Miqesia dhe Armiqesia

[abdurrahman12]

Miqësia dhe Armiqësia (El uelau uel berau)

El-uelau: është përzemërsia dhe dashuria ndërmjet muslimanëve me njëri-tjetrin, si edhe miqësia me ta.

“Vërtet që Miku (mbrojtës dhe ndihmues) juaj është vetëm Allahu, i Dërguari i Tij dhe besimtarët që falin namazin dhe japin zeqatin, duke qenë të përulur” Suretul Maideh, 55.


El-berau: është urrejtja ndaj jobesimtarëve (mosdashuria për ta) dhe armiqësia ndaj tyre.

"Ka qenë shembull i lartë për ju Ibrahimi dhe ata që ishin me të, kur i thanë popullit të tyre: Vërtet, ne distancohemi prej jush dhe prej atyre që adhuroni ju veç Allahut. Ju kemi mohuar, dhe u shfaq ndërmjet nesh edhe jush armiqësia dhe urrejtja përgjithmonë derisa të besoni në Allahun të Vetëm.” [el Mumtehineh, 4].


Miqësimi i madh

E shtin vepruesin e tij në kufër të madh dhe e nxjerr prej islamit. Ky lloj miqësimi ndodh atëhere kur ndihmon qafirët, lidh aleancë me ta kundër muslimanëve, ose i ndihmon ata për torturimin e muslimanëve dhe përhapjen e fitnes në mesin e tyre. Gjithashtu realizohet me dashurinë e qafirëve dhe dashurinë e atyre që i duan ata, ose me urrejtien e atyre që i urrejnë qafirët.


Fjala e Allahut: "O besimtarë! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq, sepse ata janë miq të njëri-tjetrit. Kushdo prej jush që i merr ata për miq ai është prej tyre" El Maide, 51.

Ibn Sirini thotë: Abdullah ibn Utbe ka thënë: Çdokush prej jush të ruhet se mos është çifut apo i krishterë. E kuptuam se ai kishte për qëllim këtë ajet: "O besimtarë! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq" El maide, 51. (Permend Ibn Kethir ne tefsirin e tij).

Sejid Kutbi në tefsirin e tij “Nën hijen e Kuranit” thotë: “Kuptimi i miqësimit prej të cilit Allahu i ka ndaluar besimtarët është përkrahja dhe aleanca me çifutët dhe të krishterët, jo në kuptimin e përqafimit të fesë së tyre, sepse është pothuajse e pamundur që një musliman t’i pasojë ata në fenë e tyre. Prandaj këtu nënkuptohet aleanca dhe përkrahja”.

Sheukani në komentimin e fjalës së Allahut "Kushdo prej jush që i miqëson ata ai është prej tyre" thotë: “Ai është prej grupit të tyre dhe llogaritet prej tyre. Ky është një kërcënim i madh, sepse ky gjynah, që ka arritur gradën e kufrit, i ka tejkaluar të gjitha kufinjtë. Ndërsa fjala "Allahu nuk e udhëzon popullin zullumqar" tregon shkakun e ajetit të mëparshëm, pra rënia e tyre në kufër është për shkak të mosudhëzimit prej Allahut për ata që bëjnë padrejtësi veteve të tyre me kufër, si puna e atij që miqëson qafirët”.

Allahu thotë: "E nëse do besonin në Allahun dhe profetin dhe në atë që ju zbrit atij, nuk kishin për t’i zënë ata për miq, por të gjithë ata janë fasikë (të pabindur)" El maide, 81.

Ibn Tejmije në “Mexhu’ul fetava” 17/7 thotë: “Kjo dëshmon se imani në aspektin e sheriatit bie në kundërshtim me zënien miq të qafirëve. Nuk mund të bashkohen në zemër imani dhe miqësimi i tyre. Njësoj si ky ajet është edhe fjala e Allahut: "Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq, sepse ata janë miq të njëri-tjetrit. Kushdo prej jush që i merr ata për miq ai është prej tyre" El maide, 51. Allahu na tregon në ajetin e mëparshëm se miqësuesi i tyre nuk është besimtar. Ndërsa në këtë ajet na tregon se ai është prej tyre, sepse Kurani vërteton njëri-tjetrin”.

___________________________
[1] Nuk i bën miq hebrenjtë dhe të krishterët veçse dikush që është si ata sepse miqësia e plotë do të thotë kalim në fenë e tyre, kurse miqësia e pakët të tërheq tek e shumta dhe më pas bëhesh gradualisht si ata.


Shpjegimi i Ajetit 8 te sures Mumtehine

“Allahu nuk iu ndalon juve nga ata të cilët nuk ju luftuan juve për shkak të fesë e as nuk iu dëbuan prej shtëpive tuaja që të silleni mirë me ta dhe me drejtësi. Allahu i do ata që mbajnë drejtësi.” Mumtehine 8.

Kuptimi i këtij ajeti është se kushdo që nga mosbesimtarët nuk i ka shqetësuar muslimanët duke i luftuar ata apo nxjerrë me dhunë prej vendbanimeve të tyre atëherë edhe muslimanët sillen mirë e me drejtësi kundrejt tyre. Kjo përsa i përket mardhënieve të kësaj bote, por jo që t’i duam ata, siç duam besimtarët sepse Allahu thotë:

“…të silleni mirë me ta dhe me drejtësi.” Dhe nuk tha që të miqsoheni me ta e t’i doni ata. Ngjashëm me këtë që përmnedëm është edhe rasti kur Allahu xh.sh. na flet për prindërit pabesimtarë:

"Ne njeriun e kemi urdhëruar për (sjellje të mira ndaj) prindërit të vet, sepse nëna e vet atë e barti me mund pas mundi dhe pas dy viteve ia ndau gjinin. (e porositëm) Të jeshë mirënjohës ndaj Meje dhe ndaj dy prindërve tu, se vetëm te Unë eshte kthimi juaj. E nëse ata të dy mundohen që ti të më bësh Mua ortak për të cilin nuk ke kurrfarë fakti, atëherë atyre mos iu bind, por sillu mirë me ata në këtë jetë dhe ndiq rrugën e atij që është kthyer kah unë. Pastaj tek Unë do të jetë kthimi juaj dhe Unë do t’ju tregoj çfarë keni punuar." Lukman 14, 15.

Po kështu tregohet se nëna e Esmasë vjen tek e bija dhe kërkon që të ketë lidhje me të ndërkohë që ajo ishte pabesimtare. Për kete gje Esmaja kerkoi leje nga Profeti dhe ai i tha asaj: “Mbaj lidhje me nënën tende”. Transmeton Buhariu.

Mardhëniet dhe respekti reciprok janë diçka në vehte e ndërsa dashuria është diçka tjetër. Madje lidhjet dhe mardhëniet e mira mund të bëhen shkak që jobesimtarët ta përqafojnë Islamin. Këto sjellje i përkasin mjeteve të dauas (thirrjes ne islam) në dallim të plotë me dashurinë apo miqësinë të cilat në vetvete tregojnë aprovimin e gjendjes në të cilën është mosbesimtari. Kjo gjë bëhet shkak për mos thirjen e tij në Islam.

Burimi: teuhidi.weebly.com

[ocean]

Miqësia dhe Armiqësia (El uelau uel berau)

El-berau: është urrejtja ndaj jobesimtarëve (mosdashuria për ta) dhe armiqësia ndaj tyre.

"Ka qenë shembull i lartë për ju Ibrahimi dhe ata që ishin me të, kur i thanë popullit të tyre: Vërtet, ne distancohemi prej jush dhe prej atyre që adhuroni ju veç Allahut. Ju kemi mohuar, dhe u shfaq ndërmjet nesh edhe jush armiqësia dhe urrejtja përgjithmonë derisa të besoni në Allahun të Vetëm.” [el Mumtehineh, 4].

Asalamu Aleikum,

Nga këto ajete që ke sjellur po ti lexosh me kujdes askund nuk thërret për urrejtje dhe armiqësi me jobesimtarët. Prandaj kjo thirrje per ti urryer dhe armiqësuar jobesimtarët nuk është nga Kurani por nga ata që përfitojnë nga dynjaja për luftërat që po ndodhin sot në shumë vende myslimane.

Po ta lexosh me kujdes ajetin [el Mumtehineh, 4] askund nuk thërret për urrejtje, por thot se u shfaq urrejtja dhe armiqësia. Të thërrasësh popullin të urresh dhe vetëm të tregosh se diku u shfaq urrejta (në ato kushte dhe rrethana) ka dallim.

Mandej ka një kontraditë në mënyrën se si është përkthyer ky ajet. Fjala përgjithmonë dhe fjala derisa kundërshtojnë njëra tjetrën. Nuk duhet të kishte aty fjalë përgjithmonë por vetëm derisa, se fjala derisa I jep një kufi, pra e eliminon fjalën përgjithmonë

Mandej ajeti:

Miqësia dhe Armiqësia (El uelau uel berau)

Fjala e Allahut: "O besimtarë! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq, sepse ata janë miq të njëri-tjetrit. Kushdo prej jush që i merr ata për miq ai është prej tyre" El Maide, 51.

Ky ajet vlen për ato kushte dhe rrethana të asaj kohe, dhe për ata njerëz me të cilët ballafaqoheshin në atë kohë, dhe asesi nuk bën të kuptohet se vlen për c’fardo kohe dhe në c’fardo kushte dhe rrethana. Dhe më drejt do të ishte po të ishte përkthyer …”mos I bëni cifutët dhe të krishterët aleat.” Ashtu si e ka interpretuar Sejid Kutbi në tefsirin e tij. Kjo nuk do të thotë se nuk mund të kesh shoqëri me ata jobesimtarë që nuk sillen keq me besimtarët. Po mos të ishte kështu nuk do të ekzistonte ajeti më poshtë:

[el Mumtehineh 9] “Zoti të ndalon të mos shoqërosh vetëm ata që të luftojnë për shkak të besimit tënd, dhe të dëbojnë nga vendëlindja, ose u ndihmojnë të tjerëve për të dëbuar…”

Nuk mendoj se duhet urryer dhe armiqësuar dike vetëm pse ka tjetër besim, ose pa dije është në rrugë të gabuar (sidomos kur Kurani nuk na meson keshtu) Se po të ishte kështu Zoti nuk do I kishte dërguar jobesimtarëve gjithë ata profetë për ti udhëzuar, por do ti vriste të gjithë. Shumë shokë (Sahabe) të Muhamedit a.s. para shpalljes së Kuranit ishin jobesimtarë. Përse nuk I urreu dhe armiqësoi ata Zoti? Jo, në fakt tregoi mëshirë dhe dashuri për ta duke e derguar profetin tonë të dashur Muhamet (paqja qofte me te), ti nxjerrë nga injoranca në dritë, dhe nuk e bëri këtë me kërcënime por me dhembshuri dhe dashuri.

InshaAllah ndaloni me këto thirrje për urrejtje, që nuk kanë bazë në Kuran, se myslimanët e shkretë mbaruan.

Urrejtja është burimi i vuajtjeve, gjakëderdhjeve dhe fëmijëve plot jetima. Vetë urrejtja ashtu armiku I njeriut.

Ju përshëndes

[abdurrahman12]

Nuk duhet të kishte aty fjalë përgjithmonë por vetëm derisa,

Une nuk e di gjuhen arabe, por po e sjell nje perkthim tjeter te ajetit.

"Me të vërtetë që ka qenë një shembull të shkëlqyer për ju tek Ibrahimi dhe tek ata që ishin
me të, kur i thanë popullit të tyre: “Vërtet që ne jemi të lirë prej jush dhe prej gjithçka që ju
adhuroni në vend të Allahut; ne ju kemi hedhur poshtë ju dhe ndërmjet nesh dhe jush ka
filluar armiqësi dhe urrejtje përgjithnjë, derisa të besoni në Allahun Një të Vetëm...”

Grup përkthyesish pranë shtëpisë botuese “Darus Selam”.

Nuk mendoj se duhet urryer dhe armiqësuar dike vetëm pse ka tjetër besim

Sheikh Abdur-Rahman b. Hasen (Allahu e mëshiroftë) ka thënë

”Selefi dhe khalefi (gjeneratat e para dhe të mëvonshme), prej sahabëve, tabi´inëve, imamëve dhe prej të gjithë pasuesve të sunnetit janë pajtuar dhe kanë rënë në ujdi (pajtim, ixhma) se njeriu nuk bëhet musliman derisa nuk e lë shirkun e madh, derisa nuk distancohet nga ai dhe vepruesit e tij, pastaj t’i urrejë dhe haptazi ta tregojë armiqësinë ndaj atij dhe ithtarëve të tij, sipas mundësisë së tij, derisa nuk bëhet i sinqertë me veprat e tij ndaj Allahut të Lartësuar.


Sheikh Hammed b. Atik (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:

“Themeli i dinit (Aslud Din) i të gjithë profetëve është që ta praktikosh Teuhidin, të kesh dashuri për të dhe pjestarët e tij, të miqësohesh me ta (valah), ta lëshosh shirkun, ti konsiderosh pabesimtar vepruesit e shirkut të madh, të kesh armiqësi kundër tyre (barah - distancim, mu'adah - armiqësim).

Ed-Durer Es-Sennijeh, V. 7 /199