Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 2
  1. #1
    Administratore Maska e Fiori
    Anëtarësuar
    27-03-2002
    Vendndodhja
    USA
    Postime
    3,016

    Poezi dhe krijime për Shën Valentinin

    Krijimet në vazhdim mund t'i gjeni gjithashtu nëpër temat perkatese te autoreve ne kete forum.



    Dashuria
    Ali Podrimja

    Koha është te duhemi
    te kesh besim ne mua kur te them: Trime,
    te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
    Por kokën time kryeneçe shume kurthe ngrite,
    shume e pushkët mbushi babai yt, fisi yt,
    një mije e një te zeza kurdise ku do ma zije priten.
    E nen kulm banonim,
    nga frëngjia me drite me peshove,
    me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kullës,
    se mos do te takoj te kroni i shpresave.
    Ma ruaj syrin, dashuria ime,
    ma ruaj shpinën nga dielli, nga acari!
    Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
    kam frike se me vrasin pas shpine te pabesët.
    Dashuria ime, ma zgjat dorën ta kapërcejmë këtë
    ujë te madh,
    i huaj s’jam as vij nga toke e vdekshme.
    Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
    ai kali i bardhe është yni e tash përgjithmonë.
    Me shikon drejt ne sy, leri zënkat, fjalët, sharjet,
    Unë do te të sjell Lulen nga zemra e Bjeshkës,
    do ta ndez llambën në Kullë,
    do ta hedh farën në tokën e re.
    Kur të desha, çoja dashurie me një grua të marrë,
    e mëhalla jehonte nga shpifjet.
    Na iku jeta, trime, s’menduam pak edhe për vete,
    Koha është të duhemi.



    Dashuria
    Andon Zako Çajupi

    E mban mënd, moj Marë,
    dashurin’ e parë?
    Njeri nuk e gjegji,
    se jeshmë te vegji.
    Unë pa ty s’rrojë,
    vij’ e të kërkojë;
    ti pa mua s’rroje,
    vij’ e me kërkoje.
    Në lule me erë
    putheshim ngahere,
    dhe si burr’ e grua
    losnim nënë ftua.
    Një ditë, të dyza
    losnim mbylla-syza:
    U fshyem pa dukur
    Cinë të besoj taninë,
    perëndin’ a dashurinë?
    Perëndi në këte jetë
    është dashuria vetë.
    ———
    Bukuria jote, leshërat e tua
    posi pëndë korbi, të gjata
    mbi thua,ballëtë si diell,
    faqetë si mollë,qafa jot’ e gjatë,
    mesi yt i hollë,sisëtë si shegë,
    dhëmbët si thëlpënjë,buzët si
    burbuqe, sytë si gështënjë,
    dora si dëborë, fjala jote mjaltë,
    kurmi yt i derdhur, shtati yt i naltë;
    gjithë më kënaqin, të tëra t’i dua,
    po zëmëra jote u bë gur për mua!
    ——
    Pika-pika bie shiu
    dhe dëbora flokë-flokë,
    vetëtin e fryn veriu,
    breshëri kërcet mi tokë!
    Le të fryjë er’ e ftohtë,
    s’ka ç’më bën dimëri mua:
    Dashuria më mban ngrohtë,
    se pushtoj atë që dua.
    Kur fryn era me tallas,
    kur bie dëbor’ e shi,
    sa flë njeriu me gas,
    kur ka mikenë në gji!



    Dy buzë...
    Migjeni

    Dy buzë të kuqe,
    dy dëshira të flakta,
    që afshin ma thithën,
    gëzimin ma fikën,
    si fantazma hikën
    ndër do bota të larta...
    Dy buzë si tëpërgjakta,
    dy dëshira të flakta,
    që afshin ma thithën
    në buzë kur mu njitën
    andjet m’i trazuen,
    zemrën ma tërbuen,
    trurin ma helmuen
    e në fund u mërguen...
    Dy buzë të kuqe,
    bukuri fatale,
    të një gruaje stërzane
    një pjsë zemre më nxorne,
    një pranverë të tanë më morne
    dhe gëzimin ma vodhne...
    Ato dy buzë të kuqe
    dhe dy lote të mija
    qenë shenja të dhimbjes,
    kur më vrau bukuria,
    kur më zu dashunia
    e më dogji rinia.



    Dëgjimi i Zemrës
    Lasgush Poradeci

    Kur të më kujtosh,
    Kur të vish të shkosh,
    Kur të shkosh këtejza pranë
    Që të çmallërosh

    Ç’po dëgjon kur shkon?
    Kur vjen e përgjon?
    Ç’përgjon zemra në kët’anë
    Fund në këtë hon?

    Zemra jote sot,
    Zemra jote mot,
    sot e mot në ç’mallërime
    Zemra që s’fle dot

    Seç të ndjen këtaj,
    Seç të ndjen pastaj,
    Seç dëgjon ndaj vetes s’ime
    (Si ndaj vet’e saj):

    Mall e vrer që mbaj
    Qaj, moj zemër, qaj.

    Vrer e mall që flas
    Plas, moj zemër, plas.



    Sime shoqe
    Mitrush Kuteli

    Kaq afër jemi, por kaqë larg
    Të lutem mos më prit-
    Na ndajnë terre rreth e qark
    Dhe yll për mua s’ndrit.

    Përse ta lidhësh fatin tënd
    Me një pafat si unë,
    Kur di se emri im u shëmb
    Me dhunë e me përdhunë?

    Pra hidhe hapin guximtar
    Ndaj jetës së gëzuar.
    Dhe më harro këtu, në varr,
    Të vdekur pa mbuluar.

    Se unë pres, përças po pres
    Një udhë fort të gjatë
    Dhe një të martë, në mëngjes,
    Do hidhem nëpër natë.

    Nëpër një natë që s’ka mbarim
    Po qetësi për jetë:
    Pushim...harrim...pushim...pushim...
    Në prehjen e vërtetë.



    Dëshira
    NAIM FRASHËRI

    Zot!
    Sot
    Jam,
    Kam,
    Shoh,
    Njoh,
    Rronj,
    Shkonj;
    Kam gas
    Dhe flas
    E them
    Të kem
    Ditë,
    Dritë,
    Jetë,
    Vetë,
    Ah, dua,
    Që thua,
    Të mos vdes,
    Po të mbes
    Përjetë
    Të ketë
    Shpirti im
    Pa mundim
    Shëndenë
    Të jenë
    Me mua
    Sa dua.
    Sonte jam gjall’,
    E jam mirë,
    Po kam dhe mall
    E dëshirë,
    Zot i vërtetë
    I gjithësisë!
    Të rronj përjetë
    Ndaj njerëzisë!
    Ti ke në dorë,
    Çdo gjë që të duash;
    Nukë je i gjorë,
    Arrin që të thuash;
    Pa bëhenë gjithë ç’dua,
    Po të më dëgjosh mua,
    Le të bëhetë thua,
    Dhe gjithë janë bërë!
    Atë që thua ti vetë,
    Zot i math e i vërtetë!
    Ajo bënetë në jetë,
    Edhe mbaronet’ e tërë!
    Ti epi jetë njerëzisë,
    Shto e beko dhe bagëtinë,
    Se ti je Zot’ i gjithësisë,
    Në dorëz’ e ke mirësinë
    Njerëzis’ epi jetë të gjatë,
    Mundimet fare nga jeta ngreji,
    Djepinë shkret’ e lugënë thatë
    Mos e shih kurrë, po mbushur leri.
    Fal
    Dhe ep
    Gjithë ç’ke
    Nga të mirat,
    E të pështirat
    Hidhi këtje,
    A vari më ndonjë grep,
    A mbuloji më ndonjë mal,
    E lërë vetëm mirësitë,
    Fal edhe dritë e jet’ e ditë
    Le të prehet gjithë njerëzija
    E të mos ketë kurrë të këqija;
    Ligësitë, djallëzitë e marrëzitë
    Le të mos rrojnë paskëtaj edhe një ditë
    Veç mirësija në këtë jetë të mbretëronjë,
    Urdhëri yt, puna jote, Zotth’ i math e i vërtetë,
    E vërteta le të rronjë, gënjeshtra le të pushonjë
    Bëj si të duash, ç’të them unë Zot i vërtetë? Ti e di vetë!



    Ti ishe për mua
    Ismail Kadare

    Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
    Troja që unë dot s’e pushtoja.
    Ti ishe për mua e pakuptueshme,
    Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske

    Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
    T’i përqafoja flokët e dendura.
    Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
    Se gjithë grekët kur ra Troja.

    Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
    Ti, e shtrenjta ime etruske.



    Pa ty
    Ismail Kadare

    Ti ike udhes se pafundme
    Ku zverdhin druret gjetherenes
    Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
    I arti medalion i henes.
    Lejleket iken.

    Fill pas teje
    Si stof i keq u zbeh blerimi
    Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
    Me negativin e nje filmi.
    Tani ne fusha shkoj menduar
    Ku nis te fryje ere e ftohte,
    Ku ca mullare te gjysmuar
    Duken qe larg si Don Kishote.
    C’te bej, po them me vehten time,
    Ne kete ore te vone te muzgut,
    Ku qerrja baltave ben shkrime.
    Te lashta sa te Gjon Buzukut?
    Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
    Te pi ne gjunje duke rene,
    Ne gryke e di qe do te me ngelet
    I ftohte medalioni i henes.



    Kristal
    Ismail Kadare

    Ka kohë që s’shihemi dhe ndjej
    si të harroj unë dalëngadal
    si vdes tek unë kujtimi yt
    si vdesin flokët dhe gjithçka.

    Tani kërkoj poshtë e lartë
    një vend ku ty të të lëshoj
    një strofë a notë, a një brilant
    ku të të lë, të puth, të shkoj.

    Në s’të pranoftë asnjë varr
    asnjë mermer, a morg kristal
    mos duhet vallë prapë të të mbart
    gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.

    Në s’gjetsha hon ku të të hedh
    do gjej një fushë a një lulnajë
    ku butësisht porsi polen
    gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.

    Të të mashtroj ndoshta kështu
    dhe të të puth të ik pa kthim
    dhe nuk do dine as ne askush
    harrim ish ky a s’ish harrim.



    Këtu s’do jem
    Dritero Agolli

    Këtu s’do jem do jem larguar
    Ne toke i tretur si të tjerët
    Në kafenenë e preferuar
    Nuk do më shohin kamerierët

    Dhe nëpër udhët ku kam ecur
    S’do ndihet kolla ime e thatë
    Mbi varrin tim do te rrijë i heshtur
    Një qipariz si murg i ngratë

    Ti do trishtohesh atëherë
    Se s’do më kesh në dhome të gjallë
    Dhe kur në xham të fryjë erë
    Do qash me erën dalëngadalë

    Por kur të jesh mërzitur shumë
    Në raft të librave kërkomë
    Aty do jem i fshehur unë
    Në ndonjë fjalë a ndonjë shkronjë

    Mjafton që librin pak ta heqësh
    Dhe un do të zbres do t’vi pranë teje
    Ti si dikur me mall do qeshesh
    Si një blerim pas një rrëkeje.



    Letrat
    Dritero Agolli

    Kur dashuroheshim në kohën tonë,
    Kur tretesha dhe digjesha për ty,
    Nga njeri-tjetri letrat vinin vonë,
    Kalonte dhe një muaj apo dy.

    Po ndofta dashuria mbahej gjallë,
    Se zjarrin mbanin letrat në udhëtim
    Me bicikletë a mushkë apo me kalë
    Në vapë e shi, dëborë dhe thellim.

    Kur dashuroheshim në kohën tonë
    Me zor na vinin letrat fshat-qytet
    Nuk kishim nëpër dhoma telefonë
    Dhe në ëndërr s’kishte faks dhe internet.

    Megjithatë më mirë që nuk kishte
    As telefon as internet, as faks,
    Se fjalë e nisur shpejt dhe mund ta vriste
    Një dashuri të vjetër për një çast.



    Shën Valentini i fundshekullit
    Timo Flloko

    Ta kushtoj Ty
    këtë Natë të Shën Valentinit
    Të gjallët,
    prej ankthit të vetmisë
    ngërthehen fort,
    tek njeri-tjetri shpresat varin...
    Këtë natë të fundit të dashurisë,
    në fundin e mijëvjeçarit!



    Dashuri siberiane
    Drita Çomo

    Po bie shi...dhe ti je kaq larg
    Po ndoshta dhe s’dua të jem me ty
    Ky qiell gri... Në shpirt- kaq akull
    Kaq ftohtë në shpirt. Si në Siberi.

    E megjithatë, unë të dua
    Dhe të dua shumë, çuditërisht
    Po qe se të urresh është njësoj si të duash
    Të urrej dhe të dua njëkohësisht

    Të urrej për atë, që më prishe qetësinë
    Të urrej, pse erdhe tek unë
    Për çdo gjë të vërtetë dhe çdo gjë të dyshimtë
    Të urrej dhe të dua kaq shumë

    Dhe në shpirt kam dimër, gjithnjë dimër
    Një ftohtësi pa fund dhe pa anë
    Në sa grade nën zero paske lindur
    Dashuria ime siberiane

    Në të tërë qenien time bie shi
    Dhe ti nuk je. Dhe ti je kaq larg
    Kam dëshirë për ty, kam nevojë për ty
    Dhe prapë s’dua të jemi bashkë!



    Vajzë e bukur
    Xhevahir Spahiu

    Bora e bardhë, e bardhë pas xhamave,
    në kafe “Tirana” hyre,
    ti e rralla si dëbora
    që në Tirane bie.

    Vajzë e bukur, si vajzë e dashuruar,
    qofsh e dashuruar dhe prej meje,
    prej syrit tënd
    lulëzojnë dhe sendet.

    Ekspresi gjallërohet
    e gjithçka bëhet sy.

    Në tavolinën e fundit
    dy pleqve kafja po u ftohet.
    Të shikojnë ty.


    Rekuiem për orën 6...
    Xhevahir Spahiu

    Ora 6
    Akrepat si dy krahë të hapur që presin
    dhe ti s’po vjen
    ti s’po vjen as në 6 e një minutë
    në 6 e dy minuta vetmia ish me mua
    unë isha me vetminë në 6 e tre minuta
    në 6 e katër bota ishte po ajo
    6 e pesa i ngjante 6 e gjashtës si dy pika uji
    6 e shtatë, 6 e tetë, 6 e nëntë, 6 e dhjetë
    Ti s’po vjen
    S’po vjen
    S’vjen
    në 6 e pesëmbëdhjetë
    hodha sytë si dy vetëtima në fushën e orës së qytetit
    akrepat u thyen si dy krahë të një zogu
    qe s’ekziston

    Unë mora pikëllimin për dore
    dhe ika!



    Dashuri
    Bardhyl Londo

    Gjithçka si në ankthin e Noes
    Si në rregullsinë pedante të një manastiri gjithçka;
    Gjithçka e kristaltë, akull.
    Gjithçka si krater vullkani
    ….rrëmujë
    Kokën e ndezur të cigares shuaj në një gote ujë



    Gratë e poetëve
    Bardhyl Londo

    Sytë e bukur mbyllin. Po gjumi
    nuk e di ku është mërguar, nuk e di.
    Njëra përsërit me vete një varg. Tjetra
    një figure sjell ndër mend...
    Si një lirikë dashurie
    ledhaton pastaj jastëkun bosh në krahët e saj.

    (...Vallë me ke u martuan burrat tanë,
    me ne, apo me ty, poezi?...)

    Një fjale, një rimë,
    një lumë dashurie dhe pak xhelozi,
    Mesnata e krijimit çapitet si plak i ngadalshëm.

    Vonë. Sytë e bukur mbyllin.
    dhe në ëndrra shohin vjershat e librave
    të ardhshëm



    E dashur
    Teodor Keko

    E dashur , erdha
    E dashur erdha! Pse vrenjtesh kot?
    Ti po më prisje përsëri,
    mos u çudit, unë jam një zog.

    Kur dashuroj bëhem si ajri,
    e ngre folenë aty ku dua!
    Do, s’do, të futem në kraharor,
    të pushtoj si i marri.
    Po e mbylle derën,
    unë me forcë do ta hap,
    do ta coptoj!

    Do bësh sikur më ke inat.
    Ndodhi e vjetër, unë e di!
    S’jam buzëqumësht, por esnaf,
    për dashurinë di plot dredhi!
    Unë do të puth, do të pushtoj në gji,
    dhe po ma mbylle derën ti.

    E dashur, erdha, në prag ke dalë,
    ke hapur portën dhe qesh nën hundë.
    Sa përbetohesh me qindra fjalë,
    më mirë, eja, më puth!

    Kur dashuroj bëhem si ajri,
    e ngre folenë aty ku dua!
    Do, s’do të futem në kraharor,
    të pushtoj si i marri.
    Po e mbylle ti derën,
    unë me forcë do ta hap,
    do ta coptoj!

    E dashur, erdha, pse vrenjtesh kot,
    ti po më prisje përsëri.
    Mos u çudit! Unë jam një zog.
    Po e mbylle ti derën,
    unë me forcë do ta hap,
    do ta coptoj!



    Netës (kushtuar P.J.)
    Jorgo Bllaci

    Kaq e shtrenjte kurrë s’më je dukur,
    Ti vërtet nuk paske shëmbëllim!
    Ah, moj Neta, sytë e tu te bukur
    Çmendurisht i deshte miku im!

    Nëse këtë çast i ngrysur mbeta
    Duke të vështruar ty kështu
    Ti mos m’u çudit aspak, moj Neta
    Me kujtuan mikun sytë e tu

    Sa dëshirë do te kisha sonte
    T’ju vështroja bashke që të dy:
    Vetëm ta dëgjoje te këndonte
    Vargjet qe me zjarr t’ë thuri ty!

    Ndoshta sot, qe vite pas la jeta,
    Miku prapë ne shpirt te mban diku…
    Ish e bukur dhembja e tij, moj Neta,
    Aq sa ç’janë edhe dy sytë e tu.



    Shpesh ti s’di ç’bën
    Vath Koreshi

    S’është e thjeshtë të dish të bësh.
    Shpesh ti s’di se ç’bën e dashur!
    Ç’doje që ishe ngritur si në ethe,
    ç’doje që vije ashtu tek unë?
    Kishe këputur ca lule në kopësht,
    kishe ndërruar tualet e krehje flokësh,
    kishe marrë me vete dy sy të shndritshëm plot mall.
    Në jakën e xhaketës në vend të një luleje,
    kishe vënë një sqep skifteri xanxar.
    Ah, s’ishe as grua, as vajzë e vogël atë çast,
    ishe një hutim plot ditë e gaz.
    Ishe një shpirt i mbushur me frikë,
    një zemër drithëruese me natë e me dritë.
    Eja pra, të thashë, mbështetma kokën tani,
    mbushmi supet me ujëvarën e flokëve,
    dhe puthmë nëse erdhe për të më puthur,
    dhe çelma shpirtin, nëse erdhe për të ma çelur.



    Sogje
    Azem Shkreli

    Sonte ne të dy
    jemi dy sy të kësaj sogje

    Orët zgjuar
    Do të rrinë, kambanat zgjuar

    Sonte unë e ti
    jemi ai zgjim i zekthët

    Ujqit në këmbë
    Do të jenë, Kosova në këmbë

    Natë që s’more
    Pushkë, as të mori pushka



    Pa ty
    Gezim Mekuli

    Tokën prej kohësh e ka zën’ gjumi.
    Konstelacionet jan’ ngatërruar.
    Dielli ësht’ tretur si shkumë sapuni.
    Hëna fytyrën ka dobësuar.

    Toka s’po sillet më vërdallë.
    Yje në qiell kan’ mbetur pak.
    Dielli s’po bëhet më i gjallë.
    Hëna ndriçon dyfish më larg.

  2. #2
    patriot Maska e shoku_tanku
    Anëtarësuar
    18-09-2006
    Vendndodhja
    Tiranë
    Postime
    3,395
    Mendoj se eshte me mire qe poezite tía kushtojme shen Krepinit(mbrojtesit te kepucareve)
    te gjithe flasin per gazin e dashurise por askush nuk e ze ne goje mjerimin e kepuceve...

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •