Kur ligji troket në derë në mes të natës — Zagani përballë Tahirit

[Duke_Of_Arberia]

Dritan Zagani është një zyrtar policie, i lindur në Shkodër, ai është në detyrë si shef i njesisë antidrogë në Komisariatin e Policisë së Fierit—një detyrë e parehatshme dhe e rrezikshme, mes informatorëve me pagesë dhe të dyshuarve për bashkëpunim të fshehtë me “armikun”, me një rrogë në kufi të mbijetesës dhe me shumë “tundime”.

Por ai beson dhe përpiqet ta bëjë mirë punën e tij, edhe pse tek ai ka hedhur rrënjë prej kohësh dyshimi se dikush dekonspiron operacionet që ai organizon. Për këtë arsye, ka filluar të kalojë informacione tek kolegët e tij të misionit italian të policisë financiare, Guardia di Finanza, me shpresën që, të paktën, ata të mund t’i arrestojnë kriminelët shqiptraë kur ata hyjnë në Itali.

Ashtu sikur çdo mbrëmje, edhe më 1 maj të 2014, pas orës 5 të pasdites ai mbyll derën e dhomës së vogël në Komisariatin e Fierit dhe me makinën e tij të rrënuar niset drejt Vlorës, aty ku jeton me dy prindërit e moshuar, bashkëshorten dhe tre vajzat e tij, në një apartament të vogël në lagjen Skelë.

Një darkë e thjeshtë, ca biseda të shkurtëra përpara televizorit dhe më pas në shtrat, nuk ka as para dhe as dëshirë për të dalë nëpër rrugët e Vlorës.

***

Saimir Tahiri është një i ri ambicioz, djalë i një farmacisti, që pas një përpjekje të pafrytshme për të studiuar në Itali, përfundoi në “ezaurim nervor” të gjatë, kthehet në Shqipëri dhe diplomohet në Drejtësi në Universitetin e Shkodrës. Puna e tij e parë në jetë është si zëdhënës i Partisë Socialiste, dhe drejtor ekzekutiv i Fondacionit “Qemal Stafa” të themeluar nga Partia Socialiste. Dhe në vitin 2009, pa mbushur tridhjetë vjeç, zgjidhet deputet i Partisë Socialiste. Dihet se për të bërë politikë duhet të njohësh njerëz, dhe Saimiri kthehet në frekuentues të rregullt të jetës së natës së Tiranës, ku njeh personazhet më me emër në qytet.

Saimiri është praktik, dhe falë njohjeve të tij të jetës së natës, organizon skuadra që duhet të “mbrojnë votën” në zgjedhjet e 2013-s, dhe shpërblimi i merituar i marrë nga Kryeministri Rama pas fitores është posti i Ministrit të Brendshëm.

Në klasifikimin famëkeq të ministrave të brendshëm në historinë e Shqipërisë, ai ka hyrë si ministri më jetëgjatë në detyrë, falë një sistemi perfekt të marrëdhënieve me publikun, që filloi me hyrjen triumfale të policisë në Lazarat, tek panairet spektakolare të policisë, tek policet e këndshme në rrugët e Tiranës që shpërndajnë lule për shoferet femra në ditën e Festës së Gruas.

Sigurisht, ndonjë shqetësim vjen përherë, sikurse kritikat për premtimin e pambajtur për të mbyllur të gjitha kazinot në qendër të Tiranës dhe se përdori operacionet e policisë për të riorganizuar tregun e lojërave të fatit, apo për bombën në farmacinë e të atit që u pasua me arrestime të njëpasnjëshme të një sërë kriminelëveqë u liruan të gjithë brenda pak kohe, apo për atentatet e njëpasnjëshme me tritol pa asnjë fajtor, apo për serinë e gjatë të vrasjeve të bujshme të pashpjeguara ndonjëherë, apo së fundmi akuza e vazhdueshme (e pabazë sipas partisë së tij) se ka lënë të lirë kultivimin e kanabisit në Shqipëri, deri në pikën sa filloi transporti i tij me avionë.

Një bezdisje e veçantë i erdhi nga ai polici i Vlorës që e akuzoi se u ka dhënë makinën e tij, që do të thotë mbulimin e tij, kushurinjve të Vlorës, të cilët ai e di që janë tregtarë të ndershëm fruta-perimesh. Por roli i tij si Ministër dhe pushteti i tij politik që buron nga një marrëdhënie e ngushtë me Kryeministrin i dhanë mundsinë që t’ia hedhë lehtsisht dhe paq këtij problemi, duke cituar raportet miratuese të Guardia di Finanza të cilat përgenjështronin problemin e drogës.

Por kur opozita kërcënon se do të bojkotojë zgjedhjet, ajo arrin të marrë “kokën” e tij, dhe pas ritriumfit zgjedhor të partisë së tij, Saimir Tahiri nuk merr asnjë post ministror, dhe iu desh të kënaqet me detyrën e famshme politike të koordinatorit të projektit të bashkëqeverisjes, një shpikje e pavlerë e Kryeministrit pa asnjë domethënie dhe mbi të gjitha pa asnjë pushtet të vërtet.

***

Në orën një pas mesnate bie zilja në derën e Dritan Zaganit, dëgjohet zhurmë e madhe, persona të shumtë që flasin nga ana tjetër e derës.

Nga brenda Dritani pyet se kush janë dhe ato i përgjigjen të hapë derën sepse janë kolegët që kanë ardhur me një urdhër arresti. Dritani nuk do që ta hapi—formimi i tij prej polici i kujton se në Shqipëri ligji nuk lejon arrestimet mes orës 10 të natës dhe 5 të mëngjesit, përjashto rastin kur ata që kërkohet të arrestohen janë të armatosur dhe të rrezikshëm. Kolegët ngulin këmbë për të hyrë, por pa shfaqur forcë (e dinë që ajo që po i bëjnë kolegut nuk është e këndshme dhe ndoshta as e drejtë) dhe ai vazhdon t’u thotë atyre se nuk mund ta arrestojnë në atë orë.

Askush nuk i tregon ndonjë urdhër arresti të lëshuar nga gjykata dhe as i thotë arsyen pse duan ta arrestojnë.

I gjithë pallati zgjohet nga zhurmat e policëve, nga të bërtiturat dhe nga të qarat e vajzave të tij, të gjithë, kuriozë, dalin në shkallë për të kuptuar se çfarë po ndodh, ndërsa dhjetëra policë presin në rrugë para pallatit, duke pirë cigare dhe duke u llafosur pranë pesë makinave të mbërritura nga Tirana nën drejtimin e shefit të kontrollit të brendshme të Ministrisë së Brendshme.

Stresi dhe tensioni rriten dhe i bëjnë një lojë të pakëndshme, Dritanit i bie të fikët, duke rënë në dysheme. Gruaja e trembur hap derën për të kërkuar ndihmë nga policët, dhe ata, të shumtë, hyjnë në apartament, ndërsa vajzat qajnë me dënesë, gruaja e trembur bërtet, ndërsa pleqtë e tij shikojnë në heshtje, të trembur nga kujtimet e kohëve që shpresonin se kishin kaluar.

E shtrijnë në divan dhe e sjellin në vete, ndërsa të gjithë qetësohen. Ai kërkon dhe ja arrin që në apartamentin e vogël të rrinë vetëm ata policë që janë të nevojshëm. Këta, të mbetur gjashtë, vazhdojnë me një farë ndroje të kontrollojnë shtëpinë dhe të vendosin në një kuti të gjithë pajisjet elektronike që arrijnë të gjejnë, regjistruesa, memorie të jashtme kompjuteri, kompjuterin portativ dhe makinën fotografike.

Dritani këmbëngul dhe arrin t’i bindë që të paktën t’i bëjnë një proces-verbal për kontrollin e banesës dhe të gjërave që duan të sekuestrojnë, ato pajisje që i ka blerë me vështirësi për zell profesional apo ndonjë dhuratë nga miqtë e Guardi di Finanza, të cilat Dritanit nuk do t’i kthehen më.

Dritani ka ende marrje mendsh dhe ata e sjellin në spitalin e Vlorës, ku i bëjnë analizat dhe zbulojnë se nga stresi i kanë rënë të gjitha nivelet e sheqerit. I japin serum dhe pas dy orëve e fusin në makinën e policisë, dhe në pesë të mëngjesit e sjellin në Tiranë, ku Dritan Zagani do të qendrojë për tre ditë në një qeli të izoluar në drejtorinë e Policisë së Tiranës, pa kontakt me asnjeri dhe pa asnjë shpjegim.

***

Më 16 tetor 2017 në orën tre të drekës ish-ministri i Brendshëm Saimir Tahiri po shpejton të mbyllë një ditë normale pune si shef i Partisë Socialiste të Tiranës, mes takimeve me militantë dhe politikanë apo mundësive për foto për gazetarët që e ndjekin, dhe ndonjë mbledhje pune, kur dikush i komunikon se Dritan Zagani sapo ka deklaruar në Facebook që Moisi Habilaj, kushuriri i tij, me të cilin Zagani kishte pasur një përplasje që për të kishte rezultaur fatkeqe, është arrestuar nga një hetim antidrogë i prokurorisë antimafia të Katanias në Siçili.

Postimi i Zaganit elektrizon shtypin shqiptar dhe menjëherë politika fillon ritualin e saj të sharjeve, shumë shpjet të acaruara nga publikimi i disa përgjimeve në të cilat “kushuriri” Habilaj lëvdohet se gëzon mbrojtjen e Ministrit, se përdor policë shqiptarë si transportues droge dhe arrin të përdorë radarët e ushtrisë për të shmangur problemet gjatë udhëtimit në det për të transportuar drogë nga Shqipëria në Itali. Në fund, deklarata e përgjuar e Habilajt thotë se se duhet t’i japë 30 mijë euro Ministrit, edhe pse ai fiton pesë milionë në muaj.

Opozita publikon menjëherë dokumentin e plotë prej 416 faqesh të prokurorisë antimafia të Katanias, duke lënë të nënkuptohet se e ka marrë nga shërbimet sekrete italiane, gjë e cila i jep historisë një dimension tjetër, të një “rregullim hesapesh” të diplomacisë ndërkombëtare.

Partisë Socialiste, befas, nguron të ofrojë mbrojtje politike dhe Tahiri detyrohet të zhvillojë disa takime me majën e hierarkisë politike, natyrisht me dyer të mbyllura, për të cilat gazetarët bëjne festë duke raportuar histori imagjinare përplasjesh të stuhishme, shantazhesh të dyanshme, kërcënimesh për përfshirjen e gjithë qeverisë e të tjera, si këto. Vetë Tahiri, duke dalë nga shtëpia, ushqen dyshimin e një përplasje force me Partinë Socialiste, duke u përgjigjur në mënyrë lakonike gazetarëve që e pyesin për kërkesën për arrestimin e tij si pjesëmarrës në “grup të strukturuar kriminal”, e përgatitur me shpejtësi të rrufeshme nga prokuroria shqiptare: Nuk keni parë gjë akoma.

Komisioni për Mandatet dhe Imunitetin në Kuvend, i mbledhur urgjentisht për të miratuar ose jo arrestimin dhe kontrollin e banesës së ish-ministrit, u kthye në mënyrë të zgjuar në një proces hetimi dhe gjykimi ndaj prokurorëve, në një linjë politike të papërcaktuar mirë, që mban distancë nga ish-ministri por pa e braktisur atë në fatin e tij: hetojeni, kontrollojeni, por nuk mund ta arrestoni.

Dy ditë më pas, Kuvendi do të miratojë në seancë plenare këtë vendim dhe Saimri Tahiri do të jetë i lirë për të përgatitur mbrojtjen e tij, pikë së pari brenda Partisë Socialiste, dhe më pas, nëse do të mbajë të pazbehur mbështetjen politike, gjykatat shqiptare nuk do të mund t’i bëjnë asgjë më, sepse, ndërkohë qeveria do të ushtrojë privilegjet e vetingut dhe atyre prokurorë dhe armiqve politikë mund të mos u mbetet më as hija.

***

Pas tre ditësh arrestim (afati ligjor është 48 orë) në Policia e Tiranës, Dritan Zagani pret vizitë nga një avokat penalist, ndoshta i thirrur nga ndonjë koleg, i cili e informon se është arrestuar për shpërdorim detyre dhe dyshim për bashkëpunim me grupe kriminale dhe më pas e shoqëron në Gjykatën e Krimeve të Rënda ku ligjërohet arrestimi.

Për gjashtë muaj e tetë ditët e ardhshme Dritani do të mbetet në qeli në pritje të kotë që ndokush, prokuror apo hetues, t’i drejtojë ndonjë pyetje. Ndërkohë, pasi ndryshoi avokat, arrin të paktën të zbulojë se “grupet kriminale” me të cilët kishte bashkëpunuar ishin oficerët e Guardia di Finanza, të pranishëm në Shqipëri si pjesë e një misioni në ndihmë të policisë shqiptare.

Pas një tjetër viti në arrest, dhe pas shumë “këshillimesh përkujdesëse” për shëndetin e familjes së tij, duke parë që procesi i tij, ndërkohë i kaluar nga prokuroria e krimeve të rënda në atë të Fierit dhe i mbajtur në këmbë vetëm me akuzën e shpërdorimit të detyrës, po zhvillohet shumë ngadalë dhe pa asnjë garanci, Dritani merr familjen e tij dhe ikën në Zvicër, ku kërkon dhe përfiton nga qeveria zviceriane statusin e refugjatit politik, pra, statusin e personit që arratiset nga vendi i tij për t’i shpëtuar persekutimit për arsye politike.

***

Saimir Tahiri feston së bashku me mbështetësit e tij që e thërrasin në rrugë, aspak të lëkundër nga pesha e akuzave, hyn në makinën e tij luksoze dhe në apartamentin e tij lëshohet në selfie festive me figura të njohura të medias—fotot tregojnë si luksin e Saimir Tahirit edhe nivelin e lartë të atyre që ishin në ankthin e pritjes për të.

Por tani topi është në fushën e prokurorisë antimafia të Katanias e cila vazhdon hetimet e saj të kujdesshme. Për të mbrojtur Tahirin dhe, me të, të gjithë zinxhirin e pushtetit, qeverisë shqiptare do t’i duhet të përunjet për të marrë në mëshirë pandëshkueshmëri faktike dhe për të shmagur daljen e informacioneve të tjera të sikletshme për të, të cilat do të ushqenin publikun dhe një opozitë përherë e më të nxehur dhe më të uritur.

***

Në praktikë diferencën, nëse e keni vënë re, e bën pushteti. Dinjiteti, përkundrazi, nuk blihet me Mastercard.

Exit.al

[Duke_Of_Arberia]

Makina e baltosjes kundër Zaganit është në pilot automatik

Ndërsa janë ndezur diskutimet mbi mos arrestimin e Saimiri Tahirit, mediat afër qeverisë vazhdojnë aksionin e pandalshëm të deligjitimimit të akuzuesit të parë të Tahirit, policit të antidrogës Dritan Zagani.

Gjëja më kurioze është se kjo përpjekje këmbëngulëse për deligjitimimin e Zaganit është tashmë tërësisht e pavlerë. Pasi akuzat e Zaganit kundër Tahirit tashmë janë tejkaluar nga përgjimet e bëra publike në dokumentat e Prokurorisë Antimafia të Katanias, nga arrestimi i kushuririt Habilaj, në atë kohë i cilësuar nga Tahiri si “tregtar i ndershëm fruta perismesh”. Dhe në fund nga deklaratat e një polici tjetër të antidrogës së Fierit, edhe ai viktimë e persekutimeve të policisë për shkak se edhe ai shqetësoi “tregtarin e fruta perimeve”.

Por, makina e baltës kundër azilantit politik në Zvicër (ky fakt duhet të nxisë sadopak reflektim) nuk ndalet, por vazhdon në pilot automatik.

Në kohën e vetingut, të dekriminalizimit dhe të deklaratave mbi orët e luksit të bëra nga ambasadori amerikan, argumenti i preferuar për të delegjitimuar është natyrisht pasuria e hamendësuar e Zaganit. Kjo akuzë, në kuadrin e strategjinë e hollë të partizanëve socialistë, ushqen dyshimin se edhe ai është një i korruptuar.

Një gazetare e famshme dhe e mirëfinancuar përfitoi menjëherë nga një ndërhyrje e Lulzim Bashës, që gabimisht tha se Zagani ishte arrestuar në shtëpinë e tij në Fier (ndërsa arrestimi në të vërtetë kishte ndodhur në Vlorë) për të shkruar një shkrim në të cilin listonte ato që sipas saj ishin pronat eDritan Zaganit, duke lënë të kuptohej se ishin shumë gjëra.

Sipas gazetares së famshme, Zagani kishte në pronësi shtëpinë në Fier të cituar nga Basha, një shtëpi 140 metra katrorë në Vlorë, dhe toka e famshme në Orikum që sipas folësve socialiste ishte një dhuratë e Berishës për Zaganin.

Në të vërtet, Zagani jetonte në Vlorë, me gruan, tre fëmijët dhe dy prindërit e tij në një apartament me katër dhoma, në një sipërfaqe prej 100 metar katrorë, në pronësi të një kushuriri të tij, të cilit i paguante një qira, me premtimin se kur shuma të arrinte një vlerë të caktuar ai do t’ja shiste.

Familja e Zaganit nuk ka pronësi të tjera. Nuk ka patur asnjëherë ndonjë banesë në Fier dhe as tokën e famshme në Orikum. Kjo tokë e mbushur me magazina të rrënuara, sipas ligjeve në fuqi, me vendim qeverie duhet t’u ndahej policëve të pastrehë, ndër ta edhe Zagani. Por toka doli e regjistruar jo në pronësi të shtetit, por të një personi të vdekur—fakt që edhe sot i ndalon dhjetra përfituesit e pritshëm që ta marrin në dorëzim dhe në pronësi.

Edhe prindërit e Dritan Zaganit nuk kanë asnjë pronë, vetëm një grindje të gjatë dhe të kotë me qeverinë për kompesimin e një toke bujqësore pak më shumë se një hektar në Shkodër. Të cilën edhe nëse do të arrijnë ndonjëherë ta marrin, Zagani duhet ta ndajë me të motrën.

Si përfundim Zagani nuk ka asnjë pronësi të paluatjshme të vetme. Ka vetëm dy prindër pensionistë dhe ato pa asnjë pronë. Si shumë shqiptarë të thjeshtë, ai ka pasur iluzionin dhe shpresën e kotë të merrte atë çfarë ishte e familjes së tij, por nuk e ka marrë akoma. Edhe dhuratën e qeverisë si shpërblim për shërbimin e tij të gjatë nuk ka mundur dot ta marrë si pasojë e dokumentave të falsifikuara të pronësisë dhe paaftësisë së shtetit për t’i dhënë zgjidhje këtij problemi.

Por makina e baltës e drejtuar nga gazetarët e regjimit, nuk i verifikon lajmet, por kopjon dhe shpërndan, dhe kështu lajmi fallco për Dritan Zaganin si pronar i pasur u shpërnda menjëherë dhe u rimor nga organet e propagandës qeveritare në mënyrë virale.

Ndërkohë një gazetare tjetër e famshme bënte selfie me ish-Ministrin e Brendshëm, dhe në sfondin e fotos dukej hapur luksi në shtëpinë e bukur të ish-ministrit në Kodrën e Diellit, e cila nuk rezulton në deklaratën e pasurisë së Tahirit.

Ndoshta e ka dhuratë nga i jati.

[Duke_Of_Arberia]

Sulmet personale te padrejta qe i beri kryeministri sebashku me nje pjese te madhe te mediave (Topi, Tema, Dita, Java, Vizion+, Konica etj), tregojne qartazi se akuzat e Zaganit ishin te drejta.

Nese dikur kriminelet ordinere politika nuk i qaste as neper bodrumet e institucioneve shteterore, sot keta kriminele jane katapultuar ne poste ministrash e kryeministrash, pronare te rendesishem te mediave etj.
Ç’eshte me e bukura se e gjithe kjo baltosje ndaj nje oficeri te ndershem eshte bere LIVE ne pranine e dy ambasadoreve me te rendesishem ne vend: Donald Lu dhe Romana Vllahutin, nje dyshe e cila çuditerisht ka folur per shumeçka por vetem per drogen jo!
Doni me per Behlulin???

[Duke_Of_Arberia]

“Familja ime u stresua”, Zagani i përgjigjet Tahirit: Po fëmijët e mi si u ndjenë kur erdhën hienat e tua?

Intervista e djeshme e ish-ministrit të Brendshëm, Saimir Tahiri, në Top Story, nuk ka kaluar pa komentim në rrjetet sociale.
Tahiri u shpreh se familja e tij u stresua gjatë kontrollit të ushtruar në banesë.
Në një reagim, ish-Shefi i Antidrogës në Fier, Dritan Zagani, i është kundërpërgjigjur Tahirit, duke i kujtuar kohën kur ky i fundit dërgoi 20 policë për të kontrolluar shtëpinë e tij.
Reagimi i Zaganit:
“E bukur kjo….!
Tahirua na qenka ndjer keq kur i ben kontroll policia..edhe pse e njoftuan nje jave para…edhe pse e moren ne cel qe prit se erdhem…edhe pse ne fund fare i shkuan per kontroll diten per diell dhe me pranine e gjith shtypit…prap ky zotria e tije na qenka ndjere keq dhe se familja e tije e paska perjetu shum rende….!
Mahhh…ore njeri me shume maska qe njehere je luan e njehere lepur…po ti pyete njehere veten tende, ose sejmenet e tu qe mua mi dergove ne ora 01.00 pas mes nate si lukuni hienash 20 veta per kontroll banese,,,,, a mendon ndopak si u ndjene femijet e mi ne ate ore te nates me ate qe ti gatove per ta…dhe qe ishte komlet e jashtligjeshme vetem e vetem qe ti dhe Habilet e tu trafikant te ndjehen fitimtare ndaj ligjeve te shtetit….!
Ti luani i djeshem qe ne nje nate te bukur ktheve ne lepur…sot me djallezine tende te lige del as me pak e as me shume se nje hiene e zeze ne gjithe sa thua e shpif ndaj meje…ti qe te duket vetja kaq i zoti sa dhe nje nga vendet me humane dhe te drejte ne bote, jepka azil ne kurrizin tend…je qesharak deri ne dhembje…!”

[Duke_Of_Arberia]

Shpifës apo të paditur fuksionalë? Makina e përbaltjes kundër Zaganit II

Pas shfaqjes artistiko gazetareske mbi pronat e sajuara të Dritan Zaganit, me qëllim diskreditimin e tij në sytë e opinionit publik, strategjia e sistemit imunitar politik të Kryeministrit Edi Rama u shfaq më qartë gjatë daljes së tij televizive në emisionin Zonë e Lirë të Arian Çanit.

Kryeministri pohoi, duke theksuar fort fjalët dhe duke e trajtuar dy herë, se Dritan Zagani nuk është i besueshëm sepse ai i ka bërë deklaratat ndaj Tahirit pasi është goditur nga ligji dhe është “dënuar nga Gjykata e Krimeve të Rënda për dekonspirim të aksioneve të policisë”.

Për fat të keq për të, tani të gjithë gazetarët në Shqipëri, dhe një pjesë e mirë e lexuesve, e dinë shumë mirë historinë e Dritan Zaganit, dhe e kanë kuptuar fare mirë se ai u arrestua vetëm sepse i ishte afruar shumë të vërtetës mbi Habilajt dhe lidhjet e tyre.

Ai u akuzua për “shpërdorim detyre” dhe “mos denoncim të krimit”, vepra penale që nuk i përkasin as Prokurorisë së Krimeve të Rënda dhe Gjykatës përkatëse, prandaj ai u mbajt në burg për më shumë se 6 muaj pa asnjë lloj hetimi.

Më pas hetimi gjyqësor u transferua në prokurorinë e Fierit—për kompetencë dhe përkatësi territoriale—dhe aty nisi braktisja për më shumë se një vit në arrest shtëpie e tij, në një proces i cili nuk po bënte përpara, deri në momentin që Zagani u arratis në Zvicër dhe nga andej filloi t’i bënte publike akuzat mbi lidhjen Tahiri-Habilaj.

Por magjistari i komunikimit, Kryeministri Edi Rama, vuri në veprim gjithë karizmën e tij televizive për të deligjitimuar denoncimet e Zaganit, duke e përshkruar atë si “një të dënuar” që ka folur vetëm pasi u godit nga ligji. Dhe si psikolog shpjegoi se bëhej fjalë për një njeri që bërtet për t’i dhënë kurajë vetes—një i mjerë i gatshëm për të deklaruar çdo gjë për të shpëtuar veten.

Nuk dihet nëse Rama u rrëmbye nga nxehtësia e retorikës ose, siç ka më shumë gjasa, kjo akuzë tërësisht e pabazë u hodh me zgjuarsi për të ngatërruar sa më shumë atë pjesë të elektoratit socialist që ende i beson “virgjërisë” së Kryeministrit apo të Saimir Tahirit. Fushata dinake për pasuritë e mundshme të Zaganit, e cila zuri vend gjerësisht në mediat dhe pohimet e gazetarëve të regjimit duket se e konfirmon më shumë hamendësimin e dytë.

Deklaratave të rreme të Kryeministrit iu përgjigj drejtuesi i opozitës Lulzim Basha, i cili i sugjeroi prokurorisë të hetojë funksionarët e shërbimeve të brendshme të Ministrisë së Brendëshme, të cilët arrestuan Zaganin. Pas kësaj erdhi replika e Taulant Ballës, kryeparlamentarit socialist, i cili për të përgenjështruar Bashën publikoi “provën”, pra atë që sipas standarteve gjyqësore duhet të ishte dënimi i Zaganit të cilit iu referua Kryeministri.

Por dënimi i publikuar nga Taulant Balla nuk ishte asgjë më shumë se sanksionimi i vendimit të arrestimit të Zaganit, i vendosur nga gjyqtar njëngjyrësh me kërkesën e Prokurorisë së Krimeve të Rënda që po niste hetimet, me denoncim të Ministrisë së Brendëshme, duke ndërmarrë kështu një veprim që në një vend normal bëhet kur ekziston rreziku që gjatë procesit të hetimit i dyshuari mund të largohet ose ai mund të prishë provat kundër tij.

Sigurisht është e çuditshme që shefi i grupit parlamentar socialist nuk arrin të dallojë ndryshimin ndërmjet një urdhër arresti dhe një dënimi fajësimi. Ose ndoshta thjesht ai nuk do që ta vërë në dukje këtë ndryshim.

Zërat e opozitës kritikuan deklaratën e Ballës, kur befas një tjetër organ i regjimit—që duket se ka rihyrë sërish në radhët e shtypit të regjimit, me gjasa pasi është rifurnizuar me fonde apo të mira të tjera nga regjimi— publikoi një vendim të dhjetorit 2016 të Gjykatës së Vlorës, e cila e ka dënuar Zaganin për thyerje të arrestit të shtëpisë, vendim për të cilin Zagani nuk ishte në dijeni, sikurse nuk është as avokati i tij në Shqipëri.

Pra, të gjithë “besnikët” e paguar të Rilindjes janë të angazhuar për të treguar se Zagani është i dënuar, pra një njeri famëkeq, prandaj dhe deklaratat e tij janë të pabesueshme, ashtu sikurse ka deklaruar shefi politik.

Për ta thënë në një mënyrë tjetër, nëse Rama me të vërtet ka ngatërruar realitetin, edhe media ndryshon realitetin, ose të paktën tregon një realitet që ngjan me atë që tregon udhëheqësi.

Edhe një dënim për “braktisje të arrestit të shtëpisë”, i dhënë me shpejtësi dhe në fshehtësi, nuk mund ta ndryshojë gjendjen, sepse është e qartë se Zagani ishte i burgosur në pritje të një procesi që nuk u mbyll asnjëherë—ashtu sikurse është e qartë se Zagani e ka kryer veprimin për të cilin është dënuar (arratisjen), por kjo ka ndodhur më pas, shumë më pas se fillimi i problemeve të tij me drejtësinë.

Më pak e qartë është se Zagani u gjykua dhe u dënua brenda vetëm dy muajve—ndërsa procesi i vërtet, ai për të cilin u arrestua në vitin 2014, vazhdon ende—ndoshta me një avokat të caktuar nga shteti ndërsa avokati i tij për procesin kryesor (shpërdorim detyre) nuk u lajmërua.

Dramatike, nga pikëpamja e qytetarisë dhe logjikës juridike, është se në vendimin e gjykatës për dënim me tre vjet burg përdoret fakti se i pandehuri është hetuar penalisht (pa arritur në vendim) si tregues i rrezikshmërinë së tij shoqërore, çfarë është përdorur për të justifikuar dënimin maksimal. Që gjykata të përdorë një padi, e cila është ende në hetim, për të treguar një faj është diçka që nuk mund të ndodhë as në Korenë e Veriut.

Vetëm ekspertët e procedurës penale shqiptare mund ta vlerësojnë rregullsinë e një gjykimi të tillë, por lajmi i gjyqeve sekrete, që “vertetojnë” se një person i papëlqyer për qeverinë është një kriminel—gjyqe të denja për kohë të tjera dhe aspak të papranueshme në Evropën e sotme—duket se i jep një shije shumë të ndryshme reformës në drejtësi që po fillon me vështirësi.

Ajo që i ndodhi dhe po i ndodh Zaganit (dhe mesa duket tre policëve të tjerë “fajtorë” sepse shoqëruan në komisariat makinën e Habilajve dhe të Tahirit) është mesa duket pjesë e një persekutimi gjyqësor me qëllime politike. Operacionet e shpifjes dhe delegjitimitetit vënë në veprim nga eksponentë të ndryshëm të shumicës gjatë këtyre ditëve e tregojnë në mënyrë gjithmonë e më të qartë këtë gjë.