Fshati Pastaselle dhe dokumentimi i krimit te dyfishte.

[fattlumi]

Njëqind e gjashtë shqiptarë u ekzekutuan njëherazi më 31 mars 1999, në Pastaselë, një fshat i vogël, pranë qytetit
të Rrahovecit. Nje i mbijetuar i kesaj masakre dhe qe kishte ndihmuar ne varrosjen e ketyre viktimave
foli për një operacion ushtarak të mirëbashkërenduar në fshat, që do të
pasohej me përzënien nga fshati të grave dhe
vrasjen e burrave. Përleshjet e mëparshme midis
UÇK-së dhe forcave qeveritare, në fshatin aty pranë të Drenocit, mund
të kishin precipituar në një plojë.
Pesëdhjetë e shtatë vjeçari B. K. është një nga të mbijetuarit që i
përshkroi ngjarjet në mënyrë të detajuar. Ai shpjegoi se si një numër i
madh forcash serbe të sigurimit, duke përfshirë këtu edhe paraushtarakët
me shami të kuqe në krye, e sulmuan Pastaselin më 31 mars, duke vënë
në përdorim tanket, artilerinë dhe mortajat. “Dy tanke ishin vendosur
lart në kodër; katër tanke erdhën dhe hynë në fshat, ndërsa një tjetër
zbriti poshtë aty ku ndodheshin edhe njerëzit,” tha B. K.6 Fshatarët e
Pastaselës, të cilëve iu ishin bashkangjitur edhe një numër banorësh nga
fshatrat përreth – mbi 2000 vetë gjithë-gjithë – gjetën strehë në një fushë
aty pranë, më të poshtë kodrës së Pastaselës. Rreth orës 3 të pasdites, ata
iu dorëzuan paraushtarakëve që i kishin rrethuar, duke tundur në
drejtimin e tyre beze të bardha.
Trupat serbe ndanë burrat nga gratë dhe fëmijët, kontrolluan në trup
gratë dhe iu konfiskuan paratë dhe sendet e çmuara. Burrat ishin
pothuajse të gjithë mbi pesëdhjetë e pesë vjeç, ngaqë të rinjtë ishin larguar
nëpër kodra. Rreth orës 4.30 të pasdites gratë u përzunë nga fshati nën
komandën “Shkoni në Shqipëri!”
Pasi gratë u larguan, forcat serbe urdhëruan burrat të zbraznin xhepat
dhe iu vodhën disa mijëra marka gjermane që iu gjetën në to. “Ne iu
përgjëruam atyre të kursenin jetët tona,” tha T. K., pesëdhjetë e katër vjeç,
një nga të mbijetuarit. “Ne iu dhamë atyre gjithë paratë që kishim, në
mënyrë që mos të na vrisnin.” Serbët iu konfiskuan fshatarëve gjithashtu
edhe letërnjoftimet. B. K. tha se kur i morën dokumentat, serbët i thanë
atij: “Letërnjoftimet s’kanë për t’ju hyrë në punë atje ku do të shkoni.”
Forcat serbe ndanë një grup prej shtaë, tetë të rinjsh për t’i marrë në
pyetje dhe rrahur egërsisht, duke dashur të dinin
nëse ata bënin pjesë në radhët e UÇK-së. Paskëtaj
grupi i të rinjve u rreshtua diku aty pranë dhe u
qëllua me armë automatike nga shtatë a tetë anëtarë
të forcave serbe të sigurimit, të cilët, sipas mendimit
të dëshmitarëve, ishin paraushtarakë. “Serbët ishin
veshur me uniforma kamuflazhi policie në ngjyrë të gjelbër. Në kapele
mbanin shenja të shndritshme metalike; se ishin shenja të forcave të
Arkanit apo të Shesheljit, për këtë nuk jemi të sigurt,” tha T. K. Një tjetër
grup prej afro njëzet e pesë burrash u shpunë buzë një rrëpire dhe u
vranë në të njëjtën mënyrë.
“Ata u kthyen të vendi ku ndodheshim dhe na pyetën nëse kishim parë
çfarë kishte ndodhur, duke na thënë se ‘edhe ju për atje jeni nisur,’” tha
B. K. Në llogari të fundit, katër grupe, secili i përbërë nga njëzet e pesë
deri në tridhjetë vetë, do të shpihej në buzë të rrëpirës dhe atje do të
ekzekutoheshin me armë automatike.
Një nga hulumtuesit e Human Rights Watch do të fliste më vete me të
mbijetuarit e grupit të dytë, të tretë e të katërt, të cilët, më 26 qershor 1999,
e shpunë hulumtuesin në fushën ku kishin pasë qenë mbledhur fshatarët,
si dhe në rrëpirën aty pranë ku qenë ekzekutuar
burrat. Çdonjëri nga të tre personat bëri një
përshkrim të hollësishëm e të qëndrueshëm për
ngjarjet e asaj dite. Në vendngjarje nuk kishte shenja
të dukshme gjaku, por copa teshash dhe këpucë ishin
hapërdarë rreth e qark rrëpirës mes shkurreve, ku
edhe ishin kryer vrasjet. “Unë rashë para se të nisnin të shtënat,” do të
shpjegonte B. K., i cili bënte pjesë në grupin e katërt. Dhe vijoi: “Dy të vrarë
ranë sipër meje. Unë nuk bëra asnjë lëvizje. Pas nja dy minutash, dikush
tha, shtjerë përsëri dhe unë u qëllova. Ndenja i fshehur nën trupat për afro
njëzet minuta të tjera, deri sa u sigurova që ata ishin larguar; paskëtaj, ia
mbatha më të poshtë kodrës.”
Një tjetër person me inicialet B. K., gjashtëdhjetë vjeç – kushëri i B. K.-së
së mëparshëm – do t’i shpëtonte gjithashtu vdekjes. “Ata (trupat serbe)
nuk ishin nga këto anë, ndaj dhe nuk e njihnin terrenin,” na shpjegoi ai.
“U tregova më i shkathët se ata dhe rrëshqita mbrapa ca shkëmbinjve.”
Gjithë-gjithë do të shpëtonin nga masakra trembëdhjetë vetë, duke
përfshirë edhe vëllain e vogël të B. K.-së, ndërsa vëllai i tretë, M. K.,
pesëdhjetë vjeç do të mbetej i vrarë.
Tre të mbijetuarit do të tregonin se, një ditë më pas, serbët do të nxirrnin
nga zgafella rreth njëzet-njëzet e pesë kufoma dhe do t’i digjnin në një
nga shtëpitë e fshatit. Burrat e fshatit që varrosën më vonë atë çka kish
mbetur nga kufomat, do të pohonin se pas djegies, trupat ishin katandisur
në atë gjendje sa nuk njiheshin, dhe veç ca kocka iu kishin mbetur.
Trupat serbe do ta braktisnin fshatim po atë ditë, duke mos i ngarë
kufomat që kishin mbetur në fund të rrëpirës, rreth shtatëdhjetë e pesë a
tetëdhjetë. Fshatarëve të kthyer do t’u lypseshin dy ditë t’i mbartnin
kufomat në majë të kodrës, në një vend pranë xhamisë së fshatit, ku edhe
do të varroseshin. Para se varrimi të përfundonte, paraushtarakët serbë
u kthyen rishtazi në fshat, duke i shtrënguar banorët të largoheshin
nëpër male. Çka kishte mbetur nga varrimi do të riniste po atë ditë që
serbët u larguan; dhe do të përfundonte më 3 prill. “Ishim jashtëzakonisht
të frikësuar, ndaj dhe nxituam që t’i varrosnim sa më parë,” do të pohonte
R. K., një fshatar që ndihmoi në hapjen e varreve.
Katër ditë pas varrimit, një tjetër sulm serb mbi fshatin i shtrëngoi fshatarët
të largohen sërish, ndërkohë që trupat serbe e pushtuan përkohësisht fshatin.
“Çdo ditë e këqyrnim fshatin për të parë në qoftë se serbët ishin larguar,” tha
T. K., i cili shpjegoi se ata përdornin dylbi për të vëzhguar lëvizjet e serbëve.
Më 11 prill 1999, NATO transmetoi pamje të marra gjatë një fluturimi
me karakter zbulues i kryer më datë 9 prill, përmes të cilave shpalosej
vendndodhja e një varri masiv në Pastaselë. Fotografia tregonte dy linja
të gjata paralele, çdonjëra prej tyre e përbërë nga një dyzinë pirgjesh
dheu të pashtruar; kjo u çiftua me një tjetër që zëdhënësi i NATO-s tha se
ishte një fotografi më e hershme e të njëjtit vend, në të cilën nuk të zinte
syri pirgje të freskët dheu të saporrëmihur.12 Dëshmia e varreve masive
ishte përmendur gjerësisht në median Perëndimore.
Pothuaj dy javë pas publikimit të fotografive, forcat serbe u kthyen në
Pastaselë për të zhdukur dëshmitë fizike të krimeve. T. K. i tha Human
Rights Watch se, përafërsisht më 24 prill, ai kishte parë individë të
paidentifikuar të ekzumonin trupat, duke përdorur një traktor të vogël për
gërmuar në vendndodhjen e varrit. “Mbanin maska dhe ishin veshur me
pajisje mjekësore,” tha ai. “Trupat i ngarkuan në dy kamionë civilë që i nisën
në drejtim të Rrahovecit.”Panorama, një program lajmesh i BBC-së, reporterët
e së cilës e vizituan Pastaselën menjëherë pas hyrjes së NATO-s në Kosovë,
siguruan video, të cilat, siç u tha, ishin xhiruar nga fshatarë shqiptarë, që
e kishin monitoruar zhvarrosjen e kryer prej serbëve nga një kodër mbi
vendndodhjen e varrit. Videoja tregon një kamion të madh dhe policë e
punëtorë me veshje mbrojtëse në punë e sipër pranë xhamisë. BBC-ja do të
deklaronte se hetimet e kryera prej saj do të përcaktonin se disa prej trupave
të zhvarrosur ishin shpënë në fshatin Xerxe, në jugperëndim të Rrahovecit,
ku edhe ishin rivarrosur në varrezën e fshatit.
Sipas Agence France Presse, më 24 prill, e përditshmja holandeze Algemen
Daglabed do të botonte një artikull që hidhte hijen e dyshimit mbi vërtetësinë
e pohimeve të NATO-s për varrin masiv në Pastaselë. Një ekspert hartash
holandez, i cituar nga gazeta, mëtonte se fotografitë ajrore të Pastaselës
shpalosnin një sërë pasaktësish. Ç’është e vërteta, artikuj që vinin në dyshim
pohimet mbi vrasjet në Pastaselë, do të vijonin të qarkullonin edhe shumë
kohë pasi përshkrimet e drejtpërdrejta të të mbijetuarve të masakrës do të
bëheshin të njohura. Intervistat dhe inspektimet në vendngjarje të kryera
nga vetë Human Rights Watch, do të konfirmonin faktin se masakra kishte
ndodhur ashtu siç ishte raportuar fillimisht, dhe se qeveria në krye i kishte
groposur kufomat dhe më pas i kishte zhvendosur.
Kur Human Rights Watch do të vizitonte Pastaselën, në qershor të
vitit 1999, fshatarët i kallzuan vendvarrimin pranë xhamisë së fshatit.
Një pjesë e gardhit që rrethonte vendin qe shkallmuar; në brendësi të
vendit mund të shihej një sipërfaqe trualli i së cilës nuk qe i rrafshtë e i
sheshuar. Fshatarët, duke folur për të afërmit, trupat e të cilëve ishin
zhdukur, e shihnin atë vend të brengosur. “Fakti që nuk dimë se ku janë
fshehur trupat e tyre është për ne njëlloj sikur t’i kenë vrarë për herë të
dytë,” deklaroi T. K., duke shprehur atë çka ndjenin edhe gjithë të tjerët.

[fattlumi]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[fattlumi]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[fattlumi]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[fattlumi]

Me poshte eshte incizimi qe eshte bere nga nje fshatar aty ku shihet kamioni kur serbet kthehen dhe i zhvarrosin kufomat per ti humbur gjurmet e krimit.Pra krim i kryer dy here.
[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[fattlumi]

Dokumenti qe e kishte harruar nje kriminel,me gjase i kishte rene gjersa kishte bartur kufomat

[IMG][/IMG]


[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]

[fattlumi]

[IMG][/IMG]

[IMG][/IMG]