Ju flet fjala pusht!

[RSHP]

Një burrë që gënjen ose vjedh, nuk mund të quhet kurrsesi “pusht” ose shprehur në një shqipe të rafinuar, bythë-lëvruar.
Një burrë që nuk mban premtimet e dhëna, nuk mund të quhet gjithashtu pusht, por anti-profesional ose premtim-mosrealizues.
Epo ja që zoti shkrimtar, burrat me kaplloqe primitive, burrat me mustaqe të trasha, penis arrogant, dhe gushën e pushkës të mbushur me fishekë, e abuzojnë orë e minut këtë fjalë.
-“Yyyy pusht muti” shfryhen ata, herë me zë të lartë, herë pëshpërisin si minj të djallëzuar.
Prandaj zoti Shkrimtar, të lutem merre nën mbrojtje këtë fjalë, mbroje nga keqpërdorimi i saj barbar, çnjerëzor. Edhe pse nuk jeni i tillë, pra bythë-lëvruar, ti e kupton brengën tonë,mjaft mirë,sepse ty të ka mbrujtur natyra me një dashuri të pakushtëzuar për njeriun, po, po, nuk po flirtoj me ty Shkrimtar.
E megjithatë po të jap ca këshilla, material, që mund t’i përdorësh në esetë tuaja.

Duhet pra që fjalët pusht, prapanicë-çkyçur ose bythëlëvruar, të mos ngatërrojnë këmbët e të bëhen nyje litari gomari me fjalët mashtrues, gënjeshtar, kirminel, i shthurur. Tjetër gjë hajduti ose mashtruesi, tjetër gjë burri, ndjenjat e të cilit, rastësisht, strehohen në prapanicë.
Po nuk u bë ky dallim moral, ne do të diskriminohemi kot fare e përjetë.

Përveç kësaj ngatërrese gjuhësore sa qesharake aq edhe tragjike, burrat me mustaqe të gjata dhe të trasha, me penis arrogant dhe pushkën ose jo në brez,duhet të ndalojnë të gjykojnë dhe deri diku të përkufizojnë lirinë e prapanicës së tjetrit.
Në rradhë të parë, për të kuptuar bythëlëvruarit, duhet ta rianalizojmë ose rizbulojmë funksionin e shenjtë që luan ***** në trupin e njeriut. Ajo e mjerë(që unë po të isha në vendin e saj, në mundesha do të arratisesha nga trupi i njeriut) nxjerr jasht një jetë të tërë jashtqitjet e njeriut,i cili flet gjithnjë për pastërsi dhe bukuri, por harron se në bark mbart zorrë gjashtëdhjetë metra të gjata plot me jashtqitje.

Pa e tepruar, prapanicës i duhet ngritur një përmendore, një shtatore në mes të qytetit. Po, po, një përmendore, dhe ju shkrimtarët që merreni një jetë të tërë me zmbrapsjen e jashtqitjeve morale dhe gjuhësore nga tempulli i poezisë, e kuptoni këtë shumë mirë.
Dhe nëse burri ose njeriu në përgjithësi i është sadopak mirënjohës prapanicës për kontributin e saj të madh, atëherë fjala pusht do të tingëllojë pak më ëmbël, pak më e zezë. Bythëlëvrimi mund të konsiderohet tek e fundit si një shpërblim për punën e saj heroike…

Dhe tani diçka tjetër. Si guxon një mashkull të vendosë se ç’bëj unë me trupin tim? Sipas të njëjtës logjikë mund të tallem edhe unë me një mashkull kur ai bën dashuri anale. Gjuhën ta ka dhënë zoti për të puthur dhe ngrënë dhe jo përlyer ato me dhallë erotike, urinë!
Aq më shumë si guxon një mashkull të ironizojë diçka që ai vetë s’e ka provuar?
Hë, a mund të thuash ti, se bythëlevrimi është i shijshëm apo jo, kur vetë s’e ke provuar/zbuluar këtë shije?

Homoseksual njeriu lind dhe nuk bëhet. Ç’të bëjmë ne që ndjenjat erotike nuk derdhen në globin e penisit, por pusetën e prapanicës? Jam dakord se bythëlëvrimi është një çrregullsi natyrore. Po, po, dhe pak bythë-lëvrues e pranojnë këtë. Sepse mamaja ime nuk do të më kishte lindur mua, nëse ajo puthej me një grua, ose i bënte asaj seks gojor.
Por defektet e krijesave të natyrës ose zotit, nuk i dallojmë vetëm tek homoseksualët. Ato i ndeshim edhe tek përkufizimet e shumta trupore por edhe mendore.
Përse njerëzit reagojnë shumë më butë ndaj një fëmije me qafë të shtrembër, douwn syndroom, një psikopati, një vrasësi masiv, diktatori dhe shumë më egër ndaj një bythëlëvruesi, i cili në fund të fundit nuk dëmton askënd. Nëse ai sëmuret gjatë bythëlëvrimit, është problemi i tij. Hë, një burri, po ju thye penisi gjatë seksit, është problemi i tij, apo problemi i penisit të fqinjit të tij?

Dhe tani,o shkrimtar, o njeri i durueshëm, që rri, më degjon dhe mban shënime ndërsa unë flas, shkrimtar, o besnik i fjalës dhe ndjenjës së lindur dhe lirë, në mbyllje kam për të dhënë edhe këtë sugjerim ose këshillë:

Burri ka shumë defekte për të ndrequr përpara se ai të banalizojë, dënojë shatazarisht ndjenjat ose nevojat e bythëlëvruesve. Burri duhet të kuptojë se penisi është një copë mishi dhe jo një top prej hekuri që shpërthen predha.
Mbas orgazmës ai është sallami më qesharak dhe gjynahqar që egziston në punishtet e sallamit.

Burri duhet të shpëlajë duart e përgjakura në kasaphanën njerëzore, sepse ç’kuptim ka që ai të jetë krenar se nuk është bythë-qejfli, të jetë krenar për penisin e trashë, të gjatë, kur ai atë e ngre, prek me duar të përgjakura nga fytyrat e viktimave?
Burri duhet të heqë veset e vjedhjes, grabitjes, mashtrimit, sepse ç’kuptim ka të jeshë heteroseksual, kur penisi i tij shurron djersën e grabitur?
Oh, shkrimtar, unë mund të jap ty edhe dhjetra shembuj të tillë, por për momentin po e mbyll me përmbledhjen, se bythëlëvrimi nuk ka të bëjë me mashtruesin, kriminelin, dhe se për të qenë krenar për penisin tënd, dhe bythën e palëvruar, duhet që penisin të mos e ngreshë me duar të përgjakura. Të mos shurrosh djersën e grabitur, dhe nga ***** e palëvruar të mos dhjesësh gënjeshtra, vrer, xhelozi ose topa parash më të mëdhenj se sa vetë vrima e prapanicës ose koka e penisit më të madh të botës!!!

Rezart Palluqi
Holandë, 06-09-2013