Kim Mehmeti

[ILMGAP]

Kim Mehmeti ka lindur në fshatin Gërçec, Shkup në vitin 1955. Është i njohur si romansier, tregimtar, eseist, polemizues, publicistë dhe përkthyes nga gjuha maqedonase në gjuhën shqipe dhe anasjelltas.

Është një ndër themeluesit e së përjavshmes “Lobi” e cila botohej në Shkup nga viti 2001 deri në vitin 2006. Ka qenë redaktor i revistës për kulturë “Jehona” (Shkup), redaktor i veprimtarisë botuese pranë SH.B. “Flaka e vëllazërimit” (1991-1992). Në Institutin Shoqëria e Hapur – Maqedoni ka punuar si koordinator i veprimtarisë botuese. Pastaj ka punuar si kryeredaktor për Maqedoninë i Rrjetit Informativ Evropian (AIM) dhe ka qenë edhe koordinator i këtij rrjeti për Ballkanin Perëndimor (1993-2003). Nga viti 1997 deri në vitin 2003 ka qenë drejtor ekzekutiv i Qendrës për Bashkëpunim dhe Mirëkuptim Multikulturorë në Shkup.

Kim Mehmeti është nismëtarë i më shumë iniciativave qytetare në Maqedoni dhe në rajon.

Tani punon si përgjegjës i zyrës së TV Top-Channel në Shkup.

Përpos në gjuhën amtare, Kim Mehmeti shkruan dhe boton edhe në gjuhën maqedonase. Punimet e para letrare i ka botuar në fillim të viteve të shtatëdhjetë të shekullit të njëzet nëpër revistat kroate. Kim Mehmeti është rrëfimtarë i lindur, ai nuk u nënshtrohet shablloneve, por i dorëzohet qëndismës së lëndës së vet rrëfyese. Andaj proza e tij është e veçantë dhe tërheqëse. Thjeshtë ajo e rrëmben lexuesin dhe e shpie drejtë thellësive joshëse nga shkon imagjinata e tij e bujshme, e cila shtrihet nga fantazmagoria e së vërtetës dhe reales deri te irealja dhe fantastikja. Fati, si peshore e jetës, është ai që përcakton krijimtarinë e këtij autori.

Veprat e Kim Mehmetit janë përkthyer në gjuhën gjermane, franceze, bullgare, turke, kroate dhe në gjuhë tjera


Përmbledhje me tregime:

“Pluhuri që mbin” (Flaka e vëllazërimit, Shkup,1986.)

“Dënesje” (Rilindja, Prishtinë, 1988.)

“Bolero” (Rilindja, Prishtinë, 1991.)

“Fati” ( Flaka e vëllazërimit, Shkup,1992.)

“Fati i Fatushes” (FI-GA, Tetovë, 1994.)

“Vdekja e magjistares” (Shtëpia Botuese e Lidhjes së Shkrimtarëve, Tiranë, 1994.)

“Mbledhësit e luleve të vyshkura” ( FI-GA, Tetovë, 1995.)

“Lulehëna” (Dukagjini, Pejë, 1997.)

“Fshati pa varreza” (Dukagjini, Pejë, 2000.)

“Shtëpia në fund të fshatit” (Toena, Tiranë, 2006.)

„Në xhepin e jelekut të gjyshes” (Toena, Tiranë, 2007)

Romane:

“Shtatë net dënesje” ( Rilindja, Prishtinë, 1990.)

“Fshati i fëmijëve të mallkuar” (Dukagjini, Pejë, 1998.)

“Atje dhe dikur” (Dukagjini, Pejë, 2002.)

“Ritet e Nishanes” (Dukagjini, Pejë, 2004.)

“Vitet e urithit” (Toena, Tiranë, 2008, “Koha”, Prishtinë, 2008)

“Kulla dykatëshe” (Koha, Prishtinë, 2009)


Libra me ese dhe tekste publicistike:

“Kështu ecën njeriu” (Toena, Titanë, 2007, Logos-A, Shkup, 2008)
“Prej kalit të bardhë deri te rrugaçëria partiake” (Logos – A, Shkup, 2007)

“Fara e bimës së keqe” (Toena, Tiranë, 2008)



Vepra të botuara në gjuhë të huaja:

“Das Haus am Ende des Dorfes” (Zeitgenössische Erzählungen aus Mazedonien, Drava Verlag, Klagenfurt, 2001.)

“Das Dorf der verfluchten Kinder” (Drava Verlag, Klagenfurt, 2002.)

“Nishane” ( në gjuhën bullgare Sofje, 2008)



Përkthime:

Nga më shumë përkthimet që ka bërë Kim Mehmeti nga gjuha shqipe në atë maqedonase dhe anasjelltas, vlen të veçohet përkthimi i “Kanunit të Lekë Dukagjinit” në gjuhën Maqedonase, i botuar nga SH.B: FI-GA, Tetovë në vitin 1994 dhe nga SHB “Logos-A” Shkup, në vitin 2008.



Shpërblime:

Çmimin kombëtarë për vepër më të mirë në prozë në vitin 1994 për përmbledhjen me tregime “Fati i Fatushes” - Tiranë, 1994.

Tregimi “Peshku ekstasis” është zgjedhur ndër 10 më të mirët në Evropë në konkursin për prozë të shkurtër në Arnsberg Gjermani, në vitin 1994.

Çmimin kombëtarë “Rexhai Surroi” për roman më të mirë të vitit, “Vitet e urithit” – 2008 Prishtinë.

[gerrard73]

Kam simpati per Kim Mehmetin.

[uvejsa]

ARABIZIMI I GAZETARISë SHQIPTARE


KIM MEHMETI

Është hera e parë që librat e mi promovohen në Shqipëri. Edhe atë në Berat. Ka më shumë se një dekadë që nuk e kam vizituar këtë qytet të lashtë e të bukur. Arrijmë në mbrëmje dhe i drejtohemi sallës së stërmbushur me ata që kanë ardhur të komunikojnë me dy autorët nga Shkupi të shtëpisë botuese "Toena". Se akademikun dhe studiuesin letrar, Ali Aliu, e njohin dhe e kanë lexuar, e dija ende pa arritur në vendin e ngjarjes.

Nuk guxoja ta gënjej vetveten se ndonjë nga Berati do ketë lexuar ndonjë libër timin. Salla ishte e stërmbushur me ata që nuk kishin ardhur vetëm sa të nderonin mysafirët, por që kishin çka të thoshin edhe për veprat e tyre letrare. Dhe në atë sallë kishte shumë aristokraci, një përkushtim dhe qytetari që të bën të ndihesh mirë, që t‘i arsyeton gjithë netët pa gjumë, që të çon të thuash: ndoshta i nderuari ndihet si lule, por ata që e nderojnë janë flutura të bukura që marrin polenin dhe vazhdojnë fluturimin tutje.
Të nesërmen jemi në Tiranë në një sallë të Bibliotekës Kombëtare. Ka pak të ardhur që duan të takohen me ne, e shumë gazetarë. Si gjithmonë, Tirana është e zhurmshme, e ngutshme, ajo nuk ka edhe gjithaq kohë të merret me promovimin e të ardhurve nga "provinca". Pastaj, ato ditë Tirana merrej me rrahjen e një opinionisti të këtushëm. Andaj gazetarët nuk më pyesnin për librin që duhej përuruar, por ç‘mendoj për këtë "sulm mbi gazetarinë e lirë". U them se askush nuk guxon që fjalës publike t‘i përgjigjet me dhunë. Pastaj edhe unë harroj se duhet përuruar libri im dhe filloj të mendoj për ata që do donin të na imponojnë heshtjen, për të vërtetën se askush nuk i do ata që kritikojnë. Dhe gjatë këtyre viteve sa merrem me publicistikë, e kam kuptuar një gjë: "të mëdhenjtë" tanë më së shumti i urrejnë "shërbëtorët" që braktisin shpurën e tyre dhe kalojnë në oborrin e ndonjë "pashallëku" tjetër. Sa për vete, gjithmonë jam kujdesur që vlerësimi kritik të mos jetë qëndismë me fjalë "vrasëse" që kafshojnë, që depërtojnë në mishin e njeriut dhe prekin palcën e ashtit intim, por çdo gjë të mbetet në rrafshin e bindjes se ai me të cilin nuk pajtohem nuk është armiku im. Andaj edhe kam besuar dhe besoj se vetë fjala publike është ajo që e "vret" apo e madhëron autorin e vet. Më në fund, ne edhe kur shkruajmë për të tjerët, nuk bëjmë asgjë tjetër përpos që kompletojmë portretin tonë si njerëz që kanë (dis)fatin të thonë publikisht atë që të tjerët e flasin, por askush nuk i dëgjon. Pastaj, filloj të mendoj për nderin dhe përfitimin personal, për kurthin në të cilën biem ne që nuk e kuptojmë se është e pamundur të të takojnë që të dyja bashkë. Ai që do të stoliset me nderin e mendimtarit të drejtë dhe të njerëzishëm, duhet ta dijë se kurrë nuk do bëhet banor i lagjes ku banojnë të pasurit, kurrë nuk do jetë i ledhatuari i pushtetarëve dhe as që do e varrosin me harxhimet e shtetit. Kështu që në hapësirën publike ka dy lloje "analistësh": të guximshëm dhe të pëlqyer nga ndonjë "pashallëk". Por nuk ka të guximshëm që e do dhe e përkrah cilido krah politik.
Gjatë promovimit në Tiranë, botuesit tim nga Shqipëria i bie në sy mungesa e kolegëve të mi "opinionistë". Unë i them: Mjafton që kanë ardhur Zija Çela, Flutura Açka dhe disa kolegë të mi të televizionit "Top-Channel"-it. Ndihem më mirë kur i kam pranë shkrimtarët dhe ata me të cilët punojmë së bashku në një TV me të cilin mburren edhe shqiptarët e Maqedonisë. Pastaj shtoj: Mbase nuk kanë ardhur sepse u mungon këpuca që e hodhën përpara godinës së Kryeministrisë në shenjë proteste kundër dhunës mbi gazetarët. Sikur të vija një ditë më parë, me siguri do t‘u bashkëngjitesha kolegëve që protestuan përpara qeverisë. Por nuk do e hidhja asnjë nga dy këpucët e mia. Edhe ato jo pse i kam të shtrenjta apo pse nuk do mundesha në Tiranë të blija një palë këpucë të reja, por nga frika se ndonjë nga rojtarët e vlerave perëndimore do më akuzonte se si i ardhur nga Maqedonia, e ku shqiptarët konsiderohen si fanatikë myslimanë, unë e kam nxitur atë mënyrë të manifestimit të revoltës të huazuar nga tradita arabe. Pra, do mund ndonjëri të më akuzonte se unë jam "mercenari" që do të "arabizojë" gazetarinë shqiptare.
Pas përfundimit të promovimit në Tiranë më afrohet një i moshuar. Mendoja se do të më uronte botimin e librit. Por, jo. Ai ka halle të tjera. Më pyet sa e vërtetë është se ne shqiptarët e Maqedonisë jemi shumë religjiozë, se ende i mbulojmë gratë tona, se nuk e luftojmë sa duhet "fundamentalizmin islam". Ai pastaj më akuzon se nuk shkruaj sa duhet për këtë dukuri negative që rrezikon shqiptarinë. E unë i shpjegoj se ne shqiptarët e Maqedonisë, si gjithë bashkëkombësit tjerë, mburremi me trininë tonë religjioze, se nuk lejojmë askënd të njollosë ngjyrat e ylberit tonë të mahnitshëm shumëreligjioz, se ne e dimë që në mesin tonë ka edhe mercenarë të ngjyrave të ndryshme. Pastaj i them: neve na shqetëson çdo radikalizëm religjioz, siç na shqetëson edhe fati i pafat i mijëra shqiptareve të reja, kryesisht myslimane, që nga halli martohen me serbë, të cilët kurrë nuk do i merrte për burrë ndonjë serbe e shumica e të cilëve janë invalidë, në mesin e të cilëve mund të ketë edhe ndonjë vrasës të shqiptarëve apo boshnjakëve. Pastaj, i rrëfej se neve na shqetëson edhe "greqizmi" që u bëhet qindra mijë shqiptarëve në punë të përkohshme në Greqi, se na trishton shthurja e familjes shqiptare, se nuk ndihemi mirë kur lexojmë se prostitutat tona e kanë zbritur çmimin nëpër rrugicat me "drita të kuqe", se shtohet numri i narkomanëve në mesin e të rinjve shqiptarë...se...,se.... Ai më shikon dhe nuk më përgjigjet kur e pyes pse nuk debatohet për këto tema, pse jemi të prirë të shohim lepurin në mes të pyllit e jo edhe buallin që kullot përpara këmbëve tona. Mbase i dëshpëruar nga shpjegimet e mia të ngutshme, ai largohet thuajse i kanoset rreziku ta infektojë nga gripi i derrave. Nuk priti t‘i tregojë se ne shqiptarët e Maqedonisë, prej moti nuk kemi hallin si t‘i zbulojmë gratë, por si t‘i bindim disa vasha të reja paksa ta mbulojnë barkun, të mos i nxjerrin gjinjtë aq shumë jashtë se ua lag shiu, të mos e shpalosin lugun e prapanicës se nga aty mund t‘u depërtojë i ftohti deri te thembrat e këmbëve. I moshuari nga Tirana nuk pret t‘i them se e di pse ne shqiptarët e kemi atë prirje që me lehtësi të padurueshme të marrim në shënjestër "armikun e dobët" e t‘i mbyllim sytë përpara atij që mund të na kundërvihet: sepse ne gjithmonë duam të jemi "trendy". Dhe duke qenë të tillë, ne gjithmonë bëhemi më "katolikë se papa", andaj sot jemi më amerikanë se amerikanët e deri dje ishim më stalinistë se rusët.
Të nesërmen nisemi për në Shkup. Shiu që kishte filluar një natë më parë na shoqëron gjatë tërë rrugëtimit tonë. Kalojmë rrugëve të Durrësit. Ato janë shndërruar në lumenj që kanë shtrat, por nuk rrjedhin dhe nuk derdhen askund. Ato lumenj mund t‘i thajë vetëm dielli dhe mund t‘i kalosh me anije e jo me makinë. Për fat, makina jonë bindet të luajë rolin e një barke me motor dhe nuk fundoset në ndonjë gropë të padukshme. Pastaj vazhdojmë tutje. Posa shkëputemi nga rruga Durrës-Vlorë dhe kthejmë majtas për në Rrogozhinë, përballemi me një pamje që nuk kishte mundur ta pjellë as imagjinata ime prej krijuesi: në mes të asfaltit, në shi, aty ku duhej të ishte e shënuar vija e bardhë që ndan pjesën e majtë nga ajo e djathta e rrugës, dikush e kishte ulur një lypës pa këmbë. E kisha shëtitur tërë botën, i njihja të gjitha strategjitë e lypsarëve që të detyrojnë ta hapësh kuletën e t‘u japësh ndonjë monedhë, por kurrë nuk kisha parë diçka të tillë, kurrë nuk kisha parë që dikush kaq mizorisht të keqpërdorë invaliditetin e tjetrit për të fituar para. Im bir dëshironte ta fotografojë. Jo, i them, ka gjëra që duhen shënuar në mbamendje e jo në memorien e fotoaparatit. Dhe që të dyve na mbërthen heshtja. Ndërkaq, sa kishim filluar të bisedonim për atë se bujaria dhe burrëria nuk janë si xhami i dritares që e ndërron sa herë që ai thyhet, se lindja është rastësi, por mbi të ndërtohet tërë një jetë e cila përfundon me vdekjen, se njeriu jeton vetëm sa ta arsyetojë lindjen e ta meritojë vdekjen. Mundohem ta thyej heshtjen, ia rikujtoj sa bukur kaluam në Berat, promovimin në Tiranë, i flas për zhvillimin e bujshëm të mediave në Shqipëri. Por, ai thuajse as që më dëgjon. Nuk e kuptoj se vallë u hidhërua pse nuk e ndala makinën ta fotografonte lypsarin e pakëmbë të lënë në mes të rrugës, e të cilit maunat dhe makinat sa nuk ia shkelnin kokën, apo pse përnjëherë e kuptoi se të gjithë ne jemi të lënë në mes të rrugës së jetës ku kemi dy zgjidhje: o të stolisemi me nderin që na e dhurojnë dhe ua dhurojmë të tjerëve, o të pasurohemi e të vetëgënjehemi se nderi mund të blihet me para.

[ILMGAP]

Mjaftë doktoruam, le të mësojmë pak

Kuptohet, shqiptarët e Maqedonisë me të drejtë nguten të shërojnë plagën më të madhe që ua la dekadat e socializmit: mosmundësin të arsimohen. Pastaj shqiptarët e Maqedonisë me të drejtë nxitojnë të ngjiten në shkallën e arsimimit të bashkëkombësve të tyre në Shqipëri e Kosovë dhe duan të mos mbeten pjesa më e paarsimuar e popullit ton. Por, nga ngutja, disa nga ata, mbase harruan se plaga më e rëndë në trupin e shqiptarëve të Maqedonisë e marrë gjatë dekadave të socializmit nga mospasja mundësi të arsimohen në gjuhën amtare, nuk shërohet ashtu siç vepron i urituri – duke mos e zgjedh ushqimin dhe me gatim të ngutshëm.

Njeriu i paarsimuar sheh qartë dhe njeh vetëm vetvete dhe gjerat rreth tij, gjysmë i arsimuari nuk e sheh vetëm atë që shikon por edhe hijet që i duken se ecin pranë tij, ndërsa i arsimuari i mirëfilltë nuk e lodh shikimin me gjërat që ka pranë vetes, por donë t’i sheh largësitë, jeton me bindjen se gjithmonë do mbetet vetëm një nxënës që duhet të mësojë. Por, mes këtyre tri kategorive, ekziston edhe një grup tjetër i të arsimuarve, një lloj i ri i tyre që e pollën dy dekadat e demokracisë, e numri i të cilëve u rritë në përmasa të turpshme mes shqiptarëve të Maqedonisë: shkencëtarët me tituj doktorësh e magjistrash e që këto tituj i morën duke mbrojtur temat shkencore në vendkalimin kufitar të Qafë - Thanës. Aty ku "mentorët" nga përtej kufirit ua sillnin diplomat, e kandidatët e tyre ua dorëzonin punimet shkencore të shkruar në bardhësitë e dhjetëra monedhave evropiane me ngjyrë të kuqe. Dhe kështu, shqiptarët e Maqedonisë sot kanë aq shkencëtarë sa do mjaftonin për t’u kompletuar me kuadër arsimorë e shkencorë të gjitha institucionet shkencore e universitare të Ballkanit Perëndimorë. Pra, të gjithë universitetet e kësaj pjese të Ballkanit që u ngjajnë vetëshërbimeve ku mund të blesh atë diplomë që ta lejon xhepi. E me çka u krijua bindja se arsimimi nuk ka të bëjë me atë që ke në kokë dhe në bërthamën njerëzore, por me atë që ke në xhep dhe me thellësinë e tij.

Kuptohet, shqiptarët e Maqedonisë me të drejtë nguten të shërojnë plagën më të madhe që ua la dekadat e socializmit: mosmundësin të arsimohen. Pastaj shqiptarët e Maqedonisë me të drejtë nxitojnë të ngjiten në shkallën e arsimimit të bashkëkombësve të tyre në Shqipëri e Kosovë dhe duan të mos mbeten pjesa më e paarsimuar e popullit ton. Por, nga ngutja, disa nga ata, mbase harruan se plaga më e rëndë në trupin e shqiptarëve të Maqedonisë e marrë gjatë dekadave të socializmit nga mospasja mundësi të arsimohen në gjuhën amtare, nuk shërohet ashtu siç vepron i urituri – duke mos e zgjedh ushqimin dhe me gatim të ngutshëm.

Shqiptarët e Maqedonisë sot kanë në çdo lagje nga dy-tre doktorë shkencash dhe nga dhjetëra magjistra, kështu që mbase ka ardhur koha që të fillojnë të mësojnë, ka ardhur koha që disa nga këta shkencëtarë t’u kthehen librave të shkollës së mesme sa të mos duket aq qartë se janë prodhim i "katedrave" të shitblerjes së diplomave në Qafë të Thanës, Bllacë e Deve-Bair. Shqiptarët e këtushëm duhet ta kuptojnë se një inflacion i tillë i diplomave, për ata mund të ketë po të njëjtat pasoja si edhe mosarsimimi. Posaçërisht kur këta shkencëtarë bëhen ligjërues nëpër universitetet e këtushme, apo drejtues të institucioneve të pakta kulturore e shkencore. Sepse kur të arsimon analfabeti, dëmi është po aq shkatërrues sa edhe kur ta ndalojnë arsimimin. Andaj nëse deri dje ishte e domosdoshme një shfryrje e atyre që kanë pasur ambicie, por nuk u është dhënë mundësia ato t’i realizojnë me kohë, sot ka ardhur dita që ambiciet për tituj shkencorë të jenë në proporcion me atë që ke në kokë.

