Rezarta Reso

[Xhuxhumaku]

LETER NGA VIRXHINIA

» Dërguar më: 22/08/2010 - 10:17

Rezarta Reso

16 Korrik, 200…
Nuk e kisha menduar kurrë dhe, aq më pak, ta përfytyroja një udhëtim me makinë nëpër Amerikë. Unë që dridhesha
kur zija timonin me dorë, si mund të merrja guximin ta drejtoja vetë makinën, me dy vajzat e vogla nga pas, e të udhëtoja nëpër autostradat e rrugët e Virxhinias?! Ajo reklamë e Kolonisë së Uilliamsburgut që përsëritej çdo orë, ngado që rrotulloja stacionet e televizorit, jo vetëm që ma zgjoi, por ma tërboi fare shpirtin e aventurës...
Sapo kam arritur në hotel. Vajzat s’pritën të ulen. Veshën rrobebanjot dhe vrapuan në pishinë. Ndërsa unë, s’mund të bëj kurrgjë pa folur me ty...vendosa të shkruaj sepse është e vetmja mënyrë për të llomotitur me ty kur s’të kam pranë...
E pra, le të kthehem tek aventura.... hmmmmm po fërgëlloj e tëra...ta filloj që sa zbrita nga aeroplani. Kur po prisnim për bagazhet Ema dhe Sara vunë re se fustanin e kisha të tejdukshëm dhe se të gjithë njerëzit po me shihnin. “Po më shohin”, i pyeta si e çuditur, “ oh...paskam veshur fustanin e kuq...po, po, ky është i tejdukshëm...po kështu fillon aventura...me një fustan të kuq të tejdukshëm” dhe i shkela syrin. Të dyja i hapën sytë sa mundën dhe ia krisën gazit. Ato s’e dinë, përse e vesha fustanin e kuq....Ti e di...Mos më rri si i çuditur...me fustanin e kuq dhe të tejdukshëm `çuditëm tërë Kejp Kodin...Eshtë fustani i aventurave...me ty e vesha për herë të parë dhe sa herë që udhëtoj me ty, vetëm atë vesh...e kupton që edhe tani jam me ty? Po e kuptove...BUKUR!!!
Oh, harrova...kishe merak çfarë makine do rentoja...gjeta një Micubishi Galant, të bardhë....është e rehatshme....por u habita nga autostrada. E ngushtë m’u duk në krahasim me ato tonat nga veriu, por e gjithë rruga kishte një pamje aq të ngrohtë, aq intime , sa m’u duk sikur kisha udhëtuar edhe herë të tjera nëpër ato vende. Pemët nuk janë aq halore, të larta dhe hijerënda si në veri, por të shumëllojshme, të ngatërruara me shkurre plot lule, ca të shkurtra e topolake, ca të gjata e të mbushura blot bimë kacavjerrëse, një pamje e rrëmujshme aq sa dhe e gëzueshme...po, po rashë në dashuri me Virxhinian, pikë. Nga aeroporti i Riçmondit në Uilliamsburg është gati dy orë...kohë e mjaftueshme për të rënë në dashuri.
Këto aeroportet duhet të kënë ndonjë virus dashurie që qarkullon pa iu trembur syri, sepse edhe me ty në aeroport e fillova dashurinë...
Uhhhh...sa më ka marrë malli...sa do ta dëshëroja edhe me ty këtë udhëtim.
Hoteli është i vogël dhe rrëzë një pylli. Në fakt, jemi në qendër të Kolonisë dhe mjafton të ndjekësh shigjetat dhe mbërrin pa asnjë turbullirë atje ku do. Mezi po pres të takoj Pokahontën me Xhon Smithin...kam nja dy fjalë për t’i thënë atij Smithit, skuthit, që iku dhe u zhduk...
Po më thërrasin vajzat...ika...
Prit..më puth...më puth këtu, edhe këtu, ....e gjen dot se ku e vura dorën?
17 Korrik, 200...
Good morning, darling.....sapo u ktheva nga restoranti...Kemi ngrënë një mëngjes aq të shijshëm e të servirur aq bukur sa mezi u ngrita nga tavolina....Dashuria për Virxhinian po lëshon rrënjë...
Jam e bindur se restoranti do të të kishte pëlqyer shumë. Sapo hyn brenda vishesh nga një atmosferë intime, e ngrohtë, një lloj qetësie e çuditshme jo e zakonshme për një restorant. Të paktën nga ata që kam parë deri tani.Tavolinat, karriket, mbulesat, muret, pikturat, lulet deri dhe pjatancat e mbushura me ushqime ishin një kombinim të ngjyrave jeshile dhe blu. Diku më e hapur, diku më e ndezur, më tej disi e venitur apo më e mbyllur, vetëm jeshile dhe blu. Nuk e kisha imagjinuar ndonjëherë se këto dy ngjyra mund të harmonizoheshin kaq mrekullisht me njëra tjetrën. Po ti? Kë pyes edhe unë...Ti i bën ngjyrat lëmsh e li....ohhh, ç’po më vjen për të qeshur me bindjen tënde “taksative” për ngjyrën e syve të mij...apo të këmishës së natës ngjyrë lejla, që zije be e rrufe se ishte blu....Prit pak të lutem....se tani inati më trokiti në tru...si e ngatërroje ti ngjyrën e syve të mij? Sytë janë tipari më i veçantë që kam: sy JESHILE...dhe ti më një moskokëçarje tipike mashkullore ngulje këmbë që ishin bojë kafe....
Inatin ma shton fakti që ti dukesh shumë tërheqës kur flet me “bindje” dhe unë pikërisht atë moment dua të bëj dashuri....dreq o punë....
Sytë e mij janë jeshilë, pikë.
Janë jeshilë si një vazo që kisha para syve në restorant...më quaj syvazo, po deshe, por të lutem mos ngul këmbë që janë bojë kafe.
Jam ulur në një qoshe, për fat të keq jo pranë dritareve, sepse ishin të zëna dhe i lashë Emën dhe Sarën të bëjne ç’të duan...unë do rri vetëm me ty. Të përfytyroj tek rrotullon sytë nga të katër anët për të vlerësuar me opinionin e zanatit të “hotelxhiut”, por meqënëse mua më pëlqejnë të njëjtat gjëra si dhe ty, jam e sigurtë se përshkrimet e mia janë të mjaftueshme për të më dhënë të drejtë se edhe ty po të tërheq shumë Kolonia e Uilliamsburgut me restorantin Blu- Jeshil.
Tani vura re që ujëvara në fotografinë e fletëpalosjes së hotelit qenka prapa restorantit.
Shpirt, çfarë mrekullie! Nga dritaret e mëdha, që prej tavani në dysheme, sheh një pyll të hatashëm me të tëra ngjyrat e botës. Nëpër të rrjedh një ujëvarë që dredhon, duket e zhduket derisa derdhet me zhurmë gurgulluese nën ballkonin e verandës së restorantit. Çfarë tingujsh relaksues që vijnë nga pylli! Nuk mund të dalloj ku mbarojnë drurët, gjethet e ku fillon qielli. Gjithçka duket e mpleksur pazgjithmërisht me njëra-tjetrën.
OH, çfarë miope paskësha qënë!!! Po ku ka kombinim më të hatashëm se qielli me gjethet!!! Ja ku na doli përsëri bluja me jeshilen....E përse e krahasojnë dashurinë me ngjyrën e kuqe? Jo, jo...dashuria është mpleksja jeshile – blu.
Qielli bën dashuri me gjethet, unë bëj dashuri me ty. JESHILE- BLU.
Çfarë misteri është kjo botë, shpirti im? Gjithë kjo muzikë ngjyrash, kjo harmoni formash, zhurmash, kjo lëvizje e përjetshme ujërash, erërash, unë dhe ti mes tyre....Si u takuam, si jemi kaq njësoj? Përse nuk jemi bashkë? Përse fshihemi pas letrash e inicialesh? Më mirë të isha një gjethe ndërsa ti një erë vjeshte...do fluturoja pas teje pa më ndalur njeri....
M’u kujtua një poezi e Gëtes...ishte diçka e tillë...hmmmm...ai sheh të dashurën që po qendis dhe dëshiron të jetë një fije peri të kalojë në buzët e saj...dhe kur pyetën njerin nga djemtë e kursit (në fakultet) se çfarë do dëshironte të ishte për të dashurën e vet, ai u përgjegj, rrobe- banjo.
Burrat e shekullit njëzet e dogjën Gëten në turrën e druve.
Seks, seks, seks......
Unë s’jam kundra kësaj të fundit, madje po më shkon goja lëng, por Gëte më ledh shpirtin...Gëte + seks, mrekullia vetë.
Mos po kërkoj shumë?
Qenkan ca shezllonë këtu pranë. Afrohu, ulu edhe ti me mua...
Mbyllim sytë dhe dëgjojmë vetëm qetësinë.....
Të dua shumë.....shumë.....
18 Korrik, 200...
Sa më tepër afrohet dita që do të vij të të shoh aq më e fortë është frika se diçka do të sajohet të më pengojë...Më kap një lloj trishtimi ndjellakeq.
Mbase këtë ndjesi ma shkaktoi edhe vizita në Jorktaun. Sot u futa në një tjetër botë....Shkova në një vendfushim mbushur me çadra ushtarësh të luftës civile. Këtu është zhvilluar një nga betejat më të përgjakshme.
Kampi është rindërtuar me aq vërtetësi sa të duket sikur ushtarët janë në ndonjë betejë a stërvitje e do të kthehen pas pak...Hyra në një çadër dhe mbi një tavolinë të vogël, mes rrëmujës së kanoçeve, lugëve, kopsave e biçakëve ishte ditari i hapur i një ushtari. Ç’gjë e dhembshme....nëpër faqet zverdhura e të grisura munda të kuptoj se ushtari i gjorë mbante ditar ku i drejtohej një gruaje, mbase e dashura apo e shoqja. Megjithëse s’ia dalloja mirë shkrimin arrita të lexoj disa rreshta. I tregonte se sa kishte qarë kur kishte luftuar për herë të parë. Nuk më kujtohet shprehimisht, por midis të tjerash thoshte,
“ Nuk kisha turp që qaja. Kisha vetëm frikë që çdo moment mund të vdisja dhe nuk munda të jetoj dashurinë”.
Sa e urrej luftën....ndarjet më këpusin shpirtin, çfarëdolloj qofshin, por ndarjet nga lufta i urrej me një pasion që mund të duket i çmendur.
Të kujtohet kur pamë bashkë filmin “Patrioti”? Tani më erdhi ndërmend që të kam thënë se unë kurrë nuk do duroja që ti të shkoje në luftë. Mijëra rrengje do të më shpikte truri vetëm që ta pengoja këtë mizori.
E kam frikë dhe e urrej. Po të detyronin fëmijën tim ose ty të shkonit në luftë, do sakatoja veten që t’ju linin për të më shërbyer.
Të vjen për të qeshur apo u trembe? ME SIGURI U TREMBE.
Mbase një burrë preferon të shkojë në luftë se sa t’i shërbejë një gruaje me një këmbë. Lëre pastaj të bëjë dashuri me të!! Zot na ruaj!
Pa dashur arrita në kokluzionin se burrat jane po aq mizorë sa vetë lufta. Po gratë? Gratë janë mizore në vetësakrifikim.
Zëre se po bëj shaka, mos u tremb....unë i dua shumë të dyja këmbët e mia.
Sakrifica që do bëja ....hmmmmm...do vij edhe unë në luftë me ty....
Hej, më ka marrë malli....sa po të dua tani!!!!! Dua të të puth tani, tani, tani....
Kam një shatrivan të vogël këtu pranë...sa zhurmë nanuritëse që sjell!!!
EUREKA!
Tani do doja të isha një rrëkezë uji e të rridhja nëpër trupin tënd. Nëpër buzë, nëpër qafë.....
Do mbyll sytë ... e do vazhdoj të rrjedh...mos më ndal.
9 Korrik, 200....
Sa herë në ditë them e stërthem sa shumë më mungon? S’i numëroj dot. Megjithatë mungesa jote fizike dhe prania e shpirtit tënd brenda meje kanë formuar një imazh të çuditshëm. Të ndjej fare pranë, shoh me sytë e tua dhe dëgjoj me veshët e tu. Rrotullohem, kthehem të të prek- boshllëk! Çmenduri!
Sonte duhet të ishe me mua, në këtë tavernë të shekullit shtatëmbëdhjetë, e zhytur mes drurëve në këtë natë të errët por plot aroma të pemëve të jugut dhe e ndriçuar vetëm me drita të vakëta qirinjsh. Ndjehem e veçuar nga zërat e shkujdesur të njerëzve rreth e rrotull...Jam kthyer treqind vjet më pas dhe po më pëlqen kjo përhumbje, madje nuk do doja të kthehesha më këtu ku jemi...Sapo filloi një melodi që dikush po e luan në benxh. Është disi e trishtë...Interesant...tani vura re djalin që po e luan. Seç paska një lloj ngurtësie të çuditshme në fytyrë...I ka mbërthyer sytë në një pike dhe duket sikur luan pa e pasur mendjen seç bën. Edhe ai treqind vjet ka që luan të njëjtën melodi.
Pyeta njerën nga kamerieret se çfarë melodie po luhet. “Është kënga e Pokahontës, më tha, kur i thanë që Xhon Smithi vdiq në Angli”.
Shpirti im...Xhon Smithi nuk vdiq...Xhon Smithi iku nëpër vende të tjera...Pokahonta e gjorë kuptonte vetëm jetën dhe vdekjen...ajo s’e kuptonte ndarjen. Ndarja ndodh vetëm kur vdes....Si mund të jem gjallë e të ndahem prej teje??
Edhe treqind vjet më parë po e njejta histori qenka...Më fal Pokahonta, nuk gjej fjalë të qetësoj shpirtin tënd që ende përsillet vajtueshëm nëpër Jorktaun, Xhejmstaun....Uilliamsburg, Virxhinia...edhe brenda meje....
Oh...ç’është kjo angushti që po më zapton trupin?
Të dua pranë...tani....s’mundem, e di...
E çfarë jemi ne të dy? Po e lexoj nga një poezi e futur në kornizë dhe e varur në mur. Qenka një poezi nga Emili Dikinson:
Unë jam askush. Cili je ti?
Je ti askush, gjithashtu?
Atëherë qenkemi dy të tillë
Mos trego!
Do të na ndëshkojnë, më beso.
Oh tmerr, të bëhesh dikush......
Po, po qenka e vërtetë...më mirë të mbesim si dy hije. Askush nuk do të na diktojë. Sinqerisht po e besoj këtë llahtari. Më mirë dy hije brenda kesaj bote se sa dy trupa të fshehur nën çarçafë. Vetëm këtë po ndjej në gjysmëerrësirën e kësaj taverne. Hijen tënde brenda dhe jashtë meje dhe zhurmat e pyllit përzjerë me vajin e Pokahontës.
Kam frikë....
Nesër nisem....
Do të të shoh?

milosao

[SERAFIM DILO]

Kat,"ke filluar te behesh romantik"....E lezeçme.