Close
Faqja 2 prej 3 FillimFillim 123 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 21 deri 40 prej 41
  1. #21
    i/e regjistruar Maska e SERAFIM DILO
    Anëtarësuar
    06-01-2008
    Postime
    7,488
    Citim Postuar më parë nga _MALSORI_ Lexo Postimin
    serafin keto qe sjell fatlumi nuk kane te bejne aspak me historine..nuk jane dokumete as fakte e as histori..nese merr vesh pak nga historia do te kuptosh se ajo nuk merret me fate individuale njerezish krejt anonime..nuk merret me folklorizma te tilla..me te tilla gjera merret letersia dhe kinematografia..historia studion dokumentacione e marrveshje , plane ushtarake apo ngarje historike..une nuk e di ku perben ngjarje historike perdhunimi i nje femre diku ne nje lufte apo maltratimi i nje burri diku tjeter..ne i dime keto gjera...gjithkush i din keto gjera..dhe gjithmone njerezit mundohen te mos i kujtojne disa ngjarje apo ndodhi pasi vertete nuk ja vlen..dikush ben cmos ti bjere ne syte e publikut ..qellimin nuk e di pse..por qe duket i dyshimte...
    Malsori,me sa di une;historia eshte,ekspozimi kritik i fakteve te ndodhura relativisht ne nje periudhe simbas kronollogjis e gjeografis,qe shikon,o do te tregoje jeten,politike,ushtarake,e ekonomike sociale.Pastaj ka dhe histori letrare,shkencore,o histori te artit....etj etj....Vete fjala histori do te thote kerkim....
    Tani, pse eshte histori ajo qe shkruan Fatlumi:Sepse i perket ngjarjeve te ndodhuara ne te shkuaren,dhe mendoj se; do te qendrojne,(e mbase mund ti ndimoj) ne memorjen e sotme e ne ardhmen.
    (Perdhunimi i nje femre eshte histori,mbase pa rendesi,("per ne")perdhunimi i shume femrave o i nje "populli" eshte histori qe ka rendesi.)
    Une keto ngjarje nuk i dija,mbase te tjeret e dine,po te dish diçka me teper o me shume.... nuk eshte asnjeher keq.

  2. #22
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Citim Postuar më parë nga _MALSORI_ Lexo Postimin
    problemi nuk eshte te ma hjekesh mua marakun ...aspak..problemi eshte aty se cfare mesazhi jep krejt kjo qe ke sjelle ti ne forumin shqiptare..une per vete mendoj se te pakten mesazh te mire nuk jep..ne te vertete veq ben te ndihen keq ata qe i lexojne..

    po te then dicka..une asnjerin nga rrefimet nuk i kam lexuar..sepse kam menduar se nuk ja vlen te lexohen..te jem i sinqerte une dyshoj ne rrefime te tilla...
    Nuk jam njeri i copy -paste tregimeve dhe rrefimeve.Bindu per kete.Nuk e kam ndermend qe ty e askujt tjeter t`ia mbush mendjen per diqka qe e tere bota u tmerrua nga ato qe shihte perderisa "vellezerit"e ketyre shqiptareve te Kosoves ende dyshojne se ka ndodhur diqka e tille ne Kosove.Ti e bene veten njeri nder ata qe shprehnin skepticizmin bashke me ata qe kundershtonin bombardimet e Nato-s ne Kosove gjoja ketu nuk beheshin masakra,nuk behej spastrim etnik,nuk behej politika e Tokes se Djegur.Ne kete rank te njerezve hynin ruset,kinezet,shumica e sllaveve dhe ....nuk deshiroj te them se edhe nje pjese e shqiptareve skeptik.

    Keto rrefime dhe keta protagonist Malsor ishin te gjithe deshmitare ne gjygjin e Hages.Keta deshmitar dhe rrefimet e tyre derguan ne Hage Millosheviqin,Milutiniviqin,Shainoviqin dhe shume viça tjere qe ende vazhdojne te gjykohen.Dhe gjygji i Hages nuk merr deshmitare te dyshimte perveq nese jane ata qe mbi vete mbajne mbijetesen nga keto masakra serbe.Keto femra qe ti i citon jane vetem njeri tregim,tregimet tjera nuk kane te bejne me dhunimet e femrave shqiptare,mirepo keshtu eshte kur kundershton diqka pa lexuar asgje.
    Nuk jane keto rrefime te imagjinuara nga une e nga askush tjeter,nuk jane keto rrefime te marra nga librat e Luljetes e askujt tjeter,jane deshmia e marre nga prokuroret e gjygjit te Hages kunder serbeve qe kishin kryer keto krime.Perkundrazi,mi gjej keto rrefime diku tjeter?
    Nuk e di si mund te flasesh diqka kur s`ke lexuar asgje nga keto rrefime.Nuk je i obliguar ti lexosh,ashtu siq nuk je i obliguar as moralisht te kundershtosh dhe te replikosh ne diqka qe se ke idene se qfare ka ndodhur,dhe me e keqja as qe ke lexuar se qka ndodhur.
    Me sa kuptoj ti jeton ne Angli.Duhesh te mbash mend se qka kishte thene Robin Cook ne qershor te viti 99.Ne qershor te atij viti Robin Cook kishte vizituar po keto varreza masive dhe keta te mbijetuar qe i ke rrefimet e ketyre ne kete teme.Dhe a e di qka kishte deklaruara bashke me Joshka Fischer-in gjersa vizitonin varrezat ne Krushen e Madhe dhe te Vogel: "Ja pse ne u desh te bombardonim me heret dhe te ndalojme qe te mos ndodh kjo".Dhe kete e thoshte me sy te perlotur.
    Ti thua se keto rrefime nuk jane histori.E une te them se pikerisht keto rrefime sollen NATO-n ne Kosove,sepse Nato nuk ishte ardh turiste ketu,por pikerisht per shkak qe te ndaloj nje katrastrofe humanitare qe i kanosej kesaj pjese te Evropes.Kerko pak dhe e di pse iontervenoi NATO-ja.
    Te lutem,me kurse nga komentet dhe postimet palidhje qe mund te rrjedhin si pasoje e replikave tua.Me bej nje nder mua dhe vetes,e me shume ketyre protagonisteve qe ende disa nga ata mbahen edhe si deshmitare te mbrojtur,dhe mos beje postime te tipit sa per "te thene diqka".
    Shiqo se Forumi Shqiptar i ka edhe 16.000 tema tjera ku ti mund te shprehesh"intelektin"dhe kundershtine tende vetem sa per te thene diqka.Perkundrazi te pres ketu nese keto rrefime qe une kam sjell nuk jane ashtu siq jane dhe ti mund ti kundershtosh.Vetem me fakte.Vetem ne lidhje me temen nese ke diqka.Keto s`jane rrefime te Luljetave & Co.Jane rrefime te perkthyera nga une qe ende mbajne ne burg shume kriminel serb,dhe priten edhe shume prej tyre te marrin denimin e merituar.

    ================================================== =============

    Rrëfimi i Eminit


    Kualifikimet e mia arsimore perfshijne diplomen e Universitetit te Prishtines; magjistraturen e universitetit te Prishtines; dhe titullin e doktorit te filologjise e Universitetit te Prishtines. Me 25 mars 1999, ne shtepine time ne Fushe Kosove u hodh nje bombe. Kjo ishte nata e dyte te sulmeve te NATO-s. Ata me kishin paralajmeruar me pare ne te njejten dite permes nje telefonate anonime.
    Me 25 mars 1999 ne oren 21.45, ata hodhen nje bombe ne shtepine time te shoqeruar nga nje bresher zjarri automatiku. Ne shtepi ishin tete anetare te familjes sime dhe ishte nje mrekulli se si mbetem gjalle. Pasdite, ne rrugen afer shtepise sime ishin shume police dhe civile te armatosur qe leviznin. Ishin police me uniforma te rregullta, police me uniforma te tipit ushtarak, disa prej te cileve kishin nje shenje ne sup me nje shqiponje te bardhe dhe nje beretke me shenjen e shqiponjes se bardhe.
    Ishin gjithashtu civile te armatosur. Kisha pasur pune me pare me dy prej ketyre policeve dhe ata ishin me uniforma te rregullta krejtesisht te kalterta policore. Emrat e tyre ishin SIMIQ dhe Pexha, dhe me kishin marre ne pyetje me pare. SIMIQI me kishte intervistuar ne vitin 1998 dhe me kishte pyetur per arme. Pexha me kishte marre ne stacionin e policise ne oren kater te nje mengjesi ne vitin 1998 per te me marre ne pyetje me dy police te veshur civile te cilet nuk i njihja. Me akuzuan se fumizoja UCK-ne me barna dhe ushqime. Me mbajten shtate ore. Gjithashtu moren nga shtepia ime librat qe kisha botuar.
    Para marsit 1999 patrullat policore nuk kishin vepruar ne kete menyre ne rrugen tone, cila ishte rruge pa krye. Dikur pas ores tre te asaj dite, mora nje telefonate anonime.
    Se pari kishte dy telefonata te heshtura dhe ne telefonaten e trete nje ze mashkulli tha
    ne serbisht, "Po pret NATO-n?" Pas ketyre telefonatave, i dergova tete anetaret e familjes sime ne shtepi te ndryshme ne lagje te ndryshme ne Prishtine. Rreth nje ore, u nderpre rryma. Pasi dikush me telefonoi degjova nje shperthim te madh.Isha prapa deres dhe shperthimi me perplasi tutj e me gjithe deren. Ne ate dhome ishim une me nenen dhe vellai i, i madh. U thashe te shtriheshin pertoke, se po na vritnin. Ne kuzhine ishin tri gra: gruaja ime, gruaja e vellait dhe motra ime e madhe, dhe dy djem te moshes studentore, njeri i vellait dhe tjetri i motres. Pas shperthimit, nga jashte oborrit u leshuan tri bresheri automatiku drejt dritares sone. Kur pushuan te shtenat, degjova njerezit duke ikur me vrap. Ne ate moment kaloi nje makine dhe ata u larguan me te. Kjo makine ishte nje xhip policor i nje lloji qe dukej shpesh ne Prishtine dhe Fushe Kosove ne kete kohe. Ishte ne te kalter te mbyllur dhe kishte nje mitraloz te montuar nga prapa. Kishte patrulluar rrugen tone shume here. Por ky lloj xhipi nuk eshte pare para kesaj periudhe te veçante. Kur kalonte, nund te shihej prej disa pozicioneve ne shtepine tone. Dolem nga dhoma dhe kontrolluam gjendjen e te tjereve ne kuzhine. Kishte shume tym dhe duhme. Pame se askush nuk ishte vrare. E mbartem nenen tone, meqe eshte e semure, dhe e vendosem ne bodrumin e shtepise se nje miku, rreth 200 metra larg. Ishin me shume se 50 njerez ne kete bodrum, tri metra tri metra. Askush nga ne nuk fjeti ate nate. Une ndenja ne tavanin e nje shtepie trikateshe dhe gjate nates pashe se ne Fushe Kosove po digjeshin kater dyqane dhe tri
    shtepi shqiptare qe i njihja.
    Para se te largohesha, u ktheva te shtepia ime dhe pashe se dritaret ishin thyer, shtepia ishte e bastisur, dyert ishin shkulur nga shperthimi i granates, kishte rene gelqere,frigoriferi dhe makina larese ishin shkaterruar dhe te bere shoshe me plumba, dhe muret ishin plot me vrima nga shperthimi. E pastruam disi shtepine dhe e hoqem xhamin e thyer. Mblodhem ca plaçka. Vellai im numeroi 162 gezhoja plumbash qe kishin hyre nga dritarja. Korridori ishte i demtuar keq. Perdet ishin te djegur dhe qepenat ishin te thyer. Me vone ne mbremjen e se premtes me thane se shtepia ishte djegur. Nje plumb kishte kapur shkitazi vellain tim te madh dhe i kishte perzhitur nje pjese e flokeve. Me vone degjova se ate nate u vrane 44 njerez nga lagjja jone . Njihja me shume se dhjete nga te vraret. Njeri prej tyre, fqinji im Hamit KRASNIQI, erdhi ne oborrin tim diten kur isha duke u larguar per Prishtine dhe m'u lut te mos largohesha per hir te femijeve se do te me vrisnin: ai kishte degjuar se policet me kerkonin me qellim qe te me vrisnin. Te premten ne mbremje, kur u dogj shtepia ime, u vra Hamit KRASNIQI me gruan dhe djalin e dyte dhe Blerten, vajzen e djalit te madh, e cila ka qene shoqe shkolle e vajzes sime ne klasen e tete. Ne te njejten nate, u vra nje fqinj tjeter Hamdi KRASNIQI bashke me gruan dhe djalin Agronin, student i mjekesise. Dy shtepi me larg, u vrane nje çift pleqsh dhe djali shpetoi duke u fshehur ne tavan. Te nesermen, ai i pa prinderit te vdekur ne shtepi dhe iku nga shtepia pa pasur mundesi t'i varroste ose t'i levizte. Me vone, ndenja nje dite dhe nje nate me kete djale ne stacionin hekurudhor te Prishtines. Nje kilometer e gjysem larg nga shtepia ime, edhe nje i njohur im, avokati Ajet MUHARREMI, u vra te dera e oborrit te vet. Dhe si keta une di 10 raste.Pasi shpertheu bomba ne shtepine tone, e kaluam naten ne bodrumin e nje fqinji, Shemsedin ZOGAJ. Te nesermen, shkuam ne Prishtine ne makinen tone familjare, ne
    dy grupe. Djali im me nusen e vet dhe te dy femijet, gjashte dhe trevjeçare, kishin shkuar ne Prishtine pas telefonatave anonime, sepse kishim frike se femijet mund te vriteshin. Nga ne te tjeret, kater shkuan ne lagjen Dragodan dhe u vendosen ne shtepine e Qemal AVDIUT. Te tjeret u vendosen ne lagje te tjera. Ndenjem tri dite ne Dragodan derisa erdhen Ushtria dhe Policia Speciale dhe e thyen deren kryesore. Ishim dhjete ose me shume vete ne nje dhome ne katin e dyte, tre burra dhe gra e femije te mbetur. Disa nga grate dhe femijet nuk i njihja.
    Ata na urdheruan te ngritnim duart dhe i nxoren grate dhe femijet. Kerkuan te holla nga ne meshkujt, duke na drejtuar tytat e pushkeve drejt gjokseve. Ata thane, "Nga je?" U thashe "Nga Fushe Kosova." Ata thane, "Pse je ketu?" U thashe "Koleget tuaj me debuan nga shtepia." Ata thane, "Atehere, zhduku!" U thashe, "Tani keni ardhur dhe po me deboni edhe prej ketu. Keshtu qe po iki." Njeri nga ushtaret me tha, "Dil. Shko ne Shqiperi, se atje te mbron NATO-ja." Kjo bisede ndodhi ne nje dhome ne katin e dyte. Ne te gjithe kishim duar te ngritura. Ata kerkuan leternjoftime nga te tri grate. Pasi moren leternjoftimet nga gruaja ime dhe kunata, i shikuan, pastaj i grisen dhe i hodhen pertoke. Pastaj ia rrembyen kunates shamine e kokes dhe e hodhen edhe ate pertoke.
    Pastaj i nxoren grate jashte dhe folen vetem me ne meshkujt. Nuk kerkuan keternjoftime prej meshkujve. Une e kisha humbur timin me pare. Vellai im ende e ka leternjoftimin. Pastaj na kerkuan para. Dhendrri im kishte 60 marka gjermane te cilat ata i moren. Ata thane, "Kaq te kushton jeta." Une kisha vetem 10 marka, te cilal m'i kthyen. Ata thane, "Pse s'ke me shume?" Pas kesaj bisede na nxoren nga dhoma. Kur ishim ne shkalle brenda shtepise vura re se policia speciale mbante maska dhe rroba te nje ngjyre me te mbyllur. Ushtaret nuk mbanin maska. Ata mbanin uniforma te kalterta me lara te nje ngjyre me te hapur se uniformat e policise. Ata kishin edhe shenjat e UJ-se ne menge dhe beretka me gajtane te kuq. Nuk mbanin jeleke antiplumb. Ata mbanin kapela te tipit bejsboll me strehe dhe uniforma te kalterta me te mbyllura, çizma deri ne pulpat dhe thika te brezi. Te gjithe kishin automatike dhe disa kishin snajperka te gjata me shenjeshtra teleskopike. Pastaj na nxoren nga shtepia. Nuk i lejuan grate as qe te mbathnin kepucet. U çuam prej Dragodanit ne Kodren e Trimave.Nje familje qe e njihnim na mori brenda. Ishim rreth 50 vete qe flinim ne nje dhome dhe nje kuzhine. Kjo shtepi ishte e familjes se Qamil BERISHES. Te nesermen ata na debuan edhe prej kesaj shtepie por kesaj radhe ishte vetem policia. Se pari, ata folen me te zotin e shtepise dhe na thane te largoheshim. Me thane se porosia e policise ishte, "Dilni; meqe keni kerkuar NATO-n; ikni ne Maqedoni ose ne Shqiperi.Kush nuk largohet do ta zeme dhe do ta djegim. Kjo eshte Serbi." Fraza "Kjo eshte Serbi" ishte me e perdorur. Ndersa niseshim, policia me tha, "Shporru qe ketu, shko ne Shqiperi." Keta ishin perseri policia speciale me uniforma te kalterta te mbyllura me maska dhe kapela. Shkuam te nje familje tjeter disa qindra metra larg. Keta ishin nje familje qe e njihja, e Rexhep AJAZIT, ish-korrespondent i Radio Prishtines.Fjetem atje edhe nje nate.
    Ate dite dhe ate nate kishte luftime ne Kodren e Trimave dhe u vrane kater njerez, dy prej tyre te njohur per mua. Ishin njerez qe i kisha njohur prej 15 vjetesh. Ishte panik i madh me shume te shtena dhe shperthime. Ku kishte luftime, shtepite po digjeshin.

    Ne oren 08.00 te mengjesit na debuan edhe prej kesaj shtepie te dyte ne Kodren e Trimave. Policia e rrethoi tere lagjen. Policia e kishte nxjerre tere popullaten ne rruge. Ata me ndaluan mua dhe vellain tim ne rruge. Perseri me kerkuan para. Ua dhashe ato dhjete marka, te cilat perseri m'i kthyen. Ata pyetnin, "Pse s'ke me shume A mos i ke fshehur te gruaja. Ne do ta kontrollojme dhe ne qofte se i gjejtne do te te vrasim." Policet nuk dhane asnje shpjegim ose arsye tjeter per ate qe benin. I vetmi informacion qe na dhane ishte, "Keni kerkuar NATO-n, le te kujdeset NATO-ja per ju, le t'ju mbroje NATO-ja. Kjo eshte Serbi. Ikni ne Shqiperi."
    Dolem te hekurudha qe shpie neper Prishtine ne Fushe Kosove. Ishte nje kolone e gjate njerezish. Nje tank ishte ndalur te ura e Vranjevcit e cila kalon mbi hekurudhen, dhe tanku e ndau kolonen ne dy. Nje pjese e kolones shkoi ne Medrese. Pjeses tjeter te kolones, ne te cilen isha une, iu dha urdhri qe te shkonte ne stacionin hekurudhor dhe andej te nisej dhe te shkonte ne Shqiperi. Gjate rruges per ne stacionin hekurudhor, ne nje largesi prej 2-3 kilometrash, na ndaloi edhe nje patrulle policore. Ata kishin ngritur nje postbllok dhe kishin nje liste te perpiluar me kompjuter. E lexova emrin tim ne kete liste dhe pashe edhe kater ose pese emra te shokeve me te cilet kisha punuar. Kur me kerkuan emrin, nuk ua dhashe. Thashe nje emer me shprese se nuk ishte ne liste dhe, siç doli, duket se nuk ishte. Perseri me kerkuan para dorezova ato dhjete marka, te cilat m'i kthyen. Me kercenuan se, ne qofte se nuk nisesha menjehere per ne Shqiperi, kudo qe te me gjenin, do te me vritnin. Perseri, policet nuk dhane asnje shpjegim tjeter pse po vepronin keshtu apo per çfare do te na ndodhte.

    E pashe qe ndaluan nje djale. Kur erdhi i ati, ata e rrahen. Gjate rruges, nje dere u hap dhe nje person me tha, "Tungjatjeta profesor, ejani brenda." Im vella me tha se duhet te hynim por kisha pare snajpere ne nje ndertesa te gjate aty afer, te cilet po vrojtonin kolonen. I thashe vellait te shikonte me kujdes dhe ishin kater snajpere qe na vezhgonin. Rreth 250 metra me tutje, ishte nje rrugice. Nje person iku nga kolona dhe u perpoq te hapte nje dere ne rrugice. Si duket, dera ishta e mbyllur me çeles dhe udegjua nje e shtene. E pashe kete djale te binte. Nuk e di ne se vdiq apo jo. Por i thashe vellait, kjo mund te na kishte ndodhur dhe neve. Nuk thame asgje tjeter gjate rruges per ne stacion.

    Arritem ne stacion ne nje kolone shume te gjate njerezish dhe na nxoren para stacionit ku eshte nje fushe e madhe e cila e ndan stacionin prej Dragodanit. Pas pak, policia erdhi dhe na tha te largoheshin kendej se po luftohej ne Dragodan dhe mund te vriteshim. Nuk shihnim ose degjonim luftime por mund te shihnim roje serbe ne rrugen neper Dragodan dhe shtepi qe digjeshin, duke perfshire nje shtepi e cila besoj se ishte shtepia e kirurgut Dr. Muharrem GASHI. Ndersa isha ne Dragodan, kisha pare deren e shtepise se Dr. Gashit te shkaterrohej prej shperthimit te nje granate dhe pashe edhe se garazhi perballe ishte shkaterruar prej nje granate. Televizioni serb kishte deklaruar se kete e kishte bere NATO-ja dhe se po bombardonte civile. Ne e dinim se nuk ishte e vertete. Banoret e shtepise e kishin pare ngjarjen vete, e cila u shkaktua nga granatimi prej tankut ne uren e hekurudhes.

    Pra, policia na vendosi ne nje vend midis hekurudhes dhe ndertesat a stacionit. Pas gjysem ore, ata na moren edhe prej ketij vendi me pretekstin se mund te na bombardonte NATO-ja dhe mund te vdisnim. E dinim se kjo nuk ishte e vertete pasi kjo nuk ishte koha e bombardimeve te NATO-s. Gjate dites deri ne oren 18.00 nuk kishte pasur bombardime. Na derguan ne anen tjeter te stacionit midis ndertesave te stacionit dhe rruges se asfaltuar. Prej ketij vendi mund te shihnim kolona njerezish qe vinin nga qyteti. Ishin turma njerezish. Ata na thane te nxirrnin prej xhepave çdo gje te metalte, 5elesa, kaçavidha, dhe brisqe. Ata thane se kush kishte metal me vete do te vritej. Filluan te vinin autobuse, te cilet moren njerez, por askush nuk dinte ne cilin drejtim po shkonin. Une po prisja anetaret e tjere te familjes sime dhe nuk desha te
    shkoja. Nuk me mbanin kembet prej Prishtines.

    Ndenja tri dite dhe tri net ne stacion. Gjate asaj kohe i numerova trenat qe niseshin dhe ishin pese deri ne 12 trena ne dite, kryesisht naten. Policet futen aq shume njerez me dhune ne trenat sa disa vdiqen ne turme. Shumica e njerezve hipnin neper dritaret.Policet ishin atje, te armatosur dhe duke shtyre njerezet ne trena, me fjalet, "hip, hip,policet i grumbullonin si bageti. Ne naten e trete ne oren kater te mengjesit, ata na futen ne nje tren mallrash dhe pas nje udhetimi disaoresh erdhem ne Han te Elezit. Andej na urdheruan te ecnim vetem neper binaret sepse toka pergjate hekurudhes ishte e minuar ne te dya anet. Arritem ne "token e askujt" midis kufijve serbe dhe maqedonase, ne vendin e quajtur Bllace. Kishte shume njerez. Ndenja atje gjashte dite dhe gjashte net se prisja familjen time te vinte nga Prishtina. çdo dite vinin trena dhe autobuse, duke sjelle njerez. Ne diten e katert, familja ime erdhi nga Prishtina. Pas debimit prej shtepise sone ne Fushe Kosove, ata kishin jetuar ne Dardani dhe Kodren e Diellit, lagje e Prishtines. Nuk kishim informata per familjet ose per kohen qe mund te arrinin. Ne thjesht prisnim ne vijen kufitare qe te vinin njerezit nga trenat dhe autobuset. I pyesnim njerezit qe vinin nga çfare lagjesh ishin. Kishte pamje te tmerrshme me kolona te pafundme njerezish, disa prej te cilave ishin te semure, ose ishin rrahur. Kishte pleq dhe femije. Ne diten e katert, pashe nje djale te vdiste nga plaget pasi e kishte rrahur policia ne Fushe Kosove. Ky djale quhej Ymer SFARQA.

    Ne diten e gjashte ne oren shate policia maqedonase na urdheroi te largeshim prej ketij vendi. Nena ime ishte shume e semure dhe nuk deshem te ndaheshim dhe disa punetore te Kryqit te Kuq na ndihmuan te shkonim ne disa autobuse. Ishte nje kolone e madhe prej 121 autobuseve, te cilet i numerova me vone ne Korçe, dhe udhetuam tere naten. Autobusi u nis prej Bllaces ne oren 20.45 dhe mora vesh se po na çonin ne Shqiperi vetem kur e pashe kufirin ne Shen Naum. Ne oren 08.00 te nesermen erdhem ne Korçe. Erdhem nga Korça ne Tirane ne te njejten dite pasi mora leje nga bashkia e Korçes.
    Bombardimi i NATO-s nuk i preku lagje te banuara. E pashe bombardimin e aeroportit te Prishtines i cili gjendet rreth shtate kilometra nga Fushe Kosova. Mund ta shihja kete nga shtepia ime. E pashe bombardimin e kazermave qe gjenden jashte Prishtines ne rrugen per ne Fushe Kosove. Prej Dragodanit, e pashe bombardimin e Gjykates dhe stacionit kryesor te policise se ishin rreth 500 metra ne vijen ajrore nga Dragodani dhe shperthimi theu dritare ne lagjen e Dragodanit. E pashe kete shperthim sepse isha ne tavan duke vrojtuar. Dragodani eshte mbi nje koder dhe andej shihet tere Prishtina.

    Nuk desha te largohesha nga Kosova. Na detyruan veprimet dhe fjalet e policise dhe ushtrise serbe. Si familje, nuk ishim organizuar per te luftuar. Nuk e di kush mund te rrije ne Kosove i kercenuar me pushke. Popullata ishte plotesisht e pambrojtur. Ishim kryesisht pleq, gra dhe femije. Kush shihte pamjet ne staeionin hekurudhor dhe ne Bllace do te mendonte se te gjithe femijet e botes ishin mbledhur atje. Ne gjashte netet e para te bombardimit te N ATO-s, asnje shqiptar nuk hynte ne vendstrehimet. Realiteti i gjendjes u shfaq ne stacionin hekurudhor dhe ne Bllace, ku s'kishte njeri qe nuk qante. Nuk ishte rruge ku kalonin keto kolona qe te mos kishte te vdekur.

  3. #23
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Rrefimi i Fedrijes-Vushtrri

    Une jetoj ne fshatin Sfraçak i Poshtem, komuna e Vushtrrise se bashku me nenen time Feridene, vellezerit e mi, Jetishin dhe Fazilin, gruan e Fazilit, Hamiden, gruan e Fetishit, Shukrijen, motrat e mia Selvine dhe Hyrijen. Fazili ka dy vajza dhe Jetishi ka tre djem. Me ne jetonte edhe babai im, Mirani i cili u vra ne masakren e 2 majit. Une kam banuar ne kete shtepi qysh prej fundit te luftes. Me pare ne kemi jetuar ne shtepine ngjitur por ajo u dogj gjate luftes. Kreva shkollen fillore dhe shkollen e mesme per matematike ne Vushtrri. Kam kryer gjithashtu nje kurs per rrobaqepese. Para luftes nuk kam punuar, por tani punoj si rrobaqepese ne nje firme te vogel private ne Vushtrri. Nuk kam qene kurre anetare e UQK-se por djali me i madh i Jetishit, Ismeti ishte anetar para luftes, por kur filloi lufta ai u largua sepse ndiqej vazhdimisht prej serbeve.
    Pasi filloi bombardimi i NATO-s me 24 mars 1999, ne zone hyne shume forca serbe. Me 28 mars ne u detyruam te dilnim nga shtepia jone sepse serbet filluan t'i digjnin shtepite ne fshatin tone. Fillimisht ne shkuam ne fshatin Dumnice, ne komunen e Vushtrrise dhe kaluam nje nate atje, pastaj shkuam ne fshatin Samadrexhe, ne komunen e Vushtrrise. Ne ishim informuar nga UCK-ja se do te vinin forcat serbe dhe keshtu duhej te shkonim ne fshatin Vesekoc, komuna e Vushtrrise. Ne Vesekoc ndenjem afersisht pese jave. E gjithe familja vendosi te largohej perveç babes sim, axhes Muharremit dhe nje djali te axhes, Ilmiut, te cilet qendruan per t'u kujdesur per shtepine. Pas pak kohe edhe ata u detyruan te largoheshin per shkak te snajpereve qe shtinin nga Nedakoci.
    Ushtaret serbe zune pozicione ne kodrat ne Sfraçak te Eperm, komuna e Vushtrrise dhe ne lagjen serbe ne fshatin Samadrexhe, komuna e Vushtrrise. Serbet filluan t'i digjnin shtepite ne Sfraçak te Eperm.
    Dikur nga 30 prilli 1999 na u desh te shkonim nga Vesekoci ne Sllakoc ku ndenjem dy nete. Luftetaret e UCK-se na informuan se qendresa ishte thyer ne fshatin Melenice, komuna e Mitrovices, dhe se serbet po perparonin nga veriu. Ata na thane qe ne duhej te provonim te arrinim ne Vushtrri. Ne kete zone kishte shume njerez qe kishin ardhur per te kerkuar mbrojtjen e UQK-se, te cilet tani duhej te leviznin drejt Vushtrrise. Nje kolone prej rreth
    50,000 njerezish filloi rrugetimin nga Sllakoci per ne fshatin Ceceli, komuna e Vushtrrise e pastaj me tej ne fshatin Studime e Eperme, komuna e Vushtrrise. Ata leviznin ne traktore me rimorko dhe qerre me kuaj. Une isha mbi nje rimorkio bashke me te 13 anetaret e familjes sime
    Kur erdhem ne Studime, zbritem prej rimorkios sepse kolona e kishte ndalur levizjen. Ishte pas ores 4 pasdite dhe prej vendesve degjova se ne Vushtrri ishte vendosur ora policore dhe serbet nuk do te na lejonin te vazhdonim. Deri ne ate kohe vetem grupe te vegjel me gra dhe femije ishin lejuar te ecnin drejt Vushtrrise, por pas ores 4 pasdite askush nuk u lejua te levizte. Ne u rrethuam nga te gjitha anet prej ushrise serbe. Rreth ores 9 te mbremjes erdhen kater police serbe. Ata po shtinin ne ajer me automatike. Ata na bertitnin, mallkonin dhe fyenin ne serbisht. I kuptova fjalet qe thane. Paramilitaret iu bertiten shofereve te traktoreve te hapnin rrugen qe te kalonin automjetet e tyre te blinduara. Sapo beheshim gati te hipnim mbi traktor, tre prej tyre kapen Ismetin dhe filluan t'a goditnin me duar. Ata e akuzuan se ishte ushtar i UQK-se. Ata thane ne serbisht "Do t'a vrasim ne rast se nuk paguani". U dhashe 200 marka gjermane dhe ata e liruan dhe u larguan. Pas kesaj ne u perpoqem ta fshihnim Ismetin ne rimorkio, te trembur se mos ata ktheheshin dhe e vrisnin.
    Te traktori yne erdhi nje grup tjeter me police serbe me uniforma te kamuflazhi te kaltra. Njeri nga ata, i shendoshe, me floke te verdhe dhe me uniforme te kalter kamuflazhi dhe jelek te gjelber, e terhoqi Jetishin poshte nga traktori dhe filloi t'a rrihte me nje shkop te trashe druri. Ai e goditi Jetishin shume here ne te dy supet dhe ne qafe. Babai im shkoi te polici dhe iu lut ta leshonte Jetishin. Babai im bisedoi me policin ne serbisht. Nuk e kuptova gfare po thoshin. Me vone prej babait mesova se polici kishte thene se ata do ta vritnin Jetishin ne rast se ne nuk u paguanim 2000 ose 3000 marka gjermane. Nuk na kishin mbetur te holla, por gruaja e vellait tim, Hamidja, i dha policit te gjitha sendet me vlere qe kishte. Ajo i dha stolite e saj, byzylyke, unaza, dhe vathe me vlere afro 2000 marka gjermane dhe polici e leshoi Jetishin.
    Rreth ores 11.30 te nates, te traktori yne erdhi nje grup i trete me rreth gjashte police. Dy ishin me maska te zeza me vrima per syte dhe per gojen. Ata ishin me uniforma te kaltra kamuflazhi. Njeri nga ata i drejtoi automatikun ne kraheror nenes sime. Jetishi nuk kishte patur mundesi te hipte ne traktor pasi e kishin rrahur dhe ata e kapen dhe e terhoqen zvarre te shkurret qe ishin rreth pese metra larg ne anen e djathte te rruges drejt Studimes se Poshtme. Babai im shkoi perseri te policet dhe iu lut qe ta leshonin Jetishin. Policet nuk folen dhe nuk kerkuan para, ata thjesht donin ta ekzekutonin Jetishin para syve tane. Njeri nga policet me maske (ai ishte rreth 1,90 m i gjate dhe ishte i holle) e ngriti pushken dhe e drejtoi te koka e Jetishit. Kisha shume frike te shikoja dhe e ktheva koken pas. Degjova nje te shtene te vetme. E ktheva koken perseri dhe pashe Jetishin qe ra mbi shkurret. Jetishi nuk levizi dhe te gjithe ne menduam se vdiq.
    Policet po largoheshin por babai im u tha diçka ne serbisht, mbase i mallkoi nuk e di. Ata ndalen dhe u kthyen. Une po e ndihmoja babane te ngjitej mbi rimorkio duke i dhene doren. Ata e terhoqen babane dhe e çuan te vendi ku ishte Jetishi i shtrire. E ktheva koken perseri pas dhe degjova tri te shtena te veçuara. Pas te shtenes se dyte degjova nje britme qe une jam e sigurte se ishte nga im ate. U ktheva dhe e pashe babane qe ra ne toke. Degjova nje te shtene tjeter por nuk e pashe nga erdhi.
    Serbet na urdheruan te hipnim mbi traktor dhe te niseshim, keshtu qe nuk kishim mundesi te shkonim te babai dhe Jetishi. Ne grupin tone nuk kishte mbetur askush qe mund t'i grahte traktorit. Djali 13-vjeQar i Jetishit, Lavdimi, u orvat t'a voziste traktorin por ai ishte shume i trembur dhe i tronditur dhe nuk mundi t'a levize traktorin. Pashe nje polic qe erdhi dhe e goditi ate me kondakun e armes. Ai e goditi Lavdimin disa here pas kokes. Nje polic tjeter qe po qendronte afer traktorit erdhi dhe u perpoq t'i mesonte atij si t'a voziste traktorin, duke i folur shqip. Lavdimi e ndezi motorin dhe voziti rreth 100 metra ne rruge. Ai ndaloi dhe atje nuk kishte police rreth e rrotull keshtu ne te gjithe kercyem nga rimorkioja dhe u perpoqem te fshiheshim pas traktorit. Ne ishim ne krye te kolones dhe shumica e policeve dhe ushtareve dukej se ishin ne mes dhe prapa. Autoblindat serbe u larguan ne drejtim te fshatit Studime e Poshtme, komuna e Vushtrrise, dhe askush nuk qendroi qe te na ruante. Ne shfrytezuam rastin dhe e nisem Ismetin te shkonte e te lajmeronte luftetaret e U£K-se ne male per çka kishte ndodhur. UCK-ja ishte larguar ne drejtim te kundert me kolonens, keshtu qe Ismeti e dinte drejtimin e pergjithshem ku mund t'i gjente. Pas nje fare kohe serbet u kthyen. Ne qendruam atje per nje fare kohe. Nje serb po u thoshte njerezve te therrisnin "UQK", dhe "Sllobo, Sllobo" dhe "Drazha, Drazha" Me vone na urdheruan te vazhdonim me kolonen. Ne u larguam nga traktori dhe vazhduam ne kembe.
    Ne u udhezuam prej policeve me uniforma te kaltra te shkonim te ndertesat e kooperatives bujqesore, te cilat ndodhen ne periferi te Vushtrrise. Rruges per ne kooperatine
    bujqesore pame shume police. Kur po hynim ne qytet une pashe perseri policin qe kishte rrahur Jetishin. Ai ende mbante shkopin me te cilin kishte rrahur Jetishin. Me 3 maj, rreth ores 2 te mengjesit, ne arritem ne kooperativen bujqesore. Atje kishte tashme shume refugjate. Nje halle/teze e imja ishte brenda nderteses se kooperatives bujqesore dhe me vone me tregoi se dhoma ku ishte ajo, ishte e tejmbushur me njerez. Pjesen tjeter te nates e kaluam te ulur te ulur ne oborr. Me vone mesova se oborri ishte rrethuar prej policeve. Disa femije ishin perpjekur te dilnin per te marre uje por ishin ndalur prej policeve. Te nesermen, rreth ores 10:00, erdhi zevendeskomandanti i policise nga Vushtrria. Besoj se quhej SIMIQ. Identitetin e tij ma treguan njerez te tjere qe ne ate kohe ishin atje. Ate mund t'a pershkruaj si te gjate, te shendoshe dhe me mustaqe te zeza. Nga familjaret e mi degjova se ai ishte famekeq ne ate zone pasi kishte kryer shume krime kunder shqiptareve.
    Policet filluan t'i ndanin nga familjet e tyre meshkujt nga 15 deri ne 60 vjeç. Djemte e Jetishit, Mirsadi dhe Lavdimi, fillimisht u detyruan te qendronin me burrat, por axha im Muharremi shkoi dhe ia shpjegoi gjendjen nje fqinji serb te cilin e njoh si Biba dhe ai ndihmoi qe ata te liroheshin. Me vone mora vesh se meshkujt ishin çuar ne burgun e Smrekovnices, ne komunen e Vushtrrise. Te gjithe ata qe kishin traktor u urdheruan prej policise qe te shkonin ne Shqiperi. Te tjeret u nisen kah Smrekovnica dhe fshati Kçiq, ne komunen e Vushtrrise. Meqe traktori yne ishte ende ne Studime, ne ecem per ne Kçiq. Ne qendruam kater dite atje ne nje shtepi te zbrazet. Pas kesaj ne shkuam ne fshatin Doberlluke, komuna e Vushtrrise. Atje kishte shume shtepi te zbrazeta te shqiptareve qe kishin ikur. Ne ndenjem ne nje nga ato deri ne mberritjen e forcave te NATO-s.
    Sidoqofte para kesaj, me 15 maj, te shtepia ku rrinim erdhen police serbe. Ata kishin uniforma te kaltra kamuflazhi te policise se rregullt serbe. E njoha policin i cili kishte rrahur Jetishin. Ai kishte nje kemishe te bardhe. Policet erdhen ne shtepi dhe urdheruan qe grate e femijet te dilnin nga shtepia. Me vone mora vesh se meshkujt ishin detyruar te zbraznin xhepat dhe t'ua dorezonin gjithe te hollat policise. Ata moren Mirsadin, Fazilin (vellai i Jetishit), Samiun (kusheriri i Jetishit) dhe Muharremin (axhen e Jetishit). Me vone mesova se edhe ata te tre u çuan ne burgun e Smrekovnices.
    Te gjitha femrat u urdheruan te shkonin ne nje vend ne Smrekovnice per t'u regjistruar. Nuk me kujtohet me saktesi se ku, mund te kete qene ndonje ambulance ose spital. Jashte nderteses ishin police me uniforma te kaltra. Mu desh te regjistrohesha atje dhe me dhane nje cope pusulle te kalter me emrin tim, e cila ishte leje per te banuar ne shtepine ku bujtja ne Doberlluke. Pusulla u neshkrua prej nje fqinje te meparshme, Snjezhana BOGUNOVIQ, e cila po ndihmonte ne procesin e regjistrimit. Mendoj se ajo ishte nga Maqedonia dhe ishte martuar me nje polic rezervist serb, i quajtuar Bozha. Ne fakt ajo na ndihmoi mjaft. Pas kesaj ne oborrin e ambulances ose spitalit, nje polic te cilin e njoha se ishte zevendeskomandanti SIMIQ, na urdheroi te ktheheshim ne shtepite tona dhe te mos e ndihmonim UCK-ne ne asnje menyre, psh me ushqime. Na u tha se nese dikush do te ndihmonte UCK-ne atehere do te vriteshim te gjithe.
    Muharremi u lirua nga burgu i Smrakonices tri dite pasi ishte marre. Me vone mesova se Mirsadi dhe Samiu ishin derguar ne Shqiperi pasi ishin mbajtur 10 dite dhe Fazili ishte derguar ne Shqiperi pasi ishte mbajtur 13 dite.
    Nje mengjes, ne maj 1999, rreth ores 8 te mengjesit, ndersa isha ne shtepine ku ne rrinim, une pashe police serbe qe shkuan ne nje lagje te Doberllukes. Keta police kishin veshur uniforma te gjelbra kamuflazhi, por per shkak se ata ishin shume larg prej meje (rreth 200 metra) nuk munda te dalloj shenja mbi uniformat e tyre. Ata e rrethuan lagjen krejtesisht. Ata filluan te shtinin ne ajer. Te shtenat ishin te panderprera. Ata i larguan familjet shqiptare, perfshire grate dhe femijet. Kete e mesova me vone kur nje djale i quajtur Sokol XHAFA shkoi per te pare familjen e tij ne ate lagje dhe e gjeti te braktisur.
    Me vone degjova nga disa prej njerezve, nga Jashar RASHICA dhe Emine RASHICA prej Studimes se Poshtme, se ata ishin detyruar te qendronin perballe tankeve serbe ne rreshtin e pare dhe se policet kishin ndare 10 meshkuj nga grupi. Njeri nga keta quhej Murat RASHICA dhe ishte nga Studime e Poshtme. Degjova se kufomat e dy ose tre prej ketyre burrave u zbuluan me vone ne varrezen e Pestoves, komuna e Vushtrrise, pas mberritjes se forcave te NATOs. Familjet nuk dinin asgje per kete dhe mendonin se ata ishin derguar ne Shqiperi.
    Ne u kthyem ne shtepi dhjete dite pas mberritjes se NATOs dhe e gjetem shtepine te plaçkitur dhe te djegur.

  4. #24
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Rrefimi i njeriut i cili zhvarrosi qindra shqiptare nga varrezat masive neper Kosovë nen urdherat e serbeve pergjate luftës ne Kosove.


    Ne Prizren punova per 12 vjet ne firmen " PROGRESS" . Kater vjetet e fundit kam qene i punesuar prej firmes se pastrimit " Hygijena" ne Prizren. Sot punoj si varrmihes ne varrezen lokale te Prizrenit dhe jam ende i punesuar ne te njejten firme.
    Ne pranveren e vitit 1999 une dhe rreth 15 te tjere te punesuar ne firmen e siperpermendur u urdheruam nga nje prej eproreve te firmes, nga "Buda" qe te shkonim ne nje fshat dhe te mblidhnim kufoma. Ne u percollem nga policia e Prizrenit. Njeri nga policet qe na percolli ishte "Mirko", i cili ishte djali i drejtorit te firmes "Hygijena". Nuk ia di mbiemrin. Punetoret e firmes shkuan me nje Kombi te bardhe te vogel. Gjithashtu ne sollem dhe dy kamione civile. E di se ishin kamione Mercedes Benz. Njeri nga kamionet ishte i kalter dhe tjetri ishte i bardhe. Pjesa e pasme e te dy kamioneve ishte mbuluar me plastike ngjyre kafe. Nuk i di emrat e te gjithe personave te firmes "Hygijena" me te cilet shkova bashke por mbaj mend disa prej tyre; Shefki SALFlU nga Prizreni, Xhevdet MAZREKU nga Prizreni dhe Isuf KRASNIQI nga Dushanova. Pjesa tjeter e punetoreve ishin refugjate serbe nga Kroacia. Nuk di asnje prej emrave te tyre.
    Shoferi i nje kamioni ishte Isufi. Nuk e di ku eshte ai tani. Kamionin tjeter e voziste "Buda". Ne u percollem nga nje automjet i policise serbe qe ishte para nesh dhe une e di se ne ate automjet ishte "Mirkoja". Mirkoja ishte djali i drejtorit te firmes se pastrimit "Hygijena". Mendoj se ishte xhip "Pinzgauer" ne ngjyre te kalter te mbyllet.
    Djali i drejtorit ishte veshur me veshjen e policies, e kalter e mbyllur. Pjesa tjeter e kishin ngjyra tjera kamuflimi ndryshme.

    Ne ndaluam ne pompen e benzines afer nje kryqezimi ne rrugen per ne Malisheve. Po te shkosh ne te majte te kryqezimit, shkon ne fshatin Drenovc dhe po te shkosh ne te djathte shkon ne Rahovec. Une mendoj se ne ndaluam sepse po prisnim police dhe varrmihes nga Rahoveci. Dy ose tre automjete policie "Pinzgauer" u bashkuan me ne dhe shkuan nja 100 metra para nesh. Oficeret e policise kishin veshur te njejtat uniforma si ata te Prizrenit. Une nuk pashe ndonje polic tjeter te kishte veshur uniforme si ajo e "Mirkos". Nuk njihja asnje nga keta oficere te policise.Pashe nje traktor me rimorkio. Mendoj se pashe gjashte ose shtate punetore mbi rimorkio te veshur me rroba pune te kaltra. Ata kishin te njejtat rroba pune si ne. Ate dite binte shi dhe ata u mbuluan me copa nga Qadrat ushtarake. Per kete arsye nuk mund t'ju jap numrin e sakte te punetoreve.
    Rreth nje jave me pare ne ishim perpjekur te shkonim ne te njejtin fshat. Megjithate , nje ekskavator qe policia solli nga Prizreni ndaloi fill pasi ne u kthyem ne te majte te kryqezimit prane Rahovecit. Na u desh ta linim ekskavatorin prapa dhe te gjithe ne u kthyem andej nga kishim ardhur dhe ate dite nuk zhvarrosem kufoma.
    Ne shkuam per te zhvarrosur kufoma ne prill ose maj 1999.Nuk e mbaj mend numrin e varreve por mendoj se atje ishin afersisht 90 varre. Ndertesa e shkolles se fshatit eshte rreth 300 metra larg nga varret por shkolla ndodhet ne anen e majte te rruges. Tani do te vazhdoj t'ju tregoj çfare ndodhi ne pranveren e vitit 1999.

    Ne ndaluam ne nje fshat pasi kishim vozitur rreth gjysme ore. Kur ndaluam pashe se atje kishte ushtare serbe. Ata kishin veshur uniforma kamuflimi te gjelbra. Nuk pashe automjete ushtarake atje. Nuk e di nese varret ndodheshin ne nje varreze. Nuk e di nese kishte xhami atje. Nuk pashe ndonje xhami apo minare.
    Kur arritem ne fshat policet serbe na urdheruan te zhvarrosnim kufomat. Policet na shane mua dhe Shefkiun. Ata thane: "Mos flisni shqip, shkerdhata".Une nuk i numerova varret por mendoj se atje ne zhvarrosem afersisht 90 kufoma.Une pashe tabela druri me numra te te gjithe varret. Nuk me kujtohet cili ishte numri me i madh qe pashe.
    Kufomat u nxoren prej refugjateve serbe nga Kroacia dhe ata i futen kufomat ne thase per kufomat. Mendoj se thaset per kufoma ishin te kalter te mbyllet, te zinj dhe te bardhe. Thaset e kalter dhe te zinj kishin 'dritare' te tejdukshme plastike dhe keta thase kishin zinxhire. Mendoj se pashe 10-15 thase te bardhe me zinxhire. Nuk mbaj mend te kishin 'dritare'.
    Ne pritem prane shkolles para se te fillonte germimi. Atje ishin "Mirkoja" dhe policet e tjere. Nuk e di çfare benin ata atje. "Mirkoja" i fotografoi te gjitha kufomat qe u nxoren. Disa refugjate serbe nga Kroacia vendosen letra te bardha me ngjitese mbi te gjithe thaset e kufomave. Mbi copat e bardha te letrave u vendosen numra. Per kete urdheroi "Buda", i cili ishte shef ne firmen tone.

    Une nuk i pashe kufomat sepse ato ishin mbuluar me batanije dhe/ose pelhura. Per kete arsye nuk mund t'ju tregoj se si dukeshin kufomat.
    Ne e mbaruam zhvarrimin e kufomave ne nje dite dhe i çuam te gjithe kufomat ne spitalin e Prizrenit me dy kamione. Serbet na thane qe ta mbaronim zhvarrimin per tri ore por une mendoj se ne na u deshen rreth pese ore.Ate dite binte shume shi. Ne ishim krejt te lagur kur mbaruam punen. Pasi mbaruam punen serbet na dhane per te ngrene ca buke. Nuk munda te haja sepse i kisha duart e ndotura dhe kundermimi i kufomave ishte i tmerrshem.
    Te dy kamionet u parkuan ne garazhin perballe morgut te spitalit ne spitalin e Prizrenit. Kamionet ruheshin nga police serbe. Ne u larguam dhe u kthyem te nesermen ne mengjes. Pastaj ne shkarkuam te gjithe kufomat. Ne i vendosem kufomat ne dy nga garazhet. Mendoj se kamionet u larguan pasi ne shkarkuam kufomat. Policet nga Rahoveci u larguan me kamionet. Une nuk i njihja policet por ata u bashkuam me ne te kryqezimi prane Rahovecit siç ua tregova me pare.

    Rreth pese dite me vone ne u urdheruam nga shefi jone "Buda" te ktheheshim te garazhet. Diten e pare ne ngarkuam gjashte kufoma ne dy automjete te firmes "Hygijena" qe perdoreshin per transportimin e kufomave dhe i 9uam ne spitalin e Prishtines. Automjetet i vozitnin Bashkim SALIHU dhe Isuf KRASNIQI. Me kujtohet se po te ishte Shefki SALIHU dhe Xhevdet MAZREKU qe erdhen me mua ne Prishtine ate dite. /si ne origjinal/. Dy oficere policie te veshur civile, na percollen ne nje makine policie, nje Audi 80 civil. Mendoj se oficeret e policise punonin si hetues ne Prizren por une nuk i di emrat e tyre.
    Ne i shkarkuam kufomat ne morgun e spitalit te Prishtines sipas urdhrit te oficereve te policise serbe. Na urdheruan te largoheshim nga morgu dhe te ktheheshim pas afro pese oresh.
    Kur u kthyem ne morg te gjitha kufomat ishin futur ne po ata thaes qe i sollem. Mendoj se disa prej tyre kishin ende numrat. Diten e pare numrat e thaseve per kufoma ishin nga 1-6. Ju me pyetet nese rrobat ishin brenda ne thase apo diku tjeter. Kete nuk e di.
    Ne u kthyem ne Prizren dhe shkarkuam gjashte kufoma ne po ate garazh qe i kishim marre. Na thane t'i vendosnim ne nje vend te ndryshem nga kufomat e tjera per te mos perzjere kufomat.
    Rreth dy dite me vone "Buda" na tha te shkonim perseri ne spitalin e Prizrenit. Une, Xhevdet MAZREKU, Shefki SALIHU dhe Isuf KRASNIQI shkuam ne spitalin e Prizrenit. Kete here mendoj se ngarkuam rreth 30 kufoma. Mendoj se edhe kete here shkuam te percjelle. Ishin po ata oficere policie qe na percollen. Kur shkuam ne morgun
    e spitalit te Prishtines ne shkarkuam kufomat. Na thane te largoheshim dhe te ktheheshim pas disa oresh.
    Kur ne u kthyem te gjithe kufomat ishin futur ne thase. Te gjithe thaset ishin mbyllur. Nuk pashe ne asnje rast rroba ose plaçka te tjera te te vdekurve.
    Roja ne morgun e Prishtines na tha se gjykata i kishte kerkuar policise ne Prizren te keqyrte kufomat. Ne Prizren nuk kishte asnje qe te bente autopsi. Me sa di une doktor Hidajeti shikonte vetem plaget e kufomave. Ai nuk bente kurre autopsi. Doktor Hidajeti nuk i pa kufomat nga fshati Pastaselle.

    Pasi ngarkuam kufomat ne kamione ne u kthyem ne garazhin perballe morgut ne spitalin e Prizrenit dhe i shkarkuam trupat atje. Edhe kete radhe shume prej thaseve ishin numertuar dhe une mendoj se mbaj mend numrat "25" dhe "15". Mendoj se ne 9uam kater here kufoma ne Prishtine. Ishim po ata punetore dhe po ai shofer qe jane permendur gjithmone.
    Kufomat ishin tashme ne fazen e shperberjes. Une nuk pashe asnje nga fytyrat e tyre. Edhe po ti kisha pare fytyrat e te vdekurve nuk do te kisha mundur ti njihja per shkak te asaj qe ju thashe me lart.Dukej sikur tre kufomat e varrosura ne varrezen e qytetit te Prizrenit ishin te karbonizuara. Une isha i pranishem vitin e shkuar kur nje ekip mjekesh ligjor i zhvarrosi ata. Ata qe pashe ishin te moshuar dhe te gjithe ishin te veshur me rroba civile.
    Heren e fundit qe çuam kufoma ne Prishtine ne ndenjem ne Grand Hotel deri te nesermen. Edhe tre oficeret e policise nga Prizreni ndenjen atje. Ishin po ata dy qe kam permendur me siper dhe nje hetues tjeter nga Prizreni. As emrin e ketij oficeri policie nuk e di. Arsyeja pse ndenjem ate nate ishte sepse ne u larguam nga Prizreni shume vone dhe une mendoj se ne shkuam ne hotel aty nga mesnata.

    Te nesermen i kthyem perseri kufomat te garazhet ne Prizren dhe i lame atje.
    Me pyetet nese pashe tabela prej druri prane garazhit ne spitalin e Prizrenit ne kohen qe kufomat ruheshin atje. Une pashe tabela druri ne nje nga garazhet ku ruheshin kufomat.
    Mendoj se pashe 40-50 tabela druri. Tabelat e drurit u sollen nga fshati Pusto Selo. Ishin tabela druri qe vendoseshin ne varret e atjeshem. Mbi tabela u shkruajten numra. Nuk e di çfare u be me tabelat pas kesaj.

    Rreth dy-tri dite me vone "Buda" na urdheroi te shkonim ne spital dhe te sillnim dy kamione. Une, Shefkiu, Xhevdeti, Isufi dhe Bashkimi shkuam ne spital. Bashkimi dhe Isufi vozitnin kamionet. Kur arritem ne spital nje polic i veshur civil na urdheroi te ngarkonim mbi kamione kufoma. Polici ishte ne nje makine civile Yugo dhe ishte me rroba civile. Nuk e njoh ate por mendoj se punonte si hetues ketu ne Prizren, Pastaj djali i drejtorit, "Mirkoja" u fut me ne ne garazh dhe na tregoi kufomat qe duhej te ngarkonim. Ne ngarkuam 45-65 kufoma mbi kamione. Ne disa prej thaseve te kufomave kishte ende numra. Nuk me kujtohen numrat.
    Ne shkuam ne nje shtepi private ne Xerxe te cilet policet e perdornin si stacion policie Gjate rruges nga Prizreni ne Xerxe na priu makina e policise, Audi 80 civil.
    Policet na urdheruan mua, Shefkiun dhe Xhevdetin te zbrisnim nga kamionet dhe te prisnim ne stacionin e policise ne Xerxe. Isufi dhe Bashkimi shkuan me nje nga kamionet te percjelle nga policia. Ata shkuan ne drejtim te Rahovecit. Me kujtohet se policia serbe ishte e zemeruar sepse te dy shoferet u larguan per ne Rahovec. Mu desh ta vozitja kamionin ne vendvarrimin ne Xerxe. Ne i varrosem kufomat ne vendvarrimin ne Xerxe .Ata u varrosen te gjithe brenda ne thase. Tani do te vazhdoj t'ju tregoj per ate qe ndodhi ne pranveren e 1999.

    Pas nje fare kohe Bashkimi dhe Isufi u kthyen me kamion. Ata me thane mua dhe te tjereve se kufomat ishin shkarkuar ne Rahovec. Nuk degjova se ku ishin shkarkuar.
    Varrmihes nga Rahoveci hapen varret ne Xerxe ne kohen qe ne ishim atje. Ne te gjithe i varrosem kufomat para se te largoheshim.
    Dy- tri dite me pas, une, Shefkiu, Xhevdeti dhe Isufi shkuam ne garazhin prane morgut te spitalit te Prizrenit. Ne ngarkuam 10 kufoma nga garazhi. Per kete u urdheruam nga policia serbe. Kufomat ishin nga fshati Pastaselle. Ato ishin ne po ato thase siç eshte permendur me pare. Ne shkuam te vendvarrimi ne Dushanove. Kur ne arritem, punetore nga firma e pastrimit po hapnin varret. Mbaj mend se midis varrmihesve ishin Shefiku dhe Qaushi. Nuk ua di mbiemrat. Shefiku eshte "Torbesh" dhe ai jeton ne Grençare ndersa Qaushi jeton ne nje shtepi me qira ne Prizren.
    Kufomat ne Dushanove ishin te gjithe ne thaset e kufomave qe kam permendur me lart.
    Dy dite me pas une, Isufi dhe Shefkiu nga firma e pastrimit shkuam ne po ate garazh qe eshte permendur me pare. Ne u urdheruam te ngarkonim tri kufoma ne nje automjet te vogel qe ne e perdornim per transport kufomash.
    Ne shkuam ne varrezen katolike te Prizrenit dhe i varrosem te tri kufomat atje. Varret ishin hapur me pare nga disa refiigjate serbe nga Kroacia. Policia serbe na tha te mos tregonim ku i varrosem kufomat.

    Kur ne morem te tre kufomat nga garazhi atje nuk kishte me kufoma te tjera.
    Une, Shefkiu dhe Xhevdeti transportuam gjashte ose shtate kufoma ne nje vend prane stacionit te autobusit ne Suhareke. Keto kufoma ruheshin ne morgun e spitalit te Prizrenit dhe ne i morem ato prej atje. Edhe keto kufoma ishin ne thase kufomash por thaset ishin prodhuar prej "Printex" dhe ata ishin te bardhe prej pelhure.
    Kur shkuam ne Suhareke ne i ngarkuam kufomat nga kamioni jone te nje kamion tjeter. Nuk e di ku u çuan kufomat. Varrmihesit e varrezes ne Suhareke na ndihmuan t'i kalonim kufomat nga nje kamion te tjetri. Ata nuk thane se ishin varrmihes por une e marr me mend se ata ishin varrmihes sepse ishin veshur me te njejtat rroba pune te kaltra si ne. Ata nuk i thane emrat e tyre.
    Kufomat nga masakra ne fshatin Pastaselle jane varrosur ne Prizren, ne Rahovec, ne Xerxe dhe ne Dushanove. Numrin e sakte te kufomave nuk e di por mendoj se jane afersisht 90. Une e pashe numrin 90 te shkruar mbi leter te bardhe ne nje nga thaset per kufoma. Une pashe refugjatet serbe nga Kroacia qe vendsosnin numrin mbi thaset ne fshatin Pastaselle. Njera ane e letres se bardhe te cilen serbet e vendosnin mbi thase ishte me ngjitese.

  5. #25
    krenar qe jam malsor..... Maska e _MALSORI_
    Anëtarësuar
    21-07-2005
    Vendndodhja
    diku neper bote
    Postime
    2,637

    fatlum...

    postuar me pare ngafatlumi

    Nuk jam njeri i copy -paste tregimeve dhe rrefimeve.

    Keto rrefime dhe keta protagonist Malsor ishin te gjithe deshmitare ne gjygjin e Hages
    nuk po te akuzoj per kurgje fatlum..nese une do isha moderator i kesaj faqeje menjehere do i fshija gjithcka ke prure ti..nuk ja vlen..

    edhe me keq kur zbulon dokumentacion gjygji..nga sa di une te dhenat gjyqesore jane te klasifikuara..meqenese i paske marre nga gjygji i hages po me ben pershtypje se nuk paska asnje interviste te atyre qe mbijetuan masakrat e ramushit me shoke...te pakten une di qe disa shqiptare puro kan deshmuar ne gjygj kunder ramushit e nja dy tjereve..dhe kan treguar tmerrin qe kan pare me syte e tyre nga te fortet e dukagjinit..apo ketu na interesojne vetem keto kunder milloshit..

    historia nuk shkruhet ka ma don ana..ajo shkruhet ashtu siq eshte edhe me te mirat edhe me te keqijat..nejse ti mos u ndal se pruri tregime te tilla...
    a do male me debore,trima te forte dhe malsore,fort bujare dhe burrerore,shko ne kukes i ke me dore.

  6. #26
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Rrëfimi i Shefqet Zogaj-gazetar i "Bujkut"dhe "Rilindjes"



    Jam lindur ne fshatin Bellanice dhe mbarova shkollen fillore ne Bellanice dhe shkollen e mesme ne Malisheve. Jam diplomuar ne Orientalistike ne Universitetin e Prishtines. Kam punuar si gazetar ne Kosove prej vitit 1996. Gjate punes sime si gazetar per gazeten "Bujku',"Rilindja", kam udhetuar anembane Kosoves. Kam vezhguar shume gjera dhe kam shenuar shume hollesira lidhur me ngjarjet prej fillimit te konfliktit ne Kosove ne vitin 1998 deri ne kohen kur u detyrova te largohesha nga Kosova.

    Me 20 mars 1999, isha per here te fundit ne qytetin e Suharekes. Ishte e shtune, dita e terheqjes se vezhguesve te OSBE-se. Ishte shume e veshtire per ne gazetare te hynim ne qytet sepse qyteti ishte i zbrazur nga njerezit per shkak te largimit te vezhguesve. Gjeta shume pak njerez ne qytet ~ vetem shtate vetA ne gjithe qytetin. Nuk pashe asgje perveç makinave policore pa targa. Asnje makine qe i perkiste popullates civile nuk levizej. Ishte frike e madhe. Organizatat kosovare si LDK-ja po vepronin, por vetem kater persona u paraqiten ne nje salle qe mbante disa qindra. Te gjithe çuditeshin se si kisha arritur te depertoja ne Suhareke. Edhe une u çudita kur pashe vetem police serbe ne qytet.

    Ne oren 11.30 u largova nga Suhareka ne drejtim te fshatit Peqan. Duke kaluar rrugen kryesore qe kalonte Rreshtanin dhe Studençanin ne drejtim te Rahovecit, pashe nje kolone te ushtrise the policise serbe me 14 tanke dhe autoblinda. Atehere kuptova se diçka e tmerrshme do te ndodhte. Ishte nje postbllok i policise serbe ne Rreshtan. Viset e tjera ishin nen kontrollin e UCK-se. Rreth ores 12,20 filluan sulmet e para ne fshatrat Peqan, Studençan dhe Doberdelan. Banoret filluan te largoheshin ne menyre masive, drejt lokaliteteve me te qeta. Keta njerez u drejtuan fshatrave Pagarushe dhe Bellanice. E ndoqa kolonen ne kembe dhe pashe gra, femije dhe pleq duke qare. E kam te veshtire t'i permend emrat e tyre, se kam fshehur shenimet qe mbajta ne ate kohe, por mund te them se ishte nje numer shume i madh njerezish. Sulmet kunder ketyre fshatrave zgjaten rreth dy ore dhe sulme te tjera vazhduan te nesermen dhe shtriheshin ne fshatra te tjera.Serbet qelluan dhe granatonin nga pozicionet afer Biraqit, Novakes, Qafes se Duhles dhe Landovices. Nga keto vende, forcat serbe sulmuan dhjetera fshatra: Sllapuzhan, Peqan, Semetisht, Studen^an, Samadraxhe, Doberdelan, Bllace, Grejgec, Budakove dhe Krushice. Nga ana tjeter, fshatrat e Malisheves u sulmuan nga pozitat serbe ne vendet e quajtura Smonice dhe Orllat, ne Malisheve. Prej ketu, u nisen sulmet kunder fshatrave Terpeze, Berishe, Lladroc, Senik, Banje, Dragobil, Gur i Bardh, Mirushe, Lubizhde dhe Drenoc.

    Duke filluar me Studenqanin dhe Samadraxhen, popullata e te gjitha ketyra fshatrave iu drejtuan fshatit Mamushe dhe disa shkuan edhe ne Pagarushe. Nje numer shume i madh shkuan ne Bellanice dhe Banje sepse deri atehere nuk kishte pasur te shtena ose granatime ne Bellanice. Artileria e rende serbe depertoi ne viset e kontrolluara nga UQK-ja dhe u perdoren gjithashtu aeroplane ushtarake jo vetem kunder pozicioneve te UQK-se por kunder popullates civile. Kjo shkaktoi shume viktima ne popullate. Pashe tete tanke vetem ne fshatin Peqan, shtate autoblinda dhe dy Praga (nje top i rende i montuar mbi nje autoblinde). Keta njerez nuk ishin police te veshur me uniforma te zakonshme, por me uniforma me ngjyra te ndryshme, kryesisht te zeza. Ishin te maskuar dhe me fytyra te lyera. Ata qe i drejtuan keto sulme ishin:
    * Zhika
    * Zoran LAZIQI, kryetari i komunes se Suharekes
    Ne fshataret po benim qmos per te mos u levizur nga vendi ku ishim sepse pas bombardimeve te NATOS me 24 dhe 25 mars 1999 (te permendura ketu vetem si pike referimi kohor), popullata nga Suhareka, Malisheva dhe Rahoveci ishte e mbledhur ne tri pika.
    Me 25 mars 1999, Zhika dhe Milorad MISKOVIQI, komandanti i MPB-se ne Suhareke ishin personat qe drejtonin policine ne Suhareke, atje ku ndodhi nje masaker e papare. Policet efektivisht e udhezuan popullaten e Suharekes t'i leshonte shtepite e tyre brenda pese minutash, qe ishte c pamundur. Me vone pashe njerez duke u larguar nga shtepite. shtepi ne flake, dhe te shtena. Pasi te gjitha shtepite prej stacionit te policise deri ne Rreshtan ishin rrethuar, ato te gjitha u dogjen dhe u shkaterruan; banoret u debuan, dhe grate pleqte dhe femijet u derguan nga policia ne drejtim te Peqanit dhe te shkolles fillore te Suharekes. Ata i ndane burrat ne nje ane dhe ndodhi nje masaker. Ne nje shtepi ku u debuan 40 anetare te nje familjeje, u vrane keta njerez:
    Ramadan SUKAJ, 48 vjeç, mesues — Bllace Hafiz SHALA, 38 vjeç -- Banje Osman ELSHANI, 40 vjeç ~ Suhareke Albert (mbiemri nuk dihet), 24 vjeç, Opterushe
    Mesova per kete ngjarje nga Sejdiu, 41 vjeç, mesues i historise nga Semetishti i cili kishte mbetur gjalle pas ketij incidenti. Te nesermen ne Bellanice bisedova me Sejdiun. Ai kishte kaluar naten ne bodrumin e nje ndertese te djegur. Ai me tha se kishte ikur dhe kishte kaluar mure, pasi policet e kishin udhezuar te radhitej ne nje mur me kater shoke qe u vrane. Ai me tha se MISKOVIQI ia kishte dhene urdhrin nje skuadri pushkatimi shtateanetaresh dhe se pastaj ai vete kishte qelluar te kater personat ne zverk.

    Popullates se zhvendosur ne Pagarushe dhe malet perreth i munguan kushtet elementare te jeteses. Ata ishin pa ushqim, uje dhe trajtim mjekesor dhe kishin shume frike nga granatimet serbe. Ishin rreth 40,000 njerez atje. Kalova neper fshatin Banje, ku 10,000 njerez kishin marre strehim. Gjate granatimit ne Banje me 28 mars 1999, nje nene 35-vjeçare, Velime BEGAJ, vdiq pasi i kisha dhene ndihmen e pare.
    Motra e saj 38-vjeçare dhe tri femijet u plagosen. Femija me e vogel ishte gjashte vjeçare. Te githe keta njerez ishin plagosur ne nje oborr. Atyre u eshte dhene ndihma e pare ne Bellanice, ku pata kontakt me ta. Ishte e veshtire per t'i shenuar emrat e tyre ne ate kohe se ishin ireth 10,000 njerez ne kolonen qe vinte nga Banja. Nuk kishte mjeke ne fshat qe mund te benin operacione te nevojshme. Kishte vetem nje mjek te pergjithshem, Doktor Besim ZOGAJ, dhe nje infermiere. Ajo kishte mundesi per te ndihmuar duke u dhene injeksione te plagosureve dhe duke ua lidhur plaget. Nuk kishin asnje menyre tjeter per t'i ndihmuar te plagosurit.

    Ne ate kohe fusha e Bellanices ishte mbushur me traktore, makina, dhe qerre me kuaj. Kisha nje kamera me videokaseta dhe nje fotoaparat shume te thjeshte. Bera fotografi dhe filmova me synimin specifik qe ta ndihmoj Tribunalin. Per fat te keq, filmi u konfiskua nga policia me 1 prill 1999. Ne naten e 26 marsit 1999, ishin rreth 30,000 njerez ne fshatin Bellanice. Me 31 mars 1999, mijera njerez nga fshatrat Pagarushe, Goriq, Shkoze, Terpeze, Lladroc dhe Senik u mblodhen ne Bellanice, Keta shtuan ne 80,000 numrin e njerezve qe ishin perqendruar ne te tri fshatrat Guncat, Lladroviq dhe Bellanice. Ne fshatin tim te Bellanices, popullsia normale ishe 3,500, ne 220 shtepi. Guncati zakonisht kishte nje popullsi prej 1,100 dhe ne Lladroviq popullsia e zakonshme ishte rreth 750. Fshatrat perreth, te zbrazura nga banoret, ishin te gjitha te djegura. E pashe Banjen ne flake.
    Nje kolone e madhe prej policesh, ushtaresh dhe paramilitaresh serbe kishte ardhur ne Malisheve nga drejtimi i Orllatit. Kolona perbehej nga 40 automjete ushtarake te renda. Kete e pashe nga kodra ne Banje. I pashe keto forcat duke granatuar fshatrat Banje, Dragobil, Gur te Bardh dhe rrethinat.

    Ne oren 11,45 me te enjten, 1 prill 1999, pashe forcat serbe duke granatuar Bellanicen nga te dy drejtimet e Banjes, Temeqinit dhe Bllaces. Granatimi filloi ne oren 11,45 te paradites. Banoret u frikesuan dhe nuk dinin ku te kerkonin strehim. Une munda te levizja vetem prej shtepise sime deri ne fushen e madhe ku ishin mbledhur mijera njerez. Kjo nuk ishte sepse kisha frike, po sepse familja ime kishte frike per mua. Rreth ores 12,20, u ngjita ne katin e trete te shtepise sime dhe pashe nje kolone te gjate te policeve serbe qe po vinin ne Bellanice prej Temeqinit. Sap policet mbeniten ne periferi te fshatit, ata filluan te digjnin shtepite ne lagjen e Hoxhajve. Kete e pashe nga kati i trete i shtepise. Ne shtepine time ishin slrehuar rreth 150 njerez. Kishin nje bodrum te vogel ku ishin vcndosur velem plaka dhe femijc. te cilet qanin nga frika se mos binte ndonje granate. Munda te shoh policet qe vinin dhe digjnin shtepite.

    Policet nuk kishin ardhur ne fshat nga drejtimi i pritur por permes arave, dhe kalonin
    shtepi per shtepi. Rreth 60 burra u dolen perpara policeve ne Bellanice me nje flamur
    te bardh si shenje se ishim plotesisht ne duar te tyre, nga frika se mos do te ndodhte
    diçka e tmerrshme. Por ne fakt katastrofa tanime kishte filluar me djegjen e te gjitha
    atyre shtepive. Banoret e shtepive qe ishin djegur i kishin leshuar ato ne mengjes dhe
    ishin bashkuar me pjesen tjeter te popullsise ne fushe. Kjo fushe eshte nje fushe e
    madhe dhe e rrumbullaket ne qendren e fshatit. Shtepite jane ndertuar rreth fushes.
    Ne kete moment, te gjithe burrat qe u kishin dale perpara policeve u kapen nga
    policia. Forcat serbe perfshinin ushtare dhe paramilitare nga njesitet e ndryshme. Ata
    i kapen burrat dhe i kontrolluan, duke ua hequr plisat e bardha. Une renda nga shtepia
    ime neper vende te ndryshme dhe i pashe policet qe po hynin ne turmen e mbledhur.
    Qindra njerez erdhen ne rrugicen tone, e cila ka shtate shtepi. Te gjitha keto shtepi po
    strehonin njerez nga fshatra te tjera.

    Lajmi se kishte hyre policia u perhap me shpejtesi. U thashe njerezve qe te largoheshin nga bodrumet, te ndiznin makinat dhe traktoret dhe te dilnin ne rruge sepse po te rrinin ne shtepi mund te pesonin me keq.Nje bresher i vazhdueshem te fishekeve serbe binte mbi kokat e njerezve. Duhet te siguroja se femijet i kishin mbathur kepucet dhe ishin veshur trashe. I hipa mbi traktore dhe kamione jo vetem femije te mija por edhe ato te kusherinjve. Me e
    rendesishmja per mua ishte te zgjidhja bagetine neper stalla. Kisha shtate lope dhe
    buallica te cilat i zgjidhem qe te kullosnin te lira. I mbushem traktoret me ushqim dhe
    veshmbathje, sepse, sipas raporteve qe kishim marre ne ditet e meparshme, nuk
    lejonin kamione qe te hynin ne Shqiperi. Kishim 750 kilograme miell, 100 kilogame
    fasule, vaj, ene dhe batanije. Dolem ne rrugice ku ishin dhjetera traktore dhe makina.
    E ndeza nje Fiat dhe vellai im i madh Shaipi ngau nje kamion. Vellai im i vogel
    Fatmiri ngau nje traktor te tipit Rakovica 60, te mbuluar me najllon. Isha nisur poshte
    rrugices vetem nje meter kur erdhen dy ushtare dhe paramilitare serbe me uniforma te
    zeza dhe shami rreth qafes. Ata me nxoren nga makina. Kisha kameran time Sanyo
    me vete, nje fotoaparat shume te thjeshte dhe nje mikrokasetofon Sanyo. Keta ishin
    dhurata prej nje personi tjeter. Po mbaja keto ne dore kur polici me kapi per fyt dhe me nxori nga makina. Ata filluan qe te me goditnin ne anen e qafes me kondak
    automatiku.
    Familja ime nuk dinte çfare po me ndodhte sepse ata i ishin bashkuar kolones.
    Te dy serbet me shtine ne bodrumin e shtepise sime, ku ishte mulliri i grurit dhe, ndersa me rrihnin, me pyetnin çfare kisha ne çante. Policet mendonin se mund te kisha nje fare arme, por kur e hapen çanten ata pane se brenda ishin kamera dhe mikrokasetofoni. Kur e pane keta, me kontrolluan duke me mbajtur ne thep te pushkes dhe me kerkuan marka gjermane. Kisha 150 marka gjermane me vete. Kisha edhe karten e gazetarit ne xhep. Kjo ishte karta e anetaresise se Lidhjes se Gazetareve te Kosoves dhe gjithashtu karta nderkombetare e gazetarit e leshuar nga kryetari i Lidhjes Nderkombetare te Gazetareve ne Bruksel. Gjithashtu kisha karten e korrespondentit te gazetes "Bujku'dhe Rilindja". Kjo karte ishte shkruar edhe ne serbisht. Policet i konfiskuan te gjitha ato, moren 100 marka gjemane, me kercenuan qe te me vritnin dhe pastaj me thane te rrija ne bodrum. Nuk iu binda ketij urdhri dhe dola perseri.

    E dija nje gje — qe do te me vrisnin ne qdo moment. Hipa perseri ne makine por atehere erdhen dy police, me kapen per fyt dhe me nxoren pergjysem nga dritarja. U terhoqa mbrapsht, u zbrita nga makina dhe ata me moren çelesat e makines. Degjova te shtena automatiku ne turme por nuk kisha si te kthehesha per te shikuar. Serbet me goditen perseri dhe me kerkuan 200 marka. Nuk kisha kaq marka ne xhep. U kerkova leje per te shkuar per t'i marre te hollat nga familja. Kur me leshuan, ata me goditen me tytat e automatikeve. U largova 10 metra dhe shikova ne drejtim te fushes se fshatit. Pashe se nje numer i madh djemsh po çoheshin ne drejtim te shkolles fillore "Ismail Qemali". Ishin dhjetera te rinj. Kur shkova te vellai im Fatmiri, i kerkova 200 marka dhe i thashe te kete marka gati edhe per vete. Ai me dha te hollat dhe u ktheva te policia. U thashe se i kisha dhene kolegut te tyre 100 marka dhe ai kishte konfiskuar gdo gje qe kisha. Kur u thashe kete, ata e shtuan kerkesen e tyre deri ne 300 marka. Nuk i kisha keto te holla. U thashe diçka tjeter qe nuk u pelqeu: U thashe, "Kur merrni te hollat, duhet te leshoni deftese." Ata e shtuan kerkesen e tyre deri ne 400 marka dhe me thane se po te mos nxirrja te hollat do te me vritnin. Perseri u kerkova leje per te marr te hollat nga nena ime. Ata me leshuan por me pritnin. Mora vetem 100 marka nga nena. Kisha 50 marka ne xhep. Mora 500 dinare nga babai per te plotesuar 400 marka per te paguar keta police, Pastaj degjova emrin e Sylejmanit. Ai e kishte fytyren e Iyer. I degjova policet duke biseduar me nje tjeter polic me emrin Sylejman se ata kishin ndalur nje grup njerezish dhe po therrisnin Sylejmanin qe t'u fliste shqip. Kur u dhashe policeve te hollat, ata me kthyen çelesat e makines, duke me share dhe duke me goditur. Iu afrova makines vetem per ta nxjerre nga kolona dhe per ta lene atje, sepse vetem keshtu mund ta shpetoja jeten. Dmth., ta lija makinen atje dhe te vazhdoja me kamion dhe traktor. Me vone, dy police perseri me erdhen, me nxoren nga makina dhe me kerkuan 200 marka. Tani kuptova se s'kishte kurrfare ligji dhe vetem mund ta shpetoje jeten duke dorezuar te holla. U flisja serbisht.
    Kerkova leje per te shkuar te familja ime per t'i kerkuar te holla, po t'i kishin. Iu afrova kamionit ku ishte familja ime. Atehere babai im Haxhiu pa çfare po me benin policet. Vellai im Shaipi vrapoi nga kamioni ne makine dhe u tha policeve, Kjo eshte hera e trete qe keni marre te holla nga vellai im; duhet te leshoni deftesa." Po deftesa serbe ishte ne formen e pushkes. Ata ia drejtuan nje pushke dhe i thane: "Deftese per ty eshte plumbi."

    Nderkohe, dy police i nxoren dy te rinj te moshes 25-30 nga fshati Ostrozub, qe ishin strehuar ne Bellanice. Ata kishin marre keta djem nga rimorkioja e Fatmirit. Dy police te tjere iu afruan Fatmirit, i cili po ngiste traktorin dhe i kerkuan 1,000 marka. Ne ate moment nuk dija sa para kishin kerkuar nga te rinjte prej Ostrozubit. I pashe duke ua drejtuar pushket dhe u shkrehen nje bresher fishekesh ne gjoks, duke i vrare. Fatmiri, duke pare kete, filloi te dridhej dhe kerkoi leje nga policet per t'u larguar 10 metra drejt kamionit, por jo per te kerkuar para se kishte para te fshehura ne nje xhep te fshehte. Ai shkoi ne kamion dhe grisi kete pjese te pantallonave dhe nxori 800 marka. Ai u kthye te policet te cilet ishin te traktori dhe ua dha keto 800 marka. Pjesen tjeter te te hollave Fatmiri ia dha nenes sone per t'i fshehur.

    Ne ate moment, per shkak te situates se rende, e braktisem traktorin me te gjitha plaçkat tona dhe hipem ne kamion. Duke hipur ne kamion, degjova nje bresher te shtenash automaliku dhe pashe policet qe vrane Agim BYTYQIN 40 vjeç nga Nishori, i cili ishte me te meta mendore. Rreth 40 metra me tutje, i pashe te vritnin nje kale, te mbrehur pas nje qerre. Meqe te rinjte nuk kishin para, policet i shtyne brutalisht ne drejtim te shkolles, 100 metra larg dhe i rrahen. I pashe kur i çuan ne oborrin dhe godinen e shkolles dhe nuk ishin liruar deri ne kohen kur u largova nga fshati. Askush nuk di çfare ndodhi me ta. Degjova te shtena midis turmes dhe besoj se jane vrare njerez ne kete kohe. Ne kete moment pashe Zhiken dhe Zoran LAZIQIN bashke, duke ecur me krenari dhe duke u zgerdheshur ne mes te turmes. Policet i grabiten edhe vellait tim Shaipit 500 marka dhe Zhika ia mori çelesat e Fiatit. Te gjithe vendesit e njohin Zhiken, i cili eshte i shkurter. Zoran LAZIQI eshte me i gjate dhe me i ri, rreth 35 vjeç. Nder policet ishin gjithashtu:
    * Bebci GOGIQI nga Banja me vellain (emri nuk dihet). Keta ishin e vetme familje serbe ne Banje dhe deri ne vjet hanin dhe pinin bashke me shqiptaret. Pastaj kaluan ne anen e serbeve dhe u larguan nga Banja.
    * Nebojsha ANTIQI
    * RADOJKA (emri nuk dihet)
    * Vekomir LAZIQI
    * Goran (mbiemri nuk dihet), prej Nishit, i cili ka qene polic ne Suhareke prej
    viteve.
    Policet gjithashtu e thyen dritaren e kamionit me kondak automatiku. E kemi ende kamionin ne Mamurras. Te gjithe anetaret e familjes sime, 16 vete, hipen ne kamion. Babai im shkoi midis policeve deri ne traktorin dhe mori nje thes me pasterma dhe buke. Hipem ne kamion dhe u nisem. U nisem, te shoqeruar nga talljet e policeve te cilet thane "Keni kerkuar NATO-n, shkoni dhe merrni ndihma nga NATO-ja.Ata bertiten edhe, "Shkoni te baba Klintoni." Ata e shanin boten mbare. Ata thane "Shkoni se pari ne Shqiperi, merrni ca therrime nga Sali Berisha dhe pastaj shkoni te baba Klintoni, ai ju pret krahehapur." Mund te shiheshin me shume se 1,500 serbe qe hynin ne turme; ata po digjnin shtepi, po vritnin lope dhe madje edhe qente e shtepive. U detyruam te pritnim kater ore per te dale nga qendra e fshatit deri ne rrugen e asfaltuar. Pashe me shume se 150 automjete qe po hynin ne fshat, duke perfshire artileri te rende, tanke, autoblinda, Praga, buldozera. Nuk e di pse ishin buldozerat aty. por i pashe duke ardhur. Kishin edhe kamione dhe autobuse. I sillnin kamionet per t'i plaçkitur shtepite,per te vjedhur gjithqka,per te vjedhur pajisje shtepiake dhe pastaj per t'i djegur shtepite. Ne kete moment, tere lagja e Hoxhajve ishte ende ne flake.

    Prej ores nje deri ne oren shtate te mbremjes ishim ne kolone duke ecur ngadale perpara. Policet kishin drejtuar popullaten ne dy drejtime. Njeri ishte drejtimi i Malisheves dhe te Rahovecit dhe rreshti tjeter i njerezve, me te cilet u bashkuam edhe ne, ishte drejtimi i Bllaces dhe i Suharekes. Ne kete moment, mesuam per njerez te tjere ne fshatin Bellanice te cilet ishin vrare nga policet, duke perfshire:
    * Nazlie KRYEZIU, grua, 38 vjeçe
    * Drita KRYEZIU, vajza e Nazlies, 11 vjeçe.
    Ato ishin nga Retia e Rahovecit dhe ishin strehuar ne fshatin tone.
    * Bekim VRENEZI
    * Osman VRENEZI
    Ata ishin dy vellezer te moshes 22-25 nga Maralia dhe kishin marre strehim ne fshatin tone. U tha se ishin vrare sepse nuk kishin marka gjermane per policet.
    * Izet HOXHA, 80 vjeç
    Ai ishte nga fshati Bellanice dhe u vra ne shtepine e vet para syve te gruas, te ciles iu moren te gjitha unazet prej gishterinjve.Gruaja u detyrua te ecte ne kembe neper shi deri ne qytetin e Malisheves.
    * Ibrahim SERTOLLI, 90 vjeç
    Edhe ai ishte nga fshati Bellanice. Ai kishte mbijetuar masakren e Tivarit ne vitin 1945. Edhe kater prej te afermve te tij u vrane ne Bellanice por nuk mora te dhena per ta.
    * Dy djem nga Pagarusha
    * Nje i moshuar nga Semetishti

    Gjate tere udhetimit, policet na shanin. Ne nje vend ne fshatin Lubizhde afer Prizrenit serbet po kendonin, pinin dhe ngrenin dolli, duke kenduar kenge nacionaliste, dhe duke na share dhe duke u tallur me ne: "Shkoni le NATO: Keni kerkuar NATO-n. Do ta gjeni NATO-n matane, shkoni ne Shqiperi dhe merrni ushqim. Shkoni te baba Klintoni. Ne do t'i luftojme kosovaret. Ne do ta luftojme NATO-n. Ne do ta shkaterrojme NATO-n." "Kurre nuk do te ktheheni ne Kosove. Mos i ktheni syte nga Kosova deri sa jeni ne Shqiperi. Kosova ka qene dhe do te jete toke serbe." Njerezit qe u tallen me ne ishin veshur me uniforma te zakonshme ushtarake dhe policore; disa ishin veshur me uniforma te zeza dhe kishin maska, me thika ne brez, dhe ishin te armatosur rende me automatike. Ne nuk mundem t'u pergjigjeshim talljeve te tyre sepse do te na vritnin. Ata ishin shume agresive dhe fodulle. Ata u sollen brutalisht ndaj te gjitheve, edhe ndaj te miturve. Patem telashe ne shumicen e postblloqeve ku shoferet e te gjithe traktoreve u rrahen. Shume te rinj u rrahen ne Suhareke, duke perfshire kusherinj te mi.
    Kam degjuar gjithashtu se shume meshkuj qe ishin pjese e kolones qe ndiqte rrugen tjeter neper Malisheve u rrahen keqas ne postblloqe dhe se nje numer prej tyre jane zhdukur dhe nuk jane pare me qe prej asaj kohe. Ketu perfshihen edhe kusherinj te mi te cilet i pane te afermit e tjere, duke u marre nga policia dhe duke u rrahur. Ata nuk jane pare me dhe nuk dime ne se jane te gjalle apo te vdekur. Ata jane:
    Shaban Isuf ZOGAJ, 32 vjeç, i cili u ndal ne Ostrozub
    Salih Hamit ZOGAJ, 35 vjeç
    Elmi Jashar ZOGAJ, 18 vjeç
    Sami Sahit ZOGAJ, 18 vjeç, me te meta mendore.

    Na u deshen 30 ore per te udhetuar ne Shqiperi. Femijet vuajten me se shumti, meqe kishin nevoje per pelena dhe per ushqim. Kaluan 35 ore pa iu nderruar pelenat. Ishin te traumatizuar por nuk kishim si t'i zbrisnim nga traktoret per t'u kujdesur per ta. Ne piken kufitare te Morines na kontrolluan imtesisht. Policia serbe ne kufi i konfiskoi te gjitha targat e kamionit,leternjoftimet, pasaportat dhe patenten e shoferit te vellait te madh i cili e ngiste kamionin. Ata na thane "Na iepni te gjitha dokumentat qe keni, leternjoftimet, udhe te mbare, mirupafshim, Kosova eshte Serbi." Prej ketyre policeve, mund te pershkruaj vetem uniformat dhe sjelljen e tyre, pasi nuk i njoha ata. Polici qe doli dhe na ndali vetem 50 metra para kufirit ishte nje i ri pa uniforme por me nje toki-voki. Ai na shau me fjalorin qe e permenda me pare, duke iu referuar NATO-s dhe Klintonit. Ai ishte i gjate me floke te verdha dhe te drejta. Ne piken kufitare, ku lame Kosoven, ishte nje polic i trashe me floke kaçurrelese. Pasi mori leternjoftimin e Shaipit, patenten e shoferit, librezen e regjistrimit te kamionit dhe targat, ai doli prapa kamionit ku ishim ne 13 vete dhe na kerkoi leternjoftimet e secilit prej nesh pa perjashtim. Nuk i kishim te gjithe, por ata qe i kishim, ia dorezuan. Me moren leternjoftimin dhe pasaporten; leternjoftimin e gruas sime , leternjoftimin e gruas se vellai, dhe leternjoftimin dhe pasaporten e vellait Fatmirit. Kjo u shoqerua me fyerje dhe kercenime. Ata thane, "Edhe ju grate keni pasaporta, por nuk doni t'i dorezoni." Kete e thane me pushke te drejtuara drejt nesh. Ata moren gjithashtu leternjoftimin e babait tone 70-vjeçar Haxhiut. Policet u duken si te lehtesuar dhe te kenaqur me vete kur na moren te githa dokumentat, sikur kishin bere nje pune te mire. Dhe keshtu u larguam nga Kosova.

    Ishim larguar nga fshati yne i Bellanices ne kolone rreth ores 13,15 me 1 prill 1999. Per shkak te turmes dhe veprimtarise se policise serbe, na duhej deri ne rreth ores 19,00 te asaj mbremje per te bere ate rruge shume te shkurter deri ne rrugen e asfaltuar qe del nga fshati. Ishte rreth ores pese te pasdites ne te nesermen, me 2 prill 1999, kur arritem te pika kufitare. Ne kushte normale, kjo rruge mund te behej ne afro 75 minuta, se eshte nje rruge prej rreth 45 kilometrash. Ne Kukes, gjate ketyre diteve, degjova nga te tjeret qe kishin ardhur nga Bellanica se deri ne 150 njerez ishin vrare ne Bellanice si pasoje e veprimtarise se policise serbe gjate diteve 1-2 prill 1999. Shumiea e ketyre njerezve ishin ekzekutuar nga afer.
    Arsyeja pse u largova nga Kosova eshte per shkak te veprimeve te policise, ushtrise dhe paramilitareve serbe, te pershkruara me siper. Do te kishte qene mire te rrinim ne Kosove, por do te kishte pasur shume me teper te vdekur. U larguam nga Kosova. Po te kishim ndenjur neper fshatra ose neper male, do te kishte qene me personale, te hollat, dhe kameran, nuk do te isha ketu sot. Do te me kishin vrare serbet dhe do te isha i pavarrosur. Nuk kishte bombardime te NATO-s ne fshatin tone dhe bombardimet e NATO-s nuk ishin arsyeja pse familja ime u largua nga Kosova. Bombardimet e NATO-s ishin te drejtuara shume mire kunder ushtrise dhe policise serbe anembane Jugosllavise dhe sidomos pozicionet e tyre te ngulitura ne Kosove. Kurre nuk kemi pritur qe serbet do ta debonin popullaten shqiptare nga Kosova ne menyre masive. Nga kjo e pesuan me keq banoret e qyteteve te Kosoves pas largimit te vezhguesve te OSBE-se. Ata paten probleme te medha me furnizimin ne ushqime dhe nuk munden te leviznin lirisht neper qytete, sidomos pas fillimit te sulmeve te NATO-s, kur tere Kosova u mbulua me flake dhe frike. Kjo ishte per shkak te pergjigjes serbe ndaj bombardimeve te NATO-s. Pergjigja serbe iu drejtua popullates civile te Kosoves dhe nuk u kursyen ndertesa, bageti, femije, gra, ose pleq.
    Nga ato qe kam pare dhe kam degjuar me vone, nuk mbeti asgje nga fshati im i Bellanices pos bagetive te ngordhura, shtepive te djegura dhe policise serbe. Nuk dime asgje per fatin e te rinjve dhe te rejave qe u futen ne shkolle.

  7. #27
    Natyre e turbulluar... Maska e Robbery
    Anëtarësuar
    03-11-2007
    Vendndodhja
    Firenze
    Postime
    1,449

    Unhappy

    Citim Postuar më parë nga _MALSORI_ Lexo Postimin
    nuk po te akuzoj per kurgje fatlum..nese une do isha moderator i kesaj faqeje menjehere do i fshija gjithcka ke prure ti..nuk ja vlen..

    edhe me keq kur zbulon dokumentacion gjygji..nga sa di une te dhenat gjyqesore jane te klasifikuara..meqenese i paske marre nga gjygji i hages po me ben pershtypje se nuk paska asnje interviste te atyre qe mbijetuan masakrat e ramushit me shoke...te pakten une di qe disa shqiptare puro kan deshmuar ne gjygj kunder ramushit e nja dy tjereve..dhe kan treguar tmerrin qe kan pare me syte e tyre nga te fortet e dukagjinit..apo ketu na interesojne vetem keto kunder milloshit..

    historia nuk shkruhet ka ma don ana..ajo shkruhet ashtu siq eshte edhe me te mirat edhe me te keqijat..nejse ti mos u ndal se pruri tregime te tilla...
    Une doja te te thoja dicka...une i lexova disa prej ketyre rrefimeve, jo te gjitha dhe me sa po kuptoj une, Fattlumi po mundohet te na sjelle material per te qene ne gjendje ne, qe nuk e kemi jetuar kete periudhe, te gjykojme ose te kemi nje mendim tonin...Me vjen keq qe shpesh here ngulni kembe Tek nje Paragjykim..sepse i tille eshte. Eshte e njejta gje sikur une te flisja per 1997 ne Shqiperi..Kush nuk e ka jetuar do te kuptonte me shume, do te kishte nje deshmi te vertete..Vlereso faktin qe po i jep mundesine shume te rinjve dhe jo vetem, te mendojne me mendjen e tyre, te lexojne dhe te gjykojne VETE, pa televizion dhe pa fjale te degjuara. Faleminderit per mirekuptimin
    https://www.behance.net/robberysk1100

  8. #28
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    04-04-2006
    Vendndodhja
    Tirone
    Postime
    8,398
    Citim Postuar më parë nga _MALSORI_ Lexo Postimin
    nuk po te akuzoj per kurgje fatlum..nese une do isha moderator i kesaj faqeje menjehere do i fshija gjithcka ke prure ti..nuk ja vlen..

    edhe me keq kur zbulon dokumentacion gjygji..nga sa di une te dhenat gjyqesore jane te klasifikuara..meqenese i paske marre nga gjygji i hages po me ben pershtypje se nuk paska asnje interviste te atyre qe mbijetuan masakrat e ramushit me shoke...te pakten une di qe disa shqiptare puro kan deshmuar ne gjygj kunder ramushit e nja dy tjereve..dhe kan treguar tmerrin qe kan pare me syte e tyre nga te fortet e dukagjinit..apo ketu na interesojne vetem keto kunder milloshit..

    historia nuk shkruhet ka ma don ana..ajo shkruhet ashtu siq eshte edhe me te mirat edhe me te keqijat..nejse ti mos u ndal se pruri tregime te tilla...
    ty te prishin pune vrasjet e serbeve, ndersa ato qe paska bere Ramushi te interesojne fort.
    Ti je nje shqiptar i keq, nje percares me i keq edhe se Ramushi e tere Ramushet dhe serbet bashke.
    Juve mbillni frymen e percarjen nder kosovaret, ashtu sic u ka porositur serbi.
    Turp, turp, turp.
    Unë jam njeri i thjeshtë.
    Kënaqem me pak.
    Më mjafton më e mira.

  9. #29
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Pershendetje Robery.Historija nuk mesohet me mire sesa nga ata qe i kane perjetuar vet ngjarjet dhe torturat.Nese shkruhet diqka jashte ketyre rrefimeve,mund te jete vetem fantazi dhe imagjinate,e historija nuk shkruhet duke e imagjinuar.
    Te pershendes.

    ----------------------------

    Citim Postuar më parë nga fattlumi Lexo Postimin
    [COLOR="Black"][B]

    Rrefimi i ........

    Babai im dhe vellezerit e mi shkuan te fshiheshin ne mal. Burri im luftone me UCK-ne ne Ciçavice.
    Te nesermen ne mengjes, pas ores 07.00, ne ate shtepi erdhen gjashte ose shtate ushtare te Ushtrise Jugosllave. Ata kishin veshur uniforma kamuflimi te gjelber ne te verdhe, ne menge kishin shirita te kuq dhe disa prej tyre kishin kapela kamuflimi me maje te madhe te rrumbullaket. Ata filluan te na bertitnin. Dhe une kuptova fjalen serbe qe do te thore "shpejt"; ata po na bertitnin te shkonim shpejt ne ..... Ata kishin automatike te medhenj. Na kontrolluan dhe na moren te holla, stoli dhe leternjoftimet. Une kisha disa ganta te vogla me ushqime dhe me rroba pr te nderruar foshnjen time, por ata na thane t'i linim atje. Hoqa nga gishtat tri unaza dhe ua dhashe atyre. Kisha me vete 300 DM dhe stoli te tjera por ato i fsheha ne rrobat e mia. Leternjofitimi im ishte ne njeren nga fantat qe lashe atje. Ata moren nje nga fantat e mia, e kthyen permbys, buka ra dhe ata filluan t'a shtypnin me kembe.
    Me kujtohet se ata ishin te rinj, te te tridhjetat. E di se ata ishin ushtare te Ushtrise Jugosllave sepse me pare ata kishin rrethuar ..... dhe ..... dhe njerezit rreth e rrotull flisnin mbi kete. Ne kishim degjuar lajmet nje muaj me pare ne radion BBC dhe ne Zerin e Amerikes ne shqip qe thoshin se fshatrat ..... , ..... , ..... dhe ..... ishin rrethuar nga forcat e ushtrise jugosllave, kryesisht ..... . Nuk e di sa banore ishin ne ..... por e di qe te gjithe ata ishin shqiptare.
    Ne ate shtepi, takova nje grua qe u paraqit si ..... . Ajo ishte 25-26 vjeçe, me e gjate se 1,70m me floke te gjate kaçurrele ne ngjyre kafe, sy te kalter, pese muajsh shtatzane, me buze te plota. Ajo tha se ishte diplomuar ne shkollen mjekesore, por nuk dha hollesi. ..... tha se ajo ishte nga ..... , por une e degjova ate kur u tha grave te tjera se ajo ishte nga ..... ose nga ..... . Ajo ishte vetem, ajo tha se burri i saj ndodhej ne France. ..... fliste serbisht shume mire, sikur te ishte serbe. Tre ushtare te tjere te Ushtrise jugosllave na derguan te shkonim ne ..... . Keta tre ushtare te Ushtrise Jugosllave qe nuk kishin qene me pare midis atyre gjashte ose shtate (benin pjese ne njesine ushtarake te vendosur ne fshatin..... ) na percollen.
    Diku gjate rruges, disa ushtare te Ushtrie Jugosllave erdhen me nje kamion te vogel dhe na kthyen pas , dhe na çuan ne nje shtepi dykateshe ne qe ishte e ..... , 70 vjeç, i cili ne ate kohe ishte ne Qiçavice. Ne ishim me pak se 40 vete, vetem gra e femije. Ata i vendosen personat nga ..... ne nje dhome ne katin perdhes. Ata pyeten ..... "kush ishte nga ..... ?" dhe pastaj ajo na tha "Ata thone se kush eshte nga ..... duhet te zbrese poshte", dhe ndenji me ne tri dite e tri nete. Ajo ishte personi qe i kontrolloi grate dhe femijet per te holla, stoli dhe leternjoftime, perpara shume ushtareve, kur ne hyme ne shtepi nje nga nje. Ajo nuk ndenji me ne ne te njejten dhome.; mendoj se ajo ndenji ne katin e siperm me ushtaret, por ajo vinte dhe fliste me ne. Ajo perktheu per ne ato qe ushtaret e Ushtrise Jugosllave na kerkuan te benim. Besoj se ..... na spiunonte dhe iu tregonte gdo gje ushtareve te Ushtrise Jugosllave.
    Per tri dite ne ishim me te vertete mire; ushtaret e Ushtrise Jugosllave na sillnin ushqime, djath, qumesht, çdo gje qe ata mund te gjenin ne shtepite e zbrazura te fshatrave. Ata na sollen çaj dhe sheqer. Ishte nje furnele, por ne mund ta perdornim ate vetem per tu ngrohur por jo per te pjekur buke, per kete duhej te shkonim lart. Ushtaret e Ushtrise Jugosllave na lejonin per kete por jo çdo here qe ne kerkonim. Te shkallet brenda shtepise kishte roje. Pas deres sone ishte nje roje. E shihja ate roje çdo here qe shkoja ne banje. Nuk ishte i njejti roje gjate gjithe dites sepse shume here ata nderroheshin. Edhe oborri ishte plot me ushtare; kete ma tha motra ime kur u kthye nga oborri ku ajo kishte lare pelenat e foshnjes. Ne çdo kat te shtepise kishte ushtare, me tregoi motra ime sepse ajo shkonte siper per te gatuar dhe une i degjoja ata kur shtinin gjate neteve ne drejtim te malit te Ciçavices..
    Pastaj pas tri ditesh ata thane: " ju te ..... , shkoni ne ..... ! Ju duhet teshkoni ne xhamine e ..... sepse NATO-ja mund t'ju bombardoje dhe t'ju vrase." Tre ushtare thane diçka ne serbisht dhe ..... na tha se ata kishin thene qe ne duhej te shkonim ne Qirez sepse " ata kerkojne qe ju te shkoni atje, Ata kerkojne nje grup prej jush." Ajo nuk dha shpjegime te tjera. Femra qe perkthente dhe rrinte me ushtaret serb nuk erdhi me ne ne ..... . Ajo ndenji ne ate shtepi ne ..... .
    Keta tre ushtare na percollen per ne ..... . Ata flisnin vetem serbisht me ne, por une nuk i kuptoja çfare thoshin. Ishim afersisht 21 vete. Ne ecnim ne kolone. Ushtaret e Ushtrise jugosllave nuk na çuan ne xhami por ne shtepine e ..... , 70 vjeç, i cili nuk ishte ne shtepi. Me vone degjova se ai u vra nga serbet bashke me dy nga djemte e tij.Pastaj ata na fuan ne nje lloj bodrumi me sane dhe me vende per te ndenjur lopet. Keta tre ushtaret qe na kishin percjelle nga fshati ..... na lane me disa burra me shenjen e tigrit ne krahe.Kur hyme ne shtepi, keta tre ushtaret qe na shoqeruan, biseduan diçka me tre burrat me shenjen e tigrit ne menge dhe na lane me ata. Ata kishin veshur uniforma kamuflimi me nje perzierje te se gjelbres se mbyllet me te verdhe dhe me njolla te kuqe aty-ketu. Ata kishin çizme te medha ushtarake. Gjithashtu ata kishin edhe automatike dhe dy prej tyre kishin nga nje thike te madhe.Keta tre burra filluan te na mallkonin dhe te na shanin. "Pra ju doni republike, doni pavaresi" e keshtu me radhe
    Ne bodrum burrat me shenjen e tigrit dhe me automatike te drejtuar ndaj grave kerkuan perseri te holla, stoli dhe leternjofitimet.Njeri nga ata kishte floke biond, te prere shkurt, pothuajse i rruar, me sy te zinj, lekure te bardhe, me trup shume te madh dhe me dhembe te medhenj, Ndonjehere ai vinte ne dhome me maske, ndonjehere pa maske. Ai kishte nje puqerr te madhe ne qafe, prapa veshit. Ai ishte ne fillim te tridhjetave dhe ishte shume i gjate, mendoj pothuajse dy metra.
    I dyti ishte i shkurter, rreth 1, 75 m, me trup te zhvilluar mire, ai kishte lekure te zeshket dhe mendoj se ai ishte jevg. Ai kishte nje kapuç te zi prej leshi ne koke. Ky na ruante me te shumten e kohes, Une e kisha pare ate nga vrima e çelesit.
    I treti ishte pak me i shkurter dhe me i holle se i pari, me lekure te zeshket, floke te zinj, nje gropez te thelle ne mjeker, qerpike te zinj te dendur dhe sy te zinj. Ky e drejtone me shume pushken nga ne kur na kerkonin te holla dhe stoli.
    Kusherira ime ..... 16 vjeçe ishte atje me nenen e saj ..... 36 vjeçe kur burri me puçrren e madhe prane veshit po kontrollonte nenen e saj duke e prekur neper gjithe trupin, duke perfshire edhe gjinjte dhe vaginen, duke kerkuar per sende te çmuara qe mund te ishin fshehur. ..... ishte e frikesuar, keshtu qe ajo klithi dhe ai e goditi ate me shkelm me çizmet e tij te medha dhe e perplasi pas murit kaq fort saqe une mendova se e vrau. Ajo ka ende probleme tani; dhimbje ne gjinj, humbje oreksi dhe anemi. Ai e nxori nenen e saj jashte dhe kur ..... u kthye ajo na tha se ai e kishte detyruar ate te dilte ne oborr dhe te zhvishej. Ata e kontrolluan ate lakuriq dhe e pyeten per burrin e saj.
    I njejti person erdhi shume here ne dhome dhe na kercenonte me thiken e tij te madhe duke na thene: "Do t'ju therrim, do t'ju pjekim". Ai tjetri me gropez ne mjeker thoshte: "Jo, ne fillim do t'i pjekim, pastaj do t'i presim" Nuk iu besova atyre sepse para asaj dite kishte pasur shume provokime dhe asgje nuk kishte ndodhur.
    Kur hyme ne shtepi une kisha 300 DM per lindjen e femijes. I dhashe trupmadhit 200 DM, tri unaza ari, nje gjerdan dhe nje pale vathe. Te gjithe keto sende te çmuara i kisha fshehur ne rrobat e mia. Ne kashte fsheha 100 DM.
    Pastaj, ai qe ishte shume i gjate hyri ne dhome me nje maske te zeze leshi ne fytyre. E njoha nga trupi dhe nga dhembet e tij te medhenj sepse maska kishte nje vrime per gojen. Ai tregoi me gisht nga pese vajza duke i marre nje nga nje. Ai kishte nje automatik te cilin e mbante ne njeren dore ndersa me tjetren tregonte nga vajzat. Ai fliste shqip shume mire. Pese vajzat ishin:
    1. A ..... , 19 vjeçe
    2. Z ..... , 19 vjeçe
    3. B ..... , 23 vjeçe
    4. M ..... , 27 vjeçe
    5. .... .....
    B ..... , A ..... dhe M ..... ishin motra.
    Kjo zgjati afersisht dy ore; vajzat dilnin nje nga nje dhe ktheheshin ne bodrum me rroba te çrregullta. Pese minuta pasi mori vajzen e pare ai u kthye ne dhome vetem, pa maske dhe beri nje shenje me dore te fyti sikur do ta priste.. Ai foli ne shqip: "Ja preva fytin A ..... , tani ajo eshte e vdekur". Motra ime ishte e fundit qe ai mori nga dhoma.
    Ne besuam se keta tre burra me shenja tigri ne menget e tyre i keqtrajtuan dhe i perdhunuan vajzat. Une e pyeta motren time kur ajo u kthye. "Qfare te bene" Motra ime nuk mundi te fliste. ..... tha: "na zhveshen lakuriq siç na ka bere nena." Ajo po dridhej syte i kishte krejtesisht pa jete dhe fytyra i ishte ngrysur.
    Po ashtu ai ma drejtoi gishtin mua. Ai tha ne shqip: "Ti ! Ngrihu dhe eja pas meje!" Per shkak te palltos ai nuk me pa qe isha shtatzene. Ai me nxori jashte ne oborr, duke ecur para meje. Une e lashe djalin tim ..... ne bodrum. Ai filloi te bertiste e te qante kur u largova sepse eshte shume i lidhur me mua.
    Ata me nxoren ne oborr dhe me çuan ne nje qoshe me tulla. I pashe dy personat e tjere me shenjen e tigrit ne krahe. Nuk do t'i harroj kurre fytyrat e tyre.
    Burri trupmadh qe me kishte sjelle atje, me lekure te bardhe dhe floke ne ngjyre te çelet me urdheroi: "Zhvishu!" Ai ngriti automatikun drejt fytit tim dhe vazhdoi: "Po nuk u zhveshe dhe po nxore ze, do te vras" Dukej sikur po nxitohej. Ne ato çaste u ndjeva shume keq sepse une isha nente muajsh shtatzane dhe per shkak te asaj qe kisha hequr ditet e fundit. I ula te mbathurat deri te gjunjte dhe rrobat e siperme deri te gjinjte. Ai i uli pantallonat deri te gjunjte. Ai me preku gjinjte dhe vaginen me duar. Mendoj se ai donte te me perdhunonte megjithese shtatzania ime ishte e dukshme. Kur me preku une humba ndjenjat.
    Kur erdha ne vete, e kuptova se nuk kishte kryer marredhenie seksuale me mua. Kete e them sepse une e njoh trupin tim shume mire. Ai qeshte dhe une isha mbuluar me rrobat e mia. Ai me kishte drejtuar armen. Ai me tha: "Ngrihu, vishu dhe shko! Ngrihu dhe luaji kembet!" Une u ngrita dhe eca para tij dhe shkova te dhoma ku ishin grate. Mezi ecja sepse ndihesha pernjimend shume e dobet dhe e rraskapitur. Sapo do te hyja ai me tha: "Ulu dhe pusho!" Une degjova djalin tim duke qare nga bodrumi.
    Nje tjeter qe dukej si jevg shkoi ne bodrum dhe e kapi djalin tim prej rrobash dhe e vendosi ne prehrin tim. Ai ma la djalin ne preher per pese minuta dhe pas kesaj e çoi djalin perseri ne dhome. Pastaj ai tha: "Ngrihu dhe ec pas meje!" Ai me pyeti: "ku e ke burrin?" Iu pergjigja: " Eshte ne Itali". Ai shtoi "Dmth te ka marre malli per burrin" Une nuk thashe asnje fjale. Ai me tha: "Mire atehere, punen e tij do ta bej une." Me urdheroi te zhvishesha. Une u zhvesha. Gjithe kohen ai foli shqip me mua me theksin jevg. Ai i uli pantallonat dhe te mbathura e tij deri ne gjunj. Ai me preku barkun, gjinjte. Ai donte te me prekte kudo; U perpoqa te mbrohesha megjithese nuk kisha shume fuqi. Ai e pa qe une nuk kisha deshire te bej a seks me ate, keshtu qe ai nxori thiken e tij te madhe dhe tha " Une do te te therr! Do ta copetoj foshnjen tende!"
    Ne nje çast ai tha: "Shko!" Mu duk sikur nuk kishte kohe sikur ishte me ngut.
    U vesha perseri dhe shkova ne bodrum ku ishin grate dhe femijet. Ata erdhen perseri dhe moren te pese vajzat, emrat e te cilave i kam permendur me siper. Ata moren edhe tri gra me te medha ne moshe, duke bere me shenje nga ato dhe duke thene: "Ti! Ti! Dhe ti!" Ai u tha vajzave ne shqip: Bania hallallin" Kjo thuhet nga nje person perpara se te vdese; eshte si lamtumire nga njerezit e dashur.
    1. T ..... , 62 vjeçe,
    2. F ..... , 45 vjeçe,
    3. M ..... , 42 vjeçe, e cila ishte nena e tri motrave qe permenda me larte qe u dhunuan
    Ata i vrane grate me te moshuara menjehere. Ne degjuam tri te shtena nga jashte. Ky ishte perfundimi logjik qe ne nxorem.
    Une nuk i pashe me keta tre burra me shenjen e tigrit mbi menge. Ata e mbvyllen deren me tel metalik. Ne e pame sepse dera prej druri kishte shume vrima.
    Pastaj per rreth gjysme ore ne ndenjem ne bodrum. Ishim kaq te heshtura sepse nuk e dinim çka do te ndodhte me ato pese vajza qe i kishin marre, apo çka do te ndodhte me ne. Te dera ruante nje polic me uniforme kamuflimi, te kalter te mbyllet me automatik dhe revolver, me nje shirit te kalter ne krah, me floke te zinj, sy te zinj, fytyre te zeshket, 1,75-1,80 i gjate, me peshe normale, 50 vjeç. Ai hapi deren, i dha djalit tim qe ishte me i vogli i te gjithe femijeve ne dhome, nje shishe qumesht dhe nje cope te vogel torte dhe tha ne shqip: "Ikni shpejt nga ky vend!" E dija qe ishte uniforme policie sepse kur shkova ne Skenderaj per te lindur foshnjen kishte shume prej tyre rreth e rrotull dhe mjeku me tha kush ishin.
    Qe atje ne u kthyem ne ..... ne shtepine ku ishim mbajtur per tri dite. Ne oborr pame ata tre burra qe na kishin percjelle deri ne ..... (ata kishin nje shirit te kuq ne uniforme) dhe ushtare te tjere, Ata po bisedonin duke qendruar ne kembe. Ata na thane te shkonim brenda dhe te pushonim per pak kohe dhe pastaj thane: "te shkojme te kerkojme per vajzat!" Une thashe:" Une nuk mund te eci me" prandaj une doja te dergoja vetem nenen time atje. Ushtari tha: "Nuk do te qendrosh ketu! Ju do te shkoni bashke kudo!"
    Ne arritem ne ..... kur ishte errur dhe na futen ne stallen e nje shtepie qe ishte afersisht 300 metra larg nga shtepia qe na kishn mbajtur te kygura. Shtepia ishte djegur dhe une nuk e di e kujt ishte. Ata, tre ushtaret na lane te qete, duke na thene "Asgje nuk do t'ju ndodhe! Mos u frikesoni!" Ata na sollen buke, qirinj dhe nje djep per djalin tim dhe thane: " Neser do te gjejme vajzat dhe grate." Ata na thane te mos dilnim sepse do te ishim ne rrezik per shkak te paramilitareve. Ata po tregonin se po perpiqeshin te na mbronin. Ne ndenjem ne ate shtepi dhjete dite pa roje. Te tre ushtaret u kthyen ne ..... , por ne shtepine ngjitur ishin ushtare te Ushtrise jugosllave te cilet na thane: "Qfaredo qe t'ju nevojitet, na therrisni". Pas shtate ditesh atje erdhi ajo qe perkthente per serbet dhe ajo ndenji me ne tri dite. Gjate ketyre shtate diteve ata erdhen shume shpesh, ata na provokonin, kerkonin para, njeri prej tyre ma drejtoi armen ne koke. Nuk mund te them numrin e ushtareve te ushtrise Jugosllave atje por mund te them qe ishin shume. Pasi ..... erdhi atje, ushtaret e Ushtrise Jugosllave nuk erdhen me per te na kontrolluar. Per dhjete dite ne poqem buke ne furnelle me miellin qe gjetem ne stalle. Jashte oborrit ishte nje pus dhe ushtaret e ushtrise Jugosllave na lejonin here pas here te merrnim uje me shishe plastike. Dy ose tri here ne dite vinte nje person qe ..... me tha se ishte komandanti. Ai solli vetem per ..... ushqime (supe, buke, mish) kafe dhe cigare, Ai me pyeti: "Qfare ndodhi? Qfare ju bene? Kush e beri kete ?" pastaj ai tha: " me vjen keq per qfare te ka ndodhur sepse ti je shtatzane." Une nuk e di graden e tij. Ai kishte te njejten uniforme kamuflimi te gjelber me te verdhe si ushtaret, me shirit te kuq ne krahe; ndryshimi i vetem ishte se ai kishte nje kapele te gjelber njengjyreshe me maje.
    Here pas here komandanti serb vinte atje dhe me pyeste qfare kishte ndodhur. Ata thoshin: "Na duhet ky informacion sepse ne po i kerkojme keta njerez, ne do t'i gjejme keto vajza."
    Mirdita ishte ajo qe me dergoi ne spital ne Skenderaj per te lindur foshnjen, dhjete dite para se te lindej djali im ..... .Perpos ..... qe me shoqeroi ne spital, te gjitha grate dhe femijet qe mbaheshin ne ate stalle, mbeten atje. Komandanti dhe nje ushtar i Ushtrise jugosllave na çuan mua dhe ..... ne spitalin ne Skenderaj.
    Une e pashe kur ajo po fliste me doktor ..... . Pasi linda foshnjen, doktori me mori ne shtepine e tij dhe me tha se ai e njihte babane e vajzes qe perkthente per serbet, dhe pas luftes doktori me tregoi se ajo kishte thene se atij i ishte treguar fakti qe motra ime dhe vjehrra ime ishin vrare.
    Une mendoj se ..... na spiunonte ne ..... sepse fliste dhe hante me serbet. Burri im tha: " Une e di, ne e dime qe ajo eshte spiune." Edhe tani ata qe kishin lufltuar me UCK-ne e kerkojne ende ate vajze, por nuk mund t'a gjejne, me gjasa ajo u largua per ne Serbi.
    Une mendoj se pa dyshim qe ajo duhet te kete bashkepunuar me ta. Ajo qendroi me serbet gjithe naten kur ne ishim te ngujuara; ajo pinte cigare dhe bisedonte me ta.
    Per vdekjen e motres sime mesova nje muaj pas luftes. ..... , 34 vjeçe, gruaja e R ..... , me tregoi se dikush i kishte thene burrit te saj qe motra ime mund te ishte ne nje pus. Ai person dukej se kishte pare çdo gje me dylbi.
    Une e takova burrin tim dy muaj pasi ishte nenshkruar marreveshja e paqes. Burri im kishte lufituar me UCK-ne per gjashte muaj ne Cigavice. Ai me tha se e kishte pare vajzen qe bashkepunonte me serbet ne Ciçavice tri jave para asaj qe ndodhi ne fshatin ku u dhunuan dhe u vrane vajzat, dhe ajo ishte veshur me uniformen e UCK-se. Burri im shtoi se ajo u largua nga UCK-ja dhe u bashkua me ushtrine serbe, dmth ajo bashkepunonte me ushtrine jugosllave.
    Tre muaj pas nenshkrimit te marreveshjes se paqes motra ime u gjet brenda nje pusi. Nuk e di daten e sakte. Vellai, babai im dhe vellai im ..... me thane se KFOR-i e kishte gjetur kufomen ne nje pus.
    Ata nuk na lejuan ta shikonim kufomen. Ata thane se viktimat ishin hedhur ne pus te gjalla.
    Nga gruaja ..... dhe nga motra ime, te cilat i hodhen ne pus, disa nga kepucet e tyre u gjeten te shperndara ne pus, ne siperfaqe. Atje u gjet edhe nje kepuce qe ishte e vjehrres sime. Disa nga rrobat e vjehrres sime u gjeten jashte pusit ( pallto e gjate ne ngjyre hiri, xhemper ngjyre krem pa menge). Rrobat e saj ishin lidhur me nje fije te trashe. Babai im me tha se ai i kishte gjetur ato keshtu mbi toke, prane pusit.
    Une nuk isha atje kur kufomat u nxoren nga pusi. Burri im dhe babai im ishin atje. Une shkova vetem kur ato u varrosen.
    Te tete kufomat e femrave te dhunuara dhe te vrara u varrosen fillimisht ne ..... . Pas dy tre muajsh, ato u varrosen ne .....
    Motra ime nuk kishte leternjofitim kur ne u larguam.
    Babait dhe nenes sime nuk ua treguan kufomen e motres sime, vetem rrobat; pantallona te kuqe me vija, kadife, bluze te zeze leshi me lule, çorape te bardha leshi te thurura nga nena ime, çorape te pambukta te bardha, çizme me lekure te zeze me taka te trasha dhe me lidhesa; dhe bluze pambuku.
    Fotot ne vazhdim tregojne fytyrat e krimineleve dhe dhunuesve qe permenden ne kete tregim.
    Eshte vendi ku pershkruhet ne tregim poashtu jane kriminelet qe pershkruhen ne te njejtin tregim ne lidhje me dhunimet e vrasjen e ketyre femrave qe permenden ne kete rrefim.


    Si duket shtepia sot


    Paramilitaret duke e djegur ku shihet shtepija e njejte



  10. #30
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412


    Shtepija sot siq duket



    Paramilitaret serb duke e djegur ku shihet shtepija e njejte


  11. #31
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Rrëfimi i Abdullahut-Baks,Qirez,Drenas.



    Jam i martuar dhe kam dy djem e dy vajza. Shtepia me eshte shkaterruar gjate luftes dhe e kam ndertuar shtepine e re pas luftes.

    Ofensiva e pare serbe kunder fshatit tone kishte ndodhur tashme ne shtator te vitit
    1998 dhe shtepia ime dhe shume shtepi te tjera u dogjen. Tere popullsia e fshatit kerkoi strehim kudo qe kishin te aferm. 80% e popullsise nuk rrinte ne fshat. Edhe grate dhe femijet u desh te iknin. Vetem disa burra mbeten per t'u kujdesur per shtazet. Kjo ofensive e perfshiu rajonin e Gllogocit deri ne Skenderaj, ne drejtim te bjeshkeve te çiçavices. Numri i gjithmbarshem i te vrareve ishte 180-190 veta, si gra femije dhe burra. Ne fund te ofensives dy-diteshe rreth 200 000 njerez u tubuan ne Ciçavice. Kishte refugjate edhe nga rajone te tjera, si nga Klina. Askush nga Baksi nuk u vra gjate asaj ofensive.
    Derisa ne fshataret, po leviznim per ne çiçavice, ushtria ua vuri zjarrin shtepive dhe na e shkaterruan pasurine si veturat dhe gjene e gjalle.
    Pas dy ditesh forcat u terhoqen. Disa njerez ishin kapur per disa dite. Disa jane derguar ne Serbi dhe nuk jane liruar deri me tash.
    80% e njerezve nuk kishin vend ku te rrinin dhe organizatat nderkombetare ofruan pak ndihme themelore si mbulesa prej plastike.
    E kaluam dimirn 1998-1999 me frike sepse kishte granatime pothuaj per çdo dite. Pikat e koncentrimit per forcat serbe ishin ne fshatin Polac dhe ne uzinen e Feroniklit ne Gllogoc.
    Ne mars te vitit 1999, forcat ushtarake u vendosen ne fshatin fqinj, ne Qirez. Kjo ndodhi pasi qe ishte terhequr OSBE-ja nga Kosova. Erdhen me autobuse dhe kamione dhe sollen aramtim te rende, si tanke e artileri. Erdhen nga dy drejtime, nga Gllogoci dhe Skenderaj. Vendi ku jetoja une, fshati Baks, ishte plot me paramilitare dhe fytyra te ngjyrosura dhe me shamia ne koke. Kishte edhe ushtare te UJ«se.
    Ata qendruan ne rajon derisa arriti NATO ne qershor te vitit 1999.
    Per shkak te pranise se ketyre forcave te medha na u desh te kerkonim strehim kudo ne mal.
    Te enjten, me 28 prill 1999, aeroplanet e NATO-s e sulmuan Kombinatin e Feroniklit ne Gllogoc.
    Ne mbremjen e dates 28, pas sulmit ne Feronikel, mund te shihnim levizje trupash por nuk e dinim nese do te na rrethonin apo se çka e kishin ndermend te na benin. Ishim 11 meshkuj ne nje grup duke u fshehur ne mal ne vendin e quajtur Fushe e Molles, midis trekendeshit Baks, Verbovc dhe Qirez. Te gjithe meshkujt ne grupin tone ishin te aferm te mite. Ata jane:
    1. Une, Abdullah SALIHU,
    2. Bexhet SALIHU, vellau im 34 vjeç,
    3. Nebih SALIHU, djali i vellait tim Aliut, 16 vjeç,
    4. Jahir BAJRAMI, vjehrri i vellai tim Izetit, 50 vjeç,
    5. Islam BAJRAMI, djali i Demirit, vella i Jahirit, 16 vjeç,
    6. Zaim SALIHU, djali i motres sime, 36 vjeç,
    7. Lutfi SALIHU, djali i motres sime, 18 vjeç,
    8. Xhavit SELMANI, 16 vjeç,
    9. Nje individ nga Verbovci,
    10. Nje individ nga Qirezi, 16-18 vjeç,
    11. Nje individ nga Qirezi, 16-18 vjeç
    Diten e premte, me 29 prill 1999, rreth ores 11:00, forcat serbe na rrethuan dhe na kapen. Serbet e granatuan malin nga distanca. Tanket iu afruan malit duke perdorur mitralozet. Nga vendi ku ishim, mund t'i shihnim forcat duke na u afruar. Kurre nuk kam degjuar as provuar te shtena me te renda se ate dite.
    Pastaj erdhen tanket dhe kembesoria dhe na rrethuan. Na rrethuan nga te kater anet dhe nuk patem gjase te iknim.
    Kembesoria ishte ajo qe na rrethoi dhe njesiti qe e kapi grupin tone perbehej prej 30 -40 ushtaresh paramilitare. Kishin shamia dhe fytyra te ngjyrosura. Kishin uniforma te gjelberta te larme. Ne krahun e djathte kishin shenjen e Sheshelit. Disa kishin shenje prej metali, te rrumbullaket me nje shqiponje te kaltert. Disa prej tyre kishin po ashtu shenja te rangut ne xhepat e gjoksit. Disa prej tyre kishin shirita te kalter, kuq dhe te verdhe ne supe. Shume kishin floke te gjata dhe mjekra.
    Disa prej tyre ishin pa shamia dhe pa shirita por me te njejtat uniforma. Kam degjuar nga te tjeret, se ne radhet e ketij grupi kishte edhe serbe lokale dhe rome si Ramadani, nga fshati Deshevc, dhe Nehadi. Ata tash jetojne ne Fushe Kosove. Me Ramadanin e kemi mbaruar shkollen fillore bashke. Une nuk e pashe por te tjeret i kishin njohur.

    Kur na kapen grupi i paramilitareve na urdheruan te ecnim te nje livadh ku na rrahen brutalisht dhe vazhdimisht per dy ore. Na zhveshen deri ne brez menjehere dhe na kontrolluan. Na i vodhen te gjitha sendet me vlere. Mua m'i vodhen 600DM dhe oren e dores. Na i vodhen edhe dokumentat personale. Serbet thjesht i hodhen ato.
    Na rreshtuan me fytyre nga toka dhe ata perdornin kondaket e pushkeve dhe copa druri per te na rrahur.
    Njeriu pergjegjes i njesitit paramilitar e urdheroi vozitesin e nje tanku ta niste motorin
    dhe te na shkilte. Ishim ne dy rreshta dhe tanku manovronte drejt nesh.
    Ne te njejten kohe, erdhen aeroplanet e NATO-s dhe qarkullonin mbi rajon. Te gjitha
    forcat serbe iken ne mal duke perfshire vozitesin e tankut.
    Aeroplanet e NATO-s qendruan ne ajer 10 minuta. Kur u larguan aeroplanet, ne na
    urdheruan te marshonim ne drejtim te Qirezit. Tanku shkoi ne drejtim te Shtutices.
    Duhej te marshonim me duar pas kokes. Derisa ecnim askush nuk na beri gje. Grupi yne prej 11 vetash u bashkua me nje grup tjeter njerezish qe i kishin kapur. Edhe ata i kishin kapur dhe ky grup i ri perbehej prej 55 individeve.
    Kur arritem te xhamia ne Qirez mund te shihja forca neper shtepi ne anen e djathte, 50 metra nga xhamia. Kishte trupa kudo, brenda dhe jashte shtepive. Pothuaj secila shtepi ishte okupuar nga ushtria. U befasova me numrin e madh te forcave.
    Arritem te xhamia ne oren 15:00 dhe ne ishim grupi i pare. Njeri ne grupin tone e kishte ende oren e dores me vete. 30 deri 40 ushtare erdhen nga shtepite dhe filluan te na rrahnin. Ata 15 ushtare qe na percollen te xhamia vazhduan per ne bazen e tyre, te tjeret na moren ne dore. Ishte i njejti lloj forcash paramilitare te xhamia si ato qe na kapen.
    Pastaj na rrahen me kondake; njerin prej nesh, Ismet Dvoranin, nga Tersteniku, e prene ne balle me thike. Ia bene kryqin serb ne balle. Ky keqtrajtim vazhdoi nje ore brenda oborrit te xhamise.
    Pastaj na detyruan te hynim brenda ne xhami dhe na numeruan. Edhe dy grupe shqiptaresh te zene u sollen ne xhami gjate asaj pasdreke.
    Ne oren 19:00 na numeruan perseri dhe gjithsej ishim 176 meshkuj ne xhami. Te gjithe ishim civile te pafajshem.
    Vendin e ruanin ushtaret dhe gjate nates nuk na trazuan. Nuk mundem te flinim.
    Xhamia ishte djegur qe ne ofensiven e pare serbe. Dyert kornizat e dritareve ishin
    djegur. (Xhamise i jane vene minat dhe eshte shkaterruar teresisht dy jave para terheqjes se tyre.)
    Te nesermen ne mengjes, me 30 prill 1999, kater xhipa ushtarake erdhen te xhamia. Tre me ngjyre te gjelbert te UJ-se dhe nje Landrover i bardhe. Na thane te dilnim nga xhamia dhe te ktheheshim me fytyre nga muri i xhamise. Derisa po dilnim nga xhamia, 4-5 ushtare nga xhipat qendronin te porta dhe na rrahnin rende derisa kalonim neper dere. Na qellonin me copa druri te rrethojes dhe te shkalleve brenda ne xhami.
    Na rreshtuan ne dy rreshta. Njeri rresht te muri dhe tjetri permbrapa me duar pas kokes. Oficeri ushtarak serb pergjegjes kishte floke te zeza dhe karakteristike per te ishte se kishte vetem nje dhemb ne nofullen e siperme. Ishte thatanak, 192 cm. i gjate, zeshkan, me sy te zi, nje shami e kuqe ia mbulonte koken. Kishte rang ne xhepin e gjoksit por nuk e di se ç'rang.
    Ai tha se po e kerkonte njefare boshnjaku qe quhej Mirsad.

    Njeriu pergjegjes na tha te ktheheshim nga ai sepse e donte kete njeri te quajtur Mirsad. Mirsadi ishte ushtar i UQK-se dhe serbet e donin qe t'ia çonin te gjalle Izet Begoviqit. Kur na tha te ktheheshim nga ai, ai e kishte nje fotografi ne dore. Ai nuk na e tregoi por vete e shikonte fotografine. Na shikoi ne fytyre 10 minuta. Pastaj m'u drejtua mua dhe tha, "Ti je ai, dhe ti nuk po pergjigjesh." Me kapu per flokesh (veshi) dhe me ndau nga te tjeret. Ia shpjegova, "Nuk jam ai qe po e kerkon. Une e kam shtepine atje." Ai tha, ti je ai, pse nuk po pergjigjesh. Tre ushtare filluan te me rrahin. Njeri me kondak dhe dy te tjeret me drunj nga rrethoja. Me rrahen kudo ne trup dhe une e humba vetedijen. Me kishin terhequr zvarre deri te qesmja dhe njeri prej tyre me kishte hudhur uje ne fytyre. Ne ate moment isha i kthyer nga rrethoja e metalit e xhamise. Ushtari ishte mbrapa meje dhe prisja te me vriste qdo moment. E pashe kur e nxori pistoleten dhe e ngriti. Ma vuri pistoleten ne qafe. Ai me tha se donte te me ekzekutonte, kurse une i thashe, "me ekzekuto". Pastaj ai tha, "Nuk dua te te ekzekutoj por dua te te mbys ngadale me dru sepse ti je ai". Pastaj e hoqi armen dhe shkoi te te tjeret. Se bashku filluan t'i rrahnin te tjeret. Pas kesaj i sollen shtate burra te tjere aty ku isha une. Pas pak tre kamione te vegjel ushtarake erdhen te xhamia.
    Grupi im u urdherua te futej ne kamionin e trete, do te thote, shtate burrat e tjere dhe
    une, Dy kamione ishin parkuar te druri i madh afer xhamise dhe i treti ishte parkuar aty ku eshte ura.

    I vune njerezit e tjere permbi ne dhe u beme rreth 20 veta ne kamion. Normalisht nje kamion i kesaj madhesie ze 8 veta. Tre njerez te forcave ishin ne kamion po ashtu dhe ata na i kishin drejtuar armet. I mbushen edhe dy kamionet e tjere me njerez dhe njeriu pergjegjes urdheroi qe te niseshin ne drejtim te Gllogocit.
    Kur arritem te vendi i quajtur Shavarina, te tre kamionet u ndalen ne rrugen kryesore te udhekryqi. Perpara tre kamioneve ishte nje xhip ushtarak, qe i printe autokolones. Kamioni i pare u zbraz dhe njerezit, rreth 27 sish, ndoshta 30, u rreshtuan ne tre rreshta. Secili rresht kishte dhjete veta.

    Dy rreshta afer gropes se minjeres dhe nje perpara dy rreshtave te tjere. Ishin me fytyre nga ushtaret. Tre ushtare me mitraloze te rende e mbulonin secilin rreth ne nje distance prej dhjete metrash. Ata tre njerez me arme i percollen kamionet qe nga Qirezi.
    Ne secilen ane dhe perpara rreshtave ishte nje grup prej 4-5 ushtaresh me arme automatike.
    Njeriu pergjegjes, ai me nje dhemb, i urdheroi tre njerezit me arme perpara njerezve te rreshtuar te hapnin zjarr. E degjova kur tha te beheshin gati per zjarr. Ai po ashtu beri me dore ne drejtim te rreshtave dhe tha "zjarr!" Te gjithe njerezit me arme hapen zjarr ne te njejten kohe dhe i pashe njerezit duke u rrezuar pertej bregut te gropes. Eshte shume veshtire t'i shohesh njerezit duke u rrezuar ashtu. U vrane me nga tre-kater te shtena te vetme. Jo me shperthim te shtenash. Njeriu pergjegjes urdheroi te hapej zjarr dhjete here. Per çdo urdher nga tre njerez rrezoheshin, nga nje prej secilit rresht. Grupet prej 4-5 ushtareve perpara dhe ne secilen ane te rreshtave nuk hapnin zjarr.
    I gjithe operacioni zgjati rreth dhjete minuta.
    Tre ushtaret nga kamioni yne nuk moren pjese ne vrasje por dy prej tyre, ne kabine dolen nga kamioni.
    Njeri nga ushtaret qe ishte me ne ne kamion ma kapi koken dhe ma drejtoi nga
    ekzekutimet dhe me detyroi te shikoja, me tha se kjo do te na gjente te gjitheve. Une isha larg rreth 100-120 metra.

    Fill pas plumbit te fundit, dhe kur i ekzekutuari i fundit u rrezua pertej stomit, nje xhip
    ushtarak erdhi nga drejtimi i Gllogocit. Voziti ne rrugen ku u bene ekzekutimet. Nje
    ushtarak u hodh nga xhipi dhe shkoi te njeriu pergjegjes per ekzekutimet dhe beri nje bisede me te qe zgjati rreth 20 minuta.Dy kamionet vazhduan per Gllogoc. Une isha ne te dytin.
    Me te arritur, njerezit nga kamioni i pare u urdheruan te hynin ne sallen e kinemase ne Gllogoc dhe njerezit nga kamioni yne u urdheruan te dilnin ne oborr te stacionit te policise.
    Na zbarkuan dhe ushtaret qe na percollen u larguan dhe policia na mori persiper. Pas nje ore te gjithe njerezit ne sallen e kinemase u derguan ne polici ne Prishtine. Vellai, Bexhet SALIHU, me ka treguar sepse ai ishte nder ta.
    Ne mbremje na futen ne ndertesen e kinemase. Para kesaj, na rrahen keq dhe gjate ne oborrin e stacionit te policise.

    Diten e dyte, nje njeri nga grupi yne u ekzekutua, Rrahman TOPILLA, nga Gllanasella. Nje paramilitar erdhi nga stacioni hekurudhor me nje shishe raki ne njeren dore dhe me armen e tij automatike ne doren tjeter. Ai i tha nje polici, "Ma gjej nje qe me takon mua." Polici i tha, "Zgjidhe cilin te duash." Paramilitari iu drejtua Rrahmanit dhe i tha, "ti". E mori Rrahmanin pese metra larg nesh dhe e vrau me kater te shtena njeshe. Rrahmani u qellua ne koke, ne sy. Kur u vra, ishte me kembe. Paramilitari perpara e pyeti per profesionin e tij. Rrahmani u pergjigj, "Kam punuar si mjeshter". Pas kesaj ai thjesht e vrau me kater plumba. Pasi qe paramilitari e vrau Rrahmanin, ai e mori shishen nga polici dhe u kthye ne stacionin e trenit. Qdo gje ndodhi para nesh. Ne te gjithe ishim te shtrire ne toke. Nuk ishim ne gjendje te qendronim ne kembe per shkak te keqtrajtimit te rende qe na e kishin bere. Polici tha, "te gjithe do te vriteni si ai". Paramilitari qe e vrau Rrahmanin ishte nje serb i vjeter, 50 vjeç, mesatarisht i ndertuar, dhe me gjatesi mesatare. Erdhi duke kenduar nga stacioni hekurudhar. Kishte uniforme paramilitaresh te gjelbert te larme.
    Brinjet i kisha te thyera dhe po ashtu gjunji dhe kembet me ishin enjtur pas keqtrajtimit.
    Diten tjeter na urdheruan te dilnim nga holli dhe te ktheheshim nga muri. Kur po qendronim ashtu, degjuam disa te shtena ne oborr pas shpines sone. Diku midis ores 10:00 dhe 11:00 nje polic erdhi dhe me kapi mua dhe Kadriun nga Shtutica.

    Na tha ta qitnim kufomen e nje njeriu te vrare nga oborri ne nje shtepi te djegur midis
    stacionit te policise dhe hollit te kinemase. Nuk e njoh njeriun e vrare. Nuk di kush e ka vrare.
    Gjate kohes sime ne stacion te policise nuk kishte police te cilet i njihja.
    Na mbajten gjashte dite ne stacionin e policise. Na rrahen çdo dite. Diten qe na kapen ne Verbovc, nuk kishim ngrene tete dite.

    Na moren ne pyetje diten e trete. Nje inspektor policie i quajtur Moma PILEVIQ, 45 vjeç, dhe nje polic tjeter ne rroba civile. Kete civilin e urdheronte Moma qe te fillonte te na rrihte. Ky polic me rrahu rreth 20 here me nje shkop policie neper kembe. Me pyetnin per U£K-ne, nese kisha mitraloz. Me akuzuan se kisha vrare ushtare serbe. Nuk me detyruan te nenshkruaja ndonje dokument dhe me intervistuan vetem nje here.

    Diten e shtate na moren tre kamione ushtarake. Nje kamion u ndal ne Krajkove dhe nje ne Poterk. Kamioni i trete, ku isha une, u ndal ne Vukovc. Na mbajten derisa nuk u terhoqen. Na detyronin te punonim per forcat serbe duke hapur istikame etj. Na sillnin mjaft ushqim. Na trajtonin mire me mjaft ushqim dhe cigare. Brenda ketyre 45 diteve qe i kaluam me forcat serbe, vetem kater prej nesh u keqtrajtuam. Na komanduan te hynim ne nje shtepi gjysme te djegur dhe gjetem disa dysheke ne te cilet mund te flinim. I mbuluam dritaret me najlon prej plastike. Forcat te cilave duhej t'u sherbenim ishin rezerviste te UJ-se. Uniformat e tyre ishin njengjyreshe, te verdha te ndyta.

    Diten kur serbet e leshuan Kosoven, na sollen te shkolla ne Krajkove dhe serbet u larguan me tanke dhe gjithe pajisjen. Ne u nisem ne drejtim te shtepive tona dhe arritem ne Baks ne mbremje te njejten dite, me 15 apo 16 qershor 1999.
    Fjeta tri nete ne nje kiosk te vogel ne fshat. Familja ime ishte ende ne Vushtrri. Ende vuaj nga plaget dhe marr terapi te rregullt shkaku i ketyre plageve.


    Xhamia ku u mbajten shqiptaret qe pershkruhet ne kete rrefim,te ciles i jane vene minat dhe eshte shkaterruar teresisht dy jave para terheqjes se serbeve nga Kosova.





    vazhdon.....

  12. #32
    Natyre e turbulluar... Maska e Robbery
    Anëtarësuar
    03-11-2007
    Vendndodhja
    Firenze
    Postime
    1,449
    Te pershendes dhe une Fattlumi...
    https://www.behance.net/robberysk1100

  13. #33
    i/e regjistruar Maska e Brari
    Anëtarësuar
    23-04-2002
    Postime
    18,826
    vazhdo Fatlum..

    Kjo eshte historia..

    prandaj un them.. se nuk i thon koh e luftes..por e masakres..genocidit..

    sepse Lufta ka dy pale.. dy pale qe luftojn kunder njera tjetres.. kurse masakra ka nje pal qe masakron e tjetra qe masakrohet..

    keto rrefime tregojn shume..

    prandaj dhe mutavistet nuk i kan qejf.. me u tregue sot ne Kosov se cka hoq populli..sepse u del se.. kurgja nuk kan ba..vec ja kan mbath per rogner e kan lshue komunikata..te llojit..qeni keq qe sjell ukun ne torisht..

    ..

  14. #34
    Citim Postuar më parë nga fattlumi Lexo Postimin
    Rrëfimi i Abdullahut-Baks,Qirez,Drenas.



    Jam i martuar dhe kam dy djem e dy vajza. Shtepia me eshte shkaterruar gjate luftes dhe e kam ndertuar shtepine e re pas luftes.

    Ofensiva e pare serbe kunder fshatit tone kishte ndodhur tashme ne shtator te vitit
    1998 dhe shtepia ime dhe shume shtepi te tjera u dogjen. Tere popullsia e fshatit kerkoi strehim kudo qe kishin te aferm. 80% e popullsise nuk rrinte ne fshat. Edhe grate dhe femijet u desh te iknin. Vetem disa burra mbeten per t'u kujdesur per shtazet. Kjo ofensive e perfshiu rajonin e Gllogocit deri ne Skenderaj, ne drejtim te bjeshkeve te çiçavices. Numri i gjithmbarshem i te vrareve ishte 180-190 veta, si gra femije dhe burra. Ne fund te ofensives dy-diteshe rreth 200 000 njerez u tubuan ne Ciçavice. Kishte refugjate edhe nga rajone te tjera, si nga Klina. Askush nga Baksi nuk u vra gjate asaj ofensive.
    Derisa ne fshataret, po leviznim per ne çiçavice, ushtria ua vuri zjarrin shtepive dhe na e shkaterruan pasurine si veturat dhe gjene e gjalle.
    Pas dy ditesh forcat u terhoqen. Disa njerez ishin kapur per disa dite. Disa jane derguar ne Serbi dhe nuk jane liruar deri me tash.
    80% e njerezve nuk kishin vend ku te rrinin dhe organizatat nderkombetare ofruan pak ndihme themelore si mbulesa prej plastike.
    E kaluam dimirn 1998-1999 me frike sepse kishte granatime pothuaj per çdo dite. Pikat e koncentrimit per forcat serbe ishin ne fshatin Polac dhe ne uzinen e Feroniklit ne Gllogoc.
    Ne mars te vitit 1999, forcat ushtarake u vendosen ne fshatin fqinj, ne Qirez. Kjo ndodhi pasi qe ishte terhequr OSBE-ja nga Kosova. Erdhen me autobuse dhe kamione dhe sollen aramtim te rende, si tanke e artileri. Erdhen nga dy drejtime, nga Gllogoci dhe Skenderaj. Vendi ku jetoja une, fshati Baks, ishte plot me paramilitare dhe fytyra te ngjyrosura dhe me shamia ne koke. Kishte edhe ushtare te UJ«se.
    Ata qendruan ne rajon derisa arriti NATO ne qershor te vitit 1999.
    Per shkak te pranise se ketyre forcave te medha na u desh te kerkonim strehim kudo ne mal.
    Te enjten, me 28 prill 1999, aeroplanet e NATO-s e sulmuan Kombinatin e Feroniklit ne Gllogoc.
    Ne mbremjen e dates 28, pas sulmit ne Feronikel, mund te shihnim levizje trupash por nuk e dinim nese do te na rrethonin apo se çka e kishin ndermend te na benin. Ishim 11 meshkuj ne nje grup duke u fshehur ne mal ne vendin e quajtur Fushe e Molles, midis trekendeshit Baks, Verbovc dhe Qirez. Te gjithe meshkujt ne grupin tone ishin te aferm te mite. Ata jane:
    1. Une, Abdullah SALIHU,
    2. Bexhet SALIHU, vellau im 34 vjeç,
    3. Nebih SALIHU, djali i vellait tim Aliut, 16 vjeç,
    4. Jahir BAJRAMI, vjehrri i vellai tim Izetit, 50 vjeç,
    5. Islam BAJRAMI, djali i Demirit, vella i Jahirit, 16 vjeç,
    6. Zaim SALIHU, djali i motres sime, 36 vjeç,
    7. Lutfi SALIHU, djali i motres sime, 18 vjeç,
    8. Xhavit SELMANI, 16 vjeç,
    9. Nje individ nga Verbovci,
    10. Nje individ nga Qirezi, 16-18 vjeç,
    11. Nje individ nga Qirezi, 16-18 vjeç
    Diten e premte, me 29 prill 1999, rreth ores 11:00, forcat serbe na rrethuan dhe na kapen. Serbet e granatuan malin nga distanca. Tanket iu afruan malit duke perdorur mitralozet. Nga vendi ku ishim, mund t'i shihnim forcat duke na u afruar. Kurre nuk kam degjuar as provuar te shtena me te renda se ate dite.
    Pastaj erdhen tanket dhe kembesoria dhe na rrethuan. Na rrethuan nga te kater anet dhe nuk patem gjase te iknim.
    Kembesoria ishte ajo qe na rrethoi dhe njesiti qe e kapi grupin tone perbehej prej 30 -40 ushtaresh paramilitare. Kishin shamia dhe fytyra te ngjyrosura. Kishin uniforma te gjelberta te larme. Ne krahun e djathte kishin shenjen e Sheshelit. Disa kishin shenje prej metali, te rrumbullaket me nje shqiponje te kaltert. Disa prej tyre kishin po ashtu shenja te rangut ne xhepat e gjoksit. Disa prej tyre kishin shirita te kalter, kuq dhe te verdhe ne supe. Shume kishin floke te gjata dhe mjekra.
    Disa prej tyre ishin pa shamia dhe pa shirita por me te njejtat uniforma. Kam degjuar nga te tjeret, se ne radhet e ketij grupi kishte edhe serbe lokale dhe rome si Ramadani, nga fshati Deshevc, dhe Nehadi. Ata tash jetojne ne Fushe Kosove. Me Ramadanin e kemi mbaruar shkollen fillore bashke. Une nuk e pashe por te tjeret i kishin njohur.

    Kur na kapen grupi i paramilitareve na urdheruan te ecnim te nje livadh ku na rrahen brutalisht dhe vazhdimisht per dy ore. Na zhveshen deri ne brez menjehere dhe na kontrolluan. Na i vodhen te gjitha sendet me vlere. Mua m'i vodhen 600DM dhe oren e dores. Na i vodhen edhe dokumentat personale. Serbet thjesht i hodhen ato.
    Na rreshtuan me fytyre nga toka dhe ata perdornin kondaket e pushkeve dhe copa druri per te na rrahur.
    Njeriu pergjegjes i njesitit paramilitar e urdheroi vozitesin e nje tanku ta niste motorin
    dhe te na shkilte. Ishim ne dy rreshta dhe tanku manovronte drejt nesh.
    Ne te njejten kohe, erdhen aeroplanet e NATO-s dhe qarkullonin mbi rajon. Te gjitha
    forcat serbe iken ne mal duke perfshire vozitesin e tankut.
    Aeroplanet e NATO-s qendruan ne ajer 10 minuta. Kur u larguan aeroplanet, ne na
    urdheruan te marshonim ne drejtim te Qirezit. Tanku shkoi ne drejtim te Shtutices.
    Duhej te marshonim me duar pas kokes. Derisa ecnim askush nuk na beri gje. Grupi yne prej 11 vetash u bashkua me nje grup tjeter njerezish qe i kishin kapur. Edhe ata i kishin kapur dhe ky grup i ri perbehej prej 55 individeve.
    Kur arritem te xhamia ne Qirez mund te shihja forca neper shtepi ne anen e djathte, 50 metra nga xhamia. Kishte trupa kudo, brenda dhe jashte shtepive. Pothuaj secila shtepi ishte okupuar nga ushtria. U befasova me numrin e madh te forcave.
    Arritem te xhamia ne oren 15:00 dhe ne ishim grupi i pare. Njeri ne grupin tone e kishte ende oren e dores me vete. 30 deri 40 ushtare erdhen nga shtepite dhe filluan te na rrahnin. Ata 15 ushtare qe na percollen te xhamia vazhduan per ne bazen e tyre, te tjeret na moren ne dore. Ishte i njejti lloj forcash paramilitare te xhamia si ato qe na kapen.
    Pastaj na rrahen me kondake; njerin prej nesh, Ismet Dvoranin, nga Tersteniku, e prene ne balle me thike. Ia bene kryqin serb ne balle. Ky keqtrajtim vazhdoi nje ore brenda oborrit te xhamise.
    Pastaj na detyruan te hynim brenda ne xhami dhe na numeruan. Edhe dy grupe shqiptaresh te zene u sollen ne xhami gjate asaj pasdreke.
    Ne oren 19:00 na numeruan perseri dhe gjithsej ishim 176 meshkuj ne xhami. Te gjithe ishim civile te pafajshem.
    Vendin e ruanin ushtaret dhe gjate nates nuk na trazuan. Nuk mundem te flinim.
    Xhamia ishte djegur qe ne ofensiven e pare serbe. Dyert kornizat e dritareve ishin
    djegur. (Xhamise i jane vene minat dhe eshte shkaterruar teresisht dy jave para terheqjes se tyre.)
    Te nesermen ne mengjes, me 30 prill 1999, kater xhipa ushtarake erdhen te xhamia. Tre me ngjyre te gjelbert te UJ-se dhe nje Landrover i bardhe. Na thane te dilnim nga xhamia dhe te ktheheshim me fytyre nga muri i xhamise. Derisa po dilnim nga xhamia, 4-5 ushtare nga xhipat qendronin te porta dhe na rrahnin rende derisa kalonim neper dere. Na qellonin me copa druri te rrethojes dhe te shkalleve brenda ne xhami.
    Na rreshtuan ne dy rreshta. Njeri rresht te muri dhe tjetri permbrapa me duar pas kokes. Oficeri ushtarak serb pergjegjes kishte floke te zeza dhe karakteristike per te ishte se kishte vetem nje dhemb ne nofullen e siperme. Ishte thatanak, 192 cm. i gjate, zeshkan, me sy te zi, nje shami e kuqe ia mbulonte koken. Kishte rang ne xhepin e gjoksit por nuk e di se ç'rang.
    Ai tha se po e kerkonte njefare boshnjaku qe quhej Mirsad.

    Njeriu pergjegjes na tha te ktheheshim nga ai sepse e donte kete njeri te quajtur Mirsad. Mirsadi ishte ushtar i UQK-se dhe serbet e donin qe t'ia çonin te gjalle Izet Begoviqit. Kur na tha te ktheheshim nga ai, ai e kishte nje fotografi ne dore. Ai nuk na e tregoi por vete e shikonte fotografine. Na shikoi ne fytyre 10 minuta. Pastaj m'u drejtua mua dhe tha, "Ti je ai, dhe ti nuk po pergjigjesh." Me kapu per flokesh (veshi) dhe me ndau nga te tjeret. Ia shpjegova, "Nuk jam ai qe po e kerkon. Une e kam shtepine atje." Ai tha, ti je ai, pse nuk po pergjigjesh. Tre ushtare filluan te me rrahin. Njeri me kondak dhe dy te tjeret me drunj nga rrethoja. Me rrahen kudo ne trup dhe une e humba vetedijen. Me kishin terhequr zvarre deri te qesmja dhe njeri prej tyre me kishte hudhur uje ne fytyre. Ne ate moment isha i kthyer nga rrethoja e metalit e xhamise. Ushtari ishte mbrapa meje dhe prisja te me vriste qdo moment. E pashe kur e nxori pistoleten dhe e ngriti. Ma vuri pistoleten ne qafe. Ai me tha se donte te me ekzekutonte, kurse une i thashe, "me ekzekuto". Pastaj ai tha, "Nuk dua te te ekzekutoj por dua te te mbys ngadale me dru sepse ti je ai". Pastaj e hoqi armen dhe shkoi te te tjeret. Se bashku filluan t'i rrahnin te tjeret. Pas kesaj i sollen shtate burra te tjere aty ku isha une. Pas pak tre kamione te vegjel ushtarake erdhen te xhamia.
    Grupi im u urdherua te futej ne kamionin e trete, do te thote, shtate burrat e tjere dhe
    une, Dy kamione ishin parkuar te druri i madh afer xhamise dhe i treti ishte parkuar aty ku eshte ura.

    I vune njerezit e tjere permbi ne dhe u beme rreth 20 veta ne kamion. Normalisht nje kamion i kesaj madhesie ze 8 veta. Tre njerez te forcave ishin ne kamion po ashtu dhe ata na i kishin drejtuar armet. I mbushen edhe dy kamionet e tjere me njerez dhe njeriu pergjegjes urdheroi qe te niseshin ne drejtim te Gllogocit.
    Kur arritem te vendi i quajtur Shavarina, te tre kamionet u ndalen ne rrugen kryesore te udhekryqi. Perpara tre kamioneve ishte nje xhip ushtarak, qe i printe autokolones. Kamioni i pare u zbraz dhe njerezit, rreth 27 sish, ndoshta 30, u rreshtuan ne tre rreshta. Secili rresht kishte dhjete veta.

    Dy rreshta afer gropes se minjeres dhe nje perpara dy rreshtave te tjere. Ishin me fytyre nga ushtaret. Tre ushtare me mitraloze te rende e mbulonin secilin rreth ne nje distance prej dhjete metrash. Ata tre njerez me arme i percollen kamionet qe nga Qirezi.
    Ne secilen ane dhe perpara rreshtave ishte nje grup prej 4-5 ushtaresh me arme automatike.
    Njeriu pergjegjes, ai me nje dhemb, i urdheroi tre njerezit me arme perpara njerezve te rreshtuar te hapnin zjarr. E degjova kur tha te beheshin gati per zjarr. Ai po ashtu beri me dore ne drejtim te rreshtave dhe tha "zjarr!" Te gjithe njerezit me arme hapen zjarr ne te njejten kohe dhe i pashe njerezit duke u rrezuar pertej bregut te gropes. Eshte shume veshtire t'i shohesh njerezit duke u rrezuar ashtu. U vrane me nga tre-kater te shtena te vetme. Jo me shperthim te shtenash. Njeriu pergjegjes urdheroi te hapej zjarr dhjete here. Per çdo urdher nga tre njerez rrezoheshin, nga nje prej secilit rresht. Grupet prej 4-5 ushtareve perpara dhe ne secilen ane te rreshtave nuk hapnin zjarr.
    I gjithe operacioni zgjati rreth dhjete minuta.
    Tre ushtaret nga kamioni yne nuk moren pjese ne vrasje por dy prej tyre, ne kabine dolen nga kamioni.
    Njeri nga ushtaret qe ishte me ne ne kamion ma kapi koken dhe ma drejtoi nga
    ekzekutimet dhe me detyroi te shikoja, me tha se kjo do te na gjente te gjitheve. Une isha larg rreth 100-120 metra.

    Fill pas plumbit te fundit, dhe kur i ekzekutuari i fundit u rrezua pertej stomit, nje xhip
    ushtarak erdhi nga drejtimi i Gllogocit. Voziti ne rrugen ku u bene ekzekutimet. Nje
    ushtarak u hodh nga xhipi dhe shkoi te njeriu pergjegjes per ekzekutimet dhe beri nje bisede me te qe zgjati rreth 20 minuta.Dy kamionet vazhduan per Gllogoc. Une isha ne te dytin.
    Me te arritur, njerezit nga kamioni i pare u urdheruan te hynin ne sallen e kinemase ne Gllogoc dhe njerezit nga kamioni yne u urdheruan te dilnin ne oborr te stacionit te policise.
    Na zbarkuan dhe ushtaret qe na percollen u larguan dhe policia na mori persiper. Pas nje ore te gjithe njerezit ne sallen e kinemase u derguan ne polici ne Prishtine. Vellai, Bexhet SALIHU, me ka treguar sepse ai ishte nder ta.
    Ne mbremje na futen ne ndertesen e kinemase. Para kesaj, na rrahen keq dhe gjate ne oborrin e stacionit te policise.

    Diten e dyte, nje njeri nga grupi yne u ekzekutua, Rrahman TOPILLA, nga Gllanasella. Nje paramilitar erdhi nga stacioni hekurudhor me nje shishe raki ne njeren dore dhe me armen e tij automatike ne doren tjeter. Ai i tha nje polici, "Ma gjej nje qe me takon mua." Polici i tha, "Zgjidhe cilin te duash." Paramilitari iu drejtua Rrahmanit dhe i tha, "ti". E mori Rrahmanin pese metra larg nesh dhe e vrau me kater te shtena njeshe. Rrahmani u qellua ne koke, ne sy. Kur u vra, ishte me kembe. Paramilitari perpara e pyeti per profesionin e tij. Rrahmani u pergjigj, "Kam punuar si mjeshter". Pas kesaj ai thjesht e vrau me kater plumba. Pasi qe paramilitari e vrau Rrahmanin, ai e mori shishen nga polici dhe u kthye ne stacionin e trenit. Qdo gje ndodhi para nesh. Ne te gjithe ishim te shtrire ne toke. Nuk ishim ne gjendje te qendronim ne kembe per shkak te keqtrajtimit te rende qe na e kishin bere. Polici tha, "te gjithe do te vriteni si ai". Paramilitari qe e vrau Rrahmanin ishte nje serb i vjeter, 50 vjeç, mesatarisht i ndertuar, dhe me gjatesi mesatare. Erdhi duke kenduar nga stacioni hekurudhar. Kishte uniforme paramilitaresh te gjelbert te larme.
    Brinjet i kisha te thyera dhe po ashtu gjunji dhe kembet me ishin enjtur pas keqtrajtimit.
    Diten tjeter na urdheruan te dilnim nga holli dhe te ktheheshim nga muri. Kur po qendronim ashtu, degjuam disa te shtena ne oborr pas shpines sone. Diku midis ores 10:00 dhe 11:00 nje polic erdhi dhe me kapi mua dhe Kadriun nga Shtutica.

    Na tha ta qitnim kufomen e nje njeriu te vrare nga oborri ne nje shtepi te djegur midis
    stacionit te policise dhe hollit te kinemase. Nuk e njoh njeriun e vrare. Nuk di kush e ka vrare.
    Gjate kohes sime ne stacion te policise nuk kishte police te cilet i njihja.
    Na mbajten gjashte dite ne stacionin e policise. Na rrahen çdo dite. Diten qe na kapen ne Verbovc, nuk kishim ngrene tete dite.

    Na moren ne pyetje diten e trete. Nje inspektor policie i quajtur Moma PILEVIQ, 45 vjeç, dhe nje polic tjeter ne rroba civile. Kete civilin e urdheronte Moma qe te fillonte te na rrihte. Ky polic me rrahu rreth 20 here me nje shkop policie neper kembe. Me pyetnin per U£K-ne, nese kisha mitraloz. Me akuzuan se kisha vrare ushtare serbe. Nuk me detyruan te nenshkruaja ndonje dokument dhe me intervistuan vetem nje here.

    Diten e shtate na moren tre kamione ushtarake. Nje kamion u ndal ne Krajkove dhe nje ne Poterk. Kamioni i trete, ku isha une, u ndal ne Vukovc. Na mbajten derisa nuk u terhoqen. Na detyronin te punonim per forcat serbe duke hapur istikame etj. Na sillnin mjaft ushqim. Na trajtonin mire me mjaft ushqim dhe cigare. Brenda ketyre 45 diteve qe i kaluam me forcat serbe, vetem kater prej nesh u keqtrajtuam. Na komanduan te hynim ne nje shtepi gjysme te djegur dhe gjetem disa dysheke ne te cilet mund te flinim. I mbuluam dritaret me najlon prej plastike. Forcat te cilave duhej t'u sherbenim ishin rezerviste te UJ-se. Uniformat e tyre ishin njengjyreshe, te verdha te ndyta.

    Diten kur serbet e leshuan Kosoven, na sollen te shkolla ne Krajkove dhe serbet u larguan me tanke dhe gjithe pajisjen. Ne u nisem ne drejtim te shtepive tona dhe arritem ne Baks ne mbremje te njejten dite, me 15 apo 16 qershor 1999.
    Fjeta tri nete ne nje kiosk te vogel ne fshat. Familja ime ishte ende ne Vushtrri. Ende vuaj nga plaget dhe marr terapi te rregullt shkaku i ketyre plageve.


    Xhamia ku u mbajten shqiptaret qe pershkruhet ne kete rrefim,te ciles i jane vene minat dhe eshte shkaterruar teresisht dy jave para terheqjes se serbeve nga Kosova.





    vazhdon.....
    Mirsad M., nje qytetar boshnjak me origjine shqiptare, nga Sarajeva, te cilin e ndihmova te kalonte kufirin gjate kohes se luftes ne Kosove, i cili ishte shume i njohur gjate luftes ne Bosnje.

  15. #35
    krenar qe jam malsor..... Maska e _MALSORI_
    Anëtarësuar
    21-07-2005
    Vendndodhja
    diku neper bote
    Postime
    2,637
    Citim Postuar më parë nga Robery Lexo Postimin
    Une doja te te thoja dicka...une i lexova disa prej ketyre rrefimeve, jo te gjitha dhe me sa po kuptoj une,
    Fattlumi po mundohet te na sjelle material per te qene ne gjendje ne, qe nuk e kemi jetuar kete periudhe, te gjykojme ose te kemi nje mendim tonin.
    ..Me vjen keq qe shpesh here ngulni kembe Tek nje Paragjykim..sepse i tille eshte. Eshte e njejta gje sikur une te flisja per 1997 ne Shqiperi..Kush nuk e ka jetuar do te kuptonte me shume, do te kishte nje deshmi te vertete..
    Vlereso faktin qe po i jep mundesine shume te rinjve dhe jo vetem, te mendojne me mendjen e tyre, te lexojne dhe te gjykojne VETE, pa televizion dhe pa fjale te degjuara
    . Faleminderit per mirekuptimin
    ka nje dallim moj roberi ne ato qe sillen ketu per te treguar historine e dickaje qe ka ndodhur dhe asaj cka ka sjelle fatlumi..nuk e di ku e ka pase synimin ky njeri per sjelljen e ketyre rrefimeve..uroj te pakten te moj e kete prure per qellime perfitimi...nje regjisor i madh italian ne mos gaboj ka thene '' nuk ka film te mire apo te keq , por ka film te dobishem dhe jo te dobishem..''..qe ne fillim kur fatlumi ka prure refimet e para une e kam thene se nuk ja vlejne qe keto shkrime te sillen ketu..sepse nuk kane gje te dobishme per lexuesit e tyre..perkundrazi une mendoj se veq dem bejne..dhe demi kryesor eshte urrejtja qe grumbullojne te tilla ngjarje ne zemren e atij qe i lexon..historia na meson se disa gjera duhet te lihen ne heshtje ne harrese pasi eshte e nevojshme harresa..dhe mbi te gjitha kjo harrese eshte e nevojshme per ata qe e kan pesuar me se keqi nga kjo histori..ky eshte thelbi i asaj qe kam dashur te them..dhe vazhdoj te them se nese do isha une moderator i kesaj faqeje do i kisha fshire pa me te voglin hezitim..


    Citim Postuar më parë nga 2043 Lexo Postimin
    ty te prishin pune vrasjet e serbeve, ndersa ato qe paska bere Ramushi te interesojne fort.
    Ti je nje shqiptar i keq, nje percares me i keq edhe se Ramushi e tere Ramushet dhe serbet bashke.
    Juve mbillni frymen e percarjen nder kosovaret, ashtu sic u ka porositur serbi.
    Turp, turp, turp.
    doktor kujdes edhe nje here kur me drejtohesh me shprehje te tilla mua..nuk besoj se i meritoj..me se shumti te tilla fjale te renda i meritojne ata njerez qe nxjerrin perifime morale dhe financiare nga histori te tilla rrenqethese ..une nuk jam nga ata qe nxjerri perfitime i dashur...perkundrazi...

    ty te prishin pune vrasjet e serbeve, ndersa ato qe paska bere Ramushi te interesojne fort.
    doktor nuk me prishin pune fare vrasjet e serbeve i dashur.aspak..megjithese njerez jane edhe ata..megjithese mund te jene vrare edhe te atille pa me te voglin faj..dhe eshte gjynah te vrasesh dike pse ta ka ana ty..megjithese pune e madhe ..fundja nuk eshte objekt diskutimi ketu..mua me shume me prish pune ajo qe ne nuk gjykojme drejt te dyja anet ..nuk ka njeri i nenes e njeri i njerkes..ajo pyetja per ramushin nuk ishte pa vend..tmerr eshte ajo cka ka perjetuar '' x '' nga serbet e tmerr eshte edhe ajo cka ka pesuar '' y '' nga trimat e ramushit..apo ka dy kuptime fjala '' tmerr ''..apo per ramushin nuk duhet te flasim ne..sepse ramushi eshte i joni e serbet nuk jane tonet..nese duhet te jesh i paanshmem duhet te tregosh te verteten ashtu siq eshte ..e jo si na e ka ana neve..

    Juve mbillni frymen e percarjen nder kosovaret, ashtu sic u ka porositur serbi.
    e ke gabim doktor te paragjykosh te tjeret..nuk me ka porositur kerkush te them kete qe po them..nuk kam pase te bej asnjehere me serbet dhe as me adhuruesit e serbeve..e mbi te gjitha nuk marr porosi dhe urdhera nga askush..une gjithcka qe e them ne kete forum e them mbi baze te bindjes sime..shume kujt nuk i pelqejne mendimet e mija..nuk merzitem fare nese ju pelqejnne apo jo..sepse e di se ne te shumten e rasteve po the te verteten do jesh objekt kritikash nga te tjeret..kam nje te mire i dashur qe me eshte dhene mundesia qe te studioj pikerisht historine dhe sot di te gjykoj me mendjen time pa pase nevoje te marr porosi nga asnje njeri tjeter..pikerisht pse e di historine dhe di te gjykoj me mendjen time e kam kundershtuar qe ne fillim kete teme qe ne gjykimin tim nuk ka as me te voglen dobi per ata qe e lexojne..
    vetem nje gje po te them i dashur se faktet historike duhet te kene te pakten 3 burime per te vertetuar ate qe do e sjellim diku si fakt historik..sa te verteta jane rrefimet e ketyre deshmitareve ne gjygjin e hages..i dime mjaft mire se si jane instruktuar deshmitaret para se te shkonin ne hage..te mos fshihemi pas gishtit..megjithese rrefimet qe sjell fatlumi mund te jene shume te verteta por mund te jene edhe shume te manipuluara..ai na tha se ishin rrefime te dishmitareve ne gjygjin e hages dhe ai nuk na i solli ashtu siq ishin dhene keto deshmi ne ate gjygj..por na jane dhene ne forme letrare dhe qe ketu i dashur humbet vertetesine nje rrefim..prandaj kur ti ke nderhyre ne nje ngjarje atehere e humbet vleren e autencitetit..dhe per kete ngul kembe qe nuk duhen sjelle ne forum..pasi nuk vertetohet vertetesia e tyre..dhe nuk bejme mire te shkruajme mbi baze te genjeshtres...

    Ti je nje shqiptar i keq, nje percares me i keq edhe se Ramushi e tere Ramushet dhe serbet bashke.
    besoj se nuk e ke tagrin ti e askush tjeter te me vleresoni mua se cfare shqiptari jam..une jam ai qe jam..nese nuk te pelqejne shkrimet e mia nuk do te thote se une jam ai qe me percakton tjetri..gjithkush ka argumentat e tij..nese kishe gje per te thene rreth mendimeve te mia komentoi dhe mos nxito ne venie epitetesh te tilla jo te denja per ti nxjerre goja jote..

    gjithsesi eshte mendimi jot dhe ke te drejte te thuash gjithcka..
    a do male me debore,trima te forte dhe malsore,fort bujare dhe burrerore,shko ne kukes i ke me dore.

  16. #36
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Një natë tmerri ne Gjakovë

    Rrëfimi i Lulzimit


    Nje dite pas fillimit te bombardimit te NATO-s, serbet filluan te digjnin dyqane ne qytetin e
    Gjakoves. Nuk pashe kush i dogji por prej shtepise sime pashe tym. Shtepia ime ishte 500
    metra nga qendra ku po digjeshin dyqanet. Ne mbremje serbet filluan te shkonin shtepi me
    shtepi. Ata i lane grate dhe femijet te shkonin dhe vrane burrat. Nuk i pashe vrasjet por me
    vone me treguan fqinjet e mi. Keshtu vazhdoi deri me 1 prill 1999.

    Me 31 mars 1999 gruaja ime shkoi te pyeste fqinjen tone, nje grua serbe,nese kishte ndonje
    menyre qe ne te iknim prej qytetit. Pergjigjja e gruas serbe ishte: "Mos kini frike. Ju nuk keni
    arsye pse te largoheni. Te gjithe fqinjet e dine se ju nuk jeni anetare te UQK-se ose merreni me
    politike." Pas ketyre fjaleve, u ndjeme pak me te sigurte. Gjithsesi gruaja ime shkoi te nje
    fqinje tjeter, edhe ajo serbe dhe burri i se ciles ishte shef i MPB-se ne Gjakove. Ajo thirret
    "Lila". Eshte perafersisht 35 vjeç. Gruaja ime i beri te njejten pyetje. Lila iu pergjigj njesoj si
    fqinja e pare dhe ajo gjithashtu tha, "mos beni gabim te leshoni shtepine". Atehere gruaja u
    kthye ne shtepi dhe na tha se ishim te sigurte dhe nuk duhej ta leshonim shtepine.
    Shefi i MPB-se eshte Novak PITULIQI. Ai eshte perafersisht 45 ose 50 vjeç dhe i martuar. Ka
    nje djale dhe nje vajze. Eshte afersisht 180 cm i gjate, shtatmesatar, krejt i rruar dhe me floke
    ngjyre geshtenje te dallgezuar. Adresa e tij eshte Millosh Giliq nr. 149, Gjakove, Kosove.
    Me 1 prill 1999, Shefi i Policise, Novak PITULIQ, shkoi ne ?do shtepi shqiptare ne lag) en
    tone dhe i tha gjithsecilit qe askush te mos e leshonte shtepine. Gjithashtu tha se ne ishim te sigurte. Nuk erdhi ne shtepine time sepse gruaja e Novakut, "Lila", kishte biseduar me pare
    me gruan time. Nuk na ndodhi asgje deri ne mesnate nga 1 prilli deri me 2 prill 1999.
    Ne shtepine time ishin perafersisht 24 vete dhe qe prej fillimit te bombardimit te NATO-s,
    meshkujt benin roje jashte per sigurine tone.

    Me 2 prill 1999, ne oren 0:15, policet dhe paramilitaret serbe filluan te trokisnin dere me dere.
    Mu para deres ne kishim parkuar makinen ne menyre qe ata te mos mund ta hapnin deren.
    Brenda ne shtepine time ishin babai i gruas sime, burri i motres sime dhe une. Grate dhe
    femijet po flinin ne bo drum.
    Burri i motres ime, Behari i cili degjoi trokitjet ne dere, erdhi ne dhomen time dhe dhomen e
    vjehrrit tim dhe na tregoi çfare kishte degjuar. Pak minuta para trokitjes ne dere prej policeve
    dhe paramilitareve serbe ne pame flake dhe tym nga nje shtepi e nje fqinji tjeter shqiptar.
    Vjehhri im, Hani, burri i motres sime, Behari, dhe une vendosem te iknim nga shtepia prej nje
    dritareje te vogel qe gjendej pas shtepise. Behari dhe une dolem permes dritares dhe po
    prisnim te vinte vjehrri im. Vjehrri im, Hani, tha: "Do te vij te ju pas pak minutash, dua te shoh
    nese jane brenda oborrit tone ose jo". Ne kapercyem murin qe ndante oborrin tone mga oborri
    i fqnjit duke pritur ardhjen e Hanit ne oborrin e fqinjit. Pastaj kaluam nga nje oborr ne tjetrin
    duke pritur ne secilin prej tyre disa minuta per Hanin. Nderkohe nuk e pame me. Pas 30 ose 45
    minutash e pame shtepine tone ne flake. Mendonim se familjet tona ishin gjalle dhe te sigurta,
    sepse si? thashe me pare policet serbe vrisnin vetem burrat dhe i linin grate dhe femijet te lire.
    Per kete arsye vendosem te mos ktheheshim ne shtepi deri ne oren 7 te mengjesit te po asaj
    dite, 2 prill 1999. Tere kohen deri ne 7 te mengjesit ndejtem brenda nje shtepie te braktisur.
    Gjate asaj kohe degjuam te shtena ne lagjen tone.

    Pas nderprerjes se te shtenave ne oren 7 te mengjesit, vendosem te shkonim ne shtepi. Gjate
    rruges per ne shtepi, pame se shtepite e lagjes ishin djegur, perve? shtepive te serbeve dhe disa
    shtepive shqiptare qe ishin afer atyre serbe. Kur shkuam te shtepia ime pame se shtepia ishte
    djegur krejt. Pame edhe tre police qe po ruanin shtepine. Per kete arsye u kthyem tri shtepi nga
    mbrapa ku ishte shtepia e halles sime. Kur hyme ne shtepine e halles, pame hallen time, burrin e saj dhe vjehrrin tim duke qare. Mendova se po qanin meqe ishte djegur shtepia ime. Pas pak
    minutash pashe kusheririn tim, Drenin (nipin e halles sime) i cili ishte plagosur ne krahun e
    djathte. Te tjeret nuk e lejuan te me tregonte çfare kishte ndodhur.
    Hallla erdhi te ne dhe na perqafoi dhe tha se ata qe kishin ndenjur ne bodrum ishin te vdekur.
    Dreni, i cili pa dhe degjoi gjithshka, ua kishte treguar krejt ngjarjen halles sime dhe te shoqit.
    Ende nuk mund te besoja çfare kishte ndodhur ne shtepine time, mirepo vjehrri dhe kunati im
    shkuan te shihnin. Nuk kisha deshire te shkoja dhe te shihja ate qe degjova. Ata shkuan atje
    dhe pane se shtepia ime ishte djegur krejt. Bodrumi ishte ende ne flake dhe tym dhe ata nuk
    munden te gjenin asnje kufome. Ata gjeten vetem nje cope mishi kufome brenda shtepise sime.
    U kthyen dhe me treguan gjithshka. Ne ate moment e pranova ate qe kishte ndodhur.
    Pastaj Dreni u dergua ne spital prej halles dhe gjyshit te tij. Rreth ores 9:00 -9:30 te paradites
    pame afersisht 7000 ose 8000 shqiptare nga lagjja jone me vetura, traktore dhe ne kembe,
    duke ardhur drejt rruges ku ishte shtepia ime. Une, vjehrri im, Hani, djali i halles sime, Aliu,
    vellai i Aliut Nehati, burri i motres sime Behari, iu bashkuam turmes. Turma po shkonte drejt
    kufirit me Shqiperine. Te gjithe e dinin gfare kishte ndodhur me familjen time dhe kishin frike
    se e njejta gje mund t'u ndodhte atyre. Dreni se bashku me hallen dhe gjyshin e tij erdhen ne
    Shqiperi nje dite pas nesh.

    Para se te hynim ne fshatin Brekoc, ne postbllok policet e veshur me uniforma te kaltra
    policore na imoren te tere dokumentat dhe i fiiten ne nje kuti. Ecem afersisht 9 kilometra
    derisa arritem ne kufi te Qafa e Prushit ku eshte kufiri i Kosoves me Shqiperine.
    Ne vendkalimin kufitar te Qafes se Prushit arritem me 2 prill 1999, rreth ores 12:30 pasdreke.
    Rruges per ne kufi, miq nga lagjja ime na treguan per persona te tjere te vrare por ata ishin te
    tere burra. Gjithashtu gjate rruges per ne kufi, pame edhe shtepi te djegura ne qytet dhe ne
    fshtrat permes te cileve kaluam.
    Ne postbllokun ne kufi te Kosoves, personeli i UJ-se na bene te prisnim afersisht 3 ore. Pastaj
    na thane te vazhdonim per ne kufirin Kosove/Shqiperi. Njerezit qe ndjeheshin ligsht dhe nuk mund te ecnin me u hipen ne traktore prej ushtrise jugosllave. Edhe une u hipa ne traktor
    bashke me vjehrrin. Ne kufirin shqiptar, ushtria jugosllave na zbriti nga traktoret. Pastaj ushtria
    jugosllave u kthye pa na thene asgje.

    Roja ne kufirin shqiptar na tha te ecnim dy kilometra ne drejtim te nje shkolle fshati. Ndejtem
    ne shkolle deri ne oren 3 te mengjesit te dates 3 prill 1999. Ne oren 3 te mengjesit erdhen disa
    kamione te cilet na moren dhe na çuan ne fshatin Krume.
    Ne Krume, burri i motres ime Behari, vjehrri im, Hani, dhe une morem nje taksi per ne Tirane.
    Ne Tirane arritem ne oren 5 te mengjesit.

    Personat qe po flinin ne bodrumin tim at nate qe u vrane e masakruan:
    1. Tringa VEJSA (1969) - gruaja ime
    2. Dorina VEJSA (10vjeç) -vajza ime
    3. Marigona VEJSA (8 vjeç) -vajza ime
    4. Sihana VEJSA (6 vjeç) -vajza ime
    5. Rita VEJSA (2 vjeç) -vajza ime
    6. Arlind VEJSA (5 vjeç) - djali im
    7. Fetije VEJSA (60 vjeç) - nena ime
    8. Hysen GASHI (50 vjeç) - vellai i nenes sime
    9. Shahindere HOXHA (55 vjeç) - nena e gruas sime
    10. Flaka HOXHA (15 vjeç) -motra e gruas sime
    11. Valbona CAKA (34 vjeç) - gruaja e kusheririt tim
    12, Dalina CAKA (14 vjeç) -vajza e kusheririt tim
    13. Delvina CAKA (6 vjeç) -vajza e kusheririt tim
    14. Diona CAKA (2 vjeç) -vajza e kusheririt tim
    15. Dreni CAKA (12 vjeç) -djali i kusheririt tim
    16. Valbona HAXHIAVDIA (38 vjeç) - motra ime
    17. Doruntina HAXHIAVDIA (8 vjeç) -vajza e motres sime
    18. Egzon HAXHIAVDIA (5 vjeç) - djali i motres sime
    19. Rina HAXHIAVDIA (4 vjeç) - vajza e motres sime
    20. Shirine NUCI (17 vjeç) - fqinja ime
    21. Manushe NUCI (50 vjeç) - fqinja ime

    Ata u vrane te gjithe perveç Dren Cakes i cili eshte ende gjalle.

  17. #37
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Një natë tmerri ne Gjakovë


    Rreth ores 12:25 naten, me 1 prill 1999, ne Gjakove filluan sulmet afer shtepise sime.
    E dija nga rastet e meparshme se kur serbet fillonin te qellonin ne ajer, nga ndertesat e
    larta, ata po pergatisnin nje masaker tjeter.
    Emri i nderteses, ku u vendosen paraushtaraket serbe, ishte Material Ndertimor Stella,
    prona e Xhafer POZHEGUT. Ata ishin aty dhe kishin snajperiste me vete. Keta
    persona benin qe ne te jetonim me frike dhe te leviznim me kujdes duke qene se dinim
    se po na keqyrnin.
    Duke qene se situata u keqesua parapese apo gjashte muajve, megjithese ne ate
    ndertese punohej gjate dites, kur njerezit ktheheshin ne shtepi ne mbremje, serbet e
    zinin ndertesen si pozicion per sulm. Kur degjoheshin te shtena afer nderteses, ne
    dinim se njerezit mund te vriteshin njerez dhe te digjeshin shtepi.
    Gjate diteve para ngjarjes, nena ime dilte ne pazar. Meshkujt nuk mund te dilnin.
    Serbet, duke perfshire policet dhe rezervistet, e ndalnin nenen dhe e pyetnin se ku isha
    une dhe ffare beja. Gjate dites, ne mbeteshim te ngujuar. Te tjeret rrinin ne shtepi te
    larta ku mund te shihnin se ffare po ndodhte.
    Naten ku filluan te digjnin shtepite, shtepia e pare e kallur ishte shtepia e Bardhyl
    RIZES. Nuk kishte viktima sepse ata ishin larguar tashme nga shtepia. Shtepia tjeter
    qe sulmuan ishte shtepia e Fehmi LLESHIT. I moren Fehmiun dhe gruan e tij, Kimete
    LLESHI. Qe prej asaj kohe nuk jane pare me. Besoj se kane vdekur. Te dy femijte
    shpetuan duke ikur prej nje vrime ne mur dhe shkuan ne shtepine e fqinjit, afer
    shtepise sime.
    Pastaj dogjen shtepine e Besim BOKSHIT, ku banonte Besimi dhe gruaja e tij, te dy
    te moshuar, por ata iken dhe shpetuan.
    Shtepia tjeter qe dogjen ishte ajo e Esat MULLATAHIRIT. Kishin ikur prej shtepise
    pasi pane djegjet e tjera.
    Ne kete rresht shtepish, ata dogjen kater shtepite e para. Shtepine e peste e lane sepse
    ishte shtepi serbe. Kjo shtepi i perkiste Lubisha RAJQEVIQIT. Ajo sherbente si depo
    per mallra te vjedhura: televizore, video, e sende te tjera, nga Gjakova dhe nga
    fshatrat e tjera.
    Nuk e preken as shtepine e gjashte, megjithese ishte shtepi shqiptare. Ajo ishte lidhur
    me shtepine e serbit dhe nuk mund te digjej pa shkaterruar shtepine e serbit. Duke
    qene se nuk mund te digjnin shtepine, vrane tere banoret e saj. Nder ata ishin Hysen
    DEDA, 75 vjegar, gruaja e tij Caje DEDA, 65 vjeçare, vajza e tyre Aferdita DEDA
    DEMJAHA, 38 vjeçare, dhe djali i saj Argjend Ylber DEMJAHA, pese vjeçar, i cili u
    var. Vellai i Aferdites, Mentor DEDA, rreth 35 vjeçar, mbijetoi sepse kaloi murin dhe
    iku. Ai njihej ne lagje si njeri i mire dhe riparonte makina per njerezit. Per kete arsye,
    serbet i telefonuan dhe i thane se ai me gjithe familjen nuk do te prekeshin. Ai kishte
    dale nga shtepia duke menduar se vetem djemte e rinj vriteshin, dhe se asgje nuk do te
    ndodhte pleqve, grave dhe femijve. Keshtu mendonin edhe familje te tjera.
    Pas kesaj dogjen shtepine e Ali LAPIT. Shtepia e tij ishte bosh sepse ai jetonte ne
    Shtetet e Bashkuara.

    Shtepia tjeter qe u dogj eshte shtepia e familjes se JONUZ CANES. Ne ate shtepi, vajza e tij, Shpresa CANA 43 vjeçare, hapi deren dhe u vra menjehere. Vrane edhe pjesen tjeter te kesaj
    familjeje: Jonuz CANA, mashkull, 65 vjecar, gruaja e tij, Ganimete CANA, 60
    vjeçare dhe djali i tyre, Fatmir CANA, 41 vjeçar.

    Ne shtepine aty afer qendronin 50-60 njerez. Une shkova aty dhe u thashe qe te largoheshin. Ata thane se meshkujt do te largoheshin, kurse femrat dhe femijte nuk do te prekeshin. Une u thashe qe te largoheshin menjehere dhe i mora dy femije per t'i treguar se e kisha seriozisht. Dhe ata iken.
    Rreth nje apo dy ore para djegjes se shtepive, ata ndriçuan zonen me projektore. Disa
    serbe te lagjes qendronin para biljiardos se Lulezim VEJZES, prane shtepise se tij.
    Serbet ishin me uniforme dhe po pinin. Kishin njerez edhe ne ndertesen e larte ne
    fund te rruges per te vrojtur rrugen. Femijte degjonin se çfare bisedonin keta njerez ku
    po pinin.
    Ata perdornin nje kombi per te thyer portat e pronave dhe per te hyre ne oborret.
    Njerezit qe kryenin keto sulme ishin serbet me te cilet ishim rritur ne qytet. Nder ata
    ishin edhe njerez te mire qe mbase nuk donin te perfshiheshin, por qe kishin frike qe
    do te sulmoheshin vete, nese nuk bashkoheshin me serbet e tjere.

    Une po qendroja ne bodrumin e fqinjit tim. Shkoja shkurtimisht ne shtepine tone per
    te pare se çfare po ndodhte. Njerezit qe digjnin dhe vrisnin ishin serbet e lagjes. Ata
    hapen zjarr me automatike ne çdo dhome te shtepise sime dhe moren masa per te
    siguruar qe çdo gje te digjej krejtesisht. Kur pashe se po digjnin shtepine e dyte, mora
    familjen time dhe njerezit e tjere qe rrinin me mua ne nje fushe te hapur prapa
    shtepise sime. Pastaj u ktheva ne nje vend te sigurte, rreth 20 metra nga shtepia ime,
    per te pare se çfare po ndodhte.
    U kisha thene disa familjeve te largoheshin nga shtepite dhe te iknin, por, me vone
    ata u ekzekutuan. Nuk iken sepse thane se nuk kishin bere gje, nuk kishin demtuar
    njeri, dhe se do te ishin te sigurte. Serbet nuk çanin koken se kush ishte i mire dhe
    kush ishte i keq. Ata i vrisnin njerezit si lepuj.

    Kater prona te tjera te djegura ishin te familjeve te Rezak PARASHUTIT, Xhevdet
    MUHAXHIRIT, Agron NAGAFCIT dhe Ragip BALLATES. Shtepite u shkaterruan,
    por nuk pati viktima sepse familjet kishin ikur.
    Ne kete ane te rruges, shtepite shqiptare dhe serbe ishin te perziera dhe te lidhura,
    keshtu qe nuk mund te digjeshin pa demtuar pronat serbe; shume shtepi shqiptare nuk
    u preken. Megjithate dogjen shtepine e Shkelzen VOGLIT, e cila nuk ishte lidhur me
    ndonje shtepi tjeter. Nuk ka patur viktima sepse familja e VOGLIT po qendronte,
    bashke me te tjerat, ne shtepine e Njazi PARASHUTIT.
    Pas kesaj, sulmuesit serbe kaluan rrugen te shtepia e Luli VEJSES. Zjarri ishte kaq i
    madh dhe intensiv sa qe, edhe po te ishin 1000 persona brenda, do te kishin vdekur.
    Shtepia e Lulit nuk ishte lidhur me ndonje shtepi tjeter, keshtu qe u godit nga serbet.
    Per nje periudhe prej 12 diteve mbeta pa gjume sepse kuptova se çfare do te ndodhte.
    Per disa jave, ata na thoshin qe te rrinim aty se nuk do ti ndodhte gje lagjes sone. Por
    eshte e qarte se na thane te rrinim qe te ishim te pranishem sa me shume njerez ne
    menyre qe te kishte me shume shkaterrim dhe me shume vdekje.
    Qe prej nates se pare te bombardimit te NATO-se, ata patrullonin rruget, mbanin
    llampa dore dhe i transmetonin sinjal njeri tjetrit. Disa njerez qe digjnin, kishin fytyre
    te lyera me te zeza. Ata mbanin jeleke kunder plumbit dhe uniforma te gjelberta me
    lara. Nder njerezit qe pashe une duke djegur dhe duke vrare jane keta qe i njoh dhe
    kam njohur aty. I pashe duke pire ne bilardon e Lulit afer shtepise se Lulit. Ata ishin
    me uniforme ne ate kohe. I pashe me vone me nje kombi qe perdoren per te thyer
    portat e pronave dhe per te levizur ne rruget midis shtepive qe po digjeshin. Njerezit
    qe i pashe duke bere keto krime jane:
    1. Pitulic NOVAK: ish zevendesshefi i policise se Gjakoves, mosha 46. Thone
    se ka dhene doreheqjen postin si polic i rregullt ne vitin e kaluar 1998. Ai eshte i
    perfshire ne aktivitete te tjera duke perfshire shitblerjen e pronave, por mbetet
    formalisht anetar i policise.
    2. Millosh SHQEPANOVIQ (Milos SCEPANOVIC): anetar i tanishem i
    policise se Gjakoves. Ketate dy, NOVAKU dhe Milosh SHQEPANOVIQI, ishin
    kryetaret e ketij grupi.
    3. Gajo SHQEPANOVIQ (Gajo SCEPANOVIC), ish shites i hekurit, i cili me
    vone mori nje pune ne poste.
    4. Millan (Skipi) SHQEPANOVIQ (Milan SCEPANOVIC), postier.
    5. Mille SHQEPANOVIQ (Mile SCEPANOVIC), drejtori i qendres per
    prodhimin e duhanit.
    6. Tihomir RAJQEVIQ (RAIVEVIC), zevendesdrejtori i firmes se
    autobuseve.
    7. Lubisha RAJQEVIQ (Lubisa RAICEVIC): fillimisht tregtar mekanik, pastaj
    polic.
    8. Mishko RAJCEVIQ (Misko RAICEVIC), pastrues spitali.
    9. Sasho RAJCEVIQ (Saso RAICEVIC), punoi ne poste.
    10. Nenad RAJCEVIQ (RAICEVIC), punoi ne poste.
    11. Nenad POPADIQ (Popadic NENAD), drejtori i ndermarrjes shteterore te
    rrymes ne Gjakove.
    12. Stanimir (mbiemri nuk dihet), shoferi i fabrikes se bukes.
    13. Llaza (mbiemri nuk dihet), ish-anetari i zjarrfikesve.
    14. Novica (mbiemri nuk dihet), fillimisht mekanik, por edhe rezervist per
    policine. Ai thirrej me uniforme kur kishte nevoje. Te veshur civile, persona te tille
    mbanin arme.
    15. Miomir (mbiemri nuk dihet).
    Numrat 13,14, dhe 15. Ketatre vellezer jane magjype serbe, dhe jane te
    njohur me emra ne ate zone.
    16. Nje mashkull (emri, mbiemri nuk dihen), djali i Kostes, i cili eshte drejtori i
    ndermarrjes shteterore te sigurimit.
    17. Zhika (Zika), nje polic tjeter.
    18. Nipi i Zhikes.

    Degjova se si bravat e portes se shtepise se Lulezim VEJSES u goditen me plumba
    nga keta njerez.
    U be pothuajse normale,menyra se si ata vepruan ne lagjen tone, ne trojet e lartpermendura. Degjova se si kombi goditi portat e shtepise se Lulit. Degjova zhurmen e saj. Pasi hyne, pashe se si shtepia e Lulit shpertheu ne flake. Ne shtepine e Lulit, si ne te tjerat, degjova se si
    paraushtaraket serbe qellonin ne shtepite me arme automatike pasi kishin hyre ne
    oborr me dhune. Para se te qellonin, u bertisnin banoreve qe te hapnin dyert. Djegja
    ne lagje zgjati deri ne 4 te mengjesit, dhe e pame nga nje pike e larte te qytetit, ne nje
    lagje qe po ndertohej. Gjate tere nates, deri ne ate moment, kishte ende zhurme te te
    shtenave automatike. Me pas, zhurma u pakesua dhe degjuam vetem zhurmen e drurit
    ne flake. Ishim fshehur nje nje bodrum shtepie ne ndertim. Me vone, rreth ores 6:30 te
    mengjesit, une dhe disa te tjere u kthyen ne lagjen tone per te pare shkaterrimin. Pashe
    qe tere shtepite tona, pronat e lartpermendura, u dogjen dhe u bene shkrumb.

    Brodha rreth shtepive.Pashe shtepite duke u djegur ende, me
    kulme te shembura. Pashe gjak ne deren e shtepise se CANAJVE ku u godit Shpresa
    CANA. Kufomen e kishin hequr. Shkova ne shtepine e DEDAJVE ku pashe kufomen
    e djalit pesevjegar, Argjend Ylber DEMHAJA, i cili ishte varur nga serbet.

    Pashe qe makina ime nuk ishte djegur dhe shkova ne shtepi per ta marre, per te ?uar
    familjen time ne kufi. Kur iu afrova shtepise, pashe nje burre para portes se shtepise,
    me nje pushke ne dore, keshtu qe nuk rrezikova jeten per makinen.

    U tubova me familjen time dhe me shume familje te tjera deri sa u beme rreth 500
    njerez ne nje lagje te larte, ku kishim kaluar naten te fshehur. Mendonim se do te
    ishim te sigurte po te ishim shume bashkerisht. Pas kesaj, kaluam qendren e qytetit ne
    drejtim te kufirit. Policet ndane njerezit me makine nga kembesoret. Ata me makina i
    drejtonin te Prizreni dhe pika kufitare e Morines. Kembesoret, bashke me familjen
    time dhe mua, u drejtuan ne Qafe Prush. Nje prej policeve aty ishte Zhika, qe
    permenda me lart. Asgje tjeter nuk ndodhi gjate rruges per ne kufi. Ne kufi, policet
    serbe kerkuan dokumentat nga te gjithet. Shumica iu dorezuan atyre dokumentat e
    identifikimit. Disa, si une, fshehen dokumentat ose u dorezuan vetem nje leternjoftim.
    Une u dorezova ve? leternjoftimin tim dhe i mbajta dokumentat e tjera, duke perfshire
    pasaporten. Pasaporten e kisha fshehur ne veshjet. Policet thoshin: "Tere dokumentat qe keni me vete, t'i lini ketu." Si shumica e njerezve, do te kisha dhene gdo gje per te
    kaluar kufirin. Ishim shume te frikesuar. Kur po iknim prej Gjakoves, na erdhen
    shume njerez te tjere ne kolone, deri sa u beme rreth 10.000 persona ne grupin qe
    pashe une. Gjate udhetimit, nuk pashe asnje civil serb ne kolonen qe po largohej nga
    Gjakova dhe Kosova.
    Duke qene se serbet dogjen shtepite tona dhe bene masakrat qe i pashe aty, une dhe
    familja ime kishim frike te qendronim aty. Synimi i serbeve ishte i qarte qe te na
    vrisnin, keshtu qe u detyruan te iknim. Djali im nuk donte te shkonte ne Shqiperi. Ai
    donte te kthehej ne shtepine e djegur dhe te shkaterruar. Bombardimi i NATO-se nuk
    ishte shkaku i largimit tone. NATO-ja sulmoi vetem objekte ushtarake, siç jane
    kazermat rreth qytetit.

    Kur Misioni Verifikues ne Kosove i OSBE-se ndodhej ne Gjakove, autoritetet serbe
    nuk binin kaq shume ne sy ne veprimtarite e tyre te frikesimit dhe te vrasjes. Ata i
    vrisnin njerezit ne rrethanat qe nuk zbuloheshin nga Misioni. Megjithate, pas largimit
    te Misionit nga Kosova, diten tjeter, u shkaterruan shtepite e perdorura nga punonjesit
    e Misionit.
    Gjakova ka qene qytet i pasur me rreth 80.000 banore. Vetem nje perqindje e vogel
    ishin serbe afer qendres se qytetit. Ne lagjet e tjera, ata debuan njerezit nga shtepite,
    por ne lagjen tone, ndodhi me zi me vrasjet.
    Nuk merzitem per pronat e djegura, megjithese punuam tere jeten per ato, por per njerezit te cilet u vrane nga kriminelet qe kishin jetuar aty afer tyre.

  18. #38
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Rrefimi i Milaimit

    Kam qene anetar i UQK-se nga fillimi i prillit 1998, kam qene komandant i nje njesiti dhe po ashtu instruktor per arme dhe armatime per rajonin e UQK-se qe mbulonte 13 fshatra.
    Me 28 tetor 1998 u arrestova prej policise dhe nje oficeri te ushtrise ne fshatin Zahaq rreth 7 kilometra nga Peja ne rrugen per Prishtine. Isha ne nje autobus me synim qe te shkoja ta vizitoja bashkeshorten time dhe familjen qe ishin ne Prishtine. Me zbriten nga autobusi dhe me derguan ne automjetin e tyre te policise. E lajmeruan me radio stacionin e policise se Pejes dhe i kontrolluan te dhenat e mia. Nuk ishin te sigurt rreth identitetit tim por me derguan ne stacionin e policise ne Peje.
    Ne stacionin e policise ne Peje me çuan ne katin e trete, ne nje zyre, dera e pare ne te majte. E degjova oficerin e ushtrise duke thene se ky ishte kati i sigurimit shteteror.

    Duart i kisha ne pranga dhe njeren dore e kisha te lidhur pas rrotes se deres se nje kasaforte te madhe. Ne fillim me moren ne pyetje tete njerez me rroba civile. Pastaj pese. I degjova duke e thirrur njer-tjetrin me emer. I degjova emrat "ZITA", Dem MUJAJ dhe "LUBA". Dy te tjeret mendoj se ishin nga Beogradi. Ata nuk dinin shqip dhe njeri prej tyre kishte theks serb.
    Me pyeten rreth UQK-se. Me rrahen tere kohen. Me rrahen me kerbaçe te policise dhe me shkop te bejzbollit ne duar, kembe dhe shpine. Me grushtuan ne fytyre. Me i keqi prej tyre ishte "LUBA", ai ishte me i dhunshmi. Diten e pare me mbajten ne ate zyre prej 09,15 deri ne 23,30. Pastaj me çuan poshte ne nje qeli ku ishin dy te burgosur te tjere.
    Ata quheshin Ismet BERBATI dhe Muj TAFILAJ. Ismeti eshte nga Peja. Muja ishte nga Shtariqi, Kline. Muja eshte i vdekur, ai u vra ne burgun e Dubraves.
    Te nesermen ne mengjes (me 29), ne oren 08,00 me çuan ne te njejten zyre ne katin e
    trete. Aty ishte "LUBA" dhe ata dy te cileve nuk ua dija emrat. Prape me lidhen pas rrotes se kasafortes. M'i hoqen xhaketen, kemishen dhe kepucet. Me rrahen prape
    kudo neper trup dhe me pyetnin per UQK-ne. Donin te dinin se çfare armesh kishim,
    sa kishim, kush ishte i perfshire ne UQK. Me thane se ata tashme e dinin se kush ishin anetaret dhe se vetem donin qe une t'ua konfirmoja ate qe e dinin.
    Une pranova se e kisha nje kallashnikov, 120 fisheke dhe nje kemishe me menge te shkurta te UQK-se. Me detyruan te pranoja se e kisha nje granate dore qe nuk ishte e vertete. Nuk e pranova se isha anetar i UQK-se. Me moren ne pyetje deri ne oren 20,00 dhe pastaj me kthyen ne te njejten qeli. Ne fund te marrjes ne pyetje me dhane nje dokument prej 15 faqesh per ta nenshkruar. Ishte ne serbisht. Duart i kisha aq te enjtura sa qe nuk mund ta mbaja lapsin per ta shkruar emrin keshtu qe i vura vetem inicialet e mia. Ma mori mendja se ishte pranimi vepres qe me thane ta nenshkruaja. Ky ishte fundi i marrjes sime ne pyetje.
    Me kthyen ne te njejten qeli bashke me dy te njejtet te burgosur. Aty mbeta 84 ditet e
    ardhshme. Pas kater ditesh, me 2 nentor, me derguan ne Gjykaten e Pejes ku me mori
    ne pyetje rreth gjysme ore nje gjykates qe quhej Millomir LLAZOVIQ. Ai ishte gjykates hetues. E kerkova avokatin tim, Adem GORANIN, qe te ishte i pranishem. Seanca u shty deri te nesermen kur ai ishte i pranishem. M'i lexuan akuzat. Nuk i pranova. Ato perfshinin edhe qitjen mbi policine. Vendosa te ushtroja te drejten time per te heshtur gje qe e zemeroi gjykatesin. Me kthyen ne qeline time ne burgun e Pejes.
    Me 10 nentor 1998, Muj TAFILAJ u dergua ne Gjykate bashke me nje kusheri te tij, Sinan TAFILAJN. Qe te ty Muja dhe Sinani u denuan me nga tri vjet burg. Ata u kthyen ne burgun e Pejes dhe me 10 dhjetor u derguan ne burgun e Dubraves. Me 15 dhjetor 1998, vendin e Mujes ne qeli e zuri njefare Ibrahim KOKALLA nga Cermjani i Gjakoves.
    Me 19 shkurt 1999, une dhe 50 - 60 te burgosur te tjere u transferuam ne burgun e Dubraves me xhipa. Duart i kishim te lidhura dhe na percillnin gardianet e Dubraves.
    Ishin te veshur ne kemisha te zeza me doreza te gjata te zeza prej leshi qe u shkonin
    deri permbi berryla. Kishin kapela te zeza prej leshi iqe mund te perdoreshin per ta mbuluar fytyren si maske. Rreth gjysma e tyre e kishin shenjen e policise ne krah.

    Me te arritur ne burgun e Dubraves, une dhe njefare Taf KURTI u vendosem ne bllokun e qelive te njohur si blloku "C2" dhe ne qeline nr. 48 ne anen e majte te katit te siperm.-Ne qeli tashme kishin qene tre te burgosur te tjere qe quheshin: Qamil RAMAJ nga Ponosheci, Gjakove; Arben TAHIRSYLAJ nga Isniqi, Deçan; dhe Fahri KRASNIQI nga Vranoci i Madh, Peje
    Na mbanin te mbyllur 24 ore ne dite pa ushtrime. Ne fillim ushqimin na e sillnin ne qeli tri here ne dite, pastaj dy here. Rrahjet ishin refren i perditshem. Gardianet vinin dhe i nxirrnin te burgosurit jashte ne korridor ku i rrihnin, Ndonjehere gardianet madje vinin ne qeli dhe na rrihnin. Si te burgosur te padenuar, ne i kishim rrobat tona.

    E dinim se NATO e kishte filluar bombardimin e caqeve serbe me 24 mars 1999. Ate mbremje rreth ores 20,30 i degjuam aeroplanet duke fluturuar permbi. Ne ditet qe pasuan pashe rregullisht aeroplane te NATO-s duke fluturuar permbi ne drejtim te juglindjes, duke u kthyer ne drejtim te Shqiperise. Kishte topa kunderajrore te vendosur rreth nje apo dy kilometra jashte burgut dhe keta qitnin mbi aeroplanet e NATO-s. Nje here apo dy here pashe vijen e tymit te raketave kunderajrore qe leshoheshin kunder aeroplane .

    Me 19 maj rreth ores 0930, degjova zhurmen e dy aeroplaneve permbi burg. Pastaj u degjua nje shperthim shume i fuqishem. Ndertesa u dridh. Veshet mu lenduan. Xhamat nga dy dritaret e qelise fluturuan brenda. Une isha ne kembe dhe u preva ne koke nga xhamat. Qelia u mbush me pluhur. Pas nje a dy sekondash pati shperthime te tjera, Kater bomba e kishin goditur bllokun "C2". Dy te parat kishin rene midis zyres se gardianeve ne qender te bllokut dhe ajo qe ishte dhoma e TV-se por e cila pastaj perdorej per te burgosur. Kishte rreth 20 te burgosur
    ne ate dhome. Bombat depertuan deri ne katiri perdhes. Dy bombat e tjera rane ne korridor midis dhomave 47 dhe 48 ne anen e majte. Tre te burgosur u vrane ne dhomen afer zyres se gardianeve. Shume u lenduan. Bombat e tjera ne korridor e rrezuan tavanin ne qeline nr. 29 qe i lendoi te burgosurit brenda. Njeri nga te lenduarit ne kete qeli ishte Met ADEMA nga Raushiqi.
    Qelite dhe korridori u mbushen me tym e pluhur dhe kishte nje ere te rende te çuditshme qe e bente frymemarrjen te pakendshme. Kishte panik midis te burgosurve qe bertitnin dhe klithnin qe te liroheshin nga qelite e tyre. Te gjitha dyert e renda te qelive perveç njeres kishin mbetur te mbyllura dhe te ndryra perkunder shperthimeve.
    Nje dere e qelise ishte hapur nga shperthimet, dhe nje i burgosur, nje shok i imi, Regj HAGJIJAJ nga Gjakova shkoi te zyra e gardianeve dhe e gjeti nje çeles te qelise. Qelesi qe gjeti, siç e deshi fati, ishte çelesi i qelise ne te cilen isha une. Ai ma hapi deren e qelise. Te burgosurit qe kishin qene jashte duke punuar ne kompleksin e burgut kishin vrapuar te blloku i qelive dhe po perdornin mjete dhe vegla qe t'i hapnin dyert e qelive. U desh rreth gjysme ore per t'i liruar gjithe te burgosurit. Gardianet kishin ikur jashte mureve te burgut kur filloi bombardimi.

    Te gjithe te burgosurit nga "C2" u mbodhen bashke ne park midis kuzhines dhe teatrit.
    Gardianet pastaj u kthyen bashke me komandantin e gardianeve, Miki VIDIQ dhe zevendesin e tij emri i te cilit e dija se ishte Aleksander. Ai njihej si "Aca i Vogel" per ta dalluar nga Aleksander RAKOQEVIQI qe ishte administrator i burgut. Aca i Vogel ishte serb i Bosnjes kurse Rakopeviqi ishte malazias. "Miki" kishte nje automatik me vete, nje kallashnikov. Ai pyeti sa te burgosur ishin vrare nga bombardimi.
    Aca i Vogel tha se po te kishte qene ne dore te tij ai do te na kishte trajtuar te gjithe ve ashtu siç kishte bere ne Bosnje, qe do te thote dp te na kishte vrare. Gardiani pergjegjes i njesiteve ne Pranim qe quhej Dragan MILLUNOVIQ na u drejtua. Ai na tha se do te vriteshim te gjithe sepse kishim kerkuar Republike dhe se te gjithe do t'u mermim ere luleve prane varreve tona.

    Pas kesaj na derguan ne bllokun e shkolles dhe na thane te rrinim ne korridore. Ishim perafersisht 200 - 250. Qendruam ne bllokun e shkolles pjesen tjeter te asaj dite dhe ate nate. Nuk na dhane as ushqim as uje. Gardianet kishin dale jashte komplcksit te burgut duke na lene pa mbikeqyqe. Mirepo nuk kishte asnje mundesi se si te iknim jashte mureve. Kishte ushtare, paramilitare dhe gardiane qe e kishin rrethuar burgun.
    Mbetem gjithe diten e neserme, me 20 maj, ne bllokun e shkolles. Pasdreke na sollen pak buke dhe ushqim. Qdokush prej nesh mori nga nje cope buke sa nje pakete cigaresh.
    Mengjesin e neserm, me 21 maj, rreth ores 09,00, tre gardiane erdhen ne kompleksin e burgut dhe te blloku i shkolles. Me thane se gardianet, dy prej te cileve i njihja si "MOMO" dhe Zoran, me nofken "ZOKI", thane se ata nuk e dinin por shpresonin se Zoti do te na ndihmonte ne dhe ata. Na thane se ishim te lire te ecnim neper park rreth kuzhines dhe nderteses se teatrit. Keta gardiane pastaj u kthyen perjashta.

    Rreth gjysme ore me vone une isha jashte me te burgosur te tjere midis teatrit dhe kuzhines kur pashe kater aeroplane qe fluturuan permbi burg. Njeri nga aeroplanet i tipit pa pilot, fluturoi poshte permbi burg dhe pashe drita te kuqe dhe te gjelberta qe ndriçuan prej tij per nje apo dy sekonda. Fill pas kesaj, njeri nga aeroplanet e tjere fluturoi dhe bombardoi apo leshoi raketa mbi burgun. Bomba apo raketa e pare e goditi ngrohtoren mu jashte murit, pastaj u godit blloku i administrates. Pas kesaj te gjitha ndertesat brenda kompleksit u goditen. Nje rakete apo bombe qe me sa dukej e kishte per cak teatrin, nuk e qelloi dhe shpertheu ne asfalt rreth shtate metra larg prej ku ishim ne te burgosurit. 18 apo 19 te burgosur u vrane ne vend. Nder ata qe u vrane ishte nje mjek nga Gjakova me emrin Bahri KRYEZIU. Nje i burgosur tjeter mbeti pa koke. Ai quhej Naim KURMEHAJ nga Strellci, Deçan. Shume nga te vdekurit humben gjymtyre. Kishte gjak kudo. Ende i ndjeja pasojat e shperthimit edhe disa minuta me vone. Po dridhesha i teri.

    Pas kesaj shkova me te burgosurit e tjere ne bllokun "C2" ku shkuam ne nje dhome ne katin perdhes. I bllokuam dritaret me dysheke per t'i ndalur copat e bombave te depertonin brenda dhe u fshehem ne nje grope ne dysheme. Bombardimi i ndertesave te burgut vazhdoi dy apo tri ore. Caqe te tjera ushtarake jashte burgut vazhduan te
    bombardoheshin per nje fare kohe.
    Aeroplanet bombardonin dhe hidhnin raketa me radhe. Kur e mbaronin detyren e tyre, ata fluturonin ne drejtimin tjeter dhe zevendesoheshin nga te tjeret per ta vazhduar bombardimin. Ne qendruam ne "C2" deri sa ra terri e pastaj shkuam ne fushen e sportit ku ishin mbledhur shume te burgosur te tjere. Disa te burgosur ketu u goditen dhe u lenduan nga copra te bombave qe erdhen nga jashte murit. Une dhe shoku im Ismeti vendosem te ktheheshim ne bllokun "C2" ku e kaluam naten ne nje dhome nen nje shtrat. Nuk mundem te flinim. Te nesermen ne mengjes, me 22 maj, rreth ores 06,00, degjova nje ze perjashta qe tha ne serbisht, "Nxitoni, autobuset po presin t'ju dergojne ne burgun e Nishit"
    Une e Ismeti dolem nga blloku i qelive dhe shkuam te fusha e sportit ku takuam disa nga shoket tane.
    Tahir RRACIN nga Llugagjia, Ramiz GJOCIN nga Rashiqi, Peje, dhe Sahit BARANIN nga Barani, Peje.
    Nje individ me floke bjond dhe me mustaqe te çeleta i veshur me uniforms gardiani, me moshe rreth 40 - 45 vjeç dhe rreth 175 cm. i gjate, ne kullen me te aferme te vrojtimit, na tha te rreshtoheshim ne kater rreshta dhe te qendronim afer njeri-tjetrit. Kishte edhe nja kater a pese gardiane me uniforme me te ne kullen e vrojtimit. Ne ishim rreth 70 metra nga kulla e vrojtimit dhe afer murit rrethues ne anen tone te djathte. Shoket e mi dhe une ishim ne rreshtin e dyte nga fundi i anes se djathte. Sahit BARANI me tha, "Jemi rreth 1000 veta, do t'u duhen rreth 30 autobuse per te na çuar. Mendoj se diçka do te ndodhe." Papritmas filluan te shtenat dhe u hodhen granata nga ana tjeter e mureve. Ne nje vrime te murit rrethues qe ishte shkaktuar nga
    bombardimi i NATO-s, pashe tytat e dy armeve. Kjo vrime ishte rreth 20 metra nga
    kulla e vrojtimit dhe ishte me diameter rreth 30 cm dhe perafersisht 70 cm. deri ne nje meter lart nga toka. Ata filluan te shtinin mbi ne. Gardianet nga kulla e vrojtimit shtinin me bazuka dhe me arme automatike. Nga jashte burgut gjuhej me predha mortajash dhe granata nga pushket dhe keto binin midis nesh. I dalloja nga zhurma. dhe gardianet nga dy kullat e tjera te vrojtimit na gjuanin. Sapo filluan te shtenat u hodha pertoke. Se pari u godita ne kemben e djathte ne disa vende nga coprat e nje granate, pastaj ne bel e me vone ne kofshen e majte nga coprat e granates. Plaget rridhnin gjak por nuk ndjeva dhembje ne ate kohe. Ishte kaos kudo perreth. E degjova zerin e te burgosurve qe klithnin nga dhembja, qe therrisnin per ndihme. Te shtenat dhe shperthimet ishin shurdhonjes dhe te vazhdueshem. Mbeta i shtrire aty ku isha rreth 15-20 minuta pastaj, kur te shtenat u ndalen, e shfrytezova rastin te çohesha dhe te vrapoja ne drejtim te blloqeve te qelive. Arrita te blloku "C2". Ndersa po afrohesha shihja plumbat qe goditnin muret e bllokut. Te shtenat vazhduan ne fushen e sportit edhe nja dhjete minuta.
    Ne "C2" mu bashkuan edhe te burgosur te tjere. Njeri prej tyre e dija qe ishte Zek HASANRAMAJ nga Strellci. Ai ishte plagosur rende dhe vdiq te nesermen (me 23- tin). Kur e pame se nuk kishte gardiane ne kullat e vrojtimit, vrapuam te ndertesa e spitalit ku morem barna kunder dhimbjeve, antibiotike, fasha etj. Ne kohen qe ishim poshte ne spital nje snajper nga kulla e vrojtimit e vrau nje te burgosur qe ishte midis kuzhines dhe spitalit.
    Ai ishte vetem 18 vjeç dhe ishte nga Gjakova. Nuk ia di emrin. Edhe dy te burgosur te tjere u vrane te spitali. Njeri ishte Ramiz MEMIJA nga Shqiperia. Nje i burgosur tjeter dhe une e bartem ne spital por nuk qeme ne gjendje te benim gje per te dhe ai vdiq. Kapakun e kokes ia kishte hequr plumbi.
    Rreth ores 16,00 tete ushtare me uniforma te larme te gjelbra u futen ne kompleksin e burgut nga dera ne pjesen e perparme te burgut dhe shtine e vrane nje numer te
    burgosurish ne bllokun e pranimit. I njihja tre prej tyre, ata ishin: Napoleon GUTA
    nga Gjakova dhe kusheriri i tij, gjithashtu me mbiemer GUTA, emrin nuk ia di. Isha
    ne spital kur ndodhi kjo. Une dhe te burgosurit e tjere vrapuam nga spitali te blloku "B2" Na gjuajten kur po vraponim. Aty ndenja dy a tri ore, pastaj u ktheva ne spital ku i morem kufomat e Ramizit dhe te disa te tjereve dhe i vendosem perjashta perpara spitalit.
    Bashke me nje grup shokesh i hoqem kapaket prej plastikes se bardhe tc dritave te neonit nga blloku "C2" dhe i shtruam ne toke ne fushen e sportit duke formuar me shkronja te medha fjalen "HELP".
    Perdorem edhe çarçafe te bardhe te shtratit per te formuar fjalen "SOS". Shpresonim se pilotet e NATO-s do t'i shihnin keto dhe do ta ndalnin bombardimin. E kalova naten ne bllokun "C2" ku kishim sjelle shume nga te lenduarit. Ishim rreth 50 veta dhe benim roje me radhe. Shume te burgosur ishin strehuar ne bodrumin e kuzhines dhe ne kanalizimin perjashta.

    Diku rreth ores 0500 ne mengjesin e dates 23 maj, isha ne roje me dy te burgosur te tjere, njeri quhej Sahit HAGJOSA J nga Prokolluku, Deçan, kur pashe njerez me unforma me ngjyra te ndryshme qe po shkonin te gypat e kanalizimit, i ngrinin kapaket dhe leshonin granata dore ne to. Ne nje vrima te kanalizimit afer kuzhines ata e hoqen kapakun, e leshuan nje granate poshte dhe e vune kapakun parseri. Tete te burgosur ishin te fshehur aty. Dy prej tyre u vrane nga granatat. Emrat e te gjashteve qe shpetuan ne ate vrime kanalizimi jane:
    Besnik REGJA,
    Shefqet ADEMI,
    Fahri KRASNIQI,
    Shpetim AHMETI, dhe
    Arif dhe Qail BEKTESHI.

    Disa prej tyre kishin uniforme njengjyreshe bojeulliri me fjalen "MILICIJA" ne shpine. Te tjeret kishin uniforme te kalter me te njejten ngjyre si gardianet. Pashe uniforma te tjera te gjelbra te larme me shenja,te bardha ne menge me "koke ujku" dhe te shkruar perfundi "Vukovi". Ata punonin si ekipe. Ndersa po sulmoheshin vrimat e kanalizimit, nje ekip tjeter shkoi ne kuzhihe ku qiten ne dyer e pastaj poshte ne bodrum. Ne ndertese hodhen granata dore. Atyre qe ishin ne bodrum u dhane pese minuta afat qe te dilnin jashte. Nje ekip po ashtu shkoi te teatri ku hodhen granata brenda dhe qiten me automatike. Degjova se dhjete te burgosur u vrane ketu brenda, njeri prej te cileve quhej Gani LEKAJ nga Lumbardhi i Deçanit.

    Ende isha duke i ruajtur te plagosurit ne bllokun "C2" me dy te burgosurit e tjere. I pashe te burgosurit duke dale nga bodrumi i kuzhines keshtu qe edhe ne vendosem ta leshonim bllokun tone. Na thane te rreshtoheshim ne dy rreshta me duar mbrapa kokes. Pastaj na çuan te salla sportive. Ishim rreth 500 vete. Na kishin rrethuar 20 apo 30 njerez ne uniforma te ndryshme. Pashe dy me uniforma te ndryshme te gjelbra te larme dhe nje me uniforme gardianesh te kaltet te mbyllet. Te gjithe kishin maska. Nje i burgosur nga Peja e njohu njerin prej tyre dhe e thirri me emer. Ky njeri e hoqi masken dhe e pyeti te burgosurin çka po bente aty. Ne sallen sportive na u drejtua i njejti njeri qe na kishte folur nga kulla e vrojtimit me daten 22. Ai kishte vene nje
    maske te zeze prej leshi me vrima per sy. Kishte sy te kalter. Ia njoha zerin. Kishte uniforme gardiani. Menduam se do te na vrisnin. Ai na detyroi te shtyheshim ne fund
    te salles sportive dhe na tha se nese aeroplanet e NATO-s, ktheheshin, duhej te shtriheshim ne dysheme. Kur mori vesh se ne ndertesa kishte ende te burgosur te lenduar ai tha se te gjithe duhej te silleshin ne sallen sportive.
    Met ADEMA dhe une shkuam ne bllokun "C2" per t'i sjelle te burgosurit e plagosur. Ne bllok Meta u fsheh nen nje shtrat ne qeline nr. 49 dhe une e mbulova me berllog betoni. Kur po dilja nga blloku me ndalen gjashte gardiane. Njeri ma vuri gryken e pushkes ne gjoks dhe me pyeti se çka po beja. U thashe se me kishin derguar per te mbartur te burgosurit e lenduar. Me la te shkoja. Ishin 20 apo 30 prej nesh gjithsej qe po i ndihmonim te burgosurit. Secili prej nesh e mori nga nje dhe e çoi ne sallen sportive. I bera dy rruge me nga nje te burgosur te lenduar dhe heren e trete i thashe Ramiz GJOCAJT nga Rashiqi se do te fshihesha. Qe te dy shkuam ne bllokun "CI" per tu fshehur. Ne korridor ne katin e siperm e pashe nje te burgosur te varur te hekurat e portes.
    Ai ishte varur me rripin e vet. Shoket e tij me treguan se ai nuk deshi te kthehej ne Nish. Kishte qene ne burg atje gjashte vjet, ishte rrahur keq dhe ishte keqtrajtuar. Nuk ia di emrin.
    Ramizi dhe une u fshehem ne nj e qeli ne katin e dyte dhe shikuam se çka po ndodhte jashte ne burg. Pas nje ore i pame te burgosurit duke levizur andej kendej lirisht neper oborr. Kur kuptuam se nuk do vritcshim e leshuam qeline dhe dolem jashte.
    Te burgosurit e tjere te lenduar nga blloqet e tjera i kishin mbledhur dhe i kishin çuar ne sallen sportive, pastaj une dhe disa te burgosur te tjere shkuam te fusha e sportit ku ende dergjeshin te vdekurit. Me mua ishte Zeqir GASHI nga Broliqi i Pejes. Kishte me se 150 te vdekur. Per çudi nje i burgosur ishte ende gjalle. Ai quhet Bedri KUKALAJ nga Prilepi i Deganit.
    Njoha tre nga te vdekurit:
    Xhevdet BISTRICA nga Gjakova, Dervish SYLA nga Ratishi, Deçan, dhe Krist PERVORFI nga Dujaka e Gjakoves.
    Kufomat e te vdekurve u rreshtuan dhe u mbuluan me batanije. Te dhenat e tyre, emrat, fshati prej nga ishin, u shkruan ne copa letre dhe u vendosen afer kokes se tyre ose ne xhep te xhaketave te tyre. Ata u identifikuan nga shoket e burgut qe i njihnin.
    Pas kesaj shkova me te burgosurit e tjere ne bllokun "Bl". Te nesermen ne mengjes rreth ores 08,00 arriten autobuse dhe kamione jashte burgut. Na nxorren perjashta dhe na hipen ne ta. Te plagosurit rende u vune ne kamione. Nuk na lejuan te mermim asgje me vete, vetem çka kishim veshur. Duhej t'i linim dokumentat tane te identifikimit mbrapa dhe çkado tjeter qe e kishte emrin tone te shenuar ne te.
    Jashte Istogut kolona u ndal rreth dy ore derisa policet i shenuan te dhenat e secilit. Pastaj vazhduam dhe na çuan ne burgun e Lipjanit Ketu na vendosen nga 17 - 20 vete ne nje qeli. Nuk kishim shtreter dhe duhej te flinim ne dysheme. Na dhane shume pak ushqim per te ngrene.
    Me mbajten ne Lipjan 17 dite deri me 10 qershor 1999, kur me transferuan me te burgosorit e tjere ne burgun e Pozharevcit ne Serbi. Me 13 dhjetor 1999 dola para gjyqit te Leskovcit Me akuzuan per organizim te terrorizmit dhe me denuan me 18 muaj burg.
    U lirova mc 26 prill 2000. Kryqi i Kuq me çoi ne zyren e lyre ne Prishtine ku po mc priste familja ime.
    Do ta pershkruaja komandantin e gardianeve ne Dubrave, Mirolub VIDIQIN, te njohur si "MIKI", se ishte rreth 47 - 48 vjeç, rreth 180 cm i gjate, rreth 80 - 85 kilogram me floke te zinj. Ishte fytyrekuq me fytyre dhe hunde te gjate. Mendoj se kishte sy bojekafe.
    Aleksandri ("ACA i Vogel) ishte rreth 37 - 38 vjeç, rreth 165 - 170 cm. i gjate, perafersisht 70 kg. kishte floke te zinj dhe sy te zinj. Kishte hunden te ngritur (si te derrit) dhe nofull te qitur.
    Aleksander RAKOQEVIQI, ("ACA i Madh"), drejtor i burgut me moshe rreth 52 vjeç, rreth 180 cm. i gjate, fytyren e kishte si te vrare lije, ishte rreth 80 kg. Kishte floke bojekafe te çelet qe kishin zene t'i thinjeshin.Dragan MILLUNOVIQI, ishte rreth 36-38 vjeç, 190 cm. i gjate, me trup te lidhur, rreth 100 kg. me floke shume te zinj. Ka nje vrrage ne faqen e djathte dhe nofulla katrore. Ai ishte shef i gardianeve ne pranim i cili i bente te rrahurat. Kishte dy yje dhe dy shirita ne spaleten e tij.
    Dua ta permend nje gardian qe ishte vesanerisht i keq ndaj nesh ne Dubrave. Ai quhej Dragan BRANKOVIQ. Ishte serb, me moshe rreth 30 vjeç, rreth 185 cm. i gjate, rreth 80 - 85 kg dhe me shtat te zhvilluar mire. Kishte floke te rralle me ngjyre te mbyllet. Kishte fytyre te gjate me nje vrrage 3 cm. ne faqen e djathte.
    Nje i burgosur me emrin SVETLLAN, nje malazias nga Shqiperia, u lirua nga qelia e tij pas bombardimit te NATO-s, iu dha nje pushke dhe ai iu bashkua serbeve per te na sulmuar. Kishte qene ne Dubrave sepse kishte kryer dy vrasje. Ne ate kohe nuk kishte qene ne gjyq per denim.




    vazhdon...

  19. #39
    i/e regjistruar Maska e SERAFIM DILO
    Anëtarësuar
    06-01-2008
    Postime
    7,488
    He,te shkruara bukur.
    Ndryshuar për herë të fundit nga SERAFIM DILO : 10-01-2011 më 13:47 Arsyeja: korigjim

  20. #40
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Vrasja e familjes Bala ne Pejë.Qershor 1999.

    Nga Matthew Mcallester

    Gjashtë vjet pas masakrimit të familjes Bala në Pejë (pesë fëmijë dhe dy të rritur) në Argjentinë është arrestuar Nebojsha Miniç, një kriminel serb. Në librin me titull "Matanë maleve të të nëmurve - Lufta brenda Kosovës”, gazetari britanik Matthew Mcallester përshkruan hollësisht krimin e llahtarshëm serb. Me pëlqimin e revistës “Pasqyra”, ku është botuar fillimisht ky tekst, “Shekulli” në tri vazhdime sjell ekskluzivisht për opinionin e gjerë kapitullin mbi vrasjen e familjes Bala dhe rolin e Miniçit dhe paramilitarëve të tjerë serbë në Pejë.
    Matthew McAllester, gazetari që mbuloi luftën e Kosovës për të përditshmen amerikane “Newsday”, dhe që pas përfundimit të luftës ka botuar një libër për luftën që preku në terren
    Në mesin e shumë gazetarëve që mbuluan luftën në Kosovë ishte dhe britaniku Mattheë McAllester, që punonte për “Newsday”, e përditshme amerikane. Por lufta në Kosovë nuk mbeti thjesht në raportet e përditshme të gazetarit. Dy vjet pas përfundimit të luftës ai botoi librin "Përtej maleve të të nëmunve – Lufta brenda Kosovës". Atëherë kur NATO-ja sulmonte caqet serbe, UÇK-ja luftonte në tokë, paraushtarakët dhe njësitet serbe masakronin civilë. Historia që ai sjell, është historia e zakonshme e një familjeje shqiptare në Pejë që është përpjekur të mbijetojë në kohën e aparteidit, që u përpoq të mbijetonte gjatë sulmeve ajrore të NATO-s dhe që në momentin e fundit kur sulmet ajrore përfunduan dhe NATO-ja vetëm kishte mbërritur në Prishtinë, paraushtarakët e Miniqit vrasin pesë nga shtatë fëmijët e familjes Bala, njëherësh dhe Vjollcë e Musa Balën, duke lënë pas vëllain tjetër, Isa Balën, bashkëshorten e tij, Halishen, dhe dy fëmijë që mbijetuan vetëm në saje të fatit.
    Libri i publicistit McAllister është historia e një jete, e një familjeje që pavarësisht kushteve të vështira dhe dhunës, beson se fëmijët dhe puna i japin kuptim jetës. Natyrisht, kjo nuk mjafton për familjen Bala, historia e së cilës është historia e njeriut që kalon nga komunizmi në aparteid e më pas në luftë. McAllester nuk tregon luftën virtuale, por atë të vërtetën, ku çdo frymëmarrje më tepër është dhe shenjë fati që je gjallë apo e kundërta, shenjë se duhet ta mbash në shpinë një fat të tmerrshëm. Në vazhdim, nga ky libër sillet kapitulli "Vrasjet", një dëshmi më shumë se tmerret e ndodhura në Kosovë nuk janë treguar ende.
    ** ** ** **
    Dukej sikur një betejë e armatosur kishte shpërthyer në të gjithë Pejën, ndonëse nuk mund të qe kështu. Në qytet nuk kishte më armiq ndaj të cilëve mund të luftonin serbët. Halishja ishte e trembur. Serbët ishin çmendur krejt. "Duhet të ketë një marrëveshje", tha Isai që kishte dëgjuar lajmet në televizionin e fqinjit, derisa sateliti i tij nuk punonte më. "Mos u shqetëso. Ata janë marrosur krejt dhe do të festojnë edhe humbjet e tyre". Është e mërkurë, 9 qershor dhe serbët kanë humbur dhe një tjetër betejë në Kosovë. Por këtë radhë, ndryshe nga 1389-a, fundi është i qartë. Është një humbje e pastër. 610 vjet më parë beteja në Fushë-Kosovë kishte shënuar rrënimin e Serbisë si një vend i pavarur, çfarë bëri që beteja e famshme të shihej si humbje. Por këtë radhë është mundur. Nuk ka keqkuptime, se marrëveshja që Millosheviçi do të nënshkruajë me NATO-n është humbje dhe në dallim nga 1389-a, shumica e serbëve të Kosovës nuk po rrinë të kundrojnë si do të ecin gjërat pas konfliktit. Ndonëse pala e tij - NATO-ja dhe guerilët e UÇK-së, kanë fituar - Isai është i trembur. Ushtarët e mundur mund t'iu kthehen civilëve për t'u hakmarrë. Dhe serbët e thjeshtë, fqinjët, që tashmë duhet të largohen nga shtëpitë e tyre pa faj, ndoshta nuk do të jenë aq të sjellshëm sa kanë qenë në këto 11 javë të bombardimeve. Gjatë natës Isai ulet në dritare, i shqetësuar se dikush do të vijë në shtëpinë e tyre. Balajt janë ndër të paktat familje të mbetura në qytet dhe të gjithë e dinë këtë. Ata janë një cak i kollajshëm për dikë që do të hakmerret. Isai shikon rrugën dhe heton me kujdes hijet që lënë dritat e makinave të mbushura me veshje, gjëra të vlefshme dhe fëmijët. Fillimisht ishin fqinjët e tij shqiptarë që ikën kështu, ndërsa tani ata serbë kanë filluar të braktisin shtëpitë dhe qytetin. Ka nga ata që po ikin me traktorë, njësoj si shqiptarët, duke u larguar nga fshatrat afër, përmes Pejës, drejt maleve që të çojnë në Mal të Zi.

    Krimineli këndon

    Duke ndenjur i menduar pranë dritares, një ditë pasi NATO-ja kishte ndërprerë bombardimet, Isai pa një Lada Niva të forcave policore të kamufluar në ngjyrë blu dhe të purpurt. Ai e dinte se ajo i takonte Nebojsha Miniqit. E kishte parë të kalonte gjatë këtyre javëve nëpër rrugë dhe lutej të mos i vinte re se Balajt ishin ende në qytet. Kishte dëgjuar shumë për Miniqin gjatë këtyre javëve dhe nga të gjitha ato e dinte se qe më mirë që Miniqi të mos e dinte se ata ishin ende në shtëpinë e tyre. Niva është në krye të një kolone prej 15 makinash që ecnin ngadalë, kur hynë në rrugën Dushan- Mugosha dhe kaluan para shtëpisë së Isait. Makinat e tjera janë të zeza, derisa banda e Miniqit thirret Munje apo Rrufeja. Isai i sheh dhe mendon: "Ata kanë armë të luftojnë me gjysmën e Evropës". Rada, e dashura e Miniqit, një refugjate serbe e Bosnjës, qëndron e ulur në vendin e pasagjerit, pranë Miniqit, që mban një megafon në dorë derisa ecën ngadalë në rrugët e Pejës. "Vëllezër serbë, mos e lini Kosovën! Kosova është e jona! Mos e lëshoni Kosovën!"- thërriste Miniqi nëpër rrugë. Më pas ai fillon të këndojë këngë popullore serbe, nga ato që flasin për krenarinë serbe dhe fitoren. Më pas makinat e tjera kanë pankarta ku shkruhet "Serbia e Kosova janë tonat". Parada e makinave kalon shtëpinë e Isait dhe drejtohet në pjesët e tjera të qytetit, derisa zëri bëhet gjithmonë e më i largët, kurse autokolona i bie qytetit dy herë radhazi.
    "Ai ishte i dëshpëruar dhe donte të riorganizonte njerëzit e tij dhe të bashkohej me ata që kishin mbetur nga ushtria, policia dhe grupet e tjera paraushtarake që ishin të gatshëm të qëndronin dhe të prisnin ardhjen e italianëve në qytet", kujton një ushtar serb me pseudonimin "Gjorgje", që e kishte njohur Miniqin gjatë luftës dhe kishte bashkëpunuar ngushtë me Munje. "Ishte parashikuar që ata të qëndronin dhe të mbronin serbët e mbetur, të gatshëm për të qëndruar. Njëherësh të mbronin qytetin nga UÇK-ja, derisa nuk kishin ardhur italianët. Nuk e di sesa ishin, pasi vetë jam larguar dy ditë para fundit", - tregon Gjorgje.
    Të premten Isai shikonte civilët serbë, jo larg lagjes së tij, që kishin injoruar thirrjet e Miniqit dhe largoheshin këtë radhë me shumicë. Makinat e tyre kaluan para shtëpisë së Isait në drejtim të Malit të Zi. Vetëm pak njerëz kishin mbetur: pak ishin shqiptarët që qëndruan dhe mbijetuan, tashmë janë pak civilë serbë që janë të gatshëm të qëndrojnë, duke rrezikuar ardhjen e UÇK-së dhe NATO-s, për hir të shtëpive të tyre. Të shtunën në mbrëmje Peja ishte më e qetë, krahasuar me ditët e fundit. Rryma ishte ndërprerë që në drekë, kështu që Balajt u bënë gati për shtrat më herët se zakonisht. Musai e kaloi paraditen te Riza. Ai kishte marrë dy litra raki me vete dhe pas disa orësh, kur ishte larguar, kishte mbetur vetëm një litër. Tani ai është disi i pirë dhe qëndron i ulur duke pirë cigaret njëra pas tjetrës. Halishje po ngroh fasule në një ngrohëse të vogël gazi. Nuk ka më kuptim të qëndrohet më gjatë në errësirë derisa fëmijët po bëhen edhe më shume grindavecë. Ata po e ndiejnë se koha e çlirimit për ta është afër, pas tre muajsh që kanë qëndruar mbyllur. Dje Halishja kishte bërë petulla në oborr. Fëmijët, pasi i kishin ngrënë petullat me sheqer, i kishin puthur duart Halishes. Ishte një ndjesi feste. Edhe sonte fëmijët ndieheshin njësoj, por Isai kishte ankth. Halishja dhe Vjollca i veshën fëmijëve pizhamet që t'i çonin në shtrat menjëherë pas darkës me fasule. Isa po ndihmonte duke shtruar përdhe në dhomën e ndenjies për familjen e tij dhe në dhomën ngjitur për familjen e Musait. Nesër, kishte njoftuar televizori, trupat e NATO-s do të arrinin dhe në Kosovën perëndimore.

    Kërcënime me dhunim

    Miku i vjetër i Isait, Ramë Gashi, po mbante cigaren në gishtat e hollë tashmë në ngjyrë kafe dhe tymoste në errësirën e natës. Ora sapo ka kaluar tetë dhe është shumë errësirë. Rama rri uluar në karrige në oborrin e shtëpisë së tij të mbyllur me dyer të larta hekuri, që gjendet në krye të rrugës Kozmonauti. Derisa thithte cigaren, mendonte se si ia kishte dalë familja e tij të mbijetonte në Pejë. Vetëm një grusht njerëzish kanë qëndruar dhe kanë mundur të mbeten gjallë në Pejë. Familja e tij ishte në mesin e 10 mijë njerëzve që u dërguan në stadiumin e basketbollit dhe që të nesërmen i thanë të kthehen në shtëpi. Përveç kësaj ata u përpoqën dhe dy herë të tjera, por çdo herë i kthyen mbrapsht. Policia ushtarake dhe paraushtarakët serbë e dinin që familja e tij ishte në qytet. Rama madje ishte me Isanë në gjykatë ditën e gjyqit të Musait. Ai i mbante mend fjalët e Baçkoviqit.
    Nga jashtë dëgjohet zhurma e një makine dhe më pas ndalet. Për fat të keq, dëgjohen të trokitura në derë. Rama qëndron i heshtur pa bërë as zhurmën më të vogël. "Hapeni", dëgjohet një zë burri që thërret në serbisht. "Hapeni!", Rama sërish nuk lëviz. Kushdo që të jetë ndoshta troket e shkon. Brenda në shtëpi janë gruaja dhe tetë fëmijët, mes të cilëve dhe tri vajza adoleshente, Shpresa, Shqipja dhe Valbona. I kujtohet dita kur filluan bombardimet dhe kërcënimet e atij që dihet se çfarë nami ka. Ishte një serb i madh i quajtur Nebojsha Miniq. Njerëzit e tij kishin ardhur në fillim të bombardimeve dhe kishin kërkuar para, duke kërcënuar se do të dhunonin tri bijat e tij, nëse plaku nuk jepte para në dorë menjëherë. Rama është 65 vjeç dhe punët me shëndetin nuk i ka fort mirë. Ka punuar si inxhinier dhe ka dalë në pension pak vite më parë. Paratë nuk i ka me shumicë, por atë ditë i dha aq sa mundi njerëzve të Miniqit. Rama shpreson se kushdoqoftë ai që po troket në derë, nuk është Miniqi, djalli që ai e njeh se si është. Sapo kishin dëgjuar të goditurat në derë, fëmijët ishin mbledhur te dritaret, shihnin oborrin dhe kishin ngulur sytë nga porta e hekurt e shtëpisë. Ai filloi të dëgjonte njerëzit që ngjiteshin në muret e shtëpisë dhe më pas ja ku janë dorezat e zeza pa gishta, derisa një xhip kaki rrafshoi muret e derës dhe hyri në oborr. Rama e dinte se tashmë nuk mund të bënte asgjë. Më pas një fytyrë e vizatuar me viza të zeza shfaqet. "Hapeni derën ju të q… nëne", thërriste fytyra e vizatuar.

    Fytyra të vizatuara

    "Oh, tungjatjeta, prit vetëm një minutë se po vij ta hap derën", - thirri Rama me zë mikpritës. Hapi derën ku po rrinin Miniqi dhe njerëzit e tij. Ishin gjithsej rreth 30 veta, të gjithë në tesha kamuflazhi, të gjithë me fytyra të vizatuara me viza të zeza dhe pa shenja identifikuese. Kishin ardhur në gjashtë xhipa të mëdhenj. Një nga njerëzit e Miniqit i vuri armën në fyt Ramës dhe shkuan nga dhoma e ndenjies. Fëmijët filluan të bërtasin. Rreth nëntë prej njerëzve të Miniqit ishin brenda në shtëpi. "Mbylleni gojën", iu kërcënua një nga burrat, duke ia drejtuar armën fëmijëve. Miniqi u ul në kaluçin trengjyrësh, të trëndafiltë, të zi e blu në dhomën e ndenjies, që ishte përballë me derën e hyrjes dhe fuste gishtat në flokët e zinj të prerë shkurt. Dy nga njerëzit e tij erdhën në dhomën e ndenjies derisa ai nga aty ku ishte, mund të jepte urdhra edhe atyre që ishin ende në oborr të shtëpisë. Miniqi kishte radiolidhje nga ku dëgjohej një tjetër zë burri, nga i cili dukej se Miniqi merrte urdhra. Njëherësh ai bisedonte me familjen e Ramës. Ai dukej të ishte në një gjendje të paparashikueshme, ku sa kërcënonte me vrasje, në minutën tjetër përpiqej të fitonte simpatinë e njerëzve të shtëpisë. "Këto janë kohë të vështira", tha Miniqi, ndërsa djersiste nën uniformën e policisë. Në dhomën e ndenjies ishte ngrohtë, pasi aty qe dhe nxehësja e bardhë. "Janë kohë të vështira. E di që do të vritem, por sonte do të përpiqem të shpëtoj jetët tuaja".
    Ata e dinë pseudonimin e tij, Mrtvi (vdekja). Sonte vdekja kishte dhe dy kryqe rreth qafës, një prej ari dhe një prej druri. Njerëzit e Nebojsha Miniqit as qeshnin dhe as bënin shaka. Për një kohë të gjatë ata qëndruan në heshtje, e natyrisht prisnin urdhra nga zëri në radiolidhje. Herë pas here Miniqi thoshte ndonjë fjalë, si për të shpjeguar vetveten. Fytyra e zeshkët e Miniqit dukej e lodhur dhe frymëmarrja i vinte era raki. Rama dhe fëmijët i kishin parë tatuazhet e Miniqit më parë dhe disa prej tyre mund t'i shihnin sërish. Ja ku ishte sëpata, shkurtesa JNA e veteranëve të ushtrisë, një kobër në shpatulla që niste poshtë në shpinë, katër S-të cirilike të sloganit serb dhe një thikë. Por është dhe një thikë tjetër, por prej vërteti, që varej në brez së bashku me revolen në xhepin e bluzës së gjelbër. Ata e dinë pseudonimin e tij, Mrtvi. Sonte vdekja kishte dhe dy kryqe rreth qafës, një prej ari dhe një prej druri. Njerëzit e Miniqit as qeshnin dhe as bënin shaka. Për një kohë të gjatë ata qëndruan në heshtje, e natyrisht prisnin urdhra nga zëri në radiolidhje. Herë pas here Miniqi thoshte ndonjë fjalë si për të shpjeguar vetveten.
    "Ne jemi luftëtarë", i tha ai familjes dhe shton se "asnjëri nga ne nuk do të ikë prej këtej deri sa të vdesë dhe i fundit prej nesh. NATO-ja kurrë nuk do të vijë këtu sa të jemi ne gjallë". Më vonë ai shpjegon se "sonte më në fund po pastrojmë qendrën e qytetit". Kaloi një orë, ndoshta dhe një orë e gjysmë derisa Miniqi dha një urdhër. "Joska, merre atë dhe le të të tregojë shtëpinë", - i tha ai njërit prej njerëzve të tij që Rama e dinte se quhej Dalibor Banjac, por që njihej ndryshe si Joska. Banjac ka flokë të shkurtra të verdha dhe është rreth tridhjetë vjeç. "Ti e di se ç'duhet të bësh". Rama ngrihet i tmerruar dhe drejtohet nga Joska dhe dy burra, një nga të cilët është i gjatë e me mjekër të zezë. Ata e vunë Ramën në ndenjësen e pasme të makinës së zezë që priste përjashta. Rama e ndien se aty ku u ul, pantallonat e tij u lagën. Vë dorën të shohë se çfarë është dhe kur e ngre para syve, dora është e mbuluar në gjak. Ai i drejton ata drejt shtëpisë së mikut të tij, Isa Bala, kasapit. Në shtëpinë e Isait, Joska dhe paramilitari me mjekër shkojnë në derën kryesore, ndërsa i treti qëndroi jashtë me Ramën.

    Një zë në serbisht

    Agoni duhet të lodhet pak para se ta zërë gjumi. Ai është në atë gjendje superaktive përpara se lodhja ta kaplojë dhe ta kthejë, si në filmat me kartona, në gjumë të pandërprerë. Kështu që Isai e merr në qafë dhe ecin së bashku përreth shtëpisë. "Babë, dua të shkoj në shkollë", - thërret ai, ndërsa i grah shpatullave të gjera. "Patjetër do të shkosh", - thotë Isai.
    - A mundem me pas çantë shkolle?
    - Po, kam me të ble një çantë shkolle prej ari.
    "Unë do të kem çantë shkolle prej ari", - thërriste Agoni në mes të të qeshurave.
    - Pse nuk do të na blesh dhe ne çanta shkolle të arta?- pyet një nga fëmijët e Isait, që shikonte ndërsa i ati kalëronte në shpinë Agonin.
    - Unë do t'u blej çanta diamanti krejtve, - hidhet Halishja dhe e gjithë familja është e lumtur.
    Goditjet vijnë nga poshtë prej portës kryesore. Është nëntë e gjysmë e mbrëmjes. Njerëzit nuk vijnë për vizitë në këtë kohë, veçanërisht kur nuk ka rrymë. Dëgjohet një zë burri në serbisht. Isai ul Agonin përdhe. "Hapeni derën. Hapeni derën, o shk….. Do t'ua u shkërdhej zotin tuaj. Hapeni këtë derë".
    Nuk kishte asnjë nevojë të liheshin jashtë, ndaj Isai nxitoi shkallëve me çelësa në dorë. Dhe ndërsa bëhej gati të fuste çelësin në portë, çelësi i bie nga dora. Mungesa e rrymës ka krijuar errësirë të plotë. Me të futur çelësin, nis ta rrotullojë. Dardania del në krye të shkallëve.
    - Ç’ka do të na bëjnë? Çfarë do të bëjnë ata me ne, babë?
    - Shko brenda, loçka ime. Mos u shqetëso!
    Gishtat e mëdha të Isait ndiejnë çelësin dhe e hap derën. "Nuk do të na e hapësh derën?" - dëgjon ai një zë hakërrues. Përballë Isait janë shtatë a tetë burra me kamuflazh të pajisur me kallashnikovë, pistoleta, thika dhe granata. Një tjetër pret përjashta në derën e një makine. Të tjerët turren drejt shtëpisë dhe Isai nxiton të ngjisë shkallët me ngut, ndërsa burrat bërtasin pas tij. Ndonëse errësirë, Isai mund të thoshte me siguri se nuk njihte asnjë prej tyre. Isai është në krye të shkallëve, kur ndalet dhe u thotë të sapoardhurve: "Merreni orën time", - tha Isai, thua se kjo do t'i kthente ata pas.
    - Mbaje orën dhe të gjithë të mblidhen në dhomën e ndenjies dhe qëndroni atje. Tani menjëherë!
    Familja Bala i bindet urdhrit dhe të gjithë në rresht ulen në kauçin e lakuar që shtrihet në murin qendror dhe përfundon në dhomën e ndenjies. "Ju jeni Musa dhe Isa Bala?" - pyet një nga burrat. "Po. Mos na vrisni, kemi fëmijë të vegjël", - ia ktheu Isai.

    “Ku i keni paratë?”

    "Ata nuk do të na vrasin, hë", siguron Hajriu të atin. "Ata nuk do të na vrasin se ne jemi vetëm fëmijë". Burrat kanë kapelë të zeza dhe janë të armatosur rëndë. Një nga burrat në dhomën e ndenjies është Joska, por për momentin familja nuk e di se kush është ai. Tjetri është i gjatë dhe me mjekër të zezë. Ata i vënë flakën një jastëku me shkrepëse dhe e vënë në mes të dhomës për t'u parë fytyrat anëtarëve të familjes, t'u hedhin një sy pengjeve të tyre dhe ndoshta të sigurohen se janë në familjen e duhur. "Ku i keni paratë?" - pyesin ata Isain dhe Musanë. Isai ngrihet dhe shkon drejt një dhome të pasme të shtëpisë nga ku nxjerr tri mijë marka.
    "Ejani me mua!" - i thotë Joska Isait dhe Musait. "Të tjerët të rrinë ulur! Përjashta është një tjetër paraushtarak me Ramë Gashin. Një burrë qëndron të shohë shtëpinë, por të tjerët marrin makinën e zezë dhe i bien shkurt te rruga Dushan Mugosha, kalojnë përmes rrugës Ushtria Popullore Jugosllave dhe rrotullohen te qoshja, nga ku shtëpia e Ramës është e para në të djathtë. Nebojsha Miniqi po priste kur ata erdhën. Isai e njohu atë menjëherë. Miniq. Mrtvi. Vdekja. Është ai që ka blerë suxhuk në shitoren e tij, që banon jo larg prej aty, ishte po ai që ngiste një Lada Niva një ditë më parë, duke u bërë thirrje nëpër rrugë bashkëqytetarëve të tij serbë që të qëndronin. Duket qartë se ai është në krye të njerëzve që janë mbledhur te shtëpia e Ramës. Dhe duket se ai di shumëçka për Isanë dhe familjen e tij. Joska i jep Miniqit paratë.
    -"Tre, mirë",- thotë Miniqi.
    -"Po".
    -"Jo. Aty ka shumë më tepër. Nxirrini jashtë, thyejini nga një këmbë dhe do të vijnë me shumë më tepër para se kaq. Do t'ua vrasim fëmijët, nëse nuk na japin paratë!" Ai i thotë këto fjalë i shkujdesur dhe njëherësh nxjerr revolen, duke ia vënë në kokë Isait.
    - "Kam dhe 4 900 të tjera", - thotë Isai.
    - "Joska, merre atë dhe sill paratë", - thotë Miniqi.
    Joska dhe Isa shkojnë sërish në shtëpinë e Isait. Rama dhe Musa rrinë me Miniqin në dhomën tjetër të ndenjies të shtëpisë së Ramës, që është në të majtë të derës kryesore.
    - "A doni kafe? - e pyet Rama Miniqin, siç bëhet me mysafirët e respektuar.
    - "Po plak, e dua një kafe", - thotë Miniqi.
    - "Edhe unë", - thotë Musa.
    Të tre qëndrojnë të ulur në heshtje, ndërsa një nga bijat e Ramës përgatit kafen turke, që e sjell në filxhanë të vegjël dhe i vendos nga tabakaja në tryezën e kafes prej druri. Rama, i dobët dhe i zbehtë, por i mençur, shpreson se e ka krijuar një lidhje me Miniqin gjatë kafes. Ai do që ta bëjë Miniqin të ndiehet si mik, me gjithë mirësjelljen e Ballkanit që e kërkon ky rol. Nëse ju hyni në shtëpinë e një shqiptari, padyshim ai ju mbron me jetën e vet.
    - Dëgjo, a do të ma kursesh jetën, sepse kam shumë fëmijë? - pyet Rama.
    - Do të jetë shumë e vështirë për ta shpëtuar jetën, por sonte do të përpiqem,- thotë Miniqi. "Por pas natës së sotme do të jetë shumë e vështirë të të shpëtoj jetën, pasi dhe unë kam urdhrat e mia".
    Rama nuk e kupton krejt se çfarë do të thotë kjo, por nuk e shtyn më tutje, duke besuar se e ka një grimë vullneti të mirë nga Miniqi. Rama beson se Miniqi është paramilitari i dytë më i fuqishëm tani në Pejë dhe nëse ai thotë se dikush duhet të vdesë, ai do vdesë. Duket sikur familja Gashi ka dhe një ditë më shumë jetë falë mëshirës së Miniqit. Në këtë kohë në shtëpinë te rruga Dushan Mugosha, Isa merr 4 900 markat e fshehura dhe ia jep Joskës.
    - Sa para të tjera ke? - pyet Joska.
    - Kjo është e gjitha, 4 900 marka, - përgjigjet Isai.
    - A je i sigurt?
    Isa mendon se Joska do të mbajë një pjesë për vete, pa i treguar Miniqit.
    - Jam i sigurtë.
    Joska e beson Isanë. "OK-ej, shkojmë", - thotë ai. Në shtëpinë e Ramës Miniqi merr 4 900 markat dhe duket i bindur se nuk ka para të tjera në shtëpinë e Isait.
    - Ktheje ku e more, - thotë Miniqi, duke drejtuar dorën nga Isai.
    - Po mua? - pyet Musa.
    Miniqi qesh: "Ty do të të mbajmë" - ia kthen. Joska dhe Isa kthehen në shtëpinë e Isait. Musa mbeti dhe duket se e ka mbërthyer paniku. "Merreni këtë", i thotë Miniqi dy nga njerëzve të tij për Musanë dhe Rama dëgjon zhurmën e makinës që mori Musanë. Në rrugën Dushan Mugosha, Isa dhe Joska ngjisin shkallët e shtëpisë dhe u bashkohen anëtarëve të tjerë të familjes dhe paramilitarëve me mjekra. Isa ulet bri të preferuarit të tij, Agonit, dhe i përkëdhel qafën e hollë.
    - Po të kisha një pushkë, i kisha vrarë ata, - i pëshpërit të atit në vesh Agoni. Isa e përqafon djalin e tij të vogël. Joska shikon nga Vjollca dhe me veprime i thotë asaj, duke i drejtuar pushkën, "Ngrihu". Dhe Vjollca ngrihet.
    "Mbylle gojën ose ju vramë"
    Njeriu me mjekër në dhomën e ndenjies mbikëqyr me armë anëtarët e familjes, derisa Joska e çon Vjollcën në dhomën e pasme, përbri me dhomën ku gjendet e shtrirë Mahia. Plaka e paralizuar dëgjon ngashërimat e nuses së djalit, derisa e gjithë shtëpia bie në heshtje. Pas pak minutash hapet dera e dhomës ku ishte Vjollca dhe ajo del prej andej me flokë të shprishur dhe e heshtur.
    - Çfarë të bëri?- e pyet Isai.
    - Asgjë,- thotë ajo ndërsa dhunuesi e kthen atë sërish në kauç.
    Njeriu me mjekër rrotullohet tek Isai dhe i vë pushkën në kokë si ndëshkim për pyetjen. "Babë, Babë", thërret një nga fëmijët e Isait. "Mbylle gojën ose ju vramë", hakërrohet burri. Ndërsa ecin drejt kauçit, Joska kërkon nga Vjollca t'i japë krejt bizhutë, përfshi unazat, qaforen, byrzylykun. Ajo heq të gjithë arin dhe ia jep paramilitarit. Vjollca ndihet e turpëruar. Burri me mjekër sapo e kishte detyruar të bënte gjithçka me të, ndërsa pjesa tjetër e familjes gjendej në dhomën e ndenjies e kërcënuar me pushkë, kurse vjehrra e dëgjonte. Çdo anëtar i familjes që ishte në një moshë që kuptonte, e dinte se Vjollacën sapo e kishin dhunuar, ndërsa më të vegjëlit e kishin kuptuar se mamit apo teta Vjollcës, burri me mjekër i kishte bërë diçka të keqe. Është fat që burri i saj, i cili tani mund të ishte i vdekur, nuk ishte aty. Ndoshta ai kurrë nuk do ta merrte vesh.
    Vjollca po vuante turpin e saj dhe për pak minuta ndërsa po ulej në kauç, kurse dy burrat bënë gati kallashnikovat dhe pyetën: "A janë të gjithë këtu?"
    - Po, - tha Isai, - Të gjithë këtu jemi!
    Pa asnjë fjalë shtesë ata ngrehën armët dhe i bënë gati për t'i shkrepur AK-47. Ata qëlluan së pari fëmijët. Halishja bëri atë që do të bënte çdo nënë. U hodh mbi fëmijët, duke u përpjekur që plumbat të binin mbi të. Ndërsa ajo gjendet përgjatë kauçit, ata masakrojnë fëmijët. Plumbat grijnë trupat e tyre, duke hedhur në të katër anët copa lëkure apo organesh të brendshme, ndërsa ata vazhdojnë me breshëritë e tyre. Plumbat kur dalin nga trupat lënë në kurriz vrima edhe më të mëdha se kur kanë hyrë në trup. Më pas plumbat përshkojnë kadifen e kauçit për t'u përplasur në mur. Disa rikthehen në dysheme, ndërsa të tjerë plumba shpërndahen andej-këtej.
    Kur filluan breshëritë e plumbave, Vetoni vrapoi dhe brenda sekondit u gjet në dritaren tip francez që çonte drejt ballkonit. Shtyu derën, kacavirret nga ballkoni dhe më në fund hidhet në oborrin e shtëpisë. Ndonëse i vogël dhe me eshtra ende të brishta, dukej se në ato momente asgjë nuk i bën përshtypje. Madje nuk e vuri re që kishte vrarë këmbën teksa kacavirrej në hekurat e ballkonit. Pas tij vraponte Isai, që e pa djalin të largohej nga kauçi në drejtim të ballkonit. Ai mori menjëherë vendimin, se duhej ta mbronte të birin, pasi të tjerët në dhomë nuk kishin më asnjë shans të mbeteshin gjallë. Vetëm Vetoni kishte shpresë të mbijetonte. Ndonëse peshë e rëndë, ai u hodh nga ballkoni, kapi djalin për dore dhe vrapoi rrugëve nëpër natë. Një nga burrat me kallashnikovë vazhdonte të lëshonte breshëri plumbash, por ato nuk arritën të preknin as Isain e as Vetonin. Ata arritën së pari në shtëpinë e një fqinji serb, të cilët nga frika nuk i ndihmuan. Isai vrapoi dhe e la Vetonin në shtëpinë e Rizës për t'u kthyer pas pak minutash në shtëpinë e tij.
    Në kaosin e krijuar nga arratija e Vetonit dhe Isait edhe një fëmijë tjetër arriti të largohej. I pa vënë re nga burrat e armatosur, Roni i vogël u hodh nga kauçi dhe vrapoi në korridorin e shtëpisë. Ai vrapoi për atje ku besonte se ishte i sigurt, tek gjyshja e paralizuar. Gjyshja Mahie qëndronte e shtrirë dhe dëgjonte tek vdisnin njerëzit e familjes. Dhe ja dëshpërimisht në krahët e saj u gjend i nipi. Ajo mendoi se ndoshta tani ishte rradha e saj. Megjithatë, mendja i shkoi se mund ta mbronte Ronin me trupin e saj. Kështu e mori djalin e vogël, -fëmija i fundit nga shtatë fëmijët - dhe e fsheh poshtë këmbëve të saj të pajeta. Ishte hera e parë që ato këmbë, pas kaq vitesh, po shërbenin për diçka, dhe këtë rradhë po shpëtonin një jetë. Kur burrat e armatosur hynë në dhomën e saj thanë se nuk ia vlente të merreshin me të, dhe nuk e panë fëmijën që rrinte i heshtur i fshehur nën mbulesa, i bërë njësh me trupin e gjyshes. Ndoshta edhe ata e kishin humbur aftësinë të numëronin se sa fëmijë mungonin. Ndoshta ua mori mendja se ai mund t’ia kishte marrë vrapit natën nëpër rrugë. Ndoshta kishin në plan të digjnin shtëpinë e bashkë me të, gjithçka ishte brenda.
    “Nuk e lë mamin”
    Dhe kur mbaruan me gjithçka, kur menduan se kishin vrarë gjithë familjen, me përjashtim të plakës së paralizuar në dhomën e pasme, me të cilën nuk ia vlente të merreshin, e ndërsa i ati dhe biri ishin arratisur nga ballkoni, ata i vunë flakën disa jastëkëve dhe i lanë ata të digjeshin. “Shkërdhatat, e kërkuan vetë këtë”,- dëgjoi Halishja të thoshin teksa dy burrat largoheshin. Hapat e tyre dukeshin të rëndë tek ecnin nëpër dyshemenë që e kishte mbuluar gjaku, i cili po përphapej me shpejtësi ngado. Vendet që nuk i kishte mbuluar gjaku, dukeshin si ishuj të rrethuar nga det gjaku. “Këta qenër kërkuan NATO-n”. “I kam dhier mu në shpirtin shqiptar”, - iu përgjigj tjetri. Shiko, le të hedhim ca granata, kështu që shtëpia të digjet. Më mirë të mos lëmë shenja që t'i gjejnë të tjerët. Burrat u heqin siguresën dy granatave të dorës dhe i lënë në shkallë, të cilat duke qenë prej druri do merrnin flakë lehtësisht. Me shpejtësi ata u larguan. E shtrirë mbi trupat e fëmijëve, Halishja dëgjoi dy shpërthime, që nuk shkaktuan dot zjarr. Ndoshta mjekëroshave nuk u interesonte shumë të digjnin shtëpinë pasi nuk u kthyen më pas të kontrollonin a t'i torturonin sërish. Ndoshta ishin shumë të zënë. Trupat e NATO-s ishin në Prishtinë dhe brenda një dite ato do vinin edhe në Pejë. Ndoshta atyre u duhej të bënin bagazhet gati për t'u larguar para se të niseshin nga malet drejt Rozhajës.
    Kishin kaluar 30 minuta që kur paraushtarakët erdhën në shtëpinë e Isait. Ora shënonte 10 e mbrëmjes. Pesë nga shtatë fëmijët gjendeshin në kauç me trupat e copëtuara nga plumbat. Katër prej tyre kishin vdekur. Nita kish humbur vetëdijen, por ishte ende gjallë. Nëna e saj, Vjollca, edhe ajo kish vdekur. Halishja ishte qëlluar tetë herë, në krah, në kraharor në gjoks. Burrat menduan se ishte e vdekur. Edhe Halishja besonte se shpejt do të vdiste. Halishja u tërhoq dhe pa mbi kauç trupat e fëmijëve njëri-mbi tjetrin si dhe Vjollcën. Zvarritet nëpër tërë shtëpinë duke kërkuar kush kish mbijetuar, por nuk gjeti askënd. Mahia dhe Roni ishin të heshtur në tmerrin e tyre. Kontrollon në banjë, në depo, derisa gjaku ishte ngado dhe ajo duke u mbajtur në mure i leu ato gjithë gjak.Kthehet sërish në dhomën e ndenjes, ku sheh se Nita ishte ende gjallë, por e plagosur rëndë. “Oh loçkë, tani duhet të shkojmë”, - thotë Halishja. “Duhet me shku në spital”. “Nuk e lë mamin”,- thotë Nita. “Nuk e lë, jo, ajo do zgjohet shpejt.” Halishja përpiqet ta bindë Nitën, por ajo nuk do të largohet.
    10 minuta pas breshërive, Isai kthehet në shtëpi vetëm. Ishte i tmeruar nga ajo që besonte se do të gjente në shtëpi, vrasësit dhe kufomat e fëmijëve. Brenda në shtëpi ishin Halishja dhe Nita, dëmet e shkaktuara nga granatat, dhe ajo pishinë e errët gjaku në dhomën e ndenjes. Isai dhe Halishja folën nxitimthi, pa kuptim, por askush nuk e dëgjonte njëri-tjetrin. Isai përpiqej ta merrte Halishen me vete e të largoheshin nga shtëpia. Ai ishte i tmerruar se ata do ktheheshin sërish. Tani ishte rradha e Halishes të mos pranonte t'i linte kufomat vetëm. Fëmijët e saj kishin vdekur dhe ajo ishte qëlluar aq shumë herë, po humbte aq shumë gjak, saqë padyshim do të vdiste së shpejti. Ajo do të qëndronte me ta.

    Breshëri plumbash

    Isai u largua të shihte sërish Vetonin dhe kur kthehet nuk e gjen Halishen aty. E frikësuar për vdekje se ata do ktheheshin prapë, Halishja ish hedhur nga ballkoni dhe trokiti tek shtëpia e Rizës. Më vonë në ditarin e tij, Riza shkruan: “Ia hapa derën. Mezi qëndronte në këmbë. E ndihmova të hynte brenda dhe pashë se ishte e mbuluar në gjak. E vendosëm në qilar si vendi më i sigurt, kurse ajo na tha se ishte plagosur në gjoks. Ajo nuk pushonte së qari e së rënkuari për fëmijët, duke thënë se nuk kishte më kuptim të jetonte pa fëmjët, jeta e saj nuk vlente më asgjë. Ishte errësirë e thellë, aq sa nuk mund të shikonim as se ku ishin plagët. Edhe fëmija i saj qante. Isai nuk po dukej. Më vonë e pamë se kishte hemorragji të madhe, nga e cila dhe mund të vdiste, por si ta ndihmonim, kur nuk kishim as dhe një shkrepse të vetme. Breshëritë e plumbave dëgjoheshin pa pushim dhe nga drejtime të ndryshme. Tani as mund ta mendonim të largoheshim nga shtëpia. Si mund ta linim të plagosurën vetëm. Ta merrnim me vete ishte e pamundur, pasi ajo nuk mund të ecte. Nga ana tjetër nuk e mbanim dot, pasi ishte e rëndë, mbi 100 kile. Kështu ia lëmë veten në dorë fatit.
    Ende në shtëpi, Isai gjen Ronin në dhomën e pasme dhe vendosi të mos e linte tek shtëpia e Rizës, në mënyrë që familja të kishte më shumë gjasa t'i mbijetonte sulmeve të tjera të paraushtarakëve. Isai e la nënën në dhomën e saj dhe doli në rrugë së bashku me Ronin. Nita nuk pranoi të largohej nga e ëma dhe mbeti aty e shtrirë në mesin e të vdekurve, ndërsa plagët i kullonin gjak në kauçin, ashtu të zhytur në gjak. Në cepin e një shtëpie të djegur, vetëm dy dyer larg shtëpisë së tij, Isai hyn në rrënoja dhe gjen një cep ku çatia ende mbahej. Aty ndihej era e djegies së dy muajve më parë. Kjo ishte një nga shtëpitë e para të djegura në Brezhnik. Nuk dihet se si, por flakët kishin harruar një shtrat, në të cilin Isai vë Ronin. Djalin e vogël e zuri gjumi. Isanë nuk e zinte gjumi. Roni u zgjua herë pas here natën dhe kapej pas Isait, i trembur nga ëndërrat e këqija. “Mos ki frike. Fli”, - ia kthente Isa. I ulur mbi mbulesat e shtratit, me kokën pas murit, Isai shtriu qafën. Ishte e dhimbshme, e padurueshme, i mbushur me mëri. Kjo ishte hera e parë që i duhej të mendonte. Kish parë t'i vriteshin fëmijët, ndërsa nuk dinte ku e kishte të vëllanë. I kujtohej hakërrimi i Baçkoviçit se do t’ia vriste të vëllanë me thikë, duke e prerë në copa.
    Riza, për atë natë, shkruan në ditarin e tij: “Halishja rrinte pa bërë zhurmë, vetëm nuk pushonte duke kërkuar ndjesë për shqetësimin që na kishte shkaktuar. Nuk ankohej për dhimbjet e veta, vetëm donte të kthehej në shtëpi, që të mos na dëmtonte ne. Shihja në të një shpirt të madh e bujar. Breshëritë dëgjoheshin ende. Halishja më tha se kishte ftohtë kur e pyeta si ndihej. E mbuluam sërish dhe e vendosëm në kauç, i kërkova të mbahej dhe e këshillova të mos lëvizte shumë që të kufizonte humbjen e gjakut. Isai ende nuk kishte ardhur. Druheshim se e kishin vrarë dhe atë”. Rreth orës 5 të mëngjesit, Isa zgjon Ronin dhe ata ecën në rrugë drejt qendrës së policisë. Riza kryqëzohet me ta dhe u ndje i lumtur që ishin gjallë. “Pas gjysmë ore vjen Isai me djalin e Musës”, - shkruan Riza. “Ai tha se kishte qenë në qendër dhe kishte kërkuar ndihmën spitalore për Halishten dhe Nitën. Ata i kishin premtur se urgjenca do të vinte”.
    Isai gjeti një polic serb që e njihte, me emrin Kaplan, e që ra dakord t'i çonte Halishen dhe Nitën në spital. Isa trembej nga Kaplani. Ai e pyeti se kush e kishte bërë këtë. “Miniq dhe njerëzit e tij”, i tha Isa. “Më vjen keq. Kjo nuk është në rregull”, tha Kaplan. Ai po i çonte ata në spitalin që gjendej në pjesën perëndimore të qytetit, në rrugën që të çonte nga Patriakana dhe gryka e Rugovës. Halishja dhe Nita qëndronin afër njëra-tjetrës, e megjithëse kishin kaluar 12 orë, ende u rridhte gjak. Ato ishin tepër të këputura. “Faleminderit Zotit ti ke shpëtuar”, - i pëshpërit Nita Halishes. “Ti do kujdesesh për mua njësoj si mami, apo jo?” “Po, loçkë.” Halishja ndjeu përqafimin e butë të Nitës.

    Macet lëpijnë gjakun

    Kur arritën në spital Halishja dhe Nita u rrethuan nga një numër motrash medicionale shqiptare që kishin mbetur. Ato i çuan menjëherë tek kirurgjia, ku në shërbim ishte një mjek serb. Quhej Jovica Marinkoviç. Në Pejë nuk kishin mbetur mjekë shqiptarë. Marinkoviç ishte mjek ushtarak, me uniformë. Pa gruan dhe vajzën e vogël dhe iu drejtua Isait: “Duhet t'u japim gjak menjëherë”. Mjeku pyet për grupin e gjakut të Halishes dhe Nitës. “Sa anëtarë të familjes të kanë vrarë?”- pyet doktori Isën. “Pesë, kurse vëllai është zhdukur”, - thotë Isa. Marinkoviçi bëri kryq dhe pyeti: “Si mund ta bënin një gjë të tillë? Si? Shiko unë do përpiqem t'i shpëtoj. Mos ki frikë se jam serb. Do të bëj gjithçka mundem”. Isa u largua nga spitali pasi la atje gruan dhe mbesën. Kishte një energji brenda tij. Ai nuk mund ta përballonte idenë se macet mund të lëpinin gjakun dhe trupat e familjes së tij, apo se ato mund të merrnin erë në të nxehtën e qershorit. Ai nxitoi drejt shtëpisë dhe gjeti qese plastike, i vuri ata në katin nëntokë, ku ishte freksët e ku fëmijët rrinin gjatë bombardimeve. Riza ndenji me Isanë dhe e ndihmoi. Një nga një ata i morën trupat nga dhoma e ndenjes nëpër shkallë dhe i sollën poshtë, duke i shtrirë në plastikë. Riza u ndje i pafuqishëm kur pa se një pjesë e kokës së Dardanes ishte shkëputur nga breshëritë. Teksa Isa e ngre në krah kufomën e Dardanes, pjesë nga truri dhe kafka bien në dysheme. Isait iu desh të mblidhte me dorë trurin e së bijës. Edhe një pjesë e kokës së Agronit të vogël nuk ishte në vend. Kur i solli të gjithë në katin nëntokë, ai i mbylli plastikat dhe u sigurua se tani asnjë kafshë nuk do ushqehej me trupat e fëmijëve të tij. ... Në spital Marinkoviçi operoi së pari Nitën, gjendja e së cilës ishte më e rëndë. Ajo vdiq gjatë operacionit. Pesë nga shtatë fëmijët, tani kishin vdekur. Më pas ai i shpëton jetën Halishes. Në dhomën e operacionit, ai i tregon asaj se ishte qëlluar tetë herë, gjashtë herë në trup dhe dy herë në krah dhe se ishte me fat të mbijetonte pas kaq orësh duke humbur gjak. Ai i thotë se ajo duhej të qëndronte në sital për dy muaj e të pushonte, duke i shprehur keqardhjen për vdekjen e fëmijëve. Ai më pas i tregon se Nita vdiq.

Faqja 2 prej 3 FillimFillim 123 FunditFundit

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •