Robërit E Zgjedhur

[faruk9]

ROBËRIT E ZGJEDHUR

Një grup i dijetarëve nga Iraku dhe Horasani ishin mbledhur para kuvendit të Me’munit. Kur u bashkua dijetarëve Hz Riza a.s., Me’muni u drejtua kah ata dhe tha: “Më tregoni kuptimin e ajetit: “Pastaj Ne u lamë në trashëgim librin robërve Tanë që Ne i kemi zgjedhur” (Fatir, 32)

Dijetarët than: “Këtu Allahu na bën me dije për të gjithë robërit e zgjedhur të ummetit”
Me’muni tha: “Ja Ebe-l Hasan, çka thua ti për këtë? ”
Imami a.s., tha “Unë nuk them sikur që thonë ata. Unë them se këtu Allahu na bën me dije për të Dërguarin dhe Ehli Bejtin e tij të pastër”.

Me’muni tha: “Si na bën me dije Allahu vetëm për Ehli Bejtin e tij dhe jo për tërë ummetin?”
Imami a.s.,tha: “Sikur të kishte dashur Allahu të bëjë me dije për tërë ummetin, atëherë tërë ummeti do të kishte hyrë në xhenet. Sepse, në vazhdim të këtij ajeti, Allahu thotë: “Prej tyre ka që janë dëmtues të vetvetes, ka që janë mesatarë, e ka prej tyre që janë me ndihmën e Allahut, të parët në punë të mira, e kjo është ajo mirësia e madhe” (Fatir, 32).

Pastaj, duke premtuar xhenetin e Adnit thotë: “Xhennetet e Adnit janë që do të hyjnë në to” (Fatir, 33). Për këtë arsye, trashëgimia që përmendet në ajetin e përmendur ka të bëjë me Ehli Bejtin e Resulullahut dhe jo të të tjerëve. Në lidhje me cilësitë e tyre, Allahu ka thënë: “Allahu ka për qëllim që nga ju, o Ehli Bejti i Pejgamberit, që të largojë të gjitha papastërtitë dhe të shëmtuarat dhe t'ju pastrojë deri në skaj.” (Ahzab, 33)

Në lidhje me ata, Hz Resulullahu s.a., ka thënë: “Unë, prej meje, po ju lë në trashëgim dy gjëra të çmueshme: E para është Libri i Allahut dhe e dyta pasardhësit e mi, Ehli Bejtin. Këta do të bashkohen me mua te hauzi i Kevtherit dhe deri atëherë nuk do të ndahen njëri prej tjetrit. Keni kujdes se si do të silleni mbas meje ndaj tyre. O njerëz, mos u mundoni që t’i mësoni diçka, sepse ata janë më të dijshëm se ju”.

Dijetarët than: “O Ebe’l Hasan, me pasardhësit, a nënkuptohet familja (Ehli Bejti) apo ndokush tjetër?”
Imami a.s., tha: “Po, me pasardhës nënkuptohet familja (Ehli Bejti).

Dijetarët: “Është transmetuar një hadith i këtillë prej Hz Resulullahut:“Ummeti im është familja ime”, dhe shumë prej sahabeve e kanë transmetuar këtë hadith, dhe vështirë që mund të mohohet: “Familja e Muhamedit është ummeti i tij”.

Imami a.s., tha: “Më thoni pra, a është e ndaluar sadakaja për familjen e Muhamedit, apo jo?
Dijetarët : “Po, është e ndaluar”.

Imami tha: “A është e ndaluar sadakaja për tërë ummetin?”
Dijetarët: “Jo, nuk është e ndaluar”.

Imami tha: “Këtu qëndron dallimi në mes familjes dhe ummetit.”
A e keni kthyer fytyrën prej Kuranit, apo jeni bërë populli i lazdruar?
A nuk e dini se hadithi ka të bëjë vetëm me të zgjedhurit dhe ata që udhëzojnë?

Dijetarët: “O Ebe’l Hasan, a ke ndonjë argument për këtë?”

Imami a.s., tha: “ Ky ajet: “Ne Nuhun dhe Ibrahimin i zgjodhëm të dërguar e pasardhësve të atyre dyve ua dhamë profetësinë dhe librin, e disa prej tyre i udhëzuan në rrugën e drejtë po shumë prej tyre mbetën jashtë rrugës” (Hadid, 26).

Po vërejmë se profetësia dhe libri po kalojnë te pasardhësit, jo tek ata që mbesin jashtë rrugës. Hz Nuhi a.s., i bëri lutje Allahut në këtë mënyrë: “O Zoti im, djali im është i familjes sime, e premtimi Yt është i saktë” (Hud, 45).

Allahu kishte premtuar se do të shpëtojë Nuhin a.s., dhe familjen e tij. Dhe, Allahu i përgjigjet në këtë mënyrë: “O Nuh, ai nuk ishte nga familja jote (për të cilën të premtova se do t'i shpëtoj), ai ishte punëkeq, e ti mos më kërko Mua atë që nuk di, Unë të këshilloj që të mos bëhesh nga injorantët” (Hud, 46)

Me’mun tha: “A e ka ngritur Allahu Ehli Bejtin mbi njerëzit e tjerë?”
Imami (a.s.): “Po, Allahu e ngriti Ehli Bejtin mbi të tjerët në Kuran, në ajetet e prera dhe të pamohueshme”.

Me’mun: “Në cilën pjesë të Kuranit?”
Imami a.s., tha: Në këto ajete: “Allahu e zgjodhi (pejgamber) Ademin, Nuhun, familjen e Ibrahimit, familjen e Imranit mbi popujt tjerë, që janë pasardhës njëri prej tjetrit. Allahu dëgjon gjithçka dhe i di të gjitha (Ali Imran 33,34).

Në një ajet tjetër ka thënë: “A u kanë zili atyre njerëzve për atë që Allahu u dha nga mirësitë e Tij? Ne u patëm dhënë pasardhësve të Ibrahimit librin e sheriatin dhe u patëm dhënë atyre pushtet të madh” (Nisa, 54).

Pastaj, Allahu thotë: “O ju që besuat, binduni Allahut, respektojini të dërguarin dhe përgjegjësit (ulu’l emr) nga ju” (Nisa, 59). Pra, binduni atyre që u është dhënë libri dhe urtësia nga ana e Allahut, por, disa prej tyre i xhelozuan ata për shkak të këtyre dy trashëgimive. Për këtë arsye, në ajetin e lartpërmendur thuhet: “A u kanë zili atyre...”. Në këtë ajet është bërë me dije për njerëzit e pastër dhe të zgjedhur. Ndërsa, me pushtet është bërë me dije për bindjen ndaj tyre

Dijetarët: “A ka shpjeguar Allahu në Kuran se kush janë njerëzit e zgjedhur?”
Imami (a.s.): “Po, kjo është shpjeguar në dymbëdhjetë vende të Kuranit, haptas dhe fshehtas.

Ajeti i parë është ky: “Tërhiqja vërejtjen farefisit tënd më të afërt” (Shuara, 214). Në këtë ajet është bërë më dije për familjen e të Dërguarit dhe për gradën e tyre të bukur, për virtytin e lartë dhe nderin e tyre.

Ajeti i dytë është ky: “Allahu ka për qëllim që nga ju, o Ehli Bejti i Pejgamberit, që të largojë të gjitha papastërtitë dhe të shëmtuarat dhe t'ju pastrojë deri në skaj.” (Ahzab, 33). Edhe ky është një virtyt të cilin nuk mund ta mohojë as armiku i zorshëm.

Ajeti i tretë është ky: Pastërtia e krijimit të tyre vërehet në ajetin Mubahele (mallkimit), ku Allahu i urdhëron të Dërguarit: “(O Muhamed) thuaj: Ejani i thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, vetë ne dhe vetë ju, mandej sinqerisht të lutemi për mallkim, dhe mallkimin nga ana e Allahut ta hedhim kundër gënjeshtarëve” (Ali Imran, 61).
Sipas urdhrit të këtij ajeti, Hz Resulullahu s.a., e merr me vete Aliun, Hasanin, Hysejnin e Fatimen dhe dalin jashtë Medinës. A e dini se çfarë kuptimi ka fjala “vetë”?

Dijetarët: Me këtë nënkuptohet vetë i Dërguari.
Imami tha: Jo, gabim e keni. Me këtë Allahu na bën me dije për Aliun a.s. . Si dëshmi për këtë është kjo thënie e Hz Resulullahut (s.a., : “Ose, do të heqë dorë fisi Beni Veli prej kësaj, ose do të dërgojë njërin sikur unë (kundër tyre)”. Pra, Aliun a.s. . Kjo është një specifikë që nuk mund t’i përshkruhet askujt tjetër; është një epërsi të cilën nuk mund ta kundërshtojë askush dhe një nder që para tij nuk ka mundur ta përvetësojë asnjë krijesë. Hz Resulullahu s.a., nefsin e Aliut e ka konsideruar si të vetin.

Ajeti i katërt është ky: Hz Resulullahu s.a., i nxori jashtë të gjithë nga xhamia, përveç Ehli Bejtit të tij (i mbylli dyert e atyre që i kishin hyrjet në oborrin e xhamisë). Mbas kësaj, shumica e tyre protestuan, e posaçërisht Abbasi, i cili tha: “Ja Resulullah, pse e ke lënë vetëm derën e Aliut, ndërsa neve na përjashtove”. Hz Resulullahu s.a., iu përgjigj: “Unë nuk ju përjashtova, juve ju përjashtoi Allahu dhe ia la Aliut derën e hapur”. Ky është shpjegimi i thënies së Hz Resulullahut (s.a.a.) drejtuar Aliut (a.s.) : “Çka ishte Haruni për Musën, ashtu je edhe ti për mua”.

Dijetarët than: “Ku është lidhja e kësaj epërsie me Kuranin?”
Imami a.s., tha: Në lidhje me këtë, në Kuran thuhet: “Ne i shpallëm Musës dhe vëllait të tij t'i bëni vend në Egjipt popullit tuaj, shtëpitë tuaja t'i bëni faltore e ta falni namazin rregullisht”. (Junus, 87).
Ky ajet na tregon për pozitën e Harunit ndaj Musës (Haruni ishte vëllai, ndihmësi dhe veziri i tij). Ky ajet na bën me dije edhe për pozitën e Aliut a.s., ndaj Hz Resulullahut s.a., krahas kësaj është edhe thënia e Resulullahut s.a., : “Në këtë xhami nuk mund të hyjë askush i papastër (xhunub dhe me menstruacione), përveç familjes së Muhamedit”.

Dijetarët: “Këto lloje të shpjegimeve dhe interpretimeve mund të gjenden vetëm tek ju Ehli Bejti i Resulullahut s.a., (këto shpjegime nuk i pranon dhe nuk i di asnjëri përveç jush).
Imami tha: “Kush mund ta mohojë pozitën tonë? Ndërsa, Hz Resulullahu s.a., ka thënë: “Unë jam qyteti i diturisë, Aliu është dera e tij. Kush dëshiron të hyjë në qytetin e diturisë, duhet të hyjë kah dera”. Epërsinë, nderin, të zgjedhurit dhe pastërtinë tonë ekzistuese mund ta mohojë vetëm armiku që mban inat. Dhe, falënderimi i qoftë Allahut për këto dhunti që na ka dhënë.

Ajeti i pestë është ky: “Dhe jepi çdo të afërmi të drejtën që i takon” (Isra, 26).
Kjo është një veçori e posaçme dhënë Ehli Bejtit nga ana e Allahut. Allahu i ka zgjedhur ata prej të gjithë ummetit. Kur zbriti ky ajet, Hz Resulullahu s.a., tha: “ Thirreni Fatimen”, kur erdhi Hz Fatimja, Hz Resulullahu s.a., tha: “Oj Fatime, Fedeku është marrë pa ndihmën e kuajve dhe të deveve (pa luftë). Për këtë arsye, Fedeku më takon mua dhe jomyslimanëve tjerë. Me urdhrin e Allahut, po ta dhurojë ty. Merre atë për vete dhe për fëmijët tuaj”.

Ajeti i gjashtë është ky: “Thuaj: Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time, vetëm se respektin e dashurinë ndaj të afërmve të mi” (Shura, 23).
Kjo veçori i është dhënë vetëm të Dërguarit Islam, jo edhe të dërguarve tjerë. Po ashtu, edhe Ehli Bejtit të tij, dhe askujt tjetër. Ndërsa, duke na transmetuar fjalët e të dërguarve tjerë, p.sh. Nuhit a.s., Allahu na thotë: “O populli im, unë për këtë nuk kërkoj prej jush ndonjë pasuri, shpërblimi im është vetëm tek Allahu. Dhe, unë kurrsesi nuk i largoj ata që besuan, ata janë afër Zotit të tyre; por unë ju shoh si popull që nuk dini e nuk kuptoni.” (Hud, 29).
Allahu na transmeton se Hudi a.s., ka thënë: “O populli im, unë për këtë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim. Shpërblimi im është vetëm prej Atij që më krijoi. A nuk po kuptoni” (Hud, 51)?

Por, Hz Resulullahu s.a., ka thënë: “Thuaj: Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time, vetëm se respektin e dashurinë ndaj të afërmve të mi” (Shura, 23).

Allahu, duke ditur me siguri të plotë se nuk do të dalin nga rruga e fesë dhe se nuk do të devijojnë në asnjë kohë, ka bërë obligim dashurinë dhe miqësinë ndaj tyre. Një dëshmi tjetër për dashurinë e obliguar ndaj tyre është edhe ky: Nëse ndonjë person miqësohet me një tjetër person dhe nëse ndonjëri prej të afërmve bëhet armiku i tij, dashje apo pa dashje, zemra do ta humbë rehatinë dhe miqësia do të prishet. Allahu deshi që në zemrën e të Dërguarit të mos mbetet ndonjë ofendim ndaj asnjë besimtari dhe për këtë arsye bëri obligim dashurinë ndaj Ehli Bejtit të tij. Kush e respekton këtë obligim dhe e dashuron Ehli Bejtin e Resulullahut, nuk do të jetë e mundur që Resulullahu të mos e dashurojë atë. Por, kush ia kthen shpinën këtij obligimi, nuk vepron sipas saj dhe ndien urrejtje ndaj Ehli Bejtit të Resulullahut dhe gjendet në armiqësi ndaj tij, edhe Resulullahu do të ndiejë urrejtje ndaj tij. Ai person ia ka kthyer shpinën njërit prej obligimeve hyjnore.

A ka virtyt dhe nder më të lartë se kjo? Kur u shpall ajeti: “Thuaj: Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time, vetëm se respektin e dashurinë ndaj të afërmve të mi”. Resulullahu u ngrit në këmbë para sahabeve dhe mbasi që e falënderoi Allahun, tha: “O njerëz, Allahu jua ka caktuar një detyrim, a do ta plotësoni atë?” Asnjëri nuk u përgjigj. Ditën e dytë u ngrit në këmbë dhe e përsëriti pyetjen e njëjtë. Dhe, prapë asnjëri nuk u përgjigj. Ditën e tretë tha: “O njerëz, Allahu jua ka caktuar një detyrim, a do ta plotësoni atë?” Mbasi që nuk u përgjigj asnjëri, Resulullahu tha: “O njerëz, për plotësimin e këtij detyrimi nuk ju duhen as ar as argjend; as gjërat për ushqim, as për pije”. Atëherë, njerëzit thanë: “Na urdhëro, çka do qoftë ajo”. Atëherë, Resulullahu e lexoi ajetin e lartpërmendur. Ata u përgjigjën: “Nëse është kjo dëshira e Allahut, atëherë do ta bëjmë”. Por, shumica e tyre nuk e mbajtën fjalën.

Pastaj, Imam Riza a.s.. tha: Më ka rrëfyer babai, ai prej gjyshit, dhe ai prej baballarëve, ndërsa këta prej Hysejn ibni Aliut a.s.,: Muhaxhirët dhe ensarët erdhën në praninë e Resulullahut dhe thanë: “Ja Resulullah, po na bëhen shpenzime nga ana juaj dhe nga ana e mysafirëve tuaj. Ja ku i keni mallrat dhe gjaqet tona (në kompetencën tuaj); na gjykoni si të dëshironi. Dhuroni apo lërini çka të doni”. Atëherë, erdhi Ruh’ul Emini dhe si përgjigje ndaj tyre e lexoi ajetin: “Thuaj: Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim për thirrjen time, vetëm se respektin e dashurinë ndaj të afërmve të mi”. Dhe, mos i ofendoni të afërmit e mi mbas meje.

Disa prej tyre që ishin në këtë takim, dolën jashtë dhe thanë: “Resulullahu na e refuzoi ofertën për shkak të fitimit të respektit tonë ndaj të afërmve të tij, mbasi që të ndërrojë jetë. Kjo nuk është asgjë tjetër, veçse një shpifje e Resulullahut ndaj Allahut”. Padyshim që ishte një fjalë e rëndë. Si përgjigje ndaj kësaj, Allahu e shpalli këtë ajet: “Ose i thonë se ai (Muhammedi) e trilloi. Thuaj: "Nëse unë e kam trilluar atë, ju nuk keni mundësi asgjë të më mbroni prej Allahut. Ai e di më së miri se çka i vishni ju atij, por mjafton që Ai është dëshmitar ndërmjet meje dhe ndërmjet jush, Ai është mëkatfalësi, mëshiruesi” (Ahkaf, 8).
Resulullahu i thirri ata që të kthehen mbrapa, dhe u tha: “A keni folur ju diçka?” - ata u përgjigjën: “Po, Resulullah, disa prej nesh folën ca fjalë të pahijshme për ju”. Atëherë, Resulullahu e lexoi ajetin e shpallur dhe ata filluan të qajnë me dënesë.

Pastaj, Allahu e shpalli këtë ajet: “Ai është që pranon pendimin e robërve të vet dhe shlyen të këqijat dhe e di çka punoni” (Shura, 25).

Ajeti i shtatë është ky: “Është e vërtetë se Allahu dhe engjëjt e Tij me madhëri e mëshirojnë Pejgamberin. O ju që keni besuar, madhërojeni pra atë (duke rënë salavatë) dhe përshëndeteni me selam” (Ahzab, 56).
Këtë e dinë edhe armiqtë, se kur u shpall ky ajet, njerëzit e pyetën Hz Resulullahun: “Ja Resulullah, ne dimë si të të përshëndesim por si të të madhërojmë?”. Atëherë, Hz Resulullahu tha: “Allahumme salli ala Muhammed ve Al-i Muhammed, kema sal-lejte ala İbrahime ve Al-i Ibrahim, inneke Hamidun Mexhid”.
Atëherë, Imami i pyeti të pranishmit: “O xhemat, a ka ndokush në mesin tuaj që e kundërshton këtë” - ata ia kthyen njëzëri: Jo”

Me’muni: Në lidhje me këtë nuk ka kundërshtim fare, përkundrazi, ka pajtueshmëri. Por, a ka ndonjë ajet më të qartë në lidhje me Ehli Bejtin?
Imami (a.s.): Më thoni, a i lexoni këto dy shkronja “Ja-Sin” në fillimin e sures Jasin?

Dijetarët: Jasin do të thotë Muhamed dhe këtu nuk ka asnjë dyshim.
Imami a.s., : Në lidhje me këtë, Allahu i dhënë një virtyt të tillë Muhamedit dhe familjes së Muhamedit, që asnjë përshkrim i asnjërit nuk mund ta arrijë realitetin e tij. Sepse, përveç të Dërguarve, Allahu nuk i ka dhënë selam (përshëndetje) asnjërit tjetër. Allahu ka thënë:
“Selam i qoftë Nuhut prej Allahut” (Safat, 79),
“Selam pastë Ibrahimi” (Safat, 109) dhe
“Selami qoftë për Musën dhe Harunin”.(Safat, 120).

Por, Allahu nuk thotë: “Selami qoftë për familjen e Nuhut”, “Selami qoftë për familjen e Ibrahimit” apo “Selami qoftë për familjen e Musës dhe Harunit”. Vetëm “Selami qoftë për familjen e Jasinit”, pra për Muhamedin dhe Ehli Bejtin.

Me’muni: Betohem në Allahun se kjo mendjemprehtësi dhe ky sqarim e ka prejardhjen prej thesarit të profetësisë.

Ajeti i tetë është: Imami tha: “Ta dini se një e pesta e asaj që e fituat, nga ndonjë send, i takon Allahut, të dërguarit të Tij dhe të afërmve të tij...” (Enfal, 41).
Sikur që Allahu ka ndarë një pjesë për Vete dhe për të Dërguarin e Tij, ashtu edhe ka ndarë një pjesë për të afërmit e tij. Këtu qëndron dallimi në mes ummetit dhe Ehli Bejtit të tij. Allahu e ka vendosur në një pozitë familjen e të Dërguarit, ndërsa njerëzit në një pozitë tjetër më të ulët. Atë çka ka pëlqyer për Vete, ka pëlqyer edhe për ata dhe në lidhje më këtë i ka bërë të zgjedhur ata. Në gjërat që i ka pëlqyer për Vete dhe për ata dhe në ato gjëra që i fituan, së pari e përmend Veten, pastaj të Dërguarin dhe pastaj të afërmit e të Dërguarit. Në këtë mënyrë, edhe në ajetin e humusit, Allahu thotë: “Ta dini se një e pesta e asaj që e fituat, nga ndonjë send, i takon Allahut, të dërguarit të Tij dhe të afërmve të tij...”.
Ky ajet është një lartësim dhe një urdhër permanent nga Libri që flet dhe që do të vlejë deri në Ditën e Kiametit. Është një libër i tillë që: “Atij nuk mund t'i vishet e pavërteta nga asnjë anë; është i zbritur prej të Urtit, të Lavdishmit.” (Fusilet, 42).
Sa i përket vazhdimit të ajetit, ku përmenden jetimët dhe nevojtarët, gjendja e tyre ndryshon prej të afërmve. Kur ta arrijë pjekurinë jetimi, më nuk do të mund të pranojë pjesën e humusit; si dhe i varfëri nëse bëhet i pasur, më nuk do të mund të pranojë pjesën e tij prej humusit dhe nuk do të jetë i lejuar një gjë e tillë. Por, pjesët e të afërmve do të mbesin deri në ditën e Kiametit, qofshin të varfër apo të pasur, dhe kjo do jetë e pandryshueshme. Nuk ka më të pasur se Allahu dhe I Dërguari i Tij por krahas kësaj, një pjesë e fitimit ndahet për ata. Atë çka e ka pëlqyer për vete, e ka pëlqyer edhe për të afërmit (Dhilkurba). Në këtë mënyrë, edhe pjesa e presë së luftës është ndarë për Veten, Resulin dhe Dhilkurbanë. Sikur te ajo që kanë fituar, edhe këtu së pari e përmend emrin e Tij, të Resulit dhe pastaj të Dhilkurbasë.

Ngjashëm është edhe me çështjen e nënshtrimit. Allahu ka thënë: “O ju që besuat, binduni Allahut, respektoni të dërguarin dhe përgjegjësit (ulu’l emr) nga ju” (Nisa, 59).
(Ulu’l emr janë personat të cilëve duhet t'u nënshtrohemi mbas Allahut dhe të Dërguarit të Tij) Edhe këtu, së pari përmendet vetë Allahu, pastaj i Dërguari dhe pastaj Ehli Bejti. Edhe në ajetin e velajetit, Allahu thotë: “Miku (i epërmi) juaj është vetëm Allahu, është i dërguari i Tij dhe ata që besuan...” (Maide, 55), pra është Emirel Muminun Aliu.

Sikurse në ajetin e humusit ashtu edhe tek ajeti i udhëheqjes, Allahu së pari e përmend emrin e Tij, pastaj të Dërguarit e Tij dhe pastaj të Ehli Bejtit. Por, sa i përket sadakasë (zeqatit); Allahu e pastroi Veten, Të Dërguarin dhe Ehli Bejtin e të Dërguarit dhe në lidhje me këtë tha: “Allahu caktoi obligim që sadakaja (zeqati etj.) t'ju takojnë vetëm: të varfërve (nevojtarëve), të ngratëve (që s'kanë fare), punonjësve (që e tubojnë), atyre që duhet përfituar zemrat (të dobëtëve në besim), e duhet dhënë edhe për lirim nga robëria, të mbyturve në borxhe, (luftëtarëve) në rrugën e Allahut dhe atij që ka mbetur në rrugë”. (Tevbe, 60).

A po përmenden këtu Allahu, i Dërguari i Tij dhe Dhilkurba? Jo vetëm që e pastroi Veten, të Dërguarin dhe Ehli Bejtin, por e ndaloi edhe sadakanë për ata. Sadakaja është e ndaluar për Muhamedin dhe për Ehli Bjetin e tij. Arsyeja për këtë është se sadakaja përmban papastërti të mallit, ndërsa ata janë të pastër nga çdo lloj papastërtie. Çdo gjë të pastruar, Allahu e ka zgjedhur për Vete dhe atë çka e ka zgjedhur për Vete, e ka zgjedhur edhe për ata.

Ajeti i nëntë është ky: Ne jemi Ehli Dhikri (ata që dinë), për të cilët Kurani thotë: “Nëse ju nuk dini, pyetini ata që dinë” (Nahl, 43).

Dijetarët: Ajeti i përmendur ka të bëjë me dijetarët hebrenj dhe të krishterë.
Imami (a.s.): A është e mundur një gjë e tillë? Atëherë, ata do të na bëjnë thirrje në fenë e tyre dhe do të thonë: “Feja jonë është më e epërme se feja Islame”.

Me’muni: “Ja Ebe’l Hasan, a ke ndonjë argument për këtë kundërshtim të dijetarëve”?
Imami a.s., : “Po, dhikri është Resulullahu, ndërsa ne jemi ehli dhikri. Kjo qartësohet përmes këtij ajeti: “O ju të zotët e mendjes, kini frikë Allahun. Allahu ua zbriti juve dhikrin, të Dërguarin që ua lexon ajetet e qarta të Allahut . (Talak, 10-11). Dhikri që përmendet në këtë ajet, është Resulullahu, ndërsa ne jemi ehli dhikri.

Ajeti i dhjetë është ajeti i tahrimit: “U janë ndaluar juve (të martoheni me): nënat tuaja, bijat tuaja, motrat tuaja...” (Nisa, 23). Më tregoni pra, sikur të kishte qenë në jetë Resulullahu, a do të ishte e drejtë martesa e vajzave tona me djemtë nga farefisi im?

Dijetarët: Jo, nuk është e drejtë.
Imami (a.s.): Po, a mund të martohen me djemtë tuaj?
Dijetarë: Po, mund të martohen.

Imami a.s.,: Atëherë, kjo është një dëshmi se ne jemi prej Ehli Bejtit të tij, jo tuajt. Sikur të kishit qenë prej Ehli Bejtit të tij, vajzat tuaja do të ishin të ndaluara për të Dërguarin, siç janë të ndaluara vajzat tona. Pra, ne jemi prej Ehli Bejtit të tij, ndërsa ju jeni prej ummetit të tij. Këtu qëndron dallimi në mes Ehli Bejtit dhe ummetit. Ehli Bejti është prej vetë të Dërguarit, por ummeti nuk është.

Ajeti i njëmbëdhjetë është prej sures Mumin: “Një njeri besimtar nga familja e faraonit që e fshihte besimin e vet, tha: "A doni ta mbytni një njeri vetëm pse thotë Zoti im është Allahu, derisa prej Zotit tuaj u ka sjellë argumente?” (Mumin, 28).
Ky person ishte djali i dajës së Faraonit. Ky njeri është përmendur si njëri prej familjes së faraonit për shkak të afërsisë familjare, jo pse i takon fesë së njëjtë. Në këtë mënyrë, ne i takojmë Ehli Bejtit prej anës së familjes, ndërsa sa i përket fesë, jemi të njëjtë sikur të gjithë njerëzit e tjerë. Edhe kjo është një prej dallimeve në mes nesh dhe ummetit.

Ajeti i dymbëdhjetë është ky: “Urdhëro familjen tënde të falë namaz, e edhe ti vetë zbatoje atë” (Taha, 132).
Allahu na ka bërë të epërm ndaj të tjerëve përmes kësaj veçorie. Sepse, edhe ne jemi urdhëruar për namaz bashkë me të. Vetëm neve na ka ngritur përmes kësaj, jo tërë ummetin. Mbas shpalljes së këtij ajeti, Resulullahu për nëntë muaj rresht ka shkuar te dera e Aliut dhe e Fatimes pesë herë në ditë, dhe u thoshte: “Namazi! Allahu ju mëshiroftë!” Këtë çka na ka bërë pejgamberi neve, nuk ka bërë asnjëri prej pejgambereve ndaj fëmijëve të tyre. Edhe kjo është një prej dallimeve në mes nesh dhe ummetit.

Falënderimi qoftë për Zotin e botëve dhe mëshira e Allahut qoftë për Muhamedin!

selam, faruk. 31/12/08.