Deshmi se Muhamedi nuk ishte profet!

[labi_nn]

Muhamedi nuk ishte profet!

Myslimanët nënvijëzojnë jo vetëm një provë, por një numër fushash, ato që ata ndjejnë, substancojnë shpalljen e tyre drejt profetësisë së Muhamedit. Do të ishte ndihmuese për t’i parë këto fusha dhe që të vijmë në konkluzionin se sikur këto të ishin shpallje legjitime për profetësinë e tij.

Pozita myslimane

Emri i Muhamedit, si Ahmed, do të thotë “I lavdërueshmi”. E më tepër se kaq ky nuk ishte iniciali i emrit të tij, por ishte emri i atribuar ndaj tij më vonë në jetën e tij kur ai u bë profet i njohur i arabëve. Studiuesit besojnë se emri i fëmijërisë së tij ishte “Amin”, i emëruar sipas nënës së tij “Amina”, e cila vdiq kur ai ishte 6 vjeç. I ati quhej “Abdullah”, por Muhamedi kurrë nuk e njohu atë sepse ai vdiq para se ai të lindej. Pas vdekjes së nënës së tij, Muhamedi u rrit nga gjyshi i tij, dhe pas vdekjes së tij, nga xhaxhai Abu Talib. Në rininë e tij Muhamedi udhëtoi shumë gjatë me karvanet e tregtarëve me gamile. Kjo është një çështje, që sipas traditës muslimane, gjëra të veçanta ndodhën me të, të cilat ndikuan në statusin e tij midis njerëzve.

Një dëshmi mbinatyrore që drejton në profetërinë e Muhamedit

Kur ai ishte tre vjeç, dy engjëj erdhën dhe morën zemrën nga gjoksi i tij, e pastruan me ujë të akullt, e vendosën atë prapë në vend dhe u larguan. Duke bërë kështu ata supozohet ta kenë përgatitur atë për misionin e tij mbi tokë. Një tjetër histori e cila vjen nga tradita muslimane përmend se pas vdekjes së gjyshit Abdu-Mutalib, Muhamedi shkoi për të vizituar një murg katolik me xhaxhain e tij Abu-Talib, është e thënë se murgu pa një re që mbronte vetëm Muhamedin prej diellit. Atëherë ishte momenti kur ai kuptoi se mund të ishte i veçantë.

Në moshën 25 vjeçare ai u martua me Hatixhën, një vejushë, 15 vjet më e vjetër, e cila ishte në fakt punëdhënësja e tij. Martesa ishte e lumtur dhe dy bij e katër bija u lindën prej tyre, edhe pse dy bijtë nuk jetuan. Hatixhja vdiq pas 25 vjetëve martesë me Muhamedin, dhe gjatë kësaj kohe Muhamedi nuk u martua me ndonjë grua tjetër.

Më 612 Muhamedi u tërhoq dhe shpesh shkonte për meditim në malin Hira, i cili gjendet afër Mekës. Këtu, sipas traditës ai pati zbulesën e tij të parë. Në Mishkat-ul-Masabih, vëll. IV, faq. 356-357 ne lexojmë rreth kësaj zbulese të parë e dhënë nga Ajshja, gruaja më e preferuar e Muhamedit:


“Zbulesa e parë që filloi të shfaqej ndaj apostullit të Allahut ishte një ëndërr e saktë në gjumë. Ai nuk pa një ëndërr, por erdhi si një agim mëngjesi. Pas kësaj vetmia iu bë e çmueshme ndaj tij dhe ai vendosi që ta izolojë veten e tij në shpellën e Hirës dhe u përfshi në një devocion (shërbesë e shenjtë) për shumë net para se ai do të shkonte në shtëpinë e tij për t’u furnizuar me ushqime. Atëherë ai do të kthehej te Hatixhja të merrte furnizimet për netët derisa e vërteta erdhi tek ai gjatë kohës që ai ishte në shpellën e Hirës. Engjëlli iu shfaq para tij dhe i tha: “Lexo” unë u përgjigja, “unë nuk mund të lexoj”. Pastaj ai më mori dhe më shtypi fort deri sa mbi mua erdhi një raskapitje; mandej ai më lëshoi dhe tha: “Lexo unë i thashë nuk mund të lexoj”. Pastaj ai rrëfen: më pas ai më mori dhe më shtypi fort për herë të dytë deri sa atje u shfaq një lodhje shumë e madhe në mua, pastaj më lëshoi. Ai tha “lexo”, unë thashë “nuk mund të lexoj”. Atëherë ai më mori dhe më shtypi për herë të tretë deri sa u shfaq një rraskapitje në mua: pastaj më lëshoi. Ai tha: “Lexo në emër të Zotit që të krijoi, krijoi njeriun nga një mpiksje. Lexo dhe Zoti yt është më Bujari, i cili mësoi me laps, i mësoi njeriut atë që nuk e dinte”. Atëherë profeti u kthye prej aty, zemra e tij po dridhej dhe ai shkoi te Hatixhja dhe i tha, “Më mbulo, më mbulo”. Atëherë e mbuluan atë deri sa tmerri kaloi prej tij.

Si kushdo që është rrëmbyer nga një engjëll (disa tradita thonë që ai u kap prej fytit), ai u frikësua dhe vrapoi në shtëpi tek gruaja e tij, e cila kishte kuptimet e saj interesante të përshkrimit nëse ai po thoshte të vërtetën apo jo. Ajo e vendosi atë mbi çdo ije të saj dhe e pyeti nëse e kishte parë engjëllin, të cilës ai iu përgjigj po. Pastaj ajo u zhvesh para tij dhe e pyeti përsëri nëse e kishte parë engjëllin, dhe kur ai tha jo, atëherë e kuptoi se ai kishte marrë një zbulesë autentike.

Hatixhja më pas e çoi atë tek një murg nestorian në Mekë, i quajtur Varaga Ibn Nofali, i cili po përkthente librin e Mateut në arabisht në atë kohë. Ai, mbi pyetjet që i bëri konfirmoi se Muhamedi ishte me të vërtetë një profet. Fatkeqësisht ky murg nuk e kishte përkthyer Mateun 24:24 në atë kohë. Nëse ai do të kishte bërë këtë, Muhamedi kurrë nuk do të kishte marrë marshimin e profetit.

Këto fakte të mësipërme sipas traditës muslimane janë se si Muhamedi mbajti autoritetin e tij për të filluar shërbesën e tij dhe si e mori besimin si profet i Perëndisë më tepër se kaq, si profeti përfundimtar nga Zoti “vula e gjithë profetëve” (sipas Sures 33:40). Ka akoma “prova” të dëshmuara të cilat myslimanët u referohen si substanca e shpalljes së profetërisë së tij.

[labi_nn]

Krijuesi analfabet i Kuranit çështje e profetërisë së tij

Myslimanët shpallin se Muhamedi ishte analfabet. Ata arsyetojnë: “si mundet që një analfabet të shkruajë një libër si Kurani?” Me anë të kësaj ata nënkuptojnë se autorësia e Kuranit nuk mund të jetë bërë nga dikush i cili nuk lexon, kështu vazhdimisht shkrimi i tij është një mrekulli, që në kohën kur ka ardhur nga Allahu. Ata përfshijnë, prandaj, se mrekullia e Kuranit i jep të drejtën Muhamedit të shpallet profet.

Për ta kuptuar më mirë këtë argument, ne kemi nevojë t’u referohemi ndaj pasazhit i cili flet në lidhje me analfabetizmin e tij. Në suren 7:157 ne lexojmë:

“Që pranojnë të dërguarin (Muhamedin), Pejgamberin arab,( që nuk shkruan as nuk lexon), të cilin e gjejnë të cilësuar ( të përshkruar me virtytet e tij), te ata në Tevrat dhe në Inxhil, e që i urdhëron ata për çdo të mirë.”

Në mënyrë që të kuptojmë se çfarë do të thonë fjalët e “profetit të paditur”, ne duhet të shohim në tekstin arab. Në arabisht thuhet, an-nabijial-ummi. Nabi është e thjeshtë për t’u përkthyer dhe do të thotë profet. Kjo është tepër e qartë. Fjala “ummi”, sidoqoftë nuk është e qartë. Për të përcaktuar kuptimin e saj ne kemi nevojë t’i referohemi ndaj një vargu tjetër në Kuran që e përdor atë. Ne e gjejmë atë në suren 62:2, që thotë:

“Është Ai që ka sjellë në mes të të pashkolluarve një apostull nga mesi i tyre, për t’u treguar atyre shenjat e tij, për t’i shenjtëruar ata dhe që t’i mësojë ata në Shkrime dhe në Urtësi.”

Cilët janë të pashkolluar në këtë tekst? Komentari i Jusuf Alisë e bën mjaft të qartë se cilët ishin këta të pashkolluar. Ai thotë në fund të faqes 5451, “Të pashkolluarit; siç aplikohen ndaj një populli, i referohet arabëve, në krahasim me Njerëzit e Librit të cilët kishin një traditë të gjatë të mësimit, po rënia e tyre është referuar në vargun e pestë më poshtë. Siç praktikohet te individualët, do të thotë se zbulesa e Allahut është për përfitimin e njerëzimit, kanë apo s’kanë njohuri botërore. “Fjala umijun e përdorur në suren 62:2 është numri shumës i fjalës “umi”, e gjetur në suren 7:157. Prandaj çfarë ne gjejmë është se fjala “umi” ishte përdorur për njerëzit të cilët nuk i kishin shkrimet, në krahasim me judenjtë ose të krishterët. Më thjeshtë, ata ishin të “pashkruajtur”. Muhamedi e konsideroi veten e tij të ishte profeti ndaj të pashkruajturve, një profet ndaj atyre që nuk kishin Libër, pa zbulesë; me fjalë të tjera ndaj arabëve. Prandaj sura 7:157 nuk mundet të përdoret si provë se Muhamedi ishte analfabet.

Çfarë ne mund të themi është se Muhamedi ishte akoma dhe më tepër se analfabet. Ai ishte përgjegjës për karvanet e Hatixhës, që udhëtonin shumë dhe shumica e tyre mbajtën shënime për transaksionet e tij.

Hadithi i Ibn Sadës përmend tërthorazi faktin që ai shkruante. Ibn Sadi shkruan:

“Profetin, Allahu ta bekojë atë, u sëmur të enjten. Pas kësaj ai, Ibn Abaz filloi të vajtojë e të thotë: “Mjerë kjo e enjte! Çfarë e enjte”! Sëmundja e Profetit, Allahu e bekoftë atë, u keqësua; ai tha: “Sillni një kamare me bojë dhe diçka për të shkruajtur. Unë do të (shkruaj për ju) një dokument dhe ju kurrë nuk do të keqtrajtoheni”. (Ibn Sadi, f.302)

I gjithë ky argument, sidoqoftë, është më mirë të diskutohet nëse njëri konsideron se Kurani që ne e zotërojmë sot nuk është zbulesa origjinale që iu zbulua me anë të Muhamedit ndaj ndjekësve të tij. Në fakt, sipas traditës është puna e sekretarit të Muhamedit Zaid ibn Thabit, i cili e përmblodhi atë 14 vjet pas vdekjes së Muhamedit, gjatë mbretërimit të Utmanit. Ku pra, është mrekullia në të?

Prej një perspektive historike argumenti bie madje nga reputacioni i tij, ashtu si shumë historian besojnë se shumë pak nga Kurani është shkruar prej Muhamedit, por ishte më tepër rezultat i një zhvillimi polemik shkrimesh të cilat u kanonizuan në shekullin e IX dhe X, 200-300 vjet pas jetës së Muhamedit. A mund ta shpallim këtë si një mrekulli? Sa më shumë zbulohet fakti, aq më tepër bëhet më i qartë se Kurani nuk është mrekullia të cilën myslimanët duan të theksojnë si një provë për besueshmërinë e Muhamedit si një profet.

[labi_nn]

Çështjet e profetizimit ndaj profetërisë së tij

Një provë tjetër e profetërisë së tij sipas myslimanëve, vjen nga fakti që Muhamedi profetizoi ngjarjet për të ardhmen, të cilat ndodhën më vonë. Vetëm një profet i Perëndisë mund të dijë se çfarë do të ndodhte në të ardhmen, prandaj Muhamedi mund të jetë profet. Tani, e vetmja profeci “e vërtetë” e regjistruar, të cilën myslimanët ia atribuojnë Muhamedit, është gjetur në suren 30:1-4, ku shkruhet:

Perandoria Romake është mposhtur. Në një vend të afërtë; por ata edhe pas kësaj humbjeje të tyre, do të jenë shpejt fitues. Brenda shumë vitesh. Me Allahun është vendimi, në të shkuarën dhe në të ardhmen: në atë ditë besimtarët do të gëzojnë.

Ky pasazh i referohet humbjes së bizantinëve në Siri nga persianët nën Kusran Parvis (në 615 Pas K.), 6 vjet para Hixhrës. Humbja e persianëve do të ndodhë shpejt “në një numër të vogël vitesh”. Në dritën e parashikimit, Abu-Bakri vuri një bast me Ubai-ibn-Khalaf se ky parashikim do të përmbushej brenda tre viteve. Por kjo u korrigjua nga Muhamedi, i cili tha se “numri i vogël” është mes tre dhe nëntë viteve (Al-Baizavi).

Myslimanët na thonë se bizantinët i mposhtën armiqtë e tyre brenda shtatë vjetësh. Sidoqoftë, fakti është se bizantinët e mposhtën Persinë më 628 Pas K. (komentari i Al-Bazavit). Kjo ishte 12 vjet pas parashikimit të Muhamedit. Vazhdimisht, ky pasazh nuk kualifikohet si një profeci, veçanërisht mes kohës, mes profecisë, dhe përmbushjes ishte shumë shkurt, dhe në vazhdim ngjarja ishte e thjeshtë për t’u parashikuar. Mundësitë ishin 50 me 50.

“Profecitë e tjera” të cilat myslimanët i drejtojnë për t’iu referuar fitoreve të Muhamedit dhe këto në lidhje me vetë Kuranin. Është pothuajse e pamundur për të vendosur nëse këto profeci ishin thënë para përmbushjes së tyre. Përveç, si rasti tjetër i mëparshëm, ato ishin pothuajse të thjeshta për t’u parashikuar, ose vetëm një propagandë lufte. Në këtë ngjarje Xhorxh Bush mund të thirret një profet gjithashtu, sepse ai parashikoi se koalicioni i Gjirit do të fitonte luftën kundër Irakut.

[labi_nn]

Mrekullitë dhe çështja e profetërisë së tij

Myslimanët gjithashtu shpallin se Muhamedi bëri mrekulli dhe kjo është një provë e mëtejshme që ai ishte një profet. Interesante, përveç kësaj shpalljeje prej myslimanëve, Kurani autoritetit të të cilit i referohen, mohon se Muhamedi bëri ndonjë mrekulli.

Le të marrim për shembull suren 17:90-93. Këtu Muhamedi është sfiduar të bëjë ndonjë mrekulli për të provuar besueshmërinë e tij dhe ai përgjigjet duke thënë se ai është një njeri, një apostull. Këtu ka edhe sure të tjera të cilat flasin rreth sfidës për një shenjë nga jobesimtarët dhe zemërimi i Muhamedit përgjigjet se ai ishte vetëm një “lajmëtar”, një “drejtues” dhe një “mbajtës i lajmeve të gëzueshme” (referim ndaj surës 2:118-119; 6:37; dhe 124; 13:7 dhe 17:59).

Hadithi nga ana tjetër raporton një numër mrekullish të cilat myslimanët i theksojnë shumë shpejt si një provë e mëtejshme për autoritetin e Muhamedit. Në Mishkat IV faqe 411 ne lexojmë:

“Profeti po shikonte ndërsa po shkruante mbi mushkën e tij si dikush që po pret të vrasë dhe më pas ai tha” Kjo ishte kur gjaku zien në vena.Pak më pas ai mori disa guralecë dhe i hodhi ato tek fytyrat e paganëve dhe tha:”Mbilluni nga Zoti Muhamed”.

Dhe në Mishkat IV faqet 419-420 ne lexojmë:

“Anasi raportoi: Një njeri i shkroi profetit se ai u kthye si femohues prej islamit dhe iu bashkua të pafeve. Profeti tha: “Në të vërtetë toka nuk do ta pranojë atë”. Abu Talhah më informoi se ai kishte ardhur në tokën ku vdiq. Ai e gjeti atë të hedhur jashtë. Ai tha: Ç’ka ndodhur me të? Ata thanë: “Ata e varrosën atë disa herë por toka nuk e pranoi atë.”

Por mbase mrekullia më e dëgjuar e cila ka ardhur nga hadithi dhe e konvertuar nga myslimanët deri më sot është ndarja e hënës nga Muhamedi. është e shkruar në Salih Muslim IV, fq. 1467:

“Ky hadith ka qenë i transmetuar mbi autoritetin e Abdullah b. Masud, i cili tha: Ne ishim me lajmëtarin e Allahut (paqja qoftë me të) në Mina, hëna ishte e ndarë në dy pjesë. Njëra prej tyre ishte prapa malit dhe tjetra ishte anash malit. Lajmëtari i Allahut na tha: “Dëshmoni për këtë”.

Ndarja e hënës nuk është thjesht një fabulë prej hadithit, por është aluduar edhe në Kuran. Sura 54, e cila titullohet “Hëna” fillon duke thënë: “Ora (e gjykimit) është nata dhe hëna është çarë në gjysëm…..” Nga konteksti është e dukshme që do të thoshte se ishte një shenjë, por njerëzit e mohuan atë dhe në dëshirat e tyre për të krijuar disa prova të mbinatyrshme për besimin e tyre e interpretuan atë fjalë për fjalë. Edhe sot do t’i dëgjoni myslimanët të shpallin se astronautët amerikanë, në zbritjen në hënë morën fotografi të një gjurme të madhe, ose prerje në sipërfaqen e hënës, e cila është ajo që ka mbetur nga ndarja e Muhamedit.

Këto raportime për të krishterët duken më tepër si historitë legjendare të Testamentit të Ri Apokrifa. Prandaj, ato janë raportime domethënëse, ato janë shpesh shumë luksoze në karakter. Sidoqoftë, ato nuk kanë një komponentë të thjeshtë, autenticitetin.

Apokrifa fillon në datat prej shekullit të dytë (70-170 vjet pas vdekjes së Jezusit). Hadithi, në krahun tjetër ishte përpiluar afërsisht 250-300 vjet pas Hixhrës. Para kësaj kohe të gjitha materialet dhe historitë kishin kaluar nga brezi në brez me anë të traditës foljore. Nuk është habi, që me çdo brez që kalonte shtoheshin më tepër ndaj historisë kështu që të mbahej imazhi dhe karakteri i profetit.

A mundemi, duke u nisur nga kjo të themi se këto katër prova të vendosura paraprakisht nga myslimanët të na japin vlerën e shpalljeve të Muhamedit si një profet i vërtetë? Unë mendoj se jo. Tani, sipas traditës muslimane këto histori janë të gjitha çfarë ne kishim nevojë për t’i dhënë Muhamedit titullin: “Rasu-ul-Allah”.

Unë guxoj të veçoj. Prej diskutimit tonë mbi qartësinë e dëshmive të mbinatyrshme janë me siguri shtesa apokrife prej traditave muslimane të mëvonshme, njëkohësisht me shpalljen e analfabetizmit të Muhamedit, e debatueshme, duke konsideruar sfondin dhe tendencën e tij, e humb kuptimin krejtësisht, qëkur Kurani nuk është shkruar asnjëherë prej tij sidoqoftë. Shpalljet e tij të profetizimit, më tutje është aq e vlefshme si shpallje sa ajo që unë apo ti mund të japim, duke konsideruar se kurrë nuk ka shkuar më tepër, me gjasë mundësie 50 me 50 copë. Dhe mrekullitë e atribuara ndaj tij nuk besohen lehtë se ato flasin më tepër mbi kohët e polemikave të traditave në shekullin e dhjetë e më pas se ato të shekullit të shtatë të izolimit arab.

Dukshëm myslimanët do të kenë nevojë që të vijnë me mbrojtje më të mira se këto për të paraqitur profetërinë e Muhamedit. Tani kjo nuk është e tëra, por ne si të krishterë jemi gjithashtu të interesuar në pyetjen e priftërisë. Është dhe gjithmonë ka qenë në interesin tonë të mirë për të zbuluar se cili ekzaktësisht është profeti i vërtetë, sepse ne kemi qenë të paralajmëruar për profetët e rremë të cilët do të vijnë në rrugën tonë (Mateu 24:24). Le t’i shohim disa prej kritereve që shkrimet tona na japin për të përshkruar një profet të vërtetë.

[labi_nn]

Pozita e krishterë

Më lini t’ia filloj duke iu bërë një pyetje. Si mund ta dalloni një profet? Apo më mirë, si do të mund ta njihni nëse ju e patë atë (m/f)? A do mund ajo ose ai të jetë dikush i cili është mësuar, duke mbajtur mjekërr (nëse është mashkull), mbase i veshur në rrobe të bardha duke mbajtur një shkop, me sy të zjarrtë dhe një zë bubullues, duke folur me “këto” dhe “këta”? Kjo është mënyra se si Hollivudi i ka portretizuar profetët. Por a është ky kriteri që Perëndia ka dhënë për një profet? A është ky tip njeriu që Perëndia e ka zgjedhur për të përfaqësuar Atë mbi tokë, për të mbajtur mesazhin e Tij për botën?

Çfarë unë dua të bëj tani është të provoj që t’i përgjigjem pyetjes së cilës, sipas shkrimeve, ekzaktësisht kualifikohet të jetë i thirrur si profet? Sigurisht, nëse Perëndia ka dërguar individ të jenë përfaqësuesit e Tij mbi tokë, Ai do të na kishte dhënë neve kriterin me anë të të cilit ne mund t’i njihnim ata, një kuptim me anë të të cilit ne mund t’i njihnim se cili ishte i vërteti i tij dhe cili në të vërtetë ishte apo jo. E pra të shkojmë në shkrime, zbulesa e tij te ne, për të gjetur se cilin përcakton Perëndia si një profet.

Cili kualifikohet si profet i vërtetë i Perëndisë?

Amos 3:7 “Sigurisht Zoti Sovran nuk bën asgjë pa e shfaqur planin e tij ndaj shërbëtorëve të tij, profetëve”.

Myslimanët dhe të krishterët mund të bien dakord me këtë varg prej profetit Amos. Perëndia i përdor profetët për të përmbushur qëllimin e tij mbi tokë. Nëpër kohë individët janë përdorur të profetizojnë ngjarje të veçanta (si p.sh. Miriam, Balaam dhe Sauli në Besëlidhjen e Vjetër dhe Ana në Besëlidhjen e Re, Luka 2:36). Posti i një profeti sidoqoftë është një detyrë e veçantë e dhënë ndaj një personi të caktuar. Shumë prej nesh i dijnë emrat e profetëve të njohur, si Moisiu, Abrahami, Ezekieli, Gjon Pagëzori (Jahja) dhe kështu me rradhë. Myslimanët mund t’i shtojnë listës sonë të profetëve një emër tjetër atë të Muhamedit, të cilin ata besojnë se është më i madhi dhe i fundit nga profetët. Sipas Kuranit, ne lexojmë:

(Sura Al Ahzab 33:40) “Muhamedi nuk është ati i ndonjërit prej njerëzve tuaj, por (ai është) Lajmëtari i Allahut dhe vula e Profetëve.”

Sot ne duhet të pyesim se si këta burra kanë arritur të kenë pozitën e profetit? Kush ua jep atyre autoritetin për ta quajtur vetveten profetë? Kur ne i shikojmë shkrimet gjejmë se Perëndia përshkruan si kualifikim pozitën e profetit në katër kategori:

1. Profeti duhet të lindet në linjën e profetëve.

2. Ai duhet të flasë në emër të Perëndisë.

3. Mesazhi i tij duhet të jetë i përshtatur ndaj mesazhit pararendës.

4. Duhet të ketë përmbushje të parashikimeve të profetit.

T’i vërejmë secilën veç e veç.

Profeti duhet të lindet sipas linjës së profetëve

Për fillim, një profet duhet të lindet brenda linjës ose racës së profetëve. Bibla flet në mënyrë të veçantë se cila është kjo linjë. Në Zanafillën 12:1-3, ne shohim se kjo i referohet familjes së Abrahamit (shih edhe Galatasit 3:8) dhe më pas vazhdon përmes Isakut (Zanafilla 17:2,7 7-8, 15-21; 21:10-12; 22:2). Kurani në surën Al’Ankabut 29:27 gjithashtu flet në veçanti për këtë linjë profetike, duke thënë: “dhe ne vendosëm mbi të Isakun dhe Jakobin dhe Ne vendosëm Profetërinë dhe Shkrimin mes farës së tij.” (Gjithashtu edhe sura Al Jatijah 45:16). Ndërsa ne vazhdojmë mbi Zanafillën 25:23; 13-33; 26:1-2 ne gjejmë se aleanca vazhdon te Jakobi 49: 1-4, 8-10 kjo aleancë vazhdon te Juda. Në fakt ndërsa ne vazhdojmë përmes Besëlidhjes së Vjetër ne gjejmë se Perëndia punon mbi tokë duke vazhduar me linjën e Isakut dhe Jakobit. Është vetëm linja e tyre që Perëndia përdor për punën e tij mbi tokë. Edhe në Ligjin e Përtërirë 18, ku Moisiu premton një profet në ngjashmërinë e tij, thotë veçanërisht se profeti do të vijë “prej mesit të vëllezërve të tij” një Izraelit, nga linja e Jakobit. Duke vazhduar këtë temë më tej ne lexojmë te 2 Samuelit 7:4-16 dhe Psalmi 89:35-38 se aleanca e Perëndisë me njerëzimin kalon tek Davidi dhe përfundimisht përmbushet në Jezus Krishtin, 1000 vjet më vonë (shih Mateu 22:42).

Askund tjetër në këto pasazhe nuk gjejmë ndonjë linjë tjetër të përmendur ose të njohur si të jetë e zgjedhur për pozitën e profetërisë.

Profeti duhet të flasë në emër të Perëndisë JAHVEH

Së dyti, një profet i Perëndisë duhet të flasë në emër të Perëndisë, emër unik të cilin ai ua dha krijesave të Tij ta përdorin. Cili është ekzaktësisht ky emër? Tradicionalisht ishte i njohur si “Tetragramaton” (JHVH). Sot ne e shqiptojmë si Jahveh ose Jehova, varet se cilat zanore janë përdorur. Ky është emri i Perëndisë në hebraisht, i zbuluar Moisiut në Malin e Sinait (Dal. 3), duke u përbërë nga katër bashtingëlloret JHVH. Ne nuk e dimë çfarë zanoresh janë përdorur ndërsa kurrë nuk është folur me zë të lartë, për faktin se është mbajtur nga judenjtë si një emër tepër i shenjtë për t’u folur. Në Eksodin 3:1-6, 13-15, ku Perëndia i flet Moisiut nga një shkurre që digjej, ne gjejmë Perëndinë duke e prezantuar veten e Tij si “Unë Jam-i”, që në hebraishte do të thotë “JAHVEH,” ose në anglishte “I AM”. Kjo është shumë domethënëse. Çfarë Perëndia po thotë këtu është se ky emër ka kuptimin e vetekzistencës së tij, që nuk varet nga askush tjetër. Të qenurit vetë ekzistues, Ai nuk mund të jetë vetë i mjaftueshëm, por i gjithëmjaftueshëm. Askush nuk mund të shpallë të jetë vetekzistent por vetëm Perëndia dhe askush tjetër. Perëndia vazhdon duke thënë se “ky është emri im përjetë” duke lënë të kuptohet se ky është emri i tij i përjetshëm, emër të cilin vetëm Perëndia mund ta marrë për veten e tij, dhe emri nga i cili judenjtë do ta njihnin atë në Egjipt. Shih Ps. 72:17-19 dhe Zbulesa 1:8,17).

Dikush mund të kuptojë tash në Palestinë pse judenjtë ishin të inatosur shumë kur Jezusi e quajti veten “Unë Jam” te Gjoni 8:24; 58. Natyrisht ata morën gurë për ta vrarë atë, ndërsa ai kishte guxuar të merrte këtë emër të vetë Perëndisë dhe kjo ishte blasfemuese, një mëkat që meritonte dënimin me vdekje duke u gjuajtur me gurë. Myslimanët nuk janë shumë të njohur me kontekstin historik të këtij emri, as edhe domethënien e kuptimit, prandaj ata qeshin kur dëgjojnë Jezusin t’i referohet vetes së tij si “Unë Jam-i” te Gjoni 8.

Do të ishte ndihmuese t’i merrnim ata tek Eksodi 3, pasazhi i shkurrës që digjej, përderisa është një histori e cila ekziston edhe në Kuran. Nëse do të merrnim një paraqitje të emrave të Perëndisë të gjetura në Bibël dhe në Kuran ne do të gjejmë një tjetër kontrast interesant. Emri i përgjithshëm për Perëndinë në hebraisht është Elohim, i cili përmendet 2550 herë. Në Arabisht është Allah. Emri i përshkruar i Perëndisë në hebraisht është Adonai, që do të thotë Zot dhe përmendet vetëm 340 herë. Në arabisht fjala ekuivalente është Rabb. Por emri specifik dhe personal në hebraisht për Perëndinë, emri të cilin Perëndia vetë i kërkoi Moisiut të përdorë kur t’i referohej atij, si JAHVEH, që do të thotë “Ai që është”. Emri përsëritet 6823 herë vetëm në Besëlidhjen e Vjetër! Shiheni për veten tuaj. Jahveh mund të identifikohet thjesht në shumë gjuhë çdoherë fjala “Zot”. Të gjithë këta profetë biblikë të hershëm flasin për Perëndinë që përdor këtë emër. Sidoqoftë, ky është emri që myslimanët shpallin të jetë gjuha që Perëndia flet.

[labi_nn]

Mesazhi i profetit duhet t’i bashkangjitet zbulesës së mëparshme

Një e treta e kualifikimit të profetit mban mesazhin e tij. Mesazhi i një profeti që të jetë i besueshëm duhet të vërtetojë zbulesën që Perëndia ka zbuluar më parë. Fjala e Perëndisë duhet të qëndrojë e vazhdueshme, me fjalë të tjera e pandryshueshme, ndryshe do të bëhet e papërdorshme, një vegël në duart e ligjvënësve të korruptuar dhe do të jenë profetët, duke shtrembëruar dhe valëvitur me trillet e gjeneratave plot sukses. Pandryshueshmëria e Fjalës së Perëndisë shpesh përsëritet në shkrime. Në Ligjin e Përtërirë 4:1-2; Isaia 8:20; Mateu 5:17-18; 24:35 dhe Zbulesa 22: 18-20 ne gjejmë paralajmërime për të mos e ndryshuar ose fshirë Fjalën e Perëndisë. Fjala e Perëndisë duhet të qëndrojë e njëjtë. Në Psalmin 89:35 ne lexojmë se Perëndia nuk mund të kundërshtojë Fjalën e tij. Kurani, gjithashtu, bie dakord me këtë direktivë në surën Al An”am 6:34 dhe Junuz 10:64. Në surën Kaf 50:28-29 Allahu është përmendur siç thuhet: “Unë jua kisha dërguar më parë juve një paralajmërim; Fjala nuk ndryshon”. Në fakt, Kurani shpall se është dërguar për të ruajtur zbulesën e mëparshme (Al Ma”idah 5:47-51). Këtë, që profetët zbuluan nuk mund të jetë e kundërshtueshme. Nëse është, nuk duhet t”i besohet. Sidoqoftë, ka shumë histori Kuranore të cilat kontradiktojnë Biblën (zbulesa që kishte ardhur më parë). Ne nuk kemi kohë të kalojmë nëpër të gjitha prej tyre, por mbase do ishte ndihmëse vetëm të parashtronim pak nga shumë kundërshtime:

A. Shumë kontradikta janë gjetur për Abrahamin.

1.Ati i Abrahamit është i quajtur gabim Azar, në vend të Terah (Al-Anam 6:74 kundër Zanafillës 11:26).

2.Ai nuk i rriti pasardhësit e tij në luginën e Mekës, por në Hebron (Zanaf: 13:14-18).

3.Qyteti i tij nuk quhej Mekë por Ur në Kalde. Edhe pllakat sekulare Ebla të gjetura në Siri, përsëri japin provë për këtë (Zan 11:31).

4.Ai u end nëpër Haran e jo Arabi, dhe ai shkoi në Kanan, jo në luginën e Mekës. Pllakat e Eblës e vërtetojnë këtë gjithashtu (Zan 11:31 dhe 12:5).

5.Ai ishte i gatshëm për të sakrifikuar birin e tij Isakun dhe jo Ismailin, ashtu si Zoti do të bënte besëlidhjen e tij me birin e sjellë nga gruaja e tij dhe jo birin e skllaves egjiptiane, Hagarit (shih Zan 17:18-21 dhe 22:2).

6.Nuk ka asnjë shkrim ku përmendet që ai dhe Ismaili shkuan në Arabi dhe ndërtuan Qaben në Mekë edhe pse ai kaloi kohë në Egjipt (Zan 12:10).

B. Myslimanët mendojnë se arabët janë pasardhësit e Ismailit.

1.Tashmë, sipas regjistrimeve më të mira historike, ati i parë i arabëve ishte Katani ose Joktani. Disa prej bijve të tij janë ende të gjetur në lokacionet gjeografike edhe sot, emra të tillë si Sheba, Hazarmaveth, Ofir dhe Havilah.

2.Akoma më tepër, nipi i Abrahamit Loti është një stërgjysh i arabëve; ashtu si vëllai binjak i Jakobit Esau, ati i edomitëve dhe moabitëve.

3.Përfundimisht, Ketura, gruaja e tretë e Abrahamit pati gjashtë bij të cilët u bënë katragjyshër të arabëve (Sheba dhe Dedan, vendosur në Jemen) (Zan 25).

C. Gabime të tjera janë gjetur në Kuran të cilat kontradiktojnë shkrimet Biblike.

1.Në Kuran Maria shkruhet si motra e Aaronit dhe vajzë e Imranit, ashtu si edhe nëna e Jezusit (Sura Mejreme 19:28). Tash, Maria e Kuranit e marrë si nëna e Jezusit është 1570 vjet e lëvizur nga Maria motra e Aaronit (e referuar si Maria në Bibël).

2.Haman, i cili nuk është emër egjiptian por babilonas është përmendur si Vezir i Faraonit të Surës 28:5; 29:38 40 25:38, tani libri i Esterit e rradhit atë si një nga zyrtarët e mbretit Kserks në Babiloni.

3.Kurani prezanton një paraqitje kontradiktuese dhe konfuze për Shpirtin e shenjtë. është quajtur fryma e vetë Zotit (15:29), engjëlli Gabriel (19:17) dhe inspirimi hyjnor (16:2).

Këto janë vetëm disa prej shëmbujve që ne mund të japim, por ato tregojnë se ka shumë probleme të vërteta në lidhje me përshtatjen e zbulesës së Perëndisë ndaj këtyre dy shkrimeve.

[labi_nn]

Parashikimi i një profeti duhet të jetë i verifikueshëm

Kualifikimi final për një profet merret me vërtetësinë e mesazhit të profetit, çfarëdo që ai flet duhet të jetë i verifikueshëm. Një profet tregon vërtetësinë e tij me anë të parashikimit ngjarje të cilat mund të vërtetohen prej dëshmitarëve. Këto parashikime që mbulojnë një kohëzgjatje të madhe janë më të shpeshta dhe të përdorshme për ne dhe prandaj ne përpiqemi të fokusohemi në to. Tash, sipas principit të lajmëruar në Ligjin e Përtërirë 18:21-22; Isaia 43:9 dhe Gjoni 13:18-21 është e rëndësishme se këtu ka edhe parashikime të tjera të cilat janë afatshkurta që mund të verifikohen nga një profet bashkëkohës. Këto parashikime shërbejnë për të verifikuar atë menjëherë si profet dhe kështu i japim besim parashikimeve për një kohë të gjatë, dhe parashikimeve për të ardhmen.

Kur ne marrim shembullin e Moisiut, ne gjejmë se parashikimi i vdekjes dhe i mposhtjes së ushtrisë egjiptiane u përmbush menjëherë (Eksodi 14:13-14; 27-27). E njëjta mund të thuhet për profetin Isaia, i cili profetizoi se Zoti do të mbante diellin për 10 orë për të lejuar Hezekinë të mposhtë ushtrinë armike asiriane. U përmbush në të njëjtën ditë (Isaia 38:58). Një profeci tjetër nga Isaia në lidhje me shpartallimin e 185.000 ushtarëve senaheribë ndodhi mëngjesin tjetër (Isaia37:21-38). Imagjinoni nëse ju do të kishit qenë me Moisiun ose Isainë në kohën kur këto profeci u përmbushën. Si do të ndiheshit ju? E di që vlerësimi juaj për këta dy burra do të ishte rritur dramatikisht. Kjo ishte një nga arsyet për këto profeci.

Dhanë një besim të menjëhershëm ndaj atij që po profetizonte. Dikush mund të thotë se është e thjeshtë për të parashikuar një fitore ose mposhtje të një armiku; se njëra prej tyre ka shansë korrekt 50%. Dikush mund të thotë që është e lehtë të parashikosh fitoren ose humbjen e një armiku, pasi dikush ka 50% shansë për të qenë e saktë. Prandaj parashikime të tjera kërkohen për të plotësuar shpalljen e një profeti, veçanërisht për gjeneratat e vona që nuk kanë pasur mundësi ta njohin profetin në dorë të parë. Në Ligjin e Përtërirë 28:1,15,64-66, dhe 30:1,4-5, Moisiu jep një profeci lidhur me bekimet dhe mallkimet e Perëndisë për fëmijët e Izraelit, duke u varur nëse bindeshin ose jo. Këto mallkime u përmbushën shumë larg në të ardhmen, shekuj më vonë dhe si rrjedhojë nuk përfituan ata që si fillim e dëgjuan profecinë. Një profeci e Isaisë për Hezekinë, lidhur me skllavërimin dhe çlirimin e pasardhësve të tij nga sunduesit e Babilonisë u përmbush 150 vjet më vonë, në 606 para Krishtit (Isaiah 39:6-7).

Madje edhe profecia lidhur me rënien e Babilonisë u përmbush 200 vjet më vonë. Në fakt disa besojnë që përmbushja e saj vazhdon akoma deri më sot (lexo Isaia 13:1,19-20). Babilonia u shkatërrua në 539 para K., 200 vjet pas profecisë që ishte bërë nga Isaia. Interesante, gjithsesi, deri tani, 2500 vjet më vonë, askush nuk ka guxuar të jetojë aty. Arabët madje refuzuan të qëndrojnë gjatë natës, ata nuk dinë asgjë rreth këtij parashikimi që kurse ai nuk ekziston në Kuran. Si përfundim ne vijmë tek një tjetër profeci e cila disa besojnë që është përmbushur në kohën tonë (shiko Isaiah 11:11-12). Ky parashikim ishte dhënë nga Isaia më 750 para K., rreth 140 vjet para shpërndarjes që zuri vend më 606 para K. Ne e dimë nga shënimet historike dhe shkrimet që kthimi i parë ishte më 536 para K. Historia gjthashtu na tregon që shpërndarja e dytë ishte më 70, ndërsa sipas disave, kthimi i dytë filloi në fillim të 1900, dhe vazhdon deri sot.

Këto profeci janë veçanërisht ndihmëse për ne sot, mijëra vjet më vonë, pasi ne, në retrospektivë mund të shohim origjinalitetin e thirrjes së Moisiut dhe Isaisë. Për shkak të faktit që ajo çfarë ata thanë në atë kohë është përmbushur dhe madje janë përmbushur tani, çfarë ata thanë në çështje të tjera e shton besueshmërinë, sepse ne e dimë që ata janë njerëz të vërtetë të Perëndisë, të cilët kanë qenë përdorur nga ai. Që kur gjurma e gishtit të Perëndisë mund të jetë e dukshme në këto profeci të përmbushura, gjurma e gishtit të tij mund t’i atribuohet shpalljeve të tjera që këta njerëz të Perëndisë pohuan.

Një pikë interesante mund të thirret këtu; pse gjendeshin atje kaq shumë verifikime të dhëna nga Perëndia për Isainë? Arsyeja duhet të jetë që ai kishte një vend të veçantë midis të gjithë profetëve, për shkak se ishte ai që parashikoi, më shumë se çdo profet tjetër:

1.Ardhjen e Jezusit (profetizuar në Isaia 7:14 & 9:6, dhe e përmbushur te Mateu 1:22).

2.Është Isaia ai i cili predikoi vdekjen e Jezusit (e profetizuar te Isaia 35:4-5 & 53:1-12) dhe e përmbushur te Luka 7:18-22, 24-27).

3.Dhe si përfundim, është Isaia ai i cili predikoi ringjalljen e Jezusit (e profetizuar te Isaia 53:11) dhe e përmbushur tek Luka (18:33; 24:6-7).

Nuk ka dyshim që këta ishin më të vërtetë njerëz të Perëndisë, pasi ata folën për gjëra që vetëm Perëndia mund t’i kishte ditur, të dyja menjëherë që njerëzit e asaj kohe të mund t’i kishin indentifikuar ata si profetë, dhe në afat të gjatë që ne sot mund të njohim dorën e Perëndisë në jetët dhe shërbesat e tyre.

[labi_nn]

Cilat nga këto kualifikime biblike i demonstron Muhamedi?

Pyetja vjen: cilën nga këto katër kualifikime biblike i demonstron Muhamedi? A u lind ai në një linjë profetike, a foli në emër të Perëndisë, a konfirmoi mesazhi i tij mesazhin që kishte kaluar më përpara, dhe a gjendej ndonjë kryerje e verifikueshme në parashikimin e profetit?

Duhet të bëjmë pyetjen nëse u lind ai në vijën e profetëve?

Sura 29:27 përmend që prejardhja profetike dhe shkrimet erdhën vetëm nëpërmjet vijës së farës së Isakut dhe Jakobit (Sura 45:16 pajtohet me Surën 29). Nuk ka myslimanë, që unë di, të cilët besojnë që Muhamedi ishte pasardhës i Isakut. Ndërsa është një diskutim i vazhdueshëm lidhur me vërtetësinë e shpalljes për pasardhjen e Muhamedit nëpërmjet Ismaelit, kjo pamje është, patjetër, gjerësisht e mbajtur nga myslimanët sot. Ndërkohë, kjo është një pikë e diskutueshme, qëkur sipas Kuranit dhe Biblës, të gjithë profetët erdhën në vijën e Isakut, duke përmbushur premtimin e Abrahamit te Zanafilla 17:20-21, që vetëm nëpërmjet Isakut, dhe jo Ismaelit besëlidhja me Perëndinë do të përmbushej.

A foli ai në emër të të “përjetshmit,” JAHVEH:

Së dyti, a foli Muhamedi në emër të Perëndisë, duke përdorur emrin që Perëndia e dha si një nënshtrim për autoritetin e tij, emrin Jahveh? Megjithëse termi JHVH ishte përdorur 6823 herë në Bibël, dhe nuk është përdorur asnjëherë në Kuran, dhe ndoshta nuk është njohur madje as nga Muhamedi, që kurse ai ishte analfabet në vetë gjuhën e tij, arabishten, dhe do të ketë qenë tepër e vështirë që ai të ketë qenë në gjendje të lexonte hebraishten. Ndërkohë, a nuk është kurioze që Muhamedi, “vula e profetëve,” ai i cili ishte thirrur që të sillte “zbulesën finale” nuk e dinte madje emrin e Perëndisë nga i cili ishte thirrur? A nuk është gjithashtu kurioze që Perëndia i Abrahamit, Isakut, Moisiut dhe i Davidit do të shkonte tek problemi i të zbuluarit të emrit të tij unik në gjuhën hebraike, i cili ishte përcjellur nga brezi në brez, deri në ditët e sotme, ndërkohë që në një mënyrë ky emër ose nuk ishte zbuluar kurrë në gjuhën të cilën Muhamedi e shpallte të ishte gjuha e veçantë e Perëndisë, arabishtja?

Moisiu mund t’u fliste izraelitëve në Egjipt me kredibilitet sepse ai foli në emrin e Perëndisë. Përse Muhamedi atëherë supozoi që pasardhësit e atyre izraelitëve që jetonin në Medinë do të pranonin atë si profetin e tyre në qoftë se ai nuk dinte madje as emrin e vërtetë të Perëndisë? A do të kishit pranuar ju autoritetin tim si mësues i mbrojtjes krishtere nëse unë nuk do të kisha përmendur kurrë emrin e Jezusit, as madje të dija që ai kishte ekzistuar? Sigurisht jo! Një profet, nga përkufizimi është dikush që vjen me një mesazh që nuk është i veti (fjala arabe për profetin, Rasul do të thotë “I dërguari”). Si rrjedhojë, në vend që t’i jepet kuptimi mesazhit, ka nevojë të jetë një dërgues, një person që krijoi mesazhin, nënshtrimi i të cilit shkon krahas mesazhit për të identifikuar atë si të ardhur prej tij. Në qoftë se unë nuk do ta dija se kush ishte ai që më dërgoi, mesazhi im sigurisht do të humbte besueshmërinë e tij. Në qoftë se unë fola si i krishterë ndërkohë nuk e njoh emrin e Jezus Krishtit, unë do të isha një krijesë mizore, dhe jo i denjë për thirrjen time. Në të njëjtën mënyrë mesazhi i Muhamedit plotësisht e humb besueshmërinë e tij qëkurse ai nuk ishte kurrë i vetëdijshëm për emrin e dërguesit, Jahveh, i vetmi që është. Si rrjedhojë, në qoftë se Muhamedi nuk e njihte madje as emrin e Perëndisë, as nuk ishte përdorur madje emri i vërtetë i Perëndisë në gjuhën e Muhamedit, atëherë si mundet ai të shpallte që ishte me të vërtetë nga Perëndia?

[labi_nn]

Zbulesa e Muhamedit a e konfirmoi mesazhin që e kishte paraprirë atë?:

Së treti, a e konfirmoi zbulesa e Muhamedit mesazhin i cili e kishte paraprirë atë në rrugën e profetëve të mëparshëm? Ne kemi parë që gjenden shumë kontradita midis Kuranit dhe Biblës, dëmi më i madh i të cilit është kush është Jezusi, dhe arsyeja për misionin e tij në tokë. Të dyja, Bibla dhe Kurani, bien dakord që fjala e Perëndisë nuk mund të ndryshojë, dhe sigurisht nuk duhet të kundërshtojë atë që ka shkruar më herët. Përse atëherë ne i gjejmë këto kontradita? Nëse Muhamedi është përgjegjës për marrjen e këtyre zbulesave kontraditore nga Perëndia, a nuk vendos ai dyshim në vërtetësinë e tij si një profet i vërtetë? Sigurisht po. Në qoftë se Perëndia e ka pasur tregimin e drejtë nëpërmjet mijëra brezave nga Abrahami tek Jezusi, me secilin profet vijues duke rënë dakord me të dhe duke verifikuar atë që e kishte paraprirë atë, atëherë pse të gjitha, papritur do të gjendet gabimi të paktën 700 vjet më vonë me profetin Muhamed? As myslimanët as të krishterët nuk do ta fajësojnë Perëndinë për këtë kontraditë. Faji duhet të vendoset mbi të dërguarin.

Ose të gjithë profetët e mëparshëm e morën gabim, ose ai i cili erdhi i fundit e mori gabim. Lypet të mendojmë që për mijëra vjet profetët hebrenj ishin duke zbuluar vazhdimisht histori të korruptuara të cilat të gjitha binin dakord në përmbajtje, me asnjë madje të përpiqej të korrigjonte gabimet e dukshme. Atëherë përfundimisht, profeti i fundit e mori në rregull, dhe solli mesazhin e asaj çfarë Perëndia kishte pasur qëllim për kaq kohë. Kjo më kujton mua për nënën, e cila duke parë birin e saj në një bisedë thashethemeje tek miku i saj, “oh shiko, secili është jashtë teme përveç djalit tim Xhonit!”. Nëse mesazhi i një profeti shkon kundër parashikimeve të mëparshme, atëherë ai nuk mund të kualifikohet si një profet i vërtetë.

[labi_nn]

A ishte ndonjë nga parashikimet e Muhamedit të vërtetueshme gjatë jetës së tij?:

Megjithëse Muhamedi, në një rast, parashikoi fitoret e islamit në disa beteja të cilat ishin në Arabi, nuk gjenden parashikime të tjera të sakta të cilat ne i dimë nga të cilat demonstrohet se autoriteti i tij vinte nga Perëndia (fitorja e betejës kishte një shansë 50 me 50 për të qenë e saktë, ose jo). Në fakt kjo ishte një arsye për t’u shqetësuar madje dhe për Muhamedin, i cili disa herë në Kuran përmend mosbesimin nga të tjerët të paaftësisë së tij për të bërë shenja të mrekullueshme të cilat do të plotësonin autoritetin e tij (shiko suren 10:21,13:7 & 13:27).

Është provë e vogël nga shkrimet tona e cila tregon që Muhamedi kishte autoritet që të shpallte prejardhjen e tij profetike. Ai nuk ishte i lindur në vijën e Jakobit, as nuk foli në emrin e Jahveh, dhe zbulesat e tij nuk konfirmuan mesazhin i cili e parapriu atë, dhe parashikimet e tij nuk ishin të verifikueshme. Çfarë atëherë duhet të jetë konkluzioni ynë? Tek Mateu 24:24-25 ne lexojmë

“… profetët e rremë do të shfaqen dhe do të kryejnë shenja të mëdha dhe mrekulli për të mashtruar madje edhe të zgjedhurit… Shikoni unë ju kam treguar para se koha të vijë”.

Tek Ligji i Përtërirë 18:19-22 ne gjejmë një paralajmërim edhe madje më të fortë:

“Dhe do të ndodhë që në se dikush nuk i dëgjon fjalët e mia që ai thotë në emrin tim, unë do t”i kërkoj llogari. Por profeti që pretendon të thotë në emrin tim një gjë për të cilën unë e kam urdhëruar ta thotë ose që flet në emër të perëndive të tjera, ai profet do të vritet”. Dhe nëse ti thua në zemrën tënde: “Si do të bëjmë për të dalluar fjalën që Zoti nuk ka thënë?”. Kur profeti flet në emër të Zotit dhe kjo gjë nuk ndodh dhe nuk realizohet, kemi të bëjmë me një gjë që Zoti nuk e ka thënë; e ka thënë profeti me mendjemadhësi; mos ki frikë prej tij”.