Kundra Ateizmit !

[_Mersin_]

1. Rreth termit “Ateizm”

Termi ateizm është një koncept filozofik që tregon mendimin reaksionar ndaj të besuarit në egzistencën e Zotit. Në një superfuqi të pavarur nga fenomeni kohë. Superfuqi e cila ka krijuar dhe krijon gjithësinë nga asgjëja, i jep formë asaj, e rregullon dhe vendos ligje në të. Në saje të këtyre ligjeve u jep mundësinë e të jetuarit gjallesave.
Fjala ateizm rrjedh nga fjala greke “Theos” e cila ka kuptimin “Zot, Perëndi”. Dhe nga fjala “Theos” ka dalur botëkuptimi theism që do të thotë “Besimi në Zot”. Ashtu si fjalët “politikë” dhe “normal” kur marrin parashtesë n “a” bëhen “apolitik” dhe “anormal” që tregojnë “të mos qenurit politik”, “të mos qënurit normal”, gjithashtu pra edhe fjala “theism” kur merr këtë parashtesë tregon “të mos qenurit theist/mosbesimi në Zot”.
Këto ishin shkurtimisht kuptimet terminologjike dhe etimologjike të fjalës atheism. Mirëpo nëse i hedhim një vështrim më të gjerë, do vërejmë se fjala “atheism” nuk ka qenë dhe nuk është e kufizuar vetëm me mohimin e ekzistencës së Zotit. Ndjekësit e këtij betëkuptimi, pra ateistët, mohojnë, refuzojnë, injorojnë, njohin si bestytni të gjitha vlerat me burim fetar ose cdo gjë që i përket fesë. Pra, do ishte më e drejtë që kjo fjalë të ekuivalizohej me termin “a-fetarizëm”, madje nuk do ishte gabim edhe termi “anti-fetarizëm”.

2. Një historik i shkurtër mbi të quajturit ateistë në botën Perëndimore

Historia na tregon se përvec atyre që vetëquheshin ateistë, shumë mendimtar janë fajësuar me ateizm, ngase kanë mohuar apo kanë shpjeguar pak më ndryshë doktrinat e popullarizuara fetare të periudhës së tyre. Psh. Sokrati është quajtur ateist ngase refuzoi perënditë e Greqisë së Lashtë dhe ngase u drejtua në një lloj monoteizmi/tevhidi. Spinoza ngase fjalën Zot e pranon si më të gjërë se fjalën “Jehova” është quajtur ateist. Fichte megjithëse ishte një nga kundërshtarët e ateizmit, ai nuk ka mundur t’i shpëtojë etiketës ateist, sepse bënte shpjegime të ndryshme nga tradicionalia. Këto dhe plot shembuj të ndryshëm si me Galileon, Xhordano Brunon, Vaninin dhe të tjerë tregojnë se në botën perëndimore nuk kishte ndonjë normë që një përson të akuzohej ateist, por mjaftonte të refuzonte apo të pranonte ndryshë doktrinat tradicionale fetare.


ATEIZMI NE BOTEN ISLAME

Duhet të theksojmë menjëherë se përpjekjet e bëra nga myslimanët e parë nuk ishin ndaj ateistëve por kundër politeistëve, mushrikëve, atyre që besonin në më shumë se një Zot. Në Kur’an nuk vërejmë ndonjë verset të lidhur direkt me ateizmin. Gjë e cila na tregon se në periudhën e Profetit të fundit, në atë zonë nuk ekzistonte një problem i tillë. Dhe ne e dimë se edhe idhujtarët mekas besonin se idhujt ishin vetëm ndërmjetësues tek Zoti i vërtetë. Pra, ata besonin në Zot.
Ateizmi në botën islame kurrë nuk ka qenë një problem serioz. Ngase nuk ka lindur dhe nuk i janë dhënë mundësitë të zhvillohej në sistemin e besimit islam. Për këtë arsye, në literaturën islame nuk gjindet ndonjë term ekuivalent që të ketë kuptimin e ateizmit. Por si terma të përafërta me fjalën “ateist” janë fjalët “kafir”, “zindik”, “mulhid” dhe “dehri”.
Besimi islam këshillon besimtarët të distancohen nga akti i etiketimit të tjerëve me terma si “mohues”, “i pafe”, “i devijuar”, etj. Jo aq sa në botën perëndimore, por edhe në historinë islame nuk kanë munguar njerëz të etur për t’i vulosur të tjerët. Fatkeqsisht, këtë akt kaq me shumë përgjegjësi dhe delikat vazhdojnë ta bëjnë edhe në kohët e sotme disa njerëz me njohuri të mangëta apo të gabuara islame të dezinformuar për etikën dhe kujdesin islam.
Imam Gazali thotë se besimtar quhet ai i cili beson në tre pika: Tevhid, Nubuvvet dhe Me’ad. 1. Në njësinë e Zotit. 2. Në Profeci. 3. Dhe në Botën Tjetër. Duke marrë shkas nga ky mendim i këtij dijetari erudit, ne mund të themi se ateist mund të jetë një person që mohon njërën nga këto.

Ateizmi si një problem filozofiko-teologjik mund të analizohet nga disa prizma të ndryshme. Si psh. Analizimi i rrymave ateistike, Analizimi i faktorëve burimor të ateizmit dhe analizimi kronologjik i ateistëve. Ndërsa ne e shohim më të përshtatshme që kjo cështje të shtjellohet nga kjo e fundit. Pra, tashi do përpiqemi të analizojmë shkurtimisht mendimet thelbësore të ateistëve kryesorë.
Do e filloj me ateizmin pozitivist të Ogys Komtit, duke vazhduar me ateizmin antropologjik të Fojerbahut, ateizmi sociopolitik i Marksit, ateizmi psikanalitik i Frojdit, ateizmi ekzistencialist i Nices dhe Sartrit dhe për ta mbyllur me ateizmin ideologjik të Enver Hoxhës dhe komunizmit shqiptar.


MENDIMET ATEISTIKE

1.Pozitivizmi i Komtit

Shekulli XVIII. Shën Simoni dhe shokët e tij ofrojnë një ilac të ri për shërimin e plagëve të thella të njerëzimit: POZITIVIZMIN. Rryma që mban këtë sigël, pranon si të vërtetë të vetme shkencën dhe përjashton cdo gjë që nuk hyn nën analizat shkencore. Pastaj këto mendime i vazhdon filozofi francez Ogys Komti i cili vlerëson si frut të fantazisë cdo dituri metafizike dhe teologjike. Ai, me një botëkuptim evolucionist thotë se njeriu kalon tre faza dhe me kalimin e kohës piqet intelektualisht. Faza e parë është ajo Teologjike, e dyta Metafizike dhe e treta Pozitiviste. Sipas tij, cdo njeri fillimisht është brënda botës teologjike, e cila do të thotë, të shpjegosh cdo gjë me shkak Perëndinë, Perënditë apo shpirtin. Metafizika, që përsëri sipas tij është “shpjegimi i gjithckaje me dukuri mbinatyrore” përbën shkallën e dytë që përjeton njeriu. Ndërsa grada më e lartë sipas Komtit është periudha Pozitiviste. Në të cilën njeriu dashje pa dashje largohet nga botëkuptimet “absurde”. Këto mendime të Komtit kanë ndikuar tek disa njerëz, mirëpo ai është përballur edhe me kritika serioze, madje edhe nga vetë ateistët e mëvonshëm, si Sartri. Ogys Komti presupozonte se njerëzimi duke iu drejtuar shkencës/pozitivizmit do largohej nga feja dhe do zhvillohej. Me të vërtetë sot ka një zhvillim marramendës si tekologjik ashtu edhe në botën e mendimit. Mirëpo, në të njëjtën kohë edhe feja është në gjallërinë e saj maksimale. Të gjithë shkencëtarët e mëdhenj besojnë në Zot bashkë me miliona njerëz. Përvec kësaj, vështrimi që i bën Komti shkencës dhe fesë si dy pole të kundërta, është i pavlerë për sistemin e besimit islam. Feja islame jo vetëm që kurrë nuk ka pasur ndonjë njollë me emër “antishkencore”, ajo nuk është as a-shkencore. Ne tashmë po e shohim këtë fakt me anë të dokumentarëve, kryesisht të Harun Yahya-s se si zbulimet e sakta shkencore po vërtetojnë faktin mrekullor të Kur’anit. Pastaj, myslimanët përherë kanë kontribuar shumë për zbulimet shkencore, kanë nxitur për edukimin e lëndëve egzakte dhe kanë ruajtur dhe zhvilluar mendimin filozofik, sociologjik dhe psikologjik sa që tashmë shumë shkencëtarë perëndimorë nuk e fshehin se rilindja perëndimore është dhuratë e botës islame.

2. Ateizmi Antropologjik i Fojerbahut

Fojerbahu studion dy vite teologji. Pasi merr një lëkundje në besim, kalon në filozofi. Ishte një nga nxënësit e Hegelit. Për arsye të mendimeve të tij materjaliste pengohet në karieren e tij akademike. Ai, vecanërisht ndaj konceptit “Zot” mban një qëndrim të ashpër. Sipas tij, koncepti “Zot” është pasojë e reflektimit jashta të natyrës së vetë njeriut. Ai thotë se besimi i njeriut në Zot është përgënjështrim i identitetit të vet, tjetërsim nga vetvetja dhe varfëri. Sepse në këtë rast njeriu vlerat e veta ia dedikon/jep dikujt tjetër. Sipas tij, besimi në Zot si dhe koncepti “Zot” shfaqet, formohet në psikologjinë njerëzore me kalimin e kohës. Ky është një pohim i shumëpërdorur prej shumë ateistëve. Mirëpo këtë mendim e kanë refuzuar mjaft filozofë. Këta të fundit kanë thënë: besimi në Zot është pjesë e natyrës së njeriut dhe kjo vjen nga lindja e njeriut. Psh. Dekarti ka thënë se në thelbin e njeriut ndodhet mendimi i një zoti të përsosur, këtë mendim që njeriu e sjell nga lindja e ka vendosur vetë Zoti. Dhe sipas Dekartit ky është argumenti më i bukur për egzistencën e Zotit. Përvec filozofëve, tashmë edhe vetë shkenca e ka vërtetuar se njeriu ndjenjën e të besuarit në Zot e bart që nga lindja. Revista angleze TIME, në nëntorin apo dhjetorin e kaluar 2004 në faqen e parë shkruante: “The Gen Of God/Geni i Zotit”. Bënte fjalë për një studim të bërë nga një shkencëtar-biolog anglez, i cili hedhte tezën se kishte zbuluar që tek cdo njeri gjindej një gen që nxiste besimin në Zot. Ky zbulim u bë shkak i mjaft diskutimeve në Amerikë dhe në Europë. Përderisa njeriu këtë gen e mban me vete që nga lindja, kush ia vendosi në trupin e tij? Besoj se përgjigjen më të bukur kësaj pyetjeje ia jep Dekarti kur thotë: “kjo është sikur firma e një piktorit që hedh në cepin e pikturës së tij për të treguar se është i zoti i asaj vepër.”

3. Ateizmi sociopolitik i Marksit

Botëkuptimi i Marksit është një reaksion ndaj sistemit kapitalist Perëndimor. Kështu që, për të kuptuar Marksin duhet të kemi parasysh gjëndjen e popullit Perëndimor gjatë dy shekujve të fundit dhe mendimet e tija duhen vlerësuar pikërisht nga kjo korrnizë.
Marksi ashtu si Ogys Komti është interresuar për gjëndjen e popullit dhe ka dashur ta riformojë gjëndjen politike dhe ekonomike pasi ka vërejtur probleme. Ai vëren se klasa borgjeze duke pasur në duar mjetet prodhuese po ushtronte dhunë ndaj klasës puntore-proleteriane. Duhej t’i jepej fund kësaj pabarazie dhe padrejtësie. Sipas Marksit, rruga më e shkurtër për të realizuar këtë ishte; të sillej në pushtet një klasë punëtore, si do si të jetë. Për këtë, sipas marksistëve, edhe dhuna mund të përdorej.
Sipas Marksit, nuk është e thjeshtë sa duket t’u merret bergjezëve nga duart fuqia prodhuese. Sepse ata posedojnë armë të fuqishme. Njëra nga këto armë është feja. Kështu, sipas tij, feja e cila përdorej si mjet për të shtypur dhe shfrytëzuar njerëzit duhej eliminuar. Feja bënte detyrën e opiumit.
Marksi duke i dhënë fesë një rol mpirës, opiumi, përvojën njerëzore është munduar ta shpjegojë me një teori të vetme: idealet, personalitetin, besimin, sjelljet dhe karakterin i njeriut e ka zbritur në përbërjen e tij materiale. Sa do që pati përpjekje të mëdha, nuk pati sukses dhe marksizmi nuk mbeti i qëndrueshëm. U morën disa suksese politike, mirëpo nuk mundën t’ia heqin nga zemra njerëzve besimin në Zot.
Sipas Marksit, të besosh në Zot do të thotë të përkrahësh klasën borgjeze, të punosh për të. Faktikisht, në perëndimin e shekullit 19, 20 mund të hasim në disa pika që mund t’na bëjnë t’mendojmë se ka të drejtë Marksi. Mirëpo ai gabon kur e përgjithëson këtë. Perëndimi dhe kultura perëndimore nuk është një shembull i përgjithshëm për t’gjithë njerëzimin. Cdo njeri duhet ta dijë se një popull mysliman ideal nuk mund të jetë kurrë kapitalist. Kjo nuk përputhet me etikën islame. Feja islame që në ditët e para ka qëndruar pranë atyre që u është bërë padrejtësi. Është bërë jelek shpëtimi për të shtypurit, të përbuzurit dhe të dobëtit. Këtë mund ta shohim si tek personaliteti i Profetit të fundit Muhammed, ashtu edhe tek pasardhësit e tij.
Pra, shqetësimi i Marksit për fenë nuk ka vlerë për besimin islam. Mendimet e tija janë të lidhura ngusht me politikën dhe gjëndjen e popullit ku ai jetonte. Marksi të gjitha fetë i vë në një peshore. Nganjëherë jep shmebuj nga historia islame. Por disa shembuj të shtrembëruar nga realiteti, të shkëputur nga prapaskenat dhe nga kushtet sociale, ekonomike dhe kulturore. Është më se normale për një njeri si Marksi që mban qëndrim ideologjik për historinë të thotë se “Islamizmi i shpall jashtëligjit të gjithë të tjerët dhe krijon gjëndjen e armiqësisë të vazhdueshme midis myslimanëve dhe jomyslimanëve.” Harron Marksi se paraardhësve bashkëfetar të prindërve të tij, hebrenjtë ndërkohë që ekzekutoheshin, dëboheshin dhe interrnoheshin gjithandej ishte shteti islam Andaluzian ai që u hapi dyertë për të dhe që jetuan me shekuj me rrallë në harmoni. Pastaj përsëri hebrenjtë ishin ata që gjetën mbështetjen e supërfuqisë Osmane, madje –sa për kuriozitet- 400 familje hebreite Osmanët dërgojnë në Shqipëri për të gjallëruar tregtinë shqiptare. Sikur islamizmi të ishte ashtu si pohon Marksi dhe marksistët, në Turqinë e sotme me 99% myslimanë nuk do ishin mbi 400 kisha e po aq sinagogë të ndërtuar që nga periudha Osmane. Në fenë islame nuk ka dhunë! Nuk pranohet besimi i imponuar.

4. Ateizmi Psikanalitik i Frojdit

Në kohët moderne disa psikologë me në krye Frojdin janë munduar të hedhin poshtë besimin në Zot duke përdorur metodat e psikologjisë, gjë e cila nuk është nga objektivat e kësaj fushe. Kështu, dashje pa dashje kanë treguar një qëndrim ideologjik në emër të shkencës.
Si do qoftë, Frojdi dhe të tjerë që mendonin si ai kanë bërë mjaft studime të dobishme të pamohueshme lidhur me gjëndjen shpirtërore të njeriut. Ndërsa ne lidhje me besimin në Zot janë treguar me paragjykime dhe kanë arritur në përfundime të gabuara.
Menjëherë dua ta theksoj një nga gabimet e tij. Ai studion fetë primitive Afrikane dhe fenë e Greqisë së Lashtë dhe përfundimet që nxjerr nga ato i përgjithëson me të gjitha fetë e tjera. Kur cdo besimtar monoteist i refuzon këto besime dhe i kategorizon në grupin e besimeve të kota me plot bestytni. Konkretisht feja islame është kundër totemizmave dhe fetishizmave që ka studuar ky psikolog. Të njëjtin gabim bënte edhe Fojerbahu kur jepte shembuj nga mitologjia Greke duke menduar se të gjitha fetë janë si përallat e Greqisë së Lashtë.
Frojdi studion shqetësimet psikologjike të shfaqura tek pacientët. Dhe ka hedhur hipotezën se këto shqetësime rrjedhin nga dhuna e popullit, e ligjeve, e familjes dhe e fesë. Sipas tij, dëshirat janë shtypur dhe janë hedhur në nëndërgjegje si pasojë e kësaj dhune. Këto dëshira të hedhura në nëndërgjegjen e njeriut dhe të pangopura janë bërë shkak të shfaqen disa shqetësime në përbërjen e njeriut dhe i ka nxitur ato për sjellje jonormale.
Frojdi, themelin e besimit në Zot e ka kërkuar në lidhjen psikologjike midis fëmijës dhe babait të tij. “Frika, preokupimi dhe ndjenja e fajësimit që njeriu përjeton në periudhën e fëmijërisë janë faktorët e rëndësishëm që kanë bërë të shfaqet besimi në Zot” thotë Frojdi. Mirëpo ky lloj arsyetimi që përdorte Frojdi për besimin në Zot mund të përdoret shumë lehtë edhe kundër ateizmit. Xhelozia e fëmijës ndaj babait, frika nga ai, përpjekja që të shpëtojë sa më parë nga pamundësia e rezistimit të dhunës së ushtruar nga i ati mund ta drejtojë të refuzojë ekzistencën e Zotit dhe mund të bëhet i pafe. Pra, metoda e përdorur nga Frojdi nuk duket e shëndoshë.

5. Ateizmi ekzistencialist i Nices dhe i Sartrit

Nice duke thënë “Zoti vdiq, Atë ne e vramë” ka shprehur se donte një jetë pa Zot. Vdekja e Zotit, sipas tij, është zhdukja dhe heqja e konceptit Zot nga mendja e njeriut. Atëherë, sipas Nices, njeriu do e rifitojë lirinë dhe krenarinë dhe përsëri ai vetë do e formojë identitetin e tij.
Parulla “Zoti vdiq!” ishte dhe akoma është një parullë e shumë përdorur dhe e shumë pëlqyer nga shumë e ateistë dhe intelektualë si në të kaluarën ashtu edhe në kohët e sotme. Tregohet kur në kohen e Nices kjo fjalë e tij shkruhej gjithandej nga ithtarët e tij. Në një mur të madh shkruhej me germa të mëdha “Zoti vdiq!” dhe menjëherë poshtë “Nice”. Pasi vdiq Nice, besimtarët fshinë parullën e ndjekësve të Nices dhe shkruajtën: “Nice vdiq!” dhe poshtë parullës: “Zoti”, për të treguar se kujt i përket vdekshmëria..
Sartri i ndikuar nga Nice është shprehur se që të jetë njeriu i lirë duhet të mos ekzistojë Zoti. Sipas tij, në se Zoti ekziston atëherë liri nuk ka. Sipas këtyre mendimeve, kuptojmë se ata që nuk besojnë në Zot janë të lirë. E vërtetë është kjo? Pse, besimi në Zot bëhet pengesë për liri?
Faktikisht si Nice ashtu edhe Sartri më tepër se të hedhin poshtë besimin në Zot, ata arsyetojnë nga aspekti etik se nuk duhet të jetë Zoti. Përvec kësaj, mendimet e Nices dhe të Sartrit ne nuk duhet t’i mendojmë si kritika të drejtuara fesë islame. Sepse “zoti” që refuzojnë këta të dy filozofë, nuk është zoti i besimit islam. Edhe mendimet e tyre janë të lidhura ngusht me realitetin e kulturës së tyre. Projektet dhe idealet e tyre nuk duhet t’i mendojmë si norma universale.
Këta të dy, vecanërisht Sartri kur tregon se për të qënë i lirë nuk duhet të jetë Zoti, ai shton se nëse ka besim nuk ka as vlera morale. Pra, sipas tij, një besimtar është i pamoralshëm. Kjo është një hipotezë shumë e dobët. Cdo fe predikon për moral, madje edhe fetë jo-hyjnore. Tashi, nëse një përson që beson në Zot, nga ana tjetër sillet edhe jomoralshëm kjo nuk duhet të kërkohet në fe, apo tek Zoti, por tek vetë përsoni dhe këto janë shëmbuj të përjashtuar.

6. Ateizmi i Enver Hoxhës

Ky version ateistik nuk ka ndonjë specifikë që të emërohet si një lloj i ateizmit. Këtë e rrallita më shumë që të mundohem të tërheq sa do pak kureshtjen teleshikuesve.
Fryma ateistike e ushtruar gjatë regjimit komunist në Shqipëri hyn në Ateizmin Ideologjik që e ka zanafillën me Marksin. Ndërsa nga vetë marksistët ky ateizëm është quajtur “Ateizmi Shkencor”.
Enver Hoxha sa po kalon në postin e sekretarit të parë të komunitetit qëndror, ai shpall si tradhëtarë mjaft klerikë. Sipas studimeve të fundit, këtë gjë ai e bëri ngase i shikonte si rivalë të tij. Pastaj, ai ndoqi një politikë me propagandë se feja është një ndjenjë armiqësore mes njerëzish, e cila nxit për tradhëti ndaj atdheut dhe për prapambetje dhe duke thënë se gjoja populli vetë nuk e donte më fenë, ai shpalli luftë të hapur kundër fesë. Prishi apo shndërroj institucionet fetare dhe ndaloi rreptësisht me vite të tëra praktikimin e ritualeve fetare.
Në shkrimet e Enver Hoxhës nuk shohim ndonjë kritikë të mirfilltë që i bën fesë. Vetëm më 1967, në letrën e drejtuar komiteteve të partisë na bie në sy një vlerësim i shkurtër që bën në lidhje me fenë. Ai bën një pyetje: “C’lidhje mund të kenë ëndërrimet e Muhametit me realitetin tonë të shekullit të 20-të? Asnjë lidhje!” përgjigjet ai. Po mirë, i drejtohemi ne tani, cfarë lidhje mund të ketë me shekullin tonë të merret një sistem si Dialektika e kopjuar nga Demokriti, nga shekulli 3-4 para erës sonë, nga ata njerëz që shumica mendonin se hëna është rrotull djathi dhe që gjuanin me shigjeta lart për të acaruar perënditë e tyre? Kjo u duket më e arsyeshme??

Si përfundim mund të themi se, nga aspekti i besimit islam, përpjekjet e ateistëve janë të pavlera. Teoritë e tyre janë jokoherente, irracionale, joobjektive dhe të pamundshme që të përgjithësohen. Ata nuk kanë hedhur poshtë asnjë nga vlerat dhe nga parimet e besimit Islam.

[_Mersin_]

Profesori ateist dhe nxenesi Musliman




“Duke predikuar se janë të mençur, ata budallallosen…”

“Më lejoni t’ju spjegoj problemin që e ka shkenca me Zotin.”


Profesori ateist i filozofisë pauzon para klasës së tij dhe mandej kërkon që njëri prej studentëve të tij të ngritet në këmbë.


“Ti je musliman, apo jo, biro?”


“Po, zotëri.”


“Atëherë sigurisht beson në Zot?”


“Absolutisht.”


“A është Zoti i mirë?”


“Sigurisht! Zoti është i mirë.”


“A është Zoti i plotfuqish_ëm? A mundet Zoti të bën çdo gjë?”


“Po.”


“Ti a je i mirë apo i keq?”


“Kur’ani thotë se jam i keq.”


Profesori zgërdhihet me vetëdije. “Ahh! KUR’ANI!” Ai pauzon për një çast.


“Kam një pyetje për ty. Të themi se këtu ka një njeri të sëmurë dhe se ti mund ta shërosh. A do ta kishe ndihmuar? A do të ishe munduar?”


“Po zotëri, do t’i kisha ndihmuar.”


“Atëherë je i mirë…!”


“Nuk do ta kisha thënë atë.”


“Përse të mos e thuash atë? Ti do ta kishe ndihmuar personin e sëmurë dhe të gjymtuar… Në fakt po të mundeshim, shumica prej nesh do ta kishim bërë këtë,… por Zoti nuk e bën.


(S’ka përgjigje.)


“Ai nuk e bën, apo jo? Vëllanë e kisha musliman i cili vdiq nga kanceri edhe pse i luteshte Zotit ta shëron. Si mund të jetë ky Zot i mirë? Hmmm? A mund t’i përgjigjesh kësaj?”


(S’ka përgjigje.)


Njeriu i moshuar është ngushëllues.


“Jo, nuk mundesh, apo jo?”


Ai ngre gotën prej bankës së tij dhe pi një gllënjkë që t’i jep kohë studentit për t’u liruar. Në filozofi duhet të shkosh ngadalë me të rinjtë.


“Të fillojmë përsëri, djalosh. A është Zoti i mirë?”


“Hm… Po.”


“A është dreqi i mirë?”


“Jo.”


“Prej nga vjen dreqi?”


Studenti belbëzon: “Prej… Zotit…”


“Ashtu është. Zoti e bëri dreqin, apo jo?”


Njeriu i moshuar i kalon gishtat kockëdalë nëpër flokët e tij të rralla dhe i kthehet publikut studentor që zgërdhihet.


“Mendoj se do të kemi një semestër shumë zbavitës, zonja dhe zotëri.”


Pastaj i kthehet muslimanit: “Më trego, biro. A ka të keqe në botë?”


“Po, zotëri.”


“E keqja është çdokund, apo jo? A krijoi Zoti çdo gjë?”


“Po.”


“Kush e krijoi të keqen?”


(S’ka përgjigje.)


“A ka në këtë botë sëmundje, amoralitet, urrejtje, shëmtime, pra të gjitha gjërat e këqija, a ekzistojnë në këtë botë?”


Studenti përpëlitet në këmbë. “Po.”


“Kush i krijoi ato?”


(S’ka përgjigje.)


Profesori befas i bërtet studentit të tij. “KUSH I KRIJOI ATO, MË TREGO TË LUTEM!”


Profesori afrohet për sulmin përfundimtar dhe i hypë muslimanit mbi fytyrë. I flet me zë të ulët dhe të qetë: “Zoti krijoi çdo të keqe, apo jo. Ai, biro?”


(S’ka përgjigje.)


Studenti mundohet ta mban shikimin e qetë, te profesori, por dështon. Befas ligjëruesi ndahet për të bërë ca hapa në klasë si një ujk i vjetër.


Klasa është e fascinuar.


“Më trego”, vazhdon ai “si është e mundur që ky Zot është i mirë nëse ai ka krijuar çdo të keqe gjatë të gjitha kohërave?”


Profesori i hap duart gjerë e gjatë për ta përshkuar tërë të keqen dhe marrinë e botës.


“E gjithë urrejtja, brutalieti, tërë dhimbjet, të gjitha mundimet, të gjithat vdekjet, shëmtimet dhe të gjitha vuajtjet e krijuara nga ky Zot i mirë janë anekënd botës, apo jo, djalosh i ri?”


(S’ka përgjigje.)


“A nuk e vëren në çdo vend? Hm?”


Pauzë.


“A thua aspak?”


Profesori i afrohet përsëri fytyrës së studentit dhe pëshpëritë,


“A është Zoti i mirë?”


(S’ka përgjigje.)


“A beson në Zot, biro?”


Zëri i vet e tradhëton studentin dhe ai shpërthen. “Po, profesor, besoj.”


Njeriu i vjetër e shkundë kokën me mërzi: “Shkenca thotë se ke pesë shqisa të cilat i përdorë për ta identifikuar dhe vështruar botën rreth teje. A e ke parë ndonjëherë Zotin?”


“Jo, zotëri. Asnjëherë nuk e kam parë Atë.”


“Atëherë na trego se a e ke dëgjuar ndonjëherë Zotin tënd?”


“Jo, zotëri. Nuk e kam dëgjuar.”


“A e ke ndjerë ndonjëherë Zotin tënd, shijuar, apo nuhatur erën e Tij… Në fakt, a ke çfarëdo përceptimi shqisor për Zotin tënd?”


(S’ka përgjigje.)


“Përgjigju, të lutem.”


“Jo, zotëri, frikohem se jo.”


“Ti FRIKOHESH… se nuk ke pasur?”


“Jo, zotëri.”


“Dhe krahas kësaj ti beson në Atë?”


“…po…”


“Kjo kërkon BESIM!”


Profesori buzëqeshë me urtësi me vartësin.


“Sipas ligjeve të shkencës empirike, testuese, demonstruese, protokolare, Zoti yt nuk ekziston. Çka i thua kësaj, biro? Ku është Zoti yt tani?”


(Studenti nuk përgjigjet)


“Ulu poshtë, të lutem.”


Muslimani ulet…i mundur.


Një musliman tjetër e ngritë dorën: “Profesor, a mund ti drejtohem klasës?”


Profesori kthehet dhe buzëqeshë: “Ah, edhe një musliman në pararojë! Eja, eja, djalosh i ri. Fol pak mençuri të drejtë para këtij tubimi.”


Muslimani shikon rreth dhomës, e pastaj thotë: “Jeni duke bërë disa përfundime interesante, zotëri. Tani unë kam një pyetje për ju. A ka ndonjë gjë të tillë që quhet nxehtësi?”


“Po,” përgjigjet profesori. “Ka nxehtësi.”


“A ka ndonjë gjë të tillë që quhet ftohtësi?”


“Po biro, ashtu është, edhe ftohtësi ka.”


“Jo, zotëri nuk ka.”


Zgërdhirja e profesorit ngrihet. Dhoma befasisht ftohet tepër. Muslimani i dytë vazhdon.


“Mund të keni shumë nxehtësi, tepër nxehtësi, super nxehtësi, mega nxehtësi, nxehtësi të bardhë, pak nxehtësi ose aspak nxehtësi, por nuk kemi ndonjë gjë të quajtur “ftohtësi”. Mund të arrijmë 458 gradë nën zeron, që do të thotë aspak nxehtësi, por nuk mund të shkojmë më tutje nga ajo. Një gjë e tillë si ftohtë nuk ekziston, përndryshe do të mund të shkonim në më ftohtë se 458 gradë. E shihni, zotëri, ftohtë është vetëm fjala të cilën e përdorim që ta përshkruajmë mungesën e nxehtësisë. Ftohtësinë nuk mund ta masim, ndërsa nxehtësinë mund ta masim në njësi termale pasiqë nxehtësia është energji. Ftohtësia nuk është e kundërta e nxehtësisë, zotëri, por vetëm mungesa e saj.”


Qetësi. Një gjilpërë bie dikund në klasë.


“A ka një gjë të tillë si errësira, profesor?”


“Po…”


“Përsëri jeni në gabim, zotëri. Errësira nuk është diçka, ajo është mungesa e një gjëje. Mund të keni dritë të zbehtë, dritë normale, dritë të madhe, dritë shkrepëtuese por në qoftë se në mënyrë konstante nuk keni dritë ajo quhet errësirë, apo jo? Ai është kuptimi të cilin e përdorim për ta definuar fjalën. Në realitet, errësira nuk është (diçka). Po të ishte, dë të mundeshit ta bëni errësirën më të errët dhe të ma jepni një kuti me errësirë më të errësuar, profesor?”


Në kundërshtim me vetëveten, profesori buzëqeshë me paturpësisë rinore para tij.


“Ky me të vërtetë do të jetë një semestër i mirë. “A mund të na tregosh se cili është qëllimi yt, djalosh i ri?”


“Po, profesor. Qëllimi im është se, premiset tuaja filozofike janë e metë që në fillim dhe si rezultat i kësaj edhe përfundimet tuaja duhet të jenë të gabuara…”


Profesori bëhet tym.. “E metë…? Si guxon ti…!”


“Zotëri, a mund të sqaroj se çka nënkupoj?”


Klasa dëgjon me vëmendje.


“Sqaro…oh, sqaro…”


Profesori mundohet që të kontrollohet. Befasisht është i sjellshëm. Ai bën me dorë që ta qetësojë klasën, me qëllim që studenti të vazhdon.


“Ju punoni në premisën e dualitetit,” sqaron muslimani.


“Për shembull ka jetë dhe mandej ka vdekje; ka Zot të mirë dhe Zot të keq, ju e shihni konceptin e Zotit si diçka të kufizuar, si diçka të cilën mund ta masim. Zotëri, shkenca nuk mund ta sqaron as edhe një mendim. Ajo përdor elektricitet dhe magnetizëm por asnjëherë nuk i ka parë e lere më që plotësisht t’i kupton. Të shihet vdekja si e kundërta e jetës është të jeshë injorant nga fakti se vdekja nuk mund të ekziston si gjë e pavarur. Vdekja nuk është e kundërta e jetës, por vetëm mungesa e saj.”


Djali i ri ngre një gazetë të cilën e merr nga fqiu, i cili në ndërkohë e kishte para vete.


“Këtu është njëri prej tabloidëve më të neveritshëm në këtë vend, profesor.


A ka një gjë të tillë si amoralitet?”


“Me siguri se ka, shih tani…”


“Gabim përsëri, zotëri. E shihni! Amoraliteti është vetëm mungesa e moralit. A ka një gjë të tillë si padrejtësi? Jo. Padrejtësia është mungesa e drejtësisë. A ka një gjë të tillë si të keqe?”


Muslimani pauzon. “A nuk është e keqja mungesë e së mirës?”


Fytyra e profesorit ka fituar një ngjyrë alarmuese. Ai është aq i inatosur, saqë momentalisht është pa fjalë.


Muslimani vazhdon: “Nëse ka të keqe në botë, profesor, dhe ne të gjithë pajtohemi se ka, atëherë Zoti, nëse ekziston, do të duhet të plotësonte ndonjë punë përmes instrumentit të së keqes. Cila është ajo punë, të cilën Zoti e plotëson? Bibla na thotë se ajo është që të shihet nëse secili prej nesh, prej dëshirës sonë të lirë, do të zgjedhë të mirën nga e keqja.”


Profesori tërbohet: “Si shkencëtar i filozofisë, nuk e shoh këtë gjë si diçka që ka të bëjë me ndonjë zgjidhje. Si realist, unë në mënyrë absolute nuk e pranoj konceptin e Zotit ose të çfarëdo faktori tjetër teologjik si pjesë e barazimit botëror, pasiqë Zoti nuk mund të perceptohet.”


“Unë do të kisha thënë se mungesa e kodit moral të Zotit në këtë botë është me sa duket njëra prej fenomeneve të vazhdueshme më perceptuese”, përgjigjet muslimani.


“Gazetat bëjnë miliona dollarë duke e shfaqur çdo ditë! Më trego, profesor, a i mësoni studentët tuaj se kanë evoluar nga majmuni?”


“Në qoftë se i referoheni procesit natyror të evoluimit djalosh, po, me dije se i mësoj.”


“A e keni vëzhguar procesin e evoluimit me sytë tuaj, zotëri?”


Profesori bën një zë thithës me dhëmbët e tij dhe i jep studentit të tij një shikim të qetë e të ngurosur.


“Profesor, pasiqë askush asnjëherë nuk e ka perceptuar procesin e evoluimit gjatë veprimit të tij dhe së paku nuk mund të vërtetohet se ky proces është afatgjatë, a nuk po e ligjëroni vetëm mendimin tuaj tani, zotëri? Vallë, tani a nuk jeni shkencëtar, por prift?”


“Do ta lë të pandëshkuar paturpësinë tënde në favor të bisedës sonë filozofike.


Tani, mbarove plotësisht apo jo?” vërshëllon profesori.


“Pra nuk e pranoni kodin moral të Zotit për të bërë atë që është e drejtë?”


“Unë besoj në atë që është, e ajo është shkenca!”


“Ahh! SHKENCA!”, buzëqeshë fytyra e studentit.


“Zotëri, ju kumtoni me vërtetësi se shkenca është studim i fenomeneve të përceptuara. Shkenca është poashtu premisë e cila është e metë…”


“SHKENCA ËSHTË E METË…?”, belbëzon profesori.


Klasa është në zhurmë.


Muslimani vazhdon duke qëndruar në këmbë derisa zhurma humbet.


“Në vazhdim të çështjes të cilën ja diktonit më herët studentit tjetër, a mund të jap një shembull?”


Profesori qëndron i qetë me mençuri.


Muslimani shikon rreth e rrotull dhomës: “A ka ndokush në klasë i cili ndonjëherë ia ka parë trurin profesorit?”


Klasa shpërthen në gaz. Muslimani tregon kah ligjëruesi i vjetër, i cili është duke vluar.


“A ka ndokush në klasë i cili ia ka dëgjuar trurin profesorit…ndjerë, prekur apo nuhatur? Si duket askush nuk e ka bërë këtë!?”. Muslimani e shkundë kokën me keqardhje.


“Duket se askush këtu nuk ka pasur kurrfarë perceptimi shqisor të trurit të profesorit në çfarëdoqoftë mënyre. Pra, në përputhshmëri me ligjet e shkencës empirike, stabile, demonstruese, protokolare, unë DEKLAROJ se profesori nuk ka tru.”


Klasa është në kaos.


Muslimani ulet,… pasiqë karrigeja shërben për këtë.

[_Mersin_]

Dy mënyra për ta njohur Krijuesin

--------------------------------------------------------------------------------

nga Ibn el-Kajjim





Imami dhe Shejhu i Islamit, Ibn el-Kajjim ka thënë në el-Feua’id [f.31-32]:



“Zoti, më i Larti, i thërret në Kur’an robërit e Vet që ta njohin Atë në dy mënyra:



a] Të shikuarit në punën e bërë [të Zoti, në krijimin]
b] të menduarit mbi vargjet e [e recituara] Tij, të medituarit mbi to



Prej këtu, shenjat e para vështrohen dhe dëshmohen, ndërsa shenjat e dyta recitohen dhe kuptohen.



Përsa i përket llojit të parë, ato janë sikurse në thënien e Tij, “Vërtet! Në krijimin e qiejve dhe tokës, dhe në ndërrimin e natës dhe ditës, dhe në anijet që lundrojnë nëpër det me atë që është në dobi të njerëzimit” [Bekare: 164], deri në fund të ajetit. Dhe thënia e Tij, “Vërtet! Në krijimin e qiejve dhe tokës, dhe në ndërrimin e natës dhe ditës, ka shenja për njerëzit që kuptojnë” [Aali Imran: 190]. Dhe këtë e hasim shpesh në Kur’an.



Përsa i përket llojit të dytë, ato janë sikurse në thënien e Tij, “A nuk e përfillin ata Kur’anin [me kujdes]? [en-Nisa: 82]. Dhe po ashtu thënia e Tij, “A nuk menduan ata thellë mbi Fjalën [Kur’anin]?” [el-Mu’minun: 68]. Dhe po ashtu në thënien e Tij, “[Ky është] një Libër [Kur’ani] përplot bekime, të cilin Ne ta kemi zbritur, që ata të mendojnë për vargjet e tija, dhe që të përkujtojnë ata që kanë mend.” [Sad: 29]



Këtë po ashtu e hasim shpesh në Kur’an.



Përsa i përket punëve të bëra [në krijimin], ato japin dëshmi për veprimet [që janë ekzekutuar në to], dhe veprimet [sipas radhës] japin dëshmi për Cilësitë. Ngase ai [objekti] që është bërë, jep dëshmi për zbatonjësin e veprimit [që e bëri atë], dhe kjo sipas radhës e bën të nevojshme ekzistencën e zbatonjësit të veprimit, fuqinë e tij, vullnetin, dhe diturinë.



Kjo është për shkak të pamundësisë së ndodhjes të ndonjë veprimi – që bëhet më zgjedhje – nga një gjë e paqenë apo nga diçka që ekziston por që s’ka fuqi, jetë, dije dhe vullnet.3



--------------------------------------------------------------------------------
3. Dobia1: Ateizmi është një nga pavërtetësitë më të mëdha bashkëkohore

Në atë që është thënë më lart nga Shejh ul-Islam Ibn el-Kajjim, gjendet një dëshmi bindëse kundër argumentit ateistik [dhe evolucionar]. Dhe në sqarimin e asaj që është thënë nga Ibn el-Kajjim, themi: Sikur një ateist të merrte ndonjë objekt të përditshëm [apo të merrte ndonjë fenomen ose proces natyror] dhe të mendonte për disa çaste, ndoshta do t’i bëhej e qartë realiteti i një "Krijuesi". Le ta marrim një libër për shembull:

Së pari, ky objekt, në dhe prej vetes së tij, si edhe ekzistenca e dukshme e tij, është dëshmi në veten e vet për atë, apo sendin, apo qenien që e ka shkaktuar atë, apo që ka qenë përgjegjës për bërjen e tij në formën e tij të qartë. Nuk ka mundësi që të gjykuarit e shëndoshë të cilitdo njeri ta mohojë këtë, qoftë ai që ka jetuar 3000 vite më parë në vendet e largëta të shkretëtirës së Saharës, apo në kohërat e sotshme në xhunglën e Amazonit, apo në qendër të qytetit të Nju Jorkut, apo madje edhe nëse ndokush do të jetonte 1000 vite prej tash. Elementi më themelor i të gjykuarit tregon në atë se ky deduksion është i vërtetë dhe i vlefshëm për cilindo send, objekt, gjë apo qenie; i gjallë apo i pajetë, i bërë nga njeriu apo ndryshe.

Së dyti, vetë paraqitja fizike e këtij objekti, në dhe prej vetes së vet, është dëshmi se ai [objekti] ka kaluar nëpër një proces apo procese të shumta dhe i është nënshtruar një plani të kalkuluar, të shpikur, të organizuar dhe inteligjent, para se të vinte në ekzistencë apo në gjendjen e tanishme të tij. Dhe që këtej e tërë kjo jep dëshmi për “veprime” të ndryshme që janë zbatuar me qëllim që ky objekt të sillet në gjendjen e tanishme fizike të tij. Ose këto “veprime” ishin veprime të rastësishme që ndodhin rastësisht, ose ato janë kalkuluar dhe shpikur. Të gjykuarit e shëndoshë, madje edhe parimet shkencore, nuk e pranojnë se diçka që është e çrregullt kalon në diçka që është e rregullt me të qëlluar apo rastësisht.

Së treti, dy deduksionet e mësipërme, të cilat përgjithësisht janë të vlefshme dhe në përputhje me të gjykuarit e shendoshë, të lidhura më arsyen dhe mendjen e shëndoshë, dhe të cilat refuzohen vetëm për shkak të arrogancës apo marrëzisë, tregojnë në [1] ekzistencën e entitetit apo qenies e cila është përgjegjëse për objektin në gjendjen e tij të tanishme [në rastin tonë një libër] dhe [2] cilësitë e ndryshme të këtij entiteti që e ka shkaktuar dhe plotësuar atë. Këto cilësi, të cilat njihen nga mendja e shëndoshë dhe nga domosdoshmëria, përfshijnë:

a] Diturinë: Entiteti që ka qenë përgjegjës për këtë “libër” duhet medoemos të ketë pasur dituri për një vistër të tërë disiplinash, dmth botimin, petëzimin, prerjen, formatizimin, dhe kështu me radhë. Mirëpo, shumë shpesh mund të ndodhë që të ketë shumë entitete që bashkëpunojnë me qëllim që të plotësohet kjo punë e bërë, dhe të gjithë ata kanë dituri lidhur me disiplinat e tyre përkatëse. Për shembull: Përmbajtja e këtij libri është në përgjegjësi të autorit i cili ka njohuri speciale mbi subjektin, pastaj botuesi, pastaj tipografi, e kështu me radhë. Kështu që “libri” tregon në praninë e një vistri të tërë shkencash dhe disiplinash të ndryshme.

b] Fuqia apo Mundësia: Entiteti që ka qenë përgjegjës për këtë “libër” duhet të ketë pasur fuqinë apo mundësinë për ta zbatuar këtë “punë”.

c] Vullneti: Entiteti që ka qenë përgjegjës për këtë “libër” duhet të ketë pasur vullnet, me qëllim që të zgjedhë për t’ia filluar kësaj “pune” në rend të parë, posaçërisht mënyrën në të cilën e ka bërë, dhe të prodhojë prodhimin e përpunuar në mënyrën që është.

Veç këtyre tre cilësive esenciale të mësipërme, gjithashtu është e mundshme, me anë të të menduarit, që të deduktohen cilësi dhe kualitete tjera të "entitetit". Për shembull: Përmbajtja tematike e librit, në shembullin tonë, e qartëson qëllimin apo synimin e entitetit në vendosjen se a të shkruhet apo botohet "libri", dhe ne mund të vazhdojmë në këtë mënyrë gjersa të përfitojmë më shumë informata lidhur me "entitetin" që është përgjegjës për këtë punë të bërë. Në dritën e kësaj, shpjegimi me rastësi përjashtohet si një shpjegim, meqë rastësia nuk posedon "dituri" apo "vullnet" [këtë nuk mund ta bëjë nga vetë natyre e vet!]

Gjykimi i mësipërm është përgjithësisht i vlefshëm dhe mund të aplikohet nga kushdo dhe në cilëndo kohë, në cilindo vend apo lokacion, me çfarëdo objekti, të gjallë apo të pajetë. Dhe kjo është një ndër dëshmitë vendimtare të "Krijuesit". Dhe çfarëdo forme tjetër e të gjykuarit apo të shpjeguarit për të mohuar ekzistencën e "Krijuesit", gjithmonë do të jetë

a] hamendje e thjeshtë e ndërtuar në supozim, gjë që është spekulim teorik;
b] apo e ndërtuar rreth një niveli domethënës apo ndodhisë së rastësishme;
c] apo bazuar në argumente emocionale më parë sesa në ato logjike;
d] apo bazuar në përjetime të këqija personale;
e] apo bazuar në mundësinë e individit për të parë apo gjetur shpjegime për realitete të caktuara veças nga ato që janë formuar në atë që gjendet në pikat "a" deri në "d" më lart.
--------------------------------------------------------------------------------

Atëherë, në shumëllojshmërinë [e madhe] dhe tiparet e dallueshme dhe të veçanta të të gjitha gjërave rreth nesh, gjendet dëshmia për vullnetin e Bërësit. Dhe se veprimi i tij s'është diçka që ndodh nga natyra [pa zgjedhje], në kuptimin që ajo ndodh vetëm njëherë dhe pastaj nuk përsëritet më4…" Mbarim i fragmentit të parë nga Ibn el-Kajjim.


--------------------------------------------------------------------------------
Pra nuk ka dyshim në lidhje me Shpikësin dhe Krijuesin. Referoju seksionit "Shtojca të Fragmentit të Parë", që gjendet më poshtë. Kjo formë e argumentimit, e cila hedh poshtë përfshirjen e rastësisë, shqyrtohet më poshtë dhe gjithashtu kjo është diçka në të cilën Dijetarët shpesh aludojnë.

Dhe në Kur'an Zoti fton njerëzimin që të mendojnë në punën e bërë të Tij dhe prej tyre të kuptojnë se punët e Tija vërtet tregojnë më një siguri absolute në ekzistencën e Krijuesit dhe Formuesit, të cilin ata janë të obliguar ta njohin dhe ta dhurojnë.

4. Kjo po ashtu është një pikë që përmban një përgënjeshtrim të teorisë së evolucionit, e cila pohon se shumëllojshmëria në krijimin është rezultat i mutacionit të rastësishëm që ka zënë vend përgjatë kohës dhe e cila ka çuar në paraqitjen e llojeve të reja apo evolucion të llojeve të reja. Dhe e tërë kjo është pavërtetësi, meqë baza e kësaj teorie mbështetet në rastësi, pa marrë parasysh se si mund t'i parashtrojnë të dhënat e tyre evolucionistët e mahnitshëm, të këndshëm, bindës, arrogantë dhe kokëfortë. Dhe asgjë inteligjente dhe komplekse s'është krijuar rastësisht…le ta sintetizojnë mohuesit arrogantë një krah të mizës me mutacion të rastësishëm dhe ndodhi të rastësishme…nëse e flasin të vërtetën.

--------------------------------------------------------------------------------

Ajo në çka është aluduar nga Ibn el-Kajjim me anë të disa fjalëve, mund të zgjerohet në këtë që vijon:



Dëshmitë racionale5

E para: Mundësitë intelektuale nuk janë më shumë se tre



Kushdo që nuk e pranon ekzistencën e Zotit [dmth Krijuesit] dhe Zotërimin e tij mbi gjithësinë, atëherë është e mundshme që të përdoren dëshmi kundër të tij, të atilla që ai s'do të ketë zgjedhje veçse t'u nënshtrohet atyre, apo përndryshe të lihen të gjitha ndjenjat e inteligjencës dhe të hyhet në çmenduri dhe në natyrën e çoroditur. Pra, atij që e refuzon këtë i thuhet:



Të gjitha gjërat që janë të mundshme në ekzistencë nuk bien në asgjë tjetër pos në njëren nga tre çështjet:



1] Se të gjitha gjërat e krijuara erdhën në ekzistencë vetvetiu, rastësisht pa ndonjë Shpikës apo Krijues. Kjo është e pamundshme, dhe intelekti e refuzon dhe e hedh poshtë këtë vendosmërisht, nga nevoja. Dhe po ashtu dihet me siguri se kushdo që mendon kësisoj, ai është më afër çmendurisë sesa gjendjes normale dhe mendjes së shëndoshë. Kjo ngase çdo person i arsyeshëm e di se s'është e mundur për ndonjë gjë që të vijë në ekzistencë pa diçka që do ta binte në ekzistencë atë, apo pa një shpikës. Që këtej, çdo ndodhi, apo gjë, apo çështje, kërkon që ta sjellë atë në ekzistencë. S'ka mundësi që kjo të refuzohet. Ekzistenca e ndonjë sendi pa një shpikës është e pamundshme dhe s'është veçse pavërtetësi - me anë të perceptimit ndijor dhe instiktit natyror.



2] Apo të gjitha gjërat e krijuara komplekse erdhën në ekzistencë dhe e krijuan vetveten - dhe kjo gjithashtu është e pamundshme nga nevoja intelektit. Çdo person i arsyeshëm është i vendosur se një gjë s'mund ta sjellë vetveten në ekzistencë e as ta krijojë vetveten. Meqë më përpara se ekzistenca e tij është mosqenia, si mund që ajo të jetë krijues i vetvetes?



3] Apo të gjitha gjërat e krijuara, në përgjithësinë e tyre, më e larta dhe më e ulëta prej tyre, me doemos e kanë një Shpikës i cili kontrollon çështjet e të krijuarit, të poseduarit dhe të rregulluarit, dhe kjo s'është tjetër veçse Zoti i Plotfuqishëm, Krijuesi i çdo gjëje, Ai që rregullon dhe sistemon të gjitha çështjet, Kontrolluesi i të gjitha çështjeve. Për këtë arsye Zoti, më i Larti, e përmend këtë dëshmi absolute racionale: "A mos u krijuan ata nga asgjëja apo ata vetë ishin krijuesit?" [Tur: 35]. Dhe për këtë shkak Xhubeir bin ***'em qe prekur tepër nga kjo kur ai e dëgjoi Pejgamberin [sallallahu alejhi ue selam] duke e recituar atë. Ai tha: "Kam dëgjuar Pejgamberin duke recituar në namazin e Akshamit suren e Turit, dhe kur ai e mbërriti këtë varg: "A mos u krijuan ata nga asgjëja apo ata vetë ishin krijuesit? Apo a mos i krijuan ata qiejt dhe tokën? Jo, por ata nuk janë të bindur. Apo a mos janë tek ata thesaret e Zotit tënd? Apo a mos janë ata tiranë me autoritet që të bëjnë çfarë të duan?" [Tur: 35-37]; zemra ime gati pushoi së rrahuri." [Transmetuar nga Buhari, Kitab ut-Tefsir] dhe në një transmetim tjetër: "Kjo ishte hera e parë që Imani u fiksua në zemrën time." [Transmetuar nga Buhari, Kitab ul-Maghazi].



--------------------------------------------------------------------------------
5. Materialet në këtë seksion janë nxjerrur dhe modifikuar nga teza e doktoraturës së Seid bin Uehf el-Kahtanit, "el-Hikme Fid-Da'ueh Ilallah" [f.348-356]. Këtij teksti i janë shtuar shtojca dhe sqarime.
--------------------------------------------------------------------------------

Që këtej, krijimi me doemos ka krijues, dhe çfarëdo "sendi i fabrikuar" e ka "Fabrikuesin" dhe kjo çështje është mirë e njohur për të gjithë individët me intelekt të shëndoshë.




E dyta: Mosqenia nuk krijon ndonjë gjë


Dhe kjo po ashtu njihet nga intelekti dhe mendja e shëndoshë, që do të thotë se gjëja e paqenë nuk krijon ndonjë gjë. Meqë ajo që është e paqenë s'mund të krijojë, me doemos. Dhe kur një person inteligjent të mendojë për të gjitha çështjet e krijimit të cilat shfaqen dhe ndodhin, e që nuk kanë qenë në ekzistencë para asaj kohe, siç është ajo që ndodh me njerëzit dhe shtazët, dhe gjithashtu edhe në kohë, ditën dhe natën; po ashtu me diellin, hënën, planetet dhe yjet, dhe po ashtu të gjitha ngjarjet që zënë vend në baza ditore, në tokë, në det, në qiell, në mesin e njerëzve, mes shtazëve dhe kështu me radhë, atëherë intelekti i shëndoshë do të jetë i prerë se e tërë kjo s'është bërë nga një gjë e paqenë, domethënë prej asgjëje dhe nga asgjëja. Më saktë, kjo është nga puna e bërë e Zotit, më të Lartit.




E treta: [Nëna] Natyra nuk posedon fuqi [për të krijuar] dhe ajo që nuk posedon diçka s'mund t'ua jep atë të tjerëve



Përgjithësisht është rënë dakord nga të gjithë personat me intelekt të shëndoshë dhe formim të fortë mental se prej personit të varfër nuk kërkohet pasuri dhe prej personit injorant nuk kërkohet dije, meqë ai i cili nuk posedon diçka s'mund t'ua japë atë të tjerëve.



Prej këtu, kushdo që pohon se natyra e ka krijuar atë apo se ajo ka krijuar ndonjë gjë, atëherë ai ka kundërshtuar intelektin dhe të vërtetën, e ka humbur fromimin mental dhe si pasojë ai ka nevojë për një themelim mental. Kjo ngase çdo gjë në ekzistencë tregon në faktin se Krijuesi i saj ka dituri, urtësi, dhe furnizon e mban, udhëzon e mbron, si dhe tregon mëshirë. Se Ai është unik dhe i vetëm [në sundimin e vet]. Për sa i përket "natyrës", ajo nuk ka fuqi madje as mbi një atom.



Njerëzit kanë dituri, vullnet, fuqi, mundësi dhe përkundër kësaj s'janë në gjendje të krijojnë madje edhe një mizë - "O njerëz! Ja një shembull, veni veshin pra: Vërtet ata të cilët i lutni krahas Zotit s'mund të krijojnë asnjë mizë, edhe nëse të gjithë bëhen bashkë për këtë qëllim. E nëse miza ua rrëmben atyre ndonjë send, ata s'do të kenë mundësi që ta lirojnë atë prej mizës. Të dobët janë të dy, edhe lutësi edhe i luturi." [el-Haxh: 73]



Pra, kur kështu qëndron puna me njerëzit që s'kanë mundësi për këtë, atëherë "natyra" si një tërësi dhe si një entitet, e cila as nuk sheh as nuk dëgjon, e as nuk posedon dituri as mundësi, vështirë që do të jetë në gjendje ta bëjë këtë.



Që këtej, nga intelekti i shëndoshë kërkohet që Shpikësi dhe Krijuesi të ketë të gjitha cilësitë e përsosurisë, në kuptimin absolut, në kuptimin se Ai a] është i pavarur dhe që s'ka nevojë për askë që është veç Tij; b] është i pari që s'ka fillim; c] është i fundit që s'ka mbarim; d] nuk është i kufizuar me kohë; e] apo me vend; f] është i aftë, ka mundësi mbi atë që dëshiron; g] dhe është në dijeni për secilën çështje që ka ndodhur, që do të ndodhë, dhe nëse ajo që nuk ka ndodhur do të ndodhte, si do të ndodhte ajo.



Të gjitha këto karakteristika janë të përshtatshme vetëm për një Krijues, që është i përsosur në çdo aspekt. Kjo nënkupton pavërtetësinë e materialistëve, meqë materia dhe esenca fizike e saj, pjesërisht apo e tëra, s'mund të përshkruhet me ndonjë nga këto!




E katërta: Rastësia nuk ka kontroll mbi jetën


Ateistët besojnë në ndodhitë e rastësishme dhe se të gjitha gjërat e krijuara kanë arritur në gjendjen në të cilën janë me anë të rastësisë, jo me qëllim, vullnet, dhe kontroll.



Kështu që të tillit i thuhet: “Prej nga e merr kjo botë dhe kjo gjithësi rregullin e vet dhe rregullimin e përsosur? Si mund që e tërë kjo t'i përshkruhet rastësisë dhe supozimit? Dhe si janë bashkuar të gjitha këto pjesë individuale [atome, qeliza, etj.] dhe si janë bërë pjesë të organizmave tjerë, duke e ditur saktësisht pozitën e tyre të caktuar dhe cilat janë rolet e tyre të përcaktuara? Rastësisht?”



Shembulli i njeriut të tillë është mu sikurse ai që pohon se fjalori i Websterit është krijuar në formë libri, me rend të përsosur alfabetik nga një shpërthim në një fabrikë. Apo si ai që hedh miliona letra individuale në një kuti të madhe, e përzien atë dhe pas disa orvatjeve ai më në fund e nxjerr "Enciklopedinë Britanika". Me siguri se ai që orvatet të sqarojë plotësisht gjithësinë dhe tërë atë që gjendet në të, me tërë kompleksitetin dhe mjeshtërinë e saj, është i çmendur dhe sa më shpejt që do ta vizitonte psikiatrin aq më mirë.



Allahu, më i Larti, thotë: “Çka! A mos keni ndonjë dyshim në lidhje me Zotin, Krijuesin e qiejve dhe tokës?” [Ibrahim: 10].6



--------------------------------------------------------------------------------
6. Dobia3: Kotësia e modelit të sintezës së rastësishme evolucionare

Dhe mu këtu demaskojmë arsyetimin e shtrembër të evolucionistëve në orvatjen për ta përdorur modelin e sintezës së rastësishme për të provuar se diçka kuptimplotë dhe e rregullt mund të krijohet rastësisht. Shpesh kjo merr formë të një programi kompjuterik i cili selekton shkronjat me një formë të aldoritmit të rastësishëm. Është e lejuar që të udhëhiqet të krijuarit e një rendi shkronjash, të cilat vazhdimisht ndërrohen dhe zëvendësohen gjersa të gjendet një “i barabartë”. Kjo është kur ajo të korrespondojë me një fjalë në gjuhën Angleze/Shqipe apo që gjendet në fjalor dhe e cila, kushtimisht, është së paku gjashtë letra e gjatë. Ky model në parim është defektiv dhe në vend të kësaj kjo dëshmon ekzistencën e një Krijuesi, më parë sesa atë çka evolucionistët kanë menduar me të. Kjo ngase modeli i tyre supozon para-ekzistencën e asaj që i jep kuptimin dhe konceptin fjalës që është prodhuar rastësisht. Për të ilustruar këtë, imagjinoni se fjala e parë e prodhuar është “majmun”. Tash, rendi i shkronjave në fjalën “majmun” do të thotë vetëm majmun ngase dikush apo diçka e ka bërë këtë rend të shkronjave të korrespondojë me dhe të tregojë në shtazën e caktuar të cilën ne e njohim si "majmun". Dhe kjo po ashtu është për të gjithë emrat abstrakt dhe jo-abstrakt, dhe po ashtu për foljet. Me fjalë tjera, modeli supozon para-ekzistencën e njëfarë forme të inteligjencës, e cila i ka dhënë kuptim dhe domethënie shprehjeve dhe fjalëve. Kjo po ashtu supozon ekzistencën e atyre realiteteve, qoftë abstrakte apo konkrete, të cilat janë të identifikueshme me fjalën që është prodhuar rastësisht[!!].

Sikur të ishte model përfaqësimi i realiteteve të vërteta – siç konsiderohet nga evolucionistët – atëherë pa marrë parasysh se çfarë fjale është prodhuar, kjo në fakt do të ishte e pakuptimt, sepse në modelin evolutiv dhe peshoren kohore, ajo që ne do ta quanim “inteligjencë”, apo “kuptueshmëri”, apo “gjuhë”, s’do të ekzistonte, në mënyrën që një pjesë e caktuar e fjalës të mund të identifikohej me emrat abstrakt apo konkret! Prej këtu, ky model është ilustrim i ekzistencës së Krijuesit i cili krijon, formon, modelon gjëra dhe u jep atyre kuptime, role, dhe cilësi. E ndërlidhur me këtë është degjenerimi i gjuhës, mirëpo ky s’është vendi për këtë lloj diskutimi, por diskutimi i degjenerimit të gjuhës po ashtu e shkatërron plotësisht teorinë e evolucionit.



E pesta: Debatet racionale

Kjo ilustrohet me incidentin e njohur, ku përfshihet Ebu Hanife [v.150H], në të cilin ai debaton me disa ateistë. Ata i thanë atij: “Cila është dëshmia për ekzistencën e një Krijuesi?” Ai i pyeti ata: “Çfarë thuani për ndonjë i cili ju thotë se ka parë një anije me ngarkesë pa kapiten dhe ekuipazh në mes të shtrëngatës së tërbuar, por duke lundruar mirë drejt një porti të sigurt [në këtë mënyrë duke e shpëtuar veten]? A e pranon intelekti juaj këtë?” Ata thanë: “Të gjykuarit tonë nuk e pranon këtë.” Ebu Hanife më pas komentoi: “Nëse të gjykuarit e juaj nuk e pranon tregimin e anijes pa ekuipazh udhëheqës, atëherë si e pranoni lëvizjen e një universi të tërë me të gjitha kushtet ndryshuese të tija dhe natyrën komplekse pa një Krijues me përgjegjësi të plotë?” [Der’et et-Te’arud el-Akl uen-Nakl 3/127].




E gjashta: Origjina e shkaqeve



Realiteti i jashtëm dhe intelekti i shendoshë dëshmon për faktin se kur njeriu ka hapur sytë e vet [nga lindja e më tej], ai kurrë s’ka vrojtuar ndonjë ndodhi përveçse ajo të ketë pasur një shkak, dhe ngjashëm ai kurrë s’ka dëshmuar diçka të re përveçse ajo të ketë pasur një shpikës. Dhe në llogari të kësaj vazhdoi vrojtimin përgjatë jetës së tij, duke u bërë kjo një realitet të cilën s’mund ta kundërshtojë intelekti i shëndoshë. Kjo refuzohet dhe kundërshtohet vetëm nga një intelekt i shuar apo nga ai i cili së paku është i mangët. Dhe i tilli është sikur shembulli i një fëmije i cili thyen një kupë apo një pjatë dhe pastaj thotë, duke u arsyetuar, “ajo vetë është thyer”[!!]. Vërtet, ky shembull ilustron kufijtë e skajshëm të intelektit të një atesisti, atij që thotë “është krijuar vetë”, apo “është krijuar nga asgjëja”, apo “e ka krijuar asgjëja”, dhe kështu me radhë.



Është transmetuar se kur është pyetur një beduin për dëshminë e ekzistencës së një Krijuesi, ai ka thënë: “Bajga e devesë jep dëshmi për [ekzistencën e] devenë, dhe gjurmët në tokë tregojnë në ekzistencën e udhëtarit. Qiejt kanë zbukurim [yjet] dhe toka ka shtigjet e veta. Detet kanë valë, nata është errësirë dhe dita është e ndriçuar. A nuk jep e tërë kjo dëshmi për më të Mirin dhe më të Butin dhe Atë që është i informuar për çdo gjë?” [Rijadh un-Nadireh f.257].



Për sa i përket pohimit të ateistëve se sikur çdo gjë të kishte shkak apo shpikës, atëherë çka e solli Zotin në ekzistencë? Dhe kjo pyetje qëndron jashtë vendit dhe logjikisht nuk parashtrohet. Kjo ngase mendja e ateistit ka menduar për këtë pyetje sepse ai ka bërë analogji mes krijimit [dhe ligjet e parimet me të cilat krijimi drejtohet dhe mbahet] dhe Krijuesit e Shpikësit i cili e ka nxjerrur krijimin në ekzistencë. Këto të dyja janë krejtësisht të ndryshme. Dhe prej këtu, kjo pyetje nuk parashtrohet fare në rend të parë. Në krijim çdo gjë e ka një shkak, sepse kjo është mënyra të cilën Zoti e ka përcaktuar, dhe Ai është shpikësi i të gjitha shkaqeve. Për shembull, shiu bën që toka të pasurohet dhe kjo bëhet shkak që bimët të rriten, por retë bënë që shiu të bjerë, kurse vetë era ishte përgjegjëse për grumbullimin dhe formimin e reve, dhe prej detit dhe efekteve të diellit retë qenë formuar së pari. Pra, tash ne kemi dy entitete të jashtme gjer tek shiu: diellin dhe erën. Çka ka qenë shkaku i erës dhe çka e solli diellin. Dhe kështu me radhë, ne mund të bëjmë këtë analizë për çdo gjë dhe për mënyrën në të cilën funksionojnë krijimi dhe fenomenet në të. Mirëpo, në secilin rast ne përfundimisht do të vijmë në situatën kur në s’do të mund të shkojmë më tutje pa e pranuar ekzistencën e një Shpikësi dhe Krijuesi, atij që është i pari pa fillim dhe i fundit pa mbarim. Ai që s’është i krijuar, por vetë është Krijuesi. Dhe në këtë stad ne thjesht do të ktheheshim në pikën e parë në këtë seksion, që do të thotë se mundësitë intelektuale [për shpjegimin e ekzistencës] nuk janë më shumë se tre.




E shtata: Të menduarit në Krijimin tregon në disa cilësi të Krijuesit


Dhe çdo gjë që ne shohim përreth nesh është shenjë treguese e “diturisë”, “fuqisë” dhe “vullnetit” siç parapriu më lart – krahas “urtësisë”.



Shembulli më i qartë i kësaj është krijimi dhe zhvillimi i njeriut dhe proceset tepër komplekse të përfshira në këtë, fazat e ndryshme që përshkohen nga embrioni në zhvillim dhe plotësimi përfundimtar i tij në një qenie njerëzore. Kjo temë preket gjerësisht në Kur’an s'i përkujtues për njerëzimin, për origjinën e tij dhe si një numërim i dobive të ndryshme dhe mirësive të dhëna nga Zoti, s'i dhe për Mjeshtërinë dhe Aftësinë e madhe të Tij, dhe për diturinë e tij të plotë e të përsosur s'i dhe për urtësinë e madhe te Tij, e kështu me radhë.



"A nuk e sheh njeriu se ne e krijuam atë nga Nutfeh [zbrazjet e farave të përziera të mashkullit dhe femrës]. Vë re! Ai [qëndron si] kundërshtar i hapët. Dhe ai na solli neve shembull dhe harroi krijim e tij. Ai thotë: “Kush do t’ju japë jetë këtyre eshtrave kur ato të jenë kalbur dhe të jenë bërë pluhur?” Thuaj: [O Muhamed] “U jep jetë Ai që i krijoi për herë të parë! Dhe Ai është i Gjithdijshëm për çdo krijesë!” Ai i cili krijon për ju zjarrin nga druri i gjelbër, dhe vë re!: Ju ndezni me të. A s’është Ai i cili krijoi qiejt dhe tokën i aftë që të krijojë të ngjashmit me ta? Po, vërtet! Ai është Krijuesi Suprem. Vërtet, urdhëri i Tij, kur Ai dëshiron ndonjë gjë, është vetëm që Ai të thotë “Ji!”, dhe ajo bëhet! I lartësuar është Ai mbi gjithë atë çka i shoqërojnë Atij dhe në duart e të cilit është sundimi i të gjitha gjërave, dhe Atij do t’i ktheheni. [Ja-Sin: 77:83].



Ajo që vijon në fragmentin e dytë paraqet një shpjegim të detajuar lidhur me këtë pikë.



Kjo është vetëm një përzgjedhje e vogël e dëshmivë racionale, të cilat tregojnë në ekzistencën e Krijuesit, një Shpikësi dhe Kontrolluesi, dhe ato janë bindëse, vendimtare dhe s’mund të mohohen përveç nga intelekti i mangët.



Për sa i përket argumenteve të përmedura kundër ekzistencës së Krijuesit, ato janë të dobëta, asgjë më të forta se shtëpia e merimangës. Dhe kushdo që e kupton si duhet atë që parapriu, do të jetë në gjendje t’i paraqesë ato si të kota në mënyrën më të thjeshtë dhe me qartësi të të folurit!!


Ibn el-Kajjim vazhdoi:



"…Dhe ajo që ekziston [në punën e bërë] nga komoditetet e ndryshme lehtësuese, arsyet themelore [prapa ndodhive], dhe synimet e lavdëruara [përbrenda krijimit] jep dëshmi për urtësinë e [Krijuesit] të Lartësuar.



Dhe ajo çka ekziston nga dobitë e ndryshme, aspektet e butësisë dhe dashamirësisë, si dhe të bujarisë – e tërë kjo jep dëshmi për mëshirën e Tij.



Dhe ajo që ekziston nga fisnikërimi, pajtimi [mes njerëzve] e maturia, jep dëshmi për dashurinë e Tij.



Dhe ajo që ekziston nga nënvleftësimi, përçmimi [i njerëzve dhe popujve], duke i distancuar ata [nga Vetvetja e Tij] dhe braktisja [e tyre] jep dëshmi për urrejtjen dhe mospëlqimin e Tij.



Dhe ajo që ekziston nga inicimi i diçkaje nga gjendja e saj e mangësisë së plotë, dobësisë dhe më pas transformimi pasues i saj në diçka të plotësuar dhe të përsosur jep dëshmi për ndodhinë e Ringjalljes [për Gjykim].



Dhe ajo që ekziston nga gjendjet e ndryshme [dhe stadet (e zhvillimit)] të bimëve dhe shtazëve, dhe rrjedhja e ujërave [që rigjallërojnë dhe sjellin në jetë] është dëshmi që tregon në besueshmërinë e Ringjalljes.



Dhe ajo që ekziston nga paraqitja e efekteve të mëshirës dhe dhurimit të mirësive krijimit të tij jep dëshmi për korrektësinë e pejgamberllëkut.



Dhe ajo që ekziston prej aspekteve të ndryshme të përsosurisë [në punën e bërë të Zotit], e cila po të mos ishte prezente do ta paraqiste atë të mangët, jep dëshmi se ai i cili i ka dhuruar këto elemente të përsosurisë është Vetë më meritor për to…" Mbarim i fragmentit të dytë nga Ibn el-Kajjim.



Në atë që ka përmendur Ibn el-Kajjim, nga cilësitë dhe kualitetet e ndryshme që janë konfirmuar për Shpikësin dhe Krijuesin me anë të të menduarit dhe medituarit në krijimin dhe në atë që gjendet aty, janë disa pika që duhet përmendur:



E para: Një konfirmim i asaj që tashmë ka paraprirë

"… në mesin e Cilësive të Zotit ka aso që nganjëherë mund të njihen apo pranohen nga intelekti, siç është të diturit se ai është "i ditur", se ai është "i aftë" dhe se ai është "i gjallë", mu ashtu siç Ai na udhëzon në këtë në thënien e Tij: "A nuk e di Ai që ka krijuar? [Mulk: 14]… Dhe ngjashëm, "dashuria", "kënaqësia", "hidhërimi" mund të konfirmohen nga intelekti, po ashtu epërsia dhe lartësia e Tij mbi krijimin, dhe të qenit e Tij i dalluar nga krijimi janë prej atyre çështjeve që mund të njihen me anë të intelektit…" siç është thënë nga Shejh ul-Islam Ibn Tejmije [et-Tedmurije, f.149]. Prej këtu, intelekti – kur të përdoret me vend – mund të udhëzojë në diçka nga dituria mbi Krijuesin. Mirëpo, që të arrihet deri te kjo dituri në këtë çështje dhe të përdoret kjo si një metodologji në vete është gabim, meqë baza në lidhje me Emrat dhe Cilësitë e Zotit është se ata janë të kufizuar në tekst nga Libri dhe Suneti. Dhe mu këtu gjendet gabimi i disa njerëzve në atë se ata e kanë bërë bazë për diturinë mbi Zotin të jetë ajo që mund të dëshmohet me intelekt, dhe më pas këtë e kanë bërë metodologji. Ajo që sqarohet këtu është se ka mundësi për intelektin e shëndoshë që t'i njohë disa Cilësi themelore të Zotit, dhe se Zoti e ka bërë këtë pjesë të natyrës, por kjo në dhe prej vetes së vet s'është bazë për diturinë mbi Zotin.


E dyta: Përgënjeshtrim i asaj që shpesh përdoret nga ateistët si argument për të mohuar ekzistencë e Zotit.

Dhe kjo është pohimi i tyre se s'ka drejtësi dhe mëshirë në tokë dhe për banuesit e saj, dhe se vuajtjet dhe vdekjet e shumta, më anë të katastrofave natyrore dhe sëmundjeve dhe kështu me radhë, kurrë s'mund të jetë mënyra e atij që supozohet të ketë krijuar robërit e Tij – vetëm që më pas t'i shkatërrojë ata.



Dhe përgjigja në këtë është se argumenti ateistik gjithmonë përdor vetëm disa kuptime të jashtme në përjashtim të shumë tjerave, të cilat sikur të përfshiheshin do të jepnin një fotografi krejtësisht të ndryshme.



Në atë që Ibn el-Kajjim ka sqaruar më lart ka mjaft shenja në Krijimin për të treguar favorizimin e pamatshëm dhe dobitë të cilat i gëzon njerëzimi, komoditetet që u janë dhënë dhe kënaqësitë e shumta që i përjetojnë. Sikur njeriu të mendonte mbi këto, ai do të rraskapitej, dhe akoma s'do të ishte në gjendje të numërojë madje edhe një pjesëz të imët të tyre. Siç thotë Zoti: "Dhe po të pëpiqeshit për t'i numëruar mirësitë e Zotit, kurrë s'do të ishit në gjendje t'i numëronit ato. Vërtet! Zoti është që fal shumë, më i Mëshirshmi." [en-Nehl: 18].



Që këtej, është e padrejtë që të merret ajo çka shihet nga vuajtjet dhe dënimet dhe që kjo të përdoret si arsyetim, dhe ne themi si një arsyetim, jo si argument, me qëllim që të mohohet Krijuesi. Kjo ngase ky argument i veçantë është emocional, jo racional. Dhe kjo ilustron pamundësinë e ateistit për të kuptuar cilësitë dhe kualitetet e ndryshme me të cilat karakterizohet Krijuesi – që të gjitha duke qenë shenjë e përsosurisë, madhështisë dhe fuqisë së Tij, gjurmët e së cilave lehtë mund të vërehen. Pra Krijuesi dënon dhe po ashtu fal. Ai ka fuqi të frikshme dhe gjithashtu ka mëshirë me tepri. Dhe çdo gjë që ndodh, ajo është nga dituria e Tij e përsosur, nga urtësia dhe drejtësia. Mirëpo ateisti, nga injoranca e tij, nuk e çmon e as që njeh këtë, dhe kjo sepse – për shkak të thjeshtësisë [apo tejkompleksitetit] të intelektit të tij – ai nuk i pranon dëshmitë e forta për një Shpikës dhe Krijues, dhe pastaj bazuar në përvojën e tij të kufizuar në tokë gjatë kohëzgjatjes së jetës së tij të shkurtër, ai bën analogji dhe i përshkruan Krijuesit mangësi të asaj që gjendet në krijimin.




Ibn el-Kajjim vazhdoi:


“…Që këtej, punët e bëra [të Zotit] janë në mesin e gjërave që japin dëshmitë më të qarta për Cilësitë e Tij dhe vërtetësinë e asaj që i Dërguari na informoi në lidhje me Të. Puna e bërë e Zotit dëshmon për vërtetësinë e shenjave që merren në provim dhe tregojnë në [përshtatjen dhe korrektësinë e] të kërkuarit dëshminë në shenjat në punën e bërë [të Zotit].



I Lartësuari ka thënë: ”Ne do t’ua tregojmë atyre Shenjat Tona në gjithësi dhe në vetën e tyre gjersa t’u bëhet e qartë atyre se ky [Kur’ani] është e vërteta.” [Fussilet: 53]



Që do të thotë se Kur’ani është e vërteta. Pra, Ai e ka bërë të njohur se Ai me siguri do t’ua tregojë atyre shenjat që vërehen dhe dëshmohen, gjë e cila do t’ua bëjë të qartë atyre se Shenjat e Tij të cilat recitohen janë të vërteta…” Mbarim i fragmentit nga Ibn el-Kajjim.



Mu ashtu siç intelekti tregon në ekzistencën e një Shpikësi dhe Krijuesi, atëherë e vërteta e informatës së sjellur nga të Dërguarit [në lidhje me Krijuesin] njihet me atë çka intelekti i shëndoshë dhe natyra e njeriut përfshijnë nga dituria mbi Krijuesin dhe obligimin e të nënshtruarit Atij me anë të vrojtimit dhe të të menduarit. Për këtë shkak, një pjesë bukur e madhe e Kur’anit përmban përshkrim të disa nga fenomenet e mëdha natyrore dhe thërret në të menduar të thellë dhe meditim mbi këto shenja: Temat si zanafilla e gjithësisë, formimi i reve dhe shiut, zhvillimi i embrionit njerëzor, kodrat dhe roli i tyre, formimi i natës dhe ditës, alternimi i natyrës sferike të tokës, dhe shumë gjëra tjera të cilat preken/përmenden.



Dhe me kalimin e kohës, ndërsa njerëzimi avancon në dituri dhe në mundësitë e veta të studijimit të asaj që është përreth tij në botën natyrore, shenjat e Zotit në krijimin, në qiej dhe në tokë janë zbuluar dhe kuptuar, të gjitha prej të cilave udhëzojnë në Atë dhe aftësinë krijuese të Tij dhe në Uluhijetin e Tij. Për këtë shkak, Zoti i thërret njerëzit që kanë mend që të mendojnë dhe të jenë të vëmendshëm: “Vërtet! Në krijimin e qiejve dhe tokës, dhe në ndërrimin e natës dhe ditës ka shenja për njerëzit që kuptojnë” [Aali Imran: 190]; “Dhe nga shenjat e Tij është gjumi të cilin e bëni natën dhe ditën, dhe kërkimi juaj i mirësive të Tij. Vërtet, në këtë ka shenja për njerëzit që dëgjojnë” [er-Rum: 23]; “A nuk e shiqojnë ata qiellin që është mbi ta, sesi Ne e kemi bërë dhe zbukuruar atë, dhe sesi në të s’ka çarje? Dhe tokën! Ne e kemi shtrirë dhe në të kemi vendosur kodra të qëndrueshme, dhe në të kemi prodhuar çdo lloj bime të këndshme. Një përkujtim për çdo rob që i kthehet Zotit [dmth ai që beson në Alahun dhe bën vepra në dëgjueshmëri ndaj Tij, dhe përherë kërkon falje prej Tij]. Dhe ne zbritëm ujin e bekuar [shiun] prej qiellit, e më pas Ne prodhojmë kopshte dhe drithë [çdo lloj i të korrurrave] që mblidhet.” [Kaf: 6-9].



Dhe tërë kjo dituri tregon në korrektësinë e asaj që sollën të Dërguarit, që do të thotë besimi në një Krijues suprem dhe në një Perëndi [objekt adhurimi], i cili e nxorri krijimin në ekzistencë, jo për të luajtur kot apo për kalim kohe, por me një qëllim. Ngase, nëse më e vogla prej qelizave e ka vendin e vet dhe qëllimin e caktuar, madje edhe më themelorja e objekteve të prodhuara nga njeriu ka një qëllim, atëherë s’është veçse marrëzi që vetë njerëzimi të mos ketë një qëllim dhe një synim përfundimtar.



“Dhe Ne nuk i krijuam qiejt dhe tokën, dhe tërë atë që është mes tyre, vetëm sa për t’u argëtuar” [ed-Dukhan: 38]; “A mos menduat se Ne ju kemi krijuar kot [pa ndonjë qëllim] dhe se s’do të ktheheni tek Ne?” [el-Mu’minun: 115]; “A nuk menduan ata thellë [në vetveten e tyre] për vetveten e tyre [sesi Zoti i ka krijuar ata prej asgjëje, dhe ngjashëm Ai do t’i ringjallë ata]? Zoti nuk i ka krijuar qiejt dhe tokën, dhe tërë atë që është mes tyre, përveç me të vërtetën dhe për një afat të caktuar. Dhë vërtet shumë nga njerëzimi e mohojnë Takimin me Zotin e tyre” [er-Rum: 8]; “Dhe ne nuk i krijuam qiejt dhe tokën dhe tërë atë që është mes tyre pa ndonjë qëllim! Kështu mendojnë ata që nuk besojnë! Atëherë, mjerë ata që mohojnë [Monoteizmin Islam] e që do të dënohen me zjarr!” [Sad: 27].



Ibn el-Kajjim thotë: “Pra, s’është me vend që Ai [Allahu] t’i lë robërit e Tij pa ndonjë qëllim, të braktisur, pa i mësuar ata se çfarë u bën dëm apo dobi atyre në jetët e tyre të përditshme dhe në Jetën e Përtejme. Kjo do të ishte padrejtësi për Rububijetin7 e Tij dhe përshkrim i Zotit me diçka që nuk i ka hije Atij.”8



7. Rububije: Term që tregon në sovranitetin dhe mbretërimin e Shpikësit dhe Krijuesit - Zotit mbi qiejt dhe tokën dhe çfarëdo që ka mes tyre.

Folja ‘rabba’ në arabisht [dhe emri rabb, që përkthehet si Zot] është e derivuar nga kjo, që do të thotë: ‘të kultivosh, të realizosh, të krijosh, të posedosh dhe rregullosh, të kontrollosh dhe bashkosh të gjitha elementet e domosdoshme për ekzistencën dhe mirëqenien e diçkaje apo dikujt’. Kjo ngërthen në vete tre aspekte: Kreativitetin: Zoti Vetë bën çdo gjë prej asgjëje; Posedimin: Zoti posedon çdo gjë; Administrimin: Zoti pa ndihmën e ndokujt kontrollon, drejton çdo gjë që Ai krijon dhë tërë atë që Ai posedon. Disa nga dëshmitë për këtë janë:

Ai [Allahu] ka krijimin [cilësinë e të krijuarit] dhe e Tij është komanda dhe administrimi. I Bekuar qoftë Zoti i të gjitha botrave [A’raf: 54]

Allahu është Rabbi yt. Ai posedon çdo gjë dhe ata që i lutni krahas Tij nuk posedojnë madje asnjë fije në bërthamën e hurmës [Fatir: 13]

8. el-Medarixh us-Salikin të Ibn el-Kajjim [3/31]
--------------------------------------------------------------------------------

Ai po ashtu thotë: “Kushdo që e kupton ashtu siç duhet emrin më i Mëshirshmi, e di se kjo më shumë kërkon dërgimin e lajmëtarëve dhe shpalljen e librave sesa zbritjen e shiut, rritjen e barishteve dhe mbirjen e farave [nga toka]. Varësia [e njerëzimit] në mëshirën e Zotit për atë prej së cilës sigurohet jeta me anë të zemrave, është më e madhe se varësia [e njerëzimit] në mëshirën e Zotit për atë me të cilën trupat e sigurojnë jetën.”9



--------------------------------------------------------------------------------
9. Ibid. [1/32]

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe për këtë shkak në shenjat e Zotit që vërehen dhe dëshmohen ka një të dhënë për të vërtetën e asaj që quhen shenjat e Zotit, të cilat dëgjohen dhe recitohen – kjo është një njohje e Shpikësit dhe Krijuesit, i Emrave dhe Cilësive të Tij, dhe e të drejtës së Tij për t’u falënderuar dhe adhuruar – në kuptimin gjithpërfshirës – me zemër, gjuhë dhe gjymtyrë – dhe shmangien nga e gjithë ajo që adhurohet krahas Tij nga entitetet e prekshme dhe abstrakte. Dhe ky është Teuhidi në cilin thirrën të Dërguarit dhe për të cilin janë zbritur Librat.



“O njerëz! Adhurojeni Zotin [Allahun] tuaj, i Cili ju krijoi juve dhe ata që ishin para jush ashtu që të bëheni të devotshëm. I Cili e ka bërë tokën një vend-pushim për ju dhe qiellin si kupë, dhe që zbret ujë nga qielli dhe me këtë sjell fruta si furnizim për ju. Pra, mos i bëni rivalë Zotit [në adhurim] derisa ju e dini [se vetëm Ai meriton të adhurohet]. Dhe nëse ju [paganët Arabë, Çifutët, dhe të Krishterët] jeni në dyshim në lidhje me atë që Ne ia kemi zbritur [dmth Kur’anin] robit tonë [Muhamedit], atëherë bëjeni një Sure [kaptinë] të ngjashme [me të Kur'anit] dhe thirrni dëshmitarët [përkrahësit dhe ndihmuesit] krahas Zotit, nëse jeni të vërtetë. E nëse nuk e bëni këtë, dhe këtë kurrë s’mund ta bëni, atëherë kini frikë Zjarrin, lëndë djegëse të të cilit janë njerëzit dhe gurët, që është përgatitur për mosbesimtarët.” [el-Bekare: 21-24]



Dhe ky është qëllimi dhe synimi për të cilin qe krijuar njerëzimi, jo thjesht vetëm që të besojnë në një Krijues të përgjithshëm, por që të veçohet Krijuesi, Zoti, më i Larti, me të gjitha format e adhurimit, qofshin ato vepra të zemrës [dashuria, frika, shpresa, mbështetja etj.] ato të gjuhës [përkujtimi, lutja] dhe ato të gjymtyrëve [namazi, sakrifica etj]. Dhe mu për këtë arsye shenjat e Zotit që vrojtohen dhe dëshmohen janë dëshmi kundër paganëve dhe mosbesimtarëve Çifutë dhe të Krishterë, jo dëshmi në favor të tyre në pohimin e tyre për mosekzistencën e një Krijuesi.



Ibn Kethir tha në lidhje me këtë ajet: "A nuk shikojnë ata në sundimin e qiejve dhe tokës dhe të gjitha gjërat që Zoti ka krijuar, dhe se mund të jetë afër përfundimi i jetëve të tyre. Në cilën porosi pas kësaj do të besojnë ata? [el-A'raf: 185] - "[Domethënia] A nuk shikojnë ata që i refuzojnë shenjat tona në sundimin e Zotit dhe zotërimin e Tij dhe kontrollin mbi qiejt dhe tokën dhe çfarëdo që Ai ka krijuar ashtu që të mendojnë mbi këtë, të meditojnë mbi këtë dhe të kuptojnë se Ai është i Cili s'ka të barabartë, apo të ngjashëm, dhe se kjo është punë e Atij krahas të Cilit askush nuk e meriton adhurimin dhe devocionin e sinqertë. Dhe që si rezultat i kësaj ata të besojnë në Të, të besojnë në të Dërguarin e Tij dhe të pedohen e t'i kthehen bindjes ndaj Tij dhe t'i braktisin rivalët [në adhurim] dhe idhujt e ndryshëm, dhe që ata të jenë të vetëdijshëm se afati i tyre është duke përfunduar dhe se ata mund të vdesin dhe zhduken duke qenë në mosbesimin e tyre, dhe kështu ata avancojnë drejt dënimit të Zotit dhe ashpërsisë së qortimit të Tij."




Ibn el-Kajjim vazhdoi:



"…Pastaj Ai bëri me dije se dëshmia e Tij është e mjaftueshme [për të treguar] në korrektësinë e komunikimit të Tij me anë të shenjave dhe dëshmive të ndryshme që Ai i ka vendosur për të treguar në vërtetësinë e të Dërguarit të Tij.



Ngase shenjat janë dëshmitarë për vërtetësinë e Tij, dhe Vetë Ai është dëshmitar për vërtetësinë e të Dërguarit të Tij me anë të shenjave të Tij.



Prej këtu, Ai është dëshmitari dhe Ai është për të cilin dëshmohet; Ai është dëshmia dhe Ai për të cilin dëshmia provon. Kështu, Ai është dëshmi për të drejtën e Vet, për Veten e Vet, ashtu siç është thënë nga disa që kanë aftësi njohëse ['arifinë]: "Si mund të kërkoj dëshmi për atë i cili është dëshmi për çdo gjë [tjetër]?" Sepse çfarëdo dëshmie që kërkoni për Të, ekzistenca e Tij është më evidente se vetë dëshmia10. Mu për këtë arsye të Dërguarit u thanë popujve të tyre: "Çka! A mos po dyshoni në lidhje me Zotin?" [Ibrahim: 10]. Ngase Ai është më i njohur se cilado gjë e njohur dhe më evident se cilado dëshmi. Në fakt, gjërat njihen përmes Tij edhe pse Ai njihet përmes tyre, dhe përmes mënyrave deduktive [të diturisë mbi Të] nga veprimet dhe gjykimet e Tij." Mbarim i fragmentit nga Ibn el-Kajjim.



--------------------------------------------------------------------------------
10. dmth në dritën e asaj që parapriu.

--------------------------------------------------------------------------------

Të kuptuarit vendimtar


Është me vend që e gjithë kjo të përmbyllet me fjalët vijuese të Ibn el-Kajjim, të cilat në të vërtetë sqarojnë qëllimin dhe synimin e këtij shtjellimi në arritjen e diturisë mbi Zotin. Ai ka thënë:



"…Dhe për shkak të kësaj, dituria mbi Zotin i ka dy shtigje të gjera: E para: Të menduarit dhe meditimi mbi të gjitha vargjet e Kur'anit dhe të arriturit e njohurisë specifike [në lidhje me to] me anë të Zotit dhe të Dërguarit e Tij; E dyta: Të menduarit në shenjat e Tij të cilat vrojtohen dhe dëshmohen, dhe të menduarit për urtësinë e Tij në to, fuqinë e Tij, butësinë e Tij dhe dashamirësinë, drejtësinë e Tij dhe në vendosjen e drejtësisë në krijimin nga ana e Tij.

[_Mersin_]

Provat per egzistencen e Zotit

Prova per egzistencen njera nderceshtjet me te nderlikuara jo vetem fetare e teologjike, por dhe folozofike e shkencore , me te cilen e kane °vra° mendjen e tyre gati te gjithe njerzit e njohur te mendjes , te teorise dhe te krijimtarise ne pergjithesi madje jo vetem ata por edhe shumica enjerzve te rendomte, eshte padyshim ceshtja e egzistences apo mosegzistencenes se Zotit ndersa ateistet jane angazhuar dhe sot angazhohen qe te provojne se se Zoti nuk egziston dhe se feja eshte nje mashtrim dhe nje opium per turmat°, teistet perkundrazi jane perpjekur te provojne se Zoti egziston dhe si rrjedhoje feja jo vetem qe nuk eshte kurrfare mashtrimi por paraqet nje komponent te rendesishem te jetes shpirterore, kulturore, kombetare e shoqerore te njeriut si individ dhe te njerzise teresi te pakendeshem, me te pamend dhe me te papershtatsshem e te paendeshme per bsede jane ata njerez qe pa lodhur qe pa lodhur fare mendjen dhe pa pasur kurrfare njohure nga fusha e fese, teologjise apo e filozofise se fese ne mynyre arrogante dhe injorante e proklamojne ceshtjen egzistences se Zotit dhe lidhur me kete ceshtjen e fese si nje ceshtje e cila nuk meriton asnje angazhim mendor hic me pak te pamend dhe te pakendeshem per bisede rreth ketyre ceshtjeve nuk jane as teiste laike apo klerike te cilet nuk duan ta perdorin ate qe eshte gjeja me e mire e njeriut mendjen kritike dhe thjesht e perserisim ne mynyre dogmatike disa thenie dhe shkrime te shenjta.Teistet kane paraqitur shume prova ne te mire te egzistences se Zotit, nder te cilat me te njohura jane prova kozmologjike, prova teologjike, prova historike, prova ontologjike, prova morale etj.

Prova kozmologjike per egzistencen e Zotit mbeshtet ne pikepamje e Aristotelit(284-322 p.e.s) per °levizesin e pare te palevizshem’’(gr proton kinunòlat.primum mobile apo primum movens) meqenese cdo gje leviz ngase dicka e ve ne levizje dhe meqenese zinxhiri i levizezve te levizshem nuk mund te jete i pafund del se egziston levezesi i pare i cili te gjitha sendet i ve ne levizje .Ky levizshem i pare eshte Zoti .pastaj cdo gje qe egziston e ka shkakun e vet asgje nuk mund te egzistoje paqene e shkaktuar nga ndnje shkak mirepo ky zinxhir i shkaqeve nuk mund te jete i pafund prandaj patjeter mund te egzistoje ndonje shkak i fundet i cili shkakton gjerat e tjera por nuk eshte i shkaktuar sepse po te ishte i shkaktuar nuk do te ishte shkaku i fundit i zinxhirit ose burimi i shkaqeve.pikerisht ky shkak i pashkaktuar i te gjitha sendeve eshte Zoti.Sipas kesaj prove del se Zoti eshte sci e ka thene Baruh del Spinoza (1632-1637) Shkak i vetvetes (lat causa sui) ose te qenurit si Krijues i shkaqeve dhe i gjithe sendeve te tjera.

Prova ontologjike per egzistencen e Zotit. Eshte shtjelluar dhe paraqitur per here te pare ne vepren e filozofit, teologut dhe te njohur anglez Anzelm Kenteberiut(10033-1109) me titull Proslegion ne shekullin XIX kete prove e perkrahu dhe e mbrojti filozofi italian V Xhoborteri.Nese Zotin e paramendojme si te persosur ,me te larte me te madh cfare nuk jane dhe nuk mund te jene asnje qenie tjeter si Ai , atehere nuk eshte e mundur qe ky paramendim te jete vetem subjektive vetem mendore dhe keshtu te jete me e ulur si qeniet e tjera te cilat nuk jane kurrsesi te persosura e aq me pak absolutisht te persosura, megjithate egzistojne realisht.Prandaj meqenese d paramendojme si Te Persosur absolutisht te Persosur dhe absolutisht te madh °cfare asgjeje tjeter mund te paramendohet tjeter me e madhe°(id qund nihil maius cogistari potest) del se Zoti egziston .Nje Zoti te persosur nuk mund ti takoje mosegzistenca..kete e kaq aprovuar filozofi dhe shkencetari fraces Rene Dekart.

Prova teologjike per egzistencen e Zotit eshte e lidhur me emrin dhe pikepamjet filozofike .. .... ... Per te cilin cdo gje ne bote dhe vete bota ne teresi e ka qellimin e vet asgje nuk egziston dhe nuk zhvillohet pa ndonje qellim te caktuar mirepo kete qellim nuk ia kane shtruar vetes vete sendet ngase ata nuk kane vetdije prandaj del se kete qellim apo keto qellime ne baze te te cilave egzistojne, levizin dhe zhvillohen qeniet duke pefshire ketu dhe njerzine i ka shtruar dikush tjeter Nje zot i plotfuqishem i Gjithdijshem qe kujdeset per gjithesine.

Prova historike per egzistencen e Zotit mbeshtet ne pohimin se te gjithe njerzit besojne ne Nje te Plotfuqishem te Gjithdijshme dhe te mbinatyrshme .Kjo lloj ndjenje njerzve sikur iu ka bashkelindur ideja e egzistences se Zotit.Kjo nuki mund e jete gje e rastit perkundrazi kjo provon se Zoti egziston.

Prova morale per egzistencen e Zotit meqenese egziston nje rend bteror moral dhe vetdije premordiale e njeriut per rend moral te cilit duhet permbajtur del se patjeter duhet e egzistoje nje Zot qe gjithnje e vendos kete rend moral me ane te profeteve.Ne kete kuptim e pat kuptuar dhe poeti Rus Dostojevski (1821-1881) duke thene se °Sikur Zoti mos egzistonte atehere cdo gje do te ishte e lejueshme°

Prova Llogjike Mendja gjykon dhe analizon fakte mbi ngacmimet nga me te ndryshmet qe vijne per egzistencen e Zotit.Nuk ka mundesi qe nje qenie qe ska qene me pare te krijoje vetveten e perderisa eshte e krijuar dmth qe para krijimit nuk ka pas egzistuar dhe perderisa dicka nuk ka pas egzistuar para krijimit te saj nuk mund ta krijoi vetveten.

Prandaj Allahu thote ne kuran.

A mos u krijuan prej asgjese, apo ata vete jane krijues(Tur-35)

Dhe meqe nuk ka pas ekzistuar para krijimit te saj gjithesia nuk ka mundesi te krijohet vetveten pa nje Krijues te Plotfuqishem dhe te Gjithdijshem.

Thote Allahu ne kuranin famelarte.

Ne ju krijuam juve, pse pra nuk pranoni ?(Uakia 57)

Duke e sqaruar prape thote.

A mos i krijuan ata qiejt dhe token? Jo por ato nuk jane te bindur.(Tur 36)

Vetem pabindeshmeria dhe arroganca jane shkak per mohimin e Zotit.

[_Mersin_]

Disa argumente thelbësore mbi ekzistimin e Allahut

Argumentimi i të qenës është gjithmonë më i lehtë se argu*mentimi i të paqenës. Ekzistencën e një varieteti molle mbi tokë mund ta vërtetojmë duke treguar edhe vetëm një kokërr prej atij varieteti. Kurse personi që pretendon se varieteti në fjalë nuk ekziston, mund ta vërtetojë pretendimin e tij vetëm pasi të ketë shëtitur të gjithë tokën. Dhe kjo do të thotë vështirësi gjer në përmasat e të pamundurës. Prandaj mund të themi se e pa*qena kurrë nuk mund të vërtetohet.

Dy vërtetues parapëlqehen ndaj mijëra kundërshtuesve dhe mohuesve. Po qe se dy vetë kanë rënë në marrëveshje mbi të njëj*tën të vërtetë, mohimi i asaj të vërtete nga mijëra vetë me anë të vështrimeve të veta nga dritaret e tyre të ngushta, nuk ka asnjë vlerë.

Po qe se nga një mijë dyert e një pallati, 999 janë të hapura e njëra, e mbyllur, askush nuk mund të pretendojë se në atë pallat nuk mund të hyhet. Ja, pra, se ç’bën mohuesi: duke u treguar shi*kimeve vetëm atë derë, kërkon ta përqëndrojë vëmendjen vetëm te ajo. Në të vërtetë, edhe ajo derë është e mbyllur vetëm për bo*tën shpirtërore të atyre që, si ai, u kanë zënë sytë perde. Për besimtarin nuk ka derë të mbyllur, mjafton që të mos i mbyllë sytë! Fundja, 999 dyer janë të hapura për të gjithë, madje me të dyja kanatet!

Ja, pra, ajo derë dhe disa prej atyre argumenteve.

1. Argumenti i mundësisë

Gjithësia është nga lloji i qenieve të mundshme. Pra, ekzistenca dhe mosekzistenca e saj janë në raport të barabartë ndaj njëra-tjetrës: gjithësia mund të ekzistojë po aq sa mund të mos ekzistojë ose, e kundërta, mund të mos ekzistojë po aq sa mund të ekzistojë. Ndërkaq, çdo qenieje e mundshme varet nga një shkak jashtë saj, pra, që të ekzistojë, duhet të jetë një shkak i jashtëm që mundëson së pari ekzistencën e saj, pastaj edhe format dhe cilë*sitë e ekzistencës së saj. E thënë ndryshe, duhet të jetë një shkak i jashtëm që të zgjedhë ekzistencën e qenies së mundshme ndaj mosekzistencës së saj. Dhe ky shkak është Allahu, Zoti i gjithësi*së.

2. Argumenti i akcidencës

Gjithësia është në ndryshim të vazhdueshëm e të pandërprerë. Çdo gjë që ndryshon, është e pasqenë, akcidenciale. Nga ky aspe*kt, materia nuk mund të jetë e paraqenë. Dukuri si rrëshqitja e vazhdueshme e materies, sipas ligjeve të termodinamikës, drejt mosqenies, zgjerimi i pandërprerë i gjithësisë dhe ecja e shpejtë e diellit drejt konsumimit tregojnë se ekzistenca e ka një fillim. Çdo qenie akcidenciale, pra, e qenë ose e krijuar pas, e ka një kri*jues; nuk mund të ketë efekt pa motiv, rezultat pa shkak dhe art pa artist. Ndërkaq, shkaqet nuk mund të zgjaten në kahje të ku*ndërt në formë zinxhiri të pafund. Atëherë themi se kjo gjithësi materiale që është në ndryshim të pandërprerë, që s’është e para*qenë por e krijuar pas, domethënë akcidenciale, e pasqenë, për pasojë, nevojtare për një shkak të parë, e ka një krijues i cili është Allahu, Zoti i gjithësisë.

3. Argumenti i jetës

Jeta, një mister transparent! Po, jeta është aq e çuditshme sa të mos mund të shpjegohet me shkaqe të jashtme dhe trans*pa*rente për sa i përket argumentimit të Fuqisë Krijuese. Jeta e tre*gon dhe e shpall Krijuesin e vet drejtpërsëdrejti. Jeta është një dukuri e ma*gjishme që i magjeps shkencëtarët me përbërjen e saj misterio*ze, kurse njerëzit e thjeshtë, me transparencën e saj! Dhe, me gju*hën e gjendjes cilësore të saj, jeta duket sikur thotë: "Mua më ka krijuar Allahu, Zoti i gjithësisë!"

4. Argumenti i rregullsisë

Ashtu si çdo objekt përbën një tërësi pjesësh harmonike, ash*tu dhe gjithësia është një tërësi pjesësh harmonike. Dhe ky është një argument i pagabueshëm që tregon se në gjithësi ka rregull dhe harmoni dhe argumenton ekzistencën e një Rregulluesi dhe Harmonizuesi që është Allahu, Zoti i gjithësisë.

5. Argumenti i artit

Nga atomi te njeriu, nga qeliza te galaktikat, në tërë gjithësinë bie në sy një art i hollë dhe marramendës. Sigurisht, në tërë gji*thësinë, çdo vepër (objekt) ka një vlerë shumë të madhe artistike, është shumë e çmuar, bëhet shumë lehtë dhe brenda një kohe shu*më të shkurtër, bëhet në një numër të madh, është e ndërlikuar dhe e shumëllojshme, është e vazhdueshme.

Mirëpo, në punët e bëra në dukje në një kohë të shkurtër, në një numër të madh, lehtë dhe të komplikuara, nuk duhet të ketë vlerë artistike. Vetëm se, nëse bërësi është Allahu, Zoti i gjithë*sisë, çdo gjë ndryshon dhe të kundërtat bëhen bashkë!

6. Argumenti i kuptimshmërisë dhe qëllimit final

Në çdo objekt bie në sy një qëllim final, një synim, një dobi, të posaçme këto për atë objekt, si dhe fakti që në atë objekt ndiqet një rezultat; në të njëjtën kohë, qoftë edhe në një molekulë, mad*je, nuk vërehet kotësi, mungesë qëllimi dhe kuptimi si dhe ndonjë situatë që do të konsiderohej shpenzim ose shpërdorim material apo energjitik. Mirëpo as në botën lëndore, as në botët bimore e shtazore, si dhe as në materien dhe dukuritë nuk ka vetëdije dhe përceptim e njohje që në ekzistencën e tyre të ketë kuptimshmëri dhe të ndiqet një varg i tillë qëllimesh. Atëherë, po t'ia atribuojmë këtë funksionim të vetëdijshëm në gjithësi, këtë kuptimshmëri dhe këtë varg qëllimesh finale Alla*hut, Zotit të gjithësisë, themi se mund të kemi zënë një rrugë të arsyeshme!

7. Argumenti i dhembshurisë, mëshirës dhe ushqyerjes

Nevojat e të gjitha krijesave, veçanërisht të njeriut, janë të pafundme, kurse mundësia për të zgjedhur, e barabartë me zero. Ndërsa është kështu, nevojat e të gjithë nevojtarëve plotësohen nga një vend i pashpresuar dhe në një mënyrë të pashpresuar, në sasinë dhe cilësinë e kërkuar. Dërgimi i ndihmës e vërteton hapur faktin se ndihma e dërguar i përgjigjet plotësisht nevojës dhe, kështu, është një dorë dhembshurie ndaj çdo krijese më e afërt se vetvetja, që u përgjigjet nevojave. Kjo dhembshuri, mëshirë dhe ushqyerje sistematike që vepron në tërë gjithësinë dhe që ka për të vepruar gjer në pafundësi, tregojnë për një Individualitet të Shenjtë me atribute që i japin mundësi për t'i kryer të gjitha këto punë, si dhe të pastër prej atributeve që shprehin mangësi dhe relativitet, dhe e vërtetojnë Atë.

8. Argumenti i ndihmës reciproke

Nga më të largëtit nga njëri-tjetri gjer te më të afërtit, të gjitha krijesat vrapojnë në ndihmë të njëra-tjetrës. Në një ndihmë të tillë, dy qenie të gjinive dhe llojeve të ndryshme që s'kanë asnjë lidhje me njëra-tjetrën, bëhen pothuajse si pjesë të një të tëre du*ke e plotësuar njëra-tjetrën. Mendoni se si bakteriet, krimbat dhe dheu bashkohen me të njëjtin qëllim në ndihmë të bimëve, gjë që përsëritet pa pushim. Kjo veprimtari e këtyre qenieve pa mendje dhe vetëdije që e lë pa mend mendjen dhe të mahnitur vetëdijen, na shpalosin para syve të vërtetën se në planin e pa*sëm të saj është veprimtaria plot urtësi e një Individualiteti që është Qenie e Domosdoshme. E shprehur ndryshe, me gjuhën e kësaj ndihme reciproke, tërë gjithësia thotë "Allah"!

9. Argumenti i pastërtisë

Pastrimi dhe pastërtia që vërehen nga njeriu në qiell e gjer në thellësitë e kozmosit, si një argument më vete, na tregojnë për një Individualitet të quajtur i Shenjtë[1].

Bakteriet, insektet, milingonat dhe sa e sa kafshë grabitqare që e pastrojnë tokën, era, shiu dhe bora, ajzberget dhe peshqit në dete, atmosfera dhe vrimat e zeza në kozmos, oksigjeni që na e pastron gjakun dhe frymëzimet shpirtërore që na e shpëtojnë shpirtin prej shqetësimeve, na informojnë paprerë mbi em*rin i Shenjtë, i Pastër dhe, pas këtij emri na tregojnë Indivi*dua*litetin e Shenjtë!

10. Argumenti i fytyrave

Ndërsa çështjen, në fakt, mund ta përgjithësojmë në të gjitha krijesat, për ta ngushtuar dhe konkretizuar më mirë, le ta trajtojmë atë duke u përqëndruar vetëm te njeriu dhe vetëm te fytyra e tij që është karakteristika më e qartë dalluese që e bën të veçantë çdo individ njerëzor nga tjetri.

Fytyra e një njeriu, kushdoqoftë ai, gjer në hollësitë më të vogla, nuk i përngjet absolutisht askujt prej miliarda njerëzve para tij. Ky rregull vlen edhe për njerëzit që kanë për të ardhur në botë pas tij. Të vizatosh në një sipërfaqe krejt të vogël miliar*da portrete të njëjta në një aspekt, por të ndryshme nga njëri-tjetri në një aspekt tjetër dhe pastaj ta veçosh njërin ndër mili*arda portrete të mundshme për t'i ngjarë njëri-tjetrit dhe çdo gjë ta vësh në një rrugë dhe formë ndër rrugë dhe forma pafundë*sisht të ndryshme, e gjitha kjo është, sigurisht, një shpallje e Zo*tit që e njeh gjer në imtësi çdo qenie që e krijon dhe që zotëron dijen dhe mundësinë për t'i dhënë asaj qenieje formën që dë*shiron, një shpallje aq e fuqishme sa ta dëgjojnë edhe shurdhët! Po, krijimi i organeve të një fytyre, të ndryshme nga organet e fytyrave të tjera dhe pajisja e çdo syri me një veçori dalluese absolutisht nga të gjithë sytë e tjerë, i tregon dhe ia bën të njohur çdo njeriu me ndërgjegje, qoftë ai edhe pa dritë në sy, Individualitetin që i krijon të gjitha këto dhe i pajis me urtësi të pafundme!

11. Argumenti i shtytjes hyjnore

Sapo del nga veza, biba mundet të notojë. Milingonat që da*lin nga fshikëza, fillojnë menjëherë të rrëmojnë korridor. Bleta mund t'i thurë brenda një kohe shumë të shkurtër hojet që janë një mrekulli arti, po kështu, merimanga mund ta thurë rrjetën e saj aq të hollë. Nga të gjitha këto kuptojmë se këto dhe të tjera kafshë të ngjashme i kryejnë këto veprime me anë të informacioneve që u jepen në një botë tjetër dhe të aftësive të bashkëlindura. Mirëpo nuk ndodh aspak kështu me njeriun, i cili është i detyruar ta mësojë gjithçka në këtë botë, megjithëse është krijesa më e përso*sur për sa u përket aftësive dhe mundësive! Kjo do të thotë se krijesat e tjera nuk i kanë ato aftësi dhe mundësi nga vetja, por ua ka dhuruar Individualiteti që e bën çdo gjë me kuptim dhe urtësi!

Të vegjlit e ngjalave që i lëshojnë vezët disa kilometra larg dhe kthehen, sapo dalin nga veza, vihen në rrugë dhe e gjejnë nënën sikur ta kishin vënë aty me duart e veta! Me ç'mund të shpjegohet kjo veçse me shtytjen hyjnore? Po qe se kjo mrekulli që e shohim te kafshët shpjegohet vetëm e vetëm si një e dhënë e Allahut, Zotit të gjithësisë, atëherë ky shpjegim mund të shihet si racional dhe logjik, ndryshe, çdo interpretim tjetër mbetet thjesht një përçartje!

12. Argumenti i shpirtit dhe ndërgjegjes

Edhe cilësia e shpirtit tonë që nuk ia njohim natyrën, por për ekzistencën e të cilit askush nuk ka dyshim, dhe e veprimit të funksioneve të tij mbi kurmin tonë, është një ndër argumentet që njoftojnë për Zotin. Elementi që e përfaqëson në botën tonë Bo*tën e Urdhrit[3], është shpirti dhe shpirti ka ardhur në këtë bo*të vetëm për zhvillim dhe përsosje[4]. Meqë ndikimi i urtësisë së kësaj mbi përfundimin është jashtë temës sonë, po mjaftohemi këtu ve*tëm duke e prekur pikën që e argumenton ajo. Fakti që shpirti që, si natyrë, nuk ka të bëjë aspak me botën tonë materiale, dërgohet këtu nga një botë e posaçme për të dhe që vihet në një proces maturimi sipas një programi të caktuar, është, pa dyshim, një prej argumenteve më të rëndësishëm që njoftojnë për Zotin.

Nga ana tjetër, parandjenjat te njeriu dhe kthimet te Zoti pa pasur asnjë shkak të jashtëm, orientimet kah Ai dhe përsëritja në miliona herë e këtyre dukurive janë një argument i hapur i faktit që ndërgjegjja e cila ndodhet te njeriu në mënyrë të bash*këlindur dhe është njëri prej preteksteve më të rëndësishëm për gjetjen e Zotit, është e dhënë gjer në adhurim pas Krijuesit të vet dhe është e lidhur me Të me të gjithë qenien e vet. Fundja, a s'është ndër*gjegjja njëri prej dëshmitarëve të pagabueshëm të marrëveshjes mes Zotit dhe shpirtit të njeriut?[5] Ja, pra, me shtytjen e domo*sdoshmërisë dhe detyrimit të respektimit të kë*saj dëshmitarie, ndërgjegjja thotë: "Allah"!

13. Argumenti i krijimit dhe historisë

Ekzistenca tek çdo njeri e një ndjenje dashurie ndaj të mirës dhe të bukurës si dhe, në të kundërt, e një ndjenje urrejtjeje ndaj të keqes dhe të shëmtuarës, është një realitet aq i hapur e i qartë, sa askujt nuk do t'i shkonte mendja për të kundërtën. Kjo do të thotë se, me ndërtimin e tyre siguron prirjen nga moraliteti dhe e mira dhe largimin me neveri dhe urrejtje nga imoraliteti dhe e keqja, këto ndjenja argumentojnë se i zoti i sistemit që e urdhëron njeriun për të vepruar mirë e bukur dhe e pengon nga sjelljet e këqija e të shëmtuara, është po ai Individualitet që ia ka dhënë njeriut këto ndjenja. Dhe, pa asnjë dyshim, ky Individualitet është Allahu, Zoti i gjithësisë!

Historia e feve është dëshmitare se njerëzimi nuk e ka kaluar asnjë prej periudhave të tij pa besim. Në çdo periudhë, njeriu ka pasur një besim qoftë edhe të shtrembër apo bestyt, qoftë edhe qesharak, dhe ka ndjekur një sistem moralo-shpirtëror të caktuar. Në mënyrë të veçantë, besimi është një nevojë sepse ekziston në krijim. Individualiteti që e ka shtresuar këtë nevojë në krijimin e njeriut dhe Individualiteti që na urdhëron ne të besojmë, është i njëjti Individualitet. Ai është Allahu, Zoti i gji*thësisë!

14. Argumenti i ndjenjave

Njeriu është pajisur me mijëra ndjenja. Çdo ndjenjë bart një natyrë mesazhi nga një botë jashtëlëndore. Ndërkaq, te çdo njeri është një ndjenjë që ia bën të njohur atij Zotin drejtpërdrejt. Kjo është ndjenja e pavdekshmërisë. Për shkak të kësaj ndjenje njeriu përpiqet pa pra për pavdekësinë dhe amshueshmërinë. Asgjë e fundme, e konsumueshme dhe e vdekshme nuk mun*det ta kënaqë atë vërtetësisht. Dhe kjo ndjenjë nuk është e mu*ndur t'i jetë lënë njeriut nën ndikimin e ndonjë gjëje të fundme. Asnjë prej shkaqe*ve që janë të fundmë nuk mund ta ofrojë këtë pasion për pavdek*shmërinë. Mirëpo ekzistenca e kësaj ndjenje është një fakt, një realitet, pra është e pamundur të mohohet. Atëherë themi se këtë ndjenjë na e ka dhënë neve Ai që na ka krijuar, Zoti. Dhe është Ai që ka për të na e dhënë edhe jetën e pafundme!

15. Argumenti i marrëveshjes

Po qe se dhjetë gënjeshtarë të njohur na vijnë njëri pas tjetrit e na thonë se na është djegur shtëpia, themi "ka mundësi" edhe pse i njohim ata dhe e dimë se qoftë edhe një herë s'kanë thënë të vërtetën! Ndodh kështu sepse në mes është një marrëveshje, qoftë edhe mes disa gënjeshtarësh! Mirëpo marrëveshja (se Zoti ekziston) për të cilën po bëjmë fjalë këtu, është marrëveshje mes mijëra profetësh, qindramijëra shenjtorësh dhe miliona njerëzish. Pika kryesore e marrëveshjes së arritur nga këta njerëz që kanë jetuar në kohë dhe vende të ndryshme, është e vërteta "Allahu ekziston". Kur i jepet rëndësi edhe marrëveshjes së dhjetë gënje*shtarëve mbi një gënjeshtër, ç'njeri mund të jetë ai njeri që nuk i beson marrëveshjes së miliona profetëve dhe njerëzve të shquar që s'është dëgjuar të gënjejnë kurrë? Dhe si mund të quhet i mençur një njeri i tillë?

16. Argumenti i Kur'anit

Të gjitha argumentet që vërtetojnë se Kur'ani është fjalë e Allahut, janë, në të njëjtën kohë, edhe prova të ekzistencës së Allahut, Zotit të gjithësisë. Janë qindra argumente mbi Kur'anin si fjalë e Zotit që janë të parashtruara me imtësi në burimet bi*bliografike e teorike të Islamit lidhur me çështjen përkatëse. Ne po mjaftohemi duke ua lënë atyre aspektin vërtetues të çështjes. Të gjitha këto argumente, me gjuhën e tyre të posaçme, thonë: "Allahu ekziston"!

17. Argumenti i profetësisë

Edhe të gjitha argumentet që vërtetojnë profetësinë e profe*tëve, veçanërisht të profetit Muhammed (s.a.v.s.), duhet t'u shto*hen provave që flasin për Zotin. Sepse qëllimi final i ekzistencës së profetëve është shpallja e unitetit të Zotit, e emërtuar në Islam, tevhid, besimi monoteist mbi Allahun, Zotin e vetëm të gjithësi*së. Prandaj, të gjitha argumentet e çdo profeti që vërtetojnë profetësinë e tij, janë, në të njëjtën kohë, në tërësi, argumente të ekzistencës së Zotit. Ndërkaq, ne s'do të qëndrojmë mbi ta një për një sepse kjo është jashtë tematikës sonë, por do të themi vetëm kaq, që, të gjitha argumentet që pohojnë se një profet është i vërtetë, pohojnë me të njëjtën forcë, madje më me forcë se Allahu ekziston dhe është një!

[_Mersin_]

Filozofet per Zotin !

Anaksagora mendoi se “është e pamundshme që energjia e verbër të krijojë tërë këtë bukuri dhe këtë rend që manifestohet në botë. Një energji e tillë do të krijonte vetëm çrregullime, prandaj Ai i Cili e lëviz materien është Inteligjent, i Zgjuar dhe tejet i Mençur”. Platoni pohoi se “Ai që materies ia jep vulën e vet ideale dhe e përcakton të ekzistojë nga e paqenura është – Zoti i vetëm”.

Sokrati besoi se “përsosshmëria e botës, e sidomos ligji moral i shpirtit njerëzor, udhëzon doemos të besohet në Ligjdhënësin e Gjithmonshëm – Zotin”.

Dëni Didëro i vetëdijshëm (se “çdo pjesë e gjithësisë përmban një rend dhe ndërtim kompleks”) pohoi se “asgjë s’mund të jetë rezultat i veprimeve të forcave të verbëta, qoftë edhe natyrore, por është vepër e Inteligjencës Hyjnore. Sikurse që “Iliada” e Homerit nuk ka lindur rastësisht me kombinimin e rastësishëm të shkronjave, as edhe bota s’mund të jetë rezultat i kombinimit të rastësishëm të atomeve, por supozon Një Krijues Inteligjent”.


Aristoteli, mbi të cilin vetëm ateroi profesori im, thoshte se “bota nuk ka fillim të varur prej kohës, por asaj i paraprin Zoti-Një, ashtu siç i paraprin parakushti përfundimit”.

Dekarti thoshte: “Unë ekzistoj, atëherë kush ma bëri të mundshme që të ekzistoj dhe kush më ka krijuar. Unë nuk e krijova vetveten, prandaj duhet të kem Krijues”. Nuk na lejon dituria si dhe veprat shkencore të Dekartit të themi se filozofi në fjalë, nuk e ka njohur procesin e zhvillimit embrional.

Ksenofani besoi se “ekziston vetëm një Zot, më i Madhi, I Cili nuk përngjan në ne, nuk mendon si ne, por e ka të pamurit, të dëgjuarit dhe të menduarit e Tij“. Në notesin e thënieve kisha edhe mendime të ndryshme (të Kantit, të Paskalit, Spinozës, të Lajbnicit, të Malbranshit, të Roxher-Francis Bekonit...). Megjithatë, për të mos kaluar thëniet në banalitet, vendosa të përfundoj me atë të J. Lokut: “Në lidhje me pyetjen e ekzistencës së Zotit, duhet të jemi të sigurtë. Deri te kjo arrijmë kur mendojmë mbi veten tonë, ndjenjat tona, inteligjencën tonë dhe dijen që e kemi. Të vërtetën gjithsesi mund ta kuptojmë atëherë kur mendojmë se është e pamundur që njeriu të krijohet prej asgjësë“.

[_Mersin_]

* Bota shkencore po i kthehet Zotit .

Friday, 11 March 2011 08:05



Gazetat ende po u bëjnë jehonë fjalëve plot keqardhje të thëna nga Anthony Flew, që dikur ka qenë një filozof ateist shumë i njohur. Profesori i filozofisë, britaniku 81 vjeçar Flew, ka zgjedhur të bëhet ateist që në moshën 15 vjeçare dhe për herë të parë bëri bujë në fushën akademike me dokumentin që publikoi në vitin 1950. Në 54 vitet e ardhshme ai e mbrojti ateizmin si profesor në universitetin e Oksfordit, Aberdinit, Keelesit dhe Readingut si dhe në shumë universitete amerikane dhe kanadeze me anë të debateve, librave, leksioneve dhe artikujve. Megjithatë, ditët e fundit Flew shpalli se e ka braktisur këtë gabim dhe se e pranon faktin që universi është krijuar. Faktor vendimtar në këtë ndërrim radikal pikëpamjesh janë faktet e pastra dhe definitive të zbuluara nga shkenca rreth subjektit të krijimit. Flew e kuptori, duke parë kompleksitetin e jetës, se origjina e vërtetë e jetës është dizajni inteligjent dhe se ateizmi që ka përkrahur për 66 vjet ishte një filozofi e diskredituar. Flew i paraqiti arsyet shkencore themelore për këtë ndryshim në besimin e tij me këto terma: “Hulumtimi i ADN-së nga ana e biologëve ka shfaqur, me kompleksitetin e pabesueshëm të rregullimeve që nevojiten për krijimin e jetës, se këtu është e pranishme inteligjenca”.“Është bërë shumë e vështirë madje edhe të mendohet për konstruktimin e një teorie natyrore të evolucionit për organizmin e parë riprodhues”. “Më është mbushur mendja se është thjesht e pamundur që materia e parë e gjallë evoluoi nga materia e vdekur dhe pastaj u zhvillua në krijesë jashtëzakonisht të komplikuar”. Hulumtimet e ADN-së, që Flew i citon si shkak themelor i ndërrimit të opinionit të tij, në të vërtetë kanë zbuluar fakte të mrekullueshme rreth krijimit. Forma spirale e molekulës së ADN-së, posedimi nga ana e saj e koditi gjenetik, fijet nukleotide që hedhin poshtë shansin e verbër, depoja me sasi enciklopedike informatash dhe shumë zbulime të tjera mahnitëse kanë nxjerr në shesh se struktura dhe funksionimi i kësaj molekule është rregulluar me dizajn special. Komentet nga shkencëtarët që janë marrë me studimin e ADN-së e dëshmojnë këtë fakt. Francis Crick, për shembull, njëri nga shkencëtarët që zbuloi formën spirale të ADN-së, e pranon se origjina e jetës është treguese e një mrekullie:“Njeriu i sinqertë, i armatosur me të gjitha dituritë të mundshme sot, mund të konstatojë se për momentin origjina e jetës shfaqet si një mrekulli, sepse të shumta janë rrethanat që duhet të plotësohen që jeta të fillonte”. Duke u bazuar në llogaritjet e tij, Led Adleman i Universiteti Southern California në Los Anxheles, ka konstatuar se një gram (1 gr.) ADN mund të depozitojë po aq informata sa një trilion kompakt disqe. Gene Mayers, shkencëtar i punësuar në projektin “Gjenotipi Njerëzor”, ka thënë fjalët e mëposhtme pas rregullit të mrekullueshëm që ai pa me sytë e tij:“Ajo që me të vërtetë më mahnit është arkitektura e jetës...Sistemi është jashtëzakonisht kompleks. Si të është dizajnuar.Prapa saj qëndron një inteligjencë e pamatshme”. Fakti më i habitshëm rreth ADN-së është ekzistenca e informacioneve gjenetike të koduara nuk mund të shpjegohet me anë të materies dhe energjisë ose me anë të rregullave të natyrës. Dr. Werner Gitt, profesor në Institutin Federal Gjerman të Fizikës dhe Teknologjisë, është shprehur kështu për këtë subjekt: “Sistemi i kodeve është gjithmonë rezultat i procesit intelektual...Duhet theksuar se rastësia ësthë e paaftë të krijojë ndonjë kod. Të gjitha përvojat tregojnë se nevojitet një qenie që mendon dhe që e shpreh vullnetarisht vullnetin e lirë, njohurinë dhe kreativitetin e vet. Nuk ekziston ndonjë ligj i njohur i natyrës nëpërmjet së cilës materia mund të sjellë informacion, e poashtu nuk ekziston ndonjë proces fizik ose fenomen material që mund të bëjë këtë”.Shkencëtarët dhe filozofët, duke u mbështetur nga këto zbulime, luajtën rolin kryesor në pranimin e dizajnit inteligjent nga Flew. Kohët e fundit Flew mori pjesë në debate me shkencëtarë dhe filozofë që ishin ithtarë të krijimit dhe shkëmbeu ide me ta. Pika e kthesës në atë proces ishte diskutimi i organizuar nga Instituti për Hulumtimet Metashkencore i mbajtur në Maj 2003 në Teksas. Flew ishte bashkëpjesëmarrës së bashku me autorin Roy Abraham Varghese, me fizikantin nga Izraeli dhe biologun molekular Gerald Schroeder dhe me filozofin katolik John Haldane. Flew ishte i impresionuar nga pesha e fakteve shkencore në favor të krijimit dhe nga natyra bindëse e argumenteve të kundërshtarëve të tij dhe e lëshoi ateizmin si ide në periudhën që pasoi atë diskutim. Në letrën që ai shkroi për edicionin gusht-shtator të revistës angleze “Philosophy Now”, ai rekomandoi librin e Schroederit “Fytyra e fshehur e Zotit: Shkenca zbulon të vërtetën e fundit” dhe librin e Vargheses “Bota e Mrekullueshme” (The Wonderfull World). Gjatë një interviste me profesorin e filozofisë dhe të teologjisë Gary R. Habermas, i cili gjithashtu luajti një rol të madh në ndryshimin e ideve të tij, si dhe në videon “A e ka zbuluar shkenca Zotin?”, ai haptazi deklaroi se beson në “dizajnin inteligjent”. “INTELIGJENCA QË KA PUSHTUAR UNIVERSIN” DHE DËSHTIMI I ATEIZMIT. Në dritën e zhvillimeve shkencore të dhëna më lart, pranimi i dizajnit inteligjent nga Anthony Flew, i famshëm për mbrojtjen e ateizmit për shumë vjet, reflekton skenën e fundit në procesin e dështimit që po pëson ateizmi. Shkenca moderne ka dëshmuar ekzistencën e “inteligjencës që pushton gjithë universin”, duke e lënë ateizmin jashtë ekuacionit.Në librin e tij “Fytyra e fshehur e Zotit” (Hiden face of God), shkencëtari Gerald Shroeder shkruan: “Një vetëdije e veçantë, një mençuri universale, e pushton universin. Zbulimet e shkencës, ato që hulumtojnë natyrën kuantike të lëndës nënatomike, na kanë sjellë deri në zbulimin befasues: E gjithë ekzistenca është pasqyrim i kësaj mençurie. Në laborator ne e përjetuam atë si informacion që së pari u artikulua fizikisht si energji dhe pastaj u kondensua në formën e materies. Çdo grimcë, çdo krijesë, nga atomi deri te njeriu, paraqet një shkallë të informatës, të mençurisë”. Hulumtimet shkencore në funksionimin e qelizës dhe në të dhënat nënatomike të materies e kanë zbuluar këtë fakt në mënyrë të qartë: Jeta dhe universi janë sjellë në ekzistencë nga asgjëja, nga dëshira e Qenies së pajisur me intelekt superior dhe urtësi. Nuk ka dyshim se pronari i kësaj diturie dhe intelekti që mbush universin në të gjitha shkallët e tij është Allahu Fuqiplotë. Allahu e tregon këtë të vërtetë në Kur’an: “Të Allahut janë edhe (anët nga) lindja edhe nga perëndimi, dhe ngado që të ktheheni, aty është fytyra e Allahut. Vërtetë, Allahu është i gjerë (në bujari) e i dijshëm.” (Kur’an, Bekare 115

[agimbeluli]

prite tash chino dhe co hahahah ,si duket ia ka mbathur chionja ,apo kur do vije do filloje te shaje zotin se ai i ka fajet hehehehe

rrofsh mersin per temen

[optimus.prime]

Allahu te shperblefte!!! Nje pergjigje e mire per ateistat. (Priti tash kur te vijne e te te shajne ahahahahahaha)

[_Mersin_]

SHKAQET E LINDJES SE ATEIZMIT

BISMIL-LAHIR-RAHMANI-RRAHIM

Me emrin e Allahut, te Gjithemeshirshmit, Meshireplotit

Lavdi Allahut, Zotit te boterave, meshira dhe paqja qofshin per robin dhe te Derguarin e Tij besnik, si dhe per te gjithe te derguarit e Allahut pa perjashtim. Deshmoj se nuk ka zot tjeter pervec Allahut qe eshte nje dhe se Muhamedi eshte rob dhe i Derguar i Tij.

Rinia jone islame eshte bere pre e propagandes ateiste e sadiste, mohuese te fese. Nga nje komb sundues, jemi bere.nje komb i shtypur. Dikur e hapnim boten me misionin e Allahut, i nxirrnim njerezit nga erresira ne drite, nga shtypja ne drejtesi, nga politeizmi ne monoteizmin e Allahut, nga ngushtesia e botes ne gjeresine e saj, nga prepotenca fetare e ushtruar nga fe te ndryshme, ne drejtesine islame; ndersa sot jemi bere nje komb, ne tokat e te cilit shtypja dhe injoranca gjejne strehe, ku bijte e te cilit rreshqasin nga feja e trashegimia e tyre, mallkojne te kaluaren e ngritur nga paraardhesit dhe perqafojne dogmat e mohimit te fese, kalojne ne pozitat e ateizmit e te idhujtarise. Para kesaj gjendjeje e gjeta te domosdoshme qe te marr persiper pjesen qe me takon nga pesha e perhapjes se fese islame, te ngarkuar nga Allahu, duke botuar njohurite e pakta qe m'i dha Zoti per t'i pervetesuar.
Lavdia dhe mirenjohja fund e krye i perkasin Allahut. S'ka dyshim se qeshtja e ateizmit eshte njera nga ceshtjet me te renda qe qendrojne sot perpara rinise se kombit tone. Ne kete broshure do te mundohem te paraqes nje pamje te kesaj gjendjeje dhe menyren e trajtimit te saj. Kjo pune, ndoshta do te ktheje te paudhet ne rruge te drejte dhe do te ndihmoje vellezerit besimtare ne gjetjen e menyrave te trajtimit te kesaj dukurie. Vetem Allahut i kerkohet ndihme. Vetem Ai i ka mundesite dhe fuqine absolute.

SE PARI: HYRJE DHE SHPJEGIM

HYRJE .

Bota e shekullit tone po vuan nga probleme te shumta. Me gjithe perparimin material gjigantesk, me gjithe te mirat e bollshme qe shkenca i siguroi per jeten dhe perparimin e njeriut, ne jetojme nen peshen e disa komplikimeve te tmerrshme qe lindin nga njeri-tjetri. Nga keto permendim shqetesimet psikologjike, turbullirat, perhapjen e krimit, imoralitetin, individualizmin, egoizmin, padrejtesine e shtypjen me plot kuptimin e fjales, shthurjen dhe dekompozimin. Cdo dite degjojme per skandale politike e financiare. Asnje vend i botes nuk mund td shpetoje nga keto semundje, te cilat perparimi material i njeriut nuk mundi t'i zhduke ose t'i pakesoje, perkundrazi, keto semundje duken e perhapen me shume bashke me ngritjen e nivelit material te jeteses se njeriut.

CFARE DUAM TE THEMI ME FJALEN ATEIZEM

Me kete fjale ne kemi parasysh mohimin e Allahut dhe te dalurit nga rruga e besimtareve, mohimin e ringjalljes pas vdekjes, mohimin e parajses e te ferrit (xhenetit e xhehenemit) dhe dedikimin e jetes plotesisht vetem kesaj bote. Sot ateizmi eshte nje shfaqje boterore. Bota perendimore (Evropa dhe Amerika), megjithese ne dukje ka trasheguar doktrinen e krishtere, qe e njeh ringjalljen, parajsen dhe ferrin, e ka lene pas dore kete doktrine dhe njerezit atje, tashme, nuk besojne ne tjeter gje veqse ne jeten e kesaj bote, ndersa kisha mbeti thjesht nje tradite e nje monument te se kaluares dhe ne jeten e ne mendjet e njerezve ajo shihet si dicka e kote, pa lezet, kurse ateizmi u be feja zyrtare dhe e konsakruar ne te gjitha. statutet e vendeve evropiane dhe amerikane. Ky ateizem, qe here quhet "laicizem" e here "afetarizem", ne te glitha rastet eshte ateizem, domethene mohim i Zotit.Ne lindje, shteti me. i madh i saj u ngrit mbi bazen e ateizmit. Ky shtet ishte Rusia, e cila mbante doktrinen 'komuniste, njeri nga nenet e se ciles mohon cdo gje te padukshme dhe afirmon se jeta eshte lendore, materiale dhe se lufta e njeriut ne kete jete eshte lufte per te mbijetuar dhe asgje me shume. Shtete te tjera, nder te cilat ishin perhapur fe te mbeshtetura ne disa dogma te se Padukshmes, si,per shembull ,besimi kristian, indusizmi, budizmi e konfucianizmi,shohim se u atrofizuan, aq sa keto fe gati u zhduken perpara batices se ateizmit perendimor dhe jetes moderne.
Nderkaq, bota islame, e cila deri diku vazhdon te mbahet tek islamizmi, te afirmoje njesine e Zotit e te besoje ne ringjalljen, ne fakt eshte objekt i presionit te gjithanshem te vales se forte te ateizmit, i cili, ne zemrat e myslimaneve, fut dyshimin ndaj fese dhe besimit te tyre. Duke qene perpara kesaj gjendjeje problematike, ne duhet te bejme nje studim shkencor, objektiv, per shkaqet e kesaj gjendjeje dhe per menyrat e mjekimit te saj.





SE DYTI: SHKAQET E LINDJES SE ATEIZMIT

Jo me shume se dyqind vjet me pare, problemi i ateizmit nuk ka qene kaq i mprehte e i perhapur, por gjate ketyre dy .shekujve te fundit linden shume faktore qe ateizmin dhe mohimin e Zotit 'e bend fe te perhapur. Shkaqet me te rendesishme te ketij fenomeni permblidhen si me poshte:
l
. . KISHA EVROPIANE

Kisha evropiane ka qene nje shkak i terthorte dhe, nganjehere, i drejtperdrejte, sepse njerezit e kishes, murgjit dhe prifterinjte, e mbushen fend e tyre me percartje e budallalleqe. Ata, per shembull, Krishtin (hazreti Isane a.s.) e ngriten nga qenia e tij njerezore ne piedestalin e hyjnise se amshuar, shpiken idene e gabimit fatal te kryqezimit e te mbarimit, duke i shtuar kesaj ideje shume cartje, lajthitje vulgare e banale rreth tokes, gjithesise dhe jetes. Mirepo, ne periudhen e Rilindjes Evropiane, kur shkencetaret zbuluan te verteta te reja shkencore rreth tokes, gjithesise dhe jetes, murgjit u ngriten ne lufte per mohimin e ketyre te vertetave dhe ata persona qe i besonin te vertetat e reja, zbulimet shkencore, i akuzonin si heretike dhe i denonin duke i shpallur te dale nga feja dhe i kercenonin duke aluzionuar per vrasjen e autoriteteve qeveritare, deri edhe me djegien e tyre ne zjarr. Shume shkencetare paten kete fund te dhimbshem, sepse hodhen poshte pikepamjet e kishes.
Por levizja shkencore nuk qendroi ne vend. Shkencetaret cdo dite paraqisnin argumente te reja qe vertetonin teorite e tyre, prandaj pikepamjet dhe besimet e kishes filluan te bien poshte. Keshtu qe fitorja, ne fund te fundit, ishte per dijetaret materialiste mbi kleriket. Njerezit u dhane pas shkences materialiste, duke e konsideruar ate si perendi te re, qe siguron mireqenien, forcen dhe perparimin. Njerezit filluan te hetojne sekretet e kishes dhe u skandalizuan nga degjenerimi i murgjve. Per pasoje, ata vendosen te shpetonin nga autoriteti kishtar dhe shtypja shekullore qe kisha ushtronte ndaj tyre me taksa, qe perbenin nje barre te rende ne kurriz te tyre. Keshtu, si pasoje, erdhi refuzimi i plote ndaj te gjitha besimeve fetare, u perhap urrejtja kunder gjerave qe lidheshin me besimin ndaj se padukshmes dhe filluan te akuzonin profetet se gjoja genjyen e mashtruan. Ne kete menyre doli dallga e pare e ateizmit boteror.

2. PADREJTESITE E BOTES KAPITALISTE

Evropa sapo shpetoi pjeserisht nga sundimi kishtar. Njerezit zbuluan fuqine e avullit e te makines. Ata u dynden ne industri duke lene bujqesine. Te zotet e feudeve vrapuan drejt industrializimit, filluan te posedojne fabrika te medha, duke grumbulluar pasuri te madhe; nisen te shfrytezojne punetoret ne menyre skandaloze, duke perhapur padrejtesi te medha. Ne kete menyre, dolen ne drite klasat antagoniste: klasa e kapitalisteve te pangopur, nga njera ane dhe klasa e punetoreve te varfer e te shtypur, nga ana tjeter. Kjo padrejtesi e re, e mbeshtetur nga njerezit e fese, u be nje shkak i ri per perhapjen e ateizmit dhe per dyshimin ne ekzistencen e Allahut. Feja u akuzua per mbeshtetje te padrejtesise dhe per paaftesine e saj per te gjetur zgjidhje te suksesshme per problemet qe e preokuponin njerezimin mbi toke. Ne kete menyre, besimet fetare pesuan goditje te tjera: filluan te mohohen, ndersa njerezit filluan te mendojne per te krijuar besime te afta per zgjidhjen e problemeve te tyre jetesore dhe per t'i bindur edhe teorikisht. E, megjithate, feja, perseri, nuk mundi te gjente ilacin qe kerkonin njerezit.


3. DALJA NE DRITE E DOKTRINAVE EKONOMIKE ATEISTE

Faktori i trete qe ndihmoi ne perhapjen e vales ateiste eshte ai i daljes ne drite te doktrinave ekonomike ateiste, sidomos ai i doktrines komuniste te shpallur nga Karl Marksi (cifut gjerrnan, babai i te cilit u be kristian). Kjo doktrine niset nga nje pikenisje ekonomike dhe, sipas misionareve te perhapjes se saj, ajo kishte per qellim te trajtonte padrejtesite kapitaliste, te krijonte nje shoqeri socialiste, ku cdo njeri cdo punoje sipas mundesise dhe te shperblehet sipas punes, ndersa me vone, sipas nevojes. Mirepo kesaj doktrine ekonomike pretendentet i dhane ngjyre ideologjike e permasa to reja joekonomike dhe filluan te deklarojne se jeta e njerezve eshte materiale, nuk ekziston shpirt, as ringjallje dhe as Zot; nuk ka jete tjeter, njerezimi qe ne lindjen e tii nuk eshte preokupuar per asgjeo tjeter, pervecse per interesat materiale. Ndersa dalja ne drite e feve, sipas tyre, eshte veper e to pasurve per to mashtruar to varfrit e per t'i shfiytezuar ata, sepse normat morale - besnikeria, ndershmeria, sinqeriteti - to gjitha keto jane produkte to ideologjise fetare, e cila eshte no sherbim to interesave kapitaliste. Per pasoje, komunistet menduan se profetet kane qene demagoge, sepse me fete e tyre kerkonin to dehnin popujt, te vinin ne gjume para shtypjes e padrejtesise. No kete menyre, kjo doktrine ekonomike, me ate filozofi antifetare qe perhapi, u be nje dallge e re ne perroin e ateizmit e te sadizmit. Kjo vale e re, e krijuar nga komunizmi, me sa duket, ka qene vala me e eger qe krijoi ateizmi ne pergjithesi, po to marrim parasysh se komunizmi adoptoi heshtjen e te varferve dhe te shtypurve, e cila, ne vetvete, eshte nje cshtje e drejte dhe humane. Kjo eshte edhe arsyeja qe keta to varfer e te shtypur, qe perbejne shumicen e njerezve, e pervetesuan shpejt kete ideologji te re,e kete fe te re, qe mbron interesat e tyre. Keshtu, keta nuk moren vetem mendimin ekonomik to kesaj ideologjie, por kete fe to re e moren bashke me filozofine dhe dogmat e saj, duke perhapur, kesisoj, ateizmin dhe, bashke me to, edhe doktrinen e re ekonomike. ,
Suksesi i madh qe realizoi komunizmi duke shperthyer revolucionin bolshevik dhe duke marre fuqine ne Rusi, u be
faktori percaktues per shkaterrimin e feve dhe per perhapjen e ateizmit, duke e kthyer ate ne nje dogme boterore. Komunizmi, me, shume se si teori e shihte se bota do to perfundoje doemos ne komunizem, duke e propaganduar kete parashikim dhe duke e pare revolucionin me dhune e me gjak si rruge kryesore per perhapjen e komunizmit, me revolucionet qe shkaktoi, e ndezi boten ne flake. Keshtu, kjo doktrine filloi shtypjen me dhune to popujve drejt ateizmit, si ndodhi no republikat islamike te Rusise, ne Kine dhe no vende to tjera. Shtrirja e ateizmit, e shkaktuar nga teoria marksiste, mori fund ne to gjitha vendet e botes.

4.BASHKIMI I ATEIZMIT ME FORCEN MATERIALE

Shkaku i katert i inkurajimit te njerezve per te mohuar Allahun e per to perqafuar plotesisht ateizmin eshte bashkimi i forees materiale me ateizmin. -Njerezit konstatuan se Evropa filloi to perparoje, te posedoje force. materiale e te zbuloje sekretet e jetes; vetem atehere kur u shkeput prej ideve e besimeve kishtare. Ata konstatuan, gjithashtu, se nje shtet i tille si Rusia, u transformua ne nje superfuqi vetem atehere kur shpalli se ai eshte shtet afetar.
Krahas kesaj, ata thane se shtetet qe vazhdojne te kapen pas fese, vazhdojne to jene shtete te prapambetura nga pikepamja e forces dhe e industrise. Duke u nisur nga keto fakte, njerezit kujtuan se shkaku i prapambetjes dhe i paditurise eshte feja dhe se fe do to thote prapambetje e mosdije. Nga ana tjeter, shkenca la gjurme te qarta e te ndritshme ne lehtesimin e jetes se njerezimit dhe ne perhapjen e perparimit e te prosperitetit. Atehere njerezit u larguan nga besimet fetare dhe i besuan
shkences materiale si nje zoti te ri, te afte qe te mposhte te gjitha veshtiresite mbi kete toke. Madje ky zot lendor i hapi oreksin njeriut per te arritur deri ne planetet e tjera dhe tia nenshtroje ato ne sherbim te tij. Pra, bashkimi i shkences materiale dhe i zbulimeve te reja nga ateistet, beri qe njerezit te besojne se shkenca eshte fryt dhe rezultat i ateizmit. Ky qe nje gabim fatal, per shkak te te cilit u perhap dallga e ateizmit.

5. BOTA ISLAME U MUND PERPARA SULMIT EVROPIAN

Evropianet, sapo arriten te sundonin foreen materiale, te perdornin makinerite e te ndertonin fabrika, filluan t'u drejtoheshin vendeve te ndryshme te botes ne kerkim te tregjeve per shitjen e prodhimeve te tyre industriale dhe per te terhequr lendet e para te nevojshme per industrine. Duke dashur te marrin mallrat qe u nevojiteshin me cmime sa me te ulta ose pa cmime fare, keto shtete filluan te perdorin forcen e tyre ushtarake, te rritur ne menyre progresive, per te plotesuar nevojat e veta. Bota islame u gjet ne kulmin e prapambetjes, varferise e dobesise ushtarake e politike,si pasoje e devijimeve dhe largimit nga feja islame prandaj nuk mundi te perballonte sulmin kolonialist evropian. Thyerja ushtarake e myslimaneve perpara pushtimeve evropiane pati pasoja dhe efekte te thella ne tronditjen e parimeve fetare islame dhe ne bllokimin e tyre para vershimit ateist qe sollen kolonialistet evropiane. Popujt myslimane filluan te imitojne kolonialistin evropian, normat morale dhe zakonet e tyre nisen te aderojne ne idete e tij ateiste, mbasi evropianet, kur e lane fene, arriten te forcohen. Te gjitha keto perbenin nje gabim tjeter dhe nje faktor tjeter qe kontribuoi ne shfaqjen e ateizmit boteror.

6. JETA E RE PRE KENAQESIVE E QYTETERMIT

Shkenca u hapi dyer te gjera njerezve per te futur ne jeten e tyre mjetet e perparimit e te mireqenies dhe per plotesimin e kerkesave te jetes ne pergjithesi. Mjetet luksoze te transportit, si: vetura, trena, aeroplane; mjete nderlidhjeje; pajisje luksoze te rehatshme; variacione qe te japin kenaqesi ne kalimin e kohes; restorante e pijetore luksoze; veshmbathje elegante; shpikje nga me te quditshmet per te shijuar jeten; rendja pas pasioneve e kenaqesive te ndryshme te gjitha keto i dhane jetes ngjyra terheqese te papara, qe i shtyne dhe i inkurajuan njerezit per tu zhytur ne pellgjet e pasioneve e te shijimeve materiale.Me qene se, ne pergjithesi, feja i ndalon teprimet dhe kerkon racionalitet e ekuiliber ne jete, ndalon pijet alkoolike, imoralitetin seksual, lakuriqesine etj., njerezit, duke mos i njohur dometheniet e qendrimeve fetare ndaj ketyre ekzagjerimeve, menduan se urdhrat e fese perbejne pranga qe u mohojne lirine, qe i privojne nga shijimi i jetes e i pasioneve, prandaj u ;larguan akoma me shume nga feja dhe, ne te njejten kohe, e shtuan urrejtjen ndaj atyre qe u kujtonin boten tjeter dhe i paralajmeronin per zjarrin e ferrit dhe per kenaqesite e parajses. Keshtu, parimet e fese u bene te huaja per ta, ndaj perqafuan ato te ateizmit e te sadizmit.

7-VORBULLA E JETES
.
,Leshimi i papermbajtur i njerezve mbi jeten dhe kenaqesite qe krijoi qyteterimi perendimor, perpjekjet e tyre per te shfrytezuar cdo mundesi qe te sigurojne mjetet moderne te krijuara prej tij, kane pasur nje ndikim te madh ne preokupimin dhe largimin e tyre nga cdo gje, madje edhe nga vetja e tyre. Si rezultat, njerezit dyfishuan oret e punes per te marre sa me shume paga e per te blere mjete per nje jete te rehatshme, si: lavatrige, fi-igorifere, makina etj. Grate braktisen shtepite dhe moren pjese ne pune bashke me burrat per te lehtesuar peshen e jetes e per te perballuar shpenzimet e reja te saj, per td blere sa me shume mjete moderne qe te ngrihej sa me shume niveli i mireqenies. Filloi, keshtu, terbimi e cmenduria dhe u shumefishua deshira per te siguruar sa me shume lukse. Te gjitha keto shumefishuan perpjekjet dhe aktivitetin duke punuar nate e dite, sa mulliri i jetes filloje te bluaje njeriun e ketij shekulli, duke e shtyre ne pune nate e dite biles edhe me tre turne e duke mos i lene rast qe te mendoje per fatin e tij. Ai punon ne dyqan apo ne fabrike, pastaj jepet pas qejfeve e pasioneve, per tu kthyer perseri ne pune. Keshtu, jeta moderne nuk i le kohe to lire njeriut per tu marre me te vertetat fetare ose kenaqesite shpirterore te tij, apo per t'iu pergjigjur pyetjeve te perjetshme qe perplasen ne brendine e cdo njerju,si per shembull: "Kush e krijoi kete gjithesi? Kush na krijoi ne? Perse na krijoi? Ku po shkojme? A ka fund kjo bote? A ka pasur fillim? Pse ka ndryshime midis njerezve, njeri i pasur e tjetri i varfer, njeri shtypes e tjetri i shtypur, njeri vrases e tjetri viktime? Perse te gjitha keto?"Kush eshte qellimi i jetes se njeriut?.A ka ndonje mision njeriu ne kete bote?.
Keto pyetje, pra, ne vetedijen e shumices se njerezve mbeten pa pergjigje, sepse njeriu i konsumuar i ketij shekuili po bluhet nga mulliri i jetes dhe nuk ka kohe te mendoje per to.Keto jane arsyet me evidente te dukurise se ateizmit, te perhapur ne menyre kaq skandaloze. Tani, si ka ndikuar kjo dukuri ne jeten tone te sotme dhe cilat jane efektet e saj konkretisht?



SE TRETI: EFEKTET E ATEIZMIT NE JETEN E NJEREZVE

Ateizmi pati efekte te dukshme ne sjelljet e njerezve, ne normat morale te kombeve e ne regjimet shoqerore. Keto efekte mund t'i permbledhim si vijon:

1. SHQETESIMET DHE LUFTA E BRENDSHME

Efekti i pare i ateizmit ne boten e brendshme te njeriut, te individit, eshte shqetesimi, hutimi, tronditja dhe lufta e brendshme. Cdo njeri e ka nje ndjenje fetare, ndaj ben pyetje te ndryshme: "Pse u krijuam?", "Kush me ka krijuar?", "Ku po shkojme?"Cfare qellimi kemi ne kete bote? etj.
Ndonese peripecite dhe hallet preokupuese te jetes, nganjehere e largojne vemendjen e njeriut per tu dhene pergjigje ketyre pyetjeve ngulmuese, si dhe deshiren per te njohur sekretin e jetes e te gjithesise, ne jete ndodhin ngjarje dhe lekundje qe e detyrojne te mendoje per keto pyetje. Ne jete ka semundje, fatkeqesi, humbje te njerezve te dashur te families, te te afermve dhe te papritura te tjera, te cilat, me ose pa dashje, e bejne njeriun te mendoje per fatin e te ardhmen e tij.
Ateizmi eshte doktrine injoruese, sepse eshte ndertuar mbi bazen e mosnjohjes se ekzistences se Zotit, prandaj ai eshte i paafte ta shpetoje njeriun nga hutimi, shqetesimi e dyshimi. Misteri i jetes vazhdon ta mundoje njeriun. Padrejtesite dhe veshtiresite qe hasen ne jete mbeten si ankth qe te merr frymen, sepse ateizmi eshte i paafte per te kuptuar qellimin e jetes e te universit, ai nuk i ofron njeriut asgje tjeter, pervecse nje grumbull hipotezash qe nuk bindin asnje mendje dhe nuk sherojne asnje dhimbje. Keshtu qe, nga ngulmimi i ndjenjave te brendshme e te pyetjeve te perjetshme, njeriu mbetet i shqetesuar dhe i torturuar.
Ne te kaluaren njeriu gjente nje hapesire kohore per tu marre me vetveten, per te pare qiellin me yjet e tij, detin me magjine e tij, malet me madheshtine e tyre, shkretetirat me gjeresine e tyre, lulet dhe bimet me pamjen e tyre clodhese. Kjo hapesire i bente shume dobi per te njohur Zotin, Krijuesin e madh td te gjitha te mirave. Por njeriu i sotem eshte i bllokuar nga qyteti me pallatet madheshtore,me rruget moderne, me dritat e zhurmat e tij plot ndryshueshmeri qe e hutojne dhe ia humbasin toruan, ia paralizojne mendjen dhe e bejne te paafte qe te kujtohet per Krijuesin e te ndjeje per ekzistencen e Allahut. Keshtu ai behet me i hutuar e me i ngaterruar.
Shoqeria e vjeter njerezore ka qene e thjeshte, e natyrshme dhe kenaqej me pak. Njerezit e njihnin njeri-tjetrin, bashkepunonin dhe e ndihmonin njeri-tjetrin ne raste fatkeqesie, ndersa shoqeria moderne e qytetit me popullsi te dendur i ka larguar njerezit nga njeri-tjetri, sepse secili merret me hallet e problemet e veta dhe asnjeri prej tyre nuk gjen njeri ku te qaje hallet e te tregoje shqetesimet e problemet. Po i rreshqiti kemba, ose po e gjeti ndonje e papritur, njeriu i sotem nuk mund te gjeje njeri qe t'i zgjase doren, prandaj u shtua frika per te nesermen. Duke u kujdesur vetem per vete, njeriu u be materialist i kujdesshem qe vetem mbledh e grumbullon, por nuk shpenzon. Kjo dhe frika nga e nesermja, kujdesi se c'mund te sjellin ditet i shtuan shqetesimin, tronditjen dhe dhimbjet njeriut, i cili, po te besonte ne ekzistencen e Zotit, ne te panjohuren, ne vendimet e fatet e caktuara nga Allahu, do ta kishte zgjidhur kete nyje. Mirepo ateizmi qe supozon dhe pretendon se njeriu jeton ne kete gjithesi vetem duke u mbeshtetur ne veten e vet dhe se nuk ka Zot qe ta vleresoje e ta ndihmoje, ligjeroi shqetesimin dhe friken e njeriut per te ardhmen dhe prirjen e tij per egoizem e individualizem.

HUMBJA E ENDERGJEGJES DHE PRIRJA PER KRIME

2. EGOIZMI DHE INDIVIDUALIZMI

Prirja drejt individualizmit e egoizmit ishte rezultat i pashmangshem i shqetesimeve shpirterore dhe i frikes nga e nesermja. Ketu kemi parasysh egoizmin qe e ve njeriun ne sherbim te interesave te veta vetjake, duke mos e lejuar qe te mendoje per te tjeret. Te menduarit vetem per vete i zuri vendin bamiresise dhe ndihmes se tjetrit, e cila fiton urimin e Allahut. Ne kete shekull te erret te ateizmit njeriu nuk kujdeset per tjetrin, keshtu, pak nga pak, u shua interesimi i tij per te varfrit e nevojtaret, per familjaret e te afermit, sidomos per prinderit, madje edhe per gruan dhe femijet. Vezhguesit e zhvillimeve ne shoqerine ateiste te Perendimit e te Lindjes konstatojne se deri ku kane arritur njerezit ne rrugen e interesit material e te egoizmit, ku individi interesohet vetem per vete dhe aspak per te tjeret, me perjashtim te rasteve kur ky interesim i siguron atij ndonje dobi. Egoizmi e interesi material u dyfishuan nga prirja e njerezve per qejfet e pasionet, te cilat ua siguroi me bollek qyteterimi modern dhe qe ua lejuan ligjet e ateizmit, i cili mohon boten tjeter dhe jeten e njeriut e ben prone te tij personale. Prandaj njerezit u drejtuan nga pasionet e veta duke i kerkuar e duke i shtuar ato, secili sipas fuqise e perpjekjeve te veta, duke mos njohur meshiren, bamiresine dhe kujdesin per te tjeret. Ne. kete menyre lindi njeriu i sotem materialist e interesaxhi, i cili u be shembull kulture dhe simbol i qyteteterimit ateist evropian qe po perhapet ne boten e sotme.
Pikerisht se ateizmi nuk edukon ndergjegjen e nuk e tremb njeriun nga nje Zot qe sheh sjelljet e veprat e tij ne kete bote - faktore keta qe nuk e lejojne besimtarin te kryeje padrejtesi dhe e urdherojne ate te beje mire e te kete meshire, ateisti mbetet me zemer te ashper, pa ndjenja e pa ndergjegje. Ateizmi i meson pasuesit e vet se ata linden rastesisht e nuk i krijoi ndonje krijues, ose se ata e krijuan vetveten, se jane kafshe tokesore si te gjitha kafshet e tjera, duke ua trashur akoma me shume ndjenjat dhe duke ua shtuar shtazerine e dekadencen. Keta mundohen te afirmojne vetveten duke u zhytur ne qejfet dhe ne cmendurine e pasioneve. Ndodh qe rrethanat e tyre jetesore ose ligjet objektive njerezore i pengojne ne rrugen e realizimit te deshirave e qellimeve te tyre shtazarake. Ne kete rast keta veprojne per t'i mposhtur rrethanat penguese me ane makinacionesh e dhelperimeve te ndryshme, apo me ane te forces dhe, ne te dyja keto raste, ateisti nuk gjen ndonje pengese te brendshme qe ta ndaloje, sepse ai nuk e ka frike Zotin dhe nuk pret te jape llogari. Keshtu ateisti nuk gjen ndonje pengese ne rrugen e tij, pervec pengesave te ligjeve njerezore e te kushteve te tij faktike. Por keto pengesa mund te kapercehen me shume menyra, sidomos, ne shoqerine moderne, ku njeriu i ka ngritur ne art menyrat per te kryer krimet dhe per te shpetuar nga veprimi i ligjeve. Ndonje pasues i ateizmit mund te ndjeje, sadopak, zerin e brendshem te ndergjegjes, por ky ze i brendshem, i quajtur ndergjegje, zhduket shpejt ne llumin e jetes e te diversiteteve te saj te shumta

4. SHKATERRIMI I SISTEMIT FAMILJAR

Kjo eshte nga pasojat me te renda tde ateizmit ne jeten e njeriut. Dihet se bota e sotme eshte bota e krimit dhe e frikes. Mjetet e komunikimit: gazetat, librat, radiot etj., cdo dite njoftojne per krime te shemtuara qe flasin per nivele te lemerishme tensioni, anomalie e sadizmi, qe arrijne deri ne te kenaqurit duke torturuar tjetrin e duke i pire gjakun dhe duke qeshur nga klithmat e viktimes qe kerkon ndihme. Shto ketu edhe bemat e vjedhjes, te grabitjes, te dhunes e te vrasjeve qe shtohen dita-dites. Mjafton te permendim naten e famshme te vitit 1977, kur u nderpre energjia elektrike ne qytetin e Njew Jorkut. Ne mengjesin pas' asaj nate u pa se mijera lokale tregtare, magazina, depo e shtepi ishin grabitur plotesisht dhe se ne kete vjedhje kolektive kishin marre pjese njerez te moshave te ndryshme, shumica e te cileve nga klasa e shkalle shoqerore te ndryshme, duke perfshire ketu edhe policet e ngarkuar me ruajtjen e rendit. Ate nate ata moren pjese ne ato karnavale te shemtuara te vjedhjes e te dhunes, pa pyetur per ndergjegje e detyre zyrtare.
Vleresimi i specialisteve eshte se sikur nderprerja e energjise elektrike te kishte vazhduar nje jave rresht dhe as ushtria te mos kishte nderhyre, qyteti do te qe shkaterruar plotesisht. Po si do te shkonin punet, sikur te dobesohej sigurimi, si pasoje e ndonje krize politike apo lufte? S'ka dyshim se njerezit ne kete shoqeri do te hanin njeri-tjetrin. S'ka dyshim, gjithashtu, se keto jane frytet e natyrshme te ateizmit.
Ateizmi pati pasoja shkaterruese ne jeten shoqerore te njeriut. Largimi nga Zoti i madh nuk coi vetem ne shkaterrimin psikologjik te njerezimit, por, gjithashtu, coi edhe ne shkaterrimin e ne shthurjen e shoqerise njerezore, sepse sistemi i shoqerise njerezore nuk mund te jete solid, po te mos jene solide edhe tullat e tij. Po u prishen keto tulla, u shkaterrua e gjithe ndertesa e ketij sistemi shoqeror. Keshtu qe ateizmi coi ne shkatarrimin e familjes. Dihet se familja eshte qeliza e pare e sistemit shoqeror. Kur prishen njerezit, prishen edhe lidhjet' familjare. Zvetenimi i bashkeshortit te degjeneruar do te perfshije medoemos gruan dhe femijet. Eshte i pashmangshem refleksi i degjenerimit te gruas 'qe nuk pyet per Allahun e qe nuk ka frike prej Tij. Po keshtu eshte i pashmangshem edhe tek te gjithe pjesetaret e tjere te familjes qe nga burri e deri te femijet. Keshtu ndodh edhe me djalin e shthurur qe nuk pyet per shenjterine e babait e te nenes, ose me vajzen e perdale. Prandaj po degjojme shpesh per shkaterrime martesash ligjore e te ndershme, ne baze te te cilave gruaja mjaftohet me nje burre, e ku formohen marredhenie bashkeshortore te ekuilibruara, ku pergjegjesite ne familje ndahen me drejtesi sipas natyres njerezore, me te cilen Allahu i madherishem ka krijuar mashkullin dhe femren. Me shkaterrimin e sistemit te marteses ligjore, marredheniet bashkeshortore u kthyen ne marredhenie qejfi e interesi, u pakesuan rastet e sakrificave te domosdoshme. Dihet se bashkeshorti i sinqerte e besnik, per hir te familjes, domosdo sakrifikon dicka nga pasionet. Edhe gruaja besnike, e cila, ne rrethana te caktuara, mund te detyrohet qe te jetoje me nje burre te varfer apo te semure, lufton per t'i sherbyer atij dhe femijeve te saj. Por ne hijen e ateizmit qe mohon boten tjeter dhe denimin hyjnor, nuk mbetet ndonje arsye qe ta detyroje burrin apo gruan qe te beje sakrifica. Keshtu ndodh edhe me djemte, te cilet ne kushtet e adhurimit te Zotit qe eshte nje, u sherbejne prinderve si kusht adhurimi dhe luftojne per t'i kenaqur e per ti mirembajtur ata ne pleqeri; ndersa ne kushtet e ate'zmit, qe ngrihet mbi bazen e interesit material, sherbimin ndaj te tjereve e konsiderojne si nje budallallek, perderisa ky sherbim nuk sjell fitim te menjehershem.Keshtu qe ndjenjat e bukura dhe lidhjet e natyrshme qe e drejtonin familjen e i bashkonin zemrat e anetareve te saj, ne kushtet e ateizmit vdiqen e mbaruan.Pasojat e keqija te ateizmit nuk kufizohen vetem me kete degjenerim te familjes, por i tejkalojne keto caqe, duke perfshire lloje te cuditshme te degjenerimit, sepse ne kushtet e shkeljes se normave e te deshires se cmendur per te kenaqur pasionet, vazhdimi i lidhjes se martesave ligjore po konsiderohet si nje lloj idiotizmi. Ne shume raste, burra te ndryshem pohojne se femijet e lindur ne shtreterit e tyre bashkeshortore nuk jane te tyre, vellezer te ndryshem pohojne se nuk jane te nje babai. Ne kete menyre u keputen lidhjet e afersise se vellait me vellane, te babait me te birin ose te bijen, te xhaxhait me nipin e keshtu me radhe, sepse keto ndjenja te bukura njerezore nuk linden tjeterkund, pervecse ne nje shoqeri te paster fizikisht e moralisht. Bashke me keto humbi edhe nje gezim shpirteror e psikologjik, i domosdoshem per njeriun. Ky u zevendesua nga gezimet trupore e materiale te rendomta.
Njeriu, pak nga pak, po shkon drejt shtazerise, sepse pas shthurjes se familjes e te vlerave te saj te bukura, u keputen lidhjet e farefisit. Divorci, braktisja e shtepise dhe tradhtia bashkeshortore u bend gjera te zakonshme. Babai i sheh miqte e vajzes se tij e nuk mban qendrim, madje edhe e inkurajon ne rrugen e saj, po keshtu, me kete sy i sheh edhe mikeshat e djalit te vet, sepse njerezit ne ateizem besojne se cdo njeri duhet te marre rrugen qe deshiron dhe eshte pergjegjes vetem per vetveten. Keshtu, pra, u zhduk qeliza e pare e shoqerise njerezore

.FAMILJA

5. SHKATERRIMI I SHOQERIVE NJEREZORE

Familja eshte qeliza e pare e nderteses shoqerore. Me shkaterrimin e saj prishet e gjithe ndertesa, sepse ajo eshte djepi i pare i njeriut, qe perben, si te thuash, tullat e nderteses. Po u prish, pra, njeriu, prishet e gjithe ndertesa. Ne qofte se familja e furnizon shoqerine perdite me tulla te shkaterruara, ato vendosen ne piramiden e madhe shoqerore. Individi, qofte drejtor apo president, mjek apo inxhinier, mesues apo punetor, marredheniet me njerezit qe e rrethojne i nderton ne baze te normave morale dhe te sjelljeve qe ka fituar gjate gjithe jetes se tij, sidomos ne fazat e para te rritjes, pra ne familje. Keshtu dalin ne drite egoizmi, individualizmi, injorimi i Allahut qe shikon cdo gje ne te gjitha bashkeveprimet e sjelljet qe ushtron individi. Keshtu qe marredheniet qe sundojne veprimet e individit ne kete lloj shoqerie, jane marredhenie perfitimi material e interesash personale. Vetesakrifica e vetedukimi, durimi e deshira per te bartur lumturi dhe te tjerat zhduken dhe, per pasoje, rrethet zyrtare, fondacionet private e aparatet shteterore transformohen derisa behen qoshe per realizim interesash personale. Prandaj cdo dite dalin ne drite veprime qe tregojne korrupsionin e administratave, te nepunesve, shfiytezimin e postit, ryshfetet, makinacionet per ia hedhur ligjit, abuzimet me pasurite shteterore, padrejtesite dhe shtypja.
Shoqeria moderne, ne hijen e ateizmit, eshte bare si shoqeria e xhungles, ku cdo kafshe mundohet te haje tjetren e ku i dobeti mundohet te fshihet, te mashtroje e te intrigoje, ndersa i fore mbeshtetet ne shtypjen, ashpersine e violencen e vet.
Vezrguesit e zhvillimeve te shoqerise perendimore e shohin se si krimi eshte bare pune e perditshme, veprimtari e organizuar dhe e zhvilluar: Me gjithe numrin e madh te tradhtive bashkeshortore e te poshtersive, po perhapet perdhunimi i grave ne menyre td habitshme dhe me gjithe numrin e madh te rasteve per pune e prodhim, shtohen vazhdimisht rastet e dhunes e te vjedhjeve te armatosura, te ushtruara nga njerez te moshave e shtresave te ndryshme; nuk kalon dite pa u regjistruar dhjetera e qindra ngjarje vrasjesh e krimesh ne cdo qytet.
Pra, ne kushtet e ateizmit, mohimit te Allahut e te dhenies llogari ne boten tjeter, shoqeria kthehet ne nje kenete poshtersish e paturpesish, krimi behet pune e perditshme; perpjekjet per te shpetuar nga ligji, shfrytezimi i influences, shtypja e te dobetit nga i forti, hipokrizia e te dobetit para te fortit - te gjitha keto se bashku behen moral, fe e program i ri per shoqerite e degjeneruara, te larguara nga rruga e Allahut.

6. KRIMI POLITIK

Pasojat e ateizmit, ndoshta, jane me te renda ne politiken boterore e ne sistemin e marredhenieve ndershteterore. Morali materialist, ateist qe e mbushi zemren e njeriut me ashpersi e egoizem e ben ate te prirur per te aplikuar kete ashpersi e egoizem edhe ne fushen e marredhenieve politike boterore. Keshtu shteti me i madh kolonialist perdor mjete shume te poshtra per te roberuar popujt e per te grabitur te mirat e pasurite e tyre. Vendet tona myslimane, ne pergjithesi, jane vendet e dobeta me te munduara nga kjo politike ateiste e materialiste. Ato behen gjithmone objekte kercenimi me shtypje e nderhyrje ushtarake sa here qe tentojne te marrin ndonje nga te drejtat e tyre te humbura dhe nga pasurite e tyre te gllaberuara. Sa here qe vendet tona tentojne te aplikojne Islamin e fillojne e i kthehen ligjeve te tij te pastra, shtetet e medha kolonialiste bejne thirrje per te penguar kthimin tone ne islamizem, duke e akuzuar kete fe here si reaksionare, here si te eger, qe shtyp fete e tjera ose pakicat. Qeshtja e naftes dhe perpjekjet e shteteve myslimane per te siguruar cmime te arsyeshme per shitjen e saj, ndoshta, eshte argumenti me i qarte qe verteton sjelljen kolonialiste, terroriste dhe egoiste te ketyre fuqive ndaj vendeve islame. Fuqite kolonialiste na akuzuan se ne duam te shkaterrojme ekonomine boterore, te roberojme njerezimin e te shkaterrojme qyteterimin vetem se kerkojme disa nga te drejtat tona. Me dhjetera here keto fuqi kane kercenuar se do te pushtojne puset e naftes dhe do ta marrin naften me dhune, ne qofte se shtetet tona mendojne dicka per te ndaluar furnizimin me nafte te armiqve tane, ose per t'ua ngritur cmimet.
Mund te themi, pra, se bota e sotme po digjet ne zjarrin e materializmit egoist boteror, te ushtruar nga fuqite e medha kolonialiste, duke skllaveruar popujt e gllaberuar pasurite e tyre dhe duke i bere viktima te shqetesimit, te frikes, te kaosit te mosmarreveshjeve, ne menyre qe ta kene me te lehte punen per te grabitur e vjedhur pasurite e tyre. -,
Po te ishte besimi dhe frika nga Zoti ne thelbin e moralit te atyre qe udheheqin politiken e shteteve, do te kishte vershuar meshira e bamiresia ndermjet popujve, do te ishte perhapur perkrahja e te dobteve dhe e te varferve, shpetimi i te shtypurve nga padrejtesite dhe feja do te ishte bere program i politikes boterore.
Duhet pasur shume frike se, ndoshta, ateizmi mund te shkaktoje shkaterrimin e botes, sidomos tani, pasi shkenca moderne e armeve te shkaterrimit te botes u vu ne duart e njeriut. '
Kushdo qe i shikon me vemendje mjetet qe perdorin fuqite e medha per te shkaterruar popujt e vegjel, do te konstatoje cudira: keto shtete, pervec vrasjes se elementeve te mire e te sinqerte ndaj vendit dhe kombit te vet, perdorin edhe arme te tmerrshme, si: drogat, propaganden e zeze, luften psikologjike, grate, agjentet etj.
Ateizmi e Largimi nga Allahu i madherishem, pra, munden ta kthejne gjithe shoqerine njerezore ne nje shoqeri te urryer qe ngrihet mbi bazen e shtypjes, te rrembimit e te frikes se vazhdueshme nga shkaterrimi. Keto, nga ana e tyre, rrojne ne shkaterrimin psikologjik te njeriut te sotem dhe ne largimin e tij te vazhdueshem nga realiteti qe e rrethon. Ketu qendrojne shkaqet e perhapjes se droges, te qetesuesve e te imituesve seksuale. Kjo politike boterore e zhyti individin me shume ne egoizem e ne pelqimin e vetvetes, ne perpjekjet per te ruajtur me cdo mjet parate, ne kerkim vetem te shpetimit te vetvetes e te jetuarit vetem per vete. Ai ne kete menyre, ateizmi krijoi vorbullen e sotme qe e vertit njeriun ne shekullin e vet te tanishern., shekull i egoizmit, i krimit e i anarkise.


SI TA TRAJTOJME PROBLEMIN E ATEIZMIT

Deri ketu pame dukurine e ateizmit dhe shkaqet e kesaj dukurie, shpjeguam pasojat e saj shkaterruese per boten e brendshme te njeriut, per shoqerine njerezore dhe per marredheniet politike boterore. Tani vijme te menyrat e mjekimit te kesaj dukurie dhe themi se Islami eshte feja qe erdhi per te miren e njeriut dhe lumturine e tij mbi kete toke, per pergatitjen e tij per parajsen, vendin e lumturise se perjetshme. Kjo fe siguroi ilacin e suksesshem per te shkulur nga rrenjet kete shfaqje rrezikshme.
Per menyrat islame bb mjekimit te kesaj shfaqjeje, po flasim ne vija te pergjithshme:

1. THIRRJA PER NJESIMIN E ALLAHUT TE MADHERISHEM

Islami caktoi njesimin e Allahut te madherishem, besimin ne Te, si Zot i gjithesise dhe Krijues i te gjitha qenieve dhe afirmimin e ketyre te vertetave si premisa te thirrjes se Tij. Qellimi i pare dhe i fundit i te gjitha dergesave qiellore eshte afirmimi i kesaj ceshtjeje te madhe te fese. Zoti i madherishem thote ne Kur'an: "Per cdo komb kemi derguar nga nje profet me porosine qe ti thote: Adhuroni Allahun dhe largohuni nga te pavertetat qe nuk i pranon mendja". Gjithashtu, Ai vazhdon: "Nuk jane urdheruar, vecse per te adhuruar Allahun, duke qene besimtare te sinqerte per tu falur e per te dhene zekat. Kjo eshte feja e vlerave te medha".
Allahu, pra, me madherine e lartesine e Tij caktoi qellimin e pare te ekzistences se njeriut mbi kete toke. Ky qellim eshte adhurimi i Allahut te madh. Lidhur me kete Allahu xh.sh. thote ne Kur'an: "Xhindet (qenie te padukshme) dhe njeriun i krijova vetem qe te me adhurojne".(dharijat 56)
Me keto ajete Zoti na tregon se Ai e beri fene islame qellim te njeriut mbi toke, ne menyre qe ta njohe Zotin e tij te madh si nje te vetem, ta- adhuroje kete Zot te vet si nje Zot qe s'ka shok. Kete ceshtje sublime Allahu e ka nxjerre ne drite dhe e ka argumentuar me te gjitha argumentet e nevojshme ne menyre qe te mos mbetet asnje dyshim. Allahu me madherine e Tij na ka dhene versete te ndritshme, qe na tregojne rreth krijimit te qiejve e te tokes per te orientuar njerezit nga Krijuesi i tyre i
madherishem, per tiu treguar Zotin e tyre fuqiplote, qe ka persosur cdo krijese te Tij dhe i ka urdheruar qe te mendojne per mrekulline e krijimit te qiejve e te tokes, si dhe te krijimit 'te vete njeriut. Ai, me madherine e Tij, i beri roberit e vet qe te shikojne ne horizonte vepra te Allahut, te mjaftueshme keto per tu imponuar meditimin rreth kesaj kauze te madhe. Ne librin e Tij te shenjte Allahu thote: "Do t'i tregojme veprat tona neper horizonte e ne veten e tyre derisa te kuptojne te verteten".
Nderkaq, argurnentet qiellore qe shihen nuk jane te vetmet per te treguar madheshtine e Ailahut. Ai ka derguar profete, lajmetare qe kane dhene sihariqe e paralajmerime te perkrahura prej Tij, me fakte dhe argumente madheshtore qe vertetojne njesine e Allahut dhe vertetojne se Ai eshte Krijuesi i gjithesise, Krijuesi i boterave, qe eshte e drejta e Tij qe te adhurohet si nje i vetem. Te derguarit e Allahut erdhen me pershkrime te hollesishme, elokuente e te qarta rreth Zotit, me qellim qe te madherohet ne maksimumin e madherimit dhe te adhurimit, ne menyren me shembullore. Keshtu, argumentet akustike te profeteve erdhen si plotesuese te argumenteve optike te kapshme nga mendja ne kete gjithesi te gjere. Vec ketyre, me adhurimet qe permban feja islame, Zoti i madherishem e beri ate deshmi te ekzistences se Allahut dhe ftuese qe therret per njesine e Tij, ne menyre qe myslimani, ne cdo pune qe ben, te jete afirmues i kesaj te vertete te madhe.
Falja, agjerimi, zekati, pelegrinazhi, te gjitha keto adhurime u caktuan per te njohur Allahun e madherishem, per ta madheruar Ate dhe per ta bere besimtarin te ndjeje afersine e e
e vet me te madhin Zot, i cili, nga ana e Tij, eshte shume afer roberve te vet dhe i vezhgon ata ne cdo gje qe ka lidhje me ta. Prandaj, islami te gjitha adhurimet i kushtezoi me sinqeritetin ndaj Allahut, me dorezimin e zemres Allahut, me preokupimin e gjuhes per ta permendur e madheruar gjate kryerjes se tyre. Pra, kur marrim vesh se myslimani ushtron te falurit pese here ne dite (gjatc 24 oreve), kuptojme se ky mysliman, per pasoje, e permend Zotin dite e nate, mbeshtetet te Zoti dhe e ve perpara Ate ne cdo pune. Keshtu, myslirnani mbetet plotesisht larg nga ateizmi, nga mohimi i Zotit.
Islami, pra, eshte vija dhe rruga per njesine e Allahut e komunikimin e vazhdueshem me Te dhe per te qendruar larg ateizmit, mohimit te Allahut.

2. KUJDESI PER EDUKATEN MORALE

Islami, per sa i perket jetes tokesore, e percaktoi qellimin e tij duke qendruar ne vendosjen e drejtesise mbi tokedhe 'ne lumturimin e njeriut. Prandaj Islami i orientoi pasuesit e tij drejt punes se dobishme per njerezit. Ai e ka konsideruar si detyre te te gjithe myslimaneve qe te bejne thirrje per pune, ashtu sic ka urdheruar Allahu i madherishem: "Ju duhet te jeni kombi qe therret per mbaresi e per te bere te mira dhe ndalon punet e shemtuara. Keshtu jane fitimtaret". Pra, te jemi te gjithe nje komb qe fton per te miren. Zoti i madh thote me tej: "Ishit kombi me i mire qe doli para njerezve duke i urdheruar per te bere te mira e duke i ndaluar nga veprat e shemtuara, ishit kombi qe besonte Allahun"(.kuptimi komb eshte per njerzit besimtere ne pergjithesi pa dallim gjuhe)
Me qellim qe njerezit te terhiqen nga e mira dhe e mbara, Allahu i urdheron besimtaret qe te tregojne durim, ne menyre qe njerezit te mos merziten nga kjo fe. Allahu, si rregull, i urdheron besimtaret qe te tregojne urtesi, duke dhene keshilla te mira e duke diskutuar me qetesi, urte e bute. Ne kete menyre, zemrat e myslimaneve anojne nga td ndihcnuarit e tjetrit, per ta drejtuar ate ne rruge te drejte, per ta shpetuar nga erresira e politeizmit dhe e ateizmit dhe per ta nxjerre ne driten e gezimit e td Islamit.
Islam i urdheron pasuesit e tij qe te jene te drejte, bamires ne marredheniet me te gjithe njerezit, duke perfshire ketu edhe qendrimin ndaj politeisteve dhe nihilisteve, te durojne mundimet ne rast nevoje, td mjaftohen me pergjigjen ndaj indinjates dhe me fitoren vetem kunder agresionit. I madhi Zot thote: "Luftoni ne rrugen e Allahut kunder atyre qe ju luftojne dhe mos beni agresion. Allahu nuk i do agresoret".
Allahu, gjithashtu, na urdheron qe te jemi te drejte me ateistet, sado qe te na urrejne e te na bejne padrejtesira. Ai thote: "O ju qe keni besuar! Behuni plotesisht te vendosur per hir te Allahut, duke deshmuar te drejten dhe te mos ju shtyje urrejtja ndaj nje populli e t'i shmangeni drejtesise; behuni te drejte, sepse ajo eshte me afer devotshmerise. Kijeni frike Allahun, se Allahu di hollesisht per ate qe veproni".
Ne kete menyre, Islami eshte mision mbaresie e meshire per td gjithe njerezit. Kjo vertetohet edhe ne ajetin ku Zoti i drejtohet Profetit te Islamit me fjalet: "Ty te kemi derguar vetem si meshire per gjithe njerezine".

Keshtu, Islami perhapi urtesine, bamiresine, dashurine ndaj prinderve, te afermve, jetimeve, te mjereve dhe ndaj cdo nevojtari. Islami percaktoi sjelljet ndermjet fqinjeve, shokeve e kolegeve. Cdo mysliman ka te drejtat dhe detyrat e veta ndaj myslimanit tjeter. Ai duhet t'i pergjigjet pershendetjes me pershendetje, te vizitoje te semurin, te ndaloje shtypjen ose percmimin apo turperimin e myslimanit. Islami porosit qe myslimanet te mos e braktisin njeri-tjetrin, te mos hidherohen ndermjet tyre me shume se tri dite, te mos behet shitje mbi shitje, ne xhami te mos mbahet fjalim mbi fjalim, te mos spiunohet e te mos kete smire ndaj tjetrit; te mos urrehet, as te mos perfolet, as te mos shahet tjetri ne mungese. Keto vese Zoti i madh i quan degjenerime e krime dhe i denon me ashpersi. Ne kete menyre, Islami u be nje mision njerezor, i plote, qe kerkon nga pasuesit e tij qe te mbjellin miresine kudo qe gjenden dhe te sillen mire me cdo njeri edhe sikur ai te jete ateist, me perjashtim te rastit kur ai lufton me arme kunder myslimaneve. Kur ateisti eshte paqesor, i dorezuar, i siguruar apo ne bese, Allahu na urdheron qe ta trajtojme mire, pavaresisht nga ateizmi, degradimi dhe dalja e tij nga besimi.
Si pasoje e kesaj shpirtbutesie, me te cilen Islami pajis pasuesit e tij, lind myslimani zemermire, me vullnet te forte e ndergjegje te paster. Ky mysliman, me keto cilesi, duke iu drejtuar Zotit te vet e duke punuar per te fituar miratimin e Tij, duke adhuruar Allahun me devotshmeri, mbetet larg, shume larg ateizmit e sadizmit dhe afer, shume afer Zotit, Krijuesit te vet, sepse te gjitha fjalet e tij do te jene adhurime te devotshme, zemra e tij do te jete e lidhur me Zotin e vet dhe falenderuese per te mirat e tij, ashtu sig ka thene Zoti ne Kur'an: "'Thuaj:kurbani im, jeta e vdekja ime jane per Allahun, Zot i boterave dhe i pashok. Ky eshte urdhri qe kam marre dhe une jam myslimani i pare".
Nje njeri i rritur ne kete menyre, me frymen e Islamit, eshte qenia me e paster materialisht e shpirterisht dhe nuk ka qenie tjeter ne bote me te mire se ajo. Lidhur me kete, Allahu thote ne Kur'an: "Ata qe besojne e bejne pune te mira, jane me te miret mbi dhe".
S'ka dyshim se nje njeri i tille qe ne cdo te shikuar, ne cdo te menduar e ne cdo pune ka parasysh Zotin e vet, ai qe i kthehet Krijuesit te vet ne te gjitha punet, patjeter qe do te perbeje nje tulle te shendoshe ne nje ndertese te shendoshe. Ne kete menyre lindin shoqerite e pastra, ku njeriu eshte i lire nga egoizmi e pelqimi i vetvetes, nga konkurrenca e shemtuar dhe zhytja ne shijimin e pasioneve etj. Ne kete menyre themi se dy qellimet e misionit islami jane:
Sinqeriteti i besimit, i njesimit te Allahut e te adhurimit te Tij, nga njera and, dhe puna per te miren e njeriut te mire e te delire, qe me te drejte duhet t'i zere vendin njeriut ateist e shkaterrues, qe ne siperfaqen e kesaj toke, mbjell shqetesimin, egoizmin dhe krimin, nga ana tjeter.

3. REZISTENCA KUNDER DYSHIMEVE QE PERHAPIN ATEISTET

Mohimi i fese - kjo eshte nje fjale goje qe kalon nga gjuha pa u bazuar te faktet. Mohimi i Allahut te madherishem, mohimi I ngjalljes pas vdekjes, i parajses (xhenetit) dhe i ferrit (xhehenemit); mohimi i te derguarve te Allahut - te gjitha keto jane vetem fjale te hedhura nga gojet e atyre qe i thone e i kalojne neper gjuhet e tyre, pa u bazuar te fakti. Shperndaresit e ketyre fjaleve boshe nuk i vertetojne fjalet e tyre me argumente, por vecse me mosdije dhe mosdija nuk eshte argument.
Ateistet thone: "Ne nuk pame, nuk degjuam dhe nuk na e merr mendja se gjithesia ka ndonje Zot rregullues qe te kete krijuar qeniet per nje qellim te caktuar. Nuk besojme se ka ringjallje pas vdekjes, as se ka xhenet e xhehenem". Por e verteta eshte se ata jane mendjemedhenj dhe nuk duan te degjojne arsye te tjera. E verteta eshte se ata e dine te verteten dhe i shohin argumentet, por mendojne se e verteta i pengon ne realizimin e deshirave dhe te pasioneve te tyre dhe i detyron te pranojne shume gjera te urryera prej tyre. Kjo eshte arsyeja e paraardhesve te tyre, mohues te fese, dhe e pasuesve te tyre deri ne Diten e Kijametit. Allahu i madherishem ka thene ne Kur'an: "Ata nisen vetem nga supozimet e kapriciot personale, ndersa Zoti u tregoi rrugen e drejte". Pra, mohuesi nuk ndjen siguri ne vetvete, kur mohon ekzistencen e Allahut, njesine e Tij dhe profetet. Ai niset vetem nga hipoteza pa baze. Askush nuk zoteron qofte edhe nje argument qe te mund te vertetoje se Muhamedi a.s. ishte genjeshtar, apo se gjithe jeten e tij i ka ftuar njerezit per te ecur ne rruge te gabuar, se mashtronte me ekzistencen e xhenetit e te zjarrit pas vdekjes dhe' se ai hoqi shume mundime per nje ceshtje qe as vete nuk e besonte.
E verteta eshte se ata qe genjyen ne kohet e vjetra dhe vazhdojne te genjejne edhe sot, udhehiqen vetem- nga paragjykimet, por paragjykimi s'eshte argument; ai eshte rezultat i kapriciove personale. Mjere ai qe udhehiqet nga keto kapricio!
Megjithate, nuk mjafton qe e verteta vetem te thuhet qe njerezit ta degjojne dhe me kaq ta perqafojne. E drejta, e verteta ka nevoje per argumente dhe per pushtet qe ta mbroje e ta realizoje ate. Perndryshe, e shtrembra, me gjithe falsitetin e vet, here me ane te forces e here me ane te zbukurimit te fjaleve mund te fitoje mbi te drejten. Kur e drejta nuk mungon, por qe pasuesit e saj e injorojne, sepse nuk e njohin rrugen e dialogut e te bindjes per te hedhur poshte te shtrembren e per t'iu pergjigjur dyshimeve qe perhapin ateistet, ndodh pikerisht ashtu sikurse te kesh, ne moshe te madhe, nje shtepi te trasheguar nga nje i moshuar e te vije dikush tjeter dhe te pretend oje pa asnje te drejte se shtepia i perkitka atij. Ai, duke qene me i forte se ti ne oratori e ne dhelperi, te drejten tende e kthen ne genjeshter dhe genjeshtren e vet - ne te vertete, duke ua marre mendjen te tjereve, sepse njerezit bejne ashtu sic degjojne. Pra, e drejta nuk mjafton vetem te ekzistoje, por duhet mbrojtur me argumente. Pikerisht keshtu po ndodh sot edhe me ceshtjen e Islamit e te te besuarit ne nje Zot, perballe politeizmit e ateizmit. Sot, per shembull, ithtaret e genjeshtres i kane argumentet me melodioze, genjeshtrat me te zbukuruara, aktivitetet, entuziazmin dhe deshiren per perhapjen e tyre i kane me te forta se ata qe e kane te drejten me vete. Dhe, megjithese e shtrembra nuk te bind e nuk fiton mbush boshlleqet e shpirtit, por me qene se eshte shume e zbukuruar me fjale, shume e persosur ne regjine e pergatitjes, cka i ben njerezit te hidhen ne prehrin e saj e te bien viktima, pikerisht ne kete menyre, ateizmi e gjeti rrugen per te depertuar ne shpirtrat dhe ne mendjet e njerezve... Pervec kesaj, ateizmi gris perdet e te gjitha gjerave te ndaluara, aq sa nuk mbetet gje e ndaluar, me perjashtim te asaj qe viktimat e ateizmit nuk e arrijne dot. Ne qofte se Islami premton parajsen pas vdekjes, ateizmi premton parajsen mbi toke. Dihet se vullnetet e dobeta preferojne te shpejten kjo nga njera ane; nga ana tjeter, hoxhallaret kane deshtuar ne paraqitjen e faktit se paqja, stabiliteti dhe lumturia qe realizon Islami, jane parajsa e vertete dhe e mundshme ne kete bote, ndersa parajsa e degjenerimit dhe e kapriciove qe premton ateizmi, eshte bere ferri i shpejte para ferrit te mevonshem. Mirepo, sic thame me lart, parimi I njesise seAllahut te madherueshem u paralizua ne erresiren e ateizmit, sepse pasuesit e se vertetes nuk ishin ne nivelin e ngjarjeve per t'iu pergjigjur me nje argument nga argumentet e se vertetes, cdo dyshimi te perhapur nga ateizmi.

ARGUMENTI JO GJITHJMONE ESHTE VETEM FJALE

Nuk dua te them se argumenti i se vertetes eshte gjithmone vetem fjala, perkundrazi ai mund te jete edhe me fjale te shoqeruara me vepra. Islami e njesimi perbejne nje sistem pune, adhurimi e besimi. Per pasoje, argumentimi i se vertetes ne Islam nuk behet vetem me fjale. Per shembull, per ata qe pretendojne se Islami eshte sinonim i prapambetjes, se lufton kunder shkences materialiste, pergjigjja me e mire do td ishte ajo qe myslimanet te zoteronin fuqi e ta pervetesonin kete shkence materialiste per te shperndare hijen e dyshimeve. Per ata qe thone se Islami nuk eshte I pershtatshem per jeten e njeriut, pergjigjja me e mire do te ishte forcimi shkencor dhe faktik i Islamit. Keshtu, e verteta mbetet e vertete dhe e shtrembra mbetet e shtrernber.
Shkurt, nuk mund te trajtojme shkaqet ateizmit modern, vecse po te paraqesim nje argument te sakte dhe te interpretuar:dhe poshte teorite qe perhapin faren e dyshimit per fene dhe boten reale ta bejme fushe te luftes sone fetare per daljen e se vertetes sone. Ne rast te kundert, ne qofte se vetem Iibrat e letrat mbeten si fushe e luftes sone, ne e humbem betejen.
Ne kete menyre, reagimi yne ndaj ateizmit duhet te jete fjale karshi fjaleve dhe pune karshi punes Kur ateizmi nxierr ndyresire e dekompozim, feja jone i pergjigjet me vetemohim e drejtesi si dezinfektar qe eshte sinonim i shtvpjes, kurse feja islame eshte sinors drejtetesise. Ne nuk e kuptojme ndryshe drejtesine, vecse po te jete faktike. Islami eshte shpetimi i vertete ne bote dhe jo vete ne jeten njeriut. Por ky Islam duhet te jete faktik e i zbatuar dhe jo vetem Fjale te thena aty-ketu.
Kur ti pergjigjen myslimanet ,cdo lloj parralle dyshimi vetern me pergjigje konkrete, qe njerezit ta shikojne me sy e jo vetem ta degjojne, vetem atehere do te mundim te zhdukim shfaqjen e atizmit.

[_Mersin_]

Te marret nuk besojne Zotin, por televizorin

Nga Umberto Eco

Një herë ata që mendonin se ishin të braktisur nga pjesa tjetër e njerëzimit, gjetën ngushëllim në fak-tin se ishte i Plotfuqishmi, të paktën ai ishte dëshmitar i përditshëm i pikëllimin të tyre. Por, sot ky rol padyshim ka zëvendësuar hyjnoren me shfaqjen televizive.
Dje isha në Madrid dhe mëngjesin po e haja me mbretin tim. Nuk dua të më keqkuptojnë, duke qenë se jam krenar për ndjenjat e mia republikane, dy vite u emërova Udhëheqës i Mbretërisë së Redonda-s (me titullin Duka i Ishullit të Dia de Antes) dhe këtë nder prej Duke e ndaj së bashku me Pedro Almodóvar, Susan Byatt, Francis Ford Coppola, Arturo Perez-Reverte, Fernando Savater, Pietro Citati, Claudio Magris, Ray Bradbury dhe disa të tjerë, të gjithë në një farë mënyre, që janë së bashku vetëm për një qëllim, se mbretit u duken simpatikë.
Kështu, ishulli i Redondës është në Indinë Perëndimore, është tridhjetë kilometra katrorë (sa një shami) është tërësisht e pabanuar, dhe besoj se asnjë nga mbretërit e saj nuk ka shkelur atje. Mateu Doudi Shiell, bankier, e bleu më 1865, i cili i kishte kërkuar mbretëreshës Viktoria, që ta konsideronte si mbretëri e pavarur dhe mbretëresha zemërgjerë e bëri menjëherë dhe me lehtësi një gjë të tillë, duke parë se kjo nuk do t’i hapte probleme perandorisë britanike. Gjatë dekadave, ishulli njohu disa mbretër, disa prej të cilëve e kishin shitur titullin disa herë, duke shkaktuar grindje mes pretendentëve (dhe nëse doni ta dini të gjithë historinë me shumë dinasti të këtij ishulli mjafton të kërkoni në Wikipedia). Më 1997 mbreti i fundit kishte hequr dorë në për t’i bërë një favor shkrimtarit të njohur spanjoll Javier Marias (i përkthyer gjerësisht në Itali), i cili filloi të emërojë Dukë sa majtas sa djathtas.
Ja kjo ishte e gjitha, që të ngjan pak si histori e çmendur, por gjithsesi, të bëhesh Dukë nuk është një gjë që ndodh përditë. Por më e rëndësishmja nuk është kjo: gjatë bashkëbisedimit me Marias, ky i fundit tha diçka që ia vlen të reflektosh. Diskutohej në lidhje me faktin që sot njerëzit janë të gatshëm të bëjnë letra të falsifikuara vetëm e vetëm që të dalin në televizor, qoftë edhe si i marrë, i cili bën si i tillë dhe thotë vetëm mirupafshim, mirupafshim pas shpinës së të intervistuarit.
Së fundmi në Itali, vëllai i një vajze, e cila ishte vrarë në mënyrë brutale, pasi doli në të gjithë titujt e kronikës nëpër gazeta, shkoi te Lele Mora që t’i kërkonte që të shkonte në ndonjë emision që ta përdorte për fitime personale dhe për njohje në publik historinë e tij tragjike, dhe e dimë se për të dalë në faqet e para të gazetave njerëzit janë të gatshëm ta quajnë veten gomarë, impotent apo hajdut, gjë që është nuk është e panjohur për psikologët kriminalë se ajo që i lëviz më së shumti vrasësit serial është dëshira që të zbulohet nga autoritetet dhe të bëhet famshëm.
Po pse e gjithë kjo çmendur, bëhet pyetja? Marias e çon më tej hipotezën e tij që kur kjo gjë ndodh sot varet nga fakti që njerëzit nuk besojnë më në Zot. Njëherë e një kohë njerëzit ishin të bindur se çdo veprim i tyre të kishte të paktën një Spektator, që është në dijeni të të gjithë veprimeve (dhe mendimeve), Spektator që mund t’i mirëkuptonte, ose që mund t’i dënonte, nëse ishte e nevojshme. Mund të ishe i dëbuar, një njeri kot fare, një “humbës” që injorohet nga të ngjashmit e tij, që menjëherë pas vdekjes do të jetë i harruar nga të gjithë, por të paktën ekzistonte bindja se Njëri mund të dijë gjithçka për ne.
“Një Zot e di atë ç’kam hequr”, thoshte gjyshja e paralizuar dhe e braktisur nga nipërit. “Zoti e di që jam i pafajshëm”, ngushëllohej njëri që ishte dënuar në mënyrë të padrejtë, “Zoti e di se ç’kam bërë për ty”, i thoshte nëna fëmijës mospërfillës, “Një Zot e di se sa të dua”, thoshte dashnori i braktisur, “Zoti e di se sa kam kaluar unë”, ankohej maskarai që askush nuk pyeste për fatkeqësitë e tij. Pra thirrej gjithnjë Zoti, syrit të të cilit nuk i shpëton asgjë, vështrimi i të cilit i jepte kuptim edhe atij që kishte një jetë gri dhe të pakuptimtë.
Çfarë mbetet nëse ky Dëshmitar i kudogjendur zhduket, spostohet? Syri i shoqërisë, syri i të tjerëve, për të cilët duhet të shfaqemi për të mos përfunduar në vrimën e zezë të anonimitetit, në vorbullën e harresës, edhe me çmimin për të bërë si i marri i fshatit, që del në mbathje dhe vallëzon në tavolinën e tavernës. Pamja në ekranin e madh është zëvendësimi i vetëm dhe më i përsosur, dhe ky zëvendësim është për të kënaqur oreksin e të gjithëve: dukesh (të shohin) në botën e përtejme, por në këmbim të kësaj të gjithë shohin këtu, e ndërsa këtu jemi edhe ne, mendoni pak se çfarë avantazhi, të shijosh të gjitha avantazhet e imoralitetit (edhe pse e shpejtë dhe e përkohshme) dhe në të njëjtën kohë të kesh mundësinë që të festosh në shtëpinë tënde (pra këtu në tokë) për supozimin tonë të Mbretërisë së qiellit.
Problemi qëndron në faktin se në këto raste vihet në dyshim kuptimi i dyfishtë i “njohjes”. Të gjithë duan që “të njihen” meritat, sakrificat, apo të çfarë do cilësie të mirë që kemi: por kur, pasi shfaqemi në ekran, dikush të sheh në kafe dhe thotë “e pashë dje në televizor”, ai thjeshtë “të njeh ty”, ose të paktën fytyrën tënde, që në të vërtetë është diçka krejt tjetër.

[dijetari]

Kjo qe ti ke postuar ne te gjtha postimet esht nje realitet i pa mohushem ,esht nje saktesi e perkryer per mendjen e shnosh te nje njeriu me vertyte njerzore ,por mos preit se chino e dr qendra ta beson ne ket hahahah.Allahu te shperbleft per mundimin qe ke ber Mersin.