Pse jetojme?

[Cupke_pe_Korce]

Ore, gaboj une apo je ca si arrogant ti Gjithmone kam kujtuar se te perulesh ne shenje respekti per seksin e kundert (panvaresisht nga mosha e saj) eshte nje nga mjetet me te sofistikuara te shfaqes se epersise mashkullore, edhe pse ne pamje te pare nuk duket e tille. Cuditerisht, po me ndodh e kunderta: duke me konsideruar rivale ne arritjen e objektivit, njekohesisht me ke dhene te drejten te jem e barabarte, ne mos ca me la per sa i perket egos. Mjaft surprizante kjo, per dike qe e shikon boten nga nje perspective veteqendrore, teresisht mashkullore. I'm so flattered!

Duke ju kthyer edhe nje here biznesit, e shof qe me ke devijuar ne lidhje me elementin e mbinatyrshem. Nuk te kam dhene asnje shanc te kuptosh se per mua, kuptimi i jetes vjen nga e mbinatyrshmja, edhe pse kete te fundit e shoh si nje alternative te mundshme. Edhe pse perseritja e thenieve shpeshhere eshte e padobishme, kur vjen puna tek sofizmat, eshte me se e domosdoshme. Te pyeta: "C'kuptim ka te jetosh?" dhe u perpoqa te te argumentoj se vetem te qenit i gjalle nuk i jep kuptim jetes. Edhe nje here, nje qenie qe mer fryme, dhe qe thenia "une jam" i mjafton per ti dhene kuptim jetes, eshte vecse nje "live puppet" jeta e se ciles jetohet por jo e drejtuar nga vete ajo (nocionin e ke kapur tamam ti, por aplikimi te ka shpetuar).

Me fjale te tjera, jane njerzit qenie qe jetojne nje jete domethenese vetem se nena natyre, e plotfuqishme megjithse e verber, i krijoi rastesisht, apo sepse zoterojne nje potencial qe i ben ata te kuptojne, kontrollojne jeten dhe fatin e tyre? As a matter of brute fact, we are alive; and if this was enough, we wouldn't bother asking the question: "Is life meaningful?" Ne do te jetonim si te gjitha gjerat e tjera te gjalla, si dhe mushkojat.

Pitagora ka me se te drejte, por je ti ai qe ja ke keqaplikuar thenien. Jam me se e sigurt se edhe theistet, ata qe mbrojne tezen e ekzistences se nje qenie te mbinatyrshme, jane munduar te shpjegojne kete te fundit nga njerezorja, madje edhe kur jane perpjekur qe ta shpjegojne nga hyjnorja, kane deshtuar. Se ku e ke pare ti te mbinatyrshmen tek diskutimi im, djalli e merr vesh. (ahhh...ta them me vone se ku je ngaterruar)

Do ma kish enda ti kthehesha edhe nje here vetevrasjes, por eshte ca si e koklavitur. Se c'fare ka thene Camus, ate e kam fare te qarte: "te vdesesh vullnetarisht do te thote te kesh kuptuar, edhe sikur instiktivisht, karakterin qesharak te zakonit (ketu: te jetuarit natyror), mungesen e nje arsyeje te forte per te jetuar, karakterin e semure te ankthit te perditshem, dhe te padobishmerise se vuajtjes." Camus, The Myth of Sisyphus. Ketu, nuk kam dashur as ta mbeshtes aktin ne fjale, as ta denoj ate. Ajo cka desha te theksoj eshte perpjekja e njeriut per te gjetur domethenien e jetes, nje nocion teper fisnik, qe e ben ate shikoje pertej qenies se vet, dhe sa e domosdoshme eshte kjo per te jetuar. Vetevrasja eshte nje shembull i qarte qe tregon deshiren e tij, te semure do te thoja, per te gjetur kuptimin e jetes. Te luftosh per te njohur vetveten deri ne kete pike, me teper sesa egoizem, me teper sesa fisnikeri, eshte shprehja me e qarte e te qenit njeri.

Shume me vend shembulli i femijeve! Ne qofte se te kam kuptuar drejt, te jetosh per femijet e tu eshte mjaft domethenese. Jam dakort. Vetem se, a nuk kujdeset c'do qenie e gjalle per te vegjlit e saj? Provoje tja prekesh klyshin luaneshes--te shqyen ne vend. Madje do te rrezikonte, dhe jepte jeten e vet per ta shpetuar. Pra, a implikon instikti prinderor arsyen? Se besoj. C'kuptim do te kishte te sillje ne bote fatkeqe te tjere, qe do te ishin "live puppets", dhe se ne fund, gjithcka i priste ishin kthetrat e vdekjes? Ok, e zeme se une jetoj per femijet e mi, pasi ata jane shume per mua, nuk dua te vuajne e bla bla. SO WHAT? Nese une jam nje "live puppet" te tille jane dhe ata. Une nuk kam bere gje tjeter vecse kam gjeneruar te njejten pyetje, PSE? Dhe nese njeriu nuk do arrinte te kuptonte kete, qe gjenerimi i jetes nuk perben asnje prove per kuptimin e jetes, do bente mire ti kthehej "baltes" nga erdhi, dmth te merrte vendin e tij midis kafsheve nga te cilat origjinoi.

Ne lidhje me pyetjet qe me bere-
Jane mjaft te koklavitura, dhe sikurse e the edhe vete, mjaft te gjera. Me ke pyetur te te shpjegoj sipas perspektives time kuptimin e kuptimit ( which is nothing but questioning the question) dhe ketu nuk dua te ngaterrohem me filozofine e linguistikes. Megjithese une pak a shume e kam deklaruar pozicionin tim, do te mundohem ti bej nje permbledhje kur te kem nge.
Deri atehere....Au revoir

PS. Per punen e demshperblimit: God forbid, for wild as you are, I would have to keep you on a leash (mos e merr shume personalisht se na djallose)

Ed' my dear....
Do desha te te bej nje pyetje para se te bej gati pergjigjen: Duke e pare jeten ashtu sic eshte, qe le mjaft per te deshiruar, a nuk do te doje ti qe te kishe nje ate atje lart, qe kujdesej per ty, qe kur te vdisje te mos ishe vetem? Per me teper, mire qe ne nuk kemi vdekur qe te pretendojme se nuk ka asgje pertej vdekjes, po ti ku bazohesh per jeten pertej saj?

Ma bere koken lemsh me keto X-et. Kam frike se do rrezohem ne misticizem ndonje dite, pasi sapo matem te grindem me ty, s'do qe s'do qe te postohet. Hmmmm....djall o pune

[edspace]

Ku bazohem që vdekja mund të jetë fillimi i diçkaje të re?

As unë nuk e di se çfarë ndodh kur vdes dhe nuk kam fakte që të të bind ty. U futa në këtë teme me atë argument sepse e pashë që juve po barazonit vdekjen me asgjënë, dhe kjo nuk më pëlqeu sepse është vetëm gjysma e debatit.

Siç e kam përmëndur dhe më parë fakti që të parët tanë kanë shpjeguar kuptimin e jetës dhe shumë fenomeneve të tjerë me anë të mbinatyrshmërisë më lë të dyshoj se ata kanë ditur diçka më shumë se ne.

Pra, bazohem vetëm tek historia. Fakte shkencore nuk kam. Kur diçka si mbinatyrshmëria besohet nga pothuajse të gjithë njerëzit e tokës mund të thuash që është ligj. Pra ligji për shpjegimin e vdekjes ekziston dhe është mbinatyrshmëria.

Ti me Korçarin mund ta kundërshtosh por duhet ta vërtetoni. Jeni ju pakica e njerëzve që duhet të bindni shumicën dhe të ndryshoni ligjin.

Kohë më parë njerëzit besonin se toka ishte një fushë me fillim dhe fund dhe po të vije në fund do bije. Të gjithë e besonin atë sepse nuk dinin më mirë. Në atë kohë ishte ligj. Më vonë pakica e shkencëtarëve vërtetoi se në fakt është një sferë dhe të gjithë u çuditën por ligji ndryshoi. Pra këtë gjë duhet të bëni dhe ju në lidhje me vdekjen.

Unë nisem nga mbinatyrshmëria por ju niseni nga rastësia. Më duket e pabesueshmë që harmonia e universit, planeteve, natyrës, lindja, vdekja, truri i njeriut të jenë vetëm një rastësi.

Më fal për ato X-et por fajin e ka Korçari që filloi me kungulleshkat.

Ç'mu desh mua (përmetar) që u futa në mes të dy Korçarëve në këtë debat. Unë mund ta zbras këtë timen por nuk besoj se do mbushet ndonjëherë tuaja. Megjithatë më pëlqen sfida dhe kur lexoj Korçarçe të përzier me Anglishten më bëhet zemra mal.

[Shpirta]

Pse jetojme?
Eshte nje pyeteje qe ne nje moment ia bejme te gjithe vetes.
Seicili ka arsyet e tij.
Ne rradhe te pare, kemi ardhur ne jete ne saje te nje rastesie te lumtur per disa dhe fatkeqe per disa te tjere.Pse pikerisht ti.....ose une Nuk e dime. Mund te dilnin me mijera kombinimie te tjera. Por propabiliteti beri te jesh ti.Atehere ,ne momentin qe ti nuk e ke ne dore te vish ne kete bote ose jo, duhet te besh dicka me jeten tende dhe te mos e hedhesh tutje sepse pikerisht TY t'u dha mundesi t'a jetosh ndersa tjetrit jo.Pra jeta ,them une ,ka vlere ne rradhe te pare per veten tende.Te njohesh gezimet ,hidherimet,shpresat,zhgenjimet, dashurine etj etj.Do pyesesh :"PO PSE?????????"Per te te mos thene ketu shprehjen e njohur: "pse-ne nuk e ka gjetur....." Pse?Sepse kjo eshte jeta .Evolucioni i species,po te duash.Kjo eshte.Qe prej teje te dalin te tjere dhe prej tyre te tjere dhe keshtu me rradhe.

Ose mund te themi edhe tjetren.Jemi shume shume mbi dhe', por nga kjo sasi duhet te dali edhe cilesi.Ndoshta zoti, ka nje ide te tijen se si duhet te arrije njerezimi por kjo ide nuk mund te realizohet nga shumica por vetem nga disa kokrra te cilat njerezimi i nxjerr vetem atehere kur ka nevoje ose kur plotesohen kushtet.Pra ,qe nga shfaqja e nje gjeniu e deri tek shfaqja e nje tjetri, koha kalon dhe nxjerr shume breza te cilet jane te nevojshem per te arritur ne ate piken tjeter te zhvillimit.Si mund te lindte Anjshtajni,Neutoni,Moxarti,Hitleri....e te tjere te cilet i dhane dicka nerezimit,ose i moren(sipas rastit).Ndoshta neve mbartim grimca te gjenialitetit dhe pas shekujsh ai do shpertheje ne nje pasardhes tendin ose timin
Pershendetje dhe mos e vrit me mendjen pse jetojme por JETO!

Jeta e njeriut ne lidhje me perjetesine eshte sa koha e nje pshehretime.

[Shpirta]

Jeta e neriut
eshte shume e shkurter
per dashuri
ndarje
harrese....

[Cupke_pe_Korce]

...une kam bere nje konkluzion aty me lart, por po i kthehem edhe nje here, me nota emocionale

Mbeshtes pergjigjen humaniste (ateiste) te kuptimit te jetes si produkt i rastesise. Besoj ne vdekshmerine dhe fatalitetin e saj; nuk shoh asnje asrye per te besuar ne nje qenie qe transhend jeten tokesore, perkundrazi, besoj ne kapacitetin e qenies njerezore te transhende vetveten.

Arsyet:
Shpesh, jeta dhe vete ekzistenca duken si nje gabim i natyres qe ne e vuajme, dhe kjo pasi ne menyre te vazhdueshme, ne luftojme te arrijme dicka qe mendojme se do te na beje te lumtur. Fatkeqesisht, sapo e arrijme, nuk jemi te kenaqur me kaq dhe kerkojme nje tjeter qellim, tjeter objektiv, e keshtu me rradhe. Ndersa ne luftojme ne te tashmen, jeta jone i kalon se shkuares, dhe vete qenie jone i afrohet gjithnje e me shume portave te vdekjes. Per me teper, shoqerues ne kete destinacion kemi fatin, kapricoz dhe mizior, pashmangshmeria e te cilit e ben rrugen akoma me te erret. Dhe kur kemi kuptuar tragjedine qe luhet nga forca me te medha se ne, se nuk ka asnje shperblim per gjithe ato qe vuajme, se do te vije nje kohe kur e gjithe qenia jone do te kthehet ne pluhur, nuk ka me drite ne fund te tunelit. Eshte kjo eshte tabloja qe na paraqit shkenca: jeta ne toke nuk eshte qellimi i dikujt, dhe si e tille, eshte e kote qe ti japesh ndonjefare kuptimi a domethenie (ketu, te mos harrojme se shenca mund ti pergjigjet pyetjes "SI?" por kursesi "PSE?")

