Ajo Vdiq

[eris]

DASHURI


Erdhi errësira, e bashkë me zbehjen e dritës, kur nata qëndroi mbi mua e rreth meje për të më bërë shoqëri, u mbaruan fjalët, dhimbja ime u nis drejt venave për të më helmuar shpirtin duke klithur: Ajo vdiq!
Pas kësaj, shpirti im u flak gjithë përbuzje në botën jashtë meje, i vuri zjarrin vetes, nisi të digjej në një tym të dendur të zi, dhe depërtoi në lëkurën e një qeni kobndjellës, që cmendurisht vrapoi në varreza, aty ku ATA po hapnin një varr për time bijë në mes të natës. Qeni ndaloi dhe lëshoi një kujë, që mbushi si një lëng i ngjitshëm në duar, gropën e zbrazët nga dheri. Varrmihësit shtangën, u përpëlitën mes frikës e dhimbjes kur qeni u tregoi dhëmbët, e nën kërcënimin e tij për pak u tërhoqën mbrapa për të rënë në varrin e ri. Kurse unë, pa ndjekur dot veprimet e njëpasnjëshme, rashë në një gjumë, ah, sa do të dëshiroja të ishte vdekje përhumbja që solli pakëz prehje në mendimet e mia.

^ ^ ^

-Ku jam kështu?!-pyes veten dhe shoh dhomën e zbrazur, të rrokullisur përmbys, me xhama të thyer, dritare që nuk janë në vendin e tyre dhe gjak gjithandej. Pastaj ndjeva një tronditje të cuditshme në zemër, sikur ajo që po përjetoja ishte një eksperiencë e trupit dhe jo e shpirtit, më tej sikur të mos kishte ndodhur aspak rrëmuja e mëparshme e inatit tim, u përplasa në gjunjë e klitha:
-Eni vdiq!
Vajza ime më braktisi. Katërmbëdhjetë vjetët e saj ishin shumë pak, ishin një krim ndaj Zotërve në qiej që zgjatën dorën për të marrë ekzistencën e porsaformuar.
Kur u ul vala e mendimeve të mia, si ngurtësoi llava e zjarrtë që plluskonte prej indeve dhe dhimbjes sime, e kuptova sa keq do të ishte tani pa atë. E ndjeva se edhe unë do të vdisja shumë shpejt, se në vetminë time nuk do të ishte e mundur një mbijetesë pa Enin. Pastaj u përpoqa të sjell ndër mend tiparet e gjalla të saj, por vështrimi i turbullt më formuloi një trup të paformë, që i ngrirë qëndronte si statujë mbi shtratin ku flinim të dy bashkë cdo natë.
-Babi, mos u mërzit kur unë të vdes! Gjithmonë do jem pranë teje, nuk të braktis si të tjerët!
E ku janë demonët e botës, që vendosin drejtësinë e kësaj jete muti?-klitha me një pasion të tërbuar për të vdekur e për t’i dhënë asaj frymë sërish.
-Sa mirë të shohësh gjithcka nga lart, është shumë bukur të jesh e tejdukshme që të të shohin vetëm njerëzit që ti do dhe askush tjetër. Eh, babi. Unë do të jem një ëngjëll dhe gjithmonë do të vij të strukem tek ty, të fle me ty, të të mbroj ty, të të dua ty sepse ti s’ke asnjë tjetër, je vetëm…
Dialogjet e vajzës sime erdhën si një vaj i përzishëm, i kobshëm, i njëjtë me klithmat e bashkëmoshatareve të saj që e vajtuan me zë, si të rritura, të droguara nga frika e dëshira për të mos humbur Enin edhe ato.
Pa dashur, rashë sërish në shtrat, i dendur me valiume për t’i prerë rrugë mendimeve, që tërbueshëm kafshonin mishrat e trurit tim të varfër.

. . .
-Eh, dashuria, dashuri!
Dikur jetonte një qytet vetëm për dy njerëz, i formuluar për ndjenja përrallore, me të cilat ata ushqenin njëri tjetrin. Vajza ishte e lumtur, e qeshur, ndjente një dhimbje për të dashurin e saj, sepse e donte aq fort, në përmasa aq të pabesueshme sa një fije e flokut të tij i tensiononte shpirtin dhe e helmonte në skutat më të errëta të zemrës.
Foleza qytet e të rinjve të dashuruar, ishte një zinxhir që përhapej kontureve dhe e bënte të tejdukshme strehën në sytë e njerëzve normalë apo të padashuruar.
Dikur, djali nën tensionin e hormoneve të veta, i dehur keqas nga alkoli dhe afshi që i verbonte syte, përdhunoi në një natë pa hënë dëshirat, besnikërinë dhe gjumin e vajzës. E keqtrajtoi dhe bëri të zhdukej përfundimisht lidhja shpirtërore e tyre që do idealizohej nga martesa.
Kështu, duke thyer premtimet dhe ndjenjat e veta, djali garantoi një vdekje të pahirshme, jo të denjë për vajzën që dashuronte, ajo dha shpirt po atë natë, kurse të nesërmen i gjithë qyteti nga i tejdukshëm u materializua falë shkatërrimit që i erdhi nga tërbimi i djaloshit. I errësuar nga dhimbja, mëkati dhe pafuqia ndaj vdekjes, duke i vënë zjarrin inatit dhe qytetit të vet, djaloshi vdiq i karbonizuar nga flakët, që shëmben romantizmin dhe kolonat e qytetit, mbi rrënojat e të cilit, akoma e nxehtë dhe e paformësuar, si feniks persian, lindi dashuria reale, mëkati fillestar, pasioni shpirtëror dhe epshi fizik. Ky qytet, rrënojat e të cilit sot janë të pashënuara në cdo lloj harte, është pikëtakimi i dashurive të vdekura me ato të gjalla, kështu ka qënë dhe do të jetë hëpërhë përjetësisht…


. . .
Nuk po fle dot, ekzistenca ime është bërë e pamundur, trupi sa po vjen dhe po rëndohet nga një shëmti gjithnjë e më e dukshme. Vuajtja është shtresëzuar në trupin tim. Nuk e ndjej kohën nëse ikën apo ka mbetur në vend, e aq më keq akoma s’e dalloj dot nëse jetoj sot, përderisa për mua vetëm e shkuara egziston.
Më ndodh që të shoh në endërr edhe atë, gruan time të dikurshme, nënën e Enit të cilën falë rastësisë e takova dhe e braktisa dy herë: Rradhën e parë kur ngjizëm foshnjën tonë pa dijeninë e asnjërit, dhe sërish pas 9 muajsh, kur ndjeva në duar përgjëgjësinë e një vogëlusheje që më shihte me ëmbëlsi dhe më fliste në një dialekt të panjohur nga mua.
Që atëherë për gruan, nënën e Enit, nuk kam ditur asgjë, megjithatë gjithnjë i kam folur time bije për një grua aq të bukur e të këndshme, sa ka qënë pak për t’i thënë përrallore, me impulse dhe instikte të tilla sa ka qënë e parezistueshme për cdo lloj burri, të cdolloj kategorie në gjithë botën.
Sa herë flisja për të, vajza ime qeshte, më shihte me vëmendje dhe më pyeste me pasiguri dhe dyshim nëse ishte aq e bukur sa nëna e saj, e kur unë e merrja në krahë dhe e mbuloja me përkëdhelje prindi duke i thënë se bukurinë e saj nuk e kishte kush, ajo lotohej, e nën përndezjen e syve të saj fantazonte të ardhmen, martesën, princin e kaltër që vonoi t’i vije dhe s’i erdhi më kurrë…
E braktis veten prej mendimeve të mia, ngrihem dhe sistemoj një pjesë të rrëmujës, nga forca e zakonit. Pastaj i afrohem sendeve të Enit, i prek, i ledhatotoj por nuk guxoj t’i heq prej aty. E ndiej që një kontakt më pak i mundshëm me cdo gjë të saj, do sillte më pak dhimbje për mua, por unë nuk dua dicka të tillë.
Ulem në gjunjë duke shletuar shënime të sakatosura nga një shkrim i tensionuar, thuajse ishin shënime me frikën mos lexoheshin nga dikush.
Kudo flitej për djem të bukur, për princesha dhe histori dashurie. Pastaj më bie ndër mend që dëshira e vajzes sime leucemike ishte të vishej në vdekjen e saj me një shkëlqim të bardhë, të bukur, vajzëror, plot hijeshi dhe takt, tamam sikur po shkonte në dashurinë e jetës, në takimin e parë me një djalë, pa shoqërinë apo mbikqyrjen time.
U mbyta rishtazi nga lotët dhe nga një kollë e lagur, që përskuqi mushkëritë e mia.
Dola në rrugë, dhe zymtësia e qiellit iu var peshë në qafë gjendjes sime. Po errej, dhe me një tërheqje të pavetëdijshme unë u adresova në varreza. Në atë pak ndricim të fundit, e gjeta si nëpër ëndërr varrin e vajzës sime. E pashë fotografinë e saj dhe u mbyta nga një përlotje e pashpresë, ajo ishte larg, e unë nuk mund të bëja asgjë për të. E ndërkohë, gërvishta mermerin për të afruar më shumë se c’duhej kontakti im me të.
-Do jem me ty përjetësisht, në përëndim të jetëve dhe në rilindjen e botës së ardhme, i pëshpërita me dëshirën më të tmerrëshme që ajo të më kishte dëgjuar të paktën për herën e fundit sa të isha gjallë.
Nën atë pritje të mistershem që po bëja, nata më gjeti të papërgatitur, por mbrojtja ime e vetme ishte shenjtëria e fëmijës që kishte vdekur e njomë, ndaj s’kisha frikë nga asgjë e prej asgjëje.
--Ti je larg, -i pëshpërisja Enit,-por kush po e can kokën se sa larg ti ndodhesh. Unë do të arrij përherë, kudo që të jesh, do të të ndjek, do të të dua shpirti im, fëmija ime. Që tani do nis kërkim e cmendur drejt teje, do vdes dhe do të vij aty, në parajsën tënde për të të marrë dhe plotësuar të gjitha dëshirat e tua të cmendura…
Padashur një zhurmë ndërpreu epilogun tim me të vdekurën, një tronditje, gjëmim i nëndheshëm lindi që poshtë, varret e bardha të fëmijëve të tjerë u tronditën, po ashtu edhe ai i Enit. Nisi një zverdhje e menjëhershme e gjetheve, e luleve, kurse qipariset varën kokat si të vdekur. U sprapsa i tmerruar dhe u strehova në një gropë ende të freskët, të hapur nga shumë pak.
Varret ishin përmbysur, kryqet, gjysmëhënat, mermerët kishin krisur, ciflat e tyre ishin shpërndarë në atmosferë prej një fuqie të mistershme.
Përpara meje po ndodhte një ridimensionim i realitetit, rregullsia, qetësia, ajri i pastër dhe freskia që shpërhapte kjo varrezë, u zëvendësuan nga një kaos gërmadhash, prej gurëve të thyer, shtëpive të rrënuara, rrugicave të papërfunduara dhe të lëna përgjysmë.
Më tej u dukën para meje trarë të ndezur nga flakë të përjetshme, thuajse isha në ferr u ndjeva. Nxehtësi, tym, padurim dhe një pështjellim i pështirë vinte gjithandej. Rrëmujë, zhurmë, tinguj të pasvdekjes që ishin të vështirë të kuptoheshin për mua. Më ngjante sikur kishte rilindur qyteti i legjendës, varri i përbashkët i djalit dhe vajzës, ku e kishte marrë fillesën dashuria.
Miti erdhi tek unë e më pëshpëriti historinë, por deluzionet, tërbimi im u derdhën pa frikë në kërkim të varrit të vajzës, i cili ishte zhdukur pa lënë shenjën më të vogël të gjurmës në atë rrëmujë.
Dola nga gropa ku isha strehuar, por nuk pashë asnjë të vdekur mbi tokën ku unë hidhja hapat. Gjithcka ndodhte vetë, por s ’vonoi shumë që edhe nga nëntoka sinjalet të shpeshtoheshin, e të jepeshin detajet e ringjalljes së shpirtrave.
Më në fund, me idenë e mjegullt të pozicionit të varrit të Enit, strehohem diku dhe pres...Prej aty shoh një gropë, thellësia e të cilës është e pakonceptueshme. Mbi të vjen e zë vend një dritë e verdhë, tmerrësisht verbuese dhe e këndshme: është një hënë e plotë që zbukuroi mbajtëset e dherit gjithandej. Trembem e largohem me vrap, rrotullohem dhe kthehem pas, më në fund fantazmat po dalin, por unë frikën e ndiej nga zhumra, melodia e gropës që s’guxoj t’i afrohem.
Pastaj i shtyrë nga një kërcënim i brendshëm, shtoj shpejtësinë e cuditërisht pengohem buzë gropës së hapur, ku dikur vdiste trupi i vajzës sime, Enit.
Shikoj poshtë, dhe drita e fortë që sa vjen e qartësohet, më vë në kontakt me dicka mbinjerëzore:
Në gropë ka zënë vend një shtrat bashkëshortor, e aty unë shoh të lëvizë dikush, dalloj kolorin e artë të flokëve të Enit, ndiej një melodi të largët të saj, shoh vajzën time që përkedhelet me dikë, duike i pëshpëritur fraza të gjata dashurie. Padashur nën zgjatjen gjithmonë e më këmbnëngulëse të kokës, ndiej dherin të lëvizë, e nuk mbahem dot derisa rrëshkas e bie në gropë, buzë vendit ku vajza ime po ledhatohej nga një tjetër mashkull.
-Uh, babi, ti qenke?
Dëgjoi zërin e Enit, që më rikujton cdo fragment të asaj nate të cmendur, ngultazi kap shpatullat e atij tjetrit, i shkund me forcë për të pritur eshtrat të shpërndahen nga njëra tjetra, por AI kthehet dhe e kuptoj që s’paskam të bëj me një adoleshent sa vajza ime, as me një tw vdekur, por me një burrë mesatar, që cmendurisht më ngjan në mënyrën më perfekte… Ai jam unë…
Shtrati ku ata të dy janë ulur, është shtrati i dhomës sime, me inicialet e mia dhe të Enit të shkrojtura përsipër. Vetmia, dhimbja, pamundësia për të përballuar jetën i vetëm, më shkruhen para syve e më kujtojnë që në atë gropë është Eni, babai i Enit dhe dashnori i saj, pra unë!!!
Gjithcka kthehet në tallje, me sytë e zgurdulluar prek Enin, shpatullat dikur të sëmura të saj, që tregojnë përgjumjet tona në të njëjtin shtrat, dehjet e mia dhe ngacmimet egzotike në ëndërr, natën.
Gjithcka qesh, më vjen rrotull e më tall, sapo e prek Eni shndërrohet në pluhur, dhe duket sikur gjithcka po mbaron, vetëm unë s’lëviz, po pres agimin, momentin e ndëshkimit të mëkatarëve, kur incesti im pasiv të akuzohet për vrasje, e unë të përvëlohem nga flakët e ferrit, të clirohem nga mekatet dhe të vij më në fund i lirë të takoj Enin tim, vajzën e aqdashuruar më tepër sec duhet, gjithë pasion, mëkat, dehje, si dikur djaloshi që i vuri flakën qytetit, vrau vajzën dhe e la veten nën ndëshkimin e qiejve dhe perëndive, për t’u pastruar me vdekjen e ndjenjave dhe impulseve të tij…


ERIS RUSI

[buna]

eshte kaq e gjalle dhe une e di se ka ndodhur...
para vitesh degjova ne lajme nje baba mbante te mbyllur vajzen e vetme te cmendur dhe i bente dashuri.kur e pyeten si mundi ta bente tha se ashtu i sherbente vetem asaj, i jepte ca caste...

e verteta, e drejta, ligjet, incestet, instiktet...ngaterrohen dhe permbyllen ne trupin tone te varfer dhe te pamundur te jape zgjidhje...