Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaqi nuk mendoj qe ka kontribu edhe shum per shtetin e kosoves,,,saj perket UQK une mendoj se nuk ka qen edhe aq aktiv ne luft ,po ma shum aty ku ka qen edhe syri i botes pra si perfaqsues politik,,,tani udheheq qeverin e tij e cila mund te karakterizohet vetem me 2 ministri,,,un mendoj qe Thaqi ka po ben pune aty ku e shef populli dhe mendoj qe kjo nuk eshte edhe shum e ndershme,,,p.s e kemi pas rastin ta shohim se si nderpritet transmetimi i RTK kur folin opozita diqka kunder tij,,ose kur ka qen BAJDEN ne kosov ja kemi bere nje pritje te nivelit me te ulet ,,,shendetsija eshte ne nivelin me te ulet,,,doganat nuk ne veri nuk funksionojn,,,prandaj Thaqi duhet te punoj me shum ne te gjitha sferta e jetes e jo vetem ne rrug dhe ne shkolla
te jemi te arsyeshem..
te themi per thaqin ate qe duhet thene..pa inate politike te castit..
psh ju ketu ja merrni per te madhe..pse i ka dhen traktor nje katundari serb.. apo pse ka lujt futboll me ca femij serb..apo pse ka then.. jam krenar se po ja ndreq mirqenjen serbeve..a dicka e tille..
un mendoj se ne kto gjera thaqi eshte ne rregull me detyren dhe se politika e kerkon nje qendrim te tille i cili eshte ne te mire te kosoves se pamvarur..
thaqi ka dhe detyra tjera..por ne kte pike vepron mire..
cdo kryeminister shqiptar ne kosove do duhet te tregoj kte lloj kujdesi..per pakicat.. sepse BOTA e kerkon kete..e neve ne se duam qe bota te na doje e te na mbroje nga serbi-rusia ( se vet nuk mbrohemi dot) duhet te mir-kuptojme thaqin.. ne kte ceshtje..
pastaj ceshtje tjera.. jan gje tjeter..
..
optimus.prime (25-10-2015)
Në Rambouillet
Nga Express më 03.08.2009 në ora 8:03
Pse gjatë luftës e kishte pseudonimin “Gjarpri”, pas atij “Studenti”?
Cilat ishin marrëdhëniet e tij me ish-presidentin Ibrahim Rugova? Si ndodhi nënshkrimi i Marrëveshjes në Rambouillet?
Kryeministri Hashim Thaçi, në pjesën e gjashtë të intervistës së tij, flet edhe për vazhdimin e luftës së UÇK’së.
KJ: Gjatë vitit 1998 keni tentuar të kontaktoni me Rugovën?
Hashim Thaçi: Kemi dërguar mesazhe mirëkuptimi. Të mos tentohet, kur në Drenicë numëroheshin të vrarë, në Kosovë të numëronte dikush vota. Ishte e paimagjinueshme, ishte diçka shumë e rëndë dhe dërguam mesazhin tonë që nuk është kohë për zgjedhje të lira, pasi askush nuk mund të ndërtojë demokraci nën sundimin serb, nën predhat e ushtrisë dhe policisë serbe, nën atë represion të jashtëzakonshëm dhe ftuam për bashkim, një bashkim politik dhe ushtarak që do të ndihmonte çlirimin e plotë të Kosovës. Në fakt, kërkesa jonë nuk mori përgjigje dhe ne vazhduam me masivizimin dhe fuqizimin e rolit të UÇK-së. Pastaj vazhduan disa angazhimet të tjera me ndërmjetësimin edhe të autoriteteve ndërkombëtare që të arrihet pajtueshmëria, një marrëveshje mes Prishtinës dhe Beogradit, për autonomi të caktuar, ndërsa ne luftonin për liri të plotë. lufta kishte filluar për çlirim të Kosovës dhe jo një autonomi, me zvogëlim të ushtrisë dhe policisë serbe. Pastaj ngjarjet morën hov të jashtëzakonshëm. Në maj, qershor, korrik, gjatë tërë verës 1998 kishim ofensivat e pandërprera të ushtrisë, policisë serbe, anekënd Kosovës, me synimin për t’i dhënë goditjen përfundimtare UÇK-së, por kjo nuk ndodhi. Ne u kishim mbijetuar pesë muaj ofensivave të pandërprera, kudo. Faktori ndërkombëtar u bind se duhet të fillohet të bisedohet shumë hapur, jo vetëm në rrugë të tjera komunikimi me UÇK, por edhe publikisht. Ndodhën takimet tona në Gjenevë, në SHBA, në Londër, në Shqipëri. Kësisoj pas betejave të mëdha të verës 1998 UÇK doli politikisht shumë më e fuqishme. Askush më nuk besonte se ndonjë proces eventual politik do të mund të zhvillohej pa të.
KJ: Përse pseudonimi juaj ishte Komandant “Gjarpri”?
Hashim Thaçi: Në periudhën 1992-1997 kanë qenë rrethanat e veprimtarisë ilegale dhe ne duhej të vepronim nën emra të tjerë për shkak të sigurisë personale dhe familjare, por edhe efikasitetit të veprimtarisë në të cilën ishim përfshirë. Ndoshta për dikë është e pakuptueshme, por ka qenë e domosdoshme. Pseudonimi im ishte “Studenti” në 1992-1997, pastaj kam vepruar shumë hapur me emër dhe mbiemër. Sa i përket nofkës “Gjarpri” ajo kishte lindur vetvetiu, pothuajse si me humor, dhe simbolizonte faktin se ne ishim në lëvizje të shpeshta dhe të pandërprera, por edhe pazotësinë e policisë serbe për të na rënë në gjurmë.
KJ: Kur u zgjodhët Shef politik të UÇK-së?
Hashim Thaçi: Prej themelimit të UÇK-së kam punuar në platformën politike, kam punuar në qartësimin dhe vizionin e saj, në komunikatat dhe deklaratat politike të UÇK-së. Pastaj gradualisht me sistemimin dhe riorganizimin e shtabit të përgjithshëm të UÇK-së jam zgjedhur drejtor i drejtorisë politike të UÇK-së, dhe pastaj udhëheqës i delegacionit në Rambuje.
KJ: Si keni udhëtuar për në Rambuje?
Hashim Thaçi: Në Rambuje jemi nisur nga fshati Berishë, kam vazhduar përgjatë fshatrave të Malishevës, së bashku me Kadri Veselin dhe një grup tjetër bashkëluftëtarësh.
KJ: Pse nuk udhëtuat me delegacionin e UÇK-së që u mor nga...
Hashim Thaçi: Ishte vlerësimi dominues se duhej të vepronim ashtu sikurse bëmë.
KJ: Kishit frikë se mund të ishte kurth?
Hashim Thaçi: Jo, vetëm se ishim të bindur se ishte rruga më e duhur. E njihja rrugën dhe e dija që do të mbërrija në të njëjtën kohë me të tjerët.
KJ: Ndërkombëtarët ishin në dijeni të lëvizjes suaj?
Hashim Thaçi: Përpos anëtarëve të shtabit të përgjithshëm të UÇK-së, askush nuk ka qenë në dijeni të lëvizjeve të mia në atë kohë. Kaluam fshatrave të Hasit, pastaj përmes Pashtrikut në Shqipëri, në fshatin Vlahën, pastaj Kukës, Tiranë, dhe në aeroport u nisëm për në Zvicër.
KJ: Ndërkohë askush nuk e dinte se ju ishit kryetar i delegacionit të UÇK-së...?
Hashim Thaçi: Në fakt edhe kur është publikuar emri im, nuk jam prezantuar shumë në media, as ato lokale dhe as ato ndërkombëtare. kam dashur që të jem sa më pak i njohur publikisht. Nuk doja që mediat të merreshin shumë me mua. Vëmendja duhet të ishte e përqendruar tjetër kund.
KJ: Dhe ju mbërritët në Paris...
Hashim Thaçi: Në Paris mbërritëm një orë pasi kishte mbërritur delegacioni i Kosovës. kam marrë një taksi nga aeroporti i Parisit, por ndërkohë autoritetet e Parisit kishin kuptuar që kishim zbritur. Kemi vazhduar deri përballë kështjellës në Rambuje ku u takuam me disa miq ndërkombëtarë që i njihja. Ata ishin të befasuar që kishim mbërritur në kohën e duhur, megjithëse konferenca veç sa s’kishte filluar punimet. Kam hyrë brenda duke respektuar të gjitha procedurat e nevojshme. pastaj menjëherë jam takuar me një pjesë të delegacionit kosovar diku rreth orës 21:30. aty kemi diskutuar për organizimin tonë, për mbarëvajtjen e konferencës nga ana jonë dhe për mënyrën e veprimit. përfaqësuesit e LDK-së, nuk ishin në atë takim. ishin të lodhur, kishin shkuar të pushonin, dhe në mëngjes u takuam së bashku të gjithë.
KJ: U befasua Rugova kur të pa?
Hashim Thaçi: Nuk mendoj që u befasua në kuptimin e prezencës. edhe ai ishte i informuar se do të jem aty, por kishte pritur që do të kemi vonesë 2-3 ditë, por ishte një befasi, besoj pozitive.
KJ: Si qëlloi që ju u zgjodhët kryetar i delegacionit shqiptar në Rambuje?
Hashim Thaçi: Ishte një marrëveshje e spektrit politik, që delegacionin e Kosovës duhet udhëheqë faktori që e kishte dërguar Kosovën në Rambuje. Ishte një qëndrim unanim, i të gjithëve pa dallim, edhe i përfaqësuesve të LBD-së, edhe të shoqërisë civile, edhe të anëtarëve të LDK-së, që delegacionin ta udhëheqë përfaqësuesi i UÇK-së, meqë unë isha udhëheqës i drejtorisë politike të UÇK-së, u zgjodha si kryesues i delegacionit të Kosovës, por kishte edhe rekomandime nga komuniteti ndërkombëtar, posaçërisht nga Amerika, që kjo gjë të ndodhte menjëherë dhe të fillonim me punë.
KJ: Përse refuzuat ta firmosnit marrëveshjen që në Rambuje?
Hashim Thaçi: Konferenca në Rambuje ishte konferenca e parë ndërkombëtare që organizohej në historinë politike të Kosovës për Kosovën. Ishte takimi i parë ndërkombëtar ku Kosova merrte pjesë dhe mund të vendoste për veten. Ishte hera e parë që merrnim dokument ndërkombëtar ku flitej për të ardhmen tonë. Gjithmonë në historinë tonë na kanë sjellë kushtetuta apo dokumente të gatshme që na janë imponuar. Tani u krijuan rrethanat që jemi të barabartë dhe kishte ndërmjetësimin ndërkombëtar. Por shumica prej ndërmjetësuesve u interesonte më shumë paqja sesa kërkesa jonë për liri të plotë Kosovës. Kërkonin stabilitet, kërkonin paqe, armëpushim, përfundim të kryengritjes dhe arritjen e një autonomie gjysmake për Kosovën, e cila nuk dallonte shumë nga ajo që quhet autonomi kulturore. Fillimisht unë kërkova që para se të fillojë konferenca për marrëveshje, të arrihej armëpushimi. Nuk mund të zhvilloheshin negociata kur digjej e piqej Kosova anekënd, në kohën kur në çdo moment merrnim informata për vrasje masive në Kosovë. Një kërkesë e tillë për armëpushim fillimisht u mirëkuptua, por nuk doli ndonjë gjë konkrete përveç mirëkuptimit. Beogradi synonte që përmes represionit në Kosovë të ushtronte ndikim tek ne. Kanë qenë bisedime shumë të rënda. Kërkohej me nguti që ne të nënshkruanim dokumentin ose siç thuhej në të kundërtën përgjegjësinë për zhvillimet e mëtutjeshme negative do ta merrnim ne. E tërë kjo nuk mund të ndryshonte qëndrimin se duhej të zhvillohen bisedime parimore dhe se një marrëveshje e qëndrueshme duhej të nënkuptonte largimin e ushtrisë dhe policisë serbe nga Kosova. Në përgjithësi kanë qenë bisedime shumë të rënda, me presion të jashtëzakonshëm, të paimagjinueshëm për atë që nuk ka qenë në proces për t’i përballuar.
KJ: A kishit momente që mendonit se po ua hidhnin?
Hashim Thaçi: Nuk besoj që të kishte momente që të isha i bindur se komuniteti ndërkombëtar po mundohej të na e hidhte. Por opinioni im paska ndryshe ishte prej disa pjesëmarrësve ndërkombëtarë, ishte se ne luftonim për liri të plotë, në dëshironim të bënim shtet, ne luftonin për largimin e plotë të Serbisë. Ne nuk kishim problem me largimin e gjysmës e ushtrisë apo policisë, por donim largimin e çdo polici. Ne nuk donim paqe momentale dhe të vijonte lufta pas disa muajsh, ne donim paqe të përhershme. Në këtë drejtim ne kërkuam shumë qartë që pretendimi për shkatërrimin e UÇK-së është pretendim i pajustifikueshëm dhe i paqëndrueshëm. me insistimin tonë në fund është arritur në përkrahjen, por këtu dua të besoj se ka qenë përkrahje e plotë e zonjës Ollbrajt dhe zotit Rubin, zëdhënës i departamentit të shtetit, që UÇK-ja të mos shkatërrohet por të transformohet në trupë të re të Kosovës. Ndërkombëtarët ishin të interesuar që të kenë marrëveshje me UÇK-në. Sa më shumë që ne avanconim në përmbajtjen e dokumentit refuzimi serb vinte duke u fuqizuar.
KJ: Gjatë asaj kohe kishit presion nga komandantët e UÇK-së që ndodheshin në Kosovë?
Hashim Thaçi: Në fakt unë isha në kontakt me shumicën e komandantëve të UÇK-së. isha në kontakt të vazhdueshëm me shtabin e përgjithshëm të UÇK-së dhe është e kuptueshme që në ato ditë të rënda kishte dezinformata që arrinin tek ata. Por asnjëherë nuk ka ndodhur që të kenë hezitime për përkrahjen dhe besimin që na kishin dhënë.
KJ: Për keni kërkuar në atë kohë të takonit Adem Demaçin?
Hashim Thaçi: Delegacioni serb kishte kërkuar që të kthehej në Beograd, por edhe zoti Hill kishte vizituar Beogradin. ishte një takim zhgënjyes me autoritetet e Beogradit. Në anën tjetër në UÇK filluan disa zhvillime prej individëve të caktuar që nuk ishin të pëlqyeshme për ushtrinë tonë, për vendin tonë, por edhe për qytetarët. Në këtë kohë Demaçi i cili ishte i ngarkuar i UÇK-së, për ndërtimin e institucioneve në Prishtinë doli me qëndrimin kundër konferencës në Rambuje dhe pjesëmarrjes së UÇK-së në të. Demaçi ishte njeriu i rezistencës, simbol i rezistencës kombëtare në Kosovë dhe unë menjëherë kam kërkuar ta takoj. fillimisht është menduar që takimi të ndodhë në Shkup, por pastaj përmes disa lehtësirave logjistike që na u krijuan nga amerikanët dhe kontakteve të ngushta që kishim me autoritetet sllovene, para së gjithash me zotin Dernovshek, kemi vendosur që takimi të zhvillohej në Lubjanë. Ka qenë një takim jo i lehtë. e kam informuar Demaçin për të gjitha zhvillimet dhe më pas i kam kërkuar që të vijë në Rambuje. I thash që do të propozohej nga ana ime për udhëheqës të delegacionit kosovar. E kam informuar për vështirësitë, për pengesat, për ballafaqimet që i kishim, por edhe për këmbëngulësinë ndërkombëtare për arritjen e marrëveshjes. Në fakt ne pajtoheshim në parim për shumë çështje
(Vazhdon në numrin e nesërm
kjo esht nje genjeshter,spari takimi nuk esht mbajtur ne Kercove por ne Zajaz te shtepin e Vazli Veliut.Postuar më parë nga shah_isti
se dyti Hashim Thaqi as qe ka mar pjes ne at takim,Hashimi ose esht genjeshtari madh ose esht i padukshem sikurse David Copperfield!!!
Kthimi pas Rambujesë
Nga Express më 04.08.2009 në ora 9:30
Takimi me Adem Demaçin, Ismail Kadarenë, pesha e nënshkrimit të Marrëveshjes historike të Rambujesë, kthimi në Kosovë dhe data e fillimit të bombardimeve rrëfehen në vazhdimin e intervistës së kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçi.
KJ: Por, për çfarë ndaheshit?
Hashim Thaçi: Ne ndanim opinione të ndryshme. Unë isha që të vazhdonte procesi dhe të arrihej marrëveshja me ndërkombëtarët, ndërsa Demaçi mendonte se konferenca e Rambujesë është një dështim dhe do të ndodhë një konferencë tjetër, e pastaj, siç thoshte edhe ai, “duhet të kryejmë edhe 2-3 flama të tjera”, mendonte për ofensiva serbe dhe pastaj do të kemi një mundësi më të mirë, do ta marrin në dorë situatën komuniteti ndërkombëtar dhe do të gjendej një zgjedhje më e mirë. Ishte krijuar mundësia e një kontakti, e një bisede telefonike mes Demaçit dhe sekretares së Shtetit, zonjës Ollbrajt. Ishte një bisedë jo e këndshme. Pastaj kemi organizuar një konferencë të përbashkët në Lubjanë, ku kemi folur për përpjekjet tona. Ishte takim i cili besoj se ia vlejti.
KJ: Ne ç’kuptim “ia vlejti”?
Hashim Thaci: Ishte një takim i cili më ka shtyrë që të mendoj edhe më thellë dhe në të njëjtën kohë të jem edhe më i vendosur në qëndrimin tim, sepse qëndrimi im për konkludimet e konferencës nuk dallonte nga ai i Demaçit. Dallimi ishte se unë isha për participim në proces, ndërsa Demaçi ishte që të mos jemi pjesë e këtij procesi.
KJ: Po takimi me Kadarenë, si e mbani mend në Paris?
Hashim Thaçi: Ka qenë një takim shumë interesant. E vlerësoja gatishmërinë e zotit Kadare për të më dëgjuar në shpjegimet e mia për realitetin në Kosovë. Pas këtij takimi, Kadareja si një intelektual me ndikim në botën shqiptare, pa asnjë ngurrim, menjëherë ka dhënë zotimin se që atë natë do të lëshonte një deklaratë në mbështetje të plotë të delegacionit të Kosovës dhe parimeve bazë të këtij delegacioni për arritjen e marrëveshjes mes Prishtinës dhe autoriteteve ndërkombëtare.
KJ: Ju keni qenë pothuajse 31-vjeçar, në një moment që ju do të vendosnit në një firmë në njërin prej vendimeve më të rëndësishme për të ardhmen e Kosovës, sa e vështirë ka qenë kjo firmë? Jo gjithkujt i vjen radha që të firmosë dokument të një rëndësie të tillë në këtë moshë...