Pra, c'fare bejme? Krijojme nje zot qe ta adhurojme, duke i veshur atij pushtet, dije absolute, dhe jetojme me iluzionin se ai do te na shpetoje nga e verteta, apo jetojme si nje "walking dead" duke u dhene pas ca iluzioneve me te vogla (por perseri iluzione) si kenaqesia fizike apo shpirterore, duke mos e vene ujin ne zjarr per ate qe na eshte servirur pa deshiren apo lejen tone (askush nuk na pyeti ne kur u lindem, as nena natyre s'pyeti kur e krijoi njeriun). What the hell...jeta s'paska asnje qellim, asnje domethenie, madje po ti hyjme ca me shume ne thellesi, asnje vlere morale, asnje etalon qe te mase sjelljen tone si te mire apo te keqe (nuk jane te pakte ata qe mendojne se njerzit nuk jane asgje me teper se nje tufe kafshesh te trembura, pasoje kjo e civilizimit) Pse duhet te shqetesohem per domethenien e jetes kur nuk ka nje te tille? Jam qe jam i gjalle, te jetoj, te shijoj* se po vdiqa nuk me jepet me kjo mundesi. Kesaj i thone "to live just for the heck of it." Kenaqesia apo lumturia ne boten si e njoh une, nuk me mjaftojne per te jetuar nje jete kuptimplote, edhe sikur ta kisha evituar dhimbjen teresisht. Me duket ca si shume romantike, dhe me ngjall meshire.

Vertet qe jeta e njeriut nuk ka kuptim nga jashte, por ajo mund te kete kuptim nga brenda. Te jetosh nje jete kuptimplote do te thote te jetosh te verteten, e hidhur ashtu sic eshte: njeriu eshte nje qenie fare e vogel, e pafuqishme, shpesh miserable, vdekatare. Por kjo nuk eshte e gjitha. Edhe pse "determined" ne shume aspekte, ai eshte i lire te mendoje, te gjykoje dhe te krijoje nepermjet imagjinates. Te jesh i vetedijshem per aftesite per potencialin qe zoteron, dhe ta perdoresh kete potencial ashtu si te drejton arsyeja, do te thote te transhendesh vetveten (quaje kete nje fe apo besim te ri po deshe). Pse qenka gabim te mendoj veten "godlike" kur, po te kisha mundur, do te kisha krijuar nje bote shume here me te mire se kjo qe eshte? Po kerkoj shume thua ti? JO! Eshte pikerisht ky vendi nga i buron dinjiteti njeriut. Shpesh, ne menyre krejt te gabuar, mendohet se dinjiteti i njeriut vjen nga e mbinatyrshmja (njeriu, superior mbi te gjitha qeniet e gjalla, krijuar ne imazhin hyjnor), por edhe tabloja qe paraqet shkenca nuk eshte shume ngushelluese (njeriu s'eshte gje tjeter vecse nje kafshe e civilizuar). Nese zoti nuk ekziston, dhe te qenit kafshe e civilizuar nuk mund ti jape qenies sime dinjitet, nga vjen pra dinjiteti?

Te japesh dicka nga vetja, dicka sado te vogel, por qe vetem ti mund ta japesh, ben shume diference. Do te kisha dashur ta flak dhimbjen e njerezimit ne sketerre, por nuk mundem; do te kisha dashur te penetroj misteret e universit, por nuk kam arritur as ti gervisht. Edhe pse e denuar te mbetem e tille, asgje nuk ma ndal deshiren qe digjet, dhe eshte pikerisht kjo deshire qe ndrit realitetin e erret. Jeta ime mund te jete e paperfillshme ne krahasim me gjithcka te gjalle, madje asgje fare ne krahasim me universin, mund te jete plot ankth, dhimbje, deshperim, zhgenjime, deshtime, e megjithate...mendoj se eshte mjaft kuptimplote. Eshte e imja, dhe te njejten jete, do kisha dashur ta jetoj perseri dhe perseri.

[edspace]

Shumë bukur Çupkë

Pra ti nuk e gjen kuptimin as tek i mbinatyrshmi dhe as tek shkenca. Ti e gjen kuptimin tek vetë realiteti i jetës dhe liria tënde që të është dhuruar "me pahir" për të zgjedhur midis të mirës dhe të ligës. Jeta me dhimbje, vuajtje, dëshpërime dhe zhgënjime është kuptimplotë për ty.

Deri këtu jemi në rregull. E ke analizuar jetën shkëlqyeshëm dhe jam dakord me të gjitha çke thënë për jetën.

Vetëm nga gjuha që ti ke përdorur më lart është e qartë që nuk je e kënaqur me jetën dhe pyet se qysh mund të vijë kjo jetë nga i mbinatyrshmi që duhet të jetë i përkryer. Pse duhet të shpikim një besim/fe/zot që nuk mund të krijonte një botë përsëmbari?

E zëmë se i mbinatyrshmi do krijonte një botë të përsosur pa asnjë hall, pa dhimbje, vuajtje dhe të gjithë njerëzit do ishin të mirë dhe nuk do ti bënin keq njeri tjetrit siç bëjnë kafshët.
A mund ta imagjinosh rolin e njeriut në këtë botë? Njerëzit nuk do kishin lirinë e veprimit sepse ajo do kontrollohej nga i mbinatyrshmi. Pra njerëzit do ishin vetëm kukulla pa lirinë për të vendosur për fatin e tyre. Një jetë pa të drejtën e zgjedhjes do ishte pa kuptim. Pra i mbinatyrshmi mbase krijoi një botë të shkëlqyer por ja që e prishi njeriu me dëshirën e tij, me zgjedhjet e tij të gabuara.

Çfarëdo të ketë ndodhur, realiteti është ai që ti përshkruajte më lart. I hidhur deri në kulm. Tani e ndryshojmë argumentin dhe themi se i mbinatyrshmi nuk ekziston dhe se njerëzit e kanë shpikur vetëm e vetëm për të lehtësuar dhimbjet e tyre shpirtërore.

Ku është gabimi këtu?
Edhe sikur i mbinatyrshmi të mos ekzistojë çfarë e lige do të vijë ty nga besimi?
Si do ndryshojë jeta tënde nqs beson tek diçka më shumë, qoftë kjo edhe thjesht një ëndërr?
Ke një hall dhe je vetëm por duke besuar tek i mbinatyrshmi do kesh gjithnjë një vënd mbështetje. Edhe pse ai mund të jetë gënjeshtër a nuk do ndihesh më e fortë për ti kaluar hallet nqs beson tek ai? Mos vallë do të pengojë besimi tek ai për të gëzuar jetën?

I mbinatyrshmi mund krahasohet me plakun e vitit të ri që vit për vit u sjell fëmijëve dhurata nga më të bukurat. A nuk janë fëmijët më të gëzuar kur besojnë tek ai? A nuk ka jeta e tyre më shumë kuptim? A nuk lehtësohen dhimbjet e tyre? Fëmijët rriten dhe një ditë e kuptojnë që në fakt ishte prindi i tyre që i bënte dhuratat por njerëzit nuk kanë se qysh zhgënjehen nga i mbinatyrshmi sepse e kanë atë për gjithë jetën. Mbase do ta kuptojnë kur të vdesin por deri atëherë do jenë më të lumtur, më të gëzuar, më të fortë për të përballuar realitetin e hidhur.

Pra përveç të mirava nuk ka asnjë të ligë sikur të besosh tek diçka të mbinatyrshme që të jep ty shpresë për të jetuar jetën dhe një ëndërr për te lehtësuar vdekjen.

Po sikur e gjithë ideja e të mbinatyrshmi të ishte e vërtetë?
Ahhh, kjo do ishte një bonus.

[Puhiza]

Une kam ardhur ne kete bote pa me pyetur. Jetoj sepse dikush me i fuqishem se une me ka dhene jete, dmth fryme. Derisa te kem fryme, une do jetoj sepse keshtu eshte vendosur.
Nuk lodhem me me pyetje te tilla sepse jeta eshte shume e shkurter dhe ka shume gjera te tjera me te rendesishme.

[hope31]

Na futet ne mendime,por nuk e kam ndermend te lodhem me pyetje te tilla, te cilat jane te lashta sa njerezimi dhe mos pergjigja e tyre po ashtu.
Ndoshta ne jetojme per t'u dhene pergjijgje ketyre pyetjeve te papergjigje.

sinqerisht
hope31

[Shpirta]

Me pelqeve edspace!!
Duhet te behesh predikues sepse di se si t'i bindesh njerezit. Tani jam edhe une pak me e qete ne kete drejtim.Nuk them se do arrij te besoj ne zot por te pakten te kem nje fare lehtesimi qe dikush atje lart ka kujdes per mua.
Une personalisht, besoj ne nje fuqi te mbinatyrshme, nuk i jap emer, e cila beri te mundur shkendijen e jetes. Pranoj evolucionin.

Dihet qe asgje nuk krijohet nga asgjeja dhe asgje nuk humbet por transformohet. Atehere lind pyetja: Po ,erdhem nga nje nene , nga mishi dhe gjaku dhe ku do kthehemi? Ne cfare do transformohemi? Une nuk besoj ne zhdukjen e shpirtit.
Ndoshta trupat tane jane thjesht kuti ne te cilat gjendet shpirti i cili para se te vinte tek ne ka qene ne nje tjeter kuti.Ai vjen ne toke sa here eshte e nevojshme per te arritur shkallen supreme te maturitetit dhe te njohjes.Pastaj kthehet ne fuqine e mbinatyrshme per te mos zbritur me dhe behet plotesues i saj.
Nuk e di nese eshte aplauzibil, por eshte nje hipoteze e cila mund te jete ose jo e vertete.

[ILjo]

becouse skemi se cfare te bejme
ne ka derguar tjeter kush ne jete
edhe jete eshte ne kte bote
per mua vec nje rruge kalimi

[edspace]

Përshëndetje Shpirta
Gëzohem që kemi të njëjtat mendime dhe që shkrimet e mia ndikuan sado pak mbi këndvështrimin tënd për jetën.

Jam shumë larg nga të qënit predikues. Po studjoj për informatikë dhe këtu qëndron dhe ironia. Shkruaj faqe të tëra për kuptimin e jetës dhe nga ana tjetër po ndihmoj shkencën për të ecur përpara, po komplikoj akoma më shumë realitetin e të ardhmes. Jo vetëm aq por jetoj dhe në amerikë ku i vetmi kuptim për jetën është puna, puna, paraja, puna, dhe paraja.

Edhe këta Korçarët që marzalla se binden më duket se e kanë harruar Korçën dhe malet me dëborë. S'kanë faj të shkretët se i rrobtisi Amerika në punë e mësime.

[Shpirta]

Une thashe cfare me beri pershtypje mua personalisht. Nese jo predikues duhet te merresh me shitje...di si t'u mbushesh mendjen njerezve.
Mua personalisht nuk me pelqejne sterhollimet dhe filozofite me fjale te fryra. Jam dakort me shprehjenjalet e shumta fukerallek
Por me shume me pelqen ajo tjetraeqenese nuk kam kohe te te shkruaj shkurt , po te shkruaj gjate.
Pershendetje

[korçar]

Po ja nis me ate te "djegurin e rapit". Qe qenke djegur per rap kete e morrem vesh, po mja thirre me te madhe "PSE JETOJME?" se nuk e di njeri pse jetojme. Po ta dinte dikush DO DIHEJ. Edhe neqofte se dikush e di ajo vlen vetem per te dhe jo per ty. A do te pelqente te te thoshin si ta perdoresh jeten tende me pretekstin se dikush e di sepse jeton? Nuk besoj. Mos pyet te tjeret pse jeton. Gjeje vete! Gjetja e kuptimit te jetes pervec se eshte e ndryshme nga njeri person tek tjetri, mund te gjendet vetem ne kerkim...

