Naim Frashëri

[EXODUS]

*
* *

PARAJSA


Shqipëtar' ish i vërtetë,
Trim i bukur e i qetë,
Fjalënë që ip, s'e kthente
E s'doj kurrë të gënjente.
Të miratë gjithë ç'janë
I kishin prinditë tanë.
Bima pillte kallinj tetë,
Nëntë, dhetë, dymbëdhetë.
Të tërë dhenë ta rrihnje,
Plak të kërrusurë s'shihnje,
Veç kalliri unjte kokë,
Nukë dilte përmi shokë.
. . . . . . . . . . . . . . .
Vasha fill e vetëm shkonte,
Njeri kurrë s'e shikonte,
Në flori ngarkuar shkonje,
Gjësendi nukë pësonje.
Kish ahere Shqipëria
Gjithë ç'kërkon njerëzia,
Zot'i math e kish uruar,
Pa ishte fatbardhësuar,
Kishtej njerës të vërtetë,
Trima burra pa të metë,
Kish kamjen' e dashurinë,
Mirësin' e urtësinë,
Ish e tërë një fëmijë,
At' e mëm' e bir e bijë,
Kish bulmet e pem' e drithë,
Edhe të miratë gjithë.
Mijëra vjet kështu shkuan,
Shqipëtarëtë s'u ndryshuan,
Patnë gjith' ato që duhen,
Kishinë nder' e lirinë,
Pa dhe gjithë mirësinë,
Se njeriu e njerëzia
Ushqehenë nga liria.
Njeriu lindi i liruar,
Pasdaj e kanë penguar.

Vijon...

[EXODUS]

*
* *

PARAJSA


Gjithë botënë romanët
E vunë poshtë, veç tanët
U pren' udhën' e s'i lanë,
Pa shumë lufëtra ngjanë.
U mbyt në gjak Shqipëria,
Po rop s'u bë njerëzia,
Nuk' u bë rop shqipëtari,
Po qëndroi si ish së pari!
Dha shpirtin e gjakn' e derdhi,
Në zgjedhë si kau s'erdhi,
Mburoi nderr' e Shqipërisë
Dhe sendrën' e njerëzisë!
Mbajti lirin' e ra vetë,
Trimërinë s'e la shkretë.
Pa kur erdhë egërsirat
Me të gjitha të pahirat,
Si hynë, shqeh e të tjerë,
Duke vrar' e duke prerë,
Të gjithë kombet' i zunë
Dhe në kurt të keq i shtunë,
Njeri përpara s'u dilte,
Gjithëkush udhën' u çilte.
Vetëm prindit trima tanë
"Gjer aty, barbar'!" u thanë.
Dhe kur erdhë nga Asia
Të shumë si mizëria
Tyrqitë, qe'ishinë trima
Dhe binin si vetëtima,
Pa më thoni kush lëftonte
Edhe gjësendi s'pësonte?
Vall' elinët a bullgarët!
Apo neve shqipëtarët?
Njeri tjatërë s'kuxonte,
Veç shqipëtari lëftonte!
Ajy prap' e ka shpëtuar
Evropënë e verbuar.
Kush nuk e di Skënderbenë,
Që nderojti mëmëdhenë?
"Lum ti, moj Shqipëri!" thashë,
Armët e ti' kur i pashë
Ndë Belvedere në Vjenë,
Sikur pashë Skënderbenë.
Dhe sot nga armët e tija
Kullon fjeshtë trimëria!
E di njerëzi e tërë
Atë zot ç'punë ka bërë
Kur hiqte Skënderbeu shpatë,
Trimavet u ipte datë!
Burra të veshur në hekur
Dhe luftëtarë të pjekur,
Qe'ishin në luftë kaluar
Përmi kuaj të harbuar,
Kur hiq me kordhët të prehtë,
Q'ishte si pëndëz e lehtë,
Posi pjepërin i priste,
Në vdekje pa ndjer' i klliste,
Njerin' e kalën e çante,
Të dy më katër i ndante.
Mirësin' e trimërinë,
Dhe mëndjen, e urtësinë
T'ati zoti njeri kurrë
S'e ka pasur nonjë burrë.
Vet' ajy burr' e trim ishte,
Edhe shokëtë që kishte,
Si Tanushi me Uranë,
E Moisiu me Hamzanë,
Si Maneshi e Muzaka,
Që hidheshin posi flaka,
E si Lekë Dukagjini,
Si Perllati, si Mardini,
Zënëbisha, Araniti,
Gjon Koka, qe'ish si hastriti,
Kont, prens, mbretër e të tjerë,
Burra të vler' e të ndjerë.
Qenë trima të vërtetë,
Nuk u bënë rop në jetë.
Opopo! ç'kanë lëftuar,
E ç'punë kanë punuar!
Sa mbretër e prensër qenë,
Njohnë të math Skënderbenë,
Zun' udhën e urtësisë,
Ishinë lark marrëzisë,
Për Shqipërinë lëftonin,
Madhëritë nuk' i donin,
Po kishin vëllazërinë,
S'e qasninë djallëzinë,
Pa lan'emërë përjetë,
Zotërinjtë e vërtetë,
Veç Shqipërinë mejtonin,
Të tjeratë i harronin,
S'kishin ata thashetheme,
Të këqija e të rreme,
Donin gjithë mëmëdhenë
Dhe kombin' e Skënderbenë,
Kush i rrij kundrejt Tyrqisë,
Veç burrat' e Shqipërisë,
As Sërbij' as Bullgaria,
As Elladha as Vllahia,
As Venetia qëndronte,
As tjatërë komp kuxonte.
Evropa ishte e shuar,
Njerëzit të mallëkuar,
Kishin vdekurë nga frika,
Nga Tyrqit' u binte pika,
U trëmpnë gjithë me radhë,
Dhe Vlladisla me Uniadhë,
Si gjithë këta të rinjtë,
Dhe papa e vyzandinjtë
Më një ditë Konstandinë
Tyrqit' e zunë dh'e pshinë,
Kostandinopoj' e ndjerë
S'u mbajt, po ra menjëherë.
Grekërit' ishin të vdekur,
S'hanin dot barut e hekur,
Le të mbahen me lëvdatë
Grekërëtë posi gratë,
Me fjal' e me thashetheme,
Janë të gjitha të rreme.
Kishte vdekur njerëzia,
Rronte vetëm Shqipëria,
Veç shqiptari lëftonte,
Njeri tjatërë s'kuxonte.
Kordhëtar tjatërë s'gjenë,
Tyrqitë, veç Skënderbenë.
Skënderbeu me të parët,
Me të gjithë shqipëtarët,
I qëndruanë Tyrqisë,
I dhanë nder Shqipërisë,
Ata duall' e lëftuan,
Gjith' Evropën' e shpëtuan.
Te Skënderbeu kishte shpresë
Aher' Evrop' e pabesë.
Rrëfe, o mal' i Sopotit!
Edhe ti, Tomor'i zotit!
Me oshëtimë tregoni,
E me vetëtimë thoni,
Dhe ti, fortes' e Beratit!
E ju, bregoret' e Matit!
Folë, fol' o Drin'i shkretë!
Qe'i ke parë me sy vetë
Të tër' ato ligjërime
I mer vesh zëmëra ime.
Këto gjithë po i dimë,
Më tëhu tani të vimë.
Pas Skënderbeut Shqipëria
Nukë ra në të këqija,
Se në kurt' kurrë s'ka rënë,
Poshtë njeri s'e ka vënë,
Se shqipëtari ish burrë,
Nënë zgjedhë s'hyri kurrë.

Vijon...

[EXODUS]

*
* *

PARAJSA

Nder' e vjeftënë e mbajti,
Dhe sedrënë nuk e ndajti,
Nuk e harroi mëmëdhenë
Dhe lirin' e Skënderbenë,
I huaj në vëndit tënë
S'shkelte dot, se nuk ish thënë
Retë muntte të përpinte,
Në Shqipëri s'munt të vinte;
Fill e vetëm shqipëtari
Udhëtonte si m'i pari,
Me mbledhët të pleqësisë
Shihej pun' e Shqipërisë
Ligë kishin të vërtetën,
Që sbukuron gjithë jetën,
Kishin udhë urtësinë,
Besë kishin njerëzinë,
Udhërëfenjës e dritë
Kishin gjithë mirësitë.
Gjithë sa qenë të parë
Dhe me mënt e kordhëtarë,
Qe'i dhanë jetë Tyrqisë
E nder të math Shqipërisë,
Të tër' ishin shqipëtarë
Sa bënë punë të mbarë,
Si Qyprilit' e të tjerë
Burra me emr' e të ndjerë.
Shqipëtari mbretëronte,
Ajy lëftont' e gjykonte.
. . . . . . . . . . . . . .
Shqipëria ishte zonjë
E kishte të madhe pronjë,
Shqipëria kurdoherë
Ka nxjerrë trima të vlerë,
Mehmet Alin', Ibrahimnë,
Gjikënë, Gjolekë trimnë,
Rrapon e Ali Pashanë,
Silahdarë e Shkodranë
E shumë njerës të tjerë,
Si këta dhe më të ndjerë.
Ishte vash' e Shqipërisë
Ajo zonj' e urtësisë,
Dora Distra nga Përmeti,
Qe'ish në diturit si deti.
Gjithë gravet u ka dhënë
Nder dhe mëmëdheut tënë.
E kush e bëri Morenë?
Gjithë shqipëtarë qenë.
S'ish shqipëtar Marko Suli?
Xhavella e Miauli?
Bubulina e Kanari?
Shqipëtar bir shqipëtari.
Me armët të Shqipërisë
Iu hoth themeli Greqisë,
Po grekërët e pabesë,
Që iu bënë zot Moresë,
S'e duanë shqipëtarë,
Kërkojnë t'i bëjnë varrë!
Po kush bën në këtë jetë
Varr' e shokut, bije vetë.
Nukë trëmbet shqipëtari
Nga greku e nga bullgari,
Nga Mal'i Zi, nga Sërbia
Nukë trëmbet Shqipëria.
S'trëmbet kurrë shqipëtari,
Dhe sot ësht' ajy i pari,
Bota gjith' e kanë parë
Në luftëra shqipëtarë,
Plevna, Shipka s'u harua,
Koha shumë s'u mërgua.
Neve muntmë venetjanët
Dhe barbarët e romanët,
Turqinë edhe Persinë,
Afrikënë e Hindinë.
. . . . . . . . . . . . .

...

[EXODUS]

*
* *

PARAJSA


Gjithë njerëzit e dinë
Kush e bashkoi Italinë.
Cilët për vdekj' e për kokë
Garibaldi kishte shokë?
Shqipëtar ishin të tërë,
Ata punë kanë bërë.
Edhe sot lul' e Tyrqisë
Janë djemt' e Shqipërisë,
Njerës t'urt' e të vërtetë,
Të ditur e pa të metë.
Edhe sot është i zoti
Shqipëtari si qëmoti,
Çdo punë që ka punuar,
Kurdo e ka trashëguar.
Këto të vërteta janë,
E të rrema brënda s'kanë
Njeriu po të mësonjë,
Këto do t'i kupëtonjë.
Eshtë fjalëz e vërtetë,
Që tjatërë komp në jetë
S'i arrin dot shqipëtarit,
Burrit trim e punëmbarit.
Ka nxjerrë e do të nxjerrë
Shqipëria kurdoherë
Burra t'urt'e të vërtetë,
Ka pasur dhe do të ketë.
I ka dhënë perëndia
Gjithë ç'donte Shqipëria,
Se e ka ngrehur përjetë
Zot i math e i vërtetë.
Shqipëria s'copëtohet,
Kurrë nukëvarfërohet,
Posi hëna përsëritet,
Kurrë nukë kahënitet.


Gjithë ç'jemi shqipëtarë,
Jemi një fis e një farë,
Kemi të tërë një shpresë,
Një gjak, një gjuhë, një besë,
Besë kemi perëndinë
Dhe ligë vëllazërinë,
Jemi gjithë shqipëtarë,
S'jemi të çar' e të ndarë,
Jemi shtëpi e fëmijë,
At' e mëm' e bir e bijë.
Mëmë kemi Shqipërinë
Edhe motër urtësinë,
Kemi ndihmës trimërinë,
Mëm' e atë perëndinë,
Se asaj i prumë besë,
Të gjith' atje kemi pjesë.

S'jemi as turq as kaurë,
Mos e thoni këtë kurrë,
S'jemi grekër as bullgarë,
Jemi vetëm shqipëtarë
Ky emërë na ep nderë,
Pa s'na duhenë të tjerë,
Kemi gjuhëzënë tënë,
Zot'i math na e ka dhënë,
Dhe komp e mëmëdhe kemi,
Të humbur në jetë s'jemi.
Ajy që s'do mëmëdhenë
Dhe kombin e vetëhenë,
Dhe gjuhënë që flet vetë,
S'është njeri i vërtetë.
Ata quhen tradhëtorë,
Janë të mjer' e të gjorë,
Faqezes e gënjeshtarë
Dhe të paqën' e të marrë,
E lenë mënjanë nderë
E lipin derë më derë
Ata janë posi berri
Edhe të ndyrë si derri.
Nder e vjeftë s'munt të ketë
Njeriu i tillë në jetë.
Gjithë ç'jemi shqipëtarë,
Jemi një s'jemi të ndarë,
Kët' emërë mjaft e kemi
Dhe na ep nder kur e themi,
Eshtë emr'i Skënderbeut,
Emr'i gjithë mëmëdheut,
Me kët' emrë të bekuar
Tanëtë janë lëvduar.
Selenik e tatëpjetë
Ka qënë dhe do të jetë
Vënd'i tër' i Shqipërisë
Me ndihmët të perëndisë.
O ju fqinjtë e pabesë!
Mos bini me atë shpresë,
Shqipëria s'copëtohet,
Shqipëtari nukë ndrohet.
Ju e njihni shqipëtarë,
E kini parë më parë,
Po mos delni nga kufitë
Edhe lini marrëzitë.
Që të kemi miqësinë
Të gjithë dhe dashurinë,
S'ka njeri të marrë pjesë,
Për të zonë do të mbesë
I zoti 'shtë shqipëtari,
Ajy që ka qën' i pari,
S'ka njeri tjatërë pjesë,
Pa nukë ka besa-besë.
Shqipëria ka të zonë,
Q'e ka pasur gjithëmonë,
Me qënë gjall shqipëtari,
Ç'kërkon greku dhe bullgari?
Dhe Mal'i Zi e Sërbia
Ç'kërkojnë nga Shqipëria!
Hiquni, o të pabesë!
Se e zeza do t'u presë!
Djemt' e Skënderbeut përjetë
Janë burra të vërtetë,
Ç'e pandehtë shqipëtarë?
Të vdekur, q'i bëni varrë?
S'e dini ç'u ka punuar?
S'më ngjan t'i kini haruar.
Kush ia ka me të pabesë
Shqipërisë, do të vdesë,
Do të vdes' e të humbasë,
Nga nakari të pëlcasë,
Shqipëria do të rronjë,
Paskëtaj të mbretëronjë.
. . . . . . . . . . . . . . . . .

...

[EXODUS]

*
* *
PARAJSA

Në pastë nër shqipëtarë
Pakë grekër e bullgarë,
Pakë shqipëtarë janë
Vallë nëpër fqinjtë tanë?
Ne duam vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë,

Pa luftës s'i trëmbet kurrë,
Shqipëtari është burrë.
Edhe Evropa e tërë
Sonte me ne është bërë,
Se të drejtën ne e kemi,
Ne të zott' e vëndit jemi.

Sot për sot Maqedhonia,
Thesprotia, Mollosia,
Dhardhania, Iliria,
Paravea, Haonia
Që u thoshinë qëmoti
Bota, po s'u thosh i zoti,
Bëjnë gjithë Shqipërinë,
Edhe fqinjtë ton' e dinë.
Tani, djemt' e mëmëdheut!
O të bijt' e Skënderbeut!
Ju, o vëllezër e shokë!
Pa mblithni mënttë në kokë,
Zgjuhuni, o shqipëtarë,
Se afëroi dit' e mbarë!
Mos vini veshnë në botë,
Si të dojë le të thotë.
Gjithë ç'jemi shqipëtarë,
Jemi një komp e një farë,
Edh' e tërë Shqipëria
Eshtë një si perëndia.
Lereni mënjanë fenë,
Të shikojmë mëmëdhenë,
Të jemi miq në mest tënë
Dhe shokë, si kemi qënë,
Ta shtojmë vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë.

Jemi djemt' e mëmëdheut
Gjithë dhe të Skënderbeut,
Sicili le të besonjë
Sikundër të kupëtonjë,
Po feja të mos na ndanjë,
Në zgjedhë të mos na mbanjë.
Përpiquni për vethet tuaj,
Mos për bot' e për të huaj.
Eshtë dit' e diturisë
Sot e koh' e urtësisë
S'bën dot punë marrëzia,
Padija e foshnjëria,
Poshtë ndarja e nakari,
Qoftë lark nga shqipëtari,
Rroftë bashkimi përjetë,
Q'e fali zot'i vërtetë!
Ta kemi vëllazërinë,
Miqësin' e urtësinë,
Një fjalë gjithë të themi
E një dëshirë të kemi:
Të nderojmë mëmëdhenë,
Gjuhënë e vetëhenë,
Shqipërinë ta shpëtojmë,
Së gjithash ta lartësojmë
Atë kemi gjithë mëmë,
Në të huaj nuk' e lëmë
Pa njeri të mos kuxonjë
Ta pres' e ta copëtonjë.
Shqipëri, o jetëgjatë!
Ty të kemi mëm' e atë
Dhe për ty do të lëftojmë,
Gjersa të të trashëgojmë!
Për ty gjithë, dit' e natë,
Mejtohemi gjer' e gjatë.
Ti kurrë s'prishesh, s'shkretohesh,
As drobitesh, as pengohesh.
Më ke gjithë bukuritë
E të tëra mirësitë:
Ke fusha me lule shumë,
Lumënj të mbëdhenj pa gjumë,
Male të lart' e të veshur,
Buzën' e detit të qeshur;
Gjithë gazë ta dha zoti,
Ta ka falur që qëmoti;
Më je dritëzë në dritë,
Me të gjitha mirësitë.
Për ty shumë do të thoshe,
O Nuseja bukuroshe!
Ti s'plake kurrë në jetë,
Posi perëndia vetë!
Vdekja edhe pleqëria,
Shëmëtimi, dobëtia,
Ty s'ta zënë dot pëqinë,
Mësa zënë perëndinë!
Ke pjell' aqë të vërtetë,
Sa s'nëmërohen në jetë,
Pa ke pjellë Skënderbenë
E gjithë trimat sa qenë.
Ke sot djem t'urt' e të mirë,
Trima me shumë dë shirë.
Nukë vdesin shqipëtarët,
Janë vet'ata të parët.
Dardha nënë dardhët bije,
Dit' e sotme qe dhe dije,
Nukë shuhet njerëzia,
Vdes e ëma, rron e bija,
Rron i biri, q'është vetë
I ati që qe ndë jetë.
Trëndafili, që ep er,
Çeletë sërish në verë.
Ju priftërë mjekër gjatë,
Q'u quan kombi uratë,
Uratë e perëndisë,
Q'është drit' e gjithësisë,
Munt të bëhi të pabesë
Për të mirët të Moresë?
............................
Harroni dot mëmëdhenë?
E pse? Ç'e kemi Morenë?
Krishti grek nukë ka qënë,
Dhe besën ata s'e bënë.
Dhe ju hoxh' e ju dervishë
Mos shihni xhami e kishë,
Si kisha 'shtë dhe xhamia,
Tekdo është perëndia,
Pa të tërë njerëzinë
Zot' i math e ka të tinë,
Se përpara perëndisë
Nj'është tuf' e njerëzisë
Kush ka zëmrë të qëruar,
Munt të jet' ajy m'i çquar,
Se po vetëm urtësia
N'afëron te perëndia.
Ta doni keq perëndinë,
Po bashkë me Shqipërinë.
Shqipëri, të qofsha falë!
Të kam mëm' e më ke djalë,
Në gjit tënt ngrihem e bije,
Ti ke fuqi perëndie,
E mer në gjit bukurinë
Dh'e nxjer prapë kur hap gjinë.
Trëndafil' i kuq me palë,
Që nga gjiri yt ka dalë,
Është gjaku i një mbreti,
Që prëhje ndë gjit tënt gjeti.
Nga të mos nxjerç lule m'erë
Ti, që këllet kurdoherë
Ndë gji vetë bukurinë?
Gjithë tek ti ven' e vinë.
Parrajs' e vërtetë vetë
Është Mëmëdheu në jetë

_________________________
_______________
________

[PrInCiPiEl]

Naim Frashëri

Ujku dhe qengji

Dhentë në vathë po rrinin,
qentë ndënë hije po flinin,
bariu fyellit i binte,
e gjësendi re më s’vinte.

Ujku erdhi dhe nga vrima
e gardhit, si vetëtima
hyri në vathë laduti,
djalli e pru’ edhe e futi.

Një qengj që ishte i mitur
dhe fare i pastërvitur,
iu qas, nga fjala u zunë,
i tha: - Pse erdhe këtunë?
I tha: - Sheshi i lulëzuar
dhe ky përroi i kulluar
më prunë mua këtunë.
Ta dish fort mirë se unë,
me pak ujë e me dy fletë
rroj e kam rrojtur në jetë…
Qengji i varfër me të qetë
i tha: - Në është kjo e vërtetë
eja këtu, bashkë të rrojmë,
nëpër sheshe të kullosim
e zemrën ta zhbrengosim.

Me të thënë këtë fjalë
dhe nga vatha duke dalë,
qengjin ujku më s’e priti
po e zu e kollofiti!

Qysh mund të mbetet gjallë
ëngjëlli bashkë me djallë?
Botën mos e gjykoni
me fjalët q’u dëgjoni,
mos u shikoni ç’tregojnë,
po vini re ç’gjë punojnë.

[StormAngel]

Korça

O vëllezër shqipëtarë,
Gëzohi që erth kjo ditë
Kaq' e mir'e kaq'e mbarë,
Që sjell gjithë mirësitë!

Kjo është një dit'e rezë,
Që bie vëllazërinë
E dëbon jetën e zezë
Dhe ndarjen e marrëzinë.

Ta lusimë këtë ditë,
Q'e bekoi zot'i vërtetë
Dh'e dërgoi me shumë dritë,
T'i mbes'emëri përjetë.

Sot e vumë gurr'e parë,
Sa'ësht'e bekuar kjo ditë!
Zot'i math e pruftë mbarë
E na dhëntë urtësinë!

Hapu, hapu, errësirë!
Pa jakë tëhu, o dritë!
Se arriti koh'e mirë,
U gdhi nata, u bë ditë.

Sot niset një tjatrë jetë,
Të rremenë posht'e shtije,
Mbretëron fjal'e vërtetë,
Dhe të mirat gjith'i bije.

Zot'i math qoft'i lëvduar,
Q'e nxjer në shesht të vërtetën,
Se ajo si ka buruar,
Pa e ndritur jetën.

Lumja ti, moj korç'o lule,
Q'i le pas shoqet' e tua!
Si trimi në ball'u sule,
Ta paçim përjetë hua!

Kushdo që është sot burrë
Dhe shqipëtar i vërtetë,
Emëri s'i shuhet kurrë
Dhe nderi i rron përjetë.

Gjuha jonë sa e mirë!
Sa e ëmblë, sa e gjerë!
Sa e lehtë, sa e lirë!
Sa e bukur, sa e vlerë!

Kjo ë'shtë mëm' e mirësisë,
Që bije qytetërinë,
Gazthin e vëllazërisë,
Njerëzin' e miqësinë.

S'jemi grekër as bullgarë,
Asgjë tjetër nukë jemi,
Jemi vetëm shqipëtarë,
Ne kët'emër nder'e kemi.

Ky emr' është shum' i mirë,
Se më s'jemi të gënjyer,
Nukë jemi n'errësirë,
E njohëmë gjën' e vjyer.

Perëndia na e lëntë
Përjetë ta trashëgojmë,
Edhe kurrë mos e dhëntë
Ta humbim e ta harrojmë!

Të lemë mëmënë tënë
E të marimë një shtrigë!
Zoti mos e pastë thënë!
Pun'e keq'e shum'e ligë.

O, sa qenë të gënjyer
Ata që vuan për botë!
Turp të math kanë rrëfyer,
Punuanë fare kotë.

Pa mejtoni, o të gjorë,
Efialtin, Pafsaninë,
Që u bënë trathëtorë
Dh'e gjenë me perëndinë.

Nga gjithë ç'kemi kënduar
Për të njohur vetëhenë,
Kaqë gjë kemi mësuar,
Të nderojmë mëmëdhenë.

Se njerëstë gjithë vdesin,
Po jeta s'mbetet e shkretë,
Gjuha, mëmëdheu mbesin
Të patundurë përjetë.

Me zëmërë të gëzuar
Dhe me gjithë shpirt uroni!
Zotërinjt' e zotëruar,
Gjithë përnjëherë thoni:

Rroft' e qoftë Shqipëria
Dhe kombi e gjuha jonë!
Lulëzoftë dituria,
Edhe ndihmës paçim zonë.

[StormAngel]

Tradhëtorëtë

Shokë, kemi në mest tënë
Shum' armik' e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s'kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh' e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qoftë thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr' e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk' e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt' armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç'është kjo e madhe punë!

Fajn' e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë
T'ish ashtu, qe prishur jeta,
S'kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nder' e tyre posht' e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh'e mira dh'e lig' e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S'ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjejnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s'e dinë ç'bëjnë,
Janë të verbër e s'shohin.

O, popo ç'turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s'janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn' e Shqipërisë,
S'duanë gjuhënë tënë
Armikët' e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç'bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun' e lig' edh' e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s'e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t'u vinë.

Vëllazërin' e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s'dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt' e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.

[StormAngel]

Emri i Zotit

Zot i vërtetë,
Bota e tërë
Gjithë ç'ke bërë
E ç'ka në jetë
Të gjitha ç'janë
Yje dhe diej,
E dhé e qiej,
Një gjuhë kanë,
Që thotë emrin tënt!

Ngado që shikonj,
Atë emër dëgjonj.
E shoh më ç'do vënt.
Dheu, që rrimë ne,
Duke mbleruar,
E kam dëgjuar,
Që thotë se ç'je.
Yjtë me dritë,
Duke kërcyer,
E duke kthyer,
Nat' edhe ditë,
Re me gjëmim
Zoqtë me fjalë,
Deti me valë,
Lumi me rrëmbim
Lulja me erë,
Dhe me bukuri,
E me mituri,
Kur çel në verë,
Emrin tënt thonë,
Ty të tregojnë
E të lëvdojnë,
Ty gjithë monë!
Po njeriu, o Zot!
S'ta di emrin tënt,
Se s'gjendet me mënt.
Ah! S'e thotë dot;
Njeriu nukë munt,
Se gjuhë s'i dhe
Që të thotë ç'je,
O fuqi pa funt!
Dielli kur del,
A tek perëndon,
Zogu kur këndon,
E gjethi tek çel,
Bukur tregojnë,
Emrin që ke,
Rrëfejnë ç'gjë je,
Dhe më gëzojnë.
Në gjithë botë
Vetëm njeriu s'di
Rri si çilimi
E s'mundet ta thotë!
Me zë të zjartë,
Donja të flisnja,
Edhe t'i grisnja,
Retë si kartë,
Si vetëtima;
Apo si lumi,
Që s'e zë gjumi,
Me oshëtima!
Falmë nga togu
Q'është e ç'shohëm
Nga gjithë ç'njohëm,
Zën' e një zogu,
Të rri më një vënt,
Edhe më lerë,
Të them një herë,
Një herë emrin tënt.

[StormAngel]

Falja

Zot i math e i vërtetë
Që kreve ç'shohëm në jetë,
Edhe të tjerë që janë
Pa funt pa krye pa anë,
Edhe kudo je ti vetë,
Syri yn tekdo shikon,
Që nga lint e gjer tek perëndon,
Më çdo vënt të sheh fuqinë,
Urtësin' e madhërinë,
Falna gjithë mirësitë,
Epna dituri e dritë,
Tregona udhën' e mirë,
Mos na lerë n'errësirë,
Dhurona gjithë të mirat,
Mërgona nga të pështirat.

Zot! falna vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë,
Epna dëshirë të msojmë,
E të mirat të punojmë,
Bëna të but' e të qetë,
E të urt' e të vërtetë,
Jetënë ta trashëgojmë.

[StormAngel]

Zonj' e Fatit

O moj plaka lozonjare,
Që ndjek fatn' e njerëzisë
Dhe mas' e peshë s'ke fare,
Po me shkop të marrëzisë.

Moj po me ç'sy e me ç'faqe
Më qasesh prap' e më çfaqe?

Të shoh që vjen posi hije
Ngadalë si qën i qetë
Edhe hi syvet më shtije,
T'u thaft' ajo dor' e shkretë!

Ata sy të zgurdulluar
T'i shoh, o e mallëkuar!

S'je e verbërë, si thonë,
Që s'sheh, s'di se ç'bën në jetë,
S'je e shurdhër, pasha Zonë!
Dëgjon posi djalli vetë.

Po je e keqe dhe shtrigë,
E pabes' e zëmërligë.

Ti fjalëtë i ke kthyer,
Prandaj na ke përvëluar,
A, popo, ç'na ke gënjyer!
Njeri s'të ka trashëguar.

Dhe kur ndrin, ndrin si lugati,
Prandaj s'të ka qëndrim fati.

Jakë, se jam dëshëruar
E më s'e duronj dot vrerë,
Qesh, mos rri e zëmëruar,
Makar për një copë herë.

Qesh një herë, o leshrakrënde,
Me të qarë nuk u dënde?

[StormAngel]

Pellazgët - Shqiptarët

Ishte një ditë
Që pellasgjitë
Posi një dritë
Mbuluan dhenë
Duall ng' Asia
Si mizëria
Dhe me ania
E hodhë denë.

Pas pakë herë,
Duke përzjerë
Ca me të tjerë,
Bënë elinët,
Dhe duke ndarë
Syresh një farë,
Si ka të ngjarë,
Bëri llatinët.

Edhe të tjerët
E më të ndjerët,
Të papërzjerët,
Pellasgjinj mbenë
Maqedhoninjtë
E ilirinjtë
E mollosinjtë,
Gjith' ata qenë.

Dhe ata janë
Prindërtë tanë,
Pastaj na thanë
Na shqipëtarë
Mundim të themi
Ne ata jemi,
Atë gjak kemi,
Si dhe shtyparë.

Thot' Herodoti,
Në Tomor zoti
Shtëpi qëmoti
Kishte Dhodhonë
Eshtë m'e vjetër
Ngaha çdo tjetër,
Shumë më tepër,
Kjo gjuha jonë.

Ne kurdoherë
Burra të ndjerë
Edhe të vlerë
Jemi treguar;
Me grekërinë
Dhe me Persinë,
Me gjith' Asinë
Kemi lëftuar.

Me Lekën vamë,
Muntmë Daranë,
Datën i dhamë
Gjithë Asisë
Burr' u dëftyem,
Të gjith' i thyem,
Përmbys e kthyem
Fron' e Persisë.

Të tërë dhenë,
Den' e sterenë,
Sa kombe qenë
Në këmb i vumë
Dhe mbretëruam
Kudo që shkuam,
Tekdo lëftuam,
Vëndin e zumë.

Me Pirron vamë
Romës i ramë,
Llatint' i vramë
E i tmeruam;
Me Skënderbenë
Tyrqve sa qenë
U dhamë dhenë
Dhe i dëbuam.

Kush i goditi
Posi petriti
E i cfiliti
Tyrqit, barbarët?
Bota s'kuxonte
Që t'u qëndronte,
Po kush lëftonte?
Ne shqipëtarët.

Pastaj u ndruam,
Se s'kupëtuam
Dhe nuk e çquam
Të mirën tënë
Gjaknë për botë
E derthmë kotë,
Njeri ç'të thotë?
Nuk ishte thënë!

Mbajtmë Tyrqinë,
Ngjallmë Greqinë,
Ndihm' Italinë.
Po Shqipërinë?
Pse s'u munduam?
Për kë lëftuam?
Neve ç'fituam?
Ç'kemi taninë?

[White_Angel]

Urdhero , Zot i vertet.
E me dergo tatepjete
Engjellin krahezjarrte
Fjaleembel' e kembearte.
Do te kendoj urtesine,
E do te rrefej Aline,
Edhe femijen' e tija,
T'i mesonje njerezija,
Te nxjerr nje pike nga deti,
Nje drutheze nga rremeti
E te tregoj trimerine
Dhe durimin' e njerezine,
Pa te them dhe Qerbelane,
Edhe zoterinjte tane.
Jake, jak , o e vertet
Ulu pak tatepejte!
O engejll i uruar,
Andaj te kane derguar,
Qe te nditosh njerezine
E tu rrefesh urtesine.
Ti me gojet time fole ,
Se pa ty po s'hap dot goje.
Pa eja , me embelsire
Na rrefe bukur e mire
C'hoqen zoterinjte tane
Edhe c'na lane' e na thane
Komb' e arabit njehere
Ish i qete ' e i pandjere,
Edhe i dobet' e i shkrete
Sikur s'ish fare ne jete.
Edhe kishte marrezite,
Po me pastaj erth nje dite,
Zoti dergoj urtesine,
Qe e nalteson njerine,
Pa qendroj ne mest te tyre
Ishte njeri prej fytyre,
Ai ishte Muhameti
Po se besonte rremeti.
Edhe zune ta mundonin,
Zemeren tia pervelonin
Si e benin kurdohere
Per shoket e tij te tjere,
Q'i munduan e i vrane
Dhe gje pa bere s'u lane
I mberthyen e i varre,
I ther' , i cane me sharre,
Kete me gure e zune,
E me shigjete i shtune,
I bene shume mundime,
Te keqija hidherime.
Ebu-Zhehti dhe Lehepi
Ta patundure si plepi
Shume me qafe i rane,
Ndonje kursim nuke i lane
Sa mundim e te keqija
Hoqi Zoteri e tija!

[White_Angel]

Po me shume me Syfjane
Ndezi , q'i vrau Hamzane
Te ungjin e tij te ndjere,
Q'ish trim' mi trimat' e tjere
Pa Hinduja e pabese
Q'ish mem' e Mavijese,
I pat ngeren mushkerine
E c'qeu si ujku dhine!
O Hindu moj egersire,
Gjakn, e njerezet ke pire!
keshtu zemeren, ja ndoqne
Nga memedheu e ndoqne
E la domosdo Meqene
Vate te zij Medinene
Ay shkoj po pas i rane
Armiket e nuk' e lane,
Pa u psheh ndene nje shpelle
Mb'ane nj'are , q'ish e mbjelle;
Merimanga lese thuri,
Pellumbi zoqthiite shpuri,
Armiket atje vane,
Po s'ka njeri ketu thane,
Pane cergen e folene
Edhe me ment kshu e gjene
Keta ng'armiket shpetuan
Edhe ne Medine shkuan
Medineja mir' i priti
Dhe armiket' i goditi
Zot' i madh , q'e do njerine,
I fali ndihmes Aline,
Q'ish dragoj i Perendise,
Edhe mbret' i trimerise,
Ishte nje menge nga deti,
Brenda n'urtesit e tija
Dukej fjeshte Perendija
Muhameti me Aline
U perpoqne per njerine
Ata te dy nje trup ishin
Dhe nje trup te vetem kishin,
Ishin kusherinj te pare,
Dhe t'afert e te pandare,
Te dy bashk' ata nje jane,
Muhamet_Ali u thane,
Atje ish Zot' i vertet,
Edhe Krisht' i gjalle vete
Njer' ish krej i gjithesise.
I dashur i Perendise,
Njer ;ish rrenj ' i njerezise,
I afert 'i Perendise,
Kishin zoterinjte tane
Ungje Abasn' e Hamzane;
Alin', Xhafer Tajare
Kish vella qe eshte vrare,
Ish njeri shume i levduar
Edhe zot' i zoteruar
Kish dhe Ykajin' i ndjere,
Q'ish i bute posi shqere
M'i dashur nga miqt' e tija
Ish Selmani nga Persija
Ata kishin miqesine
Me te tere njerezine,
Po armikete s'i linin
Ngado vijne pas u binin
Papo te gjithe u derdhe,
Edhe persiper ' u erdhe.
Po, kur pan'atje Aline
Muarre dhe agjirratine,
Sa muntn' e shtuane vrapne
S'mbet asnje , po u perhapne,
Ca i beri trimerija,
Te tjerate urtesija,
Arabija, q'ish e shuar
E ne bot' e padegjuar,
Menjehere u lulezua
Vune ligj' e fe' e bese,
Njeriut i dhane shprese,
Arabete me cdo ane
Gjith' u bene myslimane
Muhameti ca me pare
Ish martuar e kish marre
Grua meme- Hadixhene
Me te beri Fatimene
Bene Hasan' e Hysene;
Njeri'ish djell, njeri hene
Dhe ata dy yj u bene

-----

[White_Angel]

Kur erdh koha per te ndare,
Muhameti duke marre
Aline me Fatimene
Edhe Hasan e Hysene
Posi s'quka zoqt' i mblodhi
Peqinjte siper u hodhi
Djemt' e mij, tha, keta jane;
Ali Aba ndaj u thane.
Mblodhi shoket ne mbledhe
Dh'ata erdh e bene rredhe*
U tha : Keta te mi doni,
Kurre te mos m'i mundoni
Kush me ka dashur mua,
Te doje keta qe dua!
Te paret u le Aline,
Ta kini si Perendine"
Keshtu tha dhe psheretiti,
E nje pike lot' i zbriti!
Gjithe shoket e tij qane,
Dhe u ndane' e me se pane.
E mbaroj punen e tija
Dhe vate te Perendija
Shpirti me trup u zberthyen,
Dhe prape nga erdh' u kthyen,
Njeri nga Zoti kish zbritur
Tjetri nga dheu ish ngritur
U mblodh gjithe njerezija
Pleqesi e vegjelija
Ca te urte e ca te marre
Te vinin nje te pare!
Thane shume thashetheme
Te verteta e te rreme
U bene fjal' e trazine
Dhe hoqne shume mundime,
Zjuadhen Eba_Beqire*
Ate gjene me te mire
Pa Beqiri la Ymere
Q' ishte ndaj soje m'i ndjere;
Pas ati vune Osmane
Q'e kishte ungje Syfjane!
Me qen' Aliu ne jete
Burr' i urte' e i vertet,
Tjetre njeri s'duhej vene
Po c'te duash! ishte thene.
Vertet i par ish Osmani,
Po mbreteronte Mervani,
Q'ishte nip i Syfjanit
Kushurir' i par' i Osmanit,
Njeri shume i mallekuar,
dhe i lik e i debuar
Fajtor i keq kish qene
Pa e kishin perzene,
Osmani ate e solli,
Gjithe ligesite i ndolli,
C'hoqen vendesit e gjore,
Q'i pat Mervani ne dore;
Kish Jemen e Arabine,
Persine , Irakne, Sirine
Eghyptene e te tjera
Mbreteri shume te gjera
Mblodhi Mervan'Osmane
Gjithe faren e Syfjanit,
Edhe i vuri ne pune,
Pa ate kosene vune!
Ishin te liq te tere,
Nuke lane dhe* pa bere,
Botene gjithe e munduan,
E rropne dh'e perveluan.
Mavijes i dha Sirine,
E lartesoj faqezine!
Q'ishte bir i Syrjanit
I kusherir' i Hinduse shtrige
Q'ish e nemure dh'e lige.
Hoqi shume njerezija,
Mori kembet ligesija!
Bota me kembe u ngrine,
Dhe osmanit po i vine,
Egjyptasite si me pare
Po vinin duke share,
Me te gjeture Osmane
Gjithe menjehere' i rane
Te gjithe vellezer jemi,
Te mos ish imam* Hasani;
U ashpersuan te tere
Rremuje e madhe ish' bere



rredhe* - rrethim
Ebu_Aba*- Tituj fetare
dhe*- gje
imam*- titull fetar.

[White_Angel]

Ne mest te ati rremeti
Qe zjente gjithe qyteti,
Del Aliu me te mire
E me shume embelsire
Fjale te bukure zuri
Punen nde udh' e vuri.
E tere bota pushuan,
E fjalen tej ia degjuan,
U bint gjithe njerezija
Ne fjalet t'embla te tija,
Sicili i urte ndejti
E njeri nuke bezejti,
Po te tere u qetuan,
Unjte kryet e pushuan.
Ate rremuje' e pushojti,
Dhe u ngrit' e me s'menojti,
Vate te shite* Osmane,
Aty la imam Hasane,
I thote Osmanit Aliu:
"Eshte si foshnje njeriu.
Po t'i kellac djallezine,
E mahnit fare njerine,
Behete si egersire,
Dhe soje s'vjen pun' e mire,
Kur ti tregosh urtesine,
E ben si engjell njerine.
Ligesi shum' u rrefye
Andaj bota ngriti krye.
Nje njeri qe esht' i pare
Eshte shume nene barre
Dhe ndaj Zotit te vertet,
Dhe ndaj njeriut ne jete,
Bariu ka bagetine,
I madhi sheh njerezine,
S'i bejne dem bagetise,
Qysh t'i bejme njerezise!
Sillej mire Muhameti
Pa e doj gjithe rremeti,
E di c'hoqme ti dhe une,
Sa i ndrejtme keto pune
Ne kohet e atija,
Qe na shihte Perendija?
Kush i ben liksht njerezise,
Ka nemen e Perendise,
Jane shume te keqija,
Rendesi e marrezija,
Ne mest tene ndryshim s'kemi
Te gjithe vellezer jemi
Duhet te jemi te mire,
Te kemi dhembj' e meshire
Me njerezit qe dergoni,
Botene po e mundoni.
Abdullahu, qe ka vatur
N'Egjypte, doren ka zjatur,
Pa renkim i varferise
Cpejt i vete Perendise.
Degjo dhe neve nje here
Abdullahn andej e ngrene
M'ate vent dergo Mehmene,
T'ardhurit bashke te vene,
E deshne Eba_Beqire
Do ta duan dhe te bire,
Ky n'Egjypte te dergohet
Rremuja kshu te qetohet.
Atje te zer' urtesine,
Te deboje marrezine,
Te perzere ligesite
Dhe gjithe makurite
Me Perendi te punonje,
Gjithe punet t'i ndertonje
Te veshtronje varferine
Edhe gjithe njerezine,
Pas udhes se Perendise,
Pas mendjes e urtesise.
Lakmim te mos bejne kurre,
Po te jet' i drejt' e burre.
S'e hedh poshte Perendija
Ate q'e do njerezija"


shite*-- shihte , shikonte

[White_Angel]

Kshu tha mbret' i urtesise,
Shtyll' e lart' e njerezise
C'fjale the, te qofsha fale!
Fjala jote tunde male!
Erdhi e shoq e Osmanit
Najleja si ftuj e stanit;
I tha: " Plak degjo Aline,
Qe te tregon urtesine,
MOs degjo Mervan e marre
Qe rreh te te benje varre"
Keshtu e bintne Osmane,
Beri sikunder i thane.
U ngrit e hipi Mehmeti
Edhe doli nga qyteti.
Egjyptjanet
pas i rane
Dhe te tjeret'u perndane
U hap gjithe c'ish rremeti,
Qyteti ne prhej mbeti.
Po nuke flij djallezija,
Qe lint soje ligesija,
U ngrit shum'e shemetuar
Menxyra e mallekuar,
Djallezija fjeshte vete,
Dhe po vij rrotull e qete;
Ndenj ne zemert te Mervanit,
Q'ishte i zot' i Osmanit.
Papo erth u sgurdullua
Edhe qendroi u mejtua,
Djallezija e mesonte
Dhe ay po me s'menonte.
Njeri n'Egjypte derguna
Dhe Abdullahut i shkruan:
"Po te vjen aty Mehmeti,
Bashke me te dhe rremeti,
Ti veshtro te vrac Mehmene
Edhe ta perndash rremene,
Se u be me te perdhune,
Pa dashure ne , keto pune,
Dhe veshtro e mos i lere
Te vine tjatere here
Njerezija ketu kurre,
Po qendro trim dhe burre."

[White_Angel]

Kartene e shkroj Mervani,
Edh' e vulosi Osmani,
Nuk' e dime vete deshi,
Apo Mervani e qeshi.
I derguari s'menojti,
Po mori karten e shkrojti,
Tek vij njeriu i gjore,
Te mos na bjere ne dore!
Mun' ne doret te mehmetit,
Ne mes te gjithe rremetit!
Papo kartene ja gjene
Edhe koken ia prene!
Karten ne dor' e rrembyen;
Te tere prape u kthyen
Thane: "Opopo , c'na qeshne
Edhe na bene si deshne!"
Keta shume t'ashperuar,
Edhe fort te idheruar,
E rrethuan Medinene
Dh' e tuntne gjithe qytene.
U mbyll ne shtepi Osmani,
Me ca shoke dhe Mervani,
Se ata Mervane donin,
Pa Osmane s'e kerkonin.
Te dy zoterinjte tane,
Hasani, Hysejni, vane,
Muarren dhe Kambere,
E qendruane me dere,
Qe ta ruanin Osmane,
Edhe shoket e Mevrane,
Pa arme ne dere rrinin.
Njeri te hyj nuke linin;
"Pa ren' une, tha Hasani,
Nuk vritete Osmani
Djal' i meme Fatimese".
Nga dera me s'u la shprese.
Bota gjithe mesuan
Dhe armiket u shtuan
U bene si mizerija,
U mbloth gjithe njerezija.
Ne rremet i njerezise
I vane prpap shtepise,
Pa e rrezuan mure
E' duke hequre gure,
Bene shtkn' i hyne Osmanit,
Gjene shoket e Mervanit;
Me vertik te math u rane
E te tere c'qen i vrane.
Njeri heq korthen e prehte,
Q'ishte posi pend' e lehte
Edhe Mervani i bije,
Si shakull perdhe e shtije!
Pastaj shtine me Kambere,
U plagos dhe ra ne dere,
E Hysejni me Hasane
Te dy bashke brenda vane,
Ne mest te tyre u hyne,
E ne gjak te dy u mbyne;
Ca nga armiket i vane
Dhe tek rrijne e vran' Osmane,
Aliu me arme dolli
Dhe pake shoke pas solli,
Po armiket u perndane,
Si e vrane dhe Osmane,
As nje aty nuke mbeti,
Po dualle nga qyteti
Aliu vdekure plakne
E gjet , e topile gjakne,
I erth keq pa afr' i erdhi
Qau e lot shume derdhi,
Pastaj e qertoj Hasane,
Qe s'e shpetoj dot Osmane.


-----

[White_Angel]

Pa Telhane q'u gezua,
Pa shume ju zemerua
Tha: " E patme shoke ne jete,
Dhe ish njeri shum' i qete,
Miku per mikne helmohet,
S'eshte mire te gezohet,
Pa dhe vdekja s'eshte bere
Per nje, eshte per te tere".
Po Mervani c'behet valle?
Ra, po dhe ish i gjalle!
Qafene ja kishin prere,
Pa kish ren' e ish ndere,
Kur hyri brenda Hasani,
U permend pake Mervani,
Sherbetor i tij e mori,
Pshehtazi me krah' e nxori
Tek nje plak' e ve e shpuri,
Ajo plagene ja zuri,
Qafa e shtrember i mbeti,
Qe vdekj' e zeze s'e gjeti!
E shpetoj imam Hasani,
Pa kish vatur Mervani;
Kish me pune te punonte
Andaj e thena s'nxitonte!



----

[White_Angel]

Njerezit gjithe u mblodhne,
Aline te par 'e zgjodhe,
Edhe Telhaj me Zybere
E gjithe burrat e tjere
I thane:" Te veme Aline,
E te zeme njerezine,
Gjithe kush dore te marre
E ta kemi te pare"
Aliu:" Mua me ndjeni,
U tha, nje tjetr te gjeni"
Ne kete pune s'i qeshi
Me te vertet se deshi
Po e tere bota e donte
Kete barre t'ja ngarkonte.
Kshu u mbloth' e u permblodhe,
Barrene siper ja hodhe,
Edhe telhaj me Zybere
Dhe gjithe shoket e tjere,
Thane: "Puna s'vete mbare,
Po s'vum Aline te pare"
Ata te tere kshu thane,
Ay tha:"Vini Telhane"
Telhaj tha:"Perpara teje
S'del*, mos kini shprese meje"
Ay tha :" Vini Zybere,
Po ka dhe shume te tjere;
Ke te doni, ate vini,
U lutem mua me lini,
Une nga gjithe me pare
Doren e tij marre,
Do ta kem mik e krye".
Maliq Eshteri ju kthye,
Tha: " Eshte e jotja kjo pune,
Pas fjalese qe di une,
Memedhene mos e lere
Te prishet far' e te bjere,
Nuk e la ne doret tene,
M'i pari yne, c'ka thene?
Punen e drothm' e perdrothme,
Dege me dege e hothme,
Gjersa hyne djallezite
Na prune me kete dite!
Punes pse i rri i huaj?
Ke pret ta benj, as me thuaj!
S'sheh se c'beri ligesija?
E qysh u be Arabija?
Nga vdekj' e te parit tene
Vjet njeset e pes' u bene.
Bota ngadale po vine
Ne rripe e ne gremine;
Puna jone u cakerrye
Edhe fat ' i bardh u thye.
Gjithe c'beme dem na vane
Ligesite ne sheshit jane,
Puna q'eshte marre zvarre
Te mos permbysete fare.
po s'more ti paresine
Do' ta qajme Arabine,
Se nuk' i le ligesija
E rremja dhe dhelperija
Djallezit' e marrezite,
Te qasene miresite!
Nuk; s'bejne dot te tjere,
Pa te hysh ti kete here
Ka nevoje njerezija;
Tani ti dhe perendija!
Puna eshte me qaf tende,
C'te kane thene permende!
Ne na lenc dhe kete here
Neve vame ne sketerre,
Genjeshtre te madhe ngjalle,
Se vertetes t'i kesh malle!
Epna dorene ta zeme,
Se ne tjetre njeri s'veme"
Keshtu tha Maliq_Eshteri,
Pa Telhaj edhe Zyberi
U leshuan menjehere
Edhte te tjer' e te tjere,
E tere c'ish njerezija
Muarren doren e tija;
Gjithe dore duke marre,
E bene Aline te pare


S'del* -- Nuk dal