El Muktedir (pjesa e pare)

[ebemtravel]

2008
P e j ë

E´udhu Bil´lahi minesh-shejtanir-raxhim, Bismil-Lahir-Rahmanir-Rahim

Titulli origjinal i librit:
EL MUKTEDIR

Përmbledhjen e përgatiti:
Robi i Allahut Haxhi Lulzim H. Gjocaj.

Në këtë libër nuk ka recensent dhe as korrektor dhe me siguri do të hasni në gabime teknike, për këtë arsye Ju lutëm të keni mirëkuptim.
Faleminderit!

Të gjithë të drejtat janë të rezervuara, ndalohet rreptësishtë ribotimi i librit, i plotë apo i pjesshëm i tij.
Tirazhi 1000 copë.
Libri nuk shitët por dhurohet për hir të Allahut të Madhëruar.

Përmbajtja :

Fjala Hyrëse
Feja–Din
Ibadetet
Veçimi i numrit shtatë
Udhëzimet e mjekësinë parandaluese të Pejgamberit s.a.v.s
Kronologjia e jetës se te Dërguarit te Allahut, s.a.v.s
Haxhillëku i lamtumirës
KAPITULLI I PARË
Jeta e kësaj botë
Ekzistojnë dy lloj sëmundjesh që janë shënuar në Kuranin e Madhërishëm Përgojimi
Lavdërimi
Hipokrizia
Mendjemadhësia
Egoizmi
Mëkatet
Shikimi
Ngacmimet
Te folurit
Hapat
Shërimi i personit te cilin e ka goditur syri i keq magjepsës
Shenjat e zemrës se shëndoshe
Sinqeriteti
Pendimi
Veprat
Rëndësia e diturisë
Butësia
Durimi
Falënderimi
Frika
Midis fjalës se Allahut te Madhëruar dhe urdhërim te Tij
Shpresa
Kënaqësia
Dallimet
Dua ´ja është ilaç
Lufta ne rrugën e Allahut te Madhëruar
Dashuria ndaj Allahut te Madhëruar dhe Llojet e dashurisë dhe te shoqërimit
Te përkujtuarit e Allahut te Madhërishëm dhe te lexuarit e Kuranit
Dua´ja e hatmes se Kuranit Famëlartë
Dobia e namazit dhe gabimet ne namaz
Sëmundjet e trupit
Dhimbja e kokës dhe migrenës
Imponimi apo heqja dore nga ushqimi dhe heqja dore ndaj një gjeje
Aspekti Seksual
KAPITULLI I DYTË
SHPIRTI
A kanë njohuri të vdekurit për vizitën dhe përshëndetjen e të gjallëveë
Të vdekurit pyesin për të gjallët dhe janë në dijeni për fjalët dhe veprat e tyre 110
A takohen,a vizitohen dhe a bisedojnë shpitat e të vdekurve? Ë
A takohen shpitat e të gjallëve dhe shpitat e të vdekurve ë
Ëndrrat ë
A vdes shpirti,apo vetëm trupi
A kthehet shpirti tek i vdekuri në varrin e tij ? Shkaqet e dënimit në varr
Veprat që të shpëtojnë nga dënimi i varritVendqëndrimi i shpirtrave pas vdekjes deri në Ditën e Gjykimit
A përfitojnë diçka shpirtrat e të vdekurve nga përpjekjet e të gjallëve
A u krijuan shpirtrat më parë, apo trupat ?
Cila është e vërteta e shpirtit ?
KAPITULLI I TRETË
JETA E BOTËS TJETËR –JETA E AHRIETIT
Ndërmjetësimi i përgjithshëm për të tubuarit para Allahut të Madhëruar
Rreth shkatërrimit të kësaj bote si dhe ringjalljes dhe tubimit
Humbja e shpresës për të gjatë dhe përdaditja për vdekje



Me emrin e Allahut, Mëshiruesit të Përgjithshëm, Mëshirëberësit të veçantë.


Fjala Hyrëse

Deklaroj së nuk ka Zot tjetër pos Allahut Një, i Cili nuk ka shok, të jesh ithtar i traditës islame do të thotë të jesh në mes dy skajshmërive, teprimit dhe largimit.
I bashkohem atyre që kanë dëshmuar këtë, duke u larguar nga ata që e mohojnë dhe tak Allahu Fuqiplotë kërkoj mbështetje për Ditën e Gjykimit.
Deklarojë se Muhamedi s.a.v.s., është rob i Tij i Dërguar i zgjedhur.
Prandaj Kurani Madhërishëm dhe Syneti e rregullojnë jetën , si individit, ashtu edhe të shoqërisë dhe garantojnë lumturi në këtë botë dhe botën tjetër, ndërsa largimi prej tyre sjell fatkeqësi.
Falënderimi dhe përulja i takon vetëm Allahut, Krijuesit dhe Zotëruesit të botëve. Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi krijesën më të mirë të Tij, kandili ndriçues, lajmëtarin e rrugës së drejtë, Muhamedin,s.a.v.s., si dhe mbi familjen, shokët e tij dhe të gjithë ata që shtegtojnë rrugës së tij deri në Ditën e Fundit.
Emri i përveçëm i Zotit është Allah. Ai emërton Krijuesin e Gjithëçkafit që ekziston. Ai në Kuranin e Madhërishëm përmendet 2698 herë.
Është jetike dhe e domosdoshmi njohja e emrave dhe Atributet të Allahut të Madhërishëm, që:
-ti dimë (mësojmë) përmendësh,
-ti kuptojmë rendësin e tyre,
-ti zbatojmë në jetë dhe në sjellje kuptimin e tyre, brenda mundësive ekzistuese.
I Dërguari i Allahut Gjithëfuqishëm, Muhamedi s.a.v.s., ka thënë:
´´Allahu i Madhërishëm ka 99 emra , emri me i madh i Zotit është Ismul-A´dham´´,
një nga këta emra është edhe emri El Muktedir I Gjithëmundshmi ose Ai që mundet çdo gjë, arsyeja pse ky libër titullohet kështu është me qëllim lartësimin e emrit dhe fjalës se Allahut të Gjithëfuqishëm, dhe synim tjetër është të japi edhe unë një kontribut sado të vogël, po ndoshta (për dikë) nga unë do të mësohet ky emër i Allahut të Madhëruar. Falënderimi i takon Allahut që më mundëson, më plotëson këtë dëshirë.
Përmbajtja e këtij libri është në fushën e etikës, edukimit dhe pastrimit të shpirtit dhe shpresoj në këtë libër ka ilaç dhe mëshirë për besimtarët.
Përmbledhje është nga literaturat çka kam lexuar.
Me këtë rast dëshiroj t’i theksojë disa faktorë me rëndësi:
Me njerëzit që jetoj, tregojnë dobësitë e veta, por nuk ja lejoj vetvetes që të merrem me vlerësime dhe paragjykimet së çfarë është gjendja e tyre e devotshmërisë.
Situata në kohën që jetojmë është e rëndë dhe e ligë, por mendoj që ne myslimanët duhet të mësohemi të jetojmë edhe me njerëz që mendojnë ndryshe nga ne, edhe pse shumë njerëz e njohin të vërtetën, por shumë pak njerëz jetojnë me të vërtetën.
Njeriu duhet pasur kujdes për veprat e veta, ku unë jam i brengosur për:
- Kush do të më ndihmoj kur t dorëzojë shpirtin tim, kur shpirti me vijë në grykë?
- Kush do të më ndihmoj dhe si do të jetë jeta ime në varrin tim?
-Kush do të më ndihmoj kur qielli të çahet dhe yjet të derdhën, kur detet përzihen, varret të rrotullohen, pastaj malet copëton, e shtrihet toka ashtu si shtrihet lëkura e regjur, çka do të ndodh me mua?
- Kush do të më ndihmoj kur të ringjallem në të cilën anë do të shkojë, a ngjitem të As´habul-Jemini (pronarët të djathtë)?
- Kush do të më ndihmoj kur ku të dal para Allahut të Madhëruar në Ditën e Gjykimit, kur të pyet, se ç´bëre ti për mua, kur do të veçoj diç, frikohem së Allahu i Madhëruar do të thotë : Gënjeve, e dihet se çka të pret, zjarri, e sa vendbanim i keq është ai, për këtë arsye vepra është me rendësi dhe vendimtare për të shpëtuar në Ilijjin (vendi më i lartë i besimtarëve?
Besimtar i dobët është ai që nuk i nxitë-angazhon të tjerët të bëjnë vepra të mira dhe,
Pavarësisht se çfarë raporti ka njeriu me persona duhet përgëzuar ata që bëjnë vepra të mira për hir të Allahut të Madhëruar.
Sikur të ekzistonte një dyqan ku mund njeriu të blejë për shembull: devotshmëri, sinqeritet, urtësi, durim dhe shitësi t´i shlyejë borxhet e mëparshme, do të ishte ideale, por me anë të këtij libri mundohem që të përshkruaj atë dyqan të imagjinuar.
Poeti ynë Naimi thotë:´´Rruga jonë është me gjemba, por qëllim ynë është aq i lartë sa ia vlen të ecësh mbi gjemba``.
Të nderuar lexues, nxitoni dhe shfrytëzoni çdo frymëmarrje tuajën të çmuar.
Kujtoni të gjitha veprat tuaja. Ato ju afrojnë në Xhenet apo në Xhehenem?
Se a do të jetë e dobishëm dhe i suksesshëm ky libër, citojmë:
´´suksesi im varet vetëm nga Zoti i Plotfuqishëm, vetëm Atij iu kam mbështetur dhe vetëm tek Ai jam i drejtuar´´.
(Hude,88)
dhe:
Allahu i Madhëruar nuk pranon asnjë punë, të cilën pronari e sheh prej vetës së tij, derisa të mos e kujtojë ai se ajo është vetëpëlqim, mirësi dhe dhunti e Tij, se ajo është prej Allahut të Madhëruar e jo prej vetes së tij.
O Allahu im, më ndihmo që të përfundoj këtë libër dhe të jetë vepër për përgatitje për Ditën e kthimit.
Feja -Din

Në gjuhën arabe fjala din do të thotë fe, përveç fesë, din do të thotë edhe
rrugë, drejtim, përkushtim dhe devotshmëri.
Në gjuhën latine religjo do të thotë lidhje ndërmjet Zotit dhe njeriut.
Ka shumë definicione për fenë. Disa thonë:
- Feja është të njohurit e Allahut të Lartëmadhëruar,
- Feja është dashuri ndaj Allahut të Lartëmadhëruar, dhe
- Feja është ligji i Allahut të Lartëmadhëruar.

Të vertëtat themelore të fesë, bazohen në gjashtë themele:
Amentu bil-lahi-unë besoj Zotin,
Cilësitë e Allahut të Lartëmadhëruar ndahen në :
-Sifati-dhatijje-cilësitë qenësore të Allahut Madhërishëm, janë:
-Vexhud - Zot ka dhe ekziston,
-Kidem - Ai është i pa fillim,
-Beka -Ai është i pambarim,
-Vahdanijjet -Ai është Një dhe i Vetmi,
-Muhalefetun lil havadithi -Ai s´i përngjan askujt dhe asgjësë,
-Kijamun bi nefsihi -Ai ekziston vetvetiu.

-Sifati-thunbutijje-cilësitë të përsosurisë së Allahut të Lartëmadhëruar.
-Hajat -Allahu jeton me një jetë të përkryer,
-Ilm -Allahu di gjithçka,
-Sem´a -Ai dëgjon gjithçka,
-Besar -Ai sheh gjithçka,
-Kelam -Ai fletë me të folurit e Tij të përsosur,
-Iradet -Ai gjithçka bënë me vullnetin e Tij,
-Kudret -Ai është i Plotfuqishëm, dhe
-Tekvin -Ai gjithçka krijon, përmban dhe zhduk.

Ve melaiketihi edhe melekët e Tij,
Meleqet janë qenie të urta shpirtërore, të krijuara nga nuri-dritë e posaçme.
Melekët nuk posedojnë gjini. Ata, si qenie shpirtërore, nuk kanë nevojë për ushqim, pije dhe për dëshira të tjera. Sipas natyrës se tyre, ata bëjnë vetëm vepra të mira. Melekë ka shumë dhe vetëm Allahu Fuqiplotë e di numrin e tyre.
Ve kutu bihi edhe librat- shpalljet e Tij,
Tervati është libri i parë i madh i Zotit-dedikuar njerëzve, shpallur, Musait dhe Harunit a.s., Musai a.s. jetoi në kohën rreth vitit 1330 deri 1210 para Isait a.s., Musai a.s. jetoi 120 vjet, ndërsa Haruni a.s. 123 vjet.
Tervati origjinal nuk ekziston. Hebrenjtë Tervatin e quajtën Tora, që në hebraishte do te thotë ´´studim´´,´´shkencë´´.
Zeburi është libri i dytë i madh i Zotit që iu shpall Davudit a.s., i cili ka qenë mbret i izraelitëve, prej vitit 1010 deri me 970 para Isait a.s. Edhe Zeburi origjinal nuk ekziston. Zeburi në hebraishte do të thotë ´´këngë fetare´´.
Inxhili është libri i tretë i madh i Zotit, shpallur Isait a.s., që jetoi përafërsisht , ndërmjet vitit 6 para erës së re deri në vitin 30 pas erës se re. Ai predikonte adhurimin e Një të Vetmit Zot. Në kohën e Isait a.s., nuk ekzistonte emri ´´i krishter´´, një emër i tillë u ngrit sipas historianit romak Tacitu nga ana e romakëve. Sot kisha i njeh vetëm katër ungjij: të Mateut, të Lukes, të Markut dhe të Gjonit. Ungjijtë flasin krejtësisht ndryshe nga Kurani.
Kurani i Nderuar Libri i fundit i Zotit dërguar Pejgamberit të fundit, Muhamedit s.a.v.s., erdhi në Natën e bekuar-Lejletul Kader, në vitin 610 përmes melekut Xhibril a.s. I Dërguari i Allahut, Muhamedi s.a.v.s. u lind në Meke, me 12 Rebiul Evvel, gjegjësisht me 20 prill të vitit 571, pas Isait a.s. Babai i tij quhet Abdullah ku ndërroi jetë dy muaj para se të lindte Pejgamberi s.a.v.s., dhe nëna Emine, e cila ndërroi jetë kur Pejgamberi s.a.v.s. i kishte gjashtë vjet.
Kurani i Madhërishëm ka 30 pjesë, është i ndarë në 114 kaptina, kaptinat ndahen në 6236 ajete. Studiuesit e Kuranit Famëlartë i quajtën 90 Kaptina të Mekës se bekuar që janë shpallur dhe 24 Kaptina të Medinës se bekuar të shpalljeve Hyjnore.
Kurani i Madhërishëm nuk është vetëm kod fetar, por përfshin edhe historinë e përgjithshme, astronominë, arkeologjinë, medicinën, biologjinë, fizikën, matematikën dhe dituritë e tjera.
Ve rusulihi -edhe të Dërguarit- Pejgamberet e Tij,
Kurani i Madhërishëm përmend më shumë emra për Pejgamberet e Zotit Fuqiplotë si p.sh. Nebijj- lajmëtar i fesë, Resul –i dërguar, Beshir-përgjues, Nedhir-qortues etj. Sipas disa dijetarëve myslimanë, Pejgamberet më të zgjedhur të Zotit të Madhërishëm janë: Ademi, Nuhi, Ibrahimi, Musai, Isai dhe Muhamedi s.a.v.s.
Vel-jevmil-ahiri-edhe Ditën e Gjykimit
Është koha pas ringjalljes, ku njerëzit do të japin llogari para Allahut të Madhërishëm për veprat e tyre dhe kur do të shqiptohen vendimet përfundimtare, për mëkate-dënim vendosja në Xhehenem ku mëkatareve do t´ju digjet trupi, sërish do t´u rritet dhe sërish do t´u digjet trupi, ruana Zot prej këtij zjarri, dhe shpërblim për veprat e mira, ky vend quhet Xheneti, ku në Kuranin Famëlartë dhe Hadith quhen edhe Aden, Me´va, Firdevs, Ne´im, Huld, Darusselam, Xhennetun alijeh dhe Darul-Mukam. O Zot bëna prej banorëve të Xhenetit.
Kuptimi themelor i fjalës Xhenet është kopsht, bashçe.
Ve bil-kaderi, hajrihi ve sherrihi minallahi te´ala-dhe besoj se gjithçka që ndodh, ndodh sipas vullnetit dhe caktimit të Zotit.
Të besosh në Kader-përcaktim do të thotë të besosh Allahun e Madhërishëm.
Njeriu është i obliguar që të bëjë çdo gjë që është në mundësinë e tij, e vetëm atëherë të mbështetët në caktimin - kaderin e Allahut Fuqiplotë.

Ibadetet

Krahas besimit, ekzistojnë edhe urdhëresa që caktojnë detyra dhe obligime praktike për myslimanët që përbëhen nga:
- Kelimei-shehadeh-të deklaruarit dhe të besuarit se ekziston vetëm Zoti-Allahu dhe se Muhamedi është rob dhe i Dërguar i Tij,
- Falja e namazit,
- Agjërimi i muajit të Ramazanit,
- Dhënia e zeqatit dhe
- Kryerja e Haxhit.

Katër Halifet

1. Ebu Bekri r.a.(632-634)
2. Omeri r.a.(634-644)
Duke falur namazin e sabahut Omerin r.a. e vrau një persian Firuz ebu Lu´luit.
3. Othmani r.a. (644-656)
U emërua për halif kur i kishte 71 vjet, e vrasin atë duke lexuar Kuranin.
4. Aliu r..a.(656-661)
Në rrugë për në xhami e lëndoi një harixhi me shpatë të helmuar, pas dy ditë atentati ndërroi jetë, udhëhoqi katër vjet e nëntë muaj.

Imamët

Në botën Islame më të njohur dhe më të nderuar janë katër imamët që themeluan drejtimet, shkollat e tyre juridike.
1. Imam A´dhami-Ebu Hanifeja Allahu e mëshiroftë lindi në Kufe në vitin 80 hixhrij.
2. Imam Maliku, Allahu e mëshiroftë, u lind në Medine, në vitin 93 hixhrij.
3. Imam Shafiu, Allahu e mëshiroftë, u lind në Gaze, me 150 hixhrij dhe
4. Imam Ahmed ibni Hanbeli, Allahu e mëshiroftë, u lind në Irak në vitin 164 hixhrij
______________________________________
- shkurtesa, s.a.v.s. [salallahu alejhi ve selem]
- shkurtesa, r.a. [radiallahu anhu]
Veçimi i numrit shtatë

Allahu i Madhërishëm gjithçka e krijuar është shtatëfishtë, ka krijuar shtatë Xhenete me shtatë përfaqësues: dy toka në shtatë forma, ka përfunduar krijimin e njeriut si qenie në shtatë periudha siç janë: periudha e mëkimit (në gji), fëmijëria, rinia, adoleshenca, mosha e mesme, pleqëria dhe rraskapitja.
Ekzistojnë shtatë plante në sistemin tonë diellor.
Për besimtarët Allahu i Madhëruar ka udhëtuar të bëjnë shtatë herë tavaf në Qabe, shtatë herë ta kalojnë largësinë në mes dy kodrave, nga shtatë gurë të gjuanjë shejtanin në Mina gjatë kohës se Haxhit.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë se fëmijët duhet ta kryejnë namazin kur ta arrijnë moshën shtatë vjeç.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., e ka lutur Allahun e Gjithëfuqishëm që t’i ndihmojë për t´ia dërguar popullit-umetit Shpalljen me shtatë bekime, ashtu siç i janë dhënë Jusufit a.s.
Ebu Sa´d bin Ebi Vekkasi ka treguar thënien e të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s.,
´´Kush i ha shtatë hurma në mëngjes, atë ditë nuk do të sëmuret nga helmi, as do ta zërë magjia´´.
(Buhariu,10/203)
Allahut Madhërishëm do t’i shumëfishojë shpërblimin e bamirësisë shtatë herë.
Allahu i Madhërishëm e di më se miri kuptimin e vërtetë, qëllimin, urdhrin dhe mençurin që ka caktuar në krijimin e numrit shtatë.
I jemi përkushtuar kësaj botë e cila, të Allahu i Gjithëfuqishëm nuk vlen as sa bart miza në krah.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., deklaron:
´´Sikur do ta dini atë që e di unë, me siguri do të qeshni pak dhe do të qani shumë``.
(Mutefekun´alejhi)

Udhëzimet e mjekësisë parandaluese të Pejgamberit s.a.v.s.

Lagështia është esenciale për trupin e shëndoshë, trupi për të ekuilibruar temperaturën, varet nga lagështia. Në anën tjetër temperatura ndihmon tretjen për të nxjerrë jashtë ndyrësitë. Me një fjalë lagështia është element esencial për temperaturën e trupit. Po të mungojë ajo, do të rritet temperatura e trupit, ku lagështia dhe temperatura e plotësojnë njëra-tjetrën. Një rritje sado e vogël e njërës prej tyre, do ta prishë ekuilibrin e trupit, këto materie qëndrojnë në trup dhe përhapin shkaktarin e shumë sëmundjeve.
Kjo dituri na vjen nga fjalët e Allahut:
´´...Hani dhe pini e mos e teproni, pse Ai (Allahu) nuk i do ata që e teprojnë´´.
(El A´rafe,31
Ose mos përmbajtja e kësaj recetë ku temperatura e trupit është e ulët e ul tretjen e ushqimit, e prish ekuilibrin e domosdoshëm.
Asgjë nuk mund të dëmtojë këtë ekuilibër më shumë se ngrënia e tepërt e substancave të dëmshme dhe të ndaluara. Në saje të këtyre epidemive zemra brengosët, pikëllohet, vuan nga ankthet, streset, pakënaqësitë, kufizimet, hallet, fatkeqësitë dhe dobësimi. Për shkak të këtyre dobësive, zemra humb aftësinë për t´u mbrojtur ose për t´iu kundërvënë veprimit vdekjeprurës të cilësdo substancë të dëmshme.
Shëndeti i mirë, fuqia dhe rehatia janë dhuratat më të vlershme, më të çmueshme dhe më zemërbardha me të cilat Allahu i Gjithëfuqishëm i ka shpërblyer robët e Vet.
Ibn Abazi, r.a. ka transmetuar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. ka thënë:
´´Ekzistojnë dy të mira nga të cilat shumica e njerëzve i abuzojnë dobitë e tyre. Ato janë: shëndeti i mirë dhe ekzistenca´´.
(Buhariu,11/196)
Në transmetimin tjetër që e tregon Abdullah bin Mihsan el-Nasri citohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s. i cili ka thënë:´´Kushdo që zgjohet me trup të shëndetshëm, siguri në shtëpinë e vet, dhe i ka gjërat e nevojshme për atë ditë, ai është i pasur sikur t´i kishte tëra pasuritë e botës të vetat´´.
(Tirmidhi,234)
Ebu Bekr es-Sadikku, r.a., ka treguar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë: ´´Lutni Allahun për t´u dhenë besim të qëndrueshëm dhe rehati, sepse pas besimit të qëndrueshëm askush nuk ka marrë bekim me të madh se shëndetin dhe rehatinë´´.
(Ahmedi,5 dhe 17)
Bindja e plotë do t´i ndihmojë robit që në jetën pas vdekjes mos të dënohet për mëkatet e veta, kurse shëndeti dhe rehatia do t’i ndihmojnë që t´i përballojë sëmundjet e kësaj botë, si trupore, ashtu edhe sëmundjet e zemrës.
Shëndeti i mirë dhe rehatia janë vlerësuar si thesar, dhurata të çmuara dhe janë thelbësorë për suksesin fizik(të trupit) dhe shpirtëror(të zemrës) të individit në këtë dhe në jetën tjetër.


Ushqimi dhe pija
e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s.

I Dërguari i Allahut,s.a.v.s. e kishte zakon që të zgjedhë vazhdimisht ndërmjet llojeve të ndryshme të ushqimit të mundshëm të krahinës. Nëse një gjellë ka qenë tepër djegëse dhe kishte nevojë të zbutej, ai e kishte zakon të shtonte një përbërës tjetër për të venë ekuilibrin e nevojshëm, si p.sh. temperaturën e bostanit e ekuilibronte me hurmën. Ai zakonisht refuzonte të hante dhe nuk hante kurrë atë ushqim që i imponohej, nëse i pëlqente ai do të hante në të kundërtën, ai nuk do të prektë, sepse demi nga ngrënia e tij është më i madh sesa dobia.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., hante mishin, hallvën dhe mjaltin. Ai preferonte më se shumti mishin e qengjit, përkatësisht shpatullën dhe kofshën, pjesën e përparme e pjesën e pasme. Këto tri lloje ushqimesh, përmbajnë substancat më të mira ushqyese dhe komponentët më të fuqishme për trupin e individit dhe vetëm njeriu që vuan nga ndonjë sëmundje e trupit mund të këtë ndonjë vështirësi dhe mos t´i pëlqejë këto.
Pozita e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., gjatë ngrënëse ishte ulur në tokë, duke mbështetur në njërën shputë të këmbës, por duke u ulur mbi tjetrën, pa venë jastëk, si dhe nuk i zgjaste këmbët kur hante. Ai e kishte zakon të thoshte:´´Unë ulem si rob dhe ha si rob´´, në shenjë falënderimi dhe nënshtrimi para Allahut të Madhëruar.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., i përdorte tre gishta për të ngrenë ushqimin dhe nuk e përdorte as lugën, as pirunin.
I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., nuk i përziente ushqimet dhe nuk hante vetëm. Nuk hante peshk dhe kos, nuk i përziente kurrë në një shujtë dy ushqime të nxehta dhe të ftohta, nuk përzinte ushqimin e fërguar me ushqimin e zier, ose ushqimin e thatë me atë të freskët, p.sh. vezë me qumësht. Gjithashtu nuk ka pirë asgjë gjatë ngrënës se ushqimit ose pas ngrënies, se paku gjysmë ore, sepse kështu dobësohet procesi digjestivë dhe shkaktonte procesin e kalbëzimit të ushqimit në lukth. Ai gjithashtu nuk pinte ujë kur ishte i lodhur.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., shpesh kishte dëshirë të pinte ujë të ftohtë të ëmbëlsuar me mjaltë. Mjalti përmban veti shpëlarëse dhe freskuese dhe eliminon gëlqerimin e mëlçisë, të veshkave dhe rrugëve urinave, është i mirë për lukth. Pija e ftohtë e bërë nga mjalti e forcon trupin, e ruan fuqinë rinore të tij, e freskon disponimin, e stimulon mëlçinë dhe zemrën. Uji gjithashtu e furnizon trupin me oksigjen dhe minerale, luan rolin kryesor në çdo funksion të trupit. Allahu i Madhëruar thotë:
´´... dhe ujin e bëmë bazë të jetës se çdo sendi´´. (El Enbija,30)

Enes ibn Maliku ka treguar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., e kishte zakon të pinte ujë, pinte ulur me tri gllënjka e jo duke e gëlltitur, sepse ndikon keq në mëlçi, merrte frymë ndërmjet tyre, nuk ka pirë me dorën e tjetrit ose nga ndonjë skutë e errët.
I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ndonjëherë e mbulonte kosin dhe e linte gjatë tërë natës, për shkak të hirrës, para se të pinte në mëngjes, e kjo ndihmon fermentimin dhe zvogëlimin e numrit të baktereve.







Mënyra si vishej i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.

Ai kishte dëshirë që këmisha të mbulonin duart mbi nyja, ngjyra e tij më e dashur ishte ngjyra e bardhë, nuk vishte rroba të zeza ose të kuqe, me ngjyra ose me shkëlqim.
I Dërguari i Allahut,s.v.a.s., e dinte se kjo jetë është kalimtare, e përkohshme, e konsideronte shtëpinë për banim si strehë të përkohshme dhe ishte e njëjtë me kasollet e udhëtareve. Ai e donte aromën e mirë. Hyrja në atë shtëpi ka qenë përjetim më i këndshëm i zemrës dhe i shpirtit, sepse aty jetonte krijesa më e bekuar dhe më e madhërishme e Allahut. Duke qenë vulë e të Dërguarve të Allahut, atij i erdhi shpallja për të nxjerrë njerëzimin nga errësira në dritë.

Shëmbëlltyra e të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s.

Ai vetë i ka mjelë delet, ka qepur rrobat dhe ka hëngër bashkë me shërbëtorët e tij. Ai vet shkonte në treg dhe blinte çka i nevojitej dhe nuk turpërohej. Përshëndetej me dorë edhe me të varfrin edhe me të pasurit. I pari jepte selam atij që e takonte, pa marrë parasysh a bëhej fjalë për më të ri ose më të vjetër. Kurrë nuk e nënçmonte atë për çka ishte i ftuar. Kishte karakter të qetë, ishte i sjellshëm në shoqëri, fytyrëqeshur, i ashpër, por i matur, modest dhe nuk lejonte të poshtohet, bujar, por jo edhe shpërdorues. Thënë shkurt, ishte i ndershëm dhe i butë.

I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., e kishte zakon të pushonte herët dhe zgjohej më vonë në fillim të pjesës se dytë të natës. Flinte në shtëpi deri kur e dëgjonte thirrjen e parë për namaz para se të shkonte në xhami, ku i udhëhiqte besimtarët në namazin e sabahut. Pushimi i tij ishte i ekuilibruar. Pas agimit bënte një pushim të shkurtër, duke u shtrirë në anën e djathtë, mbi dorën e djathtë, i shqiptonte atributet e Allahut të Madhëruar.
Nuk është mirë të flihet në mes të namazit të sabahut dhe lindjes se diellit, ky është fillimi dhe çelësi i dritës, kohë në të cilën zbret fati(rrisku) dhe ndahet bekimi.

Natyra e gjumit

Ekzistojnë dy lloje të gjumit: gjumi i dëmshëm dhe i dobishëm. Gjumi i dobishëm i përtërin fuqitë dhe aftësitë. Gjumi është i domosdoshëm për trupin e njeriut. Gjumi i zgjatur nuk është i dobishëm. Gjumi e ndihmon çdo organ për t´i sistemuar humbjet e produkteve të veta.
Gjumi i tepërt shkakton vese të këqija, shumë kokëçarje, siç janë disponimi i keq, prandaj kush bën gjumë të tepërt, lëshon rastin që në mesë të plotë t’i shfrytëzoj begatitë të cilat i ofron jeta. Është më mirë kur njeriu flenë në krahun e djathtë se në anën e majtë, ndërsa gjumi në pozicionin shtrirë përmbys, në bark, është i dëmshmi për shëndetin e njeriut. Nga Ebi Umame është transmetuar se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., kishte parë një njeri në xhami duke fjetur përmbys, barkas. Ai e zgjoi dhe e qortoi:
´´Ky është pozicioni barkas i banorëve të Xhehenemit´´ .
(Ibn Maxhxhe,3725)
Gjumi gjatë ditës mund të shkaktojnë sëmundje reumatike, të dobësojë sistemin nervor dhe të dobësojë dëshirën për seks, përveç gjumit të ditës në kohë vere, në kohën e të nxehtit të mesditës. Gjumi më i keq gjatë verës është gjumi në orët e para të ditës dhe në orët e vona të ditës (pas ikindisë).
Abdullah bin Abbasi njëherë e gjeti djalin e tij duke fjetur vonë pas mëngjesit, e zgjoi djalin dhe i tha:
´´Zgjohu. Pse flenë në orët e ditës kur fitimet e njeriut janë shpërndarë´´.
Gjumi pa kohë mund të shkaktojë dëmtimin e indeve e të disa enëve interno të gjakut. Gjumi në diell, pak në hije pak në diell është gjithashtu jo i shëndetshëm.
Gjumi është vëllai i vogël i vdekjes.
Lutjet para gjumit:
Në sahihun e Buhariut është shënuar se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., i ka thënë Bera´bin Azibit:
´´Para gjumit të natës, merr abdes sikurse kur e falë namazin, bjer në krahun e djathtë dhe thuaj: Zot, t´u dorëzova Ty, ta lashë shpirtin tim në dorën Tënde, e ktheva fytyrën time kah Ti, Ty ta besova fatin tim, fenë time e lashë në mbrojtjen Tënde, të madhëroj Ty dhe të frikohem Ty. Unë nuk kam ku të fshehëm prej Teje, por kërkoj strehim tek Ti. Besoj në Librin Tënd të shpallur dhe i besoj Pejgamberit që e ke dërguar Ti. Këto le të jenë fjalët e fundit që i thua atë natë. Nëse fati yt është përcaktuar që ti të vdesësh atë natë, do të vdesësh si besimtar´´.
(Buhariu,11/93)
Kjo lutje dëshmon se je rob që e njeh Zotin - Pronarin e vet, shprehë sinqeritetin, dorëzimi plotësisht në dorën, vullnetin dhe gjykimin e Zotit, dhe përcaktimi Yt është kënaqësia ime, me një fjalë lutja është kërkim strehimi, mbështetje, madhëria dhe falënderim i Allahut Gjithëfuqishëm ku kjo lutje i pëlqen me se shumti Zotit.
Trupi i njeriut kërkon ushqim dhe lëngje, por që të gjitha këto substanca nuk janë të tretshme dhe mund të shkaktojë sëmundje të ndryshme, pra është e domosdoshme për ti freskuar organet me stërvitjet adekuate fizike, ushtrime fizike, ku freskon shpirtin dhe mendjen, i benë organet trupore të duken me vitale, përmirëson shëndetin, zvogëlon mundësit e faktorëve negativ në organizmin e njeriut. Secili organ si p.sh. mushkëritë kërkojnë ushtime të frymëmarrjes, ecja me këmbë, ose veprimet e gjata e sporteve të ngjashme janë të shëndetshme për tërë trupin e njeriut dhe mund t´i shëron sëmundje kronike, si anemia, sëmundjet infektive, të thatin dhe dhembjet etj.
Lutjet e gjysmës se dytë të natës, sigurojnë gjithashtu dobi të mëdha shëndetësore dhe freskon mendjen, trupin, zemrën dhe shpirtin, si dhe siguron fatin e vazhdueshëm në këtë botë dhe kënaqësinë e pafund në botën e ardhshme.
Në Dy sahiht është shënuar dhe thuhet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë :
´´Kur të shkoni për të pushuar, shejtani ju lyhet pas dhe i lidh tri nyja mbi kokën tuaj. Në secilën nyje ai flet për t´ju sjelle të këqija, duke thënë : Flejë gjatë dhe shih ëndrra. Kur të zgjoheni, nëse e filloni ditën duke përmendur emrin e Allahut, nyja e parë do të zgjidhet, nëse ngriheni nga shtrati për të marr abdes, do të zgjidhet nyja e dytë, dhe kur të ngriheni për t´u lutur(për të bërë namaz), do të zgjidhet edhe nyja e tretë. Pas zgjidhjes se veprimeve të shejtanit individi do të ndiej veten me energjik dhe me shpirtmirë, ndërsa në të kundërtën do të ndiejë veten të molisur dhe shpirtkeq´´.
(Buhariu,3/19)
I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë :
´´Vetë Allahu e mban dorën e vet të shtrirë gjatë natës, duke pranuar pendimet e atyre që kanë bërë mëkat gjatë ditës, ndërsa ditën e shtinë dorën për pendimet e atyre që kanë bërë mëkate gjatë natës´´.
(Muslim)

Ekziston shtatë faktorë lehtësues për kryerjen e rregullt të namazit të natës, prej të cilëve katër janë me karakter të jashtëm, ndërsa tre me karakter të brendshëm.
1. Që të mos hahet dhe pihet shumë,
2. Që gjatë ditës të këtë kujdes për fuqinë fizike dhe psikike,
3. Që të mos kapërcehet të fjeturit e shkurtë në orët e pasdite,
4. Që të mos bëjë mëkate sepse zemrën largon nga kryerja e namazit të natës,
5. Faktorë të brendshëm, preokupuarit me problemet e kësaj bote, nuk arrin të zgjohet natën,
6. Frika nga mëkati dhe frika nga vdekja e mbajnë zemrën gjithnjë të zgjuar, dhe
7. Të kuptuarit e vlerës se namazit të natës, shpresa dhe dëshira për shpërblim.
Thuhet se Amir bin Shu´ajbi kishte mësuar nga gjyshi i vet se i Dërguari
Allahut, s.a.v.s., e kishte zakon t´u mësonte një lutje për mposhtjen e frikës :
´´Kërkoj mbështetjen në përsosurinë e fjalëve të përsosura të Allahut nga zemërimi i Tij, nga dënimi i Tij, nga çfarëdo e keqe që mund të më vijë nga krijesat e Tij dhe nga provokimi i shejtanit dhe kërkoj mbrojtjen e Tij nga afrimi i tyre pranë meje´´.
(Ebu Davudi,3893)

Ibni Abbasi, Allahu qofte i kënaqur me të, transmeton nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s, të këtë thënë:
´´Shfrytëzo pesë gjëra para pesë të tjerave: rininë para pleqërisë se thellë, shëndetin para sëmundjes, pasurinë para varfërisë, kohën e lirë para zënies me punë dhe jetën para vdekjes´´
Vërtet kjo botë është rrugë deri në Xhenet apo zjarr: Netët janë dyqan i njeriut, ndërsa ditët janë tregti.


Kronologjia e jetës se të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s.,

- Viti 571 : Lindja e Pejgamberit, Muhamedit s.a.v.s. në Meke. Rinia e tij është ajo e një jetimi të vetmuar.
- Viti 576 : Pas vdekjes se nënës se tij, Emina, gjyshi Abdyl Muttalibi u bë kujdestar i tij dhe dy vjet me vonë, detyrën e kujdestarit e mori përsëri xhaxhai i tij, Ebu Talibi.
- Viti 582 : Udhëtimi i parë tregtar në Seri i shoqëruar nga Ebu Talibi.
- Viti 595: Martesa me Hadixhen. Djali i parë i tij, Kasimi, i cili lindi në vitin 599, vdiq kur ishte dy vjeçar.
- Viti 605: Pejgamberi s.a.v.s., ndihmon në rindërtimin e Qabesë.
- Viti 610: Engjëlli Xhebrail viziton Pejgamberin s.a.v.s. në shpellën e Hira-s.
Shpallja e vargut të parë Kuranor: Ikra(Lexo). Hadixhja, Aliu, Ebu Bekri dhe Zejdi u bënë myslimanë.
- Viti 613: Fillon shpallja publike e Islamit.
- Viti 615: Shpërngulja e parë(hixhreti) e një grupi myslimanësh në Abisini.
- Viti 615: Përndjekjet fillojnë. Pejgamberi s.a.v.s., familja dhe besnikët e tij u bojkotuan nga banorët e Mekës.
- Viti 619: Viti i hidhërimit: Hadixhja dhe Ebu Talibi vdesin. Predikimi i Pejgamberit s.a.v.s., i drejtohet Taifit.
- Viti 621: Udhëtimi natën nga Meka në Jerusalem(el isra) dhe ngjitja përtej shtatë qiejve(el mi´raxh). Përsekutimet dhe kërcënimet intensifikohen. Përgatitja për nisjen në Jethrib.
- Viti 1H 622: I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., emigron dhe pritet në Medine. Përpunohet një Kushtetutë e re për banorët e qytetit.
- Viti 2H 623: Ndërrohet Kibla. Drejtimi i faljes nuk është me nga Xhamia Aksa e Jerusalemit, por nga Qabeja, në Meke. Besimtarëve u jepet leja për të luftuar me rezistencë. Beteja e Bedr-it, një fitore e madhe për myslimanët.
- Viti 3H 625: Beteja e Uhud-it, myslimanët pësojnë disfatë.
- Viti 5H 627: Beteja e Aleatëve(kështu quhet Beteja e Hendekut): rrethimi i gjatë i Medinës u realizua nga dhjetë mijë kujeshe.
- Viti 6H 628: Marrëveshja e Hudejbije-s, pushimi i përkohshëm i luftimeve midis besimtarëve dhe jobesimtarëve.
- Viti 7H 629: Pushtimi i Mekës nga një ushtri e fortë, e përbërë nga dhjetë mijë myslimanë. Amnistia e përgjithshme dhe shkatërrimi i idhujve.
- Viti 10H 632: Haxhillëku i fundit i të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s. Shpallja e plotë e Kuranit Famëlartë. Ndërron jetë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.

Haxhillëku i lamtumirës

I Dërguari i Allahut: s.a.v.s., në predikimi e fundit ka thënë:
´´O njerëz!. Dëgjoni me vëmendje fjalët e mia dhe kuptojini ato, sepse unë nuk e di nëse do të mund t´ju takoj me në këtë vend pas një viti.
O njerëz!. Gjaku juaj, pasuritë tuaja dhe nderi juaj duhet të jetë gjëra të shenjta njëlloj si kjo ditë e shenjtë, në këtë muaj të shenjtë dhe në këtë territor të shenjtë, gjersa ju të takoni Zotin tuaj. Ju do të shkoni padyshim, që të takoni Zotin tuaj dhe do të pyeteni për veprimet tuaja. Jeni vigjilentë, pra. A jua kam sjellë me besnikëri Mesazhin. O Zot, qofsh dëshmitar!
Kushdo që merr diçka në mirëbesim, le t´ia kthejë serish atij që ia kishte në besim. Mos tërhiqni asnjë interes në të holla të marra hua, siç bënim kur ishim të paditur, por ju do të kini të drejtë mbi kapitalet tuaja, mos u bëni as shtypës, as të shtypur…E drejta e gjakmarrjes se kohës se paditurisë është zhdukur dhe të vdekurit e saj nuk do të shpaguhen…
O njerëz! Djalli ka humbur çdo shpresë për t´u adhuruar në tokat tuaja. Megjithatë, ai do të kërkojë që t´ju mashtrojë për shkak të punëve tuaja të vogla. Jini vigjilentë, pra nga ai për sigurinë e besimit tuaj...A ua kam përcjellë me besnikëri Mesazhin. O Zot, qofsh Dëshmitar!
Në të vërtetë, koha është kthyer në gjendjen e saj fillestare, në të cilën Allahu e kishte krijuar, ditën kur ai krijoi qiejt dhe tokën. Numri i muajve sipas Allahut është dymbëdhjetë, midis tyre katër janë të shenjtë, gjatë të cilëve lufta dhe beteja janë të ndaluara...
O njerëz, gratë tuaja kanë të drejtë mbi ju sikurse ju keni të drejtë mbi to...Trajtojini gratë me butësi. Ato janë partneret tuaja si dhe mbështetëset tuaja pa interes... Ju i kini marrë amanet nga Allahu dhe kënaqësia e tyre ju lejohet vetëm nëpërmjet një leje të Zotit. Jini pra të devotshëm me atë që u përket grave, dojeni të mirën atyre. Jua bëra të ditur Mesazhin. O Zot qofsh Dëshmitar...
O njerëz! Kam lenë midis jush atë që, nëse ju e shtrëngoni fort, do t´ju mbrojë nga shthurja në një orientim të qartë, Librin e Allahut dhe Traditën e Pejgamberit të Tij (sunet).
O njerëz! Çdo besimtar duhet të jetë një vëlla i vërtetë për çdo besimtar tjetër. Pasuritë e një vëllai janë të paprekshme, veçse kur ai pranon t´i japë me dëshirë. Mos e gënjeni njeri-tjetrin´´.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ngriti gishtin e tij tregues drejt qiellit, pastaj në drejtim të turmës e thirri: O Zot, qofsh Dëshmitar! O Zot qosh Dëshmitar!, dhe shtoi:
´´Le tua dërgojnë të pranishmit këtë mesazh të munguarve´´
Atëherë u shpallën disa nga fjalët e fundit të Kuranit:
Sot e përsosa fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time ndaj jush dhe zgjodha që Islami të jetë feja e juaj. (5/3)
KAPITULLI I PARË
Jeta e kësaj botë

Ekzistojnë dy lloj sëmundjesh që janë shënuar në
Kuranin e Madhërishëm :
1. Sëmundjet e zemrës dhe
2. Sëmundjet e trupit.

Zemra

Për nga lloji, ka tri lloje zemrash: të shëndoshë, të vdekur dhe të sëmurë.
Në Ditën e Gjykimit do të shpëtojnë vetëm ata të cilët para Allahut dalin me zemër të shëndoshë. Zemër e shëndoshë është ajo e cila arrin të shpëtojë nga të gjitha llojet e kërkesave që janë në kundërshtim me urdhrat dhe ndalesat e Allahut Fuqiplotë.
Vetëm zemra e shëndoshë posedon këto veti,
- nga dashuria(ndaj Allahu),
- e besimit(tek Allahu),
- duke u penduar (tek Allahu),
- e bindur(ndaj Allahut),
- nga frika (nga Allahu),
- dhe me shpresë(në mirësinë e Allahut)-mund të jetë rob i sinqertë i Allahut të Madhërishëm,
- të punojë vetëm në emrin e Tij,
- kur dashuron, dashuron në emër të Allahut,
- kur urren, urren në emër të Allahut,
- kur jep, jep në emër të Allahut dhe
- kur nuk jep, nuk jep në emër të Allahut.
Zemra e vdekur

Është ajo zemër e cila nuk e njeh Zotin e vet, e cila jepet pas kënaqësive.
Për këtë zemër epshi është Zot, trilli është komandues.

Zemra e sëmur

Sëmundjet e zemrës janë dy llojesh
a) Sëmundja e dyshimit dhe dilemës
b) Sëmundja e lakmisë
Një zemër, për t´u shëruar dhe pastruar nga ndyrësitë, se pari duhet ta njohë Krijuesin, Allahun e Madhëruar, emrat dhe cilësitë e Tij, veprat dhe rregullat e Tij.
Syri është krijuar për të shikuar, veshi për të dëgjuar, hunda për të nuhatur, kurse zemra që ta njohë Pronarin e Vet Allahun,´´La ilahe il-lAllah´´ dhe për të adhuruar Allahun e Madhërishëm.
Nëse do që të shikosh me vesh nuk mundesh, e as me sy nuk mund të dëgjosh, me këtë dëshiroj të them se secili organ është i përcaktuar për rolin dhe funksionin vetë. ´´ Zemrat e krejt njerëzimit janë ndërmjet dy gishtërinjve të Rrahmanit si një zemër dhe Ai udhëheq me to si të dojë``.
Muslimi 2654

Zemra në krahasim me organet e tjera të trupit është si sundimtari-komandanti, në mesin e ushtarëve, të cilët marrin urdhër nga komandanti edhe zemra i angazhon të veprojnë, si dhe ku dëshiron ajo.
Sikurse çdo bari që është përgjegjës për delet e veta, ashtu edhe zemra është përgjegjëse për të gjitha organet e tjera.
Kur armiku i Allahut, Iblisi, e kishte vërejtur që çdo gjë rrotullohet rreth zemrës dhe mbështetët në të, se pari iu qas asaj me pëshpëritjen e tij, duke i ndezur kërkesat me të ndryshme për të larguar nga rruga e drejtë.
Meqë shejtani mund të dëbohet vetëm me njohjen e mirë të shtigjeve të tij, edhe njohja e tyre është obligim. Dyert dhe shtigjet e shejtanit nuk janë gjë tjetër pos cilësitë e njeriut. Në dyert e mëdha të shejtanit bëjnë pjesë hidhërimi dhe epshi. Hidhërimi është opium për mendje, kur njeriu hidhërohet, shejtani luan me të, ashtu siç luan fëmija me top. Në dyert e tij të mëdha bëjnë pjesë lakmia. Drita e syrit është ajo me çka zbulohet shtigjet e shejtanit, këtë njeriu nuk e vëren. Atëherë, shejtani e grabit.
Në dyert e mëdha të shejtanit bëjnë pjesë nxitimi.
Në dyert e mëdha të shejtanit bëjnë pjesë edhe koprracia dhe frika nga varfëria. Ata nuk lejojnë që pasuria të shpenzohet dhe të jepet lëmoshë, ata janë që vetëm kursejnë.
Në dyert e mëdha të shejtanit bënë pjesë edhe të menduarit e dyshimtë për myslimanët. Besimtari gjurmon të vërtetën, ndërsa hipokriti të metat. Të përkujtuarit e Allahut të Madhërishëm, dije se është ilaçi i zemrës për mbylljen e këtyre shtigjeve.
Shejtani është si qen i uritur. Nëse nuk ke në dorë as bukë e as mish mjafton të shpëtosh, por nëse në dorë ke buke e mish, ndërsa qeni është i uritur, do të të mësyjë për të ta marrë mishin dhe nuk do të mund ta largosh vetëm me fjalë.
E tillë është zemra në të cilën nuk ka ushqim për shejtan. Në thelb zemra, sipas natyrës së saj origjinale, është e pirur që të pranojë njësojë ndikimet edhe nga meleqet edhe nga shejtani dhe nuk anon nga asnjëri prej tyre më shumë se nga tjetri. Zemra e cila kur i ofrohet sprova e thithë si shpuzorja ujin, por në një zemër në të cilën shkëlqen nuri - imani, i bëhet sprova ajo menjëherë refuzon dhe gjykon drejtë. Kjo zemër është e gjallë, mirëpo në veti ka dobësi. Në vete ka dy materie, prej të cilave herë e ushqen njëra, herë tjetra. Ai ka dashuri ndaj Allahut të Madhërishëm, besim të sinqertë ndaj Tij dhe mbështetje tek Ai, por në anën tjetër posedon mendjemadhësi, afinitet për pushtet, si dhe krijim të çrregullimit në tokë.
As´habet, Allahu qoftë i kënaqur me ata, zemrat i kanë nda në katër lloje.
Zemra e cila është e pastër dhe në të cilën ndriçon një dritë, kjo është zemra e besimtarit.
Zemra e vrazhdë, është zemra e jobesimtarit.
Zemra jostabile, është zemra e hipokritit, që një herë e ka njohur të vërtetën por e ka mohuar atë, dhe Zemra e cila ushqehet me dy materie, materie të besimit dhe materie të hipokrizisë.
I Dërguari i Allahun, s.a.v.s., i ka shëruar sëmundjet me tre lloj ilaçesh: natyrore, hyjnore dhe me kombinimin e asaj se ekzistojnë dy lloje diturish: dituria mbi fenë dhe dituria mbi trupin.
Ekzistojnë sëmundja somatike (trupore)dhe sëmundja kolaterale(indirekte).
Janë tri rregulla themelore për shëndetin e trupit: mjekësia parandaluese, vetëpërmbajtja nga ajo që është e dëmshme, dhe pastrimi i trupit nga sekrecionet që e dëmtojnë.
Për shërimin e sëmundjes duhet se pari të diagnostikohet shkaktari i parë, pastaj duhet të gjendet ilaçi dhe në fund fare të fillohet mjekimi, ndërsa në ditët e sotme, mjerisht shumica e mjekëve dëshirojnë t’i shërojnë pacientët duke u bazuar në intuitë dhe supozim.
Qenia e njerëzore është e përbërë nga tri elemente: dheu, uji dhe ajri, i Dërguari i Allahut ,s.a.v.s., e ka ndarë në përpjesëtime të barabarta dietën e tij në këto tri kategori dhe ka thënë:
´´Për çdo sëmundje të cilën e ka dhënë Allahu, Ai e ka përcaktuar edhe ilaçin.´´
Allahu i Madhëruar e ka krijuar ilaçin për çdo sëmundje, antidotin për çdo helm dhe gjithëçkafes ia ka krijuar të kundërtën.
Ebu Hurejre ka treguar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Nëse miza bie në pijen tënde, se pari e zhytni në të, pastaj e hiqni, sepse njëri nga krahët e saj përhap sëmundje, ndërsa krahu tjetër ilaçin e sëmundjes´´.
Buhariu,10/213
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., e ka konsideruar injorancën si sëmundje dhe dijen si ilaçin e saj.

Shenjat e sëmurjes së zemrës

Në shenjat e sëmurjes se zemrës bëjnë pjesë:
- Që njeriu nuk mund të njohë Allahun, të adhurojë Atë, të synojnë takimin me Të.
- Zemrës së shëndoshë mëkati i dhemb dhe i djegë dhe kjo e shtyn të pendohet dhe t´i lutet Allahut të Madhërishëm, por zemra e sëmurë e cila nuk e ndien mëkatin është sikurse´´Të vdekurit nuk i dhemb plaga´´. Në vend të ushqimit të dobishëm, e ushqen me helm shkatërrues, në vend të kësaj dëgjon këngë dhe muzikë, të cilat në zemër fusin flakën e epshit. Pronari i saj për vendbanim zgjedh këtë botë, që nuk e do botën tjetër dhe nuk përgatitet për të.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Asnjëri prej jush nuk do të besojë, përderisa unë nuk jam për të më i dashur nga vet ai, të afërmit e tij dhe bota mbarë´´.
Ose një transmetim tjetër thuhet.
´´Behu në këtë botë si i huaj ose si kalimtar i rastit´´, se mëkatet dobësojnë edhe zemrën edhe trupin.
Përveç kësaj ka edhe fakte të cilat tregojnë për zemra të sëmura, e ato janë:
- Fakti që punët nuk shkojnë mirë, ashtu që-kudo të shkojë, çka do të punojë- do të gjendet para dyerve të mbyllura ose para ndonjë problemi të vështirë.
- Fakti që ata në zemër shuajnë ndjenjën e nderit.

- Fakti që ata e ngadalësojnë ecjen e zemrës në rrugën e kthimit kah Allahu dhe bota tjetër.
- Fakti që njeriu nuk pushon në mosbindje, posaçërisht do t´i qasim pesë helme të zemrës të cilat janë më të përhapura e ata janë: të folurit e tepërt, të shikuarit e tepërt, të përzierit e tepërt, të ngrënit e tepërt dhe të fjeturit e tepërt.
Gjuha është nga begatitë madhore të Allahut dhe nga mrekullitë kreative të Tij, e cila për nga madhësia është e vogël, mirëpo për nga bindja dhe mëkati është shumë e madhe.
Njerëzit në zjarr, hundë e buzë, nuk do t´i hedhë askush përveç thashethemet e tyre, ngase gjuha ka folur atë që është e ndaluar. Numri më i madh i njerëzve do të hyjë në zjarr për shkak të gjuhës së tyre.
Nga Ukbe Ibn Amiri r.a., transmetohet të këtë thënë:
´´E pyta:O i Dërguari i Allahut, në çka është shpëtimi. ai me tha:
´´Frenojë gjuhën´´.
- Nga Sehli Ibn Sa´adi transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Kush me garanton për atë që ndodhet midis nofullave të tij dhe atë që është midis këmbëve të tij, unë ia garantoj Xhenetin´´.
Njeriut i ndalohet të flasë për atë që nuk e din a është e mirë ose keq, ai paraprakisht duhet të mendojë mirë, dhe nëse e sheh se ka dobi duhet të flasë, nëse jo, duhet të përmbahet nga të folurit.
Nga Ebu Derdai r.a.,transmetohet të këtë thënë.
´´Le të dëgjojnë veshët mirë çfarë thotë gjuha, ngase të janë dhënë dy veshë dhe një gojë, që të dëgjosh më shumë se sa të flasësh´´.
Nga Hasan el-Basriu transmetohet të ketë thënë:
´´Dikur thoni gjuha e besimtarit është mbrapa zemrës, ndërsa gjuha e hipokritit është para zemrës´´.
Thënie tjetër e tij është.
´´Kush nuk e ruan gjuhën e vet, nuk e kupton as fenë e vet´´.
Rrezik për njerëzit paraqitet në bisedë ku futet ndonjë mëkat i fshehur siç është krenaria dhe lavdërimi që vështirë hetohen.
- Muverrek el-Ixhli ka thënë:
´´Ekziston një gjë të cilën mundohem ta mësoj vite me radhë, po assesi nuk mund të arrij. Kur e pyeten ç´është ajo, u përgjigj: ´´Të mos interesohem për gjerat që nuk kanë të bëjnë me mua´´.
Është turp për secilin prej nesh, kur do të hapet libri jonë, në të cilin është mbushur gjatë ditës, e të shohë se shumica e asaj që është thënë nuk ka lidhje as me besim e as me dynjanë e tij.

Përgojimi

Nga Ebu Hurejre r.a., transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´A e dini ç´është përgojimi. Të përmendurit e vëllait ashtu siç nuk dëshironte ai´´. Po dikush pyeti: Po nëse vëllai është i tillë siç kam thënë? Ai u përgjigj: ´´Nëse është i tillë siç e ke thënë, e ke shpifur´´. Nga kjo del se është ndaluese në çdo aspekt, përgojimi për vëllain, bile edhe nëse është ashtu.
Nga Ebu Hurejre r.a.,transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Për çdo mysliman çdo gjë që posedon është e pacenueshme: gjaku i tij, nderi i tij dhe pasuria e tij´´.
Ali ibn el-Huseini ka thënë:
´´Ruajuni nga përgojimi. Ai është, me të vërtetë, ushqim i qenve midis njerëzve´´.
Përgojimi është si rezultat i urrejtjes. Si shkaktarë të përgojimit bëjnë pjesë edhe: dëshira për lartësimin e vetës në llogari të nënçmimit të tjetrit që të tregohet me i mençur parat e tjerëve, loja, argëtimi, përqeshja , imitimi dhe të bërit shaka në llogari të tjetrit. Dihet se edhe ai që dëgjon përgojime edhe vetë është pjesëmarrës në këtë, nëse ka mundësi duhet të braktisë shoqërinë në të cilën e ka obligim ta bëjë këtë, përndryshe veprat e tij të mira i shkojnë atij të cilin e përgojon. Por, nëse ky që përgojon nuk ka vepra të mira, atëherë mëkatet e atij të cilin e përgojon barten tek ai.
Kërkoj mbrojtje të Allahu i Madhërishëm nga paturpësia dhe jo edukata.
Nga Hurejre r.a., transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Në Xhenet nuk do të hyjë ai që bartë fjalë të huaja´´.
Një transmetim tjetër thuhet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´A dëshironi t´u them cilët nga ju janë më të prishurit``. Po u përgjigjen ata dhe tha:´´Ata që bartin fjalët e huaja``.
Ata që bartin fjalë të huaja shkaktojnë përçarje midis njerëzve dhe futja e çrregullimit nxit huti, këput lidhje, mbjell urrejtje, shkatërron bashkësinë, miqtë i shndërron në armiq, është si miza e cila bartë bacilin e një sëmurje të rëndë.
Ai në veshët e të cilit arrin bartja e fjalëve të huaja është i obliguar në këto gjashtë gjëra.
1. Të mos i besoj atij që bartë fjalë,
2. Të ndalohet ai që e bën këtë, të këshillohet dhe t’i tregohet se kjo që e bën është prapësi,
3. Të përbuzet në emër të Allahut të Madhërishëm,
4. Të mos dyshohet vëllai në mungesë,
5. Ajo që dëgjohet nuk duhet të hulumtohet dhe
6. Të mos shprehet kurrfarë kënaqësie e veçantë, sepse i Dërguari i Allahut s.a.v.s., ka thënë:
´´Kush e beson Allahun dhe Ditën e Gjykimit, le të flasë vetëm mirë ose le të heshtë´´.

Lavdërimi

Lavdërimi është e metë nga e cila kanosen dy rreziqe: njëri për atë që lavdëron dhe tjetri për atë që lavdërohet. Për shembull kur për ndonjërin thuhet se është i devotshëm dhe modest, mund të teprohet dhe të kalojë në gënjeshtër, nga ana tjetër. Lavdimi nxit mendjemadhësi dhe mburrje e këto janë dy cilësi shkatërrimtar.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., i kishte thënë njërit që e kishte dëgjuar duke lavdëruar tjetrin: ´´Mjerë ti, ia shkurtove kokën njeriut´´.
Aliu r.a, kur e lavdëronte dikush, e kishte zakon të thoshte:
´´O Zot, më fal për atë që ata nuk e dinë, mos ma merr për të keq atë që ata thonë dhe bëmë që të jem i mirë siç mendojnë ata´´.


Hipokrizia

Për hipokritët se janë të urrejtur flasin shumë ajete Kuranore, praktika dhe Pejgamberit s.a.v.s.
Allahu i Madhëruar thotë:
´´Pra, shkatërrimi është për ata që falen, të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm . Ata që vetëm shtiren (sa për sy e faqe)´´.
Hipokrizia në fe shfaqet në pesë gjëra vijuese: në trup, në pamje, në të folur, në mënyrën e kryerjes se ceremonive fetare dhe në mënyrën e raportit ndaj të tjerëve.
Hipokrizia në trup manifestohet në dobësim apo si pasojë e lodhjes së madhe nga ibadeti, ankimi për pozitën në të cilën ka ardhur feja dhe frikës nga bota e ardhshme.
Hipokrizia në pamje dhe veshmbathje manifestohet në flokët e pakrehur, uljen e kokës në të ecur, lëvizjeve të ngadalshme, të lenit në fytyrë të shenjave të sexhdes.
Hipokrizia në të folur manifestohet në shtirje para njerëzve të devotshëm, këshilla, paralajmërime, citim të thënieve të urta dhe shembujve nga tradita islame, kinse, devotshmëria dhe përkushtimi i pasimit të njerëzve të mirë.
Hipokrizia në ceremoni, p.sh. në namaz, manifestohet në zgjatjen e qëllimshëm të kijamit, sexhdes, rukuse, të ulurit e kokës, moslëvizja e të ngjashme, vetëm e vetëm që ta shohin të tjerët.
Hipokrizia në raport me të tjerët manifestohet në zgjedhjen e atyre që i fton në vizitë, p.sh. ndonjë njeri të shquar ose të ditur, me qëllim që të flitet se filani kishte qenë të filani në vizitë.

Për çka njerëzit janë hipokritë

Çdo hipokrit fshehët pas një qëllim të cilin dëshiron të arrijë. Ata mund të jenë të ndryshëm:
1. Që të tjerëve t´u tregohet se si është i devotshëm dhe se ruhet nga mëkatet. Kjo tek Allahu i Madhërishëm është lloji më i urryer i hipokriteve, fshehët nën emrin e Allahut Fuqiplotë, e shfrytëzojnë si mjet për dëshmimin e mosbindjes.
2. Që prapa shtirjes fshihet qëllimi i arritjes se ndonjë të mire të përbotshme, pasuri, grua, etj. Në këtë lloj bëjnë pjesë ata të cilët diturinë dhe devotshmërinë e vetë e manifestojnë për qëllim të martesës apo arritjes së ndonjë përfitimi material.

Hipokrizia e fshehur dhe publike

Shembull për këtë është dikush që në çdo natë me vështirësi e kryen namazin e natës, mirëpo ku ka mysafir në konak, kjo i jep motiv plotësues dhe e kryen me lehtë.
Në hipokrizitë e fshehura hynë: dëshira ta presin me respekt, buzëqeshur, me fjalë plotë mirënjohje, t’i dalin në ndihmë në rast nevoje, dhe t’i shprehin nderime, adresa kur dikush këtë ia mohon, përjeton keq dhe e prek në zemër. Prandaj besimtarët e sinqertë frikohen nga hipokrizia. Besimtari i vërtetë ka dëshirë të jetë rob i Krijuesit-Allahut Fuqiplotë, e jo rob i krijesave.
Për shërimin e sëmundjes se hipokrizisë ekzistojnë disa mënyra:
Mënyra e parë e shërimit është prerja e damarëve të saj në rrënjë, e ato janë: prirja e kënaqjes në lavdërime, largimi i dhembjes se indinjatës dhe lakmia për arritjen e interesave personale te njerëzit e tjerë. Ky tip dhe këto tri gjëra janë iniciatorë kryesorë i çdo hipokriti. Ky tip i sëmundjes shërohet duke njohur dëmin e
saj, duke kuptuar se pengon pastërtinë e zemrës, pamundëson arritjen e suksesit, lumturisë dhe pozitës se lartë tek Allahu i Madhërishëm në botën tjetër, ngjashëm me njeriun i cili e di që mjalti është i ëmbël, por nuk dëshiron ta shijojë nëse është i vetëdijshëm se atë e kanë përzier me helm.
Mënyra e dytë është që me rastin e kryerjes se namazit dhe llojeve tjera të ibadetit të iket nga shtirja para të tjerëve, duke i ikur lakmisë dhe duke urrejtur lavdërimin dhe qortimin e të tjerëve, nëse vjen ndonjë ide dhe dëshirë që të tjerët të shikojnë se është i devotshëm, do të mendoje në vetë, ç´kam unë nga kjo e dinë apo nuk e dinë këtë të tjerët, me rendësi që ketë ta dijë Allahu, ndërkaq nëse i shfaqet dëshira të kënaqet të lavdërojnë të tjerët, ky mendim është ndezur nga hipokrizia, që është në humbje shpërblimin në boten tjetër.
Fudajl Ibn Ijadi transmeton së i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., këtë thënë:
´´Të kryesh vepra të mira për hir të njerëzve është sikur t´i përshkruash shok Allahut(shirk). Sinqerisht është t´i lutesh Allahun Fuqiplotë të ruaj `´.
Dikush tjetër thotë:
´´Kush pushon se kryeri vepra të mira, nga frika se nuk i kryen sinqerisht, do të mbetet edhe pa sinqeritet është pa vepra´´.

[ebemtravel]

Mendjemadhësia

Nga Muslimi në Sahihun e tij shënon se Pejgamberi i Allahut s.a.v.s., ka thënë:
´´Në Xhenet nuk do të hyje asnjeri që në zemrën e vet ka mendjemadhësi madje edhe sa një thermi´´.
´´Mendjemadhësia është përbuzje e vërtetësisë dhe nënçmim i njerëzve të tjerë´´.
Si shfaqet Mendjemadhësia
1. Ma se shpeshti manifestohet në dituri. Ajo shfaqet aq shpejt të disa njerëz të ditur sa ata saçe mendojnë se kanë arritur kulmin e diturisë, paraqitet ndjenja e mbivlerësimit, dhe nënçmohen dhe të paditur e të tjerëve nga ana tjetër.
2. Mendjemadhësia, shpesh manifestohet në çështjen e prejardhjes dhe përkatësisë, ashtu ata me prejardhje regjionale qytetar-fshatar, ku tregohet se ende ka gjurmë të paganizmit.
3. Mendjemadhësia, manifestohet edhe në pasuri, në këtë mënyrë poshtërohen të varfrit nga ana e të pasurve, krejt për shkak të paditurisë se tyre se rastet të tilla varfëria është virtyt, ndërsa pasuria e metë.
4. Mendjemadhësia manifestohet në lëvrimin e miqve, familjes etj, në të cilësitë e njeriut, siç janë: ngritja e kokës, mënyra e të folurit, mënyra e të ecurit, qëndrimi dhe të ulurit, mënyra e lëvizjes etj. Mendjemadhësia hyn edhe ajo kur dikush dëshiron që të tjerët të ngritën në këmbe për ta. Mendjemadhësia hyn edhe moskryerja e punëve të përditshme në shtëpi, e që është në kundërshtim të plotë me modestinë.
Njeriu me i mirë është ai i cili para Allahut Madhërishëm është modest dhe i përulur, kur han, ha në emër të Allahut Madhërishëm, kur pinë, pi në emër e Allahut Madhërishëm, kur vishesh, vishu në emër të Allahut Madhërishëm, ngase në këtë mund të këtë mendjemadhësi, mburrje dhe dëshirë për famë.
Shembulli ma i mirë është të i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., thënë shkurt, ishte i modest, i ndershëm dhe i butë.
Mendjemadhësia nuk çrrënjoset vetëm me dëshirë për eliminimin e saj, por shërimi ka dy shkallë:
1. Prerja e rrënjëve të saj në vendin ku zhvillohet d.m.th. në zemër.
Që njeriu e njehë mirë veten dhe cilësitë e Allahut të Madhëruar, do të jetë i mundshëm, ngase sa me mirë që njeriu e njehë veten, dhe sa ma shumë që i njeh cilësitë e Allahut të Madhëruar, gjithnjë e me shumë e kupton se lartësimi dhe madhëria përket vetëm Allahut Fuqiplotë e askujt tjetër.
2. Eliminimi i shkaqeve për shkak të cilëve shfaqet
Ai që mburret për shkak të prejardhjes se vet, mburret me diç që nuk është e tij.
Ndërkaq sa i për këtë mburrjes me pasuri, shtëpi, ithtarë dhe miq, si dhe mburrjes me post, pushtet etj, kjo është lloji me i keq, ku është jashtë çdo kontrolli të njeriut dhe mund të humbet në çdo moment, p.sh. nëse pasuria humbet ose digjet shtëpia, sa shumë çifutë janë me të pasur se ai, sa kanë me shumë në pronësi dhe jetojnë me mirë dhe luksoz se ai.
Sa i përket mburrjes me dituri dhe devotshmëri, nga ajo, për dy shkaqe, nuk ka ves me të keq, se pari, që përgjegjësia e njeriut të ditur para Allahut të Madhëruar është me e madhe, është mëkat me i madh dhe me i rrezikshëm, dhe e dyta, që si njeri i ditur, do të duhej të dijë se lartësimi dhe madhërimi i përket vetëm Allahut të Madhërishëm dhe që njeriu mendjemadh të Allahu është i urrejtur dhe i përbuzur, në vend që të pranoj modestin dhe përulësinë.

Egoizmi

Egoizmi është një nga shkaqet e mendjemadhësisë në raport me njerëzit tjerë, ndërsa në raport me Allahun e Madhëruar, nxitë mëkat.
Njeriu që nuk i lejon vetit të kërkojë këshilla nga njerëzit e ditur është fajtor egoist, duke mos ditur që ky është shkatërrim i vërtëtë.
Njeriu që krenohet me vetveten, me këtë e mashtron vetën.
Shkaktar i sëmundjes se egoizmit është padituria, d.m.th. mosnjohja e vetë vetit dhe Allahut te Madhëruar, ku ilaçi me i mirë është të njoh vetveten dhe Allahun e Madhëruar.
Nuk ka të mirë me të madhe siç është udhëzimi i Allahut Fuqiplotë dhe heqja e derës për diturinë e dobishme, sepse sot ka aq shumë dituri të pa dobishme.
Një thënie e bukur është: Mos u mashtro nga shumësia e veprave, ngase nuk e din a do të pranohen ose jo. Mos je i sigurt nga mëkatet tua, ngase nuk e din a do të falen apo jo. Të gjitha veprat tua për ty janë të fshehura.

Mëkatet
Kush i nxori prindërit tanë nga Xheneti ?
Kush e nxori Shejtanin nga vendbanimi i qiellit ?
Kush ia mundësoi erës që të triumfonte mbi popullin e Adit ?
Kush ia dërgoi britmën popullit të Themudit ?
Kush i ngriti lart vendbanimet, e me pas e ktheu përmes, që zbriti nga qielli shi gurësh të popullit të Lutit a.s.?
Kush i dërgoi popullit të Shuajbit a.s. retë e dënimit duke lëshuar zjarr që flakëronte ?
Kush e mbyti Faronin dhe popullin e tij në det ?
Kush e shfarosi Karunin ?
Kush zbriti lloje të ndryshme dënimesh mbi popullin e Nuhit a.s. dhe brezat pas tij, duke shkatërruar tërësisht ?,
Kush u solli atyre gjitha këto dënime: vrasje, robëri, shkatërrim, tirani të mbretërve, shndërrimi i tyre në majmunë dhe derra dhe se fundmi dënimin e zjarrit, të cilin Allahu i Madhëruar e shpall në këtë ajet:
Kujto(o i Dërguar), kur Zoti yt shpalli qartazi´´:
´´Mbi ta do të dërgojë sundues që do ti bëjë të shijojnë një dënim të hidhur, deri në ditën e kiametit´´.
El-Araf 167
Imam Ahmedi ka thënë:´´Na ka treguar Muslimi nga Sufuan Bin Amer, ky nga Aburrahman Bin Xhubejri Bin Nufejri, ky nga babai i tij, i cili ka thënë:
´´Kur u pushtua Qiproja,...pashë Ebu Derda që ishte ulur i vetëm dhe po qante . I thashë: O Ebu Derda, pse po qan sot, kur Allahu e ka forcuar Islamin dhe ndjekësit e tij. Ai mu përgjigj:´´Ah, more Xhubejr. Sa të dobëta janë krijesat tek Allahu kur ato nuk u binden urdhrave të Tij. Ata ishin një popull i fortë dhe fitimtar, por me pas e shpërfillen urdhrin e Allahut dhe përfunduan atje ku po i sheh´´.
Në Ez-Zuhd 86-1
Kurse, nga El-Hasetani transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Ky umet do të mbetet në dorën e Allahut dhe në mbështetjen e Tij, për aq kohë sa dijetaret e tij të ndihmojnë prijësit, për aq kohë sa të mirët e këtij umeti të korrigjojnë kriminelet dhe për aq kohë sa të zgjedhurit e këtij umeti të poshtërojnë të këqijtë. Kur të heqin dorë nga këto gjera, Allahu do ta largoje dorën e Tij dhe mbi ta do të sundojnë tirane nga gjiri i tyre, të cilët do ti bëjnë të shijojnë dënimin me të dhembshëm. Me pas Ai do t´u sjelle dobësi dhe varfëri´´.
Në´´Takhrixh El-Ihjai´´ 150-2

Ibn Ebi Ed-Dunja përmend nga hadithi i transmetuar nga Xhafer Bin Muhamed,e ky nga babai, e ky nga gjyshi i tij, se Aliu r.a. ka thënë:
´´Do të vijë një kohë kur Islami nuk do ti mbetet gjë tjetër veç emrit dhe Kuranit nuk do ti mbetet gjë tjetër veç shkrimit të tij. Në atë kohë, xhamitë do të jenë të mbushura, por të prishura për nga udhëzimi. Dijetaret e tyre do të jenë me të këqijtë e krijesave që qëndrojnë poshtë tavanit të qiellit, prej tyre do dalë sprova (fitne)e tek ata do të kthehet përsëri´´.
Transmetojnë El-Bejhakiu në´´Degët e besimit´´1763
Toka dridhet kur në të bëhen mëkate siç janë, (kurvëri, pije verëra, kamata dhe u bien veglave muzikore), prej frikës se mos Allahu i Madhëruar i shikon ato. Kryerja e mëkateve shkakton dëme në tokë, në ujë dhe në ajër.
Një transmetim i një hadithi për Intelektualet tanë, që hezitojnë të shqiptojnë fjalën Allah, ku në vend të fjalës Allah thonë universi apo fuqi mbinatyrore e etj, hadithin e transmeton Ibn Umeri, në të cilën thuhet ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Pasha Atë që ka në dorë shpirtin tim. Nuk do të behët kiameti derisa Allahu të dërgojë prisa gënjeshtarë, ministra mëkatarë, ndihmesa të tradhtisë, njohës të padrejtësisë dhe lexues fasik. Shenjat e tyre janë si shenjat e murgjve, zemrat e tyre janë me të qelbura se kufomat, ndërsa epshet i kanë të ndryshme. Allahu do´ju hape atyre një sprove të pluhurosur e të errët, me të cilën do të poshtërohen. Pasha Atë që ka në dorë shpirtin e Muhamedit. Islami do të prishet fije fije, derisa të mos thuhet me ´´Allah, Allah``. Ose do të urdhëroni për të mirë e të ndaloni nga e keqja, ose në të kundërt, Allahu do t´ju vendosë mbi krye të këqijtë mes jush. Ju do të shijoni dënimin me të dhimbshëm prej tyre, e me pas të zgjedhurit tuaj do të luten, por nuk do të gjejnë përgjigje. Pasha Allahun. Ose do të urdhëroni për të mirë e të ndaloni nga e keqja, ose Allahu do të sjelle mbi ju atë që nuk mëshiron të voglin dhe as nuk respekton të moshuarit tuaj``.
Transmetohet Esh-Shexheri ne ´´Emalihi´´264,257-2
Ebu-Euzai përmend prej Hasan Bin Atijeh se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Të këqijtë e umetit tim do të triumfojnë mbi të mirët e tij, saqe besimtari do të kërkojë të fshihet prej tyre, ashtu siç na fshihet sot hipokriti(mynafiku)``.
në El-Kamil 2647
Ibn Ebi Ed-Dynja përmend prej hadithin të transmetuar nga Ibn Abasi, se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Do të vijë një kohë, në të cilën zemra e besimtarit do të tretët, ashtu siç shkrihet kripa në ujë. Shokët e tij e pyeten:´´Perse do të ndodhe kjo, o i Dërguari i Allahut. Ai u përgjigj:´´Prej të keqes që do ta shikojë por që nuk do të këtë mundësi për të ndryshuar``.
Në Xhemu´ul Xhuameh 8463
Mungesa e turpit prej atij që e ke në të djathtë dhe në të majtë, gjatë kohës që bënë mëkat, është ma e madhe se vetë mëkati. Të qeshurit, duke mos ditur se çfarë do të bëjë Allahu i Madhëruar me ty, është me e madhe se vetë mëkati.
Mëkati i Ejubit a.s., që Allahu i Madhëruar e sprovoj me një të keqe në trup dhe me zhdukjen e pasurisë se tij? Një i varfër kërkoi prej tij që ta mbronte nga një një njeri i padrejtë, por Ejubi a.s. nuk e ndihmoi dhe as nuk e ndaloi të padrejtin. Kështu, Allahu i Madhëruar e sprovoi Ejubin a.s. me dy sprova e përmendura.
Ebu-Hudhejfe ka thënë:
´´Nëse njeriu bënë mëkat, në zemrën e tij krijohet një pike e zezë, derisa ajo të behët si delja e zezë``.
Transmeton Ebu Nuejmi në ´´El-Hilijeh´´
Mëkatet lëne shumë gjurme të shëmtuara në zemrën dhe trupin e njeriut,
Nder to mund ti përmendim:
1. Të provuarit nga dituria. Dija është Dritë e hedhur nga Allahu i Madhëruar në zemrën e njeriut, por mëkati e fikë atë.
2. Të provuarit nga furnizimi(risku).
3. Ngurtësimi i zemrës. Kryerja e mëkateve shkakton një ngurtësim të zemrës, prandaj largohu prej mëkateve nëse dëshiron të qetësohesh.
4. Ngurtësia zemrës se mëkatarit ndaj njerëzve dhe sidomos nga njerëzit e mirë.
5. Vështirësimi i punëve, njeriu që i bindet Allahut, e gjen atë punë të lehtësuar.
6. Zemrën e mëkatarit e mbulon errësira, sepse bindja ndaj Allahut është dritë dhe mëkatarit është errësirë.
7. Mëkatet dobësojnë zemrën dhe trupin. Kjo është një nga sëmundjet me të mëdha që të çon drejt humbjes.
8. Të provuarit nga adhurimi, mëkatari i ngjan atij njeriut që pasi ka ngrënë diçka, sëmuhet gjatë, saqe kjo sëmundje e privon ushqime me të mira sesa ai që hëngri me parë.
9. Mëkatet pasojnë vitet e jetës dhe fshijnë bereqetin e saj. Risku dhe vdekja, lumturia dhe dëshpërimi, shëndeti dhe sëmundja, pasuria dhe varfëria, edhe pse funksionojnë me caktimin e Allahut të Madhëruar, ato caktohen prej Tij në bazë të shkaqeve. Allahu i Madhëruar e ka konsideruar jobesimtarin të vdekur e jo të gjallë.
Mosha është vetëm ajo periudha kohore, gjatë se cilës njeriu ka qenë i lidhur me Allahun e Madhëruar.
Sekreti i kësaj çështje qëndron në faktin se mosha e njeriut është periudha e jetës se tij dhe jeta e vërtetë është ajo që kalon në përkushtim ndaj Allahut Fuqiplotë.
Nëse besimtari nuk kryen vepra të mira, ai ngushtohet shpirtërisht dhe e ndien veten si peshku që braktisë ujin.
Këta njerëz nuk falen kurrë dhe rruga e tyre drejt pendimit është e mbyllur.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´I gjithë umeti im është i falur, përveç atyre që i shfaqin hapur mëkatet e tyre. Allahu ua mbulon ato, por me pas, ata i shfaqin, duke thënë: O filani. Sot bëra kështu e kështu. Mëkatari e cenon veten e tij, edhe pse Allahu ia mbuloi mëkatet kur u ngrys`` Transmetojnë Buhariu 5721
´´Allahu i zbriti shpallje´´Mos hyni aty ku hyjnë armiqtë e Mi, mos vishni veshjet e armiqve të Mi, mos i hipni kafshëve të armiqve të Mi, mos hani ushqimin e armiqve të Mi, që të mos bëheni edhe ju armiqtë e Mi, sikurse ata``.
Në ´´Sahihun``e Buhariut transmetohet se Ibn Mesudi ka thënë:
´´Besimtari i shikon mëkatet e tij si të jetë në rrezen e një mali, duke pasur frikë se mos ky mal i bie përsipër. Kurse, krimineli i shikon mëkatet e tij si një mizë që i ka qëndruar në hunde dhe largon me dorë, derisa ajo të fluturoje``.
Muslimi 2744
Muxhahidi ka thënë:
´´Kur viti është i thatë, kafshët mallkojnë mëkataret, dhe thonë:´´Kjo është prej mëkateve të bijve të Ademit``.
Mëkatet e prishin mendjen, atë brenda se cilës ndodhet ndriçimi. Mëkati e fik dritën e saj dhe kur kjo dritë fiket, mendja dobësohet dhe humb energjinë.
Në Kuranin Fisnik, Allahu i Madhëruar ka mallkuar:
- atë që bënë trazira në tokë si dhe atë që ndërpre lidhjet farefisnore.
- atë që i ka bërë keq Atij dhe të Dërguarit të Tij.
- atë që nuk tregon rreth argumenteve dhe udhëzimit të zbritur nga Allahu i Madhëruar.
- ata që akuzojnë për imoralitet gratë e ndershme dhe besimtare.
- atë që e ka konsideruar rrugën e jobesimtarit me të drejtë se të besimtarit.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka mallkuar:
- hajdutin,
- pijanecin, njeriu që e zien, që e shet dhe që e blen vëren si dhe paratë që fitohen prej saj.
- njeriun që ndryshon shenjat e dukshme në tokë si dhe kufijtë e saj.
- atë që mallkon prindërit e tij.
- atë që e bënë diçka që ka shpirt, si shenjë për tu goditur me shigjeta.
- burrat që bëhen biseksuale dhe gratë që bëhen burra.
- atë që bënë kurban për dike tjetër, përveç Allahut Madhëruar.
- atë që bënë pamje(me shpirt).
- ata që bëjnë vepra homoseksualiteti, vepra si të popullit të Lutit a.s.,
- atë që ka sharë babin dhe nënën e tij,
- atë që devijon të verbrit nga rruga.
- atë që bënë marrëdhënie seksuale me kafshët.
- atë që ka damkosur kafshën në fytyrë.
- atë që ka dëmtuar apo që i ka ngritur kurth myslimanit.
- gratë që vizitojnë varret dhe njerëzit që i kthejnë këto varre në xhami.
- atë që ka bërë, prishje gruan me burrin.
- atë që kryen marrëdhënie anale me gruan e tij.
- atë që nuk identifikohet me aftësinë e vërtete.
- atë që shan sahabet.
Dënimi i mëkateve është shumë i madh, sepse mëkatet janë shkak për fatkeqësi.
Nga Et-Tirmidhiu transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Gjatësia e Ademit ishte gjashtëdhjetë krahë në qiell dhe deri tani, krijesat kanë vazhduar të zvogëlohen´´.
Buhariu 3148
Mëkatet shuajnë xhelozinë e zemrës, ku nga ´´Sahihu``transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´O umeti i Muhamedit. Askush nuk është me xheloz se Allahu, kur njeriu dhe robëresha e Tij bëjnë imoralitet´´.
Buhariu 4923
Allahu i Madhëruar është i turpshëm dhe e do atë që ka turp. Nga kjo tregon se origjina e fesë është xhelozia, e kush nuk ka xhelozi nuk ka as fe. Xhelozia ruan zemrën dhe gjymtyrët, të largon të këqijat dhe fëlliqësitë, kurse mungesa e saj vdes zemrën dhe gjymtyrët dhe i le ato pa asnjë forcë mbrojtje.
Shembulli i xhelozisë në zemër është si shembulli i forcës që i bënë rezistencë sëmundjes dhe e largon atë. Nëse forca humbet, sëmundja e gjen serish vendin e saj, duke sjellë me vetë shkatërrimin.
Mëkatet dobësojnë zemrën madhërimin ndaj Allahut të Madhëruar dhe nderimi e Tij prej njeriut.
Nëse nderimi ndaj Allahut dhe madhërimi i tij zën vend në zemrën e njeriut, atëherë ai nuk do të guxonte të bënë makat ndaj Tij. Njerëzit që kanë guxim të bëjnë mëkate, nuk e kanë vlerësuar Allahun aq sa duhet.
Mëkatet bëhen shkak për harresën e njeriut nga Zoti i Tij dhe braktisjen e njeriut prej Tij. Si rrjedhojë, njeriu rri me se shumti me Djallin. Në fakt, kjo është katastrofa me e madhe , nga e cila nuk ka shpresë për shpëtim. Me kryerjen e mëkateve, njeriu nuk i benë padrejtësi Zotit te tij, por vetvetes.
Mëkatet e nxjerrin njeriun nga rrethi i mirësisë dhe e privojnë atë nga shpërblimi i të mirëve.
Nëse Allahu i dëshiron të mirën, Ai e fut në rrethin e të gjithë besimtareve, e nëse njeriu kryen mëkate, ato e nxjerrin nga rrethi i mirësisë.
Mëkatet janë shkak për shpërdorimin e se mirës, e ato janë:
1. Shpërblimi i madh:´´E Allahu do t´u japë besimtareve një shpërblim të madh´´.
En-Nisa 146
2. Largimi i këqijave të kësaj botë dhe tjetrës:´´Allahu mbron ata që besuan´´.
El-Haxh 38
3. Engjëjt kërkojnë falje për besimtaret:´´...i besojnë Atij dhe i luten që t´i falë besimtaret´´.
Gafir 7
4. Përkrahja e Allahut ndaj tyre:´´Allahu është Përkrahës i atyre që besuan´´. El-Bekare 275
5. Urdhri i Tij drejtuar engjëjve për mbështetjen e besimtareve:´´...dhe mbështetni ata, të cilët kane besuar´´. El-Enfal 12
6. Besimtaret kanë grada të larta të Zoti, falje dhe furnizim:´´Ata kanë grada të Zoti i tyre dhe furnizim në mënyre të ndershme´´.
El-Enfal 4
7. Krenaria:´´Krenaria i përket Allahut, të Dërguarit dhe besimtareve, por hipokritet nuk e dinë´´.
El-Munafikun 8
8. Allahu është në anën e besimtareve:´´Allahu është me besimtaret´´.
El-Enfal 19
9. Lartësimi në këtë botë dhe në botën tjetër:´´Allahu i ngrenë në gradë besimtaret dhe ata, të cilëve u është dhënë dija´´. El-Muxhadele 11
10. Allahu u jep besimtareve dy pjesë nga mëshira e Tij, dritë në të cilën ecin dhe u fal mëkatet e tyre. El-Hadid 28
11. Allahu nxit dashuri mes besimtareve, sepse i do ata. El-Merjem 96
12. Allahu i siguron besimtaret nga frika në dritën kur ajo do të jetë e madhe:´´Ai që besoi dhe punoi mirë, nuk do të këtë frikë dhe as nuk do të dëshpërohet´´.
El-En´am 48
13. Besimtareve, Allahu u dhuron mirësi të shumta.
14. Për besimtaret, Kurani është udhëzim dhe shërim:´´Thuaj:ai(Kurani) është udhëzim dhe shërim për besimtaret,...´´. Fusilet 44
15. Qëllimi është të kuptohet se besimi është shkak i të mirave në këtë botë dhe botën tjetër si dhe e kundërta.
Mëkatet dobësojnë marshimin e zemrës drejt Allahut të Madhëruar dhe nuk e lëne të ecë qoftë dhe një hap të vetëm. Mëkati fsheh lidhjen, ndërpret marshuesin dhe thyen kërkuesin e shpërblimit.
Mëkati ose e vdes zemrën, i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., kërkonte mbrojtje vazhdimisht. Ato janë: dëshpërimi, paaftësia, dembelizmi, frika, koprracia, borxhi dhe ashpërsia e njerëzve
Paaftësia dhe dembelizmi janë të përafërt, sepse nëse ka mungesë të dëshirës, atëherë ky është dembelizëm.
Frika dhe koprracia janë të përafërta me njëra-tjetrën, sepse nëse mungesa e dobisë vjen prej trupit të njeriut, atëherë kjo është frikë, e nëse vjen prej pasurisë së tij, kjo është koprraci.
Borxhi i rëndë dhe ashpërsia e burrave janë të përafërt.
Qëllimi është të kuptohet se mëkatet janë prej shkaktarëve më të mëdhenj që sjellin këto tetë pasoja dhe gëzimin e armiqve në disfatë.
Ndër pasojat e mëkateve është se ato fshijnë begatitë dhe sjellin fatkeqësi të shumta. Asnjë njeriu nuk i është fshirë ndonjë begati, vetëm se me ndonjë mëkat, askujt nuk i ka ndodhur ndonjë fatkeqësi, vetëm se me ndonjë faj dhe askujt nuk i është hequr ndonjë bela, vetëm se me pendim.
Për këtë, Ali Bin Ebu Talibi r.a. ka thënë:
´´E keqja nuk zbret vetëm se mëkati dhe nuk hiqet, vetëm se me pendim``
Allahu i Madhëruar ka thënë:
´´Çdo e keqe që ju ndodh është pasojë e asaj që vepruat duart tuaja, e për shumë të tjera, Ai ju fal``.
Esh-Shura 30.
Nëse ai ndryshon, atëherë do t´i ndryshohet gjendja, si shpërblim i punës së bërë. Padyshim, Zoti nuk u bën padrejtësi robërve të Tij.
Nga pasojat e mëkateve është edhe frika e tmerri që Allahu hedh ne zemrën e mëkatarit. Në këtë mënyrë, kjo zemër është gjithmonë e fiksuar dhe e tmerruar.
Adhurimi është mburoja me e madhe dhe ai që futet nën këtë mburoje do të jetë prej njerëzve të siguruar nga dënimi i kësaj botë dhe boten tjetër. Nga ana tjetër, që del jashtë saj, do të jetë i rrethuar nga frika. Kështu, zemra e mëkatarit punon sikur të ishte në krahët e një zogu. Edhe kur dera lëviz prej erës ai thotë:
´´Erdhi vdekja`´.
Sa me shumë që njeriu i afrohet Allahut Madhëruar, aq me shumë shtohet qetësia në zemrën dhe jetën tij . Nga ana tjetër, mëkati sjell largimin e njeriut nga Krijuesi i tij.
Mëkatet e largojnë zemrën nga rruga e drejtë dhe e çojnë atë drejt sëmundjes fatale të devijimit, kjo sëmundje nuk shërohet me ndonjë ilaç tjetër, përveç braktisjes se tyre.
Ai që ka preferuar të dojë dikë tjetër, përveç Allahut, do të dënohet tri herë në këtë botë. Ai do të dënohet para se ta gjejë të dashurin e tij, deri sa të gjejë atë dhe kur ta gjejë, do të dënohet bashkë me të.
Një shprehje tjetër thotë:´´Dynjaja është një Xhenet, e kush nuk futet në të, nuk hyn as në Xhenetin e botes tjetër``.
Mëkatet e verbojnë zemrën përkundër fakteve të qarta, e fikin dritën e saj, zënë rrugën e dijes dhe fshehin burimet e udhëzimit.
Kur Imam Maliku pa aftësi të shumta te Shafiu, i tha:´´Po shoh që Allahu ka hedhur drite mbi ty, kështu që mos e fik atë me errësirën e mëkatit``.
Mëkatet e zvogëlojnë shpirtin, e vrasin, e njollosin dhe bëjë atë të pavlerë.
Një hadith tjetër thuhet:´´Shejtani është ujku i njeriut``.
Ashtu sikurse delja që ndodhet mes ujqërve dhe nuk ka kush e ruan, ashtu do të pësojë edhe njeriu, nëse Allahu nuk është Ruajtësi i tij. Atë do ta sulmojë patjetër ujku i tij, por, do të këtë devotshmërinë si ruajtëse prej Allahut. Sa me afër bariut të jetë delja, aq me e mbrojtur do të jetë ajo, e sa me larg të jetë, aq me afër do të këtë rrezikun.
Mëkatet e rrëmbejnë njeriu dhe behët, keqbërës, zemërprishur, i pa moralshëm, vjedhës, gënjeshtar, tradhtar, homoseksual, shpifës etj .
E si mund të jetë i logjikshëm ai që bënë mëkate ndaj Atij që e ka në dorë dhe në shtëpinë e Tij, duke e ditur se ai e sheh dhe e mbikëqyr.
Sa çudi. Sikur mendjet të zgjoheshin, ato do të mësonin se rruga e realizimit të kënaqësisë, haresë, gëzimit dhe mirësisë në jetë, është të Ai Allahu i Madhëruar La ilahe il-lallah.
Disa dijetarë kanë thënë:´´E kemi parë njeriun të qëndronte midis Allahut dhe Shejtanit. Nëse Allahu largohet prej tij, atë e bënë mik Shejtanin, e nëse Allahu e bënë mik, nuk mund t´i bëjë asgjë Shejtani.
Atëherë, ç´është kjo dashuri? Ç´është ky këmbim? Oh, sa këmbim i keq është ky për të padrejtët?
Kështu, nuk do të gjesh njeri me të varfër në jetë, në fe dhe në dynja, sesa ai që bënë mëkate ndaj Allahut Madhëruar.
Nga Ahmedi ne ´´Ez-Zuhd´´ ku Allahu i Madhëruar ka thënë:
´´Unë jam Allahu dhe nuk ka Zot të adhuruar me të drejtë përveç Meje. Nëse kënaqem sjell begati dhe begatia Ime nuk ka fund, e nëse zemërohem mallkoj, e mallkimi Im arrin deri në fëmijën e shtatë´´.
Risku dhe puna nuk vlerësohen me sasinë e tyre dhe as jetëgjatësia nuk vlerësohet me muajt dhe vitet e shumta, por me begatinë e tyre.
Jeta e njeriut behët me zemër dhe shpirtin e tij, e nuk ka jetë për një zemër, vetëm se me njohjen e Krijuesit të saj, kush humb këtë jetë, atëherë e ka humbur gjithë mirësinë.
E si mund të kompensohet i varfëri me të pasurin, i pafuqishmi me të fuqishmin, i vdekuri me të gjallin e krijesa me Krijuesin? Si mund të kompensohet ai që nuk posedon asnjë grimcë, me Atë që ka pronat e qiejve dhe të tokës.
Në Et-Tirmidhi, transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s. ka thënë:
´´Dynjaja dhe e gjitha çfarë ka ajo brenda është mallkuar, përveç përmendjes se Allahut, njeriu që e do Allahu, dijetarit dhe nxënësit´´.
Libri´´Çelësi i vendit te lumturisë´´170/1.
Në Sahihu, transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Njeriu flet një fjalë pa i kushtuar rendësi, por për shkak të saj hidhet në Zjarr me larg se distanca mes lindjes dhe perëndimit´´.
Buhariu 6112

Pasojë tjetër e mëkateve është se ato u japin guxim krijesave të ndryshme mbi bërësin e tyre. Mbi të bëhen të guximshëm Shejtanet duke mashtruar, shqetësuar, frikësuar, mërzitur, duke bërë të humbë kujtesën për interesat e tij.
Një pasojë e mëkatit është se ato e tradhtojnë njeriun në momentet me të nevojshme.
Me i forti dhe me i durueshmi është ai i cili është i fortë me vetveten dhe vullnetin e tij, për këtë njerëzit ndryshojnë nga njeri-tjetri në dije, ambicie dhe pozitë.
Gjuha nuk i bindet për të përmendur Atë. Edhe nëse e përmend me gojë, gjuha nuk pajtohet me zemrën. Zemra nuk përputhet me gjuhen në atë mënyre që të parapëlqejë përmendjen e Allahut të Madhëruar. Zemra dhe gjuha mund të tradhtojnë njeriun gjatë dhënies se shpirtit dhe kalimit drejt Allahut Madhëruar.
Mëkatet verbojnë zemrën, asaj i humb njohja e udhëzimit, për këtë arsye njerëzit janë nda në katër grupe:
Grupi i pare: janë me të nderuarit e Allahut Madhëruar
Grupi i dyte: Janë të kundërt me të paret,
Grupi i trete: janë myslimanet e dobët, myslimani i fort është me i mirë dhe me i dashura për Allahun se ai dobëti,
Grupi i katërt: bëjnë pjesë ata që kanë forcë, ambicie dhe vullnet, por që nuk kanë vizion dhe largpamësi në fe.
Pasoje tjetër e mëkateve është se, nëpërmjet tyre njeriu furnizon me armatim armikun e vet, kundër vetes.
Ai bleu shpirtrat e besimtareve dhe pasuritë e tyre. Në këmbim te Xhenetit, ata duhet të luftojnë në rrugë të Allahut, të vrasin dhe të vriten. Ky premtim ndodhet në Teurat, Ungjill dhe Kuranin Fisnik. A ka fitore me të madhe se kjo? A ka tregti me të suksesshme se kjo ?
Nëse bënë durim ndaj armikut, ka nevojë për një gjë tjetër, që është vigjilenca, do të thotë ruajë syrin, veshin, gjuhen, stomakun, dorën dhe këmbën. Durimi, rezistenca ndaj armikut dhe lidhja e fortë bëhen të dobishme vetëm nëpërmjet devotshmërisë, dhe kjo e fundit mund të qëndrojë vetëm mbi këmbët e durimit.
Ruajta e gjuhës nga fjalët e ndaluara, janë:
1. Të folurit me të koten dhe të pavërtetën, dhe
2. Heshtja ndaj te vërtetës.
´´Ai që flet me të koten është Shejtan-folës dhe ia që heshtë para të drejtës është Shejtan-memec´´.
Nga Ahmedi, transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Me të vërtetë, zemërimi është prush në zemrën e birit te Ademit. A e keni parë skuqjen e syve dhe fryjën e damarëve të qafës. Kush e ndjen këtë, le të marre abdes, se zjarrin e fik uji´´.
Ahmedi 226/4
Disa dijetarë të hershëm thonin:
´´Njeriu mund të nënvleftësoje veten e tij, duke kujtuar se e po e nderon, e poshtëron atë dhe kujton se po e lartëson, e përul veten dhe kujton se po e madhëron, e humb veten dhe kujton se po i jep atë qe i takon´´.
Nga mëkatet si pasoje rrjedh se njeriu harron vetveten, nëse dikush thotë, si mund të harrojë vetveten, po sigurisht që harron vetveten. Allahu i Madhëruar ka thënë:
´´Dhe mos u bëni si ata që harruan Allahun, por Ai i beri të harrojnë vetveten. Këta janë gjynahqarët e mëdhenj´´.
El-Hashr 19.
Ai e bënë atë të harrojë sëmundjen e vetes se tij, zemrën dhe dhimbjet e saj, kështu që njeriu nuk i shkon nder mend se ato duhet shëruar, dhe se duhet të shpejtojë për rregullimin defekteve dhe shërimin e sëmundjeve të saj, të cilat sjellin si përfundim prishjen dhe katastrofën. Ai është i sëmure rëndë dhe kjo sëmundje do t´i shkaktoj konsumimin, pa u ndjere nga ai. Atij nuk i shkon ndërmend shërimi, e ky padyshim është dënimi me i madh, i përgjithshëm dhe i përjetshëm.
Allahu i Madhëruar i ndihmoftë të gjithë.
Pasojë e mëkatit është fakti se ato fshijnë mirësitë e tashme dhe këpusin mirësitë e ardhshme. Në fakt, mirësitë që Ai zotëron mund të merren vetëm me anonte bindjes ndaj Tij. Allahu i Madhëruar për çdo send ka lidhur një shkak dhe një ves. Shkaku e sjell dhe vesi e prish. Shkaku që afron mirësitë është adhurimi, kurse vesi që i prish ato është mëkate.
Pasojë e mëkati është se largon Engjëjt prej Njeriut. Ai është engjëlli i ngarkuar për ruajtjen e ti. Ato(mëkate) i afrojnë atij armiku, engjëlli largohet nga ai dhe afrohet Shejtani. Ai(engjëlli) mund të largohet shumë prej tij vetëm për shkak të një gënjeshtre.
Në disa citate thuhet: ´´Kur njeriu gënjen, engjëjt largohen një milje prej tij, për shkak të erës se tij të keqe´´.
Et-Tirmidhiu 2039


Disa dijetare të tjerë kanë thënë: Kur njeriu ngrihet në mëngjes, shpejton drejt tij engjëlli dhe Shejtani. Nëse përmend Allahun duke e madhëruar(Allahu Ekber), falënderuar (el-hamdulil-lah) dhe njësuar (la ilahe il-lAllah), engjëlli e përzënë Shejtanin dhe e merr njeriun në kujdestari. Nëse gdhin ndryshe, atëherë atë merr nën kujdestari Shejtani.
Engjëlli e mbron njeriun. Ashtu nga një hadith transmetohet:
´´Dy burra u zënë para të Dërguarit të Allahut, Njeri shante tjetrin, ndërkohë që ky tjetri heshte. Me pas, edhe ky tjetri foli një fjalë për t´ia kthyer shokut të tij . Kur i Dërguari i Allahut u ngrit, ai tha:´´O i Dërguari i Allahut, u ngrite kur unë iu përgjigja fjalëve të tij. Ai tha: Ishte engjëlli ai që po të mbronte. Kur ti ia ktheve, erdhi Shejtani, e unë nuk ulem me Shejtanin´´.
Keshf El-Hafa 88/1

Allahu i Madhëruar ka tërhequr vëmendjen rreth kësaj çështje duke thënë:
´´Me të vërtet, për ju ka mbikëqyrës që janë shkrues të nderuar. Ata e dinë se çfarë punoni´´.
El-Infitar 10-12

Pra, keni turp prej këtyre mbikëqyrësve të nderuar.
Pasoje e mëkateve është fakti se ato tërheqin pas vetes lëndën e shkatërrimit të njeriut në këtë botë dhe në boten tjetër.
Ndëshkimet për mëkate ndahen në dy kategori : Legjislative dhe të caktuara prej (kaderit) Allahu Lartëmadhëruar.
Dënimet e kaderit janë dy llojesh: Një lloj lidhet me zemrën dhe shpirtin kurse një lloj tjetër me trupin dhe pasurinë.
Dënimet e kaderit që lidhen me zemrën, janë dy llojesh:
1. Dhimbje reale, me të cilat goditet zemra.
2. Ndërprerja e lendeve ushqyese të zemrës, me të cilat ajo jeton dhe përmirësohet.
Dënimet për trupin janë dy llojesh, një e kësaj bote dhe tjetri në boten tjetër.
Të ruajturit nga të këqijat është dy llojesh:
1. Ruajtja nga gjynahet si rezultat i mbështetjes se Allahut të Madhëruar dhe jo si mërit e vetë personit.
2. Ruajtja nga fundi i tyre me anë të faljes.
Gjerësia e Mëshirës se Tij përmbledh mos shkatërrimin e asnjë besimtari të Tij.
Pos lutjeve tjera Engjëjt luten, duke thënë:
´´Ti je me të vërtete Ai. Ngadhënjyesi dhe i Urti´´. El-Bekare 129

që do të thotë burim i gjithë kësaj. Ngadhënjimi është kulmi i forcës dhe urtësia është kulmi i dijes, prandaj me këto dy cilësi. Allahu i Lartësuar vendos gjithçka, urdhëron dhe ndalon, shpërblen dhe dënon.
Këto cilësi janë burimi i krijimi dhe i urdhrit.
Me një fjalë, dënimet e të këqijave ndahen në:
1. Dënime legjislative dhe dënime të kaderit, të cilat bien ose në zemër, ose në trup, ose mbi të dyja bashkë.
2. Dënimet në Berzah, pas vdekjes
3. Dënimet Ditën e ringjalljes se trupave.
Mëkatari nuk shpëton dot pa një dënim, por njeriu, nga injoranca, nuk e ndien se ç´far dënimi e pret.
Në shumicën e rasteve mëkatet depërtojnë të njeriu nëpërmjet katër dyerve :
- shikimi, shikimi me bisht të syrit,
- ngacmimet,
- fjalët dhe
- hapat.




Shikimi

Thotë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.:
´´Shikimi nuk duhet të ndjekë shikimin, sepse i pari është për ty, por tjetri është kundër teje``.
Ebu Daudi 2149

Shikimi është zanafilla e problemeve për njeriun, sepse shikimi sjell ngacmim, ngacmimi lind idenë, ideja lind epshin, epshi lind dëshirën, me pas kjo shendohet në vepër. Prandaj thuhet: Durimi për të mbuluar shikimin është me i lehtë se durimi për dhimbjen pas tij´´.
Ulja e shikimit është mënyra për ruajtjen e vetvetiu, sytë janë dera e madhe për hyrje në zemër.
Të shikuarit e tepërt është në kundërshtim ndaj urdhrit të Allahut të Madhëruar, kush kënaqet, do të kënaqet me bindjen ndaj urdhrave Tij, e kush vuan, do të vuaje me mospërfilljen e urdhrave të Tij.
Të ulurit e shikimit nxitë afërsi me Allahun e Madhërishëm dhe ndenjen e bashkimit. Të shikuarit tepër dobëson zemrën dhe fut hidhërim.
Të ulurit e shikimit për hir të Allahut Madhërishëm, njeriut ia ndriçon rrugën dhe ia zbardhon me dritë, jo vetëm zemrës, por edhe sytë, fytyrën, duart, këmbët dhe organet tjera.
Të shikuarit e tepërt njeriut mbylle dyert diturisë, për dallim nga shikimi të ulur i cili hapë dyert e diturisë, krejt kjo për shkakë të dritës se zemrës.
Të shikuarit e tepërt e lëshon shejtanin në zemër, ai nxiton të futet në të me shpejt siç hyn ajri në hapësire të zbrazet, kështu që zemra është si qengji në hell, prandaj ulja e shikimit ia mbyllë shejtanit rrugën e zemrës.
Shikimi është xixë e zjarrit e hedhur në kashtë të thatë, nga e cila do të digjet, nëse jo tërësisht, atëherë madje një pjesë e saj.
Sa herë që shikon diç të bukur dhe joshëse, mendon se është ilaç për plagët tua, po në realitet kjo është lëndim i plagëve të vjetra.
Kush i bindet Allahut të Madhërishëm, Ai e merr nën mbrojtjen e Tij dhe i jep pozitë të lartë sipas shkalles se bindjes se tij.

Ngacmimet

Ai që kujdeset për ngacmimet e veta ka arritur tu mbaje frerin vetes dhe epsheve të tij, atë që nënvleftëson ngacmimet, ato pa vullnetin e tij, do ta çojë drejt humnerës.
Ngacmimet ndahen në katër grupe:
1. Ngacmimet që sjellin pas tyre përfitime në këtë jetë të dynjasë,
2. Ngacmimet me të cilat largohen dëme në këtë botë,
3. Ngacmimet me të cilat përfitohen dobi për jetën tjetër,
4. Ngacmimet me të cilat largohen demet për jetën tjetër.

Të folurit

Kur njeriu flet vetëm kur shpreson të fitojë dhe të përfitojë për fenë e tij.
Nëse dëshiron të dish se çfarë ke në zemër, kontrollo lëvizjen e gjuhen, sepse ajo tregon se çfarë ka në zemër, çfarë do dhe nuk do i zoti i saj.
Jahja Bin Muadhi thotë:
´´Zemrat janë si enët të cilat ziejnë bashkë me atë që kanë brenda, kurse gjuhet janë server të pijeve nga zemra e tij, të ëmbël ose të thatë, të ëmbël dhe të kripur. Shijen e zemrës e tregon ajo që merr prej gjuhen se tij``.
El- Hiljeh``63/10

Kjo do të thotë se ti shijon me gjuhen tende shijen e ushqimit që ndodhet në enë, dhe kështu kupton atë që ndodh në realitet. Po ashtu, t´i shijon edhe atë që gjendet në zemrën e njeriut nëpërmjet gjuhen se tij.
Nga Enesi r.a.,transmetohet ku thuhet:
´´Besimi i njeriut drejtohet kur drejtohet zemra e tij, kurse zemra drejtohet kur drejtohet gjuha e tij``.
Ahmedi 198/30

Për t´u çuditur është fakt se njeriu e ka të lehtë ruajtjen nga ngrënia e haramit, nga kurvëria, vjedhja dhe pirja e verës, nga shikimi i ndaluar etj, por e ka të vështirë të ruajë lëvizjen e gjuhës se tij, prandaj gjënë njerëz që njihen për fenë dhe adhurimin e tyre, ndërkohë që flasin fjalë të cilat e zemërojnë Allahun, të cilave ata nuk i japin rendësi, dhe kështu fundosen në Zjarr me një fjalë të vetme, me larg se distanca mes lindjes dhe perëndimit.
Prej një hadithi të transmetuar nga Xhundub Bin Abdullah, i cili tregon: Ka thënë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.,:
´´Një burrë tha: Pasha Allahun, që Ai nuk e fal filanin. Allahu Lavdiploti tha: ´´Kush është ai që del mbi Mua dhe thotë se Unë nuk e fal filanin? Atë. do ta fal, ndërsa punët e tua(të atij që foli)janë që të gjitha të prishura...``.
Ahmedi 8275

Ky ishte një besimtar që e kishte adhuruar Allahun, aq sa kishte dashur Allahun që të adhuronte, por puna e tij u prish prej një fjalë të vetme.
Nga një transmetim tjetër thuhet:
´´Një djalë i vogël ra dëshmor ra dëshmor ditën e Uhudit dhe në barkun e tij u gjet një gur i lidhur prej urisë. Nëna e tij ia fshiu dheun nga fytyra dhe tha:´´E gëzofsh Xhenetin, o biri im.´´I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., tha:´´Ku e di ti për ketë? Ndoshta mund të këtë thënë ndonjë fjale për diçka që nuk i përket, ose është treguar dorë shrenguar për diçka që nuk e dëmtonte po ta jepte``.
Buhariu 6477

Nga një zinxhir transmetuesish të sakte, se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Treguesi i Islamit të plotë të njeriut është që të lerë atë gjë që nuk i takon``.
2317

Gjuha lëviz me lehtë se sa gjymtyrët e tjera, por ajo është me e dëmshmja për njeriun.
I vërteti(Ebu Bekri)r.a., kapte gjuhen e tij dhe thoshte:
´´Kjo me ka sjelle sa e sa telashe``.
Ebu Ja´ala 5

Robi do të vijë Ditën e Gjykimit me të mira sa malet, por do të shohë se gjuha ia ka prishur të gjitha. Gjithashtu, dikush tjetër do të vijë me të këqijat sa malet, por do të gjejë se gjuha ia ka fshire të gjitha të këqijat prej përkujtimit të shumtë që i ka bërë Allahut, apo gjerave që kanë lidhje me këtë.

Hapat

Hapat janë shtigje nga të cilat hyn Shejtani, hapat ruhen duke shkelur vetëm atje ku mendohet se ka shpërblim, e nëse hapi nuk sjell ndonjë shtesë në shpërblime, atëherë qëndrimi në vend nuk është me i mirë.
Përderisa edhe shtigjet janë dy llojesh, shtegu i këmbës dhe shtegu i gjuhës, ku Allahu i Madhëruar thotë:
´´E robërit e Mëshiruesit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë. E kur atyre i drejtohen injorantet me fjalë, thonë:´´Paqe``.
El-Furkan 63
Duke i cilësuar ata si njerëz të drejtë në shprehjet dhe hapat e tyre, ashtu siç thotë gjithashtu: ´´Ai di rreth shikimit me cep të syve, edhe për atë që fshehin zemrat``.
Gafir 19

Shërimi i personit të cilin e ka goditur
syri i keq magjepsës

Ka individ të mençur të shumicës se popujve të botes, pa marre parasysh besimin e tyre fetar dhe traditën, jo vetëm që nuk e mohojnë ekzistimin e syrit të keq magjepsës, por edhe diskutojnë mbi shkaqet dhe shkallen e ndikimit te tij, por mjerisht ka një grup myslimaneve të paaftë, që kanë pak mençuri dhe që nuk janë të vetëdijshëm, edhe ma tej vazhdojnë të mohojnë ekzistimin e syrit të keq magjepsës dhe pohojnë se kjo është një imagjinate, por këta njerëz mendojnë larg diturisë se vërtëtë.
Ibn Abasi ka transmetimin në të cilën thuhet se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Syri i keq magjepsës është fakt. Sikur të ekzistonte ndonjë gjë me e shpejtë se fati, ajo gjë do të ishte syri i keq magjepsës´´.
Muslimi, 2188.

I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka dhënë leje njerëzve që t´i lexojnë lutjet e shërimit (rukja)qe të mund të pengojnë demin që mund të shkaktoje syri i keq magjepsës.
Personi me sy të tillë të keq është vetëm transmetues. Ai nuk ka fuqi dhe as ndikim automatik, as nuk mund të inicioje aksione të tilla, ndërsa ai vete është goditur njëkohësisht nga një e keqe e tillë. Domethënë, individi mund të goditet nëpërmjet syve të njeriut tjetër, që tregon për lidhjen e fuqishme ndërmjet shpirtrave, frymës dhe syve të tyre. Vetë sytë nuk kanë asnjë lidhje me ketë, personi i keq dhe i sëmurë mund të jetë edhe i verbër, ose pa asnjë kontakt fizik, ndërsa shpirti dhe fryma janë ata që e përmbajnë atë ndikim. Çdo shpirt dhe frymë ka ndikimet karakteristike , fuqinë, transmetuesit, karakteristikat bazike dhe natyrën e vet.
Në të vërtete natyra xheloze e njeriut është sëmundje specifike sikurse shembulli i gjarpit helmues. Helmi i tij është joaktiv dhe ndodhet në dhembet e tij helmues, por pasi ta shohë gjahun e vet potencial, gjarpi përnjëherë rrëmbehet nga një sulm dhe hidhërim i tërbuar. Ai behët si i xhindosur dhe helmi menjëherë del jashtë, pra xhelozia është krim i madh tinëzar.
Këta lloj të shpirtrash të këqij dhe të dëmshëm fshihen ditën, sepse nuk mund të shfaqen haptas, dhe veprojnë në errësirën e natës, shkatërrojnë dhe bëjnë kërdi nëpër sferën psikike të njerëzve.
Në shumë raste nga syri magjepsës janë të sulmuar personat të cilët janë të pasur, të fuqishëm, shëndeti i mirë, afarizëm të suksesshëm etj. Rrënja e xhelozisë dhe zilisë rrjedh nga shikimi i individit në diçka, nga simpatia që ka ai, nga urrejtja për të parë suksesin e një tjetri dhe lakminë e individit për vetveten.
Lidhur me këtë temë, Allahu i Gjithëfuqishëm i ka thënë të Dërguarit të vet s.a.v.s.,1. Thuaj: Ai, Allahu është Një!
2. Allahu është Ai që çdo krijesë i drejtohet (i mbështetet) për çdo nevojë.
3. As s'ka lindur kë, as nuk është i lindur.
4. Dhe Atij askush nuk i është i barabartë. (El Ihlas,1-4)
Këto tri atribute të larta:´´Vendstrehim´´(Es-Samed),´´Një´´(Ehad) dhe ´´As s´ka lindur, as nuk është i lindur ´´(Lem jelid ve lem juled jan thelbi i diturisë qe krijesa duhet të pranojë(në vetë) dhe ato janë mënyra kryesore e pranimit të unitetit të Tij.
1. Thuaj: I mbështetem Zotit të agimit,
2. Prej dëmit të çdo krijese, që Ai e krijoi.
3. Dhe prej errësirës së natës kur ngryset plotësisht.
4. Dhe prej dëmit të atyre që lidhin dhe fyejnë nyja.
5. Edhe prej dëmit të smirëkeqit kur sipas smirës vepron. (El Felek,1-5)
Çdo person që ka sy magjepsës është xheloz, por çdo person xheloz nuk ka sy magjepsës. Zakonisht personi me sy të keq shigjeta e gjejnë shenjen-personin e pambrojtur.
Ka metoda të ndashme shërimi na syri magjepsës, me këtë i Dërguari i Allahu, s.a.v.s. ka thënë : ´´Leximi i rukjes vlen vetëm për mundimet psikike, ethët dhe për kafshimet helmuese´´. (Ebu Davud,3888)

Ndër lutjet e rregullta për mbrojtje të vazhdueshme lejohet të lexohet :
1. Thuaj: "Mbështetem (mbrohem) me Zotin e njerëzve!
2. Sunduesin e njerëzve,
3. Të adhuruarin e njerëzve,
4. Prej të keqes së cytësit që fshihet.
5. I cili bën cytje në zemrat e njerëzve,
6. Qoftë ai (cytësi) nga xhinët ose nga njerëzit". En Nas,1-6
Pra, ajetet e rukjes në bazë të këtij transmetimi janë Fatiha:
1. Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit
2. Falënderimi i takon Allahut, Zotit të bojërave
3. Mëshiruesit, Mëshirëbërësit
4. Sunduesit të Ditës së Gjykimit
5. Ty të adhurojmë dhe prej Teje ndihmë kërkojmë
6. Udhëzona në rrugën e drejtë,
7. në rrugën e atyre ndaj të cilëve ke bekimin, e jo në të atyre që je i hidhëruar, dhe që kanë humbur!" El-Fatiha,1-7
Kjo sure El Fatiha është e veçantë sepse nuk ka qen kur me parë, as në Tevrati i Musas a.s., as në Inxhill i Isas a.s., as në Zebur i Davudit a.s., kjo sure në vete përmban thelbin komplet e tërë Kuranit dhe i thekson tre emra te lavdishëm dhe esencial: Allah, Rabb(Zot) dhe Rrahman(Mëshiruesi) Gjithashtu përmendet dy atributet supreme të unitetit të Tij:
Njësia e respektuesit dhe njësia e pushtetit - pavarësisë se Tij supreme. Surja i përshkuan gjithashtu tre lloj njerëzish:
- njerëzit që janë bekuar , që e njeh Zotin e vet të vërtetë, e do dhe vepron në përputhje me këtë që di,
- njerëzit janë të mallkuar, që kanë devijuar dhe janë çorientuar pasi e morën vesh se Allahu eksiton vërtët dhe
- njerëzit që kanë humbur rrugën dhe nuk frikësohen për demin dhe rrezikun që veprat e tyre u shatojnë shpirtrave të tyre në këtë dhe në boten e ardhshme.
Lutje të tilla kanë fuqi të pengojnë çfarëdo të keqe që është drejtuar nga syri i keq magjepsës. Megjithatë, gjithçka varet nga shkalla e besimit të individit.
Për ketë arsye kjo është lutja ma e mirë për shërim nga çfarëdo sëmundje, qoftë ajo mundje shpirtërore, mendore apo fizike.
Këto shpallje janë udhëzime me sublime. Ato largojnë besimtarin nga rrugët konfuze, të errëta, të paqarta dhe nga shkatërrimi përfundimtar.
Ka shumë propozime versët të Kuranit që përdoren për shërim, ku Imam Ibn Maxhxhe e ka treguar hadithin që e transmeton Ali r.a., se i Dërguari i
Allahut,s.a.v.s., ka thënë: ´´Kurani është mjekësia me e mirë´´
Imam Ahmedi,në të cilin thuhet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s., ka thënë:
´´Kushdo që sulmohet nga telashet dhe thotë: Në jemi të Allahut dhe do të kthehemi tek Ai. Zot, behu ndihmësi im në ketë përpjekje timen dhe zëvendësoje humbjen time me diçka që është me mirë´´. Allahu me siguri do t´i ndihmoje dhe do t´ia zëvendësojë humbjen e tij me atë që është me e mirë´´.
Ahmedi,4/27

Arma kryesore e besimtarit në këto raste është durimi dhe në lënien e të gjitha përgjithësive në dorë të Allahut Gjithëfuqishëm. Allahu ka premtuar se do t´iu dhuroje këto bekime të gjithë atyre besimtareve që janë të durueshëm.
Imam Ahmedi të shënuar hadithin e transmetuar nga Mahmud bin ´Ubejde, se i Dërguari i Allahut s.a.v.s.,ka thënë: ´´Kur Allahu i do disa njerëz, Ai i sprovon. Fatmirët janë të lumtur dhe të kënaqur me Zotin e tyre, kurse fatkeqe janë të hidhëruar dhe të zemëruar´´.
Ahmedi,5/427


Kjo gjendje është e rezervuar gjithnjë e me shumë për njerëz që kanë shkallë me të lartë të dijes.
Një hadith i bekuar i Dërguarit Allahut s.a.v.s.,
´´Xheneti kufizohet me sfida dhe vështirësi, ndërsa zjarri i Xhehenemit kufizohet me tronditje dhe joshje´´.
Mendjet njerëzore nuk mund ta kuptojnë njësoj thelbin e këtij hadithi, i cili tregon gjithashtu se njerëzit kanë nivele të ndryshme të kuptuarit, sepse shumica e njerëzve me shumë e duan kënaqësinë kalimtare sesa të përhershmen.
Ibn Abbazi ka treguar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. ka thënë: ´´Kur individi është i sterngarkuar me brenga dhe është nuk është i disponuar, do të duhej ta thoshte me shpesh: ´´Nuk ekziston fuqi ose forcë veç asaj te Allahut´´.
Bahariu,11/180

Kjo lutje është vërtetuar gjithashtu ne dy përmbledhje me hadithe sahihe dhe se kjo është një nga thesaret e fshehur të Xhenetit.
Lutjet e përmendura paraqesin lloje të ilaçeve shpirtërore duke përfshirë: njohjen e njësisë se Zotit të madhërishëm, njohjen e besimit në njësinë e devotshmërisë, kuptimi i njësisë se Allahut te Madhërishëm, pranimi që Allahu i Gjithëfuqishëm është i pastër nga padrejtësitë dhe se ai robit të vet nuk do ti shkaktojë kurrë asnjë veshtërsi pa nevoje dhe pa shkak, pranimi se dhuna vjen vetëm nga robie, lutja drejtuar Allahut te Gjithëfuqishëm nëpërmjet emrave dhe atributeve të tij të madhërishëm, nder emrat me gjithëpërfshirës dhe me të përgjithshëm janë : El Hajj (i Gjalli) dhe El Kajjum (Drejtuesi), lutja për ndihmë , drejtuar vetëm Atij, pranimi i robit se vetëm Allahu është ai që siguron dhe që plotëson nevojat e dikujt dhe vetëm Atë e kërkojnë, pohimi i individit se varem prej Tij, fati i individit sillet në përputhje me urdhrin e Allahut se vetëm Ai ka fuqi të ndryshoje atë, kërkesa që zemra të ecën nëpër kopshtet e Kuranit, të jetohet sipas tij, kërkimi i faljes për gabimet(mëkatet), pendimi për gabimet, lufta në rrugën e Allahut, mbajtja e drejtimit të lutjes për të pranuar udhëzimet, mohimi i cilido vullnet ose fuqi që mund të ndikoje mbi gjerat dhe përshkrimi i drejtë i të gjithë vullnetit vetëm Allahut të Gjithëfuqishëm.
Besimi tek uniteti i Allahut, hap dyert e bekimit, të rehatisë, qetësisë, kënaqësisë, mbrojtjes dhe mirëqenies. Dhikri ndihmon në pastrimin e sekrecioneve të këqija të trupit, substancave të prishura që janë shkaktare të drejtpërdrejta të sëmundjeve. Ndërsa mbrojtja e gjuhës vjen nga kufizimi i fjalëve të shumta. Për të mbajtur një shëndet të mirë, individi do të duhej të hante ma pak, kurse për të pasur një zemër të pastertë, individi duhet të heqë dore nga gjerat e palejueshme. Në të vërtet mëkatet janë helme për zemër, nëse ato nuk e vrasin zemrën, se paku do ta dobësojnë.
Në këtë kuptim, pasioni dhe lakmia e zjarrtë janë sëmundje fatale, kurse luftimi i tyre është ilaçi me i mirë.
Allahu i Madhëruar, u ka ndarë këtyre tre meleqeve përfaqësimin dhe detyrën e dhurimit të jetës. Xhibrilit a.s., i është dhënë roli i dërgimit të Shpalljes që është jetë për zemër, Makailit a.s., ia ka dhënë dërgimin e ujit, që është jetë për çdo ekzistence në tokë dhe atmosferën e saj përreth, kurse Israfilit a.s., ia ka dhënë të fryjë, i cili është përfaqësues i ekzistencës se të gjitha universeve dhe ringjalljes, përkatësisht i kthimi të serishme të trupit në jetë, kur në Ditën e gjykimit, me lejen e Allahut, ai fut shpirtin përsëri atyre.
Allahu i Madhëruar është i pasur jashtë çdo nevoje, kurse të gjithë të tjerët janë të varfër dhe kërkojnë kujdesin e Tij, Ai është i Gjithëdijshmi dhe nuk ekziston asnjë atom në të gjitha universet ku nuk vepron sipas vullneti i Tij.
Emri me i madhërishëm dhe ma i madh i Allahut është
(Ismu´l-lahi´l adham), asnjë i Dërguar nuk e ka kërkuar me atë emër, një shqiptim dhe thirrje e tillë i tejkalon të gjitha lutjet, kjo është me e dashura dhe me e vlershmja për Të.

Nga lutja e të Dërguarit, Allahu i Gjithmadhërishëm, Junusit a.s., i cili thotë: ´´Nuk ka Zot përveç Teje. Lavdi të qofte Ty. Ne të vërtete unë kam gabuar´´
Kjo lutje e përfshinë kërkimin e mbrojtjes se Allahut Gjithëmadhërishëm nga tetë vetitë njerëzore, të cilat shfaqen dy nga dy, se bashku, si një e përbashkët. Kështu, shqetësimin e shoqëron pikëllimi, dobësinë e shoqëron papërcaktueshmëria , koprracinë shoqëron frikacaku, ndërsa detyrimin e shoqëron nënshtrimi ndaj padrejtësisë njerëzore.

[ebemtravel]

Shërimi i epilepsisë (Ndjekja e xhinëve)

Për shërim të këtilla duhet të jetë një njeri i mençur mjek dhe besimtar i fortë, i devotshëm, sepse në kundërtën ndërhyrja e tij nuk do të këtë dobi dhe në fund të saj mund të jetë e rrezikshëm për të dytë edhe për pacientin, edhe për mjekun e tij. Mjeku duhet drejtuar me vendosshmeri dhe të jetë i sigurt duke thënë këto fjale:´´Me emrin e Allahut, dil prej tij´´(Bismi-l-lah, uhruxh minhu) ose duke thënë:
´´ Nuk ka force ose vullnet përveç me Allahun´´(la havle ve la kuvvete il-la bil-lah).
Në hadithe është thënë se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., e kishte zakon t´i ndillte këta shpita duke u thënë:´´Dil prej tij, o armik i Allahut, Unë jam i Dërguari i Allahut dhe të urdhëroj të dalësh´´. Përveç kësaj Shejhu që merren me shërim të kësaj natyre lexojnë edhe kaptina e tjerë nga Kurani.
Sar'a është sëmundje shpirtërore e cila rrjedh (buron) nga ndikimi (prekja) i xhinit-shejtan (të marrit organ) ku i sëmuri çdoherë nuk është i vetëdijshëm për fjalët e tij që i flet, psikikisht është i desekuilibruar, nuk mund të mbajë mend, fizikisht nuk është stabil dhe nuk mund të kontrollohet në lëvizjet dhe veprimet. Kjo është një lloj çmendurie, epilepsie apo një lloj tjetër çrregullimi psikofizik. Mund të shkaktohet nga ndikimi (veprimi) i xhinëve të këqij nga shkaqe të ndryshme.
Ibn Kajim el-Xhevziu thotë:
"Janë dy lloj të sar'as:
a) sar'a e shkaktuar prej shpirtrave të këqij dhe fëlliqur tokësor (El-ervah el-habithe esh-sherire el-erdije),
b) çrregullimi medicionale
Lloji i parë shërohet me ndihmën e investimit të dy lloj përpjekjeve:
1. nga ana e të sëmurit, dhe
2. nga ana e mjekut (shëruesit).
I sëmuri duhet të investojë fuqinë e tij personale dhe përpjekjen e tij në kthimin e sinqertë kah Krijuesi dhe Zoti i këtyre shpirtrave dhe strehim të drejtë (et-tea'uvuz) ku do të bashkohet dhe shkrihet komponentë e zemrës dhe gjuhës, sepse kjo është një lloj luftë. Fitorja kundër armikut nuk vjen vetëm me ndihmën e armëve, pos nëse ajo është me kualitet nga vetvetiu, dhe nëse ndihmësi është i fuqishëm dhe i fortë. Në rast se ndonjëra prej komponentëve të cekura mungon, atëherë fitorja vjen në pyetje, e posaçërisht nëse mungojnë të dyjat; nëse zemra është e zbrazët, pa iman (besim), pa frikërespekt dhe mbështetje në Allahun, dhe nëse nuk ka armë. Këto dy komponentë duhet t'i posedojë edhe mjeku. Nuk mjafton vetëm të thotë: "Dil!", ose "Bismilah", ose "La havle ve la kuvvete ila bilah". Pejgamberi s.a.v.s. thonte: "Dil, o armik i Allahut, unë jam Pejgamber i Allahut!" Kam par shejhun tonë (Ibn Tejmijen) si ia dërgonte njeriut të sëmurë personin i cili to të fliste me xhinin që ka hyrë në të dhe do t'ia përcillte porosinë: "Shejhu të porositë: 'Dil, se kjo nuk të është e lejuar!' I sëmuri pas kësaj do të zgjohej nga transi. Ndonjëherë shejhu personalisht korrespondonte me të e ndonjëherë ndodhte që xhini i keq nuk donte të del, ndërsa ky e detyronte (të dilte) me goditje (mshuarje). I sëmuri do të zgjohej duke mos ndjerë dhimbje. Këtë shumë herë e kemi parë. Veçanërisht gjatë kohë në veshin e të sëmurit këndohej ajeti:
"A menduat se Në u krijuam kot dhe se nuk do ktheheni ju të Në?"
(Mu'minun: 115)
Më ka treguar shejhu se njëherë një të sëmuri i kishte kënduar rukje në vesh e ishte lajmëruar xhini duke thënë: "Po!", me zë të rëndë. "Prandaj", tregon shejhu, "mora shkopin dhe fillova të godas nëpër damarët e qafës deri sa nuk u lodha. Të pranishmit menduan se personi vdiq nga goditjet. Papritmas u lajmërua një xhin grua (femër) duke thënë:
"Unë e dua!"
"Ai ty nuk të don!" - i ishte përgjigjur shejhu.
"Dua të bëj Haxhxhin me të!" - kishte thënë xhini femër.
"Ai nuk don të shkon në Haxhxh me ty!" - i ishte përgjigjur.
"Atëherë do të dal nga ai për shkak të kerameteve tua." – kishte thënë xhini.
"Jo, por dil duke iu nënshtruar Allahut dhe Pejgamberit të Tij." ia kishte kthyer shejhu.
"Mirë, do të dalë".
I sëmuri pasi erdhi në vete shkonte djathtas-majtas duke thënë:
"Ç'kërkoj unë të shejhu?"
E pyetën: "E të gjitha ato goditje që i more nga ai?!"
"Pse do të më godiste shejhu kur unë nuk kam bërë asgjë të keqe?".
Aspak nuk i kujtohej se e kishte rrahur (goditur) shejhu.
Shejhu i shëronte duke kënduar Ajetul-Kursinë dhe duke i urdhëruar që mjeku dhe i sëmuri gjatë kohës t'i këndojnë duke i përsëritur; e po ashtu edhe suret "Mua'vidhetejn". Thënë shkurt, ky është një lloj sar'i (kur xhini hyn në trupin e njeriut) shërimin e të cilit nuk e mohojnë pos një grup i vogël të injorantëve të cilët nuk kanë dituri dhe mend. Xhinët e këqij më së shumti ndikojnë tek ata të cilët kanë besim të dobët, zemrat e të cilëve janë të zbrazura nga imani, gjuhët e të cilëve nuk janë të lagura me dhikër dhe strehim të Allahu, dhe ata të cilët nuk mbrohen me mburoja të imanit dhe Sunetit, e kur i takojnë xhinët e këqij, të paarmatosur dhe të zhveshur, u bëjnë cytje dhe ndikojnë në ta.
Argumentet tradicionale për ekzistimin dhe shërimin e kësaj sëmundjeje
Ekzistojnë shumë argumente nga Sheriati tradicional që vërtetojnë ndikimin e xhinëve shejtanë në formë të sar'as. Në Kuran thuhet:
"Ata që e hanë kamatën, ata nuk ngrehen ndryshe pos siç ngrehet i çmenduri nga të prekurit e djallit." Bekare: 275
Në komentin më të njohur klasik të Kuranit nga Imam Taberiu thuhet se "ngacmimi i shejtanit është një formë e sar'as ose çmendurisë. Në tefsirin e Kurtubiut në sqarimin e këtij ajeti thuhet: "Në këtë ajet kemi argument kundër atyre që thonë se sar'a nuk ndodh nga ana e xhinit, dhe kundër atyre që thonë se këto janë dukuri natyrore, e shejtani nuk mund të lëvizë nëpër trupin e njeriut dhe të shkakton të ashtuquajturin mes, apo një lloj çmendurie."
Në hadithin të cilin e transmeton Taberiu, përmendet se Pejgamberi s.a.v.s., ka shëruar një djalosh të cilin e kishin sjellë të lidhur, sepse ishte në gjendje të çmendurisë. Pejgamberi s.a.v.s., e godiste në shpinë duke thënë: "Dil, o armik i Allahut! Dil!", derisa shikimi i tij i çmendurisë nuk u kthjellua plotësisht. Mandej bëri lutje dhe e fërkoi me duar nëpër fytyrë. Pas kësaj u shërua dhe ishte në gjendje të tillë shëndetësore saqë askush nga shoqëria e tij nuk ishte më i mençur dhe më normal se ai. Nga kjo ndodhi mund të konkludojmë se:
1. Shejtani, armiku i Allahut, mund të ndikon në njeriun në forme të sëmundjes së sar'as (kur xhini hyn në trupin e njeriut).
2. Ky lloj i sëmundjes mund të shërohet ashtu siç ka vepruar Pejgamberi s.a.v.s.
3. Shejtani mund të bashkohet me njeriun, të hyn në trupin e tij dhe të ndikon në të. Kjo kuptohet nga pjesa e transmetimit ku Pejgamberi s.a.v.s., kërkon daljen e shejtanit nga trupi i personit të sëmurë. Logjikisht është që daljes t'i paraprijë hyrja. E ngjashme është edhe ndodhia që transmetohet nga El-Hejthemi ku përmendet se Pejgamberit s.a.v.s., i erdhi një grua e cila kërkonte që ta lutë Allahun e Madhëruar për shërimin e djalit të saj i cili ishte i çmendur. Ai kërkoi t'i sjellin ujë. I sollën një enë të vogël nga guri me ujë ku pështyri, ia lau fytyrën, i bëri lutje dhe urdhëroi: "Laje me këtë dhe lute Allahun që ta shërojë." Transmetuesi pastaj thotë: "Kërkova nga ai që të më ipet nga ai ujë për për djalin tim. Mora pak me gishta dhe e fërkova. Pas kësaj djali im ishte njeriu më i shëndoshë, e pyeta edhe atë grua për djalin e saj, e më tha se është shëruar plotësisht.
Ebu Davudi transmeton ndodhinë të cilën En-Neveviu në "Edh-***"-in e tij thotë se është autentik, në të cilën Harixhetu ibn es-Salt transmeton hadithin nga xhaxhai i tij, i cili kishte pranuar Islamin para Pejgamberit s.a.v.s. , dhe duke u kthyer prej tij i takoi disa njerëz që mbanin një njeri të pranguar. I thanë se si mes veti kishin biseduar: "Me siguri, kolegu i tij (Pejgamberi s.a.v.s.,) është dërguar me ndonjë të mirë dhe të dobishme për njerëzit." Mandej e pyetën për atë se a ka ndonjë send me të cilën (myslimanët) shërohen? (Ai më pastaj rrëfen): "I këndova rukje (disa pjesë nga Kurani) në formë të Fatihas derisa nuk u shërua. Ai më dhuroi njëqind dhenë. Shkova të Pejgamberi s.a.v.s., dhe e lajmërova për këtë. Më pyeti: A lexo ve diç tjetër pos kësaj?" I thashë: "Jo!" Ai më tha: "Merre atë dhuratë. Mjerë për atë që ushqehen prej rukjes jo të drejtë! Ti je ushqyer prej rukjes së drejtë".
Kjo ndodhi transmetohet edhe në këtë version: "I ka lexuar rukje tri ditë, në mëngjes dhe mbrëmje, në formë të përsëritjes së Fatihas. Pasi ia lexonte suren, e mblidhte pështymën dhe e pështynte. "
Ibn Tejmije konsideron se xhinë hynë në trupin e njeriut, e ky është edhe mendim i ehlis-sunneti i cili pajtohet me konsensus për këtë çështje. Në njeriun shkaktojnë sar’ën dhe flasin në të me gjumë të cilën ai nuk mund ta kontrollojë. Transmetohet se Pejgamberi s.a.v.s., ka thënë në transmetimin e Buhariut dhe Muslimit:
"Shejtani qarkullon në trupin e njeriut nëpër enët e gjakut."
Transmetohet se Ahmed in Hambeli, themelues i medhhebit hambelit, shëronte sar’an. Atij i është ankuar hafifja El-Mutevekili në rastin e vajzës-robëreshës së shokut të tij e cila kishte sëmundjen e sar’as. Imam Ahmedi i nxori nallet prej druri me rypa nga fletët e pallmës me të cilat merrte abdes dhe ia dha shokut të tij duke i thënë:
“Shkon rezidencën e hafifes, ulu para kokës së robëreshë dhe i thuaj (xhinit që kishte hyrë në trupin e të sëmurës): ‘Të ka dërguar Ahmedi këtë mesazh: A dëshiron të dalësh me dëshirë apo dëshiron të fitosh shtatëdhjetë goditje me këto nalle.”
Xhini i keq u lajmërua në gjuhën e të sëmurës:
“Dëgjuam dhe u nënshtruam. Sikur të na urdhëronte Ahmedi të shpërngulemi prej Irakut do të shpërnguleshim. Ahmedi (me të vërtetë) i nënshtrohej Allahut, e kush i nënshtrohet Allahut meriton që çdokush t’i nënshtrohet atij.” Xhini doli nga ajo vajzë dhe ajo u bë plotësisht normale, lindi fëmijë dhe çdo gjë ishte në rregull derisa ishte Ahmed in Hambeli gjallë. Kur vdiq, xhini prapë u kthye në trupin e asaj gruaje. Halifja iu drejtua Ebu Bekr el-Merveziut, i cili e trashëgoi Ahmed in Hambelin si dijetari më i njohur i asaj kohe. Ai, duke ditur për rastin e Ahmedit, mori nallën dhe u drejtua tek e sëmura. Por, xhini u lajmërua duke refuzuar t’i nënshtrohet duke thënë se Ahmed in Hambeli i ishte plotësisht i nënshtruar Allahut Madhëruar prandaj xhinëve iu ishte urdhëruar se duhet patjetër t’i nënshtrohen, gjë që nuk ishte rasti me El-Merveziun. Ngjashëm transmetohet edhe për Ibn Tejmijen, siç cekëm më parë. Nxënësi i tij Ibn Kajimi tregon se ndodhte që shejhu vetëm dërgonte ndokënd me porosi që xhini të del nga trupi i të sëmurit e kjo mjaftonte për shërim. Në raste tjera këtë e bënte ai vetë. Ndonjëherë kishte raste të ndonjë xhini të keq i cili nuk i nënshtrohej, ku e përdorte metodën e goditjeve të forta me shkop e që të pranishmit mendonin se i sëmuri nuk mund të pranon gjithë këto goditje dhe rrahje e të mbetet gjallë. Por, i sëmuri zgjohej prej transit dhe gjendjes së çmendurisë plotësisht në gjendje normale, i habitur duke pyetur se ç’kërkon shejhu të ai, duke mos iu kujtuar kurrfarë rrahje dhe goditjeje.
Situatat në të cilat sulmojnë xhinët
Ngacmimet e xhinëve (messi) mund të ndodhin në rast kur:
njeriu irriton xhinin me ndonjë veprim të pakujdesshëm i cili e godet, ngase xhini është i padukshëm (e lagë me ujë të nxehtë gjatë derdhjes së ujit, rrëzohet mbi te etj.)
xhini mashkull apo femër dashurohet në ndonjë krijesë njerëzore,
xhini i keq pa kurrfarë arsye bën zullum, e kjo ndodh në katër raste tek njerëzit:
kur njeriu është shumë i hidhëruar,
kur frikësohet shumë,
kur është shumë i gëzuar, dhe
kur është në depresion të madh."
Hyrja dhe bashkimi me njeriun mund të ndodhë nga natyra dhe karakteri i xhinit të cilët janë jomaterial, respektivisht janë krijuar nga "flaka e zjarrit"
Simptomat e ndikimit të xhinëve
Simptomat e personit të sëmurë mund të ndahen në ata që manifestohen publikisht dhe në ëndërr. Simptomat në ëndërr janë:
1. pagjumësia, zgjimi i shpeshtë, ngrihet dhe ecën nëpër gjumë, ëndrrat e këqija,
2. ndjekja në ëndërr nga e cila nuk mund të iket,
3. ëndërrimi i kafshëve: gjarpërinj, maca, qenë, luanë, minj etj.
4. shtrëngimi i dhëmbëve,
5. të qeshurit e pakontrolluar, qarje, piskëllimë dhe vajtim,
6. ëndërrimi i vetvetes në varr apo në ndonjë vend të shkretë,
7. ëndërrimi i njerëzve me dimensione të panatyrshme: të zgjatur, të shkurtuar, të zinj,
8. të ëndërruarit e tmerrit dhe fantazmave. Simptomat që mund të ndjehen publikisht janë:
1. Nxitje e brendshme e averzionit dhe largimit nga çdo lloj adhurimi sidomos nga namazi dhe dhikri,
2. kokëdhimbja konstante e cila nuk ka shkaqe medicionale,
3. mosprezenca e shpirtit (gjallërisë),
4. plogështia dhe përtacia fizike e cila të përkujton lëvizjet e pakontrolluara të robotit,
5. të shtangurit dhe krizat nervore,
6. dhimbjet në disa pjesë të trupit të cilat është e pamundur te shërohen me anë të mjekësisë.
Cilësitë të cilat duhet t'i posedojë ai që bën rukje
Ata të cilët në mënyrë praktike merren me shërimin e sëmundjeve të përmendura duhet t'i posedojnë këto cilësi:
1. duhet të posedojnë akide (besim) të pastër të cilën e pason praktikimi në fjalë dhe vepër,
2. të kenë bindje të plotë në vërtetësinë e Kuranit si Fjalë e Allahut dhe në ndikimin e tij në xhinët dhe shejtanët të cilët janë të obliguar me Shpallje,
3. të njohin doktrinën islame të lidhur me botën e fshehtë të xhinëve dhe shejtanëve, sepse gjatë shërimit dhe kontaktit me xhinët duhet të sjellin vendime gjatë së cilës mund të bëhen gabime katastrofave,
4. të njohin drejtësinë islame, doktrinën e saj dhe të mund të zbulojnë dredhirat dhe mashtrimet e shejtanit, siç përcjellët prej Ibn Tejmisë të cilit në një rast xhini i ka ofruar se do të del prej personit duke thënë: "Po dal nga respekti që kam ndaj ty." Por, shejhu ia kishte kthyer: "Jo! Duhet të dalësh duke iu nënshtruar Allahut dhe Pejgamberit të Tij",
5. do të ishte mirë që personi që merret me shërim të jetë i martuar që të mos bie në sprova me gratë e sëmura të cilat gjatë shërimit në raste të shumta, bien në trans dhe varësi të plotë, duke mos u kujtuar aspak, se ç'ka ndodhur me të. Prandaj gjatë tretmanit dhe shërimit me pacientet e gjinisë femërore patjetër duhet të jetë prezent mahremi i saj që të iket nga mundësia e gabimit, mëkatit,
6. të ruhen nga mëkatet, sepse mëkatet i ndihmojnë shejtanit dhe i ipet e drejtë që të mos jetë i dëgjueshëm, mos të nënshtrohet dhe të mbetet në personin e sëmurë,
7. t'i kryejnë ibadetet dhe obligimet fetare nga të cilat dobësohet ndikimi i shejtanit,
8. të përmendin dhe madhërojnë Allahun Madhëruar në formën e përshkruar në Sunet në situata dhe raste të ndryshme,
9. të kenë nijet të pastër dhe të drejtë gjatë shërimit,
10. të imunizohen dhe mbrohen me dhikre të posaçme nga Suneti i Pejgamberit s.a.v.s. Nëse ndokush i afrohet më shumë Allahut Madhëruar me ibadete, dhikre, nënshtrueshmëri etj., aq më tepër largohet prej shejtanit dhe mundësisë që ata të ndikojnë në të.

Rukja
Në Sherijat këto sëmundje shërohen me anë të rukjes, d.m.th., me leximin e disa ajeteve të caktuara nga Kurani. Kurani është shërim siç edhe Vetë Allahu thotë:
"Ne të shpallim Kuranin që është shërim dhe mëshirë për besimtarët, kurse jobesimtarëve nuk u shton tjetër përpos dëshpërim." (Isra: 82)
Në transmetimet që i kanë regjistruar shumë përmbledhës të haditheve siç janë Ibn-Suni, Hakimi, Bejhakiu dhe Abdullah ibn Hambeli jepen zgjidhjet e ajeteve të cilat lexohen për shërim nga sar'i, gjë që është bazë e rukjes që lexohet gjatë shërimit të sar'as.
Ubej ibn Ka'bi transmeton: "Isha te i Dërguari s.a.v.s., kur erdhi një beduin dhe tha:
'O Pejgamber i Allahut, kam një vëlla të sëmurë?'.
'Prej çka vuan ai?' - pyeti Pejgamberi s.a.v.s.
'Prej çmendurisë' - tha fshatari.
'Ma sjell!' - tha Pejgamberi s.a.v.s.
E vendosi para tij e mandej i këndoi këto ajete:
1. Fatihanë:
2. ajetet prej sures Bekare: 1-4, 163-164, 255, 284-286:
3. ajetin prej sures Ali Imran: 18,
4. ajetin prej sures El-A'raf: 54,
5. ajetin prej sures El-Mu'minun: 116,
6. ajetin prej sures El-Xhin: 3,
7. ajetet prej sures Es-Safat: 1-10,
8. ajetet prej sures El-Hashër: 21-24,
9. suren Ihlas dhe Mu'avidhetejn.
Ajetet e rukjes
Bekare:
Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!
1. Elif, Lam, Mim.
2. Ky është libri që nuk ka dyshim në të (sepse është prej Allahut) është udhëzues për ata që janë të devotshëm.
3. Të cilët e besojnë të fshehtën, e kryejnë faljen (namazin) dhe prej asaj që. Në u kemi dhënë, ata japin (zeqatë, sadaka etj.).
4. Dhe ata, të cilët besojnë në atë që t'u shpall ty, dhe në atë që është shpallur para teje, dhe që janë të bindur plotësisht për (jetën e ardhshme në) botën tjetër (ahiretin).
5. Të tillët janë të udhëzuar nga Zoti i tyre dhe vetëm ata janë të shpëtuarit.
102. (e hodhën librin e Zotit) E ndoqën atë që thonin djajtë në kohën e sundimit të Sulejmanit. Por Sulejmani nuk ishte i pafë, djajtë ishin të pafë, sepse u mësonin njerëzve magjinë. (Ndoqën) Edhe çka u zbriti në Babil dy engjëjve, Harutit dhe Marutit. E ata të dy nuk i mësonin askujt (magjinë) para se t'i thonin: "Ne jemi vetëm sprovë, pra mos u bën i pa fë!" E, mësonin (njerëzit) prej atyre dyve atë (magji) me çka ndanin burrin prej gruas së vet, por pa lejen e Allahut me atë askujt nuk mund t'i bënin dëm dhe ashtu mësonin çka u sillte dëm e nuk u sillte dobi atyre. E ata (jehuditë) e kanë ditur se ai që (hodhi librin) e zgjodhi atë (magjinë), ai në botën tjetër nuk ka ndonjë të drejtë (në mëshirën e Zotit). Po ta dinin, ata se për ç'ka e shitën vetveten, ajo është shumë e keqe.
163. Zoti juaj (që meriton adhurim) është një, Allahu, nuk ka zot pos Atij që është mëshirëplotë, gjithnjë mëshiron.
164. Është fakt se në krijimin e qiejve e të tokës, në ndërrimin e natës e të ditës, të anijes që lundron në det që u sjell dobi njerëzve, në atë shi që e lëshon Allahu prej së larti e me të ngjall tokën pas vdekjes së saj dhe përhapë në të nga çdo lloj gjallese, në qarkullimin e erërave dhe reve të nënshtruara mes qiellit e tokës, (në të gjitha këto), për një popull që ka mend ka argumente.
255. Allahu - s'ka zot pos Tij. I Gjalli, Vigjiluesi. Nuk e zë të koturit, e as gjumi. E Tija është ç'ka në qiej dhe ç'ka në tokë. Kush mund të ndërmjetësojë te Ai, pos me lejen e Tij? Ai e di se ç'po u ndodhë dhe ç'do t'u ndodhë. Dhe asgjë nga dija e Tij nuk mund të përvetësojnë, pos sa të dojë Ai. Ndërsa pushteti i Tij përfshin qiejt dhe tokën. E nuk lodhet duke i ruajtur (mirëmbajtur), ngase Ai është i Larti, Madhështori. (Ky ajet quhet edhe "Ajetul-Kursij")
256. Në fe nuk ka dhunë. Është sqaruar e vërteta nga e kota. E kush nuk i beson të pavërtetat, e i beson Allahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. Allahu është dëgjues i dijshëm.
257. Allahu është mbikëqyrës i atyre që besuan, i nxjerr ata prej errësirave në dritë. E kujdestarë të atyre që nuk besuan janë djajtë që i nxjerrin ata prej dritë e i hudhin në errësira. Ata janë banues të zjarrit, ku do të qëndrojnë përgjithmonë.
284. Të Allahut janë ç'ka në qiell dhe ç'ka në tokë, e për atë që e keni në shpirtin tuaj, e shfaqët haptazi ose e mbajtët fshehtë, Allahu do t'ju marrë në përgjegjësi, e Ai ia fal atij që do dhe dënon atë që do. Allahu ka mundësi për çdo send.
285. I Dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të Tij, si dhe besimtarët. Secili i besoi Allahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij, të dërguarve të Tij. Në nuk bëjmë dallim në asnjërin nga të dërguarit e Tij, dhe thanë: "Dëgjuam dhe respektuam. Kërkojmë faljen tënde o Zoti ynë! Vetëm të Ti është ardhmëria jonë."
286. Allahu nuk ngarkon askë përtej mundësive të veta, atij (njeriut) i takon ajo që e fitoi dhe atij i bie ajo (e keqe) që e meritoi. "Zoti ynë, mos na dëno nëse harrojmë ose gabojmë! Zoti ynë, mos na ngarko neve barrë të rëndë siç i ngarkove ata para nesh! Dhe Zoti ynë, mos na ngarko me atë për të cilën nuk kemi fuqi! Na i shlyej mëkatet, na i mbulo të këqijat, na mëshiro. Ti je Mbrojtësi ynë, na ndihmo kundër popullit pabesimtar!
Ali Imran:
18. Allahu vërtetoi se nuk ka zot tjetër përveç Tij, edhe engjëjt e dijetarët, dhe se Ai është Zbatues i drejtësisë. Nuk ka zot përveç Tij, Fuqiplotit, e të Urtit.
19. Feja e pranueshme tek Allahu është islami, e atyre që është dhënë libri, pasi mësuam për të vërtetën, vetëm nga zilia mes vete kundërshtuan. E kush mohon argumentet e Allahut, le ta dijë se Allahu shpejt do t'I japë llogarinë.
A'raf:
54. Vërtetë, Zoti juaj, Allahu është Ai që krijoi qiejt dhe tokën brenda gjashtë ditësh, pastaj qëndroi mbi Arshin, Ai e mbulon ditën me natën, që me të shpejtë e kërkon atë (mbulimin e dritës së ditës), edhe dielli, edhe hëna e edhe yjet i janë nënshtruar sundimit të Tij. Ja, vetëm Atij i takon krijimi dhe sundimi. I madhëruar është Allahu, Zoti i botëve.
55. Lutni Zotin tuaj të përulur e në heshtje, pse Ai nuk i do ata që e teprojnë.
56. Mos bëni çrregullime në tokë pas rregullimit të saj (me të ardhur të pejgambereve) dhe lutni Atë duke pasur frikë (dënimin) dhe duke shpresuar (mëshirën). S'ka dyshim se mëshira e Allahut është pranë atyre të mirëve.
117. E Në e frymëzuam Musain (duke i thënë): "Hidhe shkopin tënd!" Kur që, ai gëlltiste atë që kishin magjepsur.
118. Atëherë u dëshmua e vërteta dhe u zhduk ajo që kishin përgatitur.
119. Aty u mundën ata (magjistarët dhe faraoni) dhe u kthyen të poshtëruar.
120. E magjistarët u hodhën (u përulën) në sexhde.
121. Dhe thanë: "Ne i besuam Zotit të gjithësisë,
122. Zotit të Musait dhe të Harunit!"
Junus:
81. E kur i hodhën ata, Musai u tha: "Kjo që e sollët ju tash, vërtet është magji!" Po Allahu do ta asgjësojë këtë, sepse Allahu nuk e përkrahë veprën e të prishurve.
82. Dhe me argumentet e veta Allahu e fuqizon të vërtetën, ndonëse e urrejnë të pabesët.
Ta-Ha:
69. Tani hidhe atë që e ke në dorën tëndetë djathtë (shkopin), që t'i gëlltisë ato që i bënë ata, sepse ajo që bënë ata nuk është asgjë tjetër pos mashtrim magjistari, e magjistari nuk do të ketë sukses kudo qoftë.
El-Mu'minun:
115. A menduat se Në u krijuam kot dhe se nuk do ktheheni ju të Në?
116. I lartë është Allahu, Sunduesi i vërtet, nuk ka zot tjetër pos Tij, Zot i Arshit bujar.
117. E kush adhuron me Allahun edhe ndonjë zot tjetër, për të cilin nuk ka kurrfarë fakti, përgjegjësia e tij është para Zotit të vet, e mohuesit nuk do të shpëtojnë.
118. E ti thuaj: "O Zoti im, më fal e më mëshiro, se Ti je me Mëshiruesi i mëshiruesve!"
Safat:
1. Pasha të radhiturit (melaiket), që në rreshta (safa) qëndrojnë.
2. Dhe nxitësit, që me nxitim shtyjnë.
3. Dhe pasha lexuesit, që lexojnë përkujtimin.
4. Është e vërtetë se Zoti juaj është vetëm Një.
5. Zot i qiejve dhe i tokës e çka ka mes tyre dhe Zot i lindjeve (të yjeve).
6. Vërtetë, Ne kemi stolisur qiellin më të afërt (të dynjasë) me bukurinë e yjeve.
7. Dhe me mbrojtje prej çdo djalli të prishur.
8. Ashtu që nuk mund të përgjojnë parinë më të lartë (engjëjt më të zgjedhur), pse gjuhen me shkëndija nga të gjitha anët.
9. Ata janë të përzënë dhe do të kenë një dënim të përhershëm.
10. Përveç atij që rrëmben vrullshëm, po atë e ndjek ylli që e djeg.
Ahkaf:
29. (Përkujto) Kur disa prej xhinëve i drejtuam të ti që të dëgjojnë Kuranin dhe kur u afruan dhe e dëgjuan atë, thanë: "Heshtni!" dhe kur u krye, u kthyen të populli i vet dhe e këshilluan.
30. Thanë: "O populli ynë, në dëgjuam një libër të shpallur pas Musait, që vërteton atë para tij, që udhëzon në të vërtetën dhe në rrugën drejtë!"
31. O populli ynë, përgjigjuni thirrësit të Allahut dhe besoni atij! Ai ju falë mëkatet tuaja dhe ju shpëton prej një dënimi plot vuajtje.
32. E kush nuk i përgjigjet atij që thërret në rrugën e Allahut, ai nuk është i pamposhtur në tokë dhe pos Atij, ai nuk ka mbrojtës, të tillët janë në një humbje të hapët!"
Rrahman:
33. O turmë e xhinëve dhe e njerëzve, nëse keni mundësi të dilni përtej kufijve të qiejve e të tokës, depërtoni pra, po nuk mundeni vetëm me ndonjë fuqi të fortë (por ju nuk e keni atë).
34. E, cilën të mirë të Zotit tuaj po e mohoni?
35. Juve dy grumbujve u derdhet përmbi flakë zjarri dhe do t'u derdhen rem i shkrirë e nuk do të keni mundësi të mbroheni.
36. E, cilën të mirë të Zotit tuaj po e mohoni?
Hashër:
21. Sikur Ne ta zbritnim këtë Kuran mbi ndonjë kodër, do ta shihje atë të strukur e të çarë prej frikës nga Allahu. Këta janë shembuj që ua shkoqisim njerëzve, që ata të mendojnë.
22. Ai është Allahu që nuk ka zot tjetër; vetëm Ai, që e di të fshehtën dhe të dukshmen, Ai është Mëshiruesi, Mëshirëbërësi!
23. Ai është Allahu që nuk ka zot tjetër përveç tij, sundues i përgjithshëm, i pastër (prej të metave që i mvishen), shpëtimtar (që i shpëton njerëzit prej ndëshkimit të padrejtë), sigurues (që siguroi njerëzit me premtimin e vet dhe pejgamberet me mrekulli) mbikëqyrës (që mbikëqyr dhe përcjell çdo send), i plotfuqishëm, mbizotërues, i madhërishëm. I lartësuar është Allahu nga çka i shoqërojnë!
24. Ai është Allahu, Krijuesi, Shpikësi, Formësuesi. Të tij janë emrat më të bukur. Atë (Allahun) e madhëron çka ka në qiej e në tokë dhe Ai është ngadhënjyesi, i urti!

Xhin:

1.Thuaj: "Mua më shpallet se një grup i vogël nga xhinët i vuri veshin dhe dëgjoi (Kuranin) dhe (kur u kthyen te të vetët) thanë: "Ne kemi dëgjuar një Kuran që mahnit,
2. që udhëzon në të vërtetën, andaj ne i besuam atij dhe Zotit tonë, kurrsesi nuk do t'ia shoqërojmë më askë"
3. Dhe se lartësia e madhëruar e Zotit tonë, nuk është që ka as grua, as fëmijë.
4. S'ka dyshim se ai mendjelehti jonë fliste të pavërteta ndaj Allahut.
5. Ndërsa, ne kemi pas menduar se as njerëzit, as xhinët nuk flasin gënjeshtra përkitazi me Allahu,
6. Dhe se ka pasur burra prej njerëzve, që kërkonin ndihmë prej disa xhinëve dhe ashtu ua shtonin atyre edhe më shumë arrogancën.
7. Dhe se ata (njerëzit) kanë menduar, siç keni menduar edhe ju, se Allahu nuk ka për të ringjallur askë.
8. Dhe vërtet, ne kemi hulumtuar ta arrijnë qiellin, po atë e gjetëm përplot roje të forta dhe me shkëndija (zjarri që djeg),
9. Dhe ne më parë hulumtonim në vendëvështrim për të dëgjuar, e kush përpiqet të dëgjojë tash, ai has në pusinë e shkëndijës së zjarrtë.
Fazat e shërimit
Vetë shërimi përbëhet prej tri fazave:
1. përgatitja për shërim,
2. procesi i shërimit me këndimin e rukjes,
3. periudha e postshërimit (pas shërimit).
Fillimi i shërimit
Kjo fazë përbëhet nga përgatitjet që i dedikohen të sëmurit, atij i cili e bën rukjen dhe kushtet për shërim të suksesshëm. Sa i përket atij që shëron dhe të sëmurit, duhet të mbrohen dhe imunizohen me mburoja nga Kurani dhe Suneti para se të fillojë shërimi, thënien e isti'adhes (formula e mbrojtjes dhe kërkimit strehim tek Allahu), leximin e Ajetul-Kursisë (Bekare: 255), lutjeve dhe dhikreve.
Procesi i shërimit: leximi i rukjes
Në këtë fazë lexuesi i rukjes personit të sëmurë ia vendon dorën e tij të djathtë në kokë dhe i lexon rukje, d.m.th., përmbledhjen e ajeteve dhe sureve të cilat lexohen me kiraet të qartë në veshin e djathtë të sëmurit. Në transmetimin e Ubej ibn Ka'bit përmendëm vetëm ajetet që i ka lexuar Pejgamberi s.a.v.s., një personi të sëmurë. Rukja e drejtë është e lejuar me konsensus, nëse janë të plotësuara kushtet e saja.
Argumentet e lejimit të rukjes
Hadithet e lejimit të rukjes janë:
1. Transmetohet nëpër hadithet autentike se Pejgamberi s.a.v.s., i ka bërë vetes rukje. Buhariu transmeton nga Aishja r.a. se ai, kur shkonte të flet" fyente në duar duke lexuar "Kul huvallahu ehad" dhe "El-Muavidhetejn" (Felek dhe Nas), mandej fërkonte fytyrën dhe gjithë trupin aq sa mund të arrinte (prekte).
2. Po ashtu transmetohet se ka urdhëruar leximin (bërjen rukje). Buhariu ka regjistruar nga Umu Seleme se Pejgamberi s.a.v.s., ka parë në shtëpinë e tij një robëreshë në fytyrën e së cilës mund të vëreheshin simptome e cytjes së xhinit prandaj ka urdhëruar: "Bëni (lexoni) rukje sepse shihet se i është bërë cytje."
3. Transmetohet se Pejgamberi s.a.v.s., u ka bërë rukje të tjerëve. Buhariu përcjell nga Aishja r.a., se ai i ka imunizuar dhe mbrojtur disa të sëmurë duke i fërkuar me dorë të djathtë dhe bërë lutje: "Largoje sëmundjen, o Zot i njerëzve, shëroje sepse Ti je Ai i cili jep shëndet Nuk ka shërim pos shërimit Tënd, shërim i cili nuk tërhiqet para sëmundjes."
Faqe 59
4. Transmetohet se Pejgamberi s.a.v.s., ka lejuar dhe ratifikuar rastet e bërjes rukje nga të tjerët.
Buhariu transmeton nga Se'idi ku tregohet se një grup sahabësh duke udhëtuar u gjet në territorin e një fisi arab. U lajmëruan (paraqitën) si musafirë, mirëpo u refuzuan dhe nuk u gostitën. Ndërkohë ndodhi që kryeplakun e fisit ta kafshojë një gjarpër helmues. U munduan ta shërojnë duke përdorur të gjitha mënyrat e njohura të shërimit, por nuk mundën ta shërojnë. Dikujt në atë fatkeqësi iu kujtuan musafirët ndaj të cilëve u sjellën keq prandaj u drejtuan me lutje që t'u ndihmojnë në shërimin e kryeplakut, nëse ndokush prej tyre e njef këtë shkathtësi.
Njëri prej sahabeve u lajmërua të bëjë rukje. Mirëpo, i përkujtoi për sjelljen e tyre ndaj sahabëve si musafirë prandaj refuzoi të bën rukje, pos nëse u japin kundërvlere. U arrit marrëveshja që për shërimin e tij t'u japin një tufë dhënësh. As'habi filloi me pështymje dhe bërjen e rukjes në formë të leximit dhe përsëritjes "El-Hamdu lilahi rabil-a'lemin" derisa i helmuari nuk kërceu sikur të jetë liruar nga prangat dhe filloi të ecë. U dhanë tufën e premtuar. Disa prej sahabëve deshën që ta ndajnë mes tyre. Por, lexuesi i rukjes dha propozimin që këtë ta bëjnë pasi që
ta lajmërojnë Pejgamberin s.a.v.s., për atë se çfarë kishin vepruar. Kur arritën dhe i treguan për rastin, ai e lejoi veprën e tyre duke thënë: "Prej nga e ke ditur se (Fati-ha) është rukje? E keni qëlluar! Ndajeni fitimin dhe mua më inkuadroni në ndarje."
Ky transmetim autentik dhe shumë të tjera janë bazë e konsensusit për lejimin e rukjes e cila mund të ndahet ne dy lloje:
a) rukja e cila bëhet për shërim, pasi që ndonjë person të sëmuret, dhe
b) rukja e cila bëhet si preventivë, për mbrojtje, imunizim dhe pengim të sëmundjes.
Argumentet për përdorimin e rukjes gjatë shërimit të sëmurit
Rukja e cila bëhet për shërim ka bazë në shumë transmetime:
1. Aishja, gruaja e Pejgamberit s.a.v.s., tregon se kur Pejgamberi s.a.v.s., sëmurej, meleku Xhibril a.s., i bënte rukje: "Në emër të Allahut të mbrojmë nga e keqja e çdo magjie, nga çdo sëmundje të shëroj." Po ashtu transmetohet versioni në të cilin Xhibrili a.s., i bënte rukje: "Në emër të Allahut të fyejmë (rukje) nga çdo gjë që të mundon."
2. Aishja r.a. transmeton se Pejgamberi s.a.v.s., "kur sëmurej dikush nga familja e tij, fyente në te duke kënduar 'El-Muavidhetejn'. Kur edhe ai ra në shtratin e vdekjes fyeja në te dhe e fërkoja me dorën e tij që ishte më me begati se e imja."
Argumentet e rukjes preventive
Po ashtu edhe rukja preventive që bëhet, për pengimin e ndikimit dhe sëmurjes ka argumente në hadithe, siç janë transmetimet:
1. Buhariu nga Ibn Abasi r.a., transmeton se Pejgamberi s.a.v.s., nipave të tij, Hasanit dhe Husejnit, u ka bërë rukje për mbrojtje, duke thënë se stërgjyshi i tyre (Ibrahimi a.s.,) u ka bërë Isma'ilit dhe Is'hakut: "Kërkoj strehim te Allahu me fjalët e Tij të plota nga çdo shejtan dhe brengë, dhe nga çdo sy që merr mësysh."
2. Muslimi transmeton se Pejgamberi s.a.v.s., ka thënë: "Kur ndokush nga ju hyn në shtëpi le të thotë: 'Kërkoj strehim të Allahu me fjalët e Tij të plota nga e keqja që është krijuar', nuk do ta dëmton asgjë derisa nuk e lëshon (braktisë) atë vend."
3. Ahmedi në "Musned"-in e tij transmeton hadithin autentik në të cilën Othman ibn Ebil-'Asi r.a.,i është ankuar Pejgamberit s.a.v.s., me fjalët:
"O Pejgamber i Allahut, shejtani më pengon që të falem dhe lexoj."
Ai iu përgjigj: "Ai është shejtani i cili e ka emrin Hinzeb. Kur ta ndjesh, thuaje "Istiadhen" dhe pështyj tri herë në anën e majtë."
Othmani thotë: "Bëra kështu, e Allahu Madhëruar e largoi (shejtanin) nga unë."

Rukja e drejtë
Rukjet të cilat janë transmetuar nga Pejgamberi s.a.v.s., duhet bërë në mënyrë të drejtë pa shtuar dhe pakësuar diçka, ngase janë nga natyra doktrinarë. Nëse është transmetuar se rukja e caktuar është lexuar në mbrëmje, atëherë nuk lejohet që ajo të bëhet pas dreke dhe ngjashëm.
Mirëpo, nëse nga përvoja argumentohet dobia e ndonjë rukjeje që nuk është doktrinarisht e caktuar, e as që i prishë kushtet e rukjes së drejtë, do të ishte e lejuar të bëhet, ngase kjo nënkuptohet nga Suneti.
Buhariu transmeton nga Ebti Se'idi r.a., ku thuhet se një njeri i erdhi Pejgamberit s.a.v.s., duke iu anktiar se vëllai i tij ka dhimbje në bark. Ai e urdhëroi:
"Jepi mjaltë!"
Pastaj i erdhi edhe herën e dytë, e ai (Pejgamberi) prapë i tha:
"Jepi mjaltë!"
Prapë erdhi duke vërtetuar se këtë herë ai atë e kishte bërë. Pejgamberi s.a.v.s., tha:
"Të vërtetën e ka thënë Allahu Madhëruar ndërsa barku i vëllait tënd gënjen. Jepi mjaltë!"
I dha mjaltë, ndërsa ai më pas u shërua.
Nga ky transmetim kuptohet se e preferuara doktrinarë është mbi përvojën, d.m.th., ajo që ka ardhur nga Pejgamberi s.a.v.s., preferohet para asaj që është e zakonshme dhe që është nga përvoja.
Pejgamberi s.a.v.s., ka lejuar rukjen me prejardhje jodoktrinare të cilën sahabët e kanë mësuar nga të tjerët, nëse nuk ka pasur pengesa në Sherijat. Muslimi transmeton nga Ebu Zubejri r.a., se një njeri akrepi e kishte kafshuar dhe helmuar derisa ishin ulur me të Dërguarin e Allahut s.a.v.s., e dikush kishte thënë: "O i Dërguar i Allahut, t'i këndoj rukje?"
Pejgamberi s.a.v.s., tha: "Kush mund t'i ndihmon vëllait të vet le ta bëjë atë (punë, veprim)."
Muslimi transmeton nga A'vf ibn Malik el-Eshxheiu i cili thotë:
"Kemi praktikuar rukjen edhe në kohën para Islamit. Thamë: "O i Dërguar i Allahut, ç'thua ti për këtë? Ai tha: "M'i tregoni ato rukje t'i shoh! Rukja ku nuk ka shirk është e lejuar."
Nga ky transmetim mësojmë se është e lejuar çdo rukje që në vete nuk përmban shirk, që e shkatërron monoteizmin islam, përndryshe Pejgamberi s.a.v.s., nuk do kishte kërkuar t'i tregojnë për rukjet e tyre para Islamit, por a prori do t'i refuzonte dhe do të kërkonte të bëhen vetëm rukjet nga Kurani dhe Suneti.
Nga transmetimi që flet për rukjen kuptojmë veprimin (praktikimin) e saj të përgjithshëm për shërimin e sëmundjeve dhe nuk është specifike vetëm për disa sëmundje të caktuara.
Kushtet e rukjes së drejtë
Duke u mbështetur në tekstet e mëparshme tradicionale, mund të nxjerrim apo definojmë kushtet e rukjes së drejtë:
1. Rukja duhet të ketë përmbajtje monoteiste dhe definitivisht duhet të jetë pa kurrfarë shtesa të shirkut. Nuk duhet të përmbajë kurrfarë betimi në krijesat e Allahut siç janë Dielli, Hëna, yjet, xhinët, melekët etj. Pejgamberi s.a.v.s., ka thënë: "Kush betohet në dikë tjetër pos Allahut, vetëm se ka bërë shirk."
Po ashtu, nuk guxon të përmbajë lutje ose kërkesë për ndihmë nga krijesat e Allahut në gjërat që nuk mund të ndihmojë askush pos Allahut Madhëruar dhe janë vetëm në kompetencat e Tij.
Në Kuran thuhet:
"E ata që i lutni në vend të Tij nuk posedojnë as sa një cipë (e hurmave, fije). Nëse ata i thërritni, ata nuk dëgjojnë thirrjen tuaj, po të zëmë se dëgjojnë nuk mund t'ju përgjigjen juve në Ditën e Kiametit, ata do të mohojnë adhurimin tuaj ndaj tyre." (Fatir: 13,14)
2. Rukja nuk guxon të përmbajë sihr dhe magji. Sihri është haram (i ndaluar) dhe konsiderohet lloj shirku.
3. Rukja nuk guxon të bëhet edhe nga ai që bën fall dhe tregon (parashikon), ose flet për gajbin; po edhe nëse nuk është sihirbas. Ahmedi dhe Hakimi transmetojnë hadithin ku thuhet: "Kush shkon te fallxhori (shortari) apo te fallxhiu dhe i beson atij ka mohuar atë që iu është zbritur Muhamedit s.a.v.s.
4. Rukja duhet të jetë e kuptueshme, sepse ajo që nuk mund të kuptohet mund të ketë mbeturina të shirkut, e ajo patjetër duhet të mënjanohet. Ibn Haxheri ka regjistruar se dijetarët pajtohen për lejimin e rukjes së drejtë:
a) Të jetë fjalë e Allahut apo të përmendurit dhe dhikri i emrave të Tij të mirë, si dhe atributeve të Tij,
b) Të jetë në gjuhën arabe ose përkthimi i kuptimeve të lejuara me Sherijat,
c) Të jetë i bindur se rukja nga vetvetiu dhe ai që e lexon nuk janë vendimtare në shërim, por është Allahu Madhëruar.
5. Rukja duhet të jetë në mënyrën e përcjellur nga Pejgamberi s.a.v.s., dhe gjeneratës së sahabëve, e nuk duhet të jetë në formën e ndaluar, sikur qëllimisht të lexojë xhunub (personi në gjendje të papastër), në varreza, hamam (banjo), te shkruhen në diç shkronja dhe shenja të rukjes duke shikuar yjet dhe ngjashëm; apo të shkruhen në vende të papastërti etj.
6. Nuk duhet të shahet apo mallkohet
7. Lexuesi i rukjes dhe i sëmuri nuk duhet të kenë bindje se rukja nga vetvetiu shëron apo shpëton nga fatkeqësitë. Lutjet dhe mbrojtjet e ndryshme që lexohen, janë një lloj arme apo mjeti që nuk ndikon vetëm me mprehtësinë e tij, por me fuqinë dhe shkathtësinë e atij që e bën, d.m.th. edhe lexuesi duhet t'i posedojë disa veti të caktuara dhe plotësojë disa kushte për rukje. Rukja duhet të jetë e lejuar (xhaiz) ose bile e pëlqyer (mendub).
Lexuesi duhet të jetë në shkallën e përgjegjshmërisë me nijet të pastër dhe t'i ketë plotësuar kushtet për lutje të pranuar, që Allahu Madhëruar të dëshirojë shërimin dhe para destinimin e tij.
Pas bërjes së rukjes, xhini i cili është shkaktar i sëmundjes të detyrohet të largohet nga trupi i të sëmurit. Nëse xhini vetëm me lexim detyrohet të del, kjo është mënyra më e mirë. Mirëpo, nëse kjo nuk arrihet, atëherë duhet detyruar që te
flasë dhe bisedojë, godasë, duhet përdorur metoda të ndryshme, që me ndihmën e Allahut të detyrohet të del.
Faza e tretë e shërimit
Kjo është periudhë e pas leximit të rukjes dhe përbëhet prej detyrave të rënda për të sëmurin që të mbrohet dhe imunizohet, që xhini mos të kthehet prapë në trupin e tij. Mbrojtja arrihet vetëm me besim, praktikën fetare dhe ibadete (adhurime) nga i sëmuri. Të sëmurit patjetër i duhet ndihma e anëtarëve të shtëpisë dhe shoqërisë të cilët mund t'i ndihmojnë duke bërë çmos që të mos bëhen mëkate në shoqëri të sëmurit, për t'i mos ndihmuar shejtanit të mbetet, apo të kthehet pasi që është larguar me rukje.
Posaçërisht, të sëmurit që janë shëruar nga këto sëmundje duhet të kenë kujdes që:
1. sipas mundësisë çdoherë të jenë me abdes dhe rregullisht t'i falin namazet me xhemat (kjo vlen për burrat),
2. të dëgjojnë ose lexojnë Kuran,
3. mos të dëgjojnë muzikë, këngë dhe të mos shikojnë programe të ndaluara në TV-të,
4. të marrin abdes para se të flenë, të lexojnë Ajetul-Kursin dhe ajetet e fundit te sures Bekare,
5. në çdo tre ditë të lexojnë në shtëpi suren Bekare,
6. para se të flenë të lexojnë suren Mulk, kurse pas sabahut suren Ja Sin,
7. të jenë në shoqëri të njerëzve të mirë, e të largohen nga shoqëritë ku bëhen mëkate,
8. gruaja duhet të mbulohet sipas rregullave të Sheriatit,
9. çdo ditë duhet të lexojë ose dëgjojë një xhuz nga Kurani,
10. në mëngjes njëqind herë të përsëritë këtë dhikër (La ilahe ila-llahu vahdehu la sherike leh. Lehul-mulku ve lehul-hamdu ve huve 'ala kuli shej'in kadir)
"S'ka të adhuruar përveç Allahut, Një dhe i Pashoq, Atij i takon sxindimi dhe lavdërimi. Ai është i Plotfuqishëm mbi çdo send."
11. para çdo pune dhe aktiviteti të thotë Bismilah,
13. sipas nevojës, për çdo ditë të lexojë dhikre dhe lutje të posaçme që janë përmendur si mburojë.
Këshilla praktike
Ndodhë që gjatë përpjekjes së shërimit të personit të sëmurë me rukje, thjesht mos të ketë sukses. Shkaqet mund të jenë, shpesh, te lexuesi i rukjes ose te i sëmuri.
Në të vërtetë tentimet e shërimit dhe këndimit nga disa persona jokompetentë dhe që nuk i plotësojnë kushtet, që nuk janë aq të bindur në ndikimin e Kuranit, në vend se ta irritojnë xhinin mund ta bindin në mundësinë e mbetjes te personi i sëmurë. Prandaj tentimet e para të shërimit janë shumë te rëndësishme si dhe ajo që të bëhen nga persona me vetitë e përmendura dhe mënyrën e lejuar.
Nga ana tjetër, i sëmuri me bërjen e mëkateve dhe sjelljen jokorrekte ndaj fesë, mos përmbajtjes së tretmanit për shërim, i jep legjitimitet dhe të drejtë xhinit të mbetët në të. Bërja e mëkateve nga ana e të sëmurit ngjallë ndjenjë të xhini se është në ambient të tij, sikur në shtëpinë e tij, nga e cila askush nuk e rrëmben.
Prandaj ndodhe që i sëmuri, derisa i këndohet rukje pandërprerë gogësin nga mërzia sikur dëshiron të thotë: "Pse po më shqetëson në shtëpinë time?!"
Ndonjëherë gjatë bërjes së rukjes, i sëmuri ndjen trallisje (i marren mendtë), shtrëngesë dhe dridhje, por xhini nuk lajmërohet. Në këtë rast rukja lexohet tri herë, e nëse edhe në këtë rast nuk ka ndryshime, të sëmurit i preferohet tretman i posaçëm të cilit do t'i përmbahet një muaj. Pas kësaj prapë i bëhet rukje e cila duhet të jetë efikase dhe do ta detyrojë xhinin që ta lë dhe, me ndihmën e Allahut, të largohet nga trupi i të sëmurit, nëse i sëmuri në mënyrë precize i është përmbajtur tretmanit dhe udhëzimeve që e irritojnë xhinin.
Në të njëjtën mënyrë veprohet edhe kur xhini lajmërohet, por refuzon të del.
Në rast se i sëmuri fillon të qajë gjate leximit, duke mos mundur të përmbahet, kjo është shenjë se ka të bëjë me sihër dhe duhet t'i lexohen ajete të sihrit.
Ndonjëherë xhini lajmërohet duke pikëlluar, kanosur dhe bërë zhurmë. Nuk duhet pasur frikë prej tij. Në këtë rast është mirë t' i lexohen ajetet që flasin për dobësinë e kurtheve të shejtanit: "...s'ka dyshim se intriga e djallit është e dobët..."
në disa raste xhini shahet dhe i kanoset atij që bën rukje. Hidhërimi nuk ndihmon dhe nuk zgjedh asgjë, kështu që lexuesi i rukjes duhet të jetë i qetë dhe të bëjë durim.
Ndonjëherë xhini përdorë dinakëri dhe mashtrime e miklohet me fjalët: "Ti je i mirë dhe njeri i devotshëm. Do të dal për shkak teje, etj." Duhet përgjigjur: "Unë jam njeri i thjeshtë, e ti dil duke iu nënshtruar Allahut të Lartësuar."
Faqe 65
Nëse xhini është i padëgjueshëm, atëherë lexohet Kuran mbi ujë të cilin i sëmuri duhet ta pijë. Xhini do të ndjejë dhimbje nga kjo dhe do të dalë, nëse donë Allahu.
Në rast se xhini lajmërohet e pastaj ikë nëpër trupin e të sëmurit gjatë marrjes së a'hdit për dalje, atëherë detyrohet që të kthehet duke lexuar katër ajetet e sures Er-Rrahman:
"O turmë e xhinëve dhe e njerëzve, nëse keni mundësi të dilni përtej kufijve të qiejve e të tokës, depërtoni pra, po nuk mundeni vetën me ndonjë fuqi të fortë (por ju nuk e keni atë)."
e vazhdon matej.
- Ndonjëherë xhini dëshiron të lë përshtypje se ka dalë nga trupi e në fakt ai nuk ka dalë. Kjo mund të vërtetohet duke vënë dorën në kokën e të sëmurit e cila në mënyrë jo të natyrshme dridhet nëse ai ende është prezent.
Xhini i shtrënguar me rukje, ndonjëherë, daljen e tij e kushtëzon. Nëse kushtet nuk janë në kundërshtim me Sheriatin e Allahut, mund të marren parasysh, por vetëm
si nënshtrueshmëri ndaj Allahut, e jo xhinit. Nëse kushtet janë në kundërshtim me ligjin e Allahut, nuk duhet të marren parasysh, e as që duhet përfillur.
Në rast të dëbimit të xhinit, lexuesi i rukjes, i sëmuri dhe të gjithë pjesëmarrësit e shërimit duhet falënderuar Allahun Madhëruar duke i bërë sexhde.
Në rast të shërimit lexuesi nuk duhet të thotë: "Unë e kam larguar" ose "Unë e kam shëruar", por "Është shëruar me dëshirën e Allahut". Kryelartësia hap dyert e veprimit dhe mashtrimit të shejtanit.

Shenjat e zemrës se shëndoshë

Shenja e parë është të zemra e shendosh që e adhuron Allahun e Madhërishëm
Të përkujtoje shpesh, ngase gjuha nxjerr jashtë atë që është në zemër, qoftë e ëmbël apo e hidhur. Të përkujtuarit e Tij, për të është edhe ushqim, ndërsa ndaj Tij dhe malli për Të është jetë, kënaqësi, lumturi dhe gëzim.
Në shenjat e zemrës se shëndoshë bënë pjesë edhe ajo që trupi gjatë shërbimit lodhët, ndërsa zemrës kjo nuk i mërzitet.
Në shenjat zemrës se shëndoshe bënë pjesë edhe ai që pronari i saj synon ti shërbejë Zotin, kështu një nenë e ndershme , kishte këshilluar fëmijët e vet:´´Mësohuni me dashuri dhe bindje ndaj Allahut, në bindje ndaj Lavdiplotit janë mësuar të devotshmit.
Në shenjat e zemrës se shëndoshë bënë pjesë edhe ajo që kur fillon namazi lirohet nga të gjitha brengat e kësaj botë, ngase në të gjen kënaqësi dhe pushim.
Në shenjat e zemrës se shëndoshe bënë pjesë edhe ajo nëse lëshon ndonjë dua të cilën e thotë përditë, pikëlohet me shumë ngase e din që kjo është humbje e pakompensuar në botën tjetër, ose në rastin të falet në xhemat, ku namazi është njëzet e shtatë herë me i vlefshëm se namazi i kryer vetëm, nëse nuk e bren kjo, është shenja me e mirë se zemra e tij është e sëmuar.
Ali Ibn Ebi Talibi r.a., ka thënë:
´´Kush përkujdeset për fenë e vet, Allahu do të kursejë nga brengat e dunjasë´´.
´´Kush në një punë njeriu benë mëkat, Allahu e venë në sprove me brenga´´.

Në shenjë të zemrës se shëndoshe bënë pjesë edhe ajo që ndaj Allahut ndien simpati, ndërsa ndaj të tjerëve indinjate.´´Lum ai që Allahun e ka shok´´ kur fjalët mbi Allahun i janë me të ëmblat, se kur e donë Kuranin, atëherë e donë edhe Allahun.
Othmani r.a., ka thënë:
´´Sikur t´i kishit zemrat e pastra, nuk do të ngopeshit me fjalët e Zotit tuaj´´.

- Lumturia në këtë dhe në boten tjetër varet nga pastërtia e zemrës, ndërsa fatkeqësia nga prishja e saj, i lutem Allahut të Madhërishëm që nga mëshira e Tij na falë zemra të shëndoshe dhe mendje të sinqerta.

Sinqeriteti

´´Sinqeriteti nënkupton të pastruarit e qëllimit të fitimit të mëshirës se Allahut të Madhërishëm nga çfarëdo mangësie´´.
Allahu i Madhërishëm, në shumë vende në Kuran, urdhëron që ndaj Tij duhet jetë i sinqertë.
Pyetja pra është për motivin për çka është kryer vepra: a është me qellim të arritjes se ndonjë suksesi interesi të kësaj botë, me dëshirë të fitimit të namit në popull, nga frika prej kritikes se njerëzve, për fitimin e simpatisë se dashnorit dhe ikjes se vështirësive të mundshme, ose motiv është kryerja e obligimit të robit ndaj Zotit të Madhëruar, duke dashur t´i afrohet dhe të fitohet simpatia e Tij, prandaj behu i sinqertë dhe do të shpëtosh.
Lum ai, që e bënë edhe vetëm një hap, e që me këtë nuk ka synuar asgjë tjetër pos kënaqësisë se Allahut.
Sinqeriteti, madje edhe për një moment, është i mjaftueshëm që njeriu të shpëtojë përgjithmonë, por sinqeriteti vështirë arrihet. Prandaj ai që dëshiron të jetë i sinqertë zemrën e vet duhet pastruar nga dëshirat dhe të orienton zemrën kah Allahu i Madhërishëm dhe kah bota tjetër.
Pra, sinqeriteti është frenim i kënaqësive të shpirtit , p.sh. dikush fal namazin në safi (rendin) e parë, por është vonuar dhe është detyruar të falet ne safin e dytë, atë nuk e ka kapluar dëshira e namazit por për shkak të dëshirës që të tjerët të shohin në safin e parë.
Puna pa qellim të sinqertë është punë e kotë, ndërsa qëllimi pa sinqeritet është egoizëm i thjeshtë.
Për atë zemër e të cilit është e prirur pas kënaqësive të kësaj botë do të jetë fare vështirë që qëllimet e veta t´i orientoje për mirë.
Nga Shafiu, Allahu e Mëshiroftë, transmeton këtë hadith, ku i Dërguari i Allahut, s.a.v.s.,thotë:
´´Veprat vlerësohen sipas qëllimeve´´ apo një thënie tjetër ´´Veprat vlerësohen sipas përfundimit të tyre´´ apo tjetër thënie ´´çdokujt i takon ajo që e ka për qellim´´ .
Prandaj, çdo vepër e mirë behët edhe me e mirë sa me shumë qëllime të mira qëndrojnë prapa saj.
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., thotë: Ummeti do të ndahet në shtatëdhjetë e me shumë fraksione, prej cileve të gjitha pos njërit-ai që do të pasoje as´habet e tij-do të flaken në zjarr.
Nga Sufjani transmetohet të këtë thënë:
´´Fjalët pa vepra nuk pranohen´´
El-Mu´temiri Ibn Sulejmani ka thënë : Me një rast i brengosur kam hyrë të babai im dhe ai me pyti : Ç’ke, me ka vdekur miku, u përgjigja , ndërsa ai me pyeti : A i është përmbajtur me sinqeritet Sunetit. Po, u përgjigja, pas çka ai tha: Ani, përse të dhimbset.
Në kohën as´habeve(shokëve) të Dërguarit Allahut, s.a.v.s., nuk kanë ekzistuar risi në fe, sepse kanë qenë të sinqertë, ku nga një hadith transmetohet nga Ibn Mes´udi r.a., i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë :
´´Unë do të arrij të burimi i Xhenetit i pari prej jush. Disa njerëzve pas meje nuk do t´u lejohet të afrohen, andaj do ti them : O Zot, ata janë shokët e mi-pas çka do të me thuhet : Ti nuk e din fare risi kanë zbatuar pas teje´´.

Pendimi

Pendimi është stacioni i parë dhe i fundit në jetën e njeriut. Besimtari është i pandarë nga ai. Ai e përcjell deri në vdekje, ose shkurt pendimi është fillimi dhe fundi i rrugës. Kjo do të thotë nëse pendoheni, mund të shpresoni në sukses, kjo do të thotë se në sukses mund të shpresojnë vetëm ata që janë penduar sinqerisht për mëkatet e tyre të Allahu i Madhëruar dhe i Urti.
Kështu që Allahu i Madhëruar të gjithë njerëzit i ka ndarë në dy lloje:
ata që për mëkatet e veta pendohen, dhe ata që nuk pendohen, lloj të tretë nuk ka.
Nëse njeriu ka bërë mëkat ndaj Allahut të Madhërishëm, parakusht është që pendimi i tij të jetë i sinqertë për mëkatin e bërë, heqja dorë nga mëkatet e tjera dhe vendimi i prerë se këtë nuk do ta përsërite kurrë më.
Nëse njeriu ka bërë mëkat ndaj një njeriu tjetër, është e nevojshme që ti barazojë llogaritë me të, ta përmirësojë atë që e ka prishur dhe ky t´ai bëjë hallall.
Nëse diku i është shkaktuar padrejtësi, që është fyer, përfolur, shpifur, pa e ditur, shtohet pyetja a është parakusht që ai të njoftohet për këtë.
Ebu Hanifja, Maliku dhe disa dijetar tjerë, janë të mendimit që për këtë të njoftohet personi ndaj të cilit është bërë mëkat dhe nga ai të kërkohet t´ia bëjë hallall, por ka edhe mendime të kundërta , se të treguarit atij ndaj cilit është bërë mëkati do të shkaktonte vetëm dem dhe nuk do të kishte kurrfarë dobie.
Duhet kuptuar se pendimi është synim nga frika nga Allahu të Madhërishëm, e jo nga dëshira që të ruhet interesi personal.
Të metat e vlerës se pendimit janë, vendosmëria e pamjaftueshme, indiferenca e njeriut.
Shenjat që njeriu e vlerës se pendimit janë që njeriu pas pendimit të jetë me i mirë se që ka qenë para pendimit, që për asnjë moment nuk pushon se frikuari nga Allahu i Madhëruar, deri në çastin kur meleqet ia marrin shpirtin.
Me se miri që njeriu do të mund t´i thoshte Zotit të vet në këtë moment është ti lutet me fjalët.
´´Të lutem me madhërinë Tendë dhe përulësinë time që të me falesh. Pashë fuqinë Tendë dhe dobësinë time. Pashë pasurinë Tënde dhe varfërinë time, ku pos Teje nuk ka Zot´´, ulur kokën dhe hundën, sytë lahen në lot, ndërkaq që zemra fërgëllon. Sa vështirë është, në vepër, të arrihet pendimi i vërtetë, e sa lehtë është të vërtetohet se është deklaruar vetëm me gjuhë.
Pendimi sekret bazohet në tri gjera, të mendojë për urdhrat dhe ndalesat e Allahut, që të pranojë para vetës se ka gabuar, të mendojë për premtimet, që kjo di ti shkaktojë frikë që do ta shtyjë të pendohet, të mendojë se Allahu mund ta dënojë për këtë në çdo moment, përmes njohjes se tillë njeriu do të ndij pozitën e vetë nënshtruese ndaj Allahut të Madhëruar.
Falënderimi, pasuria dhe fuqia, i takojnë vetëm Allahut, ndërsa nënshtrimi, përulësia, të metat, padrejtësia dhe varësia janë veti të njeriut.
Mirësia e Zotit ndaj robit të Tij është shenjë pavarësisë absolute të Zotit dhe veresies se plotë të robit nga Ai.
Kjo është edhe rezultat i njohjes se emrave të Allahut ´´Ai që fale´´,´´Ai që dëgjon´´,´´Ai që sheh´´,´´Ai që furnizon´´,´´Mëshiruesi´´,´´Ai që falë shumë´´,´´Ai që jep shpëtim´´,Ai që pranon pendim´´, që sa me shumë të thellohet të kuptoj, aq me shumë njeriu bindet, edhe me shumë nënshtrohet në bindje të Zotit të vetë, dhe kupton se është i varur nga Ai.
I lutem Allahut të Mëshirshëm dhe të Urtit të bëjë që të pendohem sinqerisht.

Veprat

Veprat e njerëzve ndahen në tri lloje:

1. Veprat e bindjes dhe nënshtrimit të cilat Allahu i Madhërishëm i ka bërë obligim për robërit e Tij. Ky lloj i obligimit duhet të kryhet, duke u mbështetur në ndihmën e Allahut, ngase nuk ka fuqi dhe pushtet, pos Allahut i cili, kur diçka dëshiron , behët, e kur nuk dëshiron, nuk behët. Kush nuk përmbushë diç nga ajo për çka është obliguar, edhe nga pikëpamja e ligjit dhe fatit, meriton dënim.
2. Veprat e përditshme në këtë botë me të cilat Allahu i ka obliguar robërit e Tij në rast nevojë, siç janë : të hajë kur ka uri, të pije kur ka etje, ai që le anash qëllimisht, ose u ike deri në atë mase sa i shkakton dem vetës, përkundër mundësisë për ti bërë, e tepron dhe meriton dënim nga Allahu i Madhërishëm.
3. Veprat të cilat Allahu i Madhërishëm i ka dhënë të shfrytëzojnë të gjithë njerëzit është dhënë mundësia e zgjedhjes, për shembull marrja e ilaçeve të ndryshëm.

Është shtylla qendrore e besimit për çka Allahu të Madhërishëm e ka Dërguar Pejgamberet e Tij, por fatkeqësisht, ngjau pikërisht ajo për çka jemi frikuar me se shumti, që njerëzimi, njësoj si shtazët, i janë dhënë pasimit të epsheve të errëta dhe se në tërë rruzullin taksor është vështire të gjendët një besimtar i cili në rrugën Allahut nuk frikohen prej askujt.
Transmetohet nga Ibn Mes´udi ka thënë:
´´Është i humbur ai që nuk urdhëron për vepra të mira dhe nuk largohet nga të këqijat´´.
Kur jemi këtu, me këtë çështje ka dy lloj njerëzish
- Lloji i parë janë ata që nuk i kryejnë obligimin e vet, d.m.th. nuk urdhërojnë të kryhen vepra të mira, çka do të thotë se nëse je në rruge të drejtë, nuk mund të dëmtojë ai që është i humbur.

- Lloji i dytë janë ata të cilët me gjuhen dhe dorën e vet kanë dashur që me dhunë të predikojnë të mirën dhe të largohen nga e keqja, pa shikuar sa do të jetë e dobishme, e sa e dëmshme, ashtu siç ka sot pozicione, në urdhëresa dhe ndalesa, ata që në fe fusin risi dhe pasojnë epshet e veta, nga ndikimi i të cilëve kanë me shumë dem se dobi.

Rëndësia e diturisë

Me dituri nënkuptohet njohja e mirë e asaj për çka urdhërohet. Kjo për arsy se dituria është parakusht për vlerën e çdo vepre. Në këtë aspekt Omer Ibn Abdulazizi ka thënë:´´Ai që i robërohet Allahut pa dituri, ky robërim me tepër i sjell dem se sa dobi(me shumë fiton bon mëkate se sevap)´´.
Ibn Mes´udi r.a., ka thënë :
´´Shenjë e mjaftueshme e devotshmërisë është dituria, ndërsa shenjë e mjaftueshme e mendjemadhësisë është padituria´´.
´´I dituri është ai që ka frikë nga Allahu´´.
Imam Ahmedi thotë:
´´Për njerëzit është me e nevojshme dituria se buka dhe uji, ngase buka dhe uji u duhet një apo dy herë në ditë, ndërsa dituria sa herë që marrin frymë´´.
Ibn Mes´sudi r.a., në të cilin thuhet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Vetëm dy vetëve mund t´u merret lakmi: njeriut të cilit Allahu i ka dhënë pasuri dhe ai e shpenzon ku duhet dhe njeriut të cilit Allahu i ka dhënë urtësi dhe gjykon sipas saj dhe i mëson të tjerët për këtë´´.
Përndryshe askujt nuk lejohet t´i merret lakmi.
Në hadithin që e rrëfen Safvan ibn Usali në të cilin thuhet: Kam thënë:
´´O i Dërguari i Allahut, kam ardhur për të kërkuar dituri-dhe ai u përgjigj:
´´Mirë se ke ardhur, kërkues i diturisë. Atë që kërkon dituri, nga dashuria ndaj asaj që e kërkon, e rrethojnë meleqet, me krahët e tyre e freskojnë dhe e ngritin deri në qiellin me të afërt tonin´´.
Ebu Derda r.a., transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´...Dijetarët janë pasardhës të dërguarve ndërsa të dërguarit nuk kanë lëne as ari as argjend, por dituri. Prandaj ai që e trashëgon atë, ka trashëguar lumturi të madhe´´.
Dituria është me e mirë se pasuria. Dituria të mbron ty, ndërsa ti e ruan pasurinë. Dituria është gjykatës, adresa pasuria i gjykuar.
Nuk ka dijetar i cili meriton respekt me të madh as pozitë me të madhe se dijetari që thellohet në dituri fetare, dituri me të cilat njehët Zoti.
Prandaj, kënaqësia e të pasurve është jetë shkurtër, kalimtare dhe e përcjellur me dhembje, ndërsa kënaqësia e dijetareve është e përhershme dhe e vazhdueshme, pa kurrfarë dhimbje në fund.
Kur një dijetar vdes, Allahu nder njerëz i ringjallë kujtimin për të. Dijetari edhe kur vdes, është i gjallë nder njerëz, ndërkaq që i padituri edhe për se gjalli, është i vdekur nder njerëz. Fito dituri, me të do të jesh gjithnjë i gjallë, bota është e vdekur, ndërsa njerëzit e ditur të gjallë.
Allahu i Madhërishëm i ka lenë obligim ibadetin, ndërsa ibadet nuk ka pa dituri.
Dituria nuk do ta japë një pjesë të vetës, përderisa nuk i përkushtohesh tërësisht. Mësuesin duhet të stolisin-cilësitë e mira siç është modestia, bamirësia, vlera etike, ikja nga teprimet në të qeshur dhe shaka, të respektuarit e obligimeve fetare, duhet të ruhet nga lakmia, mëndjelartësia, egoizmi dhe nënçmimi të tjerëve. Ai nuk guxon të tregojë lakmi për shkak të shkathtësisë se dëshmuar, as të theksojnë tepër begatinë me të cilën e ka pajisur Allahu, ngase lakmia edhe ndaj të huajave është rreptësisht e ndaluar. Prandaj për fund pa cekim fjalët e Shafiut:
´´Mëso para se të arrish në post të lart, meqë kur të arrish në post , nuk ka kohë për mësim´´.

Butësia

Gjatë urdhërimit për vepra të mira dhe gjatë largimit nga të këqijat, duhet të jemi shumë të butë dhe të kujdesem, pikërisht siç ka thënë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.,
´´Çdo gjëje që i qaset me butësi, ajo do të arrihet, ndërsa çdo gjëje që i qaset me vrazhdësi, do të prishet´´.
Sufjan Eth-Thevri, transmeton se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Të urdhërojë për të mirë dhe të largojë nga e keqja mund të bëjë vetëm ai që dallohet për tri veti: me butësi edhe kur urdhëron për të mirë edhe kur largon nga e keqja, me drejtësi edhe kur urdhëron për mirë edhe kur largon nga e keqja dhe me dituri edhe kur urdhëron për të mirë edhe kur largon nga e keqja´´.

Durimi

Në kuptimin thjesht gjuhësor shprehja durim nënkupton të penguarit, të ndaluarit etj. Në kuptimin fetar kjo shprehje do të thotë frenim i shpirtit nga shqetësimi, i gjuhës nga pikëllimi, por edhe si fuqi shpirtërore e cila rregullon karakterin e çdo individi, kjo është ikje nga e ndaluara.
Allahu i Madhërishëm në Librin e Tij tregon se do t’i shpërblehen pa mas, andaj thotë: ´´...ndërsa të durueshmeve u jepet shpërblim i tyre pa masë´´.
(Ez-Zumer,10)

Arma e fortë e besimtarit është durimi, ai që dëshiron të këshilloj tjetrin, gjithashtu, duhet të jetë i mëshirshëm ndaj atij që e këshillon dhe durimtar ndaj shqetësimeve të cilat, pa dyshim, do t´i hasë.
Dije se, kur i ankohesh një njeriu, ankohesh ndaj Mëshiruesit të ai që nuk është mëshirues.
Dikush thotë se durimi është trimëri e shpirtit, trimëria është durim në moment.
Nga Ebu Seid el-Hudriu transmetohet se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Atij që është durimtar Allahu do ti jep forcë të përmbahet. Askujt nuk është dhënë dhuratë me e mirë se të përmbajturit´´.
Durimi është të pranuarit nga njeriu e fatkeqësisë që e ka goditur, të jetë i etur tek Allahu me shpresë që për këtë do të shpërblejë.
Lidhur me dispozitat e ligjit, durimi mund të jetë:
a) Durimi i obligueshëm është ai që nevojitët për ti ikur asaj që është e ndaluar.
b) Durimi lavdëruar është ai që është i nevojshëm për ti ikur asaj që është e qortuar.
c) Durimi i ndaluar është të provuarit të refuzohet ngrënia e shtazës se ngordhur, gjaku apo mishi i derrit.
d) Durimi i qortuar është këmbëngulja në mos kryerjen e asaj që është e qortuar, këmbëngulja në refuzimin e kryerjes se asaj që është jo e lavdëruar, p.sh. largimin e tepërt nga buka, uji, veshmbathja, marrëdhëniet seksuale me gruan etj.
e) durimi i lejuar është njësojë e lejuar të kryhen dhe të mos kryhen.
Nëse njeriu jeton 60, 70, apo 100 vjet, në tokën e Allahu i Madhërishëm, ku Allahu i Madhërishëm, po e ka durim me këtë njeri, ndërsa në nuk po mundemi njeri tjetrin të durojmë edhe për një moment.
Njeriu duhet të këtë durim në tri gjera:
1. Qëllimi i sinqertë dhe i pastër dhe eliminimi i motivit për famë, para se t´i qaset çdo akti të besimit.
2. Durimi gjatë kohës se kryerjes, me ç´rast njeriu duhet të këtë kujdes që të mos lëshojë diç, edhe të mos e teproj.
3. Durimi pas kryerjes se veprës, e që manifestohet me disa gjera.
Të përmbajturit nga gjithçka që do të mund ta prishte veprën e bërë.
Të përmbajturit dhe ruajtja në të krenuarit me atë që e ka bërë dhe
Të përmbajturit që veprën e mirë ta benë fshehtësi, përndryshe shënohet në librin tjetër në librin publik.

Falënderimi

Falënderimi është i lidhur për zemër, gjuhë dhe trup, falënderimi i njeriut të jetë i vlefshëm duhet të përmbajë tre elemente kryesore: mirënjohje e bamirësisë, të folurit për këtë publikisht dhe ndihma me të duke dëshiruar bindje.
Falënderimi të Allahu i Madhërishëm është një nga cilësitë me të dalluara dhe me të larta të njeriut, kështu që mëshira dhe falënderimi shkojnë njeri me tjetrin. Allahu nuk do të ndërprenë se shtuari mëshirën derisa robi të mos pushoj se falënderuari.

Frika

Frika është ajo që trupit dhe organeve të tij nuk i lejon të zhyten në mëkat dhe që i mban në bindje, mungesa e frikës e shpie njeriun në mëkate. Shkalla e frikës nga njeri të tjetri ndryshon, varësisht nga njohjes se Allahut Madhërishëm.
Allahu i Madhërishëm thotë: ´´...Po Allahut ia kanë friken nga robërit e Tij, vetëm dijetaret...´´. (Fatir,28)
Frika nga Allahu të Madhërishëm është rezultat i diturisë.
Prandaj i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Për Allahun, unë prej të gjithëve e njoh Allahun me se miri dhe prej të gjithëve Atij i frikohem me shumti´´.
Frika mund të jetë e pamjaftueshme, e tepërt dhe e matur. Ajo që është e matur është me e mira, rruga e mesme.
Frika jo vetëm që i djeg epshet, diciplinon organet e trupit, në zemër zhvillon nderimin, përulëtësinë, dhe qetësinë dhe nga njeriu largon mendjemadhësinë, mburrjen, urrejtjen dhe lakminë. Prandaj njeriu nuk ka kohë të merret me çështjen e të tjerëve, por i duhet të përkujdeset për të tijat, të luftojë kundër vetvetes, të kujdeset për çdo frymëmarrje.
Frika e tepruar e cila tejkalon të gjithë kufijtë dhe njeriun e hedh në pesimizëm, dëshpërim dhe pikëllim nuk është e mirë dhe si e tille është e qortuar.
Nga Enesi r.a., transmeton se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., në një hutbe kishte thënë :
´´Sikur ta dini atë që e di unë, pak do të qeshni, e shumë do të qani´´

Ebu Hurejre transmeton se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Kush ka frikë , shpejton dhe kush shpejton, arrin në shtëpi. Me të vërtete, malli i Allahut është i shtrenjtë. Me të vërtete, malli i Allahut është Xheneti´´.
´´Xhamiu Et-Trimidhi´´2452
Ibrahim Et-Temimi ka thënë :
´´Sa herë që i kam ballafaquar fjalët me punët e mia, kam pasur frikë se mos jam gënjeshtar´´.





Midis fjalës se Allahut të Madhëruar
dhe urdhrit të Tij

Punët që behën për hir të Allahut Madhëruar janë disa llojesh :
Se pari: Meditimi mbi ajetet e njohura të Tij të zbritura nga Ai dhe të kuptuarit e tyre. Ky është edhe shkaku përse Allahu i ka zbritur, jo vetëm që të lexohen, por edhe që leximi të jetë mjet.
Disa dijetar të parë kanë thënë se Allahu e ka zbritur Kuranin që me të punohet, atëherë bëjeni leximin punë.
Se dyti: Meditimi mbi ajete e njohura të Tij, dhe nxjerrja e mësimeve prej tyre, të argumentuara me to(ajetet) për emrat dhe cilësi e Allahut, urtësinë e Tij,
Se treti: Të menduarit rreth mirësive të Tij, mirësive të zbritura mbi krijesat e Tij.

Se katërti: Të menduarit rreth mangësive të shpirtit, veseve të tij dhe mangësive të punës. Ky lloj meditimi është në dobi të madhe, është porta e çdo të mirë.
Se pesti: Meditimi për domosdoshmërinë e kohës dhe rolin e saj, sepse kështu bashkon forcat në shërbim të saj.
Shafiu-Allahu e mëshiroftë, thotë:
´´Koha është shpatë: nëse nuk e pret atë, të pret dhe:´´Nëse veten tende nuk e angazhon me të vetveten, ajo do të angazhoje ty me të koten´´. ´´Jam shoqëruar me sufij``
Koha e njeriut, në të vetvete është jeta e tij, është lënda e jetës se tij. Koha lëviz me shpejt se retë. Për atë që e kalon jetën e vet për Allahun dhe me Allahun, ajo është jeta dhe mosha e tij. Çdo gjë tjetër nuk llogaritet si jetë e tij, edhe nëse jeton jo për Allahun, atëherë jeton atë si kafshët.
Këto pesë lloje meditimi mbjellin në zemër njohjen e Allahut të Madhëruar, dashurinë, friken dhe shpresën tek Ai.
Ma´rufi ka thënë:
´´Ti drejtohesh mëshirës se Atij që nuk i bindesh, është poshtërim dhe idiotësi´´
Transmetohet se Ebu Rafi´a ka thënë:
´´Njëherë, Pejgamberi,s.a.v.s., kaloi afër Bakise(varreze në Medine) dhe tha:´´Uf te qoftë, of të qoftë´´Mendova se po me kërkonte mua, por ai me tha´´Jo, por ky është varri i filanit. Atë e kam dërguar për të marrë zekatin e familjes se filanit, por ka marre(ryshfet) prej tyre diçka te vogël dhe tani është veshur në zjarr me atë që ka marrë´´. Në librin´´El-Musned´´392/6
Transmetohet nga Enesi ka thënë: I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., shpesh e bënte këtë dua:
´´O Kthyes i zemrave. Forcoje zemrën time në fenë fendë´´. I thamë:´´O i Dërguari i Allahut. Në besuam në ty dhe tek ajo me të cilën erdhe, a ke frikë për në. I Dërguari s.a.v.s., u përgjigj:´´Po, me të vërtete që zemrat ndodhen midis dy gishtave të Allahut të Madhëruar e Ai i kthen ato si të doje´´. Ahmedi 112/3
Në një hadith tjetër,i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., i ka thënë Xhibrilit:
´´Si nuk e kam parë asnjëherë Mikailin a.s., duke qeshur. Xhibrili a.s., i është përgjigjur: Qe kur u krijua Zjarri, ai nuk ka qeshur më´´. ´´Esh-Sheria´´224-3
Një hadith tjetër, ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Me të vërtete, piktoret do të dënohen në ditën e kiametit. Atyre do t´u thuhet:
´´Ngjalleni ata që keni krijuar´´.
Ebu Hurejre r.a., transmeton se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Njerëzit e parë që do të gjykohen në ditën e gjykimit do të jenë tre: një burrë i renë dëshmor, i cili do të paraqitet përpara Allahut Madhëruar, do ti bëhen të ditura miresit (e Allahut)dhe ai do ti pranoje ato. Allahu i Madhëruar do ta pyesë. Çfarë bërë me to. Ai do te përgjigjet: Kam luftuar për hirin Tënd, derisa u vrava. Allahu i Madhëruar thotë: Gënjeve, ti ke luftuar që të thonë për ty se je guximtar, e kështu është me të vërtete. Me pas, Allahu i Madhëruar urdhëron që ky njeri të merret e të hidhet në zjarr. Njeriu i dytë që do të gjykohet është ai që e ka mësuar dijen në këtë botë dhe ju ka transmetuar të tjerëve atë. Ai do të dalë para Allahut të Madhëruar, do ti bëhen të ditura mirësitë (e Allahut Madhëruar)dhe ai do ti pranojë ato. Allahu i Madhëruar do ta pyes: Ç´farë bërë me to. Ai do të përgjigjet: Mësova dijen për hirin Tënd dhe ja transmetova atë te tjerëve. Allahu i Madhëruar thotë: Gënjeve, ti mësove që për ty të thuhej se je dijetar, e kështu është thënë me të vërtete. Ti e lexove Kuranin që të thuhej për ty se je lexues i mirë, e kështu është thënë me të vërtete. Me pas, Allahu i Madhëruar urdhëron që ai njeri të hidhet në zjarr. Njeriu i tretë që paraqitet para Allahut Madhëruar është ai , i cili kishte pasuri të madhe në dynja. Atij do ti bëhen të ditura mirësitë(e Allahut të Madhëruar)dhe ai do ti pranoje ato. Allahu do ta pyesë: Çfarë bërë me to. Ai do të përgjigjet: Nuk kam lëne asnjë formë pa e shpenzuar këtë pasuri për hirin Tënd. Allahu i Madhëruar do ti thotë: Gënjeve, ti e ke bërë këtë gjë që për ty të thuhet se je bujar, e kështu është thënë me të vërtete. Me pas, Allahu i Madhëruar urdhëron që edhe ky njeri të hidhet në zjarr´´.
1905
Në një transmetim tjetër të këtij hadithi, thuhet:
´´Këta të tre janë krijesat e para me të cilat do të ndizet zjarri në ditën e gjykimit´´.
Nga Imam Ahmedi transmetohet një hadith ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Një burrë ka hyrë në Xhenet për një mizë dhe një burrë tjetër ka hyre në zjarr po për një mizë. E pyeten: Si kështu o i Dërguari i Allahut. Ai tha: Dy burra kaluan afër vendbanimit të një populli që kishin idhull, të cilët nuk lejonin askënd të kalonte pa therur diçka për ta. Njërit prej tyre ,i thane: Bej kurban diçka. Ai u përgjigj: Nuk kam asgjë . I thanë: Beje kurban qoftë edhe një mizë dhe kështu veproi. Ata i liruan rrugën, por me këtë veprim, ai hyri në zjarr. Edhe burri tjetër , i thanë: Bëjë kurban diçka. Ai u përgjigj: Nuk bëjë kurban për ndokënd tjetër, përveç Allahut, Ata e goditen në qafë, por me këtë veprim, ai hyri në Xhenet´´.
Në librin Ez Zuhd fq 15


Shpresa

Shpresa është të gëzuarit e njeriut me zemër për diç që e dëshiron, nëse diç është përcaktuar me herët, atëherë kjo me nuk është shprese, prandaj nuk mund të thuhet: Shpresojë se Dielli do të lind, por mund te thuhet Shpresojë se do të bie shi.

Atë që shpreson në diç duhet të dije se kjo nënkupton tri gjera:
1. Ndjenja e dashurisë ndaj asaj çka dëshiron shpreson.
2. Ndjenja e frikës në rast të mospërmbushjes se asaj për çka shpreson.
3. Angazhimi në suaza të mundësisë për realizimin e asaj që shpreson.
Shpresa të cilës i mungon ndonjë nga elementet e sipërshënuara nuk është shpresë, por iluzion i kotë.
Ebu Sulejmani dhe disa të tjerë, kishin zakon të deklarojnë: Në zemër do të duhet të dominoj me shumë frika se shpresa, ngase ajo do të prishej sikur do të dominonte shpresa, dikush tjetër thotë: Gjendja me e mirë është ajo kur frika dhe shpresa janë të njëjta, ndërsa dashuria dominues, ngase kur dashuria është kafshë shalë, shpresa rrugë, kurse frika udhërrëfyese.
Aliu r.a. kishte frikë prej dy gjerave, shpresës se gjatë dhe ndjekjes se epshit. Për këtë thoshte:
´´Të shpresuarit e gjatë me bënë të harroj boten tjetër, kurse ndjekja e epshit me ndalon nga e vërteta´´.
Ahmedi 48-2´´Ex-Zuhd´´

Kënaqësia

I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Ëmbëlsira e imanit e ka shijuar ai që është i kënaqur me atë që Allahu të jetë Zot, Islami fe dhe Muhamedi i Dërguar´´.

Kënaqësia me Allahun si Zot të vetëm, nënkupton kënaqësinë me Të, friken nga Ai, shpresën tek Ai dhe orientimin e tërë qenies, vullnetit dhe dashurisë kah Ai, ngase ai që është i kënaqur me të dashurin, të dashurit duhet t´i dorëzohet tërësisht, e kjo nënkupton të robëruarit dhe të qenit i sinqertë ndaj Tij, madje, kënaqësia e njeriut me Allahun është rezultat i kënaqësisë se Allahut Mëshirues me Të, prandaj kënaqësia është porta me e madhe e Allahut Fuqiplotë dhe të Urtit.
Është lehtë të deklarosh me gjuhë se janë arritur, por është vështir të konfirmohet në praktike.
Dikush ka thënë: Nuk ka ilaç për marrëzinë e atij që nuk është i kënaqur me fatin e vet.

Dallimet

Dallimi ndërmjet shpirtit fisnik dhe shpirtit arrogant
Arroganca është cilësi e lindur në mes dy gjërave: mes vetëpëlqimit dhe nënçmimit të tjerëve. Prej këtyre dyjave lind arroganca. Ndërsa e para fisnikëria lind prej dy cilësive, mes pastrimit ose fisnikërimit të shpirtit dhe bujarisë.

Dallimi ndërmjet modestisë dhe përbuzjes
Modestia lind prej diturisë për ekzistencën e Zotit të Lartësuar, njohjes së Emrave të Tij të bukur, Cilësive të Tij të përsosura, njohjen e Madhështisë së Tij.
Ndërsa përbuzja ose përçmimi është sjellje e ulët dhe e poshtër.

Dallimi midis mendimit të mirë dhe mashtrimit
Njeri që do të mendonte mirë e do të kishte shpresa se do të lindte fëmijë pa bërë marrëdhënie me gruan e tij, ose që do të mendonte se do të behej njeriu me dituri, pa e kërkuar dijen dhe pa u kujdesur për të.
Të njëjtën gjë mund të themi edhe për atë njeri që shpreson se do të fitojë shkallet me të larta te mirësisë se përjetshme, pa bërë vepra të mira dhe pa u afruar tek Allahu i Madhëruar, duke zbatuar urdhrat dhe duke u larguar nga ndalesat e Tij.
Sekreti i kësaj çështje qëndron në faktin se shpresa dhe mendimi i mirë ndihmojnë në krijimin e shkaqeve, të cilat i përmbledh urtësia e Allahut të Madhëruar. Kur robi mendon mirë për Allahun, ti lutet që të mos e lerë vetëm në dorë të tyre dhe që ti bëjë ndërmjetësime për realizimin e gjithçkaje që i sjell dobi, duke u larguar nga veprat që bien në kundërshtim me shkaqet dhe që zhdukin efektin e tyre.

Dallimi ndërmjet bujarisë dhe
shpërdorimit-shpenzimit të tepërt

Qëndron në atë se njeriu bujar është i mençur, ka urtësi dhe e shpenzon atë që i është dhënë për t´i plotësuar nevojat e tij, kurse shpenzuesi i tepërt harxhon pa nevojë.
Allahu i Madhëruar dhe i Lartësuar prej Urtësisë së tij ka përcaktuar në pasuri detyrime, dhe ato janë dy llojesh: detyrime parësore dhe detyrime dytësore. Në detyrimet parësore bënë pjesë dhënia e zekatit dhe përmbushja e obligimeve si ndaj vetes ashtu edhe ndaj të tjerëve që i kemi nën përgjegjësi, ndërsa e dyta, siç janë detyrimet dhe dhuratat ndaj të dashurve, miqve etj.

Dallimi ndërmjet dinjitetit
dhe mendjemadhësisë

Qëndron në fatin se dinjiteti është shenjë nga shenjave e mbushjes së zemrës me ndjenjën e Madhështisë së Allahut dhe dashurinë ndaj Tij, lartësimin e Tij dhe atëherë kur mbushet zemra me atë dritë, mbulon ëmbëlsia e besimit dhe dinjiteti, fjala e tij është dritë dhe hyrjet e tij janë dritë, dalja e tij janë dritë, punët e tij janë dritë, nëse hesht e mbulon qetësia, nëse flet i fiton zemra.
Kurse mendjemadhësia është shenjë nga shenjat e mburrjes që buron nga zemra, e cila është mbushur me injorancë, padrejtësi dhe urrejtje, kurrë nuk i shkon mendja se mund t´i këtë dikujt borxh, përkundrazi, gjithmonë mendon se të tjerët i kanë atij borxh dhe as që mendon se dikush nuk mund të jetë më i mirë se ai, por ai është më i mirë së të tjerët dhe kjo vetëm se e largon vazhdimisht e më shumë nga Allahu i Madhëruar, ndërsa tek njerëzit zgjon përçmim e urrejtje dhe është i vogël.

[ebemtravel]

Dallimi në mes krenarisë dhe mburrjes

Qëndron në atë se njeriu krenar është në pozitë të njëjtë me atë njeri që ka veshur një njeri që ka veshur një rrobë të re shumë të bardhë dhe shumë të shtrenjtë, vazhdimisht është i kujdesshëm nga papastërtitë, duke iu shmangur vazhdimisht vendeve të cilat mendon se mund të ndotin, në qoftë se i ndodh ndonjëherë që t´i zhyten rrobat, menjëherë largohet prej atij vendi, e njëjta gjë është edhe me atë person që mundohet të ruajë zemrën e tij dhe fenë e tij, sepse e sheh se si largohet prej vendeve të mëkateve, ashtu mos t´i ndodhë zemrës së tij ajo çka u ndodh rrobave të cilat i veshin kasapët, kuzhinierët, ata që i regjin lëkurat dhe ngjashmit me ta.

Dallimi ndërmjet trimërisë dhe frikës

Trimëria del nga zemra është që lind prej durimit e mendimit të mirë , sepse kur të mendojë fitoren dhe përforcojë durimin. Esenca e frikës rrjedh prej mendimeve të dyshimta dhe nga përfytyrimet (cytjet) e shpirtit (vetvetes) për të keq, dhe ai jeton në kraharor, ku atëherë i hapen mushkëritë i fryhen ato dhe i ngushtohet zemra, i ngushtohet aq shumë sa që ia humb drejtpeshimin, e tronditin
lëkundje. Për këtë arsye është transmetuar hadithi nga Amër bin Asi r.a., ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Vetia më keqe të burri është frika e pabazë dhe koprracia e padurueshme``.
Ebu Davudi 2551
Kështu që nëse lëviz zemra prej vendit të saj ngushtohet sundimi i mendjes dhe shfaqet çrregullim të gjymtyrët e tjera të trupit dhe nuk i vendos gjërat ne vendin e vet, kurse trimëria është nxehtësia e zemrës, hidhërimi i saj, vendosmëria e saj e përforcimi i saj, nëse e shohin pjesët tjera të trupit se po vepron kështu, ku ik komandanti, ikin edhe ushtarët e tij.

Dallimi ndërmjet vendosmërisë dhe panikut

Qëndron në atë se njeriu i vendosur dhe i paluhatshëm është ai person që i ka përcaktuar qëllimet dhe dëshirat e tij, sepse mendja është mbledhja e të gjitha ideve të logjikshme, dhe jo frikën e dobësinë e cila sjell panik.

Dallimi ndërmjet bujarisë dhe koprracisë

Qëndron në atë se kursimi është cilësi e lavdëruar, e cila prej këtyre dy cilësive drejtësisë dhe urtësisë, sepse me drejtësi e përmban veten nga ndalesat, ndërsa me urtësinë e vendos secilën gjë në vendin e saj në të cilin e meriton prioritete, siç thotë i Lartësuari:
´´Mos e shtrëngo dorën, e as mos u bëj dorëshpuar e të mbetesh i qortuar dhe i mjerë``.
Isra 29

Ndërsa koprracia është e urryer që lind prej dyshimeve të pabaza dhe ligështisë së shpirtit, të cilën e furnizoi djalli, siç thotë i Lartësuari:
´´Vërtet që njeriu është krijuar i paqëndrueshëm, kur atë e godet e keqja, ai ligështohet fort, por kur bie e mira, ai bëhet koprrac``.
Me´arixh 19-21

Dallimi ndërmjet kujdesit
dhe paragjykimit me dyshim të keq e të pabazë

Njeriu i kujdesshëm është ai është sikurse vullnetari i armatosur, që është përgatitur të takojë armikun e tij, apo njeriu që udhëton (merr rrugë) me makinën e tij, me plotë kujdes ruhet prej çdo të papritur të rrugës.
Ndërsa paragjykimi me dyshim të pabazë është mbushje e zemrës me mendime të këqija për njerëz, përderisa ta përshkojë edhe gjuhën e tij e gjymtyrët e tij dhe ato e shoqërojnë atë në përjetësi në nxitje, në kritika, në shpifje, në sulme, në të meta dhe në urrejtje, duke urryer dhe ata, duke i mallkuar.

Dallimi ndërmjet mprehtësisë
dhe paragjykimit

Dyshimi mund të jetë në mes të gabuarës dhe të qëlluarës. Për këtë arsye na ka urdhëruar Allahu i Madhëruar se duhet ikur nga shumica e dyshimeve dhe na ka treguar se disa prej tyre janë mëkate.
Ndërsa, sa i përket mprehtësisë, atë e ka falënderuar Allahu dhe i ka lavdëruar poseduesit e saj, ku thotë:
´´Këto janë njëmend shenja bindëse për ata, që i kuptojnë ato``.
Hixhr 75
Mprehtësia e sinqertë rrjedh prej zemrës së pastër, shikon me dritën e Allahut të Madhëruar, ku nga Tirmidhiu që transmeton Ebu Seidi, në të cilin i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., thotë:
´´Kini kujdes nga shikimi i besimtarit sepse ai shikon me dritën e Allahut``
Tirmidhiu 3213
Me shikim prej atyre syve varësisht nga fuqia e dritës arrin tek e vërteta, siç tregohet për të Dërguarin:
´´I Dërguari i Allahut i shihte shokët e tij në namaz, edhe pse ishin prapa tij sikur të ishin para tij``.
Në Sahiha 1110
Dhe e ka parë Jerusalemin me sytë e tij duke qenë në Mekë,i ka parë pallatet e Shamit, dyert e San´asë në Jemen e qytetet e Kisrasë, ndërsa ndodhej në Medinë, duke e gropuar Hendekun, e pa gjendjen e tij duke vdekur, ndërsa ishte në Medinë.
Ka thënë Ebu Seid el-Harazi: Një ditë sa gjendesha në Qabe hyri një njeri i varfër, i kishte dy të shpuara (në trup) dhe pyeste diçka, ndërsa unë thashë në vete: Si po i nevrikos njerëzit, kurse ai e drejtoi shikimin kah unë dhe e tha fjalën e Allahut:
´´Ta dini se Allahu e di çka në zemrat tuaja, andaj ruajuni prej Tij``.
El-Bekare 235
Unë u pendova në vetë dhe më thirri e ma tha fjalën e Allahut Madhëruar:
´´Ai e pranon pendimin e robërve të Vet``.
Shura 25

Mendjemprehtësia ajo është dritë që e hedh Allahu në zemër të pastër dhe i sheh gjërat me atë dritë.

Dallimi ndërmjet këshillës dhe përgojimit

Qëndron në atë se këshilla ka për qëllim tërheqjen e vërejtjes së myslimanit nga risitë, përçarjet, mashtrimi etj. Nëse vjen në formë së vërejtjes për hir të Allahut të Madhëruar dhe të Dërguarit dhe për hir të robërve të Tij, atëherë ai është prej veprave të mira, por nëse vjen në formë ofendimi dhe cenimin e nderit të vllahut, atëherë ajo është flaka e të mirave, e cila i djeg ato sikur i djeg zjarri drutë.

Dallimi ndërmjet dhuratës dhe ryshfetit

Dhënësi ka për qëllim arritjen e prishjes së ndonjë të mire, dhënës së ryshfetit e ka mallkuar i Dërguari i Allahut s.a.v.s., me gjuhen e vet, ndërsa nëse e bërë këtë për t´u mbrojtur nga padrejtësia që i kanoset, atëherë i mallkuar është vetëm marrësi i ryshfetit dhe jo edhe ryshfetdhënësi.
Ndërsa me dhënie të dhuratës qëllimi është arritja e dashurisë ndaj njëri-tjetrit, kurse qëllimi i fitimit është shtimi.

Dallimi ndërmjet vetëbesimit dhe mashtrimit

Qëndron në atë së vetëbesimi është qëndrimi i mbështetur në argumente dhe shenja që afrojnë dhe e qetësojnë zemrën tek ato. Ndërsa pavëmendja është gjendje e të mashtruarit, e njeriut të cilin e ka mashtruar vetveten nga djalli i tij.

Dallimi ndërmjet lutjes dhe shpresës

Qëndron në atë së lutja bëhet pas përpjekjes dhe zbrazjes së mundit duke u munduar t´i ofrojë shkaqet për arritjen e qëllimit dhe fitores, ndërsa shpresa është mashtrim i shpirtit për arritjen e asaj që dëshirohet, duke mos u mbështetur në shkaqet që të shpijnë gjer tek ajo, siç thotë i Lartësuari:
´´Vërtet, ata që besuan dhe ata që mërguan e luftuan në rrugë të Allahut, pikërisht ata shpresojnë në mëshirën e Allahut``.
Bekare 218
Shpresa i takon atij robi që i është mbushur zemra me besim në Allahun e Madhëruar dhe në ditën e gjykimit, ndërsa shenja e shpresës së drejtë është që shpresuesi të frikohet nga humbja e xhenetit.

Dallimi ndërmjet gëzimit të zemrës
dhe gëzimit të shpirtit

Duket qartë, ky dallim qëndron në atë se gëzimi me Allahun, njohjen e Tij, dashurinë e Tij dhe fjalët janë gëzime që burojnë nga zemra, siç thotë i Madhëruari:
´´Ata, të cilëve ua kemi zbritur Librin, gëzohen për atë që të kemi shpallur ty``.
Rra´d 36
Sepse vetë hapja e zemrës dhe gëzimit i saj me Allahun, me Emrat e Tij, Cilësitë e Tij, të Dërguarit e Tij, takimi me Të janë gjërat më të mira që mund t´i ndodhin robit, e që është varësisht prej fuqisë së dashurisë apo dobësisë së saj, këto janë çështje që e gëzojnë zemrën.

Dallimi ndërmjet zemrës së butë
dhe zemrës së shqetësuar

Brengosja, ose shqetësimi është dobësi e shpirtit dhe frikësim i zemrës, dhe lind nga besimi i dobët në caktimin e Zotit, brengosja është sëmundje dhe dobësi, sepse brengosja është gjendje e zemrës në këtë botë.
``Banorët e xhenetit janë tre: Udhëheqësi i drejtë dhe i sinqertë, njeriu i mëshirshëm dhe zemërbutë ndaj çdo të afërmi dhe myslimani, falësi dhe i faluri ndaj familjes``. Muslimi në kapitullin mbi Xhenetin 63

Vetë Zoti i Lartësuar është Rrahim (i Mëshirshëm) dhe Rreuf (i Dhembshuri), ndërsa njerëzit më të afërt tek Ai janë atë që më së shumti kanë dhembshuri dhe mëshirë.

Dallimi ndërmjet ndjenjës dhe urrejtjes

Qëndron në atë se ndjesia është ndjenjë me dhimbjen e dituri, kurse urrejtja është pjellë e së keqes. Dallimi tjetër është se ndjesia buron prej asaj që të ka ndodhur kurse urrejtja jo, sepse urrejtja vjen me ngushtimin e zemrës, përkundrazi ndjesia vjen nga fuqia e dritës së saj dhe ndjenjave të saj.

Dallimi ndërmjet konkurrencës
dhe xhelozisë ose zilisë

Qëndron në atë së gara është nisma që e ndërmerr dikush, i cili kur i sheh të tjerët kërkon të jetë i barabartë me ta, apo t´ua kalojë atyre. Zoti i Madhëruar thotë:
´´Për këtë le të konkurrojnë garuesit (punë mirët)``.
Mutafifin 26

Shokët e Pejgamberit s.a.v.s., garonin gjithmonë për vepra të mira. Ata gëzoheshin me njëri-tjetrin kur bënin të mira, i nxisnin edhe të tjerët për punë të mira. Kjo garë është një lloj konkurrence.
Omer ibën Hatabi r.a. konkurronte me Ebu Bekrin r.a., por asnjëherë nuk mundi tia kalonte, ndaj ka thënë: për Allahun, nuk kam për të konkurruar me ty për asgjë.
Ndërsa zilia janë vese të një shpirti të ulët e të nënçmuar, i cili nuk kujdeset për të bërë mirë, siç thotë i Lartësuari:
´´Shumë nga ithtarët e Librit, prej zilisë që kanë në vete dëshirojnë që t´ju kthejnë nga besimi në mosbesim, tani që e vërteta është e qartë për ta``. Bekare 109
Ziliqari është armik i mirësisë, ndërsa ai që garon për punë të mira, konkurron për to, duke shpresuar që t´i arrijë ato si për veten, ashtu edhe për të tjerët. Shpirtat e të mirë të pastër anojnë kah gara për vepra të mira.

Dallimi ndërmjet ambicies për udhëheqje dhe ambicies për të dominuar

Ambicies për të udhëhequr dhe dashurisë për të drejtuar thirrjen në rrugë të Allahut Madhëruar, ai që dëshiron të drejtojë në rrugë të Zotit u jep përparoi dispozitave për hir të Allahut, këshillon për hir të Tij. Një njeri i tillë dëshiron që fjala e Zotit të jetë më e larta. Ai fton njerëzit në rrugë të Zotit dhe do që të jetë shembull për ta në fe.
Ndërsa ata që kërkojnë të dominojnë, kanë ambicie ose duan që të kenë pozita të larta në mënyrë që të tjerët tu nënshtrohen atyre dhe tiu shërbejnë qëllimeve që i
kanë ata. Duan që ti shtypin të tjerët dhe ta ngrenë pushtetin e tyre me padrejtësi, duke i përbuzur ata që vetë Zoti i ka vlerësuar, sepse lufta për pushtet në këtë botë arrihet përmes këtyre mjeteve.

Dallimi ndërmjet dashurisë
për hir të Allahut dhe dashurisë me Allahun

Është tepër e domosdoshme që të dihet ky lloj ndryshimi. Dashuria për hir të Zotit është shenjë e plotësimit të besimit, ndërsa dashuria me Zotin është idhujtari, sepse dallimi ndërmjet tyre qëndron në atë se ai që do për hir të Zotit, do atë që e do vetë Allahu: si të Dërguarit, melekët, të dashurit e Zotit, sepse Allahu i Lartësuar i do ata, po ashtu një njeri i tillë e urren atë që vetë Zoti i Lartësuar e urren, sepse vetë feja ndërtohet mbi katër parime kryesore: dashuria dhe urrejtja, veprimi dhe mosveprimi. Kështu ai që do, urren, vepron dhe nuk vepron për hir të Allahut, e ka besimin e plotë, pasi ai do për hir të Zotit dhe urren për hir të Tij, vepron për hir të Tij, vepron për hir të Allahut dhe lë veprimet pa i kryer po për hir të Tij. Nëse mungon ndonjëri prej tyre katër parimeve, besimi dhe feja e tij është e mangët. Besimi plotësohet vetëm atëherë kur idhujt luftohen dhe urrehen.





Dallimi ndërmjet mbështetjes
tek Allahu dhe pamundësisë ose dobësisë

Qëndron në atë se zemra që i mbështet Allahut Fuqiplotë dhe që e adhuron atë ka besim të palëkundur tek ai. I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka qenë ai që më së shumti e më fuqishëm i mbështetej Allahut Fuqiplotë.
Ndërsa dobësia është shenjë e pafuqisë, duke konsideruar këtë metodë si mbështetje tek Allahu, andaj ai thotë: Mua ka për të më ardhur risku që më është caktuar. Personit që mendon në këtë mënyrë i thuhet se kjo është e vërtet, por përsëri nuk dihet nëse dihet nëse risku është caktuar në varësi të punës së tij vetjake, apo të punës së të tjerëve. Nëse risku vjen sipas punës së tij, atëherë
Çfarë hapash ka ndërmarrë ai për ta fituar atë ? E nëse ai person nuk e di si do ta fitojë riskun, nga e di se risku i tij do t´i vijë pa u përpjekur e pa punuar ?
Frymëzimi i melekut u vjen zemrave të pastra e të kthjellëta, të cilat janë ndriçuar me dritën e Allahut dhe i bën shoqëri vetëm asaj zemre që i përshtatet atij. Ndërsa djalli ka tepër mundësi të ndikojë të zemra e errët, e cila është nxirë nga epsheve dhe pasioneve.

Fjala përfundimtare për dallimet

Shumë njerëz që në dukje të parë duken si myslimanë, në të vërtetë, janë të dashurit e djallit e jo të Mëshiruesit, për shkak të padijes së tyre, ngase nuk e dallojnë rrugën e drejtë nga ato të devijuarat, ky ka njerëz që në zemrën e tij përveç Allahut ekziston edhe dikush tjetër në zemrën e tij. Udhëzimi është dritë që Allahu i Madhëruar e hedh në zemrat e njerëzve, në mënyrë që ata ta dallojnë të vërtetën nga e kota.

Dua ´ja është ilaç

Ali Bin Talibi transmeton hadithin, sipas të cilit i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Dua´ja është arma e myslimanit, shtylla e fesë dhe drita e tokës dhe e qiejve´´
Në librin ´´El-Mustdrek´´
Transmetohet nga Theubani se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Kaderin(përcaktimin) nuk e kthen gjë tjetër veç dua´së, jetën nuk e shton gjë tjetër veç mirësisë, e me të vërtete, njeriut i privohet furnizimi për gjynah që ka bërë´´.
´´El-Mustedrek´´1/493.
Disa sekrete të duasë, kjo përmbushje ka ardhur si rezultat i përkushtimit ndaj Allahut te Madhëruar, ky sekret qëndron të nevoja dhe të sinqeriteti i shprehur ndaj Allahut te Madhëruar.
Duaja është thjeshte një shenjë, të Allahu i Madhëruar e ka bërë si sinjal për realizimin e nevojës. Pra, duaja është nga shkaqet për ndryshimin e caktimit të Zotit.
Omeri r.a. ka thënë:´´Unë nuk shqetësohem për pranimin e duasë, por për gjendjen e saj. Në rast se e keni bërë ashtu siç duhet, atëherë përgjigjen e keni me vete´´.

Në këtë rast, burimi me i dobishëm është Kurani Famëlartë, libri i Allahut. Në të përmenden me hollësi shkaqet e se mirës e se keqes. Me pas vjen Suneti i Pejgamberit, s.a.v.s., që është vëllai i Kuranit Famëlarta. Atij që kujdeset për këto burime, do ti mjaftonin për gjithçka tjetër. Kurani Famëlartë dhe Suneti i tregojnë qartazi të mirat e të këqijat dhe shkaqet e tyre.
Iluzionet në dua, njeriu e di mirë se mëkati dhe mungesa e vëmendjes ndaj Allahut te Madhëruar, janë shkaqet të dëmshme kundër vetes se tij, të mos pranohet duaja.
Sa ma shumë të mendojë mirë njeriu për Zotin e tij, aq me shumë do ta përmirësojë punën e tij dhe në të kundërt.

Lufta në rrugën e Allahut të Madhëruar

Në kuptimin gjuhësor ´´xhihad´´nënkuptohet të berit përpjekje, përpjekje tregtie në mes robit dhe Allahut Madhërishëm, malli i robit është jeta e kësaj botë, kurse malli i Allahut te Madhërishëm është Xheneti-fitim i garantuar.
Qyqari i humbur nuk ka mall me këtë çmim, pronari i saj nuk jep, përderisa të mos jesh u gatshëm të paguash me jetë, shpirti dhe pasuria e atyre që i duan nuk janë të tyre.
Nga El-Mikdad Ibn Ma´di Keribi transmetohet se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Shehidi dallohet me gjashtë cilësi: do ti falen mëkatet me rrjedhjen e pikave të para të gjakut dhe do të shikojë vendin e vet në Xhenet, do të kursehet nga vuajtja në varr, do të kursehet nga tmerret e Ditës se Gjykimit, defenitivisht do të mbulohet me mbulesën e imanit, pra, gra do t´u jen hyritë e Xhenetit, syzeza dhe symëdha, dhe do t´i jepet mundësia të ndërhyjë për shtatëdhjetë persona nga familja e tij´´.
Por duhet pasur parasysh të mos keq kuptohet përpjekja ne rrugën e Allahut të Madhëruar, sepse njeriu ka për detyrë të nënshtron, ti shpall luftë nefsit-epshit të vete, pastaj ti shpall luftë shejtanit, pastaj të bën dobi vepra në rrugën e Allahut të Madhërishëm dhe se fundi , faza-shkalla e katërt të del në lufte për hir Allahut të Madhërishëm.




Dashuria ndaj Allahut të Madhëruar
dhe llojet e dashurisë dhe të shoqërimit

Dashuria është një pozitë për njohjen e saj e ndjek të devotshmit. Ajo është furnizim për zemër, ushqim për shpirtin dhe gëzim për sytë.
Ajo është ëmbëlsi pa të cilën jeta është e mundimshme dhe e dhembshme. Ajo është fryma e imanit, veprave të mira, pozitës se lartë dhe lumturisë. Ajo është shtazë kalërimi e cila duke bartur pronaret e sjell të i dashuri.
Dashuria me e mirë, me e dobishme dhe me e lartësuar është ajo e cila pushon zemrën, zemër të tillë ka dashuri, sinqeritet, nderim, bindje, përulësi dhe robërim
Dashuria ndaj Allahut të Madhërishëm është jetë për zemër dhe ushqim për shpirt. Pa të shpirti nuk do të dinte çka është ëmbëlsia, jeta dhe shpëtimi. Kur zemra e humb atë vuan me shumë se kur syri e humb të pamurit.
Motivet të cilët të njeriu shkaktojnë ndjenje e dashurisë janë këto :
1. Të lexuarit e kujdesshëm të Kuranit Famëlartë.
2. Afrimi të Allahu i Madhërishëm jo vetëm përmes namazit farz, por edhe përmes nafiles.
3. Të përkujtuarit e Allahut të Madhërishëm në çdo gjendje si dhe të përmendurit e Tij.
4. Ndjenja e përparësisë asaj që do Allahu i Madhërishëm.
5. Njohja e emrave të bukur, atributeve dhe cilësive të Allahut Madhërishëm.
6. Të shikuarit dhe të menduarit për mirësinë e Allahut Madhërishëm.
7. Ndjenja e përulësisë dhe vogëlsisë para Allahut të Madhërishëm.
8. Të izoluarit dhe të përkushtuarit e tërësishëm Allahu të Madhërishëm në çdo rast.
9. Shoqërimi me ata që e duan sinqerisht Allahun e Madhërishëm.
10. Largimi i çdo gjejë që largon zemrën nga shprehja e dashurisë ndaj Allahut Madhërishëm.
Të përmbajturit e këtyre dhjete këshillave do t´i ndihmoje çdonjëri që do të arrijë të i Adhuruari.
Në shenjat e dashurisë se Allahut të Madhërishëm ndaj robit hyn edhe ajo që në fëmijëri kujdes të jetë i edukuar mirë, që në zemër t´i fusë imanin, t´ia ndriçojë mendjen, të pasojë gjithçka që nxite dashurinë e Tij.
Në shenjat e dashurisë se njeriut ndaj Allahut të Madhërishëm bëjnë pjesë: Dëshira për tu takuar me Allahun në Xhenet, që me shumë të dojë atë që e do Allahu i Madhërishëm se ai vetë, të jetë i vendosur në devotshmëri ndaj Allahut të Madhërishëm dhe në përpjekje që t´i afrohet sa me shumë me namaz.
Në shenjat e dashurisë ndaj Allahut të Madhërishëm hyn edhe ajo që njeriu i do fjalët e Allahut, fjalët e të Dërguarit,s.a.v.s., dhe fjalët e besimtareve.
Në shenjat e dashurisë ndaj Allahut të Madhërishëm, gjithashtu hynë edhe të izoluarit njeriut, bisedimi me Allahun e Madhëruar dhe të lexuarit e Librit te Tij Kuranin Famëlarta, izolohet sa me shumë, në kohën e natës, kur të tjerët bëjnë
gjumë, të ngritët dhe të kryejë namazin e natës(tehexhxhud) dhe të kënaqet në vetmi duke biseduar me Allahun e dashur Mëshiruesin e të Urtin.
Në shenjat e dashurisë ndaj Allahut të Madhërishëm hynë edhe ajo që njeriu ndaj myslimaneve është i butë dhe mëshirues, ndërsa ndaj armiqve të vet është i ashpër dhe guximtar.
Në shenja benë pjesë edhe ajo që të kuptoj fjalët e atij që ka kënaqësi t´i lutet.
Në shenja hynë edhe të përkujtuarit e tij dhe , frika për të folur dhe ajo për çka nuk kritikohet.
Në shenjat hyn edhe modestia e tij, ngase e sheh që kjo botë është pavlerë e kënaqësitë kalimtare.
Në shenja hyn edhe ajo të shohësh të kënaqur, me çdo përcaktim që e godet.
Me mira dhe me e respektuara është dashuria reciproke për shkak të Allahut.
Kjo do të thotë të duash atë që e do edhe Allahu, ajo kërkon që të duhet Allahu dhe i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.
Lavdiploti thotë:
´´Atë ditë ,(do të thotë ditën e Gjykimit)... shokët e ngushtë do të jenë armiq të njeri tjetrit, përveç atyre që ishin të sinqerte në miqësi´´.
Çdo i dashur do të behet armik për të dashurin e tij, pos atyre që janë dashuruar në emër të Allahut. Çdo mik do të heq dorë nga miku i vet, pos atyre miqësia e të cilëve ka qenë në bindje ndaj Allahut të Madhërishëm.
Pastaj vine lloje të tjera të dashurisë është dashuria reciproke për shkak të drejtimit, mënyrës se jetesës, ose për shkak të afrisë fisnore, të interesit të punës etj.
Në këtë kuptim, mund të themi se dashuria (ashke) ndaj diçkaje përveç ndaj
Allahut, është verë për shpirtin dhe helm që mund të përlyejë pastërtinë e individit dhe të turbullojë qëllimin e vërtetë të individit, kjo do të thotë, e zbeh dhe e thyen devotshmërinë, sepse zemra në mënyrë të natyrshme e adhuron të dashurën e vet e ky nuk është ibadeti.
Prandaj, si mund të vjedhë besimtari nga devotshmëria e vet dhe nga dashuria ndaj Allahut te Gjithëfuqishëm dhe të ndajë besnikërinë e zemrës se vet për shkak të krijesave siç është ai vetë.
Nëse besimtari posedon në zemrën e tij dashurin e plotë dhe adekuate ndaj
Allahut Gjithëfuqishëm , janë shkallë të suksesit shpirtëror, por të e afrisë me
Allahun Gjithëfuqishëm dhe ngadhënjim i se mirës mbi të keqen. Të tilla janë vetit e të Dërguarve të Allahut, shenjtoreve, të diturve dhe besimtareve të vërtet.
Nga disa dijetar Islam tregojnë se ekzistojnë katër lloje të shoqërimit:

Lloji i par-bën pjesë ata që janë të nevojshëm-ditë e natë-si ushqim pa të cilin nuk mundet, ky lloj është me i vlefshëm se ari i pastër.
Lloj i dytë-bënë pjesë ata shoqërimi i cilëve është si ilaç për atë që është i sëmur, ndërsa për atë që është i shendosh është i panevojshëm, në ketë lloj janë njëzet që i lidh afarizëm të ndërsjelle, këshillimi etj.
Lloji i tretë,të shoqëruarit me ndonjë prej tyre është si një sëmurje e fëlliqur dhe kronike. Shoqërimi me ta është si sëmurje e dhëmbit, e cila kalon vetëm me nxjerrjen e tij, janë të rendë se guri i mullirit, i cili as mund të ngritët, as të tërhiqet përtokë. Është fatkeqësi e njeriut që në këtë botë takimi me njerëz të tillë.
Lloji i katërt, është shoqërimi me të cilët është shkatërrimi i plotë. Shoqërimi me të tillë është sikurse të shijuarit e helmit vdekjeprurës. Njëzet e tillë janë ata që përgojojnë dhe nënçmojnë imamët, numri me i madh i këtyre njerëzve e përbejnë ata që janë dhëne pas risive, mashtrimeve dhe largimin nga praktika e të Dërguarit te Allahut s.a.v.s., preferohet se nuk duhet shoqëruar me këtë lloj njerëzish sepse nuk mund të shpëtosh nga dy gjera vdekja ose sëmurja e zemrës.

Të përkujtuarit e Allahut të Madhërishëm
dhe të lexuarit e Kurnit

Të përkujtuarit dhe mbështeturit në Allahun e Madhërishëm është besim i sinqertë i zemrës në Allahun e Madhërishëm në synim që edhe në këtë edhe në boten tjetër, të arrihet ajo që është e dobishme. Se besimi është çështje e zemrës dhe jo e të gjitha organeve të trupit.
Kjo është tregti e cila kalon ma se miri, kjo është kështu, kush fiton do të punësohet, e kush nuk e fiton do të largohet nga puna.
Sa me shumë që dikush e kujton Zotin, gjithnjë e me shume nxitë dashuria dhe nevoja për t´u takuar me Të.
Allahu i Madhërishëm e ruan nga çdo gjë dhe ia plotëson nevojat robit të vetë. Me të përkujtuarit e Allahut tretët shurdhësia e veshëve, ngatërrimi i gjuhës dhe mjegulla para syve.
Me të kujtuar Allahun e Madhërishëm hapen dyert midis Zotit dhe robit te Tij. Këto dyer mund ti mbylle vetëm robi me moskujdesin e vet.
-Hasan el-Basriu kishte thënë:
´´Kërkoni kënaqësi në tri gjera: namaz, të përkujtuarit e Allahut(dhiker) dhe të lexuarit e Kuranit, e nëse e gjeni mirë, e nëse nuk e gjeni, dijeni se dyert u janë mbyllur´´.

- Të përkujtuarit e Allahut dëbon, largon shejtanin.
- Të përkujtuarit e Allahut sjell respekt, mirësi dhe lumturi.
- Të përkujtuarit e Allahut hap dyert e bamirësisë.
- Të përkujtuarit e Allahut ngjall zemrën, për zemrën është njësoj si edhe uji për peshkun.
- Të përkujtuarit e Allahut mjafton për lëshimin e mëshirës dhe qetësisë se Allahut.
- Të përkujtuarit e Allahut nuk i le kohë gjuhës për t´u marr me përgojime, mallkime, gënjeshtra, kotësie, paturpësie dhe vullgariteti.
- Të përkujtuarit e Allahut është garanci me e mirë se njeriu nuk do të harrojë Atë.
- Të përkujtuarit e Allahut meriton aso shpërblimi dhe aso pozite e zgjedhur, p.sh.
nga Ebu Hurejre r.a., transmetohet se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë:
´´Kush thotë:
´´La ilahe il-lall-llahu vahdehu la sherike lehul mulk ve lehul hamd ve huve ala kuli shej´in kadir´´(Nuk ka Zot pos Allahut Një. Ai nuk ka shokë. Atij i përket pushteti dhe falënderimi. Ai mund të bëjë Gjithçka), thotë njëqind herë brenda një ditë, do të këtë shpërblim sikur t´i këtë liruar dhjet robër, do ti shënohen njëqind vepra të mira, ndërsa do ti shlyhen njëqind vepra të këqija dhe këtë ditë, deri në terr, do të jetë i mbrojtur nga shejtani.
Sot në botë nuk ka robër, nuk ekzistojnë, i Dërguari i Allahut s.a.v.s., e ka ditur se nuk do të këtë të robëruar në ditët e sotme, po me anë të këtij dhikri, neve na mundësohet shpërblimi sikurse ti lirojmë dhjetë robër.
Të përkujtuarit e Allahut me zemër, është me i mirë se vetëm të përmendurit e Tij me gjuhë.
Nga Aisheja r.a., transmetohet se Pejgamberi i Allahut s.a.v.s., ka thënë:
´´Ai që mëson Kuranin e ka prirje për ketë është në shoqëri(te meleqeve) , të ndershëm, të besueshëm, ndërsa ai që e mëson Kuranin ndërsa në mesin ngec ngase e ka vështire të shqiptojë, do të këtë shpërblim të dyfishtë´´.
Përveç dobive të përkujtuarit e Allahut të Madhërishëm, është e domosdoshme edhe bekimin i Pejgamberit s.a.v.s., që është edhe urdhër i Allahut të Madhërishëm.
1. Të merituarit për çdo bekim të Pejgamberit s.a.v.s., do të këtë nga dhjetë bekime nga Allahu i Madhërishëm.
2. Të merituarit e ndërmjetësimit të Pejgamberit s.a.v.s., në Ditën e Gjykimit për pozitë të lartë në Xhenet.
3. Të merituarit e shkarkimit nga brengat.
Ai që nuk e bekon (nuk dërgon selavat mbi) ma të dashurin tonë Pejgamberin s.a.v.s., e largon nga rruga e Xhenetit.

Dua´ja e hatmes se Kuranit Famëlartë

O Zot, me mëshiro me Kuran. Bëj atë për mua udhëheqës, dritë, udhëzim dhe mëshire. O Zot me kujto ç´kam harruar prej tij: me mëso çfarë nuk di nga ai: me bëj që të lexoj atë gjatë natës dhe ditës dhe bëjë atë argument për mua o Zot i gjithësisë. O Zot, përmirësoje fenë time, e cila është mbrojtja e çështjes sime: përmirëso për mua botën tjetër (pas ringjalljes), tek e cila do të kthehem: ma zgjat jetën për punë të mira dhe ma bëj vdekjen shpëtim nga çdo e keqe. O Zot, bëjë pjesën me të mirë të jetës sime-fundin e saj, punët e mia me të mira-ato të fundit dhe ditët e mia me të mira-ditën kur do të takoj Ty. O Zot me jep një jetë të begatë, një vdekje të qetë dhe një kthim jo poshtërues e as të turpshëm tek Ti. O Zot me jep me të mirën që mund të kërkohet, me të mirat e lutjeve të mia, me të mirat e suksesit, me të mirat e diturisë, me të mirat e punës, me të mirat e shpërblimit Tënd, me të mirat e jetës dhe me të mirat e vdekjes. O Zot, me forco në rrugën e drejtë, rendojë peshoren time të punëve të mira, ma realizo besimin, mi rrit gradat e mia, me prano namazin tim, me fal gabimet e mia dhe me jep një vend të lartë në Xhenet. O Zot, me jep mëshirën dhe faljen Tende, të kërkoj shpëtim nga çdo mëkat dhe përfitim nga çdo punë e mire, të kërkoj Xhenetin shpëtimin nga zjarri i Xhehenemit. O Zot, na përmirëso rezultatet e të gjitha punëve tona: na ruaj nga poshtërimi në këtë botë dhe nga dënimi i botës tjetër.
O Zot na jep frikë ndaj Teje aq sa kjo të na largoje nga kundërshtimi Yt, na jep bindje ndaj Teje aq sa të na çoje në Xhenetin Tënd: na jep besim tek Ty aq sa të na lehtësoje vështirësitë e kësaj bote. O Zot, na gëzo me dëgjimin, shikimin dhe forcën tonë derisa të jemi gjallë, hakmerru ndaj atyre që na shtypin, na ndihmo të fitojmë ndaj armiqve tanë, mos na e bëjë disfatën në fenë tonë, mos na e bëj këtë botë qëllimin tonë me të madh dhe as cakun e diturisë tonë, mos u jep pushtet mbi në atyre që nuk na mëshirojnë. O Zot, na i fal mëkatet, na i zgjidh hallet, na i shlyej borxhet dhe na i plotëso nevojat e jetës se kësaj bote dhe të botës tjetër, o me i Mëshirshmi i mëshiruesve. O Zot, na jep mirësi në këtë botë dhe në botën tjetër dhe na mbro nga dënimi i zjarrit te Xhehenemit. O Zot, bekoje dhe shpëtoje Pejgamberin tonë, Muhamedin, familjen dhe shokët e tij të zgjedhur.

Dobia e namazit dhe gabimet në namaz

Nuk ekziston asgjë me e vlershme, me e këndshme, me inteligjente dhe ma e bukur sesa gjendja e të qëndruarit para Krijuesit Allahut Gjithëmadhërishmit.
Në namaz individi e ve në përdorim tërë qenien e vet(gjymtyrët, venat, arteriet, eshtrat, poret dhe çdo qelize të trupit të vet), përben qëndrimin e shikimit dhe respektin e drejton vetëm ndaj Zotit të vet. Ai është ushqim i trupit dhe i shpirtit
Allahu Fuqiplote i gëzohet tevbes tendë...
´´Allahu i gëzohet ma shumë tevbes se robit te Tij, i cili pendohet, siç do të gëzohej dikush prej jush sikur të udhëtonte nëpër shkretinë me deve dhe e humb atë, ndërsa aty i ka të gjitha edhe ushqimin edhe ujin, pastaj e kërkon gjatë dhe ma shpresë të humbur se do ta gjejë, ulet nën një hije të drurit për të pushuar, dhe në këtë gjendje të mjerueshme, befas, e shikon devenë e tij e cila qëndron e qetë aty afër, andaj kërcen me nxitim dhe e kap, dhe nga gëzimi i madh, bërtet: Allahu im Ti je rob im, ndërsa unë jam zoti Yt, duke u shprehur gabimisht nga gëzimi i madh´´.
Buhariu dhe Muslimi

Nëse dëshiron që namazi të jetë i vlefshëm si duhet dhe që nga ai të kesh dobi, atëherë kur të fillosh të falesh mendo, ndoshta me nuk do të kem mundësi të falem.
Veshja e rrobave të ngushta është e urryer si nga aspekti fetar, ashtu edhe ai mjekësor. Në aspektin fetar, veshja e të tilla rrobave nxjerr jo pak në pah pjesë intime të trupit të njeriut. Në aspektin mjekësor, të tilla veshje pengojnë qarkullimin normal të gjakut.
Fatkeqësisht, shumica e myslimaneve në ditët e sotme falen të veshur me rroba të ngushta, të cilat nxjerr në pah format e organeve të turpshme, njërën apo dyja.
Falja e namazit me rroba të holla që të zbulojnë pjesët e trupit të tyre, është e papëlqyeshme.
Njeriu nuk mund të falet i veshur me rroba gjumi.
Imam Shafiu, ka thënë: Nëse myslimani falet i veshur me një këmishe të holle, namazi i tij nuk pranohet.
Shkak kryesor i kësaj dukurie janë pantallonat e importuara nga vendet jo islamike.
Nga Ebu Hurejre r.a. se i Dërguari i Allahut s.a.v.s., ka thënë:
´´Allahu nuk e pranon namazin e tij që tërheq zvarrë pantallonat e tij përtokë´´.
Iben Abazi ka transmetuar se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Me është urdhëruar që të bëj sexhde me shtatë gjymtyrë dhe që të mos i mbledh flokët dhe as te mos i përvesh rrobat´´.
Falja e namazit me rroba që përmbajnë figura nuk pranohet, sepse gjë që largon vëmendjen e tij, qofshin ato piktura apo gjera të tjera.
Është e pëlqyeshme që gjatë namazit që namazlia që të vejë kapele.
Nga Imam Ahmedi trasmentohet se për, faljan e namazit në varre, ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.,thotë:
´´O Allahu im, mos lejo(që njerëzit) ta shendojnë varrin tim në idhull që adhurohet´´
Mliku ne Muvetta

Është e urryer që dikush tjetër përveç imamit të caktoj një vend të posaçme në xhami vetëm në atë vend të falet, argument për këtë është transmetimi Abdurahman iben Shiblit ku thotë : ´´I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., na ndaloi të falemi shumë shpejtë si çukitja e korbit, të vendosim bërrylat tanë në toke-gjatë sexhdes-si qeni dhe nga të caktuarit një vend të posaçme në xhami, ashtu siç benë deveja ´´.
Ahmendi ne Mesned dhe Darimiu ne Sunen.

Sutra është një objekt si shtylle, mur, trung, shtize etj. që shërben si pengesë simbolike mes tij dhe të tjerëve. Iben Umeri transmeton se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Asnjë nga ju nuk duhet të falet përveçse pas sutres dhe mos lejoni që dikush të kalojë para jush(d.m.th. mes jush dhe sutres)dhe nëse ai refuzon, përdor forcën kundër tij, sepse me të është djalli´´.
Iben ebi Shejbe ne Musanef. 1/278

Aisheja r.a. ka thënë: Është pyetur i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., në luftën e Tebukut për lartësinë e sutres dhe ai tha:´´Lartësia e saj është sa lartësia e shalës´´.
Përafërsisht kjo distance është 46.2 cm.
Kushdo që falet pas imamit në namaze farze nuk e ka obligim të këtë sutre para vetes, pasi është përgjegjësi e imamit.
Mungesa e mjeteve të sakta teknike për caktimin e Kibles ka bërë që, disa xhami të jenë të shmangura nga kibleja.
Litarët që gjinden në xhami-tepih, janë vendosur për të drejtuar safat, kjo tregon maksimumin e pakujdesisë dhe injorancën e myslimaneve, myslimanet duhen të falen të afrohen sa me shumë njeri me tjetrin, shpute me shpute dhe krah me krah.
Shumë dijetare, nga vende dhe kohë të ndryshme, kanë theksuar se shqiptimi i nijetit të namazit është risi në fe, dhe kushdo që thotë se kjo është prej sunetit ai ka gabuar rend, ata janë të mendimit se nëse shqiptohet nijeti me gojë kundërshtohet me atë që është në zemër, prandaj cila është nevoja dhe dobia e këtij shqiptimi nëse ai kundërshton atë që gjendet në zemër. Disa dijetar nuk pajtohen me këtë mendim.
Pesëdhjetë sahabe, dhjetë nga të cilët janë të përgëzuar me xhenet sa kanë qenë gjallë, e kanë transmetuar se pas çdo tekbiri u kane ngritur duart. Imam Buhariu ka thënë:´´Kanë thënë Hasani dhe Humejd iben Hilali:´´Shokët e të Dërguarit te Allahut s.a.v.s., kishin zakon të ngrinin duart lart (gjatë thënies se tekbirit, rënies dhe ngritjes nga rukuja) dhe askush nuk përjashtohet nga kjo´´. Ngritja e duarve deri të niveli i supeve apo deri të skajet e laprës se veshve.
Një nga gabimet që bëhet gjatë namazit është ngritja e shikimit kah qielli apo kah imami, shikimi në të majtë apo në të djathtë, gjë e cila shkakton huti dhe largon vëmendjen e personit nga namazi, derisa jemi duke u falur jemi të urdhëruar të ulim shikimet tona dhe të shikojmë vetëm në vendin ku do te bëjmë sexhden, me përjashtim kur jemi në teshehud dhe në këtë rast personi duhet të shikoj gishtin e tij tregues dhe të mos e largojë shikimin e tij nga kjo.
Ka thënë Aisheja r.a.´´E pyeta të Dërguarin e Allahut, s.a.v.s., në lidhje me shikimin rethë e rrotull gjatë namazit´´. Ai tha:
´´Kjo është mënyre e vjedhjes me të cilën shejtani merr një pjese të namazit të robit´´.
Buhariu(2/234)
Nuk është mirë që gjatë namazit të mbylleni sytë, nuk është nga suneti.
Një gabim tjetër gjatë namazit është lëvizja e tepërt pa ndonjë nevojë, thjesht për argëtim, dëfrim a lojë, çka shkakton largimin e zemrës nga përkushtimi i plote në namaz. Disa nga këto lëvizje të panevojshme janë kërcitja e gishtave, pastrimi i thonjve, lëvizjet e vazhduara të këmbeve, rregullimi i kapelës në kokë, shikimi i orës, lidhja e rripit, ose animi i tepërt nga njëra ane në tjetrën , kurja e hundës, ose luajtja me mjekër. Këto vepra e pasojnë shpërblimin e namazit.
Një hadith që me pëlqen shumë që transmetohet nga i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., pa disa njerëz që lëviznin duart në namaz pa ndonjë nevojë dhe u tha:
´´Ç´po bëni Ju shohë të ndritni (lëvizni) duart si të jeni bishta kuajsh të pazbutur. Qëndroni të qetë në namaz´´.
Muslimi 43o
Transmeton Ebu Hureje se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Kur dëshiron të falesh, merr abdes në mënyre të plotë, drejtoje fytyrën tendë kah kiblja dhe thuaj tekbirin, pastaj këndo nga Kurani, atë që di përmendesh, pastaj bjer në ruku derisa të qetësohesh në të. Pastaj ngrije kokën derisa të drejtosh shpinën, e pastaj bjer në sexhde derisa të qetësohesh në të, pastaj ulu në gjunjë derisa të qetësohesh, e pastaj bjer në sexhde derisa të qetësohesh në të dhe këtë të njëjtën përsërite në të gjitha namazet tuaj``.
Buhariu (2/237)
Nga Ebu Mesud el-Bedri transmeton se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Nuk i pranohet namazi i një njeriu derisa të mos e drejtojë shpinën në ruku dhe në sexhde´´.
Imam Ahmedi ne Musnedi(4/122)
Ka thënë Abdurrahman iben Shibel se:
´´I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., na ka ndaluar që në namaz të çukitur si korbi, të zgjatemi si qeni dhe të veçojë për vete një vend të caktuar në xhami si deveja (që veçon një vend në caktur)´´.
Vlen të përmendet se recitimi i duasë se Kunutit në namazin e vitrit duhet të behët pas rukusë.
Tirmidhiu përmend prej Ebu Mes´ud r.a. se Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë:
´´Nuk është namazi i kryer nëse njeriu nuk e drejton shpinën e tij në ruku dhe në sexhde``.
265
Prej Ubade b.Samitit se Pejgamberi s.a.v.s., ka thënë:
´´Kur njeriu e kryen mirë namazin e tij dhe e plotëson rukunë dhe sexhden, namazi thotë:- Allahu të ruajë ashtu siç më ruajte mua, dhe pastaj ai namaz do të ngrihet. Ndërsa nëse e kryen keq namazin, duke mos e plotësuar as rukunë e as sexhden, namazi thotë llahu të shkatërroftë ashtu siç më shkatërrove mua , dhe ai namaz do
të mbështillet ashtu siç mbështillen rrabet e njeriut dhe me të do të qëllohet namazliu në fytyrë´´.
Ebu Davud Tajalisi 585
Abas iben Abdul Mutalib përcjell se i Dërguari i Allahut;s.a.v.s., ka thënë:
´´Jam urdhëruar të bëjë sexhde me shtatë (gjymtyre): me ballë, hundë, dy duar e gjunjë, dhe gishtat e këmbeve´´.
Muslim
Çdo falës duhet vërtet të gjunjëzohet dhe të prekë me kokë në tokë. Ku po ashtu i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Nuk i pranohet namazi i atij, hunda e të cilit nuk e prek token´´.
Hakim ne Mustedrek
Gabim i atij që duke venë ballin poshtë ndërsa e ngre hundën lart, ose të atij që ngre shputën, ose gabimin e atij që, derisa është në sexhde, ve njërën shputë mbi tjetrën e nuk e vendos në tokë.
Gjithashtu i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., urdhëroi atë që gabon në namaz të jetë i qetë dhe i përulur në sexhde, dhe ai që vjedh në namazin e tij, është me i keqi i vjedhësve.
Duart e tij duhet të jenë në nivel me supet ose veshët, shuplakat të jenë në nivel të supeve apo veshëve e jo në nivel të gjunjëve. Gishtat e këmbeve duhet të jenë të drejtuara kah kibla, thembrat duhet të ngritën bashkë dhe këmbët duhet të shtrihen(zgjaten). Bërrylat duhet të ngrihen nga toka, të mbahen anash trupit.
Disa njerëz, gjatë faljes se namazit veprojnë si shtazët, duke u ngjasuar atyre, gjë që tregon pakujdesinë e tyre ndaj namazit. Për shembull, ata shohin shumë përreth, siç benë dhelpra, i shtrijnë parakrahët në tokë, siç benë qeni, falen shpejt, si korbi kur grabit diçka, ngulen pas një vendi në xhami si, deveja që ngjitet në një vend e bishtit të kalit të egër.
Shebib ebi Reuh transmeton sipas disa shkove të Dërguarit te Allahut,s.a.v.s., e fali bashke me atë namazin e sabahut. I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., këndoi kaptinën Rum. Përderisa këndonte këtë sure i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., harroi disa ajete e pasi përfundoi namazin, ai tha:
´´Si është puna me disa njerëz që falen me në dhe nuk pastrohen si duhet. Për shkak të tyre në i ngatërruam disa ajete të Kuranit´´.
Kushdo që e prish abdesin para se të japë selam, atëherë namazi i tij prishet, pa marre parasysh a është namazi farz apo sunet.
Sa i për këtë njerëzit që lëvizin gishtin tregues (ulur ne teshehud) poshtë e lart, që nuk është sunet i të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s., por pasi hadithi nuk tregon një mënyre të caktuar të lëvizjes, dijetaret janë të mendimit se gishti duhet të jetë i ngritur .
Sot ka shumë njerëz(myezin) që thërrasin ezanin dhe nuk e dine formën e drejt të ezanit si dhe nuk janë të vetëdijshëm për madhështinë e këtij akti në sheriatin islam.
Këndimi i ezanit në një mënyre të tillë sikur të ishte ndonjë kompozim muzikor melodik, gjë që shpie deri të ndërrimi i shqiptimit të zanoreve dhe bashkëtingëlloreve.
Një sunet i braktisur është se duhet të këtë dy myezin për ezanin e namazit të sabahut.
Ai që dëgjon ezanin, është sunet të thotë ´´La havle ve la kuvete il-la bil-lah´´ (Nuk ka fuqi dhe pushtet përveç Allahut) por pasi myezini të thotë ´´Haje ales-Salah dhe Haje alel felah´´.
Nga gjerat e urrejtura janë kur, gjatë ikametit (Kad kametis salah) Namazi po fillon , ecni me shpejtësi, por duhet të ecni me qetësi butësi, është e urrejtur dalja nga xhamia posa thirret ezani, është e urrejtur kur imami shqipton tekbirin fillestar, ata ende janë duke folur, tjetër gabim që behët në xhami është se disa njerëz mblidhen bashkë dhe flasin për gjera të jetës sikurse duke i ngjasuar kafeneve.
Gabimi tjetër është ulja menjëherë pasi të hyn në xhami pa i falur dy rekate tehijjetul mesxhid.
Transmeton Ebu Katade se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Kushdo që dikush hyn në xhami, duhet të falë dy rekate para se të ulet´´.
Këndimi i sures Ihlas tri herë para fillimit te namazit është risi.
Gabim tjetër që behët nga ata që shqiptojnë ikametin pa leje të imamit, me rregull kush e thërret ezanin duhet thirrur edhe ikametin, ikameti nuk guxojnë të thërrasin duke ecur.
Gabim tjetër ata që qëndrojnë menjëherë pas imamit dhe nuk janë njerëz të ditur, mos të them injorant, por gjithnjë përpiqen që të qëndrojnë pas imamit, ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Ata që janë të ditur le të qëndrojnë pas meje...dhe ruajuni nga tregjet´´.
Muslim 432
Gabim tjetër është mosplotësimi i rreshtave, duke mos u afruar se bashku dhe mos mbushja e zbrazëtive në reshtë. Nga Xhabir iben Semure se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Përse nuk qëndroni në saf(reshte) ashtu si qëndrojnë engjëjt para Zotit të tyre´´.
Enes iben Maliku transmeton se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Drejtoni safat tuaj sepse unë vërtete ju shoh pas shpinës sime´´.
Enesi r.a. thotë :
´´Kështu secili nga në e ngjiti krahun e vet me krahun e atij që i kishte afër dhe këmben e vet me këmben e atij´´.
Buhariu 725
Duhet pasur kujdes, që plotësimin e zbrazëtirave në safa të afrohen në mes veti me butësi dhe pa vrazhdësi, i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´...Unë e shohë shejtanin duke hyrë në zbrazëtirat e safave sikur të jetë dele galë e vogël´´.
Kur myezini thotë Kad kametis salah, urdhërohet ti rregullojnë dhe plotësojnë safat.
Disa thonë se Allahu i Madhërishëm nuk i shikon safin e shtrembër, ku kjo thenjë konsiderohet si i shpikur.
Një gabim tjetër është kur disa vijnë herët në xhami dhe nuk dëshirojnë të falen në safin e parë.
Mos njohja e gjuhës arabe sjell shumë probleme në shqiptim për shembull, gjatë shqiptimit të tekbirit fillestar, e ato gabime janë :
Fytja e shkronjës hemze pytesore, p.sh. në fjalën Allah e shqiptojnë
´´A Allahu Ekber´´dhe konsiderohet kufer-mohim në shprehje, disa fusin pytesoren
në fjalën në vend Ekber, shprehen ´´E Ekber´´, apo futja e shëronjës elif ´´E´´pas shkronjës ´´b´´ dhe shkronjës ´´r´´ në fjalën´´Ekber´´, ata thonë´´Ekbeer´´që është shumësi i ´´keber´´që ka kuptim daulle. Fshirja e shkronjës´´h´´nga fjala ´´Allah´´ dhe ndryshimi i germës´´e´´ në ´´u´´në fjalën´´Ekber´´ata thonë ´´Allauekber´´,disa zgjatin shkronjën e mesit ´´a´´të fjalës´´Allah´´.
Gabimet që bëhen gjate këndimit të fatihes, në ditët e sotme, mund ti dëgjosh në namaz sesi lexojnë fatihen me një frymë, duke mos u ndalur pas çdo ajeti.
Myslimanet bëjnë gabime të rrezikshme, ata i ndryshojnë shkronjat në disa të tjera. Për shembull, ata thonë´´el-lezine´´në vend të ´´el-ledhine´´, apo thonë ´´ve ledh-Dhalin´´në vend të ´´ve led-Dalin´´, duke ndryshuar´´d´´në ´´dh´´ose thonë ´´elhemdu lilahi´´në vend të ´´el hamdu lilahi´´. Apo thojnë ´´ijjake nabudu ijjake nestein´´duke fshirë lidhezen ´´ve´´(dhe) nga ajeti. Të tjerët thonë ´´ijake´´duke lene pashqiptuar dyfishin e germës´´j´´dhe nëse lexuesi e mendon qëllimisht këtë kuptim, atëherë ai behet jobesimtar, sepse kuptimi ´´ijake´´është drita e diellit. Disa njerëz thonë´´Amin´´jashtë normave dhe dyfishojen theksin të shkronja´´m´´ku mund në këtë mënyrë, namazi i tyre të mos pranohet.
Gabim tjetër bërja e veprimeve të namazit përpara imamit apo njëkohësisht me këtë Ebu Hureje r.a. transmeton se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë :
´´A nuk frikësohet ai që e ngrit kokën para imamit nga rukuja apo sexhdja se Allahu do ti bëjë kokën si të gomarit´´.
Buhariu 2/182
Janë tri raste në lidhje me namazliun dhe imamin : namazliu e arrin rukun me imamin, kjo i llogaritet si një rekat i plotë, ose namazliu nuk e arrin rukun me imamin dhe në këtë rast nuk llogaritet si rekat i plotë, ose namazliu nuk është i sigurt që e ka arritur rukun me imamin, atëherë namazliu nuk do të llogarit këtë rekat.
Bazuar ne hadithin e Xhabirit r.a.ka thënë:
´´Falja e namazit në xhaminë shenjtë në Meke është sa njëqindmijë namaze, një namaz në xhamin Medine është sa njëmijë namaze dhe një namaz në xhamin ne Kuds- Aksa është sa pesëqind namaze diku tjetër´´.
Duhet theksuar se lenja e namazit me xhemat nuk është nga mëkatet e vogla por është mëkat i madh.
Gabim tjetër është që pas namazit, disa persona në vend se të përshëndesin me Es-Selamu alejkum, thonë :´´Allahu ta pranoftë namazin tënd (Allahu të beftë kabull)´´edhe pse Allahu i Madhërishëm thotë :
´´Përshëndetja e atyre , kur ta takojnë Atë, është paqe´´Selam´´. Ai u ka përgatitur atyre shpërblim bujar´´.
Ahzab 44
Abdullah iben Amer ka thënë :
´´E kom parë të Dërguarin e Allahut, s.a.v.s., duke bërë tesbih me dorën e tij të djathë´´. Ebu Davudi 1502
Gabim tjetër është e urryer biseda pas namazit të jacisë, sepse janë urdhëruar që të flenë pas namazit të jacisë me shpirt të pastër.
Kalimi para personit që falet, ku i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Nëse personi që kalon para duarve të atij që falet do të dinte madhësinë e mëkatit të tij, atëherë do të preferonte me mirë të priste dyzet vjet sesa të kalonte para tij´´.
Gabimet gjatë namazit të xhumasë, ku i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Kushdo që e dëgjon ezanin e namazit të xhumasë dhe nuk merr pjese në të, e pastaj e dëgjon prapë dhe nuk merr pjesë, e pastaj e dëgjon për të treten herë dhe nuk merr pjese, Allahu do t´ia vulosë zemrën e tij dhe do ta shendojë atë zemër hipokriti´´.
Bejhekiu 2/53
Le të ruhen nga Allahu i Madhëruar ata që e lënë namazin e xhumasë, këta njerëz: shikuesit dhe telespektatorët e ndeshjeve të futbollit, rojet e mbretërve dhe udhëheqësve, dhëndri, ata që shkojnë të piknik në ditën e xhumasë, etj.
Futbolli sot është bërë një nga mjetet shkatërruese të cilën armiket e Islamit e përdorin kundër tij dhe i nxisin të tjerët ta përdorin atë. Kjo është e qartë në protokollin nr.13 te´´Protokollet e Sionit(Izraelit)´´ku thuhet:´´...me qellim që njerëzit të devijojnë të mbesin në huti dhe të mos dinë se çka i pret dhe as të mos shqetësohen për çështjet e tyre, në do të tërheqim vëmendjen e tyre duke përdorur mjetet e argëtimit dhe zbavitjes, lojëra të këndshme, lojëra të tjera dhe çka dëshirojnë epshet e tyre, do të ndërtojmë pallate të stolisura dhe të zbukuruara dhe do të bëjmë që mediet të propagandojnë duke i futur ata në garat e sportit dhe lojërat artistike´´.
E pra i nderuari vëlla i dashur mysliman çka dëshiron armiku yt nga ti.
Gabimet e taksojnë shpërblimin e namazit të xhumasë, ku nga Eus iben Eus transmetohet se e ka dëgjuar se Dërguari i Allahut, s.a.v.s., duke thënë:
´´Kush lahet dhe pastrohet mirë në ditën e xhuma, shkon herët në xhami, ecën në këmbë e jo duke kalëruar , i afrohet imamit, e dëgjon atë dhe nuk flet, atëherë për çdo hap të tij do të këtë shpërblimin e një viti të tërë të agjërimit dhe faljes se namazit të natës´´.
Ahmedi ne musned 4/104
Nga Ebu Hurejre r.a., rrëfen se i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Nëse i thua shokut tënd: hesht në ditën e xhumasë kur imami është duke e mbajtur humben, atëherë pa dyshim ti ki (fol fjale të pavlerë)´´Një version tjetër´´Kush që flet (gjate hutbes), nuk ka xhuma´´.
Shumë njerëz në ditët e sotme i humbin këto shpërblime dhe mirësi për shkak të përtacisë apo injorancës dhe e humbin sunetin e te Dërguarit te Allahut, s.a.v.s.
p.sh.
Se pari nuk ka çka të vijë në xhuma as një njeri i cili ka mëndur, mendon apo do të mendojë diç të keqe për atë imam-ligjërues, mos të humbë kohë se kot falet-harrojë atë xhami, harrojë atë imam, sepse është nga mëkatet e mëdha, atë ditë feste, se xhumaja është festë e madhe për myslimanit, imami është person që përfaqëson ma të dashurin tonë e kësaj jetë, të Dërguarin e Allahut të Madhëruar, Muhamedin s.a.v.s., O Allahu im i Madhëruar largona nga këta persona, sepse këta pa dyshim, janë persona nga të humburin e vërtet.
Ata nuk vijnë herët për namazin e xhumasë
Ata që nuk lahen-pastrohen dhe nuk përdorin parfumet dhe misuakun,
Biseda dhe mosdëgjimi i fjalëve të ligjëruesit të hutbes në ditën e xhumasë,
Disa flenë derisa imami është duke mbajtur hutben
Është e pëlqyer që personi i cili është përgjumesh(i kotur) të ngritët nga vendi i tij dhe të shkojë në një vend tjetër në xhami.
Disa njerëz e kthejnë shpinën kibles dhe imamit derisa ai është duke e mbajtur hutben. Nga Iben Kajimi (Allahu qoftë i kënaqur me të) në lidhje me sjelljen e shokëve të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s., ka thënë:´´Kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., e mbante hutben në kembë, të gjithë shokët e tij e kishin zakon të kthenin fytyrën kah ai dhe ai qëndronte përballe tyre´´.
Disa njerëz luajnë me tespih apo me diçka tjetër derisa imami është duke mbajtur hutben.
Kapërcimi mbi kokat e njerëzve shqetësimi i tyre në xhami ditën e xhuma,
Ka thënë Abdullah iben Buser(Allahu qoftë i kënaqur me të)´´ Njëherë një njeri erdhi dhe po kapërcente mbi qafet e njerëzve në ditën e xhuma, derisa i Dërguari i Allahut: s.a.v.s., ishte duke e mbajtur hutben dhe i tha:
´´Ulu poshtë, sepse mjaftë i lëndove e i shqetësove njerëzit dhe ke ardhur me vonesë´´.
El-Muxhteba 1/207
Disa njerëz qëndrojnë ulur të zvarritjen këmba-duar(si fëmijët). Kjo shaton dembeli.
Në ´´Sahihun´´e Buhariut transmetohet nga Xhabiri (Allahu qoftë i kënaqur me të)´´ka thënë:
´´Njëherë një person hyri në xhami derisa i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ishte duke mbajtur hutben, e pastaj i tha atij:´´A je falur o filan´´Njeriu tha:´´Jo``. I Dërguari i Allahut , s.a.v.s.,tha:´´Ngrihu dhe falu``
Disa nga gabimet e ligjëruesve gjatë hutbes.
Para se gjithash ligjëruesi duhet të njohë mirë gjuhen, posaçërisht renditjen e fjalive, të jenë në gjendje të flasin rrjedhshëm me njerëzit duke përdorur shprehje të thella, të cilat ndriçojnë mendjen e dëgjuesve.
Në ditët e sotme hutbet janë bërë me tradicionale dhe mbajtja e tyre është bërë një punë zyrtare e cila kryhet duke i mësuar përmendesh letrat e shkruara dhe me pas duke e recituar mbi mimber, është bërë aq e thjeshte si fshirja e xhamisë.
Ata harrojnë se pozita e tyre (qëndrimi ne mimber dhe mbajtja e hutbes) është e njëjte me pozitën e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., dhe të halifeve të drejtë të tij dhe ata që erdhën pas tyre.
Mimberi është amanet që ua ka besuar Allahu i Madhëruar, të cilën duhet të lartësoni, të madhëroni dhe të thirrni vetëm në adhurimin e Allahut të Madhëruar e jo të lartësoni vetët tuaja dhe të bëheni egoist mbi njerëzit dhe që njerëzit të ngritin gishtin kundër jush.
Mimberi është themeluar për ngritjen lartë të fjalës se Allahut të Madhëruar. Ai nuk është vend për përgojim, abuzim, përqeshje dhe diskreditimin e njerëzve të tjerë.
Mimberi nuk është vend për të shfryrë urrejtjen e tepruar dhe fanatizmin e neveritshëm, por është vend i përhapjes se të Vërtetës(fjalës se Allahut Lavdiplotit).
Mimberi nuk është pronë private e askujt, mimberet janë pronë e Allahut të Madhëruar, Zotit të boteve, prandaj të nderuar ligjërues, ndaloni gjuhet tuaja nga përgojimi i myslimaneve, posaçërisht atyre që e pasojnë Kuranin, Sunetin. I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Dijetaret janë trashëgimtaret e të Dërguarve´´dhe ne një hadith tjetër :
´´Kushdo që shpreh armiqësi ndaj të dashurit tim, unë do t´i shpall lufte atij´.
Ligjërues, bëhuni besnik ndaj Allahut të Madhëruar, të Dërguarit të Tij, s.a.v.s., dhe mos u bëni fanatik për një parti, grup, por kapuni për të vërtetën dhe keni kujdes nga pasimi i epsheve, mos i mërzitni njerëzit me fjalimet e juaja të gjata dhe përkujtoni fjalët e të Dërguarit të Allahut,s.a.v.s.,
´´Fjalët e shkurta dhe namazi i gjatë i njeriut janë shenjë dhe tregues i diturisë fetare të tij´´.
Muslimi
Gabimet e ligjëruesve gjatë fjalimit të hutbes janë.
- Mospërshëndëtja e njerëzve kur ligjëruesit shfaqen para tyre,
- Hipja e ngadalshme mbi mimber,
- Ngritja e duarve gjatë lutjes etj.
Gabimet që bëhen gjatë namazeve të udhëtimit.
Disa njerëz kur janë në udhëtim, falin të pesë kohët e namazit në kohën e tyre të caktuar duke mos shkurtuar ato. Këto njerëz në këtë pikë nuk praktikojnë senetin sepse është vërtetuar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., në udhëtime shkurtonte dhe bashkonte në mes të dy namaze, disa njerëz vejnë një kusht që duhet të kalohet një largësi e caktuar ne mënyre që të bashkohen dhe shkurtohen namazet. Sa është
kjo distance është një çështje që ka mospajtime mes dijetareve dhe ekzistojnë diku rreth njëzet mendime të ndryshme në lidhje me këtë çështje, por shkurtimi i namazeve fillon me kohën kur personi del nga qyteti i tij dhe ky është mendimi i shumicës se dijetareve. Allahu i Madhëruar e di me se miri.

Sëmundjet e trupit

Rregullat e diagnozës mjekësore
dhe trajtimi

Mjeku me përvoje dhe inteligjent i ndjek 12 rregulla për shërimin e pacienteve:
- e përcakton dhe klasifikon llojin e sëmundjes,
- hulumton, shkaktarin e sëmundjes,
- hulumton gjendjen momentale trupore, fuqisë dhe dobësisë të pacientit, se a mund ta luftojë sëmundjen,
- hulumton ekuilibrin e sekrecionit të trupit,
- identifikon gjendjen e prishjes se sekrecioneve të trupit,
- shqyrton moshën e pacientit,
- shqyrton shprehitë e tij,
- shqyrton stinën dhe kohën ku mund të behet trajtimi ma efikas,
- shqyrton atdheun e pacientit dhe lloji e tokës ku është rritur,
- shqyrton kushtet e jetesës dhe shkallen e ndotjes se ajrit në të cilin jeton pacienti,
- përcakton llojin e ilaçit fuqidhënës që mund të pranojë organizmi i pacientit,
-përcakton llojin e ilaçit që do t´i japë pacientit dhe dozën e nevojshme për të mposhtur sëmundjen ,
-qëllimi i mjekut nuk do të ishte kufizimi vetëm me mposhtjen e simptomave ose izolimin e tyre, por në vend të kësaj të behet luftimi i sëmundjes, eliminimi radikal i sëmundjes.
I Dërguari i Allahut s.a.v.s., ka thënë´´Jam dërguar si mësues´´. Prandaj, si mësues, ai ka folur secilit njeri në përputhje me shkallen e të kuptuarit të tij.

Dhimbja e kokës dhe migrenës

Dhimbja e përgjithshme e kokës shkaktohet nga mungesa e ekuilibrit në kombinimin e sekrecioneve themelore të trupit, që është çrregullim i sekrecioneve të trupit që ndjek pothuajse çdo sëmundje, dhimbja tipike e kokës mund të jetë e madhe dhe e pjesërishme, kur dhimbja është periodike dhe e kufizuar në njërën anë të kokës, është quajtur migrenë. Migrena shkaktohet edhe nga mbyllja e enëve të gjakut në tru.
Dhimbja e kokës është pasoje e inflamacionit të cipave të trurit, për shkak të akumulimit të avujve që duan të dalin jashtë, por duke mos pasur mundësi të dalin, ata shkaktojnë dhimbje të fortë dhe intensive të kokës.
Secili lloj i dhimbjes se kokës, trajtohet shërohet në përputhje me llojin dhe shkaktarin e vet, po ka ndonjëherë që mund të trajtohet vetëm me pushim. qetësi dhe rehati.
Abdullah bin Mesudi i kishte thënë gruas se vet, e cila është sëmur´´Pse nuk po vepron ashtu siç ka porositur i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., se pari shpërlaj sytë me ujë të ftohet dhe lutu:
´´O Zot i njrëzeve, m´i hiq telashet e mia. Me shëro nga kjo mundje, sepse Ti je Ai i vetmi që ke ilaç për çdo sëmundje. Zoti i madh, me shëro plotësisht dhe mos lejo që të më rikthehet sëmundja´´.
Ku gjaku do të qarkulloj pa pengesa në zemër dhe kjo do të shfaqet ku kënaqësia e freskon gjakun, e shpejton qarkullimin e tij nëpër arterie dhe shuan etjen. Sa me i fuqishëm të jetë besimi, aq me e madhe është dashuria për Zotin, të mirën dhe kënaqësia e të qenit afër Tij, dhe sa me e përzemërt dhe e zjarrtë të jetë gjakimi për të takuar Zotin e vetë, aq me e fuqishme behet dëshmia, kënaqësia për vullnetin e Zotit dhe njohja e dhuratave të Tij të panumërta.

Imponimi apo heqja dore nga ushqimi
dhe heqja dorë ndaj një gjejë.

´´Lukthi është vendi i çdo sëmundje´´
Lukthi i banorëve të vendeve me klimë të ftohtë është i nxehtë, kurse lukthi i banoreve të vendeve me klimë të nxehtë është i ftohet. Kjo është i ngjashëm me burimet dhe gurrat natyrore, ku uji është i ftohte verës, kurse me i nxehtë dimrit.
Shkak i kësaj është lloji i tokës, i ujit dhe i ajrit. Në tokë ekzistojnë shumë dallime, si edhe të njerëzit. Prandaj secila tokë prodhon ushqimet e nevojshëm me vlera ushqyese që i nevojiten njerëzve të atij vendi.
Kjo botë është si një copë akulli i lëne në diell.
Ka disa shkallë etapa që njeriu duhet të heqë dorë:
Të jetë modest, të mirat të cilat shpirti i lakmon dhe heq dorë vullnetarisht nga të gëzuarit e tyre, dhe që njeriu të heqë dore nga kënaqësitë e kësaj bote.
-Si mund të frikohet njeriu nga varfëria kur e Allahut tim është:
´´E Tij është çdo gjë që ekziston në qiej dhe në tokë dhe çdo gjë që gjendet në mes tyre, edhe çka nën dhe´´.
Ta Ha,6
Përderisa të mos bindesh se është me i sigurt në atë që është në dorën e Allahut, nuk do të vije edhe fuqia dhe sinqeriteti i bindjes, fatkeqësisht njerëzit i ka goditur pasuria, fëmijët e të ngjashëm, kështu e kanë humbur edhe shpërblimin në boten tjetër.
Prandaj, koha është kapitali i njeriut me të cilin tregton me Zotin e tij të Madhëruar.
Njerëzit në këtë lami, në këtë botë ndahen në dy lloje:
1. Ata që mohojnë boten e ardhshme,
brenga dhe preokupimi kryesor i të tillëve është kënaqësia në këtë botë dhe dhënia pas epsheve para vdekjes, dhe
2. Ata që me besojnë edhe boten e ardhshme
edhe shpërblimin edhe dënimin për veprat e bëra në këtë botë, ata ndahen në
tri lloje:
a) ata qe bëjnë mëkat ndaj vetes:
Shumica prej tyre përcaktohen për bukuritë dhe të mirat e kësaj botë, andaj as shikojnë si i marrin, as si i përdorin, kështu që kjo botë është preokupim i tyre kryesor, këta janë ithtarët e lojës, argëtimit, ahengjeve, gostive dhe pispillosjeve, me një fjale nuk e kanë kuptuar qëllimin e jetës në këtë botë.
b) ata që në gëzimin e të mirave të kësaj botë janë të matur,
Lidhur me këtë Omer Ibn El-Hattabi ka thënë:
´´Sikur të mos frikësoheni se shpërblimi për vepra të mira në boten tjetër nuk do të me zvogëlohet edhe unë do tu bashkohesha në gëzimin e kënaqësive të kësaj botë´´.

c) ata që, me vullnetin e Allahut,me vepra e tyre të mira tejkalojnë të tjerët,
Ata janë te vetëdijshëm se Allahu robërit e Tij në këtë botë i ka vendosur për ti sprovuar dhe për të parë kush do të sillet me mirë.

Aspekti seksual

Hedhja e spermës nga trupi lehtëson dhe qetëson, përkundrazi, pengimi dhe retencioni i spermës se grumbulluar mund të shkaktojë lloje të ndryshme të sëmundjeve serioze, sëmundje mendore dhe çmendje. E vetmja kënaqësi që ofrojnë marrëdhëniet e këtilla është siguruar edhe në Xhenet, por atje sperma nuk ejakulon, nuk rrjedh në mënyre të natyrshme, dhe as nuk reprodukohet.
Heqja dorë nga marrëdhëniet seksuale për një kohë të gjatë e dobëson sistemin nervor, zvogëlon penisin dhe çrregullohej sistemi i tretjes.
Dobitë nga marrëdhëniet seksuale të lejueshme përfshijnë mbrojtjen e syve që të mos e shohin që nuk është e lejueshme, ruajtjen e pastërtisë, kontrollimin e pasioneve. Kjo gjithsesi do të përgatisë dhe do të pajisë besimtarin dhe besimtaren me dobi të pakufishme në këtë dhe në boten e ardhshme.
I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., i nxiste besimtaret për t´u martuar, dhe u thoshte:
´´Martohuni dhe lidin fëmijë, sepse do të mburrem me numrin tuaj në ditën e dhënies se llogarive´´.
Ebu Davudi,2050
Është sunet që të mos këtë marrëdhënie seksuale pa përkëdhel bashkëshorten, dhe pas çdo aktit seksual, por para gjumit të behët pastrimi( gusul).
I Dërguari i Allahut,s.a.v.s., i ka nxitur njerëzit që të zgjedhin vajza të reja dhe virgjëresha.
Është e shëndetshme marrëdhënie seksuale sepse siguron ekuilibrin ndërmjet temperaturës dhe të ftohurit, thatësisë dhe lagështisë.
Mendimet epshndjellëse,të fokusimit në shikimin e fotografive nuk duhet të detyrojnë veten për të kryer aktin seksual pa pasur dëshire ose nevoje për të.
Disa mjek pohojnë se marrëdhëniet seksuale me një grua me përvoje sjellin me shume kënaqësi sesa me një virgjëreshe. Natyrisht, ky është një mendim i gabuar dhe nuk përmban asnjë rendësi morale apo fetare.
Është e detyrueshme kur të vijë deri të ejakulimi, ejakulimi të behët i plotë të spermës, sepse nëse mbetet në trup, ku prishet dhe kalbëzohet, si pasoje e kësaj, këta mikroorganizma të kalbëzuar, në të cilin trupi nuk mund t´i hedh jashtë vetëm nëpërmjet koitusit, do të mbeten në gjak dhe aty do të shkaktojnë toksikimin.
Sa i përket marrëdhënies seksuale anale janë të ndaluara, i Dërguari i
Allahut, s.a.v.s., ka thënë:´´I mallkuar qoftë ai që kryen marrëdhënie seksuale anale me gruan´´.
Ahmedi,2/444
Ku është ligji i xhunglës.

Dashuria e flaktë ose shfrenimi seksual është një lloj i sëmundjes se zemrës.
Allahu i Gjithëfuqishëm e ka përmendur rastin e Zelihas, gruas se ministrit Egjiptian , me Jusufit a.s., ku Allahu tregoi mëshirën e vet ndaj Jusufit a.s. i cili menjëherë e dalloi çka është e drejt e çka jo, pra gabim, çka është e vërtetë e çka gënjeshtër, dhe çka është e ndaluar e çka është e lejuar, u nis kah dera për t´u
larguar, për t´i shpëtuar kurthit që ia kishte ngritur Zelihaja.
Allahu i Gjithëfuqishëm gjithashtu ka përmendur rastin e Luti a.s. për ti shkatërruar qytetet Sodoma dhe Gomora.
Në Sahihul-Hakim është shënuar se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., ka thënë:
´´Cilindo lloj të njerëzve e do individ (ose që shoqërohet me të në këtë botë), ai do të ringjallet se bashku me të(në jetën pas vdekjes)``.
Ahmedi,6/145,
Njerëzit e drejtë, të pastër, të sinqertë dhe të mirë mblidhen dhe qëndrojnë bashkë në këtë botë dhe, me vullnetin e Allahut, ata do të qëndrojnë se bashku edhe në jetën pas vdekjes. Ngjashëm me këtë, kriminel, të padrejtët, shtypësit dhe njerëzit të tjerë të këqij qëndrojnë se bashku në këtë botë dhe, me siguri, do të jenë se bashku edhe në botën tjetër pas vdekjes.

KAPITULLI I DYTË-SHPIRTI

´´...Thuaj:´´Shpirti është çështje e Allahut...``. Isra 85
´´Allahu është Krijuesi i çdo gjëje...``.
Zumer 62

Shumë dijetar janë të mendimit se nefsi i njeriut është ai që e pengon zemrën të arrijë deri të Zoti i vet, në këtë drejtim ka dy lloj njerëzish, nefsi i të cilëve i ka pushtuar dhe i ka detyruare të nënshtrohen, andaj janë të humbur, dhe lloji tjetër që e ka mposhtur nefsin e vet dhe e ka detyruar ti bindet dhe nënshtrohet urdhrave të tyre.
Ai që arrin ta mposhtë nefsin e vet, ia ka dalë dhe ka fituar, ndërsa ai që e lejon të mposhtët nga nefsi i tij, ka pësuar dhe është i humbur, sepse nefsi fton për shfrenim.
Allahu i Madhërishëm në Kuranin Famëlartë nefsin e ka përshkruar me tre atribute:
shpirt i bindur, shpirt qortues , dhe shpirt që është i pirur për të keq.
Shpirti i qetë-Nefsi Mutmeine
Tenja e Lavdiplotit:
´´O ti shpirt i bindur plotësisht´´- Fexhr 27.
´´Ata që besuan dhe me të përmendur Allahun, zemrat e tyre qetësohen, pra ta dini se me të përmendur Allahun zemrat stabilizohen``. Rra´d 28
Siç thotë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.,´´Iman i pastër´´.
Nga Ibn Abbasi r.a.,transmetohet se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., të këtë thënë:
´´I qetë, do të thotë: tërësisht i bindur´´.
Ky është njeriu të cilin e godet ndonjë fatkeqësi, por duke qenë i vetëdijshëm se kjo është nga Allahu-pajtohet me realitetin dhe mbetët i lumtur, pos kësaj nuk ka kurrfarë dëshire, epshi, as nevojë për të imtuar të tjerët, në vend të krenarisë dhe mendjemadhësisë është modest, dhe nuk shpenzon në gjera që nuk e afrojnë kah Zoti i tij.
E ska dyshim se pendimi përmban një qetësi dhe siguri e stabilitet, çdo epsh ka dehje, e cila ia kalon dehjes se alkoolit, kështu edhe hidhërimi posedon dehje më të madhe se dehja e pijes.
Sikur njeriu të jetë i drejtë ndaj shpirtit të tij do të gjejë atë tepër të shqetësuar, të frikësuar dhe të pasigurt kur ai i humb ato, por dehja ia mbulon ato dhe kur t´i hiqet mbulesa i sqaron realitetin në të cilin ishte, p.sh. përsosuria e syrit është në shikim, përsosmëria e veshit është në dëgjim, përsosmëria e gjuhës është në të folur, atëherë pasojnë dhimbja dhe pakësimi sipas humbjes se saj. Prandaj shpirti i qetësuar , ku ai qetësohet largohet nga dyshimi në bindje, nga injoranca në dituri, nga hutimi në rikujtim, nga tradhtia në pendim, nga jo sinqeriteti në sinqeritet, nga gënjeshtra në të vërtetën, nga dobësia në zell.



Shpirti vetëqortues-Nefsi Levvame

Ky është shpirti i cili nuk mund të qetësohet, herë gëzohet, e herë pillohet, herë-herë është i kënaqur, e herë i hidhëruar dhe herë është i bindur, e herë i frikësuar.
Shpirti i qortuar, është shpirt të cilin e qorton pronarin e tij, për atë që nuk është mjaftë i përkushtuar ndaj Allahut Madhërishëm.
Ky lloj shpirti dyshon brenda ditës, muajit, vitit dhe jetës, ai dyshon shumë, kujton, harron, pranon, refuzon, zbutet, zbulon, pendohet, ashpërsohet, do urren, gëzohet, pikëllohet, kënaqet, hidhërohet, respekton, frikësohet, prishet dhe shumë gjendje të cilat ai i përjeton brenda në kohe.
Shpirti qortues dhe i qortuar është vazhdimisht qorton veten e tij për mangësinë në bindje në Allahun, me të gjitha përpjekjen e tij.
Në lusim Allahun e Madhëruar që të na mbrojë nga e keqja e shpirtrave tanë dhe e keqja e veprave tona.
Shpirti që është i pirur për të keq-Nefsi Emare
Shpirtin e qetë gjithnjë e përcjell meleku i cili e orienton e frymëzon me vërtetësi, i urdhëron shpirtin të besojë Allahun e Madhërishëm, në anën tjetër shpirti i cili nxitë për prapësi, e përcjell shejtani i cili mashtron, i futë premtime të rreme, i udhëton dhe ia zbukuron të keqën e udhëton krejt në kundërshtim me urdhrat e melekut.
Siç thotë i Dërguari i Allahut,s.a.v.s.:
´´... Shejtani u premton varfëri dhe ju urdhëron me imoralitet ...``
Hulumtimi i ndërgjegjes se shpirtit Imam Ahmedi nga Omer Ibn El-Hattabi r.a., transmeton të këtë thënë:
´´Llogarituni vetë, para se nga ju kërkohet të jepni llogari´´.
Besimtarët janë të tillë që Kurani i ndalon të mos dështojnë, andaj i mbron nga shkatërrimi. Ai asgjë nuk e ka të sigurt, përderisa të takohet me Allahun e Madhërishëm, ngase e din se do të përgjigjët për gjithçka që dëgjon me
veshë, shikon me sy, thotë me gjuhë, prekë me duar, shkelë me këmbë, shkurt gjithçka që bënë.
Nga çuditë më të mëdha të njerëzve është se ai i bën magji mendjes dhe zemrës ku janë me mendje e ëndrra të fëmijëve.

A kanë njohuri të vdekurit për vizitën dhe përshëndetjen e të gjallëve?

Ibn Abdul-Berri na tregon se është vërtetuar që i Dërguari i Allahut,s.a.v.s., ka thënë:
´´Sa herë që një mysliman kalon pranë varrit të vëllait të tij, të cilin e ka njohur në këtë botë dhe e përshëndet atë me selam, Allahu ia kthen shpirtin atij (pronarit të varrit) që ta kthejë selamin``.
Hatibi në Tarib 6/3175
Në dy Sahihët(Buhariu dhe Muslimi) transmetohet se Omeri r.a. i tha: O i Dërguar i Allahut, si po flet njerëzve të cilët janë kalbur ? Ai u përgjigj:
´´Pasha Atë që më dërgoi me të vërtetën, ju nuk më dëgjoni më mirë se ata, por nuk kanë mundësi të na përgjigjen``.
Buhariu 3976
Dërguari s.a.v.s., vendosi ligj për umetin e tij: që kur t´i përshëndesin banorët e varrezave me selam, t´i përshëndesin sikur ata janë duke iu folur, e të thonë:
´´Es-selam alejkum shtëpi e popullit besimtar``.
Muslim –El Xhenaiz 104

Për vizita të vdekurit njoftohen në mbrëmjen e ditës së xhumasë dhe në ditën e shtunë deri në lindje të diellit. E pse jo në ditët e tjera?, përshkak të vlerës dhe madhështisë së ditës së xhuma.
Është vërtetuar në Sahih se i vdekuri ndihet mirë me ata të cilët ia përcjellin xhenazen edhe pas varrosjes së tij.

Të vdekurit pyesin për të gjallët dhe janë në dijeni për fjalët dhe veprat e tyre

Nga Ebu Hurejre r.a. i cili transmetoi se Pejgamberi Muhamedi s.a.v.s.,tha:
´´Nuk ka asnjë që më përshëndet mua me selam, përveç se Allahu do të ma rikthejë shpirtin tim që t´ia kthejë selamin``.

Po ashtu Ai s.a.v.s., i mëson sahabët r.a., kur të hynë në varreza të thonë: ´´Es-Selam Alejkum o banorë të këtyre shtëpive``
Shebib ibn Shejbe tha: Më porositi nëna ime në çastet e vdekjes duke më thënë: O biri im, kur të më varrosin ndalu të varri im dhe thuaj: Oj nëna e Shebibit thuaj La ilahe il-ilAllah. Kur e varrosa, u ndala të varri i saj dhe thashë: Oj nëna e Shebibit thuaj La ilahe il-ilAllah, pastaj shkova. Në mbrëmje e pashë në ëndërr si po më thoshte: O biri im, gati u shkatërrova sikur të mos më vinte shprehja La ilahe il-ilAllah, pra, ti vërtet e zbatove porosinë time, o biri im``.
Takrib,1/346