O Edi i hapsires a e di se cila eshte karakteristika kryesore e adoleshenteve? Jane te vetmit qe po morren vesh dicka ju duket sikur dijne gjithcka. As qe ju vete mendja per te pyetur veteveten a eshte e drejte ajo qe mbrojne. Shkurt : nuk kane asnje lloj mosbesimi per diturine e tyre (dituri eshte fjale e rende me mire do ishte ta quanim dituriçke). Te them te drejten e pashe postin tend te pare por ajo qe ke shkrojtur mu duk kaq absurde dhe e pakuptimte saqe nuk mu duk e vlefshme te reagoja. Ne postet e mepasme nuk ndryshove metode. Te them te drejten argumentat qe ke dhene ti une i kam shkoqitur kohe me pare kur kisha mundesine te kundershtoja profesorin e filozofi-katolicizmit ne shkolle. Do rivij pak me vone mbi keto argumentat.
Aman te keqen nga me bere mua baba. Te citosh femijet nuk do te thote te kesh. Nje intuite me thote se jam disa vjet me i vogel ne moshe se ty. Kjo nuk dote thote qe smund te kesh femije po ja qe une nuk kam. E di pse? Sepse ne radhe te pare duhet gjetur nusja... Nje fjale e urte thote : I mencur behesh me dituri dhe jo me moshe, dhe i pasur nuk behesh me lek por me dituri. Konsidero vetem pjesen e pare te kesaj thenieje.
Ne lidhje me argumentat qe ke dhene. Ke thene se ty nuk te pelqente ideja qe ne quanim vdekjen si asgjeja. Dhe se per kete duhet provuar qe vdekja eshte e tille. Une kete smund ta provoj dhe ti fale besimit beson se ka jete mbas vdekjes. Gje qe as ti nuk e provon dot. Por te pakten une i marr gjerat duke konsideruar sec mund te ndodhte ne rastin me te keq ; dhe qe vdekja mund te jete fundi shfaqet si rasti me i keq, apo jo. Ne lidhje me rezultatet e provimeve une i bej llogarite duke konsideruar se cmund te ndodhte neqofte se do ngelesha, edhe pse kam besim dhe shprese se do tja dal mbane. Ne fund po doli me mire... mire se vjen, aq me mire.

Tek nje argument tjeter ke thene se cte keqe ka kur beson tek e mbinatyrshmja. Kjo nuk te pengon te jetosh. Shume e drejte. Por a nuk besimi nje ndjenje qe vjen thelle nga shpirti dhe per te cilen jemi te bindur, pavaresisht se cilat jane arsyet qe mbeshtesin kete bindje. Ja qe kjo gje nuk ndodh tek mua. Une nuk mund te besoj tek Zoti neqofte se besimi im nuk eshte bindje.
Me duket se ata qe besojne si puna tende - sepse te besosh ne te mbinatyrshmen nuk ka ndonje te keqe - kane nje hall shume te madh. Ata kujtojne se te mos besosh do te thote se Zoti do te nevrikoset dhe se do ti ndeshkoje per mosbesimin e tyre. Duke bere kete, ti dhe zonja Shpirta i jepni zotit paraqitje njerezore. Vecse hipoteza e zotit nuk eshte e tille : zoti eshte i plotfuqishmi, i gjithekundeshmi, i gjithedituri etj., pra zoti nuk eshte si njeriu dhe sepse ai eshte gjithe keto, pra nuk eshte njeri, di te fale sepse i di kufijte e njeriut. Konkluzion : zoti neqofte se egziston nuk i behet vone se ti nuk besove ne egzistencen e tij.
Edhe nje gje tjeter, jane njerzit me ket lloj besimi qe i japin zotit cilesi njerezore, qe bejne te mundshme DIKTATURAT sepse e kane te lehte te zvendesojne zotin antropomorf me nje nje njeri duke i dhene statusin e zotit. gJe qe ndodhi ne Shqiperi per fat te keq, fale mungeses se kultures. Nuk e di a je i tille ne te vertete, mbase besim yt eshte nje bindje dhe mbase ti nuk i jep zoti cilesi antropomorfe, por argumenti qe perdor te nxjerr te tille. Prandaj mendohu dy here, ose shtate, si te duash, para se te shkruash a flasesh. Keshille miku .

P.S.Dhe mos ju vertit shume Cupkes se ajo ka rene brenda me mua tashme... Cupke po te degjoj duke share...

[Cupke_pe_Korce]

...qenkan zhdukur ca poste me duket. Ben vaki ehhhh...

Edi, c'i ka zene keta me ty me qafsh. Te te thote Cupka dicka ty?
Mos degjo shume se c'fare thote korcari. Eshte terbuar ngaqe nuk ja ke deklaruar femijet e ligjshem. E nise qe e nise, bitise duke i gjetur nje nuse. Jo se ne te tjeret, lugen ne brez e kemi (lol)

Sa per Shpirta-n, i dashur, kam pershtypjen se keshillat e saj do te vlenin per ndonje poeme lirike, por kursesi per argumente filozofike. Nuk rekrutohen dishepujt me llomotitje jo.
Cupka qe te ka shume xhan

Byrazer-
Mos ma zer ne goje te renen se nuk kam nder mend te thyej qafen per here te dyte Mos e ke gje doktor adhamudhin eh? Po qe puna keshtu, e ndermarrin rrezikun

How about this:
"Nese zoti nuk ekziston, c'do gje eshte e lejuar"--Dostojevski

[edspace]

Tani po që ka lezet muhabeti.

Po i përgjigjem çupkës në fillim mqns është çupkë.

Postimin e fundit që bëre ti, dhe përgjigjem time që shpresoj ta kesh lexuar nuk janë fshirë nga njeri por kanë humbur si pasojë e disa probleme të sërvërit. Administratori kishte vënë një shënim për këtë problem. Më erdhi keq se besoj ishin disa nga postet më me vlerë të kësaj teme. Nqs merr iniciativën ta postosh përsëri argumentin tënd edhe unë do të përgjigjem prapë.

Sa për Korçarin mos ki merak se e kam muhabetin të thekur. Deri në fund të këtij posti mbase do theket shumë dhe digjet. Ti je me lugë në brez por Korçari i do nuset me tenxhere e tiganë në brez. Këta njerëzit jo-adoleshentë kanë akoma idetë e qëmotshme dhe i duan nuset tu korrin arrat. Ti më dukesh si shumë e zgjuar për tju bindur atyre konditave.

Këshilla e Shpitrës është me vlerë dhe nuk shikoj arsye që për tema filozofike të përdorësh fjalë të komplikuara. Më pëlqen thjeshtësia.

Tani për Korçarin....
Si fillim nuk më pëlqen fakti që shmangesh nga tema dhe bazohesh mbi moshën time. Adoloshent në mos gabohem quhesh deri në moshën 19 vjeç. Sa për dijeni kam mbushur 20 dhe mendimet e adoleshencës i lashë mbrapa disa vjet më parë bashkë me moshën. Duke lexuar postimet e mia ti nuk do kishe mundësi të kuptoje moshën time por ke parë profilin ku unë me dëshirën time kam postuar dhe datëlindjen. Një njeri i zgjuar (siç e mban veten ti) nuk do ta zinte në gojë moshën por do ti përmbahej temës duke bindur edhe adoloshentin që mendimet e tij janë të gabuara. Të thuash që nuk llafosem me ty se nuk je i aftë më duket tipike Korçare por aspak profesionale.

Sa për atë urimin që të bëja për fëmijët me vjen keq për keqkuptimin dhe të kërkoj falje. Më fal. U keqkuptova siç je keqkuptuar dhe ti me moshën time. Mbase e keqkuptova me dëshirë.

Në lidhje me kundërshtimin që ke bërë ndaj fjalëve të mia...
Ti e merr vdekjen si asgjëja duke menduar se aty do gjesh kuptimin e saj. Nuk jam kundër kësaj por nuk e kuptoj pse nuk përfshin dhe ekstremin tjetër; Jeta mund të ketë më shumë kuptim duke e marrë vdekjen si një fillim tjetër.

Mendimi im që "nuk të vjen asgjë e keqe nga besimi" ishte vetëm një përgjigje për çupkën duke u munduar ta bindja me mendime konkrete/reale. U shmanga nga ndjenjat e mia shpirtërore sepse ato nuk kanë vlerë në një debat filozofik/shkencor (që përdor çupka). Shpresoj që këto sa thashë të përgjigjen edhe për filozofitë e tua në lidhje me cilësitë njerëzore të të mbinatyrshmit, diktaturat, kulturat etj etj.

shënim: Ti dhe çupka i referoheni të mbinatyrshmit me emrin Zot. Unë kam përdorur fjalën i mbinatyrshmi për të mos ofenduar vizitorët e tjerë që lexojnë temën dhe duan të marrin pjesë.

ps: Unë nuk i prish dashurinë njeriu por mesa kuptoj nga fjalët e çupkës ti nuk je aq special sa mendon. Përsëri karakteristikat tipike Korçare të kanë degdisur tek një konkluzion i gabuar.
Ja dhe provat:

Sa per Shpirta-n, i dashur, kam pershtypjen se keshillat e saj do te vlenin per ndonje poeme lirike, por kursesi per argumente filozofike. Nuk rekrutohen dishepujt me llomotitje jo.
Cupka qe te ka shume xhan

Shpresoj të të jem përgjigjur plotësisht dhe jo si "adoleshent".
U thek ca si shumë muhabeti por nuk është djegur akoma.

[korçar]

Cupke kujtove se fitove me ato qe the, dhe se une u dorezova...
Gabim debutanti!
Se pari si shume shpejt arrin ne konkluzione perfituese per veten tende. Kush te tha qe te konsideroj si rivale. Une ate punen e qendres se universit e kisha me kuptimin qe ti te vije po te deshe se cdo bej une vete, me duhet nje femer. Por nuk thashe se do te lija vendin me vetedije, dhe as nuk thashe se ti ke mundesi ta fitosh ate vend... ncuk, ncuk. Nejse po te duash te vish ta le nganjehere timonin .

Nuk po ju rikthehem atyreve qe ke thene sepse shume i ke thene nga nxitimi qe ke per te perulur popullsine kundershtuese. Per me shume nuk me duket se ju pergjigje atyre pyetjeve te mia. Ti e di, po une po pres.
Po i rikthehem vetem asaj punes te femijve.
Qe njeriu eshte kafshe dihet bile quhet "kafsha superiore" - se nga e bitisen kete superiore nje medet e di.
Per te gjetur vertet kuptimin e jetes ne kemi nevoje te dime se per cfare arsyeje kemi ardhur ne jete. Pervec arsyes se kemi ardhur ne kete jete fale dashurise se prinderve te mi, nuk mund te gjej asnje tjeter. Pra jam rrjedhoja e dashurise se prinderve te mi. Kjo eshte arsyeja pse une jam ne jete. Gjithesesi kjo gje nuk me shpjegon asgje ne lidhje me nje te ashtuquajtur "kuptimi i jetes". Dhe perderisa dashuria eshte nje gje per te cilen mund te jem i vetedijshem dhe i sigurt per egzistencen e saj, nuk me ngelet gje tjeter pervec se te gjeneroj dhe une ashtu si prinderit e mi. Jane te shumte, per te mos thene te gjithe, prinderit qe pohojne se jeta e tyre ka nje kuptim dhe se ky kuptim eshte pasardhesia, femijet. Pse te mos e provoj dhe une kete gje, ne te njejten menyre mund te vertetoj ate qe me thone - qe me theshin se tani hehe... ska me te keqen nena. Llogjike apo jo? As qe me duhet fare a egziston zoti apo jo, nuk me behet vone po edhe po te egzistoje ai nuk eshte ketu me ne keshtu qe...
Duhet te dish, Cupke, se neqofte se ti refuzon te sjellesh femije ne jete - e di qe nuk eshte keshtu por po e marr si shembull - per shkak te mosgjetjes te kuptimit te jetes dhe se ata do te vuanin si ty, pra duhet te dish se ne kete rast ti i denon keta "femije" me nje vuajtje akoma me te madhe : HICI, asgjeja. Prandaj dhe une thashe se hici, asgjeja, joegzistenca eshte vuajtja supreme astu si dhe vdekja. Kete kane te perbashket keto dy pika. Nje kalim ne jete sado i tmerrshem dhe i vuajtshem te jete, vlen pafundesisht me shume se hici, pra joegzistenca. Po do me thuash ti, atehere duhen bere femije sa te mundesh. Jo aspak, duhen bere aq shume sa te kesh dashuri per te dhene dhe tju sigurosh, e pashmangshme kjo, nje fare mireqenieje materiale, por kjo e fundit nuk eshte dhe aq e rendesishme sepse njerezit vuajne me shume nga mungesa e dashurise, cfaredo lloj dashurie e kam llafin, se sa nga mungesa e bukes.Dashuria eshte buka me e mire. Rrjedhimisht ju duhet dhene nje shans qenieve per tu shprehur vete vuajne apo jo, dhe jo te vendosesh para tyre per ate se si ata do te ndjehen. Asgje nuk na siguron neve se ata do te vuajne nga mosgjetja e nje kuptimi per jeten.
Nuk ka pse te na pyesnin kur lindem, sepse duke na dhene jeten na dhane dhuraten me te cmueshme qe mund te egzistonte. Ti mund te thuash sa te duash qe mua sme pyeti njeri kur linda por kjo s'eshte gje tjeter vecse nje hile ndaj vetevetes...

Wow, me qorto nese gaboj por me duket se e krahasove veten me Zotin, "godlike". Nga njera ane perderisa e the vete se beson se zoti nuk egziston, kjo do te thote se krahasove veten me hicin. Aman mos ji kaq modeste... Ta them une qe je dicka, edhe pse pak gje po ska rendesi (shaka).
Kurse nga ana tjeter je ti ajo qe me quajte mua arrogant. Kurse per vete ben krahasime me Zotin!!! Ne kete rast arroganca ime nuk eshte asgje ne krahasim ma ate tenden apo jo...
Nga keto dy variantet me lart cila eshet ajo qe mendove ti kur e shkruajte ate qe shkruajte???

Ne fund te postit numer 25 ke shkruar dicka te mrekullueshme e cila eshte nje perifraze e nje kalimi ne librin e te madhit Camus, " I huaji" ( L'étranger). Qe thua ti nga fundi i romanit ne nje sekuence ku personazhi kryesor (M. Meursault) ndodhet ne burg ne prag te aplikimit te denimit me vdekje, ne pranine e nje prifti qe ka ardhur per ta ngushelluar. Dhe ky i fundit e pyet : "Cfare do te doje kur te shkosh ne boten e pertjeshme?
-Do te doja qe te kisha kujtimin e kesaj jete." Medito vete...

Dostojevski he? Fakti qe ajo thenie vjen nga ky njeri i madh me ben per te qare sepse eshte absurde, pasi dihet qe ne gjitha koherat eshte lejuar gjithcka. Kjo gjithckaja eshte sinonim me vdekjen. Me thuaj ne cfare epoke nuk eshte lejuar marrja e jetes? Dhe cfare ka me te keqe se vdekja? Shembujt jane bashkekohore...

[korçar]

O Edi i hapesires une kam nje proverb timin qe permbledh gjithe filozofine e konceptit te jetes sime :
"Mos i fol budallait se e meson."

Pale pale qenke munduar te kthesh dhe shakate e mija me Cupken ne gjera serioze... Ja ku tregon adoleshentllekun tend.
Dhe sa per dijeni as qe me kishte vajtur mendja te shikoja tek profili tend ne lidhje me moshen tende, te betohem.

Ajo qe ke thene permblidhet me nje fjale aglisht : whatever!

[edspace]

Të gjithë njerëzit e famshëm mbahen mënd nga ato çkanë thënë, shprehjet, proverbat, fjalët e urta.

Edhe ti kështu si e ke nisur me këto proverbat e tua "origjinale" besoj se një ditë do jesh i famshëm dhe të gjithë ne shqiptarët do krenohemi me ty.

psh:
Ah po Korçari ka thënë njëherë e një kohë
"Mos i fol budallait se e meson."

Ka lezet apo jo? Vetëm mundohu që të rruash të drejtat e kësaj proverbe se mos del ndonjë Korçar tjetër nesër dhe thotë që është proverba ime.

[armandovranari]

Jeta eshte nje dhurate, jetojme per te shijuar ate me sa te mundemi. Jetojme per te lene pas dhe te tjere qe te mund ta shijojne ate dhe te perpiqemi te leme pas dicka sa me te mire.

ps. Edi, nuk eshte e vetmja thenie e Korcarit ajo me lart, ai ka plot te tilla, eshte nje thesar i vertete ne kete drejtim, e kemi thesarin e forumit tone.
Nuk besoj tia marr ndokush tjeter autoresine mbi ato thenie se ato bejne muuuuuu qe i thote vetem i madhi korcar.
Po nuk i ka me te keq, me besoni. Dal garant per kete.
tung!

[Cupke_pe_Korce]

Do te te sugjeroja ti lexoje mire ato qe kam shkruar me lart, dhe ti interpretosh ashtu sic duhet, nese nuk do te doje te kujtoja se ti e paske ngrene sapunin per djathe. Edhe pse nuk mund te them se shquhem per timoniere e zonja, nganjehere me duhet te ta rrembej timonin pasi nuk te ze bese--guximi, ne thelb shpirti aventurier, mund te sjelle pasoja 'katastrofale' dhe une nuk kam ndermend te perfundoj ne fund te detit. Sa per ate qe thua se ma paske lene timonin vete, barr miu te jep ti, por timonin s'ma ha mendja. Pastaj, nese do ta kisha pranuar 'nderin' nuk jam aq mendjelehte--do te te duhej te neneshkruaje me pare (lol)

Dy opsionet qe ke permendur ne lidhje me fjalen "godlike" jane teresisht te gabuara. Nese do te kisha qene hyjneshe (gje qe nuk do te thote se nuk jam ) ti nuk do te kishe tjeter alternative vecse 'to prostrate.' Sinqerisht, do te me ngjallje meshire ne nje gjendje te tille, prandaj te keshilloj ta perjashtosh kete opsion.

Meqenese te kane quajtur dhe 'masterquote,' gje qe e mbeshtes plotesisht, kam edhe une nje filozofi timen, megjithese te huazuar: "Foli budallait sipas budallallekut te vet, qe te mos kujtoje se eshte i mencur." Jam e sigurt se je ne gjendje te interpretosh si duhet

Tani ti leme karagjozlleqet dhe ti pervishemi punes, se per dreq, me pelqeka kjo teme.
Per punen e femijeve, une kursesi nuk kam dashur te mohoj jeten duke refuzuar trashegimnine. Megjithese ti e ke kapur drejt kur ke thene se kjo nuk perben asnje prove per kuptimin e jetes, je zgjatur ca si shume dhe pa lidhje ne kete drejtim. Eshte me se e qarte se jo gjithkush ka nje qellim kur sjell femije ne jete, pasi kjo gje vjen nga natyra, pra eshte me teper instinktive sesa llogjike. Megjithate, me thuaj, cili prind nuk deshiron ta shohe femijen e vet shume me larg se veten? Te kete gjithcka ai nuk ka pasur, te arrije gjithcka ai nuk ka arritur, madje shume me teper se kaq? A nuk perben kjo nje fakt qe deshmon se jeta ka nje qellim, dhe se ne luftojme ta arrijme ate jo vetem ne jeten tone, por edhe ne ate te brezave qe do te vijne? E pra, pervec instiktit, ka dicka tjerter qe na shtyn te sjellim femije ne jete--nevoja per te permbushur qellimet tona, deshirat, aspiratat etj. (ketu dua te te kujtoj se edhe dhuna mund te sjelle femije ne jete, dhe se asnje nuk me siguron se nje i ashuquajtur 'bastard' eshte me pak i vlefshem se nje qenie tjeter qe konsiderohet frut i dashurise)

Kuptimi i jetes nuk vjen nga "per c'fare jeton" me teper se "si jeton."...pra nuk vjen nga ajo qe mendon por nga ajo qe ben (ketu te mos ngaterrohemi se ne si njerez bejme shume gjera, pa i menduar fare, i marrim per 'granted' si i thone, por kjo nuk perben ndonje fakt kokeforte). Kam pershtypjen se edhe ti do te me mbeshtesje ne kete pike....

Ne lidhje me ate qe thua se ende nuk i jam pergjigjur pyetjes qe me bere--po me fyen. Une e kam bere me se te qarte opinionin tim. Nuk besoj se me kerkon te te ftoj per darke, dhe te te prezantoj me dike qe quhet "kuptimi i jetes." Edhe pse ajo cka kam dashur te argumentoj nuk eshte aspak "earth-shaking," mendoj se eshte e mjaftueshme per qellimet e ketij diskutimi. Nese ti nuk e pranon si te tille, po te them se po sakrifikon arsyen per hir te argumentit, dhe kjo nuk meriton ndonje vemendje te madhe.

E PERSERIS: Duke qene se universi nuk eshte ne gjendje te na diktoje kuptimin e jetes, i lihet ne dore individualit ti jape nje kuptim jetes se vet (ose te mos i jape fare) dhe pikerisht ketu qendron madheshtia. Ta njohesh veten si "godlike" do te thote te jesh i ndergjegjshem per kete fakt, edhe pse kjo vetendergjegjesi nuk eshte e mjaftueshme per ti dhene kuptim jetes. Sic e kam permendur dhe me lart, eshte potenciali i qenies njerezore per te transhendur vetveten ajo qe vlen me teper, dhe kjo mund te permblidhet me nje fjale te vetme--EKSPRESIVITET. Meqe, ne pergjithesi, qenia njerezore karakterizohet nga nje aftesi per tu shprehur (ajo dickaja e vogel qe une e kam permendur ne postet e mesiperme, unike per c'do individual), ajo perjeton, ndryshon, modifikon dhe parapercakton realitetin. A nuk te duket se njeriu, kaq i vogel, i dobet dhe fatkeq ZOTERON te shkuaren, te tashmen ashtu si dhe te ardhmen? Jetojme ne nje bote ku maredheniet njerezore jane te pashmangshme. Me biliona jane ata qe kane vdekur, por askush nuk mund ta mohoje ndikimin e tyre. Vdekja eshte e pafuqishme te zhduke gjurmet qe njeriu le ne kohe, ashtu sikurse nuk mund te munde faktin qe une, qe sot transhend vetveten ne jeten tokesore, jetoj ne te ardhmen permes vizionit-qellimit qe i kam vene vetes per te dhene ate cka mund te jap. E pra, kuptimi nuk eshte gje tjeter vecse qellimi qe ne ndjekim, panvaresisht nga parametrat matese qe perdorim.

Hmmm....I Huaji!!!
Nuk e kam fort te qarte kontekstin ne te cilin ti i je referuar postit #25; fatkeqesisht nuk me eshte dhene rasti te lexoj "I Huaji" (excuse my ignorance; it's just a matter of time), por kjo nuk do te thote qe ti mund te ma hedhesh pa u lagur. Ne mos gaboj, ajo skena e fundit ka nje kuptim krejt tjeter nga ajo qe ti ke dashur te shprehesh (ben mire te mos e nenvleftesosh aftesine time te te interpretuarit). Protagonisti ne fjale, pasi e ka fshire priftin per fyti shprehet: "Rien, rien n'avait d'importance." Nje veshtrim mjaft indiferent per jeten dhe ekzistencen njerezore, qe deshmon perspektiven e vete Camus--jeta eshte nje absurditet. Personalisht e admiroj per elegancen dhe potencialin, edhe pse nuk bie dakort me veshtrimin e tij. Ma thuaj, nese "Rien, rien n'avait d'importance," a do te ishte e nevojshme ajo skene e dhunshme me priftin? Perkundrazi, une mendoj se do te kish qene shume pasive. Me teper se me Camus, ti bie dakort me mua. Se mora vesh, ta rrembeva une timonin apo ma dhe vete? (lol)

Dostojevski nuk eshte i vetmi gjeni qe aderon ne nje rryme te tille; Tolstoi mbeshtet te njejtin veshtrim. Madje, ne mos gaboj, edhe Jean Paul Sartre eshte shprehur se, mungesa e kuptimit te jetes eshte e tmerrshme, dhe se do te kish qene me mire nese zoti do te ekzistonte. Eshte e vertete qe vdekja eshte lejuar ne te gjitha koherat, me ligj dua te them. Por nese c'do gje eshte e lejueshme, dmth qe Zoti nuk ekziston, mbi c'fare premise mbeshtetet gjykimi? Apo i neneshtrohemi asaj thenies qe ja kam harruar autorin "there is a point where even justice can't be just"

Gjithe te mirat kapiten...edhe mbaje dreq timone.

Cupka qe s'mund ta fshehe dot kenaqesine...