Mimoza Ahmeti
Kush ishte J.V?
As unë nuk e dija
deri atë mëngjes kur ra telefoni:
Jam unë, tha ai, sot më 11
te Lidhja e Shkrimtarëve.
Kishte fytyrën e habisë natyrale
dhe sytë e tij ishin dy flegra pas të cilave
montohej në distancë inteligjenca;
trupi i tij i mëndafshtë i pështjellë
me një kostum
në filenë e të cilit gëzohej
një trekëndësh shamie.
Dridhesha, si para një violinçeli të akorduar
që nuk dija si prekej.
Ai me siguri e vuri re këtë dhe:
A e dini përse ju kam kërkuar?
Po, i thashë, pa ditur kurrgjë,
kishit ndier që doja të njihja një njeri sëre,
diçka si puna juaj, d.m.th. vetë ju,
gjë që e kisha shtyrë gjithmonë për më tej
pasi nuk po ndodhte.
Jeni e çuditshme, ia bëri ai,
pastaj sikur të kish zbritur një vranësirë pranë
i erdhi kujtesa:
Erdha nga Milano më 1944. Disa ditë
vakancë në vendin tim,
kush mund ta mendonte
se angloamerikanët do të na linin ashtu...
Ishte më e besueshme të mendohej se Toka
do të rrotullohej në të kundërt.
Më futën brenda, 12 vjet,
para meje, çvarrosën tim atë
dhe ia hoqën kufomës dhëmbët e florinjtë,
i hodhën eshtrat,
në qeli flija me gjoks,
pasi më shpinë
lagështira të bën tuberkuloz.
Çfarë dinte për mua J.V?
Më thoni, tha ai,
a keni bërë dashuri me E.R?
Kjo ishte një pyetje hapsaqe,
nuk mund të them budallaqe,
që J.V e hodhi si zar
në mes bisedës sonë.
Nuk po ju kuptoj, pëshpërita.
Asgjë, buzëqeshi ai, si të doni.
Jemi puthur pa pështymë. Kaq, ju përgjigja J.V- së.
Pa pështymë- Ho, ho, ho
qeshi ai lehtësisht
sikur diku në një trup tjetër
zemrën e tij
e grithnin me gjilpëra.
E çuditshme, jeni e çuditshme-
por ndjeja se ai nuk qe aspak i çuditur
deri në lëvizjen e dorës që shtynte limitin
dhe pashë se çuditej pse
nuk çuditej fare.
Thomëni, ia bëri ai,
do të bënit dashuri me mua?
(Ishte e treta herë që takoheshim,
këtë herë në shtëpi)
Nuk mundem, nuk kam aftësi.
Thomëni që nuk ju pëlqej.
Përkundrazi i thashë, por s'kam predispozitë.
Si të doni.
Dhe filloi të tregojë për një Princ
të Anglisë:
e dini si bënte
dashuri ky princ me të dashurën
e tij? në dy shtretër përballë, lakuriq
vetëm shiheshin.
Do t'ju pëlqente një dashuri e tillë?
Ky kuriozitet më bën të shkoj-
thashë dhe u çova.
Epo mirë. Si të doni.
Çudi,
e ndjeja se J.V s'më kish për shije,
psherëtinte për femra dhe ja
s'i vinte aspak rëndësi refuzimit tim,
ndaheshim si miq,
takoheshim me mall.
Një lloj emocioni që mua më tensiononte disi
ndërsa atë veçse e hidhte në harrimësi zhvillimesh
ku dëgjimi im
nuk kish fort rëndësi për të.
....
....
Ku jetonte J.V?
Jetonte në vilë, tani të gjithën,
dikur vetëm katin përdhes
si i deklasuar që ishte
Kishte edhe një tjetër vilë
që ia banonte një
anëtarë i Byrosë Politike
dhe një tjetër në Paris
të tjetërsuar poashtu
dhe shumë prona të pamata, të pushtuara
të cilat s'i mori kurrë
pasi, siç tha:
Nuk kam ndërmënd të rri pas dyerve.
Vitet e fundit i kaloi në Paris,
e mora në telefon një ndër herët, por e shoqja:
Doni J.V?
Po, dua J.V.
Kush jeni ju?
Jam M.A si gjithmonë.
Nuk e dini se J.V është i martuar?
Po edhe unë jam e martuar.
D. m. th. ju pëlqen J.V.
Sigurisht që më pëlqen J.V.
Ashtu?
Po, kështu.
Bram.
J.V është një matuf sklerotik
më pat thënë E.R.
Aman, J.V ashtu bën për të
gjitha, më pat thënë O.V
Shërbëtor dhe servil regjimi,
më pat thënë A.P.
E dija që nuk qe kështu,
por një gen bastard
midis genesh gjeniale
qeshte te të gjithë miqtë e mi.
J. V ishte perri njerëzore
dhe nuk e kishte këtë gen
që ndoshta përfundimisht ndan sërën
nga vulgu.
Ishte e fundit specie e tillë
edhe për ne në Francë
tha K.A, një shkrimtar provokativ
nga Parisi,
në atë kohë homo, fytyra e të cilit
ishte abstraksion i gjallë i intelektit:
Ishim në veturë të dy, me J.V
dhe ndalova, pasi përpiqte
këmbët, qante dhe thoshte:
Kam jetuar shumë, o sa e padurueshme
të jetosh kaq gjatë.
Doja ta qetësoja, por ishte e pamundur.
J.V ishte i një elegance të rrallë.
Vuante nga një egoizëm i shfrenuar
tha I.K, padroni i tij,
sikur i vinte inat që po jetonte,
duhet të gëzohesh, i thosha,
në vendin tënd njerëzit gëzohen
të jetojnë kaq gjatë;
po ç'jetë është kjo
pa rini, pa para dhe pa femra,
ç'Paris është ky- më sulej mua.
E tillë është jeta tani
edhe për të rinjtë e Parisit,
ti njeh Parisin e paraluftës,
por ky i konsumizmit
është ndyshe. Mos kërko
gjëra që nuk janë më-
më shpjegonte I.K me mllefin
e atij që ka humbur mjeshtrin.
...
Punë e madhe se vdiq J.V,
më ke mua, tha O.V,
e cila tani nuk ngre as telefonin.
Shëtisja vetëm trotuarit, me një fustan
ruzhë idol,
e pata veshur një herë për J.V
Frynte. Frynte një zbrazëtirë e pashpjegueshme
në gjithë kyeqytetin.
Një zbrazëtirë moti e përzier me
zbrazëtirë politike, si një eros i vdekur.
Ç'më bëre J.V- thirra befas-
si vdiqe pa më marrë leje?
Kindat e fustanit i tërhiqte
zbrazëtia dhe flokët një vetmi e pashpresë
dhe krejt e ndjeva veten
vejushë
midis gjithësisë së ve.
...
Mimoza Ahmeti
fragmente
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt