Gjunjëzimi i mazhorancës para Abdijve të komunizmit
ARMAND MAHO
08/05/2009 Mazhoranca e dinte që më parë se katër gjykatësit e Kushtetueses kishin për t’ia rrëzuar kërkesën që kishte të bënte me përjashtimin nga çështja të katër gjykatësve për ligjin e lustracionit. Janë pikërisht Fehmi Abdiu, Vladimir Kristo, Kujtim Puto dhe Petrit Plloçi, për të cilët mazhoranca akuzon se kanë qenë gjykatës që kanë marrë pjesë në gjyqet e komunizmit. Unë s’i përkas asaj pjese që thotë se këta soj gjykatësish kanë bërë detyrën, pasi besoj se, që të bëheshe gjykatës politik dhe të dënoje njerëz me vdekje asaj kohe, duhej të ishe i përkëdheluri i regjimit dhe i testuar për devotshmërinë që duhej të kishe treguar ndaj tij. Ajo që më bën më shumë përshtypje në të gjithë këtë histori është skena banale që sajon mazhoranca, duke dashur të na tregojë sikur vërtet u dogj për t’i dënuar këto krime, megjithëse la jashtë ligjit bashkëpunëtorët e Sigurimit. Ajo tani i kërkon fajtorit me mirësjellje të tregojë fajin, u kërkon mbeturinave të komunizmit, që kanë uzurpuar institucionet e drejtësisë, të pranojnë se kanë qenë vegla të atij sistemi. U kërkojnë ta pranojnë, se kanë qenë ata që ndihmuan atë sistem të mbahej më këmbë. I kërkojnë, më tej Fehmi Abdiut, që dënoi me varje Avzi Nelën, që të miratojë një ligj ku ai të mos jetë më një gjyqtar i gjykatës më të rëndësishme në vend. Jo se po iku Fehmi Abdiu është ndonjë humbje e madhe, përkundrazi, ky vend vetëm të mira ka, por ky zotëria,po të ishte nga ata burra dhe të kishte atë ndërgjegje, këta vjet pas demokracisë duhej të mbyllej në shtëpi dhe të mos punonte as shitës ambulant për të shitur banane, sepse në parim s’duhet ta ketë kurajën të shohë në sy asnjë nga qytetarët e këtij vendi. Por ja që s’ndodh kështu. Fehmi Abdiu vazhdon të gjykojë dhe me ndërgjegjen e pastër apo me arrogancën e gjykatësit komunist ligjet e këtij vendi. Sa për Vladimir Kriston, ankesat kishin ardhur që më parë nga shoqatat e ish-të përndjekurit, por pak iu vu veshi. Nga zëvendësministër i Drejtësisë, kaloi kryetar i Gjykatës Kushtetuese me propozim të po kësaj mazhorance, e cila sot i kujton se paska qenë prokuror i komunizmit. Për dy gjykatësit e tjerë s’di të them, por derisa janë futur në listën për të hequr dorë nga gjykimi i këtij ligji, atëherë duhet të jenë i njëjti soj.
Loja që po luhet për dënimin e krimeve të komunizmit dhe hipokrizia që po ndjek mazhoranca me të përndjekurit politik s’është aspak e ndershme. Kjo e fundit i ka pasur të gjitha mjetet për të dënuar krimet e komunizmit gjatë gjithë karrierës së saj politike, por ja që s’e ka bërë. E kishte shansin në vitet 1992–1996, por u mjaftua me një ligj që pas ardhjes së socialistëve në pushtet në vitin 1997 u kthye në nul dhe ish-komunistët u rikthyen edhe më egërsisht. Gjithsesi, merita për dënimin e krimeve të komunizmit asokohe i duhet njohur në një masë të madhe ish-kryeministrit Meksi, i cili miratoi një ligj ku e ku më të mirë se ky aktuali për sa i përket kësaj çështjeje.
Por nuk ishin vetëm vitet 1992–1996 që mazhoranca me shumicën absolute që kishte nuk miratoi së paku një rezolutë për krimet e komunizmit. Flas për këtë forcë politike që e quan vetën të djathtë dhe lindi pikërisht si pasojë e luftës kundër komunizmit. E majta në këtë çështje s’ka lidhje, ajo dihet se nga e ka prejardhjen. Përdorja e ligjit të lustracionit doli në skenë vetëm pas denoncimit të një morie skandalesh, ku më i rëndi është natyrisht Gërdeci. Pra, mazhoranca u kujtua në çastin e saj më të keq për të propozuar një ndër ligjet më të rëndësishme që kanë të bëjnë me të shkuarën e këtij vendi, dhe natyrisht faji kryesor është i eksponentëve të lartë të saj: Kryeministrit, Kryetares së Kuvendit dhe Presidentit.
Më kujtohet fare mirë koha e ndryshimeve kushtetuese, kur Kryetarja e Kuvendit lëshoi një deklaratë nga ato tip Jozefine, ku sipas saj populli i thjeshtë ishte shumë i emocionuar për ndryshimet në Kushtetutë dhe i kishte dërguar Kryetares mesazhe urimi. Se për çfarë do ta uronin në ato farë ndryshimesh një Zot e di, por Kryetarja do të bënte mirë që të kujtohej për këtë çështje dhe kur bëheshin ndryshimet në Kushtetutë së bashku me Kryeministrin dhe jo të dërgonte Arenca Trashanin për të bërë propozime për kundërfirmat e dekretit të Presidentit. Aq i pavend ishte ky propozim, sa atëherë vuri në pozitë dhe vetë Kryeministrin. Asokohe Kryetarja, që sot i çon letra Abdiut dhe Kristos, nuk u kujtua ta fuste në Kushtetutë këtë paragraf, që Fehmi Abdiu të mos kishte në dorë t’i telendiste në këtë farë feje. Rama atëherë dihet se ishte shndërruar në një nxënës të zellshëm të Berishës për shkak të ndryshimit të Kodit Zgjedhor dhe ishin të gjitha gjasat që ta miratonte. Ose, përpara se të votohej Vladimir Kristo si kryetar i Gjykatës Kushtetuese, pse nuk u kujtua askush të dëgjonte protestat e ish-të përndjekurve, por përdoreshin për luftë politike brenda llojit? Ende mbahet mend si përdoreshin ish-të përndjekurit duke bërë njëri deklarata kundër Presidentit, Simon Miraka në këtë rast, dhe tjetri në mbrojtje të tij, Ndregjoni në rastin tjetër.
Por nuk paska qenë e thënë që Shqipëria të shpëtojë një herë e mirë nga kjo mortje dhe nga ata që e mbajtën gjallë atë. Për sa kohë të mungojë vullneti politik për këtë çështje dhe për sa kohë që kjo temë të përdoret për interesa të ngushtë politikë, ne do vazhdojmë të jemi i vetmi vend me diktaturën më të egër që s’kemi bërë asgjë në këtë drejtim. Çekia e bëri, Gjermania Lindore po ashtu, Rumania veç plumbit ballit që i dha diktatorit, nxori dhe një nga ligjet më të forta për këtë çështje, ndërsa ne do vazhdojmë të gjykohemi nga kriminelët e diktaturës, pasi Kushtetuta jonë shprehet se, po t’i largojmë nga administrata këta biçimsëzë, shkelim të drejtat e njeriut (!). Pikërisht ata që na hiqnin dhe të drejtën për të jetuar, për t’u shprehur dhe për të qenë të lirë. Është dëshpëruese, por ja që kështu është.
metropol.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt