11 vjetori i masakrave serbe në Kosovë

[Kosovelli]

"Frenkit" - profesionistët e mistershëm


FORMACIONI MILITAR "FRENKI" (ose "Frenkijevci") është njëri nga njësitet më sekrete serbe që kanë luftuar në Kosovë dhe të cilët, sipas të gjitha gjasave, kanë marrë pjesë edhe në masakrën në Qyshk.

"Frenki" ka qenë pjesë e forcave speciale të sigurimit shtetëror të Serbisë, të njohur edhe si "Crvene beretke" (Beretat e kuqe), po ashtu. Emri i këtij njësiti militar rrjedh nga Franko Simatoviq, një komandant i mistershëm, i cili, siç raportohet, ka qenë koka e disa operacioneve të mëdha gjatë luftërave në Bosnjë dhe Kroaci.

Simatoviqi ka qenë i lidhur ngushtë, gjatë kohës së këtyre dy luftërave, me njësitet militare të Zhelko Razhnatoviqit - Arkanit dhe të Vojislav Sheshelit.

Gjatë luftës në Kosovë, "Frenki" ka qenë një njësit me disiplinë të lartë, që ka kryer operacionet e ashtuquajtura komando. Ata kanë qenë të njohur për armët e tyre të sofistikuara (prodhim perëndimor), radiolidhjet e veçanta dhe kapelat e gjelbra me strehë, të ngjashme me ato të kaubojëve. Zakonisht, kanë ngasur xhipa me ngjyrë të zezë ose të gjelbër, ndërsa preferonin modelin "Cherokee").

Sipas një komandanti të policisë serbe, "Frenkit" kanë përdorur emra të ndryshëm për operacione të ndryshme.

"Kanë pasur një autoritet të përgjithshëm. Ata mund të bënin çdo gjë. Kanë pasur armët për të cilat ne vetëm do të mund të ëndërronim".

Miloshi, një ish-pjesëtar i "Frenkit", thotë se ai kishte luftuar në Kroaci dhe se ishte rekrutuar nga ish-komandantët e tij.

"Kjo ka qenë një polici sekrete për likuidim dhe për operacione të nduarnduarshme", thekson ai. "Ishte diçka plotësisht ilegale - nuk ishte e shkruar në ligje ose në kushtetutë. Mirëpo, çdo shtet ka diçka të këtillë, edhe ato që pohojnë se mbrojnë të drejtat e njeriut, siç është Amerika".

"Ne shkuam në Kosovë në shkurt të vitit 1999. Ishim rreth 1.000 veta në grup. Ky numër sigurisht se është rritur me nismën e luftës, ndoshta në 1.500 njerëz. Ishin nga 20 ose 30 veta në secilin skuadron, në krye të të cilit qëndronte një komandant".

"Qëllimi ynë në fillim ishte shumë i thjeshtë, që të shkatërrojmë UÇK-në, bazat e tyre dhe shtetin e tyre ilegal... Mund të pyesni në Interpol dhe ata do t'iu thonë se çfarë lloji i bandave kriminale kanë qenë ata".

Miloshi përshkruan njësitin e tij si profesionist absolut, ndërkohë që përqesh njësitet e tjera, siç është për shembull "Munja".

"Ne ishim profesionistë. Ne nuk ishim të interesuar për të vrarë gra dhe fëmijë. Detyra jonë ishte që të vrisnim UÇK-në dhe kjo është ajo që bënim... Mendoj se një burrë që është i gatshëm të përdhunojë dhe të masakrojë civilët, dikush që mund të sulmojë një fshat vetëm për të masakruar civilë, prej cilitdo popull qoftë ai, ai person nuk i sjell lavd popullit të tij. Unë do t'i likuidoja të tillët në vend. Nuk do të kishte gjyq, vetëm ekzekutim".

Me përjashtim të bonueseve për operacionet speciale, sipas Miloshit, pjesëtarët e "Frenkit" kanë marrë paga prej rreth 8 mijë dollarësh në muaj, gjatë luftës në Kosovë.

"Kemi qenë të paguar mirë. Por, ne kemi qenë më të mirët dhe u kemi hyrë shumë rreziqeve". Ai thotë se kurrë nuk e ka parë me sy Simatoviqin. "Nuk e ka parë askush prej nesh. Ai është i këtillë".

Miloshi thotë se nuk ka qenë në Qyshk, por disa luftëtarë të tjerë pohojnë se "Frenkit" kanë qenë komandantët që kanë udhëhequr sulmin.

"Nuk kishin mundur ta qetësonin veten teksa kishte edhe ndonjë fshat shqiptar të pa pastruar", spikat një polic. "Kanë dashur të heqin qafe edhe fshatin më të fundit në rajonin e Pejës".



A do të gjykohen kriminelët e luftës nga terreni?


PRANIMI I DRAGANIT - militarit nga vazhdimet e mëparshme - se ka kryer ekzekutime masive dhe se ka marrë pjesë në deportimet në fshatin Qyshk, automatikisht e rangojnë atë në radhën e kriminelëve potencialë të luftës. Megjithëkëtë, ekspertët e drejtësisë ndërkombëtare spikasin se ai, si dhe personat që kanë bërë gjëra të ngjashme, ka gjasa të mëdha të kalojnë pa marrë dënimin e merituar. Për më tepër, Dragani dhe pjesëtarët e tjerë të grupeve militare të nivelit "tokësor", që kanë kryer masakrën në Qyshk dhe në shumë vende të tjera në Kosovë, mund edhe fare të mos çajnë kokën se do të ndiqen ndonjë ditë nga Tribunali Ndërkombëtar për Krime Lufte në Ish-Jugosllavi, në Hagë.

Dennis Milner, hetues i OKB-së për krime të luftës, thekson se puna e ekipit të tij do të vazhdojë të fokusohet thuaja tërësisht në rangun e lartë të regjimit të të kryeakuzuarit për krime lufte, kryetarit 'jugosllav" Slobodan Milosheviq.

"Mund të thuhet se Tribunali as që është themeluar ndonjëherë ose kurrë nuk ka pasur për qëllim të vihet pas gjykimit të akterëve të krimeve në nivelet e ulëta", thotë Milner. "Ne do të insistojmë në atë se ata në krye janë personat përgjegjës... dhe se ata, duke qenë të implikuar, kanë tërhequr këmbëzën".

Disa avokatë që angazhohen për të drejtat e njeriut kritikojnë një strategji të këtillë, ngase shumë keqbërës dhe kriminelë nga terreni mund t'ia dalin mbanë me krimet e tyre.

M. Cherif Bassiouni, ish-hetues i OKB-së për krime lufte, i cili tash ligjëron në Universitetin De Paul në Chicago, pohon se edhe individët që kanë dhënë ndonjë mbështetje për vrasësit do të mund të gjykohen.

"Ata janë njësoj përgjegjës si dhe ata që kanë qenë në terren dhe që kanë vrarë njerëzit", thekson Bassiouni. "Ky është një koncept për përgjegjësinë në grup. Nuk ka ndonjë ndryshim nëse në një bandë kriminelësh, dy vetë qëndrojnë jashtë duke bërë roje ndërkohë që dy të tjerë ndodhen brenda duke plaçkitur ose vrarë. Që të katërt janë njësoj përgjegjës për krimin".

Sido që të jetë, Bassiouni mbështet fokusimin e Tribunalit të Hagës mbi Slobodan Milosheviqin dhe bashkëpunëtorët e tij të lartë. Çështja themelore, thotë ai, nuk është në dënimin e krimeve të kaluara, por në parandalimin e krimeve të ardhshme.

"Po, personat nga terreni kryejnë krimet", thotë Bassiouni. "Por, përderisa atyre të mos i jepen urdhrat për të bërë diçka të tillë, përderisa atyre nuk i garantohet imunitet, ata nuk do të dëshironin të bëjnë këtë krye në vete. Mënyra e vetme për të parandaluar këso lloj krimesh bëhet në do të kemi për cak liderët e tyre".

Me gjithë fokusimin e Tribunalit në udhëheqësinë serbe, ekipet e hetuesve kanë bërë hetime nëpër Kosovë për të mbledhur dëshmi dhe materiale të tjera. Disa javë pas hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë, një ekip patologësh nga policia daneze që punojnë për Tribunalit, kanë vizituar Qyshkun. Ata kanë ekshumuar kufomat të djegura ose gjysmë të djegura, që janë varrosur në një varr masiv në qendër të fshatit, te varrezat, në vendin e njëjtë ku edhe ishin tubuar nga militarët serbë, më 14 maj. Patologët danezë, po ashtu, kanë nxjerrë plumbat nga dërrasat e nevojtores ku ishte vrarë dhe masakruar Çaush Lushi.

Në qoftë se njeriu që e ka vrarë Çaush Lushin do të identifikohet, bazuar në planin e OKB-së, ai do të gjykohej në gjykatat lokale në Kosovë dhe jo në tribunalin ndërkombëtar në Holandë. Mirëpo, sistemi lokal i drejtësisë vuan nga disa pengesa. E para, të gjithë të dyshuarit për krime kanë ikur në Serbi ose në Mal të Zi. E dyta, është mungesa e policëve dhe punëtorëve të tjerë të sigurimit që do të kapnin këta të dyshuar.

Në anën tjetër, zyrtarët e administratës së OKB-së në Kosovë, nuk mbyllin sytë edhe për dhunën që është ushtruar ndaj minoriteteve serbe dhe rome në vend, pas hyrjes së NATO-s. Administrata e përkohshme në Kosovë ka përllogaritur se rreth 300 njerëz janë vrarë në Kosovë, që kur lufta ka marrë fund. Por, përkundër kësaj, ekspertët e drejtësisë theksojnë se Tribunali nuk është i gatshëm të hetojë dhunën që është ushtruar gjatë kësaj periudhe kohore, ngase me juridiksionin e OKB-së mbulohen vetëm krimet e kryera gjatë luftës.

[Kosovelli]

Kush duhet të sjellë drejtësinë në vend?


ËSHTË SHUMË E VËSHTIRË të besohet se të gjithë kriminelët që kanë kryer krime gjatë luftës në Kosovë do të gjenden prapa grilave. Ka kaluar një kohë relativisht e gjatë nga përfundimi i luftës në Kosovë dhe ka pasur vetëm disa raste të arrestimit të disa të dyshuarve që kanë kryer krime lufte në Kosovë.

Kjo gjë ka filluar të brengosë shumë edhe të angazhaurit për mbrojtjen e të drejtave të njeriut. Kjo e brengos edhe Fred Abrahamsin nga "Human Rights Watch".

"Gjykatat e kanë të vështirë të merren me hajnat e thjeshtë të xhepit e jo më me krime të luftës", thotë Abrahams. "Nuk mund të llogaritet shumë në këto gjykata. Ç'është e vërteta, kjo na vë në një pozitë të vështirë për kërkimin e drejtësisë. Unë dëshiroj të shoh kriminelët prapa grilave dhe është diçka frustruese ta dish se një gjë e tillë nuk do të ndodhë".

Sa i përket drejtësisë, një qëllim tjetër i NATO-s mbetet në pajtimin ndërmjet shqiptarëve dhe serbëve.

Në të njëjtën kohë që shqiptarët ishin mbledhur në ceremoninë e rivarrimit të viktimave të Qyshkut, në korrik të 1999-s, serbët nga fshati me të kaluar lumin, Gorazhdec, po varrosnin viktimat e tyre - një djalë të ri dhe një grua të moshuar, që ishin vrarë nga sulmues të panjohur.

Gorazhdeci është i vetmi fshat në komunën e Pejës, ku ende jetojnë pjesëtarët e minoritetit serb. Fshati tash ngjan në një oazë të rrethuar nga të gjitha anët me shqiptarët dhe ka një mbrojtje shumë të madhe nga forcat e KFOR-it. KFOR-i ka organizuar çdo javë disa autobusë, të cilët marrin serbët nga fshati, të enjten, i dërgojnë ata në Mal të Zi dhe i kthejnë prapa të premten.

Të mbijetuarit e Qyshkut shpesh kanë ngulur këmbë se disa nga militarët që i kanë sulmuar më 14 maj, kanë qenë nga fshati Gorazhdec. Ndërkaq që, me të përfunduar lufta, është aluduar se disa nga të dyshuarit për krime lufte kanë gjetur strehim në këtë fshat, gjë që nuk ka mundur të konfirmohet ndonjëherë. Forcat paqëruajtëse kanë kryer një bastisjenë këtë fshat, në fillim të vjeshtës, dhe kanë gjetur disa armë dhe municion, por nuk kanë arrestuar askë.

Flamur Kelmendi, koordinator i prokurorisë për qarkun e Pejës, që përfshin pesë komuna e edhe Qyshkun, thotë se për momentin nuk kanë mundësi të kapin të dyshuarit për krime lufte në Kosovë dhe për t'i sjellur ata para drejtësisë.

"Kjo është edhe vështirësia me të cilën përballemi", thotë Kelmendi. "Të dyshuarit për krime lufte nuk ndodhen në mesin tonë. Ata kanë ikur së bashku me forcat serbe që janë tërhequr në Mal të Zi ose në Serbi dhe dihet se ne nuk kemi ndonjë marrëveshje me organet e sigurisë nga këto vende, që do të mund të ndihmonte në kapjen dhe dorëzimin e këtyre personave".

Deri më tash në Pejë nuk është kapur dhe rrjedhimisht nuk është gjykuar asnjë kriminel lufte, edhe pse dihet se vetëm në komunën e Pejës janë më se 500 të vrarë gjatë kohës së luftës.

"Ne jemi të gatshëm të veprojmë në këtë drejtim, por na nevojitet ndihma", thekson prokurori Kelmendi.

Në anën tjetër, një punë të palodhur në mbledhjen e materialeve për krime - përfshirë këtu dëshmitë e të mbijetuarve, ekzaminimin e kufomave, identifikimin e tyre, identifikimin e kriminelëve dhe mbledhjen e të dhënave për ta e deri te fotografitë e këtyre keqbërësve - ka bërë edhe Këshilli për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut, dega në Pejë.

"Besojmë të jetë një punë me shumë dobi kjo që kemi bërë dhe të gjithë ato që ia kemi dalë të mbledhim do t'ia dorëzojmë Tribunalit të Hagës", thotë Tahir Demaj, kryetar i këtij këshilli. "Materialet do t'ia dorëzojmë edhe prokurorit të qarkut. I mbetet pastaj Tribunalit dhe gjykatave lokale të merren me këto çështje".

Të mbijeturit theksojnë se zvarritjet në kapjen e atyre që i kanë marrë më të dashurit dhe që u kanë shkaktuar dëme të tjera, vetëm sa iu shtojnë dhimbjen, por ata dëshirojnë të besojnë se diçka do të bëhet për të kthyer drejtësinë në vend.

"Në mos nuk do të bëhet asgjë, nuk mbetet tjetër, vetëm që drejtësinë ta ndajë vetë", thotë Aliu, vëllai dhe babai i të cilit i janë vrarë në masakrën në Qyshk. "Njëherë do të më kërcet filmi dhe..."



"Na duhet drejtësia sikurse plagës ilaqi"


SHIRAT DHE I FTOHTI, që paralajmëronin një dimër të vështirë, e kishin zënë Akifin, bujkun që ka mbijetuar masakrën e tmerrshme, duke bartur materialin për t'i vënë kulmin shtëpisë së tij të djegur.

Tash edhe ajo ka kaluar.

Akifin, në vizitën tonë të fundit në Qyshk, e gjetëm të strehuar në shtallën, ku dikur kishte mbajtur lopët. Ajo tash ishte adoptuar si një shtëpi e vogël.

"Jetohet...", thotë shkurt Akifi, i thjeshtë si gjithnjë, pa dashur të ankohet.

Ne ia kemi dalur të zbulojmë se kush ka qëlluar mbi Akifin dhe 10 meshkujt e tjerë, të cilët kishin dhënë shpirt pranë tij. Ne kemi zbuluar se kush ka udhëhequr sulmin mbi Qyshk dhe zingjirin komandues që ka qenë prapa në organizim. Ne kemi zbuluar se luftëtarët serbë kanë qenë të motivuar nga hakmarrja, lakmia, detyra dhe frika.

Mbetet vetëm çështja e kohës! Pse sulmi ka ndodhur mu më 14 maj dhe jo më herët gjatë luftës? Vetëm komandatët e policisë dhe armatës së Milosheviqit e dinë përgjigjen.

Një mundësi: emri i Qyshkut më në fund kishte dalë në krye të listës së caqeve.

Plagët nga plumbat në trupin e Akifit tashmë janë shëruar dhe ai bën përpjekje, bashkë me ndonjë organizatë humanitare, të rindërtojë shtëpinë. Akifi beson se Perëndimi edhe do të sjellë drejtësinë në vend. "Jam thellë i bindur se ata do të përgjigjen në Hagë", thotë ai për kriminelët që kanë kryer masakrën në Qyshk. "Ata që janë fajtorë, ata që kanë duart e zhytura me gjak, ata do të dënohen".

Të mbijetuarit e tjerë, përfshirë këtu edhe Aliun, mësuesin 35 vjeç nga Qyshku, ngulin këmbë në teorinë për pasojat që mund të sjellin moskapja dhe dënimi i ekzekutuesve dhe komandantëve.

"Na duhet drejtësia sikurse plagës që i duhet ilaqi", thekson ai. "Në do ta leni plagën të hapur, në nuk do ta mbyllni atë, ajo kurrë nuk do të shërohet".

Aliu frikësohet se urrejtja do të vazhdojë edhe për një gjeneratë.

Lulja, 27-vjeçarja që ka mbijetuar masakrën dhe që ka varrosur eshtrat e babait dhe të shumë të tjerëve në varrezat e fshatit, rrëfen storien për vajzën 3 vjeçe, babai i së cilës është vrarë në masakër, po ashtu:

Për çdo të lumen ditë, e bija kërkon t'et. Ajo pyet nënën e saj: "Ku është babi?". Nëna i përgjigjet: "Dil jashtë dhe vetëm thirre tri herë emrin e tij. Ai do të vjen shpejtë".

Vajza e vogël i thotë secilit se babai i saj ka shkuar në Gjermani për t'ia blerë një biçikletë.

Një ditë ajo kishte shkuar me nënën e saj te varrezat e fshatit për të kuptuar se ç'kishte ndodhur vërtetë. Vajza e vogël e kishte pyetur nënën: "A është ky vendi ku e kam babin?"

Dhe nëna ishte dorëzuar: "Po, babain e ke të varrosur këtu".

Vajza kishte filluar të qajë dhe kishte thënë: "Këtu e kam babin që ma kanë vrarë banditët dhe serbët". Pas kësaj ajo kishte filluar të gropojë me duar varrin, duke thirrur: "Ta nxjerrim babin prej këtu dhe ta çojmë në spital... ndoshta do të shërohet".

[Kosovelli]

Okupimi, aneksimi dhe tentimi pë serbizimin e Kosovës 1912 – 1999 – Nga Fehmi Ajvazi
( Kosova, është teritor i pushtuar nga Serbia më 1912 dhe, i aneksuar më 1945. Në vitin 1999, Beogradi provoi ta shpopullonte Kosovën përmes dhunës, luftës dhe dëbimit të elementit etnik shqiptar shumicë apsolute, për ta serbizuar më pastaj. Por, tashmë dihet që kjo përpjekje dështoi. Prandaj asnjë normë zakonore dhe juridike e së Drejtës Ndërkombëtare, asnjë parim i Kartës së OKB-së dhe, asnjë lloj Gjyqi Ndërkombëtar nuk mund ta konsiderojnë Kosovën si territor i Serbisë, dhe aq ma pak, ta kthejnë në çfardo ndikimi të Serbisë. Njësoj, as ta stopojë apo ta ndalojnë Kosovën që të ndjekë rrugën e shtetit të pavarur apo, rrugën e bashkimit me ndonjë tjetër shtet. )


Kosova ka një histori të dhimbshme në shekullin e kaluar, ashtu si edhe teritoret e tjera etnike shqiptare gjithandej, në shumë shekuj të tjerë. Kjo histori, nuk është njohur sa duhet dhe, deri në fund. Veçmas, nga gjeneratat e reja. Ka një „alfabet“ historik, politik dhe juridik që është përshkuar aq dendur me logjikën teorike dhe praktike të „alfabetit“ të krimit, terrorit dhe pushtimit: deri, në tragjedi...! Veq varreve, gjymtimeve, shfarosjeve, tragjedive individuale dhe kolektive shekuj me radhë pyetja konkrekte është: pse, e gjithë kjo apokalipsë dhune? Kush, kur, si, me ç’teknologji teorike dhe praktike e kultivoi dhe e zhvilloi dhunën, pushtimin, asimilimin, dëbimin, shpopullimin në trojet shqiptare? Pastaj cilat ishin bashkpunimet, aleancat, marrëveshjet në relacionet: Beograd – Moskë – Stamboll dhe, më gjërë...? Në këtë apokalips dhune, sidomos kur është fjala për Kosova, kjo s’ka qenë asnjëherë në historinë e njerëzimit pjesë teritoriale - etnike, e Serbisë. Serbia, e ka pushtuar Kosovën dhunshëm në vitin 1912, dhe e ka aneksuar poashtu dhunshëm, më 1945. Politikën e pushtimit, Serbia nuk e ka realizuar e vetme: asaj, i janë gjendur shumë miq gjithandej, nëpër glob. Prandaj, ja pse Kosova, është dashur domosdoshmërisht të ndahet nga Serbia...?

[Kosovelli]

1. Pasqyrë e dhunës dhe e terrorit mbi shqiptarët nën Jugosllavinë e Parë


Të paktën që nga viti 1912, apo nga pushtimi i hapur i Kosovës nga serbët pas këtij viti, si dhe të territoreve të tjera etnike nga ish mbretëria jugosllave ( SKS ), historia e Kosovës ndërthuret, shumë tragjikisht. Nga Lufta e Parë Ballkanike, shteti si Mali i Zi doli me një territor të fituar prej 62 %, dhe 100 %, popullsi. Serbia, fitoi një zgjërim në teritor në 82 % ,dhe në 55% popullsi. Greqia: 68% territor, dhe 67 % popullsi. Sipas statistikave turke, vetëm vilajeti i Kosovës kishte një popullsi shqiptare prej 743.040 banorë, nga gjithsejt, 912.902 banorë, sa kishte i gjithë vilajeti. Këtu, pa filluar në shpalosje të “dosjes” së krimit shekullorë kundër shqiptarëve, kuptohet jo të krimit në të gjitha viset shqiptare, duhet bërë një digresion: çkado që ndodhi ( dhe ndodhi mizoria: Kosova, dhe shumë vise shqiptare u pushtuan nga serbët, grekët, malaziasit..etj. ), një gjysmë shteti shqiptar u bë realitet nga 28 Nëntori i vitit 1912 dhe ky shtet megjithatë, e mbijetoi fillim e fund në mënyrë të çuditshme - titanike, shekullin XX-të. Të tmerruar, të lemeritur dhe në thelb të aktivizimit të ideologjisë pushtuese – rusomadhe, në Beograd pak vite më vonë erdhi nga Moska cariste një telegram pak a shumë, me këtë përmbajtje: “ Mos u brengosni që Shqipëria, është bërë shtet. Kufijt e Kosovës me Shqipërinë, janë kufij strategjik. Kosova, definitivisht do të bëhet tokë serbe gjatë këtij shekulli. Shqipërinë, do ta hedhim në det kah fundi i këtij shekulli dhe, fillimi i shekullit XXI” ( “Strogo poverlivo, Br. 48/ 14 tetor, 1914 ). Mesazhi themelor i këtij telegrami, nuk është bërë realitet. Por, faktet dhe historia e ardhshme e gjithë shekullit të ikur, kanë kaluar në fokus të thelbit të këtij mesazhi antishqiptar. Realisht, aty – këtu copërat e thelbit të këtij mesazhi, vazhdojnë të jetojnë edhe në kohërat tona. Edhe sa...? Por, t’i kthehemi trajtimit të kësaj teme ?


Me okupimin serbë të vjeshtës së vitit 1912, ish vilajeti i Kosovës u nda në 5 qendra administrative: qarku i Kumanovës, i Shkupit, i Jeni – Pazarit, i Prishtinës dhe qarku i Prizrenit. Nacionalizimi dhe spastrimi, pushtimi i territoreve shqiptare ka një histori shumë të dhimbshme deri në vitin 1939, ku veq të tjerash përfshihet politika e dhunshme – gjenocidale e asimimilimit, por edhe e konvertimit të shqiptarëve në ortodoks ose, në serbo – malazias. Pas vitit 1939, vazhdon epoka po kaq e errët e sundimit dhe e dhunës nacional – komuniste sebo - sllave – ortodokse dhe më gjërë kundër shqiptarëve në të gjitha viset ku ata kanë jetuar në territorin e ish Jugosllavisë, madje edhe në viset e ndryshme të shteteve ku ata ishin vendosur: në Turqi, Egjipt, Ukrainë etj. Po sjellim fakte konkrete dhe të dhëna të ndryshme, fillimisht fakte dhe të dhëna nga Instituti i Historisë së Kosovës: më 22 tetor të vitit 1912, në Prishtinë ( në vendin ku sot gjendet Teatri Kombëtarë ), xhandarmëria serbe pushkatoi rreth 5000 shqiptar. Në kampin e Nishit, ishin dërguan, 1350 veta. Nga viti 1912, deri në mars të vitit 1914, politika e spastrimit detyroi që të shpërngulen për në Turqi, hiq më pak se 239. 807 shqiptarë, pa u llogaritur numri i fëmijëve, deri në 6 vjeç. Ky numër njerëzish, deri në gusht të vitit 1914, u shtua për 41.655 veta, pa numëruar poashtu, fëmijët deri në 6 vjet. Në mes të viteve 1919 – 1940, për në Turqi, u detyruan të shkojn gjithsejt: 255. 878 shqiptar. Kur po flasim për shprënguljet, në mes të viteve 1913 – 1939, për në Shqipëri, u detyruan të largohen 4.046 familje. Askush nuk e di se sa familje, u vendosën në vendet e Europës dhe të Amerikës. Në shkurt të vitit 1914, u nxorr Dekreti për Reformën Agrare dhe Kolonizimin e territoreve shqiptare. Kështu, në Dukagjin, u nda tokë e llojllojshme për 5000 familje kolonësh. Në mes të viteve 1918 – 39, u shpërbën 320 fshatra. Në vitet 1918 – 21, u vranë 12.364 veta, kurse u burgosën 22.160 veta. Ngritja e kolonive serbo – malaziase, ishte një koncept praktikë i sistem kolonial dhe i sistemit të nacionalizimit territorial: mes viteve 1912 – 14, janë sjellë në Kosovë 15.943 familje. Këtyre familjeve, u ishin ndarë, 228.000 hektarë tokë. Në periudhën 1919 – 1927, u ndërtuan 106 koloni me serbo – malaziase, dhe u ngritën 245 vendbanime të reja.


Në këtë punën spastrimi e gjenocidi, Dr. Hakif Bajrami ka konstatuar faktin se që nga “Naçertania” ( 1844 ), në Beograd janë sjellë më shëmë se 24 programe, me objektiva dhe nivele të destinimeve të veqanta. Të gjitha këto programe, janë detajuar dhe janë aprovuar zyrtarishtë, nga shteti. Në kohën kur Kosova ishte pushtuar pas vitit 1912, në Beograd, ishte themeluar “Klubi kulturorë serb”, misioni i të cilit ishte shpopullimi, asimilimi dhe, serbizimi i trojeve shqiptare. Akademiku i ardhshëm fashisto – socialistë serb Vasa Qubrilloviq përpiloi elaboratin etnocidial “Shprëngulja e shqiptarëve”. Sërbomadhi tjetër Ivan Vukotiq, përpiloi projektin “Mbi pushtimin e Shqipërisë” për qeverinë e tij, më 1939. Në vitin 1941, avokati çetnik ngë Sarajeva, Stevan Molloviq hartoi projektin me titull „Serbia homogjene“. Një tjetër nacionalistë famëkeq serbë Dr. Ivo Andriq ( fitues i çmimit Nobël për Letërsi ), përpiloi “Projektin për ndarjen e Shqipërisë në mes të Jugosllavisë dhe Italisë”, në vitin 1939. Planet e këtilla të niveleve shtetërore serbo - jugosllave, nuk lanë anash infiltrimet, bashkpunimet dhe përpkrahjet e Rusinë, të Greqisë, të Italisë, të Turqisë, të Francën etj. Një nga këto bashkpunime, i sinkronizuar me shumë kujdes dhe në mënyrë të rafinuar, ka qenë gjithmonë bashkpunimi serbo – rusë. Por, një tjetër bashkpunim politiko – taktikë me pasoja të pariparueshme për shqiptarët, Serbia e ka bërë edhe me Turqinë. Nga viti 1926, qeveria serbo - sllave në Beograd, kishte vënë kontakete me qeverinë turke në Stamboll për shprëngëljen e sa më shumë shqiptarëve, në shkretëtirat e Anadollit. Turqia, ndër të tjera, me shqiptarët që i vendoste kryesishtë në shkretëtirat e Anadollit, ndërtonte “mur strategjik” për kundërvënje koherente elementit kurdo - arab. Në pranverë të vitit 1938, në Stamboll, ishin mbajtur 8 seanca në përpilim të Konventës. Marrëveshja, parashihte fillimisht, shprënguljen e 40.000 familjeve. Konventa jugosllavo – turke, është nënshkruar më 11 korrik, të vitit 1938. .

[Kosovelli]

2. Pasqyrë e dhunës dhe terrorit mbi shqiptarët nën Jugosllavinë e II- të

Në prag të Luftës së Dytë Botërore, dhe pas mbarimit të kësaj lufte, përkundër trajtimit fashist të shqiptarëve në kohën e mbretërisë serbo – sllave në Beograd ( 1918 – 1939 ), koha nuk rrodhi, ashtu siç ishte thënë e besuar. Implikimi i ideologjisë komuniste në Ballkan, i bëri njerëzit të besojnë se e ardhmja do të jetë më e mirë, e përbashkët dhe, multietnike. Kjo ideologji, në parim, i vendoste të drejtat dhe liritë e popujve në planë të parë, duke i proklamuar këto liri si unike për të gjithë, deri në vetvendosje, dhe “deri në shuarjen e shtetit” ! Dhjetëra e qindra popuj, miliona njerëz, e kishin besuar “parimin” ideologjikë komunistë të lirisë e vetëvendosjes. Ndërsa që kishin qenë për shekuj të tërë nën sundimin otoman, ndërsa që ishin braktisur pothuajse fare nga bota perëndimore, shqiptarët, një pjesë e tyre e madhe, e kishin besuar këtë doktrinë. Por, në praktikë, gjërat kishin shkuar ndryshe. Si edhe në shumë vende të tjara, komunistët serbo - jugosllav nuk e kishin zbatuar këtë doktrinë, përkundrazi, e kishin përdorur si trampolinë për t’i zgjëruar apetitet e tyre pushtuese dhe të zgjërimeve, që kishin fillin qysh me ardhjen e tyre në Ballkan, në shekullin IX, e këndej. Ja kronologjia e aneksimit dhe e dhunës që komunistët serbo – jugosllav dhe pushteti në Beograd, gjatë periudhës 1943 – 1990, e zbatuan kudo në viset ku jetonin shqiptarët, dhe veçmas në Kosovë. Komunistët jugosllav, pas një periudhe të organizimit dhe të forcimit të tyre ideologjikë nga viti 1937, u tubuan në mbledhjen e Dytë të Këshillit Antifashist të Çlirimit Kombëtar të Jugosllavisë ( KAÇKJ ), më 29 nëntor të vitit 1943, në Jajce të Bosnjes, Në këtë mbledhje, komunistët serbo – jugosllav, u përcaktuan për një Jugosllavi federale. Në Jajce, nuk ishin ftuar komunistët shqiptar të Kosovës. Nuk ishin ftuar, sepse pjesmarrësit në Jajce u dakorduan për të vazhduar politikën e mbajtjes së Kosovës të pushtuar edhe më tutje, si dhe vazhdimin e spastrimit të saj, etnik. Qysh nga koha e mbretërisë Serbe – Kroate dhe Sllovene, viset shqiptare shtriheshin në tri banovina: ajo e Vardarit, e Moravës dhe banovina e Zetës ( 1929 ). Në këto rrethana, si dhe në rrethana të lutës ndërkombëtare antifashiste, komunistët jugosllav që udhëhiqehin nga J.B. Tito, duki i shkelur parimet e tyre ideologjike dhe nacionale, si dhe doktrinat e lirisë dhe të vetvendosjes së popujve, u përcaktuan për vazhdimin e politikës koloniale dhe të dhunës, kundër shqiptarëve. Pak a shumë, e njejëta politikë, domethënë politika e dhunës dhe e ekspansionit, u orientua edhe kundër Shqipërisë. Komunistët serbo – jugosllav, dhe vetë Tito, ka të dhëna dhe indicie që dëshmojnë se kishin objektiva në themelimin e një federate ballkanike, në krye të së cilës një ditë, do të viheshin ata, vetë.


Duke synuar politika demagogjike dhe ekspansioniste, në Kosovë dhe në viset e tjera ku jetonin shqiptarët, u vazhdua me dhunën dhe terrorin: nga aty ku e kishte lënë mbretëria SKS. Kështu, Administrimi Ushtarak i Pushtetit, u vendos më 8 shkurt të vitit 1945, në Kosovë dhe në viset e tjera ku jetonin shqiptarët. Arsyetimi: në emër të luftimit të atyre që kishin qenë në anën e fashizmit gjerman dhe të luftimit të organizatës Balli Kombëtar, si dhe në emër të mbledhjes së armëve nga populli, në emër të kolektivizimit socialist etj. Sipas të dhënave ende të pashkruara krejtësisht, gjatë këtij shtetrrethimi besohet se janë vrarë e likuiduar, rreth 47.000 shqiptarë. Vetëm në rajonin e Tetovës, ishin arrestuar 10.000 veta, prej të cilëve pa gjyq, u likuiduan 12.00 veta. Gjatë kohës së këtij terrori të egër, komunistët serbo – jugosllav, organizuan më 10 korrik të vitit 1945, të ashtëquajturin Kuvendi i Prizrenit. Në këtë kuvend, selia e të cilit ishte e rrethuar me forca të mëdha partizano – çetnike, pjesmarrësit u detyruan të pranonin dhe të nënshkruanin atë cfarë iu tha atyre nga komunistët serbo – jugosllav dhe nga kolaboracionistët shqiptarë, të ashtëquajtur komunistë dhe partizanë shqiptarë. “Përmes gjoja plebishitit të popullit shqiptar, thuhej që ky kuvend kishte vendosur që Kosova, t’i bashkohen Serbisë“ ! Por, ky kuvend proklamoi “Rezolutën” e ripushtimit dhe të aneksimit të Kosovës, si dhe të territoreve të tjera shqiptare. Në fakt, në Prizren u vendosë me forcë mbetjea e Kosovës, nën Jugosllavi. Në këtë Kuvend, s’pati vullnet të popullit. Në të vërtetë, s’kishte as qëndrim të qartë, parimorë dhe burrërorë të përfaqësuesëve shqiptarë që ishin në atë kuvend. Njëri nga delegatët, Ramiz Hoxha – Cërnica ( përfaqësues i komunës së Gjilanit ), nuk e pranoi këtë dokument, dhe e kunërshtoi aty – për aty. Ishte edhe një tjetër delegatë, kundërshtues. Asnjë, tjetër ! Ramiz Hoxha – Cërnica, ishte dënuar me burg shumëvjeqar, pasi që i kishte shpëtuar pushkatimit, kurse i dyti, ishte likuiduar pas kuvendit.


Në vigjile të masivizimit të ideologjisë pankomuniste në territoret jugosllave, pasi që mbretëria SKS kishte kapitulluar përpara forcave fashiste gjermane, qysh në vitin 1941, avokati çetnik ngë Sarajeva, Stevan Molloviq hartoi projektin me titull „Serbia homogjene“. Vasa Qubrilloviq, ideolog i serbizmit dhe çetnikizmit, hartoi një tjetër projekt që kishte për synim shpërbërjen e pakicave, pothuajse të gjitha ato pakica që do të përfshinte Jugosllavia e ardhshme, komuniste. Ky elaborat, kishte edhe emërtimin mjaft sinjifikativ: „Problemi i pakicave në Jugosllavinë e re“ ( 3. 09. 1944 ). Natyrishtë, esenca e elaboratit, synonte shprëngëljen dhe spastrimin etnik të Kosovës dhe viseve të tjera në të cilat jetonin shqiptarët, madje, me çdo mjet. Përdorimi i të gjitha mjeteve, madje edhe mënyrat e terrorit dhe të vrasjeve, ishin të theksuara në tekstin e elaboratit. “Rruga komuniste e zhbërjes”, dhe në anën tjetër, rruga e aneksimit të hapësirave shqiptare, ishte konceptë dhe praktikë e qartë, e ish regjimit komunistë jugosllav, që po ngjitej në pushtet, pas Luftës së Dytë Botërore. Gjatë fazës së vendosjes së pushtetit ushtarak, më shuumë se 4000 shqiptar, ikën jashtë vendit. Prishjen e mardhënjeve me Bashkimin Sovjetik në vititn 1948, Beogradi e shfrytëzoi edhe për vazhdimin e dhunës e të terrorit në Kosovë, dhe në viset e tjera shqiptare. Në vitet e 50 –ta, të shekullit të kaluar, në Beograd u iniciau sërish programi i vitit 1938 i cili kishte si objektiv shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi, por që ishte ndërprerë për shkak të fillimit të Luftës së Dytë Botërore.

Por një drekë speciale, e shtruar në Split në mes të diktatorit Tito dhe Ministrit të Punëve të Jashtme të Turqisë, z. Fuad Kypriliu ( mos ishte vallë z. Fuad me origjinë shqiptare nga familja e madhe e Kyprëlinjve që ishin vendosur në Stamboll gjatë sundimit 500 vjeqar otoman...? ), në janar të vitit 1953, vazhdonte të ishte fatale për të ardhme e shqiptarëve, në ish Jugosllavinë komuniste. Tito dhe Kypriliu, biseduan për riaktivizimin e konventës Jugosllavo - Turke, të vitit 1938. Në këtë takim, ishte folur edhe për mënyrën se si të riaktivizohej dhe, si të materializohej konventa në fjalë. Marrëveshja, parashikonte në paketë shprënguljen e 1 milion shqiptarëve, kurse fillimisht do të shprëngëleshin rreth 250. 000 veta. Dreka, biseda, plani, ishin zhvilluar në fshehtësi të plotë. Pas këtij takimi, pasoi marrëveshja ( Pakti Ballkanik ), e miqësisë edhe e bashkpunimit në mes të Jugosllavisë – Turqisë – Greqisë, e nënshkruar në Ankara nga këto tri vende më datën 28 shkurt. Ndërkaq, në këtë vit ( 1953 ), u realizuar njëfar lloj regjistrimi i popullsisë në Jugosllavi. Me gjasë, ky ishte “regjistrim” krejt i qëllimshëm. Në viset ku jetonin shqiptarët, dhe në Kosovë nisi kampanja e tmerrshme e propagandës, e presionit, e dhunës dhe e asimilimit të hapur: shqiptarët, mundësisht të gjithë duhej të deklaroheshin, me apo pa dëshirë, si turq. Administrata, kudo u mobilizua të realizonte këtë objektiv dhe ajo ndihmohej nga njerëzit e shërbimeve të ndryshme të sigurimeve, nga shërbimet e fshehta, nga agjenturat e ndryshme jugosllave, turke, greke si dhe nga bahkpunëtorët e ndryshëm dhe agjentët ( hafijet, siç i quante populli ), në rradhët tona. Një ndihmesë të madhe, dhanë të ashtëquajturit mësues të fesë ( hoxhallarët ), dhe aty – këtu, edhe bashkësitë Islame. Në këtë “dasmë” të përgatitur dhe të përgjakur mbi baza të një programi shtetërorë, u falsifikuan dhjetëra mijëra dokumente të ndryshme të pronës, dokumente personale të identifikimit të njerëzve, si dhe u sajuan dokumente të reja ( pasaporta ), dhe u lëshuan viza ( leje ose “vesika”, siç u thoshte populli ), përmes të cilave siguroheshin udhëtimet për në Turqi. Padyshim, askush nuk e di shifrën e parave ( të buxhetit ) të cilat u destinuan për realizimin e këtij projekti makabër. Agjentët dhe bashkpunëtorët e regjimit - pushtetit, udhëheqësit fetarë, lakejt dhe informatorët, endacakët e pashpirtë bredhnin ditë e natë nëpër fshatra e qytete, duke propaganduar dhe duke i cytur e bindur njerëzit e pashpresë: “Vëllezër, ne dhe ju, jemi myslimanë...den – babaden, që doemthënë turq. Ju, keni qenë bijë të Islamit edhe përpara Muhamedit ? Kështu, duhet të nisemi e të shkojmë në “tokën e premtuar” të fesë sonë. Sa më kah lindja, aq më afër Qabesë. Të shkojmë në Andadoll ku rrjedh mjalta, e ku është vendi ynë. Ky është vend i “të pafeve”. Zoti, nuk na do dhe nuk na duron të jetojmë me të pafetë, me armiqtë e Islamit...”. Ky, ishte galimatisi i pafund i vuajtjes dhe i mjerimit, i dhembjes e dëshprimit, apokaplipsa vet e një populli të tërë. Kurrë s’do të dihet se çfarë përjetuan, si udhëtuan dhe si u vendosën, si hynë në “jetën e re - në vendin e ri” njerëzit tanë të familjeve – të gjakut e të oxhakut ! Por çka ishin shqiptarët: shqiptarë, apo turqë...? Sipas regjistrimit të vitit 1948, në Kosovë kishte të evidentuar vetëm 1. 315 banorë, që besonin se ishin turq. Pesë vite më vonë, ky numër u rritë në, 259. 535 veta. Si dhe, pse ?


Administrata jugosllave dhe politika çetniko – komuniste, ia prezantonte opinionit të brendshëm dhe atij ndërkombëtar ( duke i falsifikuar dokuemntet dhe të dhënat e tjera ), jo vetëm faktin se “shqiptarët, në përgjithsi ishin turq”, por edhe shifrat e popullsisë shqiptare “si turq”. Kjo bëhej, për ta legalizuar në planin e brendshëm dhe në atë ndërkombëtarë, epokën e ardhshme të shprënguljeve të dhunshme të shqiptarëve, për në Turqi. Prandaj, ja të dhënat e falsfikimit dhe të shprëngëljeve. Vetëm në mes të viteve 1952 – 1958, në Turqi u shprëngëlen 285. 810 veta. Në periudhën e viteve 1959 – 1965, për në Truqi, u shprëngëlen gjithsejt, 179. 871 veta. Në odiseadën e pafund të presionit e të dhunës, të shfrytëzimit ekonomik, të kolonizimit, i ashtëquajturi „Plenumi i Brioneve”, i mbajtur në vitin 1996, gjoja e revidoi politikën e “gabimeve” ndaj shqiptarëve, dhe gjoja po i hapte “dyrt e perspektivës” për shqiptarët. Plenumi, ia hodhi fajet gjoja nacionalizmit serbë apo më shkurtë, Ministrit të Punëve të Brendëshme të Jugosllavisë Aleksandër Rankoviq. Por, kush e aktivizoi Konventën Jugosllavo – Turke të vitit 1938 ? Natyrisht: Rankoviqi dhe Titoja – të dy së bashku. Kurse, shqiptarët që përfunduan nëpër shkretëtirat e Anadollit, humbën gjysmën e shpirtit dhe të trupit: sot e atëherë, janë të detyruar të thirren si të nacionalitetit turk. Një pjesë e tyre, mase janë asimiluar. Pse ? Sepse Turqia, nuk pranon brenda kufijve të saj ekzistencën e ndonjë kombi a kombësie tjetër. Politika jugollave e ndjekur pas vitit 1966 ndaj shqiptarëve, s’ishte politikë e parimeve dhe e lirisë, por thjeshtë, ishte politikë e parimeve mashtruese dhe e lirisë së manipulueme. Integrimin paqësorë i shqiptarëve brenda shoqërisë, sistemit politiko - juridik dhe atij shtetërorë jugosllav pas vitit 1966, ishte politikë e mashtrimit dhe e dredhive që dinin t’i bënin politikanët nacionalkomunistë serbë dhe ultrashovinistët jugosllav, të të gjitha ngjyrave.Pak vite më vonë, në Beograd klasa fashisto – komuniste nxorri në dritë „Libri e Kaltërt“ ( 1977 ), në të cilin libër, në mënyrë perfide, dekonspirohej politika mashtrues dhe manipulative. Ky libër, i kundërvëhej gjoja lirisë dhe pushtetit të madh që u ishte dhënë shqiptarëve në vitin 1974, vit ky kur sanksionohet Autonomia e Kosovës. Në të vërtetë, gjithçka ishte e lobizuar në mes të komunistëve dhe nacionalistëve serbo – jugosllav. Shtypja dhe zhbërja e shqiptarëve nga trojet e veta, ishte një politikë e përbashkët prej Trigllavit, deri në Gjevgjeli ! Ajo që mund të quhej “liri dhe prosperitet i shqiptarëve në ish Jugosllavi, ishte “kafshata” e fituar me luftë të pandalshme dhe të pakompromisë të nacionalistëve shqiptarë, dhe të atdhetarëve shqiptarë. Ja faktet: Në demonstratat e shqiptarëve të vitit 1968, veq të burgosurve dhe të plagosurve, u vranë 2 demonstrues. Në demonstratat e vitit 1981, sipas versionit zyrtar, u vranë 9 demonstrues dhe u burgosen me qindra e mijëra nxënës, student, punëtorë, fshatar, intelektual etj. Më saktë, ky është vitit i fillimit të një terrori të egër kundër popullit të pambrojtur shqiptarë, kudoe ku jetonin shqiptarët në ish Jugosllavi, terror sky i cili do të zgjasë plotë dy dekada, pra deri në qershorë të vitit 1999. Prandaj, sipas shpikjes dhe programimit të dhjetra platformave ideopolitike – administrative, të përhapjes së tmerrshme të diferencimit, të territ informativ, të ndërhyrjes ideologjike në kulturë, në gjuhë, në arsim dhe shkencë, në veshje, në identiet dhe në çdo pore tjetër të jetës, ja disa nga faktet konkrete të dhunës e terrorit të këtyre dekadave: në mes të viteve 1981 – 1990, janë burgosur dhe dënuar mbi baza denoncimesh dhe akuzash politike, 3.348 veta. Në burgjet ushtarake, janë prangosur, 1.100 ushtarë dhe oficer shqiptar, pastaj janë vraë, 63 ushtar shqiptar. Gjatë kësaj kohe, janë vrarë 183 civilë, prej tyre, 16 fëmijë. Janë plagosur 616 civilë, prej tyre, 49 fëmijë. Brenda këtyre viteve, qenë hapur dosjet për qindëra mijëra banor shqiptar. Sipas një të dhëne zyrtare të publikuar në Kuvendin Federativ në Beograd, nga ish shefi i UDB-së për Kosovë Rrahman Morina, në duart e organev të Sigërisë Krahinore dhe Shtetërore, kanë kaluar hiq më pak se 584.273 shqiptar, të Kosovës. Në vitin 1985, Akademia famëkeqe e Arteve dhe e Shkencave të Serbisë, përpiloi “Memorandumin”, i cili u bë publik, në vitin 1986. Në faqet e këtij dokumenti fashist, është shkruar platforma akademike, e cila zyrtarizohet më vonë nga klika naciona – komuniste serbe dhe nga diktatori, Millosheviq.

[Kosovelli]

3. Pasqyrë e dhunës dhe e terrorit mbi shqiptarët nën Jugosllavinë e III –të, të Millosheviqit


Pas publikimit të Memorandumit të vitit 1995, shovinizmi serb ishte gati të vërsulej gjithandej në Kosovë, mirëpo kësaj rradhe, me serbomdhenjët, ishte duke ndodhur diçka më e veqantë: ata, nuk po kënaqeshin vetëm me nënshtrimin e shqiptarëve dhe të Kosovës. Egërsia e tyre e vjetër, kishte tani synim: krijimin e “Serbisë së Madhe” deri në Karllobag, por nën ombrellën e Jugosllavisë. Shovinistët serbë, dukej që ishin duke e synuar për më vonë, dominimin e gjithë Ballkanit. Në tubimin e serbëve dhe të malaziasëve në Fushëkosovë të datës 24 prill të vitit 1987, kryetari i atëhershëm i Lidhjes Komuniste të Serbisë, Sllobodan Millosheviq, u tha atyre: “Askush s’gëxon t’ju prekë...” Kjo fjali e thënë në “Fushën e Mëllenjave”, aty ku më 1389 kishte ndodhur beteja e Ballkanasëve dhe e Turqëve, betejë kjo të cinë serbët e kanë përvetësuar deri në mitizim, i ekzaltoi serbët, dhe u dha atyre besim e zjarr, për t’u hedhur në sulm të realizimit të aspiratave të tyre të çmendura.


Megjithatë, figura e Millosheviqit, nuk ishte rastësi: ai, ishte një sajesë në vijim. Të yshtur nga ideologjia serbomadhe, pas asaj që ai tha në Fushëkosovë, grigjat nacionaliste serbe u hodhën në zjarrin e tyre: në përkrahje hitlerizim të figurës së Milosheviqit: intelektualt, gazatarët, policët, agjentët, fshatarët, studentët, gjeneralët, shkrimtarët, punëtorët, diplomatët etj. Në Mbledhjen e Tetë të Këshillit Qëndrorë të Lidhjes së Komunistëve të Serbisë të mbajtur më 23 – 24 shtator ( 1987 ), Slobadan Milosheviqëi, erdhi në krye të komunistëve serbë. Nga skena u larguan njëri nga komunistët e devotshëm serbë Ivan Stamboliqi ( kryetar i Kryesisë së Sebisë ) dhe, Dragisha Pavlloviqi, kryetar i KK të LK të Beogradit. Pra, kishim të bënim me dy fraksione. Por në parim, të mundurit synonin ruajtjen e taktikës së kujdessehme dhe të ngadalshëm që ishte e mbështjellur gjoja me tolerancë, zhvillimi, bashkjetesë dhe vëllazërim – bashkim, e në t ëvërtetë synonin ruajtjen e serbizmit dhe të komunizmit integralistë ! Fraksioni fitues në krye me Milosheviqin, synonte një komunizëm më radikal dhe një frymë nacionaliste e cila jo vetëm do ta ruante socializmin dhe jugosllavizmin, por do ta bënte serbizmin kupollë të Jugosllavisë: me, apo pa dëshirë të të tjerëve. Fitorja, pa rezervë i mundësoi Milosheviqit t’i hapte dyert daljes në skenë të nacionaizmit serbë, kurse vetë Milosheviqi, u hodh në gjoksin e nacionalizimit të popullit të tij. Janë të njohura qindra e mijëra manifestime, demonstrata, tubime, protesta të serbëve në Serbi, në Kosovë, në Vojvodinë, e deri në Libjanë. Më 23 mars të vitit 1989, komunistët në Prishtinë, votuan ndryshimet kushtetuese dhe Autonomia fragjile e vitit 1974, u shkri si fluskë sapuni. Por Kosova, kishte shpërthyer qysh më 17 nëntor të vitit 1988, dhe ajo vlonte nga protestat dhe demonstratat kudo, në fshatra e qytete. Kosova, sfidonte e vetme nacional – shovinizmin serbë, por e mbronte pak a shumë, edhe Jugosllavinë e Titos !

Një ngjarje spektakolare, zgjoi apo kthjelloi vëmendjen e opinionit jugosllav, atij ballkanik dhe mbase, edhe të atij evropian e më gjërë. Serbët, organizuan një miting më 28 qershor 1989, në shenjë të festimit të “Ditës së Vidovdanit” ( ditë kjo që i kushtohet betejës së vitit 1389 ). Më shumë se 1 milion serbë, erdhën nga të gjitha viset e Jugosllavisë së asokohshme, në këtë këtë miting, në Gazimestan: aty, te varri i Sulltan Muratit. Milosheviqi, u tha serbëve, atë ditë: “Serbia ose do të jetë e tërë, ose nuk do të ekzistoj fare...” Mesazhi ishte i qartë për shqiptarët, por jo vetëm për shqiptarët. Serbët, nuk po talleshin ! Milosheviqi, edhe më pak. Për fat të keq, duket që fjalimin e Milosheviqit në Gazimestan, e kuptuan pak më qartë, sllovenët. Jugosllavia, ende ishte e tëra: prej Gjevgjelisë, deri në Trigllav.

Vera dhe vjeshta e vitit 1989, kishte kaluar jo vetëm nën dhunë e terror, por edhe ishte vendosur një regjim i jashtëzakonshëm policorë dhe ushtarak, si edhe ishte mbyllur çdo lloj informacioni lidhur me atë se cfarë ishte, duke ndodhur. Raca komuniste multietnike në krye me ish shefin e UDB-së për Kosovë Rrahman Morina, ishte në krye të komunistëve të Kosovës. Por tani kishim t ëbënim me një klikë udhëheqësish e strukturash sepse, institucionet kishin rënë krejtësishtë, në duar të Beogradit. Në Kosovë dominonin masat e jashtëzakonshme policore – ushtarake federale, dhe terri i plotë informativ. Por më 23 janar të vitit 1990, studentët e Universitetit të Prishtinës dolën në rrugë, përkundër këtyre masave. Në këto rrethana, situata në Kosovë u ndez gjithandej, dhe pas 24 janarit, më askush s’mund ta vendoste nën kontroll. Populli, ishte në kulm të sfidimeve, dhe të rezistencës së madhe. Kosova, s’kishte cfarë të humbëte...! E tërë stina e pranverës kaloi në shenjë të revoltave e demonstrimeve në të cilat u vranë me dhjetëra veta, u plagosën qindra njërëz, dhe u arrestuan me qindëra e mijëra shqiptarë. Mungonte, vetëm lufta. Në këto rrethana, agjentët e infiltruar serbë dhe të tjerë, që nga dita e 16 marsit, hodhën në qindra shkolla, helmin luftarak me emrin „Sarin“ ( helm ky i prodhuar në fabrikën ushtarake të helmeve në qytetin Mostar të Bosnjes dhe Hercegovinës ), duke i helmuar dhjetëra e mijëra nxënësve të Shkollave të Mesme, anë e kënd Kosovës. Pastaj, filluan masat e dhunshme politiko - administrative. U nxorr ligji mbi Mardhënjet e Pënës më datën 26.07. 1990, ligj ky për Rrethanat e Veqanta, i cili hodhi në rrëgën e madhe 135.000 punëtor. Më 5. 07.1990, u miratua ligji me të cilin u ndalua puna në Kuvendin e Kosovës. Hapat e ardhshëm të Beogradit, u koncentruan në ndalimin e Arsimit. Pasi që tashmë ishin futur masat e dhunshme s’pari në Fakultetin e Mjeksisë, në vjeshtë të vitit 1991, u ndalua puna dhe studimet në gjuhën shqipe në Universitetin e Prishtinës, si dhe u mbyllën, 65 shkolla të mesme. Pastaj, u ndalua puna e instituteve të ndryshme, përfshirë edhe atë Albanalogjikë. Në korrik të vitit 1992, u mbyll Akademia e Arteve dhe e Shkencave. Krahas kësaj, u ndalua veprimtaria e mëse 110 objekteve kulturore. Askush se di shifrën e njerëzve të arrestuar, të rrahur, të burgosur, të ndjekur dhe të maltertuar gjatë këtyre viteve, ndërkaq që gjatë kësaj kohe, fillon ekzodi masiv i shqiptarëve, nga Kosova. Mijëra e mijëra shqiptarë ua mësyjnë vendeve perëndimore ( Zvicrës, Gjermanisë, Austrisë, Sudeisë etj. ), kurse mijëra të rinjë ( kryesishtë prishtinas ), largohen për në Londër. Pastaj, pas vitit 1991, fillon jeta paralele në Kosovë, e cila pak a shumë, zhvillohet jashtë kronizave politiko – administrative serbe. Por, dhuna nuk ndalet. Ekzodi, nuk ndalet. Varfërimi i shtresave të popullsisë, është masiv: gjatë vitit 1994, në Shoqatën Humanitare Bamirëse „Nëna Tereze“, kërkojnë ndihma të ndryshme, 57.353 familje. Në objektet e kësaj shoqate humanitare nën përkujdesje shëndetësore, do të lindën deri në mars të vitit 1999, mbi 12.340 fëmijë. Solidariteti, organizimet humanitare të ndryshme, do të kthehen në shtylla të rezistencës dhe mbijetetsës. Pasqyra e dhënës dhe terrorit, ishte e pafundë: Beogradi, në vendosje të kontrollit dhe të pushtimit të Kosovës, vetëm në fazën e parë të viteve të nëntëdhjeta, sjell rreth 500 ligje të ndryshme: akte, rregullore, urdhëresa, dekretlogje etj. Krahas kësaj, Beogradi gjatë viteve 1990 – 1999, ka dekretuar edhe 3 programe që kanë pasur si qëllim, shpopullimin etnik dhe serbizimin e Kosovës: 1. Projekti „Gërshërët“, i cili kishte objektiv infiltrimin dhe kontrollimin e jetës dhe të skenës politike të Kosovës. 2. Projekti „Kafshimi i miut“, i cili kishte objektiv, infiltrimin dhe shkatrrimin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës . 3. Projekti „Patkoi“, i cili kishte për qëllim spastrimin definitiv etnik, të Kosovës.

[Kosovelli]

MEMORANDUMI I AKADEMISË SË ARTEVE DHE SHKENCAVE TË SERBISË I VITIT 1985, NJË NGA DHJETËRA PROJEKTET ANTISHQIPTARE SERBE


IDEOLOGJIA NACIONALISTE - EKSPANSIONISTE SERBE PËR DOMINIM POLITIKË DHE TERRITORIAL NË BALLKAN


( Esenca politike – nacionaliste e Memorandumit të AASHS të vitit 1985 dhe, roli i kësaj akademie ne ringjalljen e ideologjisë nacionaliste serbe në fund të viteve të’ 80 – ta si dhe në formësimin e figurës së diktatorit Milosheviq )


Lëkundje të mëdha në gjithë bllokun socialist – lindor dhe në veçanti, në dy shtetet e njohura të këtij blloku, në ish BRSS dhe Jugosllavi, u shfaqën në fillim të viteve të tetëdhjeta të shekullit të kaluar. Prejardhja e krizave ishte pasojë e menaxhimit të keq dhe aspak stabil të sistemit, qeverisjes dhe funksionimit të shtetit socialist, pothuajse pa përjashtim. Ajo që quhej “mirëqenie socialiste” ishte e ngatërruar në politikat e vështira të zgjidhjes së problemeve ekonomike, sociale, politike dhe në keq menaxhimin e dukshëm të lirive dhe të drejtave individuale, njerëzore, të komuniteteve etj. Pasqyra e realitetit socialist, ishte një refleksion që kishte shkalluar në mbyllje të brendshme, në bunkerizim, dhe në zhvillim të acaruar politik dhe ushtarak në përmasa ndërkombëtare. Prandaj deri në vitet e tetëdhjeta bota kishte ditur jo shumë se ç’bëhej brenda kampit socialist, si jetonin miliona njerëz, çfarë ishte zhvillimi, kostoja e jetës, liria etj. Ky kamp ishte një botë e panjohur, e rrahur me probleme fundamentale politike, ekonomike, nacionale, kulturore etj. Eveniment i këtij blloku ishte mënyra e vazhdueshme e politikës për të influencuar fuqi në arenën ndërkombëtare, madje me metoda dhe mjete të ndryshme, përfshirë edhe ato ushtarake. Kjo kishte ndikuar që bota të ndahej në dy kampe të theksuara, rivale dhe të fuqishme në influencimin e koncepteve të tyre politiko – ushtarake.

[Kosovelli]

Shqiptarët: “rebelët” e socializmit


Blloqet pas vitit 1950 u tërhoqën brenda linjave delikate dhe të hekurta të ndarjes, duke jetuar të dyja nën kërcënimin reciprok. Bota kësisoj për dekada me radhë frymoi nën erërat e "luftës së ftohtë", stuhia e të cilave disa herë ka quar në provokime reciproke si në rastin e gadishullit të Koresë, të Berlinit, të krizës së Kubës, të luftës së Vietnamit etj. Në këto rrethana të rrezikshme, blloku socialist ka ecur brenda zhvillimeve të ndërlikuara dhe me përplot probleme të brendshme metastaza e të cilave probleme nisë të tymojë pakthyeshëm me fillimin e viteve të tetëdhjeta. Janë dy ngjarje kruciale të këtij tymimi: revoltat e punëtorëve në Poloni (1980) dhe demonstratat e shqiptarëve në Kosovë (1981). Jugosllavia ishte një nga shtetet lindore të kampit socialist brenda së cilës jetonte edhe një komunitet i gjerë i popullsisë shqiptare. Hapësira ku jetonin shqiptarët gërshetohej me një prapambeturi në të gjitha aspektet, qoftë nga rezultati i së kaluarës historike, qoftë si rezultat i trajtimit negativ politik dhe të lënies jashtë kujdesit ekonomik e industrial të hapësirave gjeografike ku jetonin shqiptarët në këtë shtet. Njëkohësisht, qasja politike e këtij shteti ndaj shqiptarëve, destinohej me përdorimin e dhunës sistematike shtetërore duke qenë jo vetëm si ndërhyrje e vazhdueshme në jetën dhe gjeografinë e shqiptarëve, por edhe si ndërhyrje në jetën politike, ekonomike, kulturore etj. Dhuna permanente, "kujdesi” shtetëror për mbajtjen nën kontroll të elementit shqiptar në ish-Jugosllavi, ishte e zyrtarizuar. Kjo kishte ndikuar që gjendja të ishte gjithmonë e tensionuar, acaruese dhe e pastabilizuar. Shteti e trajtonte elementin shqiptar si “mish të huaj”, në anën tjetër, përpiqej ta shfrytëzonte në shumë aspekte. Beogradi kishte krijuar një lloj getoje të kontrolluar, brenda së cilës shpërlante interesat e veta. Mirëpo, asnjëherë deri në fund, nuk kishte arritur të vendoste kontroll të plotë në këtë geto.


Shqiptarët kishin vazhduar dhe vazhdonin të luftonin për të drejtat e veta, ndonëse në rrethana të vështira. Në gati çdo dhjetë vjet shqiptarët trazoheshin, revoltoheshin dhe mbushnin rrugët e sheshet e Kosovës, dhe jo vetëm të Kosovës, për të drejtat dhe liritë e tyre. Në Kosovë dhe në viset e tjera ku jetonin shqiptarët nuk kishte pasur asnjëherë stabilitet. Gjatë viteve 1945 – ‘46, shteti i ri, ose Jugosllavia e dytë, kishte shpallur gjendje shtetrrethimi ushtarak në territoret ku jetonin shqiptarët, në vitet e ‘50 –ta kishte filluar aksionin e dëbimit të shqiptarëve për në Turqi dhe gjatë viteve 1956 – ‘57, kishte rifilluar aksionin famëkeq të mbledhjes së armëve. Më 1968 kishin ndodhur demonstratat e studentëve dhe të nxënësve të shkollave të mesme dhe më 1981 kishin ndodhur ngjarjet më të mëdha demonstruese për Republikën e Kosovës. Në anën tjetër, si i gjithë blloku lindor socialist, edhe ish Jugosllavia pas viteve të ‘80 –ta, kishte filluar të rrëshqiste drejt krizave dhe shpartallimit. Faktorë të shumtë determinonin katandisjen, por dy faktorë ishin vendimtarë: politika centraliste e ideologjisë socialiste dhe zhvillimi ekonomik i cili bëhej në korniza të paqarta prodhimi dhe në korniza të paqarta planifikimi e administrimi. Në retrospektivë, gjendja në Kosovë u acarua fare pas vitit 1981 dhe marrëdhëniet shqiptaro - serbe në Prishtinë morën rrugën e përplasjeve të fundme. Në këto rrethana, nacionalizmi serb hyri në vorbullin mobilizues me qëllim jo vetëm të getoizimit klasik të Kosovës, por edhe me qëllim të arritjes së krijimit të “Serbisë së Madhe”, projekt ky që ishte ëndërr e pothuajse çdo serbi. Kësisoj, më 5 prill të vitit 1985, Akademia e Arteve dhe Shkencave të Serbisë vendosi për përpilimin e një “Memorandumi” me të cilin njoftonte opinionin e atëhershëm jugosllav e më gjerë me gjendjen në shtet, me raportet shqiptaro - serbe në Kosovë dhe me idetë se si mund të sanohej situata dhe se si mund të dilej nga kriza që kishte kapluar federatën, por edhe sistemin politik e kushtetues. Në studimet që ka bërë lidhur me qëndrimet e Serbisë ndaj shqiptarëve, dr. Hakif Bajrami, ka konstatuar se "politika dhe hegjemonizmi serb që prej Naqertanies ka ndërtuar e zbatuar deri në ditët tona 26 programe, elaborate e projekte kundër shqiptarëve". Prandaj, ky memorandum, ishte në fakt vetëm njëri nga projektet e shumta serbe që shpërndante frymë antishqiptare të mbarsur me amalgamën e madhe të urrejtjes, të krimit dhe të dhunës në përgjithësi, skalitur edhe me klimën e politikës në vazhdimësi të përhapjes së serbizimit në sferën jugore ballkanike, që domethënë, të përhapjes së serbizimit në hapësirat shqiptare

[Kosovelli]

Ploja shekullore e dhunës dhe e terrorit


Le të ndalemi pakëz te praktika e projekteve - programeve serbe, te terrori sistematik mbi popullin shqiptar në periudhën e viteve 1876 – ‘78. Territore të tëra të krahinës së Nishit, të Toplicës e të Kosanicës, por më vonë edhe të Sanxhakut ( Pazari i Ri ), janë invaduar nga shteti i parë serb, i nisur në vitin 1844, por që shtrihej vetëm në rrethinën e Beogradit. Dhuna dhe terrori serbë është zbatuar në këtë kohë për të shpopulluar këto krahina që banoheshin në masë të madhe nga shqiptarët. Ndërkaq, të dhënat e kësaj kohe flasin me fakte se "territoret etnike shqiptare sipas lordit Broughton (1809) shtriheshin në një gjatësi prej 39 gradë me 43 gradë të gjerësisë veriore dhe në 17 gradë me 20 gradë të gjatësisë lindore, duke përfshirë në këtë mënyrë një sipërfaqe gjeografike prej 62 500 kilometra katrorë" ( IHK,1977, fq. 10 ). Ja se çfarë pohon komisari i Komisionit për Kufizimin e Serbisë, anglezi John Ross, lidhur me gjendjen demografike në këto krahina: "Pothuajse të gjithë banorët e sanxhakut të Nishit ishin shqiptarë të besimit mysliman. Pasi që u pushtua nga Serbia, popullsia e tëra iku në drejtim të vilajetit të Kosovës. Rreth 60 000 deri në 70 000 refugjatë shqiptarë u koncentruan në Kosovë". Pushteti serb i asaj kohe, më 3 janar 1880, nxjerr Ligjin për viset e reja të kolonizuara. Fakte të shumta të dy shekujve të kaluar argumentojnë dendësinë e krimit, ashtu si edhe dendësinë e banimit në territore kompakte që u serbizuan me një politikë shpopullimi barbar dhe u kthyen në të ashtuquajturën, "Serbi Jugore"! Të përmendim edhe një tjetër fakt: shkencëtari austriak Carl Sax, argumenton se në rrethin e Leskovcit, të Kurshumlisë dhe të Prokuples kishte 58 000 shqiptarë në periudhën para pushtimit serb. Deri në vitin 1900, pothuajse të gjithë shqiptarët u detyruan me dhunë e terror t’i braktisin vatrat e tyre. Në Luftën e Parë Ballkanike kishte një valë të paparë të dhunës e krimit mbi shqiptarët, që u bë jo vetëm nga Serbia, por nga e tërë Aleanca Ballkanike. Ka të dhëna që flasin se në Kosovë, përkatësisht në Gazimestan, në periudhën janar - maj të vitit 1913 janë likuiduar mbi 5 000 shqiptarë etnikë. Shkrimtari serb Ivo Andriq, i cili ka fituar edhe çmimin Nobël për letërsi, më 1 janar të vitit 1939 përpiloi një elaborat, që parashihte zgjidhjen e problemit të Kosovës në ndarjen e Shqipërisë në mes të Italisë dhe Jugosllavisë. Terrori dhe serbizimi i tokave shqiptare nuk mbaron as me shkatërrimin e mbretërisë Serbe, Kroate e Sllovene ( SKS ). Ideologu i politikës serbomadhe, dr. Vasa Qubriloviq, pasi që kishte përpiluar elaboratin famëkeq "Shprëngulja e shqiptarëve" të 7 marsit 1937, përpiloi edhe një program famëkeq që mban datën e 3 nëntorit të vitit 1944 me titull: "Të drejtat e pakicave në Jugosllavinë e Re". Në një nga paragrafët e këtij teksti, lidhur me shqiptarët, thuhet: "Kosova dhe Metohija duhet ta ndërrojë me themel gjendjen e vet etnike. Pasi që janë në pyetje shqiptarët në "Serbinë e Vjetër" dhe në Maqedoni, duhet që edhe etnikisht ta zotërojmë territorin e Kosovës dhe Metohisë" ( Quibrilloviq, 1944, fq. 12 ). Kështu, duke sugjeruar se si të bëhet spastrimi i territoreve, Qubrilloviqi thotë se, "zgjidhja e vetme dhe e drejtë e kësaj çështjeje është shpërngulja e pakicave". Eskadronet partizane-çetnike të Josip Broz Titos, vendosën më 8 shkurt të vitit 1945 shtetrrethimin ushtarak në Kosovë, në "emër të luftimit të nacionalizmit dhe profashizmit te shqiptarët". Për pak muaj u vranë dhe u likuiduan të paktën 45 000 veta dhe mijëra të tjerë ikën në vende të ndryshme të botës. Në periudhën e Informbyrosë (1948), pushteti represiv partizan burgosi 436 shqiptarë, kryesisht njerëz të shkolluar dhe të cilët u etiketuan si agjentë të Shqipërisë, kurse OZN-a hapi 22 048 dosje për shqiptarët. Në periudhën e aksionit famëkeq të shpërnguljes dhe të mbledhjes së armëve vdiqën 100 veta, kurse u torturuan rreth 30 000 veta (1956-‘57 ). Orgjisë së dhunës e krimeve i parapriu një marrëveshje e fshehtë, në Split, në mes të kryetarit të Jogosllavisë Tito, dhe diplomati turk Kypriliu. Këta u morën vesh për riaktivizimin e Konventës turko – jugosllave, e cila ishte një marrëveshje në mes të Beogradit dhe Stambollit, e nënshkruar qysh në vitin 1938 që parashihte shpërnguljen e shqiptarëve në Turqi. Konventa parashihte që të shpërnguleshin 1 milion shqiptarë.


Përkundër premtimeve të pushtetit komunist jugosllav, as vitet e 50 –ta, ashtu si edhe vitet e mëhershme partizane të luftës, nuk e kishin ndryshuar gjendjen e popullit shqiptar në trojet e Jugosllavisë, përkundrazi, vetëm sa e kishin keqësuar. Edhe në këto vite fillon aksioni famëkeq i propagandës, dhunës, torturës, agjitacionit të fshehtë dhe spekulues, aksioni i asimilimit të detyrueshëm, i ekspeditave ndëshkuese, i burgosjeve, i montimit të proceseve dhe gjithsesi, aksioni i detyrimit me dhunë të shpërnguljes së popullatës shqiptare. Faktet dhe dokumentet e kohës dëshmojnë se kjo periudhë historike nëpër të cilën ka kaluar populli ynë është një nga periudhat e paimagjinueshme të luftës dhe terrorit serbo-jugosllav në Kosovë dhe në viset tjera shqiptare, jashtë Shqipërisë. Mund të quhet lirisht si periudhë e mbijetesës! Për meritat, në këtë drejtim, pushteti federal jugosllav, i cili në opinion paraqitej si një pushtet i sistemit socialist, në të cilin sistem liritë dhe të drejtat e njeriut, liritë e kombeve apo komuniteteve të ndryshme respektohen nga shteti si askund në këtë botë, e dekoron për meritat në fushën e studimeve njërin nga ideologët fashist serb të projektimit të dhunës kundër shqiptarëve dhe të pakicave, dr.Vasa Çubriloviqin. Për fat të keq, kjo dekoratë këtij “shkencëtari” serb me titull akademiku, do t'i ndahet nga kryetari i shtetit e që në atë kohë ishte një shqiptar: Sinan Hasani. Por, edhe për meritat e Qubrilloviqit e edhe të Sinanit, prej vitit 1953 e deri në vitin 1965, nga trojet ku jetonin shqiptarët në ish Jugosllavi, u shpërngulën për në Turqi së paku 452 371 shqiptarë ( Dëbimet e shqiptarëve dhe kolonizimi i Kosovës 1877 - 1995, Instituti i Historisë së Kosovës, Prishtinë 1977 ). Mbi të gjitha, "vlerësohet se në Kosovë prej vitit 1945 e deri më 1965 janë vendosur 12 300 familje sllave, ose rreth 64 000 persona me prejardhje sllave" (Jusuf Osmani, Kolonizimi serb i Kosovës, shb "Era" Prishtinë, 2000 ). Nuk ka dyshim që esenca politike – nacionaliste e memorandumit serb të vitit 1985, buron nga tradita shekullore e përdorimit të shfrenuar të dhunës sistematike serbe kundër elementit shqiptar kudo. Pra, kemi të bëjmë me ideologjinë, sistemet, traditat nëpër të cilat mbillet e kultivohet jo urrejtja, por dhuna, krimi dhe praktika e krimit.

[Kosovelli]

Disa nga rrethanat që favorizuan hartimin e Memorandumit të vitit 1985


Nga të njëjtat ide dhe qëllime në vitin 1985, Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë, i hyn punës të përgatisë memorandumin, një projekt-dokument, i cili bëhet shpejt udhërrëfim dhe bazë e nxitjes së ringjalljes edhe një herë në formën më të vrazhdë të nacional shovinizmit serb dhe bazë e ngritjes së diktaturës së Slobodan Milosheviqit. (Ideja për tekstin e "Memorandumit" është pranuar në kuvendin e ASHAS-së më 23. 5. 1985 dhe për përpilimin e tij u propozuan këta akademikë: Pavle Iviq, Antonije Isakoviq, Dushan Kanazir, Mihailo Markoviq, Milosh Macura, Dejan Medakoviq, Miroslav Pantiq, Nikola Pantiq, Lubisha Rakiq, Radovan Samarxhiq, Miomir Vukobradoviq, Vasilie Krstiq, Kosta Mihailoviq, Ivan Maksiomoviq, Stojan Çeliq dhe Nikola Çobeliq). Është pothuajse hera e parë që një projekt-dokument serb i qëllimeve si këto nuk atakon vetëm shqiptarët, por edhe kombet e kombësitë e tjera. Në faqet e këtij dokumenti, gjejmë synime dhe objektiva, destinimi i të cilave është forcimi dhe rruga që Serbia t’i dominojë të tjerët dhe t’i vasalizojë të tjerët. Dy janë idetë kryesore të përpilimit të këtij dokumenti: 1. Krijimi i "Serbisë së Madhe" përmes ndërhyrjes në Kosovës. 2. Marrja e ish-Jugosllavisë nga brenda në kuptimin politiko-juridik, ushtarak dhe shtetëror. Të gjitha të tjerat që thuhen në këtë dokument kanë të bëjnë me kohën, ngjarjet, njerëzit... Por cili ishte shkasi direkt i përpilimit të memorandumit?


Përpiluesit e këtij dokumenti ishin nisur nga preteksti se Serbisë “i ishte bërë padrejtësi’ për shkak se asaj gjoja i ishte ndarë Kosova, por edhe Vojvodina. Beogradi i konsideronte këto dy krahina që ishin pjesë konstituive (së paku në letrat kushtetuese) e federatës jugosllave, si territor të vetin! Megjithatë, nacionalizmi serb kurrë s’kishte pushuar së ëndërruari për krijimin e “Serbisë së madhe”. Asnjëra nga këto dy krahina s’kishin qenë kurrë territor origjinal serb. Por, pasi që Serbia ishte themeluar si një lloj pashallëku në kohën e sundimit turk më 1844, serbët kishin filluar politikën e ekspansionit territorial me metodat e dhunës, e të krimeve. Këto dy krahina prandaj, nuk ishin territor serb, por ishin të pushtuara dhe të aneksuara. Si shkas direkt për grumbullimin dhe përpilimin e “listës së pakënaqësive dhe të vuajtjeve serbe”, të cilat pakënaqësi dhe vuajtje ishin renditur në faqet e këtij dokumenti që pinjollët e nacionalizmit serbë, siç ishin edhe akademikët serbë, e kishin hartuar për ta njohur opinionin dhe për të krijuar opinion lidhur me gjërat që “ata besonin se ishin ashtu”, morën ngjarjet e 11 marsit të vitit 1981 të ndodhura në Prishtinë. Sepse nacionalistët serbë dhe vet Beogradi u tmerruan nga ky shpërthim, jo vetëm studentorë, por gjithë popullor. Më shumë ata u tmerruan nga idealet e lirisë në mesin e shqiptarëve, ideale këto të cilat Beogradi kishte një shekull që i luftonte me zjarr e hekur, por që s’kishte arritur t’i shuante. Përkundrazi, jo vetëm që s’kishte arritur t’i shuante këto ideale, por ato ishin forcuar edhe më shumë. Ky fakt, me të vërtetë qe tronditës në Beograd! Memorandumi u lind për më pak se katër vite kohë, pas shpërthimit në Prishtinë. Në anën tjetër, Jugosllavia pas viteve të 80 –ta, po futej në krizën pa shtegdalje politike dhe sidomos ekonomike–sociale. Kishte rënë niveli i prodhimit, korrupsioni ishte shtrirë gjithandej, klasa punëtore varfërohej vazhdimisht dhe Jugosllavia tashmë ndodhej e mbytur nga borxhe. Një shkak tjetër mund të gjendet te defektet e sistemit; sistemi socialist dhe vetëqeverisja jugosllave, ndonëse kishte lulëzimin e padiskutueshëm gjatë viteve 1970 – 1980, nuk kishte arritur të mënjanonte rrugën e deformimeve ligjore, të mbingarkesave administrative, të korrupsionit, të varfërisë etj. Në këtë kohë, tashmë ishte krijuar klasa e varfër e punëtorëve. Nuk ka dilemë që investimet e mëdha jugosllave në potencialet ushtarake kishin shkaktuar një debalans serioz në koston e shpenzimeve në nivelin federal dhe të niveleve të tjera, në raport me koston e jetesës dhe të zhvillimit në përgjithësi.



E ndodhur në paradhomën e krizave, Jugosllavisë i vdes kryetari më 1980. Një diçka e pa hetuar tashmë i kishte ndodhur Jugosllavisë: hyrja në borxhe të mëdha. Në vitin 1985 Jugosllavia i kishte borxh botës mbi 17 miliardë dollarë. Në anën tjetër, ndonëse ishin në vendin e tretë për nga numri i popullsisë, shqiptarët, mbeteshin vazhdimisht jo vetëm populli më i pazhvilluar, por edhe populli më i injoruar dhe më i diskriminuar në ish Jugosllavi. Në përgjithësi, vendet socialiste dhe vet socializmi si sistem të cilit i takonte edhe Jugosllavia, nuk kishin krijuar stabilitetin e nevojshëm për të funksionuar me sukses, kurse kalbja së brendshmi e sistemit socialist ishte një punë që vështirë fshihej. Vendet e kampit socialist ishin të përçara dhe në konfrontim të hapur me perëndimin. Vendet socialiste ishin po ashtu në armiqësi me njëra tjetrën për arsye të ndryshme, por edhe për shkaqe politike-ideologjike, territoriale etj. Dalja e Shqipërisë nga Traktati i Varshavës, më 1968, ishte një nga goditjet serioze që kampi kishte marrë. Ngjarjet e vitit 1980 në Poloni të prira nga "Solidarnosti", shkaktuan dridhje të reja. Kurse ngjarjet e Prishtinës shkaktuan huti dhe panik të madh gjithandej, madje jo vetëm në kampin socialist. Jugosllavia ishte dërrmuar fare nga goditjet që mori më 1981. Ende është herët të bëhen konstatime, por ngjarjet në Prishtinë u bënë një çarje e pandreqshme në ish-Jugosllavi, duke shkaktuar edhe një frymë destabilizimi ideopolitik e gjeopolitik në gjithë Bllokun Lindor. Me këtë rast duhet të përmendim dy ngjarje të rëndësishme që ndodhën pas vitit 1981: 1. Demonstratat e mëdha të hungarezëve në Transilvani (Rumani ). 2. Demonstratat, po ashtu të ashpra të turqve-pakicë, në Bullgari. Absolutisht, revolta e shqiptarëve të Kosovës u bë me kohë bazë solide e fillimit të frymëzimeve ndryshuese, por edhe e trimërimit të politikës sllovene e kroate në raport me serbët. Beogradi, por sidomos klasa nacionaliste serbe, e kishte kapur “karremin”: ose duhej riorganizuar federata jugosllave, ose duhej pritur shkatërrimin i saj. Nacionalizmi serb, nuk u ndal as te njëra dhe as te tjetra: i hyri punës që të realizonte ëndrrat e veta, ëndrra që fundja s’ishin as të panjohura dhe as të reja! Ai synoi pa kompromis: bërjen e Serbisë së madhe, duke tentuar ta pushtonte së brendshmi politikisht, administrativisht dhe ushtarakisht Jugosllavinë.


Ndërsa që ishte konsideruar si i heshtur (si hiri vullkanik) gjatë viteve 1965 – ‘80, nacional shovinizmi serb u hodh fillimisht përmes institucioneve federale dhe në mënyrë krejt zyrtare në kundërofanzivë kundër shqiptarëve dhe Kosovës. Beogradit i duhej përligjja shtetërore e aksionit që po e ndërmerrte në Kosovë. Në të vërtetë, i duhej mbulesa politike– ligjore, kuptohet “në emër të federatës”. Fillimisht u ndërmorën masat në terren: arrestime, burgosje, diferencime, lëçitje, por edhe masat shtrënguese politike, administrative, policore etj. Pastaj u nxorën ligje të ndryshme speciale (les derogis) si dhe u krijuan fonde të ndryshme materiale për sanimin e gjendjes. Të gjitha këto masa ishin represive. Nuk po sanohej thelbi i problemit, por mbështjellësi i tij, e të cilin mbështjellës serbët e synonin për veten e tyre. Kosova u vendos në karantinë. Në këto rrethana kaotike lindi ky dokument. Preteksti tashmë ishte i gatshëm, duhej vetëm materializimi në terren i qëllimit të pretekstit! Ja se çfarë shkruhet nga publicistët dhe historianët e huaj lidhur me aktivitetin e nacional – komunistëve serbë, siç qe edhe Milosheviqi "Duke shfrytëzuar çështjen e Kosovës, Milosheviqi me shkathtësi të madhe e shndërroi veten në një lider "kombëtar", një rol që i bëri të mundur atij që ta paralizonte opozitën dhe të merrte pushtetin e makinerisë së Partisë Komuniste. Ai kishte dy burime të vlefshme të përkrahjes: Radiotelevizionin e Beogradit, nga njëra anë, i cili kishte transmetuar sa herë fjalimin e tij të Fushë - Kosovës, dhe nga ana tjetër, aktivistët nacionalistë të Kosovës të cilët organizonin mitingjet dhe protestat e mijëra demonstruesve të zemëruar në Beograd dhe në qytetet tjera" ( Noel Malcolm, "Kosova një histori e shkurtër", Koha, Prishtinë - Tiranë 2001 ).


Nacionalizmi serb, duke u shërbyer me "çështjen e Kosovës" si paravan, kishte nuhatur "tunelin" në të cilën tashmë federate jugosllave ishte duke u futur pa kthim. Kuptohet me fajin kryesor të vetë serbëve! Dhe ky ishte një paradoks në gjendjen politike dhe shtetërore, por edhe në gjendjen etno–gjenetike e kulturore serbe, si shumë paradokse të tjerë në historinë e popullit serb. Në varrimin e Aleksandër Rankoviqit, ish funksionar i lartë i UDB - së, të bërë më 20 gusht (1983) në Beograd, do të marrin pjesë, mbi 100 000 veta. Paradoksi tjetër: serbët po bëheshin gati t’ia kthenin shpinën shtetit për të cilin kishin derdhur gjak, sidomos shtetit prej të cilit kishin vjel të mira të ndryshme, pa kufi! Ndoshta mu këto “të vjela” të pamoralshme dhe që s’u takonin, në fakt serbët, siç thotë populli, po i qonin peshë! Jo, ata ishin forcuar shumë, ishin frustruar shumë, ishin fobizuar shumë dhe ishin duke e humbur kontrollin në mënyrë masive me realitetin dhe me rrethanat e kohës. Në këto rrethana u shkrua “Memorandumi”. Dhe kur këtyre gjërave ua shtojmë faktet e lartpërmendura ndikuese yshtjet, çmendurinë nacionaliste, Beogradi jo vetëm u hyri planeve megalomane dhe të rrezikshme, por po bëhej gati për të gjitha: madje edhe për luftëra. Në të vërtetë, më 1989 në demonstratat e studentëve serbë, disa herë është dëgjuar edhe parulla: "Slobodan, Slobodan ec përpara deri në Tiranë". Kur nacionalizmi serbë e arriti kulmin e shpërthimit, diktatori Milosheviq, nuk i kishte fshehur apetitet serbe për një perandori serbe të tipit të Dushanit ( Digresion: në demonstratat e studentëve shqiptarë të Universitetit të Prishtinës, në qershor të vitit 1989, është dëgjuar parulla: "Jo, jo Serbi, nuk do t'jesh perandori" ). Por në shtator të vitit 1991, gjatë një pushimi të shkurtër në rivierat greke, Milosheviqi i kishte shprehur hapur njërit nga qeveritarët më të lartë grek dëshirën e tij për bashkimin e Serbisë dhe të Greqisë.

[Kosovelli]

Megalomania nacionaliste serbe


Pjesa e parë e tekstit të "Memorandumit" është shkuar me lehtësi dhe kjo lehtësi vjen nga “brenga akademike serbe”, e cila është asgjë më shumë se demagogji dhe manipulim me njerëzit, opinionin, vendin. Sikur kasta akademike serbe të ishte me të vërtetë e brengosur për gjendjen e krijuar, ashtu si edhe gama e zyrtarëve serbë, e policëve dhe oficerëve serbë, e ushtarëve dhe e gazetarëve serbë, e qytetarëve dhe e punëtorëve, e studentëve dhe e fshatarëve serbë, si qe e mundur që një popull i tërë të derdhej rrugëve të ish Jugosllavisë me fanfarat dhe klithjet që shkonin deri në kupë të qiellit, shkëlqimi i të cilave fanfare dhe klithma ishte aq i çmendur nga pikëpamja e urrejtjes, e akuzave dhe e kërkesave ? "Ngecjet në zhvillimin e shoqërisë, vështirësitë ekonomike, shtimi i tensionimit dhe konfliktet e hapura në mes të popujve po shkaktojnë brengosje të madhe në vendin tonë. Kriza e rëndë ka kapluar jo vetëm sistemin politik dhe prodhues, por edhe gjithë sistemin publik të vendit", shkruhet në fillim të tekstit të këtij dokumenti famëkeq ( "Memorandum SANU", 1986, fq.1 ). Duke e “qarë hallin” e popujve serb e jo serb, dhe “duke e qarë hallin” në të cilin Jugosllavia gjendej, akademikët serbë, në faqe të tëra të këtij dokumenti, shprehin gjoja brengosje për gjendjen e krijuar në vend. Natyrisht, ata si akademikë që ishin, kanë bërë përshkrime dhe konstatime serioze të gjendjes faktike, madje në mënyrë të shkëlqyeshme: për aspektet politike, ekonomike, për gjendjen në marrëdhëniet ndërnacionale, për gjendjen në administratë, në prodhim, në kulturë etj. Por këto konstatime ishin kumbime të alarmit të tupanit serb, jehu i të cilave kumbime duhej të zgjonte kudo jo politikën parimore-realiste të domosdoshme për sanimin e situatës, por politikën e hapur dhe perfide që gjendet vetëm në bërthamën e ideologjisë nacionaliste. Ajo që do të ndodh vite më vonë në gjithë territorin e ish Jugosllavisë është tërësia e fakteve që ideologjia nacional – komuniste e çetnike serbe do t’i lë prapa kudo, si bisht komete. Memorandumi, si dokument, do të jetë bazë e pasojave që kometa e zjarrtë do t’i shkaktoj kudo nëpër ish Jugosllavi e më gjerë. Alarmi u dha tekstualisht: "…gjithçka është e qartë. Dalja nga kriza nuk mund të gjendet pa ndryshime themelore në sistemin politik dhe ekonomik" ( “Memorandum SANU, fq. 3 ).


Akademikët serbë të kohës, paraqesin një varg kritikash duke dhënë edhe sugjerime, udhëzime se si mund të dilet nga gjendja e krijuar. Ata, në tekstin e memorandumit, elaborojnë në mënyrë koncize sistemin, ligjin, qeverisjen, urdhrat, vendimet, kushtetutën etj. Dhe ata i kërkojnë fajtorët brenda federatës dhe te jo serbët, kudo, nëpër ish Jugosllavi e më gjerë. Të zhytur në krizë dhe kaos edhe vetë, të mbuluar me llomin e historisë nacionaliste të krimeve, shpërthimi i tyre ishte bumerang i rrënimit të identitetit nacional dhe i historisë nacionale, kornizat e së cilës histori ishin tashmë të latuara me gjak e mëkate. Sepse serbët nuk po kërkonin “ndryshime të qarta në sistemin politik dhe ekonomik”, por po kërkonin ndryshime për kënaqjen dhe arritjen e interesave të tyre anti politike e anti ekonomike. Pa dyshim: edhe ndryshime antikushtetuese! Pra, ishte e kundërta e asaj që ata, publikisht, thuhej se e dëshironin. Pse? Serbia ishte një shtet përtac. Populli serb ishte, që prej kohësh, një popull hegjemonist - i pangopshëm. Tito, duke pas një natyrë despotike prej diktatori, për ta ushqyer deri në fund natyrën e tij, e kishte kthyer Jugosllavinë në një metropol, fuqia e së cilës koncentrohej në Beograd: në duar të serbëve. Pak a shumë, me kohë, ishte centralizuar gjithçka në Beograd dhe serbët ishin ata që e shfrytëzonin më së shumti dhe më së miri federatën dhe Jugosllavinë. Që kjo ishte kështu tregon fakti se në Serbi ishte koncentruar administrata federale, bankat, një pjesë e madhe e industrisë së rëndë të metaleve, industria ushtarake, ajo e naftës etj. Qysh në vitet e ‘70 –ta, policia dhe ushtria jugosllave si dhe dikasteret e sigurimit, shërbimet e fshehta kontrolloheshin nga serbët rreth 70% në nivel federal. Por, akademikët serbë e konsideronin periudhën e viteve 1965 – 1980, si "humbje e Serbisë në paqe". Kjo lidhej kushtimisht me statusin autonom që dy krahinat ( Kosova dhe Vojvodina ) e kishin fituar brenda kësaj periudhe. Në tekstin “Libri i kaltër", botuar në vitin 1977, “humbja serbe” ishte elaboruar si pakënaqësi serbe, lidhur me rregullimi e ri politiko–juridik të federatës. Por serbët, shumica, mendonin se konstituimi i dy krahinave e kishte ndarë Serbinë në tri pjesë. “Me Kushtetutën e vitit 1974, Serbia faktikisht është ndarë në tri pjesë. Mbi të gjitha, krahinat autonome janë barazuar me republikat, veçse nuk janë definuar si shtete dhe se nuk kanë përfaqësues të barabartë në disa organe federative", thuhej edhe në tekstin e memorandumit.


Këto konstatime që shpejt u bënë akuza gjithë popullore serbe, do të jenë shumë stigmatizuese dhe tragjike për jo serbët. “Popullizmi nacionalist serbë” u përpunua pastaj në lozhat speciale shtetërore dhe jo shtetërore në mënyrë që populli serb të lëkundej si i tërë, në mbrojtje të "gjendjes serbe" e cila në tekstin dhe mesazhet e memorandumit konsiderohej "si gjendje nën nivelin e të tjerëve: një gjendje e shtypur dhe e nënçmuar në raport me popujt dhe republikat jo serbe në federatën jugosllave". Në "Memorandum" kritikohet pozita serbe në aspekt të pozicionit politiko-ekonomik, kushtetues, qeverisës etj. Dhe përkundër të gjithave, krahinat ( Kosova dhe Vojvodina ), kanë qenë me kushtetutën e vitit 1974 nën nivelin e autonomive prestigjioze në aspektin kulturor - arsimor - social dhe sidomos në atë politik dhe shtetërorë. Autonomia e të dy këtyre krahinave mbahej e kontrolluar rreptësishtë nga federata dhe rregullimi institucional ishte i brishtë: krahinat, nuk i gëzonin shtyllat kryesore të shtetësisë federative (ato s’kishin armatat e tyre, s’kishin disa shtylla edukative – arsimore të larta, nuk kishin akademitë e ndryshme, dhe s’kishin fuqi të ndikonin në ndryshmet themelore federale. Rregullimi federativ - republikan dhe autonom ishte i përzier, ishte një kolorit politik ingerencash që i kontrollonte dikush: të paktën në mënyrë të tërthortë. Krahinat nuk kishin ingerenca të zhvilloheshin në mënyrë të barabartë sepse vështirë arrinin të kishin qasje reale në buxhetin e vendit, kurse ato ishin hambarët e vendit: Kosova me minerale të ndryshme dhe Vojvodina me bukë e perime. Jo rastësisht "Trepça punon, Beogradi ndërtohet" kishte qenë njëra nga parullat kryesore të demonstruesve më 1981, në Prishtinë. Mirëpo, akademikëve serbë nuk u interesonte gjendja reale në terren, distancat e mëdha të zhvillimi, dhuna në Kosovë, varfëria, sepse ata kishin të tjera synime: sa të hapura, po kaq edhe të sofistikuara. Ata kërkonin ringjalljen e nacionalizimit serb dhe dokumenti i tyre që u shkrua më 1985 dhe u bë publik një vit më vonë (1986), ishte një brumë i mirë për ringjallje Vendi më i përshtatshëm për ta bërë këtë ishte zgjedhur Kosova. Në revistën "Knizhevne Novine", më 15 janar të vitit 1986, botohet peticioni i 2 000 serbëve nga Fushë Kosova, si protesta e parë e organizuar e serbëve të Kosovës kundër "nacionalizmit dhe separatizmit shqiptar". "Fushë Kosova" trajtohet edhe si vend mitologjik, etno–psikologjik, historik, kulturor–fetar, që do të jetë burim i pashtershëm frymëzimi për nacionalistët dhe nacionalizmin serb: këtu kishte ndodhur beteja e famshme e vitit 1389 në mes të ballkanasve dhe turqve.


Betejën e humbur të ballkanasve, serbët lëre që e kishin përvetësuar si të tyren, por ata edhe humbjen e kishin shndërruar “në fitore” të tyre! Noel Malkolm, e analizon këtë kohë: “Në shkurt të vitit 1986, një grup prej 960 serbësh e malazezësh nga Kosova, u paraqit në Kuvendin Federal në Beograd. Pas dy muajsh, u organizua marshi i trumbetuar mjaft mirë i “fshatarëve” në Beograd” ( Një histori e shkurtër e Kosovës, fq. 354 ). Kështu filloi trazimi serb. Krahinat nuk kishin ingerenca të fuqishme dhe republikat u dorëzuan përball këtij trazimi që doli jashtë kontrollit, duke e sjellë Jugosllavinë në udhëkryqin historik. Pasi që u ndryshuan qeveritë në Prishtinë, Novi Sad, Podgoricë etj. u hoq autonomia e Kosovës dhe e Vojvodinës. Përveç një "kushtetute" e cila mund të ndërrohej pa probleme të mëdha, ashtu siç edhe u ndërrua më 1989, kushtetuta e Kosovës dhe pastaj edhe e Vojvodinës. Kësisoj, brengat e akademikëve serbë nuk qëndronin te ndryshimet reale politiko–kushtetuese, por te synimi konkret: te bërja e “Serbisë së madhe”. "Nacionalizmi agresiv në Kosovë nuk mund të mposhtet nëse Serbia nuk fillon të mos jetë republika, ku marrëdhëniet e brendshme të saj i rregullojnë të tjerët", thuhet në faqen 46 të Memorandumit. Por, koordinatat nacionaliste serbe ishin dukshëm më të gjëra: ato preknin edhe “vullnetin” serb, për ta rrëmbyer krejt federatën jugosllave. Ja se çka thuhet më tutje në memorandum: "Kosova nuk është i vetmi vend ku serbët janë të diskriminuar. Absolutisht, pakësimi i elementit serb në Kroaci është shembulli më i mirë për këtë konstatim. Sipas regjistrimit të vitit 1948, në Kroaci kishin jetuar 543 795 serb, kurse sipas regjistrimit të vitit 1981, ky numër kishte rënë në 531 .502". Në memorandum jepen edhe të dhëna të tjera: sipas regjistrimit të vitit 1981, jashtë territorit të Serbisë jetonin 1 958 000 serbë, kurse jashtë "Serbisë së ngushtë" jetonin 3 285 000 serbë. Por nuk përcaktohet se në cilat territore, sa dhe prej kur jetojnë këta gati dy milion serbë?

[Kosovelli]

E drejta nuk mund të fitohet kurrë mbi korpusin

e dhunës dhe të krimeve


Pushtimi i Kosovës u bë në vitin 1912 nga serbët. I njëjti territor u aneksua më 1945. Në çdo rrethanë Beogradi është përpjekur që Kosovën dhe viset e tjera shqiptare t’i shpopullojë dhe t’i serbizojë. Ka me mijëra fakte, dokumente dhe prova të tjera gjatë gjithë shekullit të kaluar që Beogradi kishte tentuar që kthetrat e veta pushtuese–hegjemone t’i shtrinte deri në Shkumbin. Nisur nga kjo politikë dhe këto qëllime sapo mbaroi vitit 1986, serbët duke qenë se po arrinin të mobilizoheshin në planin propagandistik, politik, institucional në mënyrë populliste, u hodhën në protesta të mëdha. “Ubiçemo sve albance” (do t’i mbysim të gjithë shqiptarët), ishte kthyer në parullë dominuese. Asnjë parullë në demonstratat masive të shqiptarëve në Prishtinë më 1981 e karakterit antiserb, nuk ishte dëgjuar. Asnjë serb i vetëm nuk ishte fyer, nuk ishte poshtëruar dhe, asnjë serbë i vetëm nuk ishte kërkuar nga shqiptarët, “që të vritej...!” Por ultranacionalizmi serb po ngjitej në skenë. Faktori jo serb në ish Jugosllavi, ashtu si edhe pothuajse i gjithë faktori politik shqiptar i asaj kohe u mbështoll brenda një frike të madhe, brenda një lojaliteti të ulët dhe brenda një dëshpërimi të pafund. Më 1989 faktori politik shqiptar, që participonte në Serbi dhe federatë, u rrëzua përfundimisht: Më 23 mars 1989 Serbia i e hoqi me dhunë autonominë Kosovës. "Politika është çështje e interesit dhe jo e emocioneve", analizonte Mr. Ukshin Hoti në analizat e tij të thella, kushtuar gjendjes shqiptare të Kosovës në vitet nëntëdhjetë, i bindur se vetëm me rezistencë të pakompromis, mund të ndalej rrugëtimi i çmendur i nacionalizmit serb. Koncepti kaotik i revoltave serbe që kishte objektiv të qartë ( Jogurtrevolucija ), kishte sjell në krye të Serbisë njeriun famëkeq serb, Slobodan Milosheviq. "Më 23 - 24 shtator 1987 (F. A. ) në Beograd është mbajtur mbledhja e 8 -të e KQ të LK të Serbisë. Mbledhja solli fitoren e fraksionit të Milosheviqit mbi atë të Dragisha Pavloviqit dhe Ivan Stamboliqit..." ( Slobodanka Kovaqeviq - Putnik Dajiq, "Hronologija jugosllavenske krize 1942 - 1993, IES - Beograd 1994, fq. 21 ). Politika serbe që do të udhëhiqet nën urdhrat e tij, kishte për qëllim tri pika pozicionimi: 1. Vënien nën ndikim, ose pushtimin e territoreve politikë dhe shtetërorë të territoreve të caktuara. 2. Nënshtrimin politik dhe juridik të nacionaliteteve të tjera sipas vullnetit të tij dhe 3. okupimin e territoreve (zhbërjen historike dhe etno - kulturore të territoreve, spastrimin etnik, asimilimin et ).


Shumë ngjarje që pasuan pas vitit 1989 në Jugosllavi, dhe pastaj, edhe pas vdekjes së Jugosllavisë, janë të njohura. Por pasi që i përfundoi luftërat në veriperëndim, Serbia iu kthye Kosovës. Nacionalizmi serb kishte arritur kulmin e ekzaltimit tragjik. Nuk ka dilemë që dokumenti i Memorandumit kishte dhënë efektin e tij, që akademikët e kishin kërkuar në tekstin e tij, ndërsa që gjendja në terren tani nuk ishte shumë punë e tyre. Duke iu kthyer Kosovës, në planin ushtarak të zgjidhjes së këtij problemi, në vitin 1998 Serbia ishte duke u fortifikuar maksimalisht me gjithë arsenalin e luftës në Kosovë. Spektri parapërgatitës tashmë përfshinte projektin "Makaze", domethënë infiltrimet e shërbimeve të sigurimeve serbe në skenën politike dhe atë partiake të Kosovës. Një projekt tjetër ishte "Kafshimi i miut", e që kishte për qëllim neutralizimin dhe shpartallimin e UÇK-së. Me fillimin e bombardimeve të NATO-s, establishmenti politiko–ushtarak serb iu qas projektit "Patkoi". Pa i theksuar pasojat e dhunës së mëhershme, në bazë të projektit të lartpërmendur “Patkoi” sipas raporteve të "Human Rights Vatch", me seli në Nju Jork, në fillim të pranverës së vitit 1999 nga Kosova qenë dëbuar 862 979 veta si dhe një zhvendosje e madhe e popullit brenda territorit të Kosovës. "Shpërngulja masive e shqiptarëve të Kosovës mund t'i ketë shërbyer një seri qëllimesh. Së pari, ajo mund të ketë pasur si qëllim të ndryshonte përbërjen demografike të Kosovës - një politikë e përmendur shpeshherë gjatë gjithë historisë nga politikanët nacionalistë ekstremë serbë", konstatohet në raport. Raporti i "Human Right Vatch"-it, në të cilin raport ishin kategorizuar edhe format dhe mënyrat e dhunës e të terrorit: 1. Ekzekutimet pa gjyq. 2. Përdhunimet seksuale. 3. Shkatrrimet e pasurisë së popullsisë. Vetëm në periudhën e bombardimeve të NATO-s (24 mars–12 qershor, 1999) KMDLNj e Kosovës identifikon 8 911 shqiptarë të vrarë e të masakruar (KMDLNj, raport, 3 shkurt/2000 ).


Nacionalizimi serb, në fund të shekullit, ishte duke e përdorur teknikën që e kishte preferuar Vasa Qubrilloviqi, qysh në vitin 1944 lidhur me problemin e pakicave në Jugosllavi: atë të zgjidhjes së këtij problemi me çdo mjet. E këto mjete ishin: dhuna politike, ushtarake, policore, burgosjet, dëbimet, vrasjet, zhdukjet fizike, djegia e kufomave, kidnapimet, shkatërrimet ekonomike, kulturore etj. Ndërkaq, Malkolm konstaton: "Serbët kurrë nuk do ta kuptojnë dot natyrën e problemit të Kosovës, në qoftë se nuk pranojnë, pikë së pari, se territori i pushtuar më 1912 kishte pasur që më parë një shumicë të popullatës joserbe dhe së dyti se përvoja e një sundimi të huaj dhe kolonial është pikërisht ajo çka i ka imponuar Serbia shumicës së popullatës gjatë këtyre 85 jetëve të fundit" (Një histori e shkurtër e Kosovës, fq. 37). Memorandumi, ashtu si edhe megapolitika nacionaliste serbe, ishte dhe është destinuar historikisht të përfitoj për vete mbi një korpus shumëdimensional terrori e gjenocidi.



Bibliografia


*Osmani, Jusuf, Kolonizimi serb i Kosovës, shb Era, Prishtinë 2000

*IHK, Dëbimet e shqiptarëve dhe kolonizimi i Kosovës 1877 – 1995, QIK - 1977, Prishtinë

*"Memorandum SANU, shtator 1986, Beograd

*Hoti, Ukshin, Filozofia politike e çështjes shqiptare, Unikomb, Prishtinë 1997

*Kovaqeviq, Sllobodanka dhe Dajiq, Putnik, Hronologije jugosllavenske krize 1942 - 1993, IES - Beograd, 1994

*Malcolm, Noel, Kosova një histori e shkurtër, Koha, Prishtinë - Tiranë 2001

*Qubrilloviq, Vasa, Të drejtat e pakicave në Jugosllavi, 3 nëntor 1944, Beograd

[Kosovelli]

OPERACIONI PËR SHPOPULLIMIN

DHE SERBIZIMIN E KOSOVËS


( OPERACIONI “PATKOI”, NJË NGA DHJETRA PROJEKTET MË

FAMËKEQE SERBE )


Gjatë luftës në Kosovë (1998 - 1999), regjimi pushtues serbë angazhoi një superstrukturë të gjerë forcash ushtarake - policore…, kundër popullit shqiptar dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Këto forca përbënin një kombinim kompleks të:

- strukturave policore speciale të Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë,

- njësive ushtarake speciale të ushtrisë serbe,

- njësive të shumta paramilitare, si dhe

- të një spektri forcash të tjera vullnetare që vinin nga vendet ish-sovjetike si nga: Rusia, Bjellorusia, Ukraina, pastaj Rumania etj.

Dhe kjo superstrukturë kriminale kishte vetëm një kokë komanduese, e ai ishte Milosheviqi. Për të argumentuar përfshirjen e kësaj superstrukture kriminale në veprimtarinë e saj me përmasa gjenocidale, po i referohem një raporti të organizatës ”Human Rights Ëatch”. Në raportin e tetorit 2001, kjo organizatë hulumtuese (faktmbledhëse) për krimet e kryera në Kosovë, shkruan: „Ushtria Jugosllave kishte komandën e përgjithshme gjatë periudhës së bombardimeve të NATO-s. Sipas ligjit, ajo kishte nën varësinë e saj policinë dhe forcat paraushtarake, megjithëse zyrtarët e lartë në Ministrinë e Punëve të Brendshme serbe ushtruan dukshëm një influencë të rëndësishme gjatë fushatës. Ushtria kontrollonte rrugët kryesore dhe kufijtë duke koordinuar dhe lehtësuar kështu “spastrimin etnik” (në Kosovë). Policia dhe forcat paraushtarake u përfshinë në mënyrë më të drejtpërdrejtë në dëbimin e civilëve dhe shkatërrimin e fshatrave, për të cilën kishin mbështetjen e artilerisë së ushtrisë (serbe - vërejtja SH.B). Gjatë këtyre operacioneve burrat veçoheshin nga gratë dhe fëmijët për t’u marrë në pyetje për Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës dhe ekzekutoheshin në vend. Sipas këtij raporti, ushtria serbe ishte nën kontrollin e plotë të Këshillit të Lartë të Mbrojtjes, i përbërë nga presidentët e Serbisë, Malit të Zi dhe “Jugosllavisë” dhe që kryesohej nga kryetari jugosllav Millosheviq. Shefi i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë serbe gjatë luftës në Kosovë ishte gjenerali Dragolub Ojdaniq. Gjen. Ojdaniq, pas përfundimit të luftës, do të emërohet si Ministër i Mbrojtjes së UJ-së, dhe në këtë post qëndroi deri në tetor të vitit 2000.


Kush e projektoi operacionin e koduar ”Patkoi”?


Operacioni i koduar “Patkoi” është projektuar nga Shtabi i ushtrisë jugosllave dhe, kreu i politikbërjes serbe Sllobodan Millosheviq, duke pasur përkrahjen e përhershme edhe nga kisha serbe. Ky projekt për shfarosjen e shqiptarëve, duket se është bazuar plotësisht në platformat e mëhershme antishqiptare, duke filluar nga „Naçertanija“ e Ilia Garashaninit e deri te „Memorandumi…” i Akademisë së Shkencave të Serbisë, kreatorë i së cilës ishte shoveni Dobrica Qosiq.



Tri fazat e realizimit të operacionit “Patkoi”


Operacioni “Patkoi” është planifikuar të zbatohet në tri faza:

- Faza e parë ishte paraparë që të kryhej gjatë muajit janar 1999, e që kishte për qëllim spastrimin etnik nga popullsia shqiptare, pjesën veriore të Kosovës;

- Faza e dytë ishte planifikuar gjatë muajit shkurt, për ta përfshirë pjesën qendrore të Kosovës, përkatësisht Drenicën dhe rajonet përreth, ku përveç vrasjeve dhe dëbimit të popullsisë shqiptare, kishte për qëllim edhe shkatërrimin e njësiteve të UÇK-së;

- Faza e tretë gjatë marsit dhe prillit 1999, kishte për qëllim spastrimin etnik të Kosovës.

Për këtë qëllim strukturat komanduese dhe politike të Serbisë, kishin hapur dy vendkalime kufitare, një me Shqipërinë në Qafë të Morinës dhe tjetrën me Maqedoninë në Bllacë.



Cilat forca ushtarake morën pjesë
në zbatimin e operacionit “Patkoi”?




Në operacionin “Patkoi” ka marrë pjesë korpusi ushtarak i Prishtinës, që përbënte strukturën ushtarake të Armatës së tretë serbe në Kosovë. Komandant i armatës së tretë ishte gjen.kol. Nebojsha Pavkoviq, ndërsa komandant i Korpusit të Prishtinës ishte gjeneral-major Vlladimir Llazareviq. Korpusin ushtarak të Prishtinës (sipas raportit “Human Rights Ëatch”) e përbënin: pesë brigada, një njësi policore ushtarake dhe një regjiment aviacioni. Në operacionin “Patkoi” morën pjesë edhe korpuse të tjera nga Serbia dhe Mali i Zi, si: Korpusi 21 i Nishit i përbërë nga:

- Brigada e Blinduar 211 (Nish) në përbërje prej 1258 trupa, 75 tanke, 13 topa dhe 4 RBV,

- Brigada 150 e Vranjës e përbërë prej 1300 trupa, 72 topa dhe 12 RBV,

- Brigada e motorizuar 78 e Vranjës e përbërë nga 1316 trupa dhe 31 tanka, Brigada e 2-të e Nishit e përbërë nga 1600 trupa dhe 10 tanke,

- Brigada 175 e Leskovcit e përbërë nga 1600 trupa dhe 18 tanke,

- Brigada e motorizuar e 4-të e Pirotit e përbërë nga 1600 trupa, 31 tanke dhe 18 topa,

- Njësiti i inxhinierisë 352 i Prokupjes nga 1000 trupa dhe

- Njësiti i Logjistikës 85 i Nishit i përbërë prej 1000 trupash.


Korpusi 37 i Uzhicës me:
- Brigadën e 37-të të motorizuar të Rashkës që kishte në dispozicion 1695 trupa, 31 tanke dhe 18 topa dhe

- Brigada 19 e Pozhegës e përbërë nga 1600 trupa dhe 18 topa.


Korpusi 24 i Kragujevcit, i cili përbëhej nga:
- Brigada 80 e Kragujevcit me 1600 trupa dhe 18 topa si dhe


Korpusi 12 i Novi - Sadit që në përbërje kishte:
- Brigadën e 18 të Novi - Sadit që në përbërje kishte 1600 trupa dhe 18 topa.


Armata e parë e Beogradit, e cila në përbërje të vetë kishte:
- Brigadën 252 të blinduar të Kralevës, me 1121 trupa, 82 tanke, 12 topa dhe 4 RBV.


Korpusi special i Beogradit me:
- Brigadën e parë të Blinduar,

- Brigadën speciale 72 dhe

- Brigadën 63 të parashutistëve.

- Brigada e parë e Blinduar kishte 1184 trupa, 112 tanke, 12 topa dhe 4 RBV,

- Brigadën speciale 72 kishte 1189 trupa, ndërsa

- Brigada 63 e parashutistëve kishte 460 trupa.


Korpusi 2 i Podgoricës, ku bënin pjesë:
- Brigada e 5-të e motorizuar me 1478 trupa dhe 31 tanke.

- Brigada 1 B/4 alpiniste e Kollashinit me 350 trupa dhe

- Brigada 4 e Policisë ushtarake e Podgoricës me 359 trupa.






Strukturat e MUP-it dhe njësitë paramilitare serbe


Përveç forcave ushtarake, në realizimin e operacionit “Patkoi” në Kosovë, janë përfshirë: strukturat e Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë, njësitë tjera speciale e paramilitare serbe. Ministria e Punëve të Brendshme e Serbisë (Ministarstvo Unutrashnjih Poslova, apo siç thirrej shkurt MUP), drejtohej nga Ministri Vlajko Stojilkoviq. Në kuadër të Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë bënin pjesë:

- Policia e rregullt e Kosovës, e komanduar nga Sreten Lukiq,

- Forcat policore speciale (Posebne Jedinice Policije, apo PJP) e që komandoheshin nga Gjen. Lt. Obrad Stevanoviq dhe

- Forcat Antiterroriste (Specijalna Antiteroristiçka Jedinica, apo SAJ), të cilat komandoheshin nga Kol. Zhivko Trajkoviq,

- Ndërkaq kreu i sektorit të sigurimit publik në Ministrinë e Punëve të Brendshme ishte Gjeneral Vlastimir Gjorgjeviq…


Në kuadër të Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë vepronte edhe Shërbimi i Sigurimit, e ashtuquajtura UDB-ë, e cila konsiderohej si syri dhe veshi i regjimit pushtues serbë në Kosovë. Kreu i sigurimit të shtetit serb (UDB-së) gjatë luftës në Kosovë ishte z. David Gajiq. Shërbimi sekret i Serbisë (UDB-a), për të zbuluar aktivitetin e UÇK-së, në radhët e veta ka rekrutuar edhe shumë shqiptarë. Ky shërbim famëkeq në Kosovë dislokoi gjithashtu edhe të ashtuquajturën “njësi operative speciale, JSO-në (Jedinica za Specijalne Operacije)”, e cila i ndihmonte në forma të ndryshme njësitë kriminale paramilitare, si:

- “Shkorpionët”,

- “Tigrat e Arkanit”,

- “Beli Orlovi” (Shqiponjat e Bardha) të Voisllav Sheshelit,

- “vullnetarët e ardhur nga Republika serbe e Bosnjës dhe mercenarë nga ish-vendet sovjetike, si dhe

- “Beretat e Kuqe” apo “Djemtë e Frenkit” (emërtim ky që u mor sipas Frenki Simatoviq, një personalitet kyç në Ministrinë e Punëve të Brendshme, dhe njihej si themeluesi i këtij grupi).

- Jedinica za Specijalne Operacije (JSO-ja 9 komandohej nga Milorad Lukoviq, i njohur me nofkën “Legija”.








Ndërkaq në njësitë e lartpërmendura paramilitare janë rekrutuar edhe qindra serbë lokalë - vendës (kishte edhe njësi të veçanta kriminale nga serbët e Kosovës, siç ishte njësia kriminale “Munja” - Vetëtima, që ka vepruar në rrethin e Pejës etj), të cilat kanë kryer krime mbi popullsinë e pambrojtur shqiptare. Ata, kishin për detyrë të vrasin pamëshirshëm shqiptarë, por edhe të djegin, të plaçkisin dhe ta shpërngulin popullatën shqiptare nga Kosova. Për këtë aktivitet kriminalë flasin shumë argumente. Pas përfundimit të luftës, shumë paramilitarë serbë (por edhe të huaj) u kanë deklaruar hetuesve ndërkombëtarë dhe gazetave të huaja, se gjatë luftës në Kosovë ( me theks të veçantë gjatë vitit 1999 kur po realizohet Operacioni “Patkoi“), shpeshherë prej zyrtarëve të lartë të ushtrisë dhe të policisë serbe kanë marrë lista me emra të shqiptarëve, të cilët janë ekzekutuar në forma të ndryshme.

Shpërblimi dhe gradimi i kriminelëve nga kryekrimineli Millosheviç !

Në prag të përfundimit të luftës në Kosovë, kreu shtetëror serb shenoi qindra ngritje në detyrë dhe shpërblime për personelin e policisë dhe të ushtrisë serbe, duke përfshirë këtu dhe udhëheqësit më të lartë(bashkëpunëtorët më të afërt të Millosheviçit)) si : Dragoljub Ojdanic, Nebojsha Pavkovic, Vladimir Lazarevic, Obrad Stevanovic, Sreten Lukic, Vlastimir Gjorgjeviç, Zhivko Trajkoviç, si dhe shumë komandantë brigade në Korpusin e Prishtinës etj.
Më 7 qershor 1999, (vetëm 2 ditë para nënshkrimit të marrëveshjes tekniko-ushtarake në Kumanovë, ndërmejt NATO-s dhe Serbisë) kryekrimineli serb Sllobodan Millosheviç, dekoroi e u shprehu mirënjohje e mbështetje 911 pjestarëve të MUP-it për siç thotë “shtypjen e terrorizmit në Kosovë e për mbrojtjen e vendit nga agresioni“ !!!


1. Midis atyre që u dekoruan, ishin:

1.Tre gjeneralë,
2.Shtatëmbëdhejtë kolonelë,
3.Shtatëmbëdhjetë lejtënantë kolonelë,
4.Njëzetë majorë,
5.Tridhjetë kapitena,
6.Dyzetë e pesë lejtënantë,
7.Tridhjetë e shtatë nënlejtënantë,
8.Pesëdhjetë rreshterë majorë,
9.Gjashtëqind e pesëdhejtë e dy nënoficerë, dhe
10.Dyzet pjestarë të strukturave tjera të MUP-it serb.


2. Për manifestimin e trimërisë dhe të guximit në “vrasjen dhe masakrimin e mijëra shqiptarëve në Kosovë”, kryekrimineli(lexo kryevarrmihësi i Kosovës) Millosheviç u dha „urdhërin e trimërisë“ pjestarëve të armatës së tretë, si vijon:
1.Gjeneral bigadier Milan D.Djakoviç
2.Kolonel Zoran M.Jabllanoviç,
3.Kolonel Milivoje P.Braniç,
4.Kolonel Miloje Miletiç,
5.Kolonel Dragan Petroviç,
6.Kolonel Radojko Stevanoviç,
7.Kolonel Veroljub Zhivkoviç,
8.Lejtënant kolonel Simo Ivoseviç
9.Lejtënant kolonel Stojan Konjikavac
10.Lejtnënant kolonel Pera Petroviç
11.Major Zoran Bojkoviç
12.Major Urosh Nikoliç
13.Major Radivoje Paravinja
14.Major Ljubisav Stojanoviç
15.Kapiten i urdhërit të parë Ljubisha Vuqetiç
16.Kapiten i urdhërit të parë Zoran Raseta
17.Kapiten i urdhërit të parë Boban Rajkoviç
18.Kapiten Dragan Lukiç
19.Kapiten Jovica Milak
20.Kapiten Perica Nastasijeviç
21.Kapiten Milosh Raleviç
22.Kapiten Cedo Tërpkovski
23.Lejtënant Boban Kuzmanoviç
24.Nënlejtënant Nenad Popoviç
25.Rreshteri veteran Radisha Iliç
26.Rreshteri veteran Zheljko Alar
27.Rreshteri veteran Branko Vukoviç
28.Rreshteri Aleksandër Rakoviç
29. Rreshteri i ri Ivan Niqiforoviç
30.Kaporal Branisllav M.Fungerhut
31. Ushtar Dragan Beloseviç
32.Ushtar Milan Bogdanoviç
33.Ushtar Veroljub Mijatoviç
34.Ushtar Sasha Pejiç
35.Ushtar Milinko Pendiç
36.Ushtar Nikolla Popoviç.

3. Të dekoruarit e UDB-së në Kosovë:

1.Kolonel Dragutin Adamoviq/ Gjakovë
2.Kolonel Dushan B.Gavraniq/Gjilan
3.Kolonel Gradimir R.Zekavica/ Prizren
4.Nënkolonel Millan S.Gjuriqiq/ (Prizren, kreu i departamentit të policisë)
5.Major Milenko M.Bozoviq/ Komandant i policisë në Skënderaj.



Kryekrimineli Millosheviq, me “Urdhërin e lirisë, Urdhërin e heroit Kombëtar, Urdhërin e Flamurit Jugosllavë dhe Urdhërin e Flamurit të Luftës të Shkallës së parë”, i dekoroi këta komandantë të lartë që luftuan në Kosovë:
Urdhëri i Lirisë iu dha:
1.Gjeneralit Dragolub Ojadaniç
2.Kolonel Gjeneralit Nebojsha Pavkoviç (Komandant i Armatës së Tretë)



4. Urdhëri i Heroit Kombëtar iu dha:
1.Kolonel Dragan Zhivanoviq/Komandant i Brigadës 125 të motorizuar;
2.Kolonel Bozhidar Deliq/Komandant i Brigadës 549 të motorizuar;
3.Kolonel Ljubisha Dikoviq/ Komandant i Brigadës 37 të motorizuar;
4.Nënkolonel Ilija Todorov/Komandant i Brigadës 63 të parashutistëve;
5.Kolonel Zharko Brankoviq/Komandant i Brigadës 124 të ndërhyrjes policore;



5. Urdhëri i Flamurit Jugosllavë iu dha:
1.Zoran Angjelkoviçit/“President i Këshillit Ekzekutiv të Përkohshëm për Kosovë e Metohi”,
2.Nikolla Shahinoviçit/Zëvendës kryeministër i qeverisë jugosllave;
3.Vllastimir Gjorgjeviçit/kolonel gjeneral i policisë;
4.Obrad Stevanoviçit/major gjeneral i policisë;
5.Sreten Lukiqit/major gjeneral i policisë.

[Kosovelli]

Eksodi i shqiptarëve të Kosovës në periudhën mars-qershor 1999
Mr. sc. Skënder Lluka
Shifra e fakte që nuk duhet të harrohen
Eksodi i shqiptarëve të Kosovës në periudhën mars-qershor 1999

Eksodi i shqiptarëve të Kosovës gjatë viteve 1998-1999, ishte një e keqe e madhe kolektive e paparë në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore dhe pasojat do të ishin të pariparueshme në planin biologjik për këtë popull sikurse bashkësia ndërkombëtare të vështronte situatën nga larg ( siç veproi me Bosnjën dhe Hercegovinën), me pavendosmëri apo me situatë pritjeje siç dinë të veprojnë evropianët. Por, një Bosnjë e dytë nuk u lejua të ndodhte falë ShBA-së, e cila i prini Bashkimit Evropian dhe Aleancës Veriatlantike të NATO-s me tërë angazhimin e tyre themi maksimal në mekanizmat e qendrave të vendosjes në OKB dhe BE me moton që urgjentisht duhet ndalur një kasaphanë e re ballkanike nga xhelati i Ballkanit- nofkë kjo e shprehur nga ish-sekretarja amerikane e shtetit, Zonja e Madhe Madlin Olbrajt.

Katrahurën shqiptare e ndalën vendimet urgjente të burrështetasve të mëdhenj të demokracive evropiane dhe amerikane si presidenti Bill Klinton, Toni Bler, të cilët ndalën makinerinë e fashizmit serb, të përkrahur nga pansllavizmi rus që i ishin vërsulur një populli të pambrojtur.

Eksodi i shqiptarëve ishte në proces nga mesi i vitit 1998 pas nismës së realizimit të projektit fashist serbe “PATKOI’ në zbrazjen popullative të Zonës së Dukagjinit. Deri në mars të vitit 1999 nga lëvizjet popullative brenda Dukagjinit u zhvendosën mbi 120.000 banorë, shumica e të cilëve kaluan nëpër komunat fqinje të Pejës dhe Gjakovës, ndërsa një pjesë e madhe e popullsisë, mbi 80.000 banorë, u vendosën në Shqipëri, në Maqedoni dhe në Evropë...

Gjenocidi serb

Në këtë shkrim po paraqes të dhënat e eksodit të madh shqiptar që kishte bërë fashizmi serb, të cilat i ofron UNHCR-ja në gazetën “Albania”, më 15 qershor 1999, për lëvizjen e popullsisë nga data 24 mars deri më 9 qershor 1999, shënime këto jashtëzakonisht të rëndësishme dhe zyrtare të cilat kujtesa e mendjes shqiptare të Kosovës duhet detyrimisht t’ia faturojë krimit dhe gjenocidit serb, dhe ai shtet të përgjigjet për gjithë këto krime. Ky është një argument i fortë me të cilin drejtësia ndërkombëtare duhet të merret seriozisht. Këto shifra të UNHCR-së pasqyrojnë një dëshmi faktike okulare për popullsinë shqiptare në rrugën e eksodit biblik:

Refugjatët Shënime Totali

e vendosur në

Mal të Zi Asnjë informacion 69.700

Për të ardhur të rinjn apo zhvendosje

R. Jugosllave Nuk ka të dhëna të vlefshme për zhvendosje

Qeveria jugosllave raporton për 60 mijë

Të zhvendosur nga Kosova në Sërbi, e pa konfirmuar

R. Maqedonisë Në kampe: 106.500 (Burimi UNHCR-ja në Shkup)

Të mbërritur me 9 qershor, 150. Të zhvendosur

për në Shqipëri, asnjë. Jetojnë në familje dhe

vende të tjera rreth 138.600 (burimi, Kryqi i Kuq

Maqedonas dhe qeveria)

245.100

Shqipëri Nga Kosova më 9 qershor asnjë i ardhur

Nga Maqedonia më 9 qershor asnjë i ardhur

444.200

Be H Përfshirë vetëm numri i refugjatëve shqiptarë 21.700

Totali: 780.700

Kësaj evidence zyrtare ia shtojmë edhe numrin e të shpërngulurve para

marsit 1999, që vlerësohet të jetë 90.000

Të zhvendosur të paevidentuar 35.000

Totali i të zhvendosurve nga gjenocidi fashist serb: 905.700

Projekti fashist i qeverisë serbe për shpërnguljen e shqiptarëve nga vatrat e tyre shekullore, po bëhej sipas planit që kishte hartuar Serbia, por ajo nuk kishte besuar se rezistenca luftarake vendëse dhe marrja në mbrojtje e popullatës shqiptare nga faktori ndërkombëtar (NATO-ja dhe SHBA-ja) të jetë aq e fuqishme, kur definitivisht Kosova u çlirua nga pushtimi gati njëshekullor serb dhe ku populli i Kosovës u kthye në mënyrë biblike në tokën e tij, në tokën e të parëve, në shtëpitë e djegura, në Kosovën e djegur, për ta rindërtuar atë.

Tabela e mëposhtme tregon shpërndarjen e shqiptarëve të Kosovës nëpër shtetet e

ndryshme të botës:

Vendet e pritjes 9 qershor Totali

Australia - 2.932

Austria - 5.080

Belgjika - 1.223

Kanadaja - 5.174

Kroacia - 284

Republika Çeke - 824

Danimarka - 2.507

Finlanda - 958

Franca 213 5.365

Gjermania 121 14.134

Irlanda - 839

Izraeli - 206

Italia - 5.829

Malta - 105

Holanda - 4.067

Norvegjia - 6.070

Polonia - 1.019

Portugalia 159 1.271

Rumania - 41

Sllovakia - 90

Sllovenia 127 745

Spanja - 1.240

Suedia 156 3.245

Zvicra - 1.550

Turqia 7.793

Mbretëria e Bashkuar 165 3.284

SHBA - 5.999

T O T A L I; 941 81.705

Edhe dhjetë vjet pas luftës dhe pas largimit përfundimtar të forcave fashiste serbe nga Kosova, institucionet shtetërore të Republikës së Kosovës nuk kanë parë të udhës të përgatisin një dosje komplete për luftën në Kosovë, për krimet dhe gjenocidin ndaj njerëzimit me shifra e fakte konkrete. Ky neglizhim institucional i Kosovës është i pajustifikueshëm dhe vetëm sa e trimëron Serbinë pseudodemokratike. Të paktën është e natyrshme të vazhdohet rruga të cilën e kanë ndjekur Kroacia dhe Bosnja e Hercegovina, të cilat e kanë paditur Serbinë në Tribunalin e Hagës për gjenocid, shkatërrim dhe eksod masiv. Jemi borxhlinj ndaj historisë dhe gjeneratave të ardhshme se si jemi përballur me regjimin fashist serb edhe me argumentin e gjyqësisë ndërkombëtare, ku gjithsesi do të fitojmë. Serbisë nuk duhet t’i lejojmë atë luks nga paaftësia jonë që agresori fashist serb të paraqitet si viktimë. Populli shqiptar i Kosovës këtë nuk duhet ta lejojë kurrsesi, andaj institucionet e Kosovës detyrimisht janë të obliguara për të bërë të pamundurën që e vërteta të dalë në shesh. Vetëm atëherë do të ndihen të lira e të nderuara të gjitha viktimat e pafajshme shqiptare, të cilat u vranë dhe u masakruan në mënyra të ndryshme nga xhelatët çetnikë serbë. Këtë e pret dhe e meriton populli shqiptar i Kosovës!

[Kosovelli]

Një rezervist i ushtrisë jugosllave, 27 vjeç, I mobilizuar për herë të tretë nga Beogradi, rrëfen luftën e ndyrë tremujore të bërë në Kosovë. Bënte pjesë në njësitin tankist që rrethonte fshatrat derisa paramilitarët apo njësitet e tjera speciale vrisnin, dhunonin, torturonin dhe vidhnin. Borisi, rezervist serb, thotë : « Papritmas diçka më pëlciti në kokën time »


Ana-Maria Martac, Berane (Mali i Zi)
E hëne, 12 korrik 1999 "Le Temps" (e përditshme zvicerane)

Ushtarakë rezervë apo policë, serbët dhe malazeztë, janë mobilizuar me dhjetra mijëra për luftë në Kosovë. Për dy muaj e gjysmë ata ishin për çdo gjë të paktën dëshmitarë, të shumtën e rasteve vegla të një krimi ekstrem : « pastrimi » i rreth një million njerëzve, vrasja e civilëve, shkatrrimet e menduara mirë të fshatrave të tëra.

Borisi (sigurisht një pseudonim), rezervist i ushtrisë jogosllave, ka pranuar të flasë. Ndoshta sepse ai është i zhgënjyer që për 27 vjetët e tij tashmë ka marrë pjesë në tri luftra. Me një zë të qetë, ngadalshëm, me shikim të humbur në kujtimet e tij, na rrëfen pse ai kurrë më nuk do të pranonte të mobilizohej për një luftë të katërt.

« Unë jam mobilizuar në mars. Aq shumë doja t’i përvidhesha, por policia ushtarake shkonte nga shtëpia në shtëpi dhe lëshonte thirrjet. Në refuzimin e parë dënoheshe me një gjobë prej 200 markave – dy rroga mujore. Refuzimi i dytë ndëshkohej me një vit burgim, por para kësaj, ata megjithatë të detyronin me dhunë të shkoje. Nuk kisha zgjedhje.

Njësiti im tankist ishte i stacionuar në një pyll kur filluan bombardimet e NATO-s. Katër ditë më vonë na kanë thënë: “Përgatitni gjërat tuaja, ju do të shkoni në Kosovë”. Kur ne kemi mbërritur atje, ne nuk kemi parë asgjë përveç shtëpive të djegura.

Së pari kemi fushuar në një kodrinë katër ditë. Askush nuk na kërkonte asnjë detyrë, e unë i lutesha Zotit që kështu të jet deri në mbarim.

“Një natë avionët kanë fluturuar mbi ne. Njësiti ynë kundërajror është gabuar në lidhjen e radarëve dhe kështu avionët kanë hedhur bombat e tyre. Mendoja se toka po digjet: baraka ime dhe të tjerat pranë saj janë shkrumuar të tërat, e unë edhe sot e kësaj dite pyes veten se si mbeta gjallë.

Katër shokë janë lënduar – dy prej tyre kanë humbur këmbët. Njësiti që po fushonte jo shumë larg prej nesh, kishte katër të vdekur. Unë kamë qëndruar dy muaj e gjysmë në Kosovë, e gjatë kësaj periudhe, kishte 15 të vdekur dhe 20 të plagosur vetëm në skuadrën time, si nga pasojat e bombardimeve të NATO-s ashtu edhe nga snajperistët e UÇK-së.

“Por e keqja erdhi në mëngjes: neve na urdhëruan të sulmojmë një fshat. Nuk ua them dot emrin, vetëm se ishte në regjionin e Klinës (Kosova Qendrore). Kam hipur në tankun tim dhe jemi nisur për rrugë. Neve na kishin thënë se atje kishte terroristë. Në të vërtetë ishte një hakëmarrje ndaj avionëve të NATO-s që na kishin bërë. Me të mbërritur në fshat, ne kemi vërejtur tre-katër terroristë, të cilët iknin në male. Në vend nuk kishte tjetër përveç civilëve.

Papritmas, njëri nga rezervistët e njësitit tjetër që fqinji i dhomës së tij kishte humbur jetën gjatë natës, ka filluar të shtjerë me armë. Ai ka vrarë rreth tridhjetë gra dhe fëmijë. Diçka më ka pëlcitur në kokën time. Bashkëpiloti im më ka mposhtur dhe më ka thënë se duhet të mendoj për familjen time dhe duhet të kthehem i gjallë në shtëpi. Ai më ka thënë: “Nuk je ti ai i cili e ka kryer këtë. “ Por kur diçka e tillë ndodh para syve tuaj, truri juaj, ndjenjat tuaja ndërpriten krejtësisht. Ndihesh sikur të ishe një bimë.

“Kështu ne kemi vazhduar spastrimin fshat pas fshati. Një ditë, ne ishim në hyrje të një fshati. Pasi arriti komandanti i batalionit ai i tha komandantit të njësitit tim: “Ti ke tri mundësi. Ti mund t’i vrasësh të gjithë banorët, mund të mos i prekësh fare apo t’i ndjekësh të gjithë.”

Komandanti ynë ishte një oficer aktiv dhe që Zoti e kishte falur një njeri normal. Ai vetëm i ka ndjekur deri në fshatin më të afërt. Këtu kishte gjithsej një mijë njerëz, dhe ata kishin frikën e madhe se do t’i vrisnim. Atëherë derisa po fillonte rrugëtimi, kam parë një grua duke dal nga një shtëpi, me disa gjëra dhe foshnjën në krahëror. Ajo ishte pesëmuajshe, e unë mendoja në djalin tim. Të paktën e kanë lënë të gjallë.

“Njësiti im punonte me “djemët e Frenkit” (Frank Simatoviq, i quajtur Frenki, është numri dy i policisë sekrete serbe). Mirë na kanë njoftuar se ata nuk ishin paramilitarë, por që gjendeshin në shërbim të shtetit. Ata ishin shumë mirë të veshur, me uniforma të kamufluara amerikane, shumë mirë të armatosur, ata merrnin një ushqim të shkëlqyer dhe cigaret më të mira dhe me kualitet të lartë – jo si ne.

Ata kishin bile edhe ambulancë të veçantë, me futjen e serumit, dersa ne nuk kishim shkalcë. Ata thoshin se kryesisht vinin nga Beogradi dhe nuk përgjigjeshin shumë në pyetjet tona. Nganjëherë bartnin maska.

“Ja se ç’ngjante. Derisa ne arrinim afër një fshati, ne me tanket tona shtinim disa projektilë.

Përgjithësisht ne merrnim në shenjë tri shtëpitë e para, tri të mbrama, e ndoshta një apo dy në mes.

“Djemtë e Frankit” atëherë hynin në fshat duke na urdhëruar të qëndronim për rreth 2 kilometra. Por me anën e dylbive të tankeve tona ne mund të vëzhgonim çdo gjë. Ata hynin dy nga dy në shtëpi, i shihnim se si i hidhnin jashtë kufomat e njerëzve që posa i vritnin. Për një çast njëri nga ata dilte jashtë, derisa i dyti i vinte flakën shtëpisë.

Kur e mbaronin, kamionët e tyre ia mbërrinin. Ishin dy: në të parin ata ngarkonin televizorët, videotë dhe çdo gjë që kishte vlerë. Në të dytin, që ishte një kamion frigorifer, futnin kufomat. Nuk e di se ku i çonin.
Krejt ajo që di është se pas pak kohe që kam ardhur, njëri nga këta “djemtë e Frankit” është mahitur para meje: “A nuk po nxeheni më mirë në Serbi?” Nuk e kuptoja derisa ai shtonte: “Kjo duhet të nxejë mirë, qëkur djegim shqiptarët ditë e natë në Obiliq” (Obiliqi është termocentrali në Perëndim të Prishtinës).

Në Kosovë kishte katër trupa policore. “Djemët e Frankit”, PJP (njësi speciale të Ministrisë së brendshme), policia e zakonshme dhe grupi që kurrë nuk i kisha parë, e që quheshin “legjionarët”. Ata punonin vetëm. Flitej se “atje ku ata shkelin, as bari nuk del më”. Për të gjitha këto njësite një shqiptar i mirë ishte një shqiptar i vdekur.

“Një ditë në një fshat një shqiptar rreth 75 vjeç u afrua pranë nesh. Djemtë e Frenkit thoshin se është spiun. Unë iu thashë ta lënë, sepse tashmë ai ishte me një këmbë në varr. Por një rezervist e vrau me urdhërin e komandantit.

Një herë tjetër ne po gërmonim llogore për tanket tona, ndërkohë që ushtarët e këmbësorisë kishin zënë dy shqiptarë të moshës 17 dhe 23 vjeç. Komandanti i njësitit tonë është përpjekur që ata t’i dërgohen të gjallë komandantit të brigadës. Por dihej mirë se çka nënkuptonte me këtë. Dy orë më vonë, ata ishin ekzekutuar.

“Më 14 prill ne kemi dëgjuar një shpërthim të fuqishëm, më vonë ne kemi kuptuar se NATO-ja kishte bombarduar një kolonë të strehimkërkuesëve afër Gjakovës, rreth 1 kilometër e gjysëm larg nga vendi ku ndodheshim. Ne kemi mbërritur në vendin e ngjarjes me rreth një orë vonesë. Policia ishte aty dhe televizioni gjithashtu. Unë kam parë tri apo katër kufoma dhe dhjetëra të plagosur.

Kishte gjithashtu poshtë rrugëve rreth pesëmbëdhejetë trupa, tashmë të gjithë të maviosur. Shihej mirë se ata kishin vdekur shumë ditë më herët dhe ishin sjellë për një regjistrim (sipas Beogradit, si pasojë e këtij sulmi kishte 75 të vdekur dhe 28 të plagosur).

“Pa ndërprerje ne shihnim kolonat e strehimkërkuesëve që kalonin pranë nesh, në rrugë drejt Shqipërisë. Nganjëherë dikush u thoshte se ata mund të ktheheshin pas, e kështu ata rreshtoheshin në drejtim të kundërt.

“Në muajin e fundit njësiti im ka qenë i kantonizuar në një fshat shqiptar, i tëri me katolikë. Ata as nuk ishin për qeverinë e Beogradit, as për UÇK-në dhe bashkëbanimi ka kaluar pa incidente.

Flitej shumë për ndërhyrjen tokësore. Zoti na ka ndihmuar që ajo nuk ka ngjarë. Mjaftonte t’i shihnin mjetet tona: radarët e vjetër prej njëzet vitesh, bateritë kundërajrore që kishin dyzet vjet.

Në fillim më patën dhënë një tank, i cili as nuk ecte. Në rast të ndërhyrjes do të kishte humbje nga të dyja palët, por NATO-ja kishte një teknologji aq të përkryer sa që jam i sigurtë se 90% nga ne nuk do të ktheheshim më në shtëpitë tona. Shokët e mi mendonin si unë. Ne të gjithë ishim fshatarë – nga 150 sish, nuk kishte përveç tre qytetarëve, sepse ua kishin frikën atyre. Ne jemi fshatarë të thjeshtë, ne nuk kuptojmë asgjë në politikë, por ne themi: “Ditën kur do të lind dikush që do të na e heq qafe presidentin tonë, dielli do të shkëlqej mbi Jugosllavinë.”

“Pastaj, në qershor, kemi marr urdhër për evakuim nga Kosova.

Kam parë serbët që lëshonin Gjakovën dhe u vinin zjarrin shtëpive të veta. Qyteti ishte aq shumë i shkatërruar sa kjo më kujtonte Vukovarin. Unë kam parë aq shumë të vdekur, fëmijë, pleq. Pastaj vazhdimisht pyesja vetveten: “Pse kjo luftë, pse të gjithë këta të vrarë?” Kurrë nuk e kam gjetur përgjigjen. Shihja ëndërr, zgjohesha, ecja nëpër shtëpi. Sikur dikush të më shihte do të kishte menduar se isha i krisur.

Por i kam ruajtur mendët , shpresoj se kjo do të përfundoi. Dhe ja, tetë vjet më vonë m’u desht të shkoja në luftën time të tretë. Por ju betohem se kurrë më nuk do të shkoj.

Nga frëngjishtja: Luftim Kelmendi

PS: Aty ku flitet per fshatin shqiptaro-katolik, tamam puna te kishte thene fshati qe eshte me UCK-ne, do e pesonin te njejtin fat sikur tjeret. Poashtu, ka shume fshatra shqiptaro-katolike qe jane masakruar sikur psh. fshati Meje i Gjakoves me shumice katolike, ku jane masakruar diku rreth 500 veta. Ne UCK ka pasur edhe shume katolike, dhe gjithe shqiptaret pa dallim perkatesie fetare kane perkrahur UCK-ne ne lufte, ne nje menyre a tjeter. E them kete qe te mos krijohet pershtypje sikur shqiptaret katolike nuk kane ndihmuar UCK-ne ne lufte.

[Kosovelli]

Serbet pere here te pare, arriten ne Kosove pas luftes se zhvilluar ne mes te
Nemanjiqeve serb dhe Bizantit afer Lipjanit, me 1180, pra nga fundi i shkeullit XII.
Para kesaj kohe ketu nuk kishte serbe. Monumentet historike, te cilat Serbia i merr si argument per te drejte historike ne Kosove nuk jan serbe por jan kisha e manastire qe nga koha e Bizantit(Greqise), kur ai sundoi ne keto treva te banuara gjithnje nga shqiptaret. Edhe pse keto kisha jan ortodokse, keto shqiptaret i kane ruajtur dhe ka madje edhe autor serb te cilet kane shkruar per kete, si Pero sljipcevic qe shkruan qysh me 1934 se keto kisha per te cilat pretendojne serbet ti pervehtesojne, nuk jan serbe por bizantine.
E ceka kete me larte per te kuptuar se ky argument i paraqitej popullit serb pa nderpre ne menyre qe ti bindin popullin e vet se Kosova ishte "djepi i Serbise".

Gjenocidi serb mbi shqiptaret

Politika hegjemoniste serbe ndaj shqiptareve ka tradite te gjate. Qellimi i saj gjithmone ka qene dhe ka mbetur zhdukja fizike e popullit shqiptar, per te pushtuar tokat e tij ne te cilat ai jeton shume e shume shekuj me radhe, duke perdore mjete dhe metoda me te egra kunder tij, si masakra dhe gjenocid me permasa te gjera.Sa per ilustrim po permedndi se gjate periudhes 1876-1881, ne sanxhakun e Nishit (Toplice) ushtria serbe ka masakruar dhe debuar nga vatrat e tyre shekullore me se 200 mije shqiptare e qe sipas burimeve turke ky numer del shume me i madhe.Me kete rast serbet i kane rrenuar te gjitha xhamite dhe shenjetoret e tjera dhe kane levruar te gjitha varrezat, duke mos lene ne ato vise as edhe nje te vetmen familje shqiptare.
Ne programin e saj ekspansionist Serbia ka pasur per qellim qe Kosoven ta beje si sanxhakun e Nishit, perkatesisht si Toplicen. Akademiku serb Vasa Cubrilovic ne elaboratin e tije shkencore me 1937 shkruan:"Per kete qellim Serbia nuk duhet te kurseje as te holla as gjak". Nje porosi te ngjashme ai e bene ne elaboratin e tij te dyte kah fundi i vitit 1944, duke iu ofruar pushtetit ushtarak per te marre pjese edhe ai personalisht ne masaker kunder pakicave kombetare (si ai i quante) ne Jugosllavi. Udhezimet nga elaborati i Vasa Cubrilloviqit dhe nga Memorandumi famekeq i Akademise Serbe te Shkencave, Serbia i zbatonte me perpikeri kunder popullit shqiptar ne Kosove. Me politike te tille eshte edukuar dhe indoktrinuar pjesa me e madhe e popullit serb, te cilet propaganda e vazhdueshme ia ka imponuar "mitin e Kosoves" si "djep te shtetit dhe te kultures serbe".Keto jan trillimet me te cilat ata vet binin ne kundershtim duke pohuar se djepi i serbise eshte diku ne veri te Rashkes. Kete djep e bartnin here ne njeren ane e here ne tjetren ane, sipas nevojes dhe interesit te politikes ditore.
Historiani i njohur konstantin Jiricek shkruan se serbet kan filluar te zbresin drejt jugut kah kosova vetem kah fundi i shekullit XII; pas luftes me Bizant qe ate kohe sundonte keto troje. Po sipas Jiricek shqiptaret kishin jetuar 2000 para ardhjes se serbeve ne keto vise te paret e te cileve (pra serbeve) kishin jetuar pertej Karpateve e kur ne keto vise nuk dihej as edhe emri i tyre dhe as ekzistenca e tyre.

Ne gjysmen e pare te shekullit te XV heroi i yne kombetar Gjergj Kastrioti Skenderbeu (1405-1468) luftoi plot 25 vjet kunder turqve per pavaresine e atedheut te tij. Skenderbeu me ushtrine e tij te vogel por trime, i pengoi keshtu per nje cerek shekulli hordhite aziatike qe te vazhdojne rrugen e tyre per invadimin e Evropes se krishtere.Mjerisht Evropa popullit shqiptar ia ka kthyer borgjin ne menyren me te keqe- duke e bere kurban per te ngopur apetitet te pakufishme te fqinjeve te tij.

Lufta e shqiptareve per pavarsine e tyre ka qene me permasa gjithepopullore sidomos me 1878-1881, nen udheheqjen e organizates clirimtare Lidhja e Prizrenit.Sic dihet Kongresi i Berlinit me 1878 vendosi t'i jipen Malit te Zi viset etnike dhe historike shqiptare te Plaves, Gusise,Hotit, Grudes, Tivarit dhe Ulqinit.
Shqiptaret me arme ne dore i mbrojten trojet e veta, por me intervenimin ushtarak te Turqise dhe fuqive te medha ato vise mbeten deri me sot nen sundimin e Malit te Zi, kryesisht me insistimin e Rusise cariste.

ME 1912 SHQIPTARET BENE KRYENGRITJE ME PERMASA TE MEDHA KUNDER OKUPATORIT 500 VJECAR TURK dhe e debuan ate nga Kosova, Shkupi dhe Maqedonia perendimore, mirpo Serbia bashk me fuqi te medha ushtarake dhe Malin e Zi e okupoi Kosoven.
Me kete rast serbet e malazezet bene masaker te tmershem ne popullsine shqiptare, duke vrare me dhjetra mijera gra dhe femije, duke i detyruar te nderrojne fene dhe kombesine e tyre dhe te behen sllave ortodokse. Me 1913 ushtria serbe e malazeze vetem ne rrethin e Pejes e Gjakoves pushkatoi 4000 shqiptare dhe ne rrethin e Plaves dhe Gusise 700 (sipas burimeve te botuara ne gjuhen serbe), sepse refuzuan te ndrrojne fene e kombesine.
Sipas burimeve arkivore, serbet, gjate lufterave ballkanike dhe fill pas tyre, vrane 35.000 dhe shperngulen me dhune per ne turqi 239.807 shqiptare (dokumenti gjendet ne fondin Nansenit). serbet kan botuar libra mbi kete terror te eger te asaj kohe (Dimitrije Tucoviq): krimet e tmershme e trishtuese serbe kunder popullit shqiptar i ka pare dhe pershkrua edhe autorja angleze Mis Durham.
Sa per vertetimin e kesa tragjedie po shenoj disa rreshta nga raporti i posaqem i korrespondentit angleze te gazetes "dyily telegraph", i cili thote:
"oficiret serb thoshin se menyra me efikase per te paqesuar Shqiperine eshte shfarosja totale e shqipetareve.Ne shume fshatra shtepite u dogjen, burrat vriteshin para grave e femijve te tyre, pastaj i detyronin nenat fatezeza te jene te pranishme gjate masakrimit te femijeve te tyre, te cilet para syve te tyre i coptonin me thika".
Ky pra eshte morali serb, i cili i cili kohe pas kohe gjene shprehje me egersine e vet shtazarake jo vetem ndaj shqiptareve po edhe ndaj popujve tjere. Nese i vjen rasti, dhe nese nuk pengohet me kohe, keshtu do te shprehet edhe ne te ardhmen kudo qe mundet.

Jugosllavia

Gjate sundimit te Jugosllavise se Versajes serbet i kane pasur ne dore te gjitha punet e shtetit, keshtu qe ne realitet ajo nuk ka qene tjeter gje pervec Serbi e Madhe e perbere me popuj me fe, kulture, histori, tradite dhe mentalit te ndryshem, por me gjuhe te perbashket sllave. Shqiptaret nuk e kane as gjuhen,as kurrgje tjeter te perbashket, as te ngjashme me sllavet, pervec armiqesie se perhereshme, e cila eshte imponuar nga politika e tyre ekspansioniste dhe raciste ndaj nesh.
Shqiptaret ne Kosove,Maqedoni dhe Mal te Zi kane qene gjate gjithe kohes se sundimit te Jugosllavise se Versajes objekt diskriminimi nacional dhe social, pa kurrfar te drejtash qytetare.me mija njerez jane vrare gjate asja kohe nga policia dhe kolonistet serbe, per te vetmin faj se ishin shqiptare, te dyshimt per pushtetin okupues serb.Pushteti ua ka marre fshatareve shqiptare me sa 200 mije hektare toke pjellore dhe ua ka dhene serbeve dhe malazezeve te sjelle nga ato vise ne Kosove dhe troje shqiptare.Nga terrori i shtetit dhe i kolonisteve 255878 shqiptare jane detyruar t'i braktisin trojet e tyre dhe te shkojne ne shkretirt e Anadollit ne Turqi, per te shpetuar nga terrori serb.
Kjo teme eshte perpunuar si disertacion i doktorantures dhe nga autoret serbe.
Shume familje shqiptare ne ate kohe iken ne Shqiperi.
Akademiku serb Vasa Cubrilloviq dhe shkrimtari nobelist Ivo Andriq kane hartuar elaborate te rendesishme se si duhet zhdukur shqiptaret nga trojet e tyre shekullore me masakra masive.
Per te mbajtur nje popull ne zgjedhen e roberise, gjenden mjete e rruge te ndryshme.Serbia ishte e rryer ne kete pune kriminale.Ajo ka perdorur dhe perdore edhe sot te gjitha mjetet, jo vetem per te mbajtur popullin shqiptar ne roberi, por per te zhdukur fare.Qellimi i tyre ishte qe popullin shqiptar ta pengonin ne shkollim; tu a merrnin token si burim kryesore te jeteses dhe mos te lejonin te hapeshin shkolla ne gjuhen shqipe.Pra bente cmos qe shqiptaret ti kthej ne mjerim ekonomik dhe terr te paditurise.
Gjate luftes se dyte boterore Kosova, Maqedonia perendimore, Plava,Gusia; Hoti, Gruda dhe Ulqini kane qene ne kuader te Shqiperise, sic kane qene edhe gjate luftes se pare boterore.
Gjate luftes me 31.XII.1943, perfaqesuesit e popullit dhe te ushtrise jane mbledhur ne Konferencen e njohur historike te Bujanes ku eshte vendosur qe Kosova pas lufte te mbetet me Shqiperine.Perkunder ketyre fakteve Serbia pas luftes e okupoi serish Kosoven duke ia bashkuar vetes gjoja "me vullnetin e popullit", por ne realitet me vendimin e Komitetit te partise komuniste te Serbise.

Ne Jugosllavine komuniste ne fillim shqiptareve iu dhane disa te drejta formale ne arsim dhe pushtet, por ne anen tjeter, kunder tyre u ushtrua nje terror i tmerrshem nga policia sekrete (UDB-a) e cila pushkatoje me mijera shqiptare.
Akademiku famekeq Vasa Cubriloviq perseri hartoi nje elaborat "shkecor" me udhezime te hollesishme per qeverine komuniste se si duhet te zhduken shqiptaret nga Jugosllavia duke perdore kunder tyre gjenocid dhe masakra te permasave te gjera.Kjo duhet te behet sa me shpejte thoshte ky akedemik famekeq sepse bota nuk do te degjoje asgje meqenese ende eshte lufte.

Duke ndjeke nja politike ekspansioniste raciste,te zbatuar me terror e gjenocide, Serbia prej vitit 1876 deri me 1947 ka vrare 170 mije shqiptare sipas dokumenteve arkovore dhe litertaures se botuar.
Dobrica Qosiq thoshte:"Genjeshtra eshte forme e patriotizmit tone dhe deshmi e inteligjences sone natyrore. Ne genjejme ne menyre krijuese, fantastike, inventive" (veklika enciklopedija aforizma,Zagreb 1977, faqe 264, nxjerre nga romani i Qosiqit Deobe). Keto citate u sjellen ketu se per fat te keq disa shqiptare nuk e njohin sa duhet parimin e politikes agresive hegjemoniste serbe e cila shekuj me radhe ka ndikue, bashk me shkencen dhe kishen ortodokse serbe ne formimin e psikologjise se tille te popullit serb.

[Kosovelli]

Mos të lejojmë që krimet dhe masakrat serbe të kalojnë në heshtje pa u dënuar!


Nga Halit MEHMETAJ , Nju Jork

Lufta e UÇK-së, padyshim është projekti me i fuqishëm ideo-politik e pse jo edhe luftarak-strategjik i popullit shqiptar që ka përmbledhur një kurorëzim të përpjekjeve shumë shekullore në një fitore bindëse. Ajo ishte në fakt edhe një unifikim i mentalitetit shqiptar rreth një çështje siç ishte çlirimi i trojeve shqiptare nga një regjim totalitar që vinte nga Serbia.

UÇK-ja i bashkoi të gjitha fijet e memosimës te ne, duke i kapërcyer të gjitha ngjyrimet partiake dhe politike, andaj edhe fitorja ishte e madhe, e shpejt, pa humbje të mëdha. Në ketë luftë morën pjesë të gjithë shqiptarët ku do që janë, nga Shqipëria, SHBA-të, Australia e largët, Kanadaja, pastaj shqiptarët e të gjitha shteteve të Evropës, Maqedoni, Malit të Zi, Çamërisë, Kosovës Lindore, pastaj kishte shumë shtetas të huaj nga shtetet e ndryshme të botës.

Ky unitet dhe e drejta jonë historike bëri që ta kemi në përkrahje edhe faktorin ndërkombëtarë veçanërisht atij amerikan dhe britanik. Një rol me rëndësi në këtë luftë e luajti edhe formacioni ushtarak i përbërë nga shqiptaro-amerikanet i emëruar “Batalioni Atlantiku i UÇK-së”, fama luftarake e të cilit do të mbetet e përjetshme në historinë e re të shqiptarëve. Djemtë dhe vashat e batalionit Atlantiku kishin shkuar në Kosovë për ta ndihmuar luftën e UÇK-së dhe për ta sjellë lirinë e shumë pritur, batalion ky që paraqet veprimtarinë e vullnetarëve shqiptarë të SHBA-ve, të cilët kanë një traditë të gjatë të përpjekjeve për ta ndihmuar çështjen kombëtare shqiptare.

Disa prej pjesëtarëve të batalionit Atlantiku' u vranë, disa të tjerë u plagosën e disa kanë mbetur invalid, por nderi e krenaria, e ata që u vranë pavdekësia do t’i përcjellë gjatë në historinë tonë.

Vëllezërit Bytyqi, Ylli, Agroni e Mehmeti, dëshmorë të këtij formacioni ushtarak, janë krenaria jo vetëm e shqiptaro-amerikane po e të gjithë shqiptarëve kudo që ndodhen. Ata janë përçuesit me të denjë të gjakut ilir dhe amanetit të atdhetarëve tanë të devotshëm që shkuan buzë pjekur pa e pa lirinë. Vëllezërit Bytyqi ju përgjigjen zërit të atdheut ku bashkë me batalionin ''Atlantiku '' u bënë krah i fuqishëm i luftës sonë të lavdishme çlirimtare. Edhe pse të lindur e edukuar në Amerikë - vendin më demokraci me të përparuar në botë, nuk munden t’ia kthejnë shpinën Kosovës që digjej e piqej nga soldateska sllave.

Rënia e tyre u kthye në përjetësi në kujtesën historike të popullit tonë në të gjitha hapësirat kah ka shqiptarë. Varret e këtyre dëshmorëve gjenden këtu në Nju-Jorkun e largët, pikërisht pak metra larg vendit ku e kishin bërë ceremoninë e betimit të nisjes për në luftë, bashkë me shumë djem e vajza tjerë të Batalionit ''Atlantiku'', sepse këtu jeton familja e tyre e nderuar. Vëllezërit Bytyqi jo vetëm këtu në Amerikë po edhe në Kosovë e gjithë kah ka shqiptar janë një pjesë e kujtesës sonë sa të dhimbshme aq edhe të lavdishme historike. Ata janë pjesë e anës së përjetshme të lirisë.

Respekti dhe kujdesi për vëllezërit Bytyqi që hyjnë triumfalisht në panteonin e atdheut ka qenë i madh. Ka qenë e madhe përkujdesja e familjes Bytyqi këtu në SHBA, por edhe e mërgatës shqiptare si dhe e vet shtetit amerikan për t’i gjetur dhe rikthyer eshtrat e tyre në SHBA si shtetas shqiptaro-amerikan, të cilët pasi ishin vrarë nga forcat ushtarako policore serbe, ishin marrë dhe hedhur në varrezat masive në Serbi. Rikthimi i eshtrave të tyre ishte një ringjallje e tyre. Vëllezërve Bytyqi iu bë një nder dhe respekt me rastin e ceremonisë së rikthimit të eshtrave të tyre në Kosovë dhe përcjelljes së kufomave të tyre për në SHBA.

Eshtrat e vëllezërve Bytyqi shoqëroheshin nga shumë bashkëluftëtarë në mesin e tyre edhe ish ambasadori amerikan Uilliam Uoker . Pas rikthimit të eshtrave të tyre në Amerikë, familja Bytyqi dhe një pjesë e mediave insistonin me këmbëngulje bashkë edhe me ndihmën e FBI-së që në Serbi dikush të jepte llogari për vrasjen e tre shtetasve shqiptaro-amerikan. Pas shumë pune e presioni, pas shumë lodhjesh e mundimesh më në fund në Serbi janë arrestuar dy persona të dyshuar për vrasjen e vëllezërve Bytyqi.

Këtë të dhënë pos të tjerëve, për media e ka konfirmuar edhe Prokuroria për Krime të Luftës në Beograd. Kërkesa për fillimin e hetimeve i është paraqitur Prokurorisë për Krime të Luftës. Hetimet rreth kësaj lënde kanë zgjatur më shumë se dy vjet, gjatë zhvillimit të këtyre hetimeve siç thuhet në disa burime ka marrë pjesë aktive edhe Byroja Federale Informative amerikane (FBI).

Siç dihet vëllezërit Bytyqi-Agroni, Mehmeti dhe Ylli, janë vrarë në verë të vitit 1999, pas përfundimit të bombardimeve të NATO-s. Trupat e tyre i kanë zbuluar pjesëtaret e UP-it të Serbisë më 2001, në varrezat masive në Petkovo Sello të Klladovës (Serbia Jugore). Lidhur me këtë problematikë ishte interesuar edhe ambasadori i atëhershëm i SHBA-ve në Beograd, Uilliam Montgomeri.

Vëllezërit Bytyqi janë vrarë nga strukturat e Sigurimit Shtetëror serb dhe më pas janë gjetur në një varr masiv pas shumë e shumë hulumtimesh e presionesh bashkë edhe më 75 kufoma të tjera të shqiptarëve të Kosovës.

Ambasadori amerikan në Beograd Majkëll Polt këto ditë u bëri thirrje autoriteteve serbe që t’i shpejtojnë hetimet lidhur më vrasjen e vëllezërve Bytyqi. Ai kërkoi nga pala serbe që sa më parë ta sqarojnë këtë çështje pa marrë parasysh se ku çojnë hetimet''. Ky është edhe një sinjal i fortë që drejtësia dhe e vërteta rreth vrasjes së vëllezërve Bytyqi më në fund po e merr kahun e duhur për t’u zbardhur përfundimisht.

Edhe pse hetimet rreth kësaj ngjarje të dhimbshme po shkojnë shumë ngadalë ato megjithatë janë duke u plotësuar. Deri më tani janë marrë në pyetje edhe 17 persona në cilësinë e dëshmitarëve të cilët kishin qenë në stërvitje në njësinë speciale të policisë të cilën e drejtonte Goran Radosavleviq-Guri.

Një tjetër rast i dhimbshëm në mesin e qindra-mijëra të tjerëve që kanë ndodhur në Kosovë gjatë kohës së luftës nga UJ, policia dhe njësitë paramilitare është edhe masakra kundër familjes Berisha të Therandës. Edhe ndaj këtij rasti është ngritur aktpadi dhe mund të themi se kjo është akuza e parë "File" për krime në Kosovë kundër krerëve të policisë serbe.

Prokuroria për Krime Lufte në Beograd duket se nuk ka pasur nga t’ia mbajë, më në fund ka ngritur aktpadinë për vrasjen e 48 anëtarëve të familjes Berisha, të kryer më 25 mars 1999. Në mesin e te akuzuarve janë edhe Radojke Repanoviq dhe Nenad Jovanoviq, ish-udhëheqës të stacionit policor në Therandë, pastaj polici Sllagjan Çukariq si dhe ish-pjesëtari i Sigurimit Shtetëror për territorin e Prizrenit Millorad Nishariq. Akuza përfshin edhe policë të tjerë nga Theranda si Mirosllav Petkoviqin dhe udhëheqësin e patrullës Ramiz Popoviqin, të cilët barbarisht e masakruan tërë familjen 48 anëtarëshe, Berisha të Therandës.

Pavarësisht vështirësive shumë të mëdha dhe fshehjes e asgjësimit të faktografisë, presionit të dëshmitarëve e problematikave tjera, shqiptarët në përgjithësi duhet të jenë këmbëngulës për ta zbardhur të vërtetën e tyre të dhimbshme.

Është inkurajues rasti i zbardhjes së vërtetës i vëllezërve Bytyqi dhe dënimi i aktorëve të krimit sikurse te familja Berisha dhe raste tjera ku janë zënë dhe identifikuar kryesit e disa masakrave dhe pas një kohe janë liruar në “mungesë provash” apo janë dënuar dy deri pesë vjet, e në shumë raste janë liruar me kusht.

Duhet të merremi me seriozisht me këtë problematikë, sepse ne jemi të dëmtuar, ne jemi viktimat e regjimit më të egër në Evropë i cili po kalon në heshtje pa u ndëshkuar për krimet e bëra. Drejtësia është në anën tonë.

[Kosovelli]

PLANI PER TE ZBRAZUR KOSOVEN ME PARA DHE GJAK




Shtimi natyral I popullesise shqiptare ne ish Jugosllavi ishte ne ato vite 1934-37 per mije ne vite domethen tre here me i larte se shtimi mesatar ne ish Jugosllavi.Madje keto statistika tregonin se ferteliteti i gruas ne Kosove zinte vendin e trete ne bote dhe popullesia shqiptare ishte me e reja ne moshe ne ish Jugosllavi(ku nga 1deri 35 vjec perbenin 74% te popullesis atje)Me kete tendence rritje qe kishte popullesia e Kosoves do te dyfishohej cdo 24 vjet.Te gjitha keto dhena I kane preokupuar shume jugosllavet te cilet kerkonin rruget ,format dhe mjetet per pakesimin dhe largimin e popullesise shqiptare.Jugosllavet e konsideronin shtimin e popullesise shqiptare nje process eksplozioni demografik dhe shpiknin lloj lloj-menyrash qe synonin gjithnje pakesimin e popullesis shqiptare


Falsifikimet e Beogradit ne regjistrimet e popullesise shqiptare


Shpesh titistet benin presion per pakesimin e lindjeve ,largonin nga vendi moshat active te popullesise nuk benin asnje perpjekje per te pakesuar mortalitetin dhe per me teper e linin Kosoven ne prapambetje te plote ekonomike dhe kulturore me qellim qe te pengonin rritjen e popullesise.Keshtu propagandoheshin norm ate Evropes Perendimore per planifikimin familjar,nxitej politika e migrimit jashte e Brenda vendit si dhe migrimet e perkoshme te fuqise punetore kosovare ne Evrope per te perballuar shtesen e popullesise.
Per te realizuarzvogelimin e popullesise shqiptare ne ish Jugosllavi here pas here kane perdorur falsifikimet e pafundeme ne regjistrimin e popullesise shqiptare ne Jugosllavi.Per kete jane shpikur dhe zbatuar lloj-lloj formash e presionesh qe te shenohen sa me shume si maqedonas,malazez,serbe dhe turq(te ashtuquajtur kombesit myslimane e Jugosllavise)
Perfundimishte ,ne 60 vjetet e fundit 1912-1976,ne viset shqiptare te aneksuara nga ish Jugosllavia u zdhuken fizikisht mbi 277 mije shqiptare dhe u shperngulen nga trojet e veta me shume se 973 mije te tjere,qe gjithsej kapin shifren 1milon e 250 mije shqiptare.
Nga dokumente dhe studius te ndryshem del se vetem ne Turqi kane shkuar mbi 700 mije shqiptare kryesisht nga Kosova dhe Maqedonia

[Kosovelli]

Gjenocidi dhe Kosova

Shkruan Shkëlzen Gashi

Sipas Konventës për Pengimin dhe Dënimin e Krimit te Gjenocidit, të miratuar nga OKB, gjenocidi nënkupton mohimin e së drejtës për të ekzistuar të një grupi të caktuar njerëzor, mohim i cili tronditë ndërgjegjen njerëzore dhe shkakton humbje të mëdha njerëzore në kundërshtim me ligjet morale, frymën dhe qëllimet e OKB-së. Winston Churchill e ka quajtur gjenocidin “krim pa emër”, ndërsa Gjykata Ndërkombëtare Penale për Ruandë e ka përshkruar gjenocidin si “krim i krimeve”. Gjenocidi përfshihet brenda konceptit të “krimeve të luftës” edhe pse, në të vërtetë, e drejta ndërkombëtare humanitare ka të bëjë me konfliktet e armatosura, ndërsa sipas Konventës krimi i gjenocidit mund të kryhet edhe në kohë paqeje. Sipas Statutit të Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare, krimet kundër njerëzimit përfshijnë përndjekjen kundër çdo grupi për arsye politike, racore, kombëtare, etnike, kulturore, fetare, gjinore, ose për ndonjë arsye tjetër e cila në përgjithësi konsiderohet e palejueshme në të drejtën ndërkombëtare. Gjenocidi, sipas Konventës, nënkupton: vrasjen e anëtarëve të grupit; shkaktimin e dëmtimit të rëndë fizik ose psiqik të anëtarëve të grupit; vendosjen e qëllimshme të grupit në kushte të tilla të jetës të llogaritura për të shkaktuar shkatërrimin e plotë apo të pjesërishëm të tij; imponimin (ndërmarrjen) e masave që kanë për qëllim të parandalojnë lindjet brenda grupit; dhe transferimin e dhunshëm të fëmijëve nga një grup në tjetrin. Polaku Raphael Lemkin, autor i librit “Sundimi i boshtit në Evropën e pushtuar (Axis Rule in Occupied Europe), krijoi termin “gjenocid” nga dy fjalë: genos, që përkthyer nga greqishtja e vjetër do të thotë racë, komb apo fis dhe caedere, që përkthyer nga gjuha latine do të thotë “për të vrarë”. Komb-vrasje. Për gjenocidin, ai propozoi definicionin si vijon: “Një plan i koordinuar veprimesh të ndryshme, i cili ka për qëllim shkatërrimin e bazës elementare për jetë me qëllim të asgjësimit të grupit nacional përkatës. Objektivi i një plani të tillë fokusohet në shpërbërjen e institucioneve politike dhe shoqërore, kulturore e gjuhësore, në rrënimin e ndjenjave kombëtare dhe religjionit, ekzistencës ekonomike të grupit, si dhe shkatërrimin e sigurisë personale, lirisë, shëndetit, dinjitetit dhe, për më tepër, të jetës së individëve të cilët u përkasin grupeve të caktuara kombëtare. Gjenocidi drejtohet kundër grupeve kombëtare si një tërësi ashtu që edhe veprimet kundër individëve, të cilat ngërthehen aty, nuk janë veprime të ndërmarra mbi baza individuale, por duke u bazuar në përkatësinë e tyre ndaj grupit të caktuar kombëtar”.

Sipas autorit të librit “Gjenocidi në të drejtën ndërkombëtare”, William A. Schabas, gjenocidi nuk nënkupton shkatërrimin e menjëhershëm të një grupi kombëtar ose etnik, por veprime të ndryshme të cilat kanë për synim themelor shkatërrimin e bazës për jetë të atij grupi dhe vetë asgjësimin e grupit si të tillë (faqe 45) që do të thotë se gjenocidi nënkupton programin sistematik me qëllim të shkatërrimit të një grupi etnik, racor, fetar ose tjetër fare pjesërisht përmes vrasjeve dhe asgjësimeve dhe pjesërisht përmes eliminimit dhe shtypjes së karakteristikave kombëtare (faqe 70). Pra, gjenocidi, si një përpjekje për të shkatërruar “një grup të identifikueshëm personash”, është maja e piramidës së krimeve ndërkombëtare. Gjenocidi, sipas natyrës së tij, është krim kolektiv, i kryer me pjesëmarrjen e shumë pjesëmarrësve, një krim përgjithësisht i drejtuar nga shteti. Meqë jemi te planifikimi i krimit të gjenocidit, atëherë duhet thënë se në tekstin e definicionit të gjenocidit nuk parashihet ekzistimi i planit apo politikës si element përbërës të krimit të gjenocidit. Kur është hartuar Konventa, propozimet për përfshirjen e kushtit që gjenocidi të jetë i planifikuar nga qeveria kanë qenë refuzuar. Sipas John Maktos gjenocidi nuk mund të jetë krim ndërkombëtar derisa qeveria nuk merr pjesë në kryerjen e tij, me veprim ose mosveprim. Gjykata për Ruandën ka theksuar se: “edhe pse plani i veçantë për të shkatërruar nuk përbën element të gjenocidit, duket se nuk është e lehtë të kryhet gjenocidi pa pasur plan apo organizim”. Duhet thënë se asnjë gjykatë asnjëherë nuk ka shqiptuar asnjë dënim për gjenocid nëse nuk ka ekzistuar një element i tillë. Nëse ekzistenca e planit ka rëndësi qenësore për krimin e gjenocidit, plani ose rrethanat e gjenocidit duhet t’i jenë të njohura kryerësit. Organizuesit dhe planifikuesit duhet medoemos të kenë motive raciste ose diskriminuese, që do të thotë, motive gjenocidiale. Kur kjo mungon, krimi nuk mund të jetë gjenocid. Motive raciste çfarë kanë pasur, ta zëmë, udhëheqësit gjermanë gjatë Luftës së Dytë Botërore: Robert Ley, ministër gjerman, i cili qe akuzuar nga Gjykata e Nurembergut, por pati bërë vetëvrasje para se t’i shqiptohej aktgjykimi, pat deklaruar se: “Racës më të ulët i nevojitet më pak hapësirë banimi, më pak veshmbathje, më pak ushqim dhe më pak kulturë, sesa racës së lartë. Gjermanët nuk mund të jetojnë në mënyrë të njëjtë si polakët dhe hebrenjtë”, po ashtu është me rëndësi fragmenti nga një fjalim i Hitlerit: “Do të jetë detyrë kryesore e politikës gjermane për të gjitha kohët që të parandalojë, me të gjitha mjetet në dispozicion, rritjen e mëtutjeshme të racës sllave. Instinkti natyror urdhëron të gjitha qeniet njerëzore jo vetëm t’i pushtojnë armiqtë e tyre, por edhe t’i shkatërrojnë ata. Në të kaluarën, ishte prerogativë e fituesit që të shkatërrojë tërë fiset ose tërë popujt e pushtuar. Duke e bërë këtë në mënyrë graduale dhe pa gjakderdhje, ne tregojmë humanitetin tonë. Ne duhet të mbajmë mend, gjithashtu, se ne thjesht po bëjmë ndaj të tjerëve atë që ata do ta bënin ndaj neve”.

Përfituesit kryesorë të së drejtës mbi gjenocidin do të duhej të ishin pakicat, mirëpo hartuesit e Konventës nuk e kanë zgjedhur këtë përcaktim. William A. Schabasit thotë se konsiderohet që kjo ka ngjarë për dy arsye: së pari, termi “pakicë” do të mund të kishte efekt kufizues sa i përket fushëveprimit të Konventës dhe, së dyti, hartuesit e Konventës mund të kenë pasur të qartë se popullsia shumicë, për shembull në një territor të pushtuar, mund të jetë gjithashtu viktimë e gjenocidit. Mirëpo, siç dihet, në të drejtën ndërkombëtare nuk është e definuar se çka saktësisht është ‘pakica kombëtare’. Përpjekje për përkufizimin e termit ‘pakicë kombëtare’, veç tjerash, ka bërë edhe Komisioni i Venedikut, sipas të cilit, termi ‘pakicë kombëtare’ nënkupton “një grup që është më i vogël sesa pjesa tjetër e popullsisë së një shteti, anëtarët e të cilit, shtetas të atij shteti, kanë tipare etnike, fetare ose gjuhësore të ndryshme nga pjesa tjetër e popullsisë, si dhe udhëhiqen nga dëshira për ruajtjen e kulturës, traditës, besimit fetar dhe gjuhës së tyre”.

Një diçka mjaft e rëndësishme që ka të bëjë me gjenocidin është i ashtuquajturi “gjenocidi kulturor”, konsiderimi i akteve të të cilit, siç vë në dukje Schabas, si akte të ndëshkueshme është i pamundur nëse ato nuk kanë lidhje me gjenocidin fizik ose biologjik. Pra, masat dhe veprimet e drejtuara kundër gjuhës dhe kulturës kombëtare gjegjësisht ndalimi ose kufizimi i përdorimit të gjuhës kombëtare në jetën publike dhe private, shkatërrimi ose ndalimi i botimeve dhe shpërndarjes së librave dhe materialeve të tjera të shkruara në gjuhën kombëtare, si dhe shkatërrimi ose edhe ndalimi i përdorimit të monumenteve historike, muzeve, dokumenteve, bibliotekave, monumenteve dhe objekteve të kulturës kombëtare ose të vendeve fetare, pastaj ndalimi i shtypjes dhe shpërndarjes së botimeve në gjuhën e grupit duhet pashmangshmërisht të kenë lidhje me gjenocidin fizik ose biologjik për t’u kualifikuar si gjenocid. Edhe pse Konventa e Gjenocidit nuk njeh gjenocidin kulturor si akt kriminal që hyn në kuadër të fushëveprimit të saj, dëshmitë mbi sulmet e drejtuara kundër institucioneve ose monumenteve kulturore, të kryera së bashku me vrasje, mund të jenë prova të rëndësishme në konstatimin e ekzistimit të qëllimit gjenocidal, e jo vetëm dashjes (qëllimit) për të kryer vrasje. Vënia e qëllimshme e grupit në kushte të jetës të llogaritura për të shkaktuar shkatërrimin e tij fizik, pra, duke mos i ofruar grupit mjetet e nevojshme për jetesë mund të kryhet me dashje (qëllim) të veçantë për ta shkatërruar grupin.

Çështje tjetër me rëndësi mjaft të madhe është deportimi dhe çështja se a duhet të konsiderohet deportimi i popullsisë si akt gjenocidi. Komisioni i Ekspertëve të Këshillit të Sigurimit mbi shkeljet e së drejtës humanitare gjatë luftës jugosllave ka deklaruar se “pastrimi etnik” nënkupton bërjen e një territori etnikisht homogjen duke përdorur forcën ose frikësimin për të zhvendosur personat e një grupi të caktuar nga ai rajon. Sipas këtij komisioni pastrimi etnik nënkuptonte vrasjet, torturat, arrestimet dhe burgosjet arbitrare, ekzekutimet e jashtëligjshme, dhunën seksuale, mbylljen e popullsisë civile në zona të getoizuara, shpërnguljet e dhunshme, zhvendosjet dhe deportimet e popullsisë civile, sulmet e qëllimshme ushtarake ose kërcënimet me sulme ndaj popullsisë apo zonave civile dhe shkatërrimet me dashje të pasurisë. Është shumë me rëndësi të citohet një paragraf nga Rezoluta që ka miratuar Konferenca mbi të Drejtat e Njeriut, e mbajtur në vitin 1993 përkitazi me gjendjen në Bosnje dhe Hercegovinë ku thuhet se “praktika e pastrimit etnik si pasojë e agresionit serb kundër popullsisë myslimane dhe kroate në Republikën e Bosnjës dhe Hercegovinës paraqet gjenocid dhe shkelje të Konventës për Pengimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit” për të vazhduar më pas se “‘pastrimi etnik’ është pjesë e fushatës së përgjithshme të ndërmarrë nga serbët për të eliminuar kontrollin mysliman dhe praninë në një pjesë të konsiderueshme të Bosnjës dhe Hercegovinës dhe duke pasur një rast të tillë, është e vështirë të shikohen aktet e serbëve si diçka tjetër përpos akte të gjenocidit”. Kurse Gjykata Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë, në rastin Kristic, ka deklaruar se “ekzistojnë ngjashmëri të mëdha ndërmjet politikave gjenocidale dhe politikës që njihet përgjithësisht si “pastrim etnik” dhe sipas kësaj gjykate plani për pastrim etnik u shkallëzua në plan gjenocidial, i projektuar që të sigurojë se popullsia myslimane e Bosnjës do të çrrënjoset përgjithmonë. Duhet thënë se kjo prokurori ka shqyrtuar aktet e pastrimit etnik të kryera nga ana e regjimit të Millosheviqit në Kosovë në fillim të vitit 1999, nën rubrikën “dëbimi” dhe “persekutimi”, ku që të dy këto krime i takojnë kategorisë së gjerë të krimeve kundër njerëzimit. Ka ide sipas të cilave deportimet masive të popullsisë nga një rajon në një tjetër gjithashtu nuk përbëjnë gjenocid dhe se veprimi i tillë do të paraqiste gjenocid nëse deportimi karakterizohet me aso rrethanash të cilat shkaktojnë vdekjen e plotë apo të pjesërishme të popullsisë së deportuar. Nëse, ta zëmë, njerëzit ndiqen nga shtëpitë e tyre dhe detyrohen të udhëtojnë në distanca të largëta në vende ku ata i nënshtrohen urisë, etjes, vapës, të ftohtit dhe epidemive. Pra, thënë përgjithësisht, sipas këtyre ideve është e padrejtë të thuhet se pastrimi etnik është formë e gjenocidit, ose se në disa raste, pastrimi etnik është i barabartë me gjenocidin ngase njëri është i drejtuar në shpërnguljen e popullsisë, ndërsa tjetri në shkatërrimin e saj. Mirëpo, dorën në zemër, pastrimi etnik paraqet paralajmërim për gjenocid.

Meqenëqë më herët u përmend qëllimi për kryerjen e gjenocidit, atëherë duhet thënë se neni 30 i Statutit të Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare deklaron se ‘mens rea’ ose elementi psiqik i gjenocidit ka dy komponente: vetëdijen dhe qëllimin. Pra, do të thotë se gjenocidi është një akt i organizuar, e jo krim spontan. Sipas Schabas-it definicioni i krimit të gjenocidit kërkon njohje (vetëdije) për qëllimin e fundit të veprimit kriminal, e jo njohje të çdo detaji të planit ose të politikës gjithëpërfshirëse të gjenocidit. Kur nuk konstatohet qëllimi i veçantë veprimi mbetet i ndëshkueshëm, por jo si gjenocid. Ai mund të cilësohet si krim kundër njerëzimit ose ai mund të jetë thjesht krim në kuadër të së drejtës së zakonshme penale. Shembuj të tillë janë ekzekutimi i të burgosurve të luftës, masakrimi i popullsisë në territoret e pushtuara dhe shfarosja graduale e tyre. Këto janë në mënyrë të qartë akte të gjenocidit. Krimi i gjenocidit është unik për shkak të elementit të tij të ‘dolus specialis’ (dashjes së veçantë), sipas të cilit krimi duhet të kryhet me qëllim “të shkatërrimit të plotë apo të pjesërishëm të një grupi kombëtar, etnik, racor ose fetar”. Veprimet e ndaluara të parapara në Konventë nuk janë veprime që mund të kryhen aksidentalisht, e, madje, as si rezultat i pakujdesisë së thjeshtë. Sidoqoftë, dashja e përgjithshme për të kryer njërin nga veprimet e numëruara (si të ndaluara) së bashku me vetëdijen e përgjithshme mbi mundësinë e shfaqjes së pasojave nga ai veprim për viktimën ose viktimat e drejtpërdrejta, nuk është e mjaftueshme për gjenocidin. Sipas definicionit të këtij krimi, kërkohet ekzistimi i një gjendjeje të veçantë psiqike ose një dashje e veçantë lidhur me pasojat e përgjithshme të veprimit të ndaluar. Nëse i akuzuari e shoqëron veprimin ose i paraprin atij me deklarata ose fjalime gjenocidiale, përmbajtjet e tyre mund të shërbejnë për të konstatuar dashjen e veçantë (shih William A. Schabas “Gjenocidi në të drejtën ndërkombëtare”, faqe 258, 263, 264, 267 dhe 268).

Neni II i Konventës specifikon se kryerësi duhet të ketë për qëllim “shkatërrimin” e një grupi të mbrojtur. Raphael Lemkin thoshte se gjenocidi përfshin shkatërrimin e institucioneve politike, jetës ekonomike, gjuhës dhe kulturës dhe se shkatërrimi fizik, sipas tij, është faza e fundit në gjenocid. Sidoqoftë, hartuesit e Konventës u përcaktuan në mënyrë të qartë për të përfshirë vetëm gjenocidin fizik dhe biologjik. Numri i vogël i viktimave mjafton për të konstatuar elementin material. Numri i të vrarëve apo të lënduarve mbetet fakt i rëndësishëm material, por, ajo që është e rëndësishme lidhur me këtë debat është se a kishte autori i krimit për qëllim të shkatërronte grupin “plotësisht apo pjesërisht”. Me dije qoftë se dashja (qëllimi) nxirret nga veprimi material. Kur gjenocidi përfshin shkatërrimin e një numri të madh të anëtarëve të grupit, përfundimi logjik (lidhur me qëllimin) do të jetë më i qartë. Nëse ka vetëm disa viktima, ky përfundim do të jetë shumë më i padukshëm, madje edhe nëse kryerësi i krimit është i nxitur nga qëllimi për të shkatërruar tërë grupin. Sa më i madh që të jetë numri i viktimave, aq më i qartë është përfundimi se i padituri kishte për qëllim të shkatërronte grupin, plotësisht apo pjesërisht. Pra nuk është e nevojshme që të shkatërrohet i tërë grupi ngase gjenocidi nënkupton shkatërrimin e pjesërishëm të grupit nëse ekziston qëllimi për shkatërrimin e plotë të tij. Është shumë me rëndësi mendimi i Gjykatës Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë: qëllimi për të shkatërruar grupin, qoftë vetëm pjesërisht nënkupton synimin për të shkatërruar një pjesë të veçantë të tij, e jo një grumbull individësh të veçantë brenda tij. Një fushatë me pasojë vrasjet - në vende të ndryshme të shtrira në hapësirë të gjerë gjeografike - e një numri të caktuar të anëtarëve të grupit të mbrojtur nuk mund të kualifikohet si gjenocid, pavarësisht nga numri i madh i viktimave, sepse kjo nuk tregon qëllimin e kryerësit për të shkatërruar ekzistencën elementare të grupit si të tillë. Ndërsa qasja tjetër është e bazuar në grupet në kuptimin gjeografik, që do të thotë shkatërrimi i të gjithë anëtarëve të grupit brenda kontinentit, një vendi, një rajoni administrativ ose madje edhe një qyteti, mund të plotësojë kushtin lidhur me konceptin “pjesërisht” të paraparë në Konventë. Në këtë drejtim, Asambleja e Përgjithshme ka bërë dallim ndërmjet krimit të gjenocidit dhe vrasjes, duke përshkruar gjenocidin si “mohim i së drejtës për ekzistencë për grupe të tëra njerëzore” dhe vrasjen si “mohim të së drejtës për jetë të qenieve individuale njerëzore”.

Çfarë duhet bërë në rast se tentohet të kryhet një krim, por krimi nuk kryhet për shkak të rrethanave që ekzistojnë jashtë vullnetit të personit. Nuk ekziston asnjë precedent lidhur me këtë çështje pasi që asnjëherë nuk ka pasur asnjë ndjekje penale për tentim për të kryer gjenocid. Problemi kryesor interpretues lidhur me tentimin për kryerjen e krimit është përcaktimi i kriterit me kalimin e të cilit një veprim i thjeshtë përgatitor merr formë të krimit. Të gjitha regjimet juridike kërkojnë që tentimi të përfshijë diçka që shkon përtej përgatitjes së thjeshtë dhe që tregon fillimin e ekzekutimit të krimit. Dënimi për tentim për kryerjen e krimit, si rregull e përgjithshme është shumë më i vogël sesa ai për krimin e kryer, që, më sa duket, është stimulues i mjaftueshëm për të ndërprerë kryerjen e krimit para se ai të kryhet (William A. Schabas “Gjenocidi në të drejtën ndërkombëtare”, faqe 344). Planifikimi, sipas kuptimit që i përcaktojnë statutet e gjykatave ad hoc, merr karakter kriminal vetëm nëse krimi është kryer.

Gjykata Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavi ka qenë relativisht e kujdesshme në ngritjen e aktakuzave, duke preferuar që t’i kualifikonte ngjarjet si “krime kundër njerëzimit”. Në rastin më të rëndësishëm, atë të Sllobodan Millosheviqit, për shembull, aktakuza fillestare kushtuar Kosovës në fillim të vitit 1999 nuk përfshiu gjenocidin. As aktakuza pasuese, e ngritur në tetor 2001, që i kushtohet fushatës në Kroaci në fund të vitit 1991 nuk përfshinë gjenocidin. Në nëntor 2001, Millosheviqi përfundimisht u akuzua për gjenocid në lidhje me luftën në Bosnje dhe Hercegovinë ngase pretendohet se ai ka qenë pjesë e “ndërmarrjes së përbashkët kriminale” së bashku me udhëheqësit ushtarak dhe civil të serbëve të Bosnjës. I vetmi dënim për gjenocid i shqiptuar nga ana e Gjykatës për Jugosllavi ka të bëjë me masakrimin e 7.000 myslimanëve në Srebrenicë në mes të korrikut të vitit 1995. Gjykata Supreme e Kosovës ka konstatuar se veprimet e regjimit të Millosheviçit mund të kualifikohen si krime kundër njerëzimit, e jo gjenocid, sepse “qëllimi i tyre nuk ishte shkatërrimi i plotë apo i pjesërishëm i grupit etnik shqiptar, por dëbimi i dhunshëm nga Kosova si rezultat i fushatës sistematike të terrorit, përfshirë vrasjet, dhunimet, djegiet e qëllimshme dhe keqtrajtimet e ndryshme”. Pastrimi etnik në Kosovë i kryer gjatë muajve mars-qershor të vitit 1999 padrejtësisht konsiderohet se nuk ka përmbushur kërkesat për zbatim të nenit I të Konventës së Gjenocidit, pra se qëllimi i regjimit të Millosheviqit ka qenë shkatërrimi fizik i grupit të mbrojtur nga ky nen.

Duhet thënë po ashtu se Konventa e Gjenocidit nuk thotë asgjë për zhdëmtimin e viktimave të gjenocidit, mirëpo, rëndom kur gjenocidi kryhet në një vend nga qeveria në pushtet apo segmentet e caktuara të popullsisë dhe nëse qeveria dështon në pengimin e tij, atëherë, shteti duhet t’u njoh viktimave të gjenocidit të drejtën e zhdëmtimit të caktuar që përcaktohet, ta zëmë, nga Kombet e Bashkuara. Format e zhdëmtimit zakonisht përfshijnë restitucionin, kompensimin, rehabilitimin, satisfaksionin dhe garancionet për mospërsëritjen e dëmit në të ardhmen. Kategoria e fundit mund të përfshijë masat e tilla, siç janë vërtetimi i fakteve dhe shpalosja e tërësishme e të vërtetës, kërkimi i faljes, komemoracionet dhe nderimi i viktimave, sikundër dhe paraqitja korrekte e fakteve në tekstet e historisë. Këto forma të zhdëmtimit – me theks të veçantë garancioni për mospërsëritjen e gjenocidit në të ardhmen, por edhe satisfaksioni – në rastin e Kosovës do të realizoheshin vetëm në rast të bërjes së Kosovës shtet sovran dhe i pavarur, pra, eliminimi i çfarëdo lidhjeje me Serbinë. Ç’është e vërteta, kjo edhe është arsyeja pse nuk është kualifikuar si gjenocid ajo që ka ndodhur në Kosovë posaçërisht gjatë vitit 1999.

[Kosovelli]

E përditshme, Prishtinë, , E martë 13 shkurt 2001, viti I i botimit, Nr. 19, faqe 11

Giovanni Armillotta
DITAR ITALIAN MBI LUFTËN NË KOSOVË

Pjesa e parë

1. Në fillim: Diskriminimi i gjuhëve kundershqiptare dhe kunderitaliane

Ju Shqiptarë ndoshta e njihni gjuhën italiane dhe pyesni përse shumica e gazetarëve dhe studiuesve italianë – në artikujt dhe esetë e tyre – përdorin fjalën serbe ‘Kosovo’, dhe jo fjalën italiane ‘Còssovo’ apo atë shqiptare ‘Kosova’. Shpjegimi është ky. Komunistët e dikurshëm italianë dhe majtistët të tjerë ekstremë – deri tani janë ushqyer “pandërgjegjësisht” në mendjet e tyre – me idenë se Kosovarët kanë “ideologji shqiptare” (staliniste, sepse Kosovarët përdorën “kominternalisht” armët për clirimin e tyre) ndërsa serbët “ideologji titoiste” (demokrate, sepse Tito ishte “perëndimor” dje, kështu dhe serbët e sotshëm janë “perëndimore” sot). Është e natyrshme që të majtët italianë do të vazhdojne të përdorin ‘Kosovo’ dhe jo ‘Còssovo’ ose ‘Kosova’, dhe nuk do të dalin në rrugë për të mbështetur pavarësinë e Kosovës, ndërsa dje dolën në rrugë në mbështetje të Saddam Huseinit, dhe pastaj, ndërsa serbët masakruan Kosovën, e majta italiane doli në rrugë më 24 Shkurt të vitit 1999, për të mbështetur pavarësinë e Kurdistanit, duke vazhduar ta injorojnë gjenocidin ndaj kosovarëve.


2. Marrëdhëniet e jashtme të Italise: kush po e mbronte Serbinë në Romë gjatë luftës?

Situata politike e Italisë për Kosovën në kohën e luftës ishte shumë delikate. Italia ishte vendi pjesëtar i NATO-s më afër operacioneve ushtarake dhe vija e drejtë e veprimeve të kryetarit të këshillit të ministrave Massimo D’Alemës u minua nga brezhnevianë Partia e Komunistëve Italianë (PDCI-Partito dei Comunisti Italiani, e cila kishte katër ministra në kabinetin e D’Alemës) dhe trockistët e Partisë së Rilindjes Komuniste (PRC-Partito della Rifondazione Comunista, e cila dje dhe sot merr në duar frerët e demonstratave në rrugë dhe pacifistëve naivë). Pjesëtaret e ketyre dy partive komuniste italiane ishin majtistë ekstrem të Partisë Komuniste Italiane (PCI-Partito Comunista Italiano, e cila u nda në fillimet e viteve 90), dhe majtistët ekstreme të parlamentit italianë gjithmonë e urrenin Shqipërine dhe Kosovën. Pse? Sepse, duke qenë majtistë ekstrem të PCI-së të devotshëm ndaj Moskës, ata u munduan të kërkojnë falje për të kaluarën e tyre Staliniste, duke urryer diktatorin kundër-sovjetik Enver Hoxha dhe qeverinë Amerikane kundër-sovjetike, dhe duke dashuruar Jugosllavinë e Titos që konsiderohej “Parajsa mbi Tokë”. Shumë prej tyre (tani në parlamentin italian) shkruan në favor të pushtimit të Çekosllovakise nga Bashkimi Sovjetik në 1968 (lexo “l’Unità”, Rome, 7 Nentor 1969) dhe kundër statusit të Republikës Federale të Kosovës në ish-Jugosllavi, sepse Kosovarët, duke mos qenë sllavë, do të kishin prishur rendin sovjetik të Ballkanit. Tani këto dy parti komuniste italiane simpatizojnë shtypjen e Fidel Kastros në Kube, me komunizmin nacionalist të Genadi Zhuganovit, me të tjera shtete komuniste në bote, dhe natyralisht, me diktatorin e fundit komunist në Evrope, Milosheviqin. Gjithashtu, partia e fortë e djathtë italiane, Aleanca Kombëtare (AN-Alleanza Nazionale), duke qenë kundër-kroate (për çështje të lidhura me vështirësitë e pakicave italiane në Kroaci) nuk del kundër Serbisë; kështu që një kabinet i djathtë italian nuk do ta ndihmonte shumë Kosovën.


3. Ca komunistë italianë që e mbështesin lirinë e Kosovës

Duke lexuar shtypin italian në fillim mbi luftën në Kosovë, zbulova se ka edhe komunistë italianë që e mbështesin luftën e Kosovës për liri. Në të përmuajshmen “La nostra lotta” (Lufta Jone), N. 1/XXI (Janar 1999) shkruhet : “Gjenocidi ndaj shqiptarëve, që po jetojnë prej shekujsh në tokën e tyre në Kosovë, po vazhdon. Logjika e ndarjes të zonave të ndikimit (influencës), garat dhe ekulibri i kujdesshëm i fuqive imperialiste, lejojnë Milosheviqin shovinist, dorën e gjatë të Car Jelcinit, që të perdorë spastrimin etnik, që është masakrimi dhe shpërngulja e një populli”, dhe anash artikullit është një foto e ushtarëve të UÇK-së. “La nostra lotta” është organi i Komitetit Qendror të Organizatës të Partisë Komuniste të Proletariatit Italian (OPCPI: Organizzazione per il Partito Comunista del Proletariato d’Italia). OPCPI lindi në 1979, para pushtimit sovjetik të Afganistanit (28 Dhjetor 1979). Partia Komuniste e Italise (marksiste-leniniste) dikur enveriste (PCd’I[m-l]: Partito Comunista d’Italia [marxista-leninista]) mbrojti Bashkimi Sovietik në Kabul, dhe për këtë arsye Enver Hoxha vendosi të mos e njihte me PCd’I(m-l); kështu që shumë komunistë italianë pro-shqiptarë themeluan OPCPI, që dëri më 1990 ishte e vetmja parti komuniste italiane që njihej nga PPSh (Partia e Punes e Shqipërisë). “La nostra lotta” në numrin e majit, raportoi Shkresen mbi Ballkanit e Komitetit Qendror të OPCPI: “Kukulla titoiste Milosheviq, dikur i mbështetur nga të tërë në funksione anti-socialiste sot – si Sadam Huseini – të tërë i çjerrin maskën dhe nxjerrin në pah diktatorin dhe racistin […] Gjenocidi në Kosovë është ose rezultat i politikës në Beograd (në pritje të ndërhyrjes të NATO-s) ose vetë sulmi ajror i NATO-s. Ky gjenocid vazhdon prej dekadash, dhe në të kaluaren ishte i drejtuar drejt Shqiperisë, kur Shqipëria ishte socialiste”. Në këtë çështje, artikulli i “Newsweek”-ut (7 qershor 1999): “Indicted, Milosevic under siege”, është afër këndveshtrimit të OPCPI-së në mendimin ndërkombetar ndaj Milosheviqit përpara lufte. Më tej në dokument të “La nostra lotta”, me disa shprehje tangjente, ajo bën publikun të kuptojë se OPCPI-ja mbështet UÇK-në, krahun enverist, dhe kritikon ashper krahun pro-SHBA. Në opinionin tim modest ky është një rast i veçante ku komunistët enverianë fshehin gëzimin e tyre për një fitore shqiptare dhe në të njejtën kohë për një humbje titoiste (falë armëve të NATO-s!), duke shkruar një dokument formal kundër SHBA-ve dhe një “mbështetje gjysmake” për UÇK-në. Në të njejtin numër, ka një artikull të fortë kundër Partisë Komuniste të Republikës Popullore të Kinës, e cila ishte kundër veprimit të NATO-s.

E përditshme, Prishtinë, E mërkurë 14 shkurt 2001, viti I i botimit, Nr. 20 faqe 11

Giovanni Armillotta
DITAR ITALIAN MBI LUFTËN NË KOSOVË

Pjesa e dytë

Përgjigja e Massimo D’Alemës ndaj Cossuttës:
fjalet e ish-kryeministrit italian në mbështejet të UÇK-së
Armando Cossutta, njeriu që i pëkufizoj “banditë” partizanët heroikë të UÇK-së
në 8 Maj 1999

4. Fyerja më e madhe ndaj shqiptarëve nga komunistët krushçevianë: kush është brezhnjeviani Armando Cossutta

Në datën 8 Maj 1999, në RAI 3 (kanali i tretë shtetëror italian TV) rreth ores 5:00 të darkës, Armando Cossutta tha: “SHBA nuk e përtypi dot mbledhjen e Grupit të të Teteve. SHBA punon për të sabotuar dhe anashkaluar zgjidhjet diplomatike, duke e kthyer veten në bashkëpunëtore të banditëve të UÇK-së”. Kjo deklaratë gjithashtu u raportua në të përditëshmët italianë të 9 Majit (lexo edhe “il manifesto”, Romë, 9 Maj 1999). Cossutta është udhëheqësi i PDCI-së (Partia e Komunistëve Italianë) dhe në kohërat e luftës ai u soll si një kolonë e pestë e italianëve për Milosheviqin. Cossutta dhe udhëheqësi i partise raciste italiane Lidhja e Veriut (Lega Nord) Umberto Bossi (që organizoi në Italine verilindore me komunistë serbë dhe italianë, demonstrata kundër emigrantëve të vendeve të botës së tretë, kundër NATO-s dhe kundër shqiptarëve) janë dy të vetmit udhëheqës partish italiane që shkuan në Beograd për t’i bërë homazhe Milosheviqit (si një hulumtues i marrëdhënieve me jashtë për Shqipërinë, këto udhëtime të Bossit dhe Cossuttës, më kujtojnë artikullin “Krushçevi gjunjëzohet para Titos” të “Zëri i Popullit”, botuar më 13 shtator 1963): por kini kujdes, Bossi ishte në opozitë, ndërsa Cossutta ishte në shumicë (një tjetër udhëheqës italian parti pro-Milosheviq është Pino Rauti, koka e Lëvizjes Shoqërore Italiane-Zjarrit Tringjyrësh [MSI-FM, Movimento Sociale Italiano-Fiamma Tricolore], një parti fashiste frymëzuar nga sundimi i Mussolinit, varrmihësi i Pavarësisë shqiptare të 1939-ës). Por le t’i kthehemi Cossutta ai që është :
a) një revizionist i vjetër pro-sovjetik dhe social-imperialist;
b) mik i pjesëtarëve të nomenklaturës sovjetike, nga Krushçevi të Brezhnjevi, Andropovi dhe Çernjenko;
c) i besuari i lidhjeve mes Partisë Komuniste të BS dhe ish-Partisë Komuniste Italiane (PCI);
d) në 1990 kur PCI u riemërua Partia Demokratike e të Majtës (PDS: Partito Democratico della Sinistra), ai arriti ta ndante PDS-në dhe të themelonte Partinë së Rilindjes Komuniste (PRC);
e) në dhjetor 1998-janar 1999, për të ardhur në fuqi në kabinetin social-demokratik të Massimo D’Alemës, ai e ndau krahun brezhnjevian të trockistit PRC, në një ndarje dramatike, dhe formoi të sipërthënë PDCI; por nuk ka mbaruar, asi arriti një marrëveshje me partinë e qendrës të kundra-komunistit Francesco Cossiga, ish-President, dhe ish-Kryeminister i Republikës Italiane, dhe Cossutta me në fund u fut në qevri;
f) mbështetës i sundimeve diktatioriale në Kube, RP të Kinës, Vietnamit, RPD të Koresë së Veriut e gjetkë.
Dje Cossutta i urrente shqiptarët sepse ata luftuan kunder BS komuniste për pavarësinë e tyre, sot Cossutta urren kosovarët se luftojnë për clirim kundër Serbisë komuniste.


5. Përgjigja e Massimo D’Alemës ndaj Cossuttes: fjalët e Kryeministrit italian në mbështetje të UÇK-së

Në gjysmën e dytë të Majit 1999, u mbajt kongresi i parë i Partisë të Komunistëve Italianë (PDCI); drejtues që Armando Cossutta, njeriu që i përkufizoi “banditë” partizanët heroikë të UÇK-së në 8 Maj 1999.
Në datën 22 Maj, në kohën e kongresit, në të cilin Massimo D’Alema që ftuar, ai ju përgjigj Cossuttës se: “përveç luftës së Nato-s, ka një luftë kundër njerëzish dhe kundër Ushtrisë Çlirimtare të tyre”; këto fjalë janë një shuplakë kurajoze në faqen e miqve të Serbise në kabinetin e tij dhe kundër komunistësh nostalgjikë krushçevianë-brezhnjevianë në Itali (gjithashtu lexo “Il Sole-24 Ore”, Milano, më 23 Maj 1999).
Presidenti D’Alema është një politikan që i kuptoi dhe ndihmoi shqiptarët dhe kosovarët si koka e një kabinetit të NATO-s, si udhëheqës evropian, si një mik italian.


6. 13 qershor 1999. Italianët ndëshkojne partitë anti-shqiptarë. Fitorja e Emma Boninos

Më 13 qershor 1999, u mbajten zgjedhjet evropiane në Itali, me keto rezultate (në kllapa % e zgjedhjeve italiane të 1996): fitorja e partive liridashese ndaj racisteve, komunisteve të vjeter oportuniste dhe revizioniste, dhe partive kunder-shqiptare.

Para se gjithash rezultatet e partive pro-Shqiperise:
1) fitore e madhe për Lista Emma Bonino-Partito radicale, Partia listore-radikale e Emma Boninos: 8.5% (1.9), Emma Bonino është një grua italiane, ish-komisare e KE-së, që gjithmone ka mbështetur shqiptarët dhe nderhyrjet e Natos për lirine;
2) Forza Italia (FI)-Jepi Itali, Partia e qendrës e Silvio Berlusconit: 25.2% (20.6);
3) I Democratici-Demokratët, parti e qendrës: 7.7%, partia e re e Presidentit italian të Komisionit të KE-së, Romano Prodi, ish-kryeminister italian (1996-1999), dhe një mik i Shqipërisë (shiko Missione Alba, etj);
4) Lajme të mira edhe për kabinetin e D’Alemës, që mori shumë vota qendrueshmërie: kështu që këto lajme të mira janë edhe për ushtarët italianë në Kosovë me një kabinet të forte në Romë.

Partitë kundër ndërhyrjes të NATO-s
1) Lega Nord-Lidhja e Veriut, parti raciste, pro-Milosheviqit, kundër NATO-s, kundër italianëve të jugut, kundër shqiptarë, kundër emigrantëve të botës së tretë: 4.5% (10.1);
2) Partito dei Comunisti Italiani (PDCI)-Partia e Komunistëve Italianë, parti e re, brezhnjeviane, pro ruso-sovjetike, pro Milosheviqit, kundër NATO-s, dhe gjithmone kundër shqiptarëve: 2.0% (-);
3) Partito della Rifondazione Comunista (PRC)-Partia e Rilindjes Komuniste, trockiste, kundër NATO-s: 4.3% (8.6);
4) Verdi-Partia e Jeshiltët, parti e majtë, kundër NATO-s: 1.8% (2.5).

Partitë që shohin me pak entuziamin çështjen kosovarë
1) Rinnovamento Italiano (RI)-Përtëritje Italiane, partia e qendrës së majtë e Lamberto Dini-t: 1.1 % (4.3);
2) Partito Popolare Italiano (PPI)-Partia Popullore Italiane, ish Democrazia Cristiana-DC (Demokracia kristiane), që e qeverisi Italinë për 48 vjet, parti e qendrës të majtë: 4.2% (6.8);
3) Alleanza Nazionale (AN)+Patto Segni-Aleanca kombëtare+Pakti i Segnit, parti e djathtë, 10.3% (15.0).

Perfundimisht, italianët janë miq të shqiptarëve.

(Përkthim në gjuhën shipe i Fisnik Pirdenit; tekst origjinal në anglisht)