Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 19
  1. #1
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Bletërritësi dhe ateisti

    S. Lavrov


    Bletërritësi dhe ateisti


    Përktheu: Rozeta Baba




    Botim i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë

    TIRANË, 2010

    Botohet me bekimin e Fortlumturisë së Tij, Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe të gjithë Shqipërisë, Anastasit

    © Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë

    Botim i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë

    • Rruga e Kavajës, Nr. 151, Tiranë

    • Tel. ++355 4 234117 - ++355 4 235095 • Fax. ++355 4 232109

    • Intemet: www.orthodoxalbania.org

    • E-mail: orthchal@orthodoxalbania.org




    Parathënie
    “Si ka ardhur besimi te Perëndia”
    1. Fillimi i diskutimit
    2. Bletët
    3. Darvinizmi
    4. Mbi natyrën
    5. Pushimi
    6. Perëndia - forcë e pakonceptueshme
    7. Libri i natyrës. Kush është shkrimtari?
    8. Rruga për te Perëndia
    9. Qëllimi në natyrë
    10. Qenie e logjikshme apo Krijues?
    11. Tronditja e Matjukut
    12. Largimi i Alculerit
    13. Organizëm i mrekullueshëm dhe i ndërlikuar
    14. Kush e krijoi qelizën?
    15. Projektimi dhe ligjet në natyrë
    16. Ndërrimi i pikëpamjeve të Matjukut
    Ndryshuar për herë të fundit nga Albo : 30-05-2017 më 00:44

  2. #2
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    Parathënie

    Pas kthimit të tij nga udhëtimi i parë në hapësirë, astronauti rus Juri Gagarin tha: “Udhëtova në hapësirë midis planetëve, por askund nuk takova Perëndinë. Për rrjedhojë, Ai nuk ekziston”.

    Mjaft njerëz që besojnë lehtë, e pranuan këtë thënie. Besuan se shkenca e sotme nuk e pranon ekzistencën e Perëndisë. Të tjerë, duke parë që Gagarini nuk arriti as deri në hënë, nxorën konkluzionin: “Gagarini u nxitua. Me një shëtitje të shkurtër rreth tokës nuk hetohet gjithë hapësira”.

    Që të përshkojë dikush galaktikën tonë me shpejtësinë e dritës (300.000 kilometra në sekondë), do t’i nevojiteshin një milion vjet! Që të arrijë dikush në galaktikën tjetër, do të nevojiteshin nëntë milion e gjysmë vjet! Dhe galaktika të tilla janë me miliarda. Pra, vetëm njerëzit, që në mënyrë të ndërgjegjshme mohojnë besimin te Perëndia, do të pranojnë gjykimin e kotë të të ndjerit Gagarin.

    Në kundërshtim me këtë, grupi i parë amerikan i astronautëve që zbriti në hënë, ndërsa gjendej në orbitën e saj shpalli vargun e kapitullit të parë të Biblës: “Në fillim Perëndia krijoi qiellin dhe tokën”. Dhe, kjo frazë nga Shkrimi i Shenjtë dëgjohej në të gjithë botën.

    Konkluzioni i Gagarinit në asnjë rast nuk u bë i pranueshëm nga astronautë të tjerë dhe as nga shkencëtarët. Kështu, shkencëtari Berke shpalli: “Shkenca e sotme nuk mohon të vëvtetat themelore të Shkrimit të Shenjtë. Unë hesoj te Perëndia! Besoj te Krishti! Besoj te Bibla!”.

    Midis dritave të shumta e të panumërta të planeteve dhe yjeve të palëvizshëm, toka jonë ngjan me një grimcë mikroskopike. Mbi këtë grimcë jeton njeriu! Këtu u krijua, këtu ra në mëkat dhe këtu u bë shpëtimi i tij.

    Këtu në tokën tonë erdhi Krijuesi i gjithësisë, Perëndia, mori formë njerëzore dhe jetoi si njeri 33 vjet, duke na mësuar, duke bërë mrekullira e duke synuar shpëtimin. Por, krijesa e Tij nuk e besoi, nuk e pranoi dhe si përfundim, e dënoi me vdekje në kryq.

    Çfarë është njeriu në krahasim me Perëndinë? Asgjë. Tani, ashtu si më parë, ka njerëz që me arrogancë ngrenë kokën kundër Krijuesit, me marrëzi mohojnë Bërësin e tyre dhe në këtë mënyrë dënojnë vetveten në shkatërrimin e përjetshëm.

    Mosbesimi te Perëndia nuk është i përgjithshëm. Besimi i nxehtë jetonte dhe do të jetojë në zemrat e shumë të zgjedhurve. Ndërmjet tyre është dhe Damian Llukiçi, një i krishterë i respektuar, me mendimet e të cilit, i dashur lexues, do të njihesh në faqet që vijojnë.

    S. Lavrov, 1979

  3. #3
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    “Si ka ardhur besimi te Perëndia”


    “Deri sa keni dritën, t'i besoni dritës, që të bëheni bij të dritës” (Jn. 36).


    Me rastin e Krishtlindjeve shkova në fshatin e madh Pokrovka ku takova dhe të afërmit e mi.

    Atje ndodhi një ngjarje e rëndësishme që më nxiti të shkruaj këtë libër...

    ... Pak ditë para festës, në të gjithë fshatin ngjitën njoftime në mure, se në shtëpinë e kulturës do të zhvillohet konferenca me temë: “Si ka ardhur besimi te Perëndia”. Folës do të ishte miku im Ivan Petroviç Matjuku, pjesëtar i zgjedhur i shoqatës edukative “Njohuri”. Pas konferencës, vijonte njoftimi, do të ketë diskutim publik.

    Fshati i madh Pokrovka prej shumë vitesh dallohej midis fshatrave të tjerë të krahinës ku sundonte ateizmi. Ishte një dhimbje koke e vërtetë për udhëheqësit e partisë, të cilët dëshironin me çdo mënyrë të zhduknin këtë beden të besimit të krishterë.

    Pothuajse, në çdo shtëpi të fshatit kishte libra për orthodhoksinë. Prindërit i ushqenin fëmijët e tyre me frymën orthodhokse. I mësonin të luteshin e të shkonin në kishë. E kundërta ndodhte në shkollën publike ku mësuesit përpiqeshin të çrrënjosnin nga shpirtrat e tyre të pafajshëm “obskurantizmin fetar”. Por nuk ia arritën qëllimit. Shembulli i gjallë i prindërve të tyre dhe biomat adhuruese që kishin përjetuar, i rezistuan propagandës së fortë ateiste.

    Për këtë arsye, përgatitja e folësit të shquar ishte shumë e kujdesshme.

    Në sallë u mblodhën shumë njerëz: mjekë, drejtorë shkollash, mësues, nxënës, të rinj dhe të moshuar, punëtorë dhe fshatarë, besimtarë dhe ateistë. Në mënyrë të veçantë, diskutimi që do të pasonte, tërhoqi si magnet shumë veta.

    Përgjegjësi i shtëpisë së kulturës Alculeri, u kujdes të zbukuronte sallën e konferencave me parullat përkatëse: “Feja, opium për popullin”, “Fe, obskurantizëm”, “Asnjë i prapambetur në rrugën e ndritshme të përparimit”. Gjithashtu, ai vetë prezantoi folësin dhe u kujtoi që pas leksionit sqarues, do të pasonte diskutimi, në të cilin do të mund të mermin pjesë të gjithë ata që dëshironin.

    Në kundërshtim me pamjen krenare, me vështrimin dashakeq dhe zërin e ashpër të Alculerit, Matjuku dukej i qetë dhe i butë. Sytë e tij të mbushur me mirësi dhe buzëqeshja e çiltër, krijonin një përshtypje të mirë, ai i bënte të gjithë për vete. Ishte rreth të pesëdhjetave. Duke u ngjitur në tribunë dhe duke dashur t’i jepte vetes rëndësi dhe autoritet, u shpërfytyrua me të vërtetë: Buzëqeshja i iku nga buzët dhe mirësia nga sytë. Me zë autoritar dhe pamje serioze, i mbushur me vetëbesim dhe vendosmëri, filloi me pompozitet:

    - Ashtu siç është bërë e ditur, materializmi historik, botëkuptimi ynë ateist, janë kozmoteoria pararojë në shkencë dhe filozofi...

    Alculeri hodhi një vështrim krenar në sallë, si të thoshte:

    “Deri tani jua shpalla unë dhe nuk më besuat. Tani do t jua shpallë një shkencëtar. Ivan Petroviç Matjuku do t’ju sigurojë dhe do t’ju vërtetojë se sa e kotë është të besoni dhe të luteni te Perëndia”.

    Folësi vazhdoi:

    - Bindjet dhe përjetimet fetare u lindën dhe u krijuan në kushte paditurie, frike dhe dobësie ndaj dukurive të çuditshme dhe fuqive të tmerrshme e të pashpjegueshme të natyrës. Dielli, hëna, planetët, yjet iu dukeshin njerëzve si perëndi të fuqishme. Këtyre filluan f i luteshin dhe t’iu kërkonin dhurata të ndryshme.

    Folësi vazhdoi t’i përmbytte dëgjuesit me një përrua shkrimtarësh të shquar dhe konkluzionesh të shkencëtarëve, të cilët nuk pranojnë besimin te Perëndia. Iu referua fesë së popujve dhe fiseve të Australisë, të Azisë, të Amerikës së Jugut... Mendimet dhe argumentet e tij të thëna me aftësi retorike i jepnin autoritet të veçantë. Ai sikur e dehu auditorin me njohuritë e tij; i mahniti me urtësinë e tij. Çdo fjalë e tij synonte të hiqte nga zemrat e dëgjuesve çdo besim te Perëndia, çdo përkushtim në fe.

    - Para personit dritëplotë të shkencës bashkëkohore, bëhet shumë e qartë rënia dhe gënjeshtra korruptuese e pikëpamjeve të vjetra fetare, - vazhdoi Matjuku. - Ne jetojmë në shekullin ku intelekti shfaq gjithë fuqinë e tij. Sot hapësira ajrore është shndërruar në punishte gjigante, në hapësirë të eksperimentimeve dhe kërkimeve shkencore. Janë lëshuar qindra sputnjikë, anijet tona kozmike arritën në Hënë, në Afërditë e në Mërkur. Udhëtimet ajrore u bënë fenomene të zakonshme.

    Këtu Matjuku bëri një pauzë të vogël, lëvizi duart dhe tha me ironi:

    - Dhe imagjinoni: Askush nuk e pa Perëndinë në qiellL. Të gjitha këto dhe shumë të tjera, refuzojnë dogmat fetare, zhdukin pikëpamjet fetare. Nuk mund ta kuptoj sesi në epokën tonë, në të cilën njohuria shkencore ka arritur kulmin, si feja, besimi në të mistershmen dhe mbinatyroren, ka ende vend dhe sundim në mendjen dhe në zemrën e disa njerëzve!

    Këtu i hodhi një vështrim sallës së mbushur plot e përplot dhe Alculerit të kënaqur; parandjeu suksesin e tij dhe me zë të vendosur mbylli fjalimin duke shpallur:

    - Feja është tashmë një pemë e vjetër. Ne dogjëm rrënjët e saj dhe besoj që do mundim ta mbyllim në magazinë si një send muzeu.

    Alculeri u ngrit nga katedra dhe duartrokiti i gëzuar. Duartrokitën dhe të gjithë ata që ishin tashmë të ndikuar nga ateizmi.

    “Po, - menduan, - instruktorët e partisë e dinin se cilin duhej të dërgonin në Pokrovkën e egër”.

    Besimtarët u hidhëruan dhe nga vetë konferenca, por edhe ngaqë konstatuan që disa bashkëfshatarë të tyre u ndikuan nga fryma e ateizmit.

    Drejtuesit e mbledhjes njoftuan një pushim të shkurtër. Në këtë kohë, besimtarët më të fortë shkuan te plaku i respektuar Damian Llukiç bletërritësi.

    Ishte në moshën mbi 60 vjcç, me mjekër të shkurtër me ngjyrë të verdhë në të kuqe dhe me sy të pastër e të qetë. Ishte i dëgjuar për besimin e tij të fortë te Perëndia dhe për njohuritë dhe dijet e tij të thella. Lexonte shumë libra dhe me kujdes studionte ngjarjet që ndodhnin në botë. Që kur ishte i vogël, e donte shumë natyrën. E mallëngjente çdo krijesë hyjnore, çdo bimë, çdo barishte ose lule, çdo krijesë e gjallë, zogjtë dhe insektet. Tek të gjitha shihte përkujdesjen dhe urtësinë e Perëndisë.

    Shpesh, bashkëfshatarët shkonin tek ai për një këshillë, për t’i ndihmuar në problemet e tyre të shumta. Me të gjithë fliste natyrshëm dhe në mënyrë përkëdhelëse në numrin njëjës, që të mos fyente apo dhe të habiste asnjë.

    Më shumë nga të gjitha, dëshironte të bisedonte për tema shpirtërore. Fliste gjithmonë në mënyrë të kuptueshme, madje dhe për tema të thella fetare.

    Në konferencë erdhi me nipin e tij 16-vjeçar, Trofimovin.

    - Shumë bukur na i tha folësi, - u shpreh dikush. - Vërtet shumë popuj ka në botë dhe secili ka besimin e tij. Kjo është e vërtetë.

    - Si ndihesh nga ato që dëgjove? - e pyeti dikush. - A ke gjë për të kundërshtuar, a ke gjë për të diskutuar me të?

    - Si do na ndriçojë Perëndia, - u përgjigj me përulësi Llukiçi.

    - Mos duhet të shkojmë në shtëpi? - i propozoi një mik. Përse të ngatërrohemi me këta ateistë? Ata vetëm do tallen.

    - Mendoj që nuk duhet të ikim, - iu përgjigj Damiani. - Duhet të mbrojmë gjithmonë besimin tonë, jo që lë bindim por që lë ruajmë besimtarët! Tashmë, disa filluan të lëkunden me ato që dëgjuan. Le të shohim, çfarë do të na paraqesin më tepër.

    Ai shkoi i qetë dhe u ul në vendin e tij. Gjatë kohës mendonte: “Sa i frikësuar dhe besëpakë është populli. Shumica dëshirojnë të ikin dhe të mos pohojnë besimin e tyre, që të mos i tallin dhe t’i përqeshin... Në kohët e vjetra, të krishterët për hir të Krishtit, shkonin në martirizim dhe vdekje si në festë... Por, a është e mundur të dyshojë dikush për Perëndinë?”

    Nuk mund ta imagjinonte dot, sesi njeriu me mend mund të jetonte pa Perëndinë! Të gjithë ateistët i konsideronte mashtrues, ose të mashtruar. Besonte se, shumë prej tyre hiqeshin si jobesimtarë, por në thellësi të shpirtit të tyre digjej në heshtje shkëndija e besimit... Veçanërisht në momentet e vështira, a nuk mendojnë të gjithë Perëndinë dhe a nuk shkojnë të luten te Krishti dhe tek e Tërëshenjta?... Matjuku tha shumë gjëra, që patjetër bënë përshtypje, por që në esencë nuk kishin lidhje me temën kryesore. Me gjithë oratorinë e tij, asgjë nuk vërtetoi. Le të shohim si do t’u përgjigjet disa pyetjeve...

  4. #4
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    1. Fillimi i diskutimit


    Pushimi mbaroi. Të gjithë u ulën në vendet e tyre. Përgjegjësi i shtëpisë së kulturës, Alculeri, ftoi të gjithë sa dëshironin të merrnin fjalën. Asnjë nuk foli! - E përsëriti ftesën. Dhe atëherë, nga rreshti i parë u ngrit qetë-qetë Damian Llukiçi!

    Alculeri e vështroi i habitur. - Ju dëshironi të flisni? Ju lutem kaloni...

    Llukiçi u kollit dhe iu drejtua folësit:

    - Mik Matjuk. Na the shumë gjëra. Madje iu referove fesë dhe e konsiderove objekt muzeu të së shkuarës, që shpejt do të varroset në ndonjë magazinë të mbuluar me pluhur. Por, a është e mundur të ndodhë diçka e tillë? Feja nuk është një objekt, që e merr dhe e hedh poshtë. Është vetë jeta e popullit!.. Temat serioze shpirtërore duhet t’i përballojmë me seriozitet.

    I dashuri im! The që njerëzit primitivë krijuan fenë, idenë e Perëndisë, për shkak të frikës. Kjo nuk është e drejtë! Primitivët krijuan perëndira, por jo Perëndi. The që hyjnizuan natyrën, i faleshin diellit, pemëve, gurëve të ndryshëm. Këto ishin perëndi të idhujtarëve dhe ne nuk besojmë në perëndi të tilla. Ne besojmë në një Perëndi, krijues të qiellit e të dheut! Dhe nuk kemi arsye që Ta krijojmë, sepse ky Perëndi ekziston! Ekzistonte dhe do të ekzistojë gjithmonë!

    Llukiçi heshti për pak kohë.

    - Ju thatë. - vazhdoi, - që Perëndia nuk ekziston.

    E kemi dëgjuar shumë herë këtë. Kohë më parë një nga priftërinjtë komunistë që mohuan Perëndinë shpallte: “Unë deri tani ju ftoja të besonit te Perëndia. Por tani e di që Ai nuk ekziston”.

    Kur u takuam, nuk humba rastin dhe i thashë: “Nëse ti kaq vjet na mashtrove, tani cili do të të besojë?”

    Ai prift komunist thoshte fjalë pa fakte. Ti, o mik Matjuk, a ke fakte për mosekzistencën e Perëndisë?

    - Nevojiten fakte të tjera? - tha folësi. - A nuk dëshmojnë hapur për këtë sukseset e shkencës së shekullit të njëzetë që përmenda? Është shekull i shkencës dhe i teknologjisë. Shekull i fluturimeve ajrore dhe jo i fesë që tashmë është vjetruar.

    - Bën gabim, i dashur, - kundërshtoi Llukiçi. - Shkenca nuk merret me Perëndinë, por me veprat e Perëndisë. Shkenca studion natyrën sipas ligjeve të saj. Dhe ti e di mirë që shumë shkencëtarë të famshëm janë besimtarë. Për shembull, Lomonosovi, Piroglifi, Pavllovi, Filatovi, babai i aeronautikës Çiollkovski... Besimi te Perëndia nuk i pengonte dhe nuk i pengon të bëjnë zbulime të admirueshme, por përkundrazi i ndihmon! Perëndia i ndriçon, në mënyrë që duke studiuar natyrën, të dallojnë urtësinë e Tij dhe të lavdërojnë Atë, Krijuesin. Besimi te Perëndia ekzistonte, ekziston dhe do të ekzistojë përgjithmonë. Përse? Sepse shpirti njerëzor kthehet drejt qiellit dhe e dëshiron atë me zjarr. Edhe shkrimtarët e mëdhenj e pranojnë këtë. Para disa ditësh, lexova në librin e Vladimir Solohunit, të cilin ndoshta e njeh, një alegori të bukur. Jetonin, - shkruan ai, - në një liqen të vogël disa peshq që i quajmë krapë. Papritur, njëri prej tyre vendosi të bëhej kozmonaut, të fluturonte në qiell dhe të mësonte se çfarë jete ekzistonte atje lart. Këshlu fluturoi, u lartësua shumë, por pësoi asfiksi, iu morën mendtë dhe ra e u fundos në liqen. “Ç’bëhej atje lart? - e pyesin krapët e tjerë. “Bah, asgjë. Asgjë nuk ekziston atje!”

    Kështu dhe njerëzit! Fluturuan në hapësirën qiellore, një pëllëmbë nga toka, dhe menjëherë shpallën: “Fluturuam në qiell, por Perëndinë nuk e pamë. Perëndia nuk ekziston!” Nga raketat dhe anijet kozmike do ta shohim Perëndinë? Ai jeton në dritë të paarritshme... Dhe si mund të mësojmë për Atë? Nëpërmjet krijimit të Tij. Hidhni një vështrim rreth e rrotull jush dhe kudo do të shihni gjurmët e Tij...

    Të gjithë frekuentuesit e përhershëm të sallës së shtëpisë së kulturës dëgjonin me interes.

  5. #5
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    2. Bletët

    Llukiçi vazhdoi:

    Në një koshere, është një turmë e panumërt bletësh. Sa më shumë i shoh, aq më shumë i admiroj. Me sa urtësi punojnë! Me ç'teknikë i krijojnë dhomëzat në kosheret e tyre! Dhe si e mbledhin e depozitojnë mjaltin! Kam lexuar që edhe shkencëtarët admirojnë urtësinë e bletëve. Dëshiroj pra, të të pyes ty, o mik Matjuk: nga e fituan bletët këtë urtësi? Kush ua mësoi?

    - Askush, - iu përgjigj prerë folësi. - Kjo urtësi që ju përmendët nuk është gjë tjetër veçse instinkt. Instinktet egzistojnë edhe tek njcriu, tek kafshët, tek insektet dhe tek te gjitha qeniet e gjalla. Instinkti vepron gjithmonë në mënyrë të pavetëdijshme, por me qëllim, d.m.th. synon në arritjen e ndonjë qëllimi të nevojshëm. Kështu dhe bletët. Nuk kuptojnë çfarë bëjnë, sadoqë rezultati i veprimeve të tyre është i dobishëm. E kuptoni?

    - Sigurisht, që i kuptoj, por nuk ju kërkova këtë. Pyeta: Nga vjen urtësia e bletëve ose instinkti i tyre, ashtu siç e emërton?

    - Nga zakoni! Zakoni është karakteristikë si e veprimeve të njeriut, ashtu edhe e kafshëve. Për shembull: ne bëmë zakon të ecnim, të shkruanim, dhe e bëjmë këtë në mënyrë të pavetëdijshme, mekanikisht. Zakone të ngjashme kanë dhe kafshët. Këto zakone nuk fitohen menjëherë, por krijohen me kalimin e qindra apo dhe mijëra vjetëve...

    - Atëherë, çfarë ndodh? - tha Llukiçi. - Bletët para mijëra vjetëve ishin më arkitekte se arkitektët e sotëm.

    - Përse? - pyeti Matjuku.

    - Ja, përse. Bletët e bënin këtë punë para shumë kohësh, punë të cilën nuk arrijnë edhe sot ta bëjnë shkencëtarët. Asnjë shkencëtar nuk mund të mbledhë mjaltin nga lulet, ndërsa bletët e bëjnë këtë shpejt dhe lehtë. Lexova gjithashtu, që bletët i shtojnë mjaltit 25% ujë dhe ndonjë përzierje antiseptike që ta ruajnë nga fermentimi. Kush ua mësoi këto?

    Ne njerëzit vetë nuk mund të mësojmë të shkruajmë, të lexojmë, madje as nuk mund të ecim, nëse nuk na mëson dikush. Si është e mundur që bletët t’i mësonin vetë këto?

    Matjuku këtu nuk u përgjigj menjëherë. Duket se u hutua pak. Alculeri u përpoq ta nxirrte nga gjendja e vështirë.

    - Mos devijo nga tema jonë. Përgjigjuni pyetjes kryesore: Si erdhi besimi te Perëndia?

    - Nuk devijon miku Damian, - u hodh dhe tha dikush nga salla. - Ai qëndron në esencën e temës.

  6. #6
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    3. Darvinizmi

    Atëherë, e mori fjalën folësi dhe tha:

    - Në shkencë ekziston një teori e rëndësishme, darvinizmi.

    U emërtua kështu nga fizikani anglez, Darvini. Ai vërtetoi që të gjitha gjallesat në botë zhvillohen dhe përsosen. Është e ashtuquajtura teoria e zhvillimit. Këtu pra dhe miliona vjet më parë bota shtazore dhe bimore ishte ndryshe nga sot. Në natyrë bëhet vazhdimisht përpjekje për mbijetesë, çdo gjallesë që nuk përshtatet, shkatërrohet dhe zhduket; ndërsa çdo gjallesë që përshtatet mbijeton, forcohet dhe zhvillohet. Kjo ecuri emërtohet në shkencë seleksionim natyror. Por ekziston dhe një seleksionim artificial, të cilin e realizon njeriu. Kështu blegtorët kryqëzojnë raca të ndryshme dhe i përmirësojnë. Të njëjtën gjë bëjnë dhe kopshtarët me bimët. Karakteristikat e përmirësuara trashëgohen te pasardhësit, stabilizohen në brezat që vijnë dhe me këtë mënyrë krijohen lloje të përsosura të gjallesës.

    - Bukur! - ra dakord Llukiçi. - E saktë. Ekziston ky zhvillim që përmende. Por ky është vetëm një rezultat. Unë të pyes për shkakun, për fillimin, d.m.th. për Perëndinë, nga i Cili vijnë zhvillimi, instinktet dhe gjithë të tjerat.

    Matjuku përsëri heshti dhe Alculeri u hodh e tha:

    - Pyetja juaj u sqarua.

    Por Llukiçi nuk kishte dëshirë të heshtte.

    - Si u sqarua? - pyeti me përulësi. -I dashur, pyetjet e mia sapo filluan. Dhe unë do t’iu referohem kopshtarëve që përmirësojnë bimët. Kam një të njohur në qytet. Lulet që kultivon ai janë mrekulli e vërtetë! Njëherë e pyeta: “A mund të krijosh një lule nga një bimë, p.sh. nga një hithër?” -“Natyrisht jo”. “Po nga një pemë, a mund të bësh karrige të hekurt?”.

    “Kjo është krejtësisht e palogjikshme!” - m’u përgjigj. Përse? - Sepse ekziston në natyrë një ligj, që nuk tejkalohet. Nëse përpiqesh të shartosh diçka në pemë të tharë, asgjë nuk do bëhet, edhe nëse fton për ndihmë të gjithë kopshtarët dhe shkencëtarët, sepse në pemën e tharë nuk ka jetë brenda saj... Ndërsa me bletët, gjërat nuk janë kaq të thjeshta. As kopshtari, as blegtori, as bletërritësi nuk i mësoi të mbledhin mjaltë dhe të ndërtojnë koshere. Me asnjë lloj nuk i kryqëzojnë, dhe as nuk i shartojnë. Si dinë të realizojnë këto gjëra të admirueshme? Për këtë pyetje nuk mora përgjigje nga ty, o mik Matjuk. Më thuaj, o i dashur, kush u mësoi bletëve kaq urtësi?

    Matjuku vetëm heshtte. Llukiçi priste ndonjë përgjigje. Më konkretisht, priste që t’i thoshin: Perëndia ose natyra. Dhe, që të arrinte të merrte përgjigje, solli një shembull.

    - Ja aeroplani, ja dhe zogu. Në ndërtimin dhe në mekanizmin e fluturimit ngjajnë, sepse aeroplani u bë sipas modelit të shpendëve. Le të shqyrtojmë një vepër interesante. Le t’i zbërthejmë të dyja. Dikush mund të vrasë zogun dhe të zbërthejë gjymtyrët e tij. Të dallojë një nga një, të gjitha kockat e tij. Le të bëjë diçka analoge dhe tek aeroplani. Le t'i zbërthejë të gjitha pjesët e tij. Tani, cila është më e lehtë: Të montojë zogun apo aeroplanin? Është shumë e qartë që aeroplanin. Ndërsa zogun nuk e montojnë dot, sepse është qënie e gjallë. Tani përgjigjmu: Kush e krijoi aeroplanin?

    - Nënkuptohet, njeriu!

    - Po zogun?

    Matjuku heshtte. Në vend të tij u përgjigj Alculeri.

    - Natyra!

  7. #7
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    4. Mbi natyrën


    - Kjo do të thotë se ju besoni që natyra është dhe mësues i bletës dhe krijues i zogut. A ju kuptova drejt? - pyeti Llukiçi

    - Sigurisht, - u përgjigj Matjuku. Kush tjetër? Natyra dhe vetëm natyra është mësuesi i madh dhe krijues i ditur. Ajo vepron, ajo bën seleksionimin, ajo zhvillimin, ajo krijoi zogun. Ajo i bën të gjitha.

    - Bukur! - tha Llukiçi. - Atëherë përgjigjmu, çfarë është natyra?

    - Natyrë është gjithçka që na rrethon. Të gjitha ato që shohim dhe që ekzistojnë. Qielli dhe yjet. Toka dhe deti. Bota bimore dhe shtazore. Të gjitha këto janë natyra.

    - Kështu që, - filloi të mendohej thellë Llukiçi, - natyra përbëhet nga qenie frymore dhe nga materie të pajetë. Tani, le të marrim qeniet frymore: njeriun, kafshët, zogjtë. Me mendimin tonë le të shkojmë te pjesa tjetër e natyrës dhe le të pyesim veten: “Gjithë të tjerat, toka, ajri, uji, a kanë mendim dhe logjikë?” Sigurisht, që jo. Materia e pajetë, ajo vetë nuk ka logjikë, nuk mendon. Ekziston pra natyrë frymore dhe jofrymore? Natyrë që mendon dhe natyrë që nuk mendon? Tani le të pyesim veten: Cila nga këto krijoi zogun? Njeriu? Sigurisht jo. Kafshët e tjera? Jo. Mos ndoshta vetë zogu krijoi veten e tij? Dhe kjo, e pamundur...

    Le të shkojmë tani te natyra jofrymore. Mos ndoshta zogun e krijoi toka? Uji? Ajri? Mos ndoshta të gjitha bashkë u ulën në tryezë e me fuqitë e tyre konkrete, menduan dhe krijuan zogun? Përsëri jo! Dhc përse? Sepse, nëse njeriu i logjikshëm nuk mund të krijojë një qenie të gjallë, si mun ta krijojë natyra e pajetë, c cila nuk mund të mcndojë dhe të shpikë? Natyra jofrymore, e pajetë, kurrë nuk mund të krijojë atë frymoren, ashtu si pema e mollës nuk mund të prodhojë iriqë deti, në vend të mollëve. Nga materia e vdekur, a është e mundur te krijohet materia e gjallë? Nga gruaja e vdekur, a mund të lindë fëmijë i gjallë?

    - Sigurisht jo, - u përgjigj Matjuku.

    - Më shpjego pra, cila prej natyrës, frymorja apo jofrymorja e krijoi zogun dhe i mësoi bletës të punojë me aq urtësi? Njëqind njerëz të paarsimuar nuk mund të bëjnë një njeri të ditur. Por ama, një i ditur mund të mësojë dhe të ndriçojë njëqind njerëz të paarsimuar. Por kush e krijoi zogun dhe kush i mësoi bletës mjeshtërinë e urtë të saj?

    - Por tashmë, ju shpjegova, - tha i turbulluar Matjuku, - bletët veprojnë pa vetëdije, jo me logjikën, por me instinktin. Nuk kanë ndjenjë dhe qëllim në punën e tyre.

    - Por kjo është më e çuditshmja, - tha Llukiçi, - është e lehtë t’i mësosh njeriut që ka logjikë dhe gjuhë, të lexojë dhe të shkruajë. Provoje të njëjtën gjë tek lopa ose kali... Kjo do të ishte mrekulli! Dhe mrekullia më e madhe do të ishte të mësosh bletët e vogla të bëjnë punë intelektuale, të cilat nuk mund t’i kryejnë njerëzit më të aftë dhe që kanë studiuar. Më thuaj pra, kush e bëri këtë mrekulli, që të arrijnë bletët të punojnë në këtë mënyrë? Kush?

    Heshtja perfshiu sallën. Debati tërhoqi vëmendjcn e të gjithëve.

    - Në vitet e hershme të së shkuarës, - vazhdoi Llukiçi, -shumë popuj idhujtarë, egjiptianët, fenikasit, grekët, fantazonin krijimin e botës në këtë mënyrë: Në fillim ekzistonte një kaos, një oqean kryesor dhe prej kësaj materieje të errët, të pajetë dhe akumuluese, erdhi në mënyrë automatike bota e krijuar logjike. Këtë mësimdhënie të lashtë idhujtare e risollën ateistët e sotëm. Shpallin dhe ata se bota që lëviz me kaq harmoni dhe rregull erdhi vetë nga materia e pajetë dhe e vdekur. Përdorin dhe shkencën sipas masës së tyre: çdo gjë që iu përshtatet, e pranojnë; çdo gjë që nuk iu duket mirë, e refuzojnë.

    - Këtu Alculeri u vrenjt në fytyrë dhe mendoi të ndërhynte.

    - Nuk lejoj zgjatje të parëndësishme të temës.

    - Duhet të mendohemi seriozisht, - vazhdoi Llukiçi sypatrembur, - të shqyrtojmë nëse është e vërtetë kjo kozmoteoria e idhujtarëve dhe e ateistëve të sotëm. Për shembull, le të marrim librin “Lufta dhe Paqja” të Leon Tolstoit. Le ta lexojmë. Më pas le ta copëtojmë faqe për faqe. Më pas germë për germë. Pas kësaj, sasinë e madhe të copëzave le ta shpërndajmë në tokë. A do të mundim ta rilexojmë librin “Lufta dhe Paqja”? Sigurisht që jo! Do të jetë bërë një mishmash. Dhe, që të bëhet përsëri libri, çfarë nevojitet?

    - Është e vetëkuptueshme, - buzëqeshi Alculeri, - nevojitet kokë.

    - Kokë, i dashuri im, kanë edhe majmunët. Këtyre dhe fjali të gatshme t’iu japësh, nuk do ta rregullojnë librin. Për kokën çfarë nevojitet? Mendje. Çfarë mendlje? Mendja e shkrimtarit tonë Tolstoi.

    A nuk flas drejt?

    Matjuku pa dashur tundi kokën në mënyrë pohuese.

    - Prej oqeanit të parëlindur, prej kaosit, që të bëhet mendimi ynë, bota jonë e mrekullueshme, çfarë nevojitet? - pyeti Llukiçi.

    - Logjikë, intelekt, - u përgjigj Matjuku.

    - Cila logjikë, ajo njerëzore?

    - Jo...

    - Cila pra?

    - Duhet të mendojmë... një logjikë më të lartë.

    - Sigurisht! Pikërisht kjo logjikë e lartë është logjika e Perëndisë!

    Këto tjalët e fundit Llukiçi i shqiptoi me zë të lartë dhe me gëzim. Në shpirtin e tij ndjeu zërin triumfues të psalmistit: “Do t’iu mësoj të paligjve udhët e tua dhe të pabesët do të kthehen tek ti”...

    Matjuku u ndje shumë keq. Si t’i përgjigjej këtij plaku? E kuptoi dhe vetë që ishte qesharake të mbështetje mendimin që dielli ose yjet, gurët ose deti, krijuan bimët, kafshët dhe njeriun; që krijuan zogjtë dhe mësuan bletët! Të gjitha këto nuk kanë logjikë dhe është e pamundur të krijojnë logjikë dhe vepra të logjikshme. Si pra u krijua bota me gjithë urtësinë që e dallon? Ja, pyetja e pyetjeve. Mos ndoshta u krijua rastësisht nga akumulimet e materialeve dhe kushteve? Por atëherë rreth nesh do të ekzistonte çrregullim dhe kaos.. .Prej kujt u krijua harmonia në natyrë, saktësia dhe mendimi i thellë?

    Matjuku kishte dirsur. Vazhdimisht pinte ujë që të shuante etjen torturuese. Alculeri i erdhi përsëri në ndihmë, njoftoi pushimin e dytë.

  8. #8
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    5. Pushimi


    Që të besojë dikush se nga materia e pajetë, nga e cila privohet fuqia mendore, u krijua bota, bota jonë e mrekullueshme, duhet të jetë i çmendur ose ateist fanatik.

    Njohësi i madh i shpirtit rus Fjodor Dostojevski, për këtë besim të ateistëve shkroi: “Është më e lehtë të tërhiqet në ateizëm një rus, sesa një tjetër! Dhe rusët, jo thjesht që bëhen ateistë, por e pranojnë ateizmin si një fe. Nuk e kuptojnë që besojnë tek asgjëja, tek nihilizmi...

    Ata që ishin në sallë filluan të grindeshin dhe të bënin zhurmë. Pyetja rreth Perëndisë ndezi një interesim të madh. U mblodhën rreth Damian Llukiçit; disa e falënderonin që mbrojti besimin, ndërsa disa të tjerë e bombardonin me pyetje... U duk që tek shumica, e sidomos tek të rinjtë, ateizmi ishte sipërfaqësor, si pluhuri në një rrobë që me lehtësi mund ta shkundësh. Deri tani nuk ishin menduar seriozisht, nëse ekziston Perëndia. Thjesht si papagaj përsërisnin atë që i ofronin. Flisnin dhe shkruanin që Perëndia nuk ekziston, që e shpikën njerëzit me mendje të errësuar, të paarsimuar dhe të prapambetur. Kështu rinia që beson lehtë, e pranoi gënjeshtrën për të vërtetë... Dhe tani Llukiçi këtë rini e tronditi, e detyroi të mendohej thellë. Disa filluan të flisnin se dhe vetë Matjuku, edhe pse ishte i arsimuar, u habit që një fshatar e bëri të mendohej më thellë dhe i vërtetoi që Perëndia ekziston.

    Gjatë kohës së pushimit, Matjuku dhc Alculeri shkuan prapa skcnës. Matjuku shfletonte i hutuar bllokun me shënimet e tij.

    - Nuk e prisja që do të merrte fjalën ai plaku, - foli i pakënaqur Alculeri. - Mendova se do të ngrihej ndonjë intelektual, do të parashtronte një ose dy pyetje, të cilat do të ndihmonin në kuptimin e fjalimit dhe do të mbaronim. Nuk e prisnim të bëhej një diskutim i tillë. Madje, kishim përmendur në njoftim se do të pasonte diskutimi, thjesht për reklamë që të mblidhnim më shumë njerëz...

    - Por, kështu si erdhën gjërat, çfarë t’i përgjigjemi? - pyeti i shqetësuar Matjuku.

    Alculeri ngriti supet.

    - Ta bindni që natyra krijoi bletët. Shpërndani më shumë mjegull...

    Nuk ju kanë mësuar t’iu shmangeni vështirësive, grackave, debateve?

    - Fatkeqësisht, duket shumë i zgjuar dhe kokëfortë. I flas për instinkt dhe ai pyet: Kush e dha? I flas për zhvillim, dhe ai pyet: Kush e krijoi dhe kush e drejton? I flas për natyrën, dhe ai pyet: Konkretisht, cila nga të gjitha ato që përbëjnë natyrën iu mësoi bletëve të bëjnë mjaltë? Hajde t’iu shmangesh pyetjeve të tilla...

    Në pyetje të tilla të qarta, nuk mund të shpërndash turbullirë dhe mjegull.

    - Koha e pushimit mbaroi, - tha Alculeri. - Njerëzit janë kthyer në sallë dhe po bëjnë zhurmë.

    Sapo hynë ata salla u qetësua.

  9. #9
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    6. Perëndia - forcë e pakonceptueshme


    - Mik Llukiçi, - filloi të thoshte folësi, - me ato që na tha, mbështet mendimin se cilësitë e veçanta që kanë bletët, vijnë gjoja nga Perëndia. Unë tashmë u përgjigja, që nuk vijnë nga ndonjë Perëndi, por nga natyra. Ajo iu mësoi urtësinë. Kjo përgjigje nuk e kënaqi bashkëbiseduesin tim. Duket që ka mendim të gabuar për esencën e natyrës. Shkenca pranon që ajo përbëhet, jo vetëm nga elementët e dukshëm, trupat materialë, por dhe nga shumë forca që bashkekzistojnë në materie. Vështroni në qiell, vështroni diellin, hënën, yjet... Si qëndrojnë në orbitën e tyre? Siç duket, në natyrë ekziston forca e tërheqjes. Shkencëtarët shpjegojnë që çdo planet, çdo trup qiellor, ka brenda tij këtë forcë dhe tërheq planetët dhe trupat e tjerë qiellorë. Këtë forcë nuk mund ta shohim dhe nuk mund ta prekim. Por pa dyshim, ajo ekziston. Përndryshe, sistemi ynë planetar do të ishte shkatërruar.

    Në gjithësi ekzistojnë shumë forca të tilla të ngjashme mistike, të pakonceptueshme, të padukshme. Këto funksionojnë në materien e ashtuquajtur e vdekur, e pajetë. Por akoma më shumë ekzistojnë gjëra mistike dhe të padukshme në natyrën e gjallë, frymore. Le të marrim si shembull instinktin e bletëve. Ndonjë forcë mistike, e pakonceptueshme vepron tek ky instinkt. Nuk mund ta shohim, as ta kuptojmë. Por padyshim, ekziston. Ja, kjo forcë është mësuesi, të cilin kërkoni dhe për të cilin pyesni, o mik Llukiç.

    Këtu Matjuku përfundoi fjalën e tij.

  10. #10
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    7. Libri i natyrës. Kush është shkrimtari?


    Damian Llukiçi u kënaq kur dëgjoi fjalët e fundit te folësit. U duk, se me të gjitha pyetjet që bëri, priste të dëgjonte pikërisht këtë pohim.

    - Mirë na i the tani! Perëndia të bekoftë! Duket që je njeri mendjemprehtë dhe i ditur. Dikur dy shokë më ngacmonin që të kapeshim me fjalë. Këmbëngulnin që nuk ekziston asgjë tjetër në botë, përveç materies. Materie dhe asgjë tjetër. Asnjë forcë mistike dhe e pakonceptueshme. Nuk kisha më durim dhe e ndërpreva diskutimin me ta. Atë që nuk ka mend nuk mund ta bindësh me asgjë. Humbet kohën tënde kot. Por ti. i dashur, je diçka tjetër. Është kënaqësi të diskutosh me ty. Vetëm dëshiroj të më shpjegosh se kush është mësuesi i bletëve? Cila është kjo forcë e pankonceptueshme mistike që i mesoi?

    - Është e panjohur, - u përgjigj menjëherë Matjuku. Shkenca nuk e njeh natyrën e kësaj force. Tani për tani mbetet enigmë.

    - Kështu kjo forcë e panjohur, siç thua, është e logjik-shme? Mendon? Shikon, apo është e verbër? Si e imagjinon?

    - Asgjë nuk është e njohur për atë, - u përgjigj i pakënaqur Matjuku. Asgjë të sigurt nuk mund të themi për atë.

    Llukiçi nuk u kënaq me këtë përgjigje. Pyetja për forcën e mistershme që i mësoi urtësinë bletëve dukej e lehtë dhe e qartë e kuptueshme madje dhe për intelektin e pakët të auditorit. Përgjigjia e tij ishte e qartë. Dhe vetë Matjuku nuk dëshironte në asnjë mënyrë ta pohonte. Kështu Llukiçi filloi përsëri nga fillimi:

    - Le të marrim një shembull tjetër. Librin. Si shkruhet një libër? Para së gjithash, shkrimtari duhet të mendojë përmbajtjen e tij. A nuk është kështu, o i dashur? Dhe më pas, të ulet e ta shkruajë. Mund të themi që është fryt i mendjes së tij. Kur ne do të hapim librin, përveç përmbajtjes, do njohim dhe shkrimtarin, sigurisht aq sa është e mundur. Oshënar i madh Makari thotë se, dhe shkencëtarët e pranojnë që natyra është një libër, është një libër i hapur. Kapaku i tij është qielli dhe toka. Shkencëtarët e lexojnë dhe kuptojnë se sa urtësi fshihet në këtë libër! Zbulojnë ligjet e natyrës! Por nëse zbulojmë dhe pranojmë ekzistencën e ligjeve, duhet të pranojmë edhe ekzistencën e Ligjvënësit. A nuk është kështu? Mendja njerëzore nuk mund t’i nxërë e t’i kuptojë të gjitha ato që ekzistojnë në natyrë. Por mund të konstatojë dhe të bindet që të gjitha janë krijuar bukur, harmonikisht, urtësisht, logjikisht. Dhe çfarë do të thotë kjo? Do të thotë që të gjitha u krijuan me logjikë. Me cilën logjikë? Logjika jonë është e papërsosur dhe e varfër. Nuk është në gjendje të kuptojë plotësisht logjikën e pafundme të Perëndisë.

    Me sa përpikmëri dhe takt i arsyetonte “fshatari i pashkolluar” Llukiç nocionet e thella dhe mistike! Dhe është një e vërtetë e qartë, që nëse marrim dy libra: librin e natyrës dhe një libër që është i shkruar nga njeriu dhe t’i krahasojmë, çfarë konkluzioni do të nxjerrim? Libri që shkroi njeriu është fryt i mendjes. Libri i natyrës ëshlë fryt i mendjes krijuese të Perëndisë. Libri njerëzor ka përmasa, peshë, d.m.th. një formë materiale. Por çfarë është kryesore tek ky? Forma materiale, apo ideja që ndodhet brenda tij? Çdo njeri i logjikshëm do të mendojë: Që të shkruash librin, duhet së pari të të krijohet në mendje ideja kryesore, që do të përbëjë përmbajtjen.

    Le të marrim librin e natyrës. Çfarë është parësore: materia e dukshme, forma materiale, apo ideja që ndodhet brenda tij? Natyrisht ideja. Parësore nuk është materia, por mendimi i Perëndisë. Parësore është Perëndia i përjetshëm. Materia është dytësore. Është thjesht një dhënie e formës së idesë së Perëndisë.

    Kur lexojmë një libër, nuk shohim shkrimtarin, por e dimë që ai ekziston. Kështu edhe ne, nuk shohim Krijuesin e botës, Perëndinë; por ashtu si nuk mund të shfaqet një libër pa shkrimtar, kështu nuk do të mund të shfaqej gjithësia pa Krijuesin. Është i padukshëm nga ne, por shohim atë që krijoi.

    Libri hyjnor i natyrës na çudit me pafundësinë, me harmoninë dhe rregullin absolut. Mendja jonë e kufizuar nuk mund ta kuptojë. Nga erdhi moria e panumërt e yjeve, kometave, planetëve, galaktikave, që ndriçojnë përjetësisht në qiell? Kush i vuri në lëvizje? Është e qartë që vetë materia nuk mund të japë lëvizje, aq më tepër nuk mund të japë logjikë dhe rregull. Cili vullnet dhe fuqi vuri në lëvizje botët? Shkencëtarët e nderuar duhet të pranojnë që shkenca nuk është në gjendje t’i shpjegojë këto dhe mbështetet vetëm në supozime dhe probabilitete.

    Matjuku heshtte, ndërsa Llukiçi përpiqej gjithnjë e më shumë ta ndihmonte të dilte nga mjegulla që i mësuan në dritën e Perëndisë.

    - Ka njerëz që i shpjegojnë të gjitha në mënyrë shumë të çuditshme. I pyet: “Kush e krijoi gjithësinë. qiellin dhe tokën? “Natyra”. - përgjigjen. “Mirë, po natyrën kush e krijoi? “Vetë u krijua”. Por, nëse u krijua vetë, do të ishte një kohë që nuk ekzistonte. Por, si mundi të krijonte veten e saj nga asgjëja? Jo, i dashuri im, natyra është krijesë e Perëndisë dhe nëpërmjet saj ne njohim Krijuesin. Prandaj dhe apostulli i Krishtit Pavli shkruan se Krijuesi i padukshëm i botës, bëhet i dukshëm nëpërmjet krijesave të Tij.

    - Llukiçi heshti. Hodhi një vështrim në sallë. Fytyrat e pjesëmarrësve ishin serioze dhe të menduara... Matjuku qëndronte në tribunë me kokën ulur.

    - Po sjell përsëri një shembull, - vazhdoi Llukiçi. - Shkojmë në një qytet. Shohim ndërtesat e tij të larta. I afrohemi një ndërtese madhështore. Admirojmë bukurinë e saj. Brenda nesh lavdërojmë arkitektin e talentuar që projektoi dhe ndërtoi një ndërtesë të tillë. Nëse tani vjen dikush dhe na thotë: E dini, ky pallat u bë vetë, pa ndonjë arkitekt; gurët ranë vetë nga disa male dhe u montuan sipër njëri-tjetrit; dritaret dhe çatia u bënë vetë dhe era i shtyu në vend. Mos ndoshta për këtë njeri do të arrinim në konkluzion që është i çmendur? Nëse për ndërtesën duhet patjetër të ekzistojë arkitekt, a është e mundur të krijohet pa arkitekt gjithë kjo botë kolosale dhe e mrekullueshme? Jo, o i dashuri im. Duhet të besosh që ekziston Krijuesi i botës, që ekziston Arkitekti i gjithësisë. Është Perëndia tek i Cili besojmë me besim të shenjtë.

  11. #11
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    8. Rruga për te Perëndia


    Matjuku vazhdonte të qëndronte në tribunë i heshtur, melankolik dhe i mjeruar. U hodhën poshtë bindjet e mëparshme që shpalli me pompozitet dhe tani ngjante me një këndes të rrjepur... Si një kalë i duruar i tërhequr nga frerët, shkonte në gjurmët e Llukiçit. Dhe ai vazhdimisht e tërhiqte larg ateizmit dhe më pranë besimit te Perëndia.

    - Në të gjitha epokat, - vazhdoi, - njeriut të logjikshëm i dilnin pyetjet: Nga ka ardhur? Përse jeton? Ku zhduket? D.m.th., secili ka kureshtjen dhe ankthin të hapë kutinë e së panjohurës, velin e botës mistike dhe të mësojë se kush i ka rregulluar me kaq urtësi të gjitha këto që na rrethojnë... Ja dhe bleta, kjo krijesë shumë e vogël, na thotë që e krijoi dhe e mësoi jo ndonjë i verbër dhe pa mend, por një dijetar dhe mësues i madh. Mendo për një çast, sa gjëra të urta di bleta. Kërkon dhe gjen material që ruan mjaltin nga prishja dhe bën huallin me të. Nga e mësoi këtë? Ti e di dhe pohon që e bën në mënyrë të pavetëdijshme, pa mendim dhe dëshirë. Por dikush mendoi për këtë gjë dhe i dha porosi të gjente materialin e përshtatshëm. Mjekët, në gjithë jetën e tyre, marrin mësime dhe përcaktojnë ilaçe për sëmundje të ndryshme. Një ilaç të tillë, që të mos prishet mjalti, do të ishte e vështirë ta gjenin. Bletët nuk studiuan asgjëkund, por e gjetën në pyll, ose në fushë. Kush i mësoi? Ai që di sekretet e gjithë gjërave. Kjo kandërr vogël bën punë, të cilat i admirojnë të gjithë të mençurit! Kush ia dha porositë e duhura? Kush i vendosi ligjet në natyrë? Kush e qeveris gjithësinë?

    - Kush? - pyeti veten i shastisur Matjuku.

    - Perëndia i gjithëfuqishëm! - shpalli Llukiçi në mënyrë ngadhënjimtare, por me respekt të thellë. Ai “Të gjitha i ka bërë me urtësi”.

    - Secili është i lirë të arsyetojë ashtu si mendon, - ngriji i vrenjtur supet Matjuku.

    - Atëherë, o i dashuri im, kush ua mësoi bletëve kaq urtësi?

    - Pusho. Pyetja u shqyrtua.

    - Konkretisht, mbi fjalimin e folësit, nuk mund të thoni asgjë? - ndërhyri përsëri Alculeri duke iu drejtuar Llukiçit!

    Ai nuk u përgjigj, por vazhdoi të merrej me Matjukun. |

    - Pranon, o i dashuri im, që e dimë se librin e shkroi një; shkrimtar, që makinën e shpiku një mekanik. Bleta është' shumë më e urtë se librat dhe më e aftë se makinat. Kjo do të thotë se e krijoi dhe e udhëzoi dikush që është mbi shkrimtarët dhe mekanikët e gjithë botës. A nuk është kështu?

    Matjuku nuk u përgjigj. Diçka mendonte i përqendruar dhe i zhytur thellë në mendime. Ndoshta nuk e dëgjoi pyetjen e Llukiçit. Madje zbriti nga tribuna dhe u ul përbri tryezës.

    - Në lidhje me këtë temë, ju lutem, të flisni! - u hodh për-sëri Alculeri që të nxirrte Matjukun nga gjendja e vështirë.

    Ju është shpjeguar në fjalim që besimi te Perëndia erdhi nga padija e njerëzve ndaj fuqive të natyrës. Për këtë të flisni. Nuk është e nevojshme të turbulloni mendjen tuaj me gjëra të tjera.

    Dëgjuesit atëherë filluan të bënin zhurmë.

    - Përgjigjuni pyetjes së shokut Llukiç! - thirri një djalë i ri.

    - Pse heshtët? Thoni kush e krijoi bletën? - pyeti një plakë nga rreshti i parë.

    - Një bletë, - foli përsëri Llukiçi duke qetësuar auditorin, - zbulon qartë gjithurtësinë e Perëndisë së gjithëfuqishëm. Por dikush mund të thotë: Njerëzit nuk krijuan dhe nuk imagjinuan Perëndinë. Besimi tek Ai ekzistonte që nga fillimi dhe do të ekzistojë gjithmonë në shpirtin e njeriut. Ashtu si brenda farës së një fryti, ekzistojnë të gjitha: trungu, rrënjët, degët dhe frytet, kështu dhe në shpirtin njerëzor që nga fillimi, u vendos nga Perëndia besimit tek Ai. Pema mund të rritet e shtrembër, mund të sëmuret dhe të mbesë pa fryte, në varësi me tokën, klimën ku zhvillohet dhe me shërbimet që i bëhen. Edhe njeriu shpesh rritet në kushte të këqija. Bëhet invalid, me shpirt të sëmurë, nëse refuzon Perëndinë dhe jeton në mënyrë të pamoralshme. Kjo varet edhe nga edukata që merr, por kryesisht nga vullneti i tij, sepse Perëndia i dha njeriut arsye dhe vullnet të lirë, që të zgjedhë vetë të mirën ose të keqen. Përse tani ekzistojnë njerëz që nuk e njohin Perëndinë, krijuesin e botës? Shkaqet janë të shumta. Disa nga plogështia shpirtërore. Ato nuk i mendojnë thellë pyetjet ekzistuese serioze. Ndonjëherë, pakënaqësia e besimtarëve pengon të tjerët të kthehen te Perëndia. Nuk mund të dallojnë grindjet dhe konfliktet personale nga e vërteta. Gjithashtu, nuk janë të paktë ata të cilët u bindën qysh në fëmijëri nga mësues të rremë dhe duke u rritur, nuk vunë në veprim logjikën që të shqyrtonin nëse ishin të drejta të gjitha ato që u mësuan.

    Njeriu u pajis me një ndjenjë respekti dhe frike para diçkaje më të lartë dhe më madhështore, prandaj dhe jobesimtarët vendosin përpara ndonjë gjë ose disa gjëra në vend të Perëndisë. si: shkencën, artin, përparimin, njerëz të dëgjuar, dhe iu falen këtyre idhujve. Megjithatë, në thellësi të shpirtit kanë mall për Perëndinë! Për këta njerëz duhet t’i vijë keq ndokujt...

    Këtu, Matjuku u mendua seriozisht. Solli ndër mend vitet e tij të fëmijërisë në fshat, Pashkën, tingullin e kambanës. Gjyshja e çonte në kishë dhe ai donte të qëndronte përbri saj, të vështronte qirinjtë e ndezur, besimtarët që bënin kryqin, plakat e moshuara që përkuleshin fort. I pëlqente aroma e temjanit, ikonat dhe prifti me rrobat e ndritshme, që gjithmonë e përkëdhelte në kokë kur afrohej të puthte kryqin... Më pas u rrit, shkoi në qytet dhe studioi në universitet. Dukej sikur të gjitha përvojat fëmijërore ishin harruar.

    - Por jo! Diçka i kishte mbetur në shpirt dhe tani u shfaq dhe foli në zemrën e tij... Në vitet studentore iu dha rasti të lexonte shumë gjëra për shkencëtarët të cilët besonin në mënyrë të palëkundur se Perëndia krijoi botën dhe faleshin shpesh para Krijuesit. Solli ndër mend që shkencëtari anglez Fleming, i cili zbuloi antibiotikët, penicilinën, në kongresin zyrtar që u organizua për nder të tij, shpalli: “Ju mendoni, që unë krijova diçka. Kjo nuk është e drejtë. Unë thjesht zbulova diçka që Perëndia kishte krijuar. Nderimi dhe lavdia i përket Atij, jo mua”.

    Kohët e fundit kishte rënë në duart e tij një libër që qarkullonte në Perëndim “Ne besojmë” . Në këtë libër, pesëdhjetë e tre shkencëtarë bashkëkohorë, shumica e të cilëve kishin marrë çmimin Nobel, pohojnë besimin e tyre te Perëndia dhe ndihmën e Tij në realizimin e zbulimeve të rëndësishme”. Atëherë nuk i kushtoi rëndësi këtij libri, por besonte në mënyrë të vendosur tek ateizmi dhe darvinizmi.

    Tani, Matjuku po mendohej thellë:

    “Si mund të shpjegohen me darvinizmin aftësitë dhe punët e bletëve? Midis tyre ekziston ndarje: disa ndërtojnë dhomëzat; disa mbledhin nektarin; disa ruajnë kosheret; disa mbledhin mbeturinat; brumbujt pllenojnë amën e bletës dhe kjo lind vezët.

    Që nga ujkonja lind këlysh ujku me gjithë zakonet e ujkut, dhe nga delja lind qengji me karakteristikat e llojit të tij, kjo është e thjeshtë dhe e kuptueshme. Që nga fara e lisit mbin lisi dhe nga fara e bizeles mbin bizelja, dhe kjo është e natyrshme. Ujku dhe delja trashëgojnë te pasardhësit çdo gjë që kanë në natyrën e tyre. Në mënyrë të ngjashme edhe bimët. Por, nëse këlyshi i ujkut fillon të fluturojë si shqiponjë, ose të cicërojë si bilbil, kjo do të ishte mrekulli shumë e madhe. Në mënyrë të ngjashme, nëse nga farat e lisit mbijnë lule vjeshte ose trëndafila. Këto mrekulli nëse bëheshin, do ta hidhnin poshtë teorinë e darvinizmit... Por bletët bëjnë punë të mrekullueshme, të cilat nuk mund të shpjegohen me asnjë teori; punë, të cilat nuk është e mundur të shpjegohen pa pranimin e një fuqie të mbinatyrshme. Sigurisht, kjo fuqi duhet të ekzistojë! Dhe është kaq lart mbi logjikën njerëzore, saqë e tejkalon atë. Mrekulli të tilla të ngjashme në gjithësi janë të panumërta! Mrekullitë që konstatojmë në jetën e bletëve, përbëjnë një pikë uji në oqean...”.

    Ndërsa Matjuku po mendonte këto, shpërtheu një grindlje midis Llukiçit dhe drejtorit të shkollës, që rastisi të ishte biolog:

    - Në natyrë të gjitha janë të rregulluara në mënyrë logjike, a nuk është kështu? - pyeti Llukiçi përgjegjësin. - Të të pyes, përse disa dyshojnë? Në ca raste thonë që këtu diçka nuk shkon mirë. Madje, ia hedhin fajin Perëndisë. Nuk ka faj Perëndia, por arsyetimi ynë i gabuar. Dikur, një dyshues i tillë i gjithurtësisë së Perëndisë vizitoi një perimore. Vështroi kungujt dhe nxori konkluzionin: “Ja diçka që u krijua në mënyrë të gabuar! Ndërsa kungulli është kaq i madh, bima e tij është shumë e vogël. Padyshim, ky është gabim...”. Pas perimores shkoi në pyll, qëndroi para një dushku, vështroi frytin e tij dhe filloi përsëri të kritikonte: “Ja një gabim tjetër. Një pemë kaq e madhe, prodhon fryt shumë të vogël, lenden...”. Me këto mendime, u shtri poshtë dushkut të madh dhe e zuri gjumi në hijen e tij. Papritur, një lende ra nga lart drejtpërdrejt në fytyrën e tij dhe për pak desh e gjakosi. U ngrit shumë i trembur, preku fytyrën e tij dhe thirri: “Lavdi Perëndisë!”, nëse lendja do të ishte e madhe si kungulli, sigurisht që do të më vriste.

    Në sallë të gjithë qeshën.

    - Shpjego tani, o shoku drejtor: Kush ua mësoi zogjve shtegtarë rrugën e shtegtimit? Fluturojnë nga vendet e ftohta në ato të nxehta duke përshkuar mijëra kilometra sipër fushave, pyjeve, maleve dhe deteve, pa humbur rrugën. Në verë kthehen me përpikmëri në foletë e tyre. Kush ua tregon rrugën?

    - E bëjnë nga zakoni, - u përgjigj drejtori. - Jua ka shpjeguar shoku Matjuk që zakonet transmetohen në mënyrë trashëguese. Këtu dhe mijëra vjet më parë, zogjtë kishin zakon të fluturonin në ndonjë rrugë. Zakoni u bë instinkt dhe ky transmetohet nga brezi në brez.

    - Kjo që thua, i dashuri im, nuk ndodh në praktikë, - kundërshtoi Llukiçi. Ja, unë jam mbi 60 vjeç. Eci, dhe shpresoj të eci, deri sa të vdes. Babai im ecte, në mënyrë të ngjashme dhe stërgjyshi dhe të gjithë paraardhësit deri tek Adami, nga i cili erdhi gjinia njerëzore. Kështu që ishte e nevojshme të mësoja fëmijët e mi të ecnin. Zakoni shumëvjeçar i kaq paraardhësve nuk u transmetua! Çdo foshnjë të re, je i detyruar ta mësosh të ecë! Por, vështro zogjtë e shpendëve. Zogu i pulës sapo del nga veza, menjëherë vrapon. Zogu i patës apo i rosës, menjëherë noton, ndonëse askush nuk e mësoi. Ne, njerëzit e logjikshëm, nuk mund të transmetojmë zakonet tona tek fëmijët... Paraardhësit tanë ecën për shumë vjet dhe nuk e transmetuan të ecurit në pasardhësit e tyre. Jaredi jetoi 962 vjet. Matusalemi 969 vjet. Nëse pulat do të jetonin kaq vjet, ndoshta do të vraponin dhe vezët e tyre!

    Dëgjuesit filluan të qeshnin. Madje dhe biologu, drejtori i shkollës buzëqeshi.

    - Përse qesh, o i dashuri im? - e pyeti Llukiçi. - Ky konkluzion del nga teoritë. Më shpjego: Përse njeriu nuk mund të lindë me zakonin që të ecë, meqenëse paraardhësit e tij ecnin për shumë mijëvjeçarë, ndërsa zogjtë vetëm me një udhëtim nga vendet e nxehta në vendet tona, të vegjlit e tyre tashmë e dinë rrugën dhe fluturojnë përpara pa ndonjë udhëzim, pa harta, pa arsim, dhe kthehen përsëri? Si bëhet kjo?

    - Kështu është natyra e tyre, - mundi të kundërshtonte drejtori.

    - Atëherë, kush iu dha një natyrë të tillë të mençur, të cilën nuk e ka as njeriu? Ti je shkencëtar, por duke shkuar në fshatin fqinj, mund të humbasësh rrugën pa udhëzues. Ose, nëse të vendos dikush pilot në ndonjë aeroplan, po nuk pate hartë, ku do të fluturosh? Zogu, që nuk ka mbushur as vitin dhe ka një kokë të vogël sa një gishtëz, fluturon i sigurt dhe e di ku shkon. Fluturon mijëra kilometra dhe nuk e humb rrugën. Dhe më e çuditshmja: Duke u kthyer pas, gjen folenë e tij. Kush e mësoi? Më shpjego, o i dashur! Meqenëse je mësues, duhet ta dish...

    Po ecja njëherë me një mik nëpër pyll dhe papritur dëgjojmë zogjtë të shqetësohen. Çfarë po ndodh? Pamë që sipër pemës zvarritej një gjarpër i madh. Brenda foleve, zogjtë kishin të vegjlit e tyre. Si t’i ruanin? Dhe ja sesi! Një zog ikën dhe pas pak kthehet duke mbajtur disa filiza në sqepin e tij. I hedh në fole, në momentin që gjarpri futi kokën. Menjëherë u tërhoq, hapi gojën, fishkëlleu dhe u zhduk. Më pas kuptuam se zogu solli një barishte helmuese. Më thuaj pra, çfarë studimesh bëri? Cilin universitet mbaroi? Nga e dinte që ajo barishte ishte ngordhjeprurëse për gjarpërinjtë?

    - Natyra i pajisi zogjtë më këtë aftësi, - tha i turbulluar drejtori.

    - Natyra, natyra, - tundi kokën në mënyrë qortuese Llukiçi.

    - Në gjithçka natyra dhe zakoni... Nëse kjo natyrë është kaq e urtë dhe e përjetshme, atëherë përse ta quani natyrë? Ta quani Perëndi! Për ju kjo është Perëndi... Unë Trofimovin, tregoi atëherë nipin, që ishte ulur pak më tutje, - ndryshe e kam edukuar. Kur ishte ende fëmijë i vogël, e ftova në kopsht dhe i thashë: “Kjo ngastër e vogël është e jotja. Mbille ti me çfarë të duash”. Por unë, fshehtazi, e mbolla me bar që rritet shpejt. Me bar sajova emrin e tij. Fëmija, sapo fara ime u rrit dhe pa emrin e tij, vrapon tek unë: “Gjysh, shkojmë shpejt të të tregoj diçka!”, dhe më tërhiqte për nga kopshti. “Shiko, në ngastrën time mbiu emri im! Kush e bëri këtë?”. “Sigurisht që natyra e bëri”. “Si bën natyra gjëra të tilla?”. “E shkroi kështu vetë ngastra e vogël”. “Jo, jo, nuk është e vërtetë! Ku e di ngastra e vogël si më quajnë? Këtë e shkrove ti”. “Po, unë”, - u detyrova të pohoja. “E dinte që në botë, nuk krijohet asgjë vetë. Këtë gjelbërim në ngastrën e vogël e mbolla unë, sepse kisha farë. Por gjithë tokën, kush e mbjell me bar dhe lule? Kush i mbolli pyjet, kush i krijoi lumenjtë, kush i lartësoi malet?” “Si më pyet, kush? - Perëndia!”. Fëmija i vogël kuptonte që Perëndia i krijoi të gjitha. Ndërsa ju këmbëngulni, që natyra i bëri të gjitha; që ajo është e urta e të urtëve, që iu mësoi zogjve dhe bletëve urtësi të tillë, të cilën nuk e kanë madje as shkencëtarët.

    Drejtori tundi dorën me përbuzje, sikur donte të thoshte: “Gjëra të tilla do diskutojmë tani?” dhe u ul në vendin e tij. Por nuk e mbante vendi dhe tha me inat:

    - Por çfarë pësuat me bletët tuaja dhe zogjtë. Gjithë pasditen me këto e harxhuam. Të flisni mbi temën e fjalimit, përndryshe do të ndërpresim diskutimin.

    Kur dëgjuan këto, pjesëmarrësit në sallë u turbulluan. U bënë si një det i dallgëzuar.

    - Përgjigjuni! Përgjigjuni pyetjes së shokut Llukiç, - dëgjoheshin në mënyrë këmbëngulëse zërat nga të gjitha anët.

    - U kapën në grackë ateistët, nuk do t’i shmangen tani, - u tall dikush nga rreshti i parë. - Njërin e pickuan bletët, u përul dhe qëndron në qoshe. Tjetrin, zogjtë dhe po bëhet gati që të largohet! Jo, nuk do t’i lëmë. Duhet të përgjigjen.

    - Përgjigjuni, përgjigjuni, - dëgjoheshin zëra nga të gjitha anët e sallës.

    Matjuku i papërmbajtur, u ngjit në tribunë.

    - Unë duhet të them, - shpalli, - që natyra nuk ka intelekt ashtu si njeriu. Ne kemi ndërgjegje, njohim veprimet tona, mendojmë, gjykojmë, vendosim, ndryshojmë vendimet tona. Në natyrë nuk ndodhin këto. Natyra nuk mendon, as arsyeton. Nuk ka vetëdije të veprimeve të saj. Natyra nuk ka logjikë. Natyra është e verbër.

    - Zoti të shpëtoftë për këto që thua, - tha Llukiçi. - Do të thotë që njeriu është më i zgjuar se natyra?

    - Jo vetëm më i zgjuar, por dhe e nënshtron dhe e detyron natyrën që t’i shërbejë. Njeriu është sundimtar i natyrës!

    - Sundimtar the? - pyeti duke buzëqeshur Llukiçi. Një i urtë tha që njeriu ngjan me bubuzhelin. Kur dita është e nxehtë dhe dielli shkëlqen, luan, ndihet krenar dhe ai mburret: “Të gjitha pyjet janë të miat! Gjithë livadhet janë të miat! E gjithë bota është e imja". Por sapo errësohet, dielli fshihet dhe fryn erë e ftohtë, bubuzheli harron madhështinë e tij, mblidhet në një gjethe të vogël dhe dridhet...

    - Vërtet, - psherëtiu dikush nga salla. - Të tillë jemi ne njerëzit...

    - Nëse njeriu është me të vërtetë sundimtar i natyrës, - vazhdoi Llukiçi duke iu drejtuar Matjukut, - atëherë më thuaj: A mund të krijojë një mjet që të flasë si ne?

    - Jo vetëm që mund, por tashmë e ka krijuar! Nuk e dini që ekziston mjet që flet, këndon, ecën? Nuk i dini magnetofonët, robotët?

    - Nuk të pyes për këtë. Këta përsërisin fjalimet dhe këngët e njerëzve. Unë të pyes: A mund një njeri i zgjuar të krijojë një mjet të logjikshëm, i cili mund të mendojë vetë?

    Eja këtu, Trofimka, - ftoi Llukiçi nipin e tij.

    Ai u afrua. E përkëdheli dhe tha:

    - E shikon këtë djalë të vogël? Babai i tij është shurdh-memec. Por biri i tij është i zgjuar, orator dhe i mençur. Sëmundja e të atit nuk u transmetua tek ai... Na shpjego Trofimka, si e imagjinon Perëndinë?

    - Perëndia është kaq i madh, saqë nuk e nxë as qielli dhe toka, - u përgjigj fëmija me zë të lartë dhe seriozitet. Dhe njëkohësisht, është kaq i vogël, saqë e nxë brenda meje, në zemrën time!

    - Të lumtë, Trofimka! - thirrën të gjithë.

    Trofimovi dhe kur ishte në shkollë, mbronte besimin te Perëndia. Mësuesja e tij iu mësonte fëmijëve, se besimin e krijuan disa njerëz të paditur, të cilët nuk mund të shpjegonin dot dukuritë e ndryshme të natyrës. Madje, njëherë i detyroi fëmijët të thërrisnin: “Nuk ka Perëndi! Nuk ka Perëndi!”. Pastaj mori një ikonë të vogël, e hodhi në një qoshe të klasës dhe tha: “Dhe tani, fëmijë, duke pështyrë sipër saj, do thoni: “Nuk ka Perëndi!”. Të gjithë si papagaj, e thanë këtë. Vetëm Trofiniovi qëndronte serioz dhe i heshtur. Mësuesja iu afrua: “Çohu dhe ti! Nuk të intereson kjo që thashë?”. Djali u përgjigj: “Përderisa ju thoni, Maria Ivanovna, që nuk ka Perëndi, atëherë cilin pështyjmë? Por nëse ekziston, duhet të qëndrojmë para tij me respekt dhe dashuri”.

    - Ti beson te Perëndia? - pyeti Alculeri djalin.

    - Besoj, - u përgjigj me guxim Trofimovi.

    - Si kështu? Nuk ju mësojnë në shkollë që Perëndia nuk ekziston dhe që kozmonautët, të cilët fluturojnë në hapësirë, nuk e takuan?

    Trofimovi u mendua pak dhe u përgjigj:

    - Shumë ulët fluturuan. Perëndinë nuk e shohim me këta sy. E shohim me zemër të pastër!...

    - I ngjan gjyshit të tij, - thirrën disa me entuziazëm.

    Damian Llukiçi u kthye përsëri nga Matjuku:

    - Meqenëse njeriu, ashtu si the, është më i zgjuar se natyra, a mund të krijojë një mjet me logjikë si ky fëmijë?

    Matjuku nuk e kuptoi menjëherë se në ç’anë synon sulmi i ri me fjalë dhe tha:

    - Shkenca zhvillohet vazhdimisht dhe me çdo zbulim e bën njeriun më të fortë dhe më të formuar. Atë, që më parë e konsideronim të pamundur, ajo tani realizohet. Nëse paraardhësit tanë do të jetonin përsëri në ditët tona, shekulli ynë do t’iu dukej i mrekullueshëm. Ne bisedojmë dhe shohim njëri-tjetrin në distancat e mijëra kilometrave. Lundrojmë poshtë ujit. Fluturojmë në hënë dhe më larg. Kemi mjete të ndërlikuara dhe moderne. Mundi të shpresojmë kryesisht se do të vijë koha që shkenca do të krijojë qenie të gjalla, të logjikshme, vetëlëvizëse.

    - Shumë mirë. Do të shkosh në fabrikë do të porositësh dhc do të marrësh sa fëmijë artificialë të duash. Bletë, a do të krijohen? - pyeti me ironi Llukiçi.

    - Për shkencën, të gjitha janë të mundura. Do të krijohen dhe bletë artificiale.

    - Përse nuk krijohen tani?

    - Sepse njeriu nuk ka arritur ende në këtë nivel.

    - Natyra e palogjikshme arriti? - parashtroi Llukiçi pyetjen fatale. Cili është më i zgjuar natyra apo njeriu?

    Matjuku kuptoi që u gjend në dilemë. Mendohej, se çfarë përgjigje të jepte tani. Në praktikë dukej që natyra është më e zgjuar dhe më shpikëse se njeriu. Ajo prodhon miliona vjet, atë që njeriu nuk mundi deri tani, me gjithë zhvillimin e jashtëzakonshëm të njohurisë shkencore. Njeriu nuk mund të krijojë një kandërr të vogël, as një lule të vogël. Ndërsa natyra, - ashtu si e konsideronte Matjuku, - krijon njerëz!

    - Ja pse bletët dhe zogjtë orientohen saktë, - tha dikush duke parë hutimin e folësit.

    - Me të drejtë i ka vënë re, - mbështeti një tjetër bletërritësin. - Ah, Llukiç, mendja jote është thesar!

    Te Matjuku nuk mbeti gjë tjetër, veçse të binte dakord që mbi natyrën ekziston një Qeveritar mbarëbotëror dhe një Mendje krijuese, d.m.th. Perëndia, ose të pranonte për Perëndi natyrën që lind gjoja vetë ajo zogj, bletë dhe njerëz. Por Matjuku, sapo pak më parë tha që natyra është e palogjikshme dhe e verbër: që është shumë më poshtë se njeriu i logjikshëm. Si ta mohojë tani këtë mendim?

    I hutuar dhe i lëkundur për bindjet e tij ateiste, dha një përgjigje të ngatërruar dhe të paqartë në të cilën dhe vetë ai nuk besonte:

    - Ju shpjegova, se të gjitha në natyrë dalëngadalë zhvillohen. përsosen, përshtaten në kushtet ekzistuese. Vazhdon pa pushim përpjekja për mbijetesë, rezultat i së cilës është dallimi te kafshët dhe te bimët i organeve të dobishme. Këtë ecuri zhvillimi mund ta krahasojmë me rritjen e embrionit në barkun e një nëne.

    - Por, nëse në barkun e nënës nuk ekziston embrion,- e ndërpreu Damian Llukiçi, - a do të ndodhë zhvillimi që na përmendët?

    - Natyrisht, që jo.

    - Kjo do të thotë, që të gjitha duhet të kenë filluar nga diku. Dikush duhej të krijonte qelizën e parë! Sikur ende të mendojmë sipas pikëpamjes sonë, që bota zhvillohet nga më e thjeshta tek më e përbëra, atëherë domosdoshmërisht do të duhej të pranonim që Perëndia ekziston. Pa Atë, asnjë qenie e gjallë nuk do të mund të ekzistonte. Gjithashtu as njeriu... Ju vazhdimisht ngulmoni: Puna, puna e zhvillon njeriun. Por në praktikë, shohim se gomari sado vite të punojë, nuk u bë aspak më i zgjuar. Mbetet gjithmonë i njëjti, budalla.

  12. #12
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    9. Qëllimi në natyrë


    Salla qeshi. Alculeri u skuq, u ngrit, me sa duket dëshironte të thoshte diçka, por u pendua.

    - Vështroni me sa urtësi i rregulluan të gjitha! - vazhdoi Llukiçi. - Qeliza fillestare njerëzore në barkun e nënës është në madhësi të barabartë me një pikë të vogël që bën në letër një laps i mprehur mirë. Dhe në këtë qelizë mikroskopike futen të gjitha ligjet e natyrës. Cilat? Ligjet e jetës, edukimit, e riprodhimit, e trashëgimisë, e karakterit, e vdekjes etj. Gjithashtu, në këtë qelizë futen koka, sytë, duart, këmbët, d.m.th. të gjitha të domosdoshmet për njeriun e ardhshëm! Por, më thuaj, o i dashur Matjuk, a nevojiten sytë, duart dhe këmbët tek njeriu, kur është ende në barkun e nënës?

    - Nevojiten, - mezi u përgjigj.

    - Përse i nevojiten atje? Mos ndoshta sheh diçka, apo ecën?

    - Le të supozojmë se nuk i nevojiten.

    - Nëse nuk i nevojiten, atëherë përse ekzistojnë?

    Përse këto u vendosën atje? Cilët ishin ata që i krijuan?

    - Të gjitha këto organe do t’i nevojiten njeriut kur të lindë...

    - Kjo do të thotë, - përmendi në mënyrë triumfale Llukiçi, - që Ai, arkitekti dhe mekaniku i cili krijoi qelizën, e dinte që më parë se, kur foshnja të lindë, do t’i nevojiteshin. Mos ndoshta natyra i parashikoi të gjitha këto? Mos ndoshta natyra mund të dinte që njeriut i nevojiteshin sytë për të parë? Veshët për të dëgjuar? Këmbët për ecur? Mushkëritë për të marrë frymë?

    - Këtu Matjuku uli kokën, ndërsa Llukiçi vazhdonte:

    - Le të marrim fillimisht sytë. Sa organ i mrekullueshëm! Dhe në barkun e nënës krijohet pa ndonjë përpjekje, apo adoptim të veçantë! Kjo është vërtet mrekulli! Është e njëjta gjë si të mësosh të notosh pa ujë! Të marrësh frymë pa ajër! Të mendosh pa mendje!..

    Në sallë u dëgjuan shfaqje miratimi:

    - Të lumtë, o fshatar i ditur!

    - Të lumtë, o mik i zgjuar Llukiç. I munde shkencëtarët ateistë!

    Llukiçi gjithnjë e më shumë përpiqej të nxirrte pohimete përshtatshme nga Matjuku.

    - Ja më thuaj: Sytë, a i vendosën në mënyrë të drejtë lart në kokë?

    - Po, natyrisht. - U përgjigj me nervozizëm. Kush nuk e di këtë? Vendosja e logjikshme e syve i habit të gjithë studiuesit!

    - Dhe, përse janë vendosur kështu?

    Kjo pyetje Matjukut iu duk si tallje. Sigurisht që nuk ruajti tonin natyror dhe fisnik të zërit. Gjithashtu mendoi se ç’rrjeta i hodhi ky plak i çuditshëm, dhe i tronditur, tha:

    - Përse më pyesni për marrëzira? Përse dilni nga tema? Kushdo e di, madje dhe një fëmijë i vogël, se sytë u krijuan që të shohim.

    - Shumë e drejtë, - tha Llukiçi në mënyrë inkurajuese si mësuesi që lavdëron nxënësin për përgjigjen e tij të saktë.

    Atëherë, më thuaj: Ai që krijoi sytë, a e dinte se për do të nevojiteshin?

    - Duhet të supozojmë që e dinte...Por...

    Matjuku u ndërgjegjësua se pohoi diçka të kundërt me ideologjinë e tij, por tashmë ishte vonë që ta tërhiqte pas.

    - Saktë! - u përgjigj Llukiçi. - Atëherë, ai që krijoi sytë, është i logjikshëm, apo i palogjikshëm? Shikon apo është i verbër? I ndërgjegjshëm, apo i pandërgjegjshëm?

  13. #13
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    10. Qenie e logjikshme apo Krijues?


    Në të vërtetë, Matjuku ra në rrjetë! Por, që t’u shmangej, tashmë ishte shumë e vështirë, sidomos pas atyre që tha pa dashje, se qenia që krijoi sytë, e dinte përse i krijoi. Nëse tani do ta quante këtë qenie natyrë e pandërgjegjshme, do të ishte gjë e gabuar. Atë, që e di se çfarë bën dhe përse e bën, nuk mund ta mohojmë që nuk ka mendje. Do të thotë që është qenie e logjikshme dhe e ndërgjegjshme. Nuk mund të ngulmojmë se është e verbër, mbasi krijoi syrin që shikon.

    Pyetja e Llukiçit ishte kaq e qartë dhe konkrete, saqë nuk kishte përgjigje tjetër, veçse që qenia, e cila krijoi syrin është patjetër e logjikshme dhe e ndërgjegjshme. Dhe Matjuku tani ishte i detyruar të jepte një përgjigje të tillë:

    - Po, - tha. - Sytë u krijuan nga qenie e logjikshme dhe e ndërgjegjshme.

    - Por njeriu, - pyeti përsëri Llukiçi, - mund të krijojë një sy, dhe për më tepër të gjallë?

    - Shkenca nuk ka arritur ende deri në këtë pikë. Por njëherë, ndoshta do të arrijë.

    - Ku ekziston pra, logjikë më e madhe, në shkencë, që deri tani nuk mund të krijojë një sy, apo në atë qenie që tashmë e krijoi?

  14. #14
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    11. Tronditja e Matjukut


    Matjuku e kuptonte shumë mirë ku të drejtonin pyetjet c zgjuara të Llukiçit. Të drejtonin në pranimin e Perëndisë.

    Ndiente në thellësi të shpirtit të tij ta trazonte ndonjë ndërrim i pikëpamjeve. Herë-herë mendohej, herë-herë turbullohej dhe lëkundej. Njëherë i shkonte mendja të largohej nga diskutimi. Njëherë përpiqej të gjente një përgjigje që të zmbrapste pyetjet ngulmuese të diskutimit. I kaloi mendimi të pohonte që ka Perëndi, por është i pakonceptueshëm nga ne. Filloi të mendohej: “Çfarë marrëzie është ateizmi... Është në kundërshtim me natyrën njerëzore. Është një shkretëtirë e frikshme, e zhveshur dhe e vdekur. Është një humnerë e zezë dhe pa fund. Është një hapësirë e tmerrshme, vdekjeprurëse dhe asgjë tjetër...”.

    Në pyetjen e fundit të Llukiçit u përgjigj tashmë duke pohuar se qenia, e cila krijoi syrin, ishte e logjikshme.

    - Cila është ajo? - pyeti Llukiçi.

    - Është mistike, e pakonceptueshme dhe mbinatyrore, - u përgjigj me ngadalë dhe i vendosur Matjuku.

    - Kjo përgjigje ishte në esencë pranim i Perëndisë.

  15. #15
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    12. Largimi i Alculerit


    Përgjegjësi i shtëpisë së kulturës ndiqte me vëmendje diskutimin. E kuptoi mirë përfundimin dhe vendosi ta mbyllte.

    - Ju njoftoj, se diskutimet u mbyllën!

    Por dëgjuesit mbetën në vendet e tyre. As vetë Matjuku nuk lëvizi. Alculeri i hodhi një vështrim me inat dhe thirri:

    - Dëgjoni, dilni menjëherë nga salla, përndryshe do t’ju nxjerrim me forcë.

    Pas kërcënimit shkoi nga katedra e tij te presidiumi, zbriti nga skena, veshi pallton prej gëzofi e kapelën dhe doli nga salla. Të gjithë e vështronin të heshtur. Askush nuk mori vesh se ku shkoi...

    Fatkeqësisht ka në botë njerëz si Alculeri! Këta nuk mund t’i bindësh. Sikur të shfaqej dhe vetë Krishti dhe t’iu tregonte plagët e Tij dhe t’iu thoshte: “Unë vuajta për ju. Derdha gjakun tim që t’ju shpëtoj nga vdekja e përjetshme”, edhe atëherë nuk do ta besonin. Do të shkonin tek mjeku dhe do t’i thoshin: “Nuk i kam në rregull shqisat”.

    Shkencëtari ateist më sjell ndër mend atë që është krejtësisht i shurdhër që nga lindja, i cili përpiqet të vërtetojë se muzika e Bahut, Bethovenit, Moxartit, nuk është asgjë tjetër, veçse disa shenja të zeza të vendosura sipër një letre të vijëzuar, pa ditur nga kush dhe përse. Kot përpiqet shurdhi të bindë një që ka dëgjim të mirë dhe që ngazëllohet për muzikën e mrekullueshme të këtyre muzikantëve të mëdhenj. Për këtë shurdh duhet t'i vijë keq dikujt..

    Në sallë po prisnin me padurim se cili do të ishte vazhdimi dhe cili konkluzioni i këtij diskutimi.

    Matjuku nuk e braktisi tribunën e tij. Dukej që donte seriozisht të vazhdonte diskutimi. Deri atë çast përpiqej të këmbëngulte në pikëpamje dhe koncepte ateiste. Paraqiti atë që kishte mësuar nga propaganda ateiste e partisë. Tani ndjeu që fliste me fjalë të huaja...

    Ishte njeri që besonte sinqerisht te shkenca. Besonte, që kjo në të ardhmen do t’i studionte dhe do t’i shpjegonte të gjitha. Por, kohët e fundit detyrohej të dëgjonte shpesh mendime për pamjaftueshmërinë dhe paaftësinë e saj. Ajo, që para 10 vjetësh konsiderohej e vërtetë shkencore, sot vetë shkenca e refuzon... Saktë i thotë ky fshatari plak. Shkencëtarët nuk përcaktojnë ligje në natyrë, por vetëm i zbulojnë...

  16. #16
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    13. Organizëm i mrekullueshëm dhe i ndërlikuar


    Llukiçi e vëshlroi i kënaqur Matjukun dhe mendoi: “Nuk ndoqi Alculerin! Duket që është i sinqertë dhe i zgjuar. Sigurisht që gjendet në turbullirën e propagandës. Por shpirti i kërkon të vërtetën. E ndien dhe drejtohet te drita... Ndihmoje, o Krisht...”. Në vazhdimësi iu drejtua atij:

    - Na përshkruaj, o i dashur, si është i ndërtuar një organizëm i gjallë? Matjuku u mendua pak, u kollit dhe filloi:

    - Shkenca zbuloi se çdo qenie, qoftë kafshë apo bimë, përbëhet nga qeliza të panumërta. Ashtu siç mund të ndajmë një shtëpi në tullat që e përbëjnë, kështu dhe shkencëtarët mund të ndajnë një organizëm. Le të marrim si shembull një kostum. Mund ta ndajmë në pjesët e tij: në krahë, jakë, xhepa etj. Këto përsëri me radhë t’i ndajmë në copa të vogla. Pikërisht atëherë mund të mësojmë nga cilat pjesë, nga cila copë dhe në ç’mënyrë u qep kostumi. Diçka të ngjashme mund të bëjmë me çdo send. Në këtë mënyrë, shkencëtarët studiuan natyrën dhe arritën në konkluzionin që bimët dhe kafshët përbëhen nga qeliza që janë kaq të vogla, saqë nuk mund t’i dallojmë dot me sy. Ato i dallojmë me mikroskop. Brenda qelizës ndodhen të gjitha karakteristikat e një organizmi. Brenda çdo qelize të njeriut ndodhet i gjithë projekti i çdo organi dhe gjithashtu vendi i tij. Ndodhen madje të regjistruara dhuratat e trupit të tij, dhe karakteristikat e trashëguara të shpirtit dhe të gjinisë së tij...

    - Nga çfarë materiali përbëhen qelizat?

    - Nga atome dhe molekula të ndryshme. Në qelizat e një orgnnizmi ekziston oksigjen, hidrogjen, azot, fosfor dhe elemente të tjera. Qeliza është një bashkim i ndërlikuar.

    - Perëndia im, sa gjëra të çuditshme janë këto! - thirri Llukiçi. Kjo do të thotë që çdo qelizë ngjan me një pallat të ndërtuar me materiale të ndryshme.

    - Shumë saktë! Vetëm me ndryshimin se qeliza është shumë më e ndërlikuar edhe se pallati më madhështor!

    - Atëherë, Kush ndërton qeliza të tilla të çuditshme? Kush është arkitekti gjenial? Kush iu dha jetën këtyre?

  17. #17
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    14. Kush e krijoi qelizën?


    - Shkencëtarët me sukses punojnë në këto studime, - u përgjigj Matjuku. - Biologjia ka ecur mjaft përpara. Para disa kohësh, u zbulua krijimi i qelizës, përbërja organike dhc shfaqjet e saj...

    - Ti flet për studime në qelizë të gatshme. Unë të pyes: A mund të krijojë njeriu një qelizë prej atomesh dhe molekulash?

    - Gjer tani përpjekjet nuk kanë dhënë rezultat. Madje një shkencëtar tha: Të krijojë dikush një qelizë, është kaq vështirë, aq sa të krijojë një kalë të gjallë.

    Megjithatë, shkencëtarët arritën të përftojnë albuminë në laboratorët biologjikë, një element ky bazë i organizmit të qelizës. Është një zbulim i rëndësishëm...

    - Por unë mendoj që distanca nga kjo albuminë e pajetë deri te qeliza e gjallë, është sa distanca nga toka deri në qiell, - e ndërpreu Llukiçi. Kam lexuar që, nëse shkencëtarët arrijnë të krijojnë në ndonjë laborator një qelizë nga elementët kimikë, kjo do të jetë ngjarje mbarëbotërore... Por siç e shikon, me gjithë përpjekjet, nuk e realizojnë dot.

    Matjuku nuk u tërhoq:

    - Megjithatë, shkenca ka përparuar. Shumë qendra studimore punojnë për krijimin e ushqimeve artificiale. Tashmë keni dëgjuar që ekziston havjari artificial.

    - E kemi dëgjuar. Sigurisht këtë havjar mund ta lyejmë në bukë dhe ta hamë. Por, a mund të prodhojmë peshq të vegjël nga ky?

    - Jo. natyrisht, - buzëqeshi Matjuku.

    - Mund, - vazhdoi Llukiçi, - të bëjmë fara artificiale. Mund t'i bluajmë dhe t’i bëjmë bukë. Por a mund t’i mbjellim dhe të krijojmë bimë prej tyre? Sigurisht, kurrë. Sepse nuk ka jetë brenda tyre. Vetëm Perëndia jep jetë!

    Matjuku heshti. Ishte e qartë se Damian Llukiçi kishte të drejtë në të gjitha... Por dhe vetë Matjuku, tashmë nuk kishte dëshirë të fliste dhe të ngulmonte që natyra e palogjikshme krijoi qelizën e mrekullueshme. Tashmë nuk besonte më në këtë teori... Atëherë, kush e krijoi qelizën? Kush e krijoi botën? Mund tani ta emërtonte Fuqinë e Logjikshme Krijuese me emrin Perëndi!.. Por ishte ende e vështirë të ndryshonte mënyrën e të menduarit.

    - A mund dikush të krijojë një zemër artificiale, - vazhdoi Llukiçi! - Po, vetëm sesi do ta pajisë me dashuri? Mund të krijojë tru artificialë! Por kush do ta pajisë me logjikën? Do të jenë vetëm mekanizma të vdekur, të pajetë! Vetëm Perëndia mund të krijojë një zemër që të ketë dashuri dhe tru që të mendojë!

    Në shpirtin e Ivan Petroviç Matjukut tashmë luftonin ndjenja të kundërta: “Po, shekulli i njëzetë, shekulli i atomit, i elektricitetit, i hapësirës, i industrisë, është shekulli i sukseseve kulmore të shkencës dhe teknologjisë. Por a mund shkenca dhe teknologjia të krahasohet dhe të konkurrojë me Atë që krijoi botën? Shkenca nuk krijoi ndonjë atom, ndërsa Ai krijoi miliona galaklika. Shkenca nuk mund të ndryshojë kohëzgjatjen, slinët e vitit. Nuk mund të rrisë një bimë pa farë... Po, ky fshatari plak ka të drejtë. Shkenca nuk mund të krijojë as bletë, as zogj...”

    - Nuk po na përgjigjesh, - ndërpreu Llukiçi mendimete tij. - Kush krijoi qelizën e parë?

    - Sigurojnë që u krijua vetë, - u përgjigj tashmë padashur Matjuku.

    - Po, a është e mundur kjo? Si do të mund të krijonte veten e saj, mbasi nuk ekzistonte?

    Shumë e çuditshme është kjo që po thua! Është e njëjtë sikur të thuash që unë linda veten time. Unë e krijova dhe vendosa brenda meje zemrën, mushkëritë, stomakun. Gjeta gjak diku dhe e derdha në venat. Pastaj vendosa kokën, duart, këmbët dhe fillova të ecja. Por, pyes: Kush isha para se të kisha zemër, mëlçi, gjak, veshka? Kur nuk ekzistonte as koka ime, as mendja, as duart, as këmbët, as trupi? Kështu pra, nuk ekzistoja aspak! Kush filloi i pari të më krijonte? Asgjë nuk krijohet vetë... E dimë që nga materialet ndërtohet një shtëpi. E dimë sa tulla nevojiten, sa trarë, gozhdë, dërrasa, dyer, strehë etj. Le t’i grumbullojmë të gjitha këto në një vend dhe të themi:

    “Të gjitha këto, o shtëpi punëtore, janë të tuat. Janë të gjitha sa nevojiten. Fillo pra të ndërtohesh vetë”. Një shekull të presim, nuk do të bëhet asgjë. Vetëm që disa materiale do të kalben dhe ndryshken. Që të ndërtohet shtëpia, nevojitet ndërtues! Por per qelizën e gjallë, që ashtu siç the është më e mrekullueshme dhe nga pallati më madhështor, dhe që materialet e saj nuk mund t’i grumbullojmë, si do të bëhet vetë?

    Dhe një shembull tjetër: Nëse dëshirojmë të pikturojmë një pikturë p.sh. për zjarrin në Moskë, dhe përgatisim ngjyrat, penelat dhe kanavacën. Mendoni se do të krijohet ndonjë punë e mrekullueshme, nëse do të themi:

    “Ja, piktura ime e mirë. Të gjitha u përgatitën për ty. Fillo vetë të pikturohesh. Por ki kujdes mos e ngatërron, dhe në vend të zjarrit të Moskës, pikturon bishtin e ndonjë qeni, ose fshesën e ndonjë fshesaxhiu të ndjerë”.

    Llukiçi, kaq në mënyrë shprehëse dhe retorike i thoshte këto, saqë dhe vetë Matjuku nuk duroi dhe qeshi. Qeshën dhe të gjithë të tjerët në sallë...

  18. #18
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    15. Projektimi dhe ligjet në natyrë

    - Ja më thuaj: Qeliza ndërtohet me ndonjë projekt, apo bëhet rastësisht, të dalë ku të dalë?

    - Natyrisht që krijohet duke u bazuar tek projekti, - u përgjigj në mënyrë serioze Matjuku. Pa projekt nuk do të ekzistonte asgjë në botë. Do të ekzistonte një kaos. Do të ekzistonte një gërdhajë pa kuptim dhe qëllim. Por ne, madje dhe te qeliza konstatojmë se ekziston që më parë qëllimi dhe perspektiva e studimeve dhe e parashikimeve. Që më parë dimë se nga qeliza njerëzore do të lindë njeriu dhe jo bima apo kafsha. Nga qeliza e trëndafilit do të dalin trëndafila, jo mollë, apo lende. Në natyrë ekzistojnë ligje të rrepta në bazë të të cilave jeton bota e gjallë me gjithë dukuritë e saj.

    Papritur Llukiçi mendoi se Matjuku përpiqet që ta ngatërrojë. Por ndodhi pikërisht e kundërta. Ai fliste pa dëshirën për ta kapur në grackë. Tani gjithnjë e më i vendosur, filloi të bindet që botën e qeveris një Fuqi e Gjithëfuqishme Logjike. Gjithnjë e më fort dhe më ngulmuese tingëllonte brenda tij, pyetja: “Cila është kjo Fuqi”? Dhe si përgjigje një zë i brendshëm i pëshpëriste: “Perëndia ekziston! Pa Atë asgjë nuk ekziston dhe nuk mund të ekzistojë. Ai është fillimi dhe krijuesi i jetës!”

    Tek çdo njeri ekziston natyrshëm ndjenja fetare. Por tek ateistët, kjo është e dobësuar, e shkelur, e mbuluar si prushi poshtë hirit. Por fryji hirit, fryji prushit, dhe ndoshta ky do të ndizet në flakë të madhe. Diskutimi i sotëm me Damian Llukiçin ekzistonte për Ivan Petroviç Matjukun një fryjtje e tille intensive. Prushi i fetarisë nuk ishte shuar në shpirtin e tij, dhe sa më shumë diskutimi vazhdonte, aq më shumë fuqizohej dhe flakëronte, aq më shumë ngrohte zemrën e tij. Prandaj dhe tani në mënyrë të qetë, shtoi:

    - Është e sigurt se projektet e krijimit dhe ligjet që qeverisin gjithësinë janë punë e një Fuqie të logjikshme.

    - Lavdi Perëndisë! - thirri Llukiçi. - Por duhet të dish që shkenca thjesht konstaton Perëndinë. Që ta përjetojë dikush Atë, nevojitet besim, besim i thellë. Në shekullin e kaluar, pyetën mitropolitin e Moskës, Fillaretin: “Në Shkrimin e Shenjtë përmendet që balena gëlltiti profetin Jona. Por si u bë kjo? Balenat kanë grykë të ngushtë. Ushqehen me plankton”. A e di si u përgjigj? “Nëse Shkrimi i Shenjtë shkruante që Jona e gëlltiti balenën, unë do ta besoja menjëherë!”...

    Në fjalimin tënd the që feja është tashmë diçka e shkuar, dhe duhet ta dorëzojmë në muze. Tashmë dorëzuat në muze ikona, kryqe, madje dhe lipsanet e shenjta. Por Kishën Orthodhokse askush nuk mund ta futë në muze; nuk mund ta fshehë dhe as nuk mund ta zhdukë... Ti e di sa e luftuan perandorët romakë krishterimin në shekujt e parë. E di sa përpjekje bënë Neroni, Deki, Diokleciani, që të zhduknin të gjithë të krishterët. Çfarë arritën? Ku janë të gjithë ata perandorë të tmerrshëm? U zhdukën. Por Kisha jeton dhe do të jetojë!

  19. #19
    Shpirt Shqiptari Maska e Albo
    Anëtarësuar
    16-04-2002
    Vendndodhja
    Philadelphia
    Postime
    30,122
    Postimet në Bllog
    17

    Për: Bletërritësi dhe ateisti

    16. Ndërrimi i pikëpamjeve të Matjukut


    Matjuku tani i sheh gjërat shumë qartë dhe me një dritë tjetër. Me ndershmëri e di që bota e ndërlikuar, e mrekullueshme, e tëradmirueshme, dëshmon për një Mendje jashtëzakonisht të lartë, për krijuesin Perëndi. Konstaton që askush përveç Perëndisë, nuk do të mund të krijonte gjithësinë dhe jetën. Ndjeu thellë brenda tij gjithë gënjeshtrën e ateizmit: gjithë marrëzinë dhe absurditetin e tij. Dhe habitej, sesi mundi të bëhej ateist! Ateizmi është verbëri dhe ai deri tani ishte i verbër! Por, ja ku shikonte përsëri dhe sytë e tij shpirtërorë u hapën. Jetonte në errësirë dhe tani një dorë e padukshme e ngriti në dritë. Hiri i Shpirtit të Shenjtë, i Shpirtit të së Vërtetës, preku shpirtin e tij. Dhe ai nga i vdekur, filloi të rilindet... Pyetjes së Llukiçit, “Kush e krijoi botën" ai tani pa asnjë dyshim, iu përgjigj:

    - Bota u krijua nga Mendja e madhe dhe e gjithëfuqishme. E logjikshmja nuk mund të vijë, veçse nga e logjikshmja. Kjo është kaq e sigurt, aq sa dhe drita vjen nga drita dhe errësira nga errësira.

    - Kjo do të thotë që ka Perëndi? - pyeti Llukiçi.

    - Po, këtë do të thotë, - u përgjigj në mënyrë paqësore Matjuku.

    Më në fund, dëgjuesit u qetësuan. Frazat e fundit kishin shkaktuar një forcë dhe mallëngjim të paimagjinueshëm.

    Damian Llukiçi “ngazëllohej në frymë”. Fluturonte në qiejt. Papritur bëri kryqin me devocion dhe në mënyrë panagjirike filloi të psalte himnin e Pentikostisë: “O Mbret qiellor, Nsushëllimtar...”.

    Dhe turma orthodhokse u bashkua me të. Në fillim, ata që ishin në rreshtat e parë dhe në vazhdim të gjithë bashkë morën pjesë me entuziazëm në psalmodi. Lutja psalej në zemër dhe ngjitej e nxehtë në Qiell...

    * * *

    E vërteta dhe besimi triumfuan. Bletërritësi i thjeshtë, duke pasur besim të patundur tek Perëndia dhe interesim për shkencën bashkëkohore, arriti të hapte sytë e folësit ateist, i cili ishte përgatitur posaçërisht, që të çrrënjoste besimin nga zemrat e të krishterëve.

    Lavdi Perëndisë!

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •