Mevludi shqip në themele të identitetit kombëtar shqiptar

[biligoa]

Mevludi shqip në themele të identitetit kombëtar shqiptar

Shkruan: Prof. Dr. Muhamet Pirraku



Për ta kuptuar më mirë rëndësinë kulturore, arsimore dhe fetare të Mevludit në shërbim të identitetit kombëtar të shqiptarët myslimanë, që janë mbi 80% të kombit, duhet të konstatojmë faktet për kohën sa më të saktë të praktikumit të “Këndimit (ceremonial fetar) të Mevludit” së paku ndër arabët, turqit dhe shqiptarët. Faktet historiografike tregojnë së Arabët me islamin u ballafaquan në fillim të shekullit të VII-të, kurse “Mevlidi” i parë, tek arabet, u paraqit në fillim të shek. XIII, pikërisht me veprën letrare të Ibnu’l-Xhevziut me titullin Mevlidu’n-nebijj, shkruar më 1201. Del se tek Arabet koha nga fillet e islamit deri në paraqitjen e “Mevlidit” është më se gjashtë shekuj. Fillet e islamizimit të turqve datojnë nga fillet e dhjetëvjetëshit të dytë të shekullit të VIII-të, kurse “Mevlidi” i parë turqisht është vepra letrare “Vesiletu’n-nexhat” e Sulejman Çelebisë, shkruar më 1409, me ndikim shumë të madh në “Mevludin shqiptar”. Del se koha nga fillet e islamizimit të turqve deri në paraqitjen e “Mevlidit” është rreth shtatë shekuj. Fillet e islamizimit institucional osman të shqiptarëve datojnë nga dhjetëvjetëshi i fundit të shekullit katërmbëdhjetë, kurse “Mevludi” i parë shqip u shkrua nga fundi i shekullit tetëmbëdhjetë, i njohur si “Mevludi Çam”, vepër kjo letrare e krijuesit kolosal, Hasan Zuko Kamberit. Del se koha nga fillet e islamizimit të shqiptarëve deri në paraqitjen e “Mevludit” shqip është rreth katër shekuj.

Po të dëshironim të zgjeronim pamjen më të plotë të paraqitjes së “Mevludit” në gjuhët e kombeve të tjera me civilizim Islamë, do të shohim se koha nga fillimi i islamizimit deri në paraqitjen e “Mevludit”, persisht, kurdisht, boshnjakisht, çerkezisht, urdisht, spanjollisht, tatarisht etj., është përafërsisht me atë tek arabet, turqit dhe shqiptarët.

Për mua, (si gjurmues i Islamit në themele të shqiptarizmës së popullsisë albanofone në fillimet e paraqitjes dhe të përvetësimit të emrit kombëtar “Shqyptar”, “Shqiptar” për popullin dhe “Shqypni”, “Shqipni” dhe “Shqipëri” për atdheun e shqipfolësve të Kohës së Re të filleve të Renesancës dhe të Humanizmit të kombeve evropiane), ishte shtytës pyetje: Pse koha e paraqitjes së “Mevludit” në gjuhët e kombeve të veçanta është me shekuj pas filleve të fesë dhe të civilizimit Islam tek ata popuj? Kam hetuar se “Mevludi” në të gjitha gjuhët e kombeve të veçanta, nisur edhe me vetë arabet, se ku dhe kur është paraqitur tek ata, qëndron në themele të dy kërkesave më parësore. E para, për ta ruajtur pastërtinë e mendimit dhe të të praktikuarit e Islamit të traditës besnike, thënë simbolikisht “në Rrugën Muhamedane”, Synni, e cila sa vinte e rrezikohej veçantë nga forcimi i “Kultit Shíit Alivinj”, që u tregua me pasoja të mëdha jo vetëm për Unitetin e Mendimit Islam, por edhe për harmoninë shoqërore, paqen dhe perspektivën e një kombi. E dyta, “Mevludi” në gjuhë të popujve me civilizim islam do të vihet edhe në funksion të kërkesës për të veçuar dhe për të ruajtur identitetin etnik të popujve me veçanti etnike, gjuhësore, historike brenda bashkësisë politike shtetërore (Perandorive) dhe bashkësisë fetare islame, e cila në rrjedhë të kohës do të bëhet instrument i pushtetit në funksion të kërkesës politike për asimilimin e veçantive dalluese të etnive për integrimin e shkrirjen në një bashkësi të vetme gjuhësore, politike e shtetërore, thënë kushtimisht, në një komb shtetëror.

Këtë që u tha më lartë për shkaqet që ndikuan në lindjen e “Mevludit” katërçipërisht e vërteton historia dhe jeta shqiptare në shekullin e fundit të periudhës së administrimit Perandorak Osman në trojet shqiptare. Por, para së të ndalem në pasqyrimin me gjerësisht të rëndësisë së “Mevludit” në gjuhën shqipe edhe në themele të kërkesës për ruajtjen e identitetit kombëtar shqiptar të amës së kombit, kërkohet të konstatojmë faktin historik se himnizime letrare (kaside) për Profetin Muhammed janë shkruar dhe janë “kënduar” tek arabet qysh nga bashkëkohës të Prijatarit në Islamë, të cilin, thënë lirshëm me argumente kur’anore: Zoti e dërgoi, padyshim, vetëm si mëshirë për njerëzimin!

Pas islamizimit të akëcilit popull, i cili brenda bashkësisë Islame të kohës i dëshmoi veçantitë etnike dhe historike me krijime letrare në gjuhën e vetë, krijoi himnizime letrare të shkëlqyeshme kushtuar Dritës së Pashuar- Muhammed Mustafasë. Në këtë lagje të popujve e gjejmë edhe amën e kombit shqiptar. Letërsia shqiptare e njohur botërisht si “Alhamiado shqiptare”, e dëshmuar nga mesi i shekullit shtatëmbëdhjetë, e cila në dijen e “Letërsisë shqiptare” hyri e mbiquajtur si “Letërsia e Bejtexhinjve”, është shumë e pasur me himnizime letrare kushtuar Resulit. Sa di unë, nuk mund të gjendet asnjë krijues letrare në gjuhën shqipe që shkroi në frymën moralizuese islame, i cili nuk shkroi së paku një himnizim (kasidë) për Profetin e fundit për Njerëzimin. Të përmendim këtu vetëm disa emra të krijuesve letrarë moralizues islamë madhor në Kosovë, të pas Lidhjes Shqiptare të Prizrenit: Tahir Efendi Lluka, Sheh Junuzi, Sheh Mala, Hafër Ymeri Mulla Hysen Statovci, Mulla Vejsel Xhelaludin Guta, Mulla Mehmeti etj, pjesën më të shumtë të shkrimeve të të cilëve i tubova në kohë të vështira, falë vullnet e përcaktimit, pa dije të mjaftueshme, dhe i ruaj me përkushtim intelektual dhe shpirtëror, për një dorë të nesërme më mjesh*tërore së imja!

I pari nga krijuesit e përmendur, Tahir Efendi Lluka, bashkëveprimtar i Hoxhë Hasan Tahsinit, themeluesit e drejtuesit të të parit Universitet në Perandorinë Osmane, është autor i përkthimit të parë shqip, më 1873, të “Mevlidit” turqisht të Sylejman Çelebisë, i njohur si “Mevludi i Tahir Popovës”. Diçka më i ri se sa dorëshkrimi i Tahir Efendi Llukës është dorëshkrimi i përkthimit shqip të “Mevlidit” të Sylejman Çelebisë nga Hafëz Ali Ulqinakut, i botuar në janar të vitit 1878, me titull: ”Terğume’i mevlūd ‘alā lisān’i arnavūd” (Përkthimi i mevludit në gjuhën shqipe). Mevludi i Hafëz Ali Ulqinakut bëri jetë kryesisht në viset shqiptare të Vilajetit të Shkodrës, por ishte i njohur edhe në Vilajetin e Kosovës, ku për më se tridhjetë vjet bëri jetë aktive dorëshkrimi i “Mevludit” të Tahir Efendi Llukës. Dorëshkrimin e “Mevludit” të Tahir Efendi Llukës, më 1907, e botoi Mehmet Tahir Efendia – Popova, me titull: “Manzūmetu l’mavlūd fī avdali l’mevğud bilisāni ‘arnavud” (Mevludi në vargje ose në gjendjen më besnike në gjuhën shqipe).

Për e rreth autorësisë së Tahir Efendi Popovës në Mevludin që njihet si i tij, kam folur disa herë, por më gjerësisht në “Kultura Kombëtare Shqiptare deri në Lidhjen e Prizrenit” më 1989. As tashti nuk kam se çka të korrigjoj, e këtu nuk me kërkohet të shtoj. Tahiri është i lindur në fshatin Popovë të Përmalinës së Vushtrrisë rreth vitit 1856, kurse nga viti 1890, është mualim në Ruzhdinë e Tregut të Ri. Në kohën kur e botoi “Mevludin” , me gjasë, ishte myfti në Prishtinë. Botimi nuk do të pëlqehet nga veprimtarët e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare për dy shkaqe më madhore: Vepra u quajt si plagjiat. Ulemaja dhe mualimet bashkëkohës e dinin se ai përkthim ishte një përpunim e përshtatje i “Mevludit” të Myderrizit Tahir Efendi Lluka. E dyta, përvetësuesi, Tahir Efendi Popova kishte ndërhyrë gjuhësisht në dorëshkrim dhe botimin shqip ia kushtoi Sulltan Abdylhamidit, të cilin e quajti “gazi” e “fatih!”. Gazeta “Drita” e Sofjes, më 15 korrik 1907, në kritikën e titulluar “Mevludi”, për këtë botim, midis të tjerash, shkroi: “Në Kosovë kena disa hoxhallarë e ulema shqyptarë të vërtetë por janë edhe disa hajna, si myftia i Prishtinës, të cilët nuk njofin as Zot as Pejngamber, shesin din e iman për të holla e për nishane”. Gjuha e “Mevludit të vitit 1907” është një përzierje e koines shqipe të viseve të Gjakovës me atë të viseve të Përmalinës së Vushtrrisë, ndërkaq grafia ka disa afri me alfabetin e veprave pedagogjike e edukative madhështore të Tahir Efendi Llukës. Dhe, ajo që duhet ta theksojmë është fakti se nga Tahir Efendi Popova, i cili jetoi në Tiranë nga viti 1934 deri në vdekje, më 1949, nuk la gjurmë të prekshme se është marrë me krijimtari letrare në gjuhën shqipe?!?

Si do qoftë botimi i Mevludit me emrin e tij, si edhe ai i Hafëz Ali Ulqinakut, erdhën në jehonën e kthesave të mëdha historike politike e kulturore për kombin shqiptar dhe luajtën rol të rëndësishëm për veçimin dhe kultivimin e identitetit kombëtar të shqiptarëve myslimanë, tashti të rrezikuar edhe nga aspirata nacionale hegjemoniste turke, kur edhe koncepti “islam” ishte zëvendësuar me konceptin “turk”,kurse koncepti “Kushtet e Islamit” ishte zëvendësuar me konceptin “Sharte të turqnisë”!?!

Të përmbyllim: Pos tri mevludeve shqip që u zunë ngoje, në nivelin e dijes sot, flitet për ekzistimin edhe të rreth 20 mevludeve shqip. Por për hir të realitetit shkencor, duhet të thuhet se midis tyre ka himnizime letrare kushtuar themeluesve të tarikateve të ndryshme dhe ato nuk mund të konsiderohen Mevlude për Resulullahun, a.s!

Himnizimet për Muhammedin a.s., e as “Këndimi i Mevludit” nuk janë “ibadet” fetar, por janë një traditë fisnikëruese e Islamit (paqes, dashurisë, harmonisë, jetës) në mjediset islame, që ka dhënë rezultate të mira për kultivimin e respektit ndaj Profetit të Islamit dhe të harmonisë vëllazërore midis besimtarëve në Një Zot, në përgjithësi, sepse lartësohen edhe Profetët e feve të Shpalla, paraislame.

Në këtë funksionin historik, pikërisht në themele të identitetit kombëtar të shqiptarëve myslimanë, mendoj, duhet parë edhe e ardhmja e Mevludit shqip, por me një tekst të vetëm, unik, të aprovuar nga një trup i dijetarëve shqiptarë në lëmi të kulturës islame ndër shqiptarët, të zgjedhur e të autorizuar nga udhëheqësja e bashkësive islame në tokat shqiptare.

Jemi në Ballkan, jemi urë historike që lidhi Lindjen dhe Perëndimin dhe, edhe në këtë funksion Mevludi është manifestim i prekshëm me rëndësi jetësore e politike për kombin tonë midis dy civilizimeve të mëdha.

Prishtinë, 22 prill 2009

[tulipanonero]

Pyetje:
Cili është gjykimi i sheriatit mbi festimin e ditëlindjes së Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem?

Përgjigja:

Së pari: Dita e lindjes së Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem nuk është e ditur në mënyrë të prerë, bile disa dijetarë bashkohorë hodhën në shesh se ajo është dita e nëntë e Rebiul Evvel e jo e dymbëdhjeta, kështuqë festimi i kësaj feste ditën e dymbëdhjetë nuk ka kurrëfarë baze nga aspekti historik.

Së dyti: Sa i përket aspektit fetar apo sheriatit, gjithashtu kjo festë nuk ka bazë, sepse sikur kjo të ishte prej sheriatit të Allahut; atëherë këtë do ta vepronte Pejgamberi sal-lallahu alejhi ve sel-lem apo do t`ua kishte komunikuar një gjë të tillë ummetit të tij, e nëse këtë do ta kishte bërë d.m.th sikur ta vepronte apo komunikonte kjo do të ishte e obliguar që të jetë e ruajtur në përputhshmëri me fjalën e Allahut të Lartësuar, i Cili thotë:
“Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur`anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij”
(El Hixhr 9)E pasiqë për një gjë të tillë nuk kemi ndonjë informatë përfundojmë se kjo festë nuk ështe prej fesë së Allahut të Lartësuar. Pasiqë kjo nuk është prej fesë së Allahut, neve nuk na u lejohet në asnjë mënyrë që më këtë ta adhurojmë Allahun apo me të të afrohemi tek Ai. Kur Allahu i Lartësuar ka vënë rrugë të veçantë për të arritur tek Ai -e ajo është me çfarë ka ardhur Pejgamberi sal-lallahu alejhi ve sel-lem- si na u lejohet neve e ne jemi robë që të vijmë me një rrugë nga vetja jonë, e cila na afron tek Allahu? Kjo është krim në hakun e Allahut të Lartësuar që të vëjmë në fenë e Tij diçka që s'është prej saj, siç përmban kjo edhe përgënjështrim të fjalës së Allahut të Lartësuar:
"sot përsosa pë ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë time, zgjodha për ju islamin fe"(El Maide 3)
Ne themi: Kjo festë nëse është prej plotësimit të fesë, patjetër do të ishte e duhur që të ishte prezente para vdekjes së Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e nëse ajo nuk është prej plotësimit të fesë atëherë kjo nuk ka mundësi që të jetë e fesë; ngase Allahu i Lartësuar thotë: “…sot përsosa për ju fenë tuaj…” (El Maide 3)
E ai i cili pretendon se kjo është prej plotësimit të fesë, ky së pari ka shpikur diçka të re pas Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem si dhe fjala e tij përmban përgënjështrim të këtij ajeti fisnik.

Nuk ka dyshim se ata të cilët festojnë ditëlindjen e Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem me këtë dëshirojnë lavdërimin e Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem, shfaqjen e dashurisë ndaj tij, aktivizimin e energjive në mënyrë që të gjindet tek ata në këtë festim përmallim për Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e që të gjitha këto që u përmënden, pa dyshim se janë prej ibadeteve (adhurimeve).
Dashuria ndaj Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem është ibadet, bile nuk plotësohet imani derisa të jetë Pejgamberi sal-lallahu alejhi ve sel-lem më i dashur tek njeriu se sa vetja e tij, femiu i tij, prindi tij dhe njerëzit në përgjithësi, poashtu lavdërimi i Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem është ibadet, ngjashëm edhe përmallimet dhe mallëngjimet për Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem janë prej fesë ngase në këtë ka anim nga sheriati i tij.
Pra, festimi i ditëlindjes së Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem me qëllim afrimi tek Allahu apo me qëllim lavdërimi të Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem edhe nëse është ibadet nuk lejohet kurrsesi që të çpiket në fenë e Allahut të Lartësuar diçka që s'është prej saj; pra festimi i ditëlindjes së Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem është bidat dhe njëkohësishtë i ndaluar (haram).


Pastaj ne dëgjojmë se në këtë festim ka gjëra të shëmtuara, të cilat si pranon as sheriati, as ndjenja e as mendja. Ata kendojnë disa vjersha ( si mevludi psh. shën. i përkth.) në të cilat ka teprim në Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem derisa e kanë bërë më të madh se Allahun e Lartësuar (Allahu na ruajtë!), e prej këtyre gjërave siç dëgjojmë për injorancën e disa festuesve, të cilët kur lexuesi lexon tregimin mbi Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem dhe arrit të fjala: (Ka lindur Mustafaja (Muhammedi s.a.v.s)), ngritën të gjithë në këmbë sikur të ishin një përson, thonë: "Prezenton shpirti i Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem e ne ngritemi madhërim për të", e kjo është injorancë. Pastaj nuk është prej edukate që të ngritën ngase Pejgamberi sal-lallahu alejhi ve sel-lem ka urrejtur një gjë të tillë, e shokët e tij, të cilët padyshim janë që më së shumti e kanë dashur Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem dhe më shumë e kanë lavdëruar se sa ne; nuk janë ngritur për të ngase kanë parë në këtë urrejtjen e tij për këtë verpim, pra e gjithe kjo e ai duke qenë gjallë e si atëherë me këto imagjinata?

p.s. Kjo fetua e Sheikh Uthejminit (Allahu e mëshiroftë)
Shejh Ibën Uthejmin (Allahu e mëshiroftë)
Përktheu:
Abedin Haxhiaj

[ramazan_it]

Esseelamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

A ka mundësi dikush me na e pru nji mevlud dhe ta shohim bashë se çka në të vërtetë lexohet në këtë mevlud dhe a ka bazë kjo në Islam?

Kjo jo vetëm se është bidat, por është edhe shpifje e madhe që i bëhet historisë të Muhammedit salAll-llahu ualejhi ve selam, gjë që nuk hasim askund me shumë fjalë që ndodhen në këtë mevlud, që aty thuhet edhe se ai që bën mevlud s'ka për ti ndodhur asgjë për atë vit, eudhubilah prej këtyre të devijuarve që i kanë shpikur këtë bidat.

Selam alejkum.

[ramazan_it]

FESTIMI I MEVLUDIT DHE KULTURA E IMITIMIT


Prej frazave të përhapura te njerëzit është “me të jemi rritur dhe me të jemi plakur”. Kjo frazë i përshtatet disa veprave të muslimanëve, të cilat nuk ishin të njohura për brezat e parë. Ajo gjë të cilën shfrytëzuesit dhe shpërdoruesit e ushtronin kot e kot midis umetit, dhe me atë pastaj, gjatë çdo periudhe shumë koka mediokre e pasuan me padije dhe me imitim të verbër, saqë me kalimin e kohës thuajse e shndërruan në një fe të shtrembëruar, të njëjtën gjë po e hasim edhe sot me veshje të çuditshme, dhe pamje që nuk i ngjajnë aspak thelbit të pastër dhe të kulluar.

Me siguri Pejgamberi, salAllahu alejhi ue selem, e parashikonte këtë fund të keq dhe kishte frikë për njerëzit e tij, prandaj tha: “Ai që do të jetojë më shumë, do të shohë shumë kundërshtime. Kujdes nga gjërat e shpikura, sepse ato janë devijim. Kush prej jush e arrin atë kohë, le t’i mbahet rrugës sime dhe rrugës së kalifëve të drejtë dhe të udhëzuar. Kapuni fort në këtë rrugë me dhëmballë”. [1]

E shpërdori kush e shpërdori Islamin – për ndonjë qëllim të tijin – pas shekullit të tretë nga hixhreti, dhe abuzuan shumë prej atyre që i mashtroi vetja, jo me veshjen e një armiku të qartë, por me metodën e një shoku me dredhi dhe një miku me tradhti. Çdoherë që abuzonin me shigjeta të helmuara pas shpine, riktheheshin me manovra të holla për t’i dhënë gajret muslimanëve para fytyre.

Adeti i Mevludit është vetëm një nga format e abuzimit me Islamin, e që për herë të parë u shfaq në një nga periudhat më të errëta të historisë, gjegjësisht në periudhën e shtetit Ubejdij, në kohën e udhëheqjes së Muiz Lidinal Fatimiut. Në këtë periudhë ndodhën edhe shumë ndryshime medhhebore, që mëtonin të theksojnë epërsinë e shiave fatimi në Egjipt. Ezanit i kishin shtuar edhe këtë fjali: “Hajj alel hajril amel – Ejani në punën më të mirë”; rekatit të dytë në namazin e xhumasë i kishin shtuar edhe një lutje të veçantë (kunut); në hutben (ligjëratën) e ditës së xhuma do të shtonin fjalët: “O Allahu ynë, çoi bekimet e Tua mbi Muhamedin e zgjedhur, mbi Aliun me të cilin jemi të kënaqur, mbi Fatimen e lartë, mbi nipat e Pejgamberit, Hasanin dhe Husejnin, nga të gjithë këta Ti e largove ndyrësinë dhe i pastrove mirë”.

Ndonëse shteti ejubit i anuloi këto bidate, Memalikët i dhanë shumë rëndësi, sidomos manifestimeve me moton: “Ditëlindja e Pejgamberit” dhe vepruan për përhapjen dhe rrënjosjen e tyre. Më vonë erdhën osmanlinjtë, të cilët i preferuan dhe iu pëlqyen këto veprime, por ndoshta e përvetësuan nga “epidemia” që mund të vinte si rezultat i raporteve të ngushta ndërmjet osmanlinjve dhe shtetit Memalik. Mirëpo festat e mevludit në shoqërinë osmane, përgjatë tre shekujve të parë të saj, as që përmendeshin përkundër rrethanave që ishin me të vërtetë të përshtatshme. Nga rrethanat më të fuqishme ishte përhapja e shumë tregimeve nga jeta e Pejgamberit dhe dhimbjet e familjes së Pejgamberit, të cilat i rrëfenin tregimtarët gojarisht nëpër mexhliset dhe festimet që kishin. Këto tregime letrarët turq i kanë përmbledhur në formë proze dhe poezie. Nga ato libërthi më i njohur është “Vesiletu Nexhat – Mjeti për shpëtim” që e përpiloi poeti turk Sulejman Çelebi në qytetin Bursa në vitin 1409 G. Ajo është një poemë lirike në gjuhën turke, por me dialekt osman dhe përmban 800 vargje. Aty poeti përmend mrekullitë dhe lëvdatat e Pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem. Sot, nuk ka turk sunij, që në shtëpinë e tij të mos ketë një kopje të këtij libërthi, i cili është i botuar me shkronja latine, por edhe me shkronja arabe, megjithëse ajo e para është më e përhapur. Shumica e “lexuesve të mevludit” këtë poemë e dinë përmendësh, sidomos anëtarët e “Shoqatës së Mevludit të Pejgamberit” të cilët janë të specializuar për këndimin e kësaj poeme gjatë manifestimeve. Ata janë një grup, të cilët ftohen nga familjet e pasura, qoftë në raste gëzimi apo pikëllimi.

Kjo poemë te turqit sunij gëzon të njëjtën pozitë që gëzon “el Burde” tek arabët sufij. Aty ka tejkalime kufijsh sikurse ato që gjenden tek “el Burde”. Fatkeqësia më e madhe është fakti se mevludi në imagjinatën e shumë turqve gëzon një pozitë jo më të ulët se Kurani Fisnik. Te mevludi ata gjejnë bekimin dhe faljen për të vdekurit e tyre. Këto që po themi mund të shihen qartë në lutjet e tyre, kur ata lexojnë:

“İlahi ya rabbi, okumuş olduğumuz bu mevlidi şeriften hasıl olan sevabı Sevgili peygamberimizin ve bűtűn geçmişlerimizin ruhlarına hediye eyledik sen vasıl eyle”.

“Sa sevabe që u bënë prej këtij këndimi, më të dobishmit të gjithë njerëzve dhe më të mirit të gjithë pejgamberëve, shefaatbërësit në ditë t’mahsherit, Muhamed Mustafas, mubarek shpirtit t’tij hedije ja bëjm”. [2] Kjo është një shpikje [3] për të cilin Allahu nuk ka zbritur ndonjë argument.

Ritualet e mevludit në Turqi

Festimi i ditës së mevludit bëhet nëpër xhami, aty vjen Muftiu i Turqisë, hoxhallarë, politikanë, biznesmenë dhe shumë njerëz të tjerë. Mirëpo deri tani nuk është dëgjuar asnjë prej hoxhallarëve turq t’i ketë bërë ndonjë studim kritik kësaj poeme, nga këndvështrimi i besimit të drejtë. Ndërsa poemën arabe “el Burde” shumë hoxhallarë të vendeve arabe e kanë studiuar dhe kanë sqaruar vendet ku është tepruar apo ku është kundërshtuar besimi i Njësimit (Teuhidit) në Islam. Kjo aludon se hoxhallarët në Turqi kanë vetëm njohuri sipërfaqësore lidhur me Teuhidin, por ndoshta kjo ka të bëjë edhe me faktin se arabishten e njohin dobët. Më anon mendimi se distanca fetare dhe gjuhësore në shoqërinë turke ishte pengesa më e madhe për të kuptuar plotësisht Islamin, që nga dita kur e përqafuan këtë Fe, edhe pse të shprehurit e përkatësisë dhe të qenit krenarë me këtë Fe është shumë e theksuar nga ana e tyre. Po ashtu dashuria e madhe ndaj Kur’anit dhe Pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem, është e dukshme... Ky problem i madh, medoemos duhet të studiohet nga ana e asociacioneve të ndryshme shkencore dhe të hulumtohet në thelb nga këndvështrime të ndryshme, në mënyrë që të gjejë shkaqet, të cilat sollën edhe probleme tjera, që po mundojnë edhe sot botën islame.

Dita e Mevludit për të parën herë u festua në periudhën e Sulltan Muratit të Tretë (1574 G – 1595 G), i cili është sulltani i dymbëdhjetë në radhë nga osmanlinjtë. Ai, sipas historianëve specialistë neutralë, kishte një biografi jo të mirë. Prej ndodhive më të rëndësishme që flasin për këtë janë: që në ditën kur u inaugurua sulltan, ai vrau pesë vëllezërit e tij, ishte i varur nga alkooli, i dhënë pas fjetjes me gra, shoqërohej me mendjelehtë, i shfrytëzonte pasanikët dhe harxhonte pa hesap nga arka e myslimanëve.

Në librin e vyer “Sulltanët Osmanlinj”, historiani Reshat Ekrem Kuxhu thotë: “Mbrëmjet gazmore që u organizuan me rastin e synetllëkut të djalit të tij Muhamedit, zgjatën 35 ditë, ndërsa harxhimet që u bënë brenda kësaj kohe arrinin sasinë e harxhimeve që u bënë për hapjen e kanalit të Suezit. Dita e mevludit u zyrtarizua me dekret sulltanor, të cilin e nxori Sulltan Murati i Tretë gjatë ditëve të këtyre mbrëmjeve gazmore në vitin 1582 G. Mjafton kjo për të demaskuar sekretin e asaj që njerëzit sot e quajnë “dita e mevludit”.

Poemat e mevludit në Turqi, dallohen gjuhësisht edhe nga dallimet etnike të Ehli Sunetit. Që të gjithë, arabë, kurdë, zazë dhe çerkezë e këndojnë mevludin në gjuhën e tyre, ndërsa më i përhapuri dhe më i njohuri është mevludi i autorit Sulejman Çelebiu, i cili fillon kështu:

Allah emnin ta përmendim pa ia nda

Me nisë punën me të gjithkush borxh e ka [4]

Pason mevludi i autorit kurd Mela Bate, i cili njihet edhe me emrin Mulla Hasan Ertushi. Mevludi i Ertushit në të kaluarën e afërt ishte i ndaluar të botohet dhe të shpërndahet, mirëpo më vonë pushteti e lejoi, në kuadër të kërkesave të kurdëve dhe me presionin e jashtëm nga Bashkimi Evropian, ndaj të cilit Turqia kishte një nënshtrim të dukshëm.

Nga kjo pasqyrë që po bëjmë brenda këtyre pak rreshtave, pa bërë ndonjë koment të veçantë, shohim një dëshmi të qartë për shpërndarjen, copëtimin dhe përçarjen e trishtueshme që kapluan Umetin Islam, si rezultat i shndërrimit të Fesë në një zinxhir traditash. Kjo pasqyrë imponon vetveten në tërë vatanin e madh Islam, gjë e cila na thërret të mendojmë thellë për çështjen e traditave të shpikura në emër të Fesë.

Në këtë rast meriton të përmendet edhe fakti se secila pjesë e këtij Umeti merr një qëndrim kundrejt Islamit varësisht prirjeve dhe kulturave të trashëguara që nga injoranca, të cilat janë në kundërshtim – me përjashtime të vogla – me gjërat që ka vendosur Kur’ani dhe Suneti. Këto qëndrime shkurtimisht janë të përmbledhura në tri grupime kryesore: qëndrimi sufi (i dervishëve), qëndrimi fanatik medhhebor dhe qëndrimi filozofik. Por kjo është një temë, e cila duhet të studiohet në veçanti, ndërsa tradita e “ditës së mevludit” është një shenjë që përfaqëson qëndrimin sufi dhe njëkohësisht qëndrimin fanatik medhhebor, të sheshit turk në veçanti.

Pra, festimi i ditës së mevludit nuk qenka kryekëput një traditë, që debatohet vetëm fetarisht duke e përshkruar atë si një bidat, ndonëse ky shkak është më i forti, por është një çështje, e cila ka rrënjë historike, shoqërore dhe kulturore dhe ka nevojë për më shumë studim dhe hulumtim.


[1] Tirmidhiu në Sunenin e tij, tema: Dija nga Resulullahu, salallahu alejhi ue selem.

[2] Përkthimi që solla është teksti origjinal nga kjo lutje, që lexohet në trojet shqiptare dhe jo përkthimi tekstual i tekstit të mësipërm.

[3] Shpikje këtu numërohet: të shpresosh sevape nga një poemë dhe të njëjtat t’ia dhurosh Pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem.

[4] I njëjti mevlud është i përhapur edhe në trojet shqiptare.


Feridudin AYDIN (studiues nga Turqia)


Përktheu: Omer BERISHA


(ky shkrim është i marrur ekskluzivisht nga numri më i ri i revistës AlbIslam, i botuar më 1 Mars 2009)


Esslelamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

[Corvus]

kisha nji pytje, a lejohet me e von emnin Mevlud ose Mevlude?

[ramazan_it]

Selam alejkum corvus.

Të kisha këshilluar se emra muslimanë ka shum dhe ndër këta emra nuk kam hasë që të ketë emër Mevlud ose Mevlude, kjo është e qartë. Për shkak se ajo është një risi në fenë tonë dhe sipas mendimi tim nuk është mirë të vehet nji emër qi ka përmbajtjen e risive, se siç e dimë nga i Dërguari i All-llahut s.a.v.s., se ai ka thënë: çdo risi është në humbje dhe pastaj në Zjarr, All-llahu s.v.t. na rruajt prej këtyre risive që në trijet tona është bërë traditë.

Sa për argumente që është mevludi risi, kemi pruar boll, por jam në kërkim të nji argumenti edhe më të fuqishëm se si e sqaron këtë risi që nuk ka aspak dobi nji musliman, por vetëm se hyn në mëkat, pasi aty ka shum shpifje që nuk ka bazë në Islam. Dhe i lus krejt besimtarët musliman që të mos bëjnë kësi kremtimesh, se metëvërtetë do të jenë prej atyre të humburve.

Nuk jam hoxhë, por jam duke e bërë detyrën Islame: këshillimi nga e mbara dhe ndalimi nga e keqja dhe sipas meje kjo që jemi duke folur për mevludin unë e konsideroj si të keqe, pasi nuk ka baza në fanë Islame.

Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

[Mexhi]

Esseelamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

A ka mundësi dikush me na e pru nji mevlud dhe ta shohim bashë se çka në të vërtetë lexohet në këtë mevlud dhe a ka bazë kjo në Islam?

Kjo jo vetëm se është bidat, por është edhe shpifje e madhe që i bëhet historisë të Muhammedit salAll-llahu ualejhi ve selam, gjë që nuk hasim askund me shumë fjalë që ndodhen në këtë mevlud, që aty thuhet edhe se ai që bën mevlud s'ka për ti ndodhur asgjë për atë vit, eudhubilah prej këtyre të devijuarve që i kanë shpikur këtë bidat.

Selam alejkum.

Këqyra hyritë t’gjitha janë shkue një s’ka mbetë
Veç e pashë Resulin kah bënë ibadet


Vet prej kible ishte kthye bënë dua
Me fytyrë në tokë i lumi n’sexhde ishte ra


N’sexhde kryet dhe me gjuhë ziker bënë
Një Allahun me një gisht isharet bënë


Buzët lëkundte mubareki folte fjalë
S’mund e disha unë hiç çka thotë ky djalë


Ju afrova une ngat dhe i vuna vesh
Fjalën që folë menjëherë e morra vesh


Thoshte o Zot që je hak dhe na ke falë
Du’ prej Teje gjithë ymmetin me ma fale


Sa i vogël lypi ky Resul ymmet
Ne u plakëm i lamë farzet lamë synnet


Nese nuk gaboj Muhammedi nuk ka praktikuar fene islame deri ne moshen 40 vjecare kur edhe per here te pare u "kontaktua nga Allahu"! Ndersa ne mevludin tuaj thuhet se ai i eshte lutur Allahut qe kur ishte femije!!! Si eshte e mundur kjo?!

[PrisHtiNa-Lee]

[ramazan_it]

Esselamun alejkum PrisHtiNa-Lee.

Çka ke dash me thanë sipas eatyre videove që ke sjellur se aty argumentohet se mevludi është i mirë hmhmhm.

E ke gabim PrisHtiNa-Lee, se duhet me i parë mirë argumentet dhe jo ndigjova nji hoxhë që më tha se është mirë dhe unë e pranoj.

Shumë bukur që vëllau mexhi të ka pruar nji pjesë të atij mevludi sa për ti dhanë nji sy dhe të analizoni mirë se çka po thuhet në recitimin e mevludit, se ju mesiguri jeni që vetëm ndëgjoni dhe nuk kuptoni.





Esselamun alejkum

[ramazan_it]

Mevludi ne gjuhën shqipe


بسم الله الرحمن الرحيم

Bismi'l-lahi'rr-rrahmani'rr-rrahim
Me emër të Zotit Bëmirës e Mëshirues


Allah emnin ta përmendim pa ia nda

Me nisë punën me të gjithkush borxh e ka

Gjithsa punë që niset vetëm për hajrat

Emni Zotit ka me i dhënë shumë bereqat



Emnin Allah n’të gjitha punët duhet përmend

Se pa të s’ka hajr i mbrami kurrnjë send



Gjithsa punë me kanë me nisë me emën t’Tij

Asnjëhere qeder s’i bëhet pun’s së tij

Allah thuaj në gjithësa frymë që je tue marrë

S’ka dyshim se puna e jote prihet mbarë

Njëherë me zemër Allah kush mundet me thanë

Rrëxon gjynah sa dushku i malit shumë me kanë



Emnin e Zotit, paqt bëhet kush e përmend

Dhe muradi i kryhet Zotin me përmend






-«hajrat» - punë e mirë, humanitare; - «bereqat» - shumë frytëse, bereqet; - «hajr» - dobi, fitim, mbarvajtje; - «qeder» - dëm; - «gjynah» - mëkat, gabime në punë, sjellje a fjalë; - «paqt» - pastër; - «murad» - dëshlrë.




Eni me ashk dhe me gjuhë ne Allah t’thojmë

Dhe me zemër e me sy ne shumë t’lotojmë



Falë rahmet n’ne Ai që gjithku bënë sundim

Se është Kerim Ai dhe Rrahman edhe Rrahim



Bënë rahmet këtu në besimtarë dhe n’batili

N’ahiret ka për me ba veç n’myslimani



Dine hak dhe pa dyshim se Ai është një

Ngase gabim batilitë kanë folë për Të



Gjithë alemi hiç pa kanë Ai ke mevxhud

S’pat nevojë për asnjë send që është mevxhud



Gjithë ke Zoti s’pat melek e s’pat insan

Arsh e Kyrs, tokë e qiell as diell e hënë

Këtu po dihet që s’ka nevojë Ai për vend

S’mund përzihet punës se Tij kurrnjë send



Hiç pa kanë kush Zoti i bëni iz'har

Gjithë çka ka madhëninë e Tij e bënë ikrar



Pra rreth Zotit për shuinë fjalë nevojë nuk ka

Zoti është një përveç Tij tjetër nuk ka



Prej Resulit n’dashi ju ne pasë shefat

Shpirtit të tij tij thueni me ashk essalat






-«ashk»-dashuri, afsh; -«rahmet»-mëshirë; -«Kerim, Rrahman, Rrahim»-emra të Zotit; -«batilit»-të humburit, të gabuarit; «ahiret» -bota tjetër ku do të jetojmë pas ringjalljes; -«Arsh Kyrs», vende të pakufizuara për të cilat di vetë Zoti; -«iz'har»- nxjerrje në shesh; -«ikrar»-pranim, vërtetim; -«shefat»- ndërmjetësim, ndihmë; - «Resul» - i Dërguar i Zotit, Pejgamber; -»salat» - lutje, dua e posaçme;




Ej xhemaat kam vasijjet dhe rexha

Këtij fakiri ju t’i bëni hajr dua



Këtë vasijjet kush e merrë dhe kush e ka

Shpirti i tij past erën misk dhe ai e ka



N’dash me pasë shoq për xhenet ti n’ahiret

Për vëlla tëndin lute Zotin magfiret



Dhe një rob që ai për mue bënë dua

Zoti rahmet mbi atë pastë pa ia nda



Kush të do ai në këtë dua gati me kanë

Due prej tij një «Fatiha» të ma këndon



Li'l-lahi'l-Fatiha mea's-salavat



Për ata që gjuhën shqipe e dinë

Është marue ky mevlud gjithë le ta dinë



Mevlud i thuhet lindjes pejgamberit tanë

Që prej tij u mbush dynjaja plot iman



Për atë natë që lindi shejti shumë qe gëzim

T’gjithë muslimanët këndojnë mevlud dhe bëjnë ta'dhim



Për një rob që i këndohet ky mevlud atij

Nuk i bëhet hiç qeder at vjet atij !!!!!!!!!



Dhe s’i bëhet kurrnjë derti mybtela

Dhe s’i bjen mbi krye atij kurrnjë bela



Kush e këndon dhe kush e dëgjon ka shumë sevab

Por atij që i bëhet nijjet pa hesab





- «vasijjet» - porosi, testament; - «rexha» - shpresë, ymyd, (lutje); - «fakir» - i varfer, i ngrate; - «rob» - njeri, person. – «dua» - lutje, uratë; - «magfiret» - falje e mëkateve; - «Fatiha» - emër i një kaptine të Kur’anit, elhami; - «tadhim» - madhrim, respekt; - «mybtela» - sprovim; - «bela» - telashe, pakënaqësi; - «thevab» - shpërblim nga Zoti.




N’dashi me kanë me resulin të pa ndam

Thueni për te es-salatu ve's-selam



Pasi Zotin hak e dite dyshim s’ka

Dhe kudretin merrja vesh Ai qysh e ka



Kush është ai që është te Zoti më i parë

Nga krijesat gjithçka i fali më i mbarë



Muhamedit nuri ju falë më i parë

Dhe e dashti Zoti këtë hiq s’ka inqar



Gjithsa send që është i mirë dhe është makbul

S’ka dyshim hiç gjendet ai te ky Resul



Ja dha Haku shejtit ja bëni temam

Prej meleqve veç e ndau tue kanë insan



Prej nurit t’tij fali Zoti gjithçka ka

Tokë e qiell dhe ndërmjet tyre gjithçka ka



Pejgamberi mos t’i vinte alemit

Taxhi izzet nuk pat me i zbritë Ademit



Për atë që ke vesile ai Resul

Ademit Zoti tevben ja bëni kabulë



Për nderim të Muhamedit për dashni

Zoti t’mira shumë i bëni gjyshit t’tij



Gjithë pejgambert është n’qitabe që kanë thanë

Prej ymmetit të Muhamedit t’ishim kanë







-«kudret» - fuqi; - «nur» - dritë (fjala është për dritën shpirtërore të Muhamedit); - «inkar» - mohim, refuzim; - «makbul» - i pranueshëm, i këndshëm; - «Haku» - me këtë fjalë është për qëllim Allahu; - «melek» - engjuj; - «alem» - bota, gjithësia, ekzistenca; - «Taxhi izzet» - kurora e nderit; - «vesile» - sebep, mjet, shkak; - «Ademi» - njeriu dhe pejgamberi i parë në tokë; - «tevbe» - pendim; - «qitab» - libër fetar; «ymmet» - ithtarë, besimtarë, popull.




Prej Resulit n’dashi ju me pasë shefat

Shpirtit t’tij thueni me ashk es-salat



Hak teala kur e krijoi Ademin

E hjeshoi Ai me te gjithë alemin



Gjithë melaqet Ademit sexhde i banë

N’Levhi mahfudh emri Hakut kështu u kanë



Me nur t’shejtit Ademin Haku e gëzoi

Prej xhenneti n’këtë dynja me te e çoi



I tha dije që ky nur i Mustafas

Pas shumë kohe do t’i epet ky Havas



Dhe tha ta dijsh që ky nur i dostit tim

I Resulit, Muhamedit t’dashnit tim



E për këtë nur Ademit Haku i ka thënë

Marrin t’gjithë prej tina dritë dhe diell e hënë



Mbet’ me muaj nuri me të dhe me vjet

Deri nisi Shiti që me le në këtë jetë



Atëherë Havës ju dha dhe ju ba bejan

Mbet me Havën nuri edhe shumë zeman



Për silsile t’shejtit gjithë vinte ky nur

Deri bëni Muhamedi n’jetë zuhur



Pasiqë e gjet ky nur vendin e vetë

Pas Resulit askujt më miras s’i mbet






- «sexhde» - pjesë e namazit, përulje me fytyrë në tokë; - «Levhi Mahfudh» - Libri i amshuem; - «Mustafa» - emër i Muhamedit (i zgjedhur); - «Hava» - bashkëshortja e Ademit, nëna e njerëzimit; - «Shiti» - djali i Ademit, emër njeriu; «zuhur» - doli në shesh, u lajmërua; - «miras» - trashëgim (origj. mirath); - «bejan» - shpjegim, dëftim; - «zeman» - kohë; - «silsile - verig (paraardhësit).




Prej denimit n’dashi ju për me shpëtu


Shpirtit të shenjtit salavat me i këndu



Emine emnin e ka nëna e Mustafas

Abdullahun shejti babë e ka pasë



Kur Muhamedi u afrua për me ardhë ?

Shumë alamete u bëjshin pak pa ardhë ?



Atij muej që leu shejti i thonë Rebi

Dymbëdhjetën natë prej atij muaj n’arebi



Ajo natë që leu shejti isht’ e hënë

Dëgjo për at’ natë çudë alamete u bënë



Tha Eminja pashë at’natë çudi një dritë

Sikur dielli për dritare kur rrezitë



Si vetim shpejt duel prej shpije çud u bë

Gjithë dynjaja me këtë nur që dritë u bë



Prej Medine n’Shami sherif gjithçka ka

Pash tanë shehrët dhe katundet gjithë sa ka



Dhe tha n’hava ishte shtrue një dyshek

Emnin sundus shtrues’ i tij ishte melek



Dhe i pash tha tri bajraqe ishin zbritë

Një mbi Qabe një n’mashrik dhe një n’magrib



Mirë e dita se po vjen hajri njerëzisë

Merr prej dore sundin e gjithë batilisë





- «alamete» - shenja; - «Rebi» - emni i një muaji arabisht (rebi'ul-evvel); - «çudi» - habi; - «Sham» - Damasku; - «sun*dus» - mëndafsh; - «barjak» - flamur; - «mashrik» - lindja; - «magrib» - perëndimi.




Shumë meleq prej qielli zbritshin tue u bë saf

Sikur Qaben më bëjshin shpijën tavaf



Si kesh brenda këqyra u qelë mur i ri

Duelën n’mejdan m’u afruen tri hyri



Rend me rend këto vishin gjithë tue dhënë selam

Dhe me mue folshin këto hyri kelam



Pejgamberin vishin hyrit myzhdegji

M’thojshin mue Zoti këtë po e falë nebi



Oj Emine ne një send ty me ta thanë

Kurrnjë nëne Zoti si ty s’i ka dhanë



Askujt Zoti në këtë dynja si kur ky djal

Nuk i dha kujt as pas sodit nuk e falë



Dije se ky është i dashur i Perëndisë

Me këte mbyllën dyrt e gjithë pejgamberisë



Shumë mertebe gjete ti dhe shumë sefa

Qe të dha madhnia ty këtë mustafa



S’mund e lavdon këtë Resul kush veç e nisë

Pos një Allah që gjithë na ka jeratisë



Në këtë mënyrë për shejtin bënë hyrit lavdim

Zemra ime plotë u mbush atë natë me gëzim



Tha Eminja pasi koha u bë temam

Për të lind hajrija i gjithë sa insan



U thava eti sa qe une kesh zatetë

Shpejt më mbushen një gastare me sherbetë





- «mejdan» - shesh; - «saf» - resht; - «tavaf» - vizitë; - «myzhdegji» - sihariq, lajmgëzues; - «nebi» - pejgamber, - «mertebe» - gradë; -«jeratise» - krijua; - «temam» - plotësim; - «hajrlija» - rnë i dobishëm; - «gastare» - enë prej qelqi e ngjashme me gotën;




Bardh si bora ky sherbet më i ftohtë isht’ kanë

Dhe më i ëmbël se sheqeri shumë isht’ kanë



Kur e piva trupi im u mb’lu me nur

Sa që vehten s’e dallova nga ky nur



Zbriti një shpend sa i mirë ke s’mund kallxoj

Brinjët e mia ky shpend me krih m’i shtërngojë



Leu sulltani dinit islam n’atë zeman

Tokë e qiell u mbushën me nur gjithë sa janë1)



Prej xhehnemi n’dashi ju me kanë azat

Për Resulin thueni me ashk es-salat



U gëzun hallku për Muhamed mustafan

Shkoi idhnimi gjithë alemi gjet sefan



Gjithësa zerre që është n’xhihan thirrte me za

Tue i thënë t’gjithë pejgamberit merhaba



Merhaba më i madhi sulltan merhaba

Merhaba gjithë dertit derman merhaba



Merhaba më i madhi gjithë pejgamberisë

Merhaba më i madhi dost i Perëndisë



Merhaba ej dritë e syve gjithë muslimanisë

Gjithë alemi veç për tye është jeratis



Mirë se erdhe o Muhamed mustafa

N’saje tënde gjithë ymeti bënë sefa






- «zeman» - në atë kohë; - «xhehnem» - ferr, skëterrë; - «azat» - të shpetuar; - «hallku» - krijesat; - «zerre» -grimcë, atom; - «mer*haba» - mirë se vjen, mirëpritje; - «sulltan» - mbret në pikë*pamje shpirtërore.

P. S. Për nderim të Pejgamberit xhemati çohet në këmbë.




Merhaba o mbrojtje ymmetit asij

Merbaha n’atë dit’t mahsherit shefatgjij



Merhaba o shpirti baki merhaba

Merhaba gjithë t’eçtit i ngin merhaba



Merhaba o padishahi n’dy xhihan

Zoti hak ty t’ka lavdue me Kur’an



Ti je më i madhi gjithsa enbija

Dritë e syve gjithë ymmetit evlija



N’qofsh ashik i Muhamedit ore vëlla

Çoi salat tue qajt hiq pa ja nda



Prej mashriku deri n’magrib gjithë dynjas

I dha hjeshi lindja e këtij mustafas



Dhejshin myzhde gjithë melaqet dhe hyri

Dhe prej qielli vinte madhe murmuri



Sa alamete pa Eminja n’atë zeman

Tha s’dita unë hiç se ku jam kanë



Këqyra hyritë t’gjitha janë shkue një s’ka mbetë

Veç e pashë Resulin kah bënë ibadet



Vet prej kible ishte kthye bënë dua

Me fytyrë në tokë i lumi n’sexhde ishte ra



N’sexhde kryet dhe me gjuhë ziker bënë

Një Allahun me një gisht isharet bënë



Buzët lëkundte mubareki folte fjalë

S’mund e disha unë hiç çka thotë ky djalë




- «asij» - mekatar; - «baki» - i gjithmonshëm; - «padishah» -mbret shpirtëror; - «xhihan» - botë; - «evlija» - të afërt, dashur; - «ibadet» - lutje, adhurim; - «kibla» - ana, drejtimi kah kthehet njeriu kur falët.




Ju afrova une ngat dhe i vuna vesh

Fjalën që folë menjëherë e morra vesh



Thoshte o Zot që je hak dhe na ke falë

Du’ prej Teje gjithë ymmetin me ma fale



Sa i vogël lypi ky Resul ymmet

Ne u plakëm i lamë farzet lamë synnet



Prej adhabi n’dashi ju me kanë azat

Për Resulin thueni me ashk es-salat



N’Meke hallku krent e tyne pa hilaf

Qaben atë natë ishin kanë tue e bë tavaf



Sexhde bëni Qabja e panë gjithë ai komb

Pa u rrëxue kurnjë guri u çue n’këmbë



An’t e Qabes shoqja shoqës dhanë haber

Leu sonte më i miri Pejgamber



Dhe një zë prej Qabe dilte ashiqar

Kush e ndiu s’mujti atë me bë inqar



Thoshte lum’i unë sonte shejti u jeratis

Prej gjithë putit mue do t’më kurtalis



Dhe qyfarët m’i hjek qafe ai Resul

Paq më bënë dhe gjithë duatë bëhen kabul



Pa kapuç dhe dathun vijnë gjithë saf saf

Gjithë ymmeti do të më bëjnë mue tavaf








- «mubarek» - i bekuar; - «farze» - obligime të fesë; - «synet» - tradita të pejgamberit; - «adhab» - dënim, ndëshkim;- «ashiqar» - haptazi; - «put» - gurë ose druj të gëdhendur të cilëve u luteshin; - «kurtalis» - shpëtim; - «qyfarët» - mosbesimtarët.




Shejtit atë natë pejgamberllëkun ja vunë

Dhe prej qielli dreqin atë natë e përzun



Në gjithë xhihanin u bë atë natë zelzele

Të gjithë qyfarët patën t’madhe velvele



Kishë e havra shumë u rrëxuen pa hesab

Batilisë u hyni brenda shumë azab



Thojshin njerëzit leu hazreti mustafa

U hoq terri bota mbeti n’shumë sefa



Dhe një zë prej Haku vinte: Ja emin

Ty rahmet t’kam falun për gjithë alemin



Vjet e shejtit pasi ju bënë katërdhjetë

Prej xheneti zbriti taxhi nubuvvet



Vahj i zbritke xhebraili dhe kelam

Tue i thënë gjithë Zoti ty t’ka bë selam



Zbriti Kur’an Muhamedit dit’ e natë

Qiti në mejdan fort shumë Iloje muxhizat



Me Resulin n’dashi me kanë të pa ndam

Thueni për të es-selatu ves-selam



Dij mu’xhizet e Resulit qysh janë kanë

Pasi pa to asnjë pejgamber s’është kanë



Pak muxhize t’Muhamedit këtu janë thanë

Për me ditë ai që muxhizet s’di si janë




- «ze1ze1e» - termet; - «velvele» - tmer, frikë; - «havra» - faltore ebreje; - «hazreti» - i nderuari, autoriteti; - «nubuvvet» - pejgamberllëk; - «Vahj» - shpallje, frymëzim; - «kelam» - fjalë, tekst; - «mu’xhize» - mrekulli.




Më e para ai mubarek trupit tij

Nuk i binte hiq në tokë hija e tij



Trup’i shejtit tanë qe nur dyshim nuk ka

T’gjithë e dine se nuri hiç hije nuk ka



Edhe një re’ daima ecte me të

Sikur çader daima shkonte mbi te



Sikur çeshme qitën ujë gishtat e tij

Shumë gjallesa pinë atë ujë dhe mbet pa u pi



E mbull hurmen pejgamberi n’një mejdan

Posa e mbuall hurmes menjëherë pemt ju bënë



Një ditë shejti me xhibril kah bënë kelam

Vinte një pemë tue i dhënë atij selam



Ja poq qingjin një jehude shejtit ja pru

I tha qingji mos më ha, se m’ka zehru



Pash muxhizët e shejtit tonë ja rabbena

N’atë zeman që tutem fort rahmet ana



Prej muxhizëve t’shejtit ne i tham do fjalë

Dëgjoni për të përmbi qiella qysh u dalë



Xhenetlij kush të donë për me kanë

Mustafas i çon salat dhe shumë selam



Eni vëllazën merrni vesh për Mustafan

N’natë miraxhit punët e tija qysh janë kanë



Të gjithë e dinë miraxh i thuhet plak e djalë

Asaj natë që Resuli n’qiell ka dalë



- «mejdan» - shesh; - «ja rabbena» - O Zoti ynë.




Natë e hëne ajo natë sahi haber

Natë e madhe ajo natë isht’ kanë megjer



Me hadithe për atë natë është tregu

Mustafaja n’shpi t’Ymmihanës është qëllu



Emër i bëni xhebrailit Zoti hak

Shko n’xhenet tha ta marrësh një burak



Dhe tha merre prej xhevahiri një taxh

Dosti gati le t’më bëhët për miraxh



Çoja le t’i hypë atij ai dosti Im

Dhe le të vjen ai për me pa dizarin Tim



Xhebraili n’xhenet shkoi taxhin e merr

Dhe e zgjodhi një burak shumë myteber



Shumë buraka pa aty t’gjithë pinë e hanë

Dhe e pa një veç isht’ nda dhe gjithë po qanë



Lot për fëtyre shumë i shkojshin pa ia nda

Sa shumë dert qe mushkënit ju kishin tha



Xhebraili tha burakut pse po qane

Gjithë ky dert që vajit hiq nuk po ja ndan



Tha buraku xhebrailit n’atë zeman

Ashiqare ndjeva një zë një zeman



«O Muhamed» ashiqare kush e dëgjon

Ajo thirrje gjithë kujt zeinrën ja biron



Prej asaj kohe nuk di unë ku jam

Zotit, emnit t’Muhamedit ashik jam



- «sahi haber» - lajm i vërtetë; - «megjer» - siduket; , e shpejtë si vetima, e bartë Muhamedin në fillim të miraxhit; - «dizarin» - madhërinë e Zotit; -«myteber» - të zgjedhur; - «dert» - brengosje, vuajtje




Po mos mujsha une me të me u përpjekë

Qare veti nuk i gjëj unë veç me vdekë



Xhebraili tha burakut o burak

Myzhde se ta dha muradin Zoti hak



Kushdo që ka ashk nishanin pa ju hjekë

Akibet ai me të dashunin e përpjekë



Hajde t’çoj ty me Resulin me u përpjekë

Varra e zemrës si me ilaç ty me t’u hjekë



Xhebraili si vetim me gjithë burak

Zbriti n’Meke te resuli n’atë konak



Tha selam ty të çojë Zoti o Mustafa

Ej mubarek hatri yt le të gjejë sefa



Tha le t’vjen ai sepse për të kam davet

Ashiqare le të më sheh ai mua vet



Gjithë melaqet shumë hasret presin ate

Arsh e Kyrs dhe tana qiellat presin ate



O Xhibril tha dije për këtë pejgamber

Shumë hiqmete sonte do të jap haber



Xhennetlij për me kanë kush të donë

Mustafas pa ia nda selam i çonë



Të madhënia eja shkojmë o Mustafa

Ty po t’presin tanta qiellat gjithë sa ka



Prej xheneti ty ta pruna një burak

Bënu gati emër bëni Zoti hak



- «murad» - dëshirë; - «ashk nishani» - shenjë, simbol i dashurisë; - «akibet» - sigurisht, patjetër; - «hatër» - hirë; - «davet» - ftesë, gosti; - «hiqmete» - çudira; - «haber” - lajmërim.




Dhe një taxh me gjithë një hyle një qemer

Vishi këto dhe hyp burakut për njëherë



Mustafaja taxhin në krye e vendoi

Muerr rrugën xhebraili me të shkoi



Sa i mbyll syt xhebraili me Mustafan

N’Kudsi sherif zbriti n’mesxhidi Aksan



Para dulen shpirtat e gjithë enbijas

Shumë nderim i bënë hazreti Mustafas



Prej madhnie shpirtave ju erdh selam

Mustafaja le t’u bëhet ju imam



Pejgamberi u bë imam i gjithë shejtnisë

Dy reqate i fali me emër të Perëndisë



Mbas namazi duel prej mesxhidi Aksas

Para xhamisë me burak hypi mbi rrasë



Muerr burakun me gjithë te shkoi përpjetë

N’të parën qiell si vetim shpejtë është zatetë



Gjithë çka ka mbi qiell at’natë dolën n’selam

Mustafas për itibar dhe për ikram



Merhaba ty o Resulullah i thanë

Ej shefat sahibi kevther i thanë



Pejgamberi kërkoi pa ja nda njëherë

Mbi gjithë qiellat se çka ka i bëni sejrë






- «hyle, qemer» - petka të posaçme nga xheneti; - «Kuds» - Jerusalemi; - «Aksa» - emër i xhamisë në Jerusalem, faltorja e skajt; - «enbija» - pejgamberët;. – «imam - prijsë në lutje; - «dy reqate» - trajtë e faljes, lutjes së shkurtër. – «namaz» - lutje e posaçme e muslimanëve; - «rrasë» - gur i madh në formë rrase; - «itibar» - respekt; - «ikram» - nderiin; - «sahib» - i zoti; - «sejrë» - vizitë.




T’gjithë me hajr ja bënë miraxhin Mustafas

Dhe i thanë se shumë nasib ti paske pasë



Gjithse sa murade kie ja Resul

S’ka dyshim se te Allahu janë kabul



Kërko se mejdani yt është o Resul

Kësaj derexhe nuk ju ka bë kush vusul



Në çdo qiell ai që hypi dhe që dulë

Shumë alamete pashë at’natë tha ai Resul



Pa melaqet gjithë ibadet kah po bëjnë

Në shumë tyrli itaat Zotit kah i bëjnë



Xhebraili shkoi me shejtin gjithë po i prinë

Dhe mbi qiella gjithë çka ka n’selam i rrinë



Prej një qielli n’tjetrin qiell shkoi përpjetë

Deri n’Sidre udha që ju ka zatetë



I Xhebrailit vendi ishte ai mekam

Prej se fali Haku gjithë çka është i bamë



Xhebraili te mekami i vet u ndalë

Mustafaja: O Xhebrail tha mos u ndalë



Dhe i tha qysh po m’le vetëm ore vlla

Dosti dostin me lënë vetëm ku ke pa



A s’e dinë se në këtë vend unë jam garib

N’ymer tim kurr përmbi qiella nuk jam hypë



Xhebraili tha Resuli ej habib

Mos mendo se në kët mekam ti je garib




- «derexhe» -grade - - «vusu1» - arritje; - «itaat» - rrespekt, bindje; - «tyrli» - mënyrë. - «Sidre» - vend në hapësiren e pakufishme; - «mekam» - vend; - «ymer» - jetë; - «temam» - plotësue; - «dost» - shok; - «garib» - i vetmuar, i panjohur; - «habib» - i dashur;


Udha ime te ky vend u bë temam

Prej këtij vendi më tutje kurr nuk jam kanë



Dhyl-xhelali pasi mu m’ka porositë

Prej këtij vendi një krah mandej mos me qitë



Veç një ferkëm prej këtij vendi unë me dalë

Nuri i Zotit krejt më djegë mua tue kanë gjallë



N’atë zeman resuli tha o xhebrail

N’paq murad po t’bëhem une ty delil



Xhebraili tha o dost i Perëndisë

Për ymet tëndë kam murad me i kurtalisë



N’ditë t’mahsherit krahin mbi xhehnem me shtru

Gjithë ymmetin n’xhenet për njëherë me i pru



Mustafaja tha rri këtu o dosti jem

N'u djegt kush le të digjet veç ky trup i jem



Xhenetlij për me kanë kush dëshiron

Mustafas i çon salat dhe shumë selam



Mustafaja ke me te kah banë kelam

Zbriti refrefi përpara i dha selam



Për njëherë e muer shejtin n’at’ zeman

Shkoi me te ai përmbi Sidre-muntehan



Gjithsa send pa Mustafaja tue dalë

Dhe u poq me hak Allahun dhyl xhelal



Pa hurufë dhe hiq pa zë ai Padishah

Mustafas i foli hiq pa ishtibah





- «Dhyl-Xhelali» -madhëria e Zotit; - «delil» - prijsë, udhëheqës; - «mahsher» - tubim në ditën e gjykimit. – «Refref» - mjet me të cilin fluturoi Muhammedi a. s.; - «huruf» - germa; - «ishtibah» - krahasim, përngjasë.




Muhamed tha Allahu dhyl xhelal

Gjithë alemin veç për ty që e kam falë



Herse sa murade sonte ti n’i paq

T’japi një derti njëmijë tyrli ilaç



Ja ilahi kam te Ti tlia këtë rexhan

Me ju falë ymmetit sa kusure kanë



Robë zaif janë n’ahiret zo çka do t’bëjnë

Të madhënia e Jote ata çka do të gjëjnë



Ditë e natë më shumë gjynah bëjnë se sevab

Fort keq tutëm që me zjarr i bënë azab



Dhe miraxhi për mejdani due me m’dalë

Po ymmetit çka kam o Zot me u falë



Zoti tha qe o Muhammed mustafa

Mos ki gajle hatri yt le t’jenë n’sefa



Prej ezeli për ty kam thanë dost i Jem

Dhe e shkrova emnin tëndë me emën Tem



Gjithë ymmetin ty ta fala ej habib

Dhe xhennetin Unë ju bëna nasib



Pasi e bëne këtë miraxh lype ymmet

Vend miraxhit qoftë namazi për ymmet



Dhe namazin kush e falë pa ia nda

Sa sevabë kanë gjithë melaqet ai i ka



Udhë e mbarë tha: ej habib ti shko apet

Thirr ymmetin le t’bëhën gati për xhenet





- «ja ilabi» - o Zoti im; - «kusure» - të metat; - «zaif» - të dobët; - «xhynah» - mëkate; - «azab» - denim; -«ezel» - amshim prej parafillimi; - «nasib» - percaktim.




Sa kush bëhet gati tha ai për xhenet

Mue më sheh dhe nuk ka send më lezet



Urdhëni Zotit Refrefi erdh n’atë zeman

Apet shejtin e çoi n’atë vend ku është kanë



Gjithsa send shejti që i bëni sejr

Githë sahabve me njëherë ju dha haber



Urdhëni i Zotit tha është pesë vakte me i falë

Pasi t’gjithë prej kësaj dynjaje kem me dalë



Të gjithë me hajr ja bënë miraxhin dhe u gëzun

Sa haber që dha Resuli besë i zunë

Thanë mjaft kemi ne që jem ymmet i ytë

Dhe qe gjindem n’donjë herë te hizmeti vtë



Ja Rabi për hyrmet të pejgamberit Tëndë

Mos na ndaj ne kurrë Ti prej rahmetit Tëndë



Ja Rrahim për hyrmet të esmai husnasë

Për dashni t’gjithë enbijasë dhe evlijasë



Sa dua që bëjmë te Ti na i bënë kabul

Dhe muradet neve gjithë na i bënë vusul



Tahiri fakirit dhe fali rahmet

Shokun iman vendin falja në xhenet



Prej të dashunve Tu kurrë ja Rabb mos e ndajë

Prej hizmetit dinit ne kurrë mos na ndajë



Ja Allah pashë hak Muhammed mustafan

Kur të vdesim merrna shpirtin me iman






- «lezet» - kënaqësi; - «hyrmet» -.hirë; - «esmai husna» - emrat e bukur të Allahut; - «evlija» - njerëz të vlefshëm te Zoti; - «Vusul» - të arritura; - «iman» - besim të drejtë;




Natën e varrit t’gjitha sualeve, xhevab

Ja Rabbi na i bën kollaj hiq pa azab



Ja ilahi mos na bënë ne dal-lin

Kësaj duaje thuni të gjithë ju: Amin



Prej ymmetit razi qoftë hak Zoti ynë

Dhe rahmet pastë mbi ata gjithë Zot i ynë



Shumë shyqyr Zotit dhe Resulit selam

Ky mevlud me izë t’Tij u bë temam






- «suaI» - pyetje; - «xhevab» - përgjigjje; - «kollaj» - leht; - «dal-lin» - të humbur nga rruga e drejtë; - «razi» - i kënaqur; - «shyqyr» - falënderiin, lavdi; - «izë» - leje.




DUAJA E MEVLUDIT



Eudhu bi'l-lahi mine'sh-shejtani'rr-rraxhim

Bismi'l-lahi'rr-rrahmani'rr-rrahim




El-hamdu li'l-lahi'l-ledhi lem jet-tehidh sahibeten ve la veleda. Ve's-salatu ve's-selamu 'ala sejjidina Muhammedin huve efdalu'n-nasi mevlida. Ve 'ala alihi ve as'habihi'l--ledhine lem juthiru alejhi malen ve la validen ve la mevluda.

Zoti hak xhel-le xhelaluhu për hyrmet të hazreti Muhamed Mustafas, këtë Kur'ani kerim dhe këtë Mevludi sherif që u kërduen, kabul i bëftë.

Sa sevabe që u bënë prej këtij këndimi, më të dobi-shmit të gjithë njerëzve dhe më të mirit të gjithë pejgam-berëve, shefaatbësit në ditë t’mahsherit, Muhamed Mus-tafas, mubarek shpirtit t’tij hedije ja bëm.

Xhenabu rabbu'l-alemin te ai mubarek në bashçe të xhennetit të vorri i tij e çoftë. Shpirti i atij mubareki prej nesh gjithmonë razi dhe hushnut qoftë. Te resulu'll-llahi makbul, të mirë e të dashur bëna ja Rabbi.

Edhe tjerëve Pejgamberani idham ve rusuli kiram alej*himu's-salatu ves-selam, mubarek shpirtave të tyre ikram ja u bëftë. Edhe familjes së Pejgamberit dhe sahabëve që janë kanë, ensar e muhaxhirin, tabiin e myxhtehidin, ridvanu'll-llahi teala alejhim exhmein, mubarek shpirtave të tyre ikram ja u bëftë. Dhe evlija e suleha, mubarek shpi*rtave të tyre ikram ja u bëftë.

Edhe mahsus këtij që u bë sebeb me bë këtë mexhlis, amelet makbul, xhynahet magfur dhe gjithsa nijjete për hajr që i ka, Allahu xhel-le shanuhu me kollajllëk nasib ja bëftë. Evladët e tij prej ylemave që bëjnë amel dhe zingjinave që bëjnë shyqër, ja bëftë.

Prej Myslimanëve në Ahiret që janë shkue, Allahu xhel-le shanuhu të gjitha xhynahet afv dhe magfiret ja u bëfte. Edhe çka janë gjallë ine ymer të gjatë e me shumë mexhlise e gëzime nasib ja u bëftë.

Dinit Islam jepi ndihem e fuqi, kurse mbi batilinë gjithmonë galib dhe fitues, bëna ja Rabbi.

Në tokë e në deti, mysafir e asker që janë, shumë selamet epu ja Allah. Haxhive që e kanë bë zijaret, tekrar dhe tjerëve me mall të hallallit me bë zijaret Qaben, Zoti nasib na e bëftë

Xhennetin dhe dizarin e Zotit me pa, Zoti nasib na e bëftë. Edhe më të mbramën frymë me dal prej kësaj dynjaje tue thanë: Eshhedu en la ilahe il-lall-llah ve eshhedu en-ne Muhammeden abduhu ve resuluhu, bëna nasib ja Erhame'rr-rrahimin.

Subhane Rabbike Rabbi'l-izzeti amma jesifun. Ve selamun 'ale'l-murselin. Ve'l-hamdu li'l-lahi Rabbi'l-alemin.



E mestiti këtë mevlud një fakir

Për hyrmet të Zotit: kul-lu shej'in kadir

Emnin Muhamed Tahir bin HaIil

Bani afv dhe ebu xhenet ja Xhelil

Memleqeti i tij dahili Kosovë

Vuçitërnë kasaba katundi Popovë



- «e mestiti» - e rradhiti, përgatiti; - «fakir» - i ngrati; —

- «kul-lu shej'in kadir» - mbi çdo gjë i piotëfuqishëm;

- «afv» - atdheu; - «dahili» - brenda; - «kasaba» - qytezë.


Ato që kanë mend munden me e kuptuar se sa gabime trashanike gjinden në këtë mevlud dhe jo me aq, por edhe shpifje të madhe që kanë bërë që as në historinë e Islamit nuk mund me i gjetë ato përallat e tyre që i gënjejnë njerëzit vetëm se me përfituar ato prej tyre dhe që nuk kanë lidhje me Islamin.

Ju bëj nji pyetje:
A mundet ndonjëri prej jush me më thanë, mbasi e keni lexuar se për me bë mevlud ka shum sevape, bile nuk ke qeder hiç për atë vit. Pyetja: A mban mend ndonjëri prej jush që të ketë mevlud ke filan hoxha ose të ketë ndigjuar që është mbajtur tek filan hoxha nji mevlud??? Apo për ato nuk vlen ose ata nuk u duen sevapet se kanë shumë? Apo, apo,.....


Mbëlidhni mendt o ju besimtarë se gjërat e kota nuk na duhen na, se kemi shumë gjëra të tjera për të bërë si më obligative se kjo çështja e mevludit.

Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu.

[injejti]

http://www.youtube.com/watch?v=w0SnKJ8PUyk

http://www.youtube.com/watch?v=SiIJjq433W8

http://www.youtube.com/watch?v=Ixoi5...eature=related

qfar argumenta paska pru jakupi aty , nga KURANI apo ndonje HADITH,

nese ska argument, asht bidat.

JakupI Ka qen shum hoxh i mir ALLAHU ne Xenet e qoft,

por nuk don me than qe nuk asht gabimtar,

dijetart me te mdhaj , si Sheih Albani me argumente tregojn se asht BIDAT.

e ne edim mir qe ne islam pa argument nuk ka kurgjo.

[ramazan_it]

qfar argumenta paska pru jakupi aty , nga KURANI apo ndonje HADITH,

nese ska argument, asht bidat.

JakupI Ka qen shum hoxh i mir ALLAHU ne Xenet e qoft,

por nuk don me than qe nuk asht gabimtar,

dijetart me te mdhaj , si Sheih Albani me argumente tregojn se asht BIDAT.

e ne edim mir qe ne islam pa argument nuk ka kurgjo.

Selam alejkum, Hoxhë Jakup Asipi, All-llahu e mëshiroftë, t'ja sqaroj pak këtij vëllaut PrishtinaLee se kur e ka thanë atë fjalë për mevludin ka qenë pak ma i ri dhe ka nxituar, pse them kështu, sepse mbasi ka kaluar pak kohë ja se çfarë mendimi ka pasë ai po i jejti Hoxhë Jakupi se mevludi është risi dhe bidat, poqese në atë mevud ka diçka jashtë Kur'anit dhe Sunnetit. Pra me nji fjalë ndryshon njëra video nga tjetra.




Esselamun alejkum.

[dardaniAU]

qka eshte ne kete rubrik, a forum arabe, apo e keni gabuar forumin, nese doni te folni per histori te arabve se kur eshte atdhe feja dhe kur mevludi, shkon ne forume arabe, e ne formin shqiptar bisdoni per shqiptarin!

[ramazan_it]

qka eshte ne kete rubrik, a forum arabe, apo e keni gabuar forumin, nese doni te folni per histori te arabve se kur eshte atdhe feja dhe kur mevludi, shkon ne forume arabe, e ne formin shqiptar bisdoni per shqiptarin!

dardaniAu, a ka mundësi me shikuar më mirë, se ti ke hyrë në KOMUNITETIN MUSLIMAN dhe jo Komuniteti shqiptar, sa për forumin shqiptar, në ke diçka që nuk
të pëlqen pse këtu ndodhet Komuniteti Musliman, atëherë shko e ankohu tek albo dhe moderatorët e tjerë, në ratsëse nuk doni këtë komunitet dhe mjaft na lodhët me ato postimet e juaja ofenduese. A shkruajmë arabisht, ose përdorim terme të ndryshme, ju çka ju intereson, në rastëse nuk ju pëljqejnë ato fjalë, s'ka pse të mërzitesh, mos u fut fare këtu dhe u krye puna. Por e vërteta është se ju jeni të tillë që e fëliqni këtë forum duke u marur me të tjerët, kurse vetveten s'jeni duke e parë se jeni Katastofa. Ne e kemi zgjedhur këtë forum se këtu kanë nevojë më shumë njerëzit dhe të tjerët si ti, që të merni pak mësim dhe ndoshta don All-llahu që të dilni në dritë, se jeni duke u zvaritur në erësirë.

Kalofsh mirë dardaniAu dhe shpresoj që e ke kuptuar?