Shenjat e hipokritëve

[Klevis2000]

Tridhjet shenjat e hipokritëve



1. Janë falls në thëniet e tyre dhe gënjejnë.

2. Tradhëtojnë.

3. Tregojnë mosbindje dhe dëshirojnë të debatojnë.

4. Thyejn premtimin.

5. Janë dembel në adhurim.

6. I bëjnë veprat për tu dukur.

7. I mungon të përkujtuarit e fesë.

8. Nguten në falje.

9. Shajnë ata të cilët bëjnë vepra të mira nga besimtarët dhe të drejtët.

10. Tallen me Kur'anin, sunnetin dhe të Dërguarin e Allahut.

11. Bëjnë betime për tu mbrojtur.

12. Urrejnë të shpenzojnë diç për hir të Allahut.

13. Dezertojnë dhe i lëjnë në baltë muslimanët.

14. Krijojnë zhurma fallse duke bërë fitne.

15. Gjejnë gabime në vendimet e Allahut.

16. Çnderojnë të drejtët.

17. Qëndrojnë larg nga faljet me xhemat.

18. Shkaktojnë fesat ndërsa thonë se duan të vendosin paqen.

19. Sjellja e jashtme e tyre është në kontradiktë me atë që kanë në zemër.

20. I frikësohen ngjarjeve të pakëndshme, incidenteve dhe ngjarjeve.

21. Përdor shfajsime fallse.

22. Urdhërojnë për kah e keqja dhe pengojnë nga e mira.

23. Janë dorështrënguar.

24. E harrojnë Allahun.

25. Mohojnë premtimin e Allahut dhe të dërguarit të tij.

26. Shqetësohen për pamjen e jashtme dhe neglizhojnë të brendshmën.

27. Janë eloquent, oratorë, mbajnë ligjërata të gjata etj..

28. I mungon të kuptuarit e fesë.

29. Nuk bëjnë gjynahe para syve të njerëzve por tregohen të vyeshëm në kryerjen fshehurazi të gjynaheve.

30. Gëzohen për ndonjë fatkeqësi që bie ndër besimtarë dhe trishtohen kur ata gëzohen dhe kënaqen.


Aid Abdullah el-Karni

Përktheu: (Ammar) Ardit Kraja


Aid Abdullah el-Karni,
12.9.2003

[Klevis2000]

Munafikët janë miq të njëri-tjetrit


Falënderimi i takon All-llahut subhanehu ve teala, i Cili u ndihmon besimtarëve dhe i mposht ata që largohen nga rruga e drejtë. Lutjet dhe paqa qofshin për Pejgamberin më të mirë, Muhammedin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për familjen e tij dhe shokët e tij në përgjithësi!

Koha jonë është e dalluar me atë se i kanë ngritur zërat munafikët (hipokritët) anembanë botës islame. Për ta janë veçuar faqe, thirren nëpër debate, me ta tubimet janë më festive dhe ata kanë dominuar në mjetet e informimit, gjë që mund ta vërejë secili.

Çështja e munafikëve nuk është gjë e re. Ata janë armiq të përbetuar të Islamit që kur u dërgua Muhammedi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Bëjnë kurtha, planifikojnë, realizojnë. All-llahu subhanehu ve teala i ka cilësuar munafikët në tridhjetë e shtatë vende në Kur'an, bile edhe një sure (kaptinë) e plotë është quajtur “El-Munafikun” (hipokritët). Edhe sunneti është përplot me sqarim dhe zbulim të kësaj çështjeje të rrezikshme.

Pasiqë lufta mes së vërtetës dhe të kotës vazhdon deri në fund të kësaj bote, ne vazhdimisht i shohim cilësitë e njëjta që i trashëgojnë munafikët brez pas brezi deri më sot. All-llahu subhanehu ve teala thotë: “Kur t’i shohësh (munafikët), të mahnit pamja e tyre e nëse të flasin, ua dëgjon fjalët. Por ata janë si drunjë pyka (që nuk përdoren)…” (elMunafikun: 4). E sot të shumtë janë ata që i dëgjojnë munafikët, kurse ata ua pështjellin gjërat njerëzve dhe pretendojnë se janë përmirësues dhe se po mundohen t’i shpëtojnë. Njëlloj sikur që thoshte Faraoni për Musain alejhis selam: “Unë frigohem se ky do t’jua ndrrojë fenë e juaj ose mos bëjë çrregullime në tokë”.

Është çudi se si një grup munafikësh, që numrohen në gishta, mundin të prishin një popull! Ta largojnë nga feja duke e thirrur në të ashtuquajturën liri dhe emancipim; duke e thirrur në rezilllëk. Nëse e analizon historinë jo të largët vëren se si në një shtet të afërt disa kopilë, jo më shumë se njëqind, patën sukses t’i prishin shtyllat e moralit dhe nderit duke e hequr mbulesën nga fytyra e besimtares. Kështu e sollën popullin e vet në buzë të humnerës duke e larguar mbulesën dhe turpin duke e nxjerrë gruan shumë keq të veshur nëpër rrugë, zyra, skena, bile edhe të paveshur nëpër plazhe. Përderisa të ëmës nuk i dukej as thoi, as një qime e flokut erdhën këta dhe e hoqën mbulesën pak nga pak.

Kështu janë munafikët. Në çdo popull dhe në çdo skaj. I shfrytëzojnë shanset dhe ta presin udhën. “Munafikët dhe munafiket janë miq të njëri- tjetrit. Ata urdhërojnë për (punë) të këqija dhe ndalojne nga të mirat.” Ata ecin rrugës së tyre bashkë duke u mbajtur fort dhe e inkurajojnë njëri- tjetrin për të qëndruar në gënjeshtrën e tyre. “Dhe u nisësën një grup prej tyre duke thënë: ‘Ecni dhe bëhuni të qëndrueshëm në besimin ndaj zotrave tuaj!’.”

Mendo rreth munafikëve, sepse ata janë miq të njëri- tjetrit. Ata e kanë plotësuar atmosferën duke bërë zhurmë nëpër gazeta, ekrane televizive dhe radio. Luftë e çuditshme prej të cilës nuk shpëton as tenda e as pallati; as burrë, as grua; as fëmijë, as plak. Të neveritet shpirti kur i sheh ato shkrime e ato fotografi përmes të cilave të okupon fëlliqësia e mëkatit që është sa shkuma e detit. Edhe vjedhësi i druve denoncohet prej tyre. Ai është më i mirë se ata.

Për të qenë fotografia më e qartë, do të përmend disa cilësi të munafikëve, që ta ketë të qartë çështjen muslimani e mos marrë ndonjë rrugë të gabuar e të rrezikshme e t’i klasifikojë njerëzit me paragjykime. Por, ne përpara kemi shtylla në të cilat mund të mbështetemi dhe shenja sipas të cilave duhet të ecim që ta njohim munafikun duke qenë të sigurtë se ai është ai. “… ata janë armiqtë, pra ruaju prej tyre!”

Disa cilësi të tyre:

1. Kryerja e ibadeteve me përtaci. All-llahu subhanehu ve teala thotë: “Kur ngriten për tu falur, ngriten me përtaci …”

2. All-llahun subhanehu ve teala nuk e përmendin shumë. “ … dhe All-llahun nuk e përmendin përveçse pak.”

3. I përqeshin besimtarët e mirë dhe e shkelin personalitetin e tyre. “ … ata që i përqeshin besimtarët e mirë …”

4. Tallen me Kur'anin dhe Sunnetin. “Thuaj: ‘A me All-llahun, me ajetet (fajlët) e Tij dhe me pejgamberin e tij po talleshit? Mos u arsyetoni! Ju jeni bërë kafira (keni dalë nga Islami) pasiqë ishit besimtarë.’.”

