Shtajner!! Administrator apo Pronar i Kosoves?

[Iceberg]

Shtajner, administratori apo pronari i Kosovës?


Çfarë po ndodh?

Qysh prej vizitës së kryer nga z.Bajram Rexhepi, kryministër i Kosovës ne Ëashington dhe pas aprovimit nga parlamenti i Kosovës mbi rezolutën për njohjen dhe ruajtjen e kufijve të Kosovës, UNMIK- eshte ndjere si ne gjemba edhe pse veprimi i parlamentit kosovar ishte krejt normal.

Ajo çka shfaqet krejt anormale, së paku në rrafshin politik, ishte marrëveshja Shkup-Beograd, mbi vendosjen e kufijve mes tyre, sikur të mos ekzistonte fare Kosova. Pas kësaj marrëveshje duhej të ishte vetë administratori i UNMIK-ut në Kosovë, z.Shtajner, që duhet të kishte reaguar fort dhe ashpër, por kjo nuk ndodhi. Reagimi i Shtajnerit, i cili ishte apatik, u duk qartë se i ndezi më fort deliret e sllavo-maqedonëve, për të vendosur mes tyre fatin e një kombi që është krejtësisht i ndryshëm nga ta. Në të kundërt, kur parlamenti i Kosovës i bën me dije Shkupit dhe Beogradit Zyrtar se nuk mund të ketë marrëveshje mes Shkupit dhe Beogradit, pa vendimet e Prishtinës Zyrtare, atëherë Shtajner shndërrohet në kolerik dhe me një të rënë të lapsit hedh në koshin e plehrave vendimin e drejtë të një parlamenti legjitim.

Në një kohë kur çështja e Mitrovicës, është bërë kanceri i ardhmërisë së Kosovës, vatra kancerogjene vendoset edhe në jug të Kosovës, kur territore të tëra të saja, kalojnë thuajse sikur të ishte një maune kontrabandë me cigare në favor të sllavo-maqedonasve.

Vetëm duke e parë thjesht problematikën e krijuar, Shtajner, administrator në Kosovë, duhej të ishte ai i pari që të reagonte ashpërsisht ndaj Shkupit dhe Beogradit dhe te shnderrohej ne pararendës i qëndrimit krejtësisht të drejtë të Prishtinës Zyrtare.

Nuk ka arsye qe një administrator të lejojë që pjesë të truallit që ai ka në administrim, të kalojnë sa në favor të Serbisë aq edhe në favor të Maqedonisë. Kjo është sëpaku alogjike, pasi administratorit do t’i kufizohej padrejtësisht territori në të cilin atij i është ngarkuar administrimi.

Në një shembull më të thjeshtë, Shtajnerit i është dhënë më qira një “Banesë” dhe si rregull qiramarrësi nuk ka asnjë të drejtë që të bëjë ndryshime në muret ndarëse të “banesës”. Këto ndryshime “muresh” do të mund të bëheshin vetëm atëherë kur personi do të ishte blerësi i tapisë së “ndërtesës” çka do t’i lejonte atij të bënte të gjitha ndryshimet e mundshme, ashtu sikundër të dëshironte ai.

Pra, parë në një vështrim real-politik, Shtajner, zëdhënësi i Bonit Zyrtar, po sillet si një pronar i Kosovës, një padrejtësi tipike ndaj të drejtës ndërkombëtare të njohjes së pronës (truallit) së pronarit të vërtetë, Kosovës dhe kosovarëve.



Pse ndodh kështu?

Në një kohë kur diplomacia europiane veçmas ajo franko-teutone është hedhur në sulm frontal për të gllabëruar sa më shumë vende të Europës Juglindore, në emër të integrimit europian, e drejta e kombeve të vegjël duket sikur po shperfillet tejskajsisht. Edhe marreveshja Solana per Shtetin”S-M” eshte nje derivat i kesaj politike europiane pseudo-integruese dhe realisht ndeshkuese ndaj shqiptareve dhe interesave te tyre kombetare.

Shqiptarët duket se dhe njëherë janë bërë plaçke tregu për të kënaqur interesat afatgjata të franko-teutonëve dhe interesat pragmatiste te sllavo-helenëve, që duan që Serbia dhe Greqia të jenë mbi-kombet e Ballkanit. Franko-teutonëve u bie më lehtë dhe më mirë që ta kenë grurë me Serbinë dhe Greqinë, në kurriz të shqiptarëve, pasi u lehtësohet edhe ndërtimi i korridorit gjeo-politik Nr.10.

Shtajneri , ashtu sikundër Solana, janë dy anë të së një medaljeje antishqiptare.Në këtë kontekst duhet parë edhe politika e Kryeadministratorit Shtajner, i cili po sillet ndaj shqiptarëve në një status tjetër, atë të pronarit ilegjitim të Kosovës.Kjo është padrejtësia e radhës, që i vjen gjithmonë shqiptarëve nga guzhinat franko-teutone, që nga Bismark e Klemanso, deri tek Shtajner e Kushner.



Si mund dhe duhet të ndodhë?

Kur furia antishqiptare e franko-teutonëve kishte marrë përmasa të jashtëzakonshme, ishte vetë Presidenti amerikan Uillson, që u bë sebepi i vënies në fre të interesave gllabëruese të “Fuqive të Mëdha”.

Tashme qe Shtajner po tregon se eshte i superfuqishen ne Kosove, sinjalet diplomatike nga Uashingtoni zyrtar, duke se i kane vene fre kompetencave pakufi te nje europianizmi butaforik dhe krejtesisht demagogjik dhe njekohesisht i kane dhene dore te lire institucioneve kosovare, president, kryeminister dhe qeveri, per te dale paksa tej rezolutes 1244, e cila i ngjan nje kostumi qe i ri ngushte si UNMIK_ut, ashtu edhe institucioneve vendore

Tashmë për shqiptarët nuk ka më vend për dyzim mes politikave europiane dhe atyre amerikane, nuk ka më vend për të mbajtur dy kunguj në një sqetull; edhe SHBA-në edhe SHBE-në, edhe pse ka ne Shqiperi linja hipokrite SHBÄ-iste

Përkundrazi, shqiptarëve i është lënë një shteg-dalje nga kjo politikë e mbrapshtë e asimilimit në emër të integrimit europian, nëpërmjet vënies së theksit në orientimin e tyre politik drejt Koridorit 8, në të cilin interesta e shqiptarëve dhe ato të amerikanëve përputhen plotësisht.

Shqipëria dhe Shqiptarët, vetëm nëpërmjet këtij Korridori mund të jenë etnikisht shqiptarë, ndërsa në Koridorin 10, të cilit po i bien këmbanat, ata do të asimilohen totalisht si grekë, si maqedonë, apo si serbë të europianizuar. Ky ishte qëllimi i Kushnerit dhe kjo është edhe deviza e Shtajnerit.



P.S. Në gjermanisht (alias teutonisht) Ä=E

Marrre nga numri sotem i Gazetes "RIMEKEMBJA"

[alumni]

Shtajner, hmmmm,

eshte administrator i Kombeve te Bashkuara, ashtu si dikur komisari i Titos apo titullari i Milloshevicit, me ndryshimin se prezent ne Kosove jane forca shumekombeshe.

[alumni]

http://www.shekulli.com.al/koment/19...002/kisi.shtml

Qeveria e betuar e Kosovës
Nga Erion Kisi

Qeveria e Kosovës, tashmë e kompletuar, ka dhënë betimin përpara kryeadministratorit Mihail Steiner. Parlamenti është mbledhur, por nuk ka mundur të dëgjojë dhe as të marrë pjesë në betimin e qeverisë.

Njëqind ditët e para të punës së qeverisë, u plotësuan vetëm në kuadrin e përfshirjes së palës serbe në qeveri, disa takimeve formale dhe joformale, diskutimeve teknike dhe kaq. Parlamenti i Kosovës ishte mbledhur të debatonte rreth punës së institucionit më të lartë ekzekutiv, por kjo nuk ka ndodhur, pasi vëllimi i punës nuk i kalon çështjet teknike, dhe ditët e punës janë vetëm kalendarike. Strategjia e zgjidhjes së Mitrovicës, hartimi i programit, dy, tre projektligje, diskutimi rreth çështjeve të brendshme, janë e gjithë puna që qeveria ka bërë që nga marrja e votëbesimit.

Rastësi apo protokoll, betimi solemn i qeverisë 100 ditëshe, nuk është bërë përpara organit që i ka dhënë votëbesimin, (pas bisedave të gjata politike mës tri partive politike të Kosovës), por përpara të plotfuqishmit ndërkombëtar, i cili e ka krijuar. Kanë mjaftuar 100 ditë të qeverisë së Kosovës për të zhvilluar njëmbëdhjetë takime zyrtare të diskutojë çështjet teknike, të plotësojë kërkesat e kuadrit për telefonat celularë, të përcaktojë pagat prej 600-700 eurosh, të kompletojë stafet, të gjejë zyrat etj.

Përgatitja e programit të qeverisë nga shumë ekspertë vendas dhe veçanërisht ndërkombëtarë është vlerësuar si shumë mirë e adoptuar për rrethanat e Kosovës. Ndonëse shumë çështje janë në kompetencë të kryeadministratorit dhe të UNMIK-ut, programi është vlerësuar si gjithëpërfshirës dhe largpamës. Vetë shefi i UNMIK-ut e ka çmuar shumë punën, ose më saktë premtimet e qeverisë dhe të kryeministrit Rexhepi për një Kosovë të barabartë për të gjithë. Dhe ky nuk ka qenë thjesht një angazhim, kur kryeministri Rexhepi ka qenë ndër politikanët e parë që ka vizituar enklavat serbe.

Gjithsesi qeveria ka treguar se nuk pëlqen të ketë konfrontime me bashkësinë ndërkombëtare rreth kompetencave, megjithëse kabineti ka kërkuar shumë herë të ketë kompetenca më tepër sesa ka caktuar administrata ndërkombëtare. Bashkëpunimi me administratën e UNMIK-ut, bën dallimin mes qeverisë dhe Parlamentit të Kosovës, i cili ka dalë hapur kundër vendimeve të administratës ndërkombëtare. Megjithëse në fillim të mandatit të tij kryeministri Rexhepi kishte rritur temperaturat e marrëdhënieve rajonale me deklaratën e tij se: "Qeveria e Kosovës nuk e njeh marrëveshjen kufitare Beograd-Shkup". Por kjo ndodhte vetëm në fillim.

Udhëtimet dhe vizitat nëpër botë kanë qenë ana tjetër që e kanë karakterizuar punën e qeverisë. Odiseja ka filluar me takimin e kryeministrit Rexhepi në Amerikë, me sekretarin e shtetit amerikan, Collin Poëell, ku është thënë se ka marrë përkrahjen e plotë për kalimin e sa më tepër kompetencave nga administrata ndërkombëtare. Në të njëjtën kohë takimet me zyrtarët e lartë të Fondit Monetar Ndërkombëtar dhe të Bankës Botërore. Takimet e para në nivel kaq të lartë ku diskutohej për të ardhmen e ekonomisë së Kosovës. Pastaj vjen vizita e kryeministrit të Kosovës në Shqipëri, ku është rënë dakord me qeverinë shqiptare për ndërtimin e përbashkët të rrugës Durrës- Prishtinë, por ku kanë munguar detajet e financimit të rrugës, (qeveria shqiptare premton se do të ndërtohet me "taksa", qeveria e Kosovës realisht nuk ka kompetenca dhe financë për investime të tilla). Dhe ka përfunduar me Zvicrën, ku është kërkuar nga bashkatdhetarët të japin sa më tepër kontribut për investimet në Kosovë.

