Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[brunilda_it]

Faleminderit GIMI !
Sinqetesia e shkruar mbi blertesine e faqes se F.Sh., se une ne kete ngjyre e kam kthyer , flet me shume se cdo fjale e imja ne keto momente !
Miqesisht Bruna!

[brunilda_it]

Plaku i bardhë
(poetit D.Agolli)

Zhurmojnë-zhurmojnë, nën hijen e detit thur vargje,
Rrëmbimthi i krodha kaltërsive të tejskajshme, qiell,
Një me detin u bë mendimi i lodhur valëzimesh
Si dallgë e gufosur, muza të derdhej shpirtit,
Çante labirinthet e kohës dora e mendjes, me vitet,
Gurëzonte shikime zalli...,nëpër thellësira, shtypte vargje.
Hapave shembe hapat e një bote tjetër...,ecje e dridhje mendime,
Si duhanin në kartcingar, rrotullohej pena gishtave....,....,
Hapësirash shove flakët e frikës me dorën poet,
Yjësisë tek binte, si metafora e gjetheve nëpër ujëra të kthjellëta,
Ia shkule pelerinën gri të natës së mjergullt....,....,!
Rrudhave të shkëmbinjëve përplaseshin gërmat e penës së lodhur.
Fjala rrjedh si gurgullima në burime e lë firmën mbi letër ,
Në vatrën e ndezur kërcet flaka e penës pa moshë,
..,dhe fill shkon nëpër flokët e zbardhur,
tymi i cigares vite-plakur!
Duart mbajnë erë poezish....,.....,
Duart dredhin fjalën në kartë-cigar,
E poezia ngre’ penën, si dallgët nga era një copëz mall !

[Agim Doçi]

Te lumte Bruna.
Driteroi i madh meriton nga ne me shume. me shume nga te gjithe.

[brunilda_it]

Vargje kushtuar “NËNËS” (pas-ikjes)

Urtësia e fjalës !
U shtri loti i shpirtit, çau zinë trupit,
Dhembja, dejeve të trungut që le, nënë.
Ike larg, larg shtegëtoi urtësia e fjalës.


E shenjtë në kujtesë !
Jam harruar në kujtesën tuaj eshtake,
Nga lotët m’u zhduke, mbete buzëve të mia.
Puthjet me shpirt, më të shenjtat e kujtesës.

Orët e fundit
Tek koka të rrija, pa folur nënë,
Dorën t’a mbaja me dorën time, rënkim,
Luaja me sytë e tu, të të hiqja dhembjen.

Për atje “nënë”
Qiellit të kaltër dorën ngriti vështrimi,
Yjësinë e fundit ta kapte fort me shpirt.
Prej vehtes një copë malli, t’a shkëpuste për atje.

Fund-Janari!
Griste sytë loti, para orëve të mëngjesit,
Me etje çalonte, buzëve të njeriut,
Të mbante mos’harresës fytyrën që treti Janari.

Puthja e Lamtumirës
Buzëve më ngeli, puthja e lamtumirës,
Ftohtësia e fytyrës shenjë viteve, do t’më mbesë.
Malli do më bluaj kohërave, për dashurinë që më dhe.

Etja që çau rrugët
Shpirtit ndjeva zbrastësinë që shkaktoi humbja,
Lundronte mes etjes, pas merrte e derdhte etje.
Mbeti memories, e ëmbla “nënë”, ikja

Loti i “nënës”
Qesh me lotin që derdh “nëna”,
Qesh, mos të qaj para syve të saj
Qesh të ngushëllohem buzë lotit të dhembjes!

Rënkimi i lotëve
Ra loti i fundit, dheut zuri vend,
Mbuloi pak nga pak të qënit në këtë botë.
Ra loti i fundit, rënkim mbi tokë

Ndarje me Kohën !
Qau foshnja, djepit e përkundi nëna,
Me fjalë e ledhatime ia mbuloi lotin.
Qau i rrituri, shtratit të nënës s’kish’kush e pushonte.

[brunilda_it]

MARSI IM !

Marsit, lulet ia kepus fshehurazi...,
Shoh rreth e qark mos me kap njeri
Marsi eshte i imi, yti, dhurate prej perendie !

[Agim Doçi]

Fantastike Bruna.
Keto vargje jane gjithe filozofi jetsore. te pershendes

[brunilda_it]

Faleminderit Gimi per fjalet e tua dhe qe qe vazhdon te lexosh ende vargjet e mia !
Te pershendes dhe une !

[brunilda_it]

U MBLODH LOTI ....... (Lib."Metafore mbi vale-300 tercina)


*** *** ***
Shtypej dita nëpër këmbët e gënjeshtra të jetës,
Hap pas hapi, herë dritë-herë errësirë.
Si vetë gënjeshtra, dita më e nxirë.

*** *** ***
Sytë ngriti heshtja, krahët t’ia këpuste ndarjes,
Buzëve lundronte me përkëdheli fjala,
Sytheve të dashurisë, t’ua largonte lotin.

*** *** ***
Heshti dora së foluri në fletë,
Merrte shkarazi vulën për t’i dhënë firmë,
Bardhësisë që mbretëronte, ti jepte një emër.

*** *** ***
Mbytej vështrimi, në barin që lëkundte era,
Si furtuna përplasej cepave me sytë e lakuar.
Flladit rrihte nga pak, gërmëzimin JETE.


*** *** ***
Nisi të pikojë zymtësia, detit të shtrinte hijen,
Radhë nis t’i lajë dallgët në breg,
Urtësia nderi fshehtas, pamjen mbi tablo.

*** *** ***
Dritë-diellit, u kap urrejtja me forcë,
Dritë-hënës, zhduku të palarat poshtërsi.
Dritë-ditës, iu ngujua fytyra e trembur.

*** *** ***
Qeshi fjala, buzës së miqësisë,
Mbi vehten vuri dorë, të ndihej dikush.
Kapte në pabesi sytë që fshihnin sinqeritetin.

*** *** ***
U mblodh loti, u bë një dorë,
Vorbullës së ujit iu mbështoll pa frikë.
Qetësoi eshtrat me shoqërinë e re.

[brunilda_it]

S'kam më kohë.... (poezi nga botimi im i parë)

Një yll

Gjithë jetën e kyça…,
Fëmijërinë në botën pa emër,
Dashurinë në grackën e vetmisë,
Urrejtjen në pabesinë e njerëzisë.
Veç rininë s’e kyça kurrë,
Ajo më iku, m’u shëndrrua në një yll.

S’kam më kohë

S’kam më kohë të shkruaj vargje,
Të nis ndonjë tregim a roman.
S’kam më kohë të përfundoj ato
që kam nisur,
Koha më iku dhe ngeli enigmë mbi poezinë,
…, megjithëse deri tani, kisha pak kohë për të shkruar !


Nesër

Sot, s’jam…,
As dje nuk isha.
Nesër…, !
Nesër nuk e di ku do të jem,
Po le të presim deri nesër,
E pastaj merremi vesh !


Enigmë

Unë…, !
Fëmija…, !
Ti…, !
Prindërit…, !
Një e treta e botës në errësirë!

[brunilda_it]

DITE PERSEKUTIMI

Mërzitjen s'kam si ta heq miku im,
Kur vetë ti me veten nis e vajton,
Kohëve kam menduar pa pushim,
Përse vall kaq mizorizma jeta të tregon ?!
Qënie e pafajshme, mbetur një enigmë.
Zhuritesh mes natës kërkon me fajësi.
Por mos harro fjalën e fundit, pritmë.
Ndaj mos mendo se kam bërë poshtërsi !
Ditët, javët, muajt, vitet ngelën me ty,
Pritën dhe ato me sy të sfilitur,
Ngelën të vetme dëshmimtare aty.
Cdo gjë, si rrëshket loti, ndodhi papritur.
Mërzitja u kthye në shenjtore vetmie,
Vajtimin e more me vete si një lodër fëmije !

[brunilda_it]

NE GUACKEN E JETES SIME

Monologu i të vetmuarit !

Padurimi për të pa arriturën më shtyu këtu , me plot gëzim,
Tani bën tepër ftohtë, s’mundem më, s’kam fuqi,
Mbi supe më rëndojnë hije njerëzish, të vdekurish.
Megjithëse jemi në mars, për mua dimër është…,
Çdo i vdekur me vete kërkon të më marrë,
Ndoshta, më thonë bën karrierë në parajsë !
Bën ftohtë…,
Mos u trishto …,
Asnjëherë s’kam ndierë vapë,
Asnjëherë, qëkur në vetmi rashë !


Si t’a shkruaj psherëtimën ?

Si t’a shkruaj psherëtimën,
Një fjalë me katër rrokje ?
Një enigmë mes dy të rinjësh ?
A një shprehje mohuese me plot kuptim ?
Si t’a shkruaj psherëtimën në sytë e tu ,
Aty ku pafajësia është realitet.
Si t’a shkruaj psherëtimën në fundin e një nate ?
Ku veç hija e saj shpirtin m’a shqetëson.
Më mirë të mos psherëtijmë shpesh,
Se netët e dashurisë kalojnë shpejt .



Në guackën e jetës sime

Fytyra jote si meteor
Gdhendur në zemër, fle,
Sytë e tu si dy kristalë
Skalitur në shpirt meditojnë.
Nuk e harrojnë ritualin e zakonshëm…,
Veç të mbyllur rrinë në guaskën e jetës sime !

[brunilda_it]

JU dhe UNE (poezi nga libri i pare)

VETMI

Vetmi !
Kundershtare e mrekullive te rastit,
O emer i skalitur ne fronin e zemres se vetmuar,
Hapesire e prekur nga tmerri i nje pritjeje.
Ti je stine e perjetshme e jetes sime,
E muajt e tu, jane gjithe keto dhembje .


..., ..., ...,

E dua kaltersine e qiellit,
Naten, une mendoj per te.
Ne hapesiren plot yje te tij,
Une formoj padashur emrin tend.
E dua kaltersine e qiellit,
Boten time gjej aty...,
Mes kaltersish pafund,
Ne dashurine tende gjendem e zhytur!


JU dhe UNE

Boten tuaj mes endrrash e gjeta,
Jeten kredhur ne enigma dashurie.
Mes endrrash shetita te gjeja dhe boten time,
Enigma ish' ndryshkur ne faqet e jetes.

[brunilda_it]

MЁ LINI TЁ JETOJ (poezi shkeputur nga libri i pare)

RINI E PЁRJETSHME

Lotët më mbyllën jetën,
Hidhërimi më ndryshku ndjenjat,
Dashuria, humbi në vehtvete,
Gëzimi mbeti përherë një ajzberg
akulli në ujë.
Veç emrin rini s’e harrova kurrë !]


MЁ LINI TЁ JETOJ

Lermëni të besoj se bota është dhe e imja,
Shëmtia e saj nuk jam unë,
E vetmja e pafat nuk jam unë,
Nuk jam as bukuria që kudo mbizotëron.
Njeriu më skeptik nuk jam unë,
…, por diçka e kam më shumë nga ju .
Lermëni të besoj se bota është dhe e imja !




BARAKA

Përbrenda jeton vetmia,
E lanë atje…, por ajo s’u mplak,
Rreth saj disa bimë…,
Më shumë j’a shtojnë shoqërinë.
Dy fjalë shkruar mbi të,
Vite me radhë s’u shuan,
Vite më parë aty, ata jetuan.
Baraka, tani mbeti e shkretë,
Ndonëse shkronjat mbi derë,
Tregojnë se këtu s’ka vend !
Ata jetonin aty brenda…, po
Nën dhe kishte vlerë jeta .

[brunilda_it]

MBI LOTET E VARGJEVE (tercina, shkeputur nga libri me 300-tercina "METAFORE MBI VALE)


*** *** ***
Kërciti fjala, gardhin hodhi përdhe,
Kapi prej fyti veten që fshihte fytyrë.
T’i nxirrte vrerin e ditëve të dimrit.


*** *** ***
Lava shkëmbit dallgën e zemrës së fjetur,
Rënkimin ia mbulova me duart e brishta,
Ia ndjeva përsëri rrahjet, si zemra e një fëmije.


*** *** ***
Diku u harrua të qeshte si dikur fjala,
Prapa krahëve u godit, ngriti dorë krahu i djathtë,
Humbi respekti, fundosej me ditët në heshtje.


*** *** ***
M’u var qeshja në litar, si bilbilejtë.
Zogjtë ju mblodhën me cicërima.
Dinjitetin t’a ruanin në piedestal.


*** *** ***
U ngrit mal vështrimi, zallit të shkretë,
Si shqiponjë nguli kthetrat hapësirës blu.
Me krahë pushtoi retë, të çante dhe yjet.


*** *** ***
U mbyt pena nga lotët e vargjeve,
Kokën ngrinte lart, të merrte ajër e lirë.
Ngacmonte qeshja xheloze, fjalët e kripura.


*** *** ***
Peshoi fjala, gur në fund të pusit,
Rëndoi faji, plumb detit që kafshonte valë,
Qëlloi heshtja, shuplakë që se plakën vitet.


*** *** ***
Më iku mendimi pas shtëpisë së gurtë,
Agimit i strukej gërma që shembi ato fjalë.
Zmbrapsej të verbonte, historinë që ecte çalë.

[brunilda_it]

METAFORE MBI VALE (vazhdim nga libri me 300-tercina)



*** *** ***
Kafshova lotin, kur qeshi dallga shkëmbit,
Tremba sytë, kur ndriçoi dielli qiellit,
Mbyta fjalën, kur shinave ecte pafajësia.


*** *** ***
Ngatërrohemi me veten, duart fyejmë më pas,
Goja që s’pushon fjalimet, del kryelartë.
Rripin dredhim mesit, duart të nxjerrim pa fjalë.


*** *** ***
Rrëshkiti guri borës, akull u bë në horizont,
Mori pas vjedhurazi zymtësinë, ngjyrë i dha trupit.
Nisi dielli të shkëlqejë, fytyra iu deformua kur ra përtokë.


*** *** ***
Ulëriti jeta, për jetën të jepte jetë,
Klithi vdekja, për vdekjen të jepte vdekje,
Parajsa dhe Ferri nisën Luftën e 3-të Botërore.


*** *** ***
Kryqëzohet qeshja, në sy i prehet jeta,
Ndan mes për mes, shtratin e lënguar,
Hija mbetet pa u tretur, qeshja flet përçart.


*** *** ***
Dorë s’pata, dorë ngrita për vehten,
Zemër s’pata, zemër ndërtova për jetën,
Lotë s’pata, më s’kam, më shteruan nëpër brigje.


*** *** ***
Mbyta lodhjen, të qante fletën e pa gojë,
Arnave të saj njolla gishtash linte kujtimi.
Mbyta lodhjen, ti kushtohej me sy bardhësisë.


*** *** ***
Arave të grurit, ia ndjeva aromën që valëzonte era,
Si fëmijë mes vesës rrokullisja mendimet e vonuara.
Pak freski t’u jepja për të nesërmen.

[brunilda_it]

Marre nga libri "METAFORE MBI VALE" -300-tercina


*** *** ***
Rrëshqiti dheu…, tokës hapi rrugë,
Ngriti hijen heshtja të trembte hapat,
Mori peng pas vehtes, viktimën e pare.

*** *** ***
Qiellit m’u zvarritën…, litarë m’u bënë kujtimet,
Yjeve prekte në cepa, të kapte çaste,
Viteve t’i kthente, për pak dritë.

*** *** ***
U shemb një fjalë, e hidhëroi shikimi,
U zhduk një puthje, e zymtësoi agimi.
U tret pika e lotit në zhegun e verës.

*** *** ***
Ngacmoj mendimet, gjumit më vërtiten.
Si flladi që tund gjethen e fundit në pemë,
Nisën t’më bien rrugëve të mendjes.

*** *** ***
Det m’u bënë mendimet, syve ndjeva fjalën,
Kapërcente dallga-dallgën, kurth i ngrinte në breg.
Aty shtypeshin me radhë mendimet mbi rërë.

*** *** ***
Qava syve të tu, dritën që digjte loti,
Kapja qerpikët e ngrirë të dimrit xheloz.
Aty të shkrihesh gërma e parë e dashurisë.

*** *** ***
U krodh vështrimi, detit humbi gjurmë,
Luante fshehtas duart të kapte bulëza jete.
U ngatërrua me vehten, përjetësia ngeli thellësive.

*** *** ***
Zhvesha mendjen në bregun që heshtëte…,
Hapave mbysja zhegësinëqë sillte ora.
Diku u shua si meteori mbi çerdhen e lotit.

[brunilda_it]

Marre nga libri "METAFORE MBI VALE" -300-tercina

[SIZE="3"] *** *** ***
E shuka lotin, nga forca m’u thye zemra,
Qante mbi lotë, loti vite mbetur jetim,
Koha hodhi supeve, petkun e brezit që rriste lotë.


*** *** ***
U lodh dhe qeshja nga unë, portë mbylli aty,
Ngriti kalanë mbi eshtrën e kohës si emnesë.
Momenti copëtoi zemrave, dashurinë në prapaskenë.


*** *** ***
U tremb dita, rrugëve ku endej hija e orëve të fundit,
Rrotullonte veten mbi barin që prehej vesa.
Pas dremitjes harrohej nëpër fletët e ëndrrave.


*** *** ***
Me të shpejtë iku, labirintheve mbeti dashuria,
Aty zhbironte degëve, filizat që sythe çonin për të nesërmen,
Ditë…, ndoshta vite, do të mbetet një kujtesë e hidhur.


*** *** ***
Shtrëngon fletët, ku endte dhembjen fjala,
Kafshonte trupin, ulërima mos t’i ndihej më,
Laga plagët e tyre, me lotë t’ua lehtësoja vargjet.


*** *** ***
Fajtorë jemi…, marrim çmimin e parë për veten.
Më shumë ngre zërin urrejtja, se forca-fjalën,
Fajtorë mbetemi,…, të lavdëruar mbetemi më trima !


*** *** ***
Anës vijnë njëra pas tjetrës orët e njeriut….,
Kalojnë nëpër ditë, javë e muaj…,
Shkojnë vitet, s’jemi të njëjtët më!


*** *** ***
Mbulova qeshjen me duart e pasigurta…,
Ktheva hapat të ecja në rrugë të miqësisë.
Zhduka vështrimin, kur më pushtoi vorbulla e poshtërsisë.
[/SIZE]

[andreas]

Gjen ne keto vargje nje note trishtuese per ate cka humbet ne horizontin e "vranet" te viteve qe ikin pa u mbresuar kerkund ne "ditaret" kujteses si nje deshire e pa plotesuar apo nje enderrim i pamundur....Por edhe nje rrevolte e mallkim per ato qe mbeten pas si"germadha "fantazish te marra, utopike, te c'bera
e te pa realizuara...E megjithate diku "feks" nje rreze e ngrohte shperse e optimizmi per ate qe dote vije ; e ardhmja qe nuk e "nxe" dhimbjen e britmen peshtjelluese, qe ngrohet nga "erera"malli e dashurie per mengjeze te mrekullueshem plot diell e nete te magjishme valesh me hene...E per kete
ndofta ja vlen ti "perjetosh"keto vargje qofte edhe per pak caste...

[brunilda_it]

Marre nga libri "METAFORE MBI VALE" ___ 300-tercina (vazhdojne)


*** *** ***
Brodha maleve vështrimin e etur, për pak ajër,
Skajeve ndjeva ftohtësinë që flinte gurëve.
Mora frymë thellë, të ndihesha e gjallë.

*** *** ***
Hesht pena për vargjet që hedh mendja bardhësisë,
Sillet vërdallë, të kap prej fyti fjalën,
Nis të qesh me vargun, kur përball emrin POET!

*** *** ***
Prekej hekurash syri që përvëlohej me lotin,
Shkrinte mjergullën që ndryshkej në hekur.
Netëve derdhte nga pak kristalet e kripësisë.

*** *** ***
Më foli vetja, rrugëve ku mbytej zëri i ndërgjegjes,
Harkëzonte hapin mbi fletët e harruara.
Ti jepte zë, zërit që rritej me lëmoshë.

*** *** ***
Dy sytë qeshën kur fjala zuri qoshenë…,
Ngrohu dora heshtjen që cepit rrinte pa folur,
T’a kthente nga rruga në rrugë, për ti qenë pranë!

*** *** ***
Largojmë me dashje të qënit njeri,
Urrejmë pa folur, sytë që sjellin paqen.
Mbetemi, enigma njerëzore e shekullit.

*** *** ***
Bridhte era e kujtesës, nëpër skutat e fshehta,
Gërrmonte aty të nxirrte dritë mbi errësirë.
Fjala mbështeste kryet, si rëra lagunave.

*** *** ***
Qiellit m’u ngrit shpirti, numëronte hapa,
Gjeti kaltërsisë shtratin ku paloseshin retë,
U krodh mes tyre, i lirë të rrihte krahët.

[brunilda_it]

Marre nga libri "METAFORE MBI VALE" ___ 300-tercina (vazhdojne)


*** *** ***
Largojmë prej vetes të mos kemi atë që jemi,
Shtyjmë me forcë mendjen që shet mendje.
Mbetemi të harruarit ne…, pena pa arbitër!

*** *** ***
Ngeci këmba në shkallët e gurta të heshtjes,
Tezgjahut të mendjes, dridhte figuracionin,
Gdhendte pak të ardhmen në kujtesë.

*** *** ***
Lan qeshja zallet, radhë, shkallë mbi det,
Prekte puthja valën, që luante bregut.
Errësirën theu, si zambakët në liqen…,

*** *** ***
Krihet vetëdija me duart e ndërgjegjes,
Deformon pamjen pasqyrës degë-thyer.
Nis rrugën i frikësuar portreti enigmatik.

*** *** ***
Buzës së malit m’u ndal shikimi,
Ndante me sy puthjet e lodhura.
Etur shkumonte dallga nga deti mbi shkëmb.

*** *** ***
Lakohej dhembja, urës me lisharëse,
Lakohej qeshja, mbi ujin e kthjellët,
Lakohej emri, në gojën e njeriut.

*** *** ***
Fije-fije e bëra librin, të shkretuar e lash cepit,
Pluhuri i viteve e mbuloi, qetësisë rënkonte kohën.
Çalë-çalë u çua emri, se mbiemri s’iu gjet poetit!

*** *** ***
Preva ditët si druvari, ku më shumë e ku më pak,
M’u thye sopata barit, ngeli fortësisë së vesës.
M’u skalit pena në dorë, e harroi të çante ditët.