Nouman Ali Khan - Albanian

[LOGIC]

Në këtë temë do të postohen (in sha Allahu) materialet e përkthyera në gjuhën shqipe të themeluesit të bayyinah.tv Nouman Ali Khan

LIKE facebook.com/nakalbanian dhe SUBSCRIBE youtube.com/nakalbanian

[LOGIC]

[LOGIC]

[LOGIC]

Es-selamu alejkum! Unë quhem Nouman. Jam 36 vjeçar. Jam baba i gjashtë fëmijëve, dhe jam shumë mirënjohës që kam një karrierë e cila më mundëson ta kaloj kohën duke u marrë me atë që e dua.
Në një periudhë më të hershme të jetës sime, e zhvillova një dashuri për studimin e Kur’anit, dhe rrjedhimisht, gjuhës arabe gjithashtu. Tani jam duke e udhëhequr një shkollë, synimi i vetëm i së cilës është të përhapë njohjen e rëndësisë së Kur’anit, dhe vlerësimit të tij. Kjo dashuri më ka mbajtur të zënë për 14 vjet me radhë. Diku përgjatë kësaj rruge, pa e vërejtur fare, isha bërë i famshëm në disa çarqe, dhe famëkeq në disa të tjera. Ka një kohë të gjatë që jam duke dhënë mësim, e duke mbajtur ligjërata, mirëpo tani, papritmas, ka njerëz që hidhen mbi njëri-tjetrin pas ligjëratave të mia, vetëm që të ma shtrëngojnë dorën, të bëjnë fotografi me mua, apo të më tregojnë se si ua kam ndryshuar jetën. Një gjë të tillë e përjetoj si nga larg dhe i shkëputur nga trupi. Të them të drejtën, shumicën e kohës, më duket se janë duke folur për dikë tjetër. Ky nam i madh që e kam fituar te njerëzit, e që është vazhdimisht në rritje e sipër, më ka detyruar të mendoj për punën time, se si ka filluar dhe ku ka arritur tani. Në të vërtetë, më mirë të them se më ka bërë të mendoj SHUMË për pozitën në të cilën jam. Mendimet që kam ndërmend t’i ndaj me ju janë reflektime personale dhe thjesht komente të miat për veten time. Ato nuk vlejnë për asnjë ligjërues, dijetar, veprimtar, apo udhëheqës tjetër.

Fama nuk është mallkim
Asgjë në këtë jetë nuk është e tillë. Gjithçka është vetëm test. Unë mendoj se fama për mua është pjesë e furnizmit (begatisë) të All-llahut. Mbase nuk e meritoj këtë pozitë, por ja që e kam. Rrjedhimisht, duhet ta gjej mënyrën e duhur për ta shfrytëzuar për diçka të mirë. Të gjithë duhet ta bëjmë këtë me çfarëdo begatie, rrethane, apo sprove që na vjen nga All-llahu.
Fama ka qenë vërtetë bekim për mua në disa mënyra. Fillimisht, më ka mundësuar të lidhem me dijetarë të jashtëzakonshëm, dhe hulumtuesë nëpër tërë botën. Për më tepër, ka njerëz që janë duke e ndihmuar jashtë mase fushën e studimit të Kur’anit, dhe arabishtes, mirëpo janë pothuaj të panjohur. Thjesht më ndihmojnë duke më ofruar hulutimet e tyre. Disa prej këtyre punimeve janë aq unike dhe tejet të vlefshme saqë nuk di si do t’ia bëja pa to. Megjithatë, kurrë nuk do ta dija se ekzistonin sikur të mos më kontaktonin ata hulumtuesë dhe dijetarë. Fama ime i motivoi që të më përdornin si mjet për ta nxjerrë në dritë punën e tyre, dhe u jam borxhli për këtë. Ka njerëz të cilët janë duke bërë punë të ndryshme të cilat po të bashkoheshin do ta plotësonin njëra-tjetrën, mirëpo ata nuk janë të vetëdijshëm për këtë, kështu që fama ma ka mundësuar të bëhem urë lidhëse mes tyre. Bashkëpunime të mrekulleshme janë duke ndodhur, dhe energji e madhe është duke u shpenzuar në këtë fushë. Sikur të mos isha kaq i njohur te njerëzit, kjo nuk do të kishte ndodhur përmes meje.

Fama, dhe Selfie-të në veçanti, mund të të ndihmojnë ta ushtrosh përulësinë
Çdo gjë varet nga këndi prej të cilit e vështron. Unë e shoh veten si disleksik në raport me njerëzit. Nuk ka rëndësi se a flas para 15 personave, apo 15 mijë personave. Mirëpo, prej se nami im ka marrë hov kaq të madh, (kështu duket nga bota ime e vogël), më është dashur ta mësoj në mënyrën më të vështirë se nuk bën ta kem parasysh vetëm këndvështrimin tim, por duhet ta kem parasysh edhe këndvështrimin e të tjerëve.
Herën e parë që takova njerëz të cilët donin t’u jepja autografin, apo të bëja fotografi me ta u trondita dhe u neverita. “Yll roku ju dukem unë? Unë po përpiqem ta ndaj me ju një mesazh të cilit jetën ia kam kushtuar, dhe t’ju ndihmoj ta kuptoni rëndësinë e tij, e ju më trajtoni si interpretues? Kërkuesit e dijes nuk veprojnë kështu. Mësuesit dhe nxënësit e mëdhenj të së kaluarës tonë fisnike nuk kanë bërë selfie.”
Kjo ishte pikëpamja ime, dhe ishte e gabuar, egoiste, dhe shpërfillëse ndaj të tjerëve. Duhej ta ndryshoja patjetër. M’u desh goxha kohë ta rrënjosja në vete faktin se nuk po u flisja ‘nxënësve të dijes.’ Unë i flas publikut, një pjesë e madhe e të cilëve dalëngdalë është duke iu kthyer besimit. All-llahu e di për ç’arsye, por siqoqoftë, atyre u duket më e lehtë lidhen me mua dhe e çmojnë faktin se mund të lidhen drejtpërdrejt me Kur’anin përmes disa prej fjalimeve të mia. Ata nuk janë rritur në një mjedis të atillë ku dërgohen te hoxha për të mësuar në xhami. Ata janë njerëz të zakonshëm, disi si unë do të thoja. Para se ta rizbuloja Islamin, edhe unë do të rreshtohesha për të bërë fotografi apo për të marrë autografin prej ndonjë të famshmi. Në qoftë se nuk i respektoj pikëpamjet e tyre, atëherë do të dukem para tyre tejet përbuzës dhe paragjykues. Dikush që kërkon të bëjë fotografi mund ta çmojë gjestin tim, dhe si pasojë e kësaj, t’i ndajë ligjëratat e mia me familjen dhe miqtë.
Kush e di, ndoshta kjo puna e selfie-ve mund të ndihmojë shumë në përhapjen e fjalës. Ndoshta ka njerëz që më kanë dëgjuar me qindra orë, dhe tani ndiejnë një lidhje emocionale me mua. Ndoshta edhe u duket se All-llahu ua ka ndryshuar jetën përmes fjalimeve të mia. Nëse është kështu, dhe ata vijnë për të më kërkuar të bëj fotografi me ta, kjo kërkesë e vogël mund të ketë domethënie të madhe për ta. Mund ta shohin si gjest dashurie dhe mirënjohjeje. Refuzimi i tyre nuk do të më sjellte asgjë, mirëpo do të mund t’i lëndonte dhe t’i zhgënjente ata jashtë mase. Më është dashur të mësoj si ta mendoj këtë problem nga këndvështrimi i tyre. Përkundër kësaj, gjithmonë do të ketë njerëz që do të mendojnë se tërë puna ime është ushtrim i narcisizmit. Atyre u them: “Bëj si të duash shoku!”

Fama në shoqëritë muslimane vjen me pritje jorealiste
Të paktën mua më ndodh kjo. Unë jam i njëjti person që isha 14 vjet më parë, kur askush s’më ka njohur. Sigurisht, tani kam më shumë përvojë dhe i kuptoj gjërat më mirë, mirëpo nuk jam ndonjëfarë qenie e ngritur shpirtërisht vetëm për shkak se kam një milion ndjekës në Facebook. Puna ime, kontributi im, fusha ime e studimit, dhe interesi im i vazhduar përgjithësisht përqendrohen në një hapësirë të vetme. Madje edhe në këtë hapësirë, unë jam më shumë si një urë lidhëse mes dijetarëve dhe publikut të gjerë, se sa dijetar vetë. Ashtu edhe duhet të jetë, por kam parë se një pjesë e madhe e ummetit (muslimanëve) kanë disa qëndrime ekstreme ndaj figurave të tyre publike. Ja disa prej qëndrimeve ekstreme që i kanë ndaj meje personalisht.

Nga ekstremi pozitiv më vijnë këso fjalë:
a. “Mësues Nouman! Ti je i vetmi ligjërues që e dëgjoj! S’kam nevojë për askë tjetër!”
Ç’thua ore? Shoku, unë nuk mund të të mësoj si të falesh, apo si ta kryesh haxhin. Nuk mund të ta mësoj historinë e Islamit, sjelljen, fikh-un, akiden, hadithin, dhe një grumbull gjërash të tjera të cilat patjetër duhet t’i dish. E çmoj dashurinë që ke për mua, por duhet të mendosh më gjerë or mik!
b. “ Mësues Nouman! Si ta rregulloj martesën/ jetën familjare/ depresionin/ varësinë e drogës/ prirjet për vetëvrasje/ probleme të tjera shumë serioze?”
Vëlla i dashur dhe motër e dashur, unë jam mësues dhe studiues i Kur’anit. Problemet tua personale janë tejet serioze dhe duhet ta gjesh dikë që është këshilltar i kualifikuar në mënyrë që të të ndihmojë me situatën në të cilën gjendesh. Ti ndoshta je i/e bindur se mund të të ndihmoj shumë, por ka mundësi të të bëj më shumë dëm pa e vërejtur ne fare.
Megjithatë, dua të di për problemet tuaja, problemet me të cilat ballafaqoheni, për shkak se dua t’i trajtoj këto probleme në mënyrë që t’i bëj njerëzit të vetëdijshëm për ekzistimin e tyre. Gjithashtu, dua të jap këshilla të përgjithshme përkitazi me këto probleme, në mënyrë që të përfitoni ju dhe të tjerët. Ky ka qenë qëndrimi im përkitazi me këtë çështje qe një kohë. Unë i lexoj mesazhet tuaja dhe u kushtoj vëmendje problemeve që janë të përshtatshme për t’u trajtuar para publikut të gjerë, pastaj ato i vë në spikamë përmes Kur’anit gjatë fjalimeve të mia. Brenda ditës më vijnë më shumë se njëmijë mesazhe në e-mail. Sikur t’i përgjigjesha secilit mesazh, edhe po ta ndaja nga një minutë për mesazh… epo, llogarisni vetë! Kurrë nuk do të bëja asgjë tjetër në jetën time pos kësaj.
c. “Mësues, vetëm ti mund të më ndihmosh. Askush tjetër nuk mund t’i përgjigjet kësaj pyetje.”
Po e përsëris, vëlla i dashur dhe motër e dashur, ndihma vjen nga All-llahu, e jo nga unë. Vërtetë që dua t’ju ndihmoj, por ndoshta nuk do të mundem ta bëj këtë. Kohëve të fundit jam përpjekur t’i drejtoj disa probleme të caktuara te disa persona më të kualifikuar të cilët i konsideroj burime të mirëfillta.

Nga ekstremi negativ vijnë këso fjalë:
a. “Përse nuk flet për Irakun apo Palestinën ore i shitur?”
b. “Përse nuk flet për hadithe o mohues i hadithit?”
c. “Përse nuk flet për akiden o i devijuar?”
d. “Përse nuk flet për kamatën dhe mishin e lejuar, ore liberal?”
e. “Përse nuk flet për të drejtat e femrave ore shovinist?”
f. “Përse nuk flet për të drejtat meshkujve ore feminist?”
g. “Pasi nuk iu përgjigje mesazhit tim, e as kërkesës për të biseduar me mua, duket krejt qartë se je i dhënë pas kënaqësive të kësaj bote, dhe nuk të intereson për ummetin (muslimanët) dhe problemet e tij.”
h. “Përse nuk e viziton komunitetin tonë? Vetëm sepse është i vogël? Ty të pëlqejnë vetëm turmat e mëdha apo jo? Do të ishte mirë të të interesonte për të gjithë muslimanët, por ja që s’është ashtu.”

Nuk mjaftojnë shkronjat e alfabetit për t’i radhitur komentet negative, por besoj se kaq mjaftojnë për ta kuptuar thelbin e kësaj. Me kalimin e kohës e kam kuptuar se shumica e muslimanëve ose i duan tërësisht figurat e tyre publike, ose i urrejnë tërësisht. Nuk ka të atillë që janë në mes.
Ka mundësi që, posa të dëgjosh diçka që të zhgënjen në një nga fjalimet e mia, të më fshish nga lista përgjithmonë ndoshta. Ky, meqë ra fjala, është një rregull tejet jorealist në çfarëdolloj lidhje. Paramendoje sikur familja, apo miqtë të të braktisnin për shkak të një gjëje që ke thënë. Ne mund të mospajtohemi, s’ka gjë. Prapë do të më pëlqesh. Unë mund ta kem gabim. S’ka gjë të keqe as këtu. Të gabuarit s’më bën djall. Merreni shtruar! Përsosmëria ka përfunduar me të Dërguarin (salallahu alejhi ue sel-lem).
Një tjetër gjë që dua ta theksoj është se nuk ka mundësi që një person të merret me të gjitha problemet e ummetit dhe Islamit. Një gjë e tillë është jorealiste, e paarsyeshme, dhe e dëmshme madje. I Dërguari i All-llahut (salallahu alejhi ue sel-lem) e ka bartur tërë barrën e ummetit i vetëm. Barra që ai (salallahu alejhi ue sel-lem) e ka bartur tani është shpërndarë nëpër tërë ummetin. Gjithmonë do të ketë gjëra të rëndësishme për të cilat nuk kam folur. Gjithmonë do të ketë komunitete të cilat nuk kam pasur mundësinë për t’i vizituar.
Asnjëherë nuk më kërkuan që nga pozita ime ta trajtoj çdo problem, atëherë kur po e mësoja një klasë të vogël prej 15 nxënësish në një xhami të Queens-it në New York. Kjo për shkak se nxënësit që mësonin me mua nuk prisnin prej meje udhëzime si myfti, veprimtar politik, apo teolog.
Isha thjesht mësues i arabishtes dhe asgjë më shumë. Mirëpo me famën që kam fituar duket se njerëzit presin shumë gjëra nga unë. E kuptoj mirë këtë, dhe ndihem i detyruar ta sqaroj përse nuk flas për çështje të caktuara.
Ç’është e vërteta, kur kam qenë më i ri bota ka qenë më shumë bardhë e zi. Përgjatë viteve kam mësuar se shumë mendime, qëndrime, dhe përfundime të miat përkitazi me shkencat e ndryshme islame, dhe politikën ndërkombëtare kanë qenë të mbithjeshtësuara dhe të pamatura. Kam mësuar të tërhiqem, të bëhem i sinqertë me veten, dhe me shumë lehtësi të them se nuk di sa duhet. Do të ishte papërgjegjësi nga ana ime sikur ta shfrytëzoja këtë podium (d.m.th famën) që pa menduar fare ta shprehja mendimin tim, veçanërisht përkitazi me çështjet të cilat nuk i kuptoj plotësisht.
Shpeshherë më duket se njerëzit presin nga unë që ta ngre zërin për çdo gjë që ka të bëjë me Islamin dhe këtë ummet, dhe se nuk kam të drejtë të hesht për gjërat që nuk i kuptoj plotësisht. Unë po ju them se nuk do ta bëj këtë. Më vjen keq që po ju zhgënjej, por nuk mund ta përdor pozitën time me ndikim që të flas për gjëra të cilat nuk i njoh sa duhet. Do të dhuroj para për bamirësi, do të bindem në ndonjë mendim të fikh-ut, do të formoj një qëndrim politik pa ju treguar juve. Nuk dua t’ju tregoj sepse nuk dua që të mendoni se qëndrimet e mia përkitazi me këto çështje kanë të bëjnë me të studiuarit tim të Kur’anit. Ndoshta edhe nuk kanë të bëjnë me të. Udhëheqësit fetarë mund të kenë qëndrime politike. Kjo nuk do të thotë se qëndrimi i tyre është njëkohësisht edhe qëndrim fetar. Për këtë arsye ndihem i detyruar t’i jap këto shpjegime, dhe më duhet ose të hesht sa i përket këtyre çështje, ose t’ia drejtoj ato dikujt që e shoh si të aftë dhe të burim mirëfilltë për këto çështje. 14 vjet më parë mendimet e mia ishin personale dhe nuk ishin aspak të rëndësishme për Islamin. Edhe tani pasi i kam gjysmë milioni ndjekës në Facebook, e them me kënaqësi se vazhdojnë të jenë të tilla.

Fama nuk tregon vlerë
Ndihem i bekuar që jam i rrethuar me miq dhe familjarë të cilët më njohin mirë, dhe më kanë njohur edhe para se të bëhesha i famshëm. Këta njerëz janë begati për mua, pasi që nuk më shohin si figurë e Youtube-s, e as figurë fetare madje. Jam thjesht Nouman-i për ta. Nuk ka formalitete mes nesh e as përshtypje të stërmadhuara për mua. E falënderoj All-llahun që i kam!
Shoqërimi i vazhdueshëm me ta më kthen gjithmonë me këmbë në tokë. Ata e dinë mirë se unë nuk bëj mrekulli, dhe se një bisedë e imja me 15 vjeçarin e dikujt nuk mund t’ia zgjidh problemet personale apo familjare atij. U jap këshilla kur i kërkojnë nga unë, por jam unë ai që më shumë i pranon këshillat e tyre. Më e mira e kësaj është se ata ma tregojnë vendin dhe më këshillojnë për mirë, pavarësisht se a e kërkoj këshillën e tyre apo jo, dhe pavarësisht se a dua ta dëgjoj këshillën e tyre apo jo. E falënderoj All-llahun që i kam!
Me kalimin e kohës e kam mësuar se përshtypjet për mua që vijnë nga konferencat, fjalimet, dhe komentet në Youtube nuk janë të vërteta. Përkundrazi të vërteta janë ato që vijnë nga rrethi i ngushtë i miqve dhe të dashurve të cilët të vërtetën ta thonë troç. E falënderoj All-llahun që i kam!

Fama është e barabartë me stërmadhimin e gjërave, por s’më intereson fare
Më lejoni ta shpjegoj këtë! Ka njerëz që më duan aq shumë saqë më përshkruajnë shkallën e imanit dhe ihsanit në mënyra që janë shkurt e shqip qesharake. Në anën tjetër ka të atillë që qëllimet e mia i mendojnë aq të liga saqë më përngjasojnë me Dexhallin. Të dyja palët e kanë të përbashkët mendimin e gabuar se njeriu mund të shikojë brenda zemrës së tjetrit dhe t’ia zbulojë gjendjen e sinqeritetit.
Në këtë fe të bukur, anojmë kah mendimi pozitiv dhe e mendojmë më të mirën për njerëzit, mirëpo pa i shenjtëruar. Nuk ia lejojmë vetes t’i gjykojmë qëllimet e të tjerëve si të liga, pasi që gjykimet tona janë të drejtuara vetëm kah veprat. Me fjalë të tjera, ne mund t’i gjykojmë fjalët apo veprat e njëri-tjetrit, por jo edhe qëllimet. Sipas mendimit tim, ky rregull vlen për të gjithë muslimanët, pa marrë parasysh statusit publik që e kanë. Për këtë arsye asnjëra prej këtyre stërmadhimeve (ekstremeve) nuk kanë fare rëndësi për mua.
Unë nuk e kërkoj veten në Google për të parë se çfarë akuzash bëhen kundër meje, por as nuk i shoh të vlefshme komplimentet dhe lavdatat e tepruara. Duhet të përpiqem sa më shumë, dhe vazhdimisht të orvatem për t’u përmirësuar dhe për të qenë i vërtetë me njerëzit e vërtetë të jetës sime (shih më lart). Le të thonë ç’të duan provokuesit! Kam punë më të mençura për të bërë se sa t’i kushtoj vëmendje atyre. All-llahu na e mbron nderin, dhe na dhuron nder përderisa e nderojmë fenë e Tij. Nëse jam i sinqertë në punën time, më mjafton Zoti im për të ma mbrojtur nderin, andaj nuk kam pse të shqetësohem për atë që s’e kam për detyrë ta mbroj.

Me apo pa famë, është nderi im t’ju shërbej
Është nder i jashtëzakonshëm për mua që më është mundësuar ta kaloj jetën duke studiuar dhe duke u mësuar të tjerëve sado që mundem nga Libri i All-llahut. Është begati prej All-llahut, e jo falë meje, që kaq shumë njerëz kanë përfituar nga sadopak që kam bërë. Nuk kam asnjë epërsi kundrejt atyre të cilëve përpiqem t’ju sjell dobi. Përkundrazi, veten e shoh si shërbëtor. E ndiej një lloj dashurie dhe besnikërie, që është e vështirë të përshkruhet me fjalë, ndaj rinisë tonë në mbarë botën. Ju jeni njerëzit e mi, familja ime.
Edhe ata që më përçmojnë, në fund të fundit, muslimanë janë, dhe i lutem All-llahut që të na i zbus zemrat ndaj njëri-tjetrit! Fakti që ti nuk pajtohesh me mua nuk të bënë më pak musliman në sytë e mi, dhe nuk jam askushi të të vlerësoj para Zotit. Vetëm lutem që All-llahu të m’i fal të metat e mia teksa përpiqem t’i shërbej fesë së Tij e cila është e pa të meta, dhe lutem njëjtë edhe për ju!

Si do ta përdor famën time, dashtë All-llahu?
Unë besoj se All-llahu i udhëzon njerëzit në mënyra unike dhe të bukura përmes Kur’anit. Ashtu si mbijnë nga i njëjti shi lule me të gjithat ngjyrat, dhe fryte me të gjitha shijet në tokë, njëjtë edhe shpallja i nxit të gjitha llojet e së mirës te njerëzit e ndryshëm. Unë do ta përdor famën që e kam për ta përhapur vlerësimin e kësaj shpallje të bukur, dhe shpresoj që All-llahu të më shpërblejë për mënyrat unike në të cilat Ai do t’ju bëj të lulëzoni. Varet prej teje se ç’do të bësh me këtë mesazh, mirëpo po të them se, edhe pse nuk të njoh, jam shumë i ngazëlluar për gjërat e bukura që All-llahu do t’i sjellë përmes teje, teksa frymëzohesh dhe udhëhiqesh nga fjalët e Tij të fuqishme.