Close
Faqja 7 prej 10 FillimFillim ... 56789 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 121 deri 140 prej 194
  1. #121
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    A ka fund fshehjea e krimeve te Serbise


    Shkruan: Profesor Dr. Milazim Krasniqi


    Dihet se varreza masive jane zbuluar ne Batajnice te Beogradit, e cila eshte ne afersi te lokacioneve dhe te objekteve te VMA-se, qe jane treguar si vende ku ka mundesi qe te jene bere eksperimentet e tmerrshme. Deri sot qeveria serbe nuk ka dhene pergjigje te qarte se si kane mberritur kufomat e civileve shqiptare ne varrezat ne Batajnice perkatesisht çfare ka ndodhur me ta, para se te varroseshin atje. Qofte dhe vete kjo heshtje dhe sidomos nderprerja e procesit te kthimit te kufomave, eshte nje indikator qe e rrit dyshimin se diçka teper serioze po fshehet.



    Deshmia rrenqethese lidhur me eksperimentimin qe eshte bere ne institucionet ushtarako-mjekesore serbe ne Beograd me pengje shqiptare, erdhi nga pertej Atlantikut, ne forme te nje deshmie qe synon te qetesoje ndergjegjen e vete deshmitarit. Pra, tash per tash, ajo duket vetem si nje perpjekjke per te rifituar qetesine nje njeri, i cili nga frika nuk guxon ta zbuloje identitetin e vet para opinionit.



    Kur shikohet gjendja faktike, frika e deshmitarit eshte krejt legjitime. Boterisht dihet se infrastrukrura e makinerise ushtarako-policore te fashizmit serb, nuk eshte shperbere, sikunder ka qene praktika me shtetet fashiste, kur ato kapitullonin. Ne fakt ,zyrtarisht eshte shperbere vetem formacioni “Beretat e Kuqe”. Por, ky formacion nuk eshte shperbere per krimet e kryera ne Kosove, po per faktin se ishte instanca qe projektoi dhe qe ekzekutoi likuidimin fizik te kryeministrit te Serbise, Zoran Gjingjiqit. Ndersa e tere struktura ushtarake, policore dhe e sherbimeve sekrete serbe, ka mbetur e pacenuar dhe vetem me disa ndryshime kozmetike nw nivelin komandues. Prandaj, nuk eshte jologjike qe dora vrastare e ketyre sherbimeve e arrin secilin deshmitar, qe guxon te zbuloje monstruozitetet e krimeve naziste qe kane kryer forcat serbe kunder popullit shqiptar te Kosoves.



    Sidoqofte, deshmitari anonim, ka bere nje pjese te detyres se vet. Ai ka treguar si kane funksionuar tunelet e nendheshme, si jane te lidhura lokacionet dhe si ka funksionuar opreracioni nazist i eksperimenimeve me krijesa njerezore dhe i zhdukjes se tyre ne Serbi.



    Kur shikohet gjendja faktike me civilet shqiptare qe ende llogariten te zhdukur, ka nje lidhje logjike. Dihet se varreza masive jane zbuluar ne Batajnice te Beogradit, e cila nuk eshte larg lokacioneve dhe te objekteve te VMA-se, qe jane treguar si vende ku ka mundesi qe te jene bere eksperimentet e tmerrshme. Deri sot qeveria serbe nuk ka dhene pergjigje te qarte se si kane mberritur kufomat e civileve shqiptare ne varrezat ne Batajnice, perkatesisht çfare ka ndodhur me ta, para se te varroseshin atje. Qofte dhe vete kjo heshtje dhe sidomos nderprerja e procesit te zhvarrosjes dhe te kthimit te kufomave, eshte nje indikator qe e rrit dyshimin se diçka teper serioze po fshehet.



    Qeveria aktuale serbe i zbuloi varrezat masive ne Batajnice, frigoriferin me kufomat e shqiptareve ne Danub dhe ne Liqenin Peruçac, vetem sa per te treguar anen e keqe te Millosheviqit, ne kontekstin e luftes se brendshme per pushtet ne Serbi, por kurrssi nuk e çoi punen me tutje per te ndriçuar permasat e gjenocidit qe ishte kryer kunder popullit shqiptar te Kosoves. Ka kohe te gjate qe ne opinionin serb me nuk jane publikuar kurrfare informacionesh per hetimet eventuale ndaj atyre qe jane akuzuar per keto krime. Pra, pas perdorimit te ketyre tragjedive per konsum te brendshem dhe per permiresimin e imazhit nderkombetar te qeverise aktuale, kapitulli duket i mbyllur.



    Ajo qe eshte poashtu e hidhur ne kete tregim, eshte se çeshtja e te zhdukurve eshte parapare te perfshihet ne agjenden e te ashtuquajturave “bisedime per çeshtje teknike” ndermjet Prishtines e Beogradit, qe planifikohet te fillojne me 14 tetor te keitj viti ne Vjene te Austrise. Edhe me kete perfshirje te çeshtjes me tragjike te gjenocidit kunder shqiptareve ne “çeshtje teknike”, duket se synohet te fshehet po e njejta gje, pra, permasa e krimit qe ka bere Serbia kunder shqiptareve te Kosoves. Gjetja e personave te zhdukur dhe dhenia e pergjigjeve te plota per fatet e secilit njeri te zhdukur, nuk mund te jete çeshtje teknike, po eshte çeshtje humanitare dhe politike. Mjafton te permendet ketu nje rast: para do kohesh nje delegacion i larte i SHBAve ka qene ne Vietnam per te kerkuar kthimin e eshtrave te ushtareve amerikae dhe dhenien e informative per personat e zhdukur ne luften amerikano-vietnameze. Por, keto kerkesa jane bere te mundshme vetem pas normalizimit te marredhenieve ndermjet dy vendeve, per çka jane dashr me shume se tridhjete vjet, e kurrsesi si “çeshtje teknike”.



    Ndoshta ajo qe mund te behet ne rastin e Kosoves, eshte qe delegacioni i saj te kerkoje ne bisedimet e Vjenes, qe te krijohet nje komision i perbashket i eksperteve shqiptare, serbe dhe nderkombetar, qe do te hulumtonte se a jane bere vertet eksperimentime me pengjet shqiptare dhe cili ka qene fati i personave qe jane varrosur ne varrezat masive nepepr Serbi.



    Pas publikimit te deshmise se pare per kete rast, vertet nuk do te duhej te pasonte heshtja dhe injorimi.

  2. #122
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Emine Vezaj
    Femra dhe pasojat e luftës: Të dhunuarat, edhe pavarësia nuk i gëzon
    “Për njeriun mund të mos ketë rrugëdalje në histori, për popullin rrugëdalje ka gjithmonë”. Rexhep Qosja


    Historiografia shqiptare gjer më sot ka lënë pa trajtuar shumë momente dhe ngjarje të rëndësishme, të cilat kanë lënë gjurmë të pashlyera në kujtesën e popullit shqiptar dhe që, në më të shumtën e rasteve janë mbetur të pa prekura gjer më sot. Trojet shqiptare, në përgjithësi, dhe Kosova në veçanti, fituan gjatë shekujve rëndësi të jashtëzakonshme për mbretërit e sulltanët, të cilët dëshironin të dominonin dhe të ruanin influencën e tyre në Gadishullin Ballkanik. Por shqiptarët me gjasë asnjëherë nuk lejuan të mposhten, edhe pse kjo i kushtoi si herën e kaluar si tani, edhe pse në dëme të konsiderueshme si në njerëz po ashtu edhe në të mira materiale ajo ende mban epitetin e një vendi të pathyeshëm. Gjenocidi më i fundit i serbëve në Kosovë u realizua mbi bazën e një plani të mirëpërcaktuar nga Beogradi. Dhunimi i grave, nënave, nuseve të reja ishte forma më tronditëse që preki ndjenjat e shqiptarit. Dhunimi është vepër penale e cila radhitet në krim kundër njerëzimit. Sipas statutit të Tribunalit të Hagës (neni 5) dhunimet konsiderohen krime kundër popullsisë civile, të cilat kryhen në konflikte të armatosura, qofshin këto ndërkombëtare apo edhe të karakterit lokal. Në vështrimin “Dhuna seksuale si krim ndërkombëtar (“Fakti”, 12 e 13 Maj 1999) ekspertët e Tribunalit Ndërkombëtar për Krime të luftës theksojnë se aktet e dhunës seksuale trajtohen në kuadër të juridiksionit të ICTY ( Tribunali Ndërkombëtar për Krime Luftë në Jugosllavi), dhe ICTR ( Tribunali Ndërkombëtar për Krime të Luftës në Ruhand) Ata me shembuj të ndryshëm të dhunimeve e elaborojnë këtë çështje në mënyrë shkencore dhe Juridike. Këta ekspert potencojnë disa segmente të juridiksionit të të dy Tribunaleve Ndërkombëtare për Krime të Luftës të cilat, në statutet e tyre dhunimin seksual e konsiderojnë si: Krim kundër njerëzimit, gjenocid, shkelje të ligjeve të luftës, torturë etj. Për pasoj, një ndër format e regjimit serbo-sllavë në Kosovë, ishte edhe dhunimi masiv i femrave shqiptare. Kjo formë e dhunës ka qen e planifikuar duke pasur parasysh faktin e një sunduesi tiran i cili dëshmoi antinjerëzoren e tij edhe në luftën e Bosnjës në të cilën u dhunuan dhe persekutuan më dhjetëra, mijëra apo qindra gra myslimane, të cilat u çnderuan në mënyrat më mizore. Pra, marr në përgjithësi, lufta në Kosovë ishte edhe një vazhdim i një plani të mirë përcaktuar në vazhdën e krimeve të tija. Përdhunimet të cilat janë bërë gjatë luftës në Kosovë nga forcat policore-ushtarake dhe paramilitare serbe janë bërë kundër femrave shqiptare, vepra që kishin karakter poshtërues, politik, hakmarrës, dhe kulmorja ka qen thyerja dhe poshtërimi i shqiptarit në aspektin moral me tërë brutalitetin edhe ndaj femrës, motrës, gruas, nënës, vajzës etj... dhe ja lufta e Kosovës mbaroi. Tash mbetet për tu përcaktuar saktë kjo tragjedi, që shënoi edhe një datë të re në analet e historisë. Por shtrohet pyetja se sa kemi bërë në këtë drejtim ne për t’i lehtësuar gjendjen në të cilën kanë kaluar?, mund të themi se shumë pak ose asgjë, ngase janë publikuar rrëfime të ndryshme, natyrisht pa të dhëna konkrete të rasteve, por marrë në përgjithësi të gjitha këto hulumtime janë bërë nga organizata dhe shoqata të huaja, e po ashtu edhe nga organizata vendase.


    Sipas Luljeta Selimit, e cila ka bërë një punë të madhe në këtë drejtim duke hulumtuar raste të këtij lloji, statistikat e dhunimit në Kosovë mund të radhiten kështu: Në Kosovë, numri i femrave të dhunuara sipas statistikave kap shifra të ndryshme varësisht nga organizatat e ndryshme të cilat kanë bërë hulumtime në këtë drejtim. Ato shifra sillen nga dymijë deri në dhjetëra mijëra! Sipas Organizatës Joqeveritare “Jeta në Kastriot” mund të flitet për 2018 femra të dhunuara për të cilat përveç dëshmive gojore, videogjirimeve, dëshmive me shkrim dhe fotografive ekzistojnë edhe raportet e mjekëve: gjinekologë, infektologë, neoropsikiatër, si dhe raportet mujore të të gjithave së bashku për ta konstatuar gjendjen e tyre momentale, po ashtu diagnozat e secilës veç e veç bashkë me terapinë e përdorur. Mosha e këtyre femrave është kryesisht e re duke filluar nga 14 e deri të 44 vjeç. Shohim se struktura e të dhunuarave ka qenë e shumëllojshme.


    Qytete e Gjakovës, Pejës dhe Drenicës janë vendet ku dhunimet e grave e të vajzave kanë qenë më të shumta. Sipas disa prej të dhunuarave ushtarët serb merrnin grupe vajzash dhe i dhunonin me orë e deri me ditë të tëra. Por edhe shumë herë viktimat pasi dhunoheshin sistematikisht, janë vrarë. Gjithashtu një karakteristik tjetër e kësaj forme të regjimit ka qen edhe ajo se dhunimi është bërë në forma të ndryshme. Dhunimi është bërë në mënyrë masovike. Një të tillë ngjarje kemi mundur ta dëgjojmë nga një grua e cila thotë: derisa vëllanë tim 12 vjeçar filluan ta rrahin policia, unë u mundova që ta ndihmoj. E kishim një vëlla pas nëntë motrave, por ndodhi më e keqja ata më morën mua dhe më ç’nderuan në prani të babait, nënës, motrave e burrit. Këtë e shihnin e gjithë kolona, por edhe familjarët e mijë, thotë ajo grua e dhunuar. Pra dhunimi është bërë edhe në prezencën e të afërmeve të dhunuarave, se janë bërë në kampe të ndryshme, tmerri nuk përfundon me kaq, por kemi mundur të gjejmë raste edhe kur viktima pasi është dhunuar është mbytur për humbje të gjurmëve, dhe marrë në përgjithësi, dhunimi është kryer mbi të gjitha shtresat e femrave shqiptare. Rrjedhimisht do të sjellim një rrëfim të një gruaje të dhunuar, e cila është shkëputur nga libri i Luljeta Selimit, “Rrëfimet e femrave të dhunuara gjatë luftës në Kosovë”.


    Tmerri në ditën e “gënjeshtrave”


    S. S. nuk dëshironte ta fillonte rrëfimin para nënës së saj. Por kur e ëma doli, S. S. e filloi rrëfimin…“Nuk kam menduar kurrë se njeriu mundet të duroj kaq shumë. Edhe për vete, por edhe për të tjerët, në raste të tilla kam menduar se do t’i dorëzoheshin vdekjes. Unë në duart e serbeve rashë më 1 prill, në ditën kur shqiptarët po dëboheshin masovikisht. Kur me ndanë nga familja, mendoja vetëm për ata, por kur më dërguan në vendin ku ishin strehuar policët dhe në tavolinën e përgjakur pashë flokë femrash, thonj dhe veshje femrash, e dita se çka do të më ndodhte. Më nuk shpresoja se e kam dikë në botë, dhe çka do të ndodhte me të afërmit e mijë. E kisha vetëm hallin tim. Dhe, kur unë po mendoja dhe po frikësohesha se çka do të ndodhë me mua, më thirri një nga ata që e udhëhiqte atë grup kriminelësh. Aty, mbi tavolinën e tij, kishte raki dhe sytë e tij të skuqur e të çartur i tregonin të gjitha. Në gjoks kishte një zinxhir me plot stoli dhe më tej në një qoshe të strehimores kishte përplot veshje femrash. “Këtu duhet të zhvishesh e pastaj ta shoh a je për mua, për eprorët ose për ushtarët”, më tha ai në gjuhën serbe derisa po pinte raki. Unë po rrija aty, gjoja se nuk e kuptova, por ai ma ktheu këtë urdhër në shqip. E shikova dhe, edhe pse e frikësuar i thashë “jo”. Ai hodhi shishen me raki dhe u ngrit si i tërbuar. “Mua askush s’guxon të ma thyen urdhrin, unë jam Dragan Spasiq, unë jam njeriu që me dorën time kam prerë mbi 50 shqiptarë e ti, kuçkë!”- klithte ai si i marrë. “Qenka rruga e vdekjes kjo”, mendova me vete dhe kur ai më goditi me kondak pushke nuk qava. E shihja gjakun që me rridhte nga hundët por s’më dhimbsej jeta, doja të vdisja e jo të bija në dorën e tij. Por, pas pak, ai u qetësua dhe i urdhëroi ushtarët e tij të më zhveshin. O Zot, nuk mund ta marrësh me mend se si ndihesh. “Duhet të vallëzosh, ec vallëzo”,-më thoshte, e unë isha kërrusur e ulur, që të mos shihej trupi lakuriq . “E sheh atë trup atje, do të ta bëj më zi”,- më thoshte ai e unë nuk e kisha vërejtur trupin e një vajze të bërë copë-copë, në afërsi të rrobave të viktimave, të cilave ata ua kishin bërë si mua. Nuk fola, por dy nga ata erdhën dhe me lidhën për tavolinën e përgjakur. M’i lidhën këmbë e duar dhe më shikonin si bisha. Dikur ai, shefi i tyre, u zhvesh dhe filloi të më ç`nderoj, të tjerët qeshnin e flisnin çka u tekej, shikonin e talleshin, derisa unë përpëlitesha me vdekjen. Ai u largua vetëm kur u ngop, për të vazhduar më tej edhe disa të tjerë. E njëjta gjë më ndodhi disa ditë me radhë dhe pas disa ditësh më hodhën ashtu lakuriqe buzë rrugës, ku kishte edhe shumë kosovarë të tjerë, që po iknin për në Shqipëri. Vetëm kur vërejta se një grua po më mbulonte, pashë se trupi im ishte i prerë me thika në shumë vende dhe se në trupin tim kishte të vizatuara disa kryqe dhe shenjat e simbolit të kryekriminelit Millosheviq. “Mos më merr, më le të vdes, të lutëm”,- i thashë asaj, por ajo më pëshpëriti ngadalë. Edhe pak rrugë kemi deri në tokën nënë, ja e sheh rrugën”, përpiqej ajo të më ndihmonte, kurse unë e shikoja rrugën që më dukej se po ecte me mua dhe shpresoja se po vdisja, sepse për mua ajo ishte dhe mbeti rruga e vdekjes.


    Po ashtu edhe e përditshmja “Flaka” e datës 24 Maj 1999 ka shkruar për raportin e publikuar nga OSBE, për krimet dhe gjenocidin serb në Kosovë, ku thuhet se janë grumbulluar 1400 dëshmi për krime lufte e dhunime në Kosovë. Në këtë raport thuhet se dëshmitë janë grumbulluar nga grat dhe vajzat e reja shqiptare të cilat rrëfejnë për veten e tyre (anonime) apo për shoqet e tyre dhe të afërmet që kanë përjetuar dhunime nga pjesëtarët e forcave serbe


    Pra, të tilla raste kemi shumë në Kosovë, madje mënyrën se si i tregojnë këto gra janë shumë tronditëse dhe skajshmërisht të dhimbshme. Nga qyteti në qytet dhe nga fshati në fshat, përjetimet janë të ndryshme. Ato që kanë përjetuar këtë tragjedi të tmerrshme, tregojnë se si kanë qen të shtrënguara t’i dhurojnë të holla dhe ari paramilitarëve serb, dhe pasi i kanë dhënë këto të holla ato përsëri janë dhunuar. Një tregim që kisha rastin ta lexojë në këto rrëfime, dhe që ka qen ndoshta edhe më tronditësi ishte se si një vajze të re i është mbytur nëna dhe vëllai në pranin e saj, më pastaj thotë; mua më morën me vete më dhunuan, dhe në trupin tim është shpuar i gjithë gjoksi më cigare, më pastaj i janë bërë kryqe serbo sllave, gjithashtu i janë hequr edhe thonjtë nga gishtërinjtë. Këtë rrëfim që paraqitem mund të jetë vetëm një skenar i kësaj tragjedie. Kosova ka përjetuar shumë e më shumë. Edhe pas gjithë këtyre përjetimeve që sa herë zbulojnë trupin dhe shohin gjurmët, ato prapë se prapë, i mbanë të forta shpresa se një ditë Kosova do t’i gëzojë me pavarësimin e saj, për të cilën sakrifikuan edhe nderin e tyre. Vlen për tu përmendur, se këto gra që ishin pre e torturave barbare të tigrave të Serbisë asnjëherë nuk u përulën para armikut. Gruaja shqiptare ka ditur të dëshmojë edhe në të kaluarën, por ajo diti të dëshmoj edhe sot. Ajo e pathyeshme edhe pse në trupin e saj mban gjurmë të tmerrit nga më të ndryshmet, e mban shpresa se Zoti do t’i shpërblejë. Besimi në Zotin Një, në çdo frymëmarrje dëshmohej nga këto gra, ato nuk mund ta fshehin atë se përsëri edhe pse janë torturuar, ato do të kenë shpërblimin nga i Lartëmadhëruari që sakrifikuan për të mbrojtur nderin dhe dinjitetin e tyre. Thotë Allahu xh.sh:


    “...E kush i detyron me dhunë të bëjnë atë, Allahu i falë ato pas atij detyrimi. Allahu falë dhe është Mëshirues.” En-Nur:33.


    Para se ta përmbyllë këtë temë, dua të apeloj te të gjithë, për detyrën që kemi ndaj kësaj shtresë të shoqërisë duke bërë përpjekje të vazhdueshme për rikthimin e tyre në binarët e jetës normale. Sepse këto gra, motra dhe nëna që kanë përjetuar këtë tragjedi nuk janë të vetëm në këtë aspekt, por jemi edhe ne bashkë me ta, sepse dhunimi që është kryer mbi ta është pjesë e një lufte të përlyer, që ka shkaktuar dhimbje të natyrave të ndryshme, dikë e ka marrë plumbi, dikën e ka gjymtuar granata, dikush është masakruar, prandaj duhet llogaritur si dhimbje të përgjithshme. Por, s’duhet harruar edhe këtë, se ndjenjat e femrës janë më të buta dhe ajo shpesh është e pafuqishme në përballje me sfidën dhe në këtë rast vazhdimisht duhet t’i ndihmojmë të gjitha ato gra që kanë humbur më të dashurit e tyre, duhet t’i ndihmojmë ato gra që për shkak të dhunimit kanë mbetur larg ëndrrës për tu bërë nënë, të përpiqemi t’i ndihmojmë ato gra të harrojnë ato plagë të dhunimit që i janë bërë në pranin e familjarëve të tyre. Nderi është dhuratë nga Zoti, kjo i është marrë në mënyrë mizore. Kurse ne për t’ia kthyer nderin, duhet ti nderojmë dhe respektojmë ato. Eshtë më së e vërtet se te liria s’arrihet nëpër lule, por nëpër vuajtje e mundime të gjata, por mundin e tyre ta konsiderojmë si pjesë përbërëse të çdo veprimtarie tonën duke i mundësuar edhe kësaj shtrese të shoqërisë që të rikthehen në jetën normale dhe të integrohen në jetën normale pa brenga të së kaluarës. Të mundohemi që kësaj shtrese t’i bëjmë një trajtim më të mirë në mënyrë që të harrojnë plagët e dhunimit që mbajnë në shpirtrat e tyre. T’i ndihmojmë familjarëve të grave të dhunuara që gratë, nuset, vajzat të tejkalojnë me lehtësi thyerjen shpirtërore të cilën e kanë përjetuar në këtë luftë të fundit.






    P.S. ky punim është botuar në revizten “PAQJA” Nr. 4, 19 Mars 2007

  3. #123
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Libri „ Rrefimet e femrave të dhunuara gjatë luftës në Kosov”

    Autorja : Luljeta Selimi


    Redaktor Jusuf Iberdemaj

    Recenzent: Azem Hajdari dhe Azem Zogaj

    Lektore : Myrvete Morina



    Në vend të parathënjës;

    Pse u detyrova që t’i botoj rrëfimet e femrave të dhunuara?
    Njëra nga arsyet kryesore është se e vërteta mbi këtë kapitull mbase më të
    dhëmbshmin dhe më të ndjeshmin në tërë periudhën e luftës së fundit në
    Kosovë, po mbetet nën hije dhe se kjo e vërtetë duhet të plasohet në opinion
    sado e dhimbshme dhe e rëndë të jetë ajo. Zaten e vërteta gjithmonë është e
    dhimbshme dhe e rëndë, e posaçëisht kur flitet për plagën më të madhe të çdo
    lufte, për dhunimet. Dhunimet ndodhin në çdo luftë dhe çdokund konsiderohen
    si krimi më i rëndë i saj. Edhe në te tri luftërat e fundit që ndodhen ne
    rajon, barbarët serbë ushtruan dhunime të papara, në Kroaci, Bosnje dhe së
    fundi edhe në Kosovë.Pra edhe në Kosovë përveq vrasjeve, dëbimeve, djegieve,
    rrënimeve,plackitjeve,kidnapimeve e burgosjeve ata bënë edhe dhunime. Dhunimet janë të rënda për çdo popull në botë e posaçerisht për
    popullin tonë sepse morali është pjesa më e ndieshme e qenjes së tij. Gjatë
    punës sime në teren kamë parë nga afër se sa të renda janë përjetimet e të
    dhunuarave, sa e rëndë është kjo për familjet e tyre, për rrethin dhe për
    çdo shqiptar.
    Njerëzit në Kosovë, nga më të rendomtët e deri tek pushtetarët e saj, iu
    shmangen dhe bishtërojnë bisedave rreth dhunimeve! Unë i kuptoj kosovarët
    pse nuk flasin, nuk shkruajnë dhe nuk bëjnë gati asgjë për ti zbuluar
    dhunimet! Por nuk i kuptoj ndërkombëtarët që veprojnë ne Kosovë dhe e di se
    marrin donacione te majme për këtë punë dhe nuk bëjnë asgjë as për ti
    zbuluar dhunuesit e as për ti ndihmuar femrat e dhunuara.
    Arsyeja tjetër që me shtyri ta botoj këtë libër me rrefime tronditëse të
    disa femrave të dhunuara është sjellja e palejueshme e ayre që janë të
    thirrur të bëjnë diçka në këtë drejtim! Ata sillen sikur këtu nuk kanë
    ndodhur as luftë, as vrasje, as djegie e plackitje as dhunime, as asgjë
    prej gjëjë. Ose edhe më keq, sillen sikur dhunimet kanë ndodhur diku
    tjeter, e jo këtu, para syve tanë dhe të botës!!!
    Sot në Kosovë ka femra te cilat pas përjetimit të dhunimit ndodhën në
    gjendje shumë të vështirë psiko-fizike dhe materjale! Këto femra kanë nevojë
    për përkrahje, qoftë morale dhe materjale. Ato duan trajtim të vazhdueshëm
    dhe përkujdesje mjekësore. Askush nuk bën asgjë për To. Asgjë për këto femra
    nuk ndërmerr as Tribunali i Hagës punën e të cilit në Prishtinë “e kryen”
    hetuesja ndërkombëtare e cila ka vetëm një detyrë: ti zbuloi dhunimet që
    kanë ndodhur në Kosovë gjatë luftës.
    Ajo që kosovarët do te duhej ta dinin është se në Hagë kanë dëshmuar dhe do
    të dëshmojnë edhe shumë boshnjake të tjera të dhunuara gjatë luftës në
    Bosnjë. Një gjë të tillë do të duhej bërë të mundur edhe femrave kosovare.
    Atyre pra duhet dhënë rasti që para Tribunalit të Hagës t`i denoncojnë
    kriminelët serbë. E di dhe i kuptoj femrat që e kanë të vështirë ta bëjnë
    këtë, por një gjë duhet ta kenë të qartë: se krimi nuk mund dhe nuk duhet të
    fshehet sepse ato do të detyrohen një ditë që vetë ta thonë të vërtetën,
    sepse kjo nuk mund të mbahet e fshehur përgjithmonë. Është në të mirën dhe
    interesin e tyre dhe prandaj ato duhet të rrëfehën sepse vetëm në atë mënyrë
    mund ta nxjerrin helmin që mbajnë në shpirt.Për ato plagë që i bartin më
    vete, të dhunuarat, duhet që, në radhë të parë, vetvetiu të përpiqën të
    gjejnë sherim sepse gjendja e tyre shëndetësore dhe shpirtërore mund të
    mbetet me pasoja aq më pare kur dihet se atyre u mungon edhe perkujdesja më
    elementare profesionale dhe institucionale! Dhe vërtetë; si do sherohet një
    14 vjeçare e dhunuar dhe ta dojë sërish jetën?
    Si të pajtohet me fatin një e re të cilën e ka braktisur i fejuari vetëm pse
    e dhunuan barbarët serbë? Si do të pajtohet me fatin e hidhur një nënë e re
    e cila pas përjetimit të dhunimit ka dështuar së linduri dhe nuk do të mund
    të lind kurrë më fëmijë? Si do të sherohet nëna e cila nuk mund të këthehet
    tek fëmijët e sajë sepse barbarët e dhunuan në sytë e tyre dhe të anëtarëve
    të tjerë të familjes? Si mund t’i harrojnë të gjitha këto femrat e dhunuara
    pa ndihmën e gjithmbarshme të shoqërisë kosovare? Si, si…???
    Ndoshta kurrë nuk do t’i botoja këto rrëfime sikur të mos më thoshte një e
    dhunuar në një mëngjes se ato përveq së janë të dhunura janë edhe të
    braktisura dhe të fyera. Kur unë u përpoqa ta ngushëlloj, ajo më
    pëshpëriti:” ne që jemi dhunuar dhe sot vuajmë jemi morali dhe pamorali i të
    gjithë kosovarëve! Edhe kur jemi në mesin e të gjallëve, ne, sërish
    ndjehemi te vdekura! Edhe kur ecim rrugës, e ndjejmë peshën e dhunimit, e
    shofim atë në sytë e njerëzve, të cilët, ndoshta, kurrë nuk do të mund ta
    imagjinojnë së çfarë kemi perjetuar. Ne jemi plaga e çdo njeriu , vuajtja
    dhe mungesa e çdo fëmiu. Edhe kur njerëzit qeshin, pa kujtuar fare së ne
    ekzistojmë, ne mendojmë së ata qeshin dhe tallën me tragjedinë tonë. Edhe
    kur lotojnë, shajnë e pështyjnë edhe atëherë ne jemi pjesa më e dhëmbëshme
    dhe më tragjike… Ne sot jemi të braktisura, dhe pesha e çdo gjëje që po
    ndërtohet në Kosovë rëndon mbi ne! Ne jemi gjaku, pluhuri dhe pështyma e
    djeshme e sotme dhe e nesërme e Kosovës andaj dikush duhet ta ngre zërin për
    ne. Po ta them, ngase ti mund ta bësh këtë, sepse ti cdo ditë mjekon plagët
    tona. Dhëmbja jonë do të ishte akoma më e madhe po ta bëntë dikush për
    tallje apo përfitime…”me tha duke dashur që plagët e saja dhe të të tjerave të jenë ndërgjegjësim për ne të gjithë. Duhet ta dimë të gjithë se liria e ka çmimin e lartë dhe se nje hise të madhe të atij çmimi e kanë paguar edhe viktimat e dhunimit.
    Ata që sot shkelin mbi varret e tyre (sepse shumë nga të dhunuarat mëpastaj
    edhe janë vrarë e masakruar ) ,ata që sot shkelin mbi plagët, dhembjet,
    lotët dhe tragjedinë e këtyre femrave, duhet ta dinë mirë se ato janë
    pasqyra dhe fytyra e vërtetë e kosovarëve, duhet ta dinë se shkelin mbi
    pjesën më të dhëmbëshme të lirisë së Kosovës. Turpi iu mbetet vetëm atyre që
    e shkelin dhe përbuzin viktimat e kësaj tragjedie të hidhur. Le të kujtojnë
    vetëm njëherë se si do t`iu dukej sikur kjo t`iu kishte ndodhur atyre më të
    dashurave, nënave, motrave, grave apo vajzave të tyre të cilat i duan më
    shumë se sytë e ballit! Duhet ta dimë të gjithë së ato kërkojnë ndihmë,
    përkrahje dhe trajtim të përditshëm mjekësor, profesional dhe
    institucional.
    Le të jetë ky libër vetëm një përpjekje modeste për të zgjuar interesimin
    dhe përkushtimin më të madh jo vetëm në zbardhjën e të gjitha rasteve të
    dhunimit por edhe në trajtimin adekuat të viktimave. Mbase do ndeshëm në
    thumb të kritikave të llojeve e natyrave të ndryshme por konsideroj së e
    vërteta sado e hidhur të jetë duhet të dalë në dritë në mënyrë që të mos
    harrohet as përseritet kurrë më.
    E bashkëndjejë dhembjën me të gjitha ato motra të mia nëse sadopak ua kamë
    lënduar shpirtin duke ua rikujtuar sërish të kaluarën e hidhur për çka
    paraprakisht iu kërkoi falje dhe mirkuptim.


    Autorja L Selimi

  4. #124
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    S'KAM FUQI TË KTHEHEM NË VENDLINDJE


    " - Edhe sot e kësaj dite nuk e di se sa ditë kishin kaluar kur policia
    serbe na hyri brenda. Aq shumë u frikësova por, shpëtova,nuk na ndodhi
    asgjë. Na i dhanë tre minuta të dilnim nga shtëpia, dhe dolëm. Kur
    arritëm në Pejë, policia na ndalën përsëri, na kërkuan nga 50 DM për person
    nëse donim të vazhdonim për në Shqipëri. Ne kishim vetëm 200 DM, e ishim
    nentë veta. "Kush do të shpëtonte? Cilin do ta ndalnin? Pyesnim në heshtje,
    ndërkaq babai ua dorëzoi paratë dhe u tregoi se ishim nëntë veta. Na
    shikuan dhe pasi ia morën nënës dhe mua unazat nga duart, na lëshuan. Në dalje të Pejës, na ndali grupi tjetër i policisë. Edhe ata na kërkuan para dhe
    nuk do t'na lëshonin sikur një familje nga Gllogjani të mos i jipte 200 DM. U
    nisëm. Disa metra më larg, policia kishte ndalur kolonën që ishte e
    gjatë deri në kufi. Ata ishin banorë nga fshatrat e Ferizajit, Suharekës,
    Rahovecit, Prizrenit, Malishevës e ndoshta edhe të Gjakovës. Policia
    nuk lëshonte askë pa e kontrolluar dhe ne duhej të prisnim në rrugë. Edhe
    pse nuk bënte shumë vapë, ishte vështirë të rrije e të prisje aty. Nuk
    kishim as ujë e as bukë. Policia nuk na lejonte as të ktheheshim por as të
    vazhdonim, madje as të uleshim. Ashtu në këmbë, të mbështetur në njëri-tjetrin,
    qëndruam mbi 11 orë. Kishte rënë errësira e parë kur kolona filloi të
    lëvizë ndagalë. Ishim aq të lodhurë, por, megjithatë, shpresonim se do të
    arrinim të gjallë në Shqipëri. Rruga ishte e gjatë por, ajo u vështirësua edhe
    më shumë kur gjatë natës filloi një shi i madh dhe mëngjesi gëdhiu i
    ftohtë. Fëmijët të lodhur filluan të qanin, e policët ishin egërsuar shumë. Si
    dukej, ata kishin humbur shokët e tyre diku. Kishim edhe dy-tri
    kilometra për të arritur deri te kufiri,dhe në momentin kur arritëm tek vendi ku
    bëhej pengesa për vazhdimin e rrugës, policët filluan të na kontrollonin
    sërish.
    Na preknin trupit, kurse meshkujtë i rrahnin dhe i detyronin t'u jepnin
    para. Ne nuk kishim, edhe herën e fundit na ndihmuan të tjerët. Kur
    vëllanë tim 12 vjeçar filluan ta rrahnin, unë i ika nga dora e policit që po më
    kontrollonte dhe u hodha mbi vëllanë. Doja që, së paku, një të rame
    t'ia marrë unë. Eshtë vëllau i vetëm pas nëntë motrave. Polici që po e
    rrahte, më tërhoqi për flokët e gjata dhe më drejtoi kah kryepolici i cili, në prani të kolonës, me majën e thikës filloi t'mi zhvishte rrobat. Mi hoqi të gjitha në prani të babës, nënës, vëllaut,burrit dhe fëmijëve të mij. Fëmijët filluan të qajnë me të madhe, por aq u bënte atyre, dhe kryepolici më tërhoqi deri tek strehimorja e tyre e improvizuar që ishte në afërsi të rrugës. Më hodhën mbi tavolinë, mi lidhën duart për të, të cilën siç duket e kishin përgatitur enkas për t'i dhunuar femrat shqiptare. E di që pasi filloi të më ç'nderojë, me kokë i rashë tavolinës, kurse ata qeshnin e flisnin sikur të ishin në spektakël. Tërë këtë e shihnin edhe të afërmit e mi, e shihnin edhe qytetarët e tjerë dhe tërë kolona e gjatë që po lëvizte andej. Si në ëndërr më kujtohet kur i urdhëruan familjarët e mi të ecin. Edhe sot më
    tingëllon në kokë zëri i nënës sime, e cila nuk kishte dashur të vazhdojë pa mua.
    Edhe sot e kësaj dite nuk dihet se ku është. Më kujtohet se përveç dhunimit,
    më goditën disa herë me kondak në kokë. Nuk më kujtohet si, dhe kush më ka
    dërguar deri në Kukës, por e di se aty kam dëgjuar edhe shumë klithma,
    dhe shumë gjëmë, shumë thirrje për ndihmë nga shumë femra të tjera që i
    dhunuan. Në spitalin e Tiranës qëndrova e shtrirë 19 ditë. Gjashtë ditë me radhë
    më kishte qëndruar burri tek koka, e unë nuk e njihja. Nga goditja në kokë
    kisha harruar çdo gjë.Vetëm zëri i bijës sime 5 vjeçare që më thërriste
    e qante pse nuk i flisja, më nxorri nga ajo komë, që edhe mjekët u
    befasuan. Sot nuk kam fuqi të shkojë e të jetojë në vendin ku kam jetuar më herët me burrin dhe fëmijët. Nuk mund të kthehem as në vendlindjen time, sepse nuk kam fuqi. Më vjen turp për atë që më ka ndodhur. E kanë parë edhe
    qindra bashkëfshatarë të mi. Unë kam pasur fatin të më kuptojë burri, por
    jetoj me dy plagë që nuk do të më shërohen kurrë. Jetoj me plagën që ma morën nënën, dhe me plagën e dhunimit, që është më e rëndë se vdekja", - theksoi, në
    fund të rrëfimit, D.R. nga një fshat i Pejës

    Mbledhur nga L Selimi ne njerin nga disa librat e saj

  5. #125
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    ''Jeta ma këtheu shpinën atëherë, e tash vetëm e shikoj atë!,,


    Bedrija jeton e vetmuar, dhe çdo ditë heq të zitë e ullirit për të
    siguruar kafshatën e gojës. Banesa ku ishte strehuar ajo ishte një banesë e
    improvizuar mbi kulmin e një ndërtese në lagjen “Dardania” në
    Prishtinë. Banesa gjysëm e errët, me mobile shumë të vjetra, toka pa mbulojë dhe banjo, e parregulluar, ngjanin me shtëpitë e vjetra të fshatrave rurale në
    shumë komuna të varfëra në Kosovë . Në një nga dollapët e pakët që kishte
    improvizuar në afërsi të shtratit, ajo kishte lënë rrobat e saja të
    pakëta, disa libra, dhe pothuajse hapësirën më të madhe e kishte lënë për disa
    fotografi që ishin gjysmë të grisura dhe të përlyera. Ajo që binte në
    sy mbi të gjitha, ishte një nga fotografitë e saj gjysëm e djegur të cilën ajo
    e kishte futur në një kornizë të vlefshme. Fytyra e saj ndonëse e bukur, që
    larg të jepte të kuptosh se ishte e mërzitur. Edhe gjatë përshëndetjes dhe
    fjalëve të zakonshme ajo e ulte shikimin dhe mënyra se si vështronte njerëzit të jepte të kuptosh, se ajo ishte e shqetësuar. Bedrija derisa po i largonte mbulojat e shtratit, dhe bënte një vend të ulej, lëshoi një ofshamë dhe fshehurazi kafshoi buzën sikur donte të fshihte diçka .U ul në shtratin e vjetër që mezi i ngjante një shtrati, dhe pa pasur nevojë t’a pyesësh asgjë me sytë e përlotur foli:“ e sheh këtë banesë? Këtu jetoj tani dy vite. Do të pajtohesha për skamjen dhe mobilet e vjetra, sikur të kisha një çmim më të lirë për qiranë. Unë për këtë qymez detyrohem të paguaj çdo muaj nga 100 DM . Kështu kur nuk bie shi, nuk duket edhe aq keq. Po kur bie shi, detyrohem ta tërheq shtratin në mes të dhomës, dhe në katër vende në këtë dhomë, nëse mund ta quaj dhomë, detyrohem të vendosi enë që ta presin shiun . Kështu e kisha edhe gjatë gjithë dimrit të kaluar. Merre me mend si mund të ngrohet njeriu në këtë banesë, kur ka vrima, dhe të
    ftohtit depërton brenda. Zot si po qëndroj....po ky nuk është halli im i vetëm.
    Nuk vuaj pse nuk kam banesë më të mirë, pse jetoj me 240 DM aq i marrë nga
    puna si infermjere, dhe ka raste kur detyrohem ta ha bukën thatë, edhe pa
    kripë.....halli im është i madh, shumë i madh, e unë duhet të bëhem si të
    gjithë, të punoj, të jetoj dhe aktroj për të mos u dhënë mundësinë njerëzve
    të kënaqen me fatkeqësinë time“. Deshti të vazhdoj të flas edhe më Bedrija,
    por me duar mbuloi fytyrën e saj të bukur që sa vinte e zverdhej edhe më dhe
    ashtu në heshtje qau për disa minuta. Qante dhe herë pas here shtrëngonte
    duart e saj që i dridheshin dhe ajo përpiqej ti fshihte duke i shtrënguar në
    mes vete, e herë duke i futur në mes të gjunjve që i dridheshin. Në dhomën
    gjysëm të errët dënesja e saj behej edhe më e rëndë, dhe lotët që i bashkoheshin në mjekërr sikur tërë botën e kthenin në epokën e rëndë të
    luftës, e cila ende nuk ka marrë fund për të gjithë njerëzit. Bedrija shikoi
    disa sekonda kah fotografia në kornizë , e mori atë në dorë dhe pasi mori
    frymë thellë tha “ I sheh këta njerëz, janë njerëzit e mi më të dashur që
    kam pasur. Është babai, nëna, vëllau im i vetëm dhe unë. Janë këto ditët kur
    unë isha fëmijë, kur nuk kuptoja se çka po ndodhte rreth meje, kur unë me
    vëllanë merresha me lojërat fëmijërore, dhe nuk kuptoja pse babai e kishte
    të rëndësishme ti dëgjonte lajmet, të dinte çka po ndodhte rreth nesh dhe me
    ne . Ai e dinte se koha që po vinte, për ne ishte e tmerrshme , se lufta
    ishte e pashmangshme dhe, se për liri duhej sakrifica që për të ardhmen
    duhej punuar. E unë si çdo fëmijë përpiqesha të kënaqesha me ato që kisha,
    pa e kuptuar se policët që endeshin e plaçkinin çdo ditë në qytetin tonë, një ditë do të jenë ata që do të ma marrin lumturinë mua, dhe njerëzve të qytetit tim. Babai nganjëherë si në mahi na thoshte: nëse mua më ndodh diçka apo ndonjërit nga ne, ata që mbesin duhet të vazhdojnë të jetojnë me lirinë që vjen, sepse liria do sakrifica, liria do gjak dhe liria i ka rrënjët në gjak. Unë ato i shihja si fjalë të urta të popullit pa e kuptuar se ato ishin udhërrëfim i vërtetë dhe pa ditur ta kuptoj e pa menduar se ato ditë ishin shumë, shumë afër. Kur serbët bënë masakër mbi Jasharajtë, babai na tha “ kjo është ajo që jam përpjekur të ua sqaroj me vite , serbët janë të tillë, ata për ta mbajtur Kosovën të pushtuar, bëjnë çdo gjë dhe po i njejti fat do ti ndjek edhe shumë familje kosovare.Derisa të mbaroj lufta, Kosovës do ti bëhen edhe shumë familje dëshmore, do ti kushtoj shumë shtrenjtë liria, por ajo duhet të vij me çdo çmim, sepse është koha e fundit që ne kosovarët duhet të zgjohemi dhe ta marrim pushkën e lirisë në dorë.
    Atëherë e kuptova se babai fliste tërë kohën për një luftë të afërt, por që edhe unë si të gjithë fëmijët, frikën e mbaja por nuk guxoja të besoja se ajo do të
    më ndodhte mua , mua që isha rritur e përkëdhelur nga familja dhe një ditë
    do të mbetesha e vetmuar, krejt e vetmuar pa askënd në këtë botë… “ dhe vaji
    prap ia ndali fjalët në fyt dhe këtë herë ajo u ngrit në këmbë dhe sillej
    nëpër dhomë e trishtuar duke i fërkuar duartë mes tyre .Pas masakres së Prekazit, babai nuk e fshihte më nga ne fëmijët se ishte i lidhur me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, dhe se po punonte me komandën e tyre. Kishte edhe me nga dhjetë ditë që nuk vinte në shtëpi. Kur vinte nuk i hiqeshim nga prehëri, edhepse as unë e as vëllai im nuk ishim më fëmijë. Në shtator u vra dhe botën e shihja si të rrënuar, si ferri vetë. Atë kohë mendoja se nuk ka asgjë në botë që do të më bënte më të mërzitur. Muaj më vonë njerëzit e UÇK-së, na u lutën që ta lëshojmë shtëpinë dhe të shkojmë në një vend më të sigurt, por nëna tha “ do të rrimë të presim edhe ne, le të bëhet me ne çka të bëhet me gjithë Gjakovën” dhe aty mbetëm.Kur filluan bombardimet dhe filluan ti vrasin njerëzit, nëna nuk fliste asgjë , ndoshta atëherë e kuptoi pse duhej të vendoseshim në vend më të sigurt. Ditën e katërt kur ushtarët serbë na erdhën në shtëpi pushkatuan nënën dhe vëllanë. Mua më morën me vete, më dhunuan, dhe trupin tim e masakruan, për së gjalli, e dogjen me cigare sa më nuk kam forcë ta kujtoj. Sa herë e zbuloj
    trupin tim dhe shoh gjurmët e dhunimit sikur vdes diçka në mua dhe tani jeta
    ime është shkatërruar përgjithmonë.Tani, jetoj pa asnjë ndihmë edhe pse do të duhej dikush të mendoj per mua.

    Autorja L Selimi

  6. #126
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    "JU LUTEM, ME LINI TE VDES!"

    Kur ushtarët e sollën H.N. në spitalin ushtarak, ajo ishte në mes jetës dhe
    vdekjes. Ndonëse mjekët ushtarakë nuk dinin si ta ndihmonin, pasiqë ajo ishte e dhunuar, ata ftuan një mjeke femër që ishte në zonën tjetër. E tëra ç`po bënìn ata ishte se po i jepnin gjak, ndonëse gjaku nga plagët vazhdonte t'i rridhte.Mjekët donin ta shpëtonin me çdo kusht. Kur erdhi mjekja, ndonëse gjinekologe e padiplomuar, vendosi që, edhe në ato kushte çfarë ishin, ta bënte intervenimin kirurgjik. Mjekja tjetër ndërkaq, gjinekologe e diplomuar, kur i pa plagët e vajzës, i tha: "mos e mundo, lëre të vdes. E sheh se kanë filluar t'i dalin organet jashtë, unë nuk do t'i hyja një pune të tillë". Mjekja e re, e shqetësuar, fshiu djersët dhe iu drejtua koleges: "Do t'më ndihmosh apo jo". "Unë mendoj se është rrezik, ajo mund të vdesë", foli prapë mjekja. Por, megjithatë, filloi të përgatitet. "Ajo edhe ashtu do të vdesë, nëse nuk qepet shumë shpejtë,prandaj, të lutëm më ndihmo, mos të humbim kohë", - foli mjekja e re e cila kërkoi ndihmën nga infermieret.
    Të gjithë në atë zonë tani ishin të informuar për atë që po ndodhte! Mjekja e re ishte mike gati me të gjithë, por ajo që e bënte të çmohej me tepër nga të gjithë ishte këmbëngulësia e saj. Minutat ishin të gjata, jo vetëm për H.N. por edhe për mjeken, edhe për ndihmësit... Më e rënda ishte se kur po mbushej një orë punë në atë sallë operacioni, mbi atë zonë filluan granatimet. Tani mund të vinte ndonjë i plagosur! Salla e vetme ndërkaq, ishte e zënë. Granatimet vazhdonin, kurse ushtarët filluan mbrojtjen. Dy granata ranë në afërsi të spitalit. Mjekja e re për një moment u tremb, por prapë vazhdoi punën. Çdo sekondë ishte luftë në shumë fronte për te dhe për të tjerët. Ajo pa se mitra e vajzës ishte e shqyer dhe se në organet gjenitale i kishin futur rërë, andaj vështirë e kishte ta qepte, pa e pastruar mirë çdo pjesë të plagës. Kur e përfundoi qepjen e brendshme,
    asaj iu duk se puna përfundoi, por po aq u shqetësua kur pa se edhe në stomak kishte një plagë tjetër. Ndonëse e shqetësuar, mjekja përfundoi punën me
    sukses. Ajo edhe pas operacionit nuk doli nga aty. Vazhdoi t'i qëndronte te
    koka. Pasi e vështroi disa minuta, mjekja e re prapë e zbuloi trupin e saj dhe filloi t'ia pastronte plagët e tjera. Ajo filloi nga këmbët e gërvishura, pastaj u ndal në gjoks, ku në mes të dy gjinjëve kishte të vizatuar, me maje thike, kryqin serb,dhe kur po pastronte aty, vërejti një copë xhami. E hoqi me kujdes, e pastroi mirë dhe i vuri sipër një fashë. Pastaj prapë ia mbuloi trupin. Dhe, kur në ditarin e saj filloi të shkruante diçka, H.N., me gjithë zërin e humbur, filloi të gjëmonte. "Mos lëviz,
    të lutem, je e operuar!", - i tha mjekja e re, e cila nuk e ndante shikimin e trishtuar nga sytë e saj të zverdhur. "Pse?", - pyeti ajo dhe dy lot i ranë nga sytë. "ke qenë në rrezik, por tani gjithçka ka përfunduar. Të duhet forca, ndaj të lutem, mos u mundo t'i kujtosh gjërat që të kanë lënduar, tani vetëm mbylli sytë dhe përpiqu të pushosh", - i foli mjekja, duke menduar se ajo nuk e dinte që ishte operuar. "Pse ma bëre këtë, pse më shpëtove? Të lutëm më le të vdes! Të lutem, ma bëj këtë shërbim! Te lutëm…", - i tha ajo dhe lotët vazhdonin t'i binin në flokë, e buza i dridhej pandërprerë.
    Dëgjo: mos mendo por vetëm pusho tani! i tha mjekja, ndërsa ajo, duke
    kafshuar buzën, tundi kokën në shenjë mohimi.

    Autorja L Selimi

  7. #127
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Cilat janë shifrat e vrasjeve dhe dhunimeve?

    Në Kosovë, numri i femrave të dhunuara sipas statistikave kap shifra të
    ndryshme varësisht nga organizatat e ndryshme të cilat kanë bërë hulumtime
    në këtë drejtim. Ato shifra sillen nga dymijë deri në dhjetëra mijëra!
    Unë, gjatë punës sime me Organizatën Joqeveritare “Jeta në Kastriot” mund të
    flasim për 2018 femra të dhunuara për të cilat përveq dëshmive gojore,videogjirimeve, dëshmive me shkrim dhe fotografive kemi edhe raportet e mjekëve: gjinekologë, infektologë, neoropsikiatër, si dhe raportet mujore të të gjithave së bashku për ta konstatuar gjenedjen e tyre momemntale si dhe diagnozat e secilës veq e veq bashkë me tërapinë e përdorur. Mosha e këtyre
    femrave është kryesisht e re duke filluar nga 14 e deri të 44 vjeq. Ne, përveq se i vizitojmë së paku një herë në muaj dhe kontrollojmë gjendjën momentale te tyre, vazhdimisht kujdesemi që 209 prej tyre të cilat janë në gjendje më të rëndë shëndetësore t`iu sigurojmë barna dhe ilaqe të nevojshme. Poashtu saherë na jipet rasti ushtrojmë ndikimin tonë mbi organizatat e ndryshme qofshin ato të huaja apo vendase, qeveritare apo joqeveritare në mënyrë që të kuptohet domosdoshmëria e ndihmimit dhe trajtimit të kësaj kategorie të braktisur nga shoqëria! Prej rreth 24.000 të vrarëve gjatë luftës në Kosovë 31.2 për qind janë femra të të gjitha moshave dhe në bazë të të dhënave tona vetëm 1,3 për qind nga numri i përgjithshëm kanë qenë në moshë të shtyer. Ndërsa tek ata që kanë përjetuar trauma të të gjitha llojeve, problemet e shëndetit mental janë tejet aktuale. Sipas hulumtimeve tona të bëra pas luftës, del se 62 për qind të të
    hulumtuarëve kanë qenë buzë vdekjes, 49 për qind viktima të torturave apo abuzimit, 42 për qind të ndarë nga familjet e tyre, 26 për qind kanë përjetuar vrasjën e ndonjë anëtari të familjes apo farefisit, 10 për qind kanë qenë të
    burgosur dhe 4 për qind të abuzuar seksualisht. OJQ-ja jonë ka ndihmuar aq sa ka patur mundësi megjithatë jemi të vetëdijshëm së nuk kemi mundur as për
    së afërmi t´i përmbushim nevojat e të dhunuarave. Projektet tona për të
    bërë më tepër në këtë drejtim shpesh injorohen prandaj edhe njëherë shfrytëzojmë rastin t`i thërrasim të gjitha shoqatat dhe individët që kanë mundësi dhe vullnet të mirë që në të gjitha format e mundëshme t`iu dalin në ndihmë këtyre femrave në mënyrë që t`ua rikëthejmë kuptimin e jetës me gjithë
    bukurinë e saj. Me duhet të them se përveq punës sime, një ndihmesë shumë të
    madhe e ka dhënë edhe bashkëdrejtuesja Myrvete Morina si dhe stafi ynë mjekësor dhe profesional. Gjatë punës sime në teren kamë parë nga afër gjendjën e rëndë shpirtërore të të dhunuarave! Ato shpesh, duke ngurruar të
    tregojnë, i ndryjnë në shpirt brengat dhe vuajtjet derisa u keqësohet aq shumë gjendja saqë edhe ndihma dhe trajtimi mjekësor është i vështirë. Prandaj ato duhet hapur zemrën sepse në këtë mënyrë më së shumti e sherojnë vetvehtën por edhe ndihmojnë të tjerët që t`iu ofrojnë ndihmë atyre. Gjatë punës sonë me këto femra por edhe gjatë punës sime si gazetare kamë mundur të konstatoj se përveq femrave të dhunuara dhe atyre të vrara ekziston edhe një numër i madh i atyre që konsiderohen të zhdukura! Fatkeqësisht të dhënat flasin se shumica e femrave të vrara së pari janë dhunuar e më pas janë vrarë, prandaj ndërkombëtarët kur gjykojnë për krimet e luftës në Kosovë duhet ta kenë parasyesh se plagët e vdekjës së shumicës se femrave bartin me vete edhe plagët e dhunimit. Dhe prandaj gjenocidi dhe dhuna e ushtruar mbi popullin e Kosovës ka përmasa shumë më të mëdha sesa që japin të dhënat dhe hulumtimet tona...

    Autorja Luljeta Selimi

  8. #128
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Recension: nga Azem Azemi


    Rrëfime që të mbulojnë me trishtim e pikëllim


    Këtij libri specifik të këtyre rrëfimeve tronditëse, s’duhet shtuar absolutisht, kurrfarë parathënie e as pasthënie. Këto rëfime flasin vetë. Me gjuhën më të pastër , me argumentin më të vrazhdtë, flasin me shpirtin e vrarë të një femre,të një nëneje,të një motreje, të një të fejuareje, të një nuseje. “ Fytyrën e zotit do ta shohësh , kur të mos jesh më në jetë “ po shkuante në Bibël. Edhe këto femra më s’kanë çka të fshehin. I kanë përjetuar të gjitha të ligat që mund ti bëjë qenja apo antiqenja njerëzore.Kanë prekur fundin e detit dhe kulmin e qiellit. I kanë parë të gjitha, i kanë dëgjuar të gjitha. Ua kanë vrarë shpirtin , prandaj s’është
    rastësi kur me ngulm kërkojnë që ti lëmë të qeta në bërjen edhe të gjysmës
    së rrugës tjetër, vdekjen e trupit. Ato, më mirë e kërkojnë vdekjen komplete se gjysma-gjysma. Dhe absolutisht nuk kanë të drejtë. Sepse, a jeton njeriu vetëm për vete? A nuk kanë shumica e tyre fëmijë , për të cilët vlen secila sakrificë? A s’është ky shkrim (libër)shkrim shërim për to, vuajtje jona, e turpi ynë lehtësim për to? A s’jemi dhunuar të gjithë me dhunimin e tyre?
    Edhe nënat tona , edhe motrat tona edhe nuset tona? Edhe ne vëllezërit e tyre, edhe ne bijtë e tyre, edhe ne burrat apo burrecat e tyre? Dhe ato e dinë këtë ,dhe janë të forta, sikurse i dinë dhe sakrificat e atykëtushme të njerëzve tanë, të njerëzve të thjeshtë, burra e gra për ndihmën e dhënë atyre në fotografinë e familjes nga Peja, fytyrën e “mjekes së re” që sakrifikon çdo gjë për ti ndihmuar fatëkeqes së lënduar (edhe fizikisht).
    Prandaj, ylberi është shumëngjyrësh. Edhe jeta. Edhe njerëzit,edhe këto rrëfime të cilat marrë veç e veç secili e përballon peshën e një skenari filmik, për t’mos u harruar. Ky libër dëshmon se këto qenie të lënduara, nuk janë edhe të lëna terësisht në harresë. Borgjet janë të shumëta të secilit prej nesh. Pa dyshim vlen të përmendet me këtë rast, puna e palodhshme, por edhe inventive e gazetares së vyeshme, autores së librit, Luljeta Selimi, e cila edhe në rastet e tjera ka dëshmuar përkushtim në hulumtimin e fateve (tragjike) njerëzore sidomos të femrës. Bie në sy një sintaksë e rrjedhëshme në rekonstruimin e rrëfimeve me një gjuhë të pastër me plot variacione letrare –artistike. Por medet,vetëm kur të bie ndërmend se fatkeqësia e treguar nuk është krijuar nga mendja e krijueses, por nga dora (gjakatare) e (anti)njeriut. Të rrokë trishtimi për fatet e këtyre njerëzve dhe të rrokë pikëllimi dhe brenga për fatet e të dhunuarave. A thua çfarë përfundime do të kenë ato si njerëz dhe si kolektivitet? Prandaj nevoja që
    ndërgjegjja njerëzore të jetë e zgjuar gjithmonë, sikurse rojtari –ushtari, sepse e keqja është gjithmonë permanente,gjithnjë e ke afër si jakën e këmishës.
    __________________

  9. #129
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    DHUNIMET

    Dhunimet sipas të drejtës ndërkombëtare dhe Statutit të Tribunalit të
    Hagës, janë vepra penale, të cilat radhitën në Krime kundër njerëzimit. Sipas
    Statutit të Tribunalit të Hagës (neni 5) dhunimet janë krime kundër popullsisë civile të cilat kryhen në konfliktet e armatosura, qofshin ato ndërkombëtare apo të karakterit të brendshëm. Një ndër format më të rënda të krimit kundër njerëzimit, të cilën e ka përdorur regjimi serb ishte edhe dhunimi masiv i femrave shqiptare. Kjo formë e dhunës është përdorur si mjet lufte dhe ka qenë e planifikuar nga vetë shteti serb, si dhe është kryer në forma të ndryshme. Në këto raste nuk mund të flitet vetëm për cenim të integritetit fizik dhe psiqik të femrës, por para së gjithash edhe për cenim direkt të integritetit moral dhe shpirtëror të popullit, për këtë edhe kjo formë e dhunës dënohet me të gjitha rregullat ndërkombëtare. Dhunimet seksuale të cilat forcat policore-ushtarake dhe paramilitare serbe i bënë kundër femrave shqiptare, kanë pasur karakter poshtrues, politik, hakmarrës, si dhe kanë pasur karakter të thyerjes morale dhe shpirtërore të popullit shqiptar, si dhe ka qenë një ndër format më të rënda të krimeve të luftës në Kosovë, para dhe gjatë luftës në Kosovë.Në bazë të të dhënave nga tereni, intervistave të ndryshme, dëshmive të vetë viktimave por edhe nga dëshmitarët e rastit shihet se, dhunimet seksuale kanë qenë të përhapura në krejt Kosovën. Ato kanë qenë të organizuara dhe të planifikuara nga regjimi serb, kanë qenë mjaft masive dhe kanë atakuar femrat e të gjitha
    moshave. Shumica e viktimave kanë qenë të moshës prej 12-13 deri 40-45 vjeçare. Ndërsa struktura e të dhunuarave ka qenë e shumllojshme, kështu në
    mesin e tëpërdhunuarave ka pasur të mitura, nuse, gra shtatzëna, gra të moshuara, fshatare, qytetare, studente etj.Karakteristikë e këtyre dhunimeve
    është se ato janë bërë:
    1. Në mënyrë masovike.
    2. Se ato janë bërë në prezencën e të afërmve të të dhunuarave.
    3. Se ato janë bërë në objekte dhe kampe të ndryshme.
    4. Se ato kanë qenë të programuara nga regjimi serb, dhe të kryera nga
    forcat policore-ushtarake dhe paramilitare serbe, për qëllime politike,
    hakmarrëse, dhe thyerjes morale dhe shpirtërore të popullit shqiptar.
    5. Se këto akte janë manifestuar me sadizëm, bizariteti, mizori dhe me
    vrazhdësi të paspjegueshme.
    6. Ka pasur raste kur viktimat mbas kryerjes së aktit të dhunimit janë
    vrarë për fshehjen e gjurmëve.

    Pershendetje per te gjithe...Luljeta Selimi
    __________________
    Njerzitë fisnikë , me ligjeraten e tyre , fitojnë më shumë armiq, sesa njerzit e ligj me veprimet e tyre të liga.

    Zhan Pol

  10. #130
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    "E VETMJA GJË QË MË KA MBETUR JANË FËMIJËT"

    Disa ditë, pasi filluan bombardimet, burri im më tha: "Grua, njerëzit po vijnë nga të gjitha pjesët e Kosovës dhe po shkojnë në Maqedoni e ne po rrimë këtu. Po, sikur të na zënë të gjallë policët?". E shikoja dhe sikur e parandjeja fatkeqësinë që do vinte. Jeta me dukej si diçka e përfunduar dhe e shkuar. I tërë trupi filloi të më dridhej. I përgatita fëmijët, mora ca ushqime me vete dhe, kur po dilnim nga dera e oborrit, shikova edhe një herë nga shtëpia dhe i thashë burrit: "Diçka më të vështirë nuk kam përjetuar, a do të mund të kthehemi prapë në këtë shtëpi, t'i kthehemi jetës sonë?” Ai më shikoi, por nuk m'u përgjigj, ndërsa unë qaja në heshtje që të mos i shqetësoja fëmijët. Pak metra para se t'i bashkangjitemi kolonës që vinte nga mesi i Kosovës, na ndaloi ushtria e policia serbe dhe e nxorën burrin nga vetura, duke e goditur me kondak të pushkës.

    Fëmijët filluan të qajnë, qaja edhe unë. Por, kur m'u afruan mua e më nxorën nga vetura, fëmijët filluan të qajnë edhe më shumë. Mua nuk më goditnin, por më vështronin dhe silleshin vërdallë rreth meje. Pas pak e thirrën dikë nga larg që të vinte. "E ke një peshk", - i thanë. Nuk vonoi as dy minuta dhe erdhi një me mjekër të gjatë dhe me sy të skuqur, të cilit, që nga larg, i vinte era raki. Ai, duke e folur një shqipe të bastarduar, më tha: "Ti je shqiptarja më e bukur që kam pare, dhe do të jesh shqiptarja më e bukur që do ta kem në shtrat". Unë fillova ti lutëm, qaja dhe nuk i ndaja sytë nga burri, ai ishte para meje. Aty i kisha edhe fëmijët. "I dua ditët kur më luten e më përulen shqiptarët, më vjen çdo gjë si ëmbëlsirë. Ti më je ëmbëlsira më e ëmbël që kam pasur nga shqiptarët". "Kjo është mësuese, ndaj ta shohim çka i mëson shqiptarët", - i foli një tjetër. "Aq më mirë. Merre kamerën se më nuk mund të pres.

    Dua ta kem menjëherë", - foli ai me mjekër dhe filloi t'i zhveshë pantallonat. Dy nga ata m'i mbanin duart, kurse ai filloi të më zhveshë. "Do të jap para dhe ari, vetëm këtë mos e bëni", - u thashë unë dhe njëri ma lëshoi dorën. "Shko dhe sillmi", -tha, e unë shkova nga vetura t'i sjell. I mora dhe ua dhashë, por qëndrimi i tyre nuk ndryshoi. As nuk ma lëshuan burrin e as mua. Ai që e mori kamerën iu tha të startonin. Burri dridhej i tëri. Njëri prej tyre filloi të më zhveshë e të tjerët qeshnin rreth meje. Kur ai filloi të më ç'nderojë, burri provoi t'u ikë e t'më ndihmojë, por një tjetër, që kishte qenë pas shpine, me automatik shkrepi në trupin e tij tërë karikatorin e automatikut.

    Aq shumë klitha, klithën edhe fëmijët, provoja t'u ik, të bëj diçka, por ata vetëm argëtoheshin me përpjekjen time. Nga vetura dolën edhe fëmijët. Ata u hodhën mbi trupin e përgjakur të babait të tyre, e mua më çnderonin vetëm disa metra më tej. Nuk ka fjalë, e as shprehje ta përshkruaj atë dhimbje e atë nënçmim që ndjeja unë në ato çaste. Disa minuta më vonë, ai që mbante kamerën, e drejtoi kah fëmijët mbi babanë e vrarë, për t'i regjistruar lotët e vajin e tyre aty. "Edhe kjo na duhet, do të jetë skenë e mrekullueshme për stimulim të të rinjëve", - fliste njëri. Më vonë, fëmijët i futën në veturën e dikujt, kurse veturën tonë e morën në oborrin ku ishin strehuar.

    Me mua lozën edhe disa të tjerë dhe së fundi më mbyllën në bodrumin e një shtëpie aty afër. Aty më mbajtën disa ditë, e kisha humbur edhe drejtëpeshimin, edhe fuqinë. Nuk gjasoja në një njeri normal, më çnderuan prapë, nuk më kujtohet sa, por një gjë që e di, është se kur më kanë hedhur në rrugë, më mori një familje, e cila më ndihmoi shumë. Kurrë nuk ia harroj gruas që m'i lante plagët, kur unë flisja për dhunimin, ajo më ngushëllonte. Ajo më ngushëllonte edhe për fëmijët, më premtonte se do t'i gjente, edhe kur nuk dihej a i kisha fëmijët e gjallë. Ajo familje nga Ferizaj më ka përkrahur e më ka ndihmuar shumë. Ata më ndihmuan edhe kur i gjeta fëmijët, edhe kur u nisëm për në Kosovë. Në oborr gjeta vetëm rrënojat, dhe tani jam edhe pa burrë, edhe pa shtëpi, edhe e çnderuar. Në jetë më mbajnë vetëm fëmijët", - tha me lot në sy mësuesja nga rrethi i Kaçanikut.

  11. #131
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Linket nuk punojne perveq ai i bbc.te lutem kontrolloji edhe njehere

  12. #132
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Citim Postuar më parë nga Kosovelli Lexo Postimin
    pershendetje fattlumi

    Keto linke jane pe disa nga masakrat.

    http://edition.cnn.com/WORLD/europe/990 ... fugees.04/

    http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/368524.stm

    http://www.glypx.com/BalkanWitness/graves.htm

    http://news.monstersandcritics.com/euro ... _in_Serbia

    http://www.reuters.com/article/latestCr ... SL04698505

    nese ke ndonje material dergoje edhe me foto edhe me shkrime
    flm per perkrahjen
    Flm per linkat edhe pse disa nga ta nuk u qel mirepo i kam pare.E sa per materiale nuk kam shume .e kam nje te marre nga b92 per rrefimin e disa policeve te njesise speciale per masakrat ne kosove.Une per veten time nuk do te pushoje perderisa shteti yne nuk e akuzon serbine per gjenocid,edhe deri atehere deri sa nuk zbulohen edhe kriminelet e fundit qe kan vrare ne kosove,mendoj me mundesite e mija,sepse tani lufta eshte pak me ndryshe.Me fakte kunder serbise.Edhe kishte qene mire me hap nje teme per te gjithe njerezit qe kane material qe dokumenton gjenocidin ti paraqisnin ketu ose te mblidheshin ne nje vendmaterial.Si duket prokurorise tone dhe gjygjesise po i pelqejne rrogat edhe po merren me disa konteste te `megjave`e jo me pune te rendesishme.Vetem nje rast te ju tregoj.Deri para 2 viteve nje hebrej ka qene ende ne kerkim te nje nazisti qe ka bere krime kunder hebrejve ne gjermani.Ai quhej`doktor vdekja`sepse edhe kishte bere eksperimente te llojllojshme me hebrenjt,ndersa kane kaluar mbi 60 vjet nga ajo lufte,e ne qe 10 vite e disa sillen sikur ska ndodhur asgje.flm per mirkuptimin

  13. #133
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    ja nje material konkret per dhunimet ne kosove,me falni por eshte ne anglisht
    SILENT CRIME OF KOSOVO CONFLICT: WOMEN ROUTINELY RAPED, BUT WON'T PUBLICLY ACCUSE PERPETRATORS
    By Olivia Ward

    June 2, 1999 – (Torstar News article in The Record – Waterloo, Ontario) In the dingy, humid hallway of the city's oldest women's hospital, exhausted-looking Kosovar women lean against the walls waiting their turn in the operating room.

    At the other end of the corridor sits a glass jar containing an aborted fetus, waiting for a nurse's aide to remove it.

    It's one more grim chapter in an ongoing drama of violence and death, from a war that destroys lives into the next generation.

    "The evidence that women have been raped is here," says Dr. Terisina Braho, a senior gynecologist. "The Kosovo women want abortions with no questions asked. Nothing will change their minds."

    Rape is the silent crime of this conflict that has driven close to one-million ethnic Albanians from their homes in the southern Serbian province.

    Culturally taboo among Albanians, rape is seldom voluntarily reported. But it is a weapon of devastating effectiveness and a war crime whose perpetrators will never face justice because they will never be publicly accused.

    "By raping women -- taking possession and totally exploiting the female body -- the Serbians are violating even those Kosovar men who are inaccessible and hidden in the mountains," said a report on sexual violence in Kosovo, released this week by the United Nations Population Fund.

    "The women who have been violated say they are forever dead for having been subjected to absolute defilement," it said.

    Last year, for the first time ever, convictions recognizing rape as a war crime were handed down by international tribunals trying charges stemming from the Bosnian civil war and the Rwanda genocide.

    Zade, from a village outside the southern Kosovo town of Suva Reka, stands in the hospital waiting room with her shoulders slumped and hands tightly clenched.

    But when she raises her head, her eyes are hard and reflective, like polished stones.

    "We were forced out at the beginning of April," she says. "We were travelling on tractors, and women and children were separated from the men. Gangs of Serbs would stop us and demand money. For two days we were surrounded by them. They took some women into the school and raped them."

    She will not say that she was among them. Nor can her account, or others like it, be verified by independent observers.

    But in a predominantly Muslim culture where children are sacred, few healthy young women seek abortions.

    In the Tirana women's hospital alone, 34 terminated unwanted pregnancies in the first six weeks after the NATO air strikes were launched and Kosovo's borders began to hemorrhage refugees.

    But rape, like other crimes of wartime violence, began much earlier in Kosovo, after the onset of Serbia's brutal offensive against separatist guerrillas 15 months ago.

    Drenica, along with half a dozen other resistance areas in the Serbian province, has been singled out for special brutality.

    In Drenica last winter, the Serbian offensive against the KLA was already in full swing.Massacres of men, women and children were reported in the villages, some in retaliation for killing of security forces by the guerrillas.

    Women who never fought in the independence struggle were caught up in the attacks. Often they became the target.

    "They surrounded our village and took away the men," said a middle-aged farm woman who was later treated for bullet wounds in the capital Pristina. "Then they held us all prisoner."

    The men were murdered, she said. Then the military operation turned into an orgy of drunkenness and sexual violence.

    "They stripped women naked, and attacked them again and again. They were terribly drunk, and they played loud Serbian music tapes. Then they would force the women to cook food for them."

    Astonishingly, the Serbs ended the two-day orgy and bloodbath by thanking the women for "a wonderful party," and telling them they would spare their homes from burning out of gratitude.

    But, the female witness said, "the women screamed at them that they didn't care what they did. They hated them, and might as well be dead. The Serbs started to open fire, and most of the women were killed."

    One of the marauders made the mistake of videotaping the scene of the rapes and murders. The tape was found by an elderly villager, and saved as evidence of war crimes.

    The rapes committed in Kosovo do not appear to be as widespread as they were in Bosnia, where women were subjected to campaigns of systematic violence.

    In Kosovo they are committed routinely in KLA areas, and villages the Yugoslav forces suspect are harbouring guerrillas.

    A report released by Amnesty International this week says 300 women and children were held captive for three days, terrorized and some were raped in a village near the southern town of Suva Reka.

    The UNFPA report, compiled from an aid workers' survey of refugee camps and hospitals in Tirana and Kukes, said that kidnapping of women is "more and more prevalent" as the war continues.

    Unused to talking to strangers, and unable to talk to their own families, the women are locked into their sense of shame and guilt.

    "They don't trust anybody," says Eglantina Gjermeni, executive director of the Women's Centre Tirana, run by the German-based charity Medica Mondiale. "If they have children they're afraid all the time for them. They won't let them outside alone even to play."

    Establishing "women's areas" in the refugee camps, the centre gives the traumatized women the chance to meet with others like them for counseling sessions.

    But in the floodtide of nearly one-million refugees, these are only a few drops of hope. Many Kosovar victims of sexual violence, therapists fear, will be deeply scarred for life by their ordeals.

    "Many women are in denial," says Gjermeni. "Until that changes, they will not get better."

  14. #134
    i/e regjistruar Maska e drenicaku
    Anëtarësuar
    06-05-2003
    Postime
    3,263
    Citim Postuar më parë nga fattlumi Lexo Postimin
    Flm per linkat edhe pse disa nga ta nuk u qel mirepo i kam pare.E sa per materiale nuk kam shume .e kam nje te marre nga b92 per rrefimin e disa policeve te njesise speciale per masakrat ne kosove.Une per veten time nuk do te pushoje perderisa shteti yne nuk e akuzon serbine per gjenocid,edhe deri atehere deri sa nuk zbulohen edhe kriminelet e fundit qe kan vrare ne kosove,mendoj me mundesite e mija,sepse tani lufta eshte pak me ndryshe.Me fakte kunder serbise.Edhe kishte qene mire me hap nje teme per te gjithe njerezit qe kane material qe dokumenton gjenocidin ti paraqisnin ketu ose te mblidheshin ne nje vendmaterial.Si duket prokurorise tone dhe gjygjesise po i pelqejne rrogat edhe po merren me disa konteste te `megjave`e jo me pune te rendesishme.Vetem nje rast te ju tregoj.Deri para 2 viteve nje hebrej ka qene ende ne kerkim te nje nazisti qe ka bere krime kunder hebrejve ne gjermani.Ai quhej`doktor vdekja`sepse edhe kishte bere eksperimente te llojllojshme me hebrenjt,ndersa kane kaluar mbi 60 vjet nga ajo lufte,e ne qe 10 vite e disa sillen sikur ska ndodhur asgje.flm per mirkuptimin
    Po kush me ta padit sebin bre shoq,po a jeton ti ne kosove a ne zanzibar,po qfar te padtni serbin,hajt shoqit se me qit klas politike kur diten ton nuk kemi me pa,me jau pas ban na serbve qysh ata na e kan ban kishin padit per dit po na jemi te quditshem o lum shoku.

  15. #135
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Citim Postuar më parë nga fattlumi Lexo Postimin
    ja nje material konkret per dhunimet ne kosove,me falni por eshte ne anglisht
    SILENT CRIME OF KOSOVO CONFLICT: WOMEN ROUTINELY RAPED, BUT WON'T PUBLICLY ACCUSE PERPETRATORS
    By Olivia Ward

    June 2, 1999 – (Torstar News article in The Record – Waterloo, Ontario) In the dingy, humid hallway of the city's oldest women's hospital, exhausted-looking Kosovar women lean against the walls waiting their turn in the operating room.

    At the other end of the corridor sits a glass jar containing an aborted fetus, waiting for a nurse's aide to remove it.

    It's one more grim chapter in an ongoing drama of violence and death, from a war that destroys lives into the next generation.

    "The evidence that women have been raped is here," says Dr. Terisina Braho, a senior gynecologist. "The Kosovo women want abortions with no questions asked. Nothing will change their minds."

    Rape is the silent crime of this conflict that has driven close to one-million ethnic Albanians from their homes in the southern Serbian province.

    Culturally taboo among Albanians, rape is seldom voluntarily reported. But it is a weapon of devastating effectiveness and a war crime whose perpetrators will never face justice because they will never be publicly accused.

    "By raping women -- taking possession and totally exploiting the female body -- the Serbians are violating even those Kosovar men who are inaccessible and hidden in the mountains," said a report on sexual violence in Kosovo, released this week by the United Nations Population Fund.

    "The women who have been violated say they are forever dead for having been subjected to absolute defilement," it said.

    Last year, for the first time ever, convictions recognizing rape as a war crime were handed down by international tribunals trying charges stemming from the Bosnian civil war and the Rwanda genocide.

    Zade, from a village outside the southern Kosovo town of Suva Reka, stands in the hospital waiting room with her shoulders slumped and hands tightly clenched.

    But when she raises her head, her eyes are hard and reflective, like polished stones.

    "We were forced out at the beginning of April," she says. "We were travelling on tractors, and women and children were separated from the men. Gangs of Serbs would stop us and demand money. For two days we were surrounded by them. They took some women into the school and raped them."

    She will not say that she was among them. Nor can her account, or others like it, be verified by independent observers.

    But in a predominantly Muslim culture where children are sacred, few healthy young women seek abortions.

    In the Tirana women's hospital alone, 34 terminated unwanted pregnancies in the first six weeks after the NATO air strikes were launched and Kosovo's borders began to hemorrhage refugees.

    But rape, like other crimes of wartime violence, began much earlier in Kosovo, after the onset of Serbia's brutal offensive against separatist guerrillas 15 months ago.

    Drenica, along with half a dozen other resistance areas in the Serbian province, has been singled out for special brutality.

    In Drenica last winter, the Serbian offensive against the KLA was already in full swing.Massacres of men, women and children were reported in the villages, some in retaliation for killing of security forces by the guerrillas.

    Women who never fought in the independence struggle were caught up in the attacks. Often they became the target.

    "They surrounded our village and took away the men," said a middle-aged farm woman who was later treated for bullet wounds in the capital Pristina. "Then they held us all prisoner."

    The men were murdered, she said. Then the military operation turned into an orgy of drunkenness and sexual violence.

    "They stripped women naked, and attacked them again and again. They were terribly drunk, and they played loud Serbian music tapes. Then they would force the women to cook food for them."

    Astonishingly, the Serbs ended the two-day orgy and bloodbath by thanking the women for "a wonderful party," and telling them they would spare their homes from burning out of gratitude.

    But, the female witness said, "the women screamed at them that they didn't care what they did. They hated them, and might as well be dead. The Serbs started to open fire, and most of the women were killed."

    One of the marauders made the mistake of videotaping the scene of the rapes and murders. The tape was found by an elderly villager, and saved as evidence of war crimes.

    The rapes committed in Kosovo do not appear to be as widespread as they were in Bosnia, where women were subjected to campaigns of systematic violence.

    In Kosovo they are committed routinely in KLA areas, and villages the Yugoslav forces suspect are harbouring guerrillas.

    A report released by Amnesty International this week says 300 women and children were held captive for three days, terrorized and some were raped in a village near the southern town of Suva Reka.

    The UNFPA report, compiled from an aid workers' survey of refugee camps and hospitals in Tirana and Kukes, said that kidnapping of women is "more and more prevalent" as the war continues.

    Unused to talking to strangers, and unable to talk to their own families, the women are locked into their sense of shame and guilt.

    "They don't trust anybody," says Eglantina Gjermeni, executive director of the Women's Centre Tirana, run by the German-based charity Medica Mondiale. "If they have children they're afraid all the time for them. They won't let them outside alone even to play."

    Establishing "women's areas" in the refugee camps, the centre gives the traumatized women the chance to meet with others like them for counseling sessions.

    But in the floodtide of nearly one-million refugees, these are only a few drops of hope. Many Kosovar victims of sexual violence, therapists fear, will be deeply scarred for life by their ordeals.

    "Many women are in denial," says Gjermeni. "Until that changes, they will not get better."
    nje perkthim jo bash i mire nga google machin:
    2 qershor 1999 - (Torstar neni News in Record - Waterloo, Ontario) Në korridor i errët, i lagësht i gruas më të vjetër të spitalit të qytetit, i rraskapitur me pamje gratë kosovare të ligët kundër muret e pritjes nga ana e tyre në sallën operative.

    Në anën tjetër të korridorit të mblidhet një kavanoz qelqi që përmban një embrion ndėrpre, duke pritur për ndihmës infermiere për të hequr atë.

    Kjo është një kapitull shumë i ashpër në një dramë të vazhdueshme të dhunës dhe vdekjes, nga një luftë që shkatërron jetën në gjeneratën e ardhshme.

    "Prova se gratë kanë qenë përdhunuar është këtu," thotë Dr Terisina Braho, një gjinekolog i lartë. "Gratë e Kosovës kërkojnë abortime me pa asnjë pyetje. Asgjë nuk do të ndryshojë mendjen e tyre."

    Dhunimi është krim i heshtur i këtij konflikti që ka drejtuar afër një milion shqiptarë etnikë nga shtëpitë e tyre në krahinë jugore serbe.

    Kulturore tabu midis shqiptarëve, dhunimi është raportuar rrallë vullnetarisht. Por kjo është një armë e efikasitetit shkatërruese dhe një krim lufte autorët e të cilit kurrë nuk do të përballen me drejtësinë, sepse ata kurrë nuk do të akuzuar publikisht.

    "Duke çnderuan gratë - duke marrë posedimin dhe shfrytëzimin e trupit tërësisht femër - serbët janë shkelur edhe ata njerëz të Kosovës që janë të paarritshme dhe të fshehura në male," tha një raport mbi dhunën seksuale në Kosovë, lëshuar këtë javë nga Kombet e Bashkuara Population Fund.

    "Gratë që janë shkelur thonë se ata janë përgjithmonë vdekur për që qenë subjekt i njollosje absolut," tha ai.

    Vitin e kaluar, për herë të parë, njohjen e dënimeve përdhunimi si një krim lufte i janë dorëzuar nga gjykatat ndërkombëtare, duke u përpjekur me akuza që rrjedhin nga lufta civile boshnjake dhe genocidit Ruanda.

    Zade, nga një fshat jashtë qytetit jugor të Kosovës Suva Reka, qëndron në spital duke pritur dhomë me supet e saj ra dhe duart clenched fort.

    Por kur ajo ngre kokën e saj, sytë e saj janë të vështirë dhe reflektues, si gurë të lëmuar.

    "Ne u detyrua të largohej në fillim të prillit," thotë ajo. "Ne po udhëtonin me traktorë, dhe gratë dhe fëmijët ishin të ndara nga burrat. Bandat e serbëve do të na ndalojnë dhe para kërkesës. Për dy ditë ne kemi qenë të rrethuar prej tyre. Ata morën disa gra në shkollë dhe dhunuar ato."

    Ajo nuk do të thotë se ajo ishte në mes tyre. As mund të gjykojnë e saj, apo të tjerë si ai, të verifikuara nga vëzhgues të pavarur.

    Por në një kulture kryesisht myslimane, ku fëmijët janë të shenjtë, disa gra të shëndetshme të rinj kërkojnë abortime.

    Në spitalin e Tiranës vetëm gratë, 34 ndërprerë shtatzënitë e padëshirueshme në gjashtë javët e para pas sulmeve ajrore të NATO-s u nisën dhe kufijtë e Kosovës filloi të hemorragji refugjatëve.

    Por, përdhunim, si krimet e tjera të dhunës gjatë kohës së luftës, filloi shumë më herët në Kosovë, pas fillimin e brutale të Serbisë ofensivën kundër luftëtarëve separatiste 15 muaj më parë.

    Drenica, së bashku me një gjysmë duzinë fusha të tjera të rezistencës në provincën serbe, është veçuar për brutalitetit të veçantë.

    Dimrin e kaluar në Drenicë, ofensivë serbe kundër UÇK-së ishte tashmë në swing.Massacres plot burra, gra dhe fëmijë u raportuan në fshatra, disa si hakmarrje për vrasjen e forcave të sigurisë nga guerilasit.

    Gratë kurrë që luftuan në luftën e pavarësisë u kapën në sulmet. Shpesh, ata u bënë shënjestër.

    "Ata e rrethuan fshatin tonë dhe mori larg njerëzve," tha një grua me moshë mesatare e fermës i cili më vonë u trajtua për plagë të plumbave në kryeqytetin Prishtinë. "Pastaj ata na mbajtur të gjithë të burgosurve."

    Burrat u vranë, tha ajo. Pastaj operacioni ushtarak u shndërrua në një orgji të dehurit dhe dhunës seksuale.

    "Hoqi Ata gratë lakuriq, dhe i sulmuan ato përsëri dhe përsëri. Ata ishin tmerrësisht i dehur, dhe ato kaseta luajtur muzikë me zë të lartë serb. Pastaj ata do të fuqi grave të gatuaj ushqim për ta."

    Befasi, serbët përfundoi dy-ditore orgji dhe gjakderdhje nga falenderuar gratë për "një parti të mrekullueshme", dhe duke u thënë atyre se do të rezervë nga shtëpitë e tyre nga djegia nga mirënjohje.

    Por, dëshmitari tha femër, "gratë bërtitur me ta se ata nuk kanë kujdes atë që ata vepruan. Ata i urrenin ata, dhe mund edhe të vdekur. Serbët filluan të hapur zjarr, dhe shumica e grave ishin vrarë."

    Një marauders bërë gabim të filmim skenën e përdhunimet dhe vrasjet. Shirit u gjet nga një fshatar të moshuar, dhe ruhen si dëshmi për krime lufte.

    Përdhunime të kryera në Kosovë nuk duket të jetë aq i përhapur sa ata ishin në Bosnje, ku gratë janë nënshtruar për fushata e dhunës sistematike.

    Në Kosovë ato janë kryer në mënyrë rutinore në fusha të UÇK-së, dhe fshatrat e forcave jugosllave të dyshuar janë mbrojtje të luftëtarëve.

    Një raport i lëshuar nga Amnesty International thotë se këtë javë 300 gra dhe fëmijë u mbajtën rob për tri ditë, terrorizuar dhe disa ishin përdhunuar në një fshat pranë qytetit jugor të Suva Reka.

    Raporti i UNFPA, hartuar nga një studim punëtorëve ndihmës 'të kampeve të refugjatëve dhe spitalet në Tiranë dhe Kukës, tha se rrëmbimin e grave është "më shumë dhe më të theksuara" si lufta vazhdon.

    Papërdorur për të folur për të huajt, dhe nuk mund të flas për familjet e tyre, gratë janë të mbyllur në kuptimin e tyre e turpit dhe fajit.

    "Ata nuk i besojnë askujt," thotë Eglantina Gjermeni, drejtor ekzekutiv i Qendrës Tiranë Grave, të drejtuar nga gjerman bazë bamirësi Medica Mondiale. "Në qoftë se ata kanë fëmijë ata janë të frikësuar të gjithë kohën për ta. Ata nuk do të le jashtë vetëm edhe për të luajtur."

    Krijimi i "zonat e grave" në kampet e refugjatëve, qendër jep gratë traumatizuar shans për t'u takuar me të tjerët si ato për sesionet e këshillimit.

    Por në floodtide e gati një milion refugjatë, këto janë vetëm disa pika të shpresës. Shumë viktima kosovare të dhunës seksuale, terapistė frikë, do të jetë scarred thellë për jetën nga ordeals tyre.

    "Shumë gra janë në mohim," thotë Gjermeni. "Deri se ndryshimet, ata nuk do të bëhet më mirë."

  16. #136
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Citim Postuar më parë nga drenicaku Lexo Postimin
    Po kush me ta padit sebin bre shoq,po a jeton ti ne kosove a ne zanzibar,po qfar te padtni serbin,hajt shoqit se me qit klas politike kur diten ton nuk kemi me pa,me jau pas ban na serbve qysh ata na e kan ban kishin padit per dit po na jemi te quditshem o lum shoku.
    per ty me i padit nashta te duket shume ron ajo pune ,po pse bre ternakop po i perkrah shkiet qka je ti as ndjenja njerzore nuk ke pse nuk mundohesh me dokumentue diqka

  17. #137
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Foto: Lexoni e shikoni masakrat e regjimit fashist të Millosheviqit, në Prekaz, Likoshan, Çirez etj

  18. #138
    i/e regjistruar Maska e fattlumi
    Anëtarësuar
    03-01-2010
    Postime
    3,412
    Citim Postuar më parë nga Kosovelli Lexo Postimin
    nje perkthim jo bash i mire nga google machin:
    2 qershor 1999 - (Torstar neni News in Record - Waterloo, Ontario) Në korridor i errët, i lagësht i gruas më të vjetër të spitalit të qytetit, i rraskapitur me pamje gratë kosovare të ligët kundër muret e pritjes nga ana e tyre në sallën operative.

    Në anën tjetër të korridorit të mblidhet një kavanoz qelqi që përmban një embrion ndėrpre, duke pritur për ndihmës infermiere për të hequr atë.

    Kjo është një kapitull shumë i ashpër në një dramë të vazhdueshme të dhunës dhe vdekjes, nga një luftë që shkatërron jetën në gjeneratën e ardhshme.

    "Prova se gratë kanë qenë përdhunuar është këtu," thotë Dr Terisina Braho, një gjinekolog i lartë. "Gratë e Kosovës kërkojnë abortime me pa asnjë pyetje. Asgjë nuk do të ndryshojë mendjen e tyre."

    Dhunimi është krim i heshtur i këtij konflikti që ka drejtuar afër një milion shqiptarë etnikë nga shtëpitë e tyre në krahinë jugore serbe.

    Kulturore tabu midis shqiptarëve, dhunimi është raportuar rrallë vullnetarisht. Por kjo është një armë e efikasitetit shkatërruese dhe një krim lufte autorët e të cilit kurrë nuk do të përballen me drejtësinë, sepse ata kurrë nuk do të akuzuar publikisht.

    "Duke çnderuan gratë - duke marrë posedimin dhe shfrytëzimin e trupit tërësisht femër - serbët janë shkelur edhe ata njerëz të Kosovës që janë të paarritshme dhe të fshehura në male," tha një raport mbi dhunën seksuale në Kosovë, lëshuar këtë javë nga Kombet e Bashkuara Population Fund.

    "Gratë që janë shkelur thonë se ata janë përgjithmonë vdekur për që qenë subjekt i njollosje absolut," tha ai.

    Vitin e kaluar, për herë të parë, njohjen e dënimeve përdhunimi si një krim lufte i janë dorëzuar nga gjykatat ndërkombëtare, duke u përpjekur me akuza që rrjedhin nga lufta civile boshnjake dhe genocidit Ruanda.

    Zade, nga një fshat jashtë qytetit jugor të Kosovës Suva Reka, qëndron në spital duke pritur dhomë me supet e saj ra dhe duart clenched fort.

    Por kur ajo ngre kokën e saj, sytë e saj janë të vështirë dhe reflektues, si gurë të lëmuar.

    "Ne u detyrua të largohej në fillim të prillit," thotë ajo. "Ne po udhëtonin me traktorë, dhe gratë dhe fëmijët ishin të ndara nga burrat. Bandat e serbëve do të na ndalojnë dhe para kërkesës. Për dy ditë ne kemi qenë të rrethuar prej tyre. Ata morën disa gra në shkollë dhe dhunuar ato."

    Ajo nuk do të thotë se ajo ishte në mes tyre. As mund të gjykojnë e saj, apo të tjerë si ai, të verifikuara nga vëzhgues të pavarur.

    Por në një kulture kryesisht myslimane, ku fëmijët janë të shenjtë, disa gra të shëndetshme të rinj kërkojnë abortime.

    Në spitalin e Tiranës vetëm gratë, 34 ndërprerë shtatzënitë e padëshirueshme në gjashtë javët e para pas sulmeve ajrore të NATO-s u nisën dhe kufijtë e Kosovës filloi të hemorragji refugjatëve.

    Por, përdhunim, si krimet e tjera të dhunës gjatë kohës së luftës, filloi shumë më herët në Kosovë, pas fillimin e brutale të Serbisë ofensivën kundër luftëtarëve separatiste 15 muaj më parë.

    Drenica, së bashku me një gjysmë duzinë fusha të tjera të rezistencës në provincën serbe, është veçuar për brutalitetit të veçantë.

    Dimrin e kaluar në Drenicë, ofensivë serbe kundër UÇK-së ishte tashmë në swing.Massacres plot burra, gra dhe fëmijë u raportuan në fshatra, disa si hakmarrje për vrasjen e forcave të sigurisë nga guerilasit.

    Gratë kurrë që luftuan në luftën e pavarësisë u kapën në sulmet. Shpesh, ata u bënë shënjestër.

    "Ata e rrethuan fshatin tonë dhe mori larg njerëzve," tha një grua me moshë mesatare e fermës i cili më vonë u trajtua për plagë të plumbave në kryeqytetin Prishtinë. "Pastaj ata na mbajtur të gjithë të burgosurve."

    Burrat u vranë, tha ajo. Pastaj operacioni ushtarak u shndërrua në një orgji të dehurit dhe dhunës seksuale.

    "Hoqi Ata gratë lakuriq, dhe i sulmuan ato përsëri dhe përsëri. Ata ishin tmerrësisht i dehur, dhe ato kaseta luajtur muzikë me zë të lartë serb. Pastaj ata do të fuqi grave të gatuaj ushqim për ta."

    Befasi, serbët përfundoi dy-ditore orgji dhe gjakderdhje nga falenderuar gratë për "një parti të mrekullueshme", dhe duke u thënë atyre se do të rezervë nga shtëpitë e tyre nga djegia nga mirënjohje.

    Por, dëshmitari tha femër, "gratë bërtitur me ta se ata nuk kanë kujdes atë që ata vepruan. Ata i urrenin ata, dhe mund edhe të vdekur. Serbët filluan të hapur zjarr, dhe shumica e grave ishin vrarë."

    Një marauders bërë gabim të filmim skenën e përdhunimet dhe vrasjet. Shirit u gjet nga një fshatar të moshuar, dhe ruhen si dëshmi për krime lufte.

    Përdhunime të kryera në Kosovë nuk duket të jetë aq i përhapur sa ata ishin në Bosnje, ku gratë janë nënshtruar për fushata e dhunës sistematike.

    Në Kosovë ato janë kryer në mënyrë rutinore në fusha të UÇK-së, dhe fshatrat e forcave jugosllave të dyshuar janë mbrojtje të luftëtarëve.

    Një raport i lëshuar nga Amnesty International thotë se këtë javë 300 gra dhe fëmijë u mbajtën rob për tri ditë, terrorizuar dhe disa ishin përdhunuar në një fshat pranë qytetit jugor të Suva Reka.

    Raporti i UNFPA, hartuar nga një studim punëtorëve ndihmës 'të kampeve të refugjatëve dhe spitalet në Tiranë dhe Kukës, tha se rrëmbimin e grave është "më shumë dhe më të theksuara" si lufta vazhdon.

    Papërdorur për të folur për të huajt, dhe nuk mund të flas për familjet e tyre, gratë janë të mbyllur në kuptimin e tyre e turpit dhe fajit.

    "Ata nuk i besojnë askujt," thotë Eglantina Gjermeni, drejtor ekzekutiv i Qendrës Tiranë Grave, të drejtuar nga gjerman bazë bamirësi Medica Mondiale. "Në qoftë se ata kanë fëmijë ata janë të frikësuar të gjithë kohën për ta. Ata nuk do të le jashtë vetëm edhe për të luajtur."

    Krijimi i "zonat e grave" në kampet e refugjatëve, qendër jep gratë traumatizuar shans për t'u takuar me të tjerët si ato për sesionet e këshillimit.

    Por në floodtide e gati një milion refugjatë, këto janë vetëm disa pika të shpresës. Shumë viktima kosovare të dhunës seksuale, terapistė frikë, do të jetë scarred thellë për jetën nga ordeals tyre.

    "Shumë gra janë në mohim," thotë Gjermeni. "Deri se ndryshimet, ata nuk do të bëhet më mirë."
    une kam llogaritur se ne forum anetaret e dijne edhe anglishten per ate shkak e kam postuar,e skam dasht me humb kohe me e perkthy

  19. #139
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Citim Postuar më parë nga fattlumi Lexo Postimin
    une kam llogaritur se ne forum anetaret e dijne edhe anglishten per ate shkak e kam postuar,e skam dasht me humb kohe me e perkthy
    po po ketu po dishin edhe serbisht mire....

  20. #140
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    26-10-2009
    Postime
    2,629
    Afër 500 trupa të shqiptarëve dyshohet të jenë varrosur në Rudnicë

    Mitrovicë, 7 janar- Në zonën kufitare ndërmjet Kosovës dhe Serbisë në vendin e quajtur Rudnicë dyshohet për një varrezë masive të shqiptarëve të vrarë gjatë luftës në territorin e Drenicës. Burime ndërkombëtare i kanë thënë “Kohës Ditore” se në këtë vend janë dy varreza masive të shqiptarëve të Kosovës - në njërën janë të varrosur nga 250-300 kufoma, ndërsa përbri saj në varrezën tjetër janë të varrosur rreth 150 kufoma të tjera. Ky burim ka specifikuar se kufomat në këtë varrezë janë nga disa fshatra të Drenasit dhe të disa fshatrave të tjera të Skenderajt.
    Por askush prej zyrtarëve relevantë nuk ka mundur ta konfirmojë një gjë të tillë. Zëdhënësja e EULEX-it, Karen Lindal, e kontaktuar nga gazeta të mërkurën në mbrëmje nuk ka mundur të jepte ndonjë informacion, por ka premtuar se të enjten do të konfirmojë, nëse informata është e saktë apo jo.
    Informacione nuk kanë pasur as në Policinë e Kosovës. Por ish-zëdhënësi i Policisë së Kosovës, Veton Elshani, ka thënë se janë bërë gërmime në vitin 2006 në atë pjesë dhe se i gjithë ky proces ka qenë kompetencë e ndërkombëtarëve.
    Sipas burimit në vitin 2005, zyrtarë ndërkombëtarë të UNMIK-ut për krime lufte kanë kërkuar në atë lokacion, por jo në vendin ku ndodhen të varrosur trupat e vrarë. UNMIK-u në vendin e ngjarjes në 2005 kishte sjellë një dëshmitar me kokë të mbuluar, por për arsye të panjohura dëshmitari i ka orientuar gabimisht diku 50 - 100 metra më larg se në realitet ku gjendet varreza masive e shqiptarëve, ka precizuar burimi me kushte të anonimitetit.
    Por, pas këtij kërkimi janë alarmuar autoritetet e Qeverisë së Serbisë, ata të Ministrisë së Punëve të Brendshme dhe të Mbrojtjes. Pas këtij shqetësimi, saktësisht mbi kufomat e shqiptarëve janë ndërtuar depot dhe zyrat e organizatës për mirëmbajtjen e rrugëve ‘Put Prishtina’. Gjithashtu, një pjesë e madhe e varrezave tani është e mbuluar me asfalt dhe beton që shërben për parkingje të automjeteve të kësaj organizate. Gjithnjë sipas burimit të gazetës, kufomat janë sjellë me kamion nga fshatrat e Drenicës dhe aty janë mbuluar me ekskavator në një thellësi prej 2-3 m. Rajoni nga janë marrë kufomat gjatë luftës ka qenë nën komandën e njësive ushtarako-policore dhe paramilitare të qytetit të Rashkës së Serbisë, ka precizuar burimi.
    Kufomat në vendet ku janë ekzekutuar janë ngarkuar në kamionë nga 5 - 6 shqiptarë, të cilët pas tërë punës janë dërguar në rrugën Rashkë - Novi Pazar ku janë ekzekutuar me qëllim të fshehjes së gjurmëve, thotë burimi i gazetës.
    Sipas tij, në këtë varrezë janë të varrosura edhe 19 kufoma nga fshati Gllanasellë. Në këtë fshatë janë vrarë shumë njerëz dhe një pjesë e tyre janë marrë dhe janë dërguar në istikame duke i veshur uniforma apo jelekë luftarakë të UÇK-së dhe më pas janë marrë dhe janë sjellë në varrezën masive në Rudnicë. Pjesa tjetër e të vrarëve janë varrosur pikërisht mbi varreza të fshatit nga 2 - 3 veta në një varr, thotë ky burim. Burimi më tej ka shtuar se është në gjendje që të qëndrojë peng deri sa të hapet varreza dhe të gjenden kufomat por me një kusht që të kërkohet në vendin ku ai e precizon poshtë objektit të PUT-Prishtina. Për të gjitha këto janë të njoftuar zyrtarë të Qeverisë së Kosovës, ata të Ministrisë së Punëve të Brendshme, krerët e Policisë së Kosovës dhe zyrtarë ndërkombëtarë, si ata të UNMIK-ut ashtu edhe ata të ICO-së dhe EULEX-it, tash e 6 muaj më parë, thotë burimi i gazetës.
    Por ministri i Punëve të Brendshme, Zenun Pajaziti, i kontaktuar rreth orës 21 nuk ka komentuar duke thënë se është i zënë. Këshilltari i tij Fisnik Rexhepi dhe zëdhënësi i Qeverisë Memli Krasniqi nuk e kanë hapur telefonin.
    Një burim tjetër ndërkombëtar, ndërkaq, i ka thënë gazetës së një dëshmitar është paraqitur në Qeverinë e Kosovës, i cili ka treguar për disa trupa në pjesën jugore të Serbisë afër kufirit, por EULEX-i nuk ka gjetur asgjë deri më tash.

Faqja 7 prej 10 FillimFillim ... 56789 ... FunditFundit

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •