshtatjet që duhej të bënin ata

duhej të ishin të papërfillshme, të lehta, “të padukshme e anësore”, por

gjithsesi fine, që romani të ishte i gjetur në formë dhe në përmbajtje. Sa për

gjuhën dhe anën letrare, “ustai” ishte gjithashtu i gatshëm. Ai ishte doktor

Petro Janura, shefi i Rezidencës në Shkup. Pas këtij kombinacioni të hollë

operativ, mbetej vetëm finalja: Arrestimi i Kapllan Resulit, si një “antijugosllav

shumë i rrezikshëm” dhe rekrutimi e përpunimi në burgjet e Idrizovës i rolit

të tij të mëtejshëm si atdhetar i madh, si shkrimtar dhe autor i romanit

“Tradhtia”, që denonconte të gjitha punët e ndyra të Jugosllaveve kundër

Kosovës. Gjetje më e mirë, vështirë se mund të bëhej. Mbetej vetëm që

dorëshkrimi i “Tradhtisë” t’i jepej “autorit” të tij, i cili duhej ta mësonte më

parë përmendësh dhe ta përkthente pastaj në serbokroatisht. Me këtë punë,

ai u mor “në burg” për afro një vit e gjysmë, kohë pas së cilës ai iu la në dorë

shefave të tij variantin përfundimtar të romanit “Tradhtia” (Titulli ishte

ndërruar që më parë, në zyrat e UDB-së.), të përkthyer e të firmosur prej

tij. Edhe sot, ato fletore nxënësish të mbushura me një shkrim të pasigurt

dhe jo fort të lexueshëm, plot me prishje, ndreqje e shkarravina, ruhen në

dosjen e Kapllan Resulit. Ruhen me fanatizëm, ashtu siç është tradita e të

gjitha shërbimeve sekrete serioze në botë, së bashku me instruksionet dhe

detyrat e përcaktuara me rigorozitetin më të madh, të cilat do ta shndërronin

Kapllan Resulin gati në një hero dhe do të përgatisnin terrenin për “arratisjen”

nga burgu dhe “ikjen” në Shqipëri si një i përndjekur i njohur politik.

Kështu, pra, nisi operacioni misterioz dhe perfid, me shifrën e koduar

“K – Korabi”. Kështu, me romanin “Tradhtia” nën sqetull, Kapllan Resuli u

arratis në Shqipëri dhe nisi përfundimisht rrugën e tij të tradhtisë së

përjetshme......



Kam përshtypjen se dosja kryesore e këtij njeriu ruhet në qendrën e

UDB-së në Beograd. Por edhe dosja me të cilën jam njohur unë, është e

bollshme. Ajo të jep dorë dhe të ndihmon për të nxjerrë përfundime të sakta

se çfarë ndodhte në atë kohë, si përfshiheshin njerëzit në veprime të tilla

agjenturore, deri ku shtriheshin e shkonin intrigat dhe legjendat e shërbimeve

të fshehta etj. Konkretisht, unë kam lexuar në atë dosje emra njerëzish të

njohur, të cilët ishin thirrur në organet e UDB-së për biseda informative.

Mes tyre edhe Fariha Hajrullahu, Esat Hoxha, Adem Demaçi, Esat Mekuli,

Bahri Brisku dhe Adem Gajtani. Madje ky i fundit, pas një flirti të gjatë me

bashkëshorten e Kapllan Resulit, i kërkoi asaj të martoheshin dhe këmbënguli

që Kapllani të nënshkruante kërkesën për ndarje në burgun e Idrizovës. Dhe

ky ishte një tjetër kombinacion i UDB-së. Ajo nuk i besonte askujt dhe

synonte t’i mbyllte të gjitha shtigjet e ndonjë tërheqjeje të mundshme. Pra,

me këtë ndarje të papritur në kohën që Kapllani ishte përfshirë në veprimtarinë

e tij më të ethshme agjenturore, ajo kërkonte ta bënte fare leckë këtë të

fundit, ta dëshpëronte dhe ta thyente moralisht, me qëllim që ai ta kishte më

të lehtë nisjen për në Shqipëri, sipas planit.

Në këtë kuptim, mendoj se të gjithë personat e lartpërmendur, ose një

pjesë e mirë e tyre, duhet të kenë pasur dijeni se çfarë po ndodhte me të

gjorin Kapllan. Më tej, unë pyes përsëri: Vallë, a nuk kanë pasur dijeni për

“ikjen” e inskenuar të Kapllan Resulit edhe shokët e tij të burgut, si Rexhep

Bunjaktu e të tjerë? Patjetër që kanë pasur, sepse në atë kohë Kapllani nuk

ishte aq i formuar sa t’i ruante sekretet me fanatizëm dhe të zbatonte deri në

fund rregullat e konspiracionit. Nga ana tjetër, vetë fakti që, dashur e pa

dashur, UDB-ja u detyrua të përfshinte disa persona, e bënte këtë operacion

të brishtë dhe të lexueshëm edhe nga një njeri me zgjuarsi mesatare dhe jo

më për ata që punonin në shërbimet e fshehta, ose për intelektualët me

emër. Akoma më tej, para se të arrestohej dhe të humbte pa nam e pa

nishan, Mahmut Dumani, duhej të kishte biseduar patjetër me më shumë se

një person për romanin që kishte nëpër duar. Dhe, kur i njëjti roman u botua

nën një emër tjetër, a thua nuk e kanë marrë vesh lojën agjenturore këta

njerëz, nuk e kanë ditur ata se të gjitha materialet dhe dokumentet e Mahmut

Dumanit u morën dhe u konfiskuan nga UDB-ja?!...

Në një bisedë që kam pasur me shkrimtarin e shquar Murat Isaku, në

Tetovë, në verën e vonë të vitit 1993, në praninë e Kapllan Resulit, i cili

kishte ardhur tek unë në Çegran si mysafir nga Zvicra, ai më tha se ishte prej

kohësh në dijeni për këtë, por nuk kishte guxuar të hapte gojë, nga frika e

“fakirëve” shqiptarë, të cilët ishin të angazhuar si spiunë edhe në radhët e

shkrimtarëve e gazetarëve...

Për ta ilustruar këtë, Murat Isaku përmendi emrin e Muhamer Vishkos,

por unë e di fort mirë se edhe shumë të tjerë, nga qejfi ose nga zori; e kanë

zhvilluar atë veprimtari për një kohë të gjatë, për të mos thënë se ata që

janë gjallë e vazhdojnë edhe sot.

Po në atë bisedë, unë e pyeta Murat Isakun në dinte ndonjë gjë për

Mahmut Dumanin dhe për dorëshkrimin e romanit të tij. Ai u step. Me sa di

unë, këmbëngula, Mahmuti është “babai” i romanit “Tradhtia” dhe jo Kapllan

Resuli, alias Resulbegoviq ose ,,akademik,, Buriqi…

Murati më pa drejt në sy, buzëqeshi, dhe i ra shkurt bisedës:

“Mos më ngacmoni, zoti Nafi, juve vetë pyesni e vetë përgjigjeni, sepse ju keni

Punuar në SDB dhe e dini fort mirë të vërtetën .Para jush dhe para zotit Kapllan,

unë nuk guxoj të flas më gjatë për këtë...Me mire bent e flet vete ,,Kallushi”! –tha

ne fund Murat Isaku, disi I vrejtur ne fytyre !

Siç e thashë, kjo bisedë zhvillohej në praninë e vetë Kapllan Resulit,

sado e çuditshme dhe paradoksale të tingëllojë një gjë e tillë. Me këtë

rast, dikush mund të pyesë me të drejtë: “Po vetë Kapllani, çfarë bëri, si

reagonte, kur diskutohej në sy të tij se kishte qenë në shërbim të UDB-së

dhe se, me urdhër të saj, kishte pranuar të merrte përsipër autorësinë e një

romani që nuk e kishte shkruar kurrë vetë?... Kapllani i gjorë, nuk mund të

reagonte.Dukej, disi i shashtrisur dhe ne fytyre fare i zverdhur, sikur ikishte

rene pika. Si shërbëtor i vjetër e i mësuar i shërbimeve sekrete, ai i dinte mirë

rregullat e lojës, sidomos atë rregullin, sipas të cilit heshtja është flori. Ai e

dinte mirë gjithashtu se, kur një ish-punonjës i SDB-së ka vendosur të flasë,

kjo gjë nuk mund të parandalohet…/ per cka me vone, ne shkrimet e veta Buriqi,

ne shenje urejtjeje do shkruan per mua:,, Nafi Cegrani, ,,MAJOR,, i UDB-se,,/(?!?)

Të paktën ai vetë, nuk kishte asnjë force, ende edhe sot nuk ka ndergjegje, per

te dale paara opinjonit shqiptare dhe te rreefen haptazi, cfare ndodhi me te gjate

viteve te rrenuara udbashiane , per tab ere realen dhe te verteten publike…

Por ai, gjersa qendroi ne shtepine time ne Cegran, orvatej ne menyra te ndryshme

qe te me bindete te besoja se ka qene i mashtruar për ta bërë një gjë të tillë,

ndonëse tërthorazi, në mënyra nga më të ndryshmet, më ishte lutur që ta kurseja

dhe te mos flisnja, te mos e hapja gojën ne lidhje me romanin ,,Tradhtia,, dhe per ate

se si eshte ,,arratisur,, nga burgu i ,,Idrizoves,, port a ndihmoja e te vehej ne kontakt

me Esat Hoxhen dhe Rexhep Bunjakun. Sidomos kur e mori vesh se kisha lexuar

dosjen e tij. Pas këtyre bisedave, ia dhash ta vesh Kapllani nje sako te re te cilen

vellau im ma kishte derguar nga Amerika, dhe e ndihmova, duke e cuar me veture

ne shtepine e Esad Hoxhes ne Shkup. Është e qartë se sot nuk duhet dhe nuk mund

t’i bëjmë bisht të vërtetës, sado e ëmbël, ose e hidhur që të jetë ajo. Le ta

shohim atë drejt në sy, për t’u çliruar nga mëkatet e së kaluarës.Kete ia thash edhe

Kapllanit me qellim qe ti jepja guximin e te rrefehej.Por ai kete nuk e beri…

******

Historia e letërsisë dhe e artit në përgjithësi, njeh shumë raste të ngjashme

me këtë që po trajtojmë, për zhdukjen ose vjedhjen, për humbjen apo djegien

e shumë veprave, librave e dorëshkrimeve të ndryshme, të sapunisura, të

pambaruara ose edhe të përfunduara e të bëra gati për t’u publikuar. Ndër

këto raste, është i njohur ai që lidhet me shkrimtarin e madh Eernest

Heminguej, bashkëshortja e të cilit, duke udhëtuar për në Zvicër humbi për

të mos u gjetur kurrë një baule të madhe plot me dorëshkrime. Një Zot i

madh e di se çfarë kishte dhe përse flitej në ato dorëshkrime. Por, sigurisht,

pas vetëvrasjes se novelistit të ardhshëm, ato dorëshkrime duhet të kenë

rënë në ndonjë dorë “ustai” dhe, prej tyre, ndoshta ka lindur ndonjë shkrimtar

i madh në Perëndim. Edhe ndonjë novelist tjetër, pse jo. Ndoshta!...

Edhe N. Gogoli, pjesën e dytë të romanit “Shpirtra të vdekur”, e dogji

pak çaste para se të ndërronte jetë. Ndërsa për Mihal Shollohovin, një tjetër

nobelist i madh ky, si dhe ish-oficer i shërbimeve sekrete bolshevike, thuhet

se ka bërë emër duke vjedhur veprat e një ish-oficeri të ushtrisë së bardhë

dhe, me pas, e ka likuiduar atë për të humbur gjurmët. Po, ç’të shkojmë aq

larg, kur rastet i kemi midis nesh?

Kujtoj dorëshkrimin e Gjon Serreçit, i cili, vetëm disa ditë para se të

binte në dorën e UDB-se, duke e parandier të keqen, ia dha atë Rizah

Shkodriqit, për t’ia çuar Gajur Dërrallës në Shkup. Nuk e di se si, por edhe

ky dorëshkrim, që bën fjalë për heroizmat, besën dhe tradhtitë shqiptare, ra

më vonë në duart e UDB-së. Ndoshta, kjo ka ndodhur pas arrestimit të

Gajur Dërrallës. Edhe Ibrahim Lutfiu, veprim-tari i guximshëm nga Prizreni,

vetëm disa çaste para se te arrestohej nga UDB-ja, pra në kohën që i kishin

trokitur në portë, i vuri zjarrin dorëshkrimit të romanit të tij, në të cilin bëhej

fjalë për heroizmat e Mullah Idrizit dhe Hasan Remnikut me shokë. Pas

kësaj, Ibrahimi vrau edhe veten, për të mos përfunduar në skëterrën e UDBsë,

por ata qe hynë egërsisht në shtëpinë e tij i futën duart me shpejtësi në

zjarrin e vatrës e rrëmbyen dorëshkrimin dhe ashtu gjysmë të djegur e futën

në arkivat e tyre në Prishtinë. Kështu mund të përmendim plot shembuj të

tjerë, por ajo që ndodhi me romanin “Tradhtia” është shumë e veçantë,

është një intrige sa agjenturore, aq edhe letrare, ndaj për këtë duhet gërmuar,

gjurmuar, analizuar dhe shkruar nga specialistët dhe profesionistët e vërtetë

të kësaj fushe.



Kopertina e Romanit - Tradhëtia

Kopertina e Romanit - Tradhëtia

Në fund të fundit, nuk besoj se dorëshkrimi i Mahmut Dumanit është

zhdukur përfundimisht. Ai ruhet me siguri nëpër arkivat e shërbimeve sekrete

dhe ka mundësi të kërkohet e të gjendet, në përputhje me rregullat zyrtare,

dhe mund të botohet ashtu siç e ka shkruar autori i vërtetë i tij, që romani të

marrë vlerën e vërtete, atë që i takon. Pas kësaj, as Kapllan Resuli dhe as

ndonjë Kapllan tjetër nuk do të mund të thonë më se edhe ata kanë punuar

mbi faqet e romanit dhe, në këtë kuptim, janë po aq autorë të tij sa Mahmut

Dumani... Për këtë, kemi sot një detyrim të madh moral e qytetar, për të

mirën e historiografisë sonë shqiptare. Dhe, pasi ta kemi bërë këtë, atëherë

ndoshta do të kujtohemi të pyesim: “Po me dorëshkrimet e Mitrush Kutelit,

Lasgush Poradecit, Kasem Trebeshinës, Bilal Xhaferit, Kin Dushit, Jorgo

Bllacit, vëllezërve Blloshmi, Avzi Nelës, apo edhe të Martin Camajt, çfarë

ka ndodhur? Janë zhdukur, kanë humbur, apo ruhen diku, nëpër arkivat e

mykura të ish-shtetit komunist shqiptar. Nëse janë ende nëpër ato arkiva,

përse nuk bëhen sot kërkime për t’i gjetur e për t’i nxjerrë ata në dritën e

vërtetë.



Më shume dua të ndalem në faktin se çfarë ndodhi me Kapllan Resulin

pas “arratisjes” së tij në Shqipëri. Dihet se pas kësaj ai nisi të vërë në zbatim

planin në bazë të detyrave që i ishin ngarkuar. Nisi nga takimet me persona

të caktuar, të rekomanduar nga padronët e tij. Nisi të mblidhte informacionet

e kërkuara (Ndoshta në të gjithë këtë lojë, pati ndikimin e tij edhe vëllai i

Kapllanit, ish-oficeri i KOS-it të Armatës Jugosllave, majori Xhevdet

Resulbegoviçi), por, me sa di unë, të gjithë personat që takonte ai ishin nën

vëzhgim, kështu që Sigurimi i Shtetit shqiptar nuk e pati të vështirë që ta

vinte edhe atë nën përpunim dhe t’iu servirte jugosllavëve materiale dhe

informacione të paqena. Natyrisht, pa dijeninë dhe dashjen e Kapllan Resulit,

i cili, pas botimit të romanit “Tradhtia”, që bëri shumë bujë edhe në Shqipëri,

e ndjente veten në majat e lavdisë. Dhe nuk e kuptoi atëherë, e ndoshta nuk

e kupton as sot, se ndoshta është pikërisht ky roman “i nëmur” shkaku i

viteve të gjata të burgut të tij. Është e qartë se regjisorët dhe aktorët e

kësaj drame pranuan të rrezikonin, për të përfituar diçka më të madhe, por

ata kurrë nuk e kishin menduar se romani “Tradhtia” do të fitonte shumë

shpejt aq popullaritet, sa ta lexonin pothuajse të gjithë shqiptarët që kishin

sadopak interes për letërsinë. Kjo ishte diçka e paparashikuar, që nuk iu

leverdiste aspak titistëve.

Në këtë kuptim veprimtaria agjenturore e Kapllan Resulit, nuk kishte asnjë vlerë krahasuar

me vlerën që kishte romani. Për t’ia arritur qëllimit i kishin vetëm një mënyrë:

arrestimin e “autorit” të romanit ku për pasojë do të anatemohej edhe vepra

e tij, do të shpallej herezi dhe do të hiqej nga qarkullimi dhe të digjej e të

zhdukej krejtësisht. Dhe kështu ndodhi vërtet. I shkreti BUROVIÇ, kaloi

vite e vite të tëra “nën hijen e qershisë” në burgun e Burrelit, në Spaç e

gjetkë, ku e njohën edhe shumë shqiptarë të burgosur nga regjimi i atëhershëm

enverist, Por kjo është një çështje tjetër. Thonë se në burgosjen e Kapllanit

në Shqipëri, ka gisht edhe Ismail Kadareja i madh, si dhe disa të tjerë në

Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Por, kjo nuk është diçka

e panjohur, dihet se artistët, për shkak të rivaliteteve dhe zilisë janë shumë

të gatshëm t’ia fusin njëri-tjetrit. Dhe, spiunllëku atje ku duhet, është gjeja

më e thjeshtë për t’u bërë, aq më tepër kur dihet që shërbimet sekrete

ofrojnë dhe garantojnë fshehtësinë dhe anonimatin e plotë. Në këtë

këndvështrimi, kërkesa që bëhet sot në Shqipëri nga disa prej njerëzve më

të mëdhenj të artit, nuk është gjë tjetër, veçse një farsë propagandistike,

një lojë për ta rritur edhe më tej famën dhe emrin e tyre, si kampionë të

demokracisë. Ata e dinë shumë mirë se dosjet nuk do të hapen kurrë, ata e

kanë marrë prej kohësh garancinë se, çfarë është shkruar dhe ka ngrirë në

ato dosje të errëta, nuk do ta shohë kurrë dritën e diellit.

Siç e kam mësuar më vonë, pas daljes nga burgu, Kapllani mbeti fare pa

identitet kombëtar.

Në vitin 1993, siç e kam përmendur edhe më lart, erdhi nga Zvicra në

Çegran, u takuam së bashku edhe me Murat Isakun, Adriatik Kallullin, Xhezair

Abazin e të tjerë, e të tjerë në qytetin e Tetovës. Shkoi edhe në Shkup, për

të realizuar qëllimin për të cilin e kishte marrë tërë atë rrugë të gjatë: Ta

nxirrte dosjen e tij nga SDB-ja, t’i shqyente dhe t’i fshinte njëherë e

përgjithmonë si atë dosje, ashtu edhe dorëshkrimin origjinal të romanit

“Tradhtia”, të shkruar me dorën e Mahmut Dumanit, por nuk ia arriti kësaj

dhe iku andej nga erdhi me një mërzi të madhe.

Pas ca ditësh, i pajisur çuditërisht me një pasaportë kroate dhe me një

emër të trilluar, shkoi në Ulqin, ku i dha gazetës malazeze “Pobjeda” një nga

intervistat më antishqiptare dhe më skandaloze të jetës së tij, duke deklaruar

botërisht se nuk është shqiptar, por jugosllav .



N. Cegrani



Fundi për botim tek gazeta

P.S







…KËTO JANË APOKALIPSA DHE AZHDAJA JUGOSLLAVE!

…KËTO JANË APOKALIPSA DHE AZHDAJA JUGOSLLAVE!P.S.

Kush, kur dhe si u formua OZN’a (Odelenje za Zashtitu Naroda - Dega e Mbrojtjes Popullore) jugosllave?

Sherbimet e fshehta te sigurimit jugosllav anatomine e formimit e kane qe nga vitet 1944/46, fillimisht kur Rankoviqi ne ishullin Vis te Kroacise bashke me Titon /marshalin komintenist/,dhe kreret qe do te emrohen ne siperfaqesite e kesaj agjenture ne nivelin federative dhe atyre republikane dhe krahinore, sollen VENDIMIN e prere, duke themeluar VOSI-n dhe OZN-a, te cilat me vone u ,,shkrine ,, ne UDB-a dhe KOS, te drejtuara nga vet Rankoviqi deri ne vitin 1966, kur ky, ne Plenumin e BRioneve u ,,shkarkua,, ke urdher te Titos dhe te KQ te LKJ-se…

( Duhet theksuar se keta Sherbime famkeqe ne Kosove gjate viteve te tmerreve dhe vdekjes per shqiptaret, udhehiqeshin nga antishqiptaret me te rrezikshem sic ishin Milladin Popoviqi te cilin pas atentatit ne Prizren, e zevendesoi Spasoje Gjakoviqi, ky gjithnje nen direktivat e Dushan Mugoshes, Tempos dhe Rankoviqit…Duke emruar, njekohesisht edhe krere te falanges shqiptare me ,,pelqimin,, e Fadil Hoxhes, UDBJA dhe KOS-I udhehiqen edhe nga Mehmet Maliqi, Ali Shukrija, Gojko Medinica, Sahit Bakalli,Mehmet Shoshi, Cedo Mijoviqi e shume te tjere, gjer te ardhja e Selim Broshes, Muharrem Danes dhe disa spasiqash tjere shqiptare…)

Po keshtu ishte gjendja e tmerreve dhe vdekjes edhe per shqiptaret ne Maqedoni dhe Mal te Zi !Pas Plenumit te Brioneve ne vere te vitit 1966 dhe renien e Rankoviqit, UDBJA jugosllave beri disa ,,ndryshime,, Brenda per Brenda dhe ,,disa nderime kuadrosh,, duke u shenderruar ne SDB (Luzhba Drzhavne Bezbednosti) Sherbimi i Sigurimit shteteror.( Por, ne popull ky sherbim famkeq mbahet mend dhe njihet si UDB).Gjersa KOS-i ,(Kontra obavestajna Sluzhba) mbete i pandryshuar si Sherbim ushtara i Kunderzbulimit,i
cili ne saje te kometencave per sigurim shteteror,ka qene nen konstrollin e UDB-se dhe, pas renies se Rankoviqit SDB e ka kontrolluar KOS-in, deri ne shkaterrimin e Jugosllavise komuniste …( per te vazhduar me tej, gjate kohes se Mllosheviqit, UDBJA dhe KOSI bashkarisht, nje beteje te fshete klanor dhe mafioz duke shendruar rrjetet dhe selite e viteve te rrenuara te spiunazhit jugosllav, ne nje makineri te fuqishme dhe shume te rrezikshme te nentokes dhe krimit te organizuar, me njerez te stervitur dhe te cilet bene krime ne shtigjet ballkanike,duke ndjekur ne vazhdimesi veprimtari djalli dhe vdekje si ne Bosnje e Kroaci, njashtu edhe ne Kosove…ne kohe dhe hapesire, deri me daljen e UCK-se dhe ,, vdekjen ,, e Millosheviqit, - cili, ne fakt, sot jetojne bashke me gjeneralin Kadieviq, ne vila special qe mbrohen nga agjent special te Putinit ne Siberi!).

Por, kjo eshte nje histori tjeter, nje sage ndryshe ballkanike …

N. Cegrani

[Akuamarini]

E verteta e titullit “akademik” te Kapllan Resulit

Sadik ElshaniSadik Elshani
Emrin e Kapllan Resulit e kam degjuar per here te pare qysh ne rinine time te hershme. Kisha degjuar per romanin e tij me titull “Tradhetia”. E dinim qe ishte arratisur nga Jugosllavia ne Shqiperi dhe asgje tjeter. Gjate viteve te studimeve ne Universitetin e Zagrebit, diku nga viti 1980 kam patur rastin qe ta lexoje fshehtas romanin “Tradhetia”. Kuptohet, ky roman ishte i ndaluar ne Jugosllavi dhe leximi i tij ishte nje veprim i denueshem. Por kush e qante koken. Per shkak te permbajtjes antijugosllave te romanit, atehere per autorin kishim simpati dhe emri i tij permendej me respekt. Me vone morem vesh se ai ishte burgosur edhe ne Shqiperi, por askush nuk e dinte arsyen se pse. Dihet se Shqiperia e asaj kohe ishte shume e mbyllur dhe kontaktet e shqiptareve ne te dy anet e kufirit ishin shume te rralla, prandaj edhe lajmet qarkullonin shume rralle. Megjithate, emri i tij ende permendej me respekt. Nga viti 1988 gjindem ne ShBA, pastaj ne Shqiperi ndodhen ato qe ndodhen. Keshtu qe emrin e Kapllan Resulit nuk e kisha degjuar per nje kohe te gjate. Por para disa vitesh, aty – ketu neper shtypin shqiptar dhe ne biseda me njerez degjova se Kapllan Resuli tani ndodhet ne Gjeneve te Zvicres dhe jep deklarata, boton shkrime e libra me tone antishqiptare dhe se e kishte nderruar mbiemrin ne dicka qe perfundon me “viq”. Dicka te tille kisha lexuar edhe ne nje interviste te Ismail Kadarese. Ne fillim m’u duk gati e pabesueshme qe autori i romanit “Tradhetia” te kishte rene ne nivele te tilla, por me vone mora vesh se vertet ashtu ishte. Per kete nuk kam kerkuar asgje ne internet, sepse nuk me ineresonte edhe aq teper.
Para disa muajsh po kerkoja dicka ne internet per disa ceshtje shqiptare, kur ne “Forumin shqiptar” po has ne nje emer, akademik Kaplan Buroviq. Ishte kjo nje interviste e vitit 2003 ne gazeten “Vest” te Maqedonise. Aty ne fillim shkruante se ky akademik i ka botuar mbi 100 libra, etj. U habita, kush eshte ky akademik qe gjer atehere nuk ia kisha degjuar emrin. Si ishte e mundur, kur une i percjell ngjarjet dhe i njoh gati te gjithe studiusit qe merren me ceshtjet shqiptar?! Atehere e kuptova se ky akadmik na qenka vete Kapllan Resuli. Pastaj lexova edhe disa punime tjera, e vizitova faqen e tij te internetit ne serbokroatisht, “Kaplan Burovic – Sajt posvecen licnosti i delu Kaplana Burovica” (shqip: “Kapllan Buroviq – sajti kushtuar personalitetit dhe vepres se Kapllan Buroviqit”). Dhe c’te lexoj aty: zi e me zi per shqiptaret, mohon cdo gje shqiptare, shtremberon, falsifikon historine, kulturen tone kombetare. Shkurt, shqiptaret jane askushi dhe nuk kane asgje. Aty nder te tjera lexoj:
– Shqiptaret nuk kane te bejne as me iliret, as me pellazget.
– Shqiptaret nuk jane vendes (autokton) ne trojet ku jetojne sot. Ata kane ardhur ne shekullin e X-te, ata jane emigrante dhe nuk kane te drejte ta kene shtetin e tyre.
– Serbet, malazezet dhe maqedonet kane ardhur para shqiptareve ne Ballkan.
– Buzuku eshte kroat, Pal Engjelli – malazez, Budi e Kukuzeli – maqedon, Pjeter Bogdani – serb, Noli – grek, e te tjera perralla te tilla.
Kuptohet, per te gjitha pohimet, “tezat” e tij, ai nuk jep referenca, dokumente, ashtu sic e kerkojne kriteret shkencore. As qe ia vlen te diskutohet per keto qe ai shkruan, por thjesht ta ngrene temperaturen. Une u mbusha, si i thone fjales.
Per te vertetuar marrezite e tij, po ndalem vetem te Buzuku. Ne pasthenien e “Mesharit”, Gjon Buzuku shkruan me doren e vete: “U doni Gjoni, biri i Bdek Buzukut, tue u kujtuom shume here se gluha jone nuke kish gja te endigluom en se shkruomit shenjte…” Pra, Buzuku thote ne gjuhen tone dhe e shkruan librin ne gjuhen shqipe – gjuhen tone, gjuhen e tij. Te kuptosh kete nuk ka nevoje te jesh akademik, por vetem te dish te lexosh dhe te kesh mendjen e shendoshe.
Kapllan Resuli ka deshire te theksoje se ka qene student i Profesor Cabejt, por nuk eshte vazhdues i vepres, punes se Cabejt. Perkundrazi, ai i shtremberon tezat dhe rezultatet e punes se Cabejt per t’i perforcuar “tezat” e veta. Me shkrimet dhe qendrimet e tij, Kapllan Resuli po deshmon se eshte nxenes i zellshem dhe vazhdues besnik i vepres se akademikut famekeq, Vaso Cubriloviq. Ne punetorite, ne kuzhinat e tyre te pista antishqiptare, serbomedhenjte kane patur “mjeshter” shume me te zote se “akademik” Buroviqi, por gjithmone kane deshtuar. Shkrimet e “akademik” Buroviqit nuk jane asgje tjeter, vecse perralla antishqiptare per t’i permbushur kenaqesite e qarqeve shoviniste serbe.
Para ca ditesh te panorama.com. al, pata mundesine te komunikoja nepermes komenteve me Z. Kapllan Resulin. Ia permenda ato qe shkrova me lart dhe i thashe se nuk eshte akademik, dhe nese eshte, atehere te na tregoje se anetar i ciles akademi eshte. Ai perseri ngul kembe ne shtremberimet dhe falsifikimet e tij, ben sulme e akuza personale ndaj meje, edhepse nuk me njeh fare dhe thote se eshte anetar i Akademise se Intelektualeve Shqiptare te Shkencave dhe te Arteve me kryetar profesor Skender Rizajn. Thene te drejten u habita, sepse Prof. Skender Rizaj eshte nje historian atdhetar dhe per qendrimet e tija ai ka patur probleme me autoritetet e atehershme jugosllave. Pra, si eshte e mundur qe ne akademine qe ai eshte kryetar, te kete nje akademik si Kaplan Buroviqi. Shkova ne internet (Google) dhe nen ate emertim nuk gjeta asgje te shkruar. Dicka m’u duk e dyshimte, sepse edhe shoqatat me te thjeshta e kane nje faqe interneti (website) e lere me nje akademi. Po sic theksova me lart, per kete akademi nuk e gjeta te shkruar asnje shkronje. Ne internet e gjeta adresen elektronike te djalit te prof. Rizajt, icili vete eshte profesor i historise ne Universitetin e Prishtines. Meqenese nuk njihemi, i tregova se kush jam dhe arsyen se pse po i shkruaj. I bera edhe dy pyetje:
“A ekziston kjo akademi dhe a eshte anetar Kapllan Resuli, apo sic njihet tani, Kaplan Buroviq?”
“A jeni Ju, ose Profesor Skender Rizaj te njohur me shkrimet plot falsifikime e urrejtje te akademik Kaplan Buroviqit, tematiken e te cilave e ceka me larrt?”
Ai pasi kishte biseduar me babain e tij, prof. Skender Rizajn, me kthen kete pergjigje:
“Sa i perket pyetjes suaj te pare, pergjigja e profesor Skenderit ishte se kjo Akademi asnjehere nuk eshte themeluar zyrtarisht, as ne Prishtine, as ne Tirane e as ne Stamboll. Arsyeja ishte e thjeshte – insinuatat dhe angazhimi i qarqeve antishqiptare, me doren e zgjatur edhe te disa intelektualeve shqiptare (te Kosoves e Shqiperise), e pamundesuan qe ne nisme kete inisiative. E tera cka u arrit te behej ishte nxjerrja ne Stamboll te nje numri te vetem te revistes ne emer te kesaj akademie, te titulluar:Shkencat dhe Artet Shqiptare (shiko ne attachment). Kjo u arrit me vullnetin e disa intelektualeve turq, te cilet moren pjese edhe ne propozimin e anetareve te Keshillit Redaktues te kesaj reviste (shiko ne attachment). Pra ne mesin e tyre figuron edhe emri i Kapllan Resulit, i propozuar, me gjase nga dikush prej kolegeve turq, sepse prof. Skenderi asnjehere nuk e kishte njoftuar personalisht – kisha degjuar per te vetem si emer nga fusha e albanologjise e asgje me shume. Pra, i ashtuquajturi akademik Kapllan Resuli – Buroviqi asnjehere nuk ka mundur ta fitonte titullin akademik nga ajo akademi, sepse Akademia e Intelektualeve Shqiptare asnjehere nuk u themelua e as nuk u regjistrua zyrtarisht. Po te ishte ndryshe, edhe vet Skenderi do te duhej te thirrej akademik, dhe jam i bindur se nje emertim te tille nuk do te arrini ta gjeni askund, as ne libra dhe artikuj shkencor, as ne internet. Me fjale te tjera, ajo qe Resuli – Buroviqi pretendon s’ eshte tjeter pos nje genjeshter dhe falsifikim. Cdokush e din se te qenit anetar i nje keshilli redaktues, qofte edhe te nje akademie te regjistruar dhe me fame boterore nuk te ben akademik.
Sa i perket pyetjes suaj te dyte, prof. Skenderi ma beri te ditur se nuk ka qene dhe nuk eshte fare ne dijeni te asaj cka ka shkruar dhe shkruan i apostrofuari Resuli – Buroviqi.”
Duhet sqaruar per lexuesit, se ne vitet e 90-ta te shekullit te kaluar, prof. Skender Rizaj, si njeri nga njohesit e rralle te osmanishtes, ka punuar ne Arkivat e Turqise ne Stamboll. Prandaj ketu permendet Stambolli.
Per te vertetuar saktesine e pohimeve te mia, kembimin tim elektronik me djalin e prof. Skender Rizajt, ia kam percjellur redaktorit te Illyrias.
Kapllan Resuli thote se i ka edhe titujt profesor e doktor, por kur e pyesin se ku dhe kur i ka marre keta tituj, ai thote se i ka marre nga veprat e tij. Por ka nje ecuri se se mirren keta tituj. Kete e di vete, sepse e kam edhe titullin e magjistrit dhe te doktorit te shkencave. Nuk mund t’i japesh vetes tende grada shkenore, sic ben z. Kapllan Resuli. Ne internet ai e ka vene nje vertetim qe e ka kryer fakultetin dhe e ka vene kopjen e nje letre te shkruar me dore ku e njoftojne se eshte zgjedhur anetar nderi i akademise, qe sic dihet tani, nuk eshte themeluar kurre dhe nuk ka ekzistuar kurre. Po t’i kishte edhe keto diploma, ai do t’i kishte ekspozuar ne internet. mund te them edhe shume gjera te tjera, por nuk ka nevoje te zgjatem me teper.
Po them me sinqeritetin me te madhe, se kur jam duke i shkruar keta rreshta, po ndiej dhimbje njerezore per autorin e romanit “Tradhetia”. Por kur lexon shkrimet e “akademik” Kaplan Buroviqit, nuk mund te rrish pa reaguar ne kete menyre. Akademiket duhet te jene ndricues, te rrezatojne vlera njerezore dhe jo te perdhosin historine, kulturen, vlerat e nje kombi, sic ben “akademiku” Buroviq me kombin tone. Jeta private e Kapllan Resulit nuk me inereson fare, por me inereson saktesia, ne kete rast, pasaktesia e shkrimeve te tij pa kurrefare kriteri shkencor e faktik. Prapa shpines po e ndiej pranine e atij Sadik Elshanit te para 35 – 40 viteve, atij lexuesit te atij romani, i cili po shikon i habitur dhe nga levizjet e fytyres sikur po thote: “C’u be, c’eshte kjo?! Vertet, c’u be, c’eshte kjo?! Ku eshte dinjiteti, integriteti moral, intelektual, shkencor e njerezor?! Kam respekt per moshen e Z. Kapllan Resulit, por kam respskte edhe per te verteten – e dua kombin tim, e dua vendin tim. Nuk do te lejojme askend qe te na shtremberoje e falsifikoje historine, kulturen tone dhe te na perdhose vlerat tona kombetare e njerezore!
Philadelphia, 28 shkurt, 2015

Shenim: Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.
https://www.google.se/url?sa=t&rct=j...rNs32F-TzhHEuw