Bashkim Alibali

[-BATO-]

Intervistë me Bashkim Alibalin

Nga Albert Zholi

Bashkim Alibali është një nga këngëtarët më në zë shqiptarë. Lindur në Tiranë dhe rritur në Shkodër, ai ka një jetë interesante, mbushur me ngjarje, ku pasioni dhe këmbëngulja i kanë dhënë një vend të nderuar në radhët e këngëtarëve më të shquar shqiptarë. I qeshur dhe plot humor, ai ka ditur të ngrihet mbi çdo barrierë të kohës, ku magjia e zërit ka qenë çelësi i sukseseve në jetë. Si shumë këngëtarë bashkëkohës Festivali i 11-të e mënjanoi nga skena, por jo nga dëshira për këngën. Në biseda shokët shpesh e ngacmojnë për rigorozitetin e tij në veshje dhe pamje. Eshtë ndoshta i vetmi këngëtar shqiptar që nuk ka dalë asnjëherë nga shtëpia pa i hequr një brisk faqeve. Miqtë e tij janë kompozitorët, këngëtarët, autorët e teksteve me të cilët diskuton gjerësisht për këngën, huazimet dhe rolin dhe pozicionin që ajo duhet të ketë në kulturën dhe shoqërinë e sotme shqiptare.
Deformimet e këngës shqiptare për të janë shembull i keq që denigrojnë shtratin më të ngrohtë dhe më të sinqertë të kulturës së mirëfilltë shqiptare. I qeshur, i qetë, jetën e përkufizin si një udhëtim, ku njeriu duhet të punojë për të gjetur vetveten, duke respektuar vlerat dhe shmangur të kundërtat.
_________________


Jeta e Bashkim Alibalit është lidhur mes Tiranës dhe Shkodës. Përse?

Kam lindur në Tiranë, në maternitetin e Tiranës, në fund të rrugës “Zogu i Parë”, (qesh), por në moshën tre vjeç kemi shkuar familjarisht në Shkodër. Në qytetin interesant (Shkodër), banoja në rrugën e Murgeshave (emër i vjetër). Në këtë rrugë kam shumë kujtime, kam rininë time, kam lidhjet e mia miqësore, në këtë rrugë kam filluar të këndoj me shokun tim të vegjëlisë Tonin Tërshana, si hobi për qejf. Këndonim serenata nën dritaret e konviktit të shkollës pedagogjike. Jo se Shkodra nuk kishte dhe nuk ka vajza të bukura, por atëherë ne e shihnim si argëtim shkuarjen pranë këtyre konvikteve duke kënduar për natë. Dhe një natë si shpërblim mora një kovë me ujë. Ishte një dush i ftohtë që më bëri mirë. Edhe qesha, por edhe korrigjova shënjestrën. Ndoshta vajzat kishin të drejtë të mos i shqetësoja.


Ju thoni se keni kënduar serenata për hobi, por kush ju zbuloi si këngëtar dhe ju çoi drejt rrugës së skenës?

Dua të theksoj një emër, i cili më zbuloi si talent dhe më çoi drejt kësaj rruge të bukur. Nuk e besoja se do shkoja drejt kësaj rruge. Një natë, duke kënduar jashtë shtëpisë një serenatë, më dëgjon një komshiu im. Ai më afrohet dhe më thotë se ti ke zë të bukur dhe duhet të këndosh në skenë. Nuk duhet humbur ky zë vetëm rrugëve dhe netëve për serenata. Ai më çon tek Pallati i Kulturës së qytetit të Shkodrës për të bërë provë. Nuk e mora me shumë kënaqësi. Isha me mëdyshje. Drejtuesit e Pallatit të Kulturës më thanë:"Çfarë di të këndosh?" Unë atëherë nuk dija asnjë këngë të saktë shqiptare. Këndoja vetëm këngë italiane. Kështu u thashë edhe drejtuesve të Pallatit të Kulturës, që di të këndoj vetëm këngë italiane. "Këndo ç’të duash"- më thanë ata. E pëlqyen zërin tim. Më aprovuan të marr pjesë në Festivalin e Këngës së qytetit të Shkodrës.


Dhe kush ishte ky njeri që ju zbuloi?

Këtu do të ndalesha. Ishte një njeri i talentuar, një njeri i mirë, një njeri që thuajse ka zbuluar 80% të të gjithë këngëtarëve dhe artistëve shkodranë. Ai quhej Nard Bushati (Leonard Bushati). Ai ishte përgjegjës tek Shtëpia e Kulturës “Heronjtë e Vigut”. Ai kishte një veçori, që nuk e kanë sot njerëzit. I zbulonte talentet dhe i detyronte të hypnin në skenë, i detyronte të shkonin të këndonin. Ne shumë këngëtarë dhe artisë shkodranë i detyrohemi këtij njeriu shumë. Ai na hapi rrugën e skenës me thjeshtësi, me dashuri, me përgjegjësi, me korrektësi, por gjithmonë njerëz të tillë rrinë në heshtje. Ata nuk dalin të kërkojnë lavde dhe detyrimisht njerëz të tillë të punës humbasin, kalojnë në një harresë që se meritojnë. Kështu ishte dhe Nard Bushati, njeri i heshtur me punë shumë të madhe.


Pra ju në moshën 17-vjeçare morët pjesë në Festivalin e Këngës së qytetit të Shkodrës?

Po. Ishte dalja ime e parë në skenë me një publik të gjerë. Ishte një moment emocionues. Këndova një këngë për elektrifikimin.


Si ka qenë lëvizja artistike kulturore e atëhershme në qytetin e Shkodrës?

Shumë e gjallë. Ka pasur shumë aktivitete sidomos amatore. Jo vetëm Pallati i Kulturës, por ka pasur shumë ndërmarrje që organizonin estrada, festivale apo aktivitete të tjera. Unë kam punuar në fabrikën e telave të Shkodrës. Në këto aktivitete kam njohur Eduart Jubanin, Violeta Zefin, Xhorxh Vasian e shumë të tjerë. Fabrika e cigareve ka pasur Gëzim Krujën. Kanë qenë dhe grupet amatore të NSHN-së, uzinës “Drini”. Të gjitha këto ndërmarrje kanë pasur aktivitete të tilla prestigjioze që konkurronin dhe trupat profesioniste.


Kur filloi Alibali të aktivizohet me trupën e qytetit të Shkodrës?

Ishte viti 1969. Në këtë kohë u aktivizova dhe më trupën e estradës profesioniste të qytetit. Futja ime në këtë trupë përkon me ardhjen në Tiranë me një aktivitet. Kënga e parë që kam kënduar në Tiranë në sallën e Estradës së kryeqytetit ka qenë “Mes jush”.


Le të flasim për festivalet në RTSH. Kur është ngjitur në skenën e këtij Festivali Bashkim Alibali?

Jam ngjitur në festivalin e dhjetë me këngën “Stacioni i dashur”. Po ç’ndodhi? Para provave të përgjithshme ma hoqën këngën për interpretim ekstravagant, mbasi unë bëja disa lëvizje. Jo se i bëja me qëllim, por instiktivisht, pasi ndjeja këngën. Mora rrugën për në Shkodër. Ishte Alfons Balliçi pastaj që bëri përpjekje të tjera që të kthehesha dhe të ngjitesha në skenë. Atëherë më dhanë një këngë tjetër “Qyteti punëtor”. U ngazëlleva. Ishte një moment i veçantë. E kalova me sukses. Nuk ishte e lehtë të merrje pjesë në një Festival të tillë në atë kohë. Kishte shumë kërkesa nga ana profesionale.


Cilat qenë emocionet e Festivalit të 10-të në RTSH?

Atëherë e kujtoj si sot se kam ndjerë dy palë emocionesh. Emocioni më i vështirë, kur më hoqën këngën nga konkurrimi. M’u duk vetja si në një shkretëtirë. Sikur nuk do të ngjitesha më në skenën e festivaleve të RTSH-së. Pasi nuk kishte arsye. Unë përçoja në skenë (paraprovat) ato lëvizje që bëja kur këndoja serenatat poshtë konviktit të vajzave.

Pjesa e dytë kishte të bënte me ngjitjen në skenë. Moment magjik! Po realizohej ëndrra ime më e madhe, ëndrra që këngëtarët e asaj kohe e kishin në çdo hap të jetës. Në fillim më dridheshin gjunjët. Më dukej sikur nuk do të më dilte zëri. Kur hyra në skenë më dukej se të pranishmit më shihnin me mosbesim. Këmbët filluan të më dridheshin. Më dukej se zëri nuk do të më dilte. Kur filloi muzika magjia e saj sikur më zgjoi. Ai ishte lajmërimi që duhej të kontrolloja veten. Në fytyrë më erdhi një buzëqeshje e brendshme. E mblodha veten. Muzika hyrëse po më rregullonte gjithë atmosferën e brendshme. Kur erdhi momenti të filloja, emocionet i kisha flakur. Zëri erdhi i plotë, i qartë, i pastër, ashtu si e doja unë.


Mund të na tregosh diçka për Festivalin i 11-të?

Mora pjesë me një këngë interesante për studentët. “Mbrëmja e fundit” titullohej kënga. Pra kur studentët mblidhen në natën e fundit, duke kujtuar shumë ditët e shkollës sepse të nesërmen do të shpërndahen. Teksti dhe muzika e Enver Shëngjergjit, nën orkestrimin e Aleksandër Lalos. Ishte një këngë e suksesshme, ku natën e parë të pranishmit më kthyen dy–tre herë. Ishte koha që studentët kishin ndikim në jetën kryeqytetase, por, çuditërisht kjo këngë nuk fitoi asnjë çmim! Megjithatë, dola i kënaqur nga festivali. Kënga ishte e bukur dhe u pëlqye, por të këqijat erdhën mbrapa. Ky festival u kritikua shumë. Këngëtarët më të mirë u kritikuan për tendenca borgjezo-revizioniste, për shfaqje të huaja.

U kritikuan ashpër Sherif Merdani, Françesk Radi, dhe për mua në Shkodër, në ndërmarrje, u zhvillua një mbledhje që zgjati 4 orë. Pas mbledhjes mua më hoqën të drejtën e këngës për 7 vjet, konkretisht, të mos merrja pjesë në Festivalet e RTSH-së. Pra, sërishmi më kritikuan për ekstravagancë dhe kush? Njerëz që nuk e kishin parë fare festivalin. Pra, deri në vitin 1978, këndoja vetëm në Estradën e Ndërmarrjes këngë popullore. ën e lehtë nuk e lëvrova. Më dukej vetja bosh.


Kur ju kthyet sërishmi skenës së Festivalit?

Në Festivalin e 17-të. Përsëri mora pjesë me një këngë të Enver Shëngjergjit. Pas këtij Festivali kam marrë pjesë me ndonjë shkëputje në të gjitha festivalet në RTSH.


Kur keni marrë çmimin e parë në festivale?

Në Festivalin e 20-të kam marrë çmim të parë me këngën “Çel si gonxhe dashuria” me muzikë të Kotanit dhe tekst të Arben Dukës. Unë isha këngëtar i parë sepse këndohej në dy variante. Varianti i dytë ishte një duet. Por në finale e këndoi dueti pasi unë isha me “cen në biografi” (qesh).


Eksperiencë tjetër përveç Festivaleve në RTSH?

Do të veçoja “Kur vjen Pranvera” në vitin 1985, ku mora çmim të parë. Këtë çmim ja dedikoj të madhit Ferdinand Deda. ( “Në duart e nënës”, kompozim i Gjergj Lekës) Takova rastësisht Gjergj Lekën në Tiranë dhe ai më tha për këngën. E mora menjëherë dhe ja bëra prezent Ferdinadit. Atij i pëlqeu shumë, por numri i këngëve ishte mbyllur. Ishte ndërhyrja e Ferdinand Dedës që kjo këngë të futej në konkurrim. Pra kjo këngë u fut jashtë konkurrimit paraprak vetëm 3 ditë para se të fillonte koncerti. Për artistin nuk kishte rëndësi rregulli, por arti. Ky ishte koncerti i parë “Kur vjen Pranvera”, dhe ku një këngë u fut jashtë konkurrimit të përzgjedhjes paraprake.


Pra ju e veçoni këngën “Në duart e nënës”?

Jo unë, por të gjithë. Kudo që shkoj ajo është bërë si këngë shtëpie. Nëna është në çdo hap të jetës sonë.


Çmimi i këngës “Në duart e nënës”?

Thuajse kaloi në heshtje. Isha në Shkodër. Në shpirt kisha festë, pasi këtë çmim e prita si pret burri që gruaja t’i lind djalë. Doja të bëja një mbrëmje me këngë me pije me shokët. Por gëzimi im kaloi në heshtje, pasi ato ditë kishte vdekur Enver Hoxha. Por kjo këngë u bë këngë popullore dhe tregoi se edhe një këngë e muzikës së lehtë mund të bëhet këngë popullore. Pra kënga që përqafon populli bëhet ose quhet këngë popullore.


Sa çmime të tjera ka marrë Bashkimi nëpër festivale dhe koncerte?

Katër çmime të dyta dhe tre çmime të treta.


Bashkëpunimet kryesore me kë kompozitor dhe autor tekstesh i ke pasur?

Me tekste kam bashkëpunuar me Zhuljana Jorganxhi, Arben Dukën, Betim Muçon, ndërsa kompozitorë me Gjergj Lekën, Jetmir Barbullushin, Flamur Shehun, Vladimir Kotanin etj.


Dita më e keqe skenike?

Kur në vitin 1971 më hoqën nga transmetimi këngën “Letër në kufi”. Ishte një këngë që po regjistrohej për Koncertin e Vitit të Ri. Një këngë që në daljen e parë në skenë u bë shumë e njohur dhe e këndonin dhe fëmijët. Ditën e fundit të regjistrimit atë e fshinë fare nga regjistrimi dhe kënga nuk u përfshi në koncert. Ishte një këngë që e kisha shumë për zemër. E kritikuan sërishmi për tendenca moderniste, si muzikë e ndërthurur me elementë të muzikës sllave dhe greke. Kjo këngë u këndua më vonë, ku populli i dha notën dhe vendin që i takonte. Kjo këngë pati po aq jehonë sa “Në duart e nënës”, “S’ma njohe zemrën”. “Lule delet”, “E imja Shota”. Për mua këngë popullore nuk është vetëm ajo që këndohet me klarinetë, por ajo këngë që këndohet nga gjithë populli.


Në shumë vlerësime të jurive këngëtarët kanë qenë të pakënaqur. Keni ndonjë mendimin tuaj mbi vlerësimet?

Ka shumë arsye. Por duhet të theksoj se juria ka mendimin e vet, por kundërshtitë vijnë kur ti je në skenë, këndon, merr duartrokitje të zjarrta më shumë se kushdo dhe nuk merr asnjë çmim. Këtu lindin dyshimet dhe kontradiktat.


Bashkimi, këngëtar i muzikë së lehtë, por edhe këngëtar popullor. Ku e gjen sot më mirë veten, tek cila gjini kënge?

Unë e kam shumë për zemër muzikën e lehtë. Ajo më jep forcë, por duke parë se në ambiente familjare këndohet më shumë kënga popullore, jam dhënë edhe pas kësaj kënge. Për këtë kam ndjekur shembullin e këngëtarit të shquar të këngës popullore shkodrane Bik Ndoja. Ai ngelet për mua një këngëtar i pazëvendësueshëm në qytetin karakteristik këngëdashës. Edhe tek kjo gjini kënge unë i jam përmbajtur këngës tipike shkodrane. Atje shoh fëmijërinë time, jetën time. Në repertorin e këngës shkodrane numërohen rreth 250 këngë si “Lule borë”, “Ti më je si një gonxhe”, që kam kënduar unë, ndërsa këngë popullore Shkodra ka me qindra këngë të tjera. Por sot edhe kjo këngë është deformuar.


Në sa vende të botës ka dhënë koncerte Bashkimi?

Në Angli, Greqi, Kanada, Austri, Gjermani, Itali, në shumicën e vendeve ku ka emigrantë shqiptarë. Vendi që më ka lënë më shumë përshtypje për nga pritja dhe brohoritjet ka qenë Greqia. Ndoshta ngaqë në këtë vend ndjehet më shumë racizmi dhe ksenofobia. Në këto koncerte këngët janë kënduar së bashku me mua dhe shpeshherë të gjithë janë çuar në këmbë. Në ambiente të tilla gjithmonë kam ndjerë diçka të veçantë. Në këto koncerte kam kënduar edhe këngë popullore edhe këngë të muzikës së lehtë. Kam shkuar me një repertor të zgjedhur si kënga “Në duart e nënës”, e cila ka qenë më e kërkuara.


Edhe ju vetë gjatë intervistës e theksuat se sot ka një deformim të këngës së mirëfilltë popullore dhe asaj të lehtë. Ka huazime që nuk lidhen me këngën e mirëfilltë shqiptare?

Nuk e di se nga kush nxitet kjo lloj fryme. Këngëtarët në radhë të parë duhet të kenë të qartë që duhet të këndojnë këngë të atdheut të tyre. Të tabanit. Shoh që po punohet që të mos kemi një indentitet kombëtar në artin tonë. Shumë herë këngët tona kanë marrë pjesë nga muzika dhe këngët greke, sllave, turke që të bën ta shohësh këngën shqipe si një rrobë me arrna që s’ke ku ta kapësh.


Mendoni se dhe shteti ka pjesën e vet të fajit në këtë huazim dhe deformim?

Sigurisht. Shteti duhet të luaj rolin e vet, të ruajë të drejtën e autorit, me anë të specialistëve të mos lejojë daljen në treg të CD-ve që nuk janë krijim i mirëfilltë shqiptar. Shteti nuk duhet të lejojë t’i bëhet reklamë kësaj lloj kënge. Shteti duhet të investojë me festivale të veçanta me specialistë për të ruajtur dhe kultivuar këngën e mirëfilltë. Duhet të veprojë si në Itali kur po depërtonte kënga amerikane. Atëherë shteti ndërhyri duke investuar seriozisht në festivale apo specialistë dhe këngëtarët më të mirë që kënga italiane është aty ku është sot.

Ndoshta e ndoqe maratonën e Këngës Popullore në TV Klan. Ishte një nismë e bukur, por aty u kënduan dhe këngë greke apo u imituan këngëtarë grekë. Nuk do të ishte më mirë që këngëtari grek të këndonte një këngë shqiptare? Ne po tregohemi servilë, po tregohemi inferiorë. Një këngëtar i huaj pritet nga Presidenti apo kryeministri shqiptar, kur këngëtar të mëdhenj tanët janë pa punë, apo nuk kujtohet njeri t’i japë një vlerësim. Nuk kujtohet askush për ata këngëtarë që i kanë dhënë Shqipërisë emër. Nuk kujtohen as për Vaçe Zelën.


Kush janë këngëtarët tuaj më të preferuar brenda dhe jashtë Shqipërisë?

Vaçe Zela, Bik Ndoja, Ibrahim Tukiçi, Fitnete Rexha, Naile Hoxha dhe shumë të tjerë. Për muzikën e lehtë Tonin Tërshana, shoku im i fëminisë.


Shpërblimi më i madh që ke marrë si këngëtar?

Duartrokitjet e shumta në koncerte dhe përshëndetjet e njerëzve në rrugë. Këto janë më shumë se çmimet.


HERMES NEWS
.

[-BATO-]

S'ma njohe zemrën – Festivali i Këngës në RTSH, 1988
Këndon: Bashkim Alibali

S'e kam të lehtë të të kujtoj unë tani
ato vite që kanë mbetur larg
Çdo gur i rrugës fjalët tona i di
si munde vallë t'i kesh harruar

Por zemra nuk të fal po të mos harrosh
ishe ti që shkele dashurinë
Mos mendo se bashkë me ty, jo, jo
humba unë dhe lumturinë

Ti zemrën time nuk e njohe dot
ajo kurrë nuk e pranon vetminë
Ndjenjës tënde s'mund t'i bëhesha rob
njeriun s'rron në jetë për një dashuri

Lumturia që të jetë e vërtetë
s'krijohet veç me ty dhe mua
me mijëra zemra bashkë kërkon ajo
dhe s'mundet të jetojë kurrë një dashuri
që veç për vete ka lulëzuar
pa botën brenda saj nuk jeton dot

[-BATO-]

Motrës sime – Festivali i Këngës në RTSH
Teksti: Agim Haxhiraj
Muzika: Xhavit Ujkani
Këndojnë: Bashkim Alibali, Eduard Jubani

Dallëndyshet pregatiteshin t'shtegtojnë n'tjera vënde
dhe ti o motër për të vajtur në folezën tënde
Do t'kthehen dallëndyshet bashkë me pranverën
ashtu siç vjen ti motër tek foleza e vjetër

Refreni:

Folezën e vjetër të re e bën cicërimi
cicërojnë zogjtë e tu, lule gëzimi
Megjithëse motra u bë nënë me fëmi
zemra për vëllezërit hapur gjithnjë rri

http://www.youtube.com/watch?v=8uzEc...ayer_embedded#

[Ksanthi]

S'ma njohe zemrën – Festivali i Këngës në RTSH, 1988
Këndon: Bashkim Alibali

S'e kam të lehtë të të kujtoj unë tani
ato vite që kanë mbetur larg
Çdo gur i rrugës fjalët tona i di
si munde vallë t'i kesh harruar

Por zemra nuk të fal po të mos harrosh
ishe ti që shkele dashurinë
Mos mendo se bashkë me ty, jo, jo
humba unë dhe lumturinë

Ti zemrën time nuk e njohe dot
ajo kurrë nuk e pranon vetminë
Ndjenjës tënde s'mund t'i bëhesha rob
njeriun s'rron në ë për një dashuri

Lumturia që të jetë e vërtetë
s'krijohet veç me ty dhe mua
me mijëra zemra bashkë kërkon ajo
dhe s'mundet të jetojë kurrë një dashuri
që veç për vete ka lulëzuar
pa botën brenda saj nuk jeton dot

http://www.youtube.com/watch?v=ZSyew...eature=related

Kenge shume e bukur .Nje nga kengetaret me te mire te shqiperise.

[Besoja]

Kënga "Letër në kufi" me sa më kujtohet fillonte:

Letër me ke çu
Atje në kufi
S'më paske harru
Qëkur ishim f'mi

MË merr malli për shtëpin'
Për fush' e për mal
Si se paske harru shamin'
Që ta pata fal...

Kur të kthehem bashk' do jemi
Vash o mori vash

...etj më pas që nuk po më kujtohen për momentin...

Është padyshim një nga këngëtarët e talentuar dhe liberalë.

[-BATO-]

Kjo është kënga që ka marrë çmimin e parë. Unë gjeta dy video. E para është kënduar në vitin 1985, ndërsa e dyta vitet e fundit në "Top Channel". Më pëlqen më shumë e para.

Në duart e nënës – Koncerti “Kur vjen Pranvera”, 1985 (kënga fituese)
Teksti: Zhuliana Jorganxhi
Muzika: Gjergj Leka
Këndon: Bashkim Alibali

Në duart e tua u rrita o nënë
në netët pagjumë pikoi drita e hënës
dhe veten qortova të zënë në gabime
zemrën kur ta theva, o e shtrenjta ime

Vij nga rrugë e gjatë
ti më pret e para
T'i puth ato duar
mbushur plot me mall

Në çdo rrudhën tënde, në çdo flok të bardhë
unë shoh fëmijërinë, hapin tim të parë
dhe nga unë fëmija kërkove në jetë
të rritem i mbarë për këtë tokë të shtrenjtë

[projekti21_dk]

Intervistë me Bashkim Alibalin

Nga Albert Zholi

Bashkim Alibali është një nga këngëtarët më në zë shqiptarë. Lindur në Tiranë dhe rritur në Shkodër, ai ka një Aë interesante, mbushur me ngjarje, ku pasioni dhe këmbëngulja i kanë dhënë një vend të nderuar në radhët e këngëtarëve më të shquar shqiptarë. I qeshur dhe plot humor, ai ka ditur të ngrihet mbi çdo barrierë të kohës, ku magjia e zërit ka qenë çelësi i sukseseve në jetë. Si shumë këngëtarë bashkëkohës Festivali i 11-të e mënjanoi nga skena, por jo nga dëshira për këngën. Në biseda shokët shpesh e ngacmojnë për rigorozitetin e tij në veshje dhe pamje. Eshtë ndoshta i vetmi këngëtar shqiptar që nuk ka dalë asnjëherë nga shtëpia pa i hequr një brisk faqeve. Miqtë e tij janë kompozitorët, këngëtarët, autorët e teksteve me të cilët diskuton gjerësisht për këngën, huazimet dhe rolin dhe pozicionin që ajo duhet të ketë në kulturën dhe shoqërinë e sotme shqiptare.
Deformimet e këngës shqiptare për të janë shembull i keq që denigrojnë shtratin më të ngrohtë dhe më të sinqertë të kulturës së mirëfilltë shqiptare. I qeshur, i qetë, jetën e përkufizin si një udhëtim, ku njeriu duhet të punojë për të gjetur vetveten, duke respektuar vlerat dhe shmangur të kundërtat.
_________________


Jeta e Bashkim Alibalit është lidhur mes Tiranës dhe Shkodës. Përse?

Kam lindur në Tiranë, në maternitetin e Tiranës, në fund të rrugës “Zogu i Parë”, (qesh), por në moshën tre vjeç kemi shkuar familjarisht në Shkodër. Në qytetin interesant (Shkodër), banoja në rrugën e Murgeshave (emër i vjetër). Në këtë rrugë kam shumë kujtime, kam rininë time, kam lidhjet e mia miqësore, në këtë rrugë kam filluar të këndoj me shokun tim të vegjëlisë Tonin Tërshana, si hobi për qejf. Këndonim serenata nën dritaret e konviktit të shkollës pedagogjike. Jo se Shkodra nuk kishte dhe nuk ka vajza të bukura, por atëherë ne e shihnim si argëtim shkuarjen pranë këtyre konvikteve duke kënduar për natë. Dhe një natë si shpërblim mora një kovë me ujë. Ishte një dush i ftohtë që më bëri mirë. Edhe qesha, por edhe korrigjova shënjestrën. Ndoshta vajzat kishin të drejtë të mos i shqetësoja.


Ju thoni se keni kënduar serenata për hobi, por kush ju zbuloi si këngëtar dhe ju çoi drejt rrugës së skenës?

Dua të theksoj një emër, i cili më zbuloi si talent dhe më çoi drejt kësaj rruge të bukur. Nuk e besoja se do shkoja drejt kësaj rruge. Një natë, duke kënduar jashtë shtëpisë një serenatë, më dëgjon një komshiu im. Ai më afrohet dhe më thotë se ti ke zë të bukur dhe duhet të këndosh në skenë. Nuk duhet humbur ky zë vetëm rrugëve dhe netëve për serenata. Ai më çon tek Pallati i Kulturës së qytetit të Shkodrës për të bërë provë. Nuk e mora me shumë kënaqësi. Isha me mëdyshje. Drejtuesit e Pallatit të Kulturës më thanë:"Çfarë di të këndosh?" Unë atëherë nuk dija asnjë këngë të saktë shqiptare. Këndoja vetëm këngë italiane. Kështu u thashë edhe drejtuesve të Pallatit të Kulturës, që di të këndoj vetëm këngë italiane. "Këndo ç’të duash"- më thanë ata. E pëlqyen zërin tim. Më aprovuan të marr pjesë në Festivalin e Këngës së qytetit të Shkodrës.


Dhe kush ishte ky njeri që ju zbuloi?

Këtu do të ndalesha. Ishte një njeri i talentuar, një njeri i mirë, një njeri që thuajse ka zbuluar 80% të të gjithë këngëtarëve dhe artistëve shkodranë. Ai quhej Nard Bushati (Leonard Bushati). Ai ishte përgjegjës tek Shtëpia e Kulturës “Heronjtë e Vigut”. Ai kishte një veçori, që nuk e kanë sot njerëzit. I zbulonte talentet dhe i detyronte të hypnin në skenë, i detyronte të shkonin të këndonin. Ne shumë këngëtarë dhe artisë shkodranë i detyrohemi këtij njeriu shumë. Ai na hapi rrugën e skenës me thjeshtësi, me dashuri, me përgjegjësi, me korrektësi, por gjithmonë njerëz të tillë rrinë në heshtje. Ata nuk dalin të kërkojnë lavde dhe detyrimisht njerëz të tillë të punës humbasin, kalojnë në një harresë që se meritojnë. Kështu ishte dhe Nard Bushati, njeri i heshtur me punë shumë të madhe.


Pra ju në moshën 17-vjeçare morët pjesë në Festivalin e Këngës së qytetit të Shkodrës?

Po. Ishte dalja ime e parë në skenë me një publik të gjerë. Ishte një moment emocionues. Këndova një këngë për elektrifikimin.


Si ka qenë lëvizja artistike kulturore e atëhershme në qytetin e Shkodrës?

Shumë e gjallë. Ka pasur shumë aktivitete sidomos amatore. Jo vetëm Pallati i Kulturës, por ka pasur shumë ndërmarrje që organizonin estrada, festivale apo aktivitete të tjera. Unë kam punuar në fabrikën e telave të Shkodrës. Në këto aktivitete kam njohur Eduart Jubanin, Violeta Zefin, Xhorxh Vasian e shumë të tjerë. Fabrika e cigareve ka pasur Gëzim Krujën. Kanë qenë dhe grupet amatore të NSHN-së, uzinës “Drini”. Të gjitha këto ndërmarrje kanë pasur aktivitete të tilla prestigjioze që konkurronin dhe trupat profesioniste.


Kur filloi Alibali të aktivizohet me trupën e qytetit të Shkodrës?

Ishte viti 1969. Në këtë kohë u aktivizova dhe më trupën e estradës profesioniste të qytetit. Futja ime në këtë trupë përkon me ardhjen në Tiranë me një aktivitet. Kënga e parë që kam kënduar në Tiranë në sallën e Estradës së kryeqytetit ka qenë “Mes jush”.


Le të flasim për festivalet në RTSH. Kur është ngjitur në skenën e këtij Festivali Bashkim Alibali?

Jam ngjitur në festivalin e dhjetë me këngën “Stacioni i dashur”. Po ç’ndodhi? Para provave të përgjithshme ma hoqën këngën për interpretim ekstravagant, mbasi unë bëja disa lëvizje. Jo se i bëja me qëllim, por instiktivisht, pasi ndjeja këngën. Mora rrugën për në Shkodër. Ishte Alfons Balliçi pastaj që bëri përpjekje të tjera që të kthehesha dhe të ngjitesha në skenë. Atëherë më dhanë një këngë tjetër “Qyteti punëtor”. U ngazëlleva. Ishte një moment i veçantë. E kalova me sukses. Nuk ishte e lehtë të merrje pjesë në një Festival të tillë në atë kohë. Kishte shumë kërkesa nga ana profesionale.


Cilat qenë emocionet e Festivalit të 10-të në RTSH?

Atëherë e kujtoj si sot se kam ndjerë dy palë emocionesh. Emocioni më i vështirë, kur më hoqën këngën nga konkurrimi. M’u duk vetja si në një shkretëtirë. Sikur nuk do të ngjitesha më në skenën e festivaleve të RTSH-së. Pasi nuk kishte arsye. Unë përçoja në skenë (paraprovat) ato lëvizje që bëja kur këndoja serenatat poshtë konviktit të vajzave.

Pjesa e dytë kishte të bënte me ngjitjen në skenë. Moment magjik! Po realizohej ëndrra ime më e madhe, ëndrra që këngëtarët e asaj kohe e kishin në çdo hap të jetës. Në fillim më dridheshin gjunjët. Më dukej sikur nuk do të më dilte zëri. Kur hyra në skenë më dukej se të pranishmit më shihnin me mosbesim. Këmbët filluan të më dridheshin. Më dukej se zëri nuk do të më dilte. Kur filloi muzika magjia e saj sikur më zgjoi. Ai ishte lajmërimi që duhej të kontrolloja veten. Në fytyrë më erdhi një buzëqeshje e brendshme. E mblodha veten. Muzika hyrëse po më rregullonte gjithë atmosferën e brendshme. Kur erdhi momenti të filloja, emocionet i kisha flakur. Zëri erdhi i plotë, i qartë, i pastër, ashtu si e doja unë.


Mund të na tregosh diçka për Festivalin i 11-të?

Mora pjesë me një këngë interesante për studentët. “Mbrëmja e fundit” titullohej kënga. Pra kur studentët mblidhen në natën e fundit, duke kujtuar shumë ditët e shkollës sepse të nesërmen do të shpërndahen. Teksti dhe muzika e Enver Shëngjergjit, nën orkestrimin e Aleksandër Lalos. Ishte një këngë e suksesshme, ku natën e parë të pranishmit më kthyen dy–tre herë. Ishte koha që studentët kishin ndikim në jetën kryeqytetase, por, çuditërisht kjo këngë nuk fitoi asnjë çmim! Megjithatë, dola i kënaqur nga festivali. Kënga ishte e bukur dhe u pëlqye, por të këqijat erdhën mbrapa. Ky festival u kritikua shumë. Këngëtarët më të mirë u kritikuan për tendenca borgjezo-revizioniste, për shfaqje të huaja.

U kritikuan ashpër Sherif Merdani, Françesk Radi, dhe për mua në Shkodër, në ndërmarrje, u zhvillua një mbledhje që zgjati 4 orë. Pas mbledhjes mua më hoqën të drejtën e këngës për 7 vjet, konkretisht, të mos merrja pjesë në Festivalet e RTSH-së. Pra, sërishmi më kritikuan për ekstravagancë dhe kush? Njerëz që nuk e kishin parë fare festivalin. Pra, deri në vitin 1978, këndoja vetëm në Estradën e Ndërmarrjes këngë popullore. ën e lehtë nuk e lëvrova. Më dukej vetja bosh.


Kur ju kthyet sërishmi skenës së Festivalit?

Në Festivalin e 17-të. Përsëri mora pjesë me një këngë të Enver Shëngjergjit. Pas këtij Festivali kam marrë pjesë me ndonjë shkëputje në të gjitha festivalet në RTSH.


Kur keni marrë çmimin e parë në festivale?

Në Festivalin e 20-të kam marrë çmim të parë me këngën “Çel si gonxhe dashuria” me muzikë të Kotanit dhe tekst të Arben Dukës. Unë isha këngëtar i parë sepse këndohej në dy variante. Varianti i dytë ishte një duet. Por në finale e këndoi dueti pasi unë isha me “cen në biografi” (qesh).


Eksperiencë tjetër përveç Festivaleve në RTSH?

Do të veçoja “Kur vjen Pranvera” në vitin 1985, ku mora çmim të parë. Këtë çmim ja dedikoj të madhit Ferdinand Deda. ( “Në duart e nënës”, kompozim i Gjergj Lekës) Takova rastësisht Gjergj Lekën në Tiranë dhe ai më tha për këngën. E mora menjëherë dhe ja bëra prezent Ferdinadit. Atij i pëlqeu shumë, por numri i këngëve ishte mbyllur. Ishte ndërhyrja e Ferdinand Dedës që kjo këngë të futej në konkurrim. Pra kjo këngë u fut jashtë konkurrimit paraprak vetëm 3 ditë para se të fillonte koncerti. Për artistin nuk kishte rëndësi rregulli, por arti. Ky ishte koncerti i parë “Kur vjen Pranvera”, dhe ku një këngë u fut jashtë konkurrimit të përzgjedhjes paraprake.


Pra ju e veçoni këngën “Në duart e nënës”?

Jo unë, por të gjithë. Kudo që shkoj ajo është bërë si këngë shtëpie. Nëna është në çdo hap të jetës sonë.


Çmimi i këngës “Në duart e nënës”?

Thuajse kaloi në heshtje. Isha në Shkodër. Në shpirt kisha festë, pasi këtë çmim e prita si pret burri që gruaja t’i lind djalë. Doja të bëja një mbrëmje me këngë me pije me shokët. Por gëzimi im kaloi në heshtje, pasi ato ditë kishte vdekur Enver Hoxha. Por kjo këngë u bë këngë popullore dhe tregoi se edhe një këngë e muzikës së lehtë mund të bëhet këngë popullore. Pra kënga që përqafon populli bëhet ose quhet këngë popullore.


Sa çmime të tjera ka marrë Bashkimi nëpër festivale dhe koncerte?

Katër çmime të dyta dhe tre çmime të treta.


Bashkëpunimet kryesore me kë kompozitor dhe autor tekstesh i ke pasur?

Me tekste kam bashkëpunuar me Zhuljana Jorganxhi, Arben Dukën, Betim Muçon, ndërsa kompozitorë me Gjergj Lekën, Jetmir Barbullushin, Flamur Shehun, Vladimir Kotanin etj.


Dita më e keqe skenike?

Kur në vitin 1971 më hoqën nga transmetimi këngën “Letër në kufi”. Ishte një këngë që po regjistrohej për Koncertin e Vitit të Ri. Një këngë që në daljen e parë në skenë u bë shumë e njohur dhe e këndonin dhe fëmijët. Ditën e fundit të regjistrimit atë e fshinë fare nga regjistrimi dhe kënga nuk u përfshi në koncert. Ishte një këngë që e kisha shumë për zemër. E kritikuan sërishmi për tendenca moderniste, si muzikë e ndërthurur me elementë të muzikës sllave dhe greke. Kjo këngë u këndua më vonë, ku populli i dha notën dhe vendin që i takonte. Kjo këngë pati po aq jehonë sa “Në duart e nënës”, “S’ma njohe zemrën”. “Lule delet”, “E imja Shota”. Për mua këngë popullore nuk është vetëm ajo që këndohet me klarinetë, por ajo këngë që këndohet nga gjithë populli.


Në shumë vlerësime të jurive këngëtarët kanë qenë të pakënaqur. Keni ndonjë mendimin tuaj mbi vlerësimet?

Ka shumë arsye. Por duhet të theksoj se juria ka mendimin e vet, por kundërshtitë vijnë kur ti je në skenë, këndon, merr duartrokitje të zjarrta më shumë se kushdo dhe nuk merr asnjë çmim. Këtu lindin dyshimet dhe kontradiktat.


Bashkimi, këngëtar i muzikë së lehtë, por edhe këngëtar popullor. Ku e gjen sot më mirë veten, tek cila gjini kënge?

Unë e kam shumë për zemër muzikën e lehtë. Ajo më jep forcë, por duke parë se në ambiente familjare këndohet më shumë kënga popullore, jam dhënë edhe pas kësaj kënge. Për këtë kam ndjekur shembullin e këngëtarit të shquar të këngës popullore shkodrane Bik Ndoja. Ai ngelet për mua një këngëtar i pazëvendësueshëm në qytetin karakteristik këngëdashës. Edhe tek kjo gjini kënge unë i jam përmbajtur këngës tipike shkodrane. Atje shoh fëmijërinë time, jetën time. Në repertorin e këngës shkodrane numërohen rreth 250 këngë si “Lule borë”, “Ti më je si një gonxhe”, që kam kënduar unë, ndërsa këngë popullore Shkodra ka me qindra këngë të tjera. Por sot edhe kjo këngë është deformuar.


Në sa vende të botës ka dhënë koncerte Bashkimi?

Në Angli, Greqi, Kanada, Austri, Gjermani, Itali, në shumicën e vendeve ku ka emigrantë shqiptarë. Vendi që më ka lënë më shumë përshtypje për nga pritja dhe brohoritjet ka qenë Greqia. Ndoshta ngaqë në këtë vend ndjehet më shumë racizmi dhe ksenofobia. Në këto koncerte këngët janë kënduar së bashku me mua dhe shpeshherë të gjithë janë çuar në këmbë. Në ambiente të tilla gjithmonë kam ndjerë diçka të veçantë. Në këto koncerte kam kënduar edhe këngë popullore edhe këngë të muzikës së lehtë. Kam shkuar me një repertor të zgjedhur si kënga “Në duart e nënës”, e cila ka qenë më e kërkuara.


Edhe ju vetë gjatë intervistës e theksuat se sot ka një deformim të këngës së mirëfilltë popullore dhe asaj të lehtë. Ka huazime që nuk lidhen me këngën e mirëfilltë shqiptare?

Nuk e di se nga kush nxitet kjo lloj fryme. Këngëtarët në radhë të parë duhet të kenë të qartë që duhet të këndojnë këngë të atdheut të tyre. Të tabanit. Shoh që po punohet që të mos kemi një indentitet kombëtar në artin tonë. Shumë herë këngët tona kanë marrë pjesë nga muzika dhe këngët greke, sllave, turke që të bën ta shohësh këngën shqipe si një rrobë me arrna që s’ke ku ta kapësh.


Mendoni se dhe shteti ka pjesën e vet të fajit në këtë huazim dhe deformim?

Sigurisht. Shteti duhet të luaj rolin e vet, të ruajë të drejtën e autorit, me anë të specialistëve të mos lejojë daljen në treg të CD-ve që nuk janë krijim i mirëfilltë shqiptar. Shteti nuk duhet të lejojë t’i bëhet reklamë kësaj lloj kënge. Shteti duhet të investojë me festivale të veçanta me specialistë për të ruajtur dhe kultivuar këngën e mirëfilltë. Duhet të veprojë si në Itali kur po depërtonte kënga amerikane. Atëherë shteti ndërhyri duke investuar seriozisht në festivale apo specialistë dhe këngëtarët më të mirë që kënga italiane është aty ku është sot.

Ndoshta e ndoqe maratonën e Këngës Popullore në TV Klan. Ishte një nismë e bukur, por aty u kënduan dhe këngë greke apo u imituan këngëtarë grekë. Nuk do të ishte më mirë që këngëtari grek të këndonte një këngë shqiptare? Ne po tregohemi servilë, po tregohemi inferiorë. Një këngëtar i huaj pritet nga Presidenti apo kryeministri shqiptar, kur këngëtar të mëdhenj tanët janë pa punë, apo nuk kujtohet njeri t’i japë një vlerësim. Nuk kujtohet askush për ata këngëtarë që i kanë dhënë Shqipërisë emër. Nuk kujtohen as për Vaçe Zelën.


Kush janë këngëtarët tuaj më të preferuar brenda dhe jashtë Shqipërisë?

Vaçe Zela, Bik Ndoja, Ibrahim Tukiçi, Fitnete Rexha, Naile Hoxha dhe shumë të tjerë. Për muzikën e lehtë Tonin Tërshana, shoku im i fëminisë.


Shpërblimi më i madh që ke marrë si këngëtar?

Duartrokitjet e shumta në koncerte dhe përshëndetjet e njerëzve në rrugë. Këto janë më shumë se çmimet.


HERMES NEWS
.

huuuuuuh! Vërtet shkrim i gjatë por ia vleu që e lexova.

Të lumtë o -BATO- të lumtë

P.S. S'mbaj në mend të kam lexuar në Forum shkrim kaq të gjatë!

[sirena_adria]

[sirena_adria]

Nertila Koka & Bashkim Alibali - Perhere me ty

[MaDaBeR]

S'ma njohe zemren eshte nje nga kenget me te bukura te ketij kengetari. Megjithese jam moshe e re dhe e kam degjuar vone kete kenge, me pak fjale nuk e kam perjetuar ne momentet kur eshte kenduar fillimisht, me pelqen jashte mase edhe sot, ku po mbizoteron muzika elektronike.

[orhideja]

Me pelqen zeri i tij shume. "S'ma njohe zemren" me pelqen dhe mua shume...........po sjelle dhe nje tjeter ketu

[Sofi _]

Me ka thene mami (dhe pjeserisht dhe me kujtohet lol ) se kur isha ne kopsht 'vdisja' per Bashkim Alibalin haha Me kujtohet nje here po haja nje thele shalqi ne ballkon dhe kam ardh me vrap brenda se me thirren se po jepte TVSH nje kenge qe kendonte Bashkim Alibali lol

[sirena_adria]

" TAVERNA E VJETER "

Muzika: Jetmir Barbullushi
Teksti: Jorgo Papingji
Orkestrimi: Shpetimi Saraçi
Këndojnë: Bashkim Alibali dhe Irma Libohova


Ne nje taverne te vjeter
Me ty une po vallzoj
Mes ritmit edhe zhurmes
Nje tjeter po mendoj

Hoka-hoka ti me mua
E une me ty lodroj
Me pyete "a te dua"
Dhe une them "te dashuroj"

Ref.
Dhe rrekem ta mesoj
Mesoje edhe ti
Ate qe quhet loje
Dhe ka emrin "dashuri"
Dhe rrekem ta kuptoj
Kuptoje edhe ti
Si ta fitojme kete loje
me emrin "dashuri"

Nen ritmin tim te vjeter
Me mua po vallzon
Harroj plagen e vjeter
Dhe ti tenden e harron

Ti po puthesh sot me mua
Dhe une te perqafoj
Po ndjej serish te dua
Dhe ti me dashuron

Ref.
Dhe nisa ta mesoj
Mesoje edhe ti
Ate qe quhet loje
Dhe ka emrin "dashuri"
Dhe rrekem ta kuptoj
Kuptoje edhe ti
Si ta fitojme kete loje
me emrin "dashuri"

Jeta eshte nje loder
Ku luajme si femije
Here fitova une
E here fitove ti

Ah kjo jeta genjeshtare
S'di pse e besojme
Kur humbasim qajme
Dhe qeshim kur fitojme

Ref.
Dhe nisa ta mesoj
Mesoje edhe ti
Ate qe quhet loje
Dhe ka emrin "dashuri"
Dhe rrekem ta kuptoj
Kuptoje edhe ti
Si ta fitojme kete loje
me emrin "dashuri"

http://www.youtube.com/watch?v=KHWwhddztfQ

[pranvera bica]

Bashkim Alibali,nje perle e kengetareve shqiptare... e kam adhuruar qe e re dhe deri tani...

[sirena_adria]

[MaDaBeR]

Ja dhe nje tjeter kenge nga Bashkim Alibali

[murik]

Motrës sime – Festivali i Këngës në RTSH
Teksti: Agim Haxhiraj
Muzika: Xhavit Ujkani
Këndojnë: Bashkim Alibali, Eduard Jubani

Dallëndyshet pregatiteshin t'shtegtojnë n'tjera vënde
dhe ti o motër për të vajtur në folezën tënde
Do t'kthehen dallëndyshet bashkë me pranverën
ashtu siç vjen ti motër tek foleza e vjetër

Refreni:

Folezën e vjetër të re e bën cicërimi
cicërojnë zogjtë e tu, lule gëzimi
Megjithëse motra u bë nënë me fëmi
zemra për vëllezërit hapur gjithnjë rri

http://www.youtube.com/watch?v=8uzEc...ayer_embedded#

Na mallengjeve o i mire.Nje homazh i shkelqyer per kulturen shkodrane,per vete kengetaret ne fjale,dhe per gjitha motrat shqiptare kudo qe jane.

[sirena_adria]

[sirena_adria]

Bashkim Alibali! Këngëtari që mbeti elegant….

Koha nuk ndal për Bashkim Alibalin. Gjithë jetës ka kënduar skenave me pasion dhe me kaq pasion vazhdon ta konsiderojë këngën dhe skenën. Këngëtari që bujarisht na dhuroi jo vetëm këngët, zërin dhe shpirtin e tij, por edhe elegancën, modën dhe tendencat e fshehura të kohës, jo në faqe katalogjesh, por në skena festivalesh, sot energjik dhe vital, rrëfehet në revistën Shqip. Jo thjesht nostalgjitë e kohës, por edhe projektin më të ri muzikor: Album i ri dhe koncerte nga veriu në jug…

Pasi mbarova intervistën me këngëtarin Bashkim Alibali, vendosa të ridëgjoj patjetër edhe një herë këngët e tij, e nxitur nga emocionet që më transmetoi takimi me të.
Një burrë në mesomoshë, mjaft i mbajtur dhe energjik, me eksperiencën e artistit dhe njeriut të mirë mbi supe, ngarkuar me energji pozitive që kontakti me skenën nuk ia shuajnë, por ia rindezin akoma më shumë; me sensin e humorit spontan si çdo shkodran tjetër, dhe autoironinë gazmore, tipar i njerëzve të zgjuar. Sot, realisht shumë pak gjëra e ndajnë nga Bashkimi i dikurshëm. Dikur ai kishte vjedhur zemrat e publikut me zërin, talentin dhe sensibilitetin artistik. Ndërsa tani janë vetëm ca vite në mes, ngarkuar me kujtime dhe nostalgji. Në fakt rrëfimi tij duket si një ditar i gjatë kujtimesh që do kohën e tij për t’u shfletuar.

Serenatat në Rrugicën e Murgeshave
Menjëherë jemi kthyer shumë vite përpara. Bashkimi djalë i ri, që dinte të këndonte vetëm këngë italiane, pasi shtëpia e tij ndodhej pranë Shtëpisë së Murgeshave. “Ishin të vetmet këngë të muzikës së lehtë që dija. Banoja në Rrugicën e Murgeshave. Në këtë rrugë kam shumë kujtime, kam rininë time, kam lidhjet e mia miqësore, në këtë rrugë kam filluar të këndoj me shokun tim të vegjëlisë Tonin Tërshana. Këndonim serenata nën dritaret e konviktit të shkollës pedagogjike. Ne e shihnim si argëtim, por kushedi sa herë i kam shqetësuar komshinjtëe mi!!! Prandaj e kam vendosur, koncertin e parë që do përgatis, do e nis pikërisht nga lagjia ime. Do mbyll “derën” e lagjes dhe do u them: “U ktheva të këndoj për ju, sepse gjithçka e kam falë jush. Nga ju pranoj gjithçka. Më shani e më kritikoni sa të doni. E pasi të kaloj provën me ta, nëse e kaloj!(qesh), do të zhvilloj një koncert recital, nga veriu në jug”.

Drejt skenës
“Të vjen keq që disa njerëz, që kanë aq merita, pothuajse nuk përmenden fare. Dua të theksoj një emër, i cili më zbuloi si talent dhe më çoi drejt kësaj rruge të bukur. Dhe jo vetëm mua, por edhe mjaft të tjerë, por që rrallë permendet. Është Leonard Bushati, ose zotni Nardi, të cilin e kisha edhe komshi dhe punonte si përgjegjës i Klubit të Rinisë në Shkodër. Më kishte dëgjuar duke kënduar e një ditë më thotë se kisha zë të bukur. “Mos e humb këtë zë duke kënduar rrugëve serenata, por hajde te Shtëpia e Kulturës e të provojmë atje”! Shkova pa ndonjë qejf të madh, isha në mëdyshje, se deri atëherë kisha kënduar për qejf. Më pyetën se cilën këngë dija. Unë thashë se s’dija asnjë këngë shqip. Provat i bëra duke kënduar italisht. E pëlqyen zërin tim. Më aprovuan të marr pjesë në Festivalin e Këngës së qytetit të Shkodrës. Prej aty nisi rruga ime”.

Skena
Kujtimet në rresht njëri pas tjetrit. Fjalët i ndërpret vetëm pauza e pirjes së çajit. Bashkimi ka porositur një çaj kamomili, ndoshta si një kujdes për zërin, që çdo artist në fakt duhet ta ketë në instikt. Por sot këngëtarët nuk duket se punojnë aq seriozisht sa punohej dikur me këngën. “Serioziteti në punën tonë, ky është dallimi kryesor mes brezave të këngëtarëve”, thotë ai. “Atëherë ne ishin shumë serioz dhe punonim me shumë përkushtim. Unë në Teatrin Migjeni isha i rrethuar nga një rreth artistësh shumë të mëdhenj, ishte fat të punoje pranë tyre, por edhe detyrim, që të punoje fort e mos të turpëroheshe. Mjeti i vetëm që kishim ishte talenti, zëri. Ndërsa sot shoh se mjet janë kryesisht pjesët epshmbjellëse të trupit. Mbaj mend se para daljes në skenë mua dhe shokëve të mi na dridheshin këmbët. Mbaj mend një premierë të Estradës së Shkodrës, ku më pushtoi entuziazmi dhe duke kënduar me mikrofon në dorë shkova deri tek platea e teatrit. Kam dashur gjithmonë ta shoh publikun në sy. Por ishte hera e parë në atë kohë që një këngëtar zbriste tek publiku, prandaj “fjala mori dhenë”, madje edhe ishte ekzagjeruar: “Bashkimi mbrëmë ka shëtitur nga llozha në llozhë!” Të nesërmen teatri ishte plot se njerëzit kishin ardhur të shihnin se si do të dilja prap “nga llozha në llozhë”. Por kjo nuk ndodhi, Para shfaqjes më tërhoqën vemendjen nga lart dhe u detyrova të këndoj vetëm në skenë”.

Modë dhe tendencë
Ky moment në bisedë, në fakt nxit një tjetër kureshtje. Atëherë këndohej me mikrofon stativ, ndërsa Bashkim Alibali arrinte ta merrte në dorë mikrofonin e të këndonte lirisht në skenë. Asaj kohe të gjithë pak a shumë mbanin një veshje uniforme, ndërsa Bashkim Alibali gjithmonë mundohej të shpaloste dritaren e modës së fundit për meshkujt. E pra, nga lindte e gjitha kjo?
“E kam quajtur skenën gjithmonë vend të shenjtë, prandaj përveç se me këngën, jam munduar të prezantohem bukur para spektatorit. Mbaj mend që fill mbas Festivalit të 11-të më kishin këshilluar që mos ta marr mikrofonin në dorë, por unë vazhdoja ta merrja. Ata ma kishin lidhur me ngjitëse mikrofonin duke menduar se tani “më kishin zënë në çark”. Por unë kisha fshehur poshtë mëngës një brisk të vogël që ia mora rrobaqepësit të teatrit dhe ndërsa përshëndesja publikun dhe “rregulloja” mikrofonin, me një “krrap” preva ngjitësen dhe e rrëmbeva mikrofonin. Sot duket asgjë, por asaj kohe duhej guxim. Pastaj supi im i majtë ishte një e metë e imja. Unë e ndieja ritmin dhe meqë na e kishin ndaluar të lëviznim lirshëm mbi skenë, duhej të ndalja veten, por njëri sup nuk më bindej megjithë sforcon time….”

“Po ju tregoj edhe nja dy ngjarje interesante që lidhen me veshjen. Asaj kohe dëgjoja fshehtas muzikë të huaj dhe më pëlqente pa masë Little Tony. Kujtoj sesi në një revistë mode pashë modelin e kostumit të tij dhe mendova, pse jo?! Do të dal në festival me kostum të bardhë si Little Tonny në Sanremo. Porosita tek një mjeshtër rrobaqepës shkodran kostumin e festivalit që do të ishte në ngjyrë të bardhë. Ma kishin ndaluar të dal me kostum të bardhë, por unë dola në skenë ashtu. Salla reagoi dhe une thashë me vete: Ç’më duhet mua të rrezikoj, ç’më duhet kostumi i bardhë??!!! Më kapi paniku, aq sa po harroja këngën. Të them të drejtën megjithëse këndova mirë, më shumë e kisha mendjen se çfarë mund të më ndodhte, sesa tek kënga. Sa mbarova publiku shpërtheu në duartrokitje. Kuptova se më kishin pëlqyer, por akoma nuk kisha marrë një opinion nga drejtuesit lart. Pas këngës, rastësisht në korridoret e Teatrit të Operas, takoj një ish anëtar të Byrosë Politike, i cili më jep dorën e më bën pyetjen e tmershme: Përse dole me kostum të bardhë?!!! Ç’është ky kostum?…. Dhe mua, se nga më erdhi një përgjigje e cila në fakt më shpëtoi: Po, përderisa jeta jonë është e bukur, si një pranverë, përse të mos jetë pranverë edhe skena? Më dha dorën dhe iku… Një vit më pas, shumica dolën me kostume të bardhë, ndërsa unë vesha kostum të zi me këmishë të kuqe. Sapo kisha zbritur shkallët e 15 Katëshit, kur më del përpara i njëjti drejtues i lartë dhe më pyet: Bashkim, përse je veshur si kosovarët?!!! Jo si kosovarët, u përgjigja unë, por si flamuri ynë kuq e zi. Dhe kështu shpëtova edhe një herë tjetër.

Ditë të bardha, ditë gri….
“Sa festivale kam kënduar? Duhet të nis e t’i numëroj, se janë shumë. Por, po ju them se kam kënduar në Festivalin e 10-të dhe të 11-të të këngës. Pastaj më hoqën të drejtën të këndoj në festival, e jam rikthyer në festivalin e 17-të i “rehabilituar”. Që atëherë kam kënduar në mënyrë periodike deri në vitin 1990. Pas këtij viti kam marrë pjesë, por me ndërprerje. “Tepër e rëndë përshembull ka qenë për mua përjashtimi që më bënë pas Festivalit të 11-të. Në festivalin e radhës, ndërsa i shihja nga televizori shokët e mi të këndonin mua më mbusheshin sytë me lotë. Tjetër moment jo i bukur, lidhet me këngën “Çel si gonxhe dashuria”, kënga fituese e festivalit të 20-të, tek e cila unë isha këngëtar i parë, ndërsa Nertila Koka dhe Gëzim Çela, ishin dublantë. Kur kënga u thirr si fituese e çmimit të parë, organizatorët thirrën për ta prezantuar këngën Nertilën dhe Gëzimin, kurse mua as më llogaritën për të gjallë, siç duket sepse vija nga Festivali i 11-të.
Ndërsa momente të bukura ka pasur shumë, shumë….Por meqë po më kërkoni rast konkret, po ju tregoj për këngën “Në duart e nënës”. Këtë këngë e kam pëlqyer me gjithë shpirt, që kur ma tregoi Gjergj Leka, asaj kohe djalë i ri. Po përgatitej Koncerti i pranverës, kur vetëm 5 ditë para koncertit, ia tregova Ferdinad Dedës, një dirigjent, kompozitor, njeri dhe mik i jashtëzakonshëm, që të ndihmonte shumë dhe këndonte të gjithë këngën me këngëtarin, nga fillimi në fund. Sa e dëgjoi më tha: “Urgjent çoje këngën tek Gjergji t’i bëjë orkestracionin, por ta mbajmë sekret sepse ka gati një muaj që janë seleksionuar këngët”. Kështu kënga u bë, e këndova dhe fitoi çmimin e parë. Pse më pëlqen kjo këngë? Jo vetëm pse është e bukur, por se gjithmonë më kujton prindërit e mi, sakrificat e tyre, pa të cilët sot nuk do të isha ku jam.”

Një këngë, dhuratë për ditëlindje
Ndërsa vjen momenti të flasim për familjen e tij, Bashkimi fiton një ngarkesë emocionale plus. “Nuk është e lehtë të jetosh me një artist që gjithmonë është nëpër turne dhe shfaqje. Një artist gjithë aktivitetin kryesor të javës e ka të shtunë e të dielën, kur njerëzit pushojnë. Ndërsa unë këto ditë nuk isha kurrë në shtëpi. Dhe të mendosh që gruaja, ndiqte edhe studimet e larta për inxhinieri ndërtimi, u bëmë edhe me fëmijë! E them shpesh se pa ndihmën e prindërve të mi, nuk do t’ia kishim dalë. Por edhe ne si familje e re, pa sakrificën e gruas sime, nuk do ia kishim dalë të ndërtonim jetën tonë e të rrisnim dy fëmijë të mbarë.
Nuk e kam vetëm grua, por edhe mik, shok, të dashur, e kam gjithçka…Para disa ditësh kishte 50 vjetorin e lindjes dhe në darkën e festës të gjithë po i jepnin dhuratat, ndërsa unë i dhurova një këngë, ku teksti dhe muzika ishte e imja. Në këngë flitej për jetën tonë, për ne të dy, për rrugën tonë të përbashkët, vështirësitë dhe lumturinë tonë…Kur e dëgjoi ajo shpërtheu në lot….edhe mua m’u mbushën sytë….Unë nuk jam poet, nuk jam as kompozitor, por atë këngë e bëra për të. Po j’u citoj pak vetëm refrenin: “Sa e shtrenjtë ke qenë për mua/ndofta z’dita me ta thanë/që ta dish se sa të dua/po ta them sonte me kangë”. Sot jam krenar për familjen time. Vajza, ka mbaruar juridikun, ka fituar statusin e gazetarit, jeton jashtë shtetit dhe punon për media të huaja, kurse djali, është student dhe ka pasion miksimet muzikore. Pra DJ. Arlindi, djali më duket se ka marrë nga unë pasionin për muzikën”….
Intervista shkon drejt fundit. E falenderoj me gjithë zemër për këtë mundësi, ndërsa nxitoj të shkoj e të klikoj në internet këngët e tij më të mira. Megjithëse janë kënduar në një kohë që sot mund të duket e shkuar, më pëlqen t’i dëgjoj përsëri e përsëri.

[sirena_adria]