Bekimi i Zotit dhe bekimi i prinderve
Kur une isha femije, perpara pallatit tim jetonte nje plake shume e moshuar. Sa here qe koha ishte me diell, plaka do te zbriste shkallet e pallatit e do te ulej ne nje stol ne hyrje te pallatit. Fqinjet do te dilnin e hynin ne pallat e do ta injoronin ate. As nuk i flisnin, e as ajo nuk fliste. Rrinte si statuje nga nje kohe e kaluar. Nje dite qelloi qe kur plaka zbriti per tu ulur ne stolin e saj, stoli nuk ishte ne kembe por ishte i rrezuar. Duke qene shume i rende per te ngritur nga vete ajo, ajo qendronte para tij pa bere ze. Qelloi qe une te isha duke luajtur para pallatit, dhe syte e plakes u puqen me syte e mi. Pa nxjerre asnje fjale nga goja, syte e saj po me kerkonin mua ndihme per te ngritur stolin ne kembe. Duke qene se une asnjehere nuk e kisha degjuar plaken te nxirrte ze nga goja, ne mendjen time ajo ishte memece. Shkova dhe e ngrita stolin ne kembe dhe plaka u ul ne te. Ajo qe ndodhi me pas, ishte cudia me e madhe per mua si femije: plaka nxorri nga goja fjalet: "Paē uraten more djale!" Habia ime ishte e madhe pasi ate dite mesova qe plaka nuk ishte memece, ajo dinte te fliste dhe e kish mendjen ne koke. Thjeshte fale moshes se thyer te saj, njerezit dhe shoqeria zgjidhnin ta injoronin.
Ky episod ngeli ne kujtesen time si femije, nder shume episode te tjera femijerie. Kur ndodhi, nuk i kujtova shume rendesi fjaleve te plakes se mocme. Do te kalonin shume vite kur une te arrija moshen e pjekurise qe te kuptoja plotesisht domethenien e atij urimi te thjeshte. Ishte nje urim qe mbarte ne vetvete jo vetem falenderimin por edhe besimin. Plaka kish lindur ne nje epoke tjeter, ne nje epoke ku njerezit jetonin me friken e besimin e Perendise. Une u linda ne nje epoke ku njerezit jetonin me friken dhe besimin e Partise e Shokut Enver. Edhe sikur te doja te kuptoja brendine e urimit te plakes, une nuk mundesha pasi nuk njihja besimin, nuk njihja as historine e traditen e atij populli para ardhjes se komunizmit. Vetem kur epoka e demokracise dhe lirise erdhi, syte e mi u hapen jo vetem per te njohur besimin ne Zot por edhe per te mesuar per traditen fetare te popullit tim. Asaj tradite qe ajo plake e mocme meshironte dhe deshmonte per brezin e ri te lindur e rritur ne epoken komuniste.
Urdheri i Zotit: "Ndero nenen dhe babane!"
Gruaja e nje shqiptaro-amerikani te lindur ne Amerike vizitoi Shqiperine me burrin e saj. Kur u kthye e pyeta se cfare i kish bere me shume pershtypje nga vizita e saj. Krahas gjerave te zakonshme, bukurise natyrore dhe ushqimit, ajo zuri ne goje edhe nje pershtypje te vecante: "Me beri shume pershtypje se si femijet respektonin miqte e te moshuarit. Kudo ku vizituam njerezit e burrit (Berat, Tirane), femijet ngriheshin te me takonin e me jepnin doren. Ishin shume te edukuar mire. Dhe prinderit i degjonin shume." Gruaja krahasonte sjelljen e niperve e mbesave te saj ne Amerike, me femijet ne Shqiperi. "Sa here qe vizitoj shtepine e djalit, duhet te vete une te takoj niperit ne dhomat e tyre, e jo ata te dalin te me takojne mua."
Perse Zoti na dha kete urdherim paksa te pazakonte? A nuk eshte afer mendjes qe ne duhet te nderojme nenen e babane, pasi tek e fundit, ata na sollen ne kete jete?! Eshte nje urdherim shume kuptimplote. Me kete urdherim, Zoti na ben te qarte qe vetem po nderuam nenen e babane biologjik, te cilet i shohim, prekim, fjalosemi dhe kemi shpenzuar nje jete, do te behemi te denje qe te tregojme nderimin e duhur per Atin ne Qiell, Atin e gjithe njerezimit dhe gjithckaje. Nje njeri qe nuk respekton as nenen e babane e tij biologjik, nuk ka se si te respektoje Zotin, Atin ne Qiell qe nuk e ka pare ndonjehere me syte e tij.
Urdherimi i Zotit mbi prinderit, fsheh edhe nje dhurate te shenjte Hiri Perendie. Vetem duke nderuar prinderit do te mund te marrim kete dhurate te shenjte Hiri Perendie. Pasi Perendia i ka falur prindit Hirin e Shenjte qe bie mbi kryet tona me bekimin e prindrit per femijen. Ashtu si ai femije qe nuk degjon e nderon prinderit e tij, merr mallkimin e tyre qe nuk eshte gje tjeter vecse mosmarrja e ketij Hiri te Shenjte. Pas bekimit te Zotit per ne njerezit qe ne marrim ne Kishe nga dora e peshkopit apo priftit, bekimi i prindit eshte bekimi me i shenjte. Sa here qe prindi nxjerr nga goja fjalet: "Pac uraten e Zotit more djale/vajze!", ai prind eshte duke bere nje dhurate te shenjte packa se e padukshme per syrin.
Tradita orthodhokse
Ne traditen orthodhokse, te gjitha bekimet e Perendise dalin prej Kishes se Shenjte dhe Apostolike, Kishes Orthodhokse. Keto bekime shperndahen nga sherbetoret e Perendise qe sherbejne ne Kishe, peshkopet, prifterinjte, dhiaket. Bekimi vjen nga qielli por shpendahet me doren e djathte te peshkopit e priftit ne Kishe. Kjo eshte edhe arsyeja perse besimtaret e thjeshte orthodhokse puthin doren e peshkopit apo priftit. Dhe jo vetem kaq, por besimtaret e thjeshte kur ndahen me priftin zgjasin duart e kerkojne bekimin e tij.
Nese Kisha Orthodhokse eshte "Kisha e Madhe", familja per ne orthodhokset eshte "Kisha e vogel". Shkojme ne Kishe qe te adhurojme Zotin dhe marrim bekimet e ushqimin tone shpirteror: Gjakun dhe Trupin e Krishtit! Keto dhurata i marrim ne trupin e shpirtin tone dhe do te jene me ne gjate gjithe kohes, jo vetem ndaj kohes qe shpenzojme ne Kishe. Ne familje ne vazhdojme lutjet, ndezim qirrinjte, mbajme ditet e kremte te kalendarit orthodhoks, kreshmojme, lexojme Ungjillin dhe jetet e shenjtoreve te ardhur para nesh. I bejme te gjitha keto pasi besimi per ne nuk eshte nje rit javor, eshte pjese e pandare e jetes sone, cdo dite, cdo ore, cdo minute, cdo fryme qe marrim. Me Zotin ne mendje, me lutjen ne buze, me flaken e besimit ne zemer, ne jemi me Zotin. Zoti Krishti jeton brenda nesh.
Dhe kur nga buzet e prindit del ai bekim per femijet, nuk eshte prindi ai qe po bekon, eshte Krishti brenda tij qe bekon. Dhe kur ajo plaka e mocme bekon nje femije per ndihmen qe i dha, nuk eshte plaka qe bekon, eshte Krishti qe jeton brenda saj. Dhe kur ai femija lypsar ne rruget e Tiranes te bekon per ndihmen qe ti i dhe ne te holla, nuk eshte ai qe te bekon por Krishti qe jeton brenda tij.
Bekimi ne vetvete eshte nje akt mirenjohje dhe perulesie si per ate qe e jep bekimin, edhe per ate qe e merr ate bekim. Nje njeri pa besim, me zemer te ftohte, ai njeri as nuk do te thote nje faleminderit te thjeshte e jo me te bekoje. Vetem njerezit qe njohin friken e Perendise dhe kane besim ne Zot japin bekime. E mira jeton brenda tyre dhe ata e njohin kete te mire, dhe e ndajne me te gjithe njerezit rreth tyre. Kurse ai njeri qe nuk e njeh te miren, nuk ka besim, eshte nje njeri i pushtuar nga fryma e keqe, nga fryma qe nuk jep bekime, por jep mallkime. Keta njerez nuk ndajne te miren por te keqen me njerezit rreth tyre.
Goja nxjerr ate qe ruan zemra
Kur isha heren e fundit ne Shqiperi, shkova ne Korce e hyra tek Katedralja e re ne mes te qytetit. Pasi ndeza disa qirinj dhe u luta, po soditja Kishen nga brenda. Nuk kish asnje njeri ne Kishe pasi ishte dite jave dhe personi i vetem ishte nje burre plak qe shiste qirrinjte e mblidhte leket qe njerezit jepnin per Kishen. Ne te dale, bera nje dhurate te vogel per Kishen. Shuma qe hodha nuk ishte e madhe per mua, por ishte e madhe per kushtet e Shqiperise. Nga goja e plakut dolen fjalet qe ngelen ne kujtesen time qe nga ai moment: "Ta shperblefte Perendia ashtu sic ke zemren!" Kur e degjova per momentin, me tingelloi si nje falenderim per dhuraten. Por urimi me beri shume pershtypje dhe ngeli me mua.
Te nesermen me erdhi perseri ne mendje urimi i plakut. Urimi i tij fshihte brenda tij shume me shume se sa dilte ne siperfaqe. Se pari, ai e linte ne doren e Zotit qe te me shperblente per kete dhuraten time per Kishen. Se dyti, shperblemin e Perendise ai e lidhte me zemren time. Ku e dinte plaku se cfare fshihej ne zemren time? Asnje njeri nuk e lexonte dot zemren time. Por Zoti e lexon zemren time. Dhe urimi i plakut ne vetvete, ishte nje monedhe me dy koka: nese ne zemren time Zoti do te gjente miresine, Ai do te me bekonte e shtonte kete miresi. Por nese ne zemren time do te gjente te keqen, Ai do te me mallkonte ne perjetesi.
Shpesh ne si njerez nxjerrim fjale nga goja qe lendojne njerezit rreth nesh. I nxjerrim per momentin dhe pendohemi shume shpejt qe i nxorrem ato fjale lenduese. Kerkojme edhe te falur per to por nuk duhet te ndalemi me kaq. Nese e keqja del nga goja jone, nuk eshte gjuha qe e nxorri kete te keqe, eshte zemra jone. Njeriu nxjerr nga goja vetem ato qe ruan ne zemren e tij. Dhe kur e keqja del nga goja, nje kambane e forte duhet te bier per veshet e besimtarit per te na bere te kuptojme qe e keqja ka depertuar ne zemren tone. Nuk duhet te ndalemi tek kerkimi i te falures njerezve te lenduar, por duhet te luftojme te keqen e ta largojme nga zemra jone. Kjo eshte beteja jone shpirterore. Kjo eshte lufta jone e shenjte. E luftojme te keqen duke rrefyer mekatet tona. Duke mbajtur kreshme per te disiplinuar pasionet e trupit. Duke u lutur pa pushim. Duke kerkuar ndihmen e keshillen e atit tone shpirteror.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt