Dua Me Shume SHQIPERINE

[alumni]

www.balkanweb.com

A duhet ta duam Shqipërinë
nga Alba Malltezi
periferi@balkanweb.com

- Eshtë një kurajo e madhe të thuash sot: "Dua më shumë Shqipërinë".

Regjisorja Vera Grabocka, kur realizoi edicionin e parë të këtij spektakli, sapo ishte kthyer nga një qëndrim i gjatë në Shtetet e Bashkuara dhe shumë menduan për një krijim të ri të saj nën efektin e mallit nga mungesa disavjeçare. Por s'qenka tamam kështu. Grabocka po ngul këmbë edhe këtë vit, e shpejt ka gati edicionin e dytë të "Dua më shumë Shqipërinë". Këtë fjali magjike të kohës së mençur të rilindasve, do t'ua verë dhe këtë herë në gojë shqiptarëve me emër, të shpërndarë në Lindje e Perëndim të botës. Pa i bërë hesapet këtij biznesi - shumë janë marrë me këtë gjë - duam të shtrojmë rëndësinë (në dukje patetike) e të thënit: E duam akoma këtë vend.

Eshtë shumë e vështirë të ndiehesh krenar sot për realitetin ku jetojmë; ku politika na ofron një degradim të Shtetit, ndërsa mjedisi shoqëror, degradim të vlerave njerëzore. E megjithatë, përballë kësaj fjalie, ia vlen të reflektojmë: të dashurojmë atë përpjekje të pak njerëzve që mes vështirësive punojnë me seriozitet e pasion edhe pse jetojnë në vendin me më shumë korrupsion, të mbytur nga trafiqet e nga prostitucioni, pa rrugë e pa drita, pa ujë; me spitale, shkolla e teatër të krimbur nga lagështira e nga mosdëshira e administratorëve-politikanë për t'i kthyer në normalitet.

Të dashurojmë ata pak njerëz (të rinj dhe pensionistë) që menjëherë iu përgjigjën apelit të Gazetës për të ndihmuar familjen e një nxënëseje të varfër të shkollës "Musine Kokalari" në Kombinat. Nxituan dhe i lanë nënës së saj lekët që kishin nëpër xhepa duke thënë: "Kjo është mundësia jonë". Të dashurojmë atë, gazetarin apo analistin e pavarur i cili nuk pranon kompromis e nuk trembet përballë kërcënimeve fizike të mafias së pushtetit e që me guxim u tregon njerëzve për pisllëqet në gatim e sipër. Të dashurojmë emigranten shqiptare, e cila në një tren në Itali i shpëtoi jetën një të moshuare italiane e më pas, kur gruaja kërkoi t'i mësonte emrin, vajza u përgjigj: Jam shqiptare. Të dashurojmë atë mjekun, që ngrihet në mes të natës për të operuar e për t'i lehtësuar dhembjen një të moshuari nga fshatrat e thellë të Kukësit edhe pse e dinte mirë se familja e varfër nuk do të mund ta shpërblente. Të dashurojmë këngëtaren, balerinin, instrumentistin që hedhin djersë e na nderojnë kudo që ndodhen.

Kemi akoma arsye ta duam këtë vend dhe njerëzit momentalisht të çorientuar të tij. Edhe këtë vit, pas pak ditësh, të ftuarit në spektaklin e Grabockës do të thonë: E duam më shumë Shqipërinë. Shumë do të rrudhin buzët, të tjerë do të mendojnë… Jemi në kohët që Shqipëria ka nevojë t'i themi se e duam. Më vonë, kur gjithçka të jetë më e bukur (sigurisht që do të jetë) për këtë fjali s'do të kujtohet më njeri. Ashtu si dikur në Nju Jorkun problematik të viteve '70, kur Laiza Minelli do të këndonte me të madhe "I love New Jork" dhe ajo këngë u dëgjua nga të gjithë.