Teodor Keko

[shigjeta]

Intime

Sado të mundohem që ti të mos hysh
në vargjet e mia ti je gjithmonë.
Ti ngrite një varg të madh në zemër
me ndjenjën që mbet prej jehonës.

E di, s'mund ta hap zemrën dhe ti
mos dalësh si lulja e parë e pranverës.
Ti je në çdo gulç të shpirtit tim,
gjithmonë një afsh i madh dehës.

Pse mbete vallë? As vetë s'e di!
Unë kurrë s'të thashë ty: të dua!
Kurrë vetes s'i thashë me besim:
Jam i sigurt, ajo më do mua!

Këtë s'e mora vesh kurrë nga ti.
Ti ike e qetë pa bërë jehonë.
Megjithëse kurrë s'të thashë: të dua,
në zemër më mbete përgjithmonë.

1981

[shigjeta]

Trëndafilat e jetës

Ra një pikë vesë mbi trëndafil
dhe syri im mbi tëndin ra.
Vesa i dha lules freskinë,
syri yt dashurinë më dha.

E këputa gonxhen, e mbajta në dorë
dhe vesa i ndriti si bebëz syri,
ti erdhe pranë meje e flladitur
po çelte dita si trëndafili

1980

[[Perla]]

Hija ime

Me hijen time ik në rrugë,
ajo e sheshtë gjith aq e zezë.
E di saktësisht se ç'mendoj unë,
pjerrtas më sheh si një të mjerë.

Unë hijen time nuk e njoh,
s'ia di mirësitë e as tradhëtitë,
nuk di as kur do më lëshojë,
kur do të më ngarkojë në shpinë.

Një Zot i madh hija më duket
tek pret me shpirtin tim të ngjallet,
por pritja është e pafundme,
me kohë ma morën shpirtin hallet.

Dhe lanë në zgavrën e kraharorit,
veç mosbesimin dhe egërsinë.
Nga hija ime për fat të keq,
sot diktatori mund të lindë.

[[Perla]]

Përrallë e treguar me zë të ulët

Kur linda unë ishte vjeshtë,
kur linde ti ishte pranverë,
kish gjelbërim dhe shira kish,
bollëk i madh, por prapë fatkeqë.

Të vegjël jemi o Martin,
askush në botë s’na vështroi gjatë,
me përkëdhelje dhe fodullëk,
na vunë një emër REFUGJATË!

Ti asnjeriu mos i thuaj,
që je fatkeq, që je jetim,
bëj gati çantën, pak bukë, pak ujë,
gjithë fati ynë është udhëtim.

Dhe kur të lodhesh mos kërko ndihmë,
në tokë shtriu me qiell mbi sup,
kur Zoti le një komb fatkeq
është mirë të skuqet e të ketë turp.

[shigjeta]

Një mbrëmje unë do të vij

Një mbrëmje unë do të vij,

po të jem gjallë
do të jem fjalë,
po të më presësh
do të jem puthje,
në qofsh harresë
do jem kujtesë,
po të jesh varr
do jem lule.

Një mbrëmje unë do të vij
kaluar mbi një kale të bardhë.

Në këtë shekull sofistikimi
hije e trupit m'u bë ky kalë.
Ndoshta mbi shpinë mban rininë time
dhe tënden dhe njerëzimin bashkë.
Dhe hingëllin me pikëllim,
unë i gjalli, groposa ca fjalë.

Një mbrëmje unë duhet të vij,
sërish i mirë, sërish i ri.
Diçka e fika dikur te ti,
me tmerr të shoh tek rri pa dritë.

Atëherë une ika, po kali i bardhë
gjithë mirësitë që në rrugë lashë
m'i mblodhi.
Tani hingëllin.
Kjo hingëllimë nga sheshi i zemrës,
herë lutet, herë thotë me zë therës:
O hipmë,
..............o më vrit!

1987