Dalan Luzaj

[Fiori]

Mbi jeten e Dalan Luzaj nuk kam informacione (pervec faktit se ka qene i denuar politik gjate periudhes enveriste) dhe do isha shume mirenjohese nq se ndonjeri nga ju (vizitoret e kesaj faqeje) i/e cili/a ka njohuri apo materiale mbi te, te shkruante dicka mbi jeten dhe krijimtarine e D. Luzaj, ne pergjithesi.

Fjala

Ne qafen e holle te fjales
nje zilke e ngjyrosur troket;
fryn ere neper vite,
zilken as shpata se pret.


Shpella

Asnje rreze djelli nuk le te hyje brenda;
bragtisur ne shpella: myshk lageshti;
ne barkun e erret bluan njolla te renda,
komite, pirate, vrau ne tradheti.

Vjega erresiren pjell e rrit,
buzeplasur a e pa goje,veten fsheh;
kur tinez hyn e hap hone ne shpirt,
Tomorri ne prag, ti s'e sheh.

*Marre nga libri me poezi - Pa rruge.


Pantallonat e Iternimit

Pantallonat e mia
te mbytura ne andre,
i lante Burbi,
pa mundur t'ua hiqte dot vuajtejn.

Pantallonat e mia si dite te shngjyrosura,
varur tek dere e kooperatives,
ne gozhden e dryshkur te internimit.

Era se largu m'i perkund ne kujtese
fytyre e pashlyer e mjerimit.


Nje Dite me Diell

Kjo eshte per ty qe mbete larg;

ne mund ta sjellesh pak nder mend
nje shpirt i ri qe digjej flake,
nje gur qe ende s'ka zene vend.

Me vjen e shkuara nder kujtime,
ekran i mjergullt, me pake nate;
nje dite me diell ish jeta ime
kur ty te njoha.
Cast i arte.


Grate e Poeteve

O grate te bardha, patet fat,
se me vullkanin ju jetoni,
kur niset llava lume i arte,
perbrenda saj dhe ju ndriconi.

Poeti eshte dhe s'eshte i juaj,
kur ngjall nje lule a shkrep stuhine,
kur perballe nates rri sy zgjuar.
Nje shpirt qe digjet per njerine.


Nje Nene

Sa lot kish derdhur ne vetmi,
sa "ah"! tek zoti pat derguar,
kete vec shpirti i saj e di
dhe zoti lart n'e paste degjuar.

Gjithshka qe prekte behej lot
dhe loti ndriste syte e tretur;
ah, mrekullite qe kish kjo bote,
kaq mizorisht ia pati fshehur.

Gjithe zine e mbledhur neper jete
a thua vdekja do t'ia trese?
E luti vdekjen "eja shpejt"-
dhe vdekja s'mund te mos e merrte.


Drita

Drite quhej nena ime,
E mjera drite nuk pa kurre,
helmin qe la pas s'e ka as gjarperi nen gure.

Lodhje. Plage. Trishtim.
Te njohu emrin qe le pas,
te njohu brenga e shpirtit tim.
me ligje vdekja qan mbi ty;
tani je larg, moj e shkrete,
mbi ballin tend hedh hijen nje selvi.
Nene e braktisur... Pese femije...
Dheu s'te tret,
nga dheu me ben drite.


Syte

Gjithcka vjeterohet,
qofte nje mrekulli e rralle.
Vetem syte jane te rinj.

Shikome dhe nje here
ne pac meshire te mbetem i gjalle.

[MI CORAZON]

Shume e bukur poezia e fundit "SYTE".
Çudi, si nuk plaken kurre syte....

[Brari]

Vertete poezi te bukura..shume te bukura..

Hera pare qe degjoj emrin e ketij poeti.
Ndoshta ka te beje me isuf luzajn, profesor vlonjat qe jetoi ne Usa gjate viteve te PPSH-se. Kjo ndoshta eshte dhe arsye pse ky poeti ka bere burg.
Duke ju a futur ne Burgje te afermit..PPSH arrinte te asfiksonte emigracionin politik te atyre viteve.
E kush eshte ai qe ben politik kunder nji qeverie kur kjo qeveri i ka ne dore te afermit ose te dashurit e zemrave.
Te gjithe kapitullojne..
Prandaj PPSH jetoi gjate.

Ja psh a mundem un te kundershtoj Bushin?
Jo!
Pse?
Sepse me ka ne dore.
Ai e di qe une e kam xhan Corazonin dhe ma mbledh rrup sup.
Psh i rras gjoba cdo dite asaj te makina dhe ma merzit gocen..
Aman plasem me kto diktaturat...lol


Ah moj ti me sy te zi...
Edhe floket si geshtenj
Ku ke gjetur bojen ti
Qe ste njoha une mbrem..

tara ra ra raaa..

Kendon sabrija..e ska faj..

[huggos]

Njeh dikush ndonje gje per jeten e Dalan Luzajt ?????

miqesisht,
huggos

[armandovranari]

Dalan Luzaj eshte i biri i Filozofit te njohur shqiptar Prof. emeritus Z. Isuf Luzaj, mik i Sartre-it.
Neser do tu postoj nje biografi te shkurter te tij sepse e njoh dhe personalisht. (bashkefshatare).

[Dita]

Dalan Luzaj u lind në Vlorë. Babai Isufi qe një nga krerët e organizatës së Ballit Kombëtar Shqiptar. Pas ardhjes së Enver Hoxhës në pushtet Isuf Luzaj u largua nga Shqipëria dhe në vend të tij familja u ndoq dhe u persekutua.
Dalani publikoi poezi për herë të parë në revistën Nëntori në moshën 18-vjeçare. Shtatë vjet më vonë ai dhe gjithë familja e tij u internuan dhe qëndruan për 22 vjet të izoluar. Në 1990 emigroi në Itali dhe tani jeton në Çikago.

“Jeta më gjeti vetëm” u publikua në 1995; “Diejt të largët” në 1996 dhe “Pa rrugë” në 2002. Një vëllim i ri pritet të dalë në verën e 2003.




Vitrinë


Xhepa të ftohtë,
Xhepa të shpuar,
Era e mëngjesit i flladit,
Era e mbrëmjes u hedh pikëllim.

Digjet shtrati nga avujt e nxehtë,
Ndësra buka
Shkëlqen
Në vitrinë.





I qasem lules


I qasem lules.

Kur e mbaj në duar
është e gjitha e imja.

E mund t’i jap hije atje ku ka dritë,
E mund t’i jap dritë atje ku ka hije.

Duke belbëzuar fjalë prej fëmije.




Emigranti


Kur hyn në orbitën e vrulli dhe shpresës
Njeh forcën shtytëse që kurrë s’ndalon,
Sado që t’i qepet maratonës së jetës,
Ngelet në pjesën që gabon.





Plagë


Erdhi keta e më gjeti vetëm,
Jashtë rrugëve, të heshtur, syhapur,
I prita goditjet me pamje të qetë,
Me buzagazin e dhimbjes së zgjatur.

Erdhi jeta e më gjeti vetëm,
Të dal prej vetmisë s’kam se si.
Nuk më rinon as i gjithë kontinenti,
Plagët, kur vërenjten, më therin në gji.





Ku t’i vendos simbolet


Ku ta vendos simbolin e Nderit dhe të
Drejtësisë?
Ku ta vendos simbolin e Pritjes dhe të
Dhimbjes?
Ku ta vendos simbolin e Dashurisë`?

Piedestalet e kohëve moderne.
Bëhen copë e thërrime.
Po i vendos
Mbi varr të nënës sime.





Puthje e nxehtë


Puthuni lehtë
Gjithsesi jo rëndë,
Pas buzëve janë dhëmbët,
Herë si sharra
Herë thika të mprehta.
Puthuni lehtë
Siç puthen presidentët plot jetë.

Bymehen shtetet
Derdhet gjaku i nxhehtë.





Do vij të trokas


Si flutur
Në mbrëmje
Do të vijë shpirti im,

Ç’ngjyrë do të ketë
Nuk e di.

Kudo që të jeni
Do vij të trokas.
Me brengën që erdha, ika
Dhe s’munda t’ju flas.





Më fal poezi


U nisa drejt teje në agimin e jetës,
Si fëmijë i larë e i ndërruar.
Ecja shpresat ushqeja: një ditë do të mbërrija tek ti.
Cikloni i tmerrshëm ma mjegulloj rrugën.
Më fal, poezi.





Ku presim


Me sytë e ndritshëm,
Mësoja si ngrihej një
Balon,

Lojra fëmije,
Lojra njerëzore as nis as mbaron
Maska dritë-hije.
Të mjerët
Presim të vërtetën.
Në rrugët ku s’kalon.




!!!!


Në kufijtë e pamundësisë
Mbijetuam;
Diellit të lirisë
S’u barazuam





Lërja baltës


Toka eshtrën e ha ngadalë,
As pluhur
As hi
Vetëm tokë.
Mbi dhe eshtra bluhet me fjalë;
Të lutem,
Lërja baltës pjesën më të fort.





Pa rrugë


Mes rrugësh
Rrugë nga të katër anët
Rrugë me fund,
Rrugë pa fund,
Ti mes rrugësh mbete pa rrugë.

[Veshtrusja]

Dalan Luzaj u lind në Vlorë. Babai Isufi qe një nga krerët e organizatës së Ballit Kombëtar Shqiptar. Pas ardhjes së Enver Hoxhës në pushtet Isuf Luzaj u largua nga Shqipëria dhe në vend të tij familja u ndoq dhe u persekutua.
Dalani publikoi poezi për herë të parë në revistën Nëntori në moshën 18-vjeçare. Shtatë vjet më vonë ai dhe gjithë familja e tij u internuan dhe qëndruan për 22 vjet të izoluar. Në 1990 emigroi në Itali dhe tani jeton në Çikago.

“Jeta më gjeti vetëm” u publikua në 1995; “Diejt të largët” në 1996 dhe “Pa rrugë” në 2002. Një vëllim i ri pritet të dalë në verën e 2003.

Shume e sakt.

[Veshtrusja]

Me prit

Me prit ne shtegun ku rri ndarja,
kur dallandyshet nderrojne fole;
ne s'ardsha une, te vjen fjala,
si fund
apo si nisje e re.

[Veshtrusja]

Brenda teje

Bisedo me qindvjecaret:
As ere
As varre
As eshter.

Brenda gjakut tend gurgullojne
Ata
Dhe te tjeret...

[Veshtrusja]

Ylberi i moshes

Pranveres, dashurise sate i rriteshin
qindra lule.
Qelqit shpresat pikonin ngazellim.
Brenda rritej krenaria ylber.
Kush pritet te vije?
Te shumtit, s'kthejne,
Te gjallet i shplau shiu i perbuzjes.
Zbret shkallet e vetmise bukuria
Pershendet dimrin e saj.
Ylberet vyshkur nen kembe;
Thirr lotet e qaj.

[Veshtrusja]

Sa me larg

Perse ankohesh shpirt i cfilitur?
U perplasem kush e di sa here
Bashke me dhembjen shpresen patem rritur;
Neper hone diell a drite do te bjere?

Virtytin e verbon shkelqimi rreme
Bote e krisur mallin nuk ja ka.
Turme e shthurur nderit me s'kthen.
Sa me larg, shpirt, nga ata.

[Veshtrusja]

Atdhemohonjesi

Qetsi e shpirtit e ka lene
Nje hije e zeze
S'ju nda nga pas
Nje force
nen vehte e ka vene
Pa trashegimtar, pa jete, pa gaz.

[Veshtrusja]

Gjakut Shqiptar

Sa shpata ngriu gjaku tend
Shperblim
Nen shpate u derdh pa emer
Nisjes
Ngele grua pa mend

Ky gjak
S'kthehej me ne zemer.

U derth mbi det
Mbiu larg

Shkelqimi i rralle
Te befason
Per peseqind vjen ne trup te
botes

Rreh zemr'e tij
Ne gjuhen tone.

