Pulat nuk kakarisin më - Tregim

[Theodhoraq Ciko]

Theodhoraq Ciko

Tregim

Pulat nuk kakarisin më.

Atë ditë, babai i Kiçit u mor me kotecin e pulave , që në mëngjes deri në darkë. Ç’do vit bënin kotec dhe pesë pula të ngordhura që kishin, po pa strehë ngelnin .
- Sivjet ja u bëra me gurrë dhe baltë, që të rezistojë të paktën pesë gjashtë vjet.- u mbur Tasi
- Po për të mbuluar more baba si i bëhet halli, me se do e mbulosh?- ja ktheu Kiçi i biri.
- Ke të drejtë more bir, nuk kemi asgjë konkrete që të shërbejë si mbulesë. Do detyrohemi të vemi në mal natën , të presim purteka të njoma dhe një tufë me fier dhe pulat do të jenë për bukuri.
- Fieri është njëlloj si kashta e thekrës që kishe mbuluar dy vjet më parë, apo e harrove që dogje tetë pula dhe një këndes. Çibukun nuk e lëshon nga goja dhe në gjumë
- Mirë more bir, ke të drejtë, po kur të ritesh do e kuptosh babanë tënd, je i vogël akoma dhe nuk e di se çdo të thotë të mbash familjen me bukë.
Një natë më pare, Kiçi, që po dëgjonte moralin sipas tij, nga i ati, rrëzë një ferre në rrugë, kishtë parë një teneqe të madhe. Pa e bërë fjalën tërkuzë, u largua nga shtëpia duke e mbajtur mëndjen vetëm te ajo teneqe që rinte aty buzë rrugës kushedi prej sa kohësh. I foli dhe shokut të tij të ngushtë Raqit. Të dy sa u er mire, u drejtuan për te vendi ku rinte shtrirë teneqeja. Afër saj, ishte reparti ushtarak dhe një postëbllok, që përherë rinte një ushtar roje. Ndoqën me kujdes lëvizjet e rojes dhe në një moment që hëna u fsheh në re, rëmbyen teneqenë që rinte aty si me porosi. Teneqeja ishte shumë e rëndë dhe mezi e shpunë deri në shtëpi me disa shlodhje rrugës. E plasën në oborr dhe të nesërmen në mëngjes morën vesh. I ati, që e zgjoi me natë, duke e tërhequr për veshi drejtim teneqesë e duke i bërtitur e lebetiti Kiçin.
- Çfarë më ke sjellë në shtëpi more maskara? – Bërtiste Tasi dhe veshin nuk ja lëshonte djalit.- Nuk të thashë se do të shkonim në mal për purteka dhe jo që të më sillje këtu në oborr udhëheqësin e partisë. Po pse, more maskara, me të do i mbuloj pulat unë.
Kiçi ngeli i habitur kur pa se me gjithë mend, përpara tij qëndronte ai , udheheqësi,dora vetë; Enver Hoxha. Djali u pre i gjithi dhe nuk dinte se ç’xhuvap ti jepte tet. “Prandaj rinte aty ajo teneqe dhe nuk trazohej prej askujt. E kujt ja mbante që të kryente një veprim të tillë. Kushedi, ndonjë erë e fortë e kish rëzuar përmbys dhe i gjori djalë ku ta merte vesh që ishte ai udhëheqësi”. Guxoi e foli para tet;
-Po tani si i bëhet halli?
- Tani mere përsëri dhe çoje atje ku e gjete, pa filluar që ta kërkojnë, sa më shpejt që të jetë e mundur.
- Baba nuk është e mundur ajo gjë, pasi ne mezi e sollëm deri këtu dhe nuk mund ta çojmë përsëri, unë mendoj ta fshehim diku në qilar dhe mos bëjmë zë .
- Më fute belanë në shtëpi more zuzar dhe tani do më gjejë gjëma .Kujt i them dhe unë, ku di ti se ç’të prêt pasi ta diktojnë që ai është këtu.
- Nuk do e diktojnë kurrën e kurrës baba, i japim një të lyer me gërqele dhe e vendosim me kokë poshtë aty te pulat. Sipër vendosim gjësend dhe e maskojmë për bukuri.
- Kaq kollaj të duken gjërat ty dhe sa shpejt e gjete një mënyrë. Ke mësuar marifete, më mëson dhe mua pa le. Mirë, ashtu do të bëjmë, por kujdes, se i tregon kujt dhe shokut tënd që e solle mos i thuaj për këtë .
E lyen me gëlqere dhe me kokë poshtë e vendosën mbi kotecin e pulave. Sikur të ishte prerë me porosi, e mbulonte kotecin të gjithin. E mbuluan me lecka gjithllojesh dhe përsipër me bar të thatë. Dhe Tasit, sepse ju kujtua ajo thënia e tij ;që do të hamë dhe bar dhe idealet nuk i tradhëtojmë. Pikërisht, ishte koha për të dhe të birin, që të mos tregonin diku se pastaj i pinte e zeza. Pastaj, udhëheqësi nuk do të hante bar asnjëherë, fjala ishte gjithmonë për popullin.
- Ja lyeve mirë turinjtë? – pyeti Tasi të birin.
- Pse, ke frikë se ndonjë pulë shkon dhe na spiunon.
- Tallu ti, por çdo gjë bën vaki kohët e fundit.
Tasi, sa herë shkonte për të marë vezët, ulej poshtë dhe shihte mos i kish ikur gërqelja nga surati udhëheqësit. Pas një jave, në vendi ku morën udhëheqësin, Kiçi vuri re, se ishte vendosur një portret i ri njëlloj si ai i pari. U ndje më i qetë pas kësaj.
Një mëngjes, Kiçi, i shkoi pas tet aty te koteci që pa gdhirë dhe po e dëgjonte kuvendimin e tij me pulat.
“ Ju kam vënë roje të madhin e vendit. Po të doni kakarisni në ja u mban, ai ja u le vezën pa nxjerë nga by.. Bëni agjitacion dhe propogandë, thoni që nuk kemi misër dhe elb po ja u mban. Edhe ti që këndon përmëngjes, mos ma ngri atë lafshë kaq shumë se aty e ke çekanin, dhe po ju porosis; mos i thoni për mua gjë, se pastaj do e kini pisk dhe prej meje. Tregohuni mirënjohëse për atë mbulesë speciale që u vura”. I biri dëgjonte të atin dhe qeshte. Që ai, ta merte vesh, u kollit dhe ja plasi gazit.
- Tfu… më trembe more lanet mu duk sikur po më pergjonin dhe më pushoi zemra për pak.
- Baba, leri pulat se nuk i gjen gjë, as ty nuk të gjen gjë, se portreti i ri u vu në vendi ku e morëm.
- Ashtu more bir, pse nuk thua se gjysma e së keqes iku. Duhet kujdes i madh bir, se ikën për dhjamë qeni në këto kohë të turbullta. Edhe nga jastëku duhet që të kesh frikë, po, po edhe nga gruaja jote.

Fund