Se arsimimi i gjeneratave të reja të shqiptarëve të Maqedonisë sot është lënë edhe në duart e atyre që kanë doktoruar, por ende nuk kanë filluar të mësojnë, është diçka që e dinë të gjithë shqiptarët e këtushëm. Këtë e dinë edhe partitë e këtushme shqiptare, të cilat këtë brumë "shkencorë" e përdorin për t’i vënë nënë kontroll institucionet e këtushme arsimore në gjuhën shqipe. Atë që nuk e dinë as shqiptarët e këtushëm e as partitë e tyre, e që duhet thënë hapur, është vërteta se me këtë brumë mund të ngjeshësh vetëm të diplomuar të paditur. Një arsimim pa standarde vlerësuese, solli edhe deri te ajo, për shembull, që në Universitetin Shtetëror të Tetovës të ndërrohen ligjëruesit sezonalisht dhe varësisht nga partia shqiptare në pushtet. Apo në këtë universitet të kesh "komisarë partiak" që mbajnë "rendë" në punësimin e profesorëve, duke u dhënë përparësi atyre si vetvetja, atyre që marrin pagë mujore, por kurrë nuk dalin përpara studentëve, të vetëdijshëm se do përballen me studentët që dinë më shumë se profesorët e tyre.

Më në fund, sikur shqiptarët e Maqedonisë të kishin aq doktorë shkencash, aq magjistra dhe aq të diplomuar nëpër universitetet e kryeqendrave fqinje sa është numri i tyre, atëherë atyre nuk do u ndodhte kjo që është duke u ndodhur: që Gruevski t’i kullotë sikur bagëti pa bari. Pra, sikur shqiptarët të kishin aq shkencëtarë sa janë në numër, ata prej moti do ta merrnin në duar të veta edhe universitetin "Shën Cirili e Metodi" në Shkup, e jo më ato dy në Tetovës që janë bë thuajse pronë e partive politike shqiptare. Pra, sikur numri i atyre që mbajnë tituj të lart shkencorë të ishte proporcional me diturinë e tyre, shqiptarët e këtushëm qëmoti do dilnin nga gënjeshtra politike se barazia qytetare arrihet vetëm me pesë ministra në qeveri, do e kuptonin se problemi i tyre nuk është gjithaq ai se çka për ta shkruajnë akademikët shoven maqedonas, por pse ende mbetën popull "joinstitucional". Dhe ata shkencëtarë dhe elita të arsimuara do dilnin e do u thoshin partive politike: mjaftë më me këtë luftë ndërpartiake për të ardhur në pushtet që t'ia lehtësoni Gruevskit sundimin mbi ne! Do dilnin pra me ndonjë platformë të qartë politike ku do sqaronin se mbase ka ardhur koha të riaktuelizohet ideja e dikurshme e Ali Ahmetit që shqiptarët e këtushëm të kenë një këshillë koordinues që do jetë korrigjues i destruktivitetit partiak dhe do u prijë proceseve që do e çojnë përpara shoqërinë shqiptare në Maqedoni.

Nuk ka dyshim se shqiptarët e Maqedonisë mirë bëjnë që i përkushtohen shkollimit, që bëjnë çmos të kompensojnë të humburën. Por në ndërkohë, duhet ta kuptojnë se e humbura nuk kompensohet nëse nuk ke arsimim të shëndosh. Shqiptarët e Maqedonisë kanë nevojë për fakultete në çdo lagje të tyre, që të shërojnë varrën nga e kaluara socialiste, por jo institucione arsimore ku partitë i punësojnë të paaftit e tyre, jo institucione ku kryesuesit e partive i kontrollojnë universitetet nëpërmjet "komisarëve partiak". Sepse nëse vazhdon ky proces, shqiptarët e Maqedonisë do bëhen populli i vetëm që do ketë më shumë doktorë shkencash e magjistra se sa të arsimuar me shkollim të mesëm. Çka do shkojë në favor të autorit të këtij teksti.

[ismani]

www.kmehmeti.com

[bili99]

Kimi si nje Fanar i Ilirides

Kim Mehmeti eshte intelektual i mirfillt , eshte kenaqesi e vecante te lexosh cdo shkrim te Kimit.
Ai shkruan me zemer dhe mendje pernjehere ,ashtu edhe ligjeron kur eshte i ftuar ne kuvendet gjithkombtare ky intelektual i Ilirides i mbetur jasht kufinjeve te Dy shteteve Shqiptare.
Filozofise se shqiptarizmit real te nenqiellit te Ilirides, Kimi i jep ze , i jep takat dhe i zgjat jeten dhe hapin per te mberri atje ku jane bashkeshqiptaret tane qe na rrethojne, e ben kete per rrethin nga vjen se sa per vete ec Kimi ec perpara shume perpara bashke me nje grusht elite kombetare sa ka kombi yne sot!
Veshtrimet politiko shoqerore dhe kombetare te Kimit nuk jane vetem analiza por jane mbushur plot mesazhe te qarta kombetare , kane vizion dhe perkushtim ne vehte.
Me mendimet e veta ndricon mendjet e bashkekombtareve te vet, eshte nje luftetare kunder se keqes ne mesin tone eshte nje udherrefyes per nje ardhmeri moderne dhe te lumtur te shqiptarve te atij nenqielli.
Eshte nje kritik, vetkritik kujdestar per veprimet e pahijeshme dhe gabimet qe bejme dhe demtojme ceshtjen e pergjithshme kombetare, nuk e len me je kritike vazhdon me vizione rrugedalje dhe keshilla te mirfillta zgjidhjesh.
Shendet dhe gjithe te mirat Kimit dhe familjes se tij, per vehte dhe per te miren tone.



me nderime per Kim Mehmetin,

bili99

[ILMGAP]

Robër të mendësisë së vasalit

Pas Avokatit të Popullit fjalën e merr deputeti i partisë në pushtet . Dhe përderisa i dëgjojë disa nga debatuesit, nuk mund t’i ikë ndjenjës se ajo tribunë ka vetëm një qëllim: t’i amnistojë ata që lejuan sopotasit e pafajshëm t’i kalojnë 7 vite në qelitë e burgut. Pra, më bëhet se shumica e debatuesve kanë vetëm një qëllim: të dalin në lajmet qendrore televizive, që populli të sheh kush janë të merituarit që kanë dëshmuar pafajësinë e sopotasve. E në ndërkohë, unë s’kam si mos e shpalosi ndjenjën se shqiptarët e pafajshëm që vuajnë nëpër burgjet e Maqedonisë, janë viktimë edhe e mendësisë vasale , janë haraçi që duhet paguar për shqiptarët që qëndrojnë në krye të institucioneve shtetërore, duke plotësuar vetëm një kusht: të jenë të pëlqyer dhe të përdorshëm për “sunduesin”.

Shkruan: Kim MEHMETI

Më rastisi të marrë pjesë në një tribun ku debatohej për të burgosurit e Sopotit. Bëhet fjalë për rastin e ndodhur në vitin 2003, kur nga një mjetë shpërthyes, u vranë dy ushtarë të NATO-s dhe një shoqërues i tyre civil. Pra, për rastin kur policia maqedonase veproi ashtu siç i ka hije atij që mbase donë që sa më ngutshëm t’i fshehë gjurmët e terroristëve të vërtetë: burgosi aq shqiptarë të pafajshëm nga fshati Sopot në afërsi të Kumanovës, sa iu deshën që rrejshëm të dëshmonte se kush janë armiqtë e Maqedonisë dhe të NATO-së. Dhe me të njëjtën shpejtësi, gjykata maqedonase i shpalli sopotasit e pafajshëm si “terroristë” të dorës së parë dhe i dënoi me gjithsejtë 160 vite burg. Dhe asokohe askush nuk organizoi ndonjë tribunë ku do debatohej si është e mundur që shqiptarët e Sopoti të vinin mjetin shpërthyes aq afër vatrave të tyre familjare dhe ta prisnin policinë nëpër shtëpitë e veta, thuajse donin t’ia lehtësonin punën që t’i gjente sa më lehtë. Pra, asokohe askush nuk organizoi tribuna ku do debatohej si ishte e mundur që cilido shqiptarë në këtë botë, të sulmonte ushtarët e NATO-s, ushtarakët e aleancës që kishte ndihmuar bashkëkombësit e tyre nga Kosova t’i shpëtonin gjenocidit dhe të shijonin lirën. Asokohe nuk dhanë asnjë shpjegim as Ministri i atëhershëm i Drejtësisë, as funksionarët e BDI-së që atëherë, njësoj si tani kur mbahen tribuna, ishin në pozita përgjegjëse nëpër institucionet shtetërore dhe në qeveri.

Por ja, tani kur sopotasit e burgosur u futën në grevë urie, kur edhe ambasadorë e huaj thanë se sopotasit janë të pafajshëm, të gjithë duan të rrëfejnë për pafajësinë e tyre. Përfshi edhe debatuesit në tribunën e organizuar nga një OJQ, ku më rastisi të marr pjesë. Dhe përpos ne të tjerëve, në tribun merrte pjesë edhe Avokati i Popullit, si dhe tre deputetë: dy të BDI-së dhe një i opozitës shqiptare. Dhe siç e do rendi, i pari e morri fjalën Avokati i Popullit. I qetë dhe pa emocione, në fillim ai shprehu keqardhjen pse në atë tribunë nuk marrin pjesë edhe maqedonas etnik, pse ata nuk duan të debatojnë me ne. Ja them në vetvete, alamet Avokat i Popullit i cili ende nuk e ka kuptuar se maqedonasit etnik merren me drejtimin dhe mbikëqyrjen e institucioneve të shtetit, se ata me ne shqiptarët debatojnë nëpërmjet institucioneve dhe s’ka pse japin shpjegime plotësuese nëpër tribuna. Pastaj, Avokati i Popullit e nënvizon dobinë e këtyre debateve si për shqiptarët, po ashtu edhe për maqedonasit etnik. Pra, ai nënvizon qëllimin tonë të mirë që kemi ndaj bashkëqytetarëve maqedonas dhe shtetit të përbashkët në të cilin jetojmë. Ja, vazhdojë të mendojë në vetvete, kjo është gjuha e vetme të cilën e njeh mendësia e vasalit, mendësi e cila kurrë nuk harron të dëshmojë sa kujdeset për të mirën e sunduesit , e që pastaj të mundet të rrëfej diçka edhe për të keqen që i ndodh atij. Pastaj Avokati i Popullit, përndryshe i ardhur në atë postë vetëm pse është shqiptar dhe i propozuar nga BDI-ja, i numëron konventat ndërkombëtare që garantojnë liritë dhe të drejtat e njeriut dhe thekson se sipas tij, të burgosurit e Sopotit janë të pafajshëm. Por, ai nuk tregon se kur e ka kuptuar këtë, tani pasi të burgosurit kanë kaluar nga 7 vite në qelitë e Idrizovës, apo më herët, ende kur ishte Ministër i Drejtësisë. Dhe këtë na e thotë neve dhe familjarëve të të burgosurve, ua thotë atyre që këtë e thonë plot 7 vite me radhë. Deri sa ia flet, më kujtohet rasti i Brodecit, kur familjarët e të burgosurve nga ky fshat i malësisë së Tetovës donin të dinin diçka për të burgosurit e tyre dhe kur po ky Avokat i Popullit, deklaroi se të burgosurit janë mirë e shëndosh dhe nuk ankohen për asgjë. Pastaj u pa se me të vërtetë ata nuk i ishin ankuar atij: aq barbarisht ishin rrahur nga policia, sa me ditë të tëra nuk mund të flisnin.

Pas Avokatit të Popullit fjalën e merr deputeti i partisë në pushtet . Dhe përderisa i dëgjojë disa nga debatuesit, nuk mund t’i ikë ndjenjës se ajo tribunë ka vetëm një qëllim: t’i amnistojë ata që lejuan sopotasit e pafajshëm t’i kalojnë 7 vite në qelitë e burgut. Pra, më bëhet se shumica e debatuesve kanë vetëm një qëllim: të dalin në lajmet qendrore televizive, që populli të sheh kush janë të merituarit që kanë dëshmuar pafajësinë e sopotasve. E në ndërkohë, unë s’kam si mos e shpalosi ndjenjën se shqiptarët e pafajshëm që vuajnë nëpër burgjet e Maqedonisë, janë viktimë edhe e mendësisë vasale , janë haraçi që duhet paguar për shqiptarët që qëndrojnë në krye të institucioneve shtetërore, duke plotësuar vetëm një kusht: të jenë të pëlqyer dhe të përdorshëm për “sunduesin”.

Gjatë debatit përsëriten fjalët proces i montuar politikë, zgjidhje gjyqësore, amnisti! Dëgjojë e them me vete: si u bëka i pafajshëm t’i kalosh 7 vite në burg, si u bëka që pafajësia të amnistohet, si u bëka... si... I shtrojë vetvetes shumë pyetje që ta përmbyllë pyetësorin me hamendjen: Si është e mundur të kesh Avokatin e Popullit shqiptarë dhe aq shqiptarë tjerë në piramidën shtetërore, e Maqedonia edhe më tej të mbetet shtet i cili mbrohet nga shqiptarët dhe ata i burgos me aq lehtësi sa herë që dëshiron të dëshmojë armiqësinë e tyre nda shtetit apo perëndimit!? Dhe kush do i amnistojë shqiptarët me mendësi vasale që e ndihmuan “sunduesin” ta mbulojë të vërtetën se populli shqiptarë i Maqedonisë ende është joinstitucional dhe i jashtëligjshëm. Pra, vazhdojë të pyes veten se kush do i amnistojë shqiptarë që nuk bënë asgjë të na mbrojnë nga proceset e montuara gjyqësore, kush do i amnistojë ata që përfituan vetëm pse janë shqiptarë, e gjatë tërë jetës nuk bënë gjë tjetër përpos se u kujdesën të jenë sa më të pëlqyer e më të përdorshëm për “ “sunduesin”.

E braktisë sallën ku mbahet tribuna. Dhe kur dalë jashtë ndjehem i mposhtur. Më ngushëllon vetëm një gjë: e di se në lajmet e mbrëmjes nuk do jepet asgjë nga ajo që thash dhe nuk do shihet se kam marrë pjesë në atë debat. Mbase pa dashje, por redaktorët partiak ma bëjnë shërbimin më të madh të mundur: më heqin nga portreti grupor ku janë edhe disa nga ata me të cilët nuk më ndërlidh asgjë e përbashkët. Pastaj më kujtohet dita e mëparshme kur më erdhën në zyre të rinjtë që do i organizojnë protestat e 10 majit nën moton për “Drejtësi”. Ata donin t’i ndihmojë. E shikoja sinqeritetin e tyre, e shikoja edhe hutesën dhe u them: mos e lini të sotmen dhe të ardhmen tuja në duar e atyre me mendësi të vasalit, shpëtojeni vetveten nga ata që mbase edhe jo me fajin e vetë, e njohin vetëm pozitën e të nënshtruarit. Pastaj më bëhet se nuk i udhëzojë, por se jam duke i këshilluar siç bëjë me fëmijët e mi, e u them: dilni e protestoni dinjitetshëm, pa dhunë, mos u bëni viktima të inateve personale ndërmjet politikanëve dhe “heronjve” të këtushëm, mos lejoni edhe më tej të gjakosen e të burgosen shqiptarët e pafajshëm, mos urreni askënd, dëshmoni se ju nuk jeni robër të mendësisë së vasalit, se e jetoni kalendarin e kohës suaj, e cila kohë kërkon të kesh bosht të drejtë kurrizorë. Dilni dhe tregoni se ka ardhur koha të shporren nga institucionet shtetërore shqiptarët të cilët vetëm gjatë fushatave parazgjedhore duan të jenë të pëlqyeshëm e të pranueshëm për popullin, që pastaj, gjatë tërë mandatit të tyre, të bëjnë çmos që të jenë të pranueshëm e të përdorshëm për “sunduesin”. Bëhuni, u them të rinjve përballë meje, bashkësundues të këtij shteti, merrni pjesën e shtetit që u takon, bëhuni bashkëdrejtues të institucioneve shtetërore , sepse vetëm ashtu do mund të jetoni pa frikën se dikush do u burgosë, apo do u vret të pafajshëm, e që pastaj të vijë Avokati i Popullit shqiptar, por me mendësinë e vasalit, e t’u tregojë çka thonë konventat ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të njeriut. Ata dalin nga zyra ime. Disa orë më vonë dëgjojë se protestën e tyre do e përkrahë edhe BDI-ja në pushtet. Por, të nesërmen, BDI-ja e tërheq mbështetjen e protestave me arsyetimin se ato janë drejtuar kundër saj. E në paralajmërimet për protestat e 10 majit shkruan qartë se ato janë kundër Gruevskit dhe “Për Drejtësi”. Andaj them në vetvete: Është e mundur që BDI-ja të identifikohet me Gruevskin dhe të jetë kundër drejtësisë! Apo mos vallë BDI është bërë degë e VMRO-DPMNE-së, e miqtë e mi të shumtë nga kjo parti, ende nuk ma kanë treguar këtë!

[La_Lune]

Nderime për Kim Mehmetin,që herën e parë që hasa me këtë personazh tek emisioni Deja Vu mu duke mjaft inteligjent dhe i llogjikshëm në të arsyetuar.

... "sepse ne gjithmonë duam të jemi "trendy". Dhe duke qenë të tillë, ne gjithmonë bëhemi më "katolik se papa", andaj sot jemi më amerikanë se amerikanët e deri dje ishim më stalinistë se rusët." KIM MEHMETI

[r'posa]

Enverizëm, por i shpërndarë


Shqipëria shkon drejtë Evropës së bashkuar e ndarë në dysh dhe nëpërmjet dy rrugëve: rrugës nga është nisur “populli opozitarë” dhe asaj nga është drejtuar “populli institucional”. Kosova ecë drejtë Evropës si tren me dy lokomotiva, e që e zvarrisin në drejtime të kundërta, duke rrezikuar kështu që të humbet ndonjë “vagon” i shtetit më të ri në botë: me lokomotivën që e drejtojnë ndërkombëtarët, e të cilët shohin çdo gjë negative që bëjnë pushtetarët vendas, por nuk e shohin ish kryeministrin serb Koshtunica kur futet në Kosovë i armatosur, dhe me lokomotivën e drejtuar nga qeveritarët vendorë, të cilët sundojnë duke qenë të mbikëqyrur nga “kryesunduesit”. Shqiptarët e Maqedonisë ia kanë mësy Evropës së Bashkuar të hipur në autobus, të cilit Gruevski ia ka shpuar të gjitha gomat, e për çka Ali Ahmeti e ka angazhuar gjithë potencialin partiak që edhe ashtu të prishur, atë autobus ta shtyjë e ta shpie deri në Bruksel. E në ndërkohë, kryetari i PDSH-së është mbyllur në Tetovë dhe shikon sehir, vepron ashtu siç i ka hije atij të cilin, po nuk e bëre konduktor që t’i mbledh parat e udhëtarëve shqiptarë, ai nuk lodhet as për kahen e udhëtimit, as për fatin e udhëtarëve.

Pra shqiptarët, kudo që janë, drejtohen nga politikanë të cilët thonë se kanë qëllim të njëjtë dhe ideal të përbashkët – vlerat perëndimore, por pa treguar se a i mbështesin veprimet e veta politike mbi ndonjë vlerë kombëtare, se a ka diçka të shenjtë shqiptare që ua kushtëzon shpejtësinë dhe kahen e udhëtimit drejtë botës pa kufij. Pra, bota shqiptare udhëhiqet nga politikanë që dinë të komunikojnë në gjuhën angleze me botën përtej maleve, por s’dinë si ta zhvillojnë bisedën politike me kundërshtarët e vet politik që flasin shqip dhe janë shqiptarë. Me çka, ke përshtypjen se ata duan të na bindin se Evropa pa kufij është e përbërë nga popuj dhe shtete të copëtuar brenda vetvetes në “të majtë” e “të djathtë”, se politikanët tanë presin që shqiptarinë ta “arnojë” Brukseli. Dhe duke besuar në gjëra të kota, politikanët e Tiranës ndjehen krenarë kur qëndrimet e tyre i mbështet ndonjë figurë ndërkombëtare, e në ndërkohë shahen mes veti si arabaxhinj, ata të Prishtinës janë fjalëmbël ndaj “baballarëve” ndërkombëtarë, e mes veti sillen si ta kishin çliruar Kosovën nga njëri tjetri e jo nga serbët dhe kuptohet, Ali Ahmeti dehet nga kënaqësia kur dëgjon lëvdata nga diplomatët e huaj, e i mbanë për armiq të përbetuar ata që i thonë se Gruevski do bëhet proshqiptarë atëherë kur gici do bëhet qengj vetëm pse është mëkuar me qumësht deleje.

Shqipëria shkon drejtë Evropës së bashkuar me politikanë që u prishet nuri i fytyrës kur shohin njëri tjetrin, e le më t’ia urojnë fitoren atij që i ka fituar zgjedhjet. Kosova ecë drejtë Brukselit si nuse e re, e cila ka mbetur cullak ngaqë nuk e dinë cilin fustan ta vesh: atë që ia kanë qëndisur ndërkombëtarët, e që i vjen i ngushtë, apo atë që ia kanë qepur vendorët e që ia lë shpinën shpaluar. Shqiptarët e Maqedonisë u janë përkushtuar proceseve euroatlantike po aq sa edhe Ali Ahmeti, i cili më shumë i ngjanë Komisarit evropian për anëtarësimin e Maqedonisë në BE, se sa një politikani lokal i cili, para se t’ia mësyjë Brukselit, do duhej shqiptarët e Maqedonisë t’i çonte deri tek institucionet shtetërore në Shkup. Pra, në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni, politikanët shqiptarë janë të armiqësuar mes veti, ata dinë si komunikohet me të djathtë e të majtë e ardhur nga Evropa, por ende nuk e kanë mësuar gjuhën politike për të komunikuar mes veti. Dhe jo vetëm kaq, por ata i mbajnë për miq gjithë të huajt që vijnë të ndërmjetësojnë, e i mbajnë për armiq të përbetuar të gjithë shqiptarë që u thonë se janë duke e përbuzur popullin e vet me ato sjellje. Me çka shpaloset një e vërtet e madhe nga e cila vuajnë politikat shqiptare: ato janë frytë i mendësisë enveriste, mendësi e cila kundërshtarin politik donë ta sheh të “vrarë” politikisht. Dhe duke qenë shumica e politikanëve tanë “Envera të klonuar”, ata do kishin bërë të njëjtën që dikur bënte Enveri – do kishin asgjësuar “armiqtë” e shtetit, por nuk guxojnë ngaqë “perdet” janë të ngritura dhe do i shihte e tërë bota. Kështu del se ata nuk ndërtojnë demokraci pse atë e duan, se ata nuk sjellin ligje demokratike pse vlerësojnë lartë të drejtat e qytetarëve, por pse ndjejnë nevojë të jenë të pëlqyer nga të huajt. Pra, ata mbase nuk do ishin edhe kaq “tolerant” sa janë sot, sikur të mundeshin t’i “lëshonin” perdet e të vepronin ashtu siç din dhe siç ua thotë mendësia enveriste.