[Veshtrusja]

Sonte

M'u dashka sonte vere e vjeter
Magjia s'di ku me perplas,
O shpirt me dhimbjen gjer ne eshter
Trazime, brenga te leme pas.

U pame me ditet nga kafazi,
Serishmi heshtjes te kthejme?
Boshllekut vere te vjeter zbrazi,
C'ka humbem kurre me s'e gjejme.

C'te ngeli, pije miku im,
Mos gezim-dhimbja prap na rren?
Mohimi vjen pa ngushellim
Te merr te plas e te mberthen.

[Veshtrusja]

Riberje

Kreshta e brenges ne sy.
Ajzbergu rendon thellesive gjer ne gjak,
Cdo gjetje venitet pa ty
Per skllavin
Liria s'eshte pak.

Vdekjen pas kraheve...krenojme
Labirintheve te saj hyjme e dalim pa shkak,
Me sigurine e njeqind vjeteve jetojme,
Cuditemi
Si jetuam kaq pak.

Flakim mendimet pa vlere,
Rrjedhes, ribehemi ortek bore
Nje cast, brenda nesh hyn pa u ndjere
Brenga
Si mike e vjeter per dore.

[Leila]

Keni ndo nje liste te librave te tij?

[Veshtrusja]

Keni ndo nje liste te librave te tij?

fatkeqesisht, jo.

[Fiori]

Ditë të mirë, paç Mëmëdhe!

Ditë të mirë paç Mëmëdhe!
Gjaku yt kënd më kënd shpërndarë.
Sa më larg aq më pranë na ke
Gjithësesi të urojmë për mbarë!
Natën e mirë, paç Mëmëdhe!
Si u errën bijtë e vuajtur, bijtë e tu aty?
Për shpërblim jepu dy pashë dhè,
Për gjithë ç’vuajtën, ndizu një qiri!

Velat e bardha
Velat e bardha mbi liqen,
Si luleshqerrat e livadhit të vendit tim.
Tej horizonti i fsheh
Për të çelur buzë…
Çhikagos në Perëndim
Karaburun e Sazan ka përballë!
Përgjaket dielli supeve shkëmbore.
Syri pikon bëhet mall.
Malli rritet e bëhet Vlorë.

Motra

Motra ka krah’e të vjen.
Motra pas nënës bëhet nënë.
Motra ka zemër e të ndjen.
Motra brenda shpirtit të gjen!

Vëllezërit

Vëllezërit larg, në mes humnerë.
Pa asnje urë, asnjë sinjal.
Urrejtja shfryne mbi ta paprerë.
Në mes, për ndarje rri një mal.
T’u ca një venë, rrodhi një gjak.
Pakësoi gjaku tek ai.
Vëllai gjakun pyet nga larg,
Nga cila zemër rrodhe ti?

Në Vlorë

Në Vlorë!-tha Ismaili, I pari vet çau në këmbë.
Shtizë bëri krahun, flakë u bë në erë.
Qasi gurët e themelit, gurët më të rëndë.
Në gjunjë ra Isa, sy e zemër prerë.
Rilindi Shqiperia. Brofi Mëmëdheu.
Mëhallat e Atdheut Kosovë e Camëri.
Sheshit të Flamurit sosi Skënderbeu.
Athdheun Ismail, ta besova ty!
Kanina djep, varr dhe lavdi.
Të gjallë e të vdekur bashkë çdo Nëntor.
Shtiza bën lart, qiellit kuq e zi.
Feston Shqipëria, kuq e zi nëVlorë.

Ora
Vitet dhe ora,
Harresa, gjethe vjeshte pa vlerë.
Nga brenda nxjerrim te dera.
Mohimin që njëherësh kemi lerë.

Atje
Hutuar turma veten ndanë.
Përrallat veshëve, Duartë bosh.
Për Krisht Nastradinin kanë.
I mjeri, ujë të jep me shoshë.

Fshatarët
Bujkrobërit e mesjetës, Fshatarë.
Zgjedha u plagoste qafën çdo vit.
Të urtë fshatra, si ishuj mes detit shpërndarë.
Mallkimi i Zotit i shkonte çdo ditë.
Gomari dhe veglat e varrit.
I vetmi trashëgim.
Mbrëmjeve bymeheshin pranë hi-zjarrit.
Mesnatës binin në mallkim.
Fshatarin e njihte i pari rreziku.
Për bukën, fjala tutej.
Rëndë e turpëronte vetëm miku.
Bosh sofra, hapur dhé të futej.
Të munduarit, të harruarit, mbetur shkretë.
Të përbuzurit, të varfërit fshatarë.
Kolona vertebrore u qëndronte drejtë.
Fytyrën dielli dhe nderi ua kish larë.

Vjeshta
Njihet vjeshta nga larg.
E dobët e verdhë, pa gjak.
Shtojnë lumenjtë në vjeshtë.
Pylli fillikat hesht.
Zbardhen gjethet tona për borë.
Qetas afron me kosë në dorë.

ALI PASHA

Hëna nxinte, Pasha ndante.
Gjithë trishtimin me Alinë.
Pas tradhtia vehten hante.
Vranë Pashanë, jo historinë.
Ra Janinës terr e nxinë,
Mjekër e thinjur larg udhëton.
Trupi ngeli pa Alinë.
Koka digjet, por s'perëndon.
Ngriti ngjoli dallgë e shkume,
Vec qytetin s'mund t'a zgjojë.
Erdhën nga larg, e vunë në gjumë.
Gjaku tij, dorë e huaj.
Shqipëri qindra vjet,
Ngjoli namin s'e përpiu,
Në cdo gjak që shqipen flet.
Gjallë ka qenë e është Aliu.
Ngjolit thellë në Janinë.
Ra e s'mbyti pabesinë.
Zbriti mal i Trebeshinës.
Për të lënë në fron Alinë.
Tepelena këmbë mali,
Qanë dhe sot me lotë të nxehtë.
Ali Pashë o Ali djali.
Prerë Vjosa shkon në det.
Dolli dielli nga Dhembeli.
Ere e ftohtë, ra e fshiu.
Ali Pasha gjallë ngeli.
Jo mor jo s’vdes kurre Aliu!

Përtej
Një kontinent mban nën këmbë.
Këtej, një continent mbaj mbi shpinë.
Kur fjalët bëhen plagë, plaga dhemb,
Më tepër dhëmbin me pabesinë.
Bashkoje mbrëmjen me vetminë.
Brenda saj si mbrin papritur?
Ball për ballë dy zemra rrinë.
Në mes një lumë me ujë të kripur.

Dimër
Hëna dimëron mbi borë,
Tkurren druret nga malli për pranverë.
Yjet ujin ngrijnë në oborr.
Brenda meje ti mbetur djerrë.
E akullte klithma mbrinë në timpan,
Thyer mesnata pa ty.
Një shtizë hëne më rri pranë,
Malli djeg për qiri.
Mosha ftohu dhe shtratin.
Letra jote dogji ka vjet,
Me shpresën e lodhur pyes fatin,
Më duhet pa ty më kjo jetë?
Ngadalë ngrica po më fton,
Më e ftohtë vetmia sesa ti.
Rënduar çapi po më fton,
Atje, ku rrihet për ty.

Rrënjët
I shkurtër,
I gjatë,
Rrënjët në pjatë.

Me ditë e netë pres

Më rren mesnata e pabesë.
Besnike mike aq e rrallë.
Në paça jetë një shekull pres.
Ndaj nisma shpresën të bëj gjallë.
A thua ndihemi me mend?
Apo më ndien kur më ke pranë?
Thellë shpirtit është një vend,
Kur zemra zemrën ngrohtë e mban.
Ngatërroj me kohë ç’kaloi,
I marrë marrosa dikë tjetër.
Të mori malli e të çoi,
Mbi blunë e detit aq të vjetër.
Me ditë e netë pres mbi shkëmb.
Pulebërdha tej në klithmën blu.
Mbi krah malli aq i rëndë.
Pa krah veç klithma sos këtu.

Po vjen
Po vjen tha syri
Brofi zemra për të dalë,
Malli djeg si qiriri.
S’mësoi malli asnjë fjalë.
E madhërishme bëre ballë.
Për rreth shpërtheu kaq shkëlqim.
Ky vezullim nga ç’diell ka dalë?
Nga sytë e saj gjithë ky burim?
U qesh pak, sytë më tepër.
E rrok…me zemrën që ta njohë.
U shkund mbi ne gjithë qielli vjetër.
Brenda saj, asgjë më s’shoh.

Atë natë
Atë natë mike u marrose.
Edhe hëna u dogj me ne.
Duke tretur mbeti hark kose.
Hyr e dil, mbi ulli, mbi ne.
Atje nga zjarri ende s’ka mbir’bar.
Ullinjtë mpleksur bërë rrjetë.
Hënë e qielltë mbushur është me re.
Për t’u zbrazur në të dy na prêt.

Fjala
Si s’erdhe pas fjales me krah?
Malli me heshtjen baret.
Atje ku rrënjë fjala s’ka.

Preu flokët gjimnazistja

Kur preu floket një degë e fshehu.
Sa mbi vetull aq mbi sy.
Qyeteti sytë mbi ta i shkrehu.
Sa zemra fshehur rrinë aty.
Kur preu flokët u zhveshën pyjet.
Skaj globi çeli një rrafshnaltë,
Sa lart, mbi hënë një grusht me yje.
I ndrine asaj mbi ball të artë.
Kur preu flokët ndriti qielli,
Shkëlqen ajo dhe në mesnatë.
Dy shtiza në mes nisi nga qielli.
Ylber do thurrte për dhuratë.

E vërtetë
E shkrehe armën, pa zë?
Brinjë më brinjë u cel tuneli.
A kishta arma plumba më?
Që lulëkuqja sërish të celë.
Mos u anko zemër e plagosur,
Sa plumba fsheh e ngroh në gjak,
Marri e njerëzve s’ka të sosur,
Mblidh gjakun që t’u derdh pa shkak.
E ftohtë pa gjak dora juaj,
Kurrë s’heq gisht një zemër e nxehtë,
Horizonti nis të shuaj.
Një krah pulëbardhe që u bë det.

Kur më vështron
Kur më vështron, më ngroh me sy.
Sa shpesh një sy të rri nën flokë.
Kur shpirti dallgën përsërit,
Kërkon ti zemrat t’i bësh tok.
As qiell as tokë s’vështroj për rreth.
Prej bore kurmi përvëlon.
Nga dega një qershi e zgjedh.
Tjetra pranë aq kuqëlon.

Dy zemra
Do të fluturoj, the, drejt meje.
Mbi det, lum, me krah si zog.
Shpinës vitet do t’mi ndjeje,
Si ortek do binin në tokë.
Casti I rralle sa do zgjasi?
Ç’të zbres të ndihesh më lirë.
Të nxjerr zemrën jashtë që t’ju flasi?
Se ndoshta gjuha s’flet aq mirë?
Kudo e bardhë, kudo e ngrohtë.
Qerpiku i njomur, për c’na prêt?
Nje mall dy zemra bërë tok,
Mbi ne një pulëbardhë kërkon det!

[mondishall]

Sa mire bere Fiori me sjelljen e poezive kaq te deshirueshme per t'u lexuar e shijuar.

--------------------------------------------------
Të krijosh domethënë...të krijosh.

[bili99]

Kam pasur rastin ta takoj poeti e dashur Dalan Luzaj....me pelqejne shume poezite e tij.

Ja nje perkushtim filozofik qe poeti i njohur Gjeke Marinaj i ben poetit Dalan Luzaj:


NDERI PER POETIN
(D.Luzajt )

Nderi per poetin
Eshte si frymemarrja,

Pa te cilin njeriu
Me pare nxihet ne fytyre
E pastaj vdes.




me nderime per poetin Dalan Luzaj,
bili99