Fërkimet e para ndërmjet UNMIK-ut dhe qeverisë së Kosovës, janë ato që kanë të bëjnë me marrëdhëniet me Shqipërinë, ndërkohë që ministrat e Tregtisë së dy vendeve kanë arritur marrëveshjen për tregtinë e lirë, e cila pret "ratifikimin" nga administrata ndërkombëtare. Të njëjtin fat ka patur edhe marrëveshja e nënshkruar mes ministrave të dy vendeve për transportin. E vlerësuar për mirë ( nga UNMIK-u) ka qenë strategjia e qeverisë për çështjen e Mitrovicës, ku megjithëse nuk ka kompetenca është munduar të sugjerojë, (si faktor), për zgjidhjen e këtij problemi.

Përveç vizitave jashtë vendit, disa qeveritarë kanë shëtitur nëpër Kosovë për të treguar se qeveria është e interesuar të shohë se çfarë po ndodh me popullin e Kosovës. Gjithashtu qeveria ka deklaruar se angazhohet për një kthim të arsyeshëm të të shpërngulurve serbë në Kosovë. Nga ana tjetër, askush nga qeveria e Kosovës nuk ka qenë për vizitë në Veriun e Kosovës, (vendi i kryeministrit Rexhepi), për të treguar se, megjithë kompetencat e kufizuara, ka dëshirë dhe vullnet të ushtrojë ndikimin e saj.

Përfundimisht, betimi i qeverisë është një akt formal i njohur në Kornizën Kushtetuese të këtij vendi, dhe bërja e betimit përpara kryeadministratorit, vetëm sa ka shmangur konfrontimin me administratën ndërkombëtare. Por, ngatërrimi i kompetencave dhe diktati i administratës ndërkombëtare për çështjet "thjesht formale", nuk mund të shmangë betimin moral të qeverisë, përballë atij që i ka besuar votën.

[Brari]

Ja cthote politikani suedez Karl Bild.

shekulli
-----------

Një proces (jo) i vërtetë paqësor
Nga Carl BILDT *

Ndërsa përballemi me efektet e rrënimit të procesit të paqes së Oslos për Lindjen e Mesme, është e lehtë të vërehen sfidat që paraqiten ne Ballkan. Çështja thelbësore, ajo e Kosovës është lënë e hapur. Forcat e NATO-s hynë në Kosovë tre vjet të shkuara dhe e vunë nën administrimin e përkohshëm të Kombeve të Bashkuara, por lufta përfundoi pa një marrëveshje paqeje. Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara, me rezolutën 12 - 44 riafirmoi sovranitetin e Republikës Federale të Jugosllavisë mbi Kosovën, duke lënë në mënyrë indirekte statusin e saj të hapur. Tre vjet të shkuara ekzistonte besimi se koha do të ishte faktor shërues, se hapa të vegjël do të shtronin udhën për kapërcimin e madh drejt marrëveshjes së paqes.
Në mënyrë të heshtur, kishte të atillë që shpresonin se një proces i ngjashëm me atë të Oslos do të funksiononte. Nëse do të kishte demokraci në Serbi dhe njëfarë vetëqeverisje në Kosovë, pakti që na shpëtoi ne në Rambuje do të ishte i mundur dhe çështja do të avanconte. Kjo pra ishte ajo që besohej. Mirëpo kjo thjesht nuk ndodhi. Për sa kohë që çështjet esenciale mbeten të hapura, ne shohim se si pritshmëritë e njërës palë frikësojnë palën tjetër.
Pjesa dërrmuese e shqiptarëve dëshirojnë pavarësinë. Një shumicë në palën tjetër i kundërvihet me të njëjtin intensitet. Në rajon, çështja është po aq e diskutueshme. Jo rrallëherë plaga e hapur e Kosovës, ka shpërndarë infeksionin e saj përtej kufijve. Çështja e statusit final të Kosovës dhe për rrjedhojë ajo e strukturës së rajonit, nuk mund të shmanget për shumë kohë. Komuniteti ndërkombëtar humbi një mundësi kur pas rënies së Milosheviçit nuk arriti të merrej me këtë çështje. Tani ai duhet të pranojë rrezikun e një dështimi të tipit të Oslos në rajon.
Në Lindjen e Mesme, rezolutat 242 dhe 338 të Këshillit të Sigurimit kanë siguruar kornizën e përgjithshme për një zgjidhje që, megjithë nivelet e ndryshme të entuziazmit, është e pranueshme nga të gjitha palët. Në Ballkan, humnerat që veçojnë pozicionet e ndryshme janë shumë më të gjera dhe interpretimi i rezolutës 12-44 në kohë, ka parandaluar mbylljen e zbrazëtive. Pritet që rajoni të lëvizë drejt integrimit me pjesën tjetër të Evropës dhe që ky të jetë një proces afatgjatë. Por, siç qëndrojnë gjërat aktualisht, një proces i tillë është e vështirë të fillojë. Shtetet nuk mund të integrohen nëse ka konflikte lidhur me faktin se cilat shtete janë ato, cilat rajone mbulojnë dhe si lidhen me njëri-tjetrin.
Tanimë Bashkimi Europian po has vështirësi rreth planeve për marrëveshjen e asociimit dhe stabilizimit me Serbinë dhe Malin e Zi. A do të mbulojë kjo, në përputhje me rezolutën 12-44, edhe Kosovën apo Kosova do të lihet krejt jashtë procesit, ose ndoshta do të ketë një marrëveshje të vetën? Shumë pyetje të kësaj natyre ngrihen. Zgjedhja qëndron në fakt, mes përpjekjeve për integrim dhe pranimit të desintegrimit në rajon.
Ballkani mbetet një vend i keq për opsione të mira, por ne tashmë duhet ta kemi mësuar që më i keqi i të gjitha opsioneve është injorimi i nevojës për t'u përballur me situatat. Ne nuk duhet të shpresojmë më që një shmangie sipas modelit të Oslos, do të ndihmonte në zgjidhjen finale të çështjes. Ajo mund të çojë në rritje të tensioneve dhe shpërthime të papritura. Uashingtoni dhe Moska, po e largojnë vëmendjen e tyre nga Ballkani dhe po ia lënë Bashkimit Evropian rolin e liderit për politikat ndaj rajonit. Por, BE-ja sprapset nga çdo përpjekje serioze për të trajtuar thelbin e çështjeve të rajonit. Ajo është mbërthyer në iluzionin se një formulë si ajo e Oslos do të funksionojë në Ballkan. Po unë nuk mendoj kështu. Tre vjet pas përfundimit të luftës në Kosovë, është koha e fundit që ne të guxojmë ta adresojmë çështjen e paqes së Kosovës. Ne nuk bën të provojmë një tjetër dështim!

Marrë nga radio "Europa e Lirë"

[alumni]

UE, qëndrim cinik ndaj Kosovës
Nga Patrick Moore*

Unë më parë kam cituar profesorin gjerman Stefën Trybst dhe ai thotë se, përderisa nuk e zgjidhni çështjen e statusit, ju (kosovarët) do të vazhdoni të keni krim, korrupsion dhe forma tjera të jostabilitetit. Pra, Trybst dhe Bilt thonë se duhet zgjidhur çështja e statusit para gjërave të tjera. Por, gjatë javëve të kaluara, Shtajner, tha të kundërtën - ai tha se nuk mund të shtrojmë çështjen e statusit dhe të pavarësisë, përderisa kosovarët nuk vendosin standarte ndërkombëtare dhe unë nuk e kam krejt të qartë se çdo të thotë kjo. Por, është evidente se askush nuk do t'u ofrojë kosovarëve pavarësinë nesër, së paku jo përderisa ata të dëshmojnë se mund të udhëheqin shtetin e vet pa krime dhe frikësim të pakicave. Por, në anën tjetër, gjithashtu përderisa njerëzit nuk e dinë se çfarë do të jetë statusi, stabilitet nuk do të ketë.

Unioni Evropian është i angazhuar në jetësimin e marrëveshjes ndërmjet Serbisë dhe Malit të Zi. Duket se Kosova është lënë krejtësisht jashtë këtij procesi. Pse? Janë dy rrugë për të vështruar këtë çështje. Sipas të parës, Unioni Evropian i ka premtuar Beogradit se nëse Serbia dhe Mali i Zi ndahen pas tre vitesh, Serbia do të trashëgojë statusin e Jugosllavisë, pra Serbia do të trashëgonte Jugosllavinë edhe kur bëhet fjalë për Kosovën. Rrjedhimisht, Unioni Evropian ka negociuar me Beogradin dhe Podgoricën duke injoruar Prishtinën, thjesht për faktin që nuk e ka konsideruar Prishtinën të rëndësishme dhe për ta lënë Prishtinën nën kontrollin e Beogradit. Mendoj se kjo është një qasje cinike dhe aspak e urtë. Ata janë duke tentuar sa vijon: ata synojnë të përfitojnë diçka nga Serbia dhe Mali Zi, sepse e dinë shumë mirë se nëse do të ftonin shqiptarët, ata nuk do të shkonin në bisedime pa praninë e amerikanëve dhe nuk do të pranonin të uleshin bashkë me Serbinë, sepse të gjithë e dimë se shqiptarët nuk dëshirojnë të kenë asgjë të përbashkët me Serbinë.....

Milo Gjukanoviq këtë javë tha se kushdo që mendon se shqiptarët e Kosovës do të ndryshojnë qëndrimin e tyre lidhur me pavarësinë, varësisht nga ajo që bëjnë ose jo malazezët, nuk kanë lidhje me realitetin. Dhe jo vetëm Gjukanoviq, por edhe disa të tjerë thonë se konfederata e re serbo - malazeze synon të tërheqë kosovarët nga kërkesa për pavarësinë. Nuk mendoj se ky është opsion real. Siç thashë edhe Unionin Evropian është i vetëdijshëm se nuk mund të realizojë një gjë të tillë. Unioni Evropian pati sukses në Maqedoni, ndonëse me pjesëmarrjen e amerikanëve, edhe pse këtë nuk dëshirojnë ta pranojnë. Unioni Evropian është shumë krenar që ka arritur të frikësojë Malin e Zi që të mbetet në një shtet të përbashkët me Serbinë, pavarësisht që sipas anketimeve, madje as shumica e serbëve nuk e dëshirojnë një gjë të tillë.

Pas këtyre sukseseve ata mendojnë se nëse jo tani, atëherë pas një viti, dy vitesh mund të bindin kosovarët për të hequr dorë nga kërkesa për pavarësinë dhe t'i fusin në këtë marrëveshje me Serbinë dhe Malin e Zi. Jam duke folur për idenë e këshilltarit të Koshtunicës, Predrag Simiqit, për Eurosllavinë, që konsiston në synimin e Unionit Evropian për të bashkuar në një bashkësi të gjitha ish - republikat jugosllave minus Sllovenia, plus Shqipëria - në një lloj federate të dorës së dytë, që gjithmonë do të mbetej jashtë dyerve kryesore të Brukselit...Sa i përket prononcimit të Gjukanoviqit dëshiroj të theksoj dy gjëra. Para së gjithash, para konfliktit në Kosovë kur bisedohej rreth rikonfigurimit të Jugosllavisë së Milosheviqit, si shtet i tri republikave, Serbisë, Malit të Zi dhe Kosovës s'duhet harruar se Gjukanoviq kundërshtonte barazimin e Kosovës si republikë me Malin e Zi. Së dyti, Gjukanoviqi për interesat shtetërore të Malit të Zi, gjithmonë e ka kundërshtuar ndërlidhjen e çështjes së Malit të Zi me atë të Kosovës. Dhe atë që ai e thotë tani është në tërësi në harmoni me formën tradicionale të botëkuptimit të tij.

Analist i radios "Europa e Lirë"