5. E shkelin nderin e njerëzve të mirë duke i përgojuar. “ …

6. Nuk i falin namazet me xhemat në xhami. Ibën Mes’udi radijall-llahu anhu tregon: “(në kohën e Resulull-llahut sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) Nuk mungonte nga namazet me xhemat askush pos munafikëve që njiheshin si të tillë haptazi.” (Muslimi)

7. Tjetër kanë në zemër e tjetër tregohen (shtirren). Bile kjo është çështja rreth të cilës vijnë të gjitha të tjerat. All-llahu subhanehu ve teala thotë: “Kur vijnë tek ti munafikët thonë: ‘Dëshmojmë se ti je i Dërguari i All-llahut.’- e All-llahu e di se ti je i Dërguari i Tij. E All-llahu dëshmon se munafikët po gënjejnë (në thënien e tyre, sepse ata nuk besojnë).” Aq shumë ata e përsërisin se sa e mirë është kjo fe dhe sheriati, se sa shumë kujdesen për mbrojtjen e shoqërisë islame, por nëse shikon në veprat e tyre, të personifikohet ky ajet në to dhe e merr vesh se ç‘kanë në zemra.

8. Ata urdhërojnë për punë të këqija dhe ndalojnë nga të mirat. Thotë All-llahu subhanehu ve teala: “Ata urdhërojnë për (punë) të këqija dhe ndalojnë nga të mirat”. Pra, analizo mendime e tyre për mbulesën dhe punësimin të gruas.

9. Ata nuk e njohin Islamin, ashtuqë vëren se kanë të dhëna të çuditshme, dinë imtësira precize në çështjet e kësajbotshme, por nëse e pyet për një çështje të thjeshtë në fe, hesht. All-llahu subhanehu ve teala thotë: “Por, munafikët nuk kuptojnë”.

Këto janë vetëm nëntë prej tridhjetë e më tepër cilësive të tyre, por të mjafton kapistalli sa e ke qafën. Bile edhe vetëm me një cilësi e dallon atë që i ka shpallur luftë All-llahut dhe Pejgamberit të Tij. Po e themi këtë për shkak se ata janë rrezik i madh dhe ata janë që All-llahu subhanehu ve teala do t’i vërë në shtresën më të ultë të Zjarrit. Ata e kanë dënimin më të rëndë se kafirat (të pafetë) dhe mushrikët (politeistët). All-llahu subhanehu ve teala ka thënë: “Munafikët janë në shtresën më të ultë të Zjarrit dhe për ta nuk ka ndihmëtarë”. E dikush prej selefit ka thënë: “Po të kishin munafikët bishta, nuk do të mund të kalonim nëpër rrugë për shkak se janë shumë”. Ndërsa sot ka edhe më tepër, e All-llahu subhanehu ve teala do të ngadhënjejë, por shumica e njerëzve nuk e dinë.

O All-llah! Na i pastro zemrat tona nga munafikllëku dhe na ruaj nga të këqijat tona dhe nga veprat tona të shëmtuara! O All-llah! Na e demonstro fuqinë tënde mbi munafikët! O Zot! Mos u jep atyre flamur dhe bëji ata mësim për pasardhësit! O All-llah! Na fal neve, prindërit tanë dhe të gjithë muslimanët! All-llahu i faltë paqe Pejgamberit tanë, Muhammedit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem familjes së tij dhe shokëve të tij, të gjithëve!

[Klevis2000]

Rija-Syefaqësia



Sinqeriteti është zemra e çdo adhurimi dhe çelës i thirrjes së të gjithë pejgamberëve. Pastaj, ai është kusht i pranimit të veprave. Njëra nga veprat e zemrës e cila e trazon këtë sinqeritet dhe adhurimin e besimtarit e shëndrron në pluhur është rijaja ose syefaqësia, hipokrizia. Me fjalë të tjera, shumë muslimanë, me mëshirën e Allahut, ia arrijnë t’a mposhtin shejtanin i cili ua tërheq vëmendjen nga adhurimi në Allahun e Lartësuar, andaj Allahut i bien në sexhde, agjërojnë, japin zekat dhe sadaka, kryejnë haxh, mirëpo shejtani iu afrohet kah nuk shpresojnë i cili në zemrat e tyre mbjell farë të hipokrizisë e cila ua shkatërron tërë mundin e tyre gjatë adhurimeve. Kur Allahu i Lartësuar thotë: '' E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë, ta falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë..'' (Bejjine 5), Allahu urdhëron në sinqeritet, e pastaj në adhurim, kryerje të namazit e cili është mënyra më e zgjedhur e adhurimit të cilën mund t’a kryej trupi, dhe dhënie të zekatit, i cili është adhurim me pasuri. Allahu i paralajmëron besimtarët në atë që ua shkatërron veprat e mira, andaj i Lartësuri thotë: 'O ju që besuat, mos i prishni lëmoshat tuaja me të krenuar e me ofendim siç bën ai që e jep pasurinë e vet sa par sy e faqe të njerëzve, e nuk e beson All-llahun dhe as botën tjetër. Shembulli i tij është si një gur i madh e i lëmuar që mbi të ka pak dhe, e kur e godet atë një shi i madh e lë të zhveshur (lakuriq). Ata (formalistët) nuk arrijnë asgjë nga ajo që punuan. All-llahu nuk udhëzon popullin jobesimtar.'' (Bekare 264). Për shembullin e hipokritëve dhe shpirtërave të tyre Ibën Kethiri thotë: ''do të thotë se e lë të lëmuar dhe të thatë, pa kurrfarë dheu e cila ka qenë aty. Gjithashtu edhe veprat e hipokritëve të cilët shtiren, zhduken dhe humben te Allahu, ngase veprat e tyre të cilat i kanë parë njerëzit janë sikurse ajo tokë”.'' Pastaj Resuli, sallallahu 'alejhi ue sellem, në hadithin kudsij: ''Allahu i Lartësuar ka thënë: 'Unë jam pjesëmarrësi më i pavarur në bashkëpjesëmarrje, andaj vepra e të cilit bëhet për Mua dhe për dikë tjetër, Unë do t’ia lë atij tjetrit '' (Muslimi). Do të thotë se Allahu nuk i pranon veprat e atyre të cilët gjatë adhurimit i bëjnë shirk. Që hipokrizia i shkatërron vetëm veprat do të ishte arsye e majftueshme që zemrat tona t’i ruajmë nga kjo sëmundje, mirëpo ky nuk është dënim vetëm për hipokritët. I Lartësuari thotë: 'Pra shkatërrim është për ata që falen, të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm. Ata që vetëm shtiren (sa për sy e faqe)'' (Maun 4-6) Subhanallah, Allahu i Lartësuar u kërcënohet atyre që falen dhe të cilët Atij i bien në sexhde, e atëherë si do të jetë për ata të cilët nuk falen fare. Nga Sad ibën Vekkasi radijallahu anhu transmerohet se ka thënë: ''E kam pyetur Resulullahun sallallahu 'alejhi ve sellem, se kush janë ata të cilët janë të pakujdesshëm ndaj namazit të tyre?, ku tha 'Ata janë të cilët nuk e kryejnë namazin në kohë.'' Pastaj i Lartësuari iu kërcënohet përsëri atyre që falen, atyre të cilët shtiren. Imam Ahmedi transmeton nga Abdullah ibën Amri se Resulullahu sallallahu 'alejhi ve sellem ka thënë: ''Kush iu flet njerëzve për veprat e tij, (d.m.th. lavdërohet) Allahu do t’a zvogëloj dhe do të bëjë që do t’a urrejnë në sytë e njerëzve.'' Ajeti qartë udhëzon që përveç shkatërrimit të hipokritëve ata i prêt edhe dënimi i ashpër. Se sa është i rrezikshëm në kërkimin e dije flet edhe hadithi në radhë. Ebu Hurejre nga Resulullahu sallallahu 'alejhi ue sellem transmeton të ketë thënë: ''Kush fiton dije me të cilën dëshirohet Fytyra e Allahut të Lartësuar, vetëm për pasuri të kësaj bote, në Ditën e Gjykimit nuk do t’i marr erë Xhenetit.'' (Ebu Davudi me zinxhir të vërtetë). Se sa është e rrezikshme dhe dëmshme shtirja në vepra, flet edhe ajo që Pejgamberi sallallahu 'alejhi ue sellem ka thënë se ajo për të cilën frikohet më shumti për Ummetin e tij është rijaja. Pejgamberi sallallahu 'alejhi ue sellem ka thënë: ''Ajo për të cilën frikohem më së shumti për ju është shirku i vogël.'' E pyetën: ''O i Dërguar i Allahut, çka është shirku i vogël? ''Ka thënë: Rijaja, syefaqësia. Allahu të tillëve në Ditën kur do t’i shpërblej robërit e Tij për veprat e tyre, do t’u thotë: ''Shkoni te ata para të cilëve jeni shtirë në dunjallëk, e shihni se a mos do të merrni shpërblim te ata.'' (Ahmedi, Ibn Hibani, Albani thotë se është sahih). Të gjithëve na është i njohur hadithi për tre personat me të cilët Allahu i Lartësuar do të ndez zjarrin e Xhehenemit, për shehidin, dijetarin dhe sadakadhënësin. Muxhahidi i cili ka luftuar që njerëzit t’i thojnë se është trim, dijetarin i cili ka mësuar që njerëzit t’i thojnë i ditur dhe që lexon shumë Kur'an, dhe sadakadhënësinë i cili e ka shpërndarë pasurinë në mënyrë që njerëzitë t’i thojnë se si është dorëdhënës. Pastaj Allahu do të urdhëroj që të hidhen në Xhehennem me kokë të poshtë. Nga Xhundub ibën Abdullahu radijallahu anhu transmetohet se Resulullahu sallallahu 'alejhi ve sellem ka thënë: ''Ai i cili nga syefaqësia veprat e tij i shfaq veprat para njerëzve, Allah do t’a turpëroj në Ditën e Gjykimit, e ai i cili veprat e tij i shfaq veprat para njerëzve për t’u madhëruar e për të qenë i nderuar para njerëzve, Allahu do t’a tregoj dhe do t’ia zbuloj fshehtësinë e tij para njerëzve.'' (Buhariu dhe Muslimi)

اka është në të vërtetë, syefaqësia dhe në çka manifestohet ajo? Rijaja - syefaqësia, hipokrizia rrjedh nga fjala ru'jetu – që do të thotë të parët ose të shikuarit. Andaj rija në esencë do të thotë që të tjerëve t’iu tregohesh në cilësi pozitive dhe të shtiresh si diç tjetër me qëllim të përfitimit të simpatisë së tyre apo të mendimit të lartë për të. Syefaqësia është disa llojesh, por hipokrizia në fe shfaqet në pesë gjëra:

1. Në trup – ashtu që hipokriti e shfaq dobësinë ose zbetësinë e tij, duke e paraqitur atë si pasojë e lodhjes nga adhurimi dhe frika nga bota tjetër etj. Kjo është e paraqitur posaçërsiht te sufinjtë.

2. Hipokrizia në pamje dhe veshje. Ajo manifestohet në theksimin dhe të shprehurit e qëllimshëm të vjetërsimit të rrobave, flokëve të pakrehura, uljes së kokës gjatë ecjes, lënies së gjurmëve të sexhdes në fytyrë etj, krejt kjo që të tjerët të vërenin këtë.

3. Hipokrizia në të folur – manifestohet në shtirjen para njerëzve të devotshme, këshillimin, tërheqjen e vëmendjes, citimin e thënieve të urta, në mënyrë që para njerëzve të tregohet pseudodevotshmëria dhe dhënia pas adhhurimit dhe të së mirës.

4. Hipokrizia në adhurime (rite) – për shembull, në namaz me zgjatje të qëllimshme të qëndrimit në këmbë, përkuljes, sexhdes, leximit të Kur'anit me zë të zbukuruar, e tërë kjo nëse na shikojnë të tjerët.

5. Hipokrizia në raport me njerëzit tjerë – manifestohet në atë që një person për shembull zgjedh se kë do t’a thërras në vizitë, për shembull ndonjë personalitet të njohur ose të ditur, mirëpo jo me qëllim që të ketë dobi nga dija e tij por për t’u flitur se filani e filani kanë qenë te ai.

Duhet treguar disa rregulla te ruajtja nga syefaqësia dhe në përpjekjen e arritjes së sinqeritetit të plotë në vepra. Para se gjithash duhet ditur:

1. Se është shumë vështirë të arrihet sinqeritet i plotë në vepra, ngase njeriu sipas natyrës së vet është i dhënë pas dunjallëkut dhe anon kah ajo. Pastaj njeriu harron shumë, e kur të dijmë se është ashtu, atëherë është shumë vështirë të paramendojmë që njeriu mund të arrij sinqeritet të plotë përveç ai të cilin Allahu e udhëzon dhe e ndihmon. Ngase, le të pyesim vetën se cili prej nesh hanë ushqimin jo pse e pëlqen atë por pse don që të ndihmohet me atë që të adhurohet Allahu, ose cili prej nesh fle jo pse është mirë të flihet por për të pushuar që t’a adhurojmë Allahun. Andaj është e jona që, nëse ndodh që në veprat tona përzihet syefaqësia, të mos pikëllohemi e të mos e humbim shpresën, por t’a përmirësojmë atë dhe të përpiqemi t’a mënjanojmë syefaqësinë dhe hipokrizinë (dyfytyrësinë).

2. Asnjëherë të mos e lëmë një vepër të mirë nga frika nga përzierja e qëllimit me syefaqësi. Ebu Talib Mekki ka thënë: ''Nuk lihet vepra e mirë nga frika e depërtimit të syefaqësisë në të, ngase ky është synimi i armikut tonë, porse njeriu duhet të qëndrojë në qëllimin fillestar, e nëse ndodh që gjatë adhurimit të vie te syefaqësia, ai duhet t’a largojë e t’a mënjanoj atë. Gjithashtu nuk lihet vepra e mië për shkak të krijesave duke u turpëruar nga ata dhe duke e urrejtur atë që ata të konsiderojnë ty më të vlefshëm, ngase kryerja e veprave për hirë të njerëzve është shirk, e lënia e veprave për hirë të njerëzve është rija - syfaqësi. Lënia e veprës nga frika e depërtimit të syfaqësisë është injorancë, ndërsa lënia e veprës kur në të depërton syefaqësia është dobësia, ngase ai që hyn, do të thotë e nis një vepër për hirë të Allahut, me qëllim të sinqertë, dhe nga ajo vepër del me qëllimin (nijetin) e njëjtë, nuk do t’i bëjë dëm ajo që ka qenë ndërmjet, nëse gjatë asaj vepre është paraqitur rijaja, por në fund e ka larguar atë. Shembull se si njeriu t’a largojë rijanë. Dikush e përmend haxhin, e ju pyet se sa herë e keni kryer haxhin, e ne themi tri herë. Masha'Allah, i lumi ti. Këtë njeriu duhet menjëherë t’a hedh, ngase nëse na kaplon mendjemadhësia, kryelartësia ose syefaqësia, mundemi për një çast t’i humbim të gjitha veprat. Duhet treguar se Allahu pranon, ngase sa e sa njerëz e kryejnë haxhin, ndërsa nga haxhi i tyre nuk mbetet asgjë përveq lodhjes dhe djersitjes, kur Allahu të pranonte nga ne ndërsa përsëri ne nuk e dijmë këtë.

3. Nijeti mund të përmirësohet nëse ndodh që të prishet ose ndryshohet. Shumë njerëz mendojnë që nëse nijeti në vepër prishet, atëherë atë vepër duhet ndërprerë edhe braktisur. Mirëpo është e vërtetë që qëllimi mund të përmisohet dhe mund të shtohet me vepër në veprën e njëjtë pa ndërprerje dhe barktisje. Ka shumë shembuj të të parëve tanë të mirë të cilët kanë kërkuar dije ose kanë bërë vepra të mira pa nijet të plotë, e pastaj e përkujtonin e i ktheheshin Allahut të Lartësuar dhe e përmisonin nijetin e tyre e pastaj e vazhdonin kërkimin e dijese. Imam Dhehebiu thotë: ''Të parët tanë të mirë kërkonin dije për hirë të Allahut, andaj janë bërë udhëheqës pas të cilëve shkon populli. Ndërsa disa nga ata kërkonin dije, mirëpo jo për hirë të Allahut, e kur e kanë fituar dijen e kanë rishqryrtuar veten, e dija i ka shpier në sinqeritet, sikurse thotë Muxhahidi: ''Kërkonim këtë dije, e nuk kishim nijet të madh për të, ndërsa Allahu na ka pajisur me nijet më vonë.''

4. Ajo çka e përzien (turbullon) nijetin ka hise në shpërblim, ashtu që e zvogëlon e nuk e shkatërron veprën në përgjithësi. Kështu nëse personi me atë vepër e ka për qëllim Fytyrën e Lartësuar të Allahutdhe është i sinqertë në këtë, mirëpo ky sinqeritet përzihet me dëshirën (etjen) për dobi të kësaj dunjaje ose për kënaqjen e epshit, shpërblimi për atë vepër nuk do të humb nga mëshira dhe mirësia e Allahut, mirëpo do të zvogëlojë shpërblimin e asaj vepre për aq sa ka pjesëmarrje (hise) në nijet.

5. ثshtë e lejuar të tregohen disa vepra të mira, mirëpo me qëllim të mirë. Meqenëse esenca e veprave të mira është se ato duhet të fshihen, sikurse ka ardhur në hadithin e njohur për shtatë personat të cilët Allahu do t’i strehojë në hijen e Tij ne ditën kur nuk ka hije tjetër përveç hijes së Tij, ku është thënë: ''Edhe njeriu i cili jap sadaka ashtu që dora e tij e majtë nuk e din se sa ka dhënë e djaththa''. Për këtë baza është që veprat, nëse është e mundshme nuk tregohen, ose nëse është vepër e tillë që nuk mund të fshihen, sikurse namazi me xhemat, haxhi etj, atëherë këtu s’ka pengesë. Sa i përket veprave tjera të cilat fshihen dhe nuk shfaqen para tjerëve, mund të tregohen por me dy kushte: 1. Nëse personi është i sigurt nga rijaja, hipokrizia, dhe 2. Nëse në atë ka dobi për fenë tonë, e cila mund të arrihet nëse tregohet vepra jonë e mirë, për shembull sikurse iu ka thënë Sufjan ibën Harith, i cili ka qenë djali i axhës së Resulullahut sallallahu 'alejhi ue sellem, familjes së tij para vdekjes: ''Mos qani për mua, ngase nuk kam bërë asnjë mëkat prej se e kam pranuar islamin.''

Si mund të shërohet besimtari dhe ta ruaj zemrën e tij nga syefaqësia dhe si ta arrijë sinqeritetin.

Tani pasi që e kemi parë rrezikun e syefaqësisë edhe kur e kemi parë se sa është kjo vepër te Allahu e urrrejtur, duhet të mësojmë se si mbrohet zemra nga syefaqësia, si të ruhet sinqeriteti dhe si të shërohet zemra e sëmurë nga rijaja. Dijetarët theksojnë disa mënyra të mbrojtjes nga rijaja:

1. Duaja (lutja) dhe të strehuarit te Allahu i Lartësuar i cili është i vetmi i cili ka mundësi të na mbrojë nga çfarëdo belaje, domethënë lutja drejtuar Atij që zemrat tona t’i mbrojë nga kjo sëmundje e cila i shkatërron veprat.

2. Dija – që besimtari dhe besimtarja të dijnë se sa është rreziku i syefaqësisë, cilat janë pasojat e saj, si i afrohet shejtani njeriut, vlera e sinqeritetit etj, në mënyrë që të pajisemi me dije përmes së cilës njeriu i dallon kurthat e shejtanit.

3. Lufta – njeriu duhet të luftojë dhe vazhdimisht të rishqyrtojë nijetin e tij, që nëse vëren syefaqësi, menjëherë ta mënjanojë atë. Andaj është e nevojshme lufta me shpirtin (nefsin, egon) e tij i cili është i prirur kah epshet dhe hipokrizia.

4. Shoqërimi me njerëz të mirë e të devotshëm, ngase kjo do të ndikojë te personi që ta dojë sinqeritetin dhe të përpiqet që të kryej vepra me sinqeritet dhe të fitojë cilësi të atyre të cilët janë të sinqertë. Pastaj do t’a mwsojw pwr përpjekjet, durimin dhe luftën e tyre kundër rijasë.

5. Leximi i jetëshkrimeve të paraardhësve dhe dijetarëve tanë të devotshëm, ngase nuk ka asgjë më të dobishme pas leximit të Kuranit dhe hadithit, pastaj të ndihmës e udhëzimit të Allahut, sesa leximi i jetëshkrimeve të tyre, të fjalëve dhe luftës së tyre.

6. Dijetarët te shërimi i syefaqësisë përmendin prerjen e syefaqësisë në rrënjë, ndërsa rrënjët e hipokritëve dhe iniciatorë kryesor janë tri gjëra: 1. Animi i kënaqësisë në lavdërim, 2. Përpjekja e largimit të dhembjes të të urrejturit te njerëzit dhe 3. Lakmia për përmbushjen e interesave personale te njerëzit tjerë. Këtë sëmundje njeriu do t’a shërojë me njohjen e dëmit të saj, me të vërejturit që ajo e pengon pastërtinë e zemrës, pamundëson arritjen e suksesit, lumturisë dhe pozitës së lartë te Allahu në botën tjetër. Andaj kur njeriu të mendojë dhe krahasojë pasojat e hipokrizisë dhe arritjes së famës në dunja me humbjen e shpërblimit për vepra të mira në botën tjetër, atëherë është më lehtë që t’i kundërvihet, kësaj sëmundjeje, sikurse ai i cili e di që mjalta është e ëmbël mirëpo nuk e provon nëse është i vetëdijshëm që në të është i vendosur helm.

7. Që njeriu gjatë kryerjes së adhurimit, për shembull namazit e shmang të shtirurit. Mirëpo si t’a bëjë atë kur shejtani nuk e lë askë e të mos i përshpërisë ''zbukoroje, të tjerët të shikojnë, ata do të shohin se je i devotshëm'', vetes duhet thënë: ''e çka kam nga ajo që ata e dijnë apo nuk e dijnë për adhurimin tim, është me rëndësi që për adhurimin tim din vetëm Allah i Lartësuar, e çfarë dobie kam nëse për të dijnë edhe njerëzit tjerë''.

Pastaj duhet treguar se në rija nuk hyn edhe kur dikush e bënë një vepër të mirë për hirë të Allahut e të tjerët e marrin vesh këtë, e këtij që e ka bërë atë vepër i vjen mirë. Ibën Kethiri thotë: ''Duhet shtuar se në rija – syefaqësi nuk hyn edhe kur dikush e bënë një vepër të mirë në emër të Allahut s.u.t., pastaj atë e marrin vesh njerëzit, e atij që bënë i vie mirë. Dëshmi për këtë janë fjalët e Ebu Hurejres të cilat i shënon Hafidh Ebu Ja'la në Musned: ''Kam hyrë në mesxhid e ka hyrë një njeri e më ka ardhur mirë. Atë ia kam përmendur Pejgamberit sallallahu 'alejhi ue sellem, e më ka thënë: 'Të janë vërtetuar dy shpërblime, e fshehta dhe e dukshmja.'' Në këtë tregon edhe hadithi të cilin e transmeton Ebu Dherri radijallahu anhu: ''E kanë pyetur Resulullahun sallallahu 'alejhi ue sellem: ''اka nëse njeriu bënë një vepër të mirë, e njerëzit e lavdërojnë për këtë?'', e është përgjegjur: ''Kjo është lumturia e besimtarit e kësaj dunjaje.'' (Muslimi).

Aliu radijallahu anhu ka thënë: ''Atë që shtiret do t’a njohesh me katër shenja: 1. ثshtë dembel kur është vetëm 2. ثshtë i vyeshëm kur është në prani të njerëzve 3. I shton veprat kur të lavdërohet 4. E kur e kritikojnë i zvogëlon ato.