Kshtu foli Tahir Zemaj, heroj ma i madh mbas Adem Jasharit

[projekti21_dk]

20. Ke dy minuta kohë për të hequr portretin e Rugovës !!

Nga fundi i gushtit, jam informuar nga vendroja, se po afroheshin disa personaqë kishin shfaqur dëshirë të më takonin. I pranova dhe m'u prezentuan si "Shtab i përgjithshëm" i Ushtrisë Çlirimtare. Kisha dëgjuar pak për ta por nuk dija se kush ishin të organizuar etj. Në përbërje të tij ka qenë Hashim thaçi, Rexhep Selimi, Bislim Zyrapi etj.

Në zyrën time, ish zyra e drejtorit të shkollës së Prapaqanit, në mur kanë qenë të varura fotografitë e Skenderbeut, Presidentit Rugova dhe fotografia e Jusuf Gërvallës. Sapo kanë hyrë më kanë kërkuar që të hiqja fotografinë e Rugovës. "Ke dy minuta kohë për të hequr portretin e Rugovës ! " më thanë, "Jo u thash, ai ka qenë dhe mbetet për mua Komandant Suprem i Forcave të Armatosura të Kosovës dhe President i saj !". Nejse ata u tërhoqën nga ai qëndrim dhe ne i vazhduam bisedimet diku tjetër, në sallën operative të shtabit. Fillimisht kanë kërkuar se përse në të gjithë dokumentacionin tonë figuronte Republika e Kosovës ?

Ata argumentonin se ne nuk paskeshim republikë ! U deklaruam hapur se ishin kundër, nuk e njihnin dhe se ishin për rrëzimin e qeverisë. Më kanë pyetur në se isha edhe unë apo jo për rrëzimin e saj. U kam thënë : "Po, madje jam për kapjen dhe dënimin edhe të Millosheviçit !" "Jo, nuk po flasim për atë më thanë, a je ti për rrëzimin e Bujar Bukoshit ?" I kam thënë Thaçit se do të ishte mirë të flisnim rreth unitetit dhe bashkimit, se sa për gjëra të tilla. I kam deklaruar se, nëse ai angazhohej seriozisht në atë drejtim, unë do të ndërhyja pranë kolonel Ahmet Krasniqit që ai ta tregonte në Kosovë, kryeshefin e Shtabit, Halil Bicajn bashkë me disa eprorë të tjerë, të bëhej njëherë e mirë unifikimi i shtabeve dhe ne si luftarë të mos kishim më këso problemesh.

Më kanë pyetur se kush i ka përpiuluar disa komunikata të cilat kishin dalë pa dijenin e tyre. U thashë se ato ishin hartuar nga Faton Mehmetaj, i emruar para disa ditëve si shef i informimit të Sh.O.Rr.D. Dhe kjo ka qenë e vërtetë. Fatoni i kishte dërguar ato komunikata në Gjenevë tek Xhafer Shatri, ish ministër i informimit të Qeverisë së Republikës së Kosovës. Fatoni mbante lidhje të ngushta dhe të vazhdueshme me të.

(Bëhet fjalë për disa komunikata rreth të cilave në atë kohë është zhvilluar një polemikë e hapur në shtyp mes Jakup Krasniqit dhe Xhafer Shatrit). Pastaj bisedimet janë zhvilluar rreth strukturave, rreth profesionalizimit, por ata nuk e kishin hallin atje. Kuptohet që qysh në fillim të atij takimi, ne jemi prezentuar , bashkë me të gjithë kolegët e mi ushtarakë.

Ata u prezentuan po ashtu, i vetmi ushtarak mes tyre qe rreshter Bislim Zyrapi, të tjerët nuk kishin formim ushtarak. Për komandantin e tyre thanë se "ishte sekret" dhe nuk e përmendën. Edhe për marrëveshjen tonë të 20-21 gushtit për formimin e Drejtorisë së Tretë Operative të Rrafshit të Dukagjinit deklaruan se do ta shqyrtonin me organet e tyre dhe se në fakt nuk ishin dakord !

[projekti21_dk]

21. H. Thaçi . Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe njësitë tua !

Jam larguar dhe pas tre ditësh më kanë ftuar në fshatin Bardhaniq për t'I vazhduar bisedimet në lidhje me këtë komandë. Unë kam shkuar me të gjithë kolegët e mi. Detyrën e komandantit të Brigadës së tretë, pas emërimit të Shemsedin Çekut në detyrën e Ndihmës Komandantit për Mbrojtjen territoriale, e kryente Musa Gjakova. Pas revistës me brigadën dhe raportimit të komandantit të saj Gjakova, kemi filluar bisedimet. Rexhep selimi që ishte prezentuar si Inspektor Gjeneral i Ushtrisë së kosovës, kishte nënshkruar një dekret, ku vendi im me atë të ramush haredinajt ishin ndryshuar. Pra Ramushi komandant ndërsa unë zëvëndësi i tij.

Të gjithë njerëzit e tyre ishin ngritur në përgjegjësira ndërsa tanët ishin ulur ose hequr fare. Përderisa bëhej fjalë drejtëpërdrejtë për mua, kam thënë se nuik kisha kurrfarë kundërshtimi nëse Komandanti i Shtabit Suprem, apo Kryeministri i Kosovës e urdhërojnë një gjë të tillë, unë si ushtarak zbatoja vetëm urdhërat. Kanë ndërprerë takimin dhe me telefon kanë thirruar Zotni Ahmet Krasniqin dhe për rreth një orë në prezencën time të Thaçit dhe Rexhep selimit, kolonel Krasniqi nuk ka pranuar. Ai u ka thënë atyre se ata po shkelin një marrëveshje dhe se nuk mund të zëvëndsonin Tahir Zemën.

Përpara se ta mbaronte bisedën me Kolonel Krasniqin, Thaqi i ka thënë telefon : "Me ty shumë shpejt do ta kryej misionin " dhe ka filluar të shajë. (Në këtë moment Tahir Zemaj hap një parantezë dhe shton : Është fakt se Hashim Thaçi, një natë para se të vritej Kolonel Krasniqi, takohet dhe flen në Tiranë në banesën e Ibrahim Kelmendit, ky person është i përmendur jo rrallë në histori të ndyra atentatesha kundër figurave nacionaliste shqiptare. Zemaj pyet : Çfarë misioni do ta kryente Thaçi kundër Kolonel Krasniqit ?! A thua është thjeshtë rastësi prezenca e tij në Tiranë një ditë para vrasjes së Krasniqit dhe takimi i Thaçit me Kelmendin ?!

Sigurisht që përgjigjen e pyetjeve të tilla mund ta japë deri në fund vetëm drejtësia, e cila vonon por nuk harron !) Ata e kanë mbyllur dikur telefonin dhe më janë drejtuar mua, tekstualisht dhe personalisht Hashim Thaçi : " Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe me njësitë tua !". Pushka top t'u bëftë i thashë veç po të them që është mirë të merremi vesh, se unë jam i gatshëm të luftoj veç kundër shkieve, qoftë edhe nën komandën tënde. Unë nuk mund t'i tradhtoj eprorët e mi sa herë më del rasti, se kështu do të tradhtoja edhe ty nesër. Prandaj, merruni vesh dhe ejani ta luftojmë shkaun njëherë. Atë "dekretin e tyre" nuk e mora.

I kam thënë Ramushit të ngrihej e të fliste, "ti e di shumë mirë si mendon rrafshi i Dukagjinit, ti e di se sa probleme do të kemi me komandimin e forcave në këtë rajon. Pasi njerëzit do të respektojnë vetëm marrëveshjen e 20 gushtit. Ramushi u ngrit dhe tha se ai "nuk dinte asgjë, se të tjerët e kishin vendosur", e kishte fjalën për Shtabin e Përgjithshëm. Atij në fakt po i pëlqente vendimi i tyre.

Deri në ato momente ai i zbatonte urdhërat luftarake që i kishte marrë nga komanda e përbashkët. U larguam. Ata mbetën në Jabllanicë, pa mundur të qajnë në drejtim të Drenicës. Pas dy ditësh kanë kërkuar ndihmë prej meje. Ramushi nëpërmjet një korrieri më ka kërkuar që t'i dërgoja një njësi në ndihmë për të përballuar ofensivën që i qe vërsulur asaj zone.

Kam dërguar një njësi nën komandën e Haxhi Imerajt, i cili ka luftuar dhe kontribuar me sa ka mundur për t'i mbrojtur ato fshatra. Ai ka mbetur i bllokuar në luftime tri ditë dhe veç më vonë ka mundur të tërhiqet, bashkë me një pjesë të brigadës së Musa Gjakovës, matëherë kur është tërhequr edhe Ramushi në Bjeshkët e Nemuna dhe ka kaluar kufirin për në Shqipëri. Sigurisht kjo situatë pasigurie ka pasur pasoja, por ne jemi mobilizuar që me luftë dhe rezistencë ta dëshmonim përkushtimin tonë ndajqytetarëve të Kosovës. Pas rënies së rekës së Keqe dhe fshatrave përreth ofensiva u shtri në drejtim të fshatrave të Gjakovës dhe Lugut të Baranit.

Situata u ashpërsua shumë. Armiku sulmonte nga Loxha. Lugun e Baranit deri në Dri të bardhë. Nga ana tjetër Lugun e dushkajës deri në Bistricën e Deçanit. Gjatë kësaj kohe forcat e Zonës së Tretë Operative kanë qenë në këto pozicione, brigada 131 në mbrojtje të Lugut të Baranit, 133 në Lugun e Dushkajës, brigada 134 ka qenë e vendosur në ndihmë të Lugut të Dushkajës, një batalion në Lumbardhin (Bistricën) e Pejës, një tjetër në ndihmë të Lugut të Baranit. Me datë 8 shtator jemi sulmuar me aviacion. Njësitë tona gjatë kësaj kohe kanë qenë gjithë kohën në pozicione.

Loxha u sulmua për së dyti. Për herë të parë, siç thashë, ushtria Jugosllave përdori edhe aviacionin. Gjatë kësaj kohe e kemi ndjerë shumë mungesën e municionit. Kishim armatim të mjaftueshëm këmbësorie por municioni na ishte harxhuar. Kam apeluar për municion dhe kam shpjeguar situatën në terren. Rreth 50-60 mijë njerëz, (dendësia e popullsisë në këtë rajon ka qenë e tillë, sa që një predhë artlerike që ka rënë në oborrin e një shtëpie në Prapaqan, ka vrarë 4 persona dhe ka plagosur 3 të tjerë). Për situatën e rëndë që zotëronte në ato rajone të Kosovës bën fjalë edhe dokumenti i mëposhtëm, në anglisht, nga i cili janë përkthyer vetëm frazat e nënvizuara.

Shoqata Për Popujt e Rrezikuar
"Ka dhjetëra mijëra refugjatë, pothuajse t¨werësisht gra, fëmijë, të moshuar dhe njerëz të sëmurë në Lugun e Baranit. Ata kanë ngritur kampe në qiell të hapur; në mes të vapës, afër fshatrave Strellc, Isniq, Broliq, Prapaçan, Dubovik dhe Vranoc. Bëhet fjalë për të paktën 50.000 vetë, por megjithatë mund të jenë edhe 80.000, i ka thënë burimi, Shoqatës për Popujt e Rrezikuar (GfbV). Gjendja e tyre humanitare është e tmerrshme."
"Përveç kësaj, artileria serbe është duke goditur zonat përreth. Refugjatët janë nën kërcënimin e rrezikut të vazhdueshëm se mos gjinden dhe vriten nga trupat serbe, ndaj njerëzit nuk guxojnë as të ndezin zjarre të gatuar."
Society for Threatened Peoples
Human Rights Organisation For Ethnic Minorities
Press Release
Desperate calls fpr help from Kosovo
5,000 refugees unprovided for in the open air in the Barani valley

Göttingen, 17 August 1998
An Albanian journalist in Kosovo turned to the Society for Threatened Peoples ( Gesellschaft für bedrohte Volker; GfbV) by telephone on Monday morning, with a desperate plea for help. He is in the emergency area, Lugu i Baranit (Barani valley) between Decani and Klina in western Kosovo.
According to statements made by the informant, a humanitarian catastrophe is threatening in the coming days. “The International red Cross and the UNHCR must act immediately”, said the President of the GfbV, Tilman Zülch.
There are tens of thausands of refugees, almost exclusively women, children, old people and needy in the Barani valley.
They are camping in the open air, in the heat, near the villages of strellc, Isniq, Broliq, Prapacan, Dubovik and Vranoc. It is a question of at least 50,000 people. It could however be 80,000, the informant told the BfbV. Their humanitarian situation is drastic. They only have the food they were able to bring with them during their flight. The locals tried to share their bread with them, but because of the large number of refugees are in continual danger: Serbian artillery fire is hitting the nearby area. Out of fear of being found and killed by Serbian troops, the people do not dare to light fires for cooking. The GfbV informant described the situation in the Barani valley as extremely tense. From tomorrow it is to be reckoned with that the food will come to an end. There is no medicine, not to mention medical care. Because there are no sanitary facilities, the danger of infectious illnesses is increasing. Amongst the refugees, there are heavily pregnant women: they must give birth in the open air. The area is sealed off by Serbian troops. A group of 6,000 refugees, who were on the way to Montenegro, had already been intercepted by the police in Strellc, shortly before Peja. (Fq.99)
Luftëtarët e njësive të fshatrave duke parë pqfuqinë për t’u mbrojtur pëballë sulmeve të fuqishme artilerike dhe me mjete të blinduara të armikut, kanë filluar t’i lëshojnë armët dhe të largohen. Me disa që kam pasur rast të komunikoj – thotë kolonel Zemaj – u kam thënë se ata nuk duhej t’i linin armët ashtu, duhej t’u gjenin një vend, pasi ato ishin pasuria e tyre, ata duhej të konsultoheshin me shtabet lokale se si do t’ia bënin, dhe nuk kishin pse t’i sillnin armët tek ne. Ne nuk mund të merrnim kurrfarë përgjegjësie për ato armë. Ata që i kanë hedhur armët e kanë bërë këtë gjë me kokën e vet, të friksuar dhe nga nxitimi për t’i ndihmuar të largoheshin pjesëtarët e tjerë të familjeve të tyre. Ka pasur manipulime se gjoja unë paskam urdhëruar njerëzit që t’i dorëzonin armët. Kjo nuk është e vërtetë.
Thjeshtë, nuk kanë lënë mjet as moment pa gjetur një akuzë, si e si të më njëllosin. Në këto kushte, kur rrezikohej që populli të masakrohej dhe njësitet e UÇK-së të ziheshin rob, ose të vriteshin, është parë e arsyeshme që forcat tona të tërhiqen për në Bjeshkët e Nemuna. Prandaj me 8 shtator 1998, në mes të natës kam mbledhur shtabin, kemi bërë analizën e situatës në të gjithë Rrafshin e Dukagjinit dhe kemi informuar Shtabin Suprem për këtë gjendje. E vetmja rrugëdalje ka qenë tërheqja e njësive operative drejt Bjeshkëve të Nemuna për t’i shpëtuar ato nga shkatërrimi i tyre i plotë apo zënja rob.
Të nesërmen e asaj dite, forcat serbe synonin të merrnin bazën tonë në Praraqan. Pas konsultimit me Shtabin Suprem kam sjellë vendimin për lëvizjen e trupave pas mesnatës së datës 8-9, të kaloj magjistralen Pejë-De4an. Kam bërë kalim deri në orën 4 të mëngjesit me 6-7 mijë vetë dhe jam vendosur në bjeshkët e fshatit Strellc i Epërm. Rreth mëngjesit forcat serbe e kanë bllokuar kalimin. Kam bërë revistën e trupave, kam verifikuar gjendjen e armatimit dhe municionit. Dua të jap tani një shifër të trupave: Pas formimit të Zonës së Tretë Operative, Brigada 134 ka qenë e plotësuar më së miri, ka pasur rreth 600 ushtarë, brigada 131 ka pasur 400 ushtarë, brigada 133 ka pasur 150 ushtarë, por kur kam bërë atë revistë të trupave kam parë se numri ishte shumë më i madh, rreth 1800 ushtarë. I kam pyetur se, cilës njësi i përkisnin? Dhe më janë përgjigjur se “të gjithë ishin të njësive tona!”
Sasia e municionitqë posedonim nuk mjaftonte as për të zhvilluar një betejë një orëshe. Kamriinformuar Shtabin Suprem për këtë gjendje. Ata më kanë urdhëruar edhe njëherë që bashkë me trupat të nisesha në drejtim të Bjeshkëve të Nemuna, të rikthehesha në Shqipëri, të bëja rikonsolidimin e efektivit, furnizimin etj. Kam pritur me ankth për 24 orë se mos gjendej ndonjë mundësi për të më furnizuar me municion. Kur shpresat u shuan vazhdova marshimin drejt Shqipërisë.
Përpara se të nisesha edhe njëherë jam informuar nga drejtoresha e spitalit ushtarak në Krushevc, Ryvë Loshaj se spitali ishte evakuar, me të gjitha mjetet dhe të plagosurit. Më ka informuar se vetën disa, të plagosurit shumë rëndë kishin vendosur të rrijnë vetë, me çdo çmim, pasi donin të vdisnin në Kosovë dhe nuk dëshironin të pengonin lëvizjen e trupave dhe të civilëve të deportuar. I kam thënë se ne mund t’i merrnim edhe ata por përgjigja ka qenë se ata përfundimisht e kishin vendosur të mbeteshin në Kosovë. Për 12 të plagosurit që kam pasur me vete më është dashur të angazhoj një grup shumë të madh njerëzish për mbrojtjen dhe transportimin e tyre. Terreni ka qenë shumë i vështirë dhe mjetet me të cilat i mbartnim shumë primitive. Masat e mëdha të qytetarëve që kishin mbetur prapa të bllokuara nga forcat serbe përbënin shqetësimin tim kryesorë. Sipas bisedimeve me tre atashe ushtarak të OSBE-së, ditë më parë, ata më kishin premtuar se, “nëse bashkë me popullsinë civile nuk gjendeshin trupa ushtarake të UÇK-së, ata do të mund të ndërhynin për të shmangur masakrimin e popullsisë civile”. Në fakt, ata kanë ndikuar dhe nuk ka ndodhur ndonjë masakrim masiv siç isha trembur. (Fq. 95-102)

[projekti21_dk]

22. Tërheqja e detyruar dhe shmangia e masakrës mbi civilët

Në tërheqje e sipër, në Qafë të Milishevcit, në Bjeshkët e Isniqit, në atë vend ku kishin rënë në pritë dhjetëra djem e vajza të Kosovës që kalonin për t’iu bashkangjitur njësive të UÇK-së apo duke transportuar armë dhe furnizime të tjera, kemi kaluar pa probleme, pavarsisht se terreni ka qenë shumë i vështirë. Qenë marrë të gjitha masat e sigurimit të kolonës, e cila përpos ushtarëve dhe të plagosurve (mes tyre ka qenë edhe vëllai i Ramush Haradinajt) kishte edhe 4-5 mijë civlë që s’mund t’i braktisja maleve. Pararoja ka qenë e përbërë nga njësia speciale e Brigadës 131. Kemi mbërritur deri tek vendi i quajtur Huni i Magjupit. Aty na ka zënë nata. Konfiguracioni i tokës ka qenë tepër i thyer. Kam dhënë urdhër për një pushim deri në orët e para të mëngjesit.

Pararoja jonë të nesërmen në mëngjes ka rënë në pritë në vendin ku takohen kufinjtë e Kosovës, Shqipërisë dhe Malit të Zi dhe pas një shkëmbimi të fuqishëm zjarri kanë humbur jetën dy ushtarë, njëri nga Lubeniqi Shpetim Bobaj, tjetri nga Belegu Sadri Mehmet Vishaj. Pas kësaj prite kam komunikuar me Sali Çekun, Agim Ramadanin dhe Rrustem Berishën, të cilët ishin ngarkuar nga Shtabi Suprem të bënin pritjen e kolonës së luftëtarëve, civilëve dhe të plagosurve. Ata ndodheshin rreth 3-4 kilometra larg vendit, ku pararoja jonë kishte rënë në pritë. Praktikisht ata kanë qenë të vendosur përmbi Stanet e Stublës. Aty, ata kanë pritur disa ditë kolonën tonë. Kam urdhëruar një njësi tjetër t’i afrohej të ngjarjes, të bënte tërheqjen e të vrarëve dhe të bënte të mundur vëzhgimin e vendit dhe mundësisht çlirimin e rrugës. Njësia e dytë është komanduar nga eprori Skender Rexhahmetaj. Nga kjo njësi në luftime me shkiet, ka rënë luftëtari Xhevat Musliaj, nga Gllogjani.

Për një kohë shumë të shkurtër, armiku ka ndërhyrë nga ana e Malit të Zi, nga karaulli i Gjerovicës, me forca të reja, 12 kamionë me ushtarë që erdhën në përforcim të pritës dhe është vendosur në pozicione të fortifikuara dhe dominuese. Ka qenë shumë e vështirë të merrej aj kalim nën kontrolll, edhe pse armiku humbi dy ushtarë. Kuptova se ata ishin në pozitë më të favorizuar dhe do të mund të na shkaktonin humbje të mëdha. Kam mbledhur eprorët dhe kemi ardhur në përfundim se kalimi i asaj prite, për shkak të konfiguracionit të tokës, dominimit të pozicioneve të armikut do të ishte shumë i vështirë dhe me humbje. Menjëherë kam urdhëruar ndarjen e civilëve nga trupat ushtarake, duke i nisur bjeshkëve poshtë në drejtim të Malit të Zi. Bashkë me takam liruar edhe një pjesë të ushtarëve që i kishin të afërmit me vete. Kam komunikuar rishtas me Shtabin Suprem, Bujar Bukoshin dhe Xhafer Shatrin, duke i informuar për të gjithaveprimet e mia. Me trupat tjera kam vendosur të kthehem në drejtim të Rugovës.

Gjatë tërë natës kemi marshuar drejtë Rugovës. Rreth mëngjesit jemi takuar me komandantin e Shtabit të Rugovës dhe një pjesë të anëtarëve të këtij shtabi. Kemi vendosur që ushtarët të heqin uniformat dhe të dorzojnë armatimin. Armatimi i është dorëzuar kryetarit të LDK-së së Rugovës, Smajl Hajdari, që ishte edhe komandant i shtabit lokal bashkë me Sulejman Lajqin dhe ramiz Muriqin. Komandantit të Shtabit i është dorëzuar i gjithë armatimi i ushtarëve, ai as nuk është hedhur, as braktisur, por është depozituar në depot e shtabit të Rugovës. Këta njerëz kanë bërë mrekullira, pasi kanë shpëtuar jetën e shumë të plagosurve, të cilët i kanë transportuar për në Shqipëri dhe vende të tjera të sigurta.

Ushtarët kishin mbi 24 orë të paushqyer, pasi gjatë marshimit, jemi ushqyer veç me boronica bjeshkëve. Fshatarët e Rugovës kanë përgatitur ushqim dhe ka filluar organizimi i grupeve të vogla të ushtarëve të cilët do të përziheshin me civilët dhe do të largoheshin për në Shqipëri, ku do të rivendosnim kontaktet dhe do të fillonim riorganizimin e njësive tona. Kolegët e mikanë kërkuar që të largohesha i pari nga Rugova, por me thnë të drejtën më është dashur të këmbëngul jashtë mase deri sa i kam bindur se unë do të isha i fundit që do të largohesha, pasi të kisha marrë vesh se edhe ushtari i fundit gjendej i sigurtë. Lidhur me dorëzimin e armëve ka pasur spekullime. Unë u kam deklaruar të gjitha shtabeve të mbrojtjes territoriale të fshatrave se “ai është armatimi juaj, se, nëse ju tërhiqeni, ai armatim duhet të ruhet, të depozitohet në ndonjë vend të sigurt, pasi është pasuria e jauaja”. Unë e kam gjetur atë armatim në duart e tyre dhe pas tërheqjes e kam lënë përsëri në duart e tyre. Mënyra se si është vepruar me të është përgjegjësi personale e atyre që e kanë poseduar.
Pas tërheqjes time, duke parë sulmet që po më bëheshin, për ta informuar opinionin është lëshuar një kumtesë e Shtabit Suprem. Në kumtesë thuhet tekstualisht: “Tahir Zemaj nuk ka ikur, por është tërhequr me urdhër të Shtabit Suprem dhe të Qeverisë së republikës së Ksoovës, pas situatës së krijuar. Kushdo që thotë të kundërt e kësaj të vërtete, ka si qëllim thjesht njëllosjen e autoritetit dhe profesionalizimit të tij.”

[projekti21_dk]

23. Takimi i fundit me Ahmet Krasniqin

Rrjedhimisht, kam pritur aty me truprojet e mia, me mjeken e spitalit ushtarak Shehrije Sadriaj dhe zëvendësin tim Nazif Ramabaja. Kur jam informuar nga Shtabi Suprem se të gjithë eprorët dhe shumica dërmuese e ushtarëve kanë kaluar në Shqipëri kam vendosur të largohem edhe vetë bashkë me ata njerëz që përmenda.

Me ndihmën e Ramiz Muriçit dhe disa të tjerëve, kemi arritur të kalojmë kufirin dhe të hyjmë në Shqipëri ku jemi pritur nga Agim Mehmeti dhe Hilmi Nebihu. Ka pasur një çast vërtet shumë emocional nga takimi im me zotni Ahmet Krasniqin. Fillimisht u shpreh se ndjehej tepër i lumtur që po më shihte edhe një herë: “Të kam urdhëruar të futeshe në mes të zjarrit pa pasur mundësi të të ndihmoj !”, më tha. Këto fjalë ma kanë zbutur zemërimin. Në fakt isha përgatitur t’i “vërsulesha”, t’i thosha “po si komandant... e kështu e ashtu”. Premtimet nuk qenë realizuar, unë u kisha thënë qytetarëve të Kosovës se shumë shpejtë “ne do t’i shndërronim kuajt në kamiona dhe se ndihmat nuk do të ndaleshin”.

Menjëherë kemi filluar analizën e tërë veprimtarisë që kishim bërë deri në ato çaste. U informova për të gjitha problemet që kishin ndodhur që nga ngjarja e Komanit, ku Ahmet Krasniqi bashkë me një pjesë të Shtabit Suprem ndeshën në një grup banditësh që i kishin plaçkitur, më informuan për grabitjen që i ishte bërë zyrave të Ministrisë së Mbrojtjes, për presionet dhe çarmatimin e tij, bastisjet, tentimet për t’i arrestuar, bllokimin e furnizimeve me armatim etj. Aty ai ka thirrur Shefin e Sigurimit të Shtabit Suprem dhe i ka thënë: “Shikoni, mua mund të më ndodhë gjithçka, veç kini kujdes që Komandant Tahir Zemës të mos i ndodhë asgjë. “Kundër nesh kishte filluar një histeri shpifjesh nga më të egrat, nga më të paparashikueshmet. Veçanërisht propaganda negative ndaj meje kishte marrë përpjestime të çuditshme.

Çdo gabim i joni, sado i vogël dhe periferik, paraqitej si krim dhe tradhëti e madhe kombëtare. Momentalisht ato sulme qenë të drejtuara ndaj meje. Përpara se të tërhiqesha kam pasë lëshuar një komunikatë nga terreni ku kam shpejeguar arsyet e largimit tonë për t’i shpëtuar nga masakrimi 50-60 mijë njerëz. Në atë analizë kam kuptuar se pse nuk kishte ardhur armatimi, se ku e kishin bazën ngatërresat, incidentet dhe kurthet e ndyra që na kurdiseshin. Ishin po ai grup njerëzish që kishim takuar në Kosovë, që bashkë me Qeverinë Shqiptare kishin bllokuar, minuar gjithë përpjekjet tona për të formuar një ushtri profesioniste dhe të suksesshme në luftën kundër serbëve. Si ushtarak e kam pasur të vështirë t’i kuptoj këto gjëra, por po vëreja se në palën që na bënte karshillëk dominonte aspirata politike për eliminimin e institucioneve të Kosovës, në vend se të dominonte aspirata kombëtare për ta parë Kosovën të lir”nga thundrat serbe.

Shtabi Suprem dhe ministria e mbrojtjes kanë lexuar dekretin e dekorimit dhe të gradimit për mua dhe shumë eprorë dhe luftëtare të njësive tona, për kontributin që kishim dhënë gjatë asaj periudhe që kemi vepruar në Kosovë. Kam shprehur dëshirën që të hanim një darkë së bashku me të gjithë oficerët e Stabit Suprem dhe me zotni Krasniqin po ashtu edhe me oficerët që kishin qenë në luftë. Mbrëmjen që ishte caktuar kjo darkë, në orën tetë të mbrëmjes, shërbimi i sigurimit të Ministrisë së Mbrojtjes ka ndërhyrë dhe ka kërkuar që unë të mos merrja pjesë në atë darkë, dhe më është thënë se do të ishte më mirë të shkoja pranë Përfaqësisë së Republikës së Kosovës për të pushuar. Kemi rënë dakord dhe i kam thënë zotni Krasniqit se do të mund të shiheshim të nesërmen për të biseduar më gjatë. Kam shkuar në Përfaqësi, aty kam gjetur Iliaz Ramajlin, Muhamet Bicajn, Isa Mustafën.

Pasi kemi biseduar pë rreth një orë, kam rënë për të fjetur. Rreth orës 11 e 3 minuta më ka zgjzar nga gjumi një oficer që merrej me sigurimin e përfaqësisë, Xhevat Ibraj, dhe më ka dhënë lajmin për atentatin ndaj Ahmet Krasniqit. Kam kërkuar të shkoj menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk më kanë lejuar. Nuk mund ta besoja ! lajmi më ka tronditur aq shumë sa që nuk kam qenë në gjendje të kontrolloja valët e emocioneve dhe të dhimbjes që ndjeva. Kam menduar se Kosovës po i përgatitej një kurth i tmerrshëm, po i futej një thikë e helmuar pas shpine. I pari ministër i Mbrojtjes së Kosovës vritet në zemër të kryeqytetit të Shqipërisë !?

Kur njeriu ndodhet në fushën e betejës, nuk e di se me çfarë forcash u reziston dhembjeve të plagëve sa do të pamëshirëshme të jenë ato, veç në atë dhomë të Përfaqësisë së Kosovës në Tiranë, atë mesnatë të datës 21 shtator kam ndjerë që dhimbja po m’i bluante eshtart dhe nervat njëkohësisht. Thjesht qeshë shndërruar në një grumbull të madh e të paformë dhimbjeje. Mora vesh se trupin e të ndjerit e kishin dërguar në Spitalin Ushtarak por nuk kishte asnjë shpresë. Pak më vonë aty kanë ardhur Hilmi Nebihu, Agim Ramadani, Rrustem Berisha, Sali Çeku, Halil Bicaj, Agim Mehmeti. I kemi shprehur ngushëllimet njëri-tjetrit, kemi biseduar se si do të vepronim më tutje. Së pari ka qenë në pyetje se si do të bënim me varrimin, por edhe për probleme të tjera të vijimësisë së punëve. Nekishim humbur një njeri shumë të vyeshëm, kishim humbur Ministrin e Mbrojtjes, por lufta nuk kishte mbaruar, ajo duhej të vazhdonte deri në çlirimin e plotë të Kosovës.

[projekti21_dk]

24. Pengesa, akuza, atentate të dështuara !

Më urdhëruan të pushoja, vazhdon rrëfimin e tij kolonel tahir Zemaj, përkundër dëshirës time për të rifilluar menjëherë jetën në kazermën e Papajt, për të rivendosur kontaktet me ushtarët që kishin filluar të paraqiteshin çdo ditë.

Kanë qenë të caktuar dy eprorë Gani Gjukaj dhe esat Ademaj që të përcillnin ushtarët që paraqiteshin pranë Ministrisë së Mbrojtjes për në Popaj. Unë jam larguar për disa kohë nga Shqipëria, (ushëtimi me skaf drejt Italisë është një histori më vete). Pas disa ditëve jam lajmëruar tek Agim Mehmetaj dhe Halil Bicaj. Ata më thoshin se nuk ka ardhur koha për t’u kthyer. Bicaj, dikur u emrua Ministër i Mbrojtjes dhe unë kamqenë në pritje që ata të më thërrisnin. Kur pash se nuk e kishin ndërmend, por nuk e di se kur, atëherë vetë jam kthyer në Tiranë. Kur më kanë parë janë habitur dhe më kanë thënë se “qenkësha ngutur pasi akoma nuk ishte marrë asnjë vendim, akoma nuk ishin hartuar planet, strategjitë dhe taktikat e reja, se forcat gjendeshin akoma në mobilizim e sipër etj, se do të më duhej të prisja edhe pak, dhe e gjitha kjo për arsye të “sigurisë” sime.

Unë nuk i kisha hyrë kujt kurrë në borxh, nuk kisha shkelur mbi asnjë rregull, urdhër apo ligj të Republikës së Kosovës, gjatë luftës kisha bërë maksimumin për t’iu shmangur incidenteve, kisha luftuar kundër shkieve dhe kisha mbrojtur popullatën civile. Kush më akuzon qoftë edhe për gjënë më të vogël, hyn në borxh personal me mua, pasi përsa i përket veprimtarisë, jam i gatshëm të përgjigjem dhe të mabj përgjegjësi për të gjitha veprimet dhe mos veprimet e mia ushtarake, politike dhe morale. Gjyqin moral unë e kam fituar nga përkrahja e gjithanshme që më ka dhënë popullsia, qytetarët e Kosovës. Zemaj nuk ua ka bërë asnjëherë të njohur autorëve të këtij libri, faktet që ai ka, me arsyetimin se “ato nuk janë për botim, janë për në gjykatë”. Ajo ditë nuk do të jetë shumë e largët. Nuk është rastësi që shumica e njerëzve që akuzohen për krime dhe vepra të tjera penale gjatë luftës, ata që me veprimet dhe mosveprimet e veta kanë shkaktuar gjakderdhje, djegie dhe vjedhje, fill pas çlirimit të Kosovës kanë vrapuar të formojnë parti politike duke menduar se kështu fitojnë imunitet politik.

Megjithatë, për mua që atëherë, po bëhej gjithnjë e më e qartë selinja destruktive kishte fituar terren, kishte zënë vend të rëndësishme, paraqitej agresive dhe mjaft e rrezikshme ndaj njerëzve që nuk ndanin të njejtat pikëpamje me ta. Elementë të tillë i vërejta edhe pranë Ministrisë së Mbrojtjes. Po përpiqesha t’u bëja një lidheje organike gjitha ngjarjeve që kishin ndodhur, gjithë atyre që transmentonte televizioni i Tiranës, i cili ka luajtur një rol jashtëzakonisht përçarës, atyre që shkruheshin në shtyp dhe njohjeve të mia dhe vërejta se ata që luftonin për rrëzimin e qeverisë së Bukoshit në kohën që Kosova përgjakej nga shkiet, kishin avanczar mjaft. Jam munduar ta arsyetoj atë gjendje duke vlerësuar gatishmërinë e institucioneve tona për të krijuar një gjendje ballance dhe ekuilibri në të gjitha aspektet e mundshme, gjë që shpresohej se do të sillte çtensionim të situatës. Mjerisht, ata që ne i pranuam në gjirin tonë veç për të arritur pajtimin dhe shmangur përçarjen, penguan çdo inisiativë të përbashkët, ndërkohë që të nxirrnin sytë për të marrë mjete financiare apo logjistike.

Shumë komandantë janë financuar, duke u deklaruar se janë komandantë të kësaj njësie apo të atij regjioni. Në takim me kolegët e mi, duke e ditur se eprorët me të cilët kisha punuar më parë ishin në rrugë të zotit dhe të atdheut, vendosëm t’i përvishemi punës për përgatitjet ushtarake në Papaj. Veç, çdo tentim i imi për të shkuar në Papaj është penguar me gjithëfarëlloj justifikimi, si bie fjala nuk është e nevojshme, akoma nuk ka aq forca sa të kërkohet puna dhe përgjegjësia jote etj. Ata, siç duket kishin depërtuar deri edhe në hierarkinë e Ministrisë së Mbrojtjes duke e shpartalluar atë, pothuajse krejtësisht. Psh. Rrustem Berisha, financohej, pajisej dhe zbatonte një pjesë të urdhërave të Ministrisë, veç, siç është marrë vesh, pas bisedave e takimeve që ka pasur me Jakup Krasniqin, Azem Sylën e ndonjë tjetër, ka ndërruar qëndrimin, ka vepruar në krye të vet, nuk i ka informuar më eprorët e tij. Praktikisht ka vepruar pas shpinë së tyre. Unë mora në telefon në Papaj dhe i lajmërova se do të shkoja për një vizitë. Kisha vendosur të merrja përsipër të gjitha përgjegjësitë që kisha pasur. Ministria më tha se nuk ishte mirë të shkoja, por unèe e kisha vendosur.

Duke parë se diçka bluante nën dhe, bëra një dredhë të vogël. Nuk shkova në orën që kisha lajmëruar se do të gjendesha atje, por nja 8-9 orë më vonë. Në orën katër e gjysmë të mëngjesit, dy ditë para fillimit të Luftës në Koshare, jam futur në kazermë me tetë ushtarë. Kam kontaktuar me disa persona dhe ata më kanë treguar planin që ishte përgatitur “për të më pritur mua”. Një njësi nën komandën e njëfarë Nasim Haradinaj, të cilin unë nuk e njoh, ka pas përgatitur atentatin. Ushtarët e kishin marrë vesh dhe kishin ndërhyrë. Ishte krijuar një situatë shumë e rrezikshme. Me ndërhyrjen e disa eprorëve ishte shmangur gjakderdhja. U informova me detajerreth kësaj gjendje dhe duke mos dashur që problemet të ndërlikoheshin edhe më tej, jam tërhequr. Të nesërmen kam informuar Ministrinë e Mbrojtjes.

Atentate kundër meje kanë qenë përgatitur edhe më parë, gjatë kohës që kam qenë në Dukagjin. Faton Mehmetaj ka pasë futur një njeri, një ish bashkëpunëtor të serbëve, (për këtë atentat të dështuar ekziston një dosje e plotë), një njeri i fshatit Kosuriq për ta kryer atentatin. Ata kanë pasë vendosur të më vrisnin mua dhe Sali Çekun, të cilin gjatë gjithë kohës e kanë pasur problem. Donin ta eliminonin, ta largonin, sepse kishin shumë frikë nga potencialet e tij, nga njohjet e gjera, nga cilësitë dhe virtytet e tij. Ka pasur krime të tjera, për shembull vrasja e Sanie Balë, që është vrarë për motive të ulëta, për t’ia vjedhur disa deviza, (më vonë ata e akuzuan se ajo paskësh bashkëpunuar me serbët !). Pasi e kanë vrarë, e kanë djegur dhe hedhur në liqenin e Radoniqit. Janë vrarë një burrë e një grua dhe shumë të tjerë. Hetimin e këtyre ngjarjeve e kanë bërë organet e brigadës për zbulim dhe kundërzbulim. Ekzistojnë prova, dëshmi dhe dokumentacion i plotë rreth tyre. Sapo në Kosovë të rindërtohet një sistem i besueshëm drejtësie, ata që kanë vrarë e djegur në “emër të popullit”, kanë për të dhënë përgjigje në emër të po atij populli.







REPUBLIKA E KOSOVËS
UÇK – Brigada 131
Zonës III Operative
Baran 26.08.1998
KOMANDANTIT

Shenim zyrtar

I përpiluar nga ana puntorit operativ lidhur me përgaditjen e atentatit ndaj Komandantit të Zonës së III Operative-kolonel tahir ZEMAJ.

Siç jam informuar nga lidhja ime operative. Faton MEHMETAJ në cilësin e komesarit politik, i ka dhënë leje të përhershme qarkullimi në tërë Dukagjinin Sali SHKRELIT dhe djalit të tij nga fshati Kosuriq. Ky person sipas puntorit zyrtarë dhe tërë Lugut të Baranit ishte i njohur si bashkëpunëtor i ngusht i policisë serbe. Gjithashtu është bërë rehabilitimi i Sali Shkrelit dhe familjes së tij nga ana e Faton Mehmetajt, Metë Krasniqit dhe Dr. Dinë Krasniqit, në shtëpinë e Sali Shkrelit në fshatin Kusuriq në shtëpinë e Sali Shkrelit ku qëndruan me orë të tëra, për përgaditjen e atentatit ndaj Komandantit të zonës së tretë operative – Tahir zemajt. Në përgatitjen e atentatit kanë marrë pjesë vetëm Fatoni dhe Dina. Pas një kohe Salihu krijon miqësi të ngushtë me Metën dhe i tregon për detyrat e marra nga Faton Mehmetaj dhe gjitha imsirat për kryerjen e atentatit. Për të gjitha këto Meta e ka informuar puntorin operativ dhe ky i fundit e ka informuar Komandantin e brigadës 131 në Baran.

Komandanti i Brigadës 131 këto informata ia përcjell Komandantit Tahir Zemajt për të marrë masa kundër këtij plani.

***
Ky shënim zyrtarë është i përpiluar nga puntori operativ i Brigadës 131.


Këta persona ngatërrestar kishin arritur të fusnin një njësit të tyrin brenda kazermës gati me dhunë, duke pretenduar se edhe ata donin t’i bashkoheshin njësive tona. Në fakt qëllimi tyre, siç është reflektuar gjatë gjithë kohës, nuk ka qenë të luftojnë përkrah nesh, por të na përçajnë dhe të na sjellin probleme. Vendosa të krijoja një njësi të re për intervenime të shpejta. Në një objekt në Lezhë, fillova krijimin e njësisë së re. Ndërkohë kishte filluar lufta në Koshare.

Pas pak kohësh jam transferuar në Mamurras, ku numri i ushtarëve është rritur ndjeshëm si rezultat i përgjigjes që i është dhënë thirrjes për mobilizim. Ka pasur ushtarë shqiptarë që kishin ardhur nga të gjitha anët e botës, por edhe nga ata që më parë kishin luftuar në të gjithë Kosovën, nga Dukagjini, llapi, Drenica etj. Për katër –pesë ditë është plotësura Brigada “Mërgimi” me personel të kualifikuar ushtarak dhe me armatim të ri dhe funksional. Ai armatim që e kishim pritur prej kohësh, kishte ardhur së fundi. Në stërvitjen e trupave kanë ndihmuar edhe specialistë nga vendet e NATO-s, nga Norvegjia, Suedia, Gjermania etj. Ata qenë specialistë që në bashkëpunim me oficerët tanë i stërvisnin ushtarët për ndërhyrje të shpejta sipas modeleve më të avancuara perëndimore.

REPUBLIKA E KOSOVËS Sekter ushtarak
Ministria e Mbrojtjes Tejet Sekret
05. Nr.11 / 1- 1
Prishtinë 16.05.1999


Në bazë të nenit 52 paragrafi 2 të Dekretligjit të Mbrojtjes të Qeverisë së Republikës së Kosovës 01. Nr. 17/93 për emrimin e kuadrove në njësi, lëshoj këtë



U R D H Ë R

Me këtë urdhër caktohen eprorët të cilët do ti kryen detyrat në organizimin, aftësimin e njësive si dhe në momentin e caktuar të angazhohen me këto njësi në teritorin e Republikës së Kosovës


Komandant Tahir Zemaj – BESNIKU
Eprorët: Rustem Demaj
Burhan Jahiu
Sami Shabanaj
Shaban Shkreli
Bernard Përlaskaj
Izet Krasniqi – përkthyes për instruktorët Norvegjes e Suedes
Fazli Rugova
Ramadan Behluli
Shaban Morina
Bashkim Thaçi
Avni Kastrati
Sali Rexhaj
Ramadan Sadiku
Alush Myrtaj
Ramiz Muriqi
Sadri Lipaj



Ramadan Behluli pas angazhimit të brigadës MERGIMI në Teritorin e Republikës së Kosovës i mer kompetencat e repartit në Mamurës.


Ky urdhër hyn në Fuqi menjëher
Shtypur në tri Kopje Ministri i Mbrojtjës
- Arkivit (vula zyrtare) HALIL BICAJ
- 2 X njësisë

Edhe në Mamurras ka pasur një tentativë për të më bërë atentat, kjo ka qenë e treta me radhë pas asaj në Dukagjin dhe në Papaj. Siç kam përmendur, pranë njësive që kam drejtuar, gjithmonë kam krijuar organet e kundërzbulimit, të cilat më kanë informuar se në kazermën tonë do të vinin “dy ushtarë të rinj”, të ngarkuar për kryerjen e atentatit. Ata kanë ardhur dhe ne menjëherë i kemi vënë nën mbikqyerje. I kemi ndjekur veprimet e tyre deri në 4astin, kur ata kanë dashur të realizojnë punën e tyre të zezë, në bashkëveprim edhe “me forca” të tjera, jashtë kazermës.

“Ushtari” u ndalua dhe pa kurrfarë dhune ka pranuar, dhe haptas ka deklaruar se “urdhërin e kam marrë nga shtabi i përgjithshëm i UÇK-së « . Ky person, nga fshati Istog, fillimisht ka qenë i ngarkuar të survejonte Ministrinë e Mbrojtjes. Kjo është dokumentuar dhe e xhiruar. Personi tjetër i zënë bashkë me të, me mbiemër Ademaj nga fshati Vrellë, ka deklaruar se « qe i lumtur që e kishim zënë, pasi ai nuk kishte nga t’ia mbante pa e kryer atë punë”. Kam informuar Ministrinë e Mbrojtjes dhe ndaj tij ne nuk kemi marrë në atë kohë asnjë masë, ve4 e kemi dikumentuar rastin. Ai sot gjendet në shtëpinë e tij në Vrellë. Ai ka rrëfyer edhe për “instruksione dhe përgatitje të tjera”, por që deri më sot me sa di unë ato punë të zeza kanë mbetur në tentativë.

Ne vazhduam punën. Bujar Bukoshi me disa anëtarë të kabinetit të tij ka bërë inspektimin e njësisë dhe ka qenë i knaqur me nivelin e saj. Ne prisnim vetëmurdhërin për të hyrë në luftime. Urdhër që nuk erdhi kurrë dhe ka qenë një dëm i madh, pasi brigadat 131, 134 po luftonin në Koshare. Efektivat e tyre mbusheshin me ushtarë të pa stërvitur. Rrustem Berisha pranonte dhe fuste në luftime djem e vajza të papërvojë, gjë që ka sjellë edhe humbjen e shumë prej tyre. Ndërkohë, disa ushtarë dhe eprorë të cilët kishin qenë nën komandën time në Zonën e Tretë Operative gjatë luftës, më kanë pyetur se çfarë duhej të bënin pasi punët me rrustem Berishën kishin ndryshuar ? I kam këshilluar të luftonin krah përkrah me të tjerët, pasi ne ishim njëlloj, luftonim për të njëjtin qëllim dhe se nuk duhej t’ua vinim mendjen gjërave të vogla.

Brigadën “Mërgimi” nuk e urdhëroi askush të përfshihej në luftime, edhe pse dihej aftësia dhe kapacitetet e saj. Pas vrasjes së Agim Ramadanit, Rrustem Berisha ka tentuar të fshijë nga historia kontributin e brigadave 131, 134 si dhe të batalionit diversanto-vëzhgues “Delta”, duke i bashkuar dhe formuar vetëm një brigadë, me një numër të ri, 138 dhe duke i dhënë emrin e heroit Agim Ramadani. Nuk kishte asgjë të keqe që Brigada 131 dhe 134 të merrnin emrin e një prej eprorëve të tyre më të shquar, por rrustem Berisha tentonte të shuante nga faqja e dheut kontributin e tyre të mëparshëm, duke mohuar edhe një pjesë të kontributit të tij personal, veç si e si të akomodohej me rrethanat e reja. Megjithatë, pas daljes në opinion të emërtimeve të reja nuk kam bërë asnjë veprim, duke menduar se nuk qe e udhës të merresha me gjëra të tilla anësore, por edhe për shkak se ato brigada e kishin shkruar historinë e tyre, jo veç me dekrete, por edhe me gjakun e luftëtarëve të vet. Askush nuk mund të fshinte kontributin e tyre nga historia më e re e Kosovës.

Arsyeja se pse po i kushtoj vëmendje këtij detaji qëndron në faktin se dikush po përpiqej të përvetësonte punën tonë, të manipulonte me gjakun e të rënëve të brigadave tona, për t’i përdorur emrat e famshëm të Sali Çekut dhe Agim Ramadanit për kapital të mëvonshëm politik, deri edhe për shtrembërim të realitetit në dobi të interesave të ngushta të politikës së vet ditore. Njëkohësisht donin të përvetsonin kapitullin më heroik dhe më profesional të luftës në Kosovë, duke hedhur pluhur mbi përpjekjet serioze dhe kombëtare të institucioneve të republikës së Kosovës për të organizuar dhe drejtuar rezistencën e armatosur të popullit tonë.

Skema sa është e thjeshtë, është po aq kriminale. Etiketimet që i bëheshin Presidentit Rugova, vrasja e Fehmi Aganit, presionet ndaj Bujar Bukoshit, vrasja e Ahmet Krasniqit, deformimi që pësoi rrustem Berisha e disa të tjerë, shantazhi me shpifje dhe fyerje ndaj meje, të gjitha bashkë synonin të rrëzonin përdhe e të shkelnin mbi të gjitha përpjekjet, mundin dhe përkushtimin e Institucioneve të republikës së Kosovës për të mbrojtur qytetarët e saj. Njëkohësisht, kjo do të ndihmonte në ardhjen në pushtet të një garniture, e cila para dhe gjatë luftës ishte shprehur hapur se luftonte kundër Institucioneve të vozuara, të njohura dhe të respektuara nga populli i Kosovës.

[projekti21_dk]

25. Brigada "Mërgimi" rrethohet nga kalashët e Mejdanit dhe të Nanos !

Ndërkohë që Gjenerali Xhekson me oficerët e Ushtrisë Serbe nënshkruajnë marrëveshjen e kapitullimit të forcave serbe në Kumanovë, menjëherë Presidenti i Shqipërisë dhe Kryeministri i saj dolën me një deklaratë ku kërkohej "çarmatimi i njësive të Bujar Bukoshit, pasi ato rrezikonin pushtetin në Shqipëri"!! Thjeshtë kjo deklaratë , është e zonja të dëshmojë se kush e kishte dëmtuar dhe penguar luftën në Kosovë, se cila aleancë i kishte bërë puç përpjekjeve të jashtëzakonshme të institucioneve të Republikës së Kosovës për të organizuar dhe drejtuar një rezistencë dinjitoze ushtarake ndaj pushtuesit serb.

Një ditë më vonë, pas kësaj deklarate - rrëfen Tahir Zemaj - kazerma jonë në Mamurras është gjendur e rrethuar nga forca të shumta të ushtrisë dhe policisë së Qeverisë Shqiptare. Imagjinoni se çfarë gjendje shpirtërore mund të jenë gjendur ushtarët dhe oficerët e Brigadës "Mërgimi", që kishin ardhur nga të gjitha shtetet e botës për të luftuar për Kosovën e tyre, dhe në një mëngjes të bukur gjenden të rrethuar nga forcat e ushtrisë shqiptare ?!

Në bisedime me drejtuesit e atij "operacioni" dhe në marrëveshje me Ministrinë e Mbrojtjes dhe të Rendit të Shqipërisë dhe Ministrisë së Mbrojtjes, kemi arritur në përfundim që ne nuk do të dorzonim armatimin personal, deri në kalibrin 12.7 mm. Do t'u mbetej ushtarëve, dhe nëse ishte nevoja do t'ua dorzonim forcave të NATO-s dhe të magazinoheshin në Kosovë, pasi ishin pjesë e pasurisë së saj. Armatimin e rëndë : disa lloje topash, minahedhësish, raketash kemi vendosur që me Proçes-Verbal t'I falet Akademisë ushtarake të Shqipërisë.

Nga ana e Policisë Shqiptare është marrë angazhimi që ata të na shoqëronin deri nhë kufi për të na "mbrojtur" nga incidentet. Mua, me dekret, më kanë emëruar në një detyrë tjetër pranë Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës. Më është thënë që të nesërmen do të takoheshim mashkë me Presidentin e kryeministrin, me gjeneralin Xhekson.


Drejtimin e Brigadës e ka marrë zoti Fazli Rugova, zëvëndësi im. Brigada është nisur drejt veriut për të kaluar në Kosovë. Ndërkohë, ajo është braktisur nga policia ushtarake dhe ajo e rendit e Shqipërisë, që sipas marrëveshjes kishte marrë përsipër shoqërimin e saj deri në kufi, rrjedhimisht ata kanë rënë në një pritë të disa forcave policore - paramilitare afër Tropojës.

Megjithatë kanë mundur të depërtojnë pa luftime, pasi kam komunikuar drejt për drejt me komandantin e Brigadës dhe i kam thënë se, nëse pas pesë minutave nuk hapej rruga atë do ta hapnim ne me të gjithë fuqinë e zjarrit që posedonte brigada. Kam kërkuar të flas me drjetuesin e forcave policore paramilitare, ish shefin e komisariatit të Tropojës, haklaj, e kam informuar se ka një marrëveshje e ai më ka thënë se nuk e njihte atë marrëveshje. Atëherë i kam thënë se, nëse ai nuk i njihte eprorët e tij dhe marrëveshjet e nënshkruara prej tyre, ne do ta hapnim rrugën me zjarrë.

Pas kësaj ai më është përgjigjur që "ne qenkeshim vëllezër" dhe rruga është hapur pa pasur nevojë për shkëmbime zjarri. Në fakt brigada nuk kanë pasur atë itinerar që ka ndjekur. Ajo nuk ka pasur të shkojë fare në tropojë, pasi rruga mes Kukësit dhe Tropojës ndahet në qafë të Malit, në bjeshkët e Fushë Arrëzit.

Pikërisht aty ka filluar vënia në jetë e skenarit të ri ose e marrëveshjes së fshehtë për çarmatimin e plotë të Brigadës. Ja sepse zoti Ramë maraj me një pjesë të policisë Ushtarake të UÇK-së pranë Ministrisë së Mbrojtjes së republikës së Kosovës, nuk i ka shoqëruar trupat sipas marrëveshjes. Kam ndjerë se po luhej një lojë e ligë, pasi një pjesë e shtabit me policinë ushtarake kanë hyrë pa asnjë problem në Kosovë, nëpërmjet Kukësit, ndërsa trupat e brigadës kanë kaluar nëpër një kalvar shumë të gjatë. Ram Maraj duhet tashmë vetë të bëjë publik qëndrimin e tij, pse nuk i ka shoqëruar trupat sipas marrëveshjes, pse brigada "Mërgimi" ka devijuar rrugën, çfarë e ka penguar atë të paraqitet në orën e caktuar për fillimin e marshimit të Brigadës etj?

Pasi kanë kaluar pritën në hyrje të Bajram Currit, brigada ka marrë drejtimin e Qafë Luzhës, ka dalë në kam, Has, Krumë, Kukës, pastaj në Qafë të Morinës. Praktikisht ka bërë më shumë se 200 km rrugë të pa asfaltuar, malore, tepër të vështirë në vend se të kalonte sipas planit drejt në rrugën e Kukës-Prizren. Në tokën e Kosovës, brigada fillimisht është pritur nga KFOR-i gjerman, të cilit I është dorëzuar një pjesë tjetër e armatimit me proces-verbal.

Prej në Prizren brigada ka provuar një ferr të vërtet. Tashmë ishin "fitimtarët", ata që ushtruan dhunë mbi brigadën "Mërgimi", disa plehra që qenë organizuar dy-tre ditëve të fundit, si gjoja policia e UÇK-së e të tjera formacione më të vogëla që qenë formuar nëpër male e që kishin zbritur si çlirimtarë qyteteve e fshatrave të Kosovës. Duhet theksuar se ditëve të fundit janë formuar me dhjetëra njësi të tilla, me numra e emra, të cilat kishin një ditë apo dy që ishin kthyer në Kosovë, nga kampet apo nga bregdeti dhe pretendonin se kishin marrë pjesë në luftime për çlirimin e Kosovës !

Po të mos kishin qenë forcat gjermane, do të kishin ndodhur edhe incidente të përgjakshme. Edhe në Gjakovë ka pasur rrahje, fyerje, keqtrajtime deri në orën 24. Po ashtu ka ndodhur edhe në Pejë.

Forcat Italiane nuk kanë qenë të informuara mirë. Këtë gjë e kanë shfrytëzuar "policët" e UÇK-së. Aty është marrë e gjithë njësia dhe është dërguar në drejtim të Dashinocit me urdhër të Shatbit, se gjoja këto ishin bandat e Bujar Bukoshit dhe të Tahir Zemës. Në Ratishë është plaçkitur gjithë arsenali i ndërlidhjes, kamionët, paisjet e tjera automibilistike, çisterant, uniformat, të hollat personale etj. Në ish fabrikën e "Zastavës" kanë ndërhyrë forcart e KFOR-it italian dhe për fat deri në atë çast nuk ka pasur të vrarë.

Të nesërmen me përcjelljen e KFOR-it janë nisur për në Prishtinë ku edhe janë shpërndarë. Kjo rrugë për të hyrë në Kosovën e lirë, ka qenë shumë më e përgjakshme se marshimi i tri brigadave një vit më parë, kur Kosova gjendej e pushtuar nga forcat policore-ushtarake serbe. Nuk mund të harrohet kurrë, dhe dikush do të përgjigjet një ditë për pesë luftëtarët e kësaj brigade, Rexhë Osaj nga Deçani, Bashkim Balaj i Isniqit, Sinan Musaj nga Strellkci i Epërm, Ram Peja nga peja dhe Vesel Muriqi nga Rugova e Pejës, të cilët drejtonin automjete të kolonës e që janë marrë dhe dërguar në zyrën e "Prefektit të Pejës" një kushëri i Agim Çekut, Et'hem Çeku dhe të Ramush Haredinajt.

Aty ata jjanë rrahur barbarisht, u janë thyer brinjët, janë sharë e ofenduar, pastaj është urdhëruar : "të veprohet dhe të dërgohen atje ku duhet !". I kanë nisur në drejtim të Ratishit përsëri nën komandën e "togerit" dhe prej atij momenti nuk dihet më asgjë për ta. Më vonë nga ana e KFOR-it italian është bërë ekspertiza e vendit të ngjarjes, pasi sipas dëshmitarit që ka mbetur gjallë, Vesel Muriqit, ata mund të jenë ekzekutuar. Veseli ka dëshmuar edhe për ato skena të tmerrshme që kanë ndodhur në zyrën e Et'hem Çekut dhe Ramush haredinajt.

Të gjithë ushtarët e tjerë nuk kanë mundur të inkuadrohen asnjëherë, disa prej tyre janë urdhëruar të paraqiten pranë komandave lokale për t'u marrë në pyetje dhe për të dëshmuar prezencën, një imitim i shëmtuar i skemave të policisë serbe. Të gjitha këto gjëra po dokumentohen dhe po përgatiten akuza të mbështetura ligjërisht dhe nuk do të jetë e largët dita që personat përgjegjës do të japin llogari dhe nuk do të jetë e largët dita që personat përgjegjës do të japin llogari për këto sjellje barbare. Tashmë po merret vesh më së miri se kush ishin ata që luftuan për çlirimin e atdheut.

Ata që dikur i shisnin mend popullit se duke qenë bij të tij nuk kishin nevojë për grada dhe për akademi për ta çliruar Kosovën, sot janë vetëgraduar, gjeneralë e nën gjeneralë, kolonelë e marshallë, veç gjeneralisim nuk ka sot në Kosovë. Gjatë gjithë luftës në Kosovë, ka pasur vetëm dy beteja, ajo e Loxhës dhe e Kosharës, nuk duhet ngatërruar pritat apo ndonjë shkrepje armësh me beteja, as marrja e ndonjë poste policie me dy-tre policë, as bombardimet e serbëve ndaj popullsisë civile. Beteja të mirëfillta me luftëtarë të rreshtuar në front, ka pasur vetëm dy, ato që i përmenda.
Eprorët dhe luftëtarët që morën pjesë këto dy beteja dhe që u flijuan nuk janë graduar, janë graduar njerëz të tjerë. Në fund të fundit është e nevojshme të marrim vesh se ku e kishin hallin ata njerëz, çfarë qëllimi kishin, ta digjnin Kosovèn bashkë me forcat serbe, apo ta çlironin atë bashkë me ne ??

Sot është fakt që njerëzit po zgjohen, ata e njohin të vërtetën, ne kemi borxh të ofrojmë dëshmië tona me qëllim që pejsazhi tragjik, por edhe heroik i Luftës së Kosovës të ndriçohet sa më mirë që të jetë e mundur, me qëllim që t'u lëmë brezave dëshmi të pakontestueshme. Vetëm kështu ata do të mund të korrigjojnë gabimet tona pa i përsëritur ato.

[projekti21_dk]

26. Gra dhe vajza, luftëtare të Kosovës

Pas formimit të Zonës së Trtë Operative, sidomos në brigadën 134 ka pasur një numër të konsiderueshëm grash dhe vajzash të cilat kanë dhënë një kontribut shumë të çmueshëm në luftë. Disa prej tyre kanë qenë me të fejuarit e tyre, disa të tjera me vllezërit apo prindin e vet.
Një luftëtare nga Obiliqi, Arjeta Aliu ka qenë me bashkëshortin e saj dhe i kishte lënë tre fëmijë në shtëpi. Ka qenë edhe një vajzë, Sabahatë Tolaj, e cila kishte kryer shkollën e mesme ushtarake në drejtimin kundërajror dhe që gjatë luftës ka qenë në detyrën e ndihmës komandantit për Logjistikë.
Dykë Llullaku ka qenë shefe e zyrës së mobilizimit, disa të tjera kanë kryer detyrat e ndërlidhjes, por ato kanë marrë pjesë aktive drejtpërdrejt edhe në luftime. Përgjat dy ditëve që forcat kanë qenë në pozicione, në mbrojtje të fshatrave të Lugut të Baranit, megjithëse unë si komandant kam kërkuar që vajzat dhe gratë të zëvëndsoheshin, ato kanë këmbëngulur dhe i kanë ruajtur pozicionet e tyre.
Asnjëherë nuk kam vënë re që ndonjëra prej tyre t’i shmangej urdhrave apo detyrimeve të tjera ushtarake. Ato kanë pasur sukses edhe në stërvitje, gjatë gjuajtjeve luftarake, kanë qenë të përfshira në njësitë operative, në policinë ushtarake dhe kudo, vetëm tre prej tyre kanë punuar në administratën e njësive dhe të Shtabit tonë. Të gjitha mjeket dhe infermieret gjatë luftimeve kanë kryer një mision humanitar dhe luftarak shumë të rëndësishëm. Me sakrifica mbinjerëzore, ditën e natën kanë qëndruar te koka e të plagosurve duke u ardhur në ndihmë, duke i mjekuar.

Në betejën e Logjës ka marrë pjesë një luftëtare me emrin Shema, e cila ka luftuar për 20 orë, pas beteje ka përgatitur ushqimin për rreth 300 luftëtarë. Roli i tyre në luftë – shton kolonel Zemaj – nuk mund të kufizohet veç me pjesëmarrjen e tyre të drejtëpërdrejtë në luftime. Gratë dhe vajzat, nënat dhe motrat shqiptare në Rrafshin e Dukagjinit e të tërë Kosovës, kanë dhënë një kontribut jashtëzakonisht të madh në të gjithë rezistencën tonë dhe është e pamundshme të përshkruhet me pak fjalë kontributi i tyre, sa do të mira qofshin ato. Kontributi i tyre përbën subjekt të veçant për një libër tjetër, pasi është një kapitull më vete i historisë sonë.

[projekti21_dk]

27. Përgjigje akuzave nëpërmjet një interviste

I pyetur nga Naim Kelmendi në një intervistë për gazetën “Bota Sot” se, si u përgjigjet Tahir Zemaj akuzave që ia bënte një rrymë politike brenda UÇK-së për “tradhti kombëtare”, zoti Zemaj është përgjigjur se “ato akuza janë të fabrikuara” nga frika e atyre që nuk donin që ushtrinë tonë ta drejtonte profesionalizmi, frikë e cila ka ekzistuar para hyrjes, gjatë kohës së qëndrimit në Kosovë dhe më vonë. Ata i frikësoheshin profesionalizimit, sepse e ndjenin se do të dilnin jashtë loje, nuk do të mund t’i arrinin qëllimet e veta egoiste për pushtet.

Gazetari ka këmbëngulur më tej duke i kërkuar shpjegime rreth tërheqjes së tij dhe zoti Zemaj ka thënë: Veprimi i tërheqjes ka qenë i kushtëzuar nga “kërcnimi për një katastrofë totale që i bëhej një numri prej 60 mijë banorësh”. Pra, njerëzish, kombëtarisht dhe ushtarakisht i justifikuar – ai veprim nuk mund të përbëjë bazë për asnjëfarë lloj akuze aq më pak tradhtie. Siç ka dëshmuar Kolonel Zmaj në atë intervistë, vendimet nuk janë marrë sipas dëshirës së tij, apo kokë më vete, por në mënyrë kolegjiale dhe me sugjerim të Shtabit Suprem. Intervistuesi ka kërkuar pastaj të dijë nëse zoti Zemaj mund të fliste për suksese gjatë kohës së luftimeve, në kontekst të organizimit dhe udhëheqjes së luftës në rrafshin e Dukagjinit ? Duke iu përgjigjur kësaj pyetje tahir Zemaj thekson: “ Eshtë mëkat të tentohet të injorohen sukseset që janë arritur (kryer) jo thjesht nga ana ime, por sidomos nga ushtarët dhe eprorët që kanë luftuar.

Do të përmendja luftën e Loxhës, mbrojtjen e Llukës etj. Të ndalemi pak tek Loxha, mund të them se kreu i ushtrisë jugosllave ka shkarkuar personat më të lartë ushtarak për shkak të dështimit të tyre në Loxhë. Pra ka pasur (nga ana jonë) organizim të mirëfilltë me tërë forcat ushtarake, është bërë një luftë ku janë përfshirë të gjitha aspektet e artit luftarak dhe me suksesin më të lartë janë kryer operacione luftarake brenda 18-20 orëve sa edhe ka zgjatur beteja. “Në vijim ai pyet “se deri kur njerëzit do të merren me atë tërheqje taktike, të organizuar dhe me plan operativ të miratuar, veç si e si për t’i shpëtuar nga masakra 60 mijë njerëz të koncentruar në ato fshatra ?”. Më vonë zoti Zemaj është shprehur se “Janë të tjerë ata që kanë sakrifikuar popullsinë civile, duke provokuar aksione diversante të pastudiuara (nuk guxoj të them se mund të kenë qenë të koordinuara me serbët) veç se si e si të bien në sy se janë duke bërë diçka, që ditën kur do të ndaheshin trofetë, ata të kishin vend në tryezën e fitimtarëve, pa llogaritur se sa qindra njerëz mund ta kenë humbur jetën si rezultat i veprimeve të tyre të papjekura, shpesh edhe aventureske, sa shtëpi dhe fshatra janë djegur e shkatërruar, veç që ata (garnitura e komisarëve që më akuzon) të dëshmonin se ishin “duke luftuar” !

Dhe është vërtet interesant të vërehet se si “shtabsat” kanë shpëtuar të gjithë gjallë, me përjashtim të atyre që sipas New York Time-sit, thuhet se i kanë eliminuar vetë, pa u hyrë ferra në këmbë asnjërit, ndërkohë që në njësitë e tyre, të përbëra nga djemë e vajza të Kosovës, që veç dëshirën e kishin të madhe për të luftuar dhe kallashnikovin që ua shisnin me pare në dorë, kanë humbur jetën me dhjetëra e qindra, të tillë.

Një prej arsyeve për humbje të tilla, më kryesorja, duhet kërkuar tek paaftësia ushtarake e “komandantëve dhe komisarëve”., shumë prej të cilëve kishin rrokur pushkën për ta rrëzuar pushtetin e Rugovës dhe të Bukoshit, ndërkohë që Kosova digjej flakë tej e mbanë nga serbët. Kësi komandantësh praktikonin urdhërin “ përpara djema”, ndërkohë që në njësitë e specializuara dhe të drejtuara nga profesionistët urdhërohej: “Pas meje, në sulm ! “ Ky ndryshim, në dukje i vogël në fakt shpejegon se si Brigadat 131, 133, 134 kanë humbur gjithë ata eprorë, ndërsa çetat e komisarëve humbnin përgjithësisht veç ushtarë.

Në intervistën e cituar Zemaj përmend emrin e njëfar Bilal Hadërgjonaj, një njeri që “pasi regjistrohet në akademinë ushtarake, përjashtohet për shkak të problemeve nuro-psikike”, e që është edhe kallauzi i akuzave bashkë me një rreshter, Bislim Zyrapin, eksperti më i fortë ushtarak (!) i Shtabit të Përgjithshëm ! “Ky farë Zyrapi le të ankohet edhe njëherë me Mahir Hasanin, është shprehur në një intervistë për “Botën Sot” (25 mars 2000) dhe të kujtojnë “ditët e lumtura” kur dëshmonin sipas oreksit të prokurorëve ushtarak në gjyqet e montuara serbe kundër oficerëve shqiptarë në Sarajevë”.

Tashmë, zotni Zemaj sqaron se akuzat e tyre nuk bëhen thjesht për xhelozi profesionale, prapavija politike e tyre duket nga kampi në të cilin bëjnë pjesë këta dy persona. Nga ai kamp që kishte vendosur me çdo kusht ta rrëzonte qeverinë ! Ndërsa për Naim Malokun ai nuk dëshiron të flas më, pasi ai në kulmin e sinqeritetit apo të shtirjes më të ligë, kur ka qenë i plagosur, i ka deklaruar Zemës se “nuk kam pasur mundësi të veproj ndryshe, kam qenë i kërcënuar fizikisht, i rrahur, prandaj për këtë arsye kam vepruar kështu” Këto fjalë – sqaron Zemaj janë thënë në prani të 24 oficerëve dhe janë të regjistruara. Veç e kam të vështirë, është shprehur Zemaj në intervistën e cekur, të kuptoj se si ky njeri del sot e thotë se Tahir Zemaj e ka humbur luftën në Kosovë ?

Tahir Zemaj nuk e ka humbur asnjë betejë, le më luftën në Kosovë. “Ai (Naim Maloku) mund të mirret me politikë dhe shumë mirë që ka filluar të merret me këtë zeje,... sepse dështimet e tij në artin luftarak janë totale dhe s’mund të thirret kurrë më në aftësitë e tij ushtarake”. “Mjafton vetëm fakti që gjatë hyrjes së tij në Kosovë ai ka humbur 35 ushtarë, akoma pa mundur të shkrepin një pushkë për Kosovën. Kjo ka qenë një humbje e rëndë, luftërat vërtetë kanë humbje, por kur vjen puna tek luftëtarët numri i tyre duhet të jetë të paktën i ekuilibruar në të dy anët. Ndryshe qëndron puna me popullsinë civile.

Pushtuesi ka mundësi të vras më shumë civilë, pasi ata mbeten shpesh herë të zbuluar, edhe pse kjo gjë, vrasje e civilëve, bie në kundërshtim me të gjitha konventat dhe protokollet ndërkombëtare të luftrave”. Eshtë e pabesueshme veç shumë prej komandatëve të tipit komisar politik, nuk e kanë pasur problem se sa ushtarë vriteshin, madje ata besonin verbërisht, aq më heroike do të qenë betejat e tyre e aq më shumë mund të shisninh mend se kanë luftuar. Trimëria dhe heroizmi në fakt vihen më së miri në spikam, aty ku vriten ushtarët e armikut. Kjo psikologji stalinisto-sllave, e kopjuar nga shifrat e stërzmadhuara të humbjeve të Bashkimit Sovjetik dhe Jugosllavisë gjatë luftës së Dytë Botërore, është psikologji e viktimës, tipar që nuk gjendet tek shqiptarët, veç tek ata që u është injektuar nga ideologjia sllave.

…

...dhe rrëfimi do të vazhdonte edhe më gjatë, por Tahir Zemaj ndalet e thotë se “shumë gjëra nuk është akoma momenti për t’i thënë, për t’i bërë publike. Disa prej tyre vetë koha ka për t’i kthjelluar, për disa të tjera, qytetarët e Kosovës do të kërkojnë llogari. Prapa mjegullës, tymit dhe errësirës së luftës kanë dëshirë të fshihen vetëm ata që kanë marrë pjesë në luftë jo në përgjigje të thirrjes dhe rënkimeve të atdheut, por që e kanë parë atë si shans për të fituar poste, grada, para. Ata që planifikonin konstruktimin e një zgjedhje të re për popullin shqiptar të Kosovës.

...KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ e “Fjala nuk ban mort” thuhet në kodin e vjetër juridik të shqiptarëve, në Kanunin e Lek Dukagjinit duke e lënë hapur shtegun për të vepruar e luftuar, shpjeguar e folur për të vërtetat e luftës sa herë të jetë e nevojshme.

[projekti21_dk]

28. NJË PASËTHËNIE EDHE PSE E PANEVOJSHME

”Unë kam qenë dhe jam plotësisht i ndërgjegjshëm që jeta është shumë më e pavlefshme se sa vdekja, kur një okupator i huaj e mabn tokën dhe popullin tim të pushtuar!”
Tahir Zemaj


Lufta po i afrohej Kosovës me shpejtësi marramendëse. Ashtu siç i afrohet objektivit një predhë e komanduar me rreze lazër. Kosova nuk qe para alternativës të bënte apo të mos bënte luftë, por si ta bënte atë ? Kosova kishte traditën e vet të luftërave me gjithë ata pushtues, kishte fitoret e përkohshme dhe humbjet, rënjet e gjata nënë robëri. Ajo kishte një traditë të pasur, të përgjakshme luftërash me komitë e me ilegalë, traditë e mbushur me heronj individual të cilët qenë shuar burgjeve apo vrarë grykave të përrojeve. Përmes atyre humbjeve dhe vuajtjeve ajo kishte pasuruar repertorin e këngëve të trimërisë dhe kishte ruajtur farën e lirisë dhe të revoltës. Historia e rezistencës e pas Luftës së Dytë Botërore qe shënuar fillimisht me eleminimin e njëpasnjëshëm të të gjithë qëndrestarëve nacionalist dhe më vonë u mbush dëng me disident enverist, që e luftonin regjimin titist nga pozitat e “shëndosha” të marksizëm-leninizmit, një specie e veçantë luftëtarësh që aspironin të zëvendësonin pushtimin e mjeshtrit me diktaturën e çirakut të tij, veç që ky i fundit, ndryshe nga i pari fliste shqip.

Fundi i viteve ’80-të e deri në vitin 1997, pothuajse një dekadë u karakterizua nga një represion i shtuar komunisto-fashist shkinor dhe arriti kulmin në vitin 1998-99, kur filloi realizimi i planit të deportimit total të popullsisë shqiptare nga trojet e veta në Kosovë. Në këtë kohë Kosovës iu imponua rezistenca totale dhe pavarësisht nga rrahagjoksjet folklorike, sikur të mos kishte ndërhyrë NATO-ja, ajo do të banohej sot nga njëqindmijë shkiet e ngulur aty kohë pas kohe. Ky vlerësim sigurisht që nuk i pëlqen shumëkujtë. Të vërtetat shpesh herë nuk na pëlqejnë, por kjo nuk është e keqja e së vërtetës, por dobësia jonë. Kosova hyri në luftë e papërgatitur si duhet, pak për faj të saj e pak për shkak të rrethanave në të cilat ndodhej.

Edhe një rrethanë lehtësuese, ekzistenca e një shteti shqiptar në kufijt e Kosovës, që gjithmonë ka qenë llogaritur “në favor”, nga strategët dhe idealistët luftarak të Kosovës, u shemb brenda tre muajve nga sulmet e koordinuara të një konspiracioni greko-sllavo-komunist, duke lënë pas vetes një shkretëtirë me njerëz të dëshpruar e të armatosur. Ata nxirrnin zemërimin e tyre duke gjuajtur në drejtim të qiellit, sikur donin ta vrisnin vet Zotin që kishte pranuar degradimin e tyre deri në atë gjendje. Nga ana tjetër, ai militarizim total i popullsisë, ku njerëzit edhe pse nuk e kishin të sigurtë bukën e përditshme, ruanin mënjanë miliona fishekë, automatike dhe armë të tjera këmbësorie, deri edhe raketa moderne ruse e kineze, solli si rrjedhojë armatosjen edhe të shumë njerëzve në Kosovë, të cilët i blenë ato armë, fillimisht me çmime simbolike. Nga ana tjetër, bërthamat e para të rezistencës së armatosur në Kosovë, siç dëshmohet edhe në këtë libër, qenë formuar mjaft herët dhe qenë pikërisht ato që shërbyen si pikë e kondensimit dhe formimit të njësive të mëvonshme të përgatitura ushtarakisht.. Siç edhe pritej, përveç këtyre njerëzve, siç qenë Adem Jashari, Zahir Pajaziti, Sali Çeku e të tjerë, armët ranë edhe në duart e shumëkujt, të cilët u trimëruan, u bashkuan në grupe të vogla rezistence prej tre-katër vetësh dhe u vetëshpallën komandantë.
Bajraktarizmi dhe sedra e sëmurë si dhe sëmundja e kuqe nga e cila u infektuan shumë shpejt, nuk i lejoi shumë prej këtyre komandantëve që t’i hiqnin “gradat” as atëherë kur u detyruan të largoheshin nga territoret e çliruara” dhe të strehoheshin bashkë me gra, fëmijë e pleq, rreth e rrotull Kosovës që po digjej. Kanë qenë po këta që e kishin hapur luftën në dy fronte, kundër okupatorit dhe armiqve të brendshëm. Në rast se kundër okupatorit nuk patën shans të tregojnë ndonjë sukses të dukshëm, me përjashtim të ndonjë aksioni diversant, bazuar në guxim personal, në frontin tjetër ata vranë “bashkëpuntorë të armikut” në emër të popullit pa asnjëfarë rregulli dhe ndonjë dëshmie të bazuar në fakte. Ka qenë ndoshta kjo psikozë e eleminimeve, që ka krijuar ato dobësi në rekrutimin e lutëtarëve nga radhët e të rinjëve që ndodheshin në Kosovë.

Ekranet e huaja transmentonin lajme nga më të çuditshmet, p.sh. dhjetëra e qindra të rinj shqiptarë që jetonin në Perëndim u nisën drejt Kosovës për të luftuar për të, ndërkohë që në kampet e të deportuarve, radha e burrave dhe djemve që shtyheshin për të ikur në Kanada, Zelandë, Amerikë dhe Finlandë qe e pafund. Ndoshta, ata që iknin, e dinin se çfarë Shtabesh e drejtonin luftën, ndërsa ata që hynin në Kosovë nuk kishin informacione të tilla, ata qenë të dehur nga “sukseset” e propagandës së RTSH-së. Ata që po e braktisnin Kosovën, siç duket kishin dëgjuar për letrën e Sali Veselit në të cilën paralajmëroheshin brigadat 131, 134, 133, për të mos avancuar në drejtim të Isniqit, “ pasi do të ndeshnin në rezistencë”! Në rezistencën e kujt ? Kush do të rezistonte kundër kujt ? Në emër të cilit ideal, cilit motiv ? Pastaj me deklaratën e Thaçit: “Do të luftoj kundër teje Tahir Zemaj, si kundër shkaut”! Ata siç duket kishin dëgjuar për eliminimet e turpshme në radhët e UÇK-së, për të cilat më vonë u shkrua edhe në “New Jork Times”.

Thirrjet për bashkim dhe koordinim të përpjekjeve që vinin nga të gjitha anët, nga të gjitha zemrat e shqiptarëve dhe dashamirëve të tyre, kishin ndeshur në veshë të shurdhër, të atyre që ia “kishin ba benë Rugovës” nëpër bannhof-et e Perëndimit, përpara se t’ia bënin Millosheviçit. Të atyre që e kishin më të shenjtë kadavrën politike dhe njerëzore të Enver Hoxhës, se sa fatin e Kosovës dhe njerëzve të saj. Thonë se Tahir zemaj nuk qe trembur para kërcnimesh të tilla (ata që kanë luftuar me të shpjegojnë se tahir Zemaj nuk e njeh atë ndjesi njerëzore që thirret frikë), por qe trishtuar dhe zhgënjyer për vdekje. Të gjitha nismat e ndërmarra nga Shtabi Suprem i Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës dhe nga Qeveria e saj në egzil, për të ulur tensionet, për të rritur kohezionin dhe fleksibilitetin e trupave të UÇK-së, përpjekjet për të inkuadruar nëpër njësitë luftarake oficerë dhe specialistë, për të ndihmuar në logjistikë dhe mjete financiare e të tjera, u përkthyen nga komandantët pa grada që sot janë bërë gjeneralë, lejtnantë, marshallë e kushedi se çka tjetër si dobësi, si kompleks faji, si detyrim që po të mos plotësohej, ata do të dinin se si do të vepronin.

Në fakt ata vepruan pa ndryshuar as pikë, as presje, sipas planit të parashikuar, plan të cilin e hartuan me ndihmën e komisarëve shqiptarë nga Tirana, siç kishin bërë këta të fundit gjatë Luftës së Dytë Botërore nën udhëheqjen e komisarëve shkie e cernagoras. Ajo që paralajmërohej si rrezik i madh, indoktrinimi politik i luftëtarëve të atdheut ndodhi, dhe ka qenë thjesht tërheqja e njërës palë, tërheqje, që qytetarët e Kosovës si gjatë luftës edhe sot e gjithë ditën po e paguajnë shtrenjtë, por që megjithatë, e ka shmangur me të keqen. Në fund të fundit del se ajo tërheqje dhe pritje për kompromise të thella ka qenë një veprim shumë i matur dhe me përgjegjësi kombëtare, pasi shmangu luftën frontale civile në Kosovë. Shenja dhe dëshmia më e pakundërshtueshme se një gjë e tillë do të ndodhte ka qenë marshimi tragjik i Brigadës “Mërgimi”, e cila u prit si ushtri agresore nga rrugaçët e sapokthyer nga pushimet dhe që kishin blerë 15 marka një uniformë me lara dhe me simbole të UÇK-së, veç pak ditë para hyrjes së forcave të NATO-s. Thirrjet për shuarjen e partive tradicionale, thirrje që dukeshin të pafajshme dhe të bazuaranë situatën dramatike që po kalonte Kosova, çuditërisht u shoqëruan me formim partishë të reja, të cilat u grumbulluan nën udhëheqjen e një shoku akademik !

Këtyre partive u lejohej të armatoseshin, të luftonin pë një “botë të re”, ndërkohë që forcave tjera politike nuk u lejohej të luftonin as për atdhe. Ka dëshmi dhe të dhëna të bollshme, që luftëtarët e atdheut që hynin në Shqipëri për t’u përgatitur për luftë, seleksionoheshin nga komisarët e partive të LPK-së dhe LBD-së, në bazë të devocionit politik ndaj partive të tyre, dhe të “papërshtatshmit” kalonin në duart e disa njësive të turpshme të quajtura Policia Ushtarake e UÇK-së, një farë organizimi terrorizues i mbushur me ekspertë të ish-sigurimit shqiptarë të Enver Hoxhës. Situata në të cilën partitë formojnë krahët e tyre të armatosur është sitiuata e luftës civile, e cila nuk ka ndodhur në Kosovë, në përmasa të mëdha të paktën, për shkak siç thamë të tërheqjes së partisë tradicionale të shqiptarëve, LDK-së dhe për shkak se represioni serb qe aq i madh, sa nga Kosova u larguan dy të tretat e popullsisë së saj.

Që ajo nuk ka vazhduar më tej edhe pas çlirimit, në formën e luftës së klasave si në Shqipëri, falenderimi u takon ushtarëve të NATO-s që ndërhynë shpejt dhe i neutralizuan ekstremizmat, po aq sa edhe rezistencës dhe pjekurisë madhështore që tregojnë në raste të tilla qytetarët shqiptarë. Megjithatë ekzekutimi i listave vazhdon edhe sot e kësaj dite, nën dhe, me vrasje e eliminime të tipit mafioz, Ky tekst si fjalëmbyllje nuk synon e as guxon të deheroizoj aktet e burrnisë dhe të dinjitetit, të qëndresës dhe luftës së vendosur që kanë bërë qindra e qindra djem e vajza të Kosovës, pavarësisht se nën komandën e kujt kanë qenë, e që dhanë edhe jetën që Kosovës t’i rikthehet liria pas kaq shekujsh, t’i rikthehet mvetësia e mohuar prej kaq kohe, t’i kthehet dinjiteti i nëpërkëmbur aq keq, në fund të fundit t’i hapet rruga e jetës normale, të krijojë shoqërinë e saj demokratike dhe shtetin e së drejtës. Askush nuk mund t’ia mohojë dimensionin e heroizmit asaj qëndrese të pashembullt, përballë një agresori aq të armatosur e aq të çmendur, viktimë e të cilit u bënë mijëra qytetarë të Kosovës. Nuk i shkon kujt bira e mendjes të mohojë atë rezistencë personale të qytetarëve të saj, as përpjekjet për të organizuar e disiplinuar njësitë mbrojtëse të UÇK-së, të cilat vërtet erdhën e u rritën, u poqën dhe gati po shndrroheshin në faktor të rëndësishëm në ekuilibrin ushtarak në terren ditëve të fundit të luftës. UÇK-ja lindi si ushtri rezistence ndaj dhunës serbe. Ajo ka pasur gabimet e veta, si çdo lëvizje tjetër për çlirim kombëtar në të gjithë botën. Ajo luftoi për dinjitetin dhe lirinë e shqiptarëve.

Përpjekjet e saj qenë mbinjerëzore, sakrificat e shumë luftëtarëve të saj, sublime. Ajo ka hyrë në historinë e re të kombit shqiptarë si ushtria e parë e organizuar dhe dinjitoze, si ushtri kombëtare që i kontriboi çlirimit të Kosovës. Të tillë duhet ta ruajmë në kujtesën, të tillë duhet ta përshkruajmë edhe në historinë tonë. Përndryshe bëjmë një gabim, të cilin nuk do të na e falin lehtë brezat që vijnë. Vet ky libër, i bën jehonë trimërisë, mençurisë dhe përgjegjësisë që morën mbi vete luftëtarët dhe eprorët e asaj pjese të UÇK-së, aktivitetin e së cilës merr përsipër ta pasqyrojë. Veç askush nuk mund të na e mbyllë gojën, as sot, as kurrë, për të dëshmuar e shqiptuar të vërtetat e luftës, si themel mbi të cilin do të ndërtohet paqja dhe e ardhmja e Kosovës. Gjërat duhen shqiptuar me atë emër që kanë, me atë formë që janë paraqitur atëherë, edhe pse sot kanë marrë tjetër ngjyrë. I duhet dhënë fund njëherë e mirë përpunimit të fakteve për hirë të përpunimit të opinionit. Faktet dhe të vërtetat të thuhen ashtu siç ishin, njerëzit kanë të drejtë të ndryshojnë, siç edhe kanë të drejtë t’i kërkojnë falje opinionit për gabimet që kanë bërë. Në se ato nuk kanë qenë gabime, por vlersohen si krime, atëherë duhet të përgjigjen për to. Drejtësia vonon por nuk harron. Zoti është i madh, dhe nuk harron kurrë. Sikur të na kishte harruar ne shquptarëve, akoma do të ishim nën çizmen e shkieve.

2
Titulli i këtij libri, “Kështu foli Tahir Zemaj” ka dy domethënie. Fillimisht duhet sqaruar se ai është një përshtatje e titullit të librit të famshëm të Fredrih Niçes, “Kështu foli Zarathustra”. Në atë libër me gojën e Zarathustrës, personazhit të tij kryesor, Niçe shqipton disa të vërteta filizofike madhështore, sfiduese lidhur me domosdoshmërinë e lindjes së mbinjeriut, qenjës së përsosur dhe për neverinë që të shkatojnë krijesat e imta e të dobta njerëzore, por që nuk është rasti këtu për t’i analizuar. Nga kjo pikpamje titulli librit, i bënë jehonë Tahir Zemës, si hero i dëshpruar, si njeri që e identifikoi vetveten me vdekjen, veç t’ia mëkonte jetën e tij, dijet dhe kontributin Kosovës me ushtri moderne, institucionale, të aftë për mbrojtjen e saj dhe që aq shumë u lëndua dhe u pengua nga kopeja e imtë njerëzore e popullit të tij. Tahir Zemaj nuk është i dëshpruar për fatin e tij personal, pasi ai si njeri dhe ushtarak është i pajtuar me devijime në fatin e Kosovës. Au i beson thënjes së famshme “the old solders never die” (ushtarët e vjetër kurrë nuk vdesin), pra, ai prap ka energjitë, eksperiencën dhe dijet e nevojshme, të cilat një ditë do t’ia ofrojë Kosovës, pa mbajtur hatër që disa sillen si në elegjinë e famshme të Nolit për Luigj Gurakuqin: “...na e shanë, na i thanë tradhëtor”. Shumica e qytetarëve të Kosovës është bindur dhe ruan me respekt të lartë kujtimin për ato që ai ka bërë, për ato që “...është përpjekur / gojëmjatë e zemër hekur / ky vigan liberator”.
Nga ana tjetër, siç mund të kenë vërejtur lehtësisht lexuesit, libri është i bazuar në rrëfimin e drejtë për drejtë të Tahir Zemës, ai flet vetë, në vetën e parë, nuk është ky libër i ndërtuar në atë mënyrë, ku personazhi kryesor është në vetën e tretë të numrit njejës. Ndaj edhe titulli “Kështu foli Tahir Zemaj” na u duk shumë i afërt me vetë natyrën e librit. Janë të rralla ndërhyrjet e autorëve të këtij libri në rrëfimin tronditës të personazhit kryesor të tij, ne kemi shërbyer thjeshtë si “lëmues të fjalës” pasi dihet që një ushtarë flet ashpër, flet fjalë të prera shkurt, mesazhi i tyre kuptohet shumë më mirë nga shokët e tij të vijës së frontit, dhe është pak i ve4antë ai mesazh, për të mos thënë i rëndë, për kujtesat e rrafshta të disa njerëzve që harrojnë sot atë që u ka ndodhur dje. Pikërisht për këtë gjë dhe, se kësaj rradhe ai kishte vendosur të fliste për një numër më të gjerë njerëzish, lexuesish, ai me modesti ka kërkuar ndihmën tonë.

Rrëfimi i tij është i shtruar, i kujdesshëm, larg emocioneve negative e mohuese, veç, në atë rrëfim, lexuesi heton lehtë se ku kanë qenë dobësitë, se çka mund të bëhej më tepër, si mund të organizohej dhe drejtohej rezistenca, si mund të arriheshin rezultate më inkurajuese në fushëbetejë. Ato janë fjalët e një eksperti, e një njohësi të thellë të doktrinave ushtarake, e një komandanti njësish, luftëtari të vijës së parë, janë dëshmitë e një njeriu që, jo veç e ka parë luftën, por ka marrë pjesë në të, ka luftuar dhe ka fituar beteja kundër shkieve. Personalisht ai e ndjen ndërgjegjen të qetë, ai e ka kryer detyrën e ushtarit të atdheut, i është përgjigjur rënkimit të tokës së robëruar dhe ka nxjerrë hak për poshtrimin që i qe bërë Kosovës dhe njerëzve të saj deri në ato ditë. Ai është udhëhequr nga parimi që e përmend edhe vetë “Unë kam qenë dhe jam plotësisht i ndërgjegjshëm që jeta është shumë më e pavlefshme se sa vdekja, kur një okupator i huaj e mban tokën dhe popullin tim nën pushtim !”
Ky libër flet për një ushtar të atdheut, për një burrë të Kosovës që pjesën e ndërgjegjshme të jetës së tij ia ka kushtuar pikërisht asaj. Që nga dita kur ai i hyn rrugës së studimeve ushtarake e deri më sot, kur kjo dëshmi bie në duart e lexuesit, Tahir Zemaj ka qenë në shërbim të idealit të tij, të idealit të dhjetëra brezave shqiptare të Kosovës, që lirin e saj e kanë pasur kryefjalë të jetës së tyre.
Të gjithë popujt e botës kanë në piedestalin e nderit të tyre përveç figurave të shquara kulturore, shkencore, politike edhe luftëtarët e lirisë, madje në krye të listës. Janë të rralla kryeqytetet e botës që nuk e kanë nga një monument modest apo madhështor qoftë, të luftëtarit të panjohur, simbolit të ushtarit të atdheut, atij që i jep atdheut jetën dhe nuk kërkon prej tij as t’ia përmendë emrin. Ky sublimitet madhështor dhe kjo thjeshtësi e pashoqe është tipar veç i atyre, që gjithë jetën pyesin se çka i kanë dhënë ardheut dhe jo se çka atdheu u ka dhënë atyre.
Lufta për çlirimin e Kosovës ka ndodhur pardje, dje, madje vazhdon edhe sot. Si e tillë nuk është fort e lehtë të veçohen dritë-hijet e saj, nuk është e lehtë të emërtohen gjërat ashtu siç duhet, jo për mungesë kurajoje, por se individët, formacionet, veprimet luftarake dhe ngjarjet më të r¨ndësishme të saj janë akoma të ngrohta, të përgjakura, pa qetësinë dhe qartësinë e domosdoshme. Veç dëshmi si kjo, kanë fuqinë e veçantë të sjellin para lexuesve pamje të freskëta, detaje të paharrueshme, shpesh herë me peshë të jashtëzakonshme për dokumentimin rigoroz të historisë së luftës, si një pjesë e rëndësishme dhe e historisë së paqes së një vendi. Zemaj ka folur thjeshtë, duke iu shmangur fjalorit patetiko-heroik, pasi ai mendon se heroizmi nuk fshihet tek fjalët por tek veprimi, tek akti heroik, dhe të tilla në këtë rrëfim njeriu gjen me shumicë.
Vetë vendimi për të luftuar për Kosovën, akti i hyrjes brenda territorit të saj në kulmin e luftimeve, betejat e fituara me shkie, tërheqjet taktike për të ruajtur civilët dhe luftëtarët, dhe prap sulmet mbi armikun, paraqesin dinamikën reale të luftës. Ndërkohë që organizimi, stërvitja dhe paisja e luftëtarëve nuk përbëjnë kapitull më pak heroik se sa ai i luftës së drejtë për drejtë.
20 vitet e mbrame, në jetën e Tahir Zemës janë vite jete të shpenzuara për hirë të një qëllimi, të cilin ai sot e shikon të realizuar në masën e tij më të madhe por me disa njolla të errëta, që nuk heziton t’i denoncojë, pasi druan se nesër mund të shndërrohen në zgavra të rrezikshme në trungun e brishtë të lirisë.
Arbër Ahmetaj
Korrik 2000


fund

[projekti21_dk]

Eu, ç'ma ke hubur mbrëmë kohën bre Diti. Lexo kapitull pas kapitulli dhe i rashë në fund kah ora 4 e mëngjesit.
Dreqi i raftë në fije kësaj pune.
Dhe duke lexuar shkrime të tilla gjithnjë po vjen duke m'u shtuar bindja për atë që kam thënë kaq herë: "Ishalla kurrë nuk zbardhet tërësisht e vërteta e viteve të 90-ta" ( sidomos kjo e fundvitete të shekullit që lamë pas)!!

[Nice_Boy]

Tema e ngjashme në forum hapur nja 6 vjet më par ndodhet këtu.

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=34988

[Disa]

A eshte normal more ky Fatmir Sejdiu??!!,ku merr guximin ky me shpall tulifar tradhetari hero bre....hej o popull............cka po ndodhe keshtu....po ky ka qen tradhetari ma i madhe pas Esat Pashes,dhe Rugoves bre.....cncncncncn,jo jo Sejdia nuk eshte mire!

[projekti21_dk]

A eshte normal more ky Fatmir Sejdiu??!!,ku merr guximin ky me shpall tulifar tradhetari hero bre....hej o popull............cka po ndodhe keshtu....po ky ka qen tradhetari ma i madhe pas Esat Pashes,dhe Rugoves bre.....cncncncncn,jo jo Sejdia nuk eshte mire!

Qe ti dosti jem qka thot Toni Bleri per ket trathtarin tan Rugoven:

Prishtinë, 9 korrik 2010

Duke folur në një seancë solemne të Kuvendit të Kosovë, të organizuar për nder të tij, ish-kryeministri britanik Tony Blair tha se pas shpalljes së pavarësisë Kosovën e pret një sfidë tjetër - beteja e paqes, por ka siguruar se nuk do t'u mungojë ndihma e miqve të saj. Në fjalimin e tij para deputetëve, Bler pasi shihej qartë se ishte në humor, u shpreh tejet i kënaqur me mikpritjen e kosovarëve, duke thënë se nuk e kishte imagjinuar një pritje të tillë:
"Ju jeni më të sjellshëm me mua se sa ka qenë parlamenti im"!.

Fillimisht Blair rikujtoi takimin me Presidentin e ndjerë Ibrahim Rugova në Londër.

"E kujtoj sot takimin me Rugovën në Downing Street. Me vete kishte një gur të çmuar që ma dhuroi dhe të njëjtin e mbaj edhe sot. Më foli shumë për Kosovën, nuk bërtiste ishte shumë i urtë dhe më foli me sinqeritetin më të madh. Më luti dhe më tha: 'Mos lejo që njerëzit e mi të vuajnë në Kosovë'. Unë i premtova se do ta ndihmoj".

Në vijim të fjalimit të tij Blair tha se ndihma që iu ofrua Kosovës gjatë kohës së luftës ishte ndihmë e Britanisë së Madhe, NATO s, por mbi të gjitha, ajo ishte arritje e popullit të Kosovës.

"Ajo që bëmë për Kosovën ishte mundësi e mirë për të krijuar një kapitull të ri. Por këtë kapitull tash duhet ta shkruani ju. Evropa udhëhiqet nga parimet e respektimit të vlerave dhe lirive të njeriut dhe e vetmja mënyrë që t´i mbrojmë këto vlera ishte që t´i ofrojmë Kosovës lirinë dhe pavarësinë e saj, Pavarësia e Kosovës ishte e drejtë dhe ajo duhet të vazhdojë", tha Blair

Me këtë rast Blair porositi kosovarët që të mendojnë për zhvillimin e shtetit, pasi Kosova, siç tha ai, duhet të jetë shtet me vlera për të gjithë komunitetet që jetojnë aty. Ai vlerësoi se dalja e serbëve në zgjedhjet e fundit është një sinjal i mirë për Kosovën. Rruga e shtetit më të ri në botë, tha ai, është drejt Bashkimit Evropian. Por hyrja në BE, sipas tij, kërkon rregulla, dhe ato janë respektimi i ligjit dhe zhvillimi i demokracisë për një rrugë më të sigurt drejt BE së. Po ashtu, Bler tha se luftimi i korrupsionit është një parakusht tjetër drejt zhvillimit të Kosovës, pasi investitorët jashtë Kosovës duhet të binden se Kosova është vend i sigurt për investime.
Gjithashtu Blair shprehu përkushtimin e tij për Kosovën me fjalët: "Ishte krenari imja që të jem dikur me ju dhe po ashtu do të vazhdoj që të jem gjithnjë me popullin e Kosovës".

Në emër të Kuvendit dhe popullit të Kosovës, ish kryeministrin britanik e ka përshëndetur kryetari i Kuvendit, Jakup Krasniqi, i cili shprehu mirënjohjet më të thella për Tony Blair, si një lider që u angazhua në kohën kur Kosova kishte nevojë më të madhe.

kfjellu pak dosti jem se zhegu t paska trubullue.

[projekti21_dk]

Tema e ngjashme në forum hapur nja 6 vjet më par ndodhet këtu.

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=34988

ather nuk ja kemi dit vleften.
qdo gja ka me ra n vend t vetin edhe kan me dal n siperfaqe edhe trathtart edhe atdhetart

[ARIANI_TB]

Kam thene ( shkruajtur ) disa here, e po them ( shkruaj ) prap sa here qe eshte e nevojshme. Populli Shqiptar i Kosoves ka rra nga provimi madhor menjehere pas luftes se fundit ne Kosove te vitit 1999, dhe kjo gje tani shum po i kushton Kosoves dhe Popullit Shqiptar te saj.
Se cfare flet Toni Bleri apo Klintoni apo ai apo ky, nuk me intereson fare sepse per Rugoven flasin veprat e tij.
Nje popull qe menjeher pas luftes ne zgjedhjet e para nuk japin voten atyre qe Luftuan, atyre qe e pruan Kosoven ne ditet e sotme, por ja japin voten njeriut apo partise e cila ne agjenden e tyre e kishin: Autonomin e Kosoves permbrenda Serbise, ai popull nuk e don lirine, ai popull nuk e cmon lirine.

Te vetmit ne jemi qe nejrezit me merrita te medha Kombetare qe tere jeten e tyre ia kushtuan Kosoves, popullit te saj, ushtrise clirimtare te saj, nuk i vlersojme , ndersa ata qe para e gjate luftes bisedonin me armikun ( agresorin ) e ne anen tjeter po ai armik ( agresor ), digjte ( shkatronte ) katune e fshatra, masakronte gra, femije, pleqe, perdhunoni dhe masakroni vajza te reja, vlersohen me mase te madhe e ndonjehere edhe me propagande kunder atdhetarve.

[ganimet]

Qe ti dosti jem qka thot Toni Bleri per ket trathtarin tan Rugoven:


kfjellu pak dosti jem se zhegu t paska trubullue.

O pse sja shkruajshe diqe kshtu ..............,,,,<<<<<<< >>>>>>>((((((((((())))))))))))))))))|||||||||||||| |||||||||||\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\^^^^^^^^^^^^^^^^^ ^^^^se njejt e ke me gjysmen e Shqiptarve . Shqiptari armiku me i madh i shqiptarit Tash se voni e kom kuptuar thenjen e "KRYE TRADHTARIT AT GJERGJ FISHTA"

[projekti21_dk]

O pse sja shkruajshe diqe kshtu ..............,,,,<<<<<<< >>>>>>>((((((((((())))))))))))))))))|||||||||||||| |||||||||||\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\^^^^^^^^^^^^^^^^^ ^^^^se njejt e ke me gjysmen e Shqiptarve . Shqiptari armiku me i madh i shqiptarit Tash se voni e kom kuptuar thenjen e "KRYE TRADHTARIT AT GJERGJ FISHTA"

Përshëndetje Ganimet,
fatkeqësisht ky është realiteti ynë, i cili po përsëritet në shekuj që nga koha e Skënderbeut. Në krejt botën ndyshojnë rrethanat, neve cuditërisht na përsëritet historia me të njëjtat rrethana.
Ndoshta këto rrethana e kanë shpënë "kryetradhtarin" Gjergj Fishta ta mohonte kombësinë që i përkiste, apo edhe një "tradhtar" tjetër ( që për botën e civilizuar ishte gjeni ), Faik KOnica kur thotë: "O Zot, ruaje Shqipërinë prej shqiptarëve".
E dhembshme kjo , o Ganimet, vec ishalla mbledhim mend ndonjëherë!

P.S. Le të më fal Arditi, sepse ti atij iu paske referuar, por shkrimi yt më nxiti të përgjigjem pa ftesë.
Respekt,

[projekti21_dk]

Përshëndetje Ganimet,
fatkeqësisht ky është realiteti ynë, i cili po përsëritet në shekuj që nga koha e Skënderbeut. Në krejt botën ndyshojnë rrethanat, neve cuditërisht na përsëritet historia me të njëjtat rrethana.
Ndoshta këto rrethana e kanë shpënë "kryetradhtarin" Gjergj Fishta ta mohonte kombësinë që i përkiste, apo edhe një "tradhtar" tjetër ( që për botën e civilizuar ishte gjeni ), Faik KOnica kur thotë: "O Zot, ruaje Shqipërinë prej shqiptarëve".
E dhembshme kjo , o Ganimet, vec ishalla mbledhim mend ndonjëherë!

P.S. Le të më fal Arditi, sepse ti atij iu paske referuar, por shkrimi yt më nxiti të përgjigjem pa ftesë.
Respekt,

s ka gajle. as un s ju kisha pergjegjun a mir.

[Roi]

Përshëndetje Ganimet,
fatkeqësisht ky është realiteti ynë, i cili po përsëritet në shekuj që nga koha e Skënderbeut. Në krejt botën ndyshojnë rrethanat, neve cuditërisht na përsëritet historia me të njëjtat rrethana.
Ndoshta këto rrethana e kanë shpënë "kryetradhtarin" Gjergj Fishta ta mohonte kombësinë që i përkiste, apo edhe një "tradhtar" tjetër ( që për botën e civilizuar ishte gjeni ), Faik KOnica kur thotë: "O Zot, ruaje Shqipërinë prej shqiptarëve".
E dhembshme kjo , o Ganimet, vec ishalla mbledhim mend ndonjëherë!

P.S. Le të më fal Arditi, sepse ti atij iu paske referuar, por shkrimi yt më nxiti të përgjigjem pa ftesë.
Respekt,

Une nuk di se si ta qmoj kete pergjegjjen tuaj mik i dashur por dua vetem te them se tani nuk po dihet kush i bje thumbit e kush patkoit e kjo nuk eshte e re..
Por per disa antar qe nuk kan me shume mend ilaqi i tyre eshte shpifja, Njeriu kur thot ate qe e ka then i madhi Faik Konica jam i sigurt se nuk e thot pahir ate..
Mbetsh mire me shendet o miku im Adem.

[Hard_Style]

Kshtu foli Tahir Zemaj, heroj ma i madh mbas Adem Jasharit

...unë si antar i Forumit Shqiptar....kerkoj nga Moderatoret qe kjo tem te mbyllet ....sepse ky titull e njollos se tepermi figuren e Legjendarit, Adem Jashari.