Konspiracioni Bankar,Valutor dhe Kriza!!

[fisniku-student]

Ne kete teme, e cila si baze apo referenc kryesore ka videon me posht, do te shpjegohen disa qeshtje qe karakterizohen si Konspiracion me karakter ekonomik, ku mund ta kuptoni se si kontrollohen Bankat dhe sistemi valutor, dhe sipas cilav direktiva te qarqeve iluminate funksionojn keto gjera.

Dhe cfar lidhje dyshohet te kete vrasja e ish presidentit amerikan Kenedi, me qeshtjen e banknotave dhe cili eshte roli ne kete rast i Rockfeller?

Per me teper shikoni videon>>>

[fisniku-student]

Sekretet e bankave

Prej shumë e shumë vitesh ekziston një institucion që quhet bankë, e cila me anë të trilleve ekonomike dhe me premtimet për pasurim, të bën të mendosh se paratë e tua janë më të sigurta në duart e tyre




Sekreti I: Për shumë banka klientët më të vlefshëm nuk janë shtresa e pasur, por ata "Joe Lunchbox".

Preuninger thotë se në vitin 1999, Gramm-Leach-Bliley lejuan bankat dhe firmat e sigurimeve të thyenin pengesat që kishte në vend që nga viti 1930. Ligji i ri ishte "në qoftë se ti tërhiqje të gjitha depozitat prej 10.000 $ dhe më shumë, shumica u shënohej institucioneve si Charles Schwab, Fidelity ose Merrill Lynch.

Ata morën klientët më të mirë. Bankat po bëheshin pak a shumë si një lavanderi, ku ti depozitoje paratë për një kohë të shkurtër, sepse ti akoma duhej të paguaje me çek ose me para në dorë.

Në të njëjtën kohë kreditë përfitonin fitime të vogla me që raportet e interesave qëndruan pak a shumë të ulëta, duke detyruar bankat të kërkonin garantues dhe të ardhura pa përfitime. Preuninger thotë se, "Qëllimi ishte që bankat të mund të identifikonin jo vetëm pagesat që do të mund të harxhonin, por edhe të realizonin një punë më të mirë për mbledhjen e taksave".

Klientët me të ardhura mesatare patën potencialin më të lartë për mbledhjen e taksave. Preuninger tha se, "Është një segment klietësh që duhet të quhet 'Joe Lunchbox'". Ata janë duke menaxhuar para nga çeqet e rrogave në çeqet e rrogave.

Bëhet fjalë për një kategori njerëzish që kërkojnë kredi me çdo kusht edhe pse kanë të ardhura të ulëta, që preferojnë më mirë të paguajnë një overdraft duke qarkulluar paratë e rrogës se sa t'ia dorëzojnë shtëpinë apo pronat e tyre bankës.

Sipas një studimi të bërë nga një firmë këshilltare e Bretton Woods Inc., vitin e kaluar overdraftet dhe shpenzimet e fondeve insufiçente arritën në afërsisht 35 bilion $ dhe mbuluan rreth 90% të të ardhurave të klientëve të bankës.

Ndërsa sipas një studimi të Koorporatës së Sigurimit të Depozitave Federale, treçereku i bankave i përfshin klientët automatikisht në programet "mbrojtja e overdrafteve" pa një leje zyrtare dhe më shumë se gjysma e bankave manipulojnë urdhërin në të cilin çeqet duken qartë se rrezikojnë shumë pagesa ovedraftesh.

Preuninger tha se, "Ata janë duke u munduar të arrijnë fitimet më të mëdha që munden, ja pse ata përshpejtojnë në një mënyrë të këndshme transparencën ligjore duke e tejkaluar ose minimizuar sa më shumë të munden.

Dikush që tërheq para pa pasur të tilla në llogarinë e tij, disa herë në vit duhet të zgjedhë një bankë me një program që ia lehtëson punën e zëvendësimit të parave.

Sekreti II: Bankat shpresojnë që klientët e overdrafteve të mos i kuptojnë alternativat.

Bankat mendojnë se mbrojtja e overdrafteve për shërbimet ndaj klientit është një lehtësim, i cili mundëson një alternativë për huadhënësit e rrogave. Ndërkohë që akoma disa nga këta klientë mund t'ia dalin mbanë më mirë me hiletë e kredive. Bretton Woods studioi se 80% e pagesave të overdrafteve janë përftuar nga 20 milion familjarë, të cilët kanë paguar mesatarisht 1.374 $ në pagesat e overdrafteve.

Këta klientë duhet të konsiderojnë heqjen e pengesave në llogaritë bankare në favor të një karte bankare paradhënieje, e cila kushton 70-80 $ në vit (10$ të paradhënies me një taksë prej 5$ në muaj).

Përdoruesit depozitojnë direkt çeqet e rrogave në karta (paratë janë të siguruara nga FDIC) dhe mund të kryejnë transaksione për shit-blerje dhe mund të paguajnë faturat direkt nëpërmjet internetit. Nuk ka taksa overdrafti; blerja anullohet në qoftë se karta është bosh. Kjo është një metodoë shumë e mirë që të shpëton nga interesat në dukje lehtësuese.

Sekreti III: Paketat e ideuara për ta bërë më të lehtë të ndërrosh bankë herë pas herë dhe të transferosh llogarinë tënde. Preuninger thotë se, "Kam bërë goxha punë në tërheqjen dhe mbajtjen e klientëve".

Pengesa më e madhe për llogaritë e reja janë letrat me vlerë afatshkurtër. Këtu ka më shumë tolerancë; një bankë mund të ketë shumë klientë afatgjatë - por kjo nuk do të thotë se ata janë të kënaqur nga shërbimi.

Shumica e bankave kanë dikë që asiston klientët në shërbimin e letrave me vlerë afatshkurtër. Por çdokush mund ta bëjë edhe vetë këtë gjë. Mafton vetëm të fusë të dhënat e faturave personale në faqen e faturëpagesave të bankës, në vend që të hysh në çdo website të faturave.

Në qoftë se marëdhëniet tuaja bankare shkojnë keq, llogaria është më transportuese. Nuk keni pse të futeni në një dyzinë me site pagesash të ndryshme dhe të ndërroni bankë sa herë që doni të bëni pagesa të ndryshme.

Sekreti IV: Problemi i marëdhënieve afatgjata

Preuninger thotë se, "Mëso çfarë të duhet në fushën e bankës dhe qëndro sa të mundesh sepse qëndrimi është i rëndësishëm. "Në qoftë se ti je klient i bankës prej 3-5 vjetësh, ata të trajtojnë shumë më ndryshe seç trajtojnë një klient që ka vetëm gjashtë muaj. Në qoftë se ju i depozitoni direkt rrogat tuaja dhe keni një marrëdhënie të sigurtë, ata mendojnë ndryshe se ç'mund të mendojnë për një klient që depoziton 100$. Qëndrimi dhe marrëdhënia janë të rëndësishme".

Kështu që në qoftë se ju do të hasnit në komisione të larta, ju mund t'i telefononi shërbimit të klientit dhe t'i luteni t'i anullojnë këto komisione. Kujtojini marrëdhënien tuaj afatgjatë me bankën dhe kërkoni një supervizor në qoftë se kërkesa juaj e parë dështon.

Shumica e klientëve nuk janë përfitues edhe pse kanë qenë me të njëjtën bankë për disa vjet për shkak të vlerës së lartë të akuizimit të klientit - kompensimi i shitjeve të drejtorëve të filialeve, infrastruktura IT, dokumentacioni dhe rregullimi i llogarive. Preuninger thotë se, "Kohë më parë ata ua hidhnin duke iu thënë se për të hapur llogarinë duhen minimalisht 100 $".

Sekreti V: Bankat duan që ju të kënaqeni me "avantazhet" që ka pagesa me kartë krediti, këste, çek dhe kesh - sepse do të bëjë që ju të humbni gjurmët e parave tuaja.

Preuninger thotë se, "njëra nga gjërat më të rrezikshme që ndodh me klientët është se ata nuk i tregojnë kujdes mënyrës së pagesës. Në qoftë se paguani në shtatë mënyra të ndryshme, ju sapo e keni komplikuar më shumë jetën tuaj. Konsumatorët nuk duhet t'i thonë bankave se, "ju jeni përgjegjës të më tregoni mua se çfarë të bëj me paratë e mia".

Por shumica e bankave vihen shumë në lëvizje në atë drejtim. Banka PNC për shembull hodhi në treg një llogari të quajtur Portofoli Virtual (Virtul Wallet), e cila paraqet informacionin e llogarisë në mënyrë kalendarike, e fokusur tek e sotmja deri në ditën e rrogës së ardhshme të mbajtësit të llogarisë.

Një "ditë e rrezikshme" shfaqet në kalendar me të kuqe në qoftë se llogaria është në rrezik të një overdrafti. Përdoruesi ose mund të shtyjë pagesat e faturave për një muaj ose mund të tërheqë menjëherë para nga pjesa e ruajtur e llogarisë pa asnjë taksë (llogaria e bën atë atutomatikisht në qoftë se klienti nuk e bën këtë gjë).

Pasqyrimet janë të vlefshme vetëm online dhe banka ka një komision 50 cent për çdo çek të shkruar më shumë se tre herë në një muaj.

Zgjidhja më e mirë? Ta thjeshtësojmë. "Hap një llogari bankare falas pa taksa dhe një kërkesë balancimi minimalisht të ulët, paguaj më të shumtën e faturave online dhe pastaj paguaj vetëm kesh. Do të mendoheni dy herë para se të blini diçka dhe do të eliminoni komisionet e bankave", përfundon Preuninger.

Përgatiti
Klarita Bajaraktari

[fisniku-student]

Sekreti bankar po lëkundet



Evazioni fiskal po vështirësohet

Mashtruesit financiarë nuk do të mund të fshihen më pas sekreteve bankare në Zvicër apo Austri. Qeveritë në Bernë dhe Vjenë kanë vendosur të premten që do t'i zbusin rregullat e sekreteve të xhirollogarive.


Shumë vende kanë pranuar të bashkëpunojë në përndjekjen e atyre që duan t'u ikin pagesës së tatimeve

Po zvogëlohet gjithnjë e më shumë mundësia e bërjes bisht të pagesave të tatimeve. Pas Austrisë, Lihtenshtajnit dhe Andorës, edhe Luksemburgu, Zvicra dhe Belgjika kanë pranuar që të bashkëpunojë në përndjekjen e atyre që duan t'u ikin pagesës së tatimeve. Madje as Singapuri dhe Hong Kongu nuk do të jenë më oaze tatimesh. Që të mos ketë keqkuptime: vendimet janë marrë jo për shkak të vlerave morale, por për shkak të interesit ekonomik. Kështjellat e deritanishme për ata që nuk paguajnë tatimet me rregull, nuk duan që në takimin e 2 prillit në Londër, të futen prej G-20-tës në listën e zezë. Ai që futet në këtë listë, nuk do të ketë vetëm pasoja morale, por edhe ekonomike. Për bankat e mëdha në Zvicër futja në listën e zezë do të thoshte përjashtim nga afarizmi ndërkombëtar, që për Zvicrën dhe Luksemburgun mund të ketë pasoja katastrofale.

OECD: 5,5 bilionë euro në oazet e taksave

Zvicra prej vitesh ka një sistem të rreptë sekretesh në banka, me të cilin ka thithur para nga të gjitha anët e botës. Bankat e Lihtenshtajnit kanë ndihmuar krijimin e fondacioneve, të cilat kane vetëm një qëllim: shmangien e pagimit të tatimeve në kapital. Kjo është përdorur jo vetëm nga të pasurit, por edhe ata me fitime mesatare. Organizata për Bashkëpunim Ekonomik dhe Zhvillim, (OECD), vlerëson se në të ashtuqujtuarat oaze tatimesh gjenden rreth 5,5 bilionë euro. Në Lihtenshtajn ka më shumë fondacione, që mundësojnë lehtësime tatimesh, se sa banorë.

Klientë të oazeve të tatimeve janë jo vetëm të pasurit, por edhe nga shtresa e mesme

Në Luksemburgun e vogël ekziston një lagje e tërë me banka nga mbarë bota, të cilat atje zhvillojnë punë sekrete. Zvicra ka banka me rëndësi mbarëbotërore vetëm për faktin se ato konsiderohen si vende për strehimin e parave të dyshimta. Klientë të tyre janë milionerët amerikanë dhe drejtuesit e industrisë gjermane, despotët nga bota e tretë apo shitblerësit e armëve. Mirëpo klientë janë edhe shumë zanatçinj gjermanë, të cilët me ndihmën e bankave gjermane kanë strehuar para të zeza në Luksemburg. Organet e hetuesisë prej kohësh po përgatisin përfundimin e këtyre dukurive.

Lihtenshtajni në veçanti ra në sy, sepse një nëpunës i kishte shitur Shërbimit Informativ gjerman të dhënat e 4000 personave që nuk kanë paguar tatime. "Viktima" më e njohur ishte ish-shefi i Postës Gjermane, Klaus Zumwinkel, njëri prej menaxherëve më të njohur në Gjermani. SHBA-ja ka kërcënuar me marrjen e licencës për bankën e madhe zvicrane UBS, nëse nuk i jep të dhënat për 300 afaristë të mëdhenj. Tani bëhet fjalë edhe për 50.000 raste relativisht të vogla. Shumë persona që u kanë ikuar tatimeve, tani brenda disa muajve nga frika kanë tërhequr nga banka rreth 260 miliardë dollarë.

Pasurimi i shpejtë zgjon dyshime tek autoritetet e tatimeve

Shtrohet pyetja: çfarë të bëhet me këto para? Pasurimi i shpejtë zgjon dyshime tek autoritetet e tatimeve. Bankat në Zvicër dhe në Lihtenshtajn tani duan të negociojnë me autoritetet tatimore, për të arritur një lloj amnestie për klientët e tyre. Ministrat e financave të shteteve me të zhvilluara nuk duhet ta pranojnë këtë mundësi. Mospagimi i tatimeve nuk ëshë vetëm gabim moral, por akt kriminal.

Akoma ka shpresë për "mëkatarët" e taksave

Për ata, të cilët deri tani nuk kanë paguar tatime situata është serioze, por jo edhe e pashpresë, sepse në shumë vende ekziston mundësia e paraqitjes vullnetare. Do të thotë, ata mund t'i paguajnë tatimet dhe interesin, nëse duan t'u ikin dënimeve. Për ata që nuk e bëjnë këtë, rreziku është shumë i madh. Kur hetuesit vijnë në derë, atëherë bëhet tepër vonë. Ata që kapen kërcënohen nga fuqia e plotë e ligjit, jo vetëm për shkak të drejtësisë, por edhe budallallëkut.

Autor: Karl Zawadsky

Redaktoi: Auron Dodi

[VOLSIV]

>>> Fisnik te falenderoj per kete video. Ishte ajo qe po kerkoja.
> Jemi te zene ne pusi me pake fjale tamam si ajo kucedra qe te ze burimin e ujit ashtu jane keta bankieret e medhenj.

[fisniku-student]

Bankierët Hebrej

Teoria: Hebrenjtë kontrollojnë sistemin financiar botëror dhe shkaktojnë krizën financiare.



Detajet: Teoria që një kabala hije e bankierëve hebrej kontrollon botën, kanë qarkulluar për shekuj dhe janë përdorur për të justifikuar dhunën kundër hebrejve nga të gjithë, nga carët rusë, nazistët e deri tek Al Kaeda. Por kriza financiare globale ka shkaktuar këto teori edhe një herë tjetër, por kësaj here ato janë përhapur nga një burim i ri dhe i pamundur. Versioni fundit i teorisë së bankierëve ebraikë, vjen nga Kina, ku konsulentët IT dhe historianët amatorë Hongbing publikuan në 2007 një libër të titulluar “Lufta Korrente”. Hongbing mbështet faktin se një grup i vogël bankierësh hebrej kanë kontrolluar sistemin bankar privat dhe atë publik që nga kohët e Napolinit dhe pastaj shkruan se ky grup jo vetëm që ka shkaktuar rënien e 97, por është duke i interesuar Kinës, duke inkurajuar Pekinin që të hapë sistemin financiar të vendit dhe të blejë borxhin e Perëndimit me ndërgjegjen se çmimet e obligacioneve do të vazhdojnë të ulen. Libri u bë menjëherë një bestseller, që shtyu shumë kinezë ta shinin si një mënyrë për të bërë më shumë para në tregun financiar. Pas vitit të kaluar e gjithë bota, u përfshi nga kriza financiare dhe ngritja e çmimeve të titujve të thesarit amerikan, megjithatë, libri fitoi një masë legjitimiteti në Kinë dhe me sa duket edhe liderët më të lartë të vendit e kanë lexuar.

E vërteta: Shkaqet e krizës financiare janë një miriadë, nga kriza e pasurive të patundshme e deri tek interesat financiare. Miliona hebrej kanë humbur paratë e tyre së bashku me të tjerët.

[fisniku-student]

Rothshildet dhe ndikimi i tyre ne boten Ekonomike



“Më jepni të drejtë t’i shtypi paratë e një shteti, e pastaj nuk më intereson se kush i harton ligjet e tij”. (Rothshild)


Natanin, djali i tretë i Majerit dhe themeluesi i dinastisë së Rothshildëve, e pyeti djali i tij më i vogël, sa kombe të ndryshme ekzistojnë në botë? „Vetëm dy janë ato për të cilat duhet të mendosh” - iu përgjigj Natani - „familja hebreje e pastaj të tjerët”. Me togfjalëshin „familja hebreje” ai ka pasur për qëllim „gjininë hebreje” e cila është ndryshe nga ajo e njerëzve tjerë.

Themelues i kësaj dinastie të vetme sipas gjinisë është Majer Amshel Rothshildi. Ai u lind në vitin 1743 në Frankfurt të Majnës (Gjermani). Djali i tij më i madh Anselm Majer Rothshildi (1773-1855) mbeti me babën e vet në Frankfurt. Djali i dytë - Solomon Rothshildi (1774-1855) u shpërngul në Vjenë (Austri). Djali i tretë - Natan Majeri (1777-1836) u vendos në Londër. Djali i katërt - Karl Majeri (1788-1855) u vendos në Napoli. Kurse i pesti - Xhejms Majeri (1792-1868) u vendos në Paris.

Filiala e Londrës nën udhëheqjen e Natan Rothshildit ka qenë më e suksesshmja në manevrimet dhe operimet financiare.
Të pestë vëllezërit kanë lozur një rol mjaft të rëndësishëm, jo vetëm në botën financiare, por edhe në atë politike. Po qe se historia duhet të bëjë fjalë për dikë, ajo është Dinastia Rothshild. Sikur të fillojmë prej gjysmës së dytë të shekullit XVIII e deri më sot do të shohim se ata janë zotërinj të financave dhe politikës botërore. Qysh para 200 vjetëve e deri më sot ata i financojnë dhe kontrollojnë të gjitha qeveritë e botës. Shumica e krerëve të kurorëzuar janë miq dhe borxhlinj të tyre. Lionel Rothshildi ka qenë hebreu i parë - anëtar i Parlamentit anglez. Djali i tij Natan Majer Rothshildi në vitin 1885 bëhet hebreu u parë - per i Impersisë britanike. Moris Rothshildi bëhet anëtar i Senatit francez.
Stërgjyshërit e Majer Rothshildit nga getoja në Frankfurt të Majnës e deri më sot e drejtojnë shtëpinë financiare angleze „Natan Majer Rothshildi dhe bijtë e tij”.
Të dhëna të plota historike për jetën private dhe tregtare të kësaj familjeje ndjellakeqe edhe sot e kësaj dite nuk ekzistojnë. Ato të dhëna që i kemi në shfrytëzim fort pak janë të vërteta. Këtë e vërteton fakti se qysh para 230 vjetëve e deri më sot aktivitetet e tyre ruhen plotësisht në fshehtësi dhe askush nuk mund të depërtojë në to.

Themeluesi i dinastisë, Majer Rothshildi, ka qenë i dërguar të mësojë për rabin, por pas një kohe të shkurtër punësohet në një shtëpi bankare hebraike në Hanover si nxënës, ku gjatë i studion lojërat financiare. Mirëpo edhe aty nuk qëndron shumë kohë. Kthehet në geto në Frankfurt, ku dy vëllezërit e tij kanë shitur tesha dhe gjëra tjera të vjetra. Ai tek ata, në njërin prej duqaneve, e fillon biznesin e tij me monedha të vjetra. Shumë personalitete të larta në Gjermani si dhe në mbarë Evropën kanë mbledhur monedha të vjetra. Majeri e përpunoi katalogun e vet numizmatik të cilin ua dërgoi disa njerëzve, bile edhe princërve të rrethit.

Rezultati i kësaj qe i volitshëm dhe tregtia me monedha të vjetra shpejt lulëzoi. Bile një ditë princi Vilhelm e vizitoi vetë. Majeri me servilitetin dhe me maniret e tij i la përshtypje jashtëzakonisht të mira princit i cili u bë mushteri i tij i rregullt. Kjo ia rriti shumë autoritetin tregtarit të varfër i cili fillon të lozë rolin e furnizuesit oborrtar. Ai e shtoi emrin „Rothshild”, që e ka prejardhjen prej firmës së vogël të kuqe të shtëpisë. Në shekullin XVI shtëpitë në lagjen hebreje në Frankfurt kanë qenë pa numra. Secila derë është dalluar nga të tjerat me njëfarë shenje ose firmë të vogël me ngjyrë të veçantë. Dera e shtëpisë së Majerit qysh më parë ka pasur një tabelë të vogël të kuqe prej së cilës ai e mori mbiemrin e ardhshëm - Rothshild. Drejtor i mallrave dhe pasurive të princit ka qenë njëri prej bijve të tij të paligjshëm, Buderusi. Ai u miqësua me Rothshildin dhe filloi me ndërmjetësimin e tij të ndërrojë valuta të huaja. Në vitin 1785 i ati i princit ndërron jetë dhe ai i trashëgoi titullaret dhe pasuritë e mëdha të tij. Princi i ri i kushtoi kujdes mjaft të madh ushtrisë së tij, jo vetëm asaj që përkon me ushtrimet ushtarake, por edhe asaj që përkon me shkathtësinë dhe rrobet e saj. Rrobet dhe municioni kanë qenë ajo që e kanë bërë atë më të bukur dhe më elegante në atë kohë. Shumë shtete më tepër kanë dashur të marrin me qira njësi të formuara të gatshme ushtarake, e pasi që ato të Vilhelmit kanë qenë më me renome, secili ka synuar që t’i marrë me qira. Kështu, për shembull, Anglia ka mbajtur qetësi dhe rregull në kolonitë e saj duke i shfrytëzuar „hesët”. Vilhelmi prej Hes-Keseli ka pasur të ardhura të mëdha nga kjo tregti e tij. Për çdo ushtar të vrarë hesian princi ka marrë dëmshpërblime të jashtëzakonshme të cilat kanë hyrë në arkën e tij dhe në këtë mënyrë ai arriti të bëhet sundimtari më i pasur në Evropë.

Majer Rothshildi me mjaft shkathtësi e shfrytëzoi plogështinë numizmatike të princit të pasur dhe filloi gjithë e më shpesh ta vizitojë në pallat dhe t’i ofrojë monedha të vjetra sa më interesante edhe atë me çmim të lirë e të volitshëm. Ky qe një taktizim për t’u ofruar sa më shumë me princin dhe për ta fituar besimin e tij. E pasi që e fitoi besimin e sundimatrit lehtë qe që edhe fisnikët e tjerë të interesohen për të, gjë që edhe vërtet ashtu ndodhi.

Kah fundi i vitit 1806, kur ushtritë e Napoleonit hyjnë në Gjermani, Vilhelmi ia besoi dukumentacionin e vet më të rëndësishëm, arkivat, bizhuterinë dhe rreth tre milionë dollarë Rothshildit plak i cili i vorrosi në disa vende të ndryshme.
Këtë pasuri të madhe që posedonte Vilhelmi IX ishte fituar në një mënyrë jo posaçërisht të ndershme. Këto ishin paratë që Anglia i kishte paguar për shfrytëzimin e ushtarëve të tij (qiraxhinj) për të mbajtur rend në kolonitë e saj dhe për ta shuajtur revolucionin amerikan. Shikuar nga aspekti moral këto para iu kanë takuar ushtarëve të cilët e kanë dhënë me qira jetën e tyre për para. Megjithatë, ato i ka plaçkitur Vilhelmi, e pastaj edhe Majer Rothshildi, i cili autorizohet për t’i mbledhur të gjitha kreditë e tij prej Anglisë e gjetiu.
Këta para të grabitura kanë qenë bazë e pasurisë së madhe të Rothshildëve. Prej atëherë e deri më sot nuk ekziston asnjë dolar i fituar në mënyrë të ndershme nga pasuria shumë miliardëshe e familjes Rothshild. Borxhet e mbretërve dhe shteteve tjera ndaj Vilhelmit IX kanë qenë shumë të mëdha. Bijtë e Majerit shkuan nëpër të gjitha vendet e botës që t’i mbledhin borxhet. Natani, i biri i tretë i Rothshildit plak u vendos në Londër dhe të gjitha avoaret e princit u koncentruan aty. Nga të hyrat e mëdha prej pasurisë gjigante të Vilhelmit Anglia i paguante Rothshildit dividende kolosale mujore të investicioneve të tij. Nga ana tjetër, sipas një kontrate të fshehur ndërmjet Vilhelmit dhe Rothshildit, Rothshildi ka fituar një pjesë nga borxhet e mbledhura.

Napoleoni e ka ditur se sundimtari hesian ka pasuri të mëdha, andaj me këmbëngulësi ka synuar që të vijë deri te ajo pasuri. Regjimente të tëra kanë rrëmuar në oborret e tij, bile edhe në shtëpi dhe duqan të Rothshildit, por nuk gjetën gjë, sepse tashmë e gjithë pasuria ishte dërguar në Londër. Vetëm stolitë e vorrosura u zhdukën në një mënyrë misterioze.

Majer Rothshildi disa herë udhëtoi për në Danimarkë, ku ishte strehuar princi, me qëllim që t’i sqarojë atij se si i mundon pushteti i Napoleonit atë dhe bijtë e tij, sepse dyshon në ta. Vazhdimisht e bindte princin se do t’i marrë të gjitha paratë, deri në paranë e fundit. Në atë kohë Natani, duke pasur në disponim të gjithë atë pasuri të madhe, e shfrytëzoi pozitën kritike luftarake në Evropë dhe mungesën e mallrave. Ai blente mallra të ndryshëm: pambuk, prodhime të pambukut, kafe, duhan etj., të cilat i futte përmes rrugëve të rregullta ose të shfercit në tregjet e uritura në Gjermani, në shtetet e Skandinavisë, bile edhe në Francë. Kështu paratë e Vilhelmit u rritën dhjetëfish më shumë falë Rothshildëve të cilët tashmë kishin mundësi t’ia kthejnë deri në paranë e fundit.

Prej vitit 1810 e deri më sot firma Rothshild nuk merret më me shitblerjen e mallrave, por vetëm me shitblerjen e parave.
Puna e parë serioze në këtë drejtim ishte blerja e 400 tonëve ari prej kompanisë së njohur të Indisë Lindore. Prej kësaj Rothshildi fitoi katër herë më shumë se sa deponoi. Arin e njëjtë Natani ia shiti menjëherë shtetit anglez për t’i dhënë përkrahje fushatës së Velingtonit. Kah fundi i luftës napoleoniane Perandoria Britanike i subvencionoi shumicën e shteteve aleate siç ishin: Rusia, Austria dhe Prusia. Megjithatë, problem më i madh ishte si të bartet ari. Asnjë firmë e madhe nuk ishte në gjendje të rrezikojë në transportimin e sasive kaq të mëdha të arit. Të vetmit qenë Natani dhe vëllezërit e tij që e morën përsipër ta kryejnë këtë, duke operuar prej bazave të tyre të ndryshme me korrespondencë të shifruar, me korrierët më të shpejtë në atë kohë dhe me pëllumba. Sasitë e mëdha të cilat vetë i kanë pasur në disponim iu kanë mundësuar të hapin filiale në Paris, Vjenë, Berlin dhe Napol, kurse secili prej vëllezërve ka dhënë përgjegjësi për filialën e caktuar. Në këtë mënyrë „Majeri dhe bijtë” krijojnë në mes veti shtëpinë e parë kliringe ndërkombëtare.

Pas Napolit në Evropë filloi zhvillimi i ndërtimit të kulturës dhe artit, gjë që kërkonte mjete të mëdha materiale, pastaj edhe shumë huaja. Shumica e qeverive evropiane drejtoheshin për të marrë huaja te bankierët e vogël duke i ikur kolosit financiar Rothshildit. Shkak kryesor i kësaj ishte materializmi i tyre i varzhdë dhe jodelikatshmëria e tyre. Në atë kohë sallonet e mëdha në Francë, Gjermani dhe Austri lulëzonin dhe temat e përditshme për biseda ishin poezia, arti dhe kulura. Vëllezërit Rothshild ishin të huaj në këtë drejtim. Ata të zënë shumë me punë materiale dhe financiare, nuk kanë pasur kohë të shkollohen për kavalerinë e salloneve, e cila në atë kohë ndodhej në shesh të jetës botërore. Ata bile edhe nuk dinin të vallëzonin, për këtë shkak nuk i pranonin në shoqërinë e lartë. Shumë mirë e kuptuan çka ju mungon dhe se më ishte shumë vonë që ajo të fitohej.

Mirëpo, Rothshildët vendosën që ta shfrytëzonin superioritetin e tyre financiar për t’i fituar fituesit.
Në vitin 1818 detyrimet shtetërore franceze nga huaja e njohur e vitit 1817 filluan shumë shpejt të bien pas hypjeve kontinuitive njëvjeçare, gjë që i terhoqi edhe letrat tjera me vlerë. Një gjë e këtillë nuk ndodhi vetëm në Paris, por edhe në tërë Evropën ku bursat dështuan. Vëllezërit pronarë të shumë detyrimeve nga mbarë bota në heshtje i blenë shumicën e detyrimeve konkurente dhe në një moment i shitën përnjëherë në tërë Evropën, gjë që shkaktoi shkatërrimin financiar. Tash mbarë bota e kuptoi se nuk duhet larguar nga Rothshildi, kështu që të gjithë politikanët në Evropë filluan të bëjnë gara se kush do të marrë më shumë huaja prej tyre. Sallonet dhe shoqëria e lartë nuk e hetonin më jodelikatshmërinë e tyre. Ky hap ndoshta edhe ishte fillimi i triumfit të tyre politik.
Pronari i këtyre pasurive të panumërta, hebreu plak nga Getoja e Frankfurtit, krijoi disa principe themelore për qeverisje dhe mbrojtje. Testamenti i tij është i përpiktë dhe nuk duron kurrfarë ndryshimi ose lëshimi. Të pesë djemtë e tij, si dhe e tërë gjeneza e tij, ishin të detyruar që ta respektojnë. Sankcionet kanë qenë mjaft të ashpra dhe përfundimtare.

Më i vjetri të bëhet kreu i familjes dhe të qeverisë me tërë pasurinë: ky ishte princip i parisë, i cili nuk përjashtonte edhe ngritjen e më të aftit, por vetëm me anë të zgjedhjes prej të gjithë anëtarëve të familjes.
Martesat të bëhen në familje, ndërmjet kushërinjve. Qëllimi i tyre ka qenë që të ruhen të gjitha pasurite e asgjë të mos del prej familjes. Këtë rregull nuk e kanë respektuar në përpikshmëri, sepse paraqitet një faktor tjetër. Në ndërkohë shumë hebrenj u bënë të pasur dhe martesat e këtilla kontribuan jo vetëm që të mos humbet pasuria, por përkundrazi të rritet.

Si pasojë bilologjike e këtyre martesave të një gjaku, shtimi ka qenë i vogël, shumica e fëmijëve kanë lindur femra, në mesin e të cilëve ka pasur edhe prej atyre mentalisht të pazhvilluar.
Ruajtja e pasurive të bëhet bashkë dhe në mënyrë të pandashme, ashtu siç është bërë deri më sot.
Testamenti i Majer Rothshildit plak assesi të mos tregohet haptazi dhe të mos i bie në dorë asnjë historianit.
Të gjithë trashëgimtarët dhe gjeneratat e familjes të jenë përherë lojalë ndaj besimit të vjetër hebraik.

Të mos bëhet kurrfarë inventure e haptë dhe të mos udhëhiqen libra trashëgimie e të ngjashme ndërmjet anëtarëve të familjes. Të gjithë ata që nuk e respektojnë këtë e humbin të drejtën e trashëgimisë.
Tërë pasuria, e cila në asnjë rast dhe me kurrfarë preteksti nuk duhet të ndahet, të qeveriset gjithmonë vetëm prej meshkujve, ndërmjet anëtarëve të familjes, dhe ata të jenë ortakë. Gratë anëtare të familjes si dhe bashkëshortët e tyre nuk kanë të drejtë të marrin pjesë në qeverisjen e firmës. اdonjëri prej trashëgimtarve që proteston ose i kundërshton rregullat në fjalë automatikisht e humb të drejtën e trashëgimisë.

Nga e gjithë kjo shihet se Majer Anselmi plak, i cili ka qenë shumë religjioz, ka pasur për qëllim të themelojë pushtetin e një dinastie hebreje përmes trashëgimtarëve të tij meshkuj. Testamenti i tij edhe sot e kësaj dite jo vetëm që është valid për dinastinë e tij, por edhe për të gjithe hebrenjtë e botës. Paramendohet se testamentin e ka bërë me ndihmën e dy hazidimve - Jakov Zhozefit dhe Jakov Isakut. Ai ka besuar me entuziazëm religjioz se hebrenjtë janë „popull i zgjedhur” dhe se Zoti u ka premtuar „ata të qeverisin me botën”. Nuk kam takuar asnjë hebre i cili nuk beson në këtë. Kjo nuk shihet vetëm nga protokolet e cionistëve të urtë, por edhe nga e gjithë ajo çka ndodh sot në botë. Majeri ka qenë hazidim, do të thotë simpatizues dhe ithtar i hazidizmit - lëvizje më e devotshme e judaizmit e cila e ka prejardhjen prej Polonisë Juglindore në shek. XVIII. Kjo lëvizje Izraelin e prezenton si një faktor kosmik, si pikë fokuse në krijimin e botës. Hazidizmi zhvillohet dhe përkryhet prej Jakov Zhozefit dhe Jakov Isakut të cilët kanë qenë bashkëkohanikë të Rothshildit të parë. Klubet e formuara jakobine në Francë, Angli, Itali dhe në vendet e tjera e marrin emrin prej këtyre dy personave religjiozë judaitë.

Teodor Herceli, shok i afërt i zotëri Rothshild dhe themelues i cionizmit modern, rreth vitit 1897 themeloi dy organizata mjaft të rëndësishme të cilat edhe sot e kësaj dite lozin rolin kryesor në botë. E para ka qenë fshehtësi ekskluzive - ka përfshirë 300 vetë, personalitetet e së cilës janë ruajtur plotësisht në fshehtësi dhe ajo ka prezentuar pushtetin suprem të rasës hebreje. E dyta e ka qenë organizatë popullore - religjioze e cila ka përfshirë 450 vetë, përfaqësues të kishës hebreje dhe rabinë.

Dinastia Rothshild ka filluar me pesë djemtë e Majer Amshelit.
Natan Rothshildi ka qenë më neqez dhe më i paskrupullt prej vëllezërve të tij. Për të faktor i vetëm që i ka prijë ka qenë logjika dinastike. Ka pasur mendje të rrallë eksploatuese dhe qëndrueshmëri për të korrur sukses. Për të Dizraeli ka pasë thënë: „Ai ka qenë edhe mësues i bursave botërore e pastaj sundues dhe mësues i çdo gjëje tjetër”. Ai ka arritur suksese kryesisht falë fshehtësisë dhe këmbëngultësisë me të cilat ka punuar. Ky ka qenë edhe parimi më i rëndësishëm i qeverisjes dhe suksesit të të gjithë Rothshildëve deri më sot.
Njëherë një njeri i cili ia polironte këpucët e pyeti pse bakshishi yt është më i vogël se ai i djalit tënd? Ai iu përgjegj: „Babai i djalit është milioner. Babai im nuk është”. Në një rast tjetër, kur një tregtar i ofroi një fotografi të bukur, Natani i tha: „Ma jep një fotografi prej tridhjetë funtash sterlingë. Nuk më intereson se cilën. Mirupafshim”.

Ndonjëherë tregohej edhe arrogant, gjë që është karakteristikë e të fuqishmëve dhe pushtetarëve. Kështu për shembull, në një ballo të baronit të Velingtonit, një baron tjetër i quajtur Monomoranas flitte me entuziazëm për të parët e tij. „Do të thotë, ju jeni baroni i parë i krishter”, iu drejtua Natani me zë të lartë, „unë pra jam baroni i parë hebre, gjë që është më me interes, por nuk paradoj me të”.
Pas vdekjes së Natanit, sipas vendimit të katër vëllezërve tjerë skeptri familjar iu dha baronit Xhejms (më të riut prej pesë vëllezërve) me seli në Paris. Për dallim nga vëllai më i vjetër Natani,
lavdia e Xhejmsit u bartë në sallonet më të njohura franceze. Përherë i veshur me pedanteri, djaloshi flokëkuq shumë shpejt dhe në mënyrë të pahetueshme hyri në shoqërinë e më fisnikëve në Paris. Në moshën 29 vjeçare bëhet konzul gjeneral i Perandorisë Austriake në Paris. E bleu pallatin më të bukur parisien, „Palatin Fushe”, u martua me kushëriren e tij Beti, vajzën e vëllait të tij Sollomonit nga Vjena, për të cilën Hajnri Hajne e ka shkruar poemën „Engjëlli”. Për një kohë shumë të shkurtët shokë më të afërt të tij bëhen Rosini, Hajne, Onore de Balzak, Zhirzh Sandi, Dilakroa. Ka marrë pjesë në kuvende dhe kurorëzime të të gjithë mbretërve francezë pas Napoleonit.
Piktori i njohur Delakroa i propozoi që ta pikturojë si lypës dhe Xhejmsi pranoi. Të nesërmen shkoi dhe i veshur si lypës trokiti në derën e studjos së Delakroas. Derën e hapi një nxënës i tij dhe kur e pa lypësin e mjerë, ia futi një frang në dorë dhe ia mbylli derën. Ditën tjetër një shërbetor i veshur në livra ia dorëzoi nxënësit letrën që vijon: „I dashur zotri, në kovertë do ta gjeni frangun që ma dhatë në derë të studjos së z. Delakroa, me kamatë prej dhjetë mijë frangësh. اekun mund ta argjendoni në bankën time kur të doni Xhejms de Rothshild”.
Hajne shpesh herë e ka vizituar Xhejms Rothshildin në kabinetin e tij dhe me interesim i ka vështruar vizitorët dhe servilitetin e tyre për të cilin ky satirik dhe poet i madh konkludon: „Këtu shohim se sa i vogël është njeriu dhe sa i madh është Zoti”. Xhejms Rothshildi i ka financuar burbonët gjatë luftës qytetare spanjole në vitin 1820, për çka fiton dekoratë të lartë „Dekoratë nderi të legjionit”. Në vitin 1830 mbreti Sharl X bie e në pushtet vjen Luj Filipi. Papandehur ai u tregua si mik shumë i afërt i Rothshildit, i cili menjëherë u bë këshilltar financiar i mbretit të ri dhe vëllezërit e fituan monopolin ndaj kredive shtetërore.

>>>

[fisniku-student]

>>>
Në vitin 1848, më 24 shkurt, mbreti e lëshoi Parisin dhe iku. Turma filloi t’i rrënojë oborret mbretërore dhe t’i djegë vilat e të pasurve. Xhejmsi i dha 250 mijë frangë ministrit të punëve të brendshme të revolucionit „për qëllime patriotike”. Menjëherë ditën e dytë pas ikjes së shokut të tij, mbretit, Xhejmsi i shkruajti një letër Qeverisë së përkohshme e cila në të njejtën kohë e botoi në shtypin e atëhershëm. Po ai, Xhejms Rothshildi, propozoi që të jepen 50 mijë frangë për të lënduarit në luftërat e rrugëve. Ai si ndonjë magjistar u tërhoq nga pozita e papërshtatshe në të cilën ndodhej dhe vetëm pas disa javëve sërish u kthye në vendin më të lartë. Bile edhe republikanët më fanatikë erdhën në përfundim se ai ishte njëri ndër më të nevojshmit për Republikën. Pasuritë e tij në atë kohë i tejkalonin 600 milionë frangë.



Solomon Rothshildi (1774-1855) në atë kohë i takonte Austrisë antisemite, ku hebrenjve nuk iu lejohej të kenë pasurinë e tyre, të ndajnë drejtësi, të bëhen gjykatës, mësues, të merren me politikë ose të marrin pjesë në qeveri. Ai edhe përkundër këtyre kufizimeve, kohë pas kohe, njësoj si vëllai i tij, arriti me anë të trikave dhe manevrimeve të ndryshme financiare që të bëjë shokë siç ishte diktatori Meternih, bile edhe vetë perandori. Për dallim nga vëllezërit e tjerë ai arriti pozitë të lartë në Austri falë diplomacisë së tij. Kushtet në të cilat filloi ishin shumë më të rënda se ato të vëllezërve të tij. Në fillim e mori me qira një dhomë në hotel sepse, siç thamë më lartë, nuk kishte të drejtë të posedojë mallin e vet. Pastaj mori me qira edhe dhoma tjera, tërë katin, kurse pak më vonë - hotelin. Ai filloi të punojë me firmën e vet. Përderisa autoritarët përmbaheshin, shtetit austriak i dha hua prej 55 milionë guldenë, gjë që kurrë më parë nuk kishte pranuar një shumë të këtillë. Pas një kohe relativisht të shkurtër ai lëshoi detyrime për 35 milionë guldenë. Të gjithë ata që blenë prej tyre fituan shumë, kurse më së shumti - Solomoni. Në vitin 1825 me anë të manevrimeve shumë të përbëra ai e financoi Maria Luizën, bashkëshortja e Napoleonit të internuar dhe vajza e perandorit austriak. Të dy fëmijët e Napoleonit prej Maria Luizës për shkak të ngjarjeve të cilat zhvilloheshin shpejt nuk ishin të regjistruar zyrtarisht si të tij. Gjyshi, perandori austriak, i merr nën përkujdesjen e tij dhe me ndihmën e Solomon Rothshildit atyre ua siguron ardhmërinë.
Pas vdekjes së perandorit në vend të tij vjen djali i tij Ferdinandi, i cili për shkak të gjendjes së tij psikike nuk ishte i aftë ta udhëheqë vendin. Megjithatë, falë dorës së shëndoshë që ia shtroi Meternihu dhe shokut më të afërt të tij Solomon Rothshildit, Austria vazhdoi të lulëzojë. Në shkurt të vitit 1848, në Francë u zhvilluan ngjarje të bujshme dhe Luj Filipin e rrëzuan nga froni,
gjë që shpejt kjo pati ndikim edhe në Austri. Meternihu iku në Frankfurt, nën mbrojtjen e Rothshildit. Pas disa muajsh edhe Solomoni e lëshoi vendin që të mos kthehet më kurrë në të.
Karl Rothshildi (1788-1855). Emri i vërtetë i tij ka qenë Kalman, kurse llagapi familjar - „Mezuzah”. Ai është dalluar pak prej vëllezërve të tij, sepse deri në moshën 35-vjeçe nuk i është dhënë kurrfarë pune e pavarur. Puna e tij kryesore ka qenë që ta organizojë dhe ta udhëheqë shërbimin korier i cili ka pasur rëndësi vendimtare në arritjen e suksesit të dinastisë.
Në vitin 1821 u legalizua mbretëria burbone në Napoli. Kështu që Austria kërkoi prej Rothshildëve që të merren me subvencionet luftarake.
Vëllezërit e dërguan Kalmanin, personalitet të cilin në Evropë askush nuk e njihte. Ai aty e mori emrin Karl. Vëllai i tij nga Austria e avancoi një borxh të Napoleonit, i cili ishte dashur të mbulohej me harxhime pas okupimit austriak. Në vitin 1827 banka e posahapur e Karlit në Napoli u bë institut i cili zyrtarisht e paguante ushtrinë që e përmbante mbretin në pushtet. Karli njësoj sikur vëllezërit e tij filloi të luajë një rol të rëndësishëm politik. Ai e financoi shumicën e markezëve të Italisë. Edhe pse vëllai i tij Sollomoni ishte shok i afërt me kancelarin e moshuar Meternih, Karli qe ai i cili e përgatiti rënien dhe daljen e tij nga Austria, për ta ndërruar me një tjetër, më të ri. Ai i ringjalli pak qeverisjet e papës edhe përkundër urrejtjes personale dhe familjare që kishte ndaj Vatikanit. Të gjithë këtë e bëri me qëllim. Prej Vatikanit ai kërkoi që të premtojë zyrtarisht se do ta korigjojë politikën e tij antihebreje. E pranoi papa Gregori XVI dhe për dallim nga të tjerët ai ia dha dorën që t’ia puthë, në vend të gishtit të këmbës siç kishte qenë e pëlqyeshme.
Amshel Rothshildi (1773-1855), ka qenë djali më i madh i Majerit. Pas vdekjes së babait të tij e trashëgoi bankën e Frankfurtit në të cilën kishte punuar me të. Ka qenë shumë religjioz dhe i ka besuar Talmudit, kështu që pjesën më të madhe të kohës e ka kaluar në sinagogë, duke iu lutur Zotit që t’i falë djalë, por lutja nuk iu pranua dhe nuk i lindi djal. Dallohej krejtësisht prej vëllezërve sipas karakterit. Nuk kishte pallate sikur vëllezërit e tjerë, vishej sipas modës së vjetër, në tesha të zeza hebreje. Harxhoi shumë mjete për qëllime bamirëse. Edhe pse nuk kishte jetë shumë të kënaqshme në Frankfurt, aty mbeti deri në fund të jetës së tij. Ruante marrëdhënie të mira me të birin e princit Vilhelm nga i cili familja e tij e fitoi pasurinë. Përderisa ata vite me radhë ishin borxhlinj të tij, tash djali i tij ishte borxhli i tyre. Ka pasur lidhje të ngushta me shumë mbretër dhe kryetarë të qeverive evropiane. Ka qenë shok shumë i afërt me Oto Fon Bizmarkun - kancelar legjendar i Gjermanisë. Edhe përkundër disponimt antisemitian në Gjermani, ai gjithmonë ka arritur t’i qetësojë turmat. Një herë shtëpinë ia rrethoi një turmë e tërbuar antisemite. Në vend që të fshihej, ai doli në ballkon dhe iu drejtua me këto fjalë: „Miq të dashur, ju kërkoni para prej hebreut të pasur. Gjermanët janë 40 milionë banorë. Unë kam aq florinj. Sa për fillim do t’ia hudhi secilit prej jush nga një flori”. Ata i zgjatën duart, i morën paratë dhe u shpërndanë. Të gjithë e karakterizuan si njeri të çuditshëm dhe të moderuar.
Nëna e pesë vëllezërve, Gudulla Rothshild përjetoi moshën 96-vjeçe në të njëjtën shtëpi me firmë të vogël e të kuqe ku jetoi me bashkëshortin Majer Rothshildin. Në ato kohë të turbullta shumë fqinjë të saj e pyetnin se a nuk ka dëgjuar diçka prej djemve të saj, a thua vallë do të ketë qetësi apo luftë? Ajo përherë përgjigjej: „Bijtë e mi nuk do të lejojojnë të bëhet luftë!” Prej asaj që do të lexoni në faqet që vijojnë vetë do të vijni në përfundim se cili prej këtyre dy nocioneve „paqe” ose „luftë” do të ishte më adekuat që t’u përshkruhet bijve të saj dhe pasardhësve të tyre. Sipas të dhënave që janë nxjerrë prej enciklopedisë hebreje, të gjitha luftërat napoleoniane i kanë financuar Rothshildët, e në të njejtën kohë i kanë siguruar aleatët dhe mjetet. Të njëjtën gjë e kanë bërë edhe në kohën e revolucionit amerikan dhe të luftërave qytetare. Ata kanë qenë këshilltarë kryesorë të Klemansit dhe Vilsonit pas kontratës së Versajit, e cila ka qenë një ndër shkaqet kryesore për Luftën e Dytë Botërore.
Askush nuk ka qenë në gjendje t’i përcaktojë pasuritë e kësaj dinastie. Në vitin 1925 gjenerali rus اerep Spiridoviqi i ka llogaritë në 300 miliardë dollarë, përderisa të ardhurat e Luftës së Parë Botërore veç e veç, sipas tij, kanë qenë 100 miliardë. Kurse të tjerët kanë menduar se ato kanë qenë shumë më shumë. Rothshildët përmes agjentëve të tyre kanë disponuar me 4/5 prej
pasurive të Evropës dhe pothuajse të tërë Amerikës. SHBA-të kanë pasur borxh disa triliona dollarë. Kujt? Kuptohet - atyre, bankave dhe Rezervës federale e cila ka shtypur ambleme të parave.
Qysh në shekullin e kaluar shkrimtari i njohur gjerman Ludvig Berne ka shkruar: „A nuk do të ishte më i madh bekimi i botës sikur të gjithë mbretërit të largohen dhe në fronet e tyre të vendoset familja e Rothshildëve. Paramendoni vetëm çfarë përparësie do të kishin ata. Dinastia e re kurrë nuk do të merrte hua, sepse e din më mirë se çdokush tjetër se sa duhej të paguajë për atë hua. Nuk do të mund të bleheshin më ministrat dhe kryetarët e qeverive, sepse askush nuk do të kishte aq mjete që ta blejë një Rothshild”.
Rreth 100 vjet pas themelimit të firmës „Rothshildi dhe bijtë”, ata bëhen bankierët kryesorë të perandorive dhe kontinenteve, të tërë Evropës, të Rusisë dhe Amerikës. Vetëm filiala e tyre e Londrës në atë kohë ka dhënë hua më se 7 mijë milionë dollarë. Mund të paramendoni se sa kanë fituar prej kamatave.
Një faktor mjaft me rëndësi për suksesin e tyre ka qenë shërbimi i tyre i mirë e i rregullt informativ dhe korier, shumë më efikas nga shërbimet e njëjta të shteteve tjera. Shumë mbretër e kanë dërguar postën e besueshme përmes kurierëve të tyre, sepse nuk kanë pasur besim në nëpunësit e vet shtetëror.
Në atë kohë rreth vitit 1839 interesat e firmës kanë diktuar paqen në Evropë, sepse ende nuk ishin të gjithë të armatosur. Edhe Rothshildët deklaronin haptazi: „Po qe se Austria ndërmerr aksione luftarake kundër Francës, ne, filiala në Angli, do t’i bashkangjitemi Francës dhe anasjelltas, po qe se Franca ndërmerr aksione luftarake kundër Austrisë, ne do t’i bashkangjitemi Austrisë”.
Në vitin 1839 mbreti i Belgjikës, Leopoldi ishte i gatshëm që t’i aneksojë me fuqi provincën e Luksemburgut dhe të Limburgut. Solomoni prej filialës së Rothshildëve në Vjenë deklaroi haptazi: „Në një situatë të tillë Shkëlqesia Juaj nuk ka të marrë para prej nesh”, kurse Belgjika kishte nevojë të marrë hua. Mbreti lëshoi pe para Rothshildit dhe fitoi të drejtën të marrë hua.
Hajne, pesë vëllezërit i quajti revolucionarë të mëdhenj. „Askush para tyre nuk arriti që ta uzurpojë feudalizmin. A nuk janë ato të cilët e mënjanuan mbërthimin në raport me sundimin e tokës. A nuk janë ato të cilët paramenduan detyrime shtetërore të cilat secili ka mund t’i ketë. Të gjitha këto mënyra të huave dhe të qarkullimit të parave prej letre i kanë paramenduar ato. A nuk janë Rothshildët arhidemonë të progresit?”
Ndërtimi dhe lëshimi i hekurudhave në qarkullim në Evropë ka qenë ekskluzivisht vepër e tyre. Shembull për këtë ka qenë proekti Vjenë - Galici, gjatësia e të cilit ka qenë rreth 96 kilometra, në vlerë prej 12 mijë guldenësh, të cilët Rothshildët i kanë lëshuar në formë të aksioneve, duke mbajtur 8 mijë prej tyre për vete, kurse 4 mijë i kanë shitur. Ndërtimi i hekurudhave të para në Evropë ka hasur në kundërshtim të madh te shkencëtarët, mjekët dhe shtypi kanë propaguar se sistemi i frymëmarrjes së njeriut nuk mund ta durojë shpejtësinë prej 25 kilometrave në orë, e po ashtu një shpejtësi e tillë do të shkaktojë gjakderdhje të hundëve, gojës dhe veshëve dhe te njerëzit do të shkaktojë çrregullime psikike, që të mos mund ta kontrollojnë veten e të bëjnë vetëvrasje. ثshtë e vërtetë se udhëtarët nuk arritën ta humbin vetëdijen, përderisa aksionet nuk kërcyen pa pasur kurrfarë kontrolle.
Në të njëjtën mënyrë janë ndërtuar edhe hekurudhat franceze: Paris - Sen Zhermen, Paris - Versaj dhe hekurudha veriore. Kjo i ka sjellë shtëpisë franceze të Rothshildëve të ardhura të mëdha dhe njëkohësisht i ka dhënë stimuls të fortë indistrusë e cila zhvillohej me të shpejtë.
Themeluesit e parë të superdinastisë në botë filluan ta lëshojnë jetën e kësaj bote. Në vitin 1836 vdiq Natani nga shtëpia e Londrës. Në vitin 1855 u vorrosën edhe tre vëllezërit tjerë - Karli prej Napoli, Solomoni prej Vjene dhe Amsheli prej Frankfurti. Ato të cilët kanë punuar bashkarisht dhe i kanë krijuar me synime të përbashkëta pasuritë e mëdha dhe autoritetin, kanë vdekur pothuajse në të njëjtën kohë. Vdekja e vëllezërve themelues të superdinastisë jo vetëm që nuk shkaktoi rënien e familjes Rothshild, por përkundrazi, mund të thuhet se prej atëherë e këndej filluan sukseset dhe të arriturat e mëdha të saj. Prej atëherë e këndej filloi me të vërtetë fuqia e
tyre e cila shprehej me konsekuencë të fortë e të paluhatshme - vazhdoi të realizohej testamenti i patriarkut Majer. Testamentin e tij, i cili edhe sot e kësaj dite mbetet i fshehur, e zbatojnë në përpikshmëri trashëgimtarët për të cilët ai është mbi Talmudin. Majeri plak arriti që të krijojë armën më të fuqishme për të korrur sukses të quajtur „bijtë”. Secila gjeneratë e Rothshildëve edhe sot e kësaj dite e plotëson thirrjen e tij pa kompromis. Pasardhësit e tij filluan ta flasin jo vetëm gjuhën e pastër të vendit në të cilën jetonin, por edhe gjuhën e bujarëve dhe të oborrit përkatës mbretëror. Nuk kishte më kurrfarë akcenti nga getoja frankfurtiane.
Dinastia e Rothshildëve konsiderohet dinasti mbretërore e hebrenjve edhe atë me plotë të drejtë, sepse deri më sot askush nuk i ka ndihmuar racës hebreje aq sa i ka ndihmuar ajo. Që nga formimi i familjes vëmendje jashtëzakonisht e madhe i është kushtuar edukimit, arsimimit dhe religjionit të gjeneratave të reja. Në secilën filialë të tyre për të rinjtë është caktuar një rabin i cili është marrë me mësime religjioze hebreje të familjes. Në të njëjtën kohë në shumë shtete evropiane kanë ekzistuar shumë kufizime për sa u përket hebrenjve. Megjithatë, një pjesë e madhe e këtyre kufizimeve nuk e ka përfshirë klanin e Rothshildëve. Ka pasur raste, edhe pse të rralla, kur edhe ato vetë me mundime të mëdha është dashur t’u përballojnë ligjeve të vjetra konzervative. Kështu, për shembull, Lionel Natan Majeri është zgjedhur gjashtë herë në Parlamentin anglez dhe sapo ka arritur te Bibla dhe betimi, është larguar sepse ka dashur të japë betimin vetëm para Talmudit të vjetër hebraik. Këmbëngulësia e tij ka vazhduar me vite, deri sa më në fund, me ndihmën e Dizraelit - hebre i kryqëzuar, kryetar i Qeverisë angleze, ndërrohen ligjet e vjetra të Britanisë së Madhe dhe Rothshildi bëhet anëtar i Parlamentit, ku pesëmbëdhjetë vjet nuk e thotë asnjë fjalë dhe as që paraqet ndonjë aktivitet. Gjatë tërë asaj lufte shumëvjeçare parazgjedhore dhe shumë parave që arrinin edhe në skajet më të largëta të perandorisë britanike, emri i tij u bë më i njohur, pas emrit të mbretëreshës.
ثshtë indikative se anglezët më konzervativë tërhiqen para superioritetit dhe fuqisë së të keqes. Qysh kur e financonin Kanalin e Suezit, mbretëresha e Britanisë së Madhe, e denjoi djalin e Lionel - Natanail Rothshildit me titullin „per”, të cilin ai e pranoi duke u betuar me të gjitha ritualet e vjetra hebreje.
Gjenerata e tretë e Rothshildëve në Angli kanë qenë tre djemtë e Lionelit të quajtur „Trioja Sioniste”. Kjo e trashëgoi jo vetëm bankën e Londrës, por edhe të gjitha pasuritë familjare në Britani të Madhe. Askush para tyre, e as pas tyre, nuk ka qenë aq i pasur. Për dallim nga gjyshi i tyre, Natani, me ide liberale, nipërit e trios janë shquar si tejet konzervativë dhe simpatizues të aristokracisë. Me plotë të drejtë e tërë bota i ka quajtur „Mbretërit e hebrenjve”, sepse ata kanë bërë shumë më shumë për hebrenjtë në botë se cilido mbret hebraik qoftë. Shkollat hebreje ata i financojnë dhe i përmbanë tërësisht, të gjitha harxhimet e miliona emigrantëve nga Rusia dhe vendet e tjera Rothshildët i kanë marrë përsipër. Po qe se diku fillojnë represionet ndaj hebrenjve, menjëherë Rothshildët intervenojnë dhe ua ndërpresin të gjitha huatë atyre vendeve perderisa nuk mënjanohen pasojat. Disa raste të tilla ka pasur me Mbretërinë Ruse. Gjithmonë në vend të parë për ta janë hebrenjtë dhe religjioni i tyre i vjetër hebraik. Ata, pronarë të oborreve më të shtrenjta dhe më të bukura se të mbretit jetonin në luks të papërshkruar, mirëpo shpesh herë janë urdhëruar që t’i lënë mendimet dhe dëshirat individuale kur është fjala për ato religjioze. Kështu, për shembull, edhe pse ndienin dobësi ndaj renesansës së artit piktural nuk kishin përfaqësues të tij në oborret e tyre vetëm për shkak të përmbajtjes së tyre religjioze.
Në Francë pas 80-90 vjet revolucionesh dhe luftërash politike burbonët, orleanianët, dhe bonapartistët u shfronësuan, kurse Rothshildët me përfaqësuesin e tyre baron Alfonsin vazhduan ta mbajnë shëndosh skeptarin.
Alfons Rothshildi, njëri prej përfaqësuesve të vërtetë të getos, ka jetuar në Francë në kohën e ngjarjeve shumë të vështira: në kohën e rënies së Luj Napoleonit dhe paraqitjes së vrullshme të republikës së tretë.
Ai gjithmonë, në çdo moment, ndodhej në vend të caktuar, prapa skene, me njerëzit e vet, i gatshëm të veprojë. Mbretërit dhe burrështetasit evropianë në momentet më kritike e shfrytëzonin ndërmjetësimin dhe kanalet e kësaj familje për lidhje dhe informata. Në vitin 1870 ushtarët
gjermanë hyrën në Francë dhe Bizmarku me gjeneralin e njohur, Moltke, komandën dhe shtabin suprem i vendosën në njërin prej oborreve të Rothshildit. Duke shikuar këto pasuri, kopshte e parqe të rregulluara në mënyrë ideale, Bizmarku haptazi pranoi: „Mbretërit nuk mund t’i lejojnë vetes një luks të këtillë, kjo mund t’i takojë vetëm Rothshildit”.
Bizmarku e zgjodhi një shtrat modest, kurse shtrati i baronit pronar mbeti i paprekur. Në ndërkohë ai i urdhëroi edhe të tjerët që askush të mos i prekë stolitë e shtrenjta, si dhe frytet dhe lulet nëpër parqe. Vetë Bizmarkut i erdhi urdhëri që ta kufizojë gjuetinë dhe vrasjen e kafshëve nëpër parqet e Rothshildit.
Bzmarku për një dhuratë të majme e detyroi drejtorin e oborrit që t’ia shetë një gajbë me verë, për çka drejtori i dha raport me shkrim zotriut të vet në Paris. Ky dokument ruhet edhe sot e kësaj dite në pallat.
Të gjitha këto raste i paraqes me qëllim që të mund lexuesi ta mendojë çfarë fuqie dhe pushteti ka pasur kjo dinasti. Në momentin kur e tërë Evropa u përul para Bizmarkut, vetëm ai duhej të luftojë për verën e vet! Kjo ka qenë fuqia e parave. Paratë kanë qenë dhe do të mbeten superfuqi.
Krijimi i Izraelit të sotshëm është i lidhir ngushtë me dinastinë e Rothshildëve. Qysh në vitin 1882 Edmond Rothshildi selia e të cilit ishte në Paris, filloi ta financojë vendosjen e 101 hebrenjve rusë afër Jafës. Ai jo vetëm që i financoi, por krijoi edhe shumë koloni tjera të tilla hebreje në Palestinë. Blente prej arabëve toka dhe lagje të tëra, shtëpitë më të bukura në Jerusalim, në të cilat i vendoste hebrenjtë polakë dhe rusë. Më tepër se njëqind koloni të tilla hebreje filluan të përhapen dhe të zhvillohen. Edmondi nuk iu siguronte vetëm mbjelljen e kulturave bujqësore, por ai vite me radhë e blente tërë prodhimtarinë e tyre me çmime më të larta se të pazarit.
Me plotë të drejtë Teodor Herceli, themelues i lëvizjes cioniste, thotë: „Familja qe forca më efikase që e fituan njerëzit tanë pas shpërthimeve”.
Në vitin 1887 perandori Franc Jozefi me dekret special perandorik i shpalli Rothshildët për aristokratë edhe pse nuk ishin pasardhës prej katër gjeneratave të bujarëve më të lartë dhe nuk ishin të krisherizuar.
Për shkak të martesave të afërta familjare për nga gjaku pas disa gjeneratave filluan të paraqiten degjenerime. Pasardhësit meshkuj filluan të zhduken ose disa prej tyre të lindin me të meta. Shumica e trashëgimtarëve ishin femra. Kjo, si dhe disa ngjarje politike shkaktuan që të mbyllen të dy filialet - në Itali dhe ajo themelore në Frankfurt. Kështu që mbetën tre nëndegë të Rothshildit: në Angli, në Francë dhe në Austri. Deri në vitin 1918 ata funksionuan shumë mirë, por pas këtij viti çdo gjë në botë ndryshoi, idetë dhe konceptet ishin krejtësisht ndryshe. Bota u nis në drejtim të socializmit. Taksat dhe tatimet u rritën pamasë. U bë gati e pamundshme që të jetohet si Rothshildi. Për të gjitha këto kështjella të shtrenjta dhe pasuri të panumërta tatimet u bënë aq të mëdha sa që për disa vite i gëlltitën. Nga ana tjetër, menjëherë pas Luftës së Parë Botërore filloi të përhapej disponimi antisemitian.
Nuk dihet saktësisht se prej cilit moment, por midis viteve 1920-1930 familja e Rothshildëve vendosi që ta shpërndajë kapitalin në më shumë banka dhe firma që të mos bie më në sy emri Rothshild. Në Evropë mbetën vetëm dy filiala - në Paris dhe Londër, të cilat edhe sot numërohen ndër bankat më të pasura botërore. Pjesa më e madhe e pasurisë së tyre momentalisht ndodhet në SHBA, ku me mjaft shkathtësi fshihet pas qindra bankave e firmave të vogla. Sot ka pak prej atyre njerëzve të cilët e njohin pronarin e vërtetë të botës dhe pasuritë e tij. Dinastia e mëparshme e Rothshildëve tash është më e fuqishme se cilado qoftë tjetër dhe e mban në duar të veta tërë pushtetin financiar dhe politik në botë.
Gjatë kohës së okupimit gjerman të Austrisë, Francës dhe pjesës më të madhe të Evropës disa anëtarë të familjes së Rothshildëve janë mbajtur pengjë nga Gestapoja dhe përmes rrugëve shumë misterioze janë liruar. Baroni i njohur, Luisi, drejtor dhe pronar i bankës austriake, qëndroi në Vjenë edhe pse ia tërhoqi vërejtjen Parisi. Qysh ditën e dytë të anshlusit (bashkangjitjes së Austrisë me Gjermaninë) atë e burgosën dhe e futën në Gestapo. Pas ca kohësh atë e vizitoi vetë
Himleri, i cili u interesua se a e kanë maltretuar dhe i ofroi cigare. Pas një bisede të shkurtër me Himlerin baroni Luis Rothshildi u lirua nga burgu, shkoi në Zvicër dhe prej aty në SHBA, ku edhe u bë shtetas i saj. Në të njëjtën kohë mijëra hebrenjë tjerë u morën në hetime, u privuan nga liria dhe u vranë prej të njëjtit Himler. Për Rothshildin jeta e re në Amerikë nuk ishte e vështirë siç ishte për miliona migrantë të tjerë. Ai edhe këtu tashmë u bë udhëheqës i bankave dhe i kapitalit. Shumë firma, duke punuar me emra tjerë, si Morgan, Kun, Lob, Vartburg etj., kanë qenë dhe janë filialat e tij. Gjithashtu edhe disa hekurudha nëntokësore janë të tij.
Gjatë kohës kur Hitleri e okupoi Francën me urdhër të veçantë të firerit të gjitha kolekcionet e Rothshildëve me vlerë prej qindra miliona dollarësh, me kujdes u dërguan në Bavari, në një kështjellë në Alpe. Menjëherë pas luftës, në vitin 1945, të gjitha këto krijime shumë të vlefshme, ndër to: „Tre bukuroshet” vepër e Rubensit, iu kthyen atyre sipas përshkrimit të pronarëve të familjes Rothshild.
Një ndër sukseset kryesore të kësaj familje e realizuan pesë djemtë e Majerit plak të cilët u shpërndanë në tërë Evropën, kështu që i përfshinë punktet kryesore të saj - Frankfurtin, Vjenën, Londrën, Parisin dhe Italinë. Ato e shfrytëzuan në një mënyrë mjaft racionale të ashtuquajturin drejtpeshim të forcave. Po qe se ndonjë burrështeti nuk dëshironte t’ua kthejë borxhet ose të lidhë kredi shtetërore me ta, ato menjëherë e praktikonin shantazhin politik, duke i propozuar kredi të mëdha dhe të volitshme shtetit kundërshtar, i cili fillonte të armatosej. Në këtë mënyrë ata i ruanin vazhdimisht shtetet evropiane njërën kundër tjetrës duke iu kërcënuar njëra tjetrës me luftë. Ata duke i financuar të dy palët, realizojnë fitime të mëdha në një mënyrë kaq të pandershme.
Në një mënyrë mjaft të pandershme e shfrytëzuan fitoren e gjeneralit anglez, Velingtonit ndaj Napoleonit afër Vaterlos për të vënë dorë në qeverinë angleze. Ata përmes shërbimit të tyre kurier mjaft mirë të rregulluar dy ditë më parë se të tjerët e morën vesh se Napoleoni kishte humbur. Natan Rothshildi i famshëm, në tregun e valutave, me pamje të pikëlluar, filloi t’i shetë detyrimet shtetërore angleze, gjë që ishte sinjalizim për firmat dhe bankat e tjera. U bë panikë dhe të gjithë filluan t’i shesin detyrimet shtetërore angleze të cilat vetëm për disa orë jashtëzakonisht shumë ranë. Të nesërmen, kur arriti lajmi zyrtar se Anglia e kishte fituar betejën afër Vaterlos, Rothshildët e posedonin pjesën më të madhe të detyrimeve të Anglisë. Ky ishte numri i tyre kurorëzues me të cilin pa i shqetësuar kush arritën deri në atë pozitë që ta posedojnë jo vetëm Anglinë, Francën, Evropën dhe Amerikën, por mbarë botën.
ثshtë me interes që të njihemi pak edhe me njerëzit që i drejtonin filialet e tyre në Amerikë.
Vartburgët konsideroheshin familja e dytë më e njohur ndërkombëtare bankare në shekullin XIX. Zanafillë e tyre ka qenë „Abraham del Banko” prej Venecie. Djemtë e tij u vendosën në Hamburg, në Gjermani, dhe e ndërrouan emrin në Vartburg. Që në vitin 1814 familja Vartburg bëhet filialë e Rothshildit. Më të përmendur nga kjo familje kanë qenë dy vëllezërit: Paveli dhe Maksi, te të cilët dëshiroj të ndalem pak më tepër. Maksi ka qenë ai i cili e ka financuar Gjermaninë në Luftëne Parë Botërore dhe më vonë regjimin nacist. I njëjti në vitin 1918 bëhet drejtor i spiunazhit në Gjermani. Të gjithë kanë dëgjuar për internimet naciste të hebrenjve në Gjermani, përderisa firma Maks Vartburg dhe anëtarët e saj aspak nuk u prekën. Vetë Vartburgu shkoi zyrtarisht për në SHBA.
Pavel Vartburgu ka qenë themelues i gjigantit industrial gjerman „I. G. Farbenit” dhe i „Agfa Filmit”. Ai u bë shtetas amerikan dhe luajti një rol mjaft të rëndësishëm për robërimin financiar të SHBA-ve me krijimin e Rezervës federale. Ai i prezentoi SHBA-të në konferencën e Versajit, kurse vëllai i tij i mbrojti interesat gjermane. Të gjithë e dimë se sa e padrejtë ka qenë kontrata e Versajit me 14 pikat e Vilsonit, si dhe pasojat që lindën prej kësaj kontrate - ardhja e Hitlerit në pushtet dhe Lufta e Dytë Botërore. Vëllezërit e kryen mjaft mirë punën duke mos kursyer disa milionë bashkëkombëtarë të tyre të cilët i likuidoi Hitleri.
Pavel Vartburgu, i shpërblyer nga vetë mbreti gjerman, e përgatiti revolucionin bollshevik duke i dhënë Leninit dhe Trockit mjete të mëdha të tubuara prej bankierëve gjermanë.
Pranohet se në Amerikë më të pasura kanë qenë shtëpitë financiare Rokfeler, Ford dhe Kargen, kurse në realitet ato me pasuri qëndrojnë shumë larg pas Rothshildit. Sipas të dhënave të gjeneral Spiridoviqit pasuria e filialave të Rothshildit në vitin 1925 ka qenë 300 miliardë dollarë plus 100 miliardë dollarë të fituar prej Luftës së Parë Botërore. Kur të shtohen edhe të ardhurat nga depresioni amerikan në vitin 1929 dhe nga bursa jo stabile në vitin 1936, kjo familje ka pasur më tepër se 500 miliardë dollarë, gjë që paraqet dyfishë më shumë se vlera e pasurisë së tërë popullatës në SHBA.
Përveç Rothshildit në botë kanë ekzistuar dhe ekzistojnë shumë familje të pasura hebreje të cilat në të njëjtën mënyrë eksploatuese dhe të paskrupullt kanë grumbulluar pasuri të panumërta në llogari të miliona njerëzve naivë. Në të njëjtën mënyrë njësoj sikur pesë vëllezërit Rothshild që e kontrollojnë Evropën, ata financojnë dhe drejtojnë shumicën e firmave më të vogla të cilat nën patronazhin e „bosit” i janë bashkangjitur bandës prej 300 vetëve të cilët tash qeverisin jo vetëm me Evropën, por edhe me tërë botë.
Shumë mëkate e rëndojnë ndërgjegjjen e kësaj dinastie ndjellakeqe. Ata me para arritën t’ua imponojnë të gjithë hebrenjve dhe organizatës së tyre të fshehtë masone 30-shekullorëshe që t’i pranojnë për udhëheqës absolutë. Organizata frankmasoniere janë ata të cilat bëjnë presione dhe vrasje të atyre individëve që janë të rrezikshëm për ta, qeveritarë dhe pushtetmbajtës. Triumfi më i madh i tyre ka qenë disfata e Napoleonit, që e arritën përmes organizatave masone. Pastaj u dasht që t’i përballojnë mbretit rus Aleksandër Romanovit, habzburgëve dhe hoencolerëve, të cilët në vitin 1815 formuan të ashtuquajturën Lidhje të shenjtë - Ligën e Kombeve për ta stimuluar krishtërizmin. Ky ishte shkaku kryesor për çka Rothshildët u deklaruan kundër këtyre tre dinastive. Për këtë qëllim ata krijuan agjentë shumë të aftë siç ishte Dizraeli - në vitin 1805, Napoleoni III - në vitin 1808, Bizmarku - në vitin 1815, Gambeta - në vitin 1838, Marshal Soulti - ndihmësi i parë i Napoleonit, Karl Marksi, Herci, Trocki e shumë të tjerë.
Objekt numër 1 ka qenë mbreti rus Aleksandër Romanovi, i cili ka synuar me të gjitha forcat që t’i bashkojë kishën katolike dhe kishën ortodokse lindore, si dhe ta lidhë aleancën anglo-ruse dhe në këtë mënyrë ta shpëtojë botën nga luftërat e panevojshme dhe konfliktet e përhershme. Këtu ka lozur rol të flliqtë agjenti i tyre - hebreu i krishtërizuar Dizraeli, i cili e pengoi lidhjen e aleancës. Ngritja e shpejtë e Dizraelit i habiti të gjithë, sepse ai nuk dispononte me asgjë tjetër përveç karakteristikës „vetbesueshmëri e madhe”, as që ishte i pasur, as që kishte ndonjë kualifikim ose ndonjë intelekt të veçantë. Për një llogari të këtillë qysh si i ri u zgjodh, u përgatit dhe u lansua prej Lion Rothshildit që ta realizojë planin special për zotërimin e botës.
Prej vitit 1814 e deri më 1848 komanda supreme e organizatave të fshehta botërore ka qenë „Alta Videnta” - lozha më e lartë e masonëve italianë me Mjeshtrin e Madh, i cili sipas të gjitha gjasave ka qenë - njëri prej Rothshildëve.
Që nga momenti i zhdukjes së Napoleonit, ata kanë pasur nevojë për një tjetër me po aq famë dhe e krijuan - Bizmarkun, i cili njësoj si Dizralei nuk ishte i aftë e as që ishte nxënës i mirë. Ka kaluar një jetë të shfrenuar, gjë që ka shkaktuar të ngarkohet me borxhe të mëdha materiale. Sipas gjeneral Spiridoviqit, Oto Bizmarku ka qenë djal i paligjshëm i Marshal Soultit, i cili gjithashtu ka qenë hebre.
Politika paqedashëse dhe religjioze krishtere e Aleksandrit I ka qenë pikërisht në kundërshtim me atë të familjes. Pajtimi i të dy kishave - asaj katolike dhe ortodokse lindore - do të ishte disfatë e tmerrshme për ata që religjioni i të cilëve e pranon vetëm Talmudin. Aleksandri bëri gabim fatal sepse e nënçmoi këtë organizatë të fuqishme e të fshehtë. Të njëjtin gabim e bëjnë sot amerikanët, si dhe Bashkimi Sovjetik. Aleksandri I shoqërohej jo vetëm me të krishterë, por gjithashtu edhe me hebrenj e muslimanë. Ai pas një drekimi në një sinagogë hebreje ndjehej keq dhe kështu më 1 dhjetor të vitit 1825, pas shumë mundimesh, vdiq. Mjekët konstatuan se kishte qenë i helmuar me helmin e njohur i cili vepron ngadalë, „Akva tofana”.
Shkaku kryesor për vrasjen dhe likuidimin e gjashtë mbretërve të fundit të dinastisë Romanovi ka qenë që assesi të mos i jepet mundësi besimit ortodoks lindor të pajtohet me atë katolik dhe në këtë mënyrë të krijohet një kishë e fuqishme universale.
Prej kur „ATA” qeverisin me Francën, Gjermaninë, Austrinë, Anglinë, SHBA-të dhe Rusinë, vetë mund të nxirrni përfundimin: kush është perandor botëror. Kapitali i madh me të cilin ata disponojnë shtrihet dhe përforcohet si ushuji ndaj çdo nisiative dhe përpjekjeje njerëzore. Huatë e dhëna shteteve të ndryshme ju sjellin fitime shumë të mëdha, të cilat, natyrisht, ndikojnë negativisht në jetën e popullatës. Kështu, për shembull, në vitin 1818 Rothshildët i japin Prusisë 5 milionë funta sterlingë hua, prej të cilëve Prusia pranon vetëm 3,5 milionë, kurse tjerat - 1,5 milionë funta plus 7 përqind kamatë - i merr Rothshildi edhe atë vetëm për disa vjet. Në vitin 1823 ata i marrin të gjitha huatë e Francës me kushte shkatërrimtare për të - me më shumë se 50 përqind kamatë. Faktikisht fitimet e tyre prej këtyre huave shtetërore kanë qenë të pakufishme. Me to ata i kanë siguruar detyrimet dhe aksionet shtetërore me të cilat kanë lozur siç kanë dashur. Ata i kanë ngritur dhe ulur sipas dëshirës së vet, sepse ata qeverisin dhe manipulojnë me bursat botërore.
Në librin e tij „Hebrenjtë dhe kapitalizmi modern” profesor Verner Sombari shkruan: „Në periudhën prej vitit 1820 e këndej fillon shekulli i Rothshildëve, kështu që kah mesi i shekullit ka ekzistuar opinioni i përgjithshëm se ka vetëm një fuqi të vetme në Evropë, e ajo është Rothshildi”.
Dizraeli, i cili qindpërqind ka qenë në funksion të Lionel Natan Rothshildit, në librin „Kaningsbej” i përshkruan Rothshildët, karakterin e tyre dhe pushtetin e tyre, gjë që askush nuk e bëri më parë. Mirëpo, ai askund nuk përmend emra, por vetëm pseudonime. Gjatë gjithë 75 vjetëve lexuesit e novelave të Dizraelit kanë menduar se emrat e personazheve nuk kanë ekzistuar, kurse në vitin 1921 autori rus اerep Spiridoviqi e ka zbuluar se nën emrin „Sajdoni” është fshehur Lionel Rothshildi. Në librin e tij Dizraeli shkruan: „Ai ka qenë kryesues i pazarit, i tregtisë dhe i parave të tërë botës, kuptohet, kryesues i çdo gjëje. Ai faktikisht i ka pasur në disponim të gjitha të ardhurat e Italisë Jugore përmes Karl Rothshildit në Napoli. Monarkët dhe ministrat e të gjitha shteteve e kanë vizituar dhe i kanë pranuar këshillat e tij”. (Kaningsbej, fq. 213-214).
“Sajdoni (Lionel Rothshildi) nuk ka pasur zemër, ai ka qenë një njeri pa ndjenja ndaj njerëzve tjerë”.
Në të njëjtën vepër, të botuar në vitin 1844 Dizraeli pohon se Lionel Rothshildi ka ditur qysh më parë për revolucionin e vitit 1848 dhe se revolucionin e kanë përgatitur në Gjermani hebrenjtë, me të cilët familja ka pasur lidhje të ngushta.
Në vitin 1815 „ATA” e likuiduan Napoleonin I, pastaj Natani i përjashtoi të tre dinastitë më të njohura: hoencolernët, habzburgët dhe romanovët. Menjëherë pas helmimit të Aleksandrit I, në vitin 1825 „ATA” u orvatën që ta nisin revolucionin në Rusi, por nuk ia arritën qëllimit. Në vitin 1831 i vranë edhe të dy djemtë e Napoleonit.
Në vitin 1853 pionët e tyre: Dizraeli, Bizmarku dhe djali i paligjshëm i Natan Rothshildit - Napoleoni III - e nxitën luftën e Krimesë dhe pasi që nuk arritën ta fitojnë, e helmuan Nikollajin I në vitin 1855.
Ata, siç përmenda edhe më lartë, arritën të krijojnë njerëz të cilët kanë lozur rol shumë të madh në historinë e botës. Të gjithë e dimë fare mirë se çfarë roli kolosal kanë lozur në historinë e njerëzimit Karl Marksi, Herci, Lasali, Bombelsi, Dizraeli, Bizmarku, Gambeta, Kerenski, Trocki, Lenini, Venizelosi (Beni Zelos), Masariku etj.
Në kongresin e masonëve në Vilhelmsbad u pru vendimi që të likuidohen tre monarkë: Luj XVI, Gustavi III dhe Jozefi II. Kështu që ata u likuiduan siç vijon: Gustavi III - në vitin 1790, monarku austriak Jozefi II - në vitin 1792 dhe Luj XVI - në vitin 1793. Le të dihet se lozhat masone kanë qenë tërësisht të nënshtruara Rothshildit dhe i kanë kryer pakushtëzime urdhërat e tij.
Intrigat e tyre filloi t’i kuptojë e tërë Evropa, por askush nuk ishte në gjendje që t’i ndalojë. Ai i cili orvatej - likuidohej. Në vitin 1848, Franc Jozefi 18 vjeçar e zuri vendin e perandorit austriak, por faktikisht shtetin e udhëhiqte edukatori i tij Bombelsi, i cili në përpikshmëri i kryente urdhërat e Rothshildit dhe me gjithë zemër bënte përpjekje që t’i prishë marrëdhëniet ndërmjet Austrisë dhe Rusisë. Nga ana tjetër, Natani në Angli bënte përpjekje që shtetin anglez ta
orientojë kundër Francës, kështu që vëllai i tij Xhejmsi prej aty i ndihmonte me të gjitha fuqitë që t’i futin në luftë këta vende miqësore. Xhejmsi i urdhëroi frankmasonët që të bashkohen me bonapartistët, orleanianët, republikanët dhe ta rrëzojnë mbretin burbon, Sharlin X, i cili u bë i lavdishëm në bazë të bindjeve të tij religjioze të krishtera. Intrigat e tyre e mashtruan Francën që ta sulmojë Algjerinë, gjë që e bëri Anglinë kundër Francës dhe shkaktoi rënien e Sharlit X.
Revolucionet franceze që ishin ekskluzivisht vepër e tyre i sollën Rothshildët në një pushtet që nuk mbahet mend - në aspektin material dhe politik. Ndikimi dhe kontrolli i tyre ndaj fatit të shteteve evropiane ishte vulosur në historinë botërore. Shekulli njëzet karakterizohet me ndërtimin e hekurudhave prej të cilave 90 përqind i kanë financuar Rothshildët. Xhejms Rothshildi, nga hisja e vet me Francën për dërgesën e binarëve dhe vagonëve, ka fituar 700 milionë frangë. Mbretërit e bursave, siç i quanin atëherë, i kanë sjellë 150-200 milionë në vit, në një mënyrë të pandershme.
Me anë të shtypit i cili edhe atëherë po edhe tash është në duar të tyre më tepër se 90 përqind, ata kanë manipuluar jo vetëm me drejtoritë e bankave, por edhe me masën e rëndomtë. Krijimi i panikut artificial financiar për çdo vit ju ka sjellë fitime përrallore - për llogarinë e njerëzve të thjeshtë të cilët bankrotonin.
Në atë kohë anglezët i shikonin me mosbesim hebrenjtë, kështu që Natan Rothshildi i pangopur vendosë që të kryqëzohet me të vetmin qëllim - për të grumbulluar pasuri ende më të mëdha. Një hap të këtillë të pamenduar mirë ai e paguajti me jetë. Vëllezërit e tij, besnikë të besimit dhe betimit të babait të tyre, e gjykuan dhe e helmuan, kurse për ta ndalë djalin e tij, Lionelin, që të mos kryqëzohet, e martuan me vajzën e mixhës së tij, Karl Rothshildit. Mësues dhe edukator i Lionelit u bë Bombelsi - hebre i cili e kishte pranuar besimin katolik dhe ishte bërë jezuit. Bombelsi i njëjtë u martua me gruan e dytë të Napoleonit. Të theksojmë se në dinastinë Rothshild pothuajse nuk ka pasur pakënaqësi dhe intriga të hapta prej shumicës së anëtarëve, e po qe se ka pasur, atëherë është ruajtur në fshehtësinë më të madhe. Ndoshta një nënshtrimi të këtillë i kanë kontribuar dënimet e parapara në testamentin e Rothshildit të parë, të cilat kanë qenë më se drakonike. E pamë se Natani, edhe pse kishte pushtet të pafund, tradhtinë dhe largimin e tij nga testamenti i themeluesit të familjes e pagoi me jetë. Xhejms Natani u çua kundër tiranisë së Alfons Rothshildit IV dhe e gjetën me gabzherr të prerë. E njëjta gjë ndodhi edhe me nipin e Lionelit, Natanail Rothshildin IV, i cili po ashtu u gjet në Londër me gabzherr të prerë. Si duket kjo ka qenë mënyra familjare e ekzekutimit e cila ka ruajtur dëgjueshmërinë dhe rendin në dinasti.
Të gjitha personalitetet me famë botërore të dy shekujve të fundit që i kanë shënuar emrat e tyre në histori nuk kanë qenë asgjë tjetër përveç ekzekutorë të besueshëm dhe dëgjueshëm të urdhërave të klanit të famshëm i cili në mënyrë mjaft të shkathtë e shfrytëzoi mençurinë e tyre, aftësitë dhe kualitetet e tyre për t’i realizuar qëllimet dhe interesat e tij personale.
Dizraeli ka qenë dora e djathtë e Lionel Rothshildit në Angli, jezuiti Vajshop (Iluminatët) - e Amshelit në Gjermani, Gambeta me fjalimet e tij karakteristike dhe më vonë si ministër i punëve të brendshme të Francës e ka zbatuar pa pengesa politikën e Xhejms Rothshildit. Poenkare - pesë herë premier dhe kryetar i Republikës së Tretë - deri në fund të jetës së tij i ka shërbyer besnikërisht Alfons Rothshildit IV dhe Eduard Rothshildit V.
Kirenski si kryetar i Qeverisë së përkohshme ruse ka lozur rol thelbësor për vënien e bolshevizmit në Rusi - zbatues besnik dhe i përpiktë i planeve të Rothshildit V. Ashtu si Vajshopi dhe Bombelsi edhe Dizraeli sipas urdhërit të Rothshildit e ka pranuar formalisht besimin krishter që të mundet më lehtë të lansohet dhe t’i zbatojë planet skëterrore të „Dorës së fshehur”.
Venizelosi me plan dhe me qëllim të keq e shkaktoi luftën greko-turke për ta rrëzuar mbretin Konstantin, me çka përmbushi planet e Rothshildit. Vrasja misterioze e mbretit grek Aleksandrit I, po ashtu, i përshkruhet kësaj organizate të superfuqishme. Kryetari Linkoln kur u mundua që të largohet nga mvarësia politike dhe financiare e Rothshildëve, „ATA” nuk nguruan që ta likuidojnë. Kryetari i ndershëm amerikan Garfildi po ashtu e ka paguar me jetë guximin që mori të thotë: „Ai i cili i kontrollon paratë e një populli e kontrollon edhe vetë popullin”.
Vetë Dizraeli në librin „Kaningsbej” e pranon se Rothshildi i ka financuar dhe i ka përmbajtur të gjitha revolucionet në botë, gjë që në një mënyrë mjaft të neveritshme hudh dyshim ndaj dinastisë së Rothshildëve në përkrahjen që iu ka dhënë përçarjeve dhe konflikteve. Po qe se personazhet e „Kaningsbejt” do të deshifroheshin derisa autori i tyre Dizraeli ka qenë gjallë, pavarësisht prej meritave të tij të mëdha, pasardhësit e Lionel Rothshildit nuk do t’ia falnin dhe as që do të nguronin ta zbatonin ndaj tij mënyrën familjare të ekzekutimit - duke ia prerë gabzherrin.
Vlen të shënohet se anglezët konzervativë kanë paraqitur rezistencë shumë më të madhe ndaj Rothshildëve se sa francezët. Maniret e Xhejms Rothshildit kanë qenë më elegante dhe më luksoze se ato të oborrit mbretëror. Shumë më rëndë ka qenë të jeshë i ftuar në oborrin e Rothshildit se sa në oborrin mbretëror.
Patrioti i njohur italian Gjyzepe Macini, bashkëluftëtar i Garibaldit, shkruan: „Viçi i artë është superfuqi në Francë dhe ai, Xhejms Rothshildi, mund të bëhet mbret, vetëm po qe se dëshiron”.
Revolucionari rus Herceni, djal i paligjshëm i Hercelit prej familjes Rothshild, në revistën ruse „Këmbana” i lartëson Rothshildët dhe i quan „mbretër”. Ai ka qenë revolucionar dhe armik i flaktë i perandorit Nikollaj I. Ai ka qenë i njëjti Hercen, idhulli i bolshevizmit.
Karl Marksi, orator i madh kundër kapitalizmit, askund nuk e përmend emrin e Rothshildëve. Kjo heshtje misterioze, a thua vallë, nuk tregon diçka?
Sado që të duket e çuditshme për lexuesin, është e vërtetë e kulluar se këto personalitete shumë të njohura dhe zotër për botën komuniste i ka përmbajtur materialisht dhe moralisht kjo dinasti kapitaliste të cilës i kanë shërbyer parezervë.
Të gjitha revolucioet, kryengritjet dhe rebelimet janë organizuar dhe organizohen prej organizatave të fshehta që qëndrojnë pas kësaj, janë udhëhequr prej socialistëve, kurse janë realizuar prej klasës punëtore e cila përherë ka qenë dhe do të jetë viktimë shpëtimtare.
Kush ka qenë kreu i këtyre organizatave të fshehta që e përgatitën revolucionin francez në vitin 1848? Pa kurrfarë dyshimi - Xhejms Rothshildi, gjë që e ka pranuar edhe vetë Dizraeli.
Ku kanë qenë punëtorët gjatë kohës së revolucionit francez? Kuptohet, në barikada dhe rreth gijotinës, kanë bërtitë „vdekje” pa e ditur se koka e kujt do të bie në shportë. Po atë masë të punëtorëve nuk e kanë lejuar të marrë pjesë në kuvend ku sillen vendime të rëndësishme dhe zbatohen në emër të tyre.
Mënyrat kanë qenë të njëjta si për revolucionin francez ashtu edhe për atë bolshevik - uri artificiale në Paris dhe rrethinë, kurse në vitin 1917 - uri artificiale në Petrograd, e cila nxiti pakënaqësi dhe kryengritje popullore. Rrëzimi i Napoleonit I nga perandorët botëror - Rothshildët - i bëri të gjithë mbretërit dhe perandorët të dëgjueshëm dhe vasalë të kapitalit. Këtu përjashtim bënë Rusia dhe SHBA-të, për këtë shkak Rothshildët ndërmorrën kampanjën kundër Nikollajt I, duke e kualifikuar si ndonjë përbindësh të tmerrshëm, kurse ai jo vetëm që ka qenë njeri religjioz i rralë, i kulturuar, por edhe shumë human. Ambasadori britanez në Rusi z. Lloftusi shkruan: „Nikollaji I ka qenë figura më madhështore e kurorëzuar - me karakter të mirë dhe fisnik, ka qenë shumë bujar dhe i dashur tek ata që e kanë njohur”.
Blez de Biri në librin „Gjermania kështu si është”, shkruan: „Askush nuk mund të mohojë se perandori Nikollaj I ka ndikuar pozitivisht në të gjitha ngjarjet në Evropë me moralin e tij religjioz dhe se i është kundërvu të gjithë asaj që ka qenë e pamoralshme dhe e pandershme”.
Dëshira e flaktë e Nikollajt I ka qenë që të jetojë në paqe me Anglinë dhe Francën, gjë e cila dukej e pamundshme për shkak të ndikimit dhe pushtet të madh që kishte Rothshildi në këto vende. Plani i tij ka qenë që t’i lirojë Bullgarinë dhe Serbinë prej robërimit turk, e për këtë t’ia lë Anglisë ta sundojë Egjiptin. Këtë qëllim bujar ai e paguajti me jetën e tij. Atë e helmoi mjeku i vet, Mandi, të cilin e paguajti „Dora e fshehur” e superfuqishme.
Në vitin 1855 në pushtet vjen Aleksandri II, çlirues i fshatarëve dhe shpëtimtar i Shteteve të Bashkuara.
Tashmë dihet se si këta fuqi evropiane: Gjermania, Franca, Anglia, Austria dhe Italia u ndanë dhe ranë nën pushtetin e pesë vëllezërve Rothshild. Jasht pushtetit të tyre mbetën Shtetet e
Bashkuara dhe Rusia. Kryetarët e ndershëm të Shteteve të Bashkuara kanë luftuar me këmbëngulje që të mos bien nën patronatin e kësaj dinastie ndjellakeqe. Mirëpo, ata njëri pas tjetrit likuidoheshin. Secili kryetar që i kundërshtonte ata likuidohej. Linkolni, Garfildi, Mekkinli dhe Hardingu u vranë prej dorës së vrasësve të pagur të „300-vjetëve”.
Prej vitit1912 e këndej, me zgjedhjen e Vilsonit për kryetar të SHBA-ve, ka filluar edhe tragjedia e Amerikës e cila vazhdon edhe sot dhe kjo do të jetë tragjedi e tërë botës nesër.
Lufta e Krimesë, që nuk iu dasht askujt, e mirënjohur nga të gjithë si vepër e Rothshildëve, pothuajse i shkatërroi Anglinë dhe Francën, kurse e bashkoi Evropën në llogari të një grupi të vogël të njerëzve të privilegjuar.
Kur Anglia, Franca, Prusia, Suedia dhe Sardinia ishin të gatshme që t’i ndihmonin Turqisë ta ruajë pushtetin e tij mbi tokat e okupuara, Aleksandri II qe i vetmi sundimtar evropian i vendosur që t’i lirojë popujt e krishterë nga robëria pesëqind vjeçare turke.
Rothshildët prej momentit kur e vrasin perandorin Nikollaj I, me anë të Dizraelit e sigurojnë Anglinë, me anë të Napoleonit II - Francën, me anë të Bizmarkut - Gjermaninë dhe me anë të Mancinit - Italinë, mbeten Shtetet e Bashkuara për të cilat ishte planifikuar: shtetet veriore t’i bashkangjiten Kanadës, e cila ka qenë pjesë e Britanisë së Madhe, shtetet jugore - Meksikës në të cilën prej 28 majit të vitit 1864 ka sunduar Maksimiliani - i dërguar i Napoleonit III. Me të ardhur Maksimiliani në pushtet menjëherë i lëshohet hua (kredi) prej 200 milionë frangësh nga banka angleze e Rothshildit. Agjentët e kapitalit punuan si urithë të nëntokës në shtetet jugore për ta disponuar dhe ushqyer popullatën kundër shteteve veriore dhe deridiku arritën sukses në këtë drejtim. Ata bile vetë iu ofruan francezëve të dy shtetet, Teksasin dhe Luizianën, për ndihmë materiale dhe luftarake. Pikërisht kur të gjitha këta mendime tinzake qenë të gatshme për veprim, perandori rus, duke i ndjekur prej afër këta lojëra të fshehta kundër shteteve veriore amerikane, lajmëroi në Paris dhe në Londër, përmes të dërguarve të vet se çdo përzierje e tyre kundër Veriut do të konsiderohet se ata i shpallin luftë Rusisë, si dhe ajo „do të gjuajë kundër atij që i pari do të gjuajë kundër Amerikës”. Aleksandri II menjëherë e dërgoi flotën e vet atlantike me në krye fregatën „Oslabija” në gjirin e Njujorkut, e flotën e Oqeanit të Qetë e dërgoi në San Francisko me urdhër të prerë mbretëror që të vëhen nën komandën e drejtpërdrejtë të Linkolnit.
Urdhërat origjinalë dërguar dy admiralëve rusë i kanë parë vetë dhe i kanë vërtetuar dy amerikanë të deleguar A. D. Kurtini dhe Zh. V. Lothropi si dhe gjykatësi Fild. Atë që u përmend më lartë e ka vërtetuar edhe vetë Linkolni, si dhe ministri për punë të jashtme V. H. Sevardi. Ky gjest i perandorit rus e shpëtoi integritetin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe iu ndihmoi të jenë kështu siç janë sot, por pa ndonjë garancë për të nesërmen. Lufta qytetare, fare e paqëllimtë dhe e panevojshme për popullin amerikan, ka marrë shumë viktima të pafajshme. Veriu ka dhënë 385.245 të vrarë dhe të plagosur, kurse Jugu - 100 mijë të vrarë.
Duhet theksuar se në historinë e luftës qytetare në Shtetet e Bashkuara askund nuk përmenden faktet e lartëshënuara dhe populli amerikan nuk njoftohet me to. Ja pse, përsëri po them siç thash në fillim se historia botërore duhet të shkruhet krejtësisht nga fillimi prej historianëve të mirëfilltë, e jo prej njerëzve të paguar të bankierëve, kapitalistëve dhe politikanëve të interesuar të cilët kanë qenë pronarë të shtypit në përgjithësi, të literaturës, bile edhe të njerëzve.
Po qe se populli amerikan do ta dinte të vërtetën e luftës qytetare assesi nuk do të qëndronte moralisht në anën e Japonisë në vitin 1904-1905 kur të dy perandoritë luftonin mes veti.
Shkaku për të cilin, Rothshildët dhe „300-vetët” e tyre, i kanë dashur luftërat dhe konfliktet midis popujve ka qenë ajo se luftërat i kanë shtyrë popujt në borxhe të mëdha materiale, e atyre si dinasti iu kanë sjellë fitime të panumërta. Ja pse, gjatë kohës së luftës qytetare në Amerikë të deleguarit e Rothshildëve ndodheshin çdokund, në të gjitha shtetet, i nxitnin njerëzit ta kundërshtojnë njëri tjetrin në të njëjtën mënyrë sikur në Rusi para revolucionit. Ata i kanë zbatuar urdhërat e Trockit - të zgjedhurit të Eduard Rothshildit. Me Leninin shpejt e rregulluan punën, por e nënçmuan Stalinin. Me borxhet e sotshme astronomike në të cilat pothuajse u gjetën të gjitha shtetet në botë, fotografia është fare e qartë për secilin. Nuk ka asnjë shtet që nuk iu ka
borxh miliarda dollarë bankave të huaja. Secili bën fjalë për bankat e huaja, e askush nuk e din se kush janë ato. Secili mendon se të gjitha huatë dhe paratë vijnë prej Amerike. Vetë ajo vazhdimisht shpërndanë ndihma dhe huaja në mbarë botën me miliarda dollarë. Shumë shtete kanë hyrë borxh nga 10-12 miliardë dollarë dhë nuk janë në gjendje t’i paguajnë bile edhe kamatat. Drejtuesit janë të detyruar të gjejnë mbështetje në stagnime, gjë që pasqyrohet negativisht ndaj popullit i cili vuan. اka ndodh në Amerikë, shtet i cili i ndanë pothuajse të gjitha huatë dhe paratë? Vetë ajo ka hyrë në borxh më se 3 trilionë dollarë.
Në fund të vitit 1988 borxhet federale kanë qenë dy trilionë e 520 miliardë dollarë, ku vetëm kamata ka qenë 154 miliardë dollarë ose 1/7 e buxhetit shtetëror. Për ta pasur më të qartë se çka paraqesin 154 miliardë dollarë kamata, do t’i zbërthej sipas kohës së pagesës. Ato janë 500 milionë dollarë në ditë ose 21 milionë në orë të cilat tatimdhënësit duhej t’ua paguanin bankave. Ky ka qenë vetëm borxhi federal i cili me borxhet e sektorit privat ka qenë më se 10 trilionë ose 35 mijë dollarë në krye të çdo amerikani.
Kujt ia ka borxh Amerika këtë shumë fantastike dhe kush i ka blerë dhe sundon me Shtetet e Bashkuara? Kuptohet, ata të cilët i posedojnë paratë! Nuk shoh se në çfarë mënyre Shtetet e Bashkuara do të mund të dalin nga kjo situatë me anë të rrugës normale dhe legale. Rrugëdalje e vetme është që qeveria - vetë shteti të shtypë dhe t’i kontrollojë shenjat e parave, e jo t’i blejë prej bankave private, të cilat tash për tash janë pronarët e vërtetë të dollarit. Megjithatë, unë nuk e kuptoj si do të mund të ndodh kjo, pasi që oktopodin e ka lidh shëndosh shteti dhe përfaqësues të tij ka në të gjitha anët - nga pozita e kryetarit e dirë në pozitën e komunës së vogël. Për popullin amerikan kjo është „kauza perduta”.
Interesat e Rothshildit në Evropë dhe në hemisferën perëndimore kanë qenë të mëdha, por ato në Lindjen e Largët nuk kanë qenë aspak më të vogël. Historia na tregon se sa shumë luftëra ka bërë Britania e Madhe me pasuritë e Rothshildit. Pa kurrfarë arsyetimi nën presionin e Rothshildëve Britania e Madhe e ka okupuar Egjiptin dhe Kanali i Suezit ka rënë në kontrollin e saj. Kanali i është dhënë Britanisë së Madhe për eksploatim në afat prej 99 vjetësh. Mirëpo, qysh pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore në vitin 1918, para afatit të fundit - në vitin 1969, Rothshildët filluan të hartojnë plane me qëllim që ta sigurojnë rrugën për në Lindjen e Largët. Britania e Madhe ka harxhuar shumë mjete dhe ka derdhur shumë gjak për kontrollimin e Kanalit të Suezit. Njëra nga shkaqet që Palestina t’iu jepet hebrenjve ka qenë pikërish ky - Lindja e Mesme të vëhet nën kontrollin e cionizmit në të cilin Rothshildët kanë pasur besim të plotë.
Ata e financuan shpërnguljen e 600 mijë hebrenjve prej Evropës Lindore dhe vendosjen e tyre në Palestinë. Kjo ka filluar më 18 maj të vitit 1948 në llogari të 1.350 mijë të krishterëve dhe muslimanëve të pambrojtur të cilët u nxorën nga shtëpitë dhe nga vendi i tyre.
Krijimi i shtetit izraelit dhe situata e sotshme në përgjithësi në Lindjen e Mesme është meritë vetëm e përpjekjeve të Rothshildëve që të sigurojnë rrugë të përhershme dhe të sigurtë për në Lindjen e Largët. Të gjitha përrallat se populli i zgjedhur prej Zotit duhet të jetojë në tokën e premtuar janë vetëm mashtrime dhe arsyetime. Të shpresojmë se gjendja e tendosur në Lindjen e Afërt nuk do të sjellë një Luftë të Tretë Botërore.
Rothshildët kurrë nuk kanë menduar diçka të dobishme për njerëzinë, asnjëherë nuk kanë krijuar ndonjë industri sikur Fordi dhe shumë të tjera, ku njerëzit do të punësoheshin. Ata që nga nisma kanë filluar të punojnë me kapitalin e huaj kolosal dhe të gjitha dobitë i kanë mbajtur vetëm për vete.
Pas gjithë vështirësive dhe fatkeqësive botërore fshihen poshtërsitë dhe mashtrimet e Rothshildëve.

Burimi: Libri " Komploti boteror"

[fisniku-student]

Rendi i ri botëror dhe ndikimi i tij ne boten ekonomike



Teoria: Një grup i vogël elitar transnacional është duke komplotuar për të stabilizuar një qeveri botërore.

Detajet: Shumë kanë shumë dyshime se shoqëritë sekrete si “Freemasons” apo “Të Iluminuarit” janë duke kontrolluar në mënyrë sekrete qeveritë kombëtare prapa skenës. Por globalizimi ekonomik e dhjetëvjeçarëve të fundit, sëbashku me organizatat transnacionale që ka gjeneruar, i ka bindur njerëzit më shumë se kurrë se po shkojmë drejt një qeverie botërore, apo që ky sekret ekziston tashmë. Teorikët e komplotit, si regjisori radiofonik amerikan Alex Jones, afirmojnë se organizata si Komisioni Tripalësh, Grupi Bildberg, Këshilli i Marrëdhënieve me Jashtë, dhe Forumi Ekonomik Botëror janë përdorur nga elite për të influencuar ngjarjet në botë nga luftrat tek tregjet financiare. Këto teori, natyrisht nuk përmbajnë asnjë thërrmije të vërtete mbi dhe i bën më të lehta për teoricienët që të formulojnë teori të tmerrshme mbi ritualet okulte dhe kontrollin e mendjes. Konspiracioni i “Rregullit të Ri” ndodhet vetëm një hap larg kontekstit politik me kandidaturën presidenciale të kongresmenit Teksan, Ron Paul. Paul, i cili u shfaq si një i ftuar special në emisionin radiofonik të Alex Jones arriti në mënyrë të rregullt të Këshillin e Marrëdhënieve me Jahstë dhe ka paralajmëruar një “Ide Konspiracioniste” që të heqë dorë nga nga sovraniteti amerikan, që nis me një “superstradë të naftës” që lidh vendet e Amerikës së Veriut në një unitet të vetëm ekonomik. Preokupimet për një qeveri botërore kanë shtyrë opozitën e Kongresit në një seri tratativash me OKB, siç është Ligji i Detit. Grupet nacionaliste kanë mbështetur në mënyrë të gabuar se ligji do të sillte taksa ndërkombëtare ose edhe një forcë ushtarake ndërkombëtare.

E vërteta: Dalja në sipërfaqe e një elite nga pushteti global është shpjeguar nga shkrimtari Karl Marks. Por në qoftë se ai ka thënë se elitat ishin kaq të pushtetshme, do të ishte më shumë e lehtë që të krijonin një marrëveshje për shkëmbim të lirë shumë kohë më parë.

[fisniku-student]

Ndikimi i familjes Rockfeller ne fushen ekonomike/finansiare ne gjithe boten


“Që kur të hyni njëherë në botën e Rokfelerëve dhe kur të mësoni diç për të, do të kuptoni se ka edhe shumë gjësende që nuk dini”.
Mezvinski

“Ne do të kemi drejtori botërore pavarësisht se a e doni ju atë apo jo - përmes pushtimit ose pajtimit”



Përgjegjja e Xhejms Vartburgut - anëtar i Komitetit për lidhje me botën e jashtme pranë Komisionit të Senatit për çështje të jashtme.
Prej para 130 vjetësh e këndej familja Rokfeler, e cila kaloi nëpër shumë peripeti dhe biznese të ndryshme, me mallra dhe pasuri iu imponua, jo vetëm SHBA-ve, por edhe tërë botës. Luftoi me shumë rivalë dhe konkurrentë të cilët i bleu ose i likuidoi që sot të bëhet sundues botëror i naftës dhe i bankave në partneritet me Rothshildin dhe të tjerët. Askush nuk është në gjendje që t’i përcaktojë pasuritë e saj, si dhe të ardhurat e saj.

Firma e vajgurit „Ekson”, e cila i takon familjes Rokfeler, është më e madhja në botë, ndërkaq ajo nuk është profesion kryesor i Rokfelerëve. Ndër bankat e shumta që posedojnë, më të njohura janë Siti Bank dhe اejz Menheth Bank, e cila sipas kërkesave zë vendin e tretë në botë, e sipas ndikimit zë vendin e parë. Banka më e madhe në botë është Bank of Amerika, me seli në Kaliforni dhe është pronë e dinastisë Rothshild. Të dy bankat janë shumë të afërta njëra me tjetrën dhe të lidhura ngusht me anë të projektit për qeverisje botërore.
اejz Menheth Bank e ka prejardhjen prej bashkimit të اejz Bank - pronë e Rokfelerit me Menheth Bank - pronë e Kunit dhe Lobit, të cilët gjeneratë pas gjenerate lidhen financiarisht dhe me anë të lidhjes fisnore me Rothshildin. Momentalisht اejz Menheth Bank ka më se 60 mijë banka - filiala në botë, bile edhe në Bashkimin Sovjetik (në Moskë).


اejz Menheth Bank i ngjanë një shteti të pavarur dhe të fuqishëm, i cili mallra dhe pasuri ka më shumë se shumë shtete tjera të botës. Dejvid Rokfeleri ka pasur takime me shumë më shumë shefa të shteteve se cilido qoftë shef ose udhëheqës shtetëror në botë. Ai ka biseduar edhe me udhëheqësit e Kinës, të Bashkimit Sovjetik dhe të shteteve tjera që deri paradokohësh kanë qenë vende socialiste. Të gjitha bankat e Rokfelerve financojnë dhe janë të lidhura ngusht me më se 50 kompani më të mëdha të sigurimit në botë, punojnë me avoaret e tyre. Kontrollojnë shumë linja ajrore dhe korporatat e mëdha, si: IBM, Mobil, Teksako, Boing, Kseroks, kompaninë jashtëzakonisht të madhe telefonike Ei Ti and Ti dhe shumë të tjera. I kontrollojnë pothuajse të gjitha shtetet në botë pavarësisht nga përcaktimet e tyre ideologjike - shtetet kapitaliste dhe socialiste. Shumë më lehtë për ta është t’i kontrollojnë vendet socialiste, ku duhet patjetër ta vënë nën kontroll vetëm një njeri - diktatorin, kurse në botën kapitaliste njerëzit që përbëjnë shtresën e mesme ende janë të pavarur dhe të panënshtruar.
Themeluesi i dinastisë, Xhon D. Rokfeler, ka qenë njeriu më i urrejtur në Amerikë. Pesë djemtë e tij nga gjenerata e re nxorën mësim prej disa gabimeve të babait të tyre. Duke i zbatuar të gjitha maniret e tij të vjetra eksploatuese, ata bënë orvatje që ta prezentojnë emrin e familjes në një dritë tjetër më të përshtatshme dhe këtë e arritën deri në njëfarë shkalle me anë të formimit të një numri të madh të fondacioneve të ndryshme. Fondacioni i parë u formua në vitin 1901 me emrin „Instituti i Rokfelerit për hulumtime medicinale”. Ndërkaq emri i këtij instituti mishëronte humanitetin, i cili, në realitet, kishte krejtësisht qëllim tjetër dhe të dyfishtë: i paramendonte vitaminet që shfrytëzoheshin për preventivë nga çfarëdo sëmundje të cilat shumë shpejt iu imponuan tregut dhe për prodhimin e të cilave Rokfeleri investoi mjete të mëdha.



Me anë të formimit të një numri të madh fondacionesh Rokfeleri në një mënyrë perfide i bënte bisht pagesës së tatimit në të ardhurat e përgjithshme në SHBA, i cili ishte i obligueshëm për secilin amerikan dhe në të cilin mbështetej shteti. Në SHBA fondacionet ishin të liruara prej tatimit, sepse paramendohej se ata ishin formuar për qëllime humane dhe bamirëse: për hulumtime medicinale, për të ndihmuar institutet shkencore, për të ndihmuar studentë amerikanë e ndërkombëtarë dhe për fusha të ndryshme që do të kishin nevojë për ndihmë private.

Ata e shfrytëzonin mjeshtrinë ligjore vijuese - gjysmën e të ardhurave personale e futnin në fondacion - dhe në këtë mënyrë liroheshin nga tatimi. Me gjysmën tjetër mbanin shumë kolegje dhe institute, të cilëve ua impononin ideologjinë e tyre dhe i mbanin nën kontroll. Prej disa gjeneratave tashmë kishin krijuar kuadrot e veta. Të gjithë ata të cilët e kishin mbaruar Universitetin e Harvardit ndodheshin në pozitat më të larta të administratës.
Fotgrafia është e qartë. Prej atëherë kur Rokfelerët i mbanin në kontroll bankat, naftën, kompanitë më të mëdha prodhuese, kompanitë e sigurimit, sistemin arsimor, mjekësinë dhe më me rëndësi - administratën, ata qeverisnin jo vetëm me SHBA-të, por edhe me tërë botën.

Sado që të tingëllojë çuditshëm, fondacionet e Rokfelerit financonin personalitete dhe organizata që kishin për qëllim propagimin dhe realizimin e ideologjisë komuniste nëpër shkolla. Ata publikonin dhe financonin shumicën e teksteve shkollore të cilat me asgjë nuk dallonin prej atyre në shtetet socialiste.
Ata bile nuk e harruan edhe religjionin i cili luan rol të rëndësishëm në formimin e opinionit publik. Para shumë kohësh ata formuan shkollë speciale për priftërinj në Nju-Jork, e cila ishte njëra ndër shkollat më të njohura dhe më me ndikim. Të gjithë edukatorët e kësaj shkolle tashmë nuk ishin propagandistë të krishtërizmit, por të socializmit. Ja, pra, pse shumica e priftërinjve, pastorale dhe kisha në Amerikë, bile edhe në tërë botën, nuk ishin asgjë tjetër, përveçse ndërmarrje të mëdha financiare të cilat përmbaheshin dhe mbështeteshin në naivitetin e shumë njerëzve të mirë.


CitiBank of Rockfellers

Vite me radhë unë e kam shtruar pyetjen të cilën jam i bindur se do ta shtroni edhe ju duke e lexuar këtë libër. Pse Rokfelerët, kapitalistët më të mëdhenj në botë, harxhojnë miliarda dollarë dhe financojnë armiqtë e vet - socialistët? Pothuajse të gjitha dhuratat në madhësi të qindra milionëve që Rokfelerët i kanë dhënë dhe i japin janë për ta ashpërsuar dhe ndihmuar socializmin. Kundërshtarët e konkurrencës, ata do të duhej të jenë kundërshtarë të nisiativës private, e cila do t’i pengojë. Ata e drejtojnë qeverisjen e disa shteteve vetëm për t’i realizuar interesat e tyre vetanake. Rruga më e lehtë për ta mënjanuar konkurrencën, për ta kontrolluar tregtinë, bankat, resurset natyrore dhe pothuajse mbi të gjitha, është ta shfrytëzosh fuqinë e pushtetit. Kurse për t’i kontrolluar monopolet botërore duhet të vëshë një pushtet botëror, ky edhe është qëllimi i tyre final.

اelësi i tërë organizatës së tyre është Komiteti për bashkëpunim me botën e jashtme, truri dhe kompjuteri i oktopodit, me kryetarin Dejvid Rokfeler.
Qëllimi kryesor i kësaj qeverie botërore, e kontrolluar nga Rothshildi, Rokfeleri dhe nga disa magnatë tjerë, është që t’i vë plotësisht nën kontroll të gjitha shtetet në botë. Kohëve të fundit gjithë e më tepër po qarkullon fraza: „renditje e re botërore”. Për të njëjtën gjë ka folur Hitleri, Musolini dhe japonezët. Kjo nuk është gjë e re. Kjo është një ide e vjetër e patriarkut Rothshild, Novus Ordo Seclorum, e menduar dhe e lëshuar në veprim prej agjenturës së tij Iluminatët. Kjo ide u bë aq e njohur sa që hasej bile edhe në banknotë nën moton e sipërme, e futur prej atyre që sundonin dhe i shtypnin paratë.
Një „renditje e re botërore” kësisoji ka për qëllim kontrollin ndërkombëtar të armatës, armatimit, tatimeve, sistemit arsimor dhe absolutisht mbi të gjitha. Kush ta kontrollojë? Kuptohet vëllezërit më të mëdhenj - Rothshildët dhe Rokfelerët. Plani i tyre final është të vehet diktatura botërore, të cilën disa ndoshta do ta quajnë socializëm, të dytët komunizëm, e të tjerët fashizëm. Unë do ta quaj me ndërgjegjje të pastër: „diktaturë ndërkombëtare kapitaliste”.

Revolucioni bolshevik në Rusi ka lënë gjurmë të thella në histori. Shumica e njerëzve mendojnë se revolucioni ka qenë i suksesshëm dhe se është imponuar me ndihmën e fshatarësisë së lodhur nga tirania mbretërore. Bile kështu shkruan në shumë tekste të sotshme shkollore të historisë. E vërteta është se revolucioni sovjetik është zhvilluar në rrethana krejtësisht tjera. Mbreti abdikoi shtatë muaj para revolucionit dhe në Rusi sundoi Qeveria e përkohshme e Lvovit, i cili menjëherë filloi të bëjë reforma në qeverisjen ruse sipas shembullit të republikës amerikane. Mirëpo, si do ta bënin një gabim të tillë Rithshildi dhe Rokfeleri? Si do t’i lejonin Rusisë që të decentralizohej si SHBA-të dhe të ballafaqohej me të njëjtat probleme në nisiativën private? Ata më tepër e donin një qeverisje centraliste, të cilën do ta financonin dhe i imponuan Rusisë një sistem joproduktiv ekonomik të mvarur nga Perëndimi, kështu që ai vazhdimisht të ketë ndikim përmes kapitalit dhe teknologjisë. Ja, pra, pse ata me manevrime të mëdha e ndërruan Lvovin me Kerenskin, i cili ishte trampolinë e ardhjes së bolshevikëve të cilët u imponuan si oponentë të tyre. Udhëheqësit e drejtpërdrejtë pas revolucionit, Lenini dhe Trocki, pikësëpari nuk ndodheshin në Rusi. Lenini ndodhej në Zvicër, e Trocki - në SHBA, ku redaktonte revistën komuniste. Dhe të dy u kthyen në Rusi, jo pse populli i thirri, por për shkak se ata i dërgoi Rithshildi dhe Rokfeleri.

Trocki, e po ashtu edhe Lenini, shkuan në Rusi me shuma të mëdha parash. Njëri i pranoi prej Morganit, e tjetri prej Vartburgut në Gjermani. Nga kjo shihet se revolucionin nuk e përgatitën as komunistët, as bolshevikët, as demokratët e as socialistët, por monopolistët superzengjinë ndërkombëtarë, të cilët me këtë ia arritën njërit prej qëllimeve të tyre - sistemi ekonomik të udhëhiqet prej një qendre dhe të jetë i mvarur prej tyre. Të mos harrojmë se Rusia para revolucionit ndodhej në zhvillim e sipër industrial dhe ekonomik, e cila filloi t’i konkurrojë superioritetit financiar dhe industrial amerikan. Plani për pazaret ruse, njëri ndër planet më të mëdha dhe më të rëndësishëm për kapitalistët, u hartua dhjetra vjetë më parë. Me anë të „Manifestit të partisë komuniste”, të hartuar prej Karl Marksit, te njerëzit u krijua një disponim i fortë negativ kundër kapitalizmit, gjë që ky ishte edhe qëllimi i dinastisë.

>>>>

[fisniku-student]

>>>

Plotësisht është e logjikshme të pranohet se ata njerëz, të cilët nuk frikësoheshin prej komunizmit ndërkombëtar, e financonin dhe kooperonin me të. Përse? Për atë se ata e kontrollonin. Menjëherë pas revolucionit kjo klikë futi në Bashkimin Sovjetik një numër të madh agjentësh të udhëhequr prej Trockit që t’i zënë të gjitha pozitat udhëheqëse. Shumë dokumente të arkivave amerikane dëshmojnë se pothuajse krejt atë që posedojnë rusët e kanë marrë prej amerikanëve. Bile pa kurrfarë zmadhimesh mund të thuhet se Bashkimi Sovjetik është fëmija i SHBA-ve.

Siç përmendëm më lartë, industria e naftës në Rusi, pak para revolucionit jo vetëm që filloi t’i konkurrojë, por edhe t’ia tejkalojë Amerikës, e cila zë vendin e parë në botë në prodhimtari të naftës. Pas revolucionit, prodhimtaria e naftës në BRSS në mënyrë katastrofale u zvogëlua dhe „Standard Ojli” i Rokfelerit sërish u kthye në vendin e parë.
Në vitin 1926 Rokfeleri dhe disa kompani vajgurore të nënshtruara të tij lidhën kontratë me BRSS për ta shitur naftën ruse në trgun evropian, e për kompenzim i dhanë 75 milionë dollarë hua Bashkimit Sovjetik. Një vit më vonë partneri i fshehur i BRSS ndërtoi rafineri të naftës në vend, me çka i ndihmoi ekonomisë së tij. Si duket edhe kësaj radhe Rokfeleri i fitoi dividendët e vet nga rafineria që e ndërtoi.
Në vitin 1964 Rokfelerin e thirri Hrushçovi në Moskë, dhe pasi u kthye në SHBA e dha deklaratën që vijon: „Hrushçovi dëshiron kredi më të mëdha dhe më afatgjate prej SHBA-ve”.
Pas largimit të Hrushçovit, në vitin 1966 ai u takua me Brezhnjevin pranë Detit të Zi që t’i vazhdojë raportet e kontraktuara me udhëheqësin e ri. Menjëherë pas kthimit të tij, Kryetari Xhonson i bëri presion Kongresit që ta zvogëlojë kontrollin dhe carinën eksportuese midis SHBA-ve dhe shteteve komuniste evropiane. Shumë mallëra që deri atëherë konsideroheshin si mallëra strategjikë, u liruan nga embargoja. Në mesin e atyre mallërave benin pjesë: perimet, drithërat, ushqimi i kafshëve, kauçuku i papërpunuar, pemët e konzervuara, tekstili, plehërat artificialë dhe shumë maqina e instrumente. Dhe mbi të gjitha, shumë mallëra mbetën si mallëra strategjikë, eksportimi i të cilëve ndalohej në vendet komuniste - për shembull, eksportimi i tankeve amerikane në Bashkimin Sovjetik dhe në vendet e tjera komuniste. Dhe përkundër kësaj SHBA-të përmes Rokfelerit arritën të ndërtonin fabrikë në lumin Kama, e cila tash për tash zë vendin e parë në botë me prodhimin e motorëve të tankeve dhe të pjesëve tjera ushtarake. Gjithashtu, nuk mund të eksportoheshin mitralezë dhe plumba, kurse materiale dhe pajisje për një fabrikë të prodhimit të mitralezëve mund të eksportoheshin. Plumbat dhe baruti ishin në regjistrin e mallërave strategjikë, por komponentët dhe kimikaljet për prodhimin e tyre ishin liruar nga embargoja.
Me këtë që përmendëm më lartë dëshiroj të nënvizoj dhe t’ia tërheq vëmendjen lexuesit se si faktet kaq të qarta janë shtrembëruar dhe janë reduktuar vetëm në një - në biznes dhe interes vetanak të atyre magnatëve financiarë.
Shumë gjësende që janë ruajtur në fshehtësi fillojnë të dalin në shesh me krijimin e korporatave të ndryshme. Kështu, për shembull, „Korporata ekonomike ndërkombëtare” e udhëhequr nga i biri i Rokfelerit, nipi i Oldrihut (njëri nga themeluesit e Rezervës Federale) dhe „N. M. Rothshildi dhe bijtë” nga Londra kanë ndërtuar në Bashkimin Sovjetik dhe momentalisht


Rockefeller Center

ndërtojnë më se dhjetë fabrika për kauçuk dhe një fabrikë të madhe për alumin, njëri prej materialeve më të rëndësishme për prodhimin e aeroplanëve.
Për zhvillimin dhe përpunimin e një projekti të gazit natyror në Sibir „Eksoni” lëshoi 1,5 miliardë dollarë, ndërkaq raportet huamarrëse u ruajtën në fshehtësi.
Fabrika ultramoderne për plehëra artificialë, e ndërtuar në SHBA, u bartë pjesë-pjesë, u montua dhe u ndërtua në Bashkimin Sovjetik. Vlera e saj ishte 400 milionë dollarë, prej të cilëve sovjetët paguan vetëm 40 milionë, kurse shumën tjetër prej 360 milionëve e paguajtën SHBA-të.
Veç kësaj, Rokfeleri ka pasur të drejta të posaçme të realizojë (të bartë) në Bashkimin Sovjetik risi teknologjike të fushave të ndryshme, duke inkuadruar bile edhe atë ushtarake. Për këtë qëllim u formua banka speciale për import-eksport, e cila menjëherë i ka paguar eksportuesit për mallërat ose për patentën e dorëzuar, kurse raportet e mëtejshme janë rregulluar brenda, midis BRSS dhe përfaqësuesve të Rokfelerëve në Moskë, me seli në sheshin „Karl Marks”, Nr. 1, tel. 225-627.
Lidhjet e Rokfelerit me vendet e tjera socialiste janë mbajtur përmes përfaqësisë së tij në Vjenë (Austri).
Kohëve të fundit ata po depërtojnë edhe në Kinë. Ndërtohen fabrika dhe ndërmarrje të mëdha amerikane. Futen kapitale dhe teknikë për përpunimin dhe zhvillimin e industrisë së naftës. „Standard Ojlit” i është dhënë e drejtë nga Republika Popullore e Kinës të sondojë dhe të zbulojë burime të reja të naftës.
Të gjitha këto orvatje dhe investime të mëdha që bëjnë kapitalistët për të depërtuar në botën komuniste, krejtësisht ndryshe nga ajo e tyre, për shumicën e njerëzve janë enigmë e pazbërthyer, të cilët presin më shpejt ta shohin vorrimin e kapitalizmit, të paralajmëruar shumë herë prej Marksit, Leninit, Stalinit, Hrushçovit dhe prijësve tjerë komunistë.
Pjesën më të madhe të jetës e kam kaluar në vendlindjen time, në Bullgari. I kam përjetuar edhe njërin edhe tjetrin sistem. Në vitin 1944 e kam parë sistemin që i paraprinte sistemit komunist. Kam marrë pjesë në Luftën e Dytë Botërore edhe në njërin sistem politik edhe në tjetrin. Kam menduar se i njohë mirë të dy sistemet, por u mashtrova. Për shtetet e vogla si Bullgaria nuk mund të flitet për atë kapitalizëm që ekziston në Perëndim, e veçanërisht në Amerikë. Një kapitalizëm të tillë nuk e kam njohur, sepse nuk kam jetuar në atë sistem. Sistemin komunist, po ashtu, e kam njohur deri në njëfarë shkalle, vetëm aq sa e kam parë dhe ndier. Literatura ka qenë mjaft e kufizuar që të më ofrojë njohuri objektive në lidhje me këto dy ideologji dominuese në botë. U dasht patjetër të jetoj njëzet vjet në Perëndim, posaçërisht në Amerikë që të mësoj dhe të kuptoj shumë më shumë. Megjithatë e vërteta është tjetërfare. Rothshildët dhe Rokfelerët për komunizmin dinë diç që ne nuk dimë. Pas këtyre financimeve kaq të mëdha dhe ndihmave me kaq përkushtim pa kurrfarë frike, është logjike të mendohet se ata jo vetëm që janë partnerë të tyre, por i mbanë tërësisht nën kontroll.
Më se shtatëdhjetë vjet kapitalistët e planifikuan zhvillimin e komunizmit dhe nuk u treguan naivë ndaj tij. Magnatët financiarë e dinin fare mirë se komunizmi nuk ishte në gjendje t’i zhdukë, sepse ata e mbanin fortë dhe e qeverisnin për qëllimet e tyre vetanake. Ata kishin për qëllim që t’i shfrytëzonin popullatën, energjinë, prodhimtarinë dhe mundësitë financiare si formë për kontrollimin e popujve. Kjo është „renditja e re botërore” për të cilën kanë folur Napoleoni, Hitleri, Stalini etj. Kush është sundimtari? Ai i cili e paguan shpërblimin. Socializmi i Rokfelerit nuk është sistem për rindarje të pasurive, e posaçërisht jo të pasurisë së tij, por sistem për kontrollimin e njerëzve. Socializmi ia përcjellë pushtetin Qeverisë, të cilën nga ana tjetër e kontrollon Rokfeleri.
Pasi që për çdo amerikan emri Rokfeler paraqet kapitalin gjigant, do të ishte shumë vështirë që dikush prej familjes të zë pozitën e kryetarit të SHBA-ve. I zgjedhur i familjes ka qenë Nelson Rokfeleri i cili disa herë u kandidua, por pa sukses, pastaj vendosi të zë një funksion të lartë dhe përgjegjës në një mënyrë tjetër - pa zgjedhje.
Nga presioni i fortë, kryetari Spiro Egnju dha dorëheqje dhe në vend të tij erdhi Fordi, anëtar i organizatës së Rokfelerit. Faza e parë mbaroi, pastaj filluan përgatitjet për të dytën. Niksoni
duhej në çdo mënyrë të shkarkohet nga pozita e kryetarit. Kuajt e Trojës në kabinetin e Niksonit - Kisinxheri dhe Gjenerali Hejg, të dy anëtarë të Komitetit për lidhje me botën e jashtme, ishin njerëzit më të afërt të Rokfelerit. Ata prej brenda e përgatitën të ashtuquajturën aferë mjaft të zhurmshme „Votergejt”. Kjo e detyroi Niksonin që të tërhiqet nga pozita e kryetarit dhe në atë funksion ta lë nënkryetarin, Fordin, i cili nga ana e tij zgjodhi për nënkryetar të vetin Nelson Rokfelerin. Rokfeleri e mori kontrollën në udhëheqjen e politikës nacionale, kurse Kisinxheri u kthye në politikën e jashtme dhe në këtë mënyrë Familja Rokfeler tashmë qeveriste me të gjitha funksionet.
Në ndërkohë, Fordit i bënë disa atentate të dyshimta për ta likuiduar. Sikur njëri prej tyre të kishte qenë i suksesshëm, pozitën e kryetarit sipas rendit kushtetutar do ta zente nënkryetari, Nelson Rokfeleri.
Ashtu siç kanë pasur dobi disa shekuj me radhë Rothshildët prej të gjitha luftërave, Rokfelerët kanë kontribuar për ngritjen e autoritetit të Amerikës në Luftën e Parë dhe të Dytë Botërore, e po ashtu edhe në luftën e Koresë dhe të Vietnamit. Nga kjo kanë nxjerrë fitime të mëdha. Duke kontrolluar qeveritë, drejtëpërsëdrejti ose tërthorazi, ata çdo gjë kanë mbajtur nën kontroll, sipas kësaj „ata na kontrollojnë neve të gjithëve”.

[fisniku-student]

Kriza globale financiare - realitet apo pasiguri?



Vlera e dollarit ka rënë, pas krizës së bankave amerikane
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Vlera e dollarit ka rënë, pas krizës së bankave amerikane
Tregjet financiare vazhdojnë të jenë nën trysni të konsiderueshme. Problemet janë më shumë psikologjike sesa në realitet, mendojnë analistët.


Vetëm në fillim të javës banka qendrore amerikane shmangu nëpërmjet një aksioni të pashembullt me anë të garancive shkatërrimin e plotë të një prej bankave më të mëdha amerikane të investimeve, Bear Stearns, e cila u prej konkurrentit J.P.Morgan.

Të dielën ministri i financave, Henry Paulson mund të shihej ende në të gjitha emisionet e mëngjesit të televizioneve amerikane. Ministri i financave përpiqej të qetësonte, pasi masat e ndihmës të bankës qendrore, fjalimet e Paulson-it dhe të presidentit amerikan George W. Bush nuk patën ndikimin e nevojshëm. Kapitulli më i ri i krizës financiare globale ishte kolapsi dhe shitja e mëpasme nga nevoja e bankës investuese Bear Stearns.

Ministri i financave, Henri PaulsonBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Ministri i financave, Henri Paulson

Paulson doli në fillim të javës sërish para mikrofonave: 'Dua të theksoj se kemi një treg kapitalesh që e lakmon gjithë bota, i cili është konkurrues dhe eficient. Sepse ne reagojmë shpejt ndaj problemeve dhe se institucionet tona financiare janë të fuqishme.'

Vërtet qetësuese nuk u dukën fjalët e ministrit të financave para shtypit në Wall Street mendon analisti Richard Bove.

Problemet janë më shumë psikologjike sesa në realitet, shpjegon ai. Pikërisht kjo i shqetëson tregtarët në bursë, duke qenë se mungon besimi fati i Bear Stearns mund të prekë cilëndo bankë tjetër investimesh. Aksionet e Lehman Brothers për shembull ranë përkohësisht me 40 për qind të hënën, megjithëse nuk pati arsye konkrete për këtë.

Çfarë po ndodh aktualisht? Bankat kanë mbledhur hipoteka, i kanë bashkuar dhe i kanë shitur si letra me vlerë. Institute të tjera bankare i kanë lënë këto letra me vlerë si garanci ose i kanë bashkuara më tej duke emetuar sërish letra me vlerë. Në total me to janë fituar shumë para vitet e kaluara. Me shfaqjen e pasigurisë gjithnjë e më shumë kreditorë po kërkojnë garanci më të mëdha prej bankave, të cilat nuk janë më në gjendje t'i japin këto agaranci. Tregtarët në bursën e Wall Street-it druajnë një reaksion zinxhir.


Jens Korte