Zgjidhja e Krizes Presidenciale

[illiriani]

o zot si nderrojne disa njerezit si era
lere me mendjen po edhe lekuren e nderrojne!

bukur e?!

[Brari]

I pame te rinjte. Natyrisht nuk i pergjithsoj.
Ideali tyre ishte Benzi.
Per benz te rinjte me 8 vjecare vrasin komshiun..ata me te mesme shesin Motrat..ata me te larte....Atdheun.

Le te shikojme Alfredin..Nji bir i kohes se pas Rilindjes kombetare.
Erdhi Xhaja nga Kavaja me simite te medhaja.lol.

Ata te rebelizmit nuk e kane pritur mire gjeneralin duke ironizuar me bunkeret. Bunkeret nuk i inicioi Alfredi.
Ai beri detyren si ushtarak e inxhinier.
Rebelet urrejne tek Alfredi ate periudhe te jetes se tije kur Alfredi punoi pa paragjykime ne Sherbim te Shtetit Demokratik te viteve mbas 91-it.
Per ata Rebelet ( ose treshja sic i quajti miku me lart) Shqiperia e mbas 92-it ishte jo atdhe po nji kala "burgjeze" qe duhej rrezuar me themel. Dhe e rrezuan. Mejdani ishte i mire per ata sepse ishte me ata ne Rebelizem.
Alfredi nuk ishte me ta ne kete aventure te ndyre. Kjo eshte per Rebelet "e keqja" e Moisiut.

URIME BABUSHIT !


Ja dhe dicka familjare per presidentin tone te ardhshem..
Koha Jone..
-------
Ditet e fundit ne pallatin e vjeter
Anila Rama/ Nuk este shume e veshtire te gjesh pallatin ku prej 31 vitesh banon i biri i Spiro Moisiut. Pallati pesekatesh ku banon prej vitesh 73-vjecari i mandatuar si presidenti i katert i Shqiperise, ndodhet vetem disa qindra metra larg godines se Parlamentit shqiptar. Aty ku 97-te deputetet nga mazhoranca dhe pozita shenuan nje kthese hisorike ne jeten politike shqiptare duke zgjedhur nje president mbi palet. Pallati i vjeter, por i lyer gjate restaurimeve te bera se fundi nga Bashkia e Tiranes, dallon nga te gjitha ndertesat e asaj zone per shkak te dekoracionit te perdorur me nje kompleks ngjyrash dhe rombesh. Ne fakt sapo afrohesh aty veren ndryshimin qe ka ndodhur prej mbremjes se te henes. Dy oficere civile te gardes kane filluar sherbimin prane pallatit menjehere pasi ne parlament u zyrtarizua rezultati per zgjedhjen e Moisiut president. Cdo levizje e njerezve qe kerkojne te ngjiten ne hyrjen e pallatit, kontrollohet prej tyre. Jeta e banoreve te pallatit ka ndryshuar duke marre nje rendesi te vecante, si komshinj te kreut te shtetit i vendosur me banim ne katin e dyte. Nje korridor me shkalle te zakonshme pallati te shpie ne katin e dyte ku jane te vendosura dy dyer, njera prej te cilave e vjeter dhe tjetra e blinduar. Ne te dyja pjeset, njera prej te cilave sic shpjegojne fqinjet, eshte vendosur pas shteses se pallatit, banon familja e Alfred Moisiut. Mirela vajza e vogel qe jeton me te atin hap me miresjellje deren, por nuk deshiron te kete vizita nga gazetaret. Ne fakt eshte ajo qe ka prituar urimet e shume njerezve qe kane trokitur. Me aq sa mund te shihet qe nga dera gjysem e hapur duket ne sfond nje pamje e zakonshme apartamenti e mobiluar jo keq. Me tej asgje me teper. Ndersa dy ballkonet e shtepise te mbylluar me grila te erreta, e kane pamjen perballe me parlamentin. Ende pa u largaur mire ne, ne deren e Alfred Moisiut serish nje trokitje urimi. Kryetari i Shoqates "Kosova", Murat Gjonbala sjell dorazi nje kartoline urimi per presidentin, ne emer te shoqates. "Shoqata e Atlantikut te Veriut dhe shoqata "Kosova" kane bashkpunuar me njera tjetren qe nga krijimi. "Une e kam mik Alfredin dhe u gezova shume qe ai u zgjodh ne kete detyre te rendesishme", thote Gjonbala per "KJ" duke u larguar.

Dita e pare si president

Alfred Moisiu e filloi diten e pare si president duke nderuar kujtimin e dy njerezve te tij te dashur qe nuk jetojne me. I shoqeruar nga vajza e vogel Mirela ai eshte nisur qe heret ne mengjes drejt varrezave te Sharres, aty ku prehet bashkeshortja e vdekur kater muaj me pare dhe i ati Spiro Moisiu.

"Sapo doli nga shtepia, kam dale dhe e kam uruar per detyren e re qe mori dje", thote Lejla fqinja qe banon ne katin e trete. Ne fakt diten e hene i gjithe pallati ka perjetuar me emocion ate qe ndodhte ne parlament, vetem disa qindra metra larg tyre. "Kur numri i votave arriti ne 84 une i rashe dyshemese se shtepise, por edhe per t'i bere sinjal Mireles qe ta uroja me nje menyre tipike mes fqinjesh", vazhdon te tregoje 40 vjecarja Lejla Shahu. Nje nga banoret e tjere te pallatit, pohon se ishin fqinje me Alfred Moisiun qe nga ndertimi tij duke pasur marrdhenie korrekte dhe shume te mira midis fqinjesh. "Ne cdo gezim, shqetesim dhe hidherim ne e kemi pasur gjithmone deren te hapur per njeri-tjetrin. Edhe pas vdekjes se gruas se Alfredit u jemi gjendur prane vajzave dhe djalit", tregon Lejla, komshia me te cilen presidenti i ri ka pasur marredhenie me te aferta se e te tjeret. Ajo vazhdon me tej biseden duke thene se do t'ju vinte keq ne rast se familja Moisiu do te largohej per t'u vendosur ne Pallatin e Brigadave. Por duke qene e bindur se miqesine e krijuar nuk da ta prishi kjo largesi.

© Koha Jone 2001 All Rights reserved

[Brari]

gazeta shqiptare
--------------------------
Historia e panjohur e familjes Gjeneral-major Spiro Moisiut, Komandantit të Përgjithshëm të Ushtrisë Nac-Çlirimtare. Pse e shkarkoi Enver Hoxha dhe si survejohej djali i tij Alfredi

Gjeneral Moisiu, kryekomandanti që u bë Kryetar i Gjuetarëve


--------------------------------------------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Ka qenë 10-Korriku i vitit 1978 kur në Pallatin e Brigadave teksa pritej që të mbërrinte udhëheqja e lartë e Partisë së Punës që do të merrte pjesë në ceremonitë e mëdha të festimeve jubilare të 35-vjetorit të Ushtrisë Nacional-Çlirimtare, dikush u kujtua se në protokollin zyrtar ishte harruar dhe mungonte një nga emrat kryesorë që duhej të ishte prezent në atë ceremoni. Pas pak nga dera kryesore e Pallatit të Brigadave doli një makinë luksoze e cila pasi e përshkoi me shpejtësi të madhe bulevardin kryesor të Tiranës, ndaloi përballë një vile të vjetër në Rrugën "Fortuzi".

Personi që doli nga makina pasi trokiti disa herë në portën e shtëpisë, iu drejtua atyre që i hapën derën duke u thënë: "A është shoku Spiro këtu se e kërkon shoku Enver për të ardhur në ceremoninë e përvjetorit të Ushtrisë?" Ata që hapën derën e vilës u vunë në siklet të madh dhe nuk dinin se ku mund ta gjenin kryefamiljarin e tyre që kishte dalë që në mëngjez herët nga shtëpia. Ndërsa në Pallatin e Brigadave çdo gjë ishte gati e të gjithë personalitetet e larta të partisë e të shtetit si dhe të ftuarit e tjerë kishin zënë vëndet e caktuara nga komisjoni i festës dhe pritej vetëm ardhja e Komandantit, Enver Hoxhës, makina luksoze e Komitetit Qëndror me familjarët e vilës vazhdonin të kërkonin nëpër pijetoret e Tiranës, ish-Komandantin e Përgjithshëm të Ushtrisë Nacional-Çlirimtare-Gjeneral-major Spiro Moisiun. Kur ata pothuaj i kishin humbur të gjitha shpresat se mund ta gjenin gjeneralin në pension, dikush u kujtua që të shikonin në një nga lokalet e periferisë që ai kishte filluar ta frekuentonte kohët e fundit. Dhe nuk ishin gabuar, ndërsa makina frenoi vrullshëm tek dera e lokalit, personi i panjohur zbriti me të shpejtë dhe pasi u afrua tek një tavolinë ku po pinin gjysëm të përgjumur katër burra të moshuar, iu drejtua njerit prej tyre "Më falni, shoku Spiro, ju kërkon shoku Enver që të vini në festën e jubileut të Ushtrisë?. Ish-Komandanti i Përgjithshëm i partizanëve shqiptarë, ngriti gotën e vogël të rakisë dhe pasi e toku me tre shokët e tij ish-partizanë të vjetër, iu përgjigj të porsaardhurit: "Po ja, ne festën e Ushtrisë po kujtojmë".

Kush ishte Spiro Moisiu
Spiro u lind në vitin 1900 në qytetin e vogël të Kavajës në familjen e njohur të Moisive nga rridhte dhe aktori i madh me famë botërore, Aleksandër Moisiu. Spiro mbeti jetim në një moshë fare të re, pasi babai i tij u vra në vitin 1913 nga forcat rebele që kërkonin rrëzimin e qeverisë së Vlorës të kryesuar prej Ismail Qemalit. Pasi mbaroi shkollën unike në qytetin e Kavajës dhe Durrësit, Spiro u dërgua për të ndjekur gjimnazin në Vjenë të Austrisë. Pas kthimit nga Austria aty nga viti 1918-1919, ai mbaroi një kurs disa mujor në shkollën e plotësimit të oficerëve në Tiranë e cila asokohe drejtohej nga instruktorë gjermanë e austriakë ku dhe mori gradën e nëntogerit. Një vit më pas Moisiu mori pjesë në përbërje forcave qeveritare që u caktuan në mbrojtje të Kongresit të Lushnjes dhe po atë vit ai u caktua me detyrën e shefit të shtabit të grupit në luftimet që zhvilluan në Kaptinë të Martaneshit kundra forcave serbe. Në vitin 1923 ai mbaroi në Tiranë kursin tjetër një vjeçar të oficerëve që asokohe drejtohej nga ushtarakët gjermanë ku dhe mori gradën e togerit. Në Kryengritjen e Qershorit të vitit 1924, Spiro u rreshtua përkrah ushtarakëve të komanduar nga kolonelët Rexhep Shala dhe Kasëm Qafzezi të cilët u bashkuan me forcat fanoliste. Po kështu në dhjetorin e vitit 1924, Moisiu me gradën e togerit mori pjesë me forcat qeveritare që dolën në Shkallën e Tujanit për të penguar kthimin e Zogut në Shqipëri. Pas ardhjes së Ahmet Zogut në pushtet, Moisiu nuk u largua jashtë vëndit ashtu si shumë fanolistë të tjerë, por ai qëndroi në Shqipëri dhe përfitoi nga amnistia Zogu dha për pjesën dërmuese të atyre që morën pjesë pjesë në Lëvizjen Qershorit.

Ushtarak i Monarkisë së Zogut
Në vitin 1925 duke pasur parasysh aftësitë e tij si ushtarak tepër i aftë, Kryeministri Ahmet Zogu e rithirri toger Spiro Moisiun duke e titulluar përsëri oficer në Ushtrinë Kombëtare. Karriera ushtarake e Moisiut erdhi në ngritje pas viteve 1929-1930-të, kur ai mbaroi me rezultate të shkëlqyera në Tiranë shkollën e Perfeksionimit të Oficerëve që drejtohej nga instruktorët italianë, ku ndër 43 pjesmarrësit e atij kursi ai u rendit i pari duke marë gradën e kapitenit. Gjatë gjithë periudhës së Monarkisë së Zogut, Moisiu shërbeu si ushtarak i karrierës në disa rrethe të vëndit dhe në vitin 1935 kur shpërthu Kryengritja e Fierit, ai u gjend në atë qytet përkrah oficerëve besnikë që e shtypën atë lëvizje. Duke parë aftësitë e tij të rralla si ushtarak, (në atë kohë ai fliste gjermanisht, italisht, greqisht dhe serbisht) në vitet 1937-1938 Moisiu u dërgua dhe mbaroi kursin e lartë të oficerëve madhorë që drejtohej nga ushtarakët italianë në Tiranë, ku ai doli përsëri me rezultate të shkëlqyera dhe mori gradën e majorit. Në prillin e vitit 1939 kur Italia kreu agresionin fashist ndaj Shqipërisë, Major Spiro Moisiu shërbente me detyrën e Komandantit të Kufirit në Prefekturën e Shkodrës. Ai përgatiti dhe organizoi forcat që komandonte për të bërë rezistencë të armatosur trupave ushtarake italiane duke i dërguar ato deri në Shëngjin. Por duke parë se si rrodhën e precipituan ngjarjet dhe për të mos i dorzuar ushtarët e oficerët që komandonte në duart e italianëve, major Moisiu u tërhoq së bashku me ta jashtë kufjive të Shqipërisë dhe u strehua në Jugosllavi ku qëndroi si emigrant deri aty nga fillimi i vitit 1940-të. Në atë kohë ai u kthye në Shqipëri duke iu përgjigjur thirrjes për të shërbyer përsëri në rradhët e Ushtrisë Kombëtare. Në fundin e vitit 1940 major Moisiu në krye të Batalionit "Tomorri", u dërgua për të marrë pjesë në luftën italo-greke, por ai nuk pranoi të luftonte dhe u tërhoq nga fronti së bashku me major Prenk Përvizin duke nxitur dhe dezertimet në rradhët e ushtarëve shqiptarë. Pas kësaj ai u transferua në një repart në fshatin Laç të Kurbinit ku dhe u mbajt nën survejim deri sa Gjykata e Lartë Ushtarake Italiane e dënoi me vdekje për dezertim nga fronti i luftës. Ky dënim u zbut më pas për arsye se italianët kishin frikën e ndonjë rebelimi të ushtarakëve shqiptarë që vazhdonin ende të shërbenin në rradhët e tyre.

Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë Partizane
Pas nxjerrjes në lirim, në vitet 1941-1942 Moisiu u vendos në zonat e Lushnjes e Beratit dhe hyri në lidhje me ish-ushtarakë të tjerë të Monarkisë që kishin filluar organizimin e ngritjen e çetave të para partizane. Duke pasur parasysh të kaluarën e tij të papërlyer dhe aftësitë e rralla si ushtarak i karrierës, në korrikun e vitit 1943 krerët e Partisë Komuniste të Shqipërisë dhe personalisht Enver Hoxha e thërritën atë në Labinot të Elbasanit ku dhe i propozuan detyrën e Komandantit të Përgjithshëm të Ushtrisë Nac-Çlirimtare. Lidhur me këtë, ish-Kolonel Edip Ohri (Komandanti i Prëgjithshëm i Aviacionit Luftarak 1951-1975 ) dëshmon: "Gjatë gjithë periudhës së Luftës si për ne partizanët e thjeshtë ashtu dhe për kuadrot drejtuese, emri i Spiro Moisiut si Komandant i Përgjithshëm u bë tepër i njohur dhe në atë kohë Enver Hoxha nuk njihej fare. Të gjitha udhëzimet dhe urdhërat e luftës, mbanin vetëm firmën e Spiro Moisiut. Ai pati gjithë meritën e organizimit të ushtrisë partizane duke mbledhur rreth vetes ish-ushtarakë të Monarkisë së Zogut si Dali Ndreun, Tahir Kadarenë, Bedri Spahiun e shumë të tjerë të cilët i emëroi në krye të formacioneve të mëdha luftarake. Duke pasur parasysh emrin dhe famën e madhe që kishte krijuar Spiro Moisiu si Komandant i Përgjithshëm, në Kongresin e Përmetit të gjithë ne menduam se përveç asaj detyre ai do të zgjidhej edhe në funksionin e Kryeministrit të Qeverisë Provizore. Por në fakt ndodhi e kundërta sepse Enver Hoxha i përqëndroi të gjitha funksionet në duart e veta duke u bërë edhe Komandant edhe Komisar i Përgjithshëm i Ushtrisë Nac-Çlir.dhe Spiro Moisiun e la vetëm me detyrën e Komandantit të Shtabit të Përgjithshëm. Në atë Kongres grada e parë Gjeneral-major për kuadrot e Ushtrisë Nac-Çlir. iu dha Spiro Moisiut. Gjatë viteve të luftës familja e Spiro Moisiut, e përbërë nga bashkëshortja e tij Aspasia dhe tre fëmijët: Alfredi, Arqileja dhe Jolanda, qëndruan në ilegalitet duke strehuar në Tiranë tek familja e Sotir Manastirliut dhe më pas nga Kubatët u përcollën për në Arbanë", kujton Koloneli në pension Edip Ohri lidhur me kontributin e gjeneral-Moisiut në Luftën Antifashiste.

Kundërshton Enverin për jugosllavët
Pas mbarimit të luftës në vitin 1945, Enver Hoxha e thërriti në shtëpinë e tij Gjeneral Moisiun dhe në prani të Koci Xoxes i parashtroi atij idenë e tij në lidhje me forcimin e modernizimin e ushtrisë shqiptare sipas modelit jugosllav, gjë e cila do të bëhej me ndihmën e instruktorëve ushtarakë jugosllavë që do të vinin në Shqipëri. Gjeneral Moisiu e kundërshtoi propozimin e Enverit duke i thënë: "Po çfarë do të mësojmë ne nga jugosllavët, kaçakë ne, kaçakë ata, partizanë ne, partizanë ata. Çfarë do të mësojmë ne nga ata, hiçgjë…" Pas kësaj debati u acarua dhe Spiro Moisiu u largua nga shtëpia e Enverit duke e lënë atë në shoqërinë e Koci Xoxes. Pak ditë pas kësaj, në një letër që Vukmanoviç Tempo i dërgonte Josif Broz Titos, ndër të tjera i shkruante: "Enver Hoxha ka vënë në krye të Shtabit të Përgjithshëm një ish-major të Xhandarmërisë së Zogut i cili e ka mbushur ushtrinë me oficerë të Monarkisë Zogiste dhe është kundër dërgimit të instruktorëve tanë atje". Lidhur me këtë, koloneli në pension Edip Ohri dëshmon: "Spiro Moisiu kishte të drejtë që e kundërshtoi Enver Hoxhën për sjelljen në Shqipëri të instruktorëve jugosllavë sepse shumica e tyre ishin agjentë të UDB-së dhe nuk kishin asnjë lidhje me punët e ushtrisë. Gjatë asaj kohe që Moisiu ishte në krye të Shtatmadhorisë, ai qëndroi idesë së tij kundër ardhjes së jugosllavëve në Shqipëri dhe ai ishte për lidhjet me sovjetikët që në atë kohë ishin shumë të përparuar. Në këtë kuadër ai nxorri urdhërin dhe na dërgoi të studjonim në Akademitë e Bashkimit Sovjetik, shumë oficerë nga lloje të ndryshme armësh. Por ai nuk e pati mundësinë që ta çonte deri në fund planin dhe idetë e tij për forcimin e modernizimin e ushtrisë shqiptare, sepse në vitin 1946 Enver Hoxha e shkarkoi nga detyra. Një nga shkaqet kryesore për këtë gjë u bë grupi i deputetëve që dolën në gjyq në atë kohë, pasi gjatë hetimeve njeri prej tyre kishte deponuar se për rrëzimin e qeverisë së Enver Hoxhës, ata kishin me vete dhe Spiro Moisiun. Nuk e di sa e vërtetë ka qenë kjo gjë, por ishte fakt se Spiro Moisiu kishte miqësi të ngushtë me disa nga krerët kryesorë të grupit të deputetëve që u dënuan në atë kohë, siç ishin Shefqet Beja dhe Enver Sazani", dëshmon Edip Ohri lidhur me shkaqet që çuan në prishjen e Enverit me Spiro Moisiun. Ndonëse Gjeneral-Moisiu ishte akoma në detyrën e Shefit të Shtatmadhorisë, me porosi të veçantë të Enverit ai u vu nën survejim nga Sigurimi i Shtetit. Kështu në një letër që Ministri i Brendshëm Xoxe i dërgonte sekretarit të parë të Qarkut të Beratit në fillimin e vitit 1946, midis të tjerash i shkruante: "Nesër në qarkun tuaj vjen për vizitë Gjeneral-major Spiro Moisiu, të merren masa urgjente dhe të survejohet pasi ka mundësi që në pyllin e Ardenicës ku ai do shkojë për gjah, të takohet me Hamit Matjanin dhe forcat e tij. Për çdo gjë, të veprohet sipas udhëzimeve tona".

Shkarkimi e degradimi i Moisiut
Pas disa konflikteve të vazhdueshme që Enveri pati me Shefin e Shtatmadhorisë Gjeneral-major Moisiun, në vitin 1946 ai nxorri urdhërin e lirimit dhe e shkarkoi nga detyra, duke e nxjerrë atë në pension në moshën 47-vjeçare. Në vëndin e tij Enveri emëroi Mehmet Shehun të cilin e thërriti urgjent nga Moska ku ai vazhdonte studimet dhe gjatë dorzimit të detyrës, çelsat e zyrës Moisiu ia hodhi Shehut tek këmbët. Për ta denigruar fare Gjeneral-Moisiun, Enveri e caktoi atë në detyrën e Kryetarit të Shoqatave në Ndihmë të Ushtrisë (SHNU) dhe pas pak kohësh e emëroi në funksionin e Kryetarit të Gjuetarëve të Shqipërisë. Në këtë detyrë Moisiu qëndroi deri në vitin 1949 kur Enver Hoxha u prish me jugosllavët dhe në atë kohë ai u detyrua dhe e thërriti përsëri Moisiun në ushtri, por duke e lënë përsëri në detyra pa asnjë rëndësi siç ishte ajo e Komandantit të Garnizonit të Tiranës. Në vitet që pasuan, dalë nga dalë Enveri e la krejt në harresë Gjeneral Moisiun, emrin e të cilit e spostoi edhe nga Historia e Shqipërisë e cila hartohej nën kujdesin e Institutit të Marksizëm-Leninizmit që e drejtonte Nexhmije Hoxha. Moisiu u la formalisht në detyrën e deputetit dhe atë të antarit të Presidiumit të Kuvendit Popullor, të cilat për atë kohë nuk kishin asnjë lloj rëndësie. Aty nga vera e vitit 1980 kur Enver Hoxha me bashkëshorten e tij Nexhmijen bënë një vizitë në klinikën e udhëheqjes ku ishte i shtruar Mehmet Shehu, kur po dilnin dëgjuan rënkimet e një plaku që vinin nga një dhomë aty pranë. Pasi pyetën, dikush u tha se një kat më lart ishte i shtruar dhe tepër i sëmurë edhe shoku Spiro Moisiu i cili po dergjej nën ethet e forta të vdekjes. Edhe pas atyre fjalëve Enveri nuk bëri të ngjiste shkallët për një kat më lart, por u nis në drejtim të ashensorit për të zbritur nga kishte ardhur duke i thënë Nexhmijes dhe atyre që e shoqëronin; "Do vimë njëherë tjatër". Spiro Moisiu vdiq pak ditë më vonë dhe në atë kohë të gjithë nxënësit e shkollave që dëgjuan njoftimin në televizor, u habitën kur mësuan se Komandanti i Përgjithshëm i Ushtrisë partizane që ata kishin mësuar nëpër librat e Historisë, kishte qenë gjallë deri në atë kohë. Si për të kompesuar disi harresën që Enveri i bëri Komandantit të tij të parë Gjeneral-Moisiut, pak kohë më vonë ai i emëroi djalin e tij, Alfredin, në funksionin e zv / Ministrit të Mbrojtjes Popullore. Por ndonëse Alfred Moisiu ishte diplomuar dy herë në Akademitë e Bashkimit Sovjetik dhe ishte specializuar edhe në Kore, Francë dhe Zvicër, e konsiderohej si një nga ushtarakët më të përgatitur të ushtrisë shqiptare, në vitin 1982, Enver Hoxha e shkarkoi përsëri dhe e transferoi në qytetin e Burrelit ku ai komandonte disa ushtarë dhe survejohej pa ndërprerë nga Sigurimi i Shtetit.

-----------------------

Prandaj xinxinufet e Keno gjinufit nuku u pelqeu kandidati. Alfredi nuku eshte me partishmeri terbacioto-kurveleshjane te mirefillte.

[alkg2001]

NANO E BERISHA NË ETAPËN E RE TË “BASHKËPUNIMIT RAMIZIAN”



NGA PRESIDENTI "TRIUMFAL" TEK PRESIDENTI "KONSENSUAL"



Zhvillimet e ditëve të fundit në skenat e prapaskenat e perversitetit politik që ka mbushur me erë të qelbur Shqipërinë më shumë se kurrëë gjatë 12 viteve të tranzicionit nga diktatura moniste enveristo-ramiziane në bandokraturën oligarkike pluraliste nanoisto-berishiane kanë thjeshtuar shumë skemat e njohura deri tani të kacafytjeve për pushtet dhe kanë zbuluar fare lakuriq bashkëpunimin e maskuar të klaneve politike të drejtuara nga Fatos Nano dhe Sali Berisha.

“Konsesusi” për një kandidaturë të përbashkët të dy staneve politike të PD-së e PS-së që u shpall nga Nano e Berisha në një idil të vonuar të dashurisë së tyre politike të rigjetur pikërisht në çastet më të fundit të paraqitjes së kandidaturave për presidentin e republikës është dëshmi se politikës shqiptare i ka munguar vazhdimisht morali dhe i ka humbur përfundimisht serioziteti.

Kur dëgjon demagogjinë e neveritshme të Nanos dhe lexon në gazetën “Zëri i Popullit” titujt e mëdhenj “Nano e djeg gjithë politikën e vjetër. Marrëveshje historike midis Pozitës e Opozitës, produkti parë, persidenti i ri” (22 qershor 2002) dhe “Nano-Berisha: nuk ka forcë që të ndalë këtë proces” ose duhet të ulërishë nga tërbimi që tallja politike në Shqipëri ka arritur në nivele të tilla të paimagjnueshme poshtërsie, ose duhet të shkulesh së qëeshuri që dy rivalët “për jetë a vdekje” në luftën 12 vjeçare për pushtet kanë rënë ka keq në batakun e pisllëkut që kanë grumbulluar, janë poshtëruar aq keq nga ata që i kanë komanduar e urdhëruar sa sa tani bëjnë lojën e një çifti të divorcuarish që pasi kanë provuar për vite të tëra shumë bashjetesa në konkubinat hidhen në krahët e njëri tjetrit me pasionin e dashurisë së parë.

Është për të vjellë kur sheh e dëgjon Sali Berishën të guxojë të dalë para opinionit publik shqiptar me euforinë e tij shtirake e të pështirosu dhe betohet se tani ai dhe Nano po vendosin me tërë mend gurin e parë në themelet e një politike të re në Shqipëri, do të ndreqen ata vet e do të ndreqin politikën shqiptare dhe kërkon që po këtyre dy figurave më të nxira të politikës shqiptare gjatë këtyre viteve t'u besohet sërisht roli i violinës së parë në emër të të drejtës të vetpërmirësimit.

Duhet ta ndjenë veten të tradhtuar e të fyer në kulm sidomos ata që janë përgjëruar për emrin e Sali Berishës deri ditën kur Nano e Berisha bënë aktin e tyre politik më qesharak e më dështak duke paraqitur si mrekulli të pajtimit e tyre gjetjen e presidentit më të mirë “konsensual” për Shqipërinë ( sipas fjalëve të Berishës) dhe e reklamuan këtë si suksesin më të madh të politikës shqiptare. Kjo “mrekulli” nanoiste- berishaine u kthey brenda disa orëve në turpin më të madh, kur Artur Kuko megjithë presionet e ushtruara mbi të nga triumvirati pushtetrrrëmbyes e presidenbërës Nano-Berisha-Meta prishi i pari “konsensusin” e turpshëm në disensusin e fëlliqur që ka karakterizuar politikën shqiptare, veçanërisht këto muajt e fundit, pas hyrjes së goglave parlamentare të Berishës në koshin e dushkoparlamentit të Nano-Metës.

Data 22 qershor 2002 që është konsideruar edhe si një lloj feste sepse siç na thonin gjyshet në vegjëli në këtë datë “kthen dielli për dimër”, por shtohet vapa, do të mbetet në kujtesën e shumë shqiptarëve si ditë e rrugaçërisë më të madhe politike, si dita kur i gjori popull pa se si “gladiatorët” e betejave politike “për të mirën e Shqipërisë e të demokracisë” po fërkoheshin si kone dhe kotele cirku që të argëtoheshin e të zgërdhiheshin amatorët e shfaqjeve pa kuptim.

Disa stacione televizive qysh të nesërmen kishin mobilizuar intervistuesit e tyre që të sillnin në ekran disa intervsita qytetarësh mjeranë që as kuptonin se çfarë bëhet, por ndiqnin filozofinë e asaj shoqes socialiste nga Berati që u shpreh para disa muajsh “ do t’i durojmë të gjtha të këqijat, vetëm ju atje në udhëheqjen e PS-së t’ju shohim sëbashku”. Nano këtë “filozofi politike” të njerëzve pa mendim e gjykim e kërkon nga gjithë shqiptarët, pasi për muaj të tëra nuk e duronte as midis anëtarëve të partisë së tij. Kurse Sali Berisha për të nxitur këtë psikologji të verbërisë e shurdhërisë politike me paturpësinë më të madhe premton se duke u kapur dorë për dore me Nanon do të bëjnë vetkorigjimin dhe do t’u kthejnë shqiptarëve ato mirësira që ua kanë rrëmbyer me politikën e tyre arrogante, mashtruese e shkatërruese për 12 vjet me radhë.

Më 22 qershor, pasi diplomati Artur Kuko, i njohur në Shqipëri vetëm për kolegët e punës e farefisin e tij u rekomandua nga Nanoe Berisha dhe shqytarët e tyre si Mediu, Pollo, Ruçi si gjeniu i politikës e shpëtimtari i kombit dhe i procesit të integrimit euro-atllantik të Shqipërisë, prishi konsensusin shpërthyen në ekranet televizive, sidmos në Top Chanell ( emërtimi jo shqiptar) dhe TVA boritë e komenteve, trillimeve, spekullimeve. Politikanët filluan t’i bien njëri gazhdës e tjetri patkoit. Nanoe Berisha , mblodhën kryesitë partiake të shpëtonin “procesine caktimit të presidentit me konsensus”. Përveç Kukos këtij konsensusi ia kishte vënë shqelmine edhe për kryetari i PSD, Skënder Gjinushi, njëri nga dy eksponenntë e lartë politike në gkjshëtshen presidentbërëse përkrah Nanos. Pra konsensusi kishte marër fun d mjerueshëm. Gjinushi ndryshe nga të tjerët në paraqitjene tij në TVA shfaqi logjikë politike.

Gjashtëshja çudibërëse e ndarë sa për lojë në dy treshe, njëra e kryesuar nga Nano me në krah Gjinushin e Ruçin, tjetra ekryesuar nga Berisha me në krah Mediun e Pollon, fillimist na krijoi përshtypjen e një pazari në stilin PASOK-Nea Demokracia. Kjo përshtypje krijohej për shkak të përbërrjes së këtyre tresheve, të politoilave që kanë ndjekure roleve që kanë lujatur pjesëtarëte tyre dhe të lidhjeve që kanë patur për vite me radhë. Kjko përshtypjekrijohej edhe për faktin se po viheshin përballë për një pazar modeli i të cilit mund të gjendet vetëm në Greqi se atje ëshët bërë nëkëtë mënytë kryetar shtgeti ai që është. Pastaj gjithçka mbështetej mbi një “kushteturë greke” të Shqipërisë. Lidhej e ndonjërit nga pojesë3marrësit në kët tryezë me Ilir metën dukeshin garanci emjaftueshme për të kënaqur edhe miqtë beogradas të Ilirit ëq ëtani duan të jenë më të poranishëm në politikën shqiptare.

Caktimi i Artur Kukos kandoidat i vetëm për president ishte shenjë e qartë se nga Brukseli, urdhëruesit eorfolpianë kishin bërëme vendosmëri punë e tyre. Për këtë punë do t’u lu temi lexuesve të të rilexojnë shkrimin “Krerët arnautë në Divanin europina” botuar në “Rimëkëmbja” më datën 15 hjanar 2002. Por këta 6 burrat që kanë përvetësuar të drejtën për të bërë konsensuse në politikën shqiptare, që kanë marrë pësipër të bëhen mekanizëm politik edhe mbi paralamenetin shqiptar ( pavarëisht se ëshët i paligjsëhëm dhe i ndrydhur) janë pjesë enjë krijesë të shëmtuar politike, janë një ikmitacion e asaj gjashtëshesh politike që shkoi në vitin 1997 të shpëtonte Shqipëriën nëpërmjet një marërveshje përpara Shën Exhidios në Romë.

Pas mspranimit të Kokos që do të gthoët [pas një kombinacioni shumë të ngatërruar politik, ku Kuko duhet të ketrë qenë vetëm viktimë e jo protagonikst gjërat u bënë lëmsh e li. Berisa e Nano nuk mund ta emëronin Kukon president pa marrënjë pëlqim paraprak të tij. Sapo Berisha e nano shpallën emërimi ne Kukos president ai në kundërshtim me atë pëlqim në Bruksel nëpoërmjet BBC ka refuzuar ofertën. Më pas mejetët në dispozicion të Nanose Berishës njoftuan sik sihariq se Kuko pranoi. Pastaj sihariqi u kthhey në andatë për projektin Nano Berisha se Kuko refuzoi, pra ka qëndruar në deklarëtën bërë BBC-së para se të hipte në avionin për Tiranë. Atëherë u vu në veprim ai mekanizmi djallësor i trillimit. Dikushy shopalli se Kiukos i kishin bërë presion të tmerfrshëmqë të mso pranonte. Në lojë hyri njeriu i kërcënimeve më vulgare Ilir meta që shpalli se dikush në Shqiëpri po përgatsite zgjedhje të modelit të Sekuritates sëe çausheskut. Pas tij Berisha shpalli se segnente të kriminalizuara të politiikës po minonin marrëveshjen. Më pas ish gazetarët pranë Berishës Mero Baze e fahri Balliu . I pari zbuloiuan se kërcënimi Kukos i kihste vajtur nga fatos Klosi , shefi i shërbimit sekret q ëisjte parëtë vinte vërdallë edhe atje ku bisedonon nano me Berishën, I dyti njoftoi edhe përbërjene një shtabi grushti shteti. Skenari i përpunuar me shpejtësi krijoi tabllora shumë të nevertitshme.

NëseBerisha flet për sergmenete të inkriminuara që duan të sabotojënm rekullinë shqiptare që ai po bën me nnaon duhet të jetë i qartë dhe konkrfet. Por duhet të mbajë parasyshë se njerzit kërkojnë arsyetime me logjikë e jo jo propagandë berishinae e naoiste që na ka ërdhur tashmë në majët undës me trilloime, rrena, parrulla, inkriminme që nuk i del koka kurrë. Që politika e politikanët shqiptarë janë shumë të inkrimnuar në gjiuthfarë veprimtaqrishe nuk do shuëm mend për ta kuptuar. Nanoe dhe PS më ët inkriminuarut epolitikëshqiptare kanë paraqitur për vite me radhë Sali Berishëne PD-në. Nga ana tjetër Saliue PD-ja ka paraqitur si më të inkriminuarit Fatos Nanon, Ilir Metëne PS-se. Tani të gjitëh këta janë bërë tok. Nga aq sa është thënë deri tani më të inkriminuarit janë në radhët e konsensusaxhinjëve për presidnetin. Mund të jetë dikush tjetër edhe më i inkriminuar,. Bedrisha Nnaoer Meta duhet ta tregojnë këtë me prova e jo më me pallavra. Sekuritate për tëcilën ankohet Meta, Baze, Balliu ka qenë në dorë të Ramiz Alisë, të Sali Berishës, të Fatos nanos, të Ilir Metës se këta i kanë kontrolluar shërbimet sekrete.

Kyçii enigmave qëndron tek aqngazhimete politabve e spinazheve të huaja në tërë këto histirira. Janë dy gjëra për të cilat duhet menduar shumë, Cilat janë ato forcëa ndërkombëtare që ua futënkëmbët në një këpucë Nanoe, Berishës e Metës që të krijojnë triumviratine tanishën bashkëpunues nga tripolariteti përplasës i deritanishëm? Dueht kapur fija nga Triesteja e ndjekur ajo deri në takimie Korfuzit midis nanose Metës nën kontrolline Nikolas Geixhit, tej vizita e Metës në Beograd dhe tek “ vetpërmirësimi” i Berishës për të shkuar në tryezëne 6 biurra ve të konsensudit. Duhet inkuadruar këto thirrja në Bruksel në jannare më pas në Vienë. Pastaj duhet shtruar pyetrja se cili ishet faktori ndërkombëgtar që e bëri Artur Kukon të refuzojë qysh në Bruksel, para se të vijnte në Tirfanë, Pretendimi se e ka tremur aq sumë Fatos Klosi duket si një përrallë që kërkon të maskojë atë faktotrin ndërkombëgtar që ka përjashtuar në çastine fundit Kukon, për të apur rrugën për Alfred moiksiun.

Gjashtë burrate konsensusit nëTiranë nuk janë gjë tjetër veçse kuklla të përdorura tashmë për një kohë të gjatë brutalihst nga faktorët ndërkombëtarë dhe tani këto kullka janë nxjerrë në skenë që të bëjën lëvizjet që u diktojë gisjhgërinjtë që tundine tërhe qitm fijet meqëllim që ta bëjënsa më zbavitës shfaqjene catimit të presidentit kukull në ShqipëriPra president koi nsnsula do të gthotë president kukull i zgjedhur nga kukllat që i tundin të uaj, domëthënë president dy herë kukull.

Karnavalet politike po shëmtohen çdo ditë më shumë. Nuk ëshët më për të qesdhur. Por fundja le të qeshim me to në pamundësi për të bërë di çka më serioze e më me dobi.



24 qershor 2002 Abdi Baleta

[Breshka]

Nuk presim ndonje surprize nga gomari Baleta, jo te gjithe do bien dakort me ate qe bene Nano e Berisha, por te pakten kete rradhe shumica eshte dakort me ate qe ndodhi. Sa per Baleten, as ai vete nuk e di se cdo dhe kundra kujt eshte, ah.... po , e dime nje gje me siguri, ai eshte mik i Talibaneve dhe do te njejtin sistem ne shqiperi. Sistem antieuropian, antiperendimor. Kuptohet kjo eshte tani per tani, se me vone mund te behet dhe me Buden, ai **** gomari. Lereni ti bie legenit.

Pershendetje

[alkg2001]

Vetem Baleta qe nuk ndryshon qendrim. Qendrim nderron Berisha me Nanon nga tre here ne jave, duke i lene mbeshtetesit te verviten si **** gomari pa marre vesh se c'behet. Palacolleku ne marrdheniet me mbeshtetesit nuk mund te shitet dot si politike e thelle. Berisha duhet te kujtoje ata qe jane vrare sepse ai ishte i ashper me socialistet dhe pastaj te shkoje te puthet me Nanon.

[alumni]

TIRANE (1 Korrik) - Gjeneral Alfred Moisiu është bllokuar në rrugën Tiranë-Durrës dhe ka alarmuar shtetin. Presidenti në pritje Alfred Moisiu është nisur të shtunën vonë për të darkuar në Durrës. Por rrugës mesa duket për shkak të kthimit të pushuesve nga plazhi i Durrësit, makina e tij së bashku me nja makinë të policisë është bllokuar. Këtë moment në pritje Moisiu e ka konsideruar si një sfidë që populli i bën Presidentit. Nervat e ish-gjeneralit janë tendosur dhe nëpërmjet telefonit ai nuk ka përtuar që të "heqë veshin" e drejtuesve të më të lartë të policisë, gardës. Madje deri te krerët e Ministrisë së Rendit është ankuar. Në vendngjarje kanë vërshuar makinat e qarkullimit rrugor dhe burime shumë të besueshme, pohojnë se janë ndëshkuar "shoferët mëkatarë" që i zunë rrugën Presidentit. Përfaqësuesit e policisë e të gardës "kanë shqyer sytë" nga toni i ashpër i Presdientit për këtë incident, pasi ishin mësuar me urtësinë e paraardhësit të Moisiut, Rexhep Meidani. dxh/mr (Gazeta Shqiptare/BalkanWeb)

[Petro]

Vahllain ketu deri tani sjam duke marre vesht gje. Une nuk jam kunder takimit Nano-Berisha per ceshtjen e gjerave te medha, por ama jo kaq fare se spo kuptojme me se ku eshte opozota. Berisha per mua ka bere gabimin me te madh dhe duhet te jape shpjegimi qe zgjedhjet jane kapitull i mbyllur. Nuk mund te kaloje kaq lehte kjo gje se smund te harroj drurin qe hengra ne kurriz ato per te ruajtur voten e lire, dhe sot Z. Berisha mbas gjithe atyre te cirrjeve qe beri neper TV po na deklaroka si kapitull te mbydhur.

[Petro]

Le te puthen? Si lindi papritur ndjenja e afrimit mes dy lidereve historike. Cfare i detyroi ata te zgjasin duart e pajtimit pas 12 vjet lufte, jo vetem politike. Pse nuk e bene me pare dhe cfare kane lene ende pa thene


Kane biseduar aq shpesh brenda nje jave sa kerkush nuk e mban me mend numrin e takimeve. Pershendeten fare normalisht, i ofrojne kafe njeri- tjetrit, madje nuk ngurojne te bejne humor miqesisht. Fatos Nano dhe Sali Berisha prej nje jave kane nisur te shoqerohen bashke, per here te pare pas me shume se nje dekade, qysh kur dominojne dy partite kryesore shqiptare. Duke cuditur jo pak publikun e mesuar me lufterat jo vetem verbale, te shkaktuara prej armiqesise se tyre.

Duke e shpallur kete marredhenie te re publikisht perpara miliona shqiptareve, Berisha dhe Nano u perpoqen t'i sigurojne ata se tashme, qe sot e tutje kjo eshte politika shqiptare, e cila ndryshoi katerciperisht vetem me disa takime koke me koke mes tyre. Lufta u la pas, ashtu si edhe rruget e mbushura me mijera militante te armatosur me bomba Molotov apo me parrullat patetike "E duam Fatos Nanon", qe rrezoheshin perdhe nga policet. Pas takimeve te tyre te shoqeruara me batuta per llojin e xhinit, u harruan sikur te mos kishin ndodhur vitet e burgut te Bences dhe irritimi i me shume se gjysmes se shqiptareve per denimin e padrejte te liderit te opozites. Mes shakave intime nuk u permenden asnjehere zgjedhjet e vjedhura te vitit 1996, as ato problematike te 24 qershorit 2001. Nuk u kujtuan as piramidat dhe trazirat e vitit 1997, mijerat e te vrareve prej situates qe u krijua nga konfliktualiteti i kohes. Sic nuk u tha asnje fjale per atentatin ndaj Azem Hajdarit, per 14 shtatorin, rrezimin e qeverive te Nanos dhe akuzat e drejperdrejta ndaj njeri- tjetrit per te gjitha keto ngjarje.

Gjithcka u shua si me gome prej atyre takimeve koke me koke. Publiku i shokuar, u kujdes te perkundej me kete realitet te ri, pa marre asnje pergjigje se derisa paska qene kaq e thjeshte, pse duhej te paguante faturen e larte te merise personale dhjetevjecare. Perkundrazi. Nano dhe Berisha u perpoqen ta shisnin shume shtrenjte afrimin e tyre, pavaresisht se nuk kane folur vetem per kandidaturen e Presidentit konsensual, shkakut qe i uli vetem per vetem, per here te pare ne jeten tyre politike.

"Ne rast se qendruam mbi 20 ore me dyer te mbyllura duke negociuar gjeresisht jo vetem per emrat, keta emra ishin absolutisht dytesor ne negociatat tona". Rrefimi i Sali Berishes per afrimin e tij me liderin socialist Fatos Nano ne fakt permbledh te gjithe ate qe ndodhi gjate javes perpara se Alfred Moisiu te fitonte votat e nevojshme per t'u ngritur ne krye te vendit. Nano dhe Berisha nuk u ulen per dite te gjata vetem per te gjetur emrin e presidentit. As per te diskutuar se cili prej kandidateve plotesonte me se miri kushtet per te qene kreu i shtetit. Madje kjo u provua menjehere sapo Artur Kuko- i zgjedhuri i pare- refuzoi ftesen e dy te medhenjve per te qene President. Brenda pak oreve u gjet me lehtesine me te madhe nje emer i ri, i cili mund te zevendesohej me kedo tjeter pa as me te voglen veshtiresi. Ai qe parashikohej si nje dylyftim kreshnikesh, pefundoi ne nje marredhenie dashurie mes dy njerezve qe e urrenin njeri- tjetrin prej me shume se nje dekade. Batuta dashamirese, mirekuptim, plane ambicioze per permiresimin e pushtetit dhe legjislacionit, opinione te perbashketa per ndryshimin e krereve te institucioneve kryesore te shtetit, kane qene ne qender te oreve qe dy kreret kane kaluar sebashku nen preteksin e gjetjes se emrit te Presidentit. Krahperkrah njeri- tjetrit, ata evituan javen me te veshtire te karrieres se tyre politike. Pikerisht ditet qe do te vendosnin se cili prej te dyve do te largohej pas 12 vjetesh nga politika shqiptare.

Fatos Nano dhe Sali Berisha kishin vene mbi zgjedhjet presidenciale te gjithe kapitalin e fituar gjate gjithe karrieres se tyre. Lideri demokrat shpresonte deri nje jave perpara 24 qershorit, qe votimi i parlamentit te mos i japte vendit nje president te ri te Republikes. Madje kishte kerkuar qe t'i zgjatej mandati zotit Meidani, derisa te zhvilloheshin zgjedhjet e parakohshme. Shenja e pare publike qe shfaqte mospergatitjen e Doktorit per te hyre ne zgjedhje dhe per t'i fituar ato. Per te provokuar zgjedhjet e parakohshme Berisha kishte ndryshuar jo pak prej zakoneve te tij. Shpalli nje strategji te re, ndryshoi menyren e sjelljes dhe fjalorin politik, madje pranoi si bashkepunetore te gjithe njerezit qe dikur i kishte perjashtuar nga partia. Vetem per te mbledhur sa me shume vota qe do te bllokonin Presidentin.

Ndersa Fatos Nano nga ana e tij nuk kishte treguar asnje shenje dyshimi per t'u terhequr nga gara, qofte edhe me rriskun e provokimit te votimeve prej aspirates se tij presidenciale. Prej kesaj endrre ai i vuri nje njolle mjaft te rende zgjedhjeve te fundit, kur u shpik formula e Dushkut qe prodhoi plot 12 deputete te mazhorances. Per hir te presidences, lideri i majte u mjaftua vetem me largimin e ish kryeministrit Meta dhe la ne mes fushaten per katharsis, ashtu sic nuk u kujtua se cfare pune do te bente ne te ardhmen ish kryeprokurori Rakipi, pavaresisht se ky i fundit mban ende ne xhep nje vendim te Gjykates Kushtetuese, te sponsorizuar nga levizja per pastrim dhe mbeshtetja e ish grupit te tij brenda partise.

Atehere pse u terhoqen ne menyren me te papritur dy lideret tradicionale prej investimit te pakten njevjecar qe kishte si qellim bllokimin e njeri- tjetrin? Askush nuk beson se metamorfoza e Nanos dhe Berishes ndodhi vetem se nje mengjes te kthjellet te dy u zgjuan ne krah te kundert dhe papritur vendosen te lene pas gjithcka per te filluar nje jetese te perbashket ne politiken shqiptare. Nese vendosen t'i shtrijne doren njerit- tjetrit, duke i lene per here tjeter ambiciet politike qe do te sillte procesi i presidentit, dy kryetaret e partive kryesore nuk bene gje tjeter vecse u kujdesen t'i shtojne vetes edhe me shume dite si protagoniste te politikes shqiptare. Pikerisht ne momentin kur ndodheshin ne prag te deres qe mund t'i nxirrte nga politika aktive pas nje dhjetevjecari konfliktual. Arsyet qe detyruan Fatos Nanon dhe Sali Berishen per te ndermarre kete kthese te rendesishme te jetes se tyre duket se jane te shumta.

Lideri socialist, megjithe investimin e gjate per t'u bere kreu i shtetit shqiptar, kishte nje varg rrethanash qe ia benin te pamundur. Se pari, Fatos Nanos i mungonin votat e nevojshme per t'u zgjedhur President. Armiqesite brenda mazhorances kishin bere qe nje grup jo i vogel deputetesh as te mos e conte ndermend faktin se mund t'i jepte voten kryetarit socialist. Nje grup ky i perbere nga njerez me integritet personal, qe nuk mund te kaperdinte per hir te pushtetit akuzat qe Nano kishte leshuar pergjate gjithe dimrit ndaj tyre. Ne kulmin e euforise populiste ndoshta lideri i majte nuk parashikonte ne dhjetor se batutat per cmimin e lavatriceve apo rrogat e shofereve te ambasadave mund te kushtonin kaq shtrenjte. Nga ana tjeter, brenda partive aleate situata kishte ndryshuar ndjeshem ne raport me nje vit me pare. Nese ne zyrat e PS perkrahesit e Nanos ankoheshin per mosmirenjohje te aleateve qe u ulen ne parlament me votat e Dushkut, ne selite e partive te vogla permendej perzenia qe socialistet u bene atyre prej administrates dhe ndarjes se pushtetit ekzekutiv.

Nje tjeter element i rendesishem ne disfavor te kryesocialistit ishte dhe konturimi i dy rrymave te forta qe kundershtonin kandidaturen e tij dhe qe nuk kishte asnje shprese se do te votonin. Perkrahesit e Presidentit ne detyre, Rexhep Meidani, aspironin qe duke mos votuar per Nanon ne raundin e pare, te rifusnin ne votimet e ardhshme kandidaturen e profesorit te fizikes si konsensuale brenda "Aleances per Shtetin". Ndersa "kathtarsistet", te tradhetuar papritur nga kryetari i tyre, mendonin me shume per pasojat qe mund te kishin nga largimi i Nanos prej partise, sesa per karrieren personale te udheheqesit te dikurshem shpirteror.

Ne te gjithe kete llogari numrash determinante ishin edhe qendrimet e Brukselit. Komuniteti Nderkombetar ne momentin e fundit e perdori shmangien e emrit te Fatos Nanos si kusht kryesor per celjen e negociatave me Bashkimin Evropian. Kancelarite perendimore bene jo pak presion qe kryetari socialist te terhiqej nga gara presidenciale, duke argumentuar se zgjedhja e tij ne krye te shtetit do te pillte te tjera konflikte politike ne Shqiperi. Ne keto kushte, kur i mungonin votat dhe dashamiresia e grupeve kryesore te mazhorances, kur kishte kunder vetes jo vetem opoziten por edhe Brukselin, Fatos Nanos nuk i mbetej gje tjeter vecse te zhyste edhe me thelle ne sirtar endrren e tij presidenciale.

Por fatura e kesaj terheqje mund te rezultonte fatale nese nuk do te ndermerrte nje tjeter levizje per te motivuar qendrimin e tij ne politiken aktive. Zmbrapsja nga investimi njevjecar do te kishte kosto te larte brenda mazhorances, ku lideri gjendej pa vota, pa grup dhe pa ambicie politike. Per te gjitha keto, marreveshja e paqes me Berishen rezultoi ideale per ta rikthyer protagonist. Tashme jo si burim luftrash dhe konfliktualiteti, por si gjenerues te paqes ne politiken shqiptare.

Ne pozicione te ngjashme, por ne krahun tjeter qendronte edhe lideri demokrat Berisha nje jave perpara 24 qershorit. Megjithe veshtiresite qe po haste Fatos Nano per t'u ngjitur ne krye te vendit, Berisha kishte kuptuar se edhe atij i mungonin votat per ta patur te sigurte bllokimin e procesit per zgjedhjen e presidentit. Perpara ishin pese raunde votimesh dhe ndersa te majtet mund te rrezonin endrren e Nanos per President, mund te zgjidhnin kedo tjeter brenda gardhit te tyre duke nxjerre jashte loje llogarite e Doktorit. Megjithe perpjekjet titanike, tryeza e opozites nuk mundi te mblidhte me shume se 55 vota, qe rezultonin te pamjaftueshme per te arritur kufirin kushtetues. Duke llogaritur se te majtet gjate korrikut jo vetem mund te unifikoheshin, por kishte te ngjare te afronin rreth vetes edhe te tjere deputete te partive te vogla nga e djathta, qe nuk do te kishin me shansin per te fituar ne ndonje rast tjeter te jetes se tyre mandatin e deputetit.

Por jo vetem kaq. Edhe nese Berisha per ndonje teke te fatit apo kokefortesi te kundershtareve do te arrinte te bllokonte zgjedhjen e presidentit te ri, ishte shume me pak i predispozuar te hynte menjehere ne zgjedhje te parakohshme. Se pari, pasi do te akuzohej direkt si destabilizues i reformave te vendit dhe do te duhej te paguante faturen e nje megaprocesi elektoral. Brukseli, por edhe votuesit shqiptare do ta benin ate pergjegjes per parate e shpenzuara pa asnje shkak, per energjite negative te nje tjeter fushate elektorale jonormale, per kaosin qe shperthen gjithnje kur zhvillohen beteja politike prej kokefortesise se nje individi te vetem. A nuk i kishte ndodhur keshtu ne vitin 1997? Nga ana tjeter liderin demokrat kerkush nuk e garantonte se me te hyre ne zgjedhje ai do t'i fitonte ato. Aq me teper kur menyra si pritej t'i provokonte votimet ishte e njejte me sjelljen e tij te meparshme qe i ka dhuruar vetem disfata gjate dhjete viteve te fundit. Pa harruar dhe nje fakt tjeter te rendesishem. Partia Demokratike prej me shume se nje viti kerkon si kusht politik ndryshime cilesore ne kodin elektoral. Nese parlamenti shperndahej ne fund te korrikut, opozita do te duhej te hynte ne zgjedhje me te njejtat arme dhe pozicione qe u mund ne vitin 2001. Pra per Doktonin e PD-se nuk mbeteshin shume shanse te fitonte ndonje gje prej skemes se bllokimit te Presidentit ne parlament.

Duke qene ne keto pozita, kur presidenti mund te kalonte normalisht apo edhe nese bllokohej shkohej ne zgjedhje me nje risk te madh, e ardhmja e liderit demokrat ne krye te opozites vihej ne pikepyetje te madhe. Nese ne 1994-en jusftifikoi disfaten e referendumit me teprimet mediatike, nese manipulimet e 96-es ia faturoi Agim Shehut dhe policeve injorante, nese per 97-en beri pergjegjes komplotistet amerikane dhe rebelet e kuq qe shfrytezuan piramidat, nese lokalet e vitit 2000 i argumentoi si produkt te investimit te parave publike per fushate elektorale, nese 2001-shin e folklorizoi me Dushkun pasi fillimisht deklaroi se forcat e djathta pavaresisht koalicioneve kishin fituar shumicen, kete radhe i kishin mbetur shume pak justifikime perpara turmave gjithnje e me te pakta qe mblidhen perballe selise se PD-se. Ndersa zerat e te pakenaqurve shtoheshin gjithnje e me shume, ne nje kohe qe duke hequr prepotencen e liderit te padiskutueshem, per opozitaret modeli i kryetarit tradicional po dukej si i dale jashte mode.

Per te gjitha keto, marreveshja e paqes me Nanon rezultoi ideale per ta mbajtur protagonist edhe Berishen, te pakten edhe per tre vite te tjera. Edhe ky, jo si burim luftrash dhe konfliktualiteti por si gjenerues i paqes ne politiken shqiptare.

Per te shmangur te gjitha keto, Fatos Nano dhe Sali Berisha kane biseduar aq shpesh brenda nje jave sa kerkush nuk mban mend numrin e takimeve. Pershendeten fare normalisht, i ofrojne kafe njeri- tjetrit, madje nuk ngurojne te bejne humor miqesisht. Duke cuditur jo pak publikun e mesuar me betejat jo vetem verbale, te shkaktuara prej armiqesise se tyre. Duke e shpallur kete marredhenie publikisht perpara miliona telespektatoreve, Berisha dhe Nano u perpoqen te sigurojne se tashme kjo eshte politika e re shqiptare, te cilen e ndryshuan katerciperisht vetem me disa takime koke me koke mes tyre. Duke lene pas luften dhjetevjecare, ashtu si edhe rruget e mbushura me mijera militante te armatosur me bomba Molotov apo me parrullat patetike "E duam Fatos Nanon", qe rrezoheshin perdhe nga policet. Sidoqofte ata ende nuk kane sqaruar se pikerisht ketyre njerezve cfare pergjigje do t'u jepet per motivimin me shume se dhjetevjecar te mbushur me sharje dhe urretje per njeri- tjeterin. Vetem nese kane menduar qe bashke me afrimin e pandashem, te realizojne nje miting te perbashket ne sheshin Skenderbej mes perkrahesve te PD-se dhe PS-se, qe do te duartrokasin lideret e pajtuar.

[alumni]

http://www.kohajone.com/arshive/2002/07/02/lajmi08.htm

Kerkohet zevendesi i Moisiut
Nevila Perndoj

Socialistet kerkojne te "kufizojne" kompetencat e kryetarit te Kuvendit, duke shtuar ne Kushtetute edhe figuren e zv-presidentit. Behet fjale per funksionet, qe kryetari i Kuvendit merr ne rast se, vendi i presidentit mbetet vakant. Ditet e fundit mes perfaqesuesve te mazhorances dhe opozites eshte diskutuar gjeresisht per mundesine e zgjedhjes ne Shqiperi te nje zv-presidenti, i cili gezon drejtimin e shtetit vetem ne rast se, vendi i "njeshit" mbetet vakant. Nje inisiative e tille kerkon edhe amendim kushtetues, per t'u miratuar me 93 vota. Kushtetuta e Republikes se Shqiperise e ka te parashikuar qarte se, ne nje Republike Parlamentare ka vetem nje kryetar shteti. Ne baze te nenit 91 te Kushtetutes ne rast se, presidenti eshte ne pamundesi te perkohshme per te ushtruar funksionet e tij ose kur vendi mbetet vakant, Kryetari i Kuvendit ze vendin dhe ushtron kompetencat e tij. Ajo cka socialistet kerkojne qendron ne faktin se, keto kompetenca mund t'i marre persiper zv-presidenti qe, sipas tyre, duhet percaktuar qarte edhe ne Kushtetute. Nje arsye me teper per socialistet eshte se presidenti i zgjedhur me mareveshje u propozua nga opozita. Per kete arsye ata kerkojne qe te kete edhe nje zv-president qe te zgjidhet nga radhet tyre. Burimet nuk sqarojne me tej per kete ceshtje duke shtuar se, kjo mbetet ende ne kuadrin e bisedimeve mes dy paleve.
Genc Ruli, pretendenti kryesor

Burime te mirebesuara nga opozita thone gjithashtu se, gjate bisedave me ta, socialistet kembengulin per emrin e Genc Rulit, i cili aktualisht eshte drejtues i Insitutit te Studimeve Bashkekohore. Genc Ruli ishte nder emrat qe kryesia e socialisteve perzgjodhi si kandidat per president konsensual. Ruli mbetet nje nder specialistet e preferuar nga dy forcat kryesore politike, vecanerisht per pergatitjet e tij ne fushen ekonomike. Por opozitaret nuk do te kundershtonin emrin e tij vetem ne rast se ai do te zgjidhej Sekretar i Pergjithshem i Presidentit. Problemi qendron ne faktin se, nje post i tille nuk eshte parashikuar ne Kushtetute dhe per me teper nuk mund te realizohet as edhe me nje amendim kushtetutes. Per rrjedhoje, qendrimi me i mire per socialistet do te ishte pikerisht hedhja e tezes per nje zv-president, ide qe nuk e kane hedhur poshte dje per "KJ" edhe konstitucionaliste te ndryshem.

[Brari]

KJ
----
Moisiu, tratativa te reja per stafin
Nevila Perndoj / Lista prej 6 kandidatesh do te percaktoje staftin e ngushte te Presidentit Alfred Moisiu. Juriste dhe analiste te njohur jane pretendentet kryesor te kabinetit keshillimor te kreut te ardhshem te shtetit. Burime te mirebesuara nga dy forcat politike bene te ditur per "KJ" se, Moisiu po pergatitet per tre poste keshillimore mjaft te rendesishme per ushtrimin e mandatit te tij. Behet fjale per keshilltarin politik, juridik dhe ate per median. Kete radhe Presidenca pritet te kete edhe nje zedhenes shtypi. Burimet thane dje per "KJ" se, avokati i njohur Maksim Haxhia, juristi Ledio Bianku dhe nje tjeter kandidat nga fusha e avokatise do te jene tre emrat pretendete per keshilltarin juridik te Presidences. Avokat Haxhia duket se, eshte propozuar nga republikanet te cilet e mbajne shembullin me te mire te avokatise. Ndersa Ledio Bianku, qe eshte pedagog ne Fakultetin e Juridikut, eshte propozuar nga kryetari i reformatoreve, Genc Pollo. Ky i fundit gezon lidhje familjare me juristin ne fjale. Nje tjeter kandidat po nga fusha e avokatise pritet qe te futet ne loje, emri i te cilit ende nuk eshte bere publik. Deri me tani, tre kandidatet jane pretendentet kryesor per te marre miratimin e presidentit te zgjedhur, Alfred Moisiu ne postin e keshilltarit juridik.

Nderkohe analisti Ylli Pango pritet te jete kandidati kryesor per te qendruar perkrah Moisiut per pese vjet rrjesht ne rolin e keshilltarit politik. Ylli Pango eshte i vetmi kandidat, qe perflitet deri me tani per te marre zyren e keshilltarit aktual politik, Mentor Nazarko. Keshilltar per median pritet te emerohet Ilir Zhilla, ish-Drejtor i Agjencise Telegrafike Shqiptare. Ky i fundit eshte nje nga njerezit me te ngushte te presidentit te zgjedhur, Moisiu. Pas mandatimit te Moisiut si president, Zhilla eshte bere figura e pandare ne aktivitetin e perditshem te kreut te shtetit. Kontaktet e tij kane qene te vazhdueshme edhe me pjesetare te tjere te stafit pretendent. Nderkohe qe nuk mbetet jashte liste as pronari i Shtepise Botuese "Horizont", Filip Rrumbullaku, pavresisht se per te kane rene aksionet.

Kandidatet ne fjale mbeten ende ne kuadrin e bisedimeve paraprake. Burimet thone se, Moisiu do te shpalle se shpejti stafin e tij te ri emrat e te cileve pak a shume perfshihen ne listen e mesiperme. Moisiu ka premtuar gjithashtu se, levizjet e tij ne presidence do t'i perkasin pikerisht ketij stafi nderkohe qe pjesa tjeter e kabinetit te presidences do te vazhoje punen ashtu si vitet e meparshme.

© Koha Jone 2001 All Rights reserved
--------------------

Cka per ti bere Gjenerali tranazh para krevatit Ilir zhilles e tjereve cdo mengjes e dark . Hahahaa.

[Brari]

Ja cthote GSH
---------------------

Moisiu i bën stërvitje në Durrës badigardëve të tij


--------------------------------------------------------------------------------

ar.ko

DURRES

Presidenti i ri, Alfred Moisiu, nuk heq dorë nga profesioni i vjetër i ushtarakut. Truprojat e tij i duken si ushtarë dhe çdo ditë në mëngjes prsidenti i ri u bën stërvitje. "Keni shumë bark. Ushtarakët nuk duhet të jenë kështu", u ka thënë Moisiu troprojave të veta. Pas kësaj u ka dhënë urdhër që të bëjnë stërvitje për të ulur barkun. Ai i vë në rresht, duke u bërë të gjitha vepimet që i bëhen një reparti ushtarak. Presidenti i ri, Alfred Moisiu, pas zgjedhjes, është shpërngulur nga shtëpia e vet për të qëndruar në vilat qeveritare në Durrës. Masat e sigurimit janë shtrënguar shumë në këtë zonë dhe tashmë është bërë normale që, kush shkon pranë vilës ku qëndron Moisiu, shikon truprojat e tij se si bëjnë stërvitje për të mbrojtur gjeneralin. Ai vetë u mëson se si të veprojnë në afërsi, në largësi, me veprime të shpejta ushtarake. Ky "repart ushtarak" çdo ditë vihet në rresht përballë gjeneral Moisiut. Jashtë rrethimit të vilës së tij në Durrës, Moisiu ka krijuar pështjellim të madh në qarkullimin e automjeteve. Thuhet se drejtuesit e automjeteve në Durrës janë të bindur se Moisiu, kur kalon në rrugë, e do që ajo të jetë bosh. Ai kalon dy herë në ditë në këtë rrugë dhe mëngjesi e pasditja janë orë ankthi për Policinë Rrugore, e cila përqëndron mjete dhe forca të shumta përgjatë rrugës (nga rezidenca qeveritare deri në të hyrë të autostradës), duke bllokuar të gjitha automjetet. Ditën e hënë në mëngjes në orën 8, është pritur 30 minuta deri sa Moisiu iku, dhe rruga të hapej për mijëra makina të bllokuara në vend. Urdhri i dhënë nga shefat e Qarkullimit Rrugor është që të kihet kujdes kur kalon presidenti i ri, sepse, po të ankohet përsëri, shkarkimi i tyre është i sigurt. Sa herë që jepet sinjali, se po vjen apo po shkon presidenti, policët e qarkullimit grumbullohen në hyrje të Durrësit deri në autostradë, që ai të kalojë pa pasur punë me vargun e makinave, gjë që nuk bëhet dhe nuk është bërë deri më tani për asnjë nga personalitetet e larta shtetërore.
----------------------


Pra......Gjenerali duket shume i motivuar.
Kjo eshte shenj e mire qe Ai do i vej gjoksin halleve te vendit ndryshe nga "gjumashi" Mejdani e "kodra mbas bregu" Berisha.

Ky vend do nji "pinochet".
Ska rendsi blu a roz. Mjafton nji njeri qe nuk fle gjume dhe kerkon hesap administrates.
Sigurisht Atij do ti duhet te jete ne rezonance dhe me NANON-kryeminister dhe me Berishen Opozit.
E lehte nuk do jete.

Do zoti ky si ushtarak do realizoje mbledhjen e armeve te cilen nuk e bene Socialistet me 6 vite afat qe i kishin ne dispozicion.
Do zoti ky do te dije tju a fuse kallashin ne prapanice gangove te rruges qe tash 15 vjet jane zoterit e vertete te ktij vendi te bekuar.

[baobabi]

Ore mos e merrni me revan kete punen e presidentit.

Jam kurioz te di se cfare do bejne pas 6 muajsh. Do fillojne t'a shajne edhe Moisiun si Mejdanin e Berishen e Ramizin dhe Enverin e Zogun.

Apo do sillem me moral dhe do ruajne besen qe dhane qe te mos e shajne dhe ti kerkojne doreheqjen.

Une vete duke i njohur se cfare bimesh jane kryetaret shqiptare them se edhe 6 muaj shume jane. Me perpara kane per t'a ndyre gojen.

Nuk u rrihet atyre pa share.

Se ishte nje kohe kur te gjithe borhorisnin "P... E... Jemi gati kurdohere"

Pastaj erdhi nje kohe kur te ca brohorisnin Rrofte dhe ca Poshte.

Po tani cfare kohe ka ardhur.

Valle erdhi koha qe te mbyllet goja dhe te filloje puna.

Them se edhe po qe se kjo ka ardhur nuk e ka sjelle Moisiu.

E di se cfare pres une nga Moisiu.

Mos te beje gomarlleqe dhe te hiqet si kapedan, dmth si tough guy, se do i dale boja keq pastaj.

Se sado burre i mire te jesh kur hypen ne karrike te merr ***** forme tjeter dhe te rritet koka shume.

Po duroi dhe tregoi maturi do i shtrengoj doren.

Se te vijne e te felliqin aty mo, dhe eshte zor te rezistosh

[Brari]

Nuk ka lojna me Moisiun..

Ja cthot balkanwebi..
-----------------------------
TIRANE (11 Korrik) - Nuk do të dekretoj një Qeveri që do ketë në përbërje të saj persona të korruptuar. Ky është në thelb paralajmërimi i lëshuar sot nga Presidenti i ardhshëm, Alfred Moisiu, gjatë një interviste për televizionin Top Channel. Kështu, Moisiu hyri sot në "lojën" e madhe të deklaratave që po ndjek dorëheqjen e mundshme të Kryeministrit Pandeli Majko, dhe formimit të një Qeverie te re, ku kandidati për kreun e ekzekutivit të ardhshëm është vetë lideri i Partisë Socialiste, Fatos Nano. Në një intervistë për Top Channel, e cila do të transmetohet e plotë të djelën, por e publikuar pjesërisht sot, Presidenti i ardhshëm Moisiu tha se çështja e dorëheqjes së Majkos dhe krijimi i një Qeverie të re "është çështje e partive përkatëse". "Vëmendja ime - shtoi ai - do të përqëndrohet te personat, që personat e përfolur për vepra korruptive të mos jenë" pjesë e Qeverisë së ardhshme. Ky është edhe kushti që vuri sot Moisiu, duke shtuar se i takon partive politike që të gjejnë se si do të zgjidhjet kjo gjë. Paralajmerimin e tij, Kreu i ardhshëm i Shtetit e quajti si "një e drejtë e imja që ma jep Kushtetuta". in/ko (Top Channel/BalkanWeb)
---------------------------------

[Rycki2001]

Nuk do pritur mrekullira nga Moisiu por nëse ai bënë aq sa mundet për të frenuar korrupsionin ose për të treguar se gjëratë tilla nuk tolerohen, kjo do të jetë arritje për të. Ndërsa për ta ndryshuar Shqiperinë nuk duhet veç një Alfred Moisi...
Rycki

[Albo]

Kjo teme u mbyll nga une pasi i iku koha dhe tashme Shqiperia ka nje president te ri.