Hashim Thaçi: Më e rëndësishme se mosha e re, ishte qëllimi që ne dëshironim të arrinim. Ne nuk kishim shkuar në Rambuje për të kapitulluar, nuk kishim shkuar në Rambuje për të nënshkruar gjithçka, ne nuk shkuam në Rambuje që të jemi djem të mirë, nuk kishim shkuar në Rambuje për të bërë karrierë, ne nuk kemi shkuar të largoheshim nga idealet e bashkëluftëtarëve që derdhnin gjak në Kosovë. Ne nuk kishim shkuar në Rambuje për të shkelur mbi vullnetin e 2 milionë qytetarëve për pavarësi, gjë për të cilën ishte mbajtur referendumi. Ishin bisedime me presione të jashtëzakonshme. Në të tilla situata mund të them lirisht se pak njerëz mund të qëndrojnë deri në fund, shumë futen në rresht, dorëzohen. Unë kam pasur momente të vështira, edhe brenda delegacionit. Momente të cilat të bënin thjesht të flasësh edhe me vetveten. Unë nuk përfaqësoja vetveten aty, por vullnetin e qytetarëve të Kosovës dhe të luftës që po bënin ata. Derdhej gjak çdo ditë, unë nuk isha i gatshëm të bëja kompromise me Serbinë për Kosovën. Kemi zhvilluar biseda të gjata, sidomos në tri ditët dhe katër netët e fundit, pa gjumë. Kam zhvilluar edhe takime sy më sy, mbi 3 orë e gjysmë, me zonjën Ollbrajt, ku ishte zoti Hill dhe zoti Rubin. Për një moment, zonja Ollbrajt më tha shumë hapur se nëse nuk e nënshkruani tani marrëveshjen, ju do të jeni përgjegjës për vendin tuaj dhe popullin tuaj. Atje lufta do të vazhdojë dhe ne do të largohemi. Kanë pritur disa sekonda deri në përgjigjen time. Ishte diçka shumë e rëndë dhe e jashtëzakonshme nga ana ime, isha vetëm unë nga delegacioni në atë takim. Në kështjellë kam deklaruar qartë se ne do ta nënshkruajmë marrëveshjen vetëm nëse plotësohen kërkesat tona legjitime. Kjo do të thoshte jo refuzim komplet i asaj që ofrohej, por as pajtueshmëri e plotë. Zonja Ollbrajt ishte e nevrikosur, por nga ky takim doli edhe një miqësi e madhe. Pastaj në proces e sipër, gjatë ditëve dhe netëve të vështira, të një presioni të jashtëzakonshëm, nga diplomatët shqiptarë që kishin ardhur në kështjellë, pastaj edhe nga lobi shqiptaro- amerikan, edhe nga disa kongresistë, kemi arritur që të fusim në dokumentin përfundimtar pjesën që thoshte se UÇK-ja duhej të hynte në një proces transformimi, e jo të shkatërrohej, që Kosova të ketë kushtetutë, jo kornizë kushtetuese, që pas 3 vitesh, Kosova do të ketë të drejtë të organizimit të referendumin për statusin e saj politik. Do të kishte një periudhë të përkohshme statusore. Për çështjen e referendumit kam marrë pajtueshmërinë dhe nënshkrimin e sekretares së Shtetit, Ollbrajt dhe përkrahjen e komunitetit ndërkombëtar, në veçanti ambasadorit Volfgang Petriç, që në atë kohë përfaqësonte komunitetin evropian. Dua të theksoj se pas pranimit të këtyre kërkesave tona legjitime, autoritetet serbe janë tërbuar dhe kanë filluar refuzimin kategorik të çdo marrëveshjeje dhe këtu fillon dhe kthesa e madhe e afrimit të delegacionit tonë me autoritet ndërkombëtare për të vazhduar deri tek arritja e një mirëkuptimi për një kompromis të lehtë për konsultim me popullin e Kosovës dhe më pas nënshkrimin në Paris.
KJ: Ndërkohë që ju firmosët, delegacioni serb refuzoi. Pas kësaj u kthyet në Kosovë dhe a e dinit që do të fillonin bombardimet?
Hashim Thaçi: Me avancimin e përmbajtjes së dokumentit ishte krijuar atmosfera e arritjes së kompromisit. Ne kërkuam 5 deri 7 ditë për disa konsulta përfundimtare në Kosovë, por komuniteti ndërkombëtar e zyrtarizoi një afat dyjavor. Në këtë marrëveshje rol qendror ka luajtur sekretarja e Shtetit, Ollbrajt dhe zoti Rubin. Pas kësaj marrëveshjeje, një pjesë e delegacionit është kthyer nga Parisi në Prishtinë me avion ushtarak. Unë përsëri vazhdova në relacionin nga kisha ardhur, nga Parisi në Zvicër, në Tiranë dhe këtu menjëherë kam filluar konsultat e tjera me zyrtarët amerikanë dhe evropianë, por edhe kam filluar përgatitjet që të kthehem në Kosovë. Pas pak ditësh, kam hyrë në Kosovë, ashtu siç kisha bërë edhe dhjetëra herë të tjera.
KJ: Si ishte ky kthim në Kosovë?
Hashim Thaçi: Ishte një mobilizim i jashtëzakonshëm i ushtrisë dhe policisë serbe në kufi. I ngjante një kufiri të fortifikuar. Ne këtë situatë ne ndërruam taktikë. Kemi lëvizur në mënyrë taktike në drejtim të Maqedonisë, kemi kaluar bjeshkët te Struga, pastaj kemi kaluar Veleshtën, Kërçovën dhe kemi hyrë në zonën e Tetovës. Nga këtu, përmes disa fshatrave të Tetovës, jemi ngjitur në bjeshkët e Sharrit dhe prej andej kemi hyrë në Kosovë në rajonin e Kaçanikut. Qëllimi ynë ishte të arrinim sa më parë që ishte e mundur në selinë e Shtabit të Përgjithshëm në Berishë të Drenicës. Këtu menjëherë kemi vazhduar me takimet e rregullta të Shtabit të Përgjithshëm. Disa punë veç ishin kryer nga anëtarë të tjerë që kishin mbërritur përpara dhe disa takime ishin bërë me komandantët e zonave operative. Të nesërmen menjëherë e kam informuar Shtabin e Përgjithshëm për të gjithë aktivitetin që kam zhvilluar, për konsultat që kam zhvilluar, por në të njëjtën kohë kemi thirrur një takim të Shtabit të Përgjithshëm me komandantët e zonave. Pasi këta të fundit nuk ishin anëtarë të Shtabit të Përgjithshëm, por përfaqësonin zona të caktuara operative, kam bërë informimin e plotë të tyre për të gjitha zhvillimet në Rambuje. Ndërkohë, unë isha propozuar tashmë si kryeministër i Qeverisë së Përkohshme pas një marrëveshjeje të arritur midis LDK-së, LBD-së dhe UÇK-së. Në Rambuje do të isha edhe si mandatar i Qeverisë së Përkohshme. Pas sqarimeve që kemi bërë, ka qenë qëndrim unanim i të gjithëve që të nënshkruhet marrëveshja në Rambuje. Gjatë asaj kohe kam zhvilluar kontakte në shumë vende të Kosovës, për t’i sqaruar njerëzit për vendimin që kishim marrë.
KJ: Ndërkohë, duhet të ishit në një ndjekje shumë të fortë të autoriteteve policore serbe...?
Hashim Thaçi: Operacionet për likuidimin tonë dhe të anëtarëve të Shtabit të Përgjithshëm ishin intensifikuar edhe më shumë. Mbyllja hermetike e kufirit ishte pjesë e këtyre operacioneve.
KJ: A keni pasur presion nga autoritetet shqiptare që të firmosnit sa më shpejt?
Hashim Thaçi: Në fakt diplomacia shqiptare fliste me zërin e komunitetit ndërkombëtar dhe përfaqësonte atë që ishte e drejtë. Natyrisht, ka pasur sugjerime në atë drejtim. Jo presione.
KJ: A keni komunikuar me kryeministrin Majko?
Hashim Thaçi: Ne komunikonim edhe me zotin Majko, që ishte në atë kohë kryeministër i Shqipërisë dhe me zotin Milo, që atëherë ishte ministër i Jashtëm dhe përpiqeshim të mirëkuptonim insistimin e tyre që ne të nënshkruanim. Ishin përpjekje shumë qëllimmira, por dua të them se ne kishim një qëndrim autonom sa i përket vendimmarrjes. Në fakt Shqipëria kishte qëndrime interesante për Rambujenë. Fillimisht na mbështeste plotësisht, pastaj kishte hezitime në qëndrime, kishte opinione të ndryshe, edhe brenda qeverisë shqiptare, kishte të dërguar ndoshta të panevojshëm në Rambuje që nuk kishin asnjë ndikim. Kishte edhe qëndrime të spektrit politik që dallonin nga qëndrimi i qeverisë, kishte deklarime që assesi nuk duhet të uleshim në Rambuje, por mendoj se të gjitha këto qëndrime ishin qëndrime që buronin nga mosinformimi i duhur dhe ndonjëherë edhe nga ndikimi i diplomacisë ndërkombëtare. Por ne përpiqeshim t’i kuptonim.
KJ: Që nga momenti që ju firmosët në Paris dhe deri në momentin që filluan bombardimet, a ishit ju të informuar që bombardimet do të fillonin dhe kur i prisnit ato?
Hashim Thaçi: Bashkë me ndërkombëtarët i kemi përgatitur të gjitha dokumentet dhe përgatitjet për nënshkrimin zyrtar të marrëveshjes. Në veçanti kam punuar shumë me delegacionin amerikan, si në dhomën time të hotelit, në hotelin “Sofitel”, por edhe në dhomën e ambasadorit Hill, së bashku me zotin Rubin. Gjithashtu vazhdimisht kemi qenë në kontakt të vazhdueshëm përmes linjës telefonike me zonjën Ollbrajt dhe me gjeneralin Klark dhe gjithçka po shkonte sipas planit. Kemi nënshkruar zyrtarisht marrëveshjen dhe nga ai moment më kujtohet reagimi jashtëzakonisht negativ i ambasadorit rus, Majorksi, që nuk hezitonte ta shfaqte hapur, me agresivitet, në çdo moment. Pas nënshkrimit të kësaj marrëveshjeje, por edhe paraprakisht, gjithçka ishte e qartë: bombardimet do të fillonin.
KJ: E dinit ekzakt datën?
Hashim Thaçi: Ekzakt e dinim që menjëherë pas largimit tonë nga Parisi, gjërat do të lëvizin në atë drejtim.
KJ: Ku keni qenë në momentin që ka ndodhur bombardimi?
Hashim Thaçi: Bombardimi na ka zënë në kufi, duke kaluar kufirin Shqipëri-Maqedoni, në Bjeshkë të Strugës.
Transformimi i pasluftës
Nga Express më 05.08.2009 në ora 10:01
Tentimi për atentat në qendër të Parisit, momentet më të rënda gjatë bombardimeve, përjetimet e hyrjes në Prishtinën e lirë, transformimi nga një luftëtar në politikan dhe deri te dëshpërimi me rezultatet e zgjedhjeve të para në Kosovë, tregohen në pjesën e fundit të intervistës me kryeministrin Hashim Thaçi.
KJ: A ka pasur ndonjë tentativë të serbëve gjatë kohës që keni qenë në Tiranë apo në vende të tjera të Perëndimit për t’ju eliminuar fizikisht?
Hashim Thaçi: Tentativat kanë qenë të vazhdueshme. Urdhrat policorë serbë ishin të qartë dhe shërbimet sekrete të tyre me siguri se kanë punuar në këtë drejtim. Sa i përket kësaj kohe të qëndrimit në Tiranë, nuk kam asnjë informacion për ndonjë tentativë nga ana e këtyre shërbimeve, por më kujtohet një takim shumë interesant me ministrin e Brendshëm të asaj kohe, Spartak Poçi. Para se të kthehesha në Kosovë, në një lokalitet të Tiranës kisha një takim me një diplomat ndërkombëtar. Zoti Poçi kishte qenë aty, edhe pse unë nuk e kisha vërejtur dhe kishte dërguar njerëzit e vet që të jenë afër meje për shkaqe sigurie. Pasi u largova nga ai lokalitet, aty erdhën disa njerëz të operativës dhe më pyetën “a jeni ju zoti Thaçi”? “Po, jam- u thashë- jam vëllai i Hashimit, jo Hashimi” dhe vazhdova tutje. Por kërcënim fizik, real, drejtpërdrejt, kam pasur në Paris, pas përfundimit të konferencës.
KJ: Si?
Hashim Thaçi: Ka qenë tentim i drejtpërdrejtë për atentat në qendër të Parisit dhe mund të them se ka qenë një ndjekje fizike me makina, prej njerëzve të UDB-së, mu në qendër të Parisit.
KJ: Si ka qenë kjo ngjarje?
Hashim Thaçi: Ka ndodhur ndoshta edhe për shkak të një pakujdesie nga ana ime. Nuk merrja sigurim me vete, nuk dëshiroja që të jem aq i ngarkuar me përcjellje dhe sigurim. Në fakt, ka qenë mjeshtëria e drejtuesit të automjetit që ka arritur në qendër të Parisit t’iu shmanget dy makinave që na ndiqnin vazhdimisht, diku rreth 5 kilometra përmes Parisit. Lëvizjet dhe shpejtësia e tyre ishin shumë profesionale gjë që jep të kuptohet se fjala ishte për një plan atentati, por ne ia dolëm t’iu shmangemi. Pastaj kanë reaguar edhe njësitë policore franceze dhe rasti është evidentuar në hetuesinë e tyre. Ky ka qenë ballafaqim i hapur me njerëz të armatosur, në pikë të ditës, në qendër të Parisit, që do të thotë se ishin njerëz të paguar.
KJ: Gjatë luftës keni qëndruar më shumë në Kosovë apo jashtë?
Hashim Thaçi: Kam qëndruar më shumë në Kosovë. Nuk kam qëndruar në një vend për një kohë të gjatë, por i kam vizituar të gjitha zonat operative, duke filluar nga ajo e Llapit, e Shalës, në Bajgorë, kam qëndruar me netë të tëra duke u marrë me organizim dhe riorganizim dhe sqarime politike gjithashtu. Pastaj në Karadak, në zonën e Pashtrikut, anekënd duke i vizituar njësitë, shtabet operative, por edhe ushtarët. Në Dukagjin kam qëndruar shpesh dhe jam marrë personalisht me konsolidimin e formacioneve që ndodheshin në çorganizim në atë periudhë kohore dhe gjithashtu në pjesën tjetër të Prizrenit. Gjithashtu kam ardhur edhe në Prishtinë për të kryer punë të rëndësishme politike.
KJ: Gjatë luftës?
Hashim Thaçi: Po, kam ardhur në Prishtinë për të takuar zotin Demaçi në verë të vitit 1998.
KJ: Cili ka qenë momenti më i vështirë gjatë bombardimeve?
Hashim Thaçi: Momenti më i vështirë gjatë periudhës së bombardimeve ishin momentet e fillimit të deportimit të njerëzve dhe masakrave që po ndodhnin. Kam përjetuar masakrën e madhe të Abrisë në shtator të vitit 1998, ku ishin vrarë edhe foshnjat dy-tre muajshe. Kanë qenë momente shumë të rënda rënia heroike e Komandantit Legjendar Adem Jashari dhe shumë bashkëluftëtarëve të tjerë anekënd Kosovës. Momente të rënda ishin edhe kur nuk mund t’i mbronim civilët që ishin të strehuar nëpër malet e Kosovës, për shkak të kufizimeve në armatim dhe forcave jo aq të mëdha njerëzore që kishim në dispozicion. Por përkundër gjithë momenteve të rënda, gjithmonë kemi këmbëngulur dhe kemi besuar në qëllimin tonë se pavarësisht gjithë atyre djegieve, shkatërrimeve, vrasjeve masive, deportimeve masive, ne do të fitonim. Gjatë tërë kësaj periudhe, si kryeministër i Qeverisë së Përkohshme të Kosovës, vazhdoja të qëndroja anekënd Kosovës, edhe gjatë bombardimeve të NATO-s, isha në kontakte të vazhdueshme, mund të them ditore, me zonjën Ollbrajt, me gjeneralin Klark.
KJ: A ka pasur forca tokësore të NATO-s në Kosovë?
Hashim Thaçi: Ka pasur njerëz të operativës që ishin në koordinim të plotë me ne për veprimet operative, por edhe për harmonizimin e qëndrimeve mes UÇK-së dhe NATO-s dhe natyrisht me qendrat e vendosjes të politikës ndërkombëtare. Koordinimi ka qenë i përpiktë. Shumë operacione të NATO-s bazoheshin në koordinatat e dhëna nga UÇK-ja.
KJ: Si arrinit të furnizoheshit me ushqim?
Hashim Thaçi: Gjatë luftës gjenden mënyra, hapësira dhe rrugë për të mbijetuar. Njerëzit udhëtonin në këmbë me kilometra të tëra për të siguruar ushqimet për familjet e tyre që strehoheshin maleve. Ushtarët e UÇK-së kanë bërë një punë të jashtëzakonshme në këtë drejtim. Në shumë vende p.sh. ishin riaktivizuar metodat e vjetra të prodhimit të bukës, siç janë mullinjtë e ujit që ishin braktisur dekada më parë.
KJ: Ku ishit kur mbaroi lufta?
Hashim Thaçi: Rreth datës 20 maj, më sa më kujtohet, Toni Blair, kryeministri i atëhershëm britanik vizitonte Shqipërinë. Ishim dakorduar për një takim në Tiranë dhe menjëherë pas kësaj jam nisur për të shkuar në Tiranë. Takimi me zotin Bler dështoi, pasi ishte e pamundur të mbërrija në kohën e duhur, por atë e takoi Jakup Krasniqi. Pastaj udhëtova për takime në Londër, Paris, Bruksel, Vjenë. në fund të majit jam takuar me zotin Strop Talbot, zëvendëssekretar i Shtetit amerikan në Bruksel. Në takim ka qenë bashkë me mua edhe Bardhyl Mahmuti. Aty kam shtruar qëndrimin se lufta duhet të përfundojë me largimin e plotë të Serbisë nga Kosova. Nuk kishte mbetur më asnjë mundësi për asnjë lloj prezence të Serbisë në Kosovë.
KJ: Cila ishte përgjigja e z. Talbot?
Hashim Thaçi: Zoti Talbot më është përgjigjur duke më shikuar në sy: zoti Thaçi, qëndrimi i komunitetit ndërkombëtar është i qartë, asnjë ushtar, asnjë polic, asnjë administrator i Serbisë nuk do të qëndrojë më në Kosovë. Jemi të vendosur. Qeveria amerikane dhe NATO-ja do t’i shkojnë deri në fund kësaj pune.
KJ: Zoti Thaçi, si u ndjetë herën e parë që hytë në Prishtinën e lirë?
Hashim Thaçi: Ishte diçka e paimagjinueshme dhe shumë emocionuese. Rrugët ishin të mbushura me njerëz që u ishte rikthyer jeta pas terrorit sistematik. Shtatë vjet të UÇK-së dhe një shekulli të përpjekjeve të popullit të Kosovës për liri nga Serbia, po i shihnim të bëra realitet. Serbia në Kosovë kishte ardhur me dhunë, kishte qëndruar me dhunë, po largohej pas dështimit për të kryer gjenocid. Isha larguar fshehtas nga Prishtina në vitin 1993 dhe tash kthehesha me miqtë amerikanë, zotin Rubin dhe bashkëluftëtarët e mi në qendër të Prishtinës. Shampanja e ngritur prej meje dhe zotit Rubin, ishte shenjë e miqësisë së përjetshme që po lindte midis Kosovës dhe SHBA-së. Ajo ishte shampanja e lirisë së Kosovës, ishte shampanja e mirënjohjes për SHBA-në dhe partnerët e tjerë perëndimorë.
KJ: A ishte e vështirë të shndërroheshe nga një luftëtar në një politikan dhe drejtues i një partie politike?
Hashim Thaçi: Fitorja e UÇK-së ishte fitore më tepër politike sesa ushtarake. Ishte një fitore politike, sepse ne arritëm që për herë të parë në historinë e NATO-s, një lëvizje guerile, tërësia e forcave të armatosura të Kosovës, ta bënte për vete Bashkimin Evropian, NATO-n dhe SHBA-në. Nuk është e rastësishme që UÇK-ja është vlerësuar nga studiues ndërkombëtarë si “lëvizja më e suksesshme në histori”. Lufta e UÇK-së, duke pasur një koncept të qartë politik në bazën e saj, na e mundësonte shumë lehtë vazhdimin e angazhimeve tona në rrethanat e reja.
KJ: A u zhgënjyet kur humbët zgjedhjet e para?
Hashim Thaçi: Ne luftuam për liri, pavarësi, shtet, rend demokratik dhe jo për pushtet. Unë ndihesha tepër i lumtur që në Kosovë filloi të instalohej rendi demokratik dhe tash mund të organizonim zgjedhje të lira dhe demokratike. Pastaj, u takonte qytetarëve të vendosin se kush do të udhëhiqte vendin. Natyrisht kishte momente dëshpërimi në ato zhvillime, por asnjëherë nuk kemi menduar për të hequr dorë nga angazhimet tona për vendin, i cili kishte përpara një periudhë tjetër, atë të përpjekjeve për ndërtimin e shtetit të pavarur dhe sovran.
KJ: Ti ishe kryeministri në momentin e shpalljes së pavarësisë, ishit njeriu që do të lexonit Deklaratën e Shpalljes së Pavarësisë, një nga ngjarjet më të rëndësishme. Cila ka qenë ndjesia e parë që keni pasur kur lexuat Deklaratën e Pavarësisë?
Hashim Thaçi: Shpallja e pavarësisë nga ana ime si kryeministër i Republikës së Kosovës ishte një përgjegjësi që m’u dha në zgjedhjet e 17 nëntorit 2007. Ishte përgjegjësi e madhe politike dhe historike para 2 milionë qytetarëve të Kosovës. Në ato momente kam qenë i përshkuar nga një ndjenjë e nderimit të thellë për të gjithë ata qytetarë të Kosovës që për një shekull rresht dhanë gjithçka nga jeta e tyre për atë ditë. Zëri i gjithë atyre brezave po dëgjohej aty atë ditë dhe një epokë e re po merrte udhë.
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Kur nuk jeni i aft te komentoni intervisten e kryeministrit,pse postoni genjeshtra.
veli di naj sen tejter me than ti a vec qikaq?
hajt na thuj naj ide shka duhet te baj thaci me serbet ne kosov, masi ma mir ti po i ditke punt?
JO NEGOCIATA VETËVENDOSJE
Edhe pas luftës disa po e vazhdojnë një luftë tjetër. Kush kujt po ia kalon me milionat e përfituar nga taksapaguesit e Kosovës.
Citim:
Postuar më parë nga veli44 Lexo Postimin
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
Thaçi: Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë
veli di naj sen tejter me than ti a vec qikaq?
hajt na thuj naj ide shka duhet te baj thaci me serbet ne kosov, masi ma mir ti po i ditke punt?
__________________
JO NEGOCIATA VETËVENDOSJE
----------------------------------------------------------------------------------------------
Sigurishte se di por jam i mahnitur me idiotizmin e ketil debili qe e sollet ju ne pushtet dhe nuk ka cka te komentohet eshte shume e kjarte.
PS Lexo nje shkrim te shefit tende
Ëndrra e papërballueshme
Nga Albin Kurti më 07.08.2009 në ora 13:00
Në përgjithësi, politikani në Kosovë nuk shitet pasi që të bëhet kryeministër, ministër a kryetar kuvendi, por para se të bëhet i tillë. Madje, pikërisht asisoj ai ngjitet në atë post – duke u shitur, më saktësisht, pasi që të shitet. Ama politikani i profilit të lartë si puna e Jakup Krasniqit apo Hashim Thaçit, shitet edhe më herët se kaq, shitet në momentin kur s’e përballon më ëndrrën e vet. Ndoshta mu në atë moment ata janë bërë realizim i ëndrrës... së dikujt tjetër
une mendoi qe nuk ka ven per mburrje te kryeministrit,nese ka ber diqka ateher nuk eshte ne rregull qe ai vet te mburret por le ti lej te tjeret qe kan qen me te te na tregoin nese kan diq per te tregu.
Une e di qe hashimi nuk ka ber askund(nese din dikush le te tregoi)ndonje aksion luftarak,por eshte e vertet se ai u emrua nga nje grup shokesh te tij si drejtor i shtabit dhe ky me mjaft dinakri u ngrit ne nje politikan qe sot ka njerz qe i besoin.
te gjitha te tjerat jan muhabete kafenesh dhe nuk perkoin me te verteten,por kur njeriu genjen shpesh fillon edhe vet ti besoi po kesai genjeshtre edhe pse e din qe eshte genjeshter.
Qe une te tregoj, duhet te dalim tja bejm ato qka na beren ata neve e jo te thot nje shqiptar ''Ndihem krenar për përmirësimin e jetës së qytetarëve serbë'' kjo esht turp per thaqin dhe per ata qe ja japin voten ati
“La filosofía del Real Madrid es tener a los mejores del mundo”
patriot i madh more koke ti qy
Jo Patriot i madh sjam po edhe bar nuk haj i kuptoj disa sene..
Hajt klm tash Llap
“La filosofía del Real Madrid es tener a los mejores del mundo”
KURE TA KUJTONI LIRINE KUJTONE ADEM JASHARIN,
KURE TA KUJTONI PAVARSINE KUJTONE HASHIM THAÇIN
Do t´i luftoj spiunet dhe tradhtaret e kombit deri ne vdekje.
KJ: Kur u zgjodhët Shef politik të UÇK-së?
Hashim Thaçi: Prej themelimit të UÇK-së kam punuar në platformën politike, kam punuar në qartësimin dhe vizionin e saj, në komunikatat dhe deklaratat politike të UÇK-së. Pastaj gradualisht me sistemimin dhe riorganizimin e shtabit të përgjithshëm të UÇK-së jam zgjedhur drejtor i drejtorisë politike të UÇK-së, dhe pastaj udhëheqës i delegacionit në Rambuje.
