Fjalët e Dijetarëve nuk janë bazë, por duhen kuptuar nën hijen e Kuranit dhe Sunnetit

Prej gabimeve të mëdha të (disa prej) atyre që sot i përshkruhen "kerkimit të dijes", është se marrin fjalet e dijetarve si bazë në kuptimin e qështjeve të fesë. Ndodh shumë herë që kapen pas një citati (thënje) i cili nuk është i qartë dhe i anashkalojnë dhjetë te tjera që janë më të qarta, dhe pas kesaj e ndërtojnë mendimin e tyre të gabuar mbi tekstin e keqkuptuar. Nese kjo ndodh në qështjet e lidhura me Teuhidin dhe shirkun, nuk do të ketë arsyetim, edhe nese ai vetë mendon së është duke u mbështetur në fjalet e dijetarve të meherëshem.

Nga bazat (fundamentet) e Ehli Sunnetit dhe xhematit është së askush pos të derguarit të Allahut (alejhi selam) nuk është i pagabueshëm, duke perfshir ketu edhe sahabet, dhe të gjithë ata që kanë ardhur pas tyre, deri në diten e gjykimit. Mund të ndodh që thenësi apo autori në një liber ka thënë diqka e cila nuk është e qartë ose me qellim ka perdorur fjalë që mund të kuptohen në më shumë menyra (muhtamil), ndersa në një vend apo libër tjetër ka qenë më i qartë dhe fjalet e tij janë më të kuptueshme që e plotësojnë atë të paren.

Nëse ndodh se kërkuesi i diturisë ka hasur në një thjënje të dijetarit e cila nuk është e qartë, ai e ka për detyrë t’i përmbahet të qartës në Kuran dhe Sunnet, e pastaj t’i shiqoj thënjet e tjera të dijetarit në lidhje me atë temë, për të ardhur deri te kuptimi i sakt i asaj që ka dashtë më thënë thënesi.

Ndersa sot është duke ndodhur e kundërta, "Kërkuesit e diturisë" në vend se t’i kuptojnë thënjet e dijetarve nën hijen e Kuranit dhe Sunnetit, ata i marrin disa citate që nuk janë të qarta (mutashabih – muhtamil) për t’u argumentuar dhe për ta mbrojtur mendimin e tyre të gabuar. Kjo është rruga dhe medh-hebi i pasuesve të risive (bidatit) e cila dergon në kufr dhe shirk.

Prej shembujve është Davud Ibn Xherxhis el-Irakiju, i cili ka mbledhur mbi 100 thënje nga Ahmed ibn Tejmijje, dhe nxënesi i tij Ibnu-l-Kajjim el-Xheuvzijeh, dhe pastaj thënjet e Muhammed ibn AbdilVahhab për t’u argumentuar se shirku i madh në dua (lutje) nuk ndodh perpos nëse nuk lidhet me shirkun e madh në Rrububijeh (Zotërim). Pretendimi i tij ishte gjithashtu, se keta dijetarë nuk i kanë berë tekfir adhuruesit e varrezave por i kanë quajtur si musliman të arsytuar.

Nipi i sheikhu-l-Islam Muhammed ibn AbdilWahhab i ka dhënë pergjigje Davudit në keto thënje, dhe këtë pergjigje mund ta perdorim edhe per shumicen e njerzeve sot qe i pershkruhen ’kerkimit të diturisë’.

Sot kemi pasuesit e Davud ibn Xherxhisit, dhe per ta mund të themi se janë (sikur) djemët e tij (pasi që i kanë mendimet e njëjta në disa qështje sikur Davud ibn Xherxhis) që gjithashtu i kanë mledhur citatet nga keta dijetarë, duke e lenë anash të kjarten në Kuran dhe Sunnet, për t’i arsytuar ata që adhurojnë varreza, njerzit e vdekur, xhinët dhe melaiket (engjujt).

Ndërsa prej qështjeve më të qarta, rreth së cilave nuk ka mospajtim te muslimanët është Teuhidi dhe e kundërta e tij e cila është shirku i madh. Kush i quan adhuruesit e varrezave si musliman dhe i arsyton në shirkun e tyre, ai konsiderohet të jetë sikur ata[1] dhe në keto qësthje të qarta nuk ka arsytim për askënd. Ndërsa ai që thotë se i bënë tekfir adhuruesit e varrezave, por beson se kjo qështje është prej qështjeve rreth së cilave kan muslimanët divergjencë (mospajtim), i tilli nuk është musliman. Secili musliman – qoftë dijetarë ose njeri i thjeshtë – e ka për detyrë të besoj se adhuruesi i dikujt tjetër pos Allahut të Madhëruar duhet konsideruar si mushrik, e jo musliman.


Marruar nga ligjeratat e Sheikh Ahmed ibn Omar Al-Hazimi (hafidhahullah): Minhaxhu Et-te’sis ue et-tekdis fi keshfi shubuhati Davud ibn Xherxhis

Pergaditi: Abdullah Abu Sumejja

______________________________
[1] Ai që mushrikët i arsyton (në ibadet dikujt tjeter pos Allahut), i tilli nuk e ka mohuar tagutin, pasi që mohimi i tagutit (kufr bi tagut) përmban tekfirin e mushrikëve. E dyta: ka mohuar ajete të shumta, në të cilat Allahu i Madhëraur i ka bërë tekfir mushrikët.