Robert Aliaj

[shigjeta]

Ndryshe njohur edhe me emrin Robert Aliaj Dragot ka lindur ne Tirane, ne 1960. Filloi te vizatonte dhe te kendonte ne moshe te re. Eshte i njohur si kengetar, piktor dhe ka eksperimentuar me dokumentarin e shkurter.

[shigjeta]

U be disa kohe qe perpiqem te gjej videon per kete kenge ....

Kengen e kam gjetur vetem ketu
http://www.fajtori.com/albumi.php?al=Robert_Aliaj

Te dua

Dy trupat tane, lakuriq
prishur krevati mos me keq
Era perjashta ulerin
dhe shiu xhamin, po troket
Ngrihesh ngadal' si nje hyjnesh
si nje sirene a perendesh'
çapkene koken ul mbi mua
dhe flet me do, sa une te dua

Ref.
Te dua zemer ty kaq fort
sa eshte e vogel gjithesia
Ajo nje puthje e nuk nxe dot
e si do nxere fjalet e mia
Dhe vetem ti je kaq e madhe
te puth ne buze e nuk mbaroj
Ti det pa fund dhe pa ane
zhytem dhe dal e prap notoj

Ngrihesh ngadal si nje hyjnesh
si nje sirene a perendesh
çapkene koken ul mbi mua
dhe flet me do sa une te dua
Une uleras e çfare te them
trup e shpirt bere une jam
deri ne palc une te ndjej
po frikem se mos te genjej

Ref.
Te dua zemer ty kaq fort
sa eshte e vogel gjithesia
ajo nje puthje e nuk nxe dot
e si do nxere fjalet e mia
Vetem ti je kaq e madhe
te puth ne buze e nuk mbaroj
ti det pa fund dhe pa ane
zhytem ne te dhe prap notoj

Ti s'do me besosh sa te dua
s'ta them dot

[shigjeta]

Vals i panjohur

Ç'vals i panjohur magjik me terheq
e pa kuptuar prane teje me sjell
pas meje nje epoke magjike rrodhi
ç 'vals i panjour magjik me terheq
Ky vals si vere dehese
ne gjoksin tend bie
Ky vals qe therret, emrin tend
dhe na hedh ne t'tjera epoka
le ta kercejme une e ti
pooo, pooo

Ref.
Ç 'duar me preken ne erresire
dhe hapen zjarre
rreth meje zjarre happen
Ç 'duar me preken
jeten time mbulon

Eja valsin e qete te dy ta kercejme
dhe çmendurit, gjumi te na i marre
Ky vals si vere dehese
ne gjoksin tend bie
Ky vals qe therrret, emrin tend
dhe na hedh ne t'tjera epoka
le ta kercejme une e ti
pooo, pooo…

Ref.
Ç'duar me preken ne erresire
dhe hapen zjarre
rreth teje zjarre hapen
Ç'duar me preken
jeten time mbulon

Ç'duar me preken
Ç'duar me preken….

[sirena_adria]

ARTIST UNIK !

Uroj qe te ringjitet serisht ne kete skene si ne 2003 me siper, Live e kaq bukur !!!

Vokal i bukur & i spikatur ! E percjell magjishem boten emocionale te kenges !


Personalitet Artistik si ne artin para '90 dhe pas saj ! Skena ka nevoje per ARTIST te ketij kalibri !


Shigjeta, kenaqesi qe jemi ne nje vale ! Doja te hapja nje teme per ROBERTIN, por e jotja i parapriu !

[DiGiT@LiFE]

eee eeee eee
mos ekzagjeroni....

ARTIST UNIK !

hahahaahahahahahahah
uuuuuuuuu
ahahahaha

priccc upsssssssss

[NIKOLA TESLA]

ky kish pjerdhur me te tera, ngushellime....

[shigjeta]

ARTIST UNIK !

Uroj qe te ringjitet serisht ne kete skene si ne 2003 me siper, Live e kaq bukur !!!

Vokal i bukur & i spikatur ! E percjell magjishem boten emocionale te kenges !


Personalitet Artistik si ne artin para '90 dhe pas saj ! Skena ka nevoje per ARTIST te ketij kalibri !


Shigjeta, kenaqesi qe jemi ne nje vale ! Doja te hapja nje teme per ROBERTIN, por e jotja i parapriu !

Vertet Robert Aliaj ka nje vokal te vecant dhe kenget e tij i kane mbijetuar kohes. Kenge te thjeshta por qe percjellin emocione , shpesh me kenget e tij ka thyer tabu...
Roberti eshte marre edhe me zhanra te tjera te artit si piktura, filmi, talent show ...etj por mendoj qe ai duhet te mbetet tek muzika.

[Etno3]

Shume legende njeri per mendimi tem ....

Asi tipi qe se rrun fort qa mendojne tjeter mendje te hapur....Bravooo

[Dora12]

Ate kengen "Dashuria" e ka shume te bukur!

Sa her´ te kam pritur tek vendi qe ne dim ´
Mes shiut rreke ku era sillte stuhin´
Te dy te lagur strukur qendronim
E s´ndjenim ne vetmi.
Vet me mesove se dashuria
Ka diell dhe ne shi
Vet´ me mesove se dashuria
Ter´ qiellin ka çati.

Mes qershive mjalt qendruam ne te dy
kokrrat qe nga lart pikonin leng ne sy.
E zgjatem duart perkulem deget
por kokrra s´morem dot.
Ty te mos kisha pran´ ato çaste
i etur do ndjehesha dhe sot.
Ty te mos kisha pran´ ato çaste
nga mendja s´do m´hiqeshin dot.

Nje dit´ buze deti me pyete si femi
-Vall´ dashuria. a deti ka me thellesi
Pastaj e dashur koken mbeshtete.
Pergjigje prisnje kot.
S´di ne c´thellsira humba i teri
por di se s´dilnja dot.
S´di ne c´thellsira humba i teri
por di se s´dilnja dot.

[JuliusB]

Nuk e di po ky tipi m duket shum vari-tops.
Deshiron te jete i vecante por perfundon duke bere gjera tregu e shit-blerjesh.
Vetes i thote artist po vecse art nuk ben.
Sforcohet shum i shkreti po ehe, arti nuk e ka me sforcim.

[sirena_adria]

Robert Aliaj, më mirë të jesh, sesa të mos jesh

Nentor 2014 - http://www.revistaclass.al/d/130/133...a-te-mos-jesh/


Të jesh gjithmonë ai që je mund të kushtojë pëlqimin e të tjerëve. Por të bësh gjithçka për t’u pëlqyer të tjerëve të kushton më shumë, veten.

Nëse në një nga netët e “Dance with me”, tërhoqi vëmendjen duke thënë që ka një histori dashurie 30-vjeçare me bashkëshorten e tij, kjo ishte, me modesti, larg së vërtetës. Sepse Robert Aliaj është dashuruar me Mozën që kur ishte tetë vjeç. Në fillim vetëm estetikisht, i mahnitur pas imazhit të saj kur e pa për herë të parë në Kovaleshencë, në Durrës, në një festë ku kishin shkuar të dy me prindërit për dore. Ishte imazhi i saj, që i përcaktoi shijet për një femër në vitet në vijim, kur vajzën e Bllok-ut do e shikonte vetëm nga larg pa guxuar t’i afrohej. Derisa një ditë, 20 vjet më vonë nga shikimi i parë, ndërsa tashmë ishte bërë i njohur si këngëtar e piktor, ajo erdhi rastësisht në zyrën e tij. 30 vjet janë vërtet pak në këtë histori! Sot ata janë prindër të Kristit, 24 vjeç dhe Galës 10, që të dy shumë të talentuar dhe pse nga të gjitha këto publiku shqiptar di shumë pak sepse Roberti nuk gjen ndonjë arsye pse duhet të flasë për familjen në publik. Kështu e ka menduar dhe kështu ka vepruar. Si për çdo gjë tjetër. Dhe pse të bësh e të thuash atë që mendon ndonjëherë të bën të papëlqyeshëm… te ata që komentojnë në Facebook, apo te konkurrentët e “Dance with me”, por Roberti nuk synon të hyjë në kallëpin e personazhit të pëlqyeshëm për të gjithë, ai thjesht është.

Një tjetër spektakël ku merr pjesë dhe prapë përfshihesh në debate. Nuk është që bën të keqin me qëllim?

Ishte një qortim ajo që ju e quani debat, është e pamundur të përfshihem në debat me individë që janë dhe përfaqësojnë nje tjetër realitet nga imi. Pra nuk bëj të keqin, jeni ju ata që mendoni një gjë të tillë. Jeni mësuar të perkëdheleni, të gënjeheni, secili mendon se është më i miri. Ka një delir të pajustifikueshëm tek zbavitësit (këngëtarët) në veçanti, është qesharake. U pëlqen etiketimi “VIP”, që në kontekstin e këtueshëm do të thotë “RRIP”. Reflektimet e mia të sinqerta dhe spontane, të drejtpërdrejta bezdisin. Kodet e mia sociale të komunikimit që nuk i përshtaten artificialitetit dhe impostimit të personalitetit në këtë relitet, më bëjnë mua të dukem i keq në sy të tyre. Jam i bindur se publiku tashmë e ka kuptuar dhe është i zhgënjyer me kësisoj trillesh anadollake. Nuk duhet të urrejmë të vërtetën, të paktën nëse besojmë që jemi artistë.

Prandaj dhe ti vazhdon të jesh i njëjti…

Unë nuk kam asnjë lloj pozicionimi paragjykues aty, një rol emancipues ndoshta po, të imponuar nga realiteti. Eshtë esenciale për mua të jem ai që jam, jo hipokrit dhe i kompromentueshëm…

Dhe për këtë flet veshja, kur nuk e bën ti. Është e qartë që nuk është aspak zgjedhje rastësore. Çfarë shpreh ti me veshjen?

E dashur, në jetë është e rendësishme të kesh stil, sidomos kur nuk ke para, ha ha ha. Të vishesh me stil do të thotë të përdorësh një gjuhë figurative, të përfaqësosh veten dhe mendimet e tua në një mënyrë që t’u referohet senseve të tua fizike. Zakonisht imazhet krijojnë një përfaqësim vizual të ideve në mendjet tona. Fjala paraqitje është e shoqëruar me një imazh mental dhe moral. Kjo bindje mund t’ju duket pjesërisht e saktë, por paraqitja, për të qenë realist, rezulton të jetë më komplekse se sa vetëm të dukesh. Me sa duket veshja është tregues i personalitetit të njeriut. Të vishesh me shije është edhe një nga kënaqësitë e jetës dhe ti nuk duhet të kompromentosh zgjedhjet dhe shijet e tua me ato të të tjerëve, kështu ti ke cenuar cilësinë e jetës tënde. Ti do të kesh konflikt të përjetshëm me vetveten, për aq kohë sa do të jetosh për të tjerët.

Ka ca tipare androgjine veshja jote, apo gaboj?

Ky paragjykim vjen nga padituria. Kjo veshje ka shumë influenca nga Gothic Urban që është një nën-zhanër i fiksionit gotik, që ka të bëjë me shoqërinë urbane industriale dhe post-industriale. E miksuar me street ninja, ajo bëhet një stil tipik i meshkujve viril, s’janë fare androgjinë ata. Ali Pashë Tepelena vishej me fustanellë dhe kjo ishte një identitet i trashëguar në shekuj deri në vitet ‘30 kur u zhduk pothuajse krejtësisht. Dhe kjo është për të ardhur keq. Më e tmerrshme akoma është fakti që ne vetë e përbuzim trashëgiminë tonë kulturore, e refuzojmë atë, ndërkohë që na pëlqen tek të tjerët, skocezët, grekët etj. Burrat janë veshur me funde që në primitivitet. Dhe ata ishin buRRa! Unë dua ta evidentojë këtë identitet etnografik shqiptar, dua të evokoj fustanellën tonë të mrekullueshme, dhe pse jo, të kontribuoj në promovimin e saj me qëllim që ajo të bëhet normë; përditshmëri. Në këtë krizë identiteti që është zhytur shoqëria jonë, tendenca të tilla duhen inkurajuar dhe të merren si model, jo të adoptojmë një përqasje që na ekspozon në sy të botës më tepër si një kope, sesa si një shoqëri e emancipuar.

Megjithatë ndryshe interpretohet. Meqë përmende paragjykime, një sajt kish publikuar foton tënde me bashkëshorten me titull kryesor… “Robert Aliaj nuk është gay” dhe kjo është vetëm një pjesë e asaj që thuhet e që ti je në dijeni sepse gjithçka qarkullon hapur.

Duhet të jetë një artikull i bërë nga dikush që kërkon t’i japë zgjidhje dyshimeve që ka për identitetin e tij seksual. Nuk ka asgjë të keqe këtu. E vetmja e keqe këtu është që mua nuk më morën leje, as nuk më pyetën. Ndoshta shqetësohen sepse mua më varen bolet, më qajnë hallet dhe më vjen mirë për këtë. Po ta marrësh nga pikëpamja sociale, ku në një mjedis me paragjykime të tmerrshme, një mashkull del në publik me veshje hibride, kjo është pa dyshim tregues i një personaliteti të fortë, pa influenca nga mjedisi. Ai ndoshta mendon se po ecën në një ambient ku ka shumë milingona dhe përpiqet të mos i shkelë, dhe ato qenie të gjalla janë, mendon ai, sepse ai vetë është delikat pavarësisht se duket i keq… Do një guxim të madh të bësh diçka kundër mentalitetit të turmës, kërkesave të tyre antiestetike, jo korrekt politikisht, sepse të vishesh kështu të bën edhe politikisht të papranueshëm. Dhe kur ti i injoron të gjitha këto instanca të shoqërisë, ke një personalitet të padiskutueshëm dhe meriton respekt.

Çfarë qasje ke me homoskesualizmin?

Kam miq homoseksualë që i dua shumë, sepse mua nuk më intereson shumë jeta private e secilit për sa kohë ai është njeri korrekt, i mençur, i talentuar dhe me dimensione sociale e humane që mua më korrespondojnë. Por nëse dikush e përdor orientimin seksual për arsye përfitimi, këtu nis problemi për mua. Këtu unë dalloj homoseksualin nga bq…. dhe të tillë quaj ata që grumbullohen për të përfituar, bëjnë projekte për të rrjepur para nga kontributet publike dhe i bëjnë peticione gjithë botës edhe Papës së Romës bile, para se të vijë në Shqipëri. Ulërasin dhe deklarojnë botërisht që në Shqipëri nuk respektohen të drejtat e tyre, pra bëjnë një marketing të keq për Shqipërinë tonë, për pak para korruptojnë shpresat e shqiptarëve të ndershëm. Dhe unë nuk dua t’ua shoh bojën atyre njerëzve që bëjnë marketing të keq për këtë vend dhe për këtë popull. Si qytetar i Tiranës, ku dhe kam lindur, unë e kam për detyrim t’i mbroj njerëzit me aq sa mundem, si artist. Ti nuk vjen dot në një debat publik të imponosh homoseksualizmin tënd si normë shoqërore, me by… tënde në dorë si produkt me vlerë, jo! Jo o zotëri, kjo nuk është vlerë.

Në çfarë momenti je si artist? Është shpërqendrues televizioni për krijimtarinë nëse kjo e kërkon një farë gjendjeje?

Artist është attitude, nuk është moment që ti e zgjedh kur do të jesh i tillë ose jo. Artistët kanë momente, madje që zgjasin edhe me vite, kur kanë nevojë për këto hapësira reflektimi, sepse krijojnë një tjetër dimension në raportin e tyre me artin. Unë i shfrytëzoj këto hapësira për të vendosur marrëdhënie të reja me kreativitetin dhe shqetësimet e mia artistike. Dhe ç’bëj ndërkohë? Merrem me televizion. Unë jam i ndërgjegjshëm për mundësitë e komunikimit masiv që të jep televizioni, dhe e preferoj atë sepse shprehem direkt, pa deformime e keqinformime siç ndodh rëndom në media, nuk është më një trill personal, është një rast për t’u shfrytëzuar, për të hedhur mesazhe, është një angazhim për të qenë qytetar para se të jesh artist. Ndoshta dhe unë nuk jam rastësisht aty, e kam një mision. Në “Dance with me” nuk dua të gjykoj individë që nuk janë kërcimtarë dhe as nuk do të kërcejnë ndonjëherë. Unë gjykoj aspektin psikosocial të kësaj historie, pse kërcejnë këta njerëz, si i ndërtojnë marrëdhëniet me njeri- tjetrin celebritetet shqiptare, me publikun, me ne panelin? Kanë një dimension human apo jo? Pas ekranit ata shihen si idhuj nga audienca, dhe nuk është e udhës të tregohen delirantë, mendjemëdhenj, unë ndjej përbuzje për këtë. Nëse jam artikuluar ndonjëherë rëndë, u kërkoj falje shikuesve që e kanë perceptuar si arrogancë, por dua t’ju sqaroj se unë nuk kam respekt për këdoqoftë që pretendon të duket ai ose ajo që nuk është. Qëndroni vetvetja.

Në spektaklin “Dance with me”, ndonjëherë flitet edhe për familjet e dashuritë, si atëherë kur ti u pyete për bashkëshorten. Në të vërtetë fotoja jote me bashkëshorten ka pasur shumë ndjekës sepse pothuajse askush nuk dinte gjë për statusin tënd duke qenë që ke folur gjithmonë pak ose aspak për familjen. Është pak e habitshme pse zgjodhe ta publikosh atë foto tani…

Kjo historia e fotos është aq spontane sa nuk ka ku të vejë. Ne shkuam të blinim çokollatat për Bobin e cila donte edhe një foto për të parë dyqanin nga vinin ato çokollata. “Pierre Marcolini” meqë ra fjala për amatorët e shijes dhe të savoir vivre. Unë pa dashur ta mistifikoj familjen, kam zgjedhur një qëndrim diskret, pa zhurmë, pa tërheqje vëmendjeje në mënyrë abuzive. Familja për mua është e shenjtë dhe nëse një pjesëtar i familjes sime do donte të shprehej në publik, ka qenë dhe është i lirë ta bëj një gjë të tillë. Unë nuk kam as tendenca për të fshehur, as për të hapur zorrët në publik, sepse më duket neveri të tregosh gjithçka publikisht për të fituar simpatinë e njerëzve nëpër faqe gazetash të mbushura kryesisht me keqinformim dhe me thashetheme.

Dua të kthehemi pak pas në kohë. Nga koha që ke qenë në Greqi ka ca informacione nga viti 1994 për ca përplasje të tuat me shtetin grek. Çfarë ndodhi saktësisht?

Denoncova live, në televizonin kombëtar grek ERT, qëndrimin armiqësor dhe politikisht diskriminues të shtetit grek ndaj shqiptarëve, që vazhdon akoma dhe sot, e thënë në aspektin human, si artist, sepse unë nuk merresha me politikë. Ne jemi fqinj të përjetshëm dhe nuk shoh asnjë zgjidhje veç tolerances, pranimit dhe respektit reciprok. Kam denocuar imoralitetin në psikologjinë ortodokse greke, ksenofobinë, përbuzjen, urrejtjen e tyre. Në atë kohë kisha vetëm miq grekë, kisha miq figura të njohura të artit. M’u dha shansi dhe unë thashë ato gjëra që i konsideroja të drejta sigurisht. Akuzova edhe Kishën Ortodokse si influencuese dhe dominuese në politikën greke antishqiptare.

Dhe cilat ishin pasojat?

Presioni, bastisja e shtëpisë, police të Asfalias greke hynë e më shkatërruan shtëpinë. Unë kisha ardhur në Shqipëri për të dhënë një koncert recital në Berat. Megjithatë nuk i shpëtova sepse hëngra dru këtu. Ishte koha kur shqipëtarët që kërkonin të emigronin në Greqi shfrytëzoheshin shtazërisht në Kapshticë nga autoritetet greke dhe shqiptare, u kërkoheshin shumë para, disa herë jepnin të gjitha kursimet e jetës së tyre për të kaluar kufirin, iluzion që mbaronte disa kilometra më tuje kur policia greke i kapte dhe i kthente prapë. E gjitha kjo ishte revoltuese.

Dhe ti vazhdove të qëndroje në Greqi pastaj?

Jo, mbas ekspozitës në Mikono, i ftuar nga kryetari i Bashkisë së ishullit mora mesazhe kërcënuese dhe të qarta në Athinë. Të zhdukesha brenda 15 diteve. Në atë kohë më ndihmoi të largohesha një klient dhe më pas miku im, shefi i divizionit nr 12 të Komisionit Evropian, sepse kështu ishte i organizuar Komisioni atëhere.

Je rikthyer në Greqi që nga ajo kohë?

Shumë vite më vonë, por jo me avion.

Ajo që vije re në mendësinë e politikës greke dhe e denoncove, ishte pjesë dhe e mendësisë së artdashësve grekë sepse ti atje zhvilloje një jetë të pasur artistike ndërkohë?

Jo nuk vija re asgjë të tillë në qarqet që frekuentoja unë. Jetoja si piktor, që teorikisht është e vështirë, por për mua, me pak fat dhe shumë punë, u bë një lojë fëmijësh, sepse shisja mirë dhe isha pjesë e një rrethi që nuk kishte paragjykime. Ata që paragjykojnë janë pjesa më e prapambetur dhe e nënshtruar e shoqërisë, ashtu si dhe në Shqipëri. Ndryshimi mes nesh dhe grekëve është që ata përbuzin shqiptarët dhe shqiptarët përbuzin vetveten. Ne paragjykojmë dhe refuzojmë njëri-tjetrin dhe adhurojmë gjithçka të huaj.

Ku e vë re më shumë këtë?

Kudo. Eshtë gjëja më e identifikueshme në këtë shoqërinë patriarkalisht absurde dhe me shumë halle. Akoma dhe femrat, paraqiten të dhunshme në Shqipëri. Unë nuk mund ta konceptoj këtë sepse një femër nga natyra nuk mund të urrejë.Shikoni një aspekt të kodit të komunikimit të tyre në komentet që bëjnë ato në Facebook e rrjetet sociale p.sh, duke qenë në shumë raste edhe prindër. Ato shkarkojnë një urrejtje patologjike me komentet e tyre për njerëz që as nuk i kanë parë kurrë në jetë. Kujdes, është tjetër gjë të shprehesh dhunshëm në momente emotive dhe tjetër gjë të kesh kohë para kompjuterit, të reflektosh dhe të derdhësh vrer me forma nga më vulgaret thjesht sepse nuk të pëlqen diçka.

Meqë një femër nuk është e aftë të urrejë nga natyra, nga natyra është më e mirë sesa një mashkull?

Sigurisht që femrat janë më të mira se ne meshkujt. Janë nënat tona, motrat, të dashurat, komshiet, koleget tona. Ato kanë sharm dhe magji në çdo moshë, detyra jonë është ta zbulojmë këtë magji te secila dhe të përfitojmë nga këto dhurata perëndie që janë bërë për të na dhuruar dashuri. Duhet një proces edukimi për t’ua mësuar këtë burrave, që duhet të nisë që nga kopshtet, në sistemet shkollore dhe në jetë. Nuk është e lehtë, por të gjithë e dimë që kjo bëhet vetëm nëpërmjet edukimit.

Thamë që në këtë intervistë do flasim për familjen tuaj, konkretisht për fëmijët. Nga kush ka marrë më shumë djali juaj?

Mendoj që ka marrë më shumë nga mamaja e tij, sepse është më i rezervuar, më fjalëpak. Është më i mençur se unë, prandaj them që ka marrë nga mamaja.

Por ai merret me art, si ty

Po, ai vizaton shumë bukur, ka një sensibilitet artistik të konsiderueshëm. Ka studiuar për Jazz. Eshtë klavierist i një grupi rrok-u universitar, megjithatë është i orientuar drejt zhvillimeve sociale e politike më shumë.

Jeni bërë prindër për herë të dytë 14 vjet pas lindjes së djalit… Donit që fëmija këtë herë të ishte vajzë?

Nuk donim ta përcaktonim, por në subkoshiencën e secilit ishte vajzë. Lajmi ishte një magji e paparë.

Keni zgjedhur një emër shumë të veçantë për vajzën, Gala. Është për…?

Jo, jo nuk është nga Gala, bashkëshortja e Dali-së, është GALA bukuroshja ime. Është në të vërtetë bashkim i inicialeve të para të emrave të prindërve tanë. Është një emër shumë familjar, por që tingëllon dhe bukur…

Gala, gjithashtu, është një fëmijë e talentuar

Gala ka vite që bën një karierë të mirëfilltë profesionale në fashion, advertising dhe kinematografi. Sigurisht brenda hapësirave dhe mundësive kohore të një nxënëse nga e cila kërkohet mbi të gjitha mbarëvajtja në shkollë.

Ke një marrëdhënie të veçantë me Galën, që nuk e ke pasur me djalin?

Po ka një dallim thelbësor mes raporteve që kam krijuar me të dy për shkak të ekperiencës. Me Kristin isha më i ri. Me Galën është një përvojë krejt tjetër, një përjetim ndryshe. Ajo është vajzë…dhe ti pas një përvoje prindërore në moshë të re, arrin të kërkosh dhe të depërtosh esencialen në një raport shumë më të shëndetshëm. Dashuria është po ajo për të dy, por eksperienca bën ndryshimin.

Çfarë babai je?

Unë nuk e di çfarë babai jam, mendoj që nuk jam fort i mirë. E di që jap shumë dashuri, marrosem, çfarë nuk bëj unë. Jam shumë modern dhe tradicional njëkohësisht në marrëdhëniet me ta. I dua në ekstrem, si kushdo, por unë ndoshta duhet të jem pak më i rezevuar, gjë që nuk e bëj dot. Kështu kam qenë me djalin. E njëjta gjë ndodh edhe me vajzën.


Revista CLASS

http://www.revistaclass.al/d/130/133...a-te-mos-jesh/

[sirena_adria]

Nje krijim nga Valentin Veizi mbi vargjet e Robert Burns.

[sirena_adria]

Artisti Rebel tek Rudina

[sirena_adria]

Ne stilin e tij ......

[sirena_adria]

[sirena_adria]