------------------------------------------------
Rrena e debilit
Adem Jashari dhe Hashim Thaçi
Shkëlzen Gashi
Para disa javëve TV KLAN nga Tirana transmetoi një intervistë të Kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçi, dhënë gazetarit Blendi Fevziu. Të njëjtën më pas e botoi edhe gazeta Koha Jonë e Tiranës. Në këtë intervistë, Hashim Thaçi i rrëfen “të pathënat” e jetës së tij. Nuk më befasoi fakti se Thaçi rrëfimin e tij për luftën kishte zgjedhë t’ia tregonte pikërisht Blendi Fevziut. Përveçse ka njohuri shumë të mangëta mbi zhvillimet, interesat dhe protagonistët politikë në Kosovë, Blendi Fevziu plotëson edhe një kusht tjetër: gatishmërinë për t’u shkuar për shtati politikanëve që i interviston. Prandaj intervista me të ishte një adresë mediatike si e porositur për Thaçin.
Kjo intervistë e Thaçit nuk është e veçantë vetëm për faktin se në të vlojnë pasaktësitë, por edhe për faktin se është deri më tani sinteza më e ngjeshur e gënjeshtrave të tij. Edhe në të Thaçi e përsërit kryegënjeshtrën e vet për raportet “e afërta” me Adem Jasharin. Krejt ndryshe prej tij, Sylejman Selimi, në një intervistë të gjatë që pata zhvilluar me të në vitin 2005, e pohonte një gjë ekskluzive: Hashim Thaçi nuk ishte takuar me Adem Jasharin që nga viti 1993 e deri në vdekjen e Adem Jasharit më 1998. Selimi thoshte se Thaçi ose nuk kishte hyrë fare në Kosovë ose edhe mund të kishte hyrë ndonjëherë gjatë kësaj periudhe kohore, por te Adem Jashari nuk ishte paraqitur fare, sepse raportet mes tyre kishin qenë tepër të acaruara.
Nëse këto pohime të Selimit nuk janë të sakta, atëherë përse Thaçi gjatë kohës që intervista po paralajmërohej në Kosova Sot, më kërkoi takim në të cilin më tha të mos e botoja intervistën me Selimin? Kur unë ia refuzova kategorikisht kërkesën, më drejtua: “Nëse s’e ndal ti, atëherë e ndal Syla”. Invervista planifikohej të dilte në 10 vazhdime të njëpasnjëshme, por Sylejman Selimi më telefonoi pas botimit të vazhdimit të pestë dhe më tha se botimi i intervistës duhej të ndërpritej për shkak të presionit të jashtëzakonshëm nga të gjitha anët. U përpoqa ta bindja që të mos ndërhynte për ndërprerjen e saj, por ishte krejt e kotë.
Jam i prirur t’u besoj pohimeve të Sylejman Selimit, nga vetë fakti se ai me Adem Jasharin, në periudhën 1993-1998 kishte pasë raporte shumë të ngushta e të ngjeshura. Për më tej, e vetmja “dëshmi” e kontakteve mes Adem Jasharit dhe Hashim Thaçit që duket se i përket periudhës në fjalë (1993-1998), është një foto, të cilën grupime të afërta me Thaçin janë siguruar që ta afishojnë edhe në internet (lexuesi mund ta gjejë në www.google.com). Grafistët kompjuterikë, të cilët e njohin zanatin e përpunimit digjital të fotografive, theksojnë se nga ana e përpjesëve dhe kompozimit fotoja duket kryesisht e saktë, por evidentojnë shumë pikëpyetje si stërzgjatja e krahut të Thaçit mbrapa shpinës së Adem Jasharit, cilësia e zbehtë e fotos, dhe mbi të gjitha, mungesa e plotë e sfondit të dhomës si dhe pozicionimi krejtësisht indiferent i Adem Jasharit ndaj objektivit të aparatit, për dallim prej Hashim Thaçit, deri aty sa të duket se i pari është marrë krejt papritmas, ndërsa i dyti ashiqare. Por, pa dashur të hyj më tej në hamendësime të tilla, i bëj thirrje publike Hashim Thaçit për një paraqitje publike në të cilën jo vetëm mund të sqarojë pse kjo foto është e vetmja “provë” e “raporteve të afërta” mes tyre, por dhe që të sjellë të tjera dëshmi e argumente të kësaj miqësie “të afërt”.
Por t’i kthehemi edhe një herë intervistës së Thaçit dhënë gazetarit Blendi Fevziu, në të cilën ai thotë se arma e parë që ka marrë në posedim i është dhënë nga Afrim Zhitia në tetor të vitit 1989. Si ka mundësi të ketë marrë armë nga Zhitia, kur Thaçi në radhët e LPRK-së është inkuadruar në verë të vitit 1990, ndërsa Afrim Zhitia është vrarë më 2 nëntor 1989? Këtë do të ishte mirë ta vërtetonin me fakte shokët e Afrim Zhitisë dhe të Fahri Fazliut, por edhe familjarët e tyre.
Thaçi gënjen jo vetëm për raportet e veta personale me atdhetarët Adem Jashari e Afrim Zhitia, por edhe lidhur me pjesëmarrjen e tij në ngjarje të rëndësishme historike. Pyetjes “Ku keni qenë gjatë demonstratave të vitit 1981?”, Thaçi i përgjigjet se ka qenë nxënës i vitit të dytë në shkollën e mesme në Turiqec, dhe se e mban mend shumë mirë çka ka ngjarë ato ditë dhe si ishin mbledhë strukturat e Lidhjes Komuniste që ta pengonin ndonjë marshim të mundshëm të nxënësve. Kur përgjigjet kështu, Thaçi harron se në fillim të intervistës ka treguar se është lindë në vitin 1968, çka do të thotë se në vitin 1981 i ka pasë vetëm 13 vjet. Në këtë moshë, ai nuk ka pasë mundësi të ketë qenë në vitin e dytë të shkollës së mesme.
Intervista e Kryeministrit Thaçi ka edhe të tjera gënjeshtra që lidhen me pasaktësi datash e ngjarjesh, por është e pamundshme që të evidentohen të gjitha në një shkrim si ky. Unë kësaj radhe u kufizova në disa kryesore, që çdo lexues i informuar mund t'i hetojë lehtë, e që duke qenë të shqiptuara nga vetë Kryeministri i Kosovës, janë fyese, jo veç për qytetarin e Kosovës sot, por edhe për historiografinë e këtij vendi.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt