Pse ndodh divorci

[Klevis2000]

per mendimin tim shkak i ndodhes te shume ndarjeve eshte dalja nga natyshmeria njerzore si e burrit dhe e gruas psh grate duan te behen si burra kurse burrat behen si grate edhe fillojen zenkat se srri gruaja pa e rraf pak buurin edhe buli i shkret nga frika rri urte kurse gruaj me shkop e detyron te laje rrobe buli i shkretefillon elan derisa merzitet edhe shkon tek gjykatesi mirepo ka edhe familje tjeter
burri patriakal gruaja e shkret gjithe diten ne pune burrat ne hije lozin kuvendojne pikat qe su bie se nga grate rrojne
si tek 14 vjec dhender
vjerra marigose punonte burri rrinte bente qejf pra te dyja keto familje se kane te gjate jeten e tyre duhet qe midis bashkeshorteve te egzistoje ndjenja reciproke per ndihme ndaj njeri tejtrit ne pune kujdesin ndaj femijve dhe ne bashkepunimin e per tu kusultuar per problemt familjare per me shume klikoni ketu http://www.forumishqiptar.com/showth...threadid=16647

[Mina]

Divorci ndodh ne ate rast kur mardhenia bashkeshortore nuk funksionon me. Njera pale e deklaron kete fakt dhe pala tjeter nuk e pranon. Ne keto kushte familja corientohet dhe per pasoje femijet marrin kot. Nje lajm i TV Shqiptar deklaron se nje burre vrau gruan pasi e zuri ne flagrance me te dashurin. Te gjithe thane qe shume mire ja beri por kjo grua ishte drejtuar ne dyert e Gjykates tre here me radhe dhe burri kishte bere tentativa te shumta per ribashkim. Mendoj per kete rast se ky burre pervers nuk kishte pse te mbante peng "pronen e tij" dhe me pas t'i merrte jeten dhe te linte tre femije jetime.
Eshte nje gje; ne keto lloj raportesh gjithmone kerkohet te gjendet ose te gjykohet fajtori. Nuk ka pse! Askush nuk eshte fajtor. Nje burre pijanec, bixhozci apo aventurier, le te vazhdoje vesin por ta lere gruan te jetoje jeten e saj.

[Klevis2000]

Me ty mina jam persa i peket cilesive ose veseve te keqija por ajo qe me duket e arsyeshme mua eshte shume njerez lidhen duke pare gjendjen emocionale si faktor kryesor edhe ne fund ato zhgenjehn nga njeri tjtri sepse nuk kishin verejtur veset e tij ose te saj po ishin verberu mbas bukurise.

[Mina]

Nuk ka njeri pa vese. Veset gjithkush perpiqet t'i mbuloje kur synon nje lidhje. Me pas varet nga vesi nese lidhja i rezizton kohes. Vesi me i keq eshte te mos dish te respektosh femren dhe te pretendosh se e do. Une flas ne emer te femres. Jane te mirepritura edhe pretendimet e meshkujve ne lidhje me femren.

[ornament]

Ti flet keq, ngaqe divorcin e quan MUNDESI per nje jete te mire, kaq larg nuk shkojne as sociologet e psikologet.
Nje femer mbi te 40 e pa martuar ose e ndare jeton me me stres se nje femer e cila shkon keq me burrin, zihen perdite.
Te uroj mos te te bjere kurre kokes, divorci.
Nje kushurira ime kur e takova pas shume vitesh, me tha qe ishte martuar me nje pijanec, burri e rrihte shpesh, por ajo ndihej me mire se ne shtepi te nenes vet. Pak a shume si shqiptaret dhe shqiperia, ne shqiperi vuajne por ndihen TE LIRE, krenare, ndersa ne bote s'vuajne por ndihen te poshteruar.
Pastaj jeta s'eshte embelsire.

[Fiori]

Lidhjet te cilat fillojne ne baza te dobeta perfundojne ne divorc. Njerzit shpesh martohen per arsye te gabuara. Nje nga pikat me kryesore ne fillimet e nje martese, eshte se vetem "dashuria" nuk eshte celesi i nje lidhje martesore te forte.

Gjithsesi nga pervoja dhe njerzit qe kam njohur ne jete, mund te them se ka shume gra shqiptare te cilat bejne nje jete shume here me te qete e me te nderuar pas divorceve.



p.s. Ornament me vjen keq qe ndihesh i poshteruar ne bote. Une te ndihesha ashtu, isha kthyer qe diten tjeter ne Shqiperi. Nejse, varet dhe sa forca ka njeriu.

[ornament]

Ndryshuar. Jashte teme

[zog]

Postuar më parë nga ornament
Pak a shume si shqiptaret dhe shqiperia, ne shqiperi vuajne por ndihen TE LIRE, krenare, ndersa ne bote s'vuajne por ndihen te poshteruar.

e drejte, por ka dhe qe s'vuajne, se ndjejne POSHTERIMIN, kjo do s'do te thote qe ky nuk egziston.

Uji i ftohte nuk i MPIN dhembet e KALB.

[Klevis2000]

permendimin tim vajzat jane faktore kyc ne lidhje nese ato duan mund ta rregullojne problemin por te dalesh nga natyra e njeriut se eshte qe te sillen te vrazhda kur ato jane te brishta dhe burrat duhet te kene kujdes me vajzat se ato jane druri po nuk e drejtove mire qe ne fillim do te rritet i shtrember kurse ajo qe eshte tek burrat dhe e demton familjen eshte nenvletsimin ne keshillim dhe modestia e tepruar qe i ben ato te sillen si femra ose patriakalizmi ekstrem .pra duhet te zgjedhin nje mesatare ne sjellje jo shume patraikale dhe jo shume si femra pra te jen ne origjine te tyre edhe femrat ti ruhen natyrshmerise se tyre si brishtesia emcionaliteti dliresia turpi etj.

[Klevis2000]

a se harrova edhe dicka shume cifte lidhen dhe divorci ndodh mes tyre kur ato nuk kane femije mundesia per tu ndare eshte me e madhe. eshte mendimi im se shume cifte kane frike te bejne femije.Une po sdesh gruaja te bej femije e ndava.buzeqeshje

[Albo]

Kur njerezit nuk e kuptojne institucionin e marteses apo kur i shkelin ligjet e ketij institucioni, atehere ata ndahen apo divorcohen.

Divorci eshte emri ligjor i ndarjes, por martesa nuk eshte institucion ligjor, ai eshte institucion hyjnor.

[Toni222us]

Postuar më parë nga klevis2000
permendimin tim vajzat jane faktore kyc ne lidhje nese ato duan mund ta rregullojne.

Ky eshte nje problem i shkaktuar nga te dy dhe jo nga vajza apo djali. Secili duhet te mbaje mbi kurriz pergjgjesite e veta.



Ndarja apo divorci ndodh se tipet apo karakteret e tyre perplasn dhe nuk gershetohen/nderthuren. Ne nje martese ato duhet te nderthuren dhe te ndihmojne njera tjetren.

[zog]

Postuar më parë nga Albo
martesa nuk eshte institucion ligjor, ai eshte institucion hyjnor.

sa hyjnore kjo fraze; ne te ka:50% FODULLEK dhe 100%INJORANCE

martesa nuk eshte hyjnore,

a) tek muslimanet te cilet i falen Yllit (e jo kryqit si orthodokset) e kane dhe ne flamur gjysemhenen, Poligamia eshte e lejuar.
b) po te qe hyjnore Martohej Zoti.

[elda]

Ne vite divorci ka qene pjese e jetes dhe e fenomenit shoqeror. Shkaqet e tij kane qene shume serioze dhe te pa shmangeshme sipase ligjeve bashkekohore te cdo etape. Sot ne vitet moderne te shoqerise njerezore divorci eshte bere nje plage me te vertet shume e rrezikeshme per prishjen e traditave te familjes si dhe per edukimin e brezave qe do vijne.
Divorci ndodh ne disa faza:

Faza e pare dhe me e pranushmja eshte ajo e mos njohjes se plot te karakterit te ciftit, te cilet duke u nisur nga pasionet rinore bejne martese dhe pase nje viti ose me pak ndahen(kjo eshte me e pranushmja).
Faza e dyte eshte pase 15-vjetesh kur problemet familjare kane arritur kulmin e lodhjes dhe vullneti i te dy paleve ka rene pertoke. Kjo sjell ne shume raste mbasi jane qetesuar - Pendim.
Rasti i trete vjen kur ne familje ka mbetur vetem nena dhe babai dhe femijte jane martuar kane gjetur rrugen e tyre. Te shkatruar nga monotonia, nga mireqenia tashme e mire, kerkohet dicka me teper per vitet e fundit te jetes aktive. Kete e kerkojne duke provuar dicka tjeter ne jete. Keshtu dhe pse ne nje moshe te kaluar ndodhe divorci.

[kundraRRYMES]

Martesa eshte nje NOCION ligjor qe do te thote njerzit bashkohen me qellim krijimin e nje familje dhe per ta ngritur kete familje ne baza ligjore MARTOHEN. Familja krijohet edhe PA QENE TE MARTUAR.
Pse ndodh DIVORCI apo NDARJA. Ndodh o vella pasi njerzit jane njerez dhe jo COPA TULLE qe po i lidhe me beton veshtire ti ndash vetem po pati ndonje force te ushtruar nga jashte. Ne rastin e njerzve u vjen shpirti maje te hunes me njeri tjetrin dhe thone.. Secili ne pune te vet ... Ata qe nuk ndahen per nje ose nje tjeter arsyeje dhe jetojne ne nje atmosfere mbytese jane personat qe kane frike te jetojne vetem.
Per mendimin tim martesa eshte idiotsia me e madhe qe njerzimi ka shpikur. Njerzit duhet te jene te lire dhe te zgjedhin menyren e tyre te jetuarit. Nese nje CIFT nuk e shtyn me me njeri tjetrin secili o burra ne pune te vet. Por problemi eshte se MARTESA duhet pasi nese duhet te ndaheni duhet te shkoni ne GJYGJ, te zini ndonje AVOKAT,, e te paguani ca te holla. Prandaj cdo gje eshte ligjore , dhe nesen nuk do te kishte egzistuar martesa atehere nuk do te kishte AVOKATE dhe nuk do te kishte DIVORCE.

Ne bibel nuk permendet NOCIONI MARTESE, po ashtu edhe ne KURAAN nuk per mendet ky nocion. Kush e shpiku ?!!! Njerizmi me mendjet e tija te ndritura shpiku kete nocion.
Jemi te gjithe IGRANAZHE te nje MAKINE qe punojme secili per hesap te vet, por mbi koke kemi nje rregull qe quhet LIGJ...-kjo e fundit krejese e JONA vete. Pra njerzit KRIJOJNE LIGJE per te qene te NENSHTRUAR prej ketyre LIGJEVE. Kjo eshte IRONI.

Pra DIVORCI vjen si pasoje e MARTESES. Nese nuk do te kishte MARTESE nuk do te kishte DIVORC.

Eshte hipokrizi te thuash qe ata qe kane qendruar tere jeten te lidhur mbas nje personi te mos kene te pakten FLIRTUAR me ndonje, qofte dhe ne endra apo realitet. Por qendrojne te martuar per nje ose nje tjeter arsyeje.

POLIGAMIA lindi me lindjen e njerzimit, MONOGAMIA, eshte rrjedhe e LIGJEVE te SHKRUARA apo te PASHKRUARA.

[Julius]

divorci ndodh per shume arsye shume mire e tha dhe parafolesi se njerezit nuk jane copa tulle. Por kane te ndjeshme nevojen e te qenurit bashke. Aristoteli ka thene se ai qe mund te qendroje vetem eshte perendi ose kafshe. Lidhja e dy njerezve eshte nje ngjarje e vecante per te dy personat dhe rrethin familjar e shoqeror te tyre dhe si e tille duhet festuar.Ne kete menyre mendoj se ka lindur martesa. Nuk eshte aspak budallek! Martesa eshte nje feste (por qe ne me te shumten e rasteve vazhdon deri nga fundi i vitit te dyte). Nuk mund te percaktosh shkaqet e divorcit sepse jane shume. Ne Shqiperi shkaku me i madh mund te jete injoranca ose dhe zakonet (akoma ka martesa me mbleseri). Ne Evrope divorci eshte kthyer ne mode po ashtu ama ka ndodhur me martesat. Nese nuk do te kishte martese nuk do te kishte divorc mr kundrarrymes por do te kishte ndarje gje qe nuk ndryshon shume nga divorci. Edhe dicka tjeter monogamia eshte rezultat i civilizimit, aty hyjne dhe ligjet e shkruara apo te pashkruara.

[Klevis2000]

TË DREJTAT BASHKËSHORTORE
Theksuam më parë se martesa është kontratë e fortë, me të cilën All-Ilahu lidhë burrin dhe gruan. Pas martesës burri merr statusin e "bashkëshortit" pas atij si "individ". Në të vërtetë ai quhet bashkëshort ngase prezenton edhe një qenie tjetër me të cilën i ndanë të mirat dhe të këqijat.
Kur'ani e përshkruan fuqinë e kësaj lidhjeje midis burrit e gruas dhe thotë:
"Ato janë prehje për ju dhe ju jeni prehje për ato!" (El-Bekare, 187).
Nga ky ajet nënkuptohet se martesa ngërthen në vete mbrojtjen, mbulesën, përkrahjen dhe zbukurimin ndaj njëri-tjetrit. Për këtë shkak burri dhe gruaja në jetën bashkëshortore kanë të drejta të cilat duhet t'i respektojnë ndaj njëri-tjetrit. Të gjitha të drejtat janë ekuivalente, përveç asaj që e posedon njeriu nga intuita. Në këtë kontekst, Zoti i Madhëruar thotë:
"Edhe atyre (grave) u takon e drejta sikurse edhe përgjegjësia në bashkëshortësi, e burrave u takon një përparësi ndaj tyre". (El-Bekare, 228).
Përparësia ka të bëjë me përgjegjësinë e burrit si mirëmbajtës i familjes.
Një njeri e ka pyetur Pejgamberin a.s:
"O Pejgamber i Zotit, çfarë të drejta mund të kërkojë gruaja nga burri i saj?" Ai i është përgjigjur: "Ta ushqejë ashtu siç e ushqen veten, ta veshë ashtu siç e veshë veten, të mos i mëshojë në fytyrë, të mos e nënçmojë dhe të mos largohet prej saj përveç brenda shtëpisë (të mos ik). " (Transmetim i Ebu Davudit dhe Ibën Habbanit në Sahihun e tij.)
Bashkëshortit musliman nuk i lejohet ta lërë pas dore veshmbathjen dhe ushqimin e bashkëshortes. Në një hadith pejgamberik thuhet:
"Humbja e mirëmbajtjes ndaj atyre që janë nën përgjegjësi (që janë të varur) është mëkat për njeriun". (Transmetim i Ebu Davudit, Nesaiut dhe Hakimit.)
Nuk lejohet mëshuarja në fytyrën e gruas për shkak se në këtë mënyrë nënçmohet nderi i njeriut si njeri dhe dëmtohet pjesa më e bukur e trupit. Nëse burri obligohet ta disiplinojë gruan e vet në çaste të rebelimit të hapur, nuk i lejohet ta rrahë aq shumë saqë ta lëndojë ose t'i shkaktojë dhëmbje. Kjo vjen parasysh vetëm atëherë në qoftë se metodat e tjera dështojnë.
Nuk i lejohet muslimanit ta nënçmojë gruan e vet e ta ofendojë me fjalë të urrejtura, si p.sh. frazën "Zoti të mëshoftë" etj.
Për të drejtat e gruas ndaj burrit Pejgamberi a.s. thotë:
"Nuk i lejohet gruas që beson në Zot, të lejojë hyrjen e atij që burri e urren. Ajo nuk duhet të dalë jashtë shtëpie nëse nuk dëshiron ai dhe të mos bëjë diç që i kundërshton rregullat e tij, si dhe të mos largohet nga shtrati i tij (të mos refuzojë aktin giinor). Po ashtu ajo s 'duhet ta rrahë në qoftë se ka trup më të fuqishëm se ai. Nëse ai është më tepër gabimtar, atëherë ajo duhet ta qetësojë. Nëse e pranon pëlqimin e saj, atëherë pëlqimin e saj do ta pranojë edhe Zoti. Nëse nuk është e kënaqur me të, atëherë Zoti do ta pranojë arsyen e saj". (Transmetim i Hakimit)

TOLERANCA E NDËRSJELLË BASHKËSHORTORE

Burri duhet të jetë tolerant ndaj gruas së vet në rast se sheh diçka që nuk i pëlqen dhe që e urren. Ai duhet të dijë se ka të bëjë me një qenie njerëzore që ka karakteristika të posaçme natyrore. Pra, ai duhet t'i harmonizojë cilësitë e mira të saj me jo të mirat, dhe sjelljet e mira me gabimet e saj. Në një hadith thuhet: "Le të mos e urrejë besimtari besimtaren. Nëse ndonjë gjë nga ajo nuk i pëlqen, ndoshta mund t'i pëlqejë diçka tjetër". (Transmetim i Muslimit.)
Zoti i Madhëruar thotë:
"Bëni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim, sepse ndodh që All-Ilahu të japë shumë të mira në një gjë që ju e urrenit. (Nisâ, 19).
Islami kërkon prej burrit të jetë tolerant dhe durimtar ndaj asaj që e urren te gruaja e vet ashtu siç kërkon edhe prej gruas të jetë toletante e durimtare ndaj tij aq sa ka mundësi dhe durim dhe ia tërheq vërejtjen që të mos e kalojë natën pa u pajtuar me burrin të cilin e ka hidhëruar. Në një hadith thuhet:
"Namazi i tre personave nuk ngrihet më lartë se një pëllëmbë nga kokat e tyre: personi i cili falet me xhematin që e urren atë; gruaja që kalon natën pa u pajtuar me burrin që e ka hidhëruar dhe dy vëllezërit e kacafytur." (Transmetim i Ibën Maxhes dhe Ibën Habanit në Sahihun e vet.)

KUNDËRSHTIMI DHE GRINDJA

Meqë burri është përgjegjës i shtëpisë dhe bartës i familjes në bazë të strukturës, aftësisë dhe pozitës së tij dhe dhënës i mehrit e fumizues i saj, atëherë nuk i lejohet gruas ta kundërshtojë autoritetin e tij e ta shkatërrojë shtëpinë. Në qoftë se burri has në kundërshtim me gruan e tij dhe ballafaqohet me grindje, ai obligohet ta korrigjojë duke filluar me fjalë të mira, me udhëzime efektive dhe me nirëkuptim. Në qoftë se nuk arrin sukses, atëherë duhet të largohet nga shtrati, me pretekst se ndoshta kështu do të ndikojë në natyrën e saj që ajo të përmirësohet. Pejgamberi a.s. i shmangej metodës së rrahjes dhe thoshte:
"Pse ta rrahë ndokush gruan e vet ashtu siç rrihet robi, kur mund të flejë me të në fund të ditës!" (Transmetim i Ahmedit dhe i Buhariut)
Për ata që i rrahin gratë thotë: "Ata me siguri nuk janë më të mirët e mesit tuaj". (Në Fet'h transmetohet nga Ahmedi, Davudi, Nesaiu, Ibën Habani dhe Hakimi e të cilët e konsiderojnë si hadith Sahih nga Ijas ibën Abdull-llah ibën Ebi Dhibab.)
Imam Ibn Haxher thotë: Hadithi i Pejgamberit a.s. "Më të mirët e mesit tuaj nuk rrahin", vërteton se rrahja në përgjithësi është e lejuar por me qëllim disiplinor dhe në raste konkrete. Më mirë do të ishte sikur të mjaftonte me kërcënim në qoftë se ka sukses, dhe në këtë rast burri duhet të largohet nga përdorimi i forcës, sepse forca shkakton urrejtjen që është në kundërshtim me harmoninë e pritur nga martesa. Forca lejohet në qoftë se bëhet ndonjë mëkat ndaj Zotit. Në një hadith të transmetuar nga Nisaiu, Aisheja r.a. thotë:

"Pejgamberi a.s. nuk e ka rrahur asnjë grua të veten e asnjë shërbëtor të tij. Në realitet, ai nuk e ka rrahur askënd me dorë, me përjashtim të rrahjes për hir të Zotit, ose për ndalimin e harameve të caktuara nga Zoti, apo për shpagimin në emër të Zotit." (Fet-hul-bari, vëll, 9, f. 249.) Në qoftë se situata keqësohet edhe më tepër, atëherë ndërhyjnë njerëz të mençur e të devotshëm nga shoqëria islame për ta përmirësuar situatën dhe zgjedhin dy pari të mençura nga të dy palët për gjykim, me qëllim që t'i zgjidhin mosmarrëveshjet midis tyre. Ndoshta sinqeriteti i tyre do të jetë i frytshëm dhe Zoti do t'i pajtojë.
Në këtë kontekst, Zoti i Madhëruar thotë:
"E ata që keni dro kryelartësisë së tyre, këshilloni, madje largoni nga shtrati (e më në fund) edhe rrahni (lehtë, nëse nuk ndikojnë këshillat e as largimi), e nëse ju respektojnë atëherë mos u sillni keq ndaj tyre. All-Ilahu është më i larti më i madhi. Nëse i frikësoheni përçarjes midis tyre (burrit e gruas), dërgoni një pari të drejtë nga familja e tij dhe një pari të drejtë nga familja e saj. Nëse ata të dy (ndërmjetësit) kanë për qëllim pajtimin, All-Ilahu ju mundëson afrimin midis tyre (burrit e gruas). All-Ilahu është i dijshëm, është njohës i mirë". (Nisâ, 34-35).
KUR LEJOHET SHKURORËZIMI (TALÂKU)

Nëse të gjitha këto orvatje dështojnë dhe nëse të gjitha metodat e ndërmarra pësojnë disfatë, atëherë muslimanit i lejohet zgjidhja e fundit të cilën e ka caktuar sheriati.
Pra, në këto raste të papëlqyeshme, vetëm shkurorëzimi mund t'i zgjidhë problemet. Islami me urrejtje e lejon këtë mënyrë, nuk e pëlqen e as nuk e preferon. Pejgamberi a.s. thotë:
"Hallalli më i urrejtur është shkurorëzimi (Talâku) ", ose "Halllalli më i urrejtur te Zoti është shkurorëzimi (Talâku). " (Transmetim i Ebu Davudit)
Trajtlmi i Talâkuit si hallall i urrejtur vërteton se ky është lehtësim në rast nevoje, gjegjësisht atëherë kur bashkëjetesa vështirësohet dhe kur dy paritë gjykojnë se vështirë është të përmirësohen marrëdhëniet midis burrit e gruas. Sipas një thënieje, ndarja bëhet atëherë kur nuk ka pajtim. Zoti i Madhëruar thotë:
"Por nëse ndahen prej njëri - tjetrit, All-Ilahu begaton me mirësinë e tij secilin prej tyre". (Nisà, 130).
SHKURORËZIMI PARA ISLAMIT
Nuk është Islami i vetmi që lejoi shkurorëzimin, por ky akt ishte i njohur edhe para tij në tërë botën, përveç te disa popuj. Kur hidhërohej burri e dëbonte gruan nga shtëpia, qoftë me të drejtë apo pa të drejtë, ndërsa gruaja s'kishte kurrfarë mbrojtje, kompensim ose të drejtë.
Në kohën e civilizmit grek, shkurorëzimi ishte i njohur dhe nuk kufizohej me kurrfarë kushtesh. Te romakët shkurorëzimi ishte pjesë e kontratës së kurorëzimit, bile gjykatësi kishte të drejtë të bënte shkurorëzimin edhe në qoftë se burri e gruaja vendosnin të mos ndahen. Martesa fetare te romakët në fillim e ndalonte shkurorëzimin, mirëpo në të njëjtën kohë, i jepte autoritet shumë të gjerë e të paktifizuar bashkëshortit ndaj bashkëshortes, bile edhe ta vrasë. Pas një kohe e lejoi ashtu siç e lejonte e drejta civile.
SHKURORËZIMI SIPAS HEBRAIZMIT
Feja hebreje e përmirësoi pozitën e gruas por gjithashtu e lejon edhe shkurorëzimin me një kompetencë më të gjerë. Në qoftë se konstatohej se gruaja është delikuente nga aspekti i moralit, obligohej burri ta lëshojë bile edhe në qoftë se i falej krimi i bërë. Ligji e obligon burrin ta lëshojë gruan në qoftë se nuk ka lindur ndonjë fëmijë brenda dhjetë vjetëve. (El-Islamu dinun ammun, merhumi Ferid Vexhdi, f. 172.)[/B]
SHKURORËZIMI SIPAS KRISHTERIMIT
Në krahasim me fetë që i cekëm, Krishterimi është i vetmi që lejoi shkurorëzimin, dhe kështu e kundërshtoi Hebraizmin. Në Inxhil ndalohet shkurorëzimi nga vetë Mesihu ashtu siç ndalohet martesa e të shkurorëzuarave dhe të shkurorëzuarve. Në Ungjillin e Mateut, 5: 31, 32, thuhet: "Thuhet se kush e lëshon gruan, duhet t'i japë çertifikatë të shkurorëzimit, kurse unë them: "Kush e lëshon gruan për shkaqe të amoralitetit, e bën të pamoralshme, dhe ai që e marton të shkurorëzuarën, konsiderohet se ka bërë amoralitet".
Në Ungjillin e Markut, 10: 11, 12, thuhet: "Kush e lëshon gruan dhe martohet me një tjetër, bën amorafitet. Edhe gruaja nëse e braktisë burrin dhe martohet me një tjetër, bën krim amoralitet."
Ungjilli e arsyeton këtë qëndrim të rreptë me pretekst se "atë që e bashkon Zoti, nuk duhet ta ndajë njeriu." (Shiko Ungjillin e Mateut, 19: 6, dhe Ungjillin e Markut, 10: 9)
Kjo frikë është e vërtetë, mirëpo është për t'u habitur se si mund të jetë shkak i shkurorëzimit. Kur thuhet se Zoti i bashkon dy bashkëshortët, nënkuptobet se Ai ua ka lejuar martesën dhe për këtë shkak mund t'i mbështeten Zotit, edhe pse njeriu është i drejtpëdrejtë në kontratën e martesës. Në qoftë se Zoti urdhëron shkurorëzimin për shkaqe objektive, gjithashtu edhe ndalja është prej Zotit, edhe pse njeriu është i drejtpërdrejtë në ndarje. Nga e gjithë kjo nënkuptojmë se njeriu nuk ndanë atë që e ka bashkuar Zoti, por Zoti është bashkues dhe ndarës. A nuk është Zoti, Ai i cili i ndanë për arsye të amoralitetit? Pse nuk i ndanë për ndonjë arsye tjetër?

MENDIMET E ILOJLLOJSHME TË KRISHTERE RRETH SHKURORËZIMIT

Edhe pse Inxhili e përjashtoi nga ndalimi i shkurorëzimit lejimin në rast të amoralitetit, vërejmë se ithtarët e doktrinës katolike e komentojnë përjashtimin e tillë, dhe thonë: "Këtu nuk nënkuptohet se ky parim është i posaçëm dhe se ka çështje të tjera, në të cilat lejohet shkurorëzimi. Në ligjin e Mesihit nuk ka fare shkurorëzim. Kur potencohet shkaku i amoralitetit, këtu nënkuptohet se vetë kurorëzimi është i anuluar, ndërsa autenticiteti dhe vlera e tij ligjore janë vetëm çështje ekzoterike, ngaqë ka të bëjë me amoralitetin. Me këtë rast, burrit i lejohet, bile obligohet që ta largojë gruan". (Nga komentimet e degës së hulumtimeve fetare në Institutin koptian katolik të Ungjillit të Mateut, fq. 29.)
Doktrina protestante e lejon shkurorëzimin në raste të posaçme, si p.sh. në raste të amoralitetit të gruas, tradhtisë së saj dhe në disa raste të tjera të cilat i thekson Inxhili. Edhe pse e lejon shkurorëzimin në një anë, në anën tjetër e ndalon rreptësisht rimartesën e të shkurorëzuarit ose të shkurorëzuarës.
Koncili i Kishës Ortodokse në Egjipt i lejon ithtarët e vet të bëjnë shkurorëzim për shkak tê amoralitetit, gjegjësisht ashtu siç theksohet në Inxhil. Koncili e lejon shkurorëzimin edhe për shkaqe të tjera, si p.sh. për sterilitetin që zgjatë më shumë se tre vjet; për sëmundjet kronike si dhe për sëmundjet e pashërueshme. Tradicionalistët ortodoksë e refuzojnë shkurorëzimin për shkaqet që nuk përmenden në Inxhil dhe lejimin e martesës së të shkurorëzuarit ose të shkurorëzuarës. Në bazë të këtij parimi, Gjyqi krishter egjiptas refuzoi kërkesën e një gruaje të krishterë, e cila kërkonte shkurorëzim nga burri i saj i vështirë. Në vendimin e gjyqit thuhet:
"Është për t'u habitur se disa priftërinj dhe anëtarë të Koncilit kishtar të përgiithshëm ecin krahas me kohën, i pranojnë kërkesat e atyre që kanë besim të dobët dhe lejojnë shkurorëzimin për arsyet e patheksuara në Inxhil ... Vendimi definitiv i Ligjit të krishterë është ndalimi i shkurorëzimit përveç në raste të amoralitetit... Gjithashtu edhe martesa e të shkurorëzuarve konsiderohet martesë e fëlliqur, bile edhe amoralitet." (Gazeta El-Ehram, data 1.3.1956.)

PASOJAT E QËNDRIMIT TË KRISHTERIMIT NDAJ SHKURORËZIMIT
Pasojë e qëndrimit të tillë të çuditshëm ndaj shkurorëzirnit në Krishterim është shkatërrimi i natyrës njerëzore dhe i nevojave jetësore të cilit disa herë rezultojnë me ndarje. Përveç kësaj, të krishterët filluan ta refuzojnë fenë e tyre dhe këshillat e ungjijve të tyre. Rezultati përfundimtar ishte "largimi i atyre që i bashkoi Zoti". Perëndimorët e krishterë miratuan ligje civile, të cilat ua lejojnë daljen nga burgu i tillë i përhershëm. Për fat të keq, shumica e tyre si p.sh. amerikanët, e tepruan aq shumë në çështjen e shkarorëziniit për arsye triviale. Disa filozofë të Perëndimit mendojnë se shkurorëzimi i lehtë shkatërron shenjtërinë e lidhjes martesore dhe se anulon shumë baza të jetës familjare.
Një gjykatës i shkurorëzimit, i cili i takon elitës së gjykatësve të njohur, deklaroi se jeta bashkëshortore do të shkatërrohet në vendin e tyre dhe do të zëvendësohet me lidhjet e pakufizuara midis burrave e grave, ashtu siç ndodh me transaksionet komerciale, të cilat mund të këputen edhe për arsye më të dobëta. Meqë nuk do të ketë lidhje fetare ose të dashurisë midis çifteve të tilla, këta do të bashkohen vetëm për t'i përjetuar kënaqësitë e Ilojllojshme, gjë që është në kundërshtim të plotë me mësimet e çdo feje:
"Ky fenomen i rregullimit të çështjeve personale me anë të ligjit civil është në kundërshtim me mësimet e çdo feje, dhe në botë ekziston vetëm te popujt e Perëndimit të krishterë; hindusët, budistët dhe zjarrputistët i aplikojnë parimet të cilat i rregullojnë çështjet e tyre personale. Ne mund të giejmë në mesin e tyre njerëz që kanë bërë risi fetare në çështjet publike por jo edhe në çështjet personale, kryesisht në martesë, shkurorëzim, ngase këto janë çështje që i përkasin jetës familjare." (Hukukul-insan fil-islam, dr, Ali Abdulvahid, f. 58)

KRISHTERIMI ËSHTË SHËRIM I PËRKOHSHËM E JO LIGJ I PËRGJITHSHËM
Ajo që përmendet rreth shkurorëzimit në Inxhil mund të jetë shtojcë që ishte rezultat i ndryshimeve të cilat i përjetuan ungjijt gjatë shekujve të fundit...
Hulumtuesi serioz i ungjijve vëren se Isai a.s. nuk ka patur për qëllim vënien e një ligji të përgjithshëm e të përjetshëm për të gjithë njerëzit. Mësimet e tij korrigjojnë teprimet e çifutëve rreth shkurorëzimit.
Në kaptinën e nëntëmbëdhjetë të Ungjillit të Mateut thuhet se kur është transferuar Isai (a.s.) prej Xhelili nëpër Jordani, i janë afruar farisienët për ta sprovuar dhe e kanë pyetur: "A i lejohet burrit ta lëshojë gruan për çfarëdo shkaku?" Ai është përgjigjur: "A nuk keni lexuar se Zoti në fillim e ka krijuar qënien njerëzore dhe e ka ndarë në meshkuj e femra? Për këtë shkak njeriu i braktisë prindërit e vet e jeton me gruan e tij, dhe bëhen një trup. Këta nuk do të jenë më dy persona por një trup. Atë që e bashkon Zoti, nuk e ndanë njeriu".
Pastaj kanë vazhduar me pyetjen tjetër: "Pse ka urdhëruar Musai që gruas t'i jepet çertifikata e shkurorëzimit?" Përgjigjja e tij ka qenë: "Musai ju ka lejuar t'i shkurorëzoni gratë tuaja për shkak të vrazhdësisë së zemrave tuaja. Nuk ka qenë kështu prej fillimi! Unë ju them: "Ai që shkurorëzon gruan e vet, përpos për shkak të amoralitetit dhe merr një tjetër, ka bërë amoralitet; ai që martohet me të shkurorëzuarën, bën amoratitet."
Në atë rast, nxënësit e tij i kanë thënë: "Në qoftë se është e tillë gjendja e burrit me gruan e vet, atëherë më mirë do të ishte sikur të mos martohej." (Mateu, 19: 1-10).
Nga ky dialog konkludojmë se Isai ka dëshiruar që me anë të përkufizimit të lejimit të shkurorëzimit, vetëm në rast të amoralitetit, t'i korrigjojë eksceset të cilat i kishin shtuar hebrenjtë në ligjin e Musait. Ky shërim ka qenë për një periudhë të përkohshme derisa u miratua ligji i përgjithshëm dhe i përhershëm nëpërmjet dërgimit të Muhammedit a. s.
S'ka arsye të thuhet se Isai ka dëshiruar ta caktojë këtë si ligj të përhershëm për njerëzit, bile edhe havariunët dhe nxënësit e tij e kanë pranuar me vështirësi, duke thënë: "Në qoftë se është e tillë gjendja e burrit me gruan e vet, atëherë më mirë do të ishte sikur të mos martohej". Siç duket, me aktin e martesës njeriu ngarkon mbi vete një barrë të rëndë që s'mund ta largojë në asnjë mënyrë, pa marrë parasysh se sa e vështirë mund të jetë jeta e përbashkët në qoftë se ekziston urrejtja dhe mospëlqimi i temperamenteve.
Një dijetr i vjetër ka thënë: "Tortura më e madhe vjen nga shoqërimi (jeta e përbashkët) i asaj që as nuk pajtohet me ty e as nuk të lëshon!"
Një poet arab thotë:
"Barra më e rëndë e kësaj bote për të lirin është
kur s'mund të largohet nga shoqërimi i armikut!"

PËRKUFIZIMET E ISLAMIT NË RREGULLAT E SHKURORËZIMIT

Sheriati islam ka caktuar përkufizime të shumta me qëllim që sa më shumë ta ngushtojë sferën e shkurorëzimit.
Islami ndalon shkurorëzimin që është rezultat i shkaqeve jovalide dhe përfundim i pakonsultuar me të gjitha metodat të cilat i cekëm për zgjidhjen e konfliktit.
Disa fukaha mendojnë se shkurorëzimi që dëmton burrin e gruan dhe që shkatërron interesin e të dyve pa arsye, si p.sh. harxhimi i pasurisë, konsiderohet i ndaluar. Pejgamberi a.s. thotë:
"Mos dëmtoni veten e as të tjerët!" (El-Mugni, Ibën Kuddame, vëll. 7, f. 77. Hadithin e transmetojnë Ibën Maxhe dhe Darikutni.)
Zoti dhe Pèjgamberi nuk i duan ata të cilët i lëshojnë gratë dhe martohen me të tjera me qëllim që të kënaqen me partnere të ndryshme. Pejgamberi a.s. i quan njerëzit e tillë "shijues" dhe thotë:
"Nuk i dua shijuesit, qofshin burra apo gra!" (Transmetim i Darikutnit dhe Taberaniut)
Pejgamberi përsëri thotë: "Zoti nuk i do shijuesit, qofshin burra apo
gra!." (Taberaniu e transmeton në librin e tij El-kebir me sened sahih.)
Abdull-Ilah ibn Abbasi thotë: "Divorci lejohet vetëm në rast nevoje."

DIVORCI I GRUAS ME TË PËRMUAJSHMET KONSIDEROHET I NDALUAR

Në qoftë se rrethanat dhe arsyet valide diktojnë që të ndërmerret hapi i shkurorëzimit, muslimani duhet ta zgjedhë kohën e përshtatshme, ngase nuk i lejohet të shpejtojë e të veprojë sipas dëshirës së vet. Koha e përshtatshme nënkupton gruan e pastër pa të përmuajshmet, pa nifas dhe të mos ketë patur marrëdhënie seksuale para ciklit të fundit. Në qoftë se gruaja është shtatzënë, atëherë burri duhet të jetë i njoftuar.
Cikli i të përmuajshmeve e obligon burrin të largohet nga marrëdhënia gjinore me gruan, dhe për këtë burri mund të jetë nervoz dhe të kërkojë shkurorëzim, kështu që ai duhet ta presë mbarimin e ciklit e pastaj ta shkurorëzojë pa iu afruar fare.
Ashtu siç ndalohet shkurorëzimi gjatë ciklit të të përmuajshmeve, gjithashtu ndalohet edhe pas marrëdhënieve seksuale gjatë periudhës së pastërtisë së saj, sepse ekziston mundësia e shtatzënisë, dhe kur të kuptojë burri se gruaja e tij është me barrë, mund ta ndërrojë mendimin e ndarjes për hir të fëmijës së posanisur në barkun e saj.
Në qoftë se ajo është e pastër, ose e di se është shtatzënë dhe edhe më tutje insiston ta shkurorëzojë, atëherë kuptohet se shkurorëzimi është pasojë e antipatisë së thellë dhe në këtë rast i lejohet ta lëshojë.
Në Sahih transmetohet se Abdull-Ilah ibn Umeri e ka lëshuar gruan e tij kur ajo ka patur të përmuajshmet. Kur e ka pyetur Umer ibn Hattabi Pejgamberin a.s. për këtë çështje, ai i ka thënë:
"Thuaji le ta kthejë, e pastaj kur të jetë e pastër dhe e paprekur, si të dojë le ta shkurorëzojë". Shkurorëzimi bëhet në vigjilje të fillimit të pastërtisë së grave. Zoti i Madhëruar thotë:
"O ti Pejgamber, kur të lëshoni gratë, lëshoni ato në vigjilje të fillimit të pritjes së tyre (në kohën e pastërtisë)!" (Talâk, 1).
Sipas një transmetimi tjetër, i ka thënë:
"Thuaj ta kthejë e pastaj ta shkurorëzojë, qoftë e pastër ose shtatzënë ".
Shtrohet pyetja se a është shkurorëzimi i tillë efektiv? Mendimi i njohur është se shkurorëzimi i tillë konsiderohet efektiv, ndërsa burri shkurorëzues konsiderohet mëkatar.
Një grup fukahashë nuk e pranojnë si efektiv, ngase shkurorëzimin e tillë nuk e kanë bërë legjislativ asnjëherë. Meqë nuk është i lejuar e as legjislativ, atëherë si mund të jetë efektiv?!
Ebu Davudi transmeton me sened autentik se Ibn Umeri është pyetur rreth burrit që e lëshon gruan me të përmuajshmet, e ai i ka thënë pyetësit se kur e ka lëshuar gruan e vet me të përmuajshmet, Pejgamberi a.s. ia ka kthyer pa e marrë parasysh shpalljen e shkurorëzimit.

BETIMI NË SHKURORËZIM ËSHTË I NDALUAR

Nuk i lejohet muslimanit të betohet në shkurorëzim për ta kryer ndonjë punë, ose t'i kërcënohet gruas së vet me ndonjë çështje e t'i thotë se nëse e bën atë, do ta lëshojë.
Betimi në Islam ka rëndësi të posaçme, gjegjësisht betimi mund të bëhet vetëm në emër të Zotit të Madhëruar. Pejgamberi a.s. thotë:
"Ai që betohet në diçka tjetër përveç Zotit, trajtohet si idhujtar." (Transmetim i Ebu Davudit, Tirmidhiut dhe Hakemit.)
"Ai që betohet, le të betohet në Zotin ose le të heshtë!." (Transmetim i Muslimit.)

E SHKURORËZUARA KALON KOHËN E PRITJES NË SHTËPINË E ISH-BASHKËSHORTIT TË SAJ
-Sqarim ne islam ka tri faza divorci kur burri dhe gruas i lejohet te shkurezohen duke qendruar gruaja ne shtepine e burrit per ti dhene nje shans bashkimi te dyve mbas tre shkurorzimeve te pjesshem burrit nuk i lejohet me ta marri ate grua kjo per shkak se Islami i jep perparesi mosndarjes se perhershme dhe mos talljes se bashkeshorteve me njeri tjetrin .ne islam gruas duhet te kesh shume kujdes edhe ti thuash te kam nda nuk lejohen keto shak sepse islami i jep perparesi mirekuptimit dhe mosgrindjes dhe shaka te tilla behen shkak per prishjen e familjes.
Në Sheriatin islam është vaxhib që e shkurorëzuara ta kalojë kohën e pritjes në shtëpinë e vet, gjegjësisht në shtëpinë e ish-burrit të saj dhe i ndalohet të dalë jashtë shtëpisë. Gjithashtu edhe burrit i ndalohet ta largojë nga shtëpia pa ndonjë arsye, ngase është i obliguar që gjatë periudhës së pritjes të përpiqet ta rikthejë në qoftë se është shkurorëzimi i parë apo i dytë. Qëndrimi i saj në shtëpi mund të ndikojë që ta rishqyrtojë problemin para se të përfundojë e gjitha. Sidoqoftë, në periudhën e pritjes pastrohet mitra, mund të rishqyrtohet e tërë situata, mund të ndryshojnë zemrat, të ripërtërihen mendimet, i hidhëruari mund të qetësohet, i revoltuari mund të paitohet dhe urrejtësi mund të dashurojë.
Kur flet Zoti i Madhëruar për të shkurorëzuarat, thotë:
"Kini frikë All-Ilahun, Zotin tuaj, dhe mos i nxirrni ato prej shtëpive të tyre, e edhe ato të mos dalin ndryshe vetëm nëse bëjnë ndonjë vepër të keqe të vërtetuar. Këto janë dispozitat e Afl-Ilahut, e kush del jashtë dispozitave të All-llahut, ai ka dëmtuar vetveten. Ti nuk e di, All-Ilahu pas asaj mund të të japë diçka rishtazi!" (Talâk 1)
E kur të jetë shkurorëzimi i pashmangshëm, atëherë kërkohet prej dy bashkëshortëve të ndahen me dinjitet e respekt, pa dëmtime, trillime e shkelje të të drejtave. Zoti i Madhëruar thotë:
"Ose mbani (i ktheni në jetën bashkëshortore) si duhet, ose ndanu pre,j tyre si është e udhës!" (Talâk, 2)
"Lëshimi është dy herë, e pastaj, ose jetë e njerëzishme ose shkurorëzim me mirëkuptim." (El-Bekare, 229)
"Për të devotshmit është obligirn që edhe për gratë e lëshuara të bëjnë një furnizim të zakonshëm". (El-Bekare, 241)

SHKURORËZIMI I PËRSËRITUR

Muslimanit i lejohen tri shpallje të shkurorëzimit. Çdo shpallje e shkurorëzimit kushtëzohet të bëhet në periudhën e pastërtisë së gruas, kur edhe ska patur marrëdhënie seksuale me të.
Burri mund ta shpallë shkurorëzimin e gruas një herë dhe të pret kalimin e iddetit. Gjatë periudhës së iddetit, të dy mund të rikthehen pa u rimartuar. Nëse kjo periudhë kalon, atëherë janë plotësisht të shurorëzuar dhe secili prej tyre ka të drejtë të martohet me ndonjë tjetër ose të rimartohen. Në qoftë se dëshirojnë të rimartohen, atëherë kanë nevojë për kurorëzim të ri.
Nëse e lëshon gruan për të tretën herë, atëherë kuptohet se është absurde që të jetojnë së bashku, dhe për këtë shkak nuk i lejohet (burrit) ta rikthejë pas shpalljes së tretë përderisa gruaja të martohet me burrë tjetër, edhe atë martesë të jetë ligjore, e vërtetë dhe e qëIluar e jo vetëm për t'ia mundësuar rikthimin te burri i parë.
Muslimanët të cilët deklarojnë tri shpallje të shkurorëzimit në një kohë ose vetëm në një shpallje, janë kundërshtarë të sheriatit të Zotit dhe devijojnë nga rruga e drejtë e Islamit. Njëherë Pejgamberi a.s. ka dëgjuar se një njeri e kishte shpallur shkurorëzimin tri herë në një kohë, dhe është ngritur i hidhëruar e ka thënë:
"Ai luan me Librin e Zotit, e unë jam në mesin tuaj?! " Ne atë rast, një njeri është ngritur dhe i ka thënë: "O i dërguari i Zotit, a ta vras?" (Transmetim i Nesaiut)

JETË E NJERËZISHME OSE SHKURORËZIM ME MIRËKUPTIM

Nëse burri e lëshon gruan dhe kalon periudha e iddetit, para burrit ka dy alternative.
1. Ose ta kthejë e të jetojnë jetë të njerëzishme, të mirë e të përmirësuar por jo me qëllim që ta dëmtojë ose ta torturojë.
2. Ose ta shkurorëzojë me mirëkuptim, ta lë deri në përfundimin e periudhës së iddetit e të ndarjes pa fjalë e thashetheme fyese dhe pa i shkelur të drejtat që i takojnë njëri-tjetrit.
Burrit nuk i lejohet ta kthejë pak para përfundimit të iddetit me qëIlim që sa më gjatë ta maltretojë e ta pengojë nga martesa me ndonjë burrë tjetër, ngase këtë metodë e aplikonin njerëzit e periudhës paraislame.
Zoti i Madhëruar ndalon maltretimin e tillë të grave në Librin e Tij (në Kur'an) në një mënyrë që i trondit zemrat:
"E kur t'i keni lëshuar gratë, dhe ato i afrohen afatit të tyre, atëherë ose i mbani si duhet, ose i lini si duhet (ta mbarojnë afatin), e mos i mbani sa për t'i dëmtuar, e të bëheni të padrejtë. E kush e bën atë, ai e ka dëmtuar veten. Dispozitat e All-Ilahut mos i merrni për shaka. Përkujtoni të mirat e All-Ilahut ndaj jush dhe atë që ua shpalli Kur'anin dhe dispozitat e sheriatit me të cilat ju udhëzon dhe kini frikë All-Ilahun e ta dini se All-Ilahu është i gjithëdijshëm për çdo gjë." (El-Bekare, 231)
Nëse studiohet ky ajet famëlart, do të shohim se përmban shtatë fraza, në të cilat ka paralajmërime dhe tërheqje vërejtjesh që vijojnë njëra pas tjetrës, që mjaftojnë për atë që ka zemër dhe dëgjon.

GRUAJA E SHKURORËZUAR S'DUHET PENGUAR QË TË MARTOHET ME ATË QË DËSHIRON
Kur të përfundojë iddeti i të shkurorëzuarës, nuk i lejohet burrit të saj, tutorit ose ndokujt tjetër që ta pengojë martesën e saj me atë që e dëshiron përderisa i fejuari dhe e fejuara shprehin pëlqimin e tyre për martesë legjislative e tradicionale.
Ata që bëjnë përpjekje të dominojnë mbi të shkurorëzuarën e tyre nëpërmjet kërcënimeve ndaj saj ose ndaj familjes së saj, në rast se martohet me ndonjë tjetër, u ngjajnë njerëzve që jetuan në injorancën paraislame. Të tillë janë edhe anëtarët e familjes së gruas ose tutorët e saj të cilët pengojnë të shkurorëzuarën t'i kthehet burrit të saj me mirëkuptim sepse, siç thotë Zoti, "përmirësimi është më i mirë ".
Në këtë kontekst ajeti thotë:
"Dhe kur i lëshoni gratë, e ato e përmbushin afatin e tyre (të pritjes), nëse pëlqejnë mes vete ashtu si kërkojnë rregullat, mos i pengoni që të martohen për burrat e tyre. Në këtë këshillohet ai që prej jush e beson All-Ilahun dhe botën tjetër. Kio është më e dobishme për ju, më e pastër, se Allahu e di e ju nuk e dini." (El-Bekare, 232)

E DREJTA E BASHKËSHORTES TË KËRKOJË SHKURORËZIM

Gruaja e cila e urren burrin e vet dhe s'mund të jetojë bashkë me të, ka të drejtë të lirohet nga martesa duke ia kthyer burrit të vet mehrin e paguar dhe dhuratat e dhuruara nga ai, ose kthimi do të realizohet varësisht nga pëlqimi i ndërsjellë, gjegjësisht më pak apo më shumë. Preferohet që ai të mos kërkojë më shumë se sa i ka dhënë. Zoti i Madhëruar thotë:
"E nëse kini frikë se ata të dy nuk do të mund t'i ruajnë dispozitat e All-Ilahut, atëherë për atë me çka ajo bën kompensim, për ata të dy nuk ka mëkate." (El-Bekare, 229)
Gruaja e Thabit ibn Kajsit ka shkuar te Pejgamberi a.s. dhe i ka thënë: "O Pejgamberi i Zotit! Thabit ibn Kajsi s'ka kurrfarë dobësie në moral e në fe por ndiej antipati ndaj tij". Pastaj e ka pyetur. "Ç'ke marrë prej tij! " e ajo i ishte përgjigjur: "Një kopsht". Ai përsëri e ka pyetur: "A ia kthen kopshtin?", e ajo i ka thënë: "Po!" Në atë rast, Pejgamberi a.s. i ka thënë Thabitit: "Prano kopshtin dhe lëshojë atë! " (Transmetim i Buhariut dhe i Nesaiut)
I ndalohet gruas të shpejtojë në kërkimin e ndarjes nga burri në qoftë se nuk ka arsye valide. Pejgamberi a.s. thotë:
"Ndalohet aroma e xhennetit për secilën grua që kërkon ndarjen nga burri i vet pa arsye." (Transmetim i Ebu Davudit)

NDALOHET TORTURIMI I BASHKËSHORTES

Nuk i lejohet burrit ta torturojë gruan e vet me qëllim që ajo të kërkojë ndarje dhe t'ia kthejë pasurinë ose një pjesë të saj, përderisa nuk ka bërë ndonjë amoralitet të dukshëm. Në këtë kontekst, Zoti i Madhëruar thotë:
"O ju që besuat, nuk është e lejuar për ju të trashëgoni gratë në mënyrë të dhunshme e as t'i shtrëngoni për t'u marrë diçka nga ajo që u keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë amoralitet të hapur". (Nisâ, 19).
Në qoftë se burri dëshiron të ndahet me qëllim që të martohet me një grua tjetër, atëherë i ndalohet të marrë diçka prej saj. Zoti i Madhëruar thotë:
"Në qoftë se dëshironi të ndërroni (të merrni) një grua në vend të një gruaje (të lëshuar), e asaj (të lëshuarës) i keni pas dhënë shumë të madhe, mos merrni prej saj asnjë send. A do ta mermi atë pa të drejtë e ne mënyrë mizore? Dhe si mund ta merrni atë kur njëri - tjetrit i jeni bashkuar (në një shtrat) dhe kur ato kanë marrë prej jush një besë të fortë?" (Nisâ, 20-21).

NDALOHET BETIMI ME BRAKTISJE (NGA BASHKËSHORTJA)

Një prej karakteristikave pozitive të Islamit është mbrojtja e të drejtës së gruas. Islami ndalon burrin ta hidhërojë gruan e vet dhe të largohet prej shtratit të saj e të largohet prej saj aq sa nuk mund të përballojë natyra e saj femërore. Në qoftë se betohet se nuk do t'i afrohet (se nuk do të ketë marrëdhënie gjinore me të) i jepet afat prej katër muajsh, por nëse qetësohet shpirti i tij, ëmbëltohet hidhërimi i tij dhe, e kaplon ndërgjegjja para përfundimit të katër muajve, ose në fund të kësaj periudhe, atëherë Zoti ia fal gabimin dhe ia hap derën e pendimit të sinqertë, ndërsa ai obligohet ta kompensojë betimin me pendim.
Nëse kjo kohë kalon pa u penduar dhe pa iu kthyer gruas, atëherë kjo shkurorëzohet për shkak të lënies pasdore të të drejtave të saj.
Disa fukaha e shkutorëzojnë pas kalimit të kohës së tillë pa e pritur fare vendimin e gjyktësit, kurse disa të tjerë e pezullojnë procesin te gjykatësi pas kalimit të kohës dhe prej njeriut të tillë kërkohet që të qetësohet e të pajtohet me gruan ose të bëhet shkurorëzimi, dhe në këtë rast, ai është plotësisht i lirë në zgjedhje.
Betimi në braktisjen e gruas në sheriatin Islam njihet me emrin " îlâ'u ", që theksohet edhe në Kur'an:
"Për ata që betohen se do të largohen prej grave të tyre (të mos kenë kontakt me to), afati i pritjes është katër muaj. Në qoftë se pendohen (heqin dorë nga betimi), s'ka dyshim se All-Ilahu bën falje dhe mëshiron. E në qoftë se ata kanë vendosur për shkurorëzim, All-llahu dëgjon (fjalët e tyre), i di (qëllimet e tyre)". (El-Bekare, 226-227).
Afati katërmujor është caktuar me qëllim që të jepet mundësi e plotë për t'u kthyer burri nga betimi dhe t'i kthehet rrugës së drejtë, si dhe kjo është periudha më e gjatë e gruas në të cilën mund të durojë largimin nga burri i vet.
Në këtë kontekst komentuesit komentojnë ngjarjen që ka ndodhur me Umerin r.a. gjatë kontrollit të tij natën nëpër Medine, gjegjësisht dëgjmin e tij të një gruaje që recitonte:
"Nata është e gjatë dhe errësira më ka kapluar.
Nuk më flihet, ngase nuk kam shok pët të luajtur,
Betohem në Zotin, se sikur të mos frikohesha prej Tij
do ta shkatërroja këtë shtratë copë-copë".
Pasi e dëgjoi Umeri, e hulumtoi rastin e saj dhe zbuloi se burri i saj kishte shkuar në një ekspeditë ushtarake para një kohe të gjatë. Në atë rast e pyeti motrën e vet Hafsen: "Sa gjatë mund të qëndrojë gruaja e ndarë nga burri?, e ajo i përgjigjet: "Katër muaj!" Pas kësaj ngjarjeje, udhëheqësi i besimtarëve (Umeri r.a.) vendosi që të mos e largojë asnjë të martuar nga gruaja me shumë se katër muaj.

[ermal:j]

ne te gjitha pikpamjet ajo cfar thua eshte e verteta duke te pergezuar te uroj gjithashtu selam.

[Altina]

Mendoj se shkaqet e divorcit jane nga me te larmishmet dhe eshte shume e veshtire te besh dallimin. Por them se ne shqiperi shkaqet kryesore jane ekonomia shume e dobet si dhe injoranca e mirfillte per raportet njerezore. Megjithate pergjegjesia eshte nga te dyja palet, vecse ndarja e pergjegjesive eshte e veshtire si per burrin dhe per gruan.
Si perfundim them se kohet e fundit dhe ka nje mungese te theksuar vullneti per te mirmbajtur raportet martesore si dhe nje vetliri te ekzagjeruar nga te dyja gjinite. Ndaj behet i pranishem divorci.