Të gjithë politikanët shqiptarë, nga të gjitha trojet e kësaj shqiptarie, i bënë të ngjashëm vetëm grindja dhe urrejtja e ndërsjellë. Dhe sa më shumë ata angazhohen që të na çojnë drejtë Evropës së bashkuar, aq më e qartë bëhet se, nga të gjitha vlerat evro-perëndimore, ata njohin dhe respektojnë vetëm euron dhe dollarin. Me çka, këtij populli mbase nuk i mbetet asgjë tjetër përpos të mendojë të nxjerrë ndonjë përfitim për vetveten nga kjo grindje ndërpartiake. Andaj, mbase nuk është e tepërt nëse në Tiranë, Prishtinë e Shkup do fillonte promovimi i turizmit politik, ku të huajt do vinin të shihnin se si duken partitë tona që kanë anëtarë që bëjnë grevë urie për t’i hapur kutitë, se si çdo parti shqiptare ka artistët e saj, të shihnin si duket një popull i ndarë në “opozitarë” dhe “pushtetarë”, një popull që ka parti në çdo lagje, por ende ndjehet si të ishte i sunduar nga Enveri. Pra, duhet të diskutohet mundësia e zhvillimit të turizmit politik nëpër trojet shqiptare, e ku të huajt do mund të shihnin sa lehtë ndërrohen ligjet, e sa vështirë ndryshon mendësia, të shihni si partitë e këtushme demokratike ia dalin të gjejnë anëtarë partiak që do flijonin edhe jetën për liderin e tyre. Dhe mbase ky turizëm do ishte më frutdhënësi për t’i mbushur arkat e “shqipërive” tona, veçanërisht nëse humbësi i zgjedhjeve të ardhshme parlamentare në Tiranë, do shkonte një hap më tej në protestat për transparencën e zgjedhjeve: nëse do i lidhte anëtarët e partisë së tij për shtyllat elektrike nëpër rrugët e Tiranës, apo nëse do i prangoste ata për duar rreth e qark kufijve të Shqipërisë. Me çka, flijimi për votën e lirë do ishte edhe më i denjë dhe më atraktiv për të ardhurit nga Perëndimi. Sa u përket kosovarëve, turizmin politik mbarëshqiptarë ata do mund ta ndihmonin duke qëndruar me një këmbë përpara selisë së EULEX-it, sa herë që në Mitrovicë të hynte ndonjë zyrtarë i paparalajmëruar nga Beogradi. E shqiptarët e Maqedonisë janë të vetmit që tani të gatshëm për këtë turizëm të llojit të veçantë: mjafton që Ali Ahmeti t’i qëndrojë besnik Gruevskit, e që të huaj të vijnë e të binden se qëndrueshmëria e sunduesve nuk varet vetëm nga forca e tyre, por mbi të gjitha nga besnikëria e vasalëve.

Kim MEHMETI.

[ILMGAP]

DEGËZIMI I INATIT SHQIPTARË

Pas katër muajsh bojkotimi të parlamentit të Maqedonisë, pas arritjes së marrëveshjes Ahmeti - Gruveski, deputetët e Bashkim Demokratik për Integrim, këto ditë u kthyen në bankat e kuvendit. Gjatë këtyre katër muajve, Ali Ahmeti duheshte të bindë opinion vendorë dhe atë ndërkombëtarë se dalja e partisë së tij nga parlamenti, nuk është punë inatesh, por çështje thelbësore e demokratizimit të këtij shteti.

Shkruan: Kim Mehmeti

Pas katër muajsh bojkotimi të parlamentit të Maqedonisë, pas arritjes së marrëveshjes Ahmeti - Gruveski, deputetët e Bashkim Demokratik për Integrim, këto ditë u kthyen në bankat e kuvendit. Gjatë këtyre katër muajve, Ali Ahmeti duheshte të bindë opinion vendorë dhe atë ndërkombëtarë se dalja e partisë së tij nga parlamenti, nuk është punë inatesh, por çështje thelbësore e demokratizimit të këtij shteti. Pra, t’ua bëjë të ditur të gjithëve se kush janë ata që e pengojnë realizimin e Marrëveshjes së Ohrit dhe duan Maqedoninë ta kthejnë aty ku ishte para konfliktit të 2001. Në ndërkohë, ai arriti diçka edhe më shumë se aq: shqiptarëve të këtushëm t’ua shpalos të vërtetën që ata do e dinin prej moti sikur të ishin më të vëmendshëm - se disa nga partitë e këtushme shqiptare nuk arritën të shkojnë më larg se sa të bëhen “shërbëtore” të dëgjueshme të partive më të mëdha të etnitetit maqedonas. Dhe si të tilla - pa vetëdije apo qëllimisht - u dhanë ndihmesë qarqeve politike të etnitetit maqedonas, qarqeve që i irriton Marrëveshja e Ohrit, që bëjnë gjumë në shtratin demokratikë, e ëndërrojnë majorizimin e mëtutjeshëm etnik mbi shqiptarët.

Andaj edhe vlen që marrëveshja e arritur mes Gruevskit (kryeministrit të Maqedonisë) dhe Ali Ahmetit (parti opozitare edhe pse morri shumicën e votave shqiptarë), të vlerësohet nga këndi se pse ajo e irritoi PDSH-në e Arbër Xhaferit, thuajse po aq sa edhe qarqet maqedonase që bëjnë çmos të pengojnë avancimin e pozitës së shqiptarëve në Maqedonisë. Apo, si është e mundur që kryesuesit e këtushëm të partive shqiptare më lehtë ta kenë komunikimin me rivalët e vetë partiak të etnitetit maqedonas, se sa atë në mes veti. Gjë që e dobëson potencialin politik të shqiptarëve të këtushëm dhe i vë në pozitën e të nënshtruarit ndaj partive më të mëdha maqedonase.

Por, të nisemi nga fillimi. Deputetët e BDI-së e braktisën parlamentin shkaku i majorizimit etnik, për arsye se nuk u përfill vullneti politik i shqiptarëve të këtushëm. Dolën nga parlamenti sepse dukshëm shtrembëroheshin parimet e dala nga Marrëveshja e Ohrit. Kjo nuk ishte hera e parë që parlamentarët e ndonjë parti shqiptare të braktisin parlamentin republikan: këtë mënyrë të veprimit partiak, PDSH-ja e Arbër Xhaferit e kishte “promovuar” qëmoti përderisa ishte në opozitë. Por, kjo ishte hera e parë që deputet shqiptarë të mos kthehen ashtu siç vepronin dikur ata të Arbër Xhaferit: të dalin e të kthehen në parlament, pa mos e kuptuar njeri as pse dolën, as pse u kthyen. E që krijoi bindjen te qarqeve politike maqedonase se deputet shqiptarë vet hidhërohen e vetë pajtohen, se duhet të kesh durim të presësh që t’u kalojë nervozizmi. Gjë që u dëshmua bindje e gabuar kur bëhet fjalë për Ali Ahmetin, i cili u kthye në parlament pasi arriti Gruevskin ta mposhtë edhe diplomatikisht. Pra, ashtu siç premtoi dikur kur u shkel mbi vullnetin politik të shqiptarëve të Maqedonisë, e kur ai tha: “ e munda në luftë, do e mposhtë edhe politikisht”..

Nervozin që treguan kryesuesit e PDSH-së pas arritjes së marrëveshjes Ahmeti -Gruveski (e shprehur me kërcënimet se do e braktisin koalicionin qeveritarë), më qartë se çdo gjë shpjegon rolin e PDSH-së në këtë qeveri. Apo, atë se partia e Arbër Xhaferit ka për detyrë t’i “zbutë” kërkesat e shqiptarëve të këtushëm dhe mbase edhe të mbulojë deformimet që i bëhen Marrëveshje së Ohrit nga ana e qeverisë aktuale të Gruevskit. Ky përfundim logjik mund të mbështetet si në sjelljen e tanishme të PDSH-së, poashtu edhe në të kaluarën opozitare të kësaj partie, kur së bashku me VMRO-DPMNE- në, nuk përkrahu asnjë ligj që dilte si obligim nga Marrëveshja e Ohrit. Gjatë qeverisjes së koalicionit qeveritarë LSDM-BDI, PDSH-ja rregullisht e braktiste parlamentin kur duhej votuar ndonjë ligj që kishte të bëjë me avancimin e të drejtave të shqiptarëve. Këtë e bëri edhe kur miratohej ligji për ndarjen territoriale, si edhe ai që mundësoi legalizimin e Universitetit Shtetëror të Tetovës. Dhje nëse këtë veprim PDSH-ja atëherë mund ta mbulonte me kinse mospajtimin me ligjet që nuk kënaqnin kërkesat e shqiptarëve, shtrohet pyetja pse sot, kur kjo parti është në qeveri, kundërshton marrëveshja e arritur mes Gruevskit dhe Ali Ahmetit. Çka nga kjo marrëveshje është në dëm të shqiptarëve të këtushëm?

Pyetjet nuk kanë fund, njësoj si edhe shpjegimet se pse partitë e shqiptarëve të Maqedonisë mbetën të largëta mes veti po aq sa është e largët Maqedonia nga shoqëritë e mirëfillta demokratike. Pyetjet që sot mund t’ia shtrojnë vetes shqiptarët e këtushëm mund të fillojnë që me atë, se pse Arbër Xhaferi aq suksesshëm arrin të merret veshtë me kryesuesit e VMRO-DPMNE-së, e aq të pamundur e ka dialogun me Ali Ahmetin. Dhe të përfundojnë me dilemën, se vallë disa politikan të këtushëm shqiptarë nuk e shohin se qarqet politike maqedonase kurrë nuk do arrinin të shpërfillnin kërkesat shqiptare, sikur Xhaferi dhe Ahmeti të arrinin marrëveshje për veprim të koordinuar politikë lidhur me çështjet thelbësore, siç janë respektimi i vullnetit politik shqiptarë, zyrtarizmi i gjuhës shqipe etj. Më në fund, shqiptarët duhet ta shtrojnë edhe pyetjen më të rëndësishme, nëse duan të tregojnë pjekuri politike: pse liderët e partive të tyre janë aq mospërfillës ndaj opinionit shqiptarë, e aq të kujdesshëm ndaj atij maqedonas.

Pasi t’i shtrojnë të gjitha pyetjet, shqiptarët e këtushëm mbase do shohin se disa nga partitë e tyre, nuk kanë potencial të duhur që t’u kundërvihen lojërave politike që ua kurdisin rivalët e tyre të etnitetit maqedonas. Se ndjehen inferiore, se janë të papërgjegjshme ndaj popullit që përfaqësojnë edhe shkaku se shqiptarët e këtushëm mbetën “pronë” e partive, se ai mendim i pakët i lirë, u ngulfat nga rrugaçëria partiake. Se “muskujt” partiak nuk lejojnë askënd nga jashtë të dëmtojë rendin e “kompanive” aksionare që gabimisht quhen parti politike.

Ku ta dish, ndoshta shqiptarëve të Maqedonisë nuk u mbetet asgjë tjetër, pos të shpresojnë se një ditë, diplomatët e huaj, do i detyrojnë Ali Ahmetin dhe Arbër Xhaferin të ulen në tavolinën e bisedimeve, e të nënshkruajnë “Marrëveshjen e Tetovës”. Ku njëherë e përgjithmonë do qartësohet se vallë janë të angazhuara për atë që deklarohen, apo edhe më tej do mbeten vetëm agjenci për punësimin e anëtarëve të tyre partiak. Por, shpresën se mund të arrihet marrëveshja Ahmeti - Xhaferi, momentalisht nuk e ushqen thuajse asgjë. Shqiptarëve të këtushëm tani për tani u mbetet vetëm ngushëllimi se Ali Ahmetit më në fund i varrosi kohët kur deputet shqiptarë dilnin nga parlamenti vetëm që kryesuesit e PDSH-së të siguronin hapësirë nëpër faqet e para të gazetave të këtushme. E ktheheshin pastaj në parlament që të dëshmojnë “konstruktivitetin” e tyre. Shqiptarët e këtushëm duhet t’i ngushëlloj edhe e vërteta se BDI-ja ia doli ta ngushtojë hapësirën e veprimit politik të “prostitutave” partiake, të cilat sot për sot i mbanë gjallë Partia për Prosperitet Demokratik. Të atyre që mbijetojnë si “rrota rezervë” për karrocat partiake të BDI-së apo PDSH-së, duke bërë e duke prish koalicione parazgjedhore me këto dy parti, varësisht nga ajo se cila u mundëson të bëhen pjesë e lokomotivës qeveritare. Lidhur me PPD-në, duhet thënë se është mëkat për partinë e parë dhe dikur më të fortë shqiptare, që ajo arriti këtu ku është sot: pronë private e kryesuesit të saj – Abdulhadi Vejselit. Dhe si e tillë, duke prish koalicionin parazgjedhorë me BDI-në, të bëhet pjesë e koalicionit qeveritarë. Thuajse vetëm që VMRO-DPMNE-së dhe PDSH-së t’ua mundësoj ta zbukurojnë ikebanën e koalicionit qeveritarë me kinse dy parti shqiptare. Nga të cilat PDSH-ja vepron si të ishte degë partiake e VMRO-DPMNE-së, e tjetra si “kompani” tregtare e kryetarit të PPD-së. Me çka edhe harta e organizimit partiak të shqiptarëve të Maqedonisë i ngjanë një vizatimi të pakuptimtë që tregon degëzimin e inateve partiak shqiptarë. E ky inat është si dritë vezulluese që të lë t’i mbash sytë hapur, por ta terron shikimin.