Ndjesitë e turbullimeve ajrore!

[Astrit Kosturi]

ANOMALI TE NJE UDHETIMI AJROR

…Ashtu i humbur në ato lartësi qiellore, si për të kërkuar shtigje, ku të mos kenë fluturuar zogj të tjerë, papritur, kokën ma çorri një zë i beftë:
-Vini re! …Zonja dhe zotërinj ruani qetësinë! Shtërngoni rripat e sigurimit dhe mbahuni fort në sediljet tuaja! Avioni po futet në turbuleca ajrore.
Ndërsa bukuroshja fliste, s’mundi ta fshihte dot, shqetësimin që ndjente. Shqetësim ky, që u lexua shpejt nga të gjithë ne, duke lënë gjithçka që bënim e duke ngritur kokat e shikuar heshturazi me cepa sysh, si për të gjetur shpëtimtarin. Dhe ajo, bukuria e lakmuar prej sa e sa sysh e zemrash të rinjsh e pleqsh, pasi lëshoi gjithë atë valë tmerri, bëri disa hapa mbrapa dhe pastaj djathtas derisa humbi nga zgrubullima e syve tanë. Vala e rënë na i uli kokat si me buton njëherazi. S’di ç’qe ajo heshtje që zgjati fare pak, si të qe një vetëtimë, që verbon dhe le të ngrirë gjithçka përreth dhe që, më pas sjell krismat dhe gjëmimat. Të gjithë kokëkëputur! Tek-tuk ndonjë shikim i ndrojtur, e i mbledhur, siç ish bërë gërrmuq trupi ynë në mënyrë instiktive, pa qafe, bërë e tkurrur një dorëz. Befas një tronditje, që të krijonte ndjesinë e të përplasurit me një plep të rrëzuar shul e shul mbi rrugë dhe, nga shpejtësia e madhe kalon matanë, por jo pa probleme. Na u krijua një gjendje, që të kujton, se vdekja është gjithnjë fare pranë e të shoqëron edhe ne poltron. Gjendje kjo, që të kujton se pasiguria në këtë jetë, është e vetmja gjë e sigurtë. Një dorë e fuqishme, e padukshme e përdrodhi dhe e flaku në greminat qiellore, trupin e metaltë që po na mbante në fluturim. Filluan të bien sende mbi kokat tona dhe të dëgjohen ulërima grash e fëmijësh. Dy stjuardesat u shfaqën në krye të bordit si dy engjëj mbrojtës:
-Ruani qetësinë!- tha njëra prej tyre. Ju lutem qëndroni ulur!- foli tjetra.
Nga kabina, nuk përcillej për tek ne, asnjë ndërhyrje. Kjo më jepte shpresë… se pilotët me siguri i njihnin këto anomali ajrore. Megjithatë, adrenalina që deri në ato çaste kish përgjuar në qetësinë e vet, duke mbajtur në pranga fuqitë e paimagjinueshme, që fsheh në brendësi qënia njerëzore, po bënte të vetën. Në mënyrë të çuditshme instikti mbrojtës vihet përballë instiktit të vdekjes. Verbëria e lindur nga instikti, bëhet me sy e vesh, mendja dhe fiziku bëhen me fuqi kolosale. Avioni i zhytur me kokë, në honet qiellore, shkaktonte panik e kaos, gjendje fizike të zbrazët dhe gjendje shpirtërore të thyer, siç derdhet uji nga një gotë qelqi e cila më pas të shpëton nga dora dhe thyhet. Dikush telefononte të dashurit e zemrës, tjetri përpiqej të linte ndonjë shënim dhe, me siguri të gjithë kishin rënë dhe ishin duke u përkëdhelur e lajkatuar në prehërin e zotit, siç bëjnë kotelet e vogla, kur ndjejnë nevojën e mbrojtësit të tyre. Pastaj, nëpërmjet shkëmbimit të vështrimeve, përpiqeshim të mbështesnim shpresat e humbura, si ato barkat prej letre në oqean. Në mes të një oqeani, me shpresën e fundosur në humnerat e thellësive. Qielli me siguri, ishte bërë si deti, i goditur nga Poseidoni me sfurgun tredhëmbësh, që ngrinte male e humnera dallgësh. I zemëruar, si simbol i hakmarrjes, që udhëtonte me kuajt e padukshëm nën ujë, kësaj radhe po më shfaqej qielli. Kush i kishte goditur kuajt e padukshëm fluturues? Që, në vend të maleve dhe humnerave të dallgëve të detit, ishte ngritur ushtria qiellore. Beteja kishte filluar, si në arenat e toradorëve. E rrezikshme dhe e frikshme.
Dueli vazhdonte me pështjellimet ajrore dhe hera-herës më bëhej si të kaloja nëpër zhavor e gurë me shpejtësi skëterre. Dhe prej andej, përcillej në veshët e mprehur si hinkë, një si zhurmë llamarinash të shqepura. Këmbëkryq dhe, që kish zënë vend tamam në kokë, ishte mendimi i bërë si teli i kitares i tërhequr fort e gati në këputje: Gjykonte dhe përpiqej të jepte komandat më racionale. Të lypsej që, të kontrolloje me bisht të syrit se ç’bënin të tjerët dhe të mbaheshe fort…
Nga kabina e pilotimit, nuk përcillej asnjë sinjal alarmi. Me siguri, për ta ishte një gjendje e parashikuar atmosferike dhe vetëm kaq. Dhe ajo duhej të kalohej, ashtu siç u përcoll para pak minutash nëpërmjet buzëve të bukuroshes, sapo avioni u gjend në hyrje të asaj udhe të ngushtë e me ura të shqepura...
Padyshim, betejën e përballonin vetë ata, ndërsa neve na mbetej të pëshpërisnim nën buzë fuqinë e zotit, si gjithnjë kur na “bie në ujë” e jemi në hall.
Më pas shpikja fluturuese, u mënjanua në krahë dhe koka m’u përplas në të vocklën dritare, nga ku shqisat vërenin, se sa larg ishte toka me fuqinë e saj magjike, të falur enkas për ne. Në raste të tilla, vdekja disi e krekosur, ndjehej fitimtare… Tashmë, ajo nuk përgjonte më si tinëzare, për të pritur çastin. Ajo çastin e kishte gjetur dhe me magjinë e saj, kishte rrëmbyer gjithçka, duke fikur kështu dritat e shpresës.
Vetëm përmes fjollës së hollë të një dritëze verdhacuke, kujtoja moshën dhe brenda atij harku kohor, më shfaqeshin gjithçka. Nëpër këtë mugëlltirë të mjergullt shihja dhe prekja nënën time, gruan dhe dy fëmijët, djalin dhe gocën, gjithë vitet e hedhura krahëve, që nga fëmijëria. Të gjitha këto, në fraksion të sekondës!… Edhe… se, si do të hidhëroheshin miqtë dhe armiqtë, me dhimbjen e sinqertë dhe me heshtjen hipokrite.
- Ja kaq na qënkësh jeta! – bëja llogari, e më delte një jetë mjaft e shkurtër. Një jetë me shumë punë të lëna përgjysmë dhe ëndërra të këputura e të grabitura, që nuk do të më ktheheshin më kurrë. Pastaj, babai dhe gjyshërit, varret e fshatit dhe të qytetit. Të gjitha këto në fraksion të sekondës, si të kisha për të mësuar magjinë e trurit, në kufijt e tij mbrojtës. Shpresa ime mbeti bosh, siç të mbetet në dorë qeska e një plasmasi të hollë me sheqer, me fund të grisur. Mbeti kështu, vetëm një shpresë e mekur. E mekur si gjethi i fundëm i drurit të vjeshtës. M’u mprehën aq fort e aq hollë shqisat, sidomos ajo e dëgjimit për të pritur me siguri sërish trokitjet e asaj shprese të mekur.
Ishte një çast, një prag që kalohej fare lehtë, veçse të bënte të mendoje se si do të përcillej nga të gjallët… Më dhimbëseshin, që nga më i afërti i zemrës, ata të gjithë dhe, në veçanti hidhërimi i tyre, dhe jo aq shumë vehtja ime. Më shfaqeshin nëpër brazdat e kujtesës, punë të shumta të lënë përgjysëm.
Sigurisht, që pragu u kalua dhe u shoqërua nga fikja e dritave dhe prekja e një gjendjeje tjetër, krejt e panjohur. Fatalitet! Kaq, vetëm kaq ishte kjo faqe e një libri të madh që u mbyll, vetëm në një çast…
Avioni, u ngjesh në një kënd jo të zakonshëm, me pistën e aeroportit. Ulërima dhe panik. Gjithçka, ishte bërë rrëmujë. Në fakt, tragjedia ishte shmangur....

[Erlebnisse]

hahaha shume real e nga ana tjeter sikur te fut ne brendesine e nje romani ky shkrimi yt))

Ne fakt te gjitheve na ndodh edhe se nuk dime ta pershkruajme ne kete menyre...

[Adaes]

Kur kam hip per here te pare ne avion,qejfi im...sa bukur do te jete mendoja gjithmone...Ama pas rruges se dyte as emrin sdu tia degjoj... Sa here qe permenden muhabete avionesh me ze paniku,sepse ne shumice e rasteve qe kam udhtu gjera alarmante kan ndodh gjithmone,jo duke qendruar ne mes te stuhise se bores se si kishin dhen leje per me u ul,jo duke ra avioni vertikalisht. Tani edhe ne aeroport te shkoj,per te pritur ose percjell nonji,me merret fryma... I kam tmerr shkurt muhabeti...Sa me larg avioneve,aq me mire per mu

[Astrit Kosturi]

Kur kam hip per here te pare ne avion,qejfi im...sa bukur do te jete mendoja gjithmone...Ama pas rruges se dyte as emrin sdu tia degjoj... Sa here qe permenden muhabete avionesh me ze paniku,sepse ne shumice e rasteve qe kam udhtu gjera alarmante kan ndodh gjithmone,jo duke qendruar ne mes te stuhise se bores se si kishin dhen leje per me u ul,jo duke ra avioni vertikalisht. Tani edhe ne aeroport te shkoj,per te pritur ose percjell nonji,me merret fryma... I kam tmerr shkurt muhabeti...Sa me larg avioneve,aq me mire per mu

Te pershendes e dashur mikesh!

Eshete e vertete, ajo qe thua persa i perket ndjesisë, së ankthit dhe frikes se natyrshme, në ato lartesi qiellore
Si krijues, kam parasysh që gjithçka provoj e ndjej, dua t'ua tregoj të tjereve artistikisht, dhe deshiroj të degjoj prej tyre "po eshte e vertete, te tilla jane ndjesite ... e sidomos kur avioni futet në turbuleca ajrore".
Gjithashtu, dua t'u jap kurajo gjithkujt, se njeriu ka lindur me nje mision të caktuar në kete planet dhe s'mund të largohet nga kjo bote pa permbushur kete mision.