I biri i Hysen Sheshorit: Babai im asnjehere nuk e ka akuzuar Berishen

[Bel ami]

Mua kjo histori me duket shume e stisur.Pse nuk ka dale nje deshmitar dhe ta vertetoje kete deshmi?
Vete femijet e Shoshorit e kane mohuar kete dehsmi te babait te tyre dhe si ka mundesi qe kjo histori shfaqet gjithmone ne prag zgjedhjesh?

[RAPTILOID]

shifeni pak kete videon
eshte me shum ze se sa figure por ka shum shum lidhje me temen ne fjale

[Bel ami]

Pyetja shtrohet se Berisha eshte i vetmi funksionar sot qe ka qene funksionar edhe ne epoken e komunizmit.Per hir te se vertetes,Berisha nuk ka qene funksionar ne ate kohe.Funksionar nuk do te thote te mos jesh as mjek,apo mesues apo cdo pune tjeter profesionale,funksionar do te thote qe te jesh pjese e pushtetit,minister,anetar Byroje,sekretar i pare, etj
Te ishe komunist atehere, nuk eshte se ke bere krim,por si tja bejme qe i biri i nje njeriu qe ka firmosur denime me vdekje kerkon te behet Kryeminister, kesaj si tja bejme?

[Antimafia]

Ja si evulon deshmia e Hysen Shoshorit nga Maj 2002 ne Prill 2011
Berisha nga deshmitar, ne nje person nga turma

-Maj 2002
Shoshori thotë se Berisha ishte deshmitar kunder tij dhe se te dhenat personale (emer, mbiemer, datlindje, etj.) i paraqiti para trupit gjykues. (Automatikisht i bie qe te jene ne, procesverbalin e gjyqit)

-Shkurt 2009
Revista MAPO siguron dosjen e gjyqit te Shoshorit. Ne dosje nuk rrezulton asnje deshmitar me mbiemrin Berisha, ose emrin Sali.

-Prill 2011
Shoshori (Artan Hoxha) trasformon Berishen nga deshmitar, ne nje person nga turma. (Justifikimi i trojkes Braçe-Rama-Hoxha, se perse nuk figuron emri i Berishes, ne dosjen e gjyqit.



.........................

Në një intervistë dhënë në Maj të vitit 2002, për gazetën "Plaga", Hysen Sheshori rrëfen se në sallën e gjyqit, nga ku mori dënimin me vdekje, nuk ka pasur një dëshmitar dosido, por vetë Sali Berishën. Ai sqaron se pastaj iu fal jeta dhe dënimi u kthye në 25 vjet.

Z. Hyseni, ju lutemi mund të na thoni si u zhvillua gjyqi dhe a i mbani mend dëshmitarët?

Në një sallë ku morën pjesë rreth 300 persona me një trup gjykues të papranueshëm dhe me një gjendje fizike jo normale, si pasojë e torturave gjatë hetimit, për avokat as bëhej fjalë, unë dola para trupit gjykues. Gjatë gjykimit pashë shumë dëshmitarë që nuk i njihja, të cilët bënin dëshminë të frikësuar dhe pa më parë mua. Në mendje më mbeti vetëm njëri, që ishte i veçantë nga të tjerët. Trupgjatë dhe energjik, me hap të sigurt u paraqit për dëshmitar. Ai u ndal para trupit gjykues dhe pas formaliteteve, me një theks malësori, me eufori, filloi të flasë para trupit gjykues duke treguar se si e kishte gjetur traktin që kishte përmbajtje të theksuar armiqësore, të cilin e tundte para trupit gjykues dhe sallës..."Ky njeri është armik i betuar i partisë, prandaj duhet të varet në litar", - tha ai duke bërtitur. Mua, më shumë se kërkesa e tij për të më varur në litar, më bëri përshtypje mënyra e ndërtimit të dëshmisë, që ishte e njëjtë me atë të hetuesve që më torturonin dhe më kryesorja, trakti që ai e nxori nga xhepi ishte i vitit 1962, ndërsa unë po gjykohesha në vitin 1975. A mund të guxonte njeri që ta mbante një trakt të tillë në atë kohë për 13 vjet?
Po kush ishte ky njeri?
Ky njeri, i cili është një komunist pasionant e fanatik i pandreqshëm, që për me arrit në majat më të larta të hierarkisë së pushtetit komunist ka përdorur dhe traktin tim duke ndikuar drejtpërdrejtë në dënimin tim me vdekje, ishte Sali Ram Berisha.
A jeni i sigurtë z. Hysen?
Unë mund t'ju them që asnjëherë nuk mund të harrohet bisha që të kafshon.


-------------------------------------------------------
MAPO, shkurt 2009

Shoshori – Kur gjykatat e dënonin me vdekje


Vendimi i gjykatës së Tiranës

Është tetë faqe. I shkruar me makinë shkrimi dhe i firmosur nga kryetari i trupit gjykues dhe dy ndihmësit e tij. I firmosur dhe nga prokurorja e çështjes dhe sekretari i gjykatës. Të pandehurit janë dy: Hysen Shoshori dhe Ramiz Vladi, i pari i datëlindjes 15 maj 1934, lindur në Prezë e banues në Tiranë, punëtor në uzinën e artilerisë, i martuar me dy fëmijë.

I arrestuar më 29 gusht 1974. Bashkëvuajtësit e Shoshorit saktësojnë se ai është arrestuar në krah të ambulancës së madhe në Tiranë, me nëntë trakte në xhep, aty ku ka qenë dikur muzeu i luftës që u prish për t´i lënë vendin kullave nëntëkatëshe. Është arrestuar në flagrancë duke ngjitur traktet e tij në një shtyllë. E survejonin prej ditësh me radhë.

Akuza mbi akuzë

Ishte normale që në atë kohë, për “armiq” të llojit të Shoshorit, hetuesia ta shoqëronte akuzën politike edhe me ato të kryerjes së krimeve ordinere. Ashtu siç ndodhte rëndom dhe e kundërta; vjedhës përsëritës në një moment të caktuar konsideroheshin dhe si kontingjent politik.

Shoshori nuk i shpëtoi kësaj “ligjësie” dhe ai u akuzua për krimin e përvetësimit të pasurisë socialiste në masën e 7078.40 lekë. Hetuesit kishin llogaritur deri në qindarka gjithçka dhe i atribuonin të pandehurit deri dhe vjedhjen e 250 gramëve semenca apo 200 gramëve fletë bakri apo dhe 0.15 metra katror meshin.

Katër dëshmitarë, Shuaip V., Perlat K., Ismet D., dhe Isak Gj., deklaruan se vjedhjet ishin kryer. Për Vladin nuk kishte shumë histori; ai e dinte që Shoshori ishte armik, por nuk e kishte denoncuar. E dënojnë me dy vjet burg.




-----------------------------------------------


Prill 2011

Si u zhvillua gjyqi dhe ai i mbani mend dëshmitarët?

Unë në atë sallë gjyqi, të mbushur me popull, fiksova një fytyrë që m’u ngulit në mendjen time. Po priste mes këtij populli duke thënë “ky njeri që është marrë me këto trakte të varet në litar”, dhe në këtë moment nxori një trakt duke ia tundur kryegjykatësit.Çfarë bëri ky dëshmitar nëse ju kujtohet?
Ky njeri që priste pranë këtij populli, nxori traktin nga xhepi dhe duke iu drejtuar kryetarit të gjykatës, “të varet në litar, që u mor me këto”, duke e tundur para popullit dhe sytë e kryetarit të gjykatës. Më habiti se viti që po u gjykoja ishte viti 1975. Kurse trakti që ky e kishte hequr mënjanë, dhe unë mendoja se mund ta kishte gjetur kur e kisha vendosur në fakultetin mjekësor, mund ta kishte gjetur vite më përpara se sa viti që po gjykohesha.
I kujt viti ishte trakti?
Ky trakt, duhet të ishte i vitit 1962, sepse m’u kujtua koha që e kisha vendosur na fakultetin mjekësor.
Gjykatesi tha “dëgjo, populli kërkon varje në litar, por prapë se prapë partia do të mendojë për ty”.
Çfarë dënimi iu dha gjykata?
Me vdekje.

[nezir2007]

PER SALEN E KE FJALEN
.................................................. .................................................. .................................................. .................................................. .................................................. .............................................
Ky patriot i ashtuquajtur tash dele ne skene dhe shpik gjelle te pa kript ,ne keso rrena as femijet nuk besojn.Ne te ardhmen a do te dale njeri pak para se te vdes te thote ndonje gje ne erë dhe te qeshim ne ashtu siq me qeshet tash me kete te mjere .
Ky lloj tip i Shqiptarit pa pasur bisht njeriu i ngjet nje bisht dhe per trillim se ka ka dertë
Mund te ndodh se eshte zene duke vjedhur dhe po ashtu ka merituar denim.hahahahah.

[DriniM]

Poshtersia eshte e njejte sikur budallakia - e lloj llojshme .

Pasi keta te dyja per nga natyra jane te njejta , prandaj populli Shqiptar ka vuajtur,vuan dhe do vuaj .

Duhet votuar me tru ne koke e jo me zemer , per te pastruar Shqiperine nga keta qerlbesira - rasati ruso-serb nga nena Shqiperi e trojet Shqiptare ne pergjithesi .

[RAPTILOID]

PSE NUK VEPRON DHE SALI BERISHA SI FATOS KONGOLI ????


Kongoli: Jam përlyer në dënimin e kolegut në ’81. S’mund të jem i larë

U bënë disa muaj që është botuar autobiografia “Iluzione në sirtar. Pothuajse roman për vetveten” e Fatos Kongolit, (Toena, 2010). Shkrimtari tani jeton pjesën më të madhe të vitit në Nju Jork, e ç’mbetet në Tiranë. Vala e diskutimit mbi këtë rrëfim të Kongolit për veten ka rënë, e tani ai po e prezanton vetë veprën kur e ftojnë qoftë në Universitet të Elbasanit së fundi, e qoftë në Muzeun Kombëtar si dje, në Tiranë.
Libri i tij ka ngjallur reagime pro dhe kundër për rrëfimin e një episodi nga më të vështirët e jetës së tij: në vitin 1981, ai dëshmon në gjyq ndaj ish kolegut Hysenli Dume në Shtëpinë Botuese “Naim Frafshëri”, i cili u dënua me 8 vjet burg. Është një periudhë e zymtë politike për vendin, po aq edhe për autorin. I ati ishte përjashtuar nga Partia.
Ashtu si në gjithë romanet e tij ku elementet autobiografike janë të gjithëpranishme, edhe episodi në fjalë është ndërthurur te “Kufoma”.
Në intervistën për “Shekullin”, po i japim lexuesit që nuk e ka marrë akoma në dorë këtë libër, rrëfimin e Fatos Kongolit për dobësinë dhe brengën njerëzore, për një “pisllëk” nga i cili ai thotë nuk del dot i larë.
Zoti Kongoli, ju nuk e keni mohuar ndonjëherë që romanet tuaja, kanë pothuajse të gjithë lëndë autobiografike. E megjithatë ishte e nevojshme të shkruanit një autobiografi ku të shpjegonit gjerësisht origjinën e letërsisë suaj?
Ky libër shpjegon atë që kam shkruar deri më sot, si e shoh unë këtë krijimtari qysh kur kam shkruar librin e parë në periudhën e realizmit socialist deri tek romani “Bolero” që mbyll periudhën e dytë të krijimtarisë sime që fillon me romanin “I humburi”, i shkruar në fillim të vitit 1990 dhe i botuar më 1992.
Deri më 2008 janë tetë romane që tek ne quhen epoka e tranzicionit. Prandaj edhe mund të quhem zakonisht “shkrimtar i tranzicionit”. Mendoj që pas këtij libri të hyj në një hapësirë tjetër letrare.
Ndiheni në ato ujëra?
Po. Ky ka qenë synimi i librit: të vendos rregull në atë që kam shkruar. Tani për mua fillon një periudhë e tretë.
A janë librat e mi autobiografikë, është pyetja më e shpeshtë që më bëjnë. “Iluzione në sirtar” është një libër kryesisht për ata që i kanë lexuar librat e mi.
Por vëmendjen e ka tërhequr episodi i jetës suaj, i vitit 1981, kur ju punonit në shtëpinë botuese shtetërore. Të jetoje në rrethanat e kontrollit dhe të survejimit shtetëror, janë të qartë njerëzit sot për këtë aspekt të së kaluarës?
Meqë njerëzit fokusohen pikërisht në këtë episod të jetës sime, e them edhe njëherë se unë e kam shkruar atë si një detyrim ndaj vetes në radhë të parë mbas kaq vitesh, si një brengë shumë e madhe e jetës për atë që ndodhi.
Nuk kam qejf të bëj komente. Mbi të gjitha, nuk kam menduar që duke bërë këtë rrëfim për të cilin nuk më detyroi askush, të më japë ndokush ndonjë dekoratë. Është thjesht një rrëfim i jetës sime. Këtë mund ta interpretojë kushdo si të dojë vetë.
“Iluzione në sirtar” është libër shumë i gjerë. Aty ka shumë personazhe realë. Kur e kam shkruar këtë libër, e kam ditur që të gjithë këta personazhe janë gjallë, dhe nuk i jam trembur faktit që ndokush mund të mos i gjente me vend ato që kam shkruar. Deri tani nuk ka dalë kush të më thotë që gënjen.
Nuk më ka shkuar mendja kurrë që kujtimet e mia të botohen 100 vjet pasi të jenë shkruar. Mua kjo kurajë nuk më ka munguar.
Në fund të fundit, për disa mijëra lexues që kam në Shqipëri, – jam i sigurt që i kam disa mijëra lexues, – e kanë më të qartë pse i kam shkruar ato libra.
Ka jo pak njerëz që mendojnë se kjo që keni bërë do i vlejë diskutimit tek ne për të kaluarën.
Nuk e kam shkruar këtë libër për t’iu treguar të tjerëve ç’duhet të bëjnë e nuk duhet të bëjnë. Kjo është një brengë personale.
Ka të tjerë që kanë të njëjtën brengë.
Besoj se ka dhe ka shumë, varet sa e ndjen ai për ta rrëfyer një brengë të tillë, dhe kjo varet nga shumë rrethana. Meraku im ka qenë që të jem sa më i saktë në dhënien e gjërave, sepse janë gjëra që i përkasin një të kaluare, të mos kem lajthitje.
Është shkruar vetëm në bazë të kujtesës?
Vetëm me kujtesën time.
Si e kanë pritur ish kolegët e “Naim Frashërit”?
Ish kolegëve të shtëpisë botuese iu ka pëlqyer libri. Por në shtyp është përdorur edhe një gjuhë shumë agresive ndaj meje, do të thosha e turpshme, poshtëruese sepse manipulon thëniet e mia, i shkëput nga konteksti. Kanë qenë momente shumë të vështira për mua edhe këto. Ashtu siç do të kishte edhe shkrime që e lexonin ndryshe këtë libër.
Tani keni nisur ta prezantoni librin. Duket t’ju ketë çliruar.
Jo. Është diçka shumë e çuditshme. Relavitisht, nuk çlirohet njeriu nga disa brenga sepse janë gjëra që nuk kthehen më. Dëmi që është bërë nuk ndreqet. Është bërë ai dëm. Kështu që këtë brengë, pavarësisht se sa ka qenë pjesa ime, unë sidoqoftë u përlyeva në atë pisllëk që u bë. Edhe pse e bëra gjestin që duhej të bëhej, ajo është diçka shpirtërore, nuk mund të jem i qetë, nuk jam i larë.
Nuk është kaq e thjeshtë, të paktën jo në rastin tim. Ndryshe unë nuk do ta kisha bërë fare këtë. Kam qetësinë që thashë të vërtetën time, e vërteta që duhet besuar. Sepse në realitet ndodhnin gjëra nga më të çuditshmet. Fillojnë të tjerët dhe bëjnë historinë tënde, siç kishte bërë dikush.
Domethënë ta bëjnë të tjerët portretin. Unë nuk kam dashur të bëjë portretin tim, kam dashur të bëj një rrëfim. Edhe këtu jam gjithmonë brenda natyrës sime, brenda personazheve të mi. Kam bërë atë që bëjnë personazhet e mi, jam rrëfyer.
Po të lexosh librat e mi dhe po të lexosh “Iluzionet”, unë kam që nga 1991 e këtej që s’bëj gjë tjetër, vetëm rrëfehem. Tani që bëra këtë, kam menduar që është një fazë tjetër e tërë.
Do ndërroni melodi?
Të shikojmë. Besoj që do ta kem të vështirë që pas këtij libri të shkruaj vërtet.
Po pse është nevoja për të shkruar ndryshe? Çfarë ka ndodhur?
Unë e respektoj lexuesin shumë dhe e kam edhe shumë frikë. Kur them lexuesin, nuk kam parasysh një lexues konkret. Kam parasysh qoftë edhe lexuesin virtual. Lexuesi i sotëm ka kontakte të jashtëzakonshme, ka mundësi të zgjedhë, e nëse ti nuk i thua diçka të re, ose hesht ose thuaj diçka më të mirë se heshtja.
Pra është ajo kërkesa e përhershme e një autori që mundësisht të mos përsërisë veten. Por kjo është diçka shumë metafizike. Si do dalësh para lexuesit me L të madhe kur ky ka njëmijë variacione për të lexuar gjëra më të këndshme?
Ka ndikuar distanca për të shkruar “Iluzionet”?
Jo. Unë këtë libër e kam shkruar në Amerikë. Amerika është një dimension që unë jam fillestar e nuk e njoh.
Ju e ndjeni agresiv mjedisin këtu dhe nuk ju ndikon për mirë.
Unë pa këtë mjedis nuk do shkruaja dot, por në Nju Jork kam kushte të shkruaj qetësisht. Kam mbërritur te kjo fazë e jetës sime: të vij këtu, të ngarkohem e të shkarkohem atje.
Keni shkruar ndërkohë?
Gjërat që tregohen nuk bëhen. Ka disa gjëra që nuk tregohen pa u bërë. Bëhen në errësirë si ajo bima që mbin në errësirë, nën tokë, nën dhe. Sheh gjë në një fushë që papritur bëhet e gjelbër e pastaj me grurë? Fillimisht ti nuk sheh asgjë. Mirëpo ajo është aty brenda. Duhet pritur çfarë do dalë. Do mbijë a s’do mbijë fare.
Por duhej të shkruanit kujtimet njëherë…
Mbasi mbarova “Boleron”, kisha një ide ngacmuese për një roman të ri. U ktheva në Amerikë me idenë e romanit të ri. Po gjithnjë e më shumë ngurroja. Derisa një ditë në bukur kur u ngrita në mëngjes, thashë: nuk është kjo që duhet të bëj tashti.
Duhet të bëj një bilanc meqë jeta ime hyri në një kthesë ku pjesën më të madhe të kohës do e kaloj andej, një pjesë tjetër këtu. Ika nga jeta ime e përditshme, u prish ai rregulli i gjithë jetës. Doja të vija një rregull, plus nevoja ime e përhershme për të rrëfyer shumë gjëra. Vërtet romanet e mia janë trillime por janë shumë gjëra që janë përjetime të miat.
Gjithmonë kam menduar që njeriu duhet të shkruaj kujtimet e tij mbasi i ka mbyllur të gjitha hesapet. Mirëpo qëllimi nuk ishte të tregoja kujtime të jetës sime, siç bëhet zakonisht ku njerëzit evidentojnë veten e vet, sa të zotë kanë qenë, sa të zgjuar. Doja të vendosja një rregull në krijimtarinë time dhe të bëja një rrëfim vetjak në funksion të kësaj.
Një nga personat kryesorë që ju lidh me iluzionet, është babai juaj, Baki Kongoli.
Është drama e tim eti që ka ndikuar shumë tek unë. Prandaj unë këtë libër e kam quajtur “Iluzione në sirtar”. Janë iluzionet e tim eti, një artist i shkolluar në Perëndim, që përqafoi idetë komuniste në Itali. Kështu ma kishte shpjeguar. Kishte dy alternativa për të: o komunizmin e Antonio Gramshit, o fashizmin e Duçes.
Ai ishte alergjik ndaj këmishëzinjve, edhe si shumë intelektualë të kohës përqafoi komunizmin. Shkoi në luftë, doli partizan dhe pati një fund tragjik. Ai i kishte besuar idealit për të cilin punoi gjithë jetën. Ai mbeti i tillë edhe mbasi e dënuan dhe e flakën si limon i shtrydhur.
Deri në fund, shumë shenja tregojnë se ai i besonte atij ideali. Kam një episod, kur unë kam parë që ai shkoi pshurri në sirtarët e tryezës së punës, – sot e kam unë, në atë tryezë punoj. Kështu përfundoi ai njeri që gjithë jetën ia kushtoi idealit të gabuar.
“Iluzione në sirtar” janë edhe zhgënjimet juaj..
Shumë i hidhur, shumë i thellë, fill pasi u përmbys diktatura, në vitet e para të epokës së demokracisë, me zhvillimet e kapitalizmit të egër dhe që i dimë, ato drama të tmerrshme të tranzicionit që kaluam e po kalojmë sot e kësaj dite.
Dhe librat e mi çfarë janë? Janë gjendja e dëshpëruar që përfundon në vetëvrasje, psiqika e rëndë e personazheve të mi në një realitet zhgënjyes. Ato janë shprehje e zhgënjimit të iluzioneve të mia. Mbase mund të ketë njerëz që këtë zhgënjimin tim mund të mos ma falin. Mund të jenë edhe ata që kanë shkruar kundër meje.
E keni çuar nëpër mend vetëvrasjen?
Ka pasur momente, sigurisht. Ka pasur momente shumë të rënda të jetës sime. Më se një herë i kam shkuar tangent… Nuk mendoj që është një zgjidhje. Nganjëherë, ky është edhe egoizëm. Është egoizëm, sepse ti shpëton veten tënde, po iu lë të tjerëve trashëgim, s’po themi mungesa, po një vuajtje të tmerrshme.
Atëherë rëndësi merr vetëm akti i të punuarit, në rastin tuaj, akti i të krijuarit, asgjë më pas, asgjë më përpara.
Ashtu si për Sifizin merr kuptim vetëm akti i ngritjes së gurit, për mua vetëm puna merr kuptim.
SHEKULLI

[BlueBaron]

Skuth
I ke bo goxha analize shkrimit por ato pyetje qe ngre ti do te ishte me mire qe tu pergjigjej vete berisha qe te pastroj figuren e tij. Pra I takon atij qe te mbroje veten kundrejt akuzave qe I jane bere.
Me sa di une do te kete dhe nje emision tjeter kesaj jave qe vjen per kete pune keshtu ndoshta merr dhe ndonje pergjigje nga emisioni por un prap se prap jam I mendimit se berisha duhet te prononcohet ose te sjelle prova kuderprova apo fakte dhe grupfakte ne mbrojtje te pastertise se tij

rapT !!!

Ato jane pyetje qe duhet t'i pergjigjet gazetari qe ka bere "hetimin". Eshte nje akuze qe nuk ka kellqe te mbahet ne kembe. Eshte nje zero me xhufka ...

Edhe Mr. Antimafia e ka shpjeguar mjaft mire formen shabllon te kesaj "akuze". Ngjan me akuzat tip Kadri Hazbiu e Nevzat Haznedari.

[RAPTILOID]

Caro skuth
Ti leme kohe gazetarit qe te na zbuloje te tjera detaje per ngjarjen

[shigjeta]

Akuzat e Shoshorit Berisha në NEWS24: Dëshmia, fantazi vulgare

Kryeministri Sali Berisha i ftuar në emisionin “5 pyetje nga Babaramo” foli për herë të parë në lidhje me akuzat e ngritura nga i dënuari politik Hysen Shoshori, sipas të cilit, Berisha ka kërkuar në sallën e gjyqit në vitin 75', që të varet i gjallë. Kryemininistri Berisha deklaron ekskluzivisht në NEWS24: Nuk kam marrë pjesë në gjyqe politike, janë shpifje, djali i Shoshorit i ka thënë kryeredaktorit të RD-së se babai im po manipulohet.
Akuzat e Shoshorit të bëra publike në emisionin investigastiv Xhungël Berisha i cilësoi krejtësisht të pabaza, ndërsa hodhi dyshime edhe mbi gjendjen shëndetësore të dëshmitarit Shoshori.
“Nuk kam qënë kurrë në një proces gjyqësor gjatë gjithë jetës time qoftë civil apo penal. Nuk janë fakte deklaratat e njerëzve të cilët për arsye të ndryshme bëjnë deklaratë të ndryshme. Kryeredaktori i RD më ka njoftuar se i biri i Shoshorit ka kërkuar të bëjë deklaratë në gazetën time për të mohuar deklaratat e të atit si një manipulim i paskrupullt që po bëhet me të atin e tij. Unë nuk e njoh këtë familje. Kjo përbën një fantazi nga më vulgaret. Nuk e di nëse ai është i vdekur apo jo dhe në cfarë gjendje shëndetësore është, por unë di se nuk kam marrë pjesë në asnjë gjyq që nga vitit 44 kur kam lindur dhe deri”,- theksoi Berisha.

Ballkanweb

[PLAKU]

Nuk mashtrohen viktimat nga pinjojtë nostalgjikë të xhelatëve
22-04-2011 / Nga Luan Myftiu
“Në urrejtje nuk ka as drejtësí, as virtyt” - Dostojevski

Kushdó që përjetoi dhunën e diktaturës, ndihet krenar për qëndresën stoike të bashkëvuajtësve. Nuk mund të ketë të persekutuar të ndershëm, që t’u bjerë boríve të xhelatëve, duke fajësuar viktimat për gjëmat e kasapëve të diktaturës. Më parë se jetën, komunizmi u lakmoi kundërshtarëve dinjitetin. Tërë kohën diktatura kultivoi përçarjen me urrejtjen e paarsyeshme. Dhe këtë e çmoi si forcë lëvizëse të shoqërísë. Nuk mund të mbijetonte utopia çnjerëzore pa ndihmën e dajakut. Prandaj, sa herë nuk shfaqeshin armiq, diktatura menjëherë i krijonte ata. Niçe thotë: “Ai që jeton me anë të luftës ndaj një armiku, ka interes të ketë gjithnjë armiq në jetë”. Harmonitë njerëzore gjithmonë kanë qenë të dënuara nga sistemet e padrejta. Kurse xhelatët e kanë nevojë jetike akuzën ndaj viktimave. Ata mëkojnë edhe bijtë e tyre me të tilla ndjenja. Ndoshta dhe demokracínë e urrejnë pse bëhet avokate e “skllevërve” të tyre. Prandaj nuk gjendet për këto viktima një fjalë ngushëlluese në fjalimet e pinjojve të Bllokut. Asgjë përdëllyese për flijimin e tyre prej dhunës. U ngec në fyt nostalgjikëve emri i një ish-të përndjekuri, që ka shkruar një artikull në media. Prandaj nuk e lexojnë atë, edhe kur ndodhet në faqet e para të shtypit. Prandaj nuk komentohet një libër i krijuar prej tyre. Ndoshta prandaj asnjë autori të dalë nga ferri komunist, nuk i kërkohet të shpjegojë motivet e frymëzimit për një krijim të tij letrar. Kurse të gjithë pronarët e ligjshëm shihen prej tyre si ca “gogolë”, që u kërcënojnë hajdutërínë. Prandaj edhe heronjtë antikomunistë trajtohen prej tyre si të denjë vetëm për t’u mëshiruar. Dhe nuk thuhet një fjalë e mirë për tolerancën e tyre fisnike. Nuk dëgjohet një mirënjohje për qëndresën e tyre mbinjerëzore. Nuk shqiptohet një lavdërim për shpirtin e tyre paqësor. Nuk “dhurohet” një përdëllim për durimin e tyre gati apostolik. A ka dëgjuar kush ndonjë prononcim nga neobllokmenët për të drejtën e krenimit të këtyre viktimave, që vunë në themel të demokracísë edhe jetën e tyre? E kundërta! Është zgjedhur harresa si mënyra më banale e përçmimit ndaj fisnikërísë së atyre, që u vetëflijuan për idealet humanitare. Hajdutët e lirisë u shndërruan edhe në grabitës të aspiratës së këtyre “skllevërve”, që flijuan gjithçka për një demokrací të vërtetë. Forca e pinjojve të diktaturës qëndron te paturpësía e tyre flagrante se Historía filloka gjoja nga dita, që këta hipokritë ndërruan emrin e “kuçedrës”, ku militonin. Dhe sot tentojnë të çlirohen nga pesha e mëkateve, duke bërë fajtore viktimat. Kurse madhështinë e shpirtit human të martirëve e çmojnë vetëm si meritë të xhelatëve, që mundën të shuanin me tortura edhe instinktin natyral të përbuzjes më njerëzore ndaj xhelatëve. (!) Ndërkohë përgjithësojnë “rrëzimin” e çdo mjerani, që nuk mundi të ruante dinjitetin nën ato tortura çnjerëzore të Sigurimit famëkeq të shtetit. Dhe e “justifikojnë” qëndrimin e tyre përbuzës me, gjoja, frikën se mos u shkaktojnë viktimave “persekutim pozitiv”, duke i lavdëruar më tepër sesa duhet (!) O ironi! Kjo bëhet, kur nuk thonë për ta një fjalë të mirë! Djalli do ta kishte vështirë të shpikte një mënyrë më të përkryer për të vazhduar përbuzjen, diferencimin dhe urrejtjen e paarsyeshme ndaj këtyre njerëzve, që meritojnë të vihen në piedestalin e mirënjohjes kombëtare. Po përse, vallë, gjithë kjo urrejtje e pamotivuar? Përse gjithë ky persekutim pa fund ndaj atyre, që u sakrifikuan për këto ditë, që po gëzojnë sot edhe autorët e krimeve mizore të diktaturës? Gjithë ata, që duhej të përuleshin të parët para madhështisë morale të këtyre fisnikëve të cilët, edhe pse të vrarë e të sharë pa të drejtë, nuk kanë kryer një gjest të vetëm hakmarrjeje?! Mos, vallë, pinjojtë e diktaturës i poshtëron bukuria shpirtërore e këtyre apostujve të lirisë? Apo xhelatët, duke u ndier të poshtëruar që ia shitën shpirtin djallit, “ngushëllohen” duke ulur vlerat e viktimave? Mos vallë figura e pastër e këtyre “skllevërve” krenarë i akuzon, duke trokitur me alarm në pjesën e pakalbur krejt të vetëdijes së tyre të sakatuar? Apo e drejta e këtyre martirëve ngërdheshet me krekosjen banale të këtyre milionerëve hajdutë, që po kërkojnë sot edhe pushtet të pamerituar?...
Por tallja më shpotitëse e pinjojve të diktaturës merr trajta groteske, kur këta guxojnë t’i trajtojnë viktimat si militantë të kauzës së tyre, të sajuar me shpifje. Sepse jo më kot e nisën me mashtrimin “përtej së majtës e së djathtës!”, që të përfshinin në “uraganimin” e tyre të stisur edhe çikërrimat e pakënaqësíve të ithtarëve të demokracisë. Pastaj vazhduan me strategjínë e krijimit të armikut imagjinar, i cili qenkësh i vetmi shkaktar i gjithë mjerimeve njerëzore (!) Dhe ngritën flamurin “revolucionar” të “Rrugës së vetme!” për të përfshirë në vallen e gënjeshtrës edhe ata, të cilëve u del gjumi nga tmerri, kur kujtojnë nëpërkëmbjen prej etërve mizorë të pinjojve të diktaturës. Dhe me kokëfortësínë e ambicies për pushtet të pamerituar këta dështakë shpresojnë që dhe ish-të përndjekurit të shkojnë prapa qerres së tyre të prishur. Dhe ky është një tjetër lloj poshtërími, që pinjojtë e diktaturës tentojnë t’u bëjnë viktimave. Se, t’u kërkojnë votën atyre që kanë internuar, burgosur, vrarë e poshtëruar pa faj, është një tjetër pushkatim moral, që u duhet mëkatarëve për të rikrijuar atë kapital të ndyrë moral, prapa të cilit tentojnë të fshehin gjëmat e tyre të djeshme. Po kjo nuk është veçse një ëndërr me sy hapur e atyre, që u ka ardhur koha të largohet nga skena politike. Martirët do të mbeten të denjë për mirënjohje! Ata kurrë nuk e shesin idealin antikomunist, duke u joshur nga gënjeshtrat e vrasësve të tyre të djeshëm. Kurrë nuk mund të mashtrohen viktimat nga “patetizmi” i pinjojve të papenduar të diktaturës. Po le t’i mbyllim këto rreshta me klithmën përdëllenjëse të Çehovit: “Pashë vuajtjen dhe u bëra njerí!”.