Krijmi i Universit

[hat]

Informacionet e shfaqura së bashku me zhvillimin paralel të shkencës, na tregojnë se çdo detaj i universit në fakt është një projektim dhe plan i qartë që synon mbështetjen e jetës njerëzore. Ky është një projektim i tillë që edhe për një përbërëse si drita, që mbase nuk e kemi menduar ndonjëherë më parë, është kaq i qartë sa nuk mund ta fshehim dot veten nga habia.

Është e jashtëlogjikshme të mundohesh ta shpjegosh me "rastësi" të gjithin këtë projektim kaq madhështor: Përqëndrimin brenda një shiriti që përbën 1 të 10^25 të spektrit të përgjithshëm të rrezatimeve elektromagnetike të Diellit; qenia e dritës së nevojshme për jetë pikërisht një shirit drite sa ky interval i ngushtë; përshkueshmëria e gazeve të atmosferës pikërisht vetëm nga këto rreze në një kohë që të gjitha rrezatimet e tjera bllokohen; dhe pengimi nga ana e ujit i të gjitha rrezeve vdekjeprurëse por që lejon vetëm përshkimin nga këto rreze... Këto programime të jashtëzakondshme dhe kaq delikate mund të shpjegohen jo me rastësinë por vetëm me anë të një projektimi të vullnetshëm. Kjo na tregon se i gjithë universi duke përfshirë edhe dritën e Diellit që na ndriçon e ngroh, pra, të gjitha detajet e universit, janë projektuar dhe sistemuar nga Allahu posaçërisht për ne.

Ky përfundim i nxjerrë nga shkenca është një fakt që u tregohet njerëzve në Kuran pothuajse prej 14 shekujsh me radhë. Shkenca na tregon se drita e Diellit është krijuar posaçërisht vetëm për ne, e thënë ndryshe "nën shërbimin tonë", kurse në Kuran thuhet se "dielli dhe hëna udhëtojnë sipas një përcaktimi (orbite) të saktë". (Rrahman, 5) dhe theksohet:

"Allahu është Ai që i krijoi qiejt dhe tokën dhe lëshoi prej së larti ujë (shi), e me të nxjerr fruta si ushqim për ju, dhe për të mirën tuaj u vuri në shërbim anijet, të lundrojnë nëpër det me urdhërin e Tij, e në shërbimin tuaj i vuri edhe lumenjtë. Për ju nënshtroi diellin dhe hënën që në mënyrë të zakonshme vazhdimisht udhëtojnë. Për ju përshtati edhe natën e ditën. Dhe Ai ju dha gjithë atë që e kërkuat (ndjetë nevojë) dhe, edhe në qoftë se përpiqeni t'i numëroni të mirat (në numër). Vërtet, njeriu është i padrejtë dhe shumë përbuzës". (Ibrahim, 32-34)

Dielli është vënë në atë mënyrë nën urdhërat tona, është krijuar në atë mënyrë të përsosur për jetën e njeriut, saqë në histori (të kaluarën) disa popuj u ndikuan shumë nga këto cilësi të Diellit por që më pas devijuan dhe filluan ta adhuronin atë si të ishte Zot. Allahu mbi këtë temë u drejtohet në Kuran njerëzve me këto fjalë:

"Nga faktet e madhështisë së Tij janë nata, dita, dielli e hëna. Mos i bëni sexhde as diellit, as hënës! Bëni sexhde vetëm Allahut që i krijoi ato, nëse adhuroni vetëm Atë"! (Fusilet, 37)


Vazhdon...

[hat]

Projektimi në ujë
.
Nëse në rruzullin tokësor

Nëse në rruzullin tokësor do të kishte një sipërfaqe sa gjysma e të sotmes të mbuluar me ujë, atëherë edhe avullimi i tij do të ishte sa gjysma e avullimit të ta-nishëm, kështu që edhe ne do të zotëronim vetëm gjysmën e atyre lumejve
për të vaditur tokat sepse sasia e avullimit të ujit është në raport
të drejtë me gjerësinë e sipërfaqes nga ku avullon. Prandaj edhe Krijuesi
Intelegjent e ka sistemuar në atë mënyrë që detet të kenë një
shtrirje të mjaftueshme për të siguruar avullimin e nevojshëm të
ujit për tokën.

Xhon Rei 76, natyralist anglez i shek. 18-të.


Pjesa më e madhe e rruzullit tokësor është e mbuluar nga uji. Oqeanet dhe detet përbëjnë 3/4e të gjithë sipërfaqes së Tokës. Përsëri edhe në atë pjesë të mbetur tokësore ka liqenj dhe lumenj të pamumërt. Bora që mbulon majat e larta të maleve është përsëri ujë por në një gjendje të ngurtë. Një përqindje e konsiderueshme e ujit gjendet edhe në qiell; në çdonjërën prej reve gjenden me mijëra, ndonjëherë me miliona tonelata ujë. Pjesa më e madhe e këtij uji na zbret herë pas here pika-pika në formën e shiut. Edhe në përbërjen e ajrit, të cilin thithim, sigurisht që gjendet një sasi e caktuar avulli uji.
Shkurtimisht mund të themi lehtësisht, "kudo që të hedhim sytë në rruzullin tokësor shohim ujë". Mund të shkohet edhe më tej ku mund të themi se "edhe brenda dhomës ku gjendemi tani gjendet një masë uji afërsisht 40-50 litra". Vallë, a arrini të shikoni një masë të tillë uji? Shikoni me kujdes dhe do ta dalloni. Do të mjaftojë të shkëputni sytë prej rreshtave e t'i hidhni një sy duarve, krahëve, këmbëve, trupit tuaj. Sepse kjo masë uji 40-50 lt jeni ju!
Kjo masë uji jeni ju, sepse pothuajse 70% e trupit të njeriut përbëhet nga uji. Në brendësi të qelizave tuaja më tepër se çdo gjë ka ujë. Po ashtu edhe pjesa më e madhe e gjakut që qarkullon në trupin tuaj përbëhet nga uji. Jo vetëm ju, por te të gjithë njerëzit dhe gjallesat, pjesën më të madhe të trupit të tyre e përbën uji. Siç shihet një jetë pa ujë nuk mund të jetë absolutisht e mundur.
Uji është projektuar pikërisht për të qenë bazë e jetës dhe është një lëndë që me të gjitha vetitë e tij kimike dhe fizike është krijuar posaçërisht për jetën.

[hat]

Biokimisti i njohur A. E. Nid'ham në librin e tij me titull "The Uniqueness of Biological Materials (Unikaliteti i Materieve Biologjike)" tregon se për formimin e jetës është e domosdoshme ekzistenca e materialeve të lëngëta. Nëse ligjet e universit do të lejonin vetëm ekzistencën e materieve të ngurta e të gazta, jeta nuk do të shfaqej kurrë. Sepse atomet e lëndëve të ngurta janë shumë të ndërthurur dhe të qëndrueshëm me njëri-tjetrin dhe kurrë nuk mund të lejojnë procese molekulare dinamike të domosdoshme për të formuar organizma të gjalla. Në gaze atomet nuk kanë stabilitet dhe enden të lirë, e kështu që në një strukturë të tillë nuk është e mundur të kryhen ato mekanizma të komplikuara të organizmave të gjalla.
Shkurtimisht, për t'u zhvilluar proceset e duhura për jetën është e domosdoshme ekzistenca e një mjeti të lëngët. I vetmi lëng ideal është uji.
Zotërimi i veçorive jashtëzakonisht të përshtatshme për jetën, i ujit që prej kohësh i pat tërhequr vëmendjen shkencëtarëve. Puna e parë e imtësishme mbi këtë temë është libri i natyralistit anglez Uilliam Ueuell, i botuar në vitin 1832 me titull "Astronomy and General Physics Considered with Reference to Natural Theology (Astronomia dhe Fizika e Përgjithshme nën Referimet e Teologjisë Natyrore). Ueuell shqyrtoi më tepër veçantitë termale të ujit dhe tregoi se disa veçori termale të tij, të cilat reagojnë në kundërshtim me ligjet e përgjithshme të natyrës, janë argumente mbi krijimin posaçërisht për jetën të kësaj lënde.
Komentet më të gjera mbi përshtatshmërinë e ujit për jetën erdhën pothuajse një shekull më vonë pas librit të Ueuell nga profesori në degën e kimisë biologjike të Universitetit të Harvardit, Lorenc Henderson. Ky i fundit në librin e tij me titull "The Fitness of Evironment (Përshtatshmëria e Mjedisit)" që më pas do të cilësohej si "vepra më e rëndësishme shkencore e çerekut (25-vjeçarit) të parë të shekullit 20-të", ka rezervuar një vend të veçantë për ujin. Henderson në këtë libër arriti në përfundime të rëndësishme përreth ambientit natyror të Tokës:
"Mjedisi ynë, me veçoritë themelore të tij (pra, në aspektin e veçorive kimike dhe fizike të hidrosferës me proceset fiziko-kimike dhe kimikatet e ndryshme që përmbajnë gjallesat) është ai mjedis që mund të ishte më i përshtatshëm për jetën".77

[hat]

Një nga temat që ka të bëjë me librin e Hendersonit është veçoritë termale të ujit. Ai na tërheq vëmendjen se veçoritë termale të ujit janë interesante në 5 drejtime të veçanta. Këto mund t'i radhisim:
1- Siç dihet të gjitha lëndët kur humbasin nxehtësi, tkurren. Edhe lëngjet që njihen, me rënien e temperaturës tkurren dhe humbasin vëllim. Me uljen e temperaturës rritet dendësia dhe kështu që ato pjesë që janë më të ftohta bëhen më të rënda. Për këtë arsye gjendjet e ngurta të lëngjeve janë më të rënda se gjendjet e tyre normale të lëngëta. Uji në të kundërt të të gjitha lëngjeve tkurret deri në një rënie të caktuar temperature (+4oC) dhe më pas menjëherë në mënyrë të papritur fillon të bymehet. Kur ngrin, bymehet edhe më tepër. Për këtë arsye gjendja e ngurtë e ujit është më e lehtë se gjendja e tij e lëngët. Pra, akulli në vend që të notojë në ujë sipas ligjeve faktikisht "normale" të fizikës duhet të fundoset në fund të tij.
2- Me shkrirjen e akullit apo me avullimin e ujit tërhiqet një sasi nxehtësie nga përreth. E kur ndodh e kundërta e kësaj, jepet nxehtësi jashtë. Ky veprim përfaqëson atë term fizik që ne e quajmë "nxehtësia e fshehur".78 Të gjitha lëngjet zotërojnë nxehtësi të fshehur. Vetëm se kjo nxehtësi e ujit konsiderohet si më e larta e të gjithave. Në temperatura normale vetëm amoniaku zotëron një energji të fshehtë ngrirjeje më të lartë se uji. Në nxehtësinë e fshehtë në avullim asnjë lëng nuk mund të matet me ujin.
3- "Kapaciteti termal" i ujit, pra, sasia e nxehtësisë (energjisë) së duhur për të rritur një gradë temperaturën e ujit është më e madhe në krahasim me të gjitha lëngjet.
4- Përcjellshmëria termale e ujit, pra, aftësia e përcjellshmërisë së nxehtësisë në krahasim me lëngjet e tjera është pothuajse 4 herë më e madhe.
5- Përcjellshmëria termale e gjendjes së ngurtë të ujit, pra, borës dhe akullit, është e ulët.
Mbase të pesta pikat e mësipërme qëndrojnë si veçori teknike-fizike prandaj mbase bëheni kuriozë të dini se ç'rëndësi përbëjnë këto. Këto kanë secila nga një rëndësi shumë të madhe, sepse jetesa në tokë dhe padyshim jeta jonë është e mundur në saje të qenies ekzaktësisht të tilla të veçorive të mësipërme.
Le t'i hedhim një sy, një nga një këtyre veçorive.

[hat]

Në të kundërt me lëngjet e tjera uji, kur ngrin bymehet. Kjo është edhe arsyeja që akulli noton në sipërfaqe të ujit.
Veçoria e ujit e përmendur lart në pikën e parë, përbën një rëndësi të veçantë për sa i përket deteve. Po të mos ekzistonte një veçori e tillë e ujit, pjesa më e madhe e ujit mbi tokë do të ngrinte plotësisht dhe nuk do të mbeste shpresë jete as në liqene e as në dete.

Le ta shpjegojmë më me detaje këtë fakt. Në shumë vende në Tokë temperatura gjatë ditëve të ftohta të dimrit zbret poshtë 0°C. Ky i ftohtë natyrisht që ndikon edhe detet edhe liqenet dhe kështu që masat e ujit fillojnë e ftohen. Shtresat e ftohta zhyten drejt fundit duke nxjerrë në sipërfaqe shtresa më të ngrohta por që edhe këto me ndikimin e këtij ajri të ftohtë, ftohen dhe zhyten drejt fundit. Kur nxehtësia arrin në 4°C ky ekuilibër ndryshon. Këtë radhë në çdo ulje të nxehtësisë uji bymehet dhe rrjedhimisht bëhet më i lehtë. Kështu që temperatura prej 4°C qëndron më në fund dhe lart saj vazhdon me radhë 3°C, 2°C... Në temperaturën 0°C në sipërfaqe të ujit fillon ngrirja. Por këtu vetëm sipërfaqja është e ngrirë sepse ajo shtresë uji prej 4°C që qëndron nën sipërfaqe është e domosdoshme për të siguruar jetesën peshqve dhe gjallesave të tjera nënujore.

Në saje të veçorisë së ngrirjes nga lart edhe pse sipërfaqet e deteve mbulohen nga shtresa akulli, ato (detet) mbesin gjithmonë të lëngët. Nëse uji nuk do të zotëronte një veçori të tillë "të jashtëzakondshme", detet do të ngrinin pothuajse plotësisht dhe jeta nëndetare do të bëhej e pamundur.
Në këtë kuadër edhe veçoria e pikës së pestë luan një rol tepër të rëndësishëm: kjo veçori është përcjellshmëria e ulët termale e akullit dhe borës. Pra, akulli përcjell shumë pak të ftohtët e ajrit nëpër shtresat e mëposhtme të ujit. Kështu që edhe kur temperatura jashtë arrin deri në -50°C, shtresa e akullit mbi sipërfaqe të ujit nuk i kalon 1 apo 2 metra. Për këtë arsye edhe fokat, pinguinët dhe kafshët e tjera polare mund të arrijnë të depërtojnë lehtësisht në ujë.)

Çdo të ndodhte po të mos ishte me të vërtetë kështu? Çdo të ndodhte nëse uji ashtu si të gjitha lëngjet e tjera do të sillej "normal" ku në paralel me humbjen e nxehtësisë të rritej dendësia e tij dhe akulli të binte në fund?
Në një rast të tillë në oqeane, dete e liqene, ngrirja do të fillonte nga poshtë. Kur ngrirja të fillonte nga poshtë, në sipërfaqe nuk do të ekzistonte një shtresë për të penguar të ftohtët dhe do të vazhdonte të ndikonte gjithmonë e më lart. Kështu që pjesa më e madhe e oqeaneve, deteve dhe liqeneve do të ktheheshin në gjendjen e një mase gjigande akulli. Mbi sipërfaqen e deteve do të mbeste një shtresë e hollë uji prej disa metrash dhe, edhe nëse do të rritej temperatura e ajrit, akulli në fund nuk do të mundej të shpërbëhej kurrë. Në detet e një bote të tillë nuk do të jetonin dot gjallesat nënujore. Në një sistem ekologjik ku detet janë "të vdekur" nuk mund të jetë e mundur po ashtu edhe jeta e gjallesave tokësore. Shkurtimisht Toka do të ishte një planet i pajetë nëse uji do të sillej "normalisht".
Pyetjes se përse uji nuk sillet "normal", pra, që deri në 4° C tkurret e më pas menjëherë fillon e bymehet, nuk mund t'i përgjigjet asnjë.

[hat]

Pika e dytë dhe e tretë, te radhitja e mësipërme e veçorive termale të ujit, pra, nxehtësia e fshehtë e ujit dhe kapaciteti termal që është më i lartë se në të gjitha lëngjet, është shumë e rëndësishme për ne. Kjo veçori është çelësi themelor i një procesi shumë të rëndësishëm të trupit tonë që shumica e njerëzve nuk e dinë se përse vlen. Ky është procesi i djersitjes.
Me të vërtetë, përse vlen djersitja?
Për të shpjeguar këtë duhet që këtë temë ta nisim nga fillimi. Të gjithë gjitarët kanë pothuajse të njëjtën nxehtësi trupore. Kjo nxehtësi që ndryshon nga 35°-40°C, te njerëzit është 37°C. Kjo është një nxehtësi shumë e ndjeshme dhe sigurisht që duhet të mbahet e fiksuar. Me uljen e disa gradëve të temperaturës së trupit ndodhemi ballë për ballë me rrezikun e ngrirjes. Me ngritjen e saj disa gradë trupi ynë fillon dhe plogështohet dhe humbet fuqitë. Në rritjen e temperaturës së trupit në mbi 40°C do të thotë rrezik vdekjeje për ne.
Shkurtimisht nxehtësia e trupit tonë zotëron një ekuilibër aq delikat sa lejon vetëm luhatje të vogla temperature.

Veçoritë termale të ujit me anë të djersitjes na shpëtojnë nga nxehtësia e tepërt e formuar në trup.
Në këtë pikë trupi ynë ka një problem të rëndësishëm: Është vazhdimisht në lëvizje. Të gjitha lëvizjet fizike duke përfshirë edhe vendosjen në punë të makinerive, kërkojnë një prodhim të caktuar energjie. Prodhimi i energjisë gjithmonë çliron nxehtësi. Këtë nxehtësi mund ta ndjeni lehtësisht. Lëreni mënjanë librin dhe vraponi 10 km poshtë një dielli të nxehtë e do ta ndjeni shumë dukshëm se trupi juaj është nxehur.

Por përsëri nuk jemi tepër të nxehur.
Njësia e nxehtësisë është kaloria. Një njeri normal kur vrapon një rrugë 10 km për një orë, çliron një nxehtësi përafërsisht 1.000 kalori. Nëse kjo nxehtësi nuk do të nxirret nga trupi gjatë vrapimit, nxehtësia trupore e atij personi do të rritet aq shumë sa do të hynte në koma që në kilometrin e parë.
Ky rrezik kaq i madh parandalohet nga dy veçori që zotëron uji.
E para, e këtyre veçorive është kapaciteti i lartë termal i ujit. Pra, për të rri-tur temperaturën e ujit kërkohen kalori shumë të larta. Për këtë arsye trupi ynë që përbëhet nga 70% ujë nuk ngrohet lehtësisht. Psh, një punë që do të rriste tempera-turën e trupit tonë 10°C, nëse trupi ynë në vend të ujit do të përbëhej prej alkolit, temperatura jonë do të rritej 20°C. Lëndët e tjera janë akoma më keq dhe do të pësonin një rritje: kripa 50°C, hekuri 100°C, plumbi 300°C. Por kapaciteti i lartë termal i ujit na mbron nga ky ndryshim tmerrësisht i lartë i nxehtësisë.
Ashtu siç e cilësuam edhe në fillim edhe një rritje prej 10°C është përsëri vdekjeprurëse për ne. Për të parandaluar këtë hyn në reaksion veçoria tjetër e ujit, lartësia e nxehtësisë së fshehtë.
Trupi ynë përdor mekanizmin e djersitjes për të freskuar veten kundrejt nxehtësisë së çliruar përgjatë një pune. Uji që përhapet në lëkurë gjatë djersitjes, avullon me shpejtësi. Gjatë këtij avullimi për shkak se nxehtësia e fshehtë është e lartë, ndjen nevojën e një temperature të lartë. Këtë nxehtësi e largon prej trupit tonë dhe kështu që arrin ta ftohë atë. Kjo ftohje është aq efikase sa që ndonjëherë mund edhe të mërdhihim.
Si rrjedhojë vrapuesi i 10 kilometrave që folëm më sipër në saje të avullimit të vetëm një litre djersë, e ul temperaturën e trupit 6°C. Sa më tepër energji të konsumohet aq më tepër rritet dhe temperatura dhe si kundërpërgjigje trupi do të djersitet-ftohet më tepër. Në krye të faktorëve që mundësojnë këtë sistem termostatik kaq të mahnitshëm në trupin tonë, vijnë veçoritë termale të ujit. Asnjë lëng tjetër nuk djersin më mirë se sa uji. Nëse në vend të tij do të përdornim lëngje të tjera, psh, alkool, temperatura nuk do të ulej 6°C, por vetëm 2.2°C. Amoniaku mund të sigurojë një ulje prej vetëm 3.6°C.
Qëndron edhe një anë tjetër e rëndësishme e çështjes. Nëse nxehtësia e formuar brenda në trup nuk do të transportohej në sipërfaqe, dmth, lëkurë, të dyja këto veçori të ujit dhe sistemi i djersitjes nuk do të vlenin për asgjë. Për këtë arsye struktura e trupit tonë duhet që ta përcjellë shumë shpejt nxehtësinë. Këtu hyn në proces një veçori tjetër e ujit. Uji, në të kundërt të të gjithë lëngjeve, zotëron një përcjellshmëri të lartë termale, pra, zotëron aftësinë e përcjellshmërisë të nxehtësisë. Në saje të kësaj veçorie trupi e nxjerr jashtë shumë shpejt nxehtësinë e lartë të formuar në të. (Ata damarë që janë afër lëkurës fryhen dhe prandaj ne skuqemi kur nxehemi.) Në qoftë se veçoritë përcjellëse termale të ujit do të ishin disa herë më të ulta, do të ulej shumë edhe nxjerrja jashtë në sipërfaqe e nxehtësisë së pro-dhuar në trup dhe kjo për gjitarët, të cilët janë gjallesa me struktura tej mase të ndërlikuara do të thotë pamundësi për të jetuar.
Të gjitha këto tregojnë se këto tre veçori të veçanta termale të ujit kanë një qëllim të përbashkët, u shërbëjnë për freskim organizmave të ndërlikuara si njerëzit. Uji është një lëng i përzgjedhur pikërisht për këtë punë.

[hat]

Pesë veçoritë e ndryshme termale të ujit, të cilat na tërhoqën vëmendjen në librin e Hendersonit, në të njëjtën kohë luajnë edhe një rol të rëndësishëm që Toka të ketë një klimë të butë dhe të ekuilibruar.

Masa e madhe e ujit nëpër dete siguron barazpeshën e temperaturës në Tokë. Për këtë arsye në zona afër detit sidomos në bregdet, ndryshimi i temperaturës mes natës dhe ditës është e vogël. Në një kohë kur në ato zona shkretëtire të largëta prej ujit ndryshimi i temperaturës mes natës dhe ditës mund të arrijë deri në 40° C.

Qenia më e lartë e nxehtësisë së fshehtë dhe kapacitetit termal të ujit se sa lëngjet e tjera, siguron ngrohjen dhe ftohjen më të vonuar të deteve se sa Toka. Për këtë arsye temperatura e vendit më të ngrohtë me atë më të ftohtë lëviz 140° C, kurse temperatura ndër dete nuk lëviz më tepër se 15°-20° C. E njëjta gjë vërehet edhe në temperaturat ndërmjet ditës e natës. Në një vend të thatë në tokë ndryshimi i temperaturës mes ditës dhe natës arrin deri në 20°-30° C, kurse mbi det kjo ndryshon më e tepërta vetëm disa gradë. Jo vetëm detet por edhe avullimi i ujit në atmosferë siguron një ekuilibrim shumë të madh. Ndryshimi i nxehtësisë midis natës dhe ditës është më i madh në shkretëtirë ku avullimi i ujit është zero dhe më i vogël aty ku avullimi i ujit është i madh.
Në saje të këtyre karakteristikave termale që i përkasin vetëm ujit, ndryshimet e temperaturës mes ditës e natës, mes dimrit e verës lejohen deri në ato kufinj që mund t'i durojë njeriu dhe gjallesat e tjera. Nëse përqindja e pjesës së mbuluar me ujë e rruzullit do të ishte më e vogël në krahasim me pjesën e tokës, do të rritej shumë ndryshimi i temperaturës mes ditës dhe natës, pjesa më e madhe e tokës do të kthehej në shkretëtirë dhe jeta do të bëhej e pamundur apo më e pakta do të vështirësohej shumë. Apo veçoritë termale të ujit të kishin vlera disi më ndryshe, përsëri do të na paraqitej një planet i pavolitshëm për jetë.
Hendersoni pasi shqyrtoi imtësisht të gjitha këto veçori të ujit bëri një koment të tillë:
"Duke i përmbledhur fjalët, kjo veçori e ujit mbart një rëndësi të madhe në tre aspekte. Fillimisht është i dobishëm për të ekuilibruar dhe sistemuar temperaturën në Tokë. E dyta siguron në një mënyrë të përsosur ekuilibrin e nxehtësisë në trupat e qenieve të gjalla. E treta mbështet qarkullimin meteorologjik. Të gjitha këto realizohen në një harmoni të lartë dhe për këtë drejtim, asnjë lëndë tjetër nuk mund të krahasohet me ujin".79

[hat]

Të gjitha veçoritë e ujit që prekëm deri tani kishin të bënin me nxehtësinë (termale). Uji ka edhe disa veçori të tjera fizike të rëndësishme ku edhe këto janë po aq të përshtatshme për jetën.
Njëra nga këto është tensioni i lartë i sipërfaqes së tij. Për shkak se tensioni i sipërfaqes së tij është shumë i lartë, përjetohen një sërë dukurish interesante fizike. Psh, një gotë me ujë mund të mbarti pa derdhur një masë uji pak më të madhe se vëllimi i gotës. Apo një gjilpërë metali nëse vendoset me kujdes parale-lisht me sipërfaqen e ujit noton mbi të pa u zhytur. Kjo shkaktohet prej tërheqjes që ndodh mes molekulave të ujit.
Tensioni i sipërfaqes së ujit është pothuajse më i lartë nga të gjitha lëngjet e tjera dhe ka një ndikim biologjik të rëndësishëm. Në krye të këtyre vjen ndikimi te bimët.
A keni menduar si arrijnë bimët të tërheqin lart nëpër gjethe ujë që gjendet disa metra në thellësi të tokës pa patur asnjë pompë, sistem muskular etj? Përgjigja e kësaj është tensioni sipërfaqësor i ujit. Kanalet nëpër damarë dhe rrënjët te bimët janë të projektuara në atë mënyrë që të përfitojnë nga ky tension. Këto damarë, të cilët tek ngjitesh lart fillojnë e rrallohen shkaktojnë "ngjitjen" lart të ujit.
Ajo që e mundëson këtë projektim kaq fantastik, është tensioni i lartë i sipërfaqes së ujit që folëm pak më parë. Nëse tensioni i sipërfaqes së tij do të jetë më i ulët, aq sa është për të gjithë lëngjet e tjerë, në mënyrë fiziologjike jeta e bimëve të tokës do të bëhej e pamundur.
Një ndikim tjetër i tensionit të lartë të sipërfaqes së ujit është shkatërrimi i shkëmbinjve. Uji në saje të këtij tensioni të lartë i përshkon shkëmbijtë deri në thellë-si të çarjeve (krisjeve) të tyre. Më pas koha ftohet dhe uji ngrin. Ky ujë, i cili ngrin dhe kthehet në akull për shkak të bymimit të tij i sforcon shumë shkëmbinjtë dhe me kalimin e kohës i shpërbën ato. Kjo siguron për natyrën përfitimin e mi-neraleve brenda në shkëmbinj dhe në të njëjtën kohë ka një rëndësi jetike mbi formimin e tokës në brigje.

[hat]

Bimët janë programuar në atë mënyrë që të përfitojnë nga tensioni i lartë i sipërfaqes së ujit. Në saje të ndikimit ngjitës të këtij tensioni uji arrihet të shpihet me metra të tëra lart nëpër gjethe.
Pranë veçorive fizike të ujit, po aq ideale për jetën janë edhe veçoritë e tij kimike. Në krye të këtyre veçorive është vetia tretëse e ujit. Pothuajse të gjitha substancat kimike treten në ujë lehtësisht.

Një ndikim i rëndësishëm i kësaj për jetën është derdhja nëpër dete me anë të lumenjve të mineraleve të panumërta dhe kimikateve të ngjashëm me ato të tretura në ujë. Në këtë formë është përllogaritur se nëpër dete transportohen përafërsisht 5 miliard ton kimikate në vit. Këto të fundit janë shumë të domosdoshme për jetën në ujë.
Uji pothuajse të gjitha reaksionet kimike i përshpejton, për këtë arsye ai është një katalizues shumë i mirë. Një veçori tjetër kimike e ujit është reaktiviteti ideal i tij. Uji nuk është një përbërje si acidi sulfurik që është tepër reaktiv e për këtë arsye ka veti shkatërruese mbi lëndët por as edhe lëndë si argoni që të jetë aq statik sa të mos hyjë në asnjë reaksion. Ashtu siç deklaron edhe Majkëll Denton "niveli i hyrjes në reaksion të ujit është vlera më e përshtatshme që mund të ketë për detyrat e tij biologjike apo gjeologjike".80
Përshtatshmëria e veçorive kimike të ujit me jetën në çdo studim të bërë rreth tyre na shfaqet më e detajuar. Profesori i njohur i biofizikës në Universitetin Jeil, Harold Morovic, bën këtë koment mbi këtë temë:
"Me kërkimet e bëra në vitet e fundit u kuptua edhe një veçori tjetër e ujit që nuk dihej më parë. U vëzhgua se kjo veçori (përcjellshmëria e protoneve) është një karakteristikë e veçantë vetëm e ujit dhe me transferimin biologjiko-energjik përbën një rëndësi të madhe për sa i përket burimit të jetës. Me shtimin e dijeve tona rritet edhe admirimi ynë i madh ndaj përshtatshmërisë së përsosur të natyrës (me jetën)".81.

[hat]

Kur themi lëng, gjëja e parë që na shkon ndërmend është një lëndë tepër e rrjedhshme. Në të vërtetë lëngjet kanë rrjedhshmëri të ndryshme. Psh, mes katra-nit, glicerinës, vajit të ullirit dhe acidit sulfurik ka diferenca gjigande. Nëse këto lëngje do të krahasoheshin me ujin do të shfaqeshin diferenca akoma më të mëdha. Sepse uji është 10 miliard herë më i rrjedhshëm se katrani, njëmijë herë se glicerina, njëqind herë se vaji i ullirit dhe 25 herë më i rrjedhshëm se acidi sulfurik.
Ashtu siç mund të vërehet edhe në krahasimet e mësipërme, uji zotëron një rrjedhshmëri tepër të lartë. Nëse do të lenim mënjanë eterin dhe hidrogjenin e lëngshëm forma normale e të cilëve është e gaztë, mund të themi lehtësisht se uji është lëngu me rrjedhshmëri më të madhe.

Rrjedhshmëria e lartë e ujit përbën për ne një rëndësi jetike. Nëse rrjedhshmëria e tij do të ishte disi më e ulët transportimi i gjakut nga ana e kapilarëve do të ishte e pamundur. Psh, kjo rrjetë kaq e dendur dhe e ndërlikuar e damarëve në mëlçi që shihni pranë, nuk do të formohej kurrë. Çfarë rëndësie ka për ne kjo rrjedhshmëri e tij? A do të ndryshonte ndonjë gjë për ne, nëse ky lëng jetik do të ishte më pak apo më tepër i rrjedhshëm? Majkëll Denton i jep një përgjigje të tillë këtyre pyetjeve:
"Nëse rrjedhshmëria e ujit do të ishte pak më e lartë, uji do të humbiste patjetër cilësinë e tij si baza më e rëndësishme për jetën. Psh, nëse rrjedhshmëria e tij do të ishte sa e hidrogjenit të lëngshëm, struktura mbrojtëse e gjallesave përballë forcave shkatërruese do të mbeste e pafuqishme dhe pre' e lëvizjeve akoma më të dhunshme... Do të jetë e pamundur mbështetja nga ana e ujit e strukturës delikate të molekulave dhe struktura tepër e ndjeshme e qelizës organike nuk do mund të jetonte (më gjatë)...
Nëse rrjedhshmëria e ujit do të ishte pak më e ulët, kontrolli i makromolekulave (si proteinat, enzimat) dhe veçanërisht i strukturave tepër të veçanta si mitokondritë dhe organelet e vogla do të ishte e pamundur. Në të njëjtën mënyrë do të bëhej e pamundur edhe ndarje-shumimi i qelizave. Praktikisht të gjitha aplikimet jetësore në qelizë do të ngriheshin dhe do të ishte e pamundur formimi i një qelize organike në atë strukturë të njohur për ne. Zhvillimi i atyre organizmave të larta, të cilat janë të lidhura me aftësitë lëvizëse dhe rrëshqitëse të qelizës gjatë embriogjenezës (zhvi-llimi në mitrën e nënës), nëse uji do të ishte sado pak më i vishkullt nuk do të realizoheshin kurrë.82
Rrjedhshmëria e ujit është e rëndësishme jo vetëm në pikëpamjen e aktivitetit brenda në qelizë por në të njëjtën kohë edhe për sistemin e qarkullimit të gjakut.

Rrjedhshmëria e lartë e ujit është tepër e domosdoshme për të gjitha qeniet e gjalla. Edhe bimët ashtu siç shihet edhe te gjethja pranë, e transportojnë ujin me anë të kapilarëve tepër të hollë.
Të gjitha qelizat që zotërojnë një trup sa 1/4 e milimetrit zotërojnë një sistem qarkullimi të centralizuar. Shkaku për këtë është se pas kësaj madhësie nuk është e mundur shpërndarja e drejtëpërdrejtë e oksigjenit apo/dhe e ushqimit në qelizë me anë të "difuzionit". Brenda trupit ka qeliza të shumta prandaj në mënyrë të vazhdueshme me anë të disa "kanaleve" duhet të pompohet për në këto qeliza energjia dhe ajri i marrë nga jashtë dhe me anë të disa "kanaleve" të tjerë duhet të mblidhen mbetjet e tyre nëpër qeliza. Këto kanale janë damarët. Zemra është pompa që siguron rrjedhshmërinë nëpër damarë. Ajo që rrjedh nëpër damarë është ai lëng që ne e njohim si gjak, i cili faktikisht në bazë përbëhet nga uji. (Nëse do t'i hiqnim qelizave të gjakut proteinat dhe hormonet ajo që mbetet është plazma, 95% të së cilës e përbën uji.)

Ja pra, për këtë arsye rrjedhshmëria e ujit është shumë e rëndësishme për punën sa më efektive të sistemit të qarkullimit. Psh, nëse uji do të kishte një rrjedhshmëri të ngjashme me të katranit, sigurisht që asnjë lloj zemre nuk do të mund ta pomponte. Bile edhe një ujë i ngjashëm me vajin e ullirit, i cili ka një rrjedhshmëri 100 milion më të lartë se katrani, edhe sikur të arrihej të pompohej nga zemra, nuk do të arrinte të depërtonte nëpër kapilarë ose do të haste vështirësi tepër të madhe në qarkullimin e tij nëpër to.
Le të thellohemi pak më tepër mbi kapilarët. Detyra e kapilarëve është që të transportojnë në të gjitha qelizat e mbarë trupit, sasinë e duhur të oksigjenit, energjisë, ushqimeve dhe hormoneve. Një qelizë për të përfituar lëndët e nevojshme prej kapilarëve, duhet që përafërsisht të jetë në një largësi 50 mikron larg tij. (1mikron është 1/1000 e milimetrit.) Ato qeliza, të cilat pozicionohen në një largësi më të madhe se kjo rrezikohen të vdesin nga të paushqyerit.
Ja pra, për këtë shkak trupi i njeriut është krijuar në një mënyrë që kapilarët si një rrjetë e vërtetë t'i mbulojnë të gjithë trupin. Gjatësia e përgjithshme e përafërsisht 5 milion kapilarëve të trupit tonë është 950 km. Në disa gjitarë brenda një sipërfaqe muskuloze prej 1 cm2 gjenden 3000 kapilarë. Nëse do të sillnim së bashku 10 mijë nga më të vegjlit, të gjithë së bashku nuk do të ishin më të trashë se maja e një lapsi plumbi. Diametri i këtyre kapilarëve ndryshon nga 3-5 mikron.
Sigurisht që qarkullimi i gjakut brenda këtyre damarëve kaq të hollë pa u bllokuar dhe pa u ngadalësuar arrihet të kryhet vetëm në saje të rrjedhshmërisë së lartë të ujit. Majkëll Denton tregon se qoftë edhe vlera pak më të ulta të rrjedhshmërisë së ujit, do ta kthenin sistemin e qarkullimit të gjakut në një sistem të pavlefshëm:
"Sistemi kapilar arrin të punojë vetëm nëse lëngu që qarkullon në të zotëron një rrjedhshmëri të lartë. Kjo rrjedhshmëri është shumë e rëndësishme sepse lëvizja brenda në damar, e lëngut, është e lidhur në raport të drejtë me rrjedhshmërinë e tij... Këtu arrijmë të evidentojmë qartësisht se nëse rrjedhshmëria e ujit të jetë vetëm pak herë më e madhe, për të siguruar qarkullimin e gjakut nëpër kapilarë do të duhej një presion tepër i lartë pompimi dhe çdonjëri prej sistemeve kapilarë do të ishte i pamundur të funksiononte.
Nëse rrjedhshmëria e ujit do të ishte më e ulët dhe diametri i kapilarëve në vend të 3 mikron me doemos duhet të jetë 10 mikron. Këto kapilarë për të çuar përqindjen e duhur të oksigjenit dhe glukozës, do të mbulonin pothuajse të gjitha ato inde muskulare që duhet të ushqejnë. Është e qartë (se në këtë gjendje) do të ishte e pamundur ose do të kufizohej tej mase projektimi i formave të gjëra (makroskopike) jetësore.
Në këtë aspekt, uji për të qenë një bazë e përshtatshme për jetën duhet me doemos të ruajë vlerat e sotme të rrjedhshmërisë së tij".83
E thënë ndryshe, ashtu si të gjitha veçoritë e tjera të ujit dhe rrjedhshmëria e tij është në vlerat më ideale për jetën. Rrjedhshmëria e lëngjeve ndryshon në diferenca miliarda herë të ndryshme. Dhe, uji mes këtyre miliarda vlerash, është krijuar pikërisht në ato vlera të përshtatshme për jetën.

[hat]

Gjithçka që prekëm që nga fillimi i kreut e deri këtu mbi veçoritë termale, veçoritë kimike dhe fizike dhe vlerat e rrjedhshmërisë së ujit, tregojnë se janë pikërisht në ato vlera favorizuese për jetën. Uji është aq harmonik me jetën tonë saqë ndonjëherë për të mbrojtur këtë përshtatshmëri, për disa ligje të natyrës janë krijuar edhe përjashtime. Shembulli më i bukur për këtë është se në të kundërt të lëngjeve të tjerë, menjëherë pas uljes së temperaturës në + 4° C fillon e bymehet duke mundësuar akullin të qëndrojë në sipërfaqe të ujit.
Uji ka një përshtatshmëri për jetën tonë, të pakrahasueshme me asnjë lëng tjetër. Aq më tepër që pjesa më e madhe e një planeti si Toka i përshtatshëm për jetë, me të gjitha kushtet e tjera (temperatura, drita, fusha elekromagnetike, atmosfera, relievi etj), është e mbushur pikërisht në sasi të duhura uji për të favorizuar jetën. Është fare e qartë se të gjitha këto nuk janë të krijuara rastësisht dhe se në to evidentohet një projektim i vullnetshëm.
E thënë ndryshe, të gjitha veçoritë fizike dhe kimike të ujit tregojnë se ky lëng është krijuar posaçërisht për të mbështetur jetën njerëzore në Tokë. Kjo e fundit, e cila është krijuar posaçërisht për jetën në të, u bë më energjike me krijimin e ujit si bazë pikërisht për jetën e njeriut.
Më e rëndësishme këtu është se ky fakt, i cili u zbulua nga shkenca moderne është deklaruar 14 shekuj më parë nga Kurani, i cili i është zbritur njerëzimit si udhërrëfyes për to. Allahu deklaron në Kuran rreth ujit kështu:
"Ai është që për ju lëshoi nga (lart) qielli ujë që prej tij të keni për të pirë dhe prej tij të keni bimë që në to do t'i kullotni (bagëtinë). Me atë (shiun) mbijnë, për të mirën tuaj, të lashtat, ullinjtë, hurmat, rushnajat dhe nga të gjitha frutat (e pemëve). Në këto (të mira) ka argumente për një popull që vështron". (Nahl, 10-11)

Vazhdon...

[hat]

Projektimi i veçantë i Elementëve të Jetës

Tek dallojmë se në çfarë mënyre të jashtëzakondshme
janë programuar ligjet e natyrës për të krijuar universin,
shohim se ky univers nuk është krijuar kot por prapa tij
fshihet një mendje dhe qëllim.
Xhon Polkinghorn, fizikant anglez 84
Deri tani shqyrtuam se të gjitha ekuilibrat fizikë të universit në të cilin jetojmë janë të programuar posaçërisht për jetën tonë. Pamë gjithashtu se struktura e përgjithshme e universit, pozicioni i Tokës brenda tij, vetitë fizike të kores së tokës dhe faktorët si ajri, uji dhe drita janë projektuar posaçërisht me ato cilësi që ne kemi nevojë. Por përveç këtyre na duhet të analizojmë edhe elementët organikë, përbërës të trupit tonë. Edhe ato elemente përbërës të dorës, syve, flokëve, organeve apo të të gjithë atyre gjallesave që na si-gurojnë ushqim bimëve, kafshëve, pemëve dhe zogjve, janë projektuar posaçërisht për të shërbyer pikërisht aty ku vlejnë.
Fizikanti Robert E. D. Klark me shprehjen e tij "Krijuesi ka krijuar pjesë të veçanta për ndërtimin e jetës" 85, tregon se Zoti ka krijuar me një projektim suprem dhe të veçantë të gjitha bazat e jetës.
Baza më e rëndësishme këtu është karboni.

[hat]

Në kapitujt e kaluar shpjeguam se karboni, i cili zë vendin e 6-të në tabelën periodike, prodhohej në ato yje të mëdhenj që i quanim gjigandët e kuq me një proces tepër fantastik. Pamë se edhe Fred Hoil që zbuloi këtë proces të mahnitshëm deklaroi se "nëse do të vlerësonim këto procese që ndodhin nëpër yje mund të themi se ligjet e fizikës janë të organizuar në mënyrë të vullnetshme".86
Në studimet e bëra mbi karbonin këtë vullnet nuk e shohim vetëm në procesin e formimit të tij por edhe në sistemin e vetive fizike të këtij elementi.


Në shumicën e rasteve karboni në natyrë gjendet në formën e grafitit. Kjo lëndë e zezë në komponime me atome të tjerë formon lëndë jashtëzakonisht të ndryshme dhe të larmishme. Materiali, i cili formon trupin e njeriut dhe të çdo gjallese tjetër është karboni me lidhjet që krijon me disa elemente të tjerë.
Karboni i lirë (i pastër) në natyrë gjendet në dy forma të veçanta; si grafit dhe si elmaz. Me përzierjet e kryera, karboni formon substanca të llojeve të ndryshme. Të gjitha ato struktura organike të ndryshme që nga bërthamat qelizore në lëvoren e pemës, nga thjerrëzat e syve në brirët e drerit, nga e bardha e vezës në helmin e gjarprit, përbëhen nga komponime me bazë karbonin. Karboni i kombinuar në forma gjeometrike dhe radhitjeve të ndryshme në përzierje me hidrogjenin, oksigjenin dhe azotin, nxjerr në pah substanca tepër të larmishme dhe të ndryshme.

Komponimet karbonike në disa raste përbëhen vetëm nga disa atome e në disa të tjera prej mijëra madje miliona atomesh. Vetëm atomet e karbonit mund të formojnë komponime të tilla të gjata dhe të qëndrueshme (jetëgjatë). Ashtu siç e deklaron edhe David Burni në librin Life "karboni është element i jashtëzakondshëm... nëse nuk do të ishte karboni dhe këto veçori të tij, jeta në tokë do të ishte e pamundur".87
Kimisti anglez Nevil Sixhvik në librin me titull "Chemical Elements and Their Compounds (Elementet kimike dhe komponimet e tyre)" shkruan për karbonin se:
"Në aspektin e llojshmërisë dhe numrit të komponimeve që kryen, karboni zotëron një strukturë tepër të veçantë, plotësisht ndryshe nga elementet e tjerë. Deri tani karboni ishte i përkufizuar dhe i ndarë në mbi gjysëm milioni komponime të ndryshme. Por, edhe ky është një informacion i pamjaftueshëm mbi fuqitë e karbonit sepse baza e të gjithë lëndëve organike përbëhet prej tij".88
Për arsye të veçorive fizike dhe kimike do të ishte e pamundur mbështetja e jetës në një element tjetër në vend të karbonit. Dihet shumë mirë se edhe silikoni, i cili dikur u paraqit si alternativë e karbonit, ishte një kandidat i pavlefshëm. Sixhvik thotë se "sot zotërojmë dije të mjaftueshme dhe jemi të bindur se do të ishte e pamundur një ide e zëvendësimit, si bazë për jetën, e silikonit me karbonin".89

[hat]

Lidhje kovalente, është emri që u jepet lidhjeve midis atomeve në përzierjet e karbonit me atome të tjera për formimin e komponimeve organike. Një lidhje kovalente formohet me përpjesëtimin e elektroneve të dy atomeve.
Elektronet zenë vend nëpër orbita të caktuara përreth bërthamës së atomit. Në orbitën më afër bërthamës mund të marrin pjesë vetëm dy elektrone. Në orbitën pasuese marrin pjesë tetë elektrone dhe një më pas saj 18 elektrone e kështu me radhë. Interesante është se elektronet janë të epur për të përmbushur numrin e caktuar të çdo orbite. Psh, oksigjeni, i cili në orbitën e tij të dytë zënë vend 6 elektrone, kërkon vazhdimisht që të shtojë edhe dy elektrone të tjerë për të përmbushur numrin tetë në këtë orbitë. Akoma nuk është gjetur një përgjigje për këtë aftësi (elasticitet) të atomeve por dihet se po të mos ishte diçka e tillë nuk do të ekzistonin organizmat e gjalla.
Lidhjet kovalente formohen në saje të kësaj dëshire të atomeve për të "plotësuar orbitat". Dy atome të ndryshme, të cilët që të dy kërkojnë të plotësojnë orbitat e tyre, e arrijnë diçka të tillë duke përpjesëtuar elektronet mes njëri-tjetrit. Psh, dy atome hidrogjeni dhe një atom oksigjeni që formojnë molekulën e ujit (H2O) krijojnë mes tyre një lidhje kovalente. Oksigjeni duke përpjesëtuar çdonjërin elektron të dy atome-ve të hidrogjenit, plotëson numrin tetë në orbitën e tij të dytë. Po ashtu, çdonjëri prej hidrogjeneve duke përdorur secili nga një elektron oksigjeni, plotësojnë orbitën e tyre të parë me nga dy elektrone.

Struktura e gazit metan: Përreth atomit të karbonit në mes, janë lidhur katër atome të njëjtë hidrogjeni.
Ja pra, edhe karboni duke kryer lidhje të tilla kovalente formon substanca të shumëllojshme. Njëri prej tyre është edhe metani. Metani formohet me lidhjen kovalente të katër atomeve të ndryshme të hidrogjenit me karbonin. Numri atomik i karbonit është 6 dhe në vend të oksigje-nit, i cili kishte 8 dhe i mungonin dy, karbonit i duhet që të kryejë lidhje me katër hidrogjene.

Thamë se karboni është veçanërisht i shumanshëm në formimin e lidhjeve me atome të tjerë duke shfaqur një numër jashtëzakonisht të madh komponimesh. Vetëm me komponimet që kryhen me hidrogjenin, formon një familje tepër të gjërë që quhen "hidrokarbure". Në këtë familje marrin pjesë: gazi natyror, nafta e lëngët, vajguri dhe (vajra) lubrifikantë të ndryshëm. Hidrokarbure si etileni dhe popileni janë bazë në industrinë petrokimike. Hidrokarbure si benzeni, tolueni dhe turpentini përdoren nëpër bojëra. Naftalina është një tjetër hidrokarbur, të cilin e përdorim për të mbrojtur teshat tona nga mola. Hidrokarburet, të cilët përzihen me klorin apo fluorin, formojnë substanca të ndryshme si lëndë anestezike, shuajtës zjarri dhe freon që e përdorim nëpër frigoriferë.

Vaji i ullirit, mishi apo sheqeri janë lëndë të ndryshme, të cilat formohen me programime të ndryshme të komponimeve të karbonit, oksigjenit, hidrogjenit apo azotit.
Komponimet e karbonit me hidrogjenin dhe oksigjenin zenë përsëri një vend të gjerë. Në këtë familje marrin pjesë alkoole si, etanoli dhe propanoli, aldehidet, ketonet dhe acidet e yndyrshme. Dy substanca të tjera që hyjnë në këtë familje të komponimeve karbonike me hidrogjenin dhe oksigjenin janë glukoza dhe fruktoza që na sigurojnë energji nga ushqimet që hajmë. Po ashtu edhe lënda e ashpër (sertë) e pemëve njëkohësisht lënda e parë për letër, celuloza, dylli, uthulla si dhe acidet formike janë secila nga një komponim i lidhjeve kovalente të karbonit me hidrogjenin dhe oksigjenin.

Në lidhjet që formon karboni me hidrogjenin, oksigjenin dhe azotin përsëri shfaqen komponime tepër të rëndësishme për ne. Në krye të këtyre komponimeve radhiten aminoacidet, të cilat formojnë proteinat bazë për trupin tonë. Edhe molekulat nukleotide që formojnë ADN-në, janë komponime të përzierjes së karbonit me hidrogjenin, oksigjenin dhe azotin.
Shkurtimisht lidhjet kovalente që kryen atomi i karbonit janë kusht i domosdoshëm për ekzistencën e jetës. Nëse karboni nuk do të kishte aftësinë të formonte lidhje kovalente me hidrogjenin, oksigjenin dhe azotin as që nuk do të bëhej fjalë për jetë.


Uji dhe metani: Dy shembuj të ndryshëm të lidhjeve kovalente
Molekula e ujit (sipër) është formuar nga lidhje kovalente midis një atomi të oksigjenit dhe dy atomeve të hidro-gjenit. Kurse molekula e metanit (poshtë) është formuar nga lidhja kovalente midis një atomi të karbonit dhe katër atomeve të hidrogjenit.
Ajo që e mundëson (kushtëzon) karbonin të kryejë lidhje të tilla është karakteristika e tij që kimistët e quajnë "metastabël". Këtë karakteristikë të karbonit, biokimisti i njohur J. B. S. Haldane e shpjegon kështu:

"Qenia metastabël e një molekule do të thotë çlirimi i një energjie të lirë gjatë një transformimi dhe mbetja e saj stabël për një kohë të gjatë por duke përjashtuar këtu ndërhyrjet në reaksion të temperaturës, rrezatimit apo të një kata-lizatori".90
Ky përkufizim teknik do të thotë se atomi i karbonit zotëron një strukturë tepër të veçantë. Në saje të kësaj strukture në kushte normale, karboni mund të formojë lidhje kovalente shumë lehtësisht.
Na tërheq vëmendjen këtu një pikë interesante. Karakteristika në fjalë, e domosdoshme për jetën e karbonit, realizohet vetëm në një interval shumë të ngushtë temperature. Komponimet karbonike mbi 100°C janë të paqëndrueshëm.
Këtë gjë e vërejmë që të gjithë në jetën tonë të përditshme. Ajo që ne bëjmë kur skuqim mish s'është asgjë tjetër vetëm ndryshimi struktural i komponimeve të karbonit. Por duhet t'iu tërheqim vëmendjen në një pikë; mishi që skuqet kthehet në një gjendje plotësisht "të vdekur", për shkak se aty zhduket çdo strukturë e gjallë e organizmave. Kështu që komponimet karbonike shkatërrohen mbi 100°C. Një pjesë e madhe e vitaminave shkatërrohet menjëherë, po ashtu edhe sheqernat pësojnë po të njëjtat ndryshime strukturale dhe i humbasin plotësisht të gjitha vlerat ushqimore. Në një temperaturë më të lartë psh, në 150°C, komponimet karbonike fillojnë dhe digjen.
Krijimi dhe ruajtja e stabilitetit të lidhjeve kovalente të komponimeve karbonike nuk e kalojnë kufirin e sipërm prej 100°C dhe kufirin e poshtëm të intervalit të temperaturës që është 0°C. Në një temperaturë poshtë 0°C është e pamundur ekzistenca e biokimisë organike.
Komponimet e tjera nuk janë kështu. Në shumicën e rasteve për lëndët inorganike nuk ndodhin ndikime të tilla në ndryshimet e temperaturës. Për të parë diçka të tillë, pranë një cope mishi vendosni një copë metali, xhami apo një gur dhe ngroheni. Me rritjen e temperaturës do të vëreni se struktura e mishit po ndryshon, skuqet, nxihet dhe në fund digjet. Diçka e tillë nuk mund të ndodhë te metali, xhami apo te guri edhe në qoftë se e rrisim me qindra gradë temperaturën.
Nëse e shikoni me kujdes, nevoja për intervalin e duhur të temperaturës për formimin dhe mbrojtjen e lidhjeve kovalente të komponimeve karbonike, është pikërisht ajo temperaturë që ekziston në Tokë. Siç e kemi cilësuar edhe më parë, temperatura në univers ndryshon që nga temperatura e yjeve të zjarrtë që arrin në nxehtësira me miliarda gradë deri në pikën "absolute zero" -273.15°C. Në një kohë kur Toka, e cila është krijuar posaçërisht për jetën njerëzore, zotëron pikërisht në një interval aq të ngushtë atë temperaturë të nevojshme për komponimet karbonike, bazë për jetën.
Një anë tjetër më interesante është se po ky interval është e vetmja tempe-raturë e gjendjes së lëngshme të ujit. Ashtu siç e pamë edhe në kreun e kaluar edhe për ujin, i cili është një nga bazat e jetës nevojitet po i njëjti interval temperature që i duhet edhe komponimeve të karbonit. Nuk ekziston asnjë ligj i natyrës që të kushtëzojë një përshtatje të tillë. Kjo, është një tregues që uji, karboni dhe veçoritë e tokës janë të krijuara në harmoni me njëra-tjetrën.

[hat]

Lidhjet, të cilat i mbajnë të ngjitura së bashku atomet e trupave organike nuk janë lidhjet kovalente. Ekziston edhe një klasë e dytë e lidhjeve. Tërësisë së këtyre lidhjeve me llojshmëri të ndryshme u jepet emri "lidhjet e dobëta".
Lidhjet e dobëta janë pothuejse 20 herë më të pafuqishme se lidhjet kovalente por që zotërojnë një rëndësi të veçantë në kiminë organike. Proteinat, të cilat janë bazë të trupave të qenieve të gjalla, format e tyre tri-dimensionale të ndërlikuara i fitojnë në saje të lidhjeve të dobëta.
Për të shpjeguar diçka të tillë duhet të thellohemi në strukturën e proteinave. Proteinat në përgjithësi njihen si "zinxhirë aminoacidesh". Një përkufi-zim i tillë bëhet sepse ato janë të rreshtuara njëri pas tjetrit, si rruazat e një varëseje në një seri dy-dimensionale.
Lidhjet kovalente mbajnë lidhur me njëri-tjetrin ato atome që formojnë aminoacidet. Lidhjet e dobëta bashkojnë aminoacidet në format e duhura tri-dimensionale. Po të mos ishin lidhjet e dobëta do të ishte e pamundur qenia e proteinave. Në një ambient që nuk ndodhen proteinat nuk mund të flitet për jetë.

Lidhja kovalente: Atomet janë të lidhur ngushtë me njëri-tjetrin.

Lidhja e dobët: Zinxhiri atomik i një komponenti në pika të ndryshme është i mbajtur në një formë të vetme tri-dimensionale.
Interesante është se temperatura e duhur e lidhjeve të dobëta është po e njëjta temperaturë e duhur edhe për lidhjet kovalente dhe se është pikërisht ajo temperaturë që zotëron atmosfera e Tokës. Struktura e lidhjeve të dobëta është krejtësisht ndryshe me të lidhjeve kovalente dhe nuk ka asnjë arsye të natyrshme që të kushtëzojë nevojën e tyre për të njëjtën temperaturë. Megjithatë të dyja këto klasa lidhjesh formohen në të njëjtin interval temperature. Nëse lidhjet kovalente dhe lidhjet e dobëta do të tregonin stabilitet në intervale të ndryshme temperature ndërtimi i proteinave do të ishte përsëri i pamundur.

Të gjithë këto informacione, të cilat i shtjelluam mbi veçoritë e jashtëzakondshme të atomit të karbonit, tregojnë se mes këtij atomi bazë materiale e jetës, me ujin, i cili është një tjetër material bazë i jetës dhe Tokën, si planet strehues të jetës, ekziston një harmoni tepër e madhe. Majkëll Denton në librin e tij "Natyre's Destiny (Fati i Natyrës)" e thekson kështu këtë fakt:
"Brenda vlerave kaq gjigande të temperaturës është një interval i ngushtë tempe-rature që brenda tij arrijmë të zotërojmë 1) ujin në gjendje të lëngët 2) karakteristikën metastabël për sigurimin e komponimeve të ndryshme dhe të larmishme organike dhe 3) stabilitetin e lidhjeve të dobëta me format e ndërlikuara molekulare tri-dimensionale".91
Ky interval i ngushtë temperature, ashtu siç e kemi cilësuar edhe më parë, midis trupave qiellorë që njihen ekziston vetëm në Tokë. Gjithashtu edhe ato dy baza shumë të rëndësishme për jetën, uji dhe karboni, gjenden në sasira të bollshme në tokë.
Të gjitha këto tregojnë se atomi i karbonit me të gjitha veçoritë e tij të jashtëzakondshme, është krijuar posaçërisht për jetën dhe se Toka është programuar për një jetë me bazë karbonin.

[hat]

Pamë se karboni është baza më e rëndësishme e organizmave të gjalla dhe se është krijuar për këtë funksion të tij, me një projektim të veçantë. Por ekzistenca e të gjitha qenieve të gjalla me bazë karbonin është e lidhur edhe pas një kushti të dytë: energjisë. Energjia është nevojë e domosdoshme për jetën.
Bimët e gjelbërta energjinë e marrin nga drita e Diellit. Kurse për kafshët dhe njerëzit burimi i energjisë sigurohet prej "oksidimit". Duke "djegur" ushqimin bimor fitojmë energji. Pra, siç mund ta kuptojmë edhe nga vetë termi i oksidimit, djegia realizohet me praninë e oksigjenit në reaksion. Për këtë arsye edhe oksigjeni është një bazë për jetën e ndërlikuar ashtu si uji dhe karboni.
Formula e reaksionit të "djegies" që çliron energji është:
Komponime karbonike + oksigjen > ujë + dioksid karboni + energji
Në përfundimin e reaksionit të mësipërm, pranë ujit dhe dioksidit të karbonit çlirohet edhe një sasi e konsiderueshme energjie. Në krye të komponimeve karbonike vijnë hidrokarburet, të përbëra nga atome karboni dhe hidrogjeni. Psh, glukoza (sheqeri) është një hidrokarbur, i cili vazhdimisht "digjet" në trupin tonë dhe është bazë e sigurimit të energjisë.
Interesante është se atomet e hidrogjenit dhe karbonit që formojnë hidrokarburet janë atomet më të përshtatshme për t'u oksiduar. Hidrogjeni midis të gjithë atomeve të tjerë kur oksidohet çliron më tepër energji. E thënë ndryshe është "lënda djegëse" më e mirë për oksigjenin. Karboni në aftësinë e tij si lëndë djegëse është i treti, pas boronit. Henderson, autori i librit "The Fitness of the Environment (Përshtatshmëria e Mjedisit)" ka deklaruar se ka mbetur tepër i mahnitur përballë kësaj "përshtatjeje të dobishme të jashtëzakondshme" dhe shkruan se: "Reaksionet kimike, të cilat japin rezultatet më të përshtatshme që mund të jenë, për fiziologjinë, në të njëjtën kohë janë reaksione që i përcjellin më mirë energji organizmave".92

[hat]

Siç e prekëm edhe më sipër, reaksionet më themelore që u sigurojnë energji qenieve të gjalla janë oksidimet që pësojnë komponimet e karbonit me hidro-gjenin. Në këtë pikë mund të formulojmë një pyetje interesante: Edhe trupi ynë në bazë, është i formuar nga komponimet e karbonit me hidrogjenin. Atëherë përse nuk oksidohet edhe trupi ynë? Apo e shprehur më qartë, përse trupi ynë nuk merr flakë dhe të ndizet si një fije shkrepëse?
Në të vërtetë është një rast tepër habitës që trupi ynë tek kontakton me oksigjenin nuk digjet.
Ky paradoks ndodh për shkak se shumica e molekulave të oksigjenit në temperatura normale, të cilat zotërojnë formën O2, janë molekula "të paafta" dhe nuk hyjnë dot në reaksione me substanca të tjera. ("Të paafta" është një term që përdoret nga kimistët për ato gaze që i kanë të plotësuara orbitat e tyre me elektrone, prandaj emërtohen si "të paafta" apo" të ngopura" sepse aftësia e një atomi për të hyrë në reaksion përcaktohet nga elasticiteti që tregon ky atom për të plotësuar vendet boshe të elekroneve nëpër orbitat rreth bërthamës.) Por këtu lind përsëri një pyetje tjetër: Meqë O2 është një molekulë që nuk merr pjesë lehtësisht nëpër reaksione, si arrin trupi ynë ta kthejë këtë molekulë në një trajtë që të hyjë në reaksion?
Përgjigjja e kësaj pyetjeje, e cila pritej me padurim që prej shekullit të 19-të, ka arritur të kuptohet nga zhvillimet e shkencës së gjysmës së dytë të shekullit të 20-të. Vëzhgimet biokimike zbuluan se disa enzima të veçanta në trupin tonë janë të ngarkuara me detyrën për të futur në reaksion formën O2 të oksigjenit që gjendet i lirë në atmosferë. Këto enzima të veçanta, nëpër qelizat tona si rezultat i proceseve tepër të ndërlikuara, sjellin në gjendje reaktive oksigjenin duke përdorur si katalizator (përshpejtues) atomet e bakrit dhe hekurit që gjenden në trupin tonë.93
Është një tabllo tepër interesante: Oksigjeni është një element djegës dhe normalisht pritet që edhe trupi ynë të digjet. Për të parandaluar këtë, në një mënyrë habitëse oksigjeni në atmosferë me formën e tij O2 është "i paaftë" dhe nuk hynë lehtësisht në reaksion. Por që trupi ynë të përfitojë energji, ka nevojë për ve-tinë djegëse të oksigjenit. Për këtë gjë brenda qelizave tona është vendosur një sistem enzime i ndërlikuar që këtë gaz të paaftë ta kthejë në një gjendje tepër reaktive.
Meqë jemi brenda temës duhet të theksojmë se ky sistem enzime është një mrekulli e projektimit dhe që i hedh poshtë pretendimet e teorisë së evolucionit mbi formimin e rastësishëm të gjallesave.94
Ekziston edhe një masë tjetër e marrë nga trupi ynë për të parandaluar djegien e tij. Kjo, me thënien e kimistit Nevil Sixhvik, është "karakteristika inerte e karbonit".95 E thënë ndryshe, në temperatura normale karboni nuk merr pjesë lehtësisht në reaksion me oksigjenin. Kjo karakteristikë e shprehur në gjuhën kimike në të vërtetë është diçka që ne e përjetojmë çdo çast në jetën tonë. Vështirësitë që heqim tek mundohemi për të ndezur zjarr duke përdorur dru apo qymyr në një ditë të ftohtë, shkaktohen nga kjo veti e karbonit. Për të ndezur zja-rrin duhet që të mundohemi për të ngritur nxehtësinë e druve apo të qymyrit. Por pasi zjarri merr flakë, karboni hyn me shpejtësi në reaksion dhe çliron një energji të madhe. Prandaj për të ndezur zjarr (pa ndihmën e një shkrepëseje apo të një burimi tjetër zjarri) është tepër e vështirë. Mbasi zjarri lëshon flakët e para, ai rritet me shpejtësi duke çliruar një nxehtësi të madhe dhe fillon të djegë çdo komponim karbonik përreth.
Nëse e vërejmë me kujdes, në zjarr do të shohim një projektim tepër interesant. Vetitë kimike të oksigjenit dhe karbonit janë të programuara në atë mënyrë që edhe pse zotërojnë veti tepër djegëse, hyjnë në reaksion dhe shkaktojnë zjarr vetëm në temperatura shumë të larta. Po të mos ishte kështu jeta mbi Tokë do të ishte e pamundur. Nëse epërsia e oksigjenit dhe e karbonit do të ishte disi më e madhe, me rritjet e temperaturës në Tokë do të krijohej një katastrofë e vërtetë ku të gjithë njerëzit, pemët, kafshët do të merrnin flakë në çast dhe do të ishte diçka normale. Psh, një njeri që ecën në shkretëtirë në atë çast kur temperatura e ditës ngrihet në kulmin e saj, do të digjej në çast si fije shkrepseje. Po ashtu edhe bimët e kafshët do të kishin po të njëjtat pasoja. Padyshim që të flitet për jetë në një botë të tillë do të ishte pak e vështirë.
Nëse karakteristikat pasive të oksigjenit dhe karbonit do të ishin më të mëdha, do të ishte tepër e vështirë të ndizej zjarr mbi tokë, mbase mund të ishte edhe e pamundur. Në një mjedis ku nuk ndodhet zjarri do të ishte e pamundur ngrohja e njerëzve si edhe zhvillimi i teknollogjisë. Sepse siç dihet teknollogjia mbështetet në metale dhe metalet mund të zbuten e marrin formë vetëm në temperatura tepër të larta.
Kjo gjendje na shfaq edhe njëherë që vetitë kimike të oksigjenit dhe karbonit janë në format më të përshtatshme për jetën e njeriut. Në këtë kuadër Majkëll Denton shkruan:
"Midis elasticitetit që tregohet për të mos hyrë në reaksion, i atomeve të oksigjenit dhe karbonit në temperatura normale, dhe energjisë me përmasa gjigande që çlirohet kur këto hyjnë në reaksion, ekziston një programim tepër i rëndësishëm për jetën në tokë. Ky programim kaq interesant i oksigjenit dhe karbonit siguron përfitimin e një energjie në një mënyrë të vazhdueshme dhe të kontrolluar të organizmave të ndërlikuara dhe në të njëjtën kohë njerëzimi të arrijë ta përdori në mënyrë të kontrolluar zjarrin duke përfituar temperaturat e duhura për teknollogjinë".96
E thënë ndryshe, si oksigjeni edhe karboni janë krijuar në formën më të përshtatshme për jetën tonë. Veçoritë e këtyre dy elementeve na japin mundësinë që të mund të ndezim zjarr dhe këtë zjarr ta përdorim në mënyrën më të përshtatshme. Çdo anë e tokës është e mbushur me pemë që përmbledhin sasira të konsiderueshmë karboni dhe që ne mund t'i përdorim lehtësisht për të ndezur zjarr. Të gjitha këto tregojnë se edhe zjarri me materialet e tjera janë të krijuara në formën më të përshtatshme për jetën humane. Allahu në Kuran u drejtohet në këtë mënyrë njerëzve:
"Ai që prej drurit të gjelbër ju bëri zjarrin, e ju prej tij ndizni". (Jasin, 80)

[hat]

Përdorimi i oksigjenit nga trupi ynë arrihet si rrjedhojë e vetisë së tretshmërisë së këtij gazi në ujë. Tek marrim frymë oksigjeni që hyn në mushkëritë tona tretet menjëherë dhe përzihet me gjakun. Proteina e quajtur hemoglobinë pasi i lokalizon këto molekula të tretura oksigjeni, i shpërndan nëpër qeliza. Nga ana tjetër qelizat në saje të atij sistemi të veçantë enzime që e prekëm më lart, përfitojnë energji duke përdorur këtë oksigjen për të djegur ato komponime organike që quhen ATP.
Të gjitha organizmat e ndërlikuara përfitojnë energji në këtë sistem. Por si-gurisht që ky sistem të funksionojë është i lidhur ngushtë me vetinë tretëse të oksigjenit. Në qoftë se oksigjeni nuk do të tretej mjaftueshëm, në gjak do të hynin sasira shumë të vogla oksigjeni dhe kjo nuk do të përmbushte nevojat e qelizave për energji. Nëse oksigjeni do të ishte më i tretshëm, përqindja e oksigjenit në gjak do të rritej tej mase dhe do të shfaqej "helmimi i oksidimit".
Interesante është se përqindja e tretshmërisë midis gazeve ndryshon 1 mi-lion herë. Pra, midis gazit më të tretshëm dhe atij më pak të tretshëm ekziston një diferencë tretshmërie prej 1 milion herë. Pothuajse asnjë gaz nuk zotëron vlera tretshmërie të njëjta me tjetrin. Psh, dioksidi i karbonit ka një tretshmëri 20 herë më të madhe në krahasim me oksigjenin. Brenda këtyre vlerave kaq të ndryshme tretshmërie oksigjeni zotëron pikërisht ato vlera më të përshtatshme për jetën tonë.
Çfarë do të ndodhte nëse tretshmëria e oksigjenit do të ishte pak më e vogël apo e madhe?
Le të shohim fillimisht mundësinë e parë. Nëse oksigjeni në ujë (dhe rrje-dhimisht në gjak) do të tretej disi më pak, në gjak do të përzihej më pak oksigjen dhe qelizat nuk do të merrnin sasinë e duhur të oksigjenit. Në një situatë të tillë do të ishte shumë e vështirë jetesa e qenieve të gjalla me një metabolizëm të lartë si njeriu. Në këtë gjendje le të marrim sa të duam frymë, për shkak se oksigjeni që thithim nuk arrin mjaftueshëm nëpër qeliza, do të mbesnim ballë për ballë me rrezikun e mbytjes.
Nëse tretshmëria e oksigjenit do të ishte më e madhe do të shfaqej "helmimi prej oksidimit", të cilin e përmendëm më lart. Faktikisht oksigjeni është një gaz shumë i rrezikshëm dhe në kushte mbi kufinjtë normalë zotëron efekte vdekjeprurëse për gjallesat. Me rritjen e përqindjes së oksigjenit në gjak, ky oksigjen duke hyrë në reaksion me ujin shfaqen produkte anësore tepër reaktive dhe shkatërruese. Në trup janë sistemet tepër të ndërlikuar të enzimave që eleminojnë këtë efekt të oksigjenit. Por nëse përqindja e oksigjenit do të rritej këto sisteme do të ishin të padobishëm dhe sa herë që të merrnim frymë duke e helmuar pak nga pak trupin tonë në një kohë të shkurtër do të shkonim drejt vdekjes. Kimisti Irvajn Fridoviç mbi këtë çështje thotë:
Të gjitha organizmat që kryejnë frymëmarrje kanë rënë në një kurth tepër interesant. Oksigjeni, i cili favorizon jetën e tyre në të njejtën kohë ka veti helmuese (toksike) për to dhe vetëm në saje të disa mekanizmave të veçanta e tepër delikate mbrojtëse arrin të shmangë këtë rrezik.97
Ja pra, ajo që na mbron prej rrezikut të kurthit në fjalë, pra, prej helmimit nga oksigjeni dhe të mbytjes prej mungesës së tij është krijimi dhe përcaktimi i përqindjes së tretshmërisë së oksigjenit dhe sistemi i ndërlikuar i enzimave në trup, pikërisht ashtu siç nevojitet. E thënë ndryshe, Allahu ka krijuar me një përshtatje të përsosur, si ajrin që ne marrim frymë po ashtu edhe ato sisteme që si-gurojnë përdorimin e tij.

[hat]

Padyshim që elementet e projektuara posaçërisht për jetën nuk janë të kufizuar vetëm me karbonin dhe oksigjenin. Edhe elemente si hidrogjeni apo azoti që përbëjnë përsëri një pjesë të madhe të trupit të qenieve të gjalla, zotërojnë veçori të caktuara që mundësojnë jetën organike. Faktikisht të gjithë elementeve të tabelës periodike në këtë apo një tjetër mënyrë u janë dhënë detyra të veçanta favorizuese për jetën.
Në tabelën periodike që nga hidrogjeni deri tek uraniumi, gjenden 92 elementë. (Elementet pas uraniumit nuk gjenden të lirë në natyrë por prodhohen në kushte laboratorike dhe nuk janë të qëndrueshëm.) 25 prej këtyre 92 elementeve, janë drejtpërdrejtë të domosdoshëm për jetën. 11 prej tyre janë elemente bazë që përbëjnë përafërsisht 99.9 % të organizmave të gjalla. Këto janë: hidrogjeni, karboni, oksigjeni, azoti, sodiumi, magnezi, fosfori, sulfuri, klori, potasiumi dhe kalciumi. 14 elementet e tjerë gjenden në sasira tepër të pakta nëpër organizmat e gjalla por që marrin përsipër funksione të rëndësishme, këto janë: vanadiumi, kromi, mangani, hekuri, kobalti, nikeli, bakri, zinku, molibdeni, bori, silikoni, seleniumi, neoni dhe jodi. Përveç tyre edhe arseniku, kallai dhe tungsteni marrin pjesë në përbërjen e disa organizmave dhe kryejnë një mori funksionesh të pazgjidhura plotësisht. Tre elemente bromi, stronciumi dhe bariumi dihet që marrin pjesë në organizma të ndryshme por akoma nuk është zbuluar funksioni i tyre.98
Ky spektër kaq i gjerë përfshin atome të grupeve të ndryshëm të tabelës periodike. (Në tabelë ndodhen grupe që i ndajnë atomet sipas vetive të tyre.) Në këtë gjendje shohim se atome që bëjnë pjesë në grupe të ndryshme në një farë mënyre që të gjithë përdoren për të mbështetur jetën. J. J. R. Frausto da Silva dhe R. J. P. Uilliams në librin e tyre me titull "The Biological Chemisrty of the Elements (Kimia Biologjike e Elementeve)" shkruajnë se:
"Elementet biologjike, duken sikur janë zgjedhur pikërisht nga çdo grup dhe nëngrup i tabelës periodike dhe çdo veti kimike e tyre, brenda kushteve të vendosura nga mjedisi, tregojnë se ndodhen në kontakt të vazhdueshëm me funksionet jetike".99
Elementet radioaktive që zenë vend në fund të tabelës periodike edhe pse në mënyrë indirekte, përsëri shërbejnë për jetën njerëzore. Ashtu siç tregohet me imtësi në librin "Nature's Destiny (Fati i Natyrës)" të Majkëll Dentonit, elementet radioaktive si uraniumi, kanë luajtur një rol të rëndësishëm në formimin e strukturës gjeologjike të tokës. Ka lidhje të ngushta gjithashtu me izolimin e nxehtësisë radioaktive në bërthamë të tokës duke penguar përhapjen e saj. Në saje të kësaj nxehtësie në bërthamë të tokës ka rezerva hekuri të lëngshëm duke mbrojtur në këtë mënyrë edhe fushën magnetike të tokës. Ato gaze inerte dhe metale të rralla tokësore të tabelës periodike, të cilat duken sikur nuk luajnë asnjë rol për jetën, janë shkallë të rëndësishme për zgjatimin e procesit të prodhimit të atomeve deri tek uraniumi.100
Shkurtimisht të gjithë elementet që njohim, të cilat ndodhen në univers në një mënyrë apo tjetër janë në shërbim të jetës njerëzore. Asnjëri prej tyre nuk është kot dhe i paqëllimtë. Kjo nuk është asgjë tjetër veçse një demostrim i qartë i krijimit të universit nga Zoti posaçërisht për njeriun.

[hat]

Të gjithë ato veti fizike apo kimike të universit që shqyrtuam, arritëm në një përfundim se janë pikërisht siç duhet për të mundësuar ekzistencën e jetës. Sado që t'i shumojmë studimet tona, ky kriter i përgjithshëm nuk ndryshon. Në çdo pjesë të universit ekziston një qëllim dhe drejt këtij qëllimi një përshtatje, projektim dhe ekuilibër i përsosur.
Sigurisht që kjo situatë është një provë e ekzistencës së një Krijuesi të vetëm Suprem që e ka krijuar universin me këtë qëllim. Në çdo veti të lëndës që ana-lizuam, pamë fuqinë, inteligjencën dhe dijen e pafund të Zotit që e ka krijuar materien nga mosekzistenca. Çdo gjë përulet përpara vullnetit të Tij dhe rrjedhimisht gjithçka është brenda një harmonie të përsosur.
Shkenca e shekullit të 20-të, e cila ka arritur në këto përfundime, është argumentuese e fakteve, të cilat i janë deklaruar njerëzve në Kuran. Allahu në Kuran u drejtohet njerëzve në këtë mënyrë mbi çdo detaj të universit që nuk është gjë tjetër veçse demostrim i përsosmërisë së krijimit të Tij:

"I madhëruar është Ai që në dorën e fuqisë së Tij është i tërë sundimi dhe Ai ka fuqi mbi çdo send. Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t'ju sprovuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është ngadhnjyesi, mëkatfalësi. Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi palë. Në krijimin e Mëshiruesit nuk mund të shohësh ndonjë kontrast (të metë), prandaj, drejto shikimin (përreth) se a sheh ndonjë çarje (boshllëk)? Pastaj, herë pas here drejto shikimin, e shikimi do të kthehet te ti i përulur dhe i molisur". (Mulk, 1-4)
kerkoj falje nga All-llahu nese kam gabuar dikund gjate hedhjes se materialit ne forum.
Materialin e plot mund ta gjeni ne link http://www.harunyahya.com/albanian/index.php