Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 3
  1. #1

    Randa Konica: Marrëveshja sekrete e Hoxhës, që shpëtoi pinjollët e familjes Konica

    Randa Konica: Marrëveshja sekrete e Hoxhës, që shpëtoi pinjollët e familjes Konica

    Randa Azem Konica është mbesë e Faik dhe Mehmet Konicës. Pinjolle e një familjeje në zë në Shqipërinë mëmë, Ramanda ka trashëguar prej tyre fisnikërinë e një familjeje aristokrate, që pothuaj 100 vite më parë ka pasur në dorë fatet e kombit. Ajo ka lindur dhe është rritur në kryeqytetin e Sirisë, Damask. Me një nënë shqiptare, bijë e Mehmetit dhe vajzë e vëllait të Faik Konicës e baba sirian, kujtimet e saj nga më të hershmet e deri tek këto të fundit lidhen me Shqipërinë. Të ëmën e quanin Lavdie Konica dhe nga rrëfimet e Randës mundesh të imagjinosh lehtë, një grua zonjë, pothuaj një shqiponjë, që ka bërë çmos që e bija të dijë për vendlindjen e saj dhe gjuhën, po aq sa dinte ajo. Kushërirë e Ahmet Zogut, e Toptanasve dhe e Sulejman Delvinës, jeta e pinjollëve të Konicajve ka qenë një endje nëpër cepat e globit, por sot, kur mendohej se kish mbetur vetëm emri, vjen edhe lajmi i mirë se Konicajt janë dhe se kanë identitet shqiptar, ndonëse prej më shumë se 60 vitesh janë dhjetëra kilometra larg...

    Ajo flet një shqipe të rrjedhshme, një gjuhë letrare që tek-tuk anon nga dialekti tosk. Nuk ka problem as me mbiemra e emra që mund të mos i ketë hasur më herët. “Nikolli? Po, e kuptoj lehtë edhe emrin dhe mbiemri tuaj, Fatmira”, - pëshpërit me mirësjellje. Është shumë e këndshme në pamje dhe në bisedë, e lirshme dhe shumë sqimatare. Na sqaron se emri i saj është Randa dhe jo Eranda, e që në shqip do të thotë lule. Randa Al Azem Konica rrëfehet për herë të parë në një media shqiptare e më gjerë. Pinjollja e Faik Konicës, mbesa e shkrimtarit dhe patriotit, por edhe e diplomatit Mehmet Konica, rrëfen gjithçka mbi ‘dinastinë’ e mbiemrit të saj. Si i ikën regjimit komunist shqiptar dhe si përfunduan në Sirinë e largët? Pse është kthyer nga Siria në Tiranë pinjollja e aristokratëve?! Cila qe marrëdhënia me Mbretin Zog dhe takimi me mbretëreshën Geraldinë ...

    Për ne shqiptarët, ju jeni Randa Konica, ndërsa për sirianët Randa Al Azem. Cila është lidhja juaj me Mehmet dhe Faik Konicën?
    Si filim, duhet të them se çdo gjë që unë di për Shqipërinë e kam mësuar nga nëna ime, Lavdie Konica. Ka qenë ajo që më ka folur për të atin, Mehmet Bej Konicën, dhe xhaxhain e saj, Faik bej Konicën. Unë jam mbesë e tyre. Pra, gjyshi im ka qenë Mehmet beu, ministër i Jashtëm i Mbretërisë Shqiptare. Unë kam lindur dhe jam rritur në Siri, nga nëna ime shqiptare dhe babai sirian...
    Çfarë ju thoshte nëna juaj për ta?
    Nëna më ka folur shumë, si për të atin e si për xhaxhain, i cili ishte në Amerikë ambasador. Më ka folur për bibliotekën që Faik Konica kishte në Neë York, më ka treguar për idetë dhe mendimet e tij.
    Ju jeni e vetmja pinjolle e familjes Konica? Sa pasardhës të tjerë ka 'dinastia' juaj?
    Pasardhës në linjë mashkullore nuk ka. Mehmet Konica kishte dy vajza, nënën time, Lavdien dhe tezen time, Merushen, pra nuk kishte djalë. Pasardhës të familjes Konica sot jam unë dhe tre vajzat e tezes sime, si edhe djali i tezes.
    Mehmet Konica vdiq në Itali.
    A mund të në tregoni për fundin e jetës së tij?
    Gjyshi ka vuajtur shumë nga kanceri dhe vitet e fundit të jetës i ka kaluar duke marrë ilaçe për t'u kuruar ndaj kësaj sëmundjeje. Gjyshi ka qëndruar në Shqipëri deri në kohën e pushtimit, kur edhe mbreti iku nga Tirana. Pas ikjes së Zogut, edhe ai u largua, por shkoi drejt Italisë. Në Romë i kërkuan që të kthehej në Shqipëri dhe të bëhej kryeministër i Shqipërisë nën Italinë, por ai nuk pranoi të bashkëpunonte me fashistët. Ndërkohë që gjyshi ishte në Itali, gjyshja me nënën dhe tezen time ishin në Shqipëri. Herë pas here, këto të tria shkonin ta vizitonin, aq më tepër kur qe i sëmurë.
    Po në varrim ishin, apo nuk u lejuan nga komunistët?
    Jo. Nuk arritën të shkonin në varrim. Kur gjyshi vdiq më 1946, ato gjendeshin në Tiranë dhe regjimi komunist nuk i lejoi të shkonin. Ai vdiq në Romë dhe u varros nga italianët. Eshtrat e tij, ende sot gjenden atje.
    Mehmet Konica vdes dhe varroset ne Itali, familja mbetet në Tiranë. Si arritën të ikin nga Shqipëria gruaja dhe dy vajzat e Mehmet Konicës?
    Me shumë vështirësi kanë dalë nga Shqipëria. Im gjysh Mehmeti, ka pasur marrëdhënie shumë të mira me anglezët. Gjyshen time, nënën dhe tezen, regjimi komunist i kishte dënuar me vdekje, për shkak se ishin familja e Mehmet Konicës, i cili kishte ikur në Itali dhe kishte bashkëpunuar me anglezët. Kanë qenë anglezët ata që kanë bërë një marrëveshje me Enver Hoxhën, marrëveshje nga e cila, tri femrave të familjes Konica iu shpëtoi jeta. Sipas kësaj ujdie, Enver Hoxha binte dakord që gjyshja, nëna dhe tezja të shkonin në Itali, me kusht që nipi i Enver Hoxhës, që vuante nga një sëmundje e rëndë, të merrej për kurim nga Italia. Për këtë marrëveshje biseda është bërë me Koçi Xoxen, por për interesat e Enver Hoxhës. Xoxe dhe anglezët kanë bërë bisedime, nga të cilat përfitonte familja e Mehmet Konicës dhe nipi i Enver Hoxhës. Nuk e di nëse ky nip i Enver Hoxhës, ishte djali i vëllait, i motrës apo se ç'lidhje kishte tamam me të, por di që kjo ka qenë marrëveshja.
    Si kanë udhëtuar nga Shqipëria në Itali dhe kush i ka shoqëruar?
    Kanë udhëtuar me avion ushtarak dhe bashkë me ta ka qenë edhe ky nipi i Enver Hoxhës. Ishin të lumtur, se po i shpëtonin dënimit me vdekje.
    Në ç'moshë ishte asokohe nëna juaj?
    Ka qenë rreth 25 vjeç e po ashtu edhe tezja. Ishin të reja dhe të pamartuara. Kishin kryer shkollën në Tiranë dhe në Itali. Dinin disa gjuhë të huaja.
    Në Itali ku shkuan, ku qëndruan?
    Kanë qëndruar në kampe, në Romë.
    Faik Konica ka vdekur kishte vdekur më 1942, ndërsa Mehmet Konica vdes më 1946. Dy vajzat dhe gruaja e tij, si përfunduan në Siri?
    Mbreti shqiptar, Ahmet Zogu kishte miqësi me mbretin Faruk të Egjiptit, i cili kishte origjinë shqiptare dhe presidentin e Sirisë në atë kohë, Shukri Kuvetli. Unë di që kanë qenë duke ngrënë iftar, kur Zogu i ka thënë që ka disa kushërira të vetat që po jetojnë nëpër kampe në Itali dhe i ka kërkuar ndihmë presidentit sirian. Ai i ftoi në Siri, pas dy vitesh qëndrimi në kampet italiane.
    Si ka qenë jeta e nënës suaj në Siri?
    Mezi e ka përballuar. Gjithë jetën e saj, nuk pranoi të mësonte gjuhën e vendit, madje edhe kur u martua me sirian nuk mori dokumentet siriane, nuk pranoi. Kur udhëtonte, merrte leje kalimi. Ndërsa mua, më ka kërkuar ta mësoj shqipen më mirë se arabishten, nervozohej kur ngatëroja shkronjat zh apo sh. Ajo ma ka mësuar shqipen në shtëpi. Ajo vdiq dhe nuk dinte dy fjalë arabisht dhe me babain fliste frëngjisht. Kanë jetuar më vështirësi e me mall. Kanë qenë të lidhura shumë, nëna me tezen. E ndjenin veten të huaja.
    Në ç'lagje jetonit?
    "Al-kadem" dhe "Divanie".
    Po sot, sa e vështirë është jeta atje?
    Situata në të cilën është Siria, dihet.
    Sa e lidhur jeni ju me Shqipërinë?
    Ne në shtëpi flisnim gjatë gjithë kohës për Shqipërinë. Mezi e prisnim ditën që të vinim e ta vizitonim. E ëndërronim!
    Kur keni qenë për herë të parë në Shqipëri?
    Kam qenë në vitin 1994 me nënën time. Për fat, ishte ende gjallë dhe mundi ta shohë edhe njëherë vendlindjen para vdekjes. Ajo takoi të gjithë njerëzit që njihte, kushërinjtë e të afërmit. Qëndruam në Tiranë plot 15 ditë dhe u kthyem.
    Kë keni kushërinj?
    Kemi delvinjotët. Ne kemi pasur të afërm edhe Sulejman Delvinën, ish-kryeministrin, kemi kushërinj edhe Toptanasit.
    Ju mbiemrin Al Azem e keni nga babai?
    Po. Familja e tim eti është një familje aristokrate e njohur jo vetëm në Siri. Prej familjes Al Azem kanë dalë valinj, pashallarë, kryeministra. Ka edhe një pallat familja Al Azem, dhe njerëzit vijnë nga të gjitha anët e botës për ta parë.
    Çfarë ju ka thënë nëna juaj për fëmijërinë e vet në Tiranë?
    Mamaja ime, Lavdia është rritur në Pallatin Mbretëror të Zogut. Kujtimet e saj të fëmijërisë lidhen me princeshat, motrat e Zogut me të cilat luante. Madje mbante mend se kur luanin kukafshehtas, shpesh ajo i kërkonte ndihmë mbretit Zog për t'u fshehur dhe ai e ndihmonte. Kur nëna ime u martua në Damask, atje erdhi ministri i Pallatit Mbretëror për të ditur se në ç'familje po jepej e bija e Mehmet beut. Duhej që të ishte dakord ai, para se të bëhej fejesa, dhe pa 'ok'-ejin e tij, nuk mund të bëhej, sepse ai përfaqësonte dakordësinë e mbretit Zog, i cili interesohej për mirëqenien e vajzave të Konicës. Meqenëse nuk i njihnim njerëzit mund të ndodhte që të martohej me çdo njeri, prandaj, duhej interesuar më parë.
    Si lidheshit ju me familjen e Zogut?
    Edibe Zavalani ishte gjyshja ime, nëna e nënës sime dhe e bija e Dylbere Toptanit. Edibe Zavalani-Konica ka qenë e martuar me Mehmet Bej Konicën dhe ka pasur dy vajza, Lavdien, që ishte nëna ime dhe Merushen, që ishte tezja ime. Nëna e kishte mbretin kushëri nga nëna mbretëreshë, pra nga nëna e Ahmet Zogut.
    Po të birin e Zogut, Lekën I, e keni takuar ndonjëherë?
    Po, e kam takuar. Ka qenë shumë njeri i mirë. Kemi qëndruar me të 15 ditë në Jordani. Kanë qenë shumë ditë të bukura!
    Leka I ishte vetëm apo me të ëmën, Mbretëreshën Geraldinë?
    E kam takuar edhe vetëm edhe me të ëmën, sepse ne e kemi njohur nga afër edhe mbretëreshën Geraldinë. Ajo ka ardhur në vitin 1986 në Liban, dhe në këtë kohë e takuam. Ime më mezi priste ta takonte, sepse kishte mall për çdo gjë që e lidhte me Shqipërinë.
    Keni mbajtur kontakte me familjen mbretërore vazhdimisht? Vinin në Damask?
    Po, kemi mbajtur kontakte. Ata nuk vinin në Damask, por në Liban dhe ne shkonim nga Damasku në Liban ose në Jordani për t'i takuar. Mbretëresha Geraldinë erdhi në Liban më 1986-ën, ndërsa Lekën I e kemi takuar në Jordani më 1997.

    Vijon nesër....

    Fatmira Nikolli - GSH
    Fotografitë e Bashkëngjitura Fotografitë e Bashkëngjitura  
    Mos shkruaj gjë kur je me nerva, sepse, ndërsa plaga e gjuhës është më e keqe se e shpatës, mendo ç’ka mund të jetë ajo e pendës

  2. #2
    Konica letërkëmbimi me Berishën president, “mos e lejo rikthimin e komunizmit”

    Randa Al Azem Konica, mbesë e Mehmet dhe Faik Konicës, prej mbiemrit të saj ka marrë dy gjëra: Kryelartësinë dhe dashurinë për Shqipërinë. Mrekulli! E të mendosh se për herë të parë ka ardhur në vendin e origjinës, pasi i ka kaluar të tridhjetat. Familja e saj sot, ka edhe më shumë vulën shqiptare. Bashkëshorti i saj quhet Ibrahim Ahmeti e është shqiptar i Preshevës. Janë njohur në Damask dhe janë prindërit e një vajze pianiste, që edhe këndon. Ajo mban emrin e gjyshes, quhet Lavdie. Për t’u martuar me të, krushqia është dashur të miratohet as më pak e as më shumë se nga Ibrahim Rugova. Këtij të fundit, do t’i mbërrinte krejt papritur një letër nga Damasku. Nëna e Randës do t’i shkruante pak a shumë kështu: Ibrahim Ahmeti, kërkon dorën e vajzës sime. Dua miratimin tuaj... E Rugova e dha, sepse e njihte familjen preshevare!

    Por, përveç letrave me Rugovën, Randa Al Azem Konica, na tregon se e ëma, i ka shkruar letra edhe kryeministrit aktual të Shqipërisë, z. Berisha. Kjo, në kohën kur Berisha ka qenë president i vendit. Randa tregon se, si z. Rugova, ashtu edhe z. Berisha, Lavdie Konica iu ka kërkuar që të mos e lëshojnë rrugën e nisur, lirinë. “E urrente nëna ime komunizmin, prej tij kishte përfunduar në Siri, prej komunizmit kishte qenë emigrante politike, larg atdheut dhe të afërmve. Të njëjtën gjë i ka thënë edhe Ibrahim Rugovës, ‘mos lejo që të kthehet situata mbrapa në kohë’. Ideja kryesore e kërkesa kryesore e saj, ndaj z.Berisha e z.Rugova, ishte: Mos e lëshoni rrugën e nisur, lirinë”, - më drejtohet ajo.

    Në këtë pjesë të dytë të intervistës, ajo flet për familjen e të atit sirian, për letërkëmbimin e së ëmës, Lavdie Konica, me Berishën president e Ibrahim Rugovën, për të bijën pianiste, për bashkëshortin shqiptar, për Mehmet dhe Faik Konicën dhe atë çfarë ka trashëguar prej tyre...

    Si ishte jeta e shqiptarëve në Siri gjatë kohës që këtej lulëzonte komunizmi?
    Nuk kemi pasur të bëjmë me shumë shqiptarë, sepse mami nuk kishte lidhje me ta. Disa prej tyre, ishin më të mëdhenj në moshë se mami dhe disa, vinin e iknin në Shqipëri. Madje e donin Enver Hoxhën, ndërsa nëna ime nuk e donte, ai e kishte dënuar me vdekje nga regjimi komunist, ishte në Siri emigrante politike, për shkak të tij. Kishte shqiptarë që jetonin atje dhe vinin për semestra shkollorë këtu.

    Sa shqiptarë mund të ketë në Siri?
    Më shumë se 100 mijë. Janë dy lagje ku jetojnë shqiptarët atje: “Al-kadem” dhe “Divanie”.
    Po ju, ku jetoni?
    Në rrugën “Italiani Rasi”, nr.486. Është një lagje ku banojnë familjet aristokrate. Unë e kam trashëguar nga babai im shtëpinë.
    Kishte edhe shqiptarë me të cilët patët marrëdhënie të mira, apo jo?
    Po, kishte plot. Kemi miq që janë tregtarë, kanë bizneset e veta.
    A ka atje një lloj shkolle, shoqate a klubi që i mbledh shqiptarët bashkë?
    Jo, nuk ka. Nëna ime deshi të hapte një klub. Më 1997-ën, Leka I erdhi në Jordani dhe qëndruam me të 15 ditë. Nënës i dha një pasaportë diplomatike. Nëna dhe Leka I deshën të bëjnë një klub shqiptarësh në Siri, por shqiptarët nuk pranuan të bëhen pjesë e saj, sepse thanë: Ne jemi sirianë, kemi pasaporta siriane, nuk duam të na shohin me sy tjetër këtu në Siri.
    A e ndjejnë veten shqiptarë bashkatdhetarët tanë atje?
    Ka njerëz që e ndjejnë dhe thonë jemi shqiptarë, ka që nuk e ndjejnë dhe nuk e pranojnë origjinën. Ne si familje, u lindëm dhe u rritëm duke na folur për Shqipërinë, duke na thënë nëna dhe duke i thënë vetes që jemi shqiptarë. Nëna ime e festonte festën e flamurit në shtëpinë e saj me ata që ndiheshin shqiptarë.
    A flasin shqip?
    Ka disa që flasin, ka të tjerë që jo, e ka edhe disa të tjerë që dinë disa fjalë. Ka të tjerë që nuk duan të flasin shqip.
    Rikthehemi edhe një herë tek mbiemri Konica. Çfarë ruani ju prej origjinës suaj?
    Kryelartësinë! E ruajmë shumë. Ruajmë po ashtu edhe dashurinë për shtetin amë. Kemi marrë mallin për Shqipërinë nga nëna dhe gjyshërit.
    Po idetë e vëllezërve Konica, i keni trashëguar?
    Idetë po, - ç’kam mësuar nga nëna. Unë sot nuk kam asnjë libër të tyre, sepse s’kam pasur ku t’i gjej. Tani që jam në Tiranë ndryshon puna.
    Keni shkuar në Konicë, të njihni fshatin prej ku rridhni?
    Jo, ende s’ia kam dalë. Më duhet vizë që të shkoj atje, Konica është në Greqi sot. Shpresoj që të arrij ta vizitoj sa më shpejt. Dua të shkoj edhe në Delvinë, edhe në Sarandë, Vlorë, Shkodër.
    E keni menduar ndonjëherë që të riktheheni të jetoni në Shqipëri?
    Po, shumë herë, por nuk kemi pasur mundësi, sepse vijmë me vizë në Shqipëri.
    Nëna juaj, ruante foto apo dorëshkrime të të atit, Mehmet Konicës dhe xhaxhait, Faikut?
    Po, ka ruajtur foto të të dyve. I kam në Damask. Por, kanë shumë pak, sepse siç iu thashë kanë ikur vrapimthi nga Shqipëria, pastaj kishin qëndruar në kampe.
    Mbante lidhje nëna juaj me Shqipërinë nën komunizëm?
    Me vështirësi. Kohë pas kohe i vinin letra, kohë pas kohe jo. U shkruante tezeve të veta, por jo gjithmonë.
    Me kë kishte tjetër miqësi nëna?
    Me Nermin Vlorën ka pasur shumë miqësi. I dërgonin gjithnjë letra njëra-tjetrës dhe janë letra shumë të bukura.
    I keni me vete?
    Jo, i kam në Damask.
    Kur thoni të bukura, ç’keni parasysh?
    Janë të çlirëta dhe shkruajnë shumë bukur.
    Faik Konica, nuk ka qenë i martuar, por ka qenë tejet i lidhur me shoqërinë e lartë të Amerikës, e jo vetëm. Jeni në dijeni ju nëse ka pasur fëmijë jashtë martese?
    Jo, ne nuk dimë të ketë pasur. Nëna ime s’më ka thënë asgjë për këtë pjesë. Dimë që ka pasur shumë mik poetin francez Guillaume Apollinaire. Këtë ma ka thënë nëna.
    Çfarë mbante mend nëna juaj për Faik Konicën dhe të atin?
    Që ishin patriotë të mëdhenj dhe e donin Shqipërinë, ishin kryelartë, nuk përkuleshin, nuk tundeshin nga mendimet e veta dhe se ne jemi si ata. Për të atin, Mehmet Beun thoshte se ka qenë shumë modest, edhe pse ka pasur detyra me shumë rëndësi. Do doja që eshtrat e Mehmet Beut të ktheheshin në Shqipëri.
    E në veçanti për Faik Beun?
    I dërgonte shumë dhurata nga Amerika, pako të tëra me rroba të bukura.
    Faik Beu është mbajtur si një burrë me shije të holla. Nënës suaj, i pëlqenin dhuratat e xhaxhait?
    Po, i pëlqenin shumë dhuratat e tij dhe e donin shumë, si nëna, si tezja. Krenoheshin me të dhe e përmendnin gjithnjë. Unë prej tyre e njoh.
    Me ju ‘dinastia’ nuk shuhet. A keni penë për të shkruar?
    Kam shkruar kur kam qenë e vogël, por jo kohët e fundit.
    Për herë të parë, keni ardhur në Shqipëri më 1994-ën. Kjo është hera e dytë?
    Jo, e treta. Kam ardhur edhe para dy vitesh.
    Do rrini në Tiranë gjatë?
    Po, kemi marrë një shtëpi me qira aktualisht. Dua të rri, të shoh se si më shkojnë punët.
    Keni dëshirë të jetoni këtu?
    Po, shumë. Gjithnjë këtë kam dashur.
    Çfarë ju pengon?
    Jam ende me vizë.
    Pse nuk e merrni nënshtetësinë shqiptare?
    Dua ta marr. Kam shumë dëshirë.
    Ju u takuat me kryeministrin para pak ditësh. Mbase ju ndihmon...
    E falenderoj shumë kryeministrin për mikpritjen. U gëzova.
    Nuk është e lehtë të priteni nga kryeministri. Si arritët ta takoni?
    Falenderimi për këtë shkon për zëvendësministren e Punëve të Jashtme, zonjën Edit Harxhi. E falenderoj shumë. Por dua të falenderoj edhe njeriun që na njohu me zonjën Harxhi, z. Ermal Muça. Ai është Konsull i Përgjithshëm në Konsullatën e Përgjithshme në Stamboll. Ai na ndihmoi dhe madje na sugjeroi që të kërkojmë nënshtetësinë shqiptare, sepse e dinte që vuanim me viza. Janë sjellë të dy shumë mirë me mua, edhe zonja Harxhi, edhe zoti Muça.
    Keni prona në Shqipëri?
    Po. I kam me Toptanët.
    Keni dokumente për to?
    Po, i kemi me tapi. Kur t’i marr këto, dua të hap ndonjë biznes të vogël, që të jetoj në Shqipëri.
    Si lidhet familja juaj me Toptanët?
    Dylbere Toptanin e kam gjyshen e mamit.
    Këto ditë që keni ardhur në Shqipëri, cilat qytete keni vizituar?
    Kemi takuar disa miq e të njohur dhe kemi vizituar Durrësin dhe Krujën. Krujën e dua shumë. Më herët kam vizituar edhe Prishtinën, Gjilanin, Ferizajn, Preshevën, Prizren, Ohrin.
    Pse iu pëlqen më shumë se qytetet e tjera Kruja?
    Sepse duket si qytet i vjetër. Kam mall për qytetet e vjetra e veç kësaj ka edhe kalanë e Skënderbeut. Shumë i bukur është.
    Si iu duket Shqipëria sot në krahasim me vitin 1994?
    Shumë ndryshe. Nuk duket e njëjta.
    Ju jeni e martuar tashmë dhe keni një vajzë. A mund të na prezantoni me familjen tuaj?
    Im shoq quhet Ibrahim Ahmeti. Është shqiptar dhe ka lindur në Preshevë. Kam një vajzë që quhet Lavdie, që është në klasën e shtatë dhe është pianiste dhe këndon. Mëson shumë në shkollë.
    Vajza juaj, flet shqip?
    Po, sigurisht, shumë mirë madje.
    Atëherë, jeni një familje më shumë se shqiptare. Si e gjetët një bashkëshort shqiptar nga Presheva, kur jetonit në Damask?
    E kam njohur në Damask. Erdhi me një gazetar në shtëpinë tonë për t’i bërë nënës një intervistë dhe kështu u takuam.
    Nëna juaj, u gëzua për martesën tuaj me shqiptar?
    Po, shumë.
    Ishte dakord menjëherë?
    I pëlqente ideja se është shqiptar. Por, pastaj, i dërgoi edhe një letër Ibrahim Rugovës.
    Për ç‘arsye?
    Që ta pyeste për familjen e Ibrahimit. I tha se “Ibrahim Ahmeti ka kërkuar dorën e vajzës sime. Dua ta di nga ju nëse duhet t’ia jap apo jo”. I kërkoi miratim. Ai i tha që ishte dakord dhe se do të bënte shumë mirë.
    Ibrahim Rugova, e njihte bashkëshortin tuaj?
    Jo, njihte familjen e tij në Preshevë.
    Po të tjerët qenë dakord, apo vetëm nëna?
    Në fillim nuk donin që unë të martohesha, se iu dukej sikur do të ikja larg. Vija nga një familje shumë e madhe dhe nuk donin që të shkoja me Ibrahimin në Serbi, ku është Presheva sot, ndërsa për në Shqipëri s’e kishin edhe shumë problem, se thoshin, është shteti i nënës tënde. I vunë kusht Ibrahimit që të jetonte atje me mua, në Siri, kështu na lejuan të martoheshim.
    Me kë kishte tjetër korrespondencë nëna juaj përveç Ibrahim Rugovës?
    Edhe me z. Sali Berisha kur ky ishte president. I ka shkruar disa herë.
    Kërkonte diçka prej z. Berisha?
    Jo, në fillim i shkroi për ta uruar si president e më pas, di që i ka shkruar një letër ku i thoshte “mos lejo që të rikthehet komunizmi”. E urrente nëna ime komunizmin, prej tij kishte përfunduar në Siri, prej komunizmit kishte qenë emigrante politike, larg atdheut dhe të afërmve. Të njëjtën gjë i ka thënë edhe Ibrahim Rugovës, “mos lejo që të kthehet situata mbrapa në kohë”. Ideja kryesore e kërkesa kryesore e saj, ndaj z.Berisha e z.Rugova, ishte: Mos e lëshoni rrugën e nisur, lirinë.
    E mbante mend kryeministri nënën tuaj?
    Po, i mbante mend letrat.
    Si është gjysma juaj siriane?
    Është një familje e madhe dhe me emër. Jam fëmijë i vetëm dhe njerëzit e babait më duan shumë. Halla, më merr çdo ditë në telefon, edhe këto ditë që jam këtu, për të ditur se si jam. Si familja e madhe, edhe atje kemi shumë prona, trashëgojmë edhe objekte antike, që ndonëse janë shtetëzuar, janë në emrin tonë, si për shembull një varr i tërë me florinj, të cilin vijnë ta vizitojnë. Nga ana e babit vij nga një familje me 300 vite traditë politike, me kryeministra. Prona kemi edhe në Liban. Babai nuk ka punuar asnjëherë, edhe pse kishte mbaruar studimet.
    Familja e babait, nuk iu ka paragjykuar për shkak të origjinës shqiptare apo dashurisë për Shqipërinë?
    Jo, asnjëherë. Ata e dinin se nëna vinte nga një familje e madhe dhe vetë ata ishin familje e madhe, të edukuar dhe të kuptueshëm.
    Nga familja juaj, vetëm ju jeni e martuar me shqiptar?
    Po. Vajzat e tezes janë të martuar me sirianë, madje familja ku është martuar njëra prej vajzave të tezes, është pasardhëse e Profetit Muhamed.

    Fatmira Nikolli - GSH
    Mos shkruaj gjë kur je me nerva, sepse, ndërsa plaga e gjuhës është më e keqe se e shpatës, mendo ç’ka mund të jetë ajo e pendës

  3. #3
    i/e regjistruar Maska e Brari
    Anëtarësuar
    23-04-2002
    Postime
    18,826
    thx shigjet per keto intervistat.
    mesova shum